Νοέμβριος 1973 Πολυτεχνείο: «Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς;» Σήμερα το επαναστατικό αίσθημα και η επαναστατική διάθεση υποχωρούν.

Σοφία Ντρέκου

Σήμερα το επαναστατικό αίσθημα
και η επαναστατική διάθεση υποχωρούν.

Ναι. Ίσως, πίσω από την εξέγερση να υπήρχαν υποκινητές.
Ίσως κάποιοι να εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους.

Όμως: Εμείς τιμάμε τους πραγματικούς αγωνιστές.

Εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να κάνουμε λόγο πάλι για 
Ψωμί Παιδεία και Ελευθερία.
Εμείς τιμάμε τον απλό ιδεολόγο φοιτητή, εργάτη, εργαζόμενο 
που μπάφιασε από την καταπίεση και πήγε στο Πολυτεχνείο.

Εμείς συμμετέχουμε και τιμάμε την γιορτή ώστε να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε τα επαναστατικά μας αισθήματα και να βρούμε αφορμή αυτοκριτικής για τον αν είμαστε ενεργοί πολίτες και αν προστατεύουμε από επίβουλους τις αρχές τους Συντάγματος.

Ευκαιρία αναθεώρησης της στάση μας, 

Ευκαιρία να κατανοήσουμε 

την δύναμή μας ως ΛΑΟΣ!

14 Νοεμβρίου 1973 

Οι φοιτητές από την προηγουμένη έχουν σπάσει 

τον κλοιό κι έχουν μπει στο Πολυτεχνείο. 

Ένας μικρός ραδιοφωνικός σταθμός μεταδίδει 

τα μηνύματα τους σε ακτίνα 300 μέτρων. 

Η αστυνομία έχει συμφωνήσει να τους αφήσει 

να φύγουν χωρίς να κάνει συλλήψεις. 

«Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός». 

Τι έκανε η Εκκλησία τον καιρό της Χούντας και την ώρα του Πολυτεχνείου;

Τι έκανε η Εκκλησία τον καιρό της Χούντας 

και την ώρα του Πολυτεχνείου;

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ο μοναδικός Πατέρας Κων. Στρατηγόπουλος τελεί κάθε χρόνο στον Ναό που ιερουργεί τρισάγιο, ονομαστικό για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και η Πρεσβυτέρα του, φτιάχνει στάρι. Καλό Παράδεισο να έχουν οι Νεκροί του Πολυτεχνείου και των βασανιστηρίων.

Επαναστατική ομιλία του π. Κ. Στρατηγόπουλου Δρ. Θεολογίας και Οικονομικών, από την εκπομπή «Ράδιο Παράγκα» στον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 17 Νοεμβρίου του 1996 για τη στάση της Εκκλησίας απέναντι στη Χούντα και στο Πολυτεχνείο. Ανάμεσα στους ομιλητές και ο νυν Μητροπολίτης Αρκολοχωρίου και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ κ. Ανδρέας Νανάκης, Νικόλαος Ζίας κ.ά.

Ας ακούσουμε το βίντεο της εκπομπής.

