Ά ρε "Κασσελάκηδες" που θα λουστούμε...

Του Γιώργου Σιμσίρη

To "σύστημα" θέλει συνεχώς να μας ξευτελίζει και να μας υπενθυμίζει πως έχει το "πάνω χέρι". Είμαστε τόσο προβλέψιμοι, ιδίως όσοι ξιπάζονται με "προοδευτικές αριστερές ιδέες" (ο Θεός να τις κάνει!!!) οπότε και εύκολα διαχειρίσιμοι. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το φαινόμενο "Κασσελάκη";;

 Ποιό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του και σάρωσε, από το πουθενά, τις ψήφους των (ντεμέκ) αριστεριστών;;

 Ούτε η μάνα του τον ήξερε, ούτε προσέφερε πουθενά, ούτε γνωστός ήταν. Τί ήταν αυτό που έκανε τους ψηφοφόρους να τον εμπιστευτούν και να ξετρελλαθούν μαζί του;;

 Ήταν πως είχε το τέλειο προφίλ της WOKE ατζέντας (της ΝΤΠ, του πολίτικαλ κορέκτ, όπως θέλετε πείτε το). Γκέϊ με γάμο (επιθετικά να το διαφημίζει...), σκυλόφιλος, "ατσαλάκωτος" γιάπις εξ Αμερικής έ, οι δικοί μας "είδαν και θάμαξαν". Κυριολεκτικά ξιπάστηκαν!! 

Ο "Μεσσίας" τους ήρθε και έπρεπε να "προσκυνήσουν" το "τοτέμ", όπως κι έγινε. Αν ήταν ένας τύπος με οικογένεια, με κανονική δουλειά, σαν τον μέσο κάτοικο της χώρας, θα τον "έκλαιγαν οι ρέγκες". 

Τώρα όμως;;; Ψηφίζοντάς τον, όσοι με το μυαλό τους νομίζουν πως έκαναν κάτι "ακτιβιστικό", αποκτούν "διαπιστευτήρια" αριστεροσύνης (τρομάρα τους). Με αυτά κι αυτά όλα φαίνονται τόσο στημένα (και μάταια) που αποκαρδιώνει όσους απέμειναν να λογάνε με σύνεση. Φυσικά θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι, μέχρι τελικής πτώσεως!! 

Ά ρε "Κασσελάκηδες" που θα λουστούμε...

Y.γ. την ίδια ώρα την ιδέα της αριστεράς και της αντίστασης την πρεσβεύουν και την πράττουν κάποιοι άλλοι που οι εξ' ονόματος (αυτοβαπτισμένοι)"αριστεροί" τους κατηγορούν ως "σκοταδιστές" και "συντηρητικούς"!!

Οι αρχαίοι και ο πολιτισμός της βαρβαρότητας

*

του ΣΩΤΗΡΗ ΓΟΥΝΕΛΑ

Από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα έχει περάσει πολύς καιρός, τόσος που η ζωή εκείνη έχει θαμπώσει, σχήματα θαμπά έρχονται ως εμάς με εξαίρεση όλα εκείνα τα αιώνια πράγματα διατυπωμένα με λέξεις που δε καταργούνται στον αιώνα τον άπαντα.

Γιατί υπάρχουν πράγματα που δόθηκαν μια κι έξω («εφάπαξ») και τα οποία διατηρούνται στο βαθμό που το ανθρώπινο γένος επικοινωνεί με τις φωτεινές θείες πηγές του. Όταν η επικοινωνία διακόπτεται, το γένος αυτό το κατά Πλάτωνα και Λάχεσιν «θανατηφόρον» (δηλαδή φορέας θανάτου) καταπέφτει και σχεδόν διαλύεται: τότε διανύεται σε όλη της την λαμπρότητα η περίοδος της ύβρεως ή της αμαρτίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή είναι η παρούσα περίοδος.

Όταν λοιπόν προσπαθούμε να «επιστρέψουμε» και να ξαναπιάσουμε επαφή με τα αιώνια και τα σπουδαία -σ’ αυτόν εδώ τον τόπο- χρειάζεται πριν απ’ όλα να έχουμε αίσθηση αυτής της πραγματικότητας η οποία απλώνεται παγκοσμίως και παρασύρει τους πάντες στη δίνη της.

______ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ του ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ _______

"...γιατί η Ησυχία είναι τύπος και ουσία μαζί, όπως ο Έρωτας και η Θυσία..."

του Νίκος Σταθόπουλος 

"ΑΠΟ ΤΟΝ 11ο αι. η Μονή Οσίου Λουκά του Στειριώτη, εκεί στην χλωρή αιωνιότητα του Ελικώνα... 

...αριστούργημα της βυζαντινής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής και προστατευόμενο μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς ( μαζί με Μονή  Δαφνίου και Νέα Μονή της Χίου)...

