ΔΗΛΩΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ, ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ Π.Γ. ΚΑΙ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ

Η αυριανή επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου πραγματοποιείται στον απόηχο των πρόσφατων δηλώσεων Ερντογάν: 

«Για μας, η Θράκη έχει ιδιαίτερη σημασία και έννοια. Η Θράκη ταυτόχρονα είναι Θεσσαλονίκη, ταυτόχρονα είναι Κομοτηνή, ταυτόχρονα είναι Ξάνθη, ταυτόχρονα είναι Deliorman (Ντόμπρουτζα), είναι Kircaali (Καρτζαλί, πόλη της Βουλγαρίας), είναι Vardar (Βαρδάρης) και, αν πάμε πιο πίσω, Θράκη είναι ταυτόχρονα Σκόπια, Πρίστινα, Prizren (Πρίζρεν στο Κόσοβο), είναι Σαράγεβο. Η Θράκη είναι η ζωντανή κοινή ιστορία μας στην Ευρώπη. Είναι εκπρόσωπος του παρελθόντος μας σ' αυτή τη γεωγραφία. Σήμερα, στη γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων, στο επίκεντρο των σχέσεών μας βρίσκεται η Θράκη μας με την Αδριανούπολη, το Τεκίρνταγ, το Κιρκλάρελι και βέβαια την Κωνσταντινούπολη», 

αλλά και της συνέντευξης Ευάγγελου Βενιζέλου στην εφημερίδα Σαμπάχ: 

«Η συνέχιση της προσέγγισης είναι ζωτικής σημασίας. Έχουμε πολύ εποικοδομητικές σχέσεις. Βεβαίως και έχουμε γνωστά προβλήματα που έχουν να κάνουν με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Υπάρχουν, το βάρος της ιστορίας, οι παρεξηγήσεις και άλλα προβλήματα. Όμως, στρατηγική μας επιλογή είναι η προσέγγιση και συνεχίζουμε με επιτυχία, με τους διαύλους διαλόγου που παραμένουν ανοιχτοί. Οι Τούρκοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες βλέπουν το Αιγαίο ως μία θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Το Αιγαίο έχει γίνει μία τουριστική αγορά. Στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο έχουμε κοινές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις. Εδώ και 13 χρόνια είμαστε απολύτως στο σωστό δρόμο. Αυτό είναι δική μας στρατηγική επιλογή.....Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας είναι για μας μία στρατηγική επιλογή. Μοιραζόμαστε μία κοινή τύχη. Έχουμε ανάγκη από μία Τουρκία σταθερή, ανεπτυγμένη, ευρωπαϊκή, που δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξάγει προβλήματα. Όταν έγινα Υπουργός Εξωτερικών, μετέβην πρώτα στην Κύπρο και στη συνέχεια στην Άγκυρα. Πραγματοποιήσαμε με τον κ. Νταβούτογλου πολύ ξεκάθαρες και εποικοδομητικές συνομιλίες. Οι Ατατούρκ και Βενιζέλος εγκαινίασαν μια περίοδο της ειρήνης μετά τον πόλεμο. Τώρα θα πρέπει, χωρίς πόλεμο, να εγκαθιδρύσουμε την ειρήνη. Και το casus belli δεν έχει, πλέον, νόημα. Έχουμε για τις δύο χώρες οικονομική προοπτική και όχι μόνο στα θέματα του Αιγαίου και της Υφαλοκρηπίδας».