Ανδρέας Παπασταυρίδης, ο λησμονημένος πρωταγωνιστής

ΡΗΞΗ Φ. 128

Στην μνήμη του Ανδρέα Παπασταυρίδη

Του Νίκου Κελέρμενου από την Ρήξη φ. 128 

Τούτες τις μέρες του Νοέμβρη στη φορτισμένη μνήμη επανέρχονται γεγονότα και καταστάσεις που σημάδεψαν τα νεανικά μας χρόνια. Από καιρό ήθελα να γράψω για έναν σπουδαίο φοιτητή που πρωτοστάτησε στον χώρο της Ιατρικής Αθηνών, στο δύσκολο διάστημα 1972–1974, όχι στην εύκολη μεταπολιτευτική περίοδο ή στη μεταμοντέρνα εποχή των «αγωνιστικών φοιτητικών χάπενινγκ» που βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο Ανδρέας Παπασταυρίδης υπήρξε ίσως ο κορυφαίος πρωταγωνιστής των κινητοποιήσεων και γεγονότων της Ιατρικής Σχολής Αθηνών (ΙΣΑ) την περίοδο 1972–1974. Όχι πως δεν υπήρξαν αρκετοί άλλοι που μπήκανε μπροστά και πρόσφεραν πολλά, όμως αυτός επηρέασε καθοριστικά την πλειονότητα των φοιτητών που συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις / κινητοποιήσεις, όχι μόνο λόγω αγωνιστικού ήθους, αλλά και διότι ήταν σπουδαίος φοιτητής.
Για τον Ανδρέα και τις ικανότητές του άκουσα πρώτη φορά από τον εκλεκτό χημικό Π. Καστόρα στο Αττικό Φροντιστήριο το 1970. Πρότεινε ως υπόδειγμα την εργατικότητα και επιμέλειά του στους υποψήφιους της Ιατρικής. Μεταξύ άλλων, ο δάσκαλος Καστόρας έλεγε πως συνήθιζε να δίνει εισαγωγικές και σε άλλες σχολές, και να περνάει. Πολύ σύντομα, ως πρωτοετής είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν εκ των κορυφαίων φοιτητών της ΙΣΑ.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: τις επιτυχίες του στα μαθήματα, τις συστάσεις του για ενασχόληση με τα μαθηματικά, τη φυσική (μικρές διαλέξεις για τη θεωρία της σχετικότητας κ.α.), την προτροπή για την ιστορία της ιατρικής, τις αναφορές στους κλασικούς συγγραφείς και στη φιλοσοφία …
Στο αλσύλλιο, προ του κτηρίου Φυσιολογίας – Φαρμακολογίας, με το μπλε νάιλον αδιάβροχο και την τσάντα γεμάτη βιβλία και το τετράδιό του να γράφει και να συμβουλεύει φοιτητές σε θέματα χημείας και βιολογίας, να εξηγεί τη δομή και τη λειτουργία του DNA, να προτρέπει για εντατικό διάβασμα φαρμακολογίας και παθολογικής φυσιολογίας. Εφαρμόζοντας στην πράξη το «πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στον αγώνα». Μάλιστα, τον Νοέμβριο του 1972, στην πρώτη ίσως συγκέντρωση φοιτητών για τις σχετικές εκλογές, από τις σκάλες του αμφιθεάτρου Φυσιολογίας, έχοντας δίπλα του τον Γιώργο Παυλάκη, τον Νίκο Σιδέρη και πρόσωπα που δεν θυμάμαι πια το όνομά τους, μεταξύ άλλων ζήτησε από τον τότε καθηγητή της Φαρμακολογίας να συναγωνισθούν σε γνώσεις!, ενώ λίγο αργότερα, σε σύσταση γνωστού υφηγητή της έδρας, «γιατί δεν αφήνεις ήσυχους τους φοιτητές», απάντησε το αξέχαστο: «Πήγαινε στο εργαστήριο στα διαλύματά σου, τώρα μιλάει η επιστήμη…» Παράλληλα, ο συμφοιτητής Βασίλης Καπερώνης, ο πρώτος του έτους – εκφράζοντας τους δεκάδες παρευρισκόμενους στον αύλιο χώρο– τολμούσε να ζητήσει από τον τότε κοσμήτορα το κλειδί του αμφιθέατρου για την πρώτη ελεύθερη συνέλευση των φοιτητών της ΙΣΑ, και το πλήρωσε άσχημα αργότερα.

Από τον αιώνιο Ιάκωβο Κουμή στους πρόσκαιρους «εθνικάφρονες»…

Από τον αιώνιο Ιάκωβο Κουμή στους πρόσκαιρους «εθνικάφρονες»…

του Αλέκου Μιχαηλίδη, από το ιστολόγιο «…Είναι η Κύπρος, που οι εμπόροι τη μισούνε…»

Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία

και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.

Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία,

μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική.

Ξέρουν άραγε αυτοί που μιλούν και ξαναμιλούν για «μύθο του Πολυτεχνείου» (λες και θα πείσουν κανένα λογικό άνθρωπο) γιατί κατέβηκε ο Ιάκωβος Κουμής σ’ εκείνη την πορεία της 16ης Νοεμβρίου 1980, γιατί δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση της ελληνικής αστυνομίας, γιατί άφησε την τελευταία του πνοή 7 μέρες αργότερα; Μάλλον όχι.