...αγκαλιά με τη Φύση, τη "θεοείδεια", γιατί η Ησυχία είναι τύπος και ουσία μαζί, όπως ο Έρωτας και η Θυσία...

...κι ένας από τους Αγίους Μύστες του έλληνος λόγου, ο Σικελιανός, γράφει για το μοναστήρι ένα από τα αριστουργήματα του, όπου, η εκρηκτική πανανθρώπινη συνείδηση, ενώνει Άδωνη και Χριστό, μέσω της Τέχνης ("μάρτυράς μου να 'ναι ο στίχος/ ο απλός κι αληθινός ετούτος στίχος..."), σε ένα συγκλονιστικό ανθρώπινο βίωμα με το ατελές που ορίζει ο πόνος του Ανθρώπου να κάνει λυτρωτική αιωνιότητα το γνήσια Ωραίο της πάσχουσας ύπαρξης... 

...όταν "πέτρες και τούβλα" γίνονται Ποίηση, σκάσε ανθρωπάκο και "θεράπευε" το Υψηλό!...

...ο προσγειωμένος μύθος χειραφετεί από εξιδανικεύσεις αμέτοχης σύμβασης και επανασυνδέει τους ανθρώπους στην Ομορφιά της γήινης υπερβατικότητας...

...αλλά το Επιτελικόν Κράτος, το νεοφιλελεύθερο Τέρας των Αγορών, δεν έχει ιερό και όσιο, έχει μόνο ιδιωτοκεντρικό "κόστος-όφελος", και παραλίγο να γίνει στάχτη ο Όσιος κι όλο το σωτήριο Νόημα να ξεπέσει σε έριδες για πρότζεκτ...

...πραγματισμός της μπίζνας και αθεϊσμός της αφαιρετικής χωματίλας, σε μεταμοντέρνους Διωγμούς της Ψυχής!...

Βούλγαρης, Ρίτσος, Τσαρούχης και Χατζιδάκις ... Τι έβγαζε κάποτε αυτή η χώρα γαμώτο μου ...!

Η πολιτισμική παρακμή ως μηδενισμός

Το νεωτερικό και το ελληνικό παράδειγμα

από Θεόδωρος Ζιάκας

Αν ο 19ος αιώνας είδε τη γέννηση μιας «ψυχολογίας χωρίς ψυχή» […] εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή σαν εποχή της ανθρωπολογίας «χωρίς άνθρωπο». Κώστας Παπαϊωάννου.[1]

Τι είναι παρακμή; Ποιοι είναι οι γενικοί τύποι της παρακμής; Πώς γίνονται και απογίνονται; Σκοπός της εισήγησής μου είναι να διαμορφώσει μια βάση συζήτησης των τριών αυτών ερωτημάτων.

Το εμπειρικό πεδίο του θέματος είναι οι μεγάλοι ιστορικοί πολιτισμοί, των οποίων η περιγραφική θεώρηση μας λέει, πριν απ’ όλα, ότι: Όλοι έχουν αρχή και τέλος. Όλοι γνωρίζουν φάσεις ακμής και φάσεις παρακμής. Το δε τέλος τους συνδέεται κατά κανόνα με «βαθιά παρακμή». Η περιγραφική αυτή εικόνα, για την πορεία του πολιτισμού, αποδίδει μια κωδωνόσχημη καμπύλη. Αληθεύει άραγε;

1. Η συνεκδοχή Παρακμής και Μηδενισμού

Σύμφωνα με τις δύο κρατούσες στον σύγχρονο κόσμο αντιλήψεις, η κωδωνόσχημη απεικόνιση είναι παραπλανητική.

Για την πρώτη και κυρίαρχη άποψη, την «τεχνοσυστημική», το πρόβλημα είναι οι «κρίσεις», που βέβαια, αν δεν αντιμετωπιστούν σωστά, δύνανται να εξελιχθούν σε ολοσχερή καταστροφή. Εκ των προτέρων όμως τίποτα δεν αποκλείει την «ορθή αντιμετώπιση» των κρίσεων. Και τούτο στο διηνεκές. Άρα για ποιά ακμή και παρακμή και ποιο τέλος μπορεί να γίνεται λόγος;

Ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς- δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Το ψυχικό τραύμα συνέβη στον πυρήνα της επίγνωσης του λαού μας. Αυτός ο πυρήνας είναι η βαθιά ουσία της συλλογικής ψυχής, από την οποία αναδύονται η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργικότητα κάθε λαού.  

Ο πυρήνας αυτός του "ποιοι είμαστε" τραυματίστηκε βαρύτατα από την κυρίαρχη αποικιοκρατική αφήγηση, που λεηλάτησε όχι μόνο τους πόρους μας, αλλά και την ίδια την ψυχή μας.  

Η αποικιοκρατία μας έπεισε ότι είμαστε κάτι άλλο απ' αυτό που είμαστε, εμβολιάζοντας μας με μιαν πυρηνική αίσθηση αναξιότητας, ανεπάρκειας και αβοηθησίας.  