Η παράθεση των δύο αποσπασμάτων καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την διολίσθηση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις επιδιώξεις της νεο-Οθωμανικής στρατηγικής. Ο κατήφορος από τους εφαρμοστές Μνημονίου στην Ελλάδα δεν σταματά στους δανειστές-«εταίρους» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεχίζει, στην ίδια αδιέξοδη κατεύθυνση, οδηγώντας την ελληνική πλευρά σε ένα σταδιακό αφοπλισμό με τελικά θύματα τον ελληνικό και κυπριακό λαό. Αυτό τον στόχο υπηρετούν οι δύο μέχρι τώρα κοινές συνεδριάσεις των Υπουργικών Συμβουλίων Ελλάδας-Τουρκίας, καθώς και η τρίτη, η οποία, όπως έχει επίσημα εξαγγελθεί, προετοιμάζεται από την επίσκεψη Νταβούτογλου.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος (ο ίδιος που, διαδοχικά, ως Υπουργός Δικαιοσύνης υπήρξε συντάκτης του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ως Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Τσοχατζόπουλου στην Βουλή, ως Υπουργός Οικονομικών απέκρυψε για ένα χρόνο την λίστα Λαγκάρντ, ως Υπουργός Άμυνας «μερίμνησε» ώστε το Πολεμικό μας Ναυτικό να διαθέτει σήμερα ένα μόλις αξιόπλοο υποβρύχιο) είναι τώρα ο Υπουργός Εξωτερικών που επιδιώκει «επίλυση» του Κυπριακού με χιαστί τετραμερή διαπραγμάτευση, αναγνωρίζοντας έμπρακτα το ψευδοκράτος ως επίσημο συνομιλητή της Ελλάδας. 

Είναι προφανές πού οδηγεί η πολιτική αυτή, που βαθύτατα υποτιμά τις δηλωμένες προθέσεις και την σταθερά αναθεωρητική στάση της Τουρκίας στην προσπάθεια της υλοποίησης ενός σαφούς σχεδίου που εφαρμόζεται ήδη στην Κύπρο, δοκιμάζεται στο Αιγαίο και θεωρεί τερματικό σταθμό τη Θράκη.

Είναι, επίσης, προφανές ότι το δίδυμο Βενιζέλου-Σαμαρά είναι απολύτως αναξιόπιστο και ανεπαρκές να χειριστεί υπεύθυνα τα εν λόγω εθνικά ζητήματα.

Ως Έλληνες Αριστεροί θεωρούμε ότι όλες οι δημοκρατικές, πατριωτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για το γκρέμισμα των μνημονίων, για την σωτηρία του τόπου, την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία πρέπει ενωμένες να σταθούμε απέναντι στις απαράδεκτες αυτές μεθοδεύσεις.

Αθήνα, 12/12/2013

ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ

Λουκάς Αξελός, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Αγνή Καλογερή, βουλευτής Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ

Ρούντυ Ρινάλντι, μέλος Πολιτικής Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ

Ελένη Σωτηρίου, μέλος Πολιτικής Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ

Χρήστος Καραμάνος, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Μαρίνα Μπρέστα, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Μαρία Χατζησταυράκη, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Άβα Μπουλούμπαση, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Μανώλης Μούστος, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Μαρία Τριανταφύλλου, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ

Βασίλης Χατζηλάμπρου, βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ

ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΑΥΤΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ

Αβαδημοσίευση από τον/την olympiada 

Γιώργος Ιεροδιάκονος

Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ

Είναι πραγματικά απορίας άξιον το νεότευκτο φαινόμενο των τελευταίων ετών, «αριστεροί» να εμφανίζονται ως αρνητές της πατρίδας και του έθνους. Την ίδια στιγμή που τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της λατινικής Αμερικής (όλα κομμουνιστικά) έχουν ως κεντρικό σύνθημα το «patria o muerte» (Πατρίδα ή θάνατος), εδώ στην δική μας πατρίδα κάτι νέο-«αριστεροί» της πλάκας να βγάζουν σπυριά μόνο με το άκουσμα της λέξης «πατρίδα».

Μάλλον κάτι διεστραμμένο συμβαίνει στη χώρα μας. Σε μια χώρα που ιστορικά όλα τα λαϊκά κινήματα είχαν σαν λάβαρο το εθνικό μας

σύμβολο (την ελληνική σημαία), σήμερα να χαρίζεται τόσο εύκολα στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Κάτι στραβό συνέβη από την μεταπολίτευση και ύστερα.