Διότι αν ήξεραν, θα ένιωθαν την ελάχιστη ντροπή όταν μιλούσαν για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, θα προτιμούσαν να σιωπήσουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Δεν συνέλαβαν στιγμή το νόημα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου, δεν κατάλαβαν τίποτα από την επταετία της Χούντας. Συνεχίζουν να θεωρούν ότι επρόκειτο για «ανθρώπους» που αγαπούσαν την πατρίδα τους, αλλά παρασύρθηκαν. Παρασύρθηκαν και έδωσαν τη μισή Κύπρο;

Οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν για τον «μύθο» του Πολυτεχνείου, είναι οι ίδιοι που οργίζονται όταν αμφισβητηθεί η εισβολή (και καλά κάνουν, αλλά δεν είναι άραγε το ίδιο;), είναι οι ίδιοι που θέλουν μονοπώλιο στον «πατριωτισμό». Δεν τους χωράει ο τόπος όταν άλλοι αμφισβητούν τη «δική τους» ιστορία. Αλλά, «το Πολυτεχνείο δεν έγινε». Είναι προϊόν μυθοπλασίας. Μυθοπλασίας ποιών ρε εξυπνάκηδες; Των μασόνων;

Η μορφή του Ιάκωβου Κουμή, από τη Σωτήρα Αμμοχώστου, είναι ικανή να ξεγράψει όσους μιλούν έτσι για το Πολυτεχνείο. Μετουσιώνει ολόκληρη την ιστορία αυτού του τόπου. Ένας Κύπριος ενωτικός, μέλος της Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου, δολοφονείται από τις ελλαδικές αστυνομικές δυνάμεις ασφαλείας, ενώ ξεκουράζεται μετά την καθιερωμένη πορεία για το Πολυτεχνείο. Αφού ξεψυχά, μεταφέρεται στην Κύπρο. Πρώτα στη Φανερωμένη, μετά στη Σωτήρα του. Οι τότε «εθνικάφρονες», μάλλον σχεδιάζουν πως θα λασπολογήσουν εναντίον του Πολυτεχνείου. Όπως κάνουν άλλοι τώρα με την ΕΟΚΑ…

Ανακοίνωση του Άρδην για την επίσκεψη Ομπάμα και το Πολυτεχνείο

Αυτοί που διεκδικούν την συνέχεια του Πολυτεχνείου είναι η νέα μορφή της εθελόδουλης τυραννίας

Στις 17 Νοεμβρίου 1973 πραγματοποιήθηκε μια φοιτητική εξέγερση στην Αθήνα, –μάλιστα ενάντια στην θέληση των μεγαλύτερων αριστερών αντιδικτατορικών οργανώσεων–, εξέγερση που προέτασσε την ανατροπή της δικτατορίας, την δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση της χώρας. Η δικτατορία την κατέστειλε αιματηρά, και ανατράπηκε μόνο όταν συντελέστηκε η εθνική καταστροφή της κυπριακής εισβολής και κατοχής.

Σήμερα το κόμμα που διεκδικεί τις δάφνες του Πολυτεχνείου βρίσκεται στην κυβέρνηση. Και γιορτάζει την επέτειο… υποδεχόμενη τον Ομπάμα: Που έρχεται στην χώρα μας για να… «κλειδώσει» την συναίνεση μιας ανίκανης και ενδοτικής ελληνικής ηγεσίας στο ολοκληρωτικό ξεπούλημα της Κύπρου, και σε μια νέα διευθέτηση που απαιτεί ο δικτάτορας Ερντογάν για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης, και την προώθηση του τουρκικού επεκτατισμού στην χώρα μας.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες, ανενδοίαστοι, ολοκληρώνουν τις μνημονιακές πολιτικές και προχωρούν στη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και των συνταξιούχων· στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας· στο τσάκισμα της μικρής ιδιοκτησίας μέσα από τη ληστρική φορολογία και τους πλειστηριασμούς· τη διαρπαγή των φυσικών και των ανθρώπινων πόρων μέσα από αρπακτικές ξένες επενδύσεις· και βέβαια την φυγή των νέων στο εξωτερικό, – την ίδια στιγμή που σε συνεργασία με τις ΜΚΟ του Σόρος θέλουν να μεταβάλουν τη χώρα σε ένα τεράστιο hotspot της γερμανικής Ευρώπης. Η Παιδεία, από αίτημα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου έχει καταλήξει να κατακρεουργείται συστηματικά στον πάγκο των εθνομηδενιστών χασάπηδων του αρμόδιου υπουργείου.