Η αίσθηση αυτή εσωτερικεύτηκε ως πεποίθηση και από τις κυρίαρχες ντόπιες μεταπρατικές ελιτ της πολιτικής, της οικονομίας, της διανόησης και του πολιτισμού.

Ως εκ τούτου βέβαια, η αποδοχή της ξένης εξάρτησης προέβαλλε ως η μοναδική λύση επιβίωσης, διαιωνίζοντας το συλλογικό τραύμα.  

Όταν ο ψυχικός πυρήνας τραυματιστεί τότε όλη η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργία του λαού αντανακλούν αυτή τη συλλογική πληγή. 

Συνεπώς, ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς-  δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Η καταστροφή της Επιδαύρου

Από Απόστολος Διαμαντής

Πότε ένας λαός θα νιώσει ευτυχισμένος και ελεύθερος; Σύμφωνα με τον Νίτσε, όταν «…κατορθώσει να προσκολληθεί αδίστακτα στα διδάγματα ενός λαού για τον οποίο μπορούμε να πούμε πως είναι μεγάλη δόξα και σπάνια διάκριση να είναι κανείς μαθητής του: των Ελλήνων». Ρώτησε όμως ο Νίτσε την Μενδώνη, την Ευαγγελάτου, τον Μόσχο, τον Ρήγο και την Κιτσοπούλου;

Όχι. Αλλά και εάν τους ρωτούσε θα του απαντούσαν πως δεν δέχονται καθόλου διδάγματα από τον Αισχύλο και τους υπόλοιπους του αρχαίου ελληνικού δράματος. Τους θεωρούν πασέ. Και για το λόγο αυτό προτείνουν την διασκευή και την επικαιροποίησή τους.

Η διαδικασία καταστροφής της Επιδαύρου και γενικώς του κλασικού ρεπερτορίου άρχισε εδώ και 30 χρόνια περίπου, ως μεταφορά της σχετικής μόδας εξ΄ Αμερικής, της αποδόμησης συνολικά του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Ο οποίος δεν ταιριάζει καθόλου με την παγκόσμια ιδέα της συμπερίληψης των διαφορετικών φυλών και των διαφορετικών φύλων.

Είναι λευκές η Αθηνά και η Κλεοπάτρα; Είναι. Άρα θα πούμε πως είναι από την Αφρική. Και εν συνεχεία δεν θα ξαναδείξουμε τον Αγαμέμνονα, τον Ιππόλυτο, την Αφροδίτη, τον Άδμητο και τον Ορέστη ως στρέϊτ. Θα τους δείξουμε με queer κουλτούρα. Την Αφροδίτη να βιντεοσκοπεί ντυμένη ως ντιζέζ, όπως έκανε η Κατερίνα Ευαγγελάτου και τον βασιλιά Άδμητο ως Νεφερτίτη, όπως έκανε λίγα χρόνια πριν ο Θωμάς Μοσχόπουλος.

Θέατρο-"ντουντούκα" και παραστάσεις... "ροχάλες"!

Του Θανάση Κ. 

Πριν δέκα μέρες ανέβηκε μια "εκδοχή" της Κωμωδίας του Αριστοφάνη "Σφήκες" στην Επίδαυρο.

Ένα μέρος του κοινού φαίνεται πως εγκατέλειψε την παράσταση και έφυγε...

Κάποιοι στο τέλος αποδοκίμαζαν. 

Και φυσικά υπήρχαν κι άλλοι που χειροκροτούσαν. 

Μέχρις εκεί τίποτα το περίεργο. 

Όμως η κυρία που έγραψε την "παραλλαγή" της Κλασσικής Κωμωδίας και τη σκηνοθέτησε και έπαιζε η ίδια, στο τέλος της "παράστασης" βγήκε και τα "έχωσε" στο κοινό! 

Κι είπε, μεταξύ πολλών και "χαριτωμένων", ότι την κριτική τους να τη βάλλουν στον... "απ' αυτό" τους. 

Και ότι αυτή "καταγγέλλει, άρα υπάρχει"!

Δηλαδή κάνει Θέατρο για να καταγγέλλει και να ... φτύνει!

Θέατρο-"ντουντούκα"! Ή θέατρο-"ροχάλα"!

Το "θέμα" δεν ήταν αν "άξιζε" η παράσταση, ή γιατί η κυρία αυτή είπε όσα είπε. (Σκοπίμως δεν αναφέρω καν το όνομά της)

Αλλά το μέγεθος της (Πολιτιστικής) παρακμής και της σαπίλας που έφερε στην επιφάνεια. 

Έτσι ακριβώς: Πολιτιστική παρακμή και σαπίλα!

Και το πραγματικό ήθος όσων καμώνονται ότι "ποιούν ήθος" στο Θέατρο! 