Από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 40-44 μέχρι και το πολυτεχνείο η ελληνική σημαία όχι μόνο δέσποζε ως ενωτικό σύμβολο των λαϊκών αγώνων, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν και το μοναδικό λάβαρο που χρησιμοποιούταν. Μη ξεχνάμε ότι το λάβαρο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν η ελληνική σημαία. Επίσης, την ελληνική σημαία κρατούσε ο λαϊκός ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης στην Μαραθώνια πορεία του για την ειρήνη. Την ελληνική σημαία ύψωναν και οι φοιτητές στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973. Δείτε τις εικόνες και τα ντοκιμαντέρ τις εποχής εκείνης. Ένα απέραντο γαλανόλευκο τοπίο και το ιστορικό πλέον σύνθημα (επίκαιρο ακόμα) «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Τι συμβαίνει σήμερα στον ζοφερό κύκλο των μνημονίων; Σ’ ολόκληρη την νότια Ευρώπη, σε όλα τα λαϊκά συλλαλητήρια, να δεσπόζουν αγέρωχες οι εθνικές σημαίες, με εξαίρεση την Ελλάδα με τα κοκκινο-μαυρο-ροζουλί ακαλαίσθητα χρώματα. Μη ξεχνάμε και την Αργεντινή της περασμένης δεκαετίας, όπου επίσης δέσποζαν οι αργεντίνικες σημαίες σε όλες τις διαδηλώσεις κατά του ΔΝΤ, καθώς και το βασικό σύνθημα «patria o muerte».

Τι συμβαίνει στη χώρα μας; Πως προέκυψε αυτή η διαστροφή της ελληνικής νέο-αριστεράς και κάτω από ποιες συνθήκες έφτασε να εγκαταλείψει τα βασικά της σύμβολα, όπως η ελληνική σημαία; Πως είναι δυνατόν πάνω από το πολύ σωστό σύνθημα «Λαέ θυμήσου, το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ» να μην προβάλλει η σημαία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά κάποια κοκκινόμαυρα κουρελόπανα; Και πως γίνεται, κάποιοι να έχουν ως ευαγγέλιο τον Μαρξ, τον Τρότσκι ή τον Μπακούνιν και να κρατάνε ψηλά τις αφίσες του Τσε, και ταυτόχρονα στη θέα και μόνο της σημαίας μας να είναι έτοιμοι να προβούν σε άνανδρες φραστικές και σωματικές επιθέσεις εναντίον όσων κρατάνε το την ελληνική σημαία, έχοντας καταφέρει να απομακρύνουν τις ευρύτερες μάζες από τον αντιμνημονιακό αγώνα;

Αυτό το άρθρο επιχειρεί να αναδείξει την βαθιά πλάνη τους με παραπομπές σε κείμενα των ιδεολογικών πατέρων τους περί πατριωτισμού, όπως είναι ο Μαρξ, ο Έγκελς, ο Λένιν, ο Μπακούνιν, αλλά και πιο σύγχρονοι Άρης Βελουχιώτης και Τσε Γκεβάρα. Ας πουν τώρα φασισταριά και τους πνευματικούς οδηγούς τους.

Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο): Η απειλή κατά της Ελλάδας

Απόσπασμα απο εισήγηση του Μιχάλη Ράπτη,προέδρου της 4ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο.

«..Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑκαι η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, ταΣκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τηΒοσνία.

Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους.

Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια.

Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ' αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση.

Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν.

Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο.

Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ' ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ' αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα;

Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό.

Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.

Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να έχεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις;

Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι. 

Είναι εντελώς σωστό να λέμε αυτό: δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα.

Πράγματι δεν διεκδικούμε.

Και οποιοσδήποτε πόλεμος επιθετικός και για πλιάτσικο είναι καταδικαστέος από εμάς. Οποιοδήποτε «γιουρούσι» που ορισμένοι σκέπτονται ακόμη στην Αλβανία για να ξαναπάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο είναι λανθασμένο. Οποιοδήποτε γιουρούσι και πλιάτσικο, οποιοσδήποτε επιθετικός πόλεμος δεν είναι μόνο καταδικάσιμος, γιατί αλλάζει το χαρακτήρα της αντίστασης του λαού, αλλά είναι και εσφαλμένος μέσα στις τωρινές συνθήκες, θα καταλήξει σε μία γενικότερη σύρραξη από την οποία η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει απολύτως τίποτα.