Ένας κύκλος έχει κλείσει. Αυτοί που διεκδικούν την συνέχεια της γενιάς του Πολυτεχνείου στην διακυβέρνηση της χώρας είναι η νέα εκδοχή της εθελόδουλης τυραννίας. Όπως το μετεμφυλιακό δεξιό καθεστώς εξαντλήθηκε μέσα στο άγος της δικτατορίας, έτσι και η μεταπολίτευση κλείνει την ιστορική διαδρομή της με την καταισχύνη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενώ με τη συκοφάντηση κάθε έννοιας πατριωτισμού και εθνικής ταυτότητας, κινδυνεύει να ανοίξει διάπλατα τον δρόμο στους κάθε είδους πατριδοκαπήλους, όπως η ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Έτσι λοιπόν, αντί για «ψωμί» ο ελληνικός λαός έχει φτάσει κυριολεκτικώς να λέει το «ψωμί-ψωμάκι», αντί για «παιδεία» βυθίζεται στην αμάθεια και την γενοκτονία της μνήμης, αντί για «ελευθερία», δεμένοι χειροπόδαρα από τους δυτικούς «εταίρους», παραδινόμαστε ως πρόβατον επί σφαγήν στους Οθωμανούς που επιστρέφουν.

Σήμερα, απαιτείται ένα νέο «Πολυτεχνείο» που θα ανοίξει μια νέα ιστορική περίοδο για την χώρα. Μια πραγματική επανάσταση, που θα καταστήσει εφικτή μια νέα εναλλακτική για τον ελληνικό λαό, πέραν των φαντασμάτων της αριστεράς και της δεξιάς. Για την απελευθέρωση της Πατρίδας, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία και την πνευματική και παραγωγική αναγέννηση. Ο ελληνισμός, ή θα προχωρήσει σε αυτήν, για να επιβιώσει με αξιοπρέπεια στον 21ο αιώνα, ή θα σβήσει ως ελεύθερο συλλογικό υποκείμενο μέσα σε αυτόν. Το ζήτημα έχει τεθεί και δεν παίρνει αναβολή ή αναστολή.

14 Νοεμβρίου 2016                            Κίνημα Άρδην

Προκήρυξη της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» για την επέτειο του Πολυτεχνείου ’73

ΟΥΑΙ  ΥΜΙΝ,   ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ,  ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ,   ΥΠΟΚΡΙΤAI

Αλλοίμονό  σας,  Γραμματείς, Φαρισαίοι, υποκριτές,

Αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού είχαν αναγράψει σε πανώ οι νέοι – νέοι στην ψυχή και στο σώμα- κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Τα αντέταξαν αυτά τα λόγια, θα λέγαμε, κατά του αοριστολογικού και κενόηχου συνθήματος και «ιδανικού» της παπαδοπουλικής Δικτατορίας που –αλλοίμονο- είχε γίνει και σύνθημα του υπερεθνικόφρονος κατηχητισμού της εποχής: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»!
Ο Χριστός επεφύλαξε άλλωστε τα πιο κοφτερά Του λόγια για τους διδασκάλους του Νόμου και την «ακριβέστατη αίρεση»(Πράξεις, 26:5) του Ιουδαϊσμού, τους Φαρισαίους:«φίδια, γεννήματα από οχιές, πώς θα ξεφύγετε από την κρίση της γέεννας;(…) Καθαρίζετε το εξωτερικό του ποτηριού και του πιατού° από μέσα όμως είναι γεμάτο με αρπαγή και αδικία»(Ματθ., ΚΓ, 25)!

Αδικία και αρπαγή του «απεστερημένου μισθού»(Ιακ. 5, 4) είναι και τα κύρια στοιχεία του Αστικού Συστήματος, το οποίο «διέσωσε» η «μικρή χούντα» των Συνταγματαρχών. Τούτα ήταν που καθιέρωσαν μάλιστα ως απαραβίαστα και απαρασάλευτα στο νέο Σύνταγμα του 1968, κατάσχοντας το βιβλίο του προέδρου της Χ.Δ. Νίκου Ψαρουδάκη που ασκούσε κριτική σε αυτό!
Ιδιαίτερα όμως κίβδηλο ήταν και το «ελληνοχριστιανικό ιδεώδες» των πραξικοπηματιών. Σε ό,τι αφορά την Χριστιανική Ορθοδοξία, με αρχή τα λόγια της Θεοτόκου για την ανατροπή των δυναστών από τους θρόνους τους και την τιμωρία των «πλουτούντων»(Λκ., 1:52), υπάρχει σειρά από αναφορές των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Ο Φώτιος ο Μέγας γράφει χαρακτηριστικά τα ακόλουθα στον Ιωάννη Πατρίκιο για το γκρέμισμα των τυράννων:«… Ανέβησαν μεν ήδη πολλοί επί το δέντρον τούτο, ο καλούμενόν εστι τυραννίς° κατέβη δε ουδείς πάλιν, αλλάκαταπίπτουσιν άπαντες«.