 

* Πρώτα-πρώτα, όσοι ασχολούνται με το Κλασικό Θέατρο καλό είναι να κατανοούν το Νόημα! Τι θέλει να πει ο "ποιητής"... 

"Κλασικό" θεωρείται ένα έργο τέχνης όταν αποδεικνύεται "διαχρονικό". 

Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες...

«Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.» 

Στρατής Τσίρκας γεννήθηκε σαν σήμερα  (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

1911

Γεννιέται στο Κάιρο ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας. Συγγραφέας της κοσμοπολίτικης διασποράς, γόνος ελληνικής προσφυγικής οικογένειας, στρατευμένος διανοούμενος ήταν ένας άνθρωπος με πολλαπλές ταυτότητες και πλούσια πολιτισμική εμπειρία, η οποία ενισχύθηκε από τα ταξίδια του στην Ιταλία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Αυστρία, στην Παλαιστίνη, στη Γαλλία, στην Ελβετία και την Ισπανία.

Το 1927 δημοσιεύει στα «Παναιγύπτια» το πρώτο του πεζό με τίτλο «Φεγγάρι». Η πρώτη δημιουργική στιγμή της λογοτεχνικής γραφής συνοδεύεται και με τον αγώνα της βιοπάλης. Τον Ιούλιο του 1937 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου γίνεται το Β` Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό. Ο Τσίρκας γράφει μαζί με τον Λάγκστον Χιούις τον «Όρκο» στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

«Επίθεση» από τον Σωτήρη Χατζάκη σε Λένα Κιτσοπούλου: «Αυτοί οι σκηνοθέτες είναι πνευματικά ακρωτηριασμένοι, τους θεωρώ απατεώνες»

Το δικό του σχόλιο για τον σάλο που προκλήθηκε τις προηγούμενες ημέρες γύρω από το όνομα της Λένας Κιτσοπούλου έκανε ο Σωτήρης Χατζάκης.

Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μίλησε στη Μαριάνθη Κουνιά και την εφημερίδα Secret, παίρνοντας θέση επί του θέματος ως πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου αλλά και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

«Τα μεγάλα έργα στο αρχαίο δράμα, στον Σαίξπηρ, στον «Μολιέρο» και αλλού πάντοτε έχουν μια καταγγελία, που λέει ότι το σύστημα που περιβάλλει τους ανθρώπους δεν είναι αλάνθαστο.

Όταν διαβάζεις ένα έργο, πρέπει να το καταλαβαίνεις, να ξέρεις γιατί γράφτηκε, να κάνεις δηλαδή μία σοβαρή μελέτη. Αυτή είναι η πρώτη δουλειά του σκηνοθέτη», αναφέρει αρχικά ο Σωτήρης Χατζάκης για την παράσταση «Σφήκες».

«Αυτοί οι σκηνοθέτες σαν την κυρία Κιτσοπούλου, που έχουν πια πλημμυρίσει τη θεατρική αγορά, δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν τι λένε τα έργα. Κυρίως δεν μπορούν, γιατί είναι συναισθηματικά και ψυχικά ανάπηροι.

Έτσι, φέρνουν τα έργα στα μέτρα τους, αλλάζοντάς τους τα φώτα. Είναι πνευματικά ακρωτηριασμένοι, γιατί είναι δειλοί», συμπληρώνει αμέσως μετά.

Παράσταση χθες για την (κατακρεουργημένη) "Μήδεια".

Παρελαύνουν ακάθεκτοι.

Στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην Ελλάδα ο "σπουδαίος" Γερμανός σκηνοθέτης εν όψει της παγκόσμιας πρεμιέρας της «Μήδειας» που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο είπε:

"Πρώτα διαλύω το κείμενο και από τα ερείπιά του φτιάχνω κάτι καινούριο".

Τσσσσσσσ. τί είπες τώρα ρε μεγάλε! Μπράβο! 

Ήρθε δηλαδή ο κουτόφραγκος και μας είπε στα μούτρα, διαλύω τη γλώσσα σας και την αντικαθιστώ με τη δική μου. Διαλύω αυτό που έχετε δημιουργήσει εσείς για να φτιάξω αυτό που γουστάρω εγώ.

Άλλη μια "αρχαία τραγωδία"... τραγωδία!

Στο όνομα της ελευθερίας της τέχνης και της ελευθερίας της έκφρασης φυσικά.  Οι υπόλοιποι απλώς... πρέπει να χειροκροτήσουμε σαν μαλάκες. Ε, μη μας πουν και φασίστες.

Τί είναι η αρχαία τραγωδία χωρίς το κείμενό της;

Αν θες να ελέγξεις ένα άνθρωπο..

Αν θες να ελέγξεις ένα άνθρωπο φτωχοποίησέ τον. Κάνε τον να βγάζει με το ζόρι το ψωμί του, δουλεύοντας εξαντλητικά, για να μην μπορεί να έχει δύναμη πια να αντιδράσει.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, φόβισέ τον. Κάνε τον να νιώθει ένοχος, υπεύθυνος, για όλα τα κακά που εσύ του προκαλείς.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, απόκοψέ τον από τις ρίζες του. Να μην μπορεί να προβάλει καμία αντίσταση όταν θα του φέρνεις καταιγίδες.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο κάντον να ξεχάσει ότι έχει Προορισμό. Δώσε του είδωλα να προσκυνήσει για να ξεχάσει τον αληθινό Θεό.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, χαλάρωσε τις αναστολές του. Άρτο και θεάματα. Λίγο λίγο. Κατήχησέ τον έτσι από μικρό. Να μην μάθει να είναι ασκητικός. Και έτσι, να είναι εύκολη λεία για τα δικά σου νύχια.

Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, μάθε του από μικρό να μην αγαπά. Να μην αγαπά κανέναν άλλον, πέρα από τον εαυτό του…

Τώρα ξέρεις, γιατί ζούμε αυτά που ζούμε…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ας προσπεράσουμε για λίγο τα εν Επιδαύρω κατορθώματα, για τα οποία ασφαλώς δεν ευθύνεται η κ. Κιτσοπούλου, της οποίας το καλλιτεχνικό ύφος δεν ήταν άγνωστο ώστε να απαλλάσσεται ευθυνών το Εθνικό Θέατρο και το Φεστιβάλ Αθηνών ή, βεβαίως, η εποπτεύουσα υπουργός, η οποία συνεχίζει απτόητη το έργο της και μετά τον ανασχηματισμό (μόνη αμετακίνητη!), αφού αναγνωρίστηκε ευγνωμόνως η αιδήμων κάλυψη που παρέσχε στο γνωστό ζήτημα της διευθύνσεως του Εθνικού Θεάτρου. 

Ας τολμήσουμε να μιλήσουμε για τα ανέγγιχτα ιερά ονόματα της αρχαίας κωμωδίας και τον Αριστοφάνη που η τέχνη και η φιλολογία μας (δεξιά και αριστερή) θαυμάζει, όπως έχει μάθει να θαυμάζει ο νεοέλλην ό,τι αρχαίο κληρονόμησε, ακόμη και όταν η μία κληρονομιά είναι διαλυτική της άλλης. 

Τι κι αν ο Αριστοφάνης υπήρξε το ισχυρότερο εργαλείο μίσους κατά της δημοκρατίας (όπως τον χαρακτήρισε ο μέγας Νίτσε).

 Τι κι αν ήταν ο επιφανέστερος κήρυκας του πασιφιστικού ατομικισμού την εποχή που η Αθήνα δοκιμαζόταν από την σπαρτιατική εισβολή. 

Τι κι αν η αποδόμηση των αρχών της δημοκρατίας μέσω της κριτικής στη δημαγωγία (στον λαϊκισμό θα λέγαμε σήμερα), ήταν σε κοινή γραμμή με τους Λακεδαιμόνιους που δέχονταν να διακόψουν τον πόλεμο αν καταργούσαν οι Αθηναίοι το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Τι κι αν οι επιθέσεις στον Σωκράτη συνετέλεσαν σε μια εικόνα που δεν είναι άσχετη με το κλίμα που οδήγησε αργότερα στην καταδίκη του. 

Τι κι αν οι λοιδορίες για το σύστημα λαϊκής δικαιοσύνης της αθηναϊκής δημοκρατίας (Σφήκες είναι εν προκειμένω οι ηλιαστές, οι δικαστές) υπονόμευσαν την πιο καίρια δημοκρατική δικλείδα ασφαλείας. 

Τι κι αν με τη Λυσιστράτη (ένα χρονικό του ολιγαρχικού πραξικοπήματος του 411 κι όχι απλώς μια φεμινιστική εξέγερση), η πρωταγωνίστρια, με την οποία ταυτίζεται πλήρως ο ποιητής, καταλαμβάνει την Ακρόπολη -παρά τη σθεναρή αντίθεση των ανδρών που προσπαθούν να φυλάξουν τη δημοκρατία-, για να αναγγείλει ένα πολιτικό πρόγραμμα που προβλέπει την εξάρθρωση της αθηναϊκής δημοκρατίας και άμεση ειρήνη, πάση θυσία, με την Σπάρτη (το πρόγραμμα δηλαδή που θα υλοποιηθεί, λίγο μετά, από την ολιγαρχία). 

Τι μ' όλα αυτά; 

Όλα επιτρέπονται στην κωμωδία.

 Να ξεσκάσουμε λίγο βρε αδερφέ. Άλλωστε ο δήμος των Αθηναίων κατ' επανάληψιν τον βράβευσε. Όλα επιτρέπονται, ειδικά όταν γίνονται με ταλέντο. Είναι επίτευγμα η σάτιρα. Όμως ας μη ξεχνάμε πως και όλα θεμελιώνονται πάνω σε ιδέες. Και οι ιδέες, πάντα, προοικονομούν νοοτροπίες, ήθος, αποφάσεις

. Σαν αυτές που κατέλυσαν το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα στην Ιστορία (έτσι δεν λένε;), την αθηναϊκή δημοκρατία.