Ο αντιήρωας. Η ιστορία του αγωνιστή που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας

Βρε σεις, ποιος είναι αυτός που ανεμίζει με καμάρι τη γαλανόλευκη; 

____________

ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ: 

«Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια...

Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος...

Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Όπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε...

Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ' ένα παρανάλωμα.

"Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους" ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.

Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ

…και όλων όσων έπεσαν στον κοινό αγώνα Ελευθερίας Ελλάδας – Κύπρου

Στις 15 Νοεμβρίου 2008, ο Δήμος Αγλαντζιάς, από τους μεγαλύτερους Δήμους της επαρχίας Λευκωσίας, τέλεσε Πολιτικό Μνημόσυνο στην Μνήμη ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ. Από την εκδήλωση εκείνη αντλούμε σήμερα την ομιλία της ΘΕΚΛΑΣ ΚΙΤΤΟΥ, στην οποίαν η Κυπρία σκηνοθέτις δίνει το μήνυμα της μεγάλης θυσίας, αλλά και καταθέτει την τραγωδία μιας γενιάς …

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ

ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Η πρωτοβουλία που πήραμε απόψε, σαν Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΑΕΙΠΟΛΙΣ, ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική ανάγκη της δικής μου γενηάς, της γενηάς που συνηθίσαμε να ονομάζουμε: γενηά του Πολυτεχνείου.

Αυτή η ίδια γενηά υπήρξε και η γενηά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Είναι, επίσης η γενιά, που ενώ ώφειλε, δεν μπόρεσε να ανακόψει για την πατρίδα μας τον όλεθρο, αντίθετα βυθίστηκε η ίδια στην παρακμή και την φθορά. Η αποψινή βραδυά ξεχρεώνει τρία χρέη:

Α: Το χρέος προς εκείνους απ τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έδωσαν τη ζωή τους στην αντίσταση κατά της Χούντας του 1967

Β: Το χρέος προς εκείνους από τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έπεσαν στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Ελευθερίας το 1974

Γ: Το χρέος προς τον Κύπριο πατριώτη Ιάκωβο Κουμή που συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση, έδωσε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Του Γαλετάκη Στυλιανού

stelios.galetakis@gmail.com

Κατά τη διάρκεια των ταραχών στο πολυτεχνείο δυστυχώς έχασαν τη ζωή τους 24 συνάνθρωποι μας.Οι περισσότεροι εξ αυτών απο αδέσποτα πυρά των υπανθρώπων-εγκαθέτων της στρατιωτικής δικτατορίας,της χούντας.Ας όψονται οι αυτουργοί:ηθικοί και φυσικοί.

Αυτά τεκμαίρονται απο τα τρία επίσημα πορίσματα που έλαβαν χώρα μεταπολιτευτικώς.Το πρώτο το σεπτέμβρη του 1974 απο τον εισαγγελέα ΤΣΕΒΑ[(...Περί πάντων τούτων, όμως, αναλυκότερων, ως ακολούθως,αφού προηγουμένως τονισθεί ότι ουδείς απολύτως εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθη κατά το ανωτέρο τριήμερον (οράτε υπ’ αριθμ.33437/11.10.74 έγγραφον της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου προς

υμάς...)],το δεύτερο το Φεβρουάριο του 1982-επι κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου-απο τον Αστυνομικό Διευθυντή Γεώργιο ΣΑΜΠΑΝΗ,το τελευταίο το έτος 2003 απο το ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ υπο την επιμέλεια του ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗ,μέρος του οποίου και παρατίθεται:

Επώνυμοι νεκροί των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973 κατά χρονολογική κατάταξη

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).