 Όσο για τη σύγχρονη μεταπολιτευτική δημοκρατία, επειδή προφανώς, δεν μπορεί να γεννήσει έναν Αριστοφάνη (το κοινό ορίζει αισθητικά και την δράση και την αντίδραση), ας αρκεστούμε σε όσα μάλλον της αρμόζουν: στον Χάρρυ Κλυνν, τον Μάρκο Σεφερλή και -γιατί όχι- στην Λένα Κιτσοπούλου. Να γιατί (με την άδειά σας) όλα τούτα για το ζήτημα που ανέκυψε στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι δεν μου φάνηκαν λόγος για οργή αλλά για ένα σαρδόνιο δροσιστικό χαμόγελο.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/100002533714802/posts/pfbid0S3MUQvUcnrpbce1GEFuQcTJymna6vtT9FmMrdojvjVkfPrVRgiwbQKMVCLdEvjy3l/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γιάννης Ιωαννίδης: Λόγω Κρυμμένα - Λογοκριμένα / Ηθική - Κοινωνία και Επιστήμη σε περιδήνηση

Ο ΝΑΤΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΣ, ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!

Όταν ο λαός καταντά όχλος

~ . ~

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Ο ξεπεσμός του δήμου σε όχλο, ο εκφαυλισμός ενός λαού και η κατάληξή του σε αποφάσεις μακροπρόθεσμα αυτοκαταστροφικές, είναι από τα βασικότερα θέματα της αρχαίας πολιτικής σκέψης. Όχι μόνο στον Αριστοτέλη, αλλά και στον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη, η παθολογία της αγελαίας μάζας έχει κεντρική θέση.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνει κανείς στους Αρχαίους. Στην νεώτερη ελληνική λογοτεχνία, κριτική του όχλου βρίσκει κανείς σε πλείστους όσους ποιητές μας. Στον «Ρωμιό» του Σουρή λ.χ., ποίημα-κοίτασμα εθνικής αυτογνωσίας:

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι επάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
επάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Αλλά και στον Βάρναλη του «Κύρ Μέντιου»:

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Ή στον Γκάτσο της «Ελλαδογραφίας»:

Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Κυρίως όμως στον Κωστή Παλαμά των Σατιρικών γυμνασμάτων. Στο μοναδικό αυτό βιβλίο βρίσκει κανείς μια νηφάλια, κοινωνιολογικής ακριβείας περιγραφή των νοερών άκρων εντός των οποίων κινείται διαχρονικά ο Δήμος, από το μεγαλείο ώς την καταισχύνη:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα

Για τη «σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού» έχουν μιλήσει πολλοί, με καυστικότερο όλων τον Παναγιώτη Κονδύλη το 1992 – η διατύπωση αυτή είναι δική του. Αλλά και έξω θυμάμαι τον μεγάλο , στα μισά της δεκαετίας του 1990, να ξεσπαθώνει από τον ναό του Αγίου Παύλου της Φρανκφούρτης, το λίκνο του σύγχρονου γερμανικού έθνους, κατά της χώρας του. «Ντρέπομαι για την πατρίδα μου», είχε πει, «που ξέπεσε σε έδρα μόνο για μπίζνες και για πάρε δώσε εμπορικά.» Ή τον Γέητς της δεκαετίας του 1910 να μαστιγώνει τους συμπατριώτες του Ιρλανδούς για τη σπέκουλα και τον ιησουιτισμό τους:

Η δική σου ΨΗΦΟΣ τους δίνει το δικαίωμα!

Γιώργος Τασιόπουλος

Δεν είναι ο "κ." ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ το πρόβλημα, η δική σου ΨΗΦΟΣ τους δίνει το δικαίωμα!

Ο βουλευτής Σπύρος Πνευματικός ήταν σαφής:

«...δεν έχει ελπίδες και κάποιες πράξεις δεν έχουν νόημα, και δεν είναι κακό να του πούμε ότι δεν θα σου προσφέρει τίποτα αυτό, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να βάζουμε ένα όριο, αν δεν το βάλουμε, δεν θα έχουμε λεφτά να βοηθήσουμε άλλους ασθενείς»

Δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο, μάλιστα το 2013 τον “είχαμε” κάνει και αναπληρωτή πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και Δεοντολογίας!!!

Τα ΜΜΕ προσωποποίησαν τις ευθύνες αποφεύγοντας να ενοχοποιήσουν τον πρωθυπουργό και την μεγάλη νεοφιλελεύθερη παράταξη.  

Όμως ακολούθησαν και άλλα προβεβλημένα στελέχη με ανάλογες δηλώσεις, γιατί αυτή είναι η ατζέντα της ΝΔ που θριάμβευσε στις εκλογές σαγηνεύοντας ως και ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς.

Η γιατρός Μίνα Γκάγκα και πρώην αναπληρώτρια υπουργός Υγείας: «δεν μπορούμε να έχουμε να πληρώνουμε γιατρούς στα νησιά και όλο το χειμώνα να κάθονται».

Γιώργος Κουμουτσάκος, βουλευτής πρώην υπουργός για τους θανάτους λόγω έλλειψης ασθενοφόρου:

«μα έπρεπε να κάνουμε επιλογή επενδύσεων στην υγεία με την πανδημία, το ήξερε αυτό ο ελληνικός λαός και πήραμε 40%, κριθήκαμε για αυτά»

ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ!

Δεν ξέχασαν οι ψηφοφόροι της 21ης Μαΐου μόνο τα Τέμπη.

ΞΕΧΑΣΑΝ του συνανθρώπους μας που δοκιμάστηκαν στην πανδημία, τα 37.000 θύματα.

ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ δεν τα κατάφεραν με την πανδημία .  Η Ελλάδα βρέθηκε στη χειρότερη ευρωπαϊκή θέση αναφορικά με τις απώλειες λόγω κορονοϊού.

Οι δύο πίνακες δίνουν αρνητικό χρυσό μετάλλιο στην Ελλάδα ως προς το ΕΣΥ.

Στον 1ο πίνακα, θάνατοι ανα 100.000 πληθυσμού η Ελλάδα έχει κατακτήσει... χρυσό μετάλλιο.

Στο 2ο πίνακα φαίνεται το αθροιστικό ποσοστό θνησιμότητας, εκφράζει τους θανάτους από COVID-19 σε σχέση με το μέγεθος του πληθυσμού.  

Σε αντίθεση με τον απόλυτο αριθμό θνησιμότητας, το ποσοστό θνησιμότητας παρέχει μια ένδειξη της απόδοσης μιας χώρας ή μιας ομάδας χωρών όσον αφορά την προστασία του πληθυσμού της από το θάνατο με τον COVID ως την υποκείμενη αιτία. Χρυσό... ξανά για την Ελλάδα.

Οι ΑΡΙΣΤΟΙ νεοφιλελεύθεροι είναι κυνικοί και αποφασισμένοι, το πρόβλημα είσαι ΕΣΥ Έλληνα ψηφοφόρε.

Είμαστε εμείς οι θύτες στην κάλπη και τα θύματα του ΕΣΥ συμπολίτες μου, πυροπαθείς από την Εύβοια.

Γιατί 8.702 Ευβοείς ψήφισαν τον ορθοπεδικό και καθηγητή στην Ιατρική Σχολή, Σπύρο Πνευματικό το 2019,  και έγιναν 14.973 αυτοί που τον προτίμησαν στις 21 του περασμένου Μαΐου.

ΤΩΡΑ πώς να αισθάνονται άραγε;

*Τα δεδομένα των πινάκων από τη βάση δεδομένων του Johns Hopkins University  στις 14.12.2022

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Περί καθάρματος ο λόγος

Σήμερα κυνικά θέλουν να εξαφανίσουν τους ετοιμοθάνατους, αύριο τους σακάτηδες, μεθαύριο τους μη ευφυείς, και σντιμεθαύριο τους φτωχούς, τους μη παραγωγικούς. 

Θεωρία και πρακτική των οπαδών της ευγονικής και της άριας φυλής. Μόνο πνευματική δεν είναι η άποψη του "κ." Πνευματικού. 

Ο Θεός υπάρχει είναι για να δίνει ελπίδα εκεί που όλα έχουν τελειώσει.... Αυτή η  απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη, "επιστημονική" άποψη του καθηγητή είναι δαιμονική, γεμάτη εγωισμό και απανθρωπία, ανθρώπων της εποχής μας που μπουκωμένοι από εξουσία και χρήμα νιώθουν ιδιαίτεροι, οι ίδιοι θεοί που μπορούν να παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές των άλλων! Ο Θεός να μας λυπηθεί.

Γερομοριάς 

-----------------------

Της Αριστέας Σερεμέτη 

Είμαι βέβαιη πως κάποτε η επιστήμη θα βρει ένα φάρμακο που να θεραπεύει τον καρκίνο, να μη βασανίζεται τόσος κόσμος.

Μόνο για την παλιανθρωπιά δεν υπάρχει ελπίδα θεραπείας κάθαρμα «Πνευματικέ», υποψήφιε βουλευτή Ευβοίας με τη ΝΔ.

------------------

Συγκλονιστική η προσωπική μαρτυρία της κ. Αριστέας Σερεμέτη που είναι γιατρός:

Κάποτε νοσηλεύτηκε ο πατέρας μου στο 401. Νομίζω ήταν το 2008, κάπου εκεί. Πήγαν οι γιατροί στη μάνα μου κ της λένε είναι τελειωμένος, θέμα λίγων ημερών. Εκείνη για να μη με τρομάξει βράδυ, με παίρνει το πολύ πρωί να μου το πει. Να ξέρω πως ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του. 

Πάω εκεί, βρίσκω τέλος πάντων με τα πολλά το γραφείο του υπεύθυνου διευθυντή γιατρού κ μου λέει. Ο 73χρονος δεν μπορεί να νοσηλευτεί εδώ καιρό γιατί τα κρεβάτια είναι λίγα. Σοκ εγώ. Λέω για εσάς είναι ένας 73χρονος, για μένα είναι ο πατέρας μου όμως. Με τα πολλά κ μπλα μπλα κ είμαι περίπου συνάδελφος κ το ένα κ το άλλο, ανακαλύψαμε πως μπορεί να πάρει ένα φάρμακο κ κάπως να τη σκαπουλάρει προς ώρας. Μου τόνισε πως το φάρμακο είναι ακριβό. Δεν κατάλαβα ποτέ ποιο ήταν.

 Πραγματικά, εκεί που η μάνα μου τον έκλαιγε ήδη, έτσι που της τα είπαν, έρχονται, τον παίρνουν, του ρίχνουν το φάρμακο. Ο πατέρας μου έζησε άλλα 13 χρόνια. Ορκίζομαι πως λέγω την αλήθεια.

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αλέκος Φασιανός

Κοίταζα παλιές φωτογραφίες

που είχα φυλάξει σ' ένα κουτί.

Είδα συγγενείς και γνωστούς 

της οικογένειάς μου, αδύνατους, 

με λεπτά πρόσωπα, καπέλα, σακάκια 

σταυρωτά, και φαρδιά παντελόνια.

Τα μάτια τους είχαν ωραία έκφραση.

Αμέσως 

έκανα τη σύγκριση με τους σημερινούς,

που είναι πάνχοντροι, προγάστορες,

με βλέμμα προκλητικό και αδηφάγο.

Και σκέφτηκα ότι οι σημερινοί 

τρώνε καλά, έχουν σπίτια, αυτοκίνητα,

κι ένα σωρό άλλα, 

που μπερδεύουν τη ζωή τους, 

την κάνουν πιο ακριβή αλλά και πιο ευάλωτη. 

Παλιά, όταν παντρευόταν κάποιος,

νοίκιαζε μια καμαρούλα με αυλή.

Είχε ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες,

ένα τραπέζι, μια λάμπα πετρελαίου

ή ένα λαμπτήρα 60 κηρίων

που κρεμόταν από το ταβάνι.

παρακμή και εκφυλισμός

Του Καρόλου Νικολάου

Η παρακμή και ο εκφυλισμός που συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα ειναι κάτι το οποίο, δυστυχώς, μονο οι εκάστοτε παλιότερες γενιές μπορουν να αντιληφθούν. Αλλά και αυτες οι συγκλονιστικες αλλαγες αφορουν τον 20ο αιώνα και κυρίως τον 21ο πρώτο. 

Στις προηγούμενες γενιες ουτε υπηρχαν τοσες διαφοροποιήσεις, αλλά υπηρχε και ένας σεβασμός στον μεγαλύτερο του οποίου επιζητούσαν να απορροφήσουν την σοφία. 

Το αξιακο συστημα του παππού μου και του πατερα μου, παρά τις επιφανειακες διαφοροποιήσεις δεν διεφερε πολυ απο αυτο της γενιας του 60, 70.

Τα παιδια μου δεν εχουν ιδεα του πώς ηταν τα Πατησια με 20 κινηματογραφους και βιβλιοπωλεια και πώς ηταν οταν η μανα μου αφηνε τα κλειδια στην εξωπορτα. Ξερουν μονο την προπαγανδα της ανύπαρκτης πολυπολιτισμικότητας. 

Δεν εχουν τραγουδησει Χατζηδακι, Θεοδωρακη, Μουτση, Ξαρχακο, Ζαμπετα στις σχολικες εκδρομες. 

Την γνωση για επιβιωση την αντικατεστησε ο douleftaras και η volt. Το λεξιλόγιο τους συρρικνωθηκε και χρειαζονται υπότιτλους για να διαβασουν ενα κειμενο σε απλή καθαρευουσα. Οι γεωγραφικες τους γνωσεις περιοριζονται στις χωρες που γινονται αθλητικοί αγωνες και η eurovision, όταν εγω μαθαινα και τα ποτάμια της Γιουγκοσλαβιας και την προτεύουσα της Ανω Βολτα, νυν Μπουρκίνα Φάσο. Η ταυτοτητά τους εχει κατακρεουργηθεί από τους Freddy Krougger τύπου Καπουτζίδη, οι σχεσεις τους μετρώνται με το υποδεκάμετρο και οι προοπτικες για συμβίωση ειναι δυσοιωνες.