Αλλά, ενώ είναι τελείως σωστό να λέμε ότι δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα, να προσθέτουμε επίσης -διότι αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά- ότι είμαστε υπέρ της πληρότητας των δικαιωμάτων οποιασδήποτε εθνικής μειονότητας υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να δούμε πού υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα και εκεί που γίνονται αδικίες να επανορθωθούν έγκαιρα.

Όχι όπως κάναμε με την τουρκική μειονότητα εν μέρει στην Κύπρο. Λέγοντας αυτά, λέμε επίσης ότι όσο είμαστε εναντίον οποιουδήποτε επιθετικού πολέμου, όπως είμαστε βέβαια υπέρ της υπεράσπισης μειονοτήτων δικών μας στο εξωτερικό, έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσομε πια τίποτα από το συγκεκριμένο εθνικό κορμό που έχουμε.

Κι όταν λέμε τίποτα αυτό το πράγμα πρέπει να είναι μια εντελώς διαφορετική, ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία κυρίως της νεολαίας μας, η οποία εν μέρει έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του ευρωπαϊσμούκαι της πολιτιστικής αμερικανοποίησης.

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr

Η Αριστερά ήταν και θα είναι πατριωτική, του Παναγιώτη Κουρουμπλή

Το πολιτικό σύστημα, που στην πλειοψηφία του αναφέρεται στο ζήτημα του πατριωτισμού για να προσκομίσει πολιτικά οφέλη, εσκεμμένα παρερμηνεύει ορισμένες οικουμενικές αξίες της Αριστεράς. Ξεχνούν ότι την τελευταία φορά που η χώρα βρέθηκε υπό ξένη κατοχή, ο αγώνας του ΕΑΜ, το οποίο σήκωσε το βάρος της Εθνικής Αντίστασης, αποτέλεσε μια ιστορικών διαστάσεων κατάθεση της Αριστεράς στην έννοια της πατρίδας. Ξεχνούν ότι τα μεταπολεμικά χρόνια η εναλλαγή ξενόδουλων κυβερνήσεων έδειξε ότι προϋπόθεση για την εθνική ανεξαρτησία είναι η λαϊκή κυριαρχία. Ακόμα και όταν η Αριστερά μιλούσε για διεθνισμό, δεν πιστεύω ότι απέκοπτε τη σχέση του έθνους. Η θέση περί «ειρηνικής συνύπαρξης των λαών» εμπεριέχει -πέρα από τον σεβασμό του δικαιώματος κάθε λαού να ζει ειρηνικά- και τον αυτοσεβασμό, χωρίς τη λογική του εθνικισμού και του σοβινισμού. Η Αριστερά υπήρξε πάντα ταυτισμένη με την έννοια του ευγενούς, άδολου πατριωτισμού.
 

Η απόφαση του κ. Σαμαρά να κλείσει με καταδρομική μανία την ΕΡΤ, όχι μόνο έπληξε βάναυσα την ίδια τη δημοκρατία, αλλά συρρίκνωσε εν μία νυκτί την παγκόσμια εμβέλεια της ελληνικής γλώσσας, που διαχρονικά αποτελεί τον πιο ισχυρό θεσμό και δεσμό του ελληνισμού. Με μια αυθόρμητη αντίδραση η απαξιωμένη -όπως πίστευαν κάποιοι- ΕΡΤ, πλαισιωμένη από πλήθος κόσμου που αντιστάθηκε στον κυβερνητικό αυταρχισμό, εξέπληξε τους πάντες: αξιοποιώντας το πολύτιμο αρχείο και το καλλιτεχνικό δυναμικό της, ανέδειξε το πρόσωπο της αυθεντικής Ελλάδας. Της Ελλάδας του πολιτισμού του φωτός και της θάλασσας, με τη γλώσσα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Σεφέρη και τη μουσική των Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Ήταν η λαμπρή εικόνα μιας Ελλάδας τής απλότητας, του μέτρου, της φιλοξενίας, αλλά και του ανήσυχου πνεύματος, μιας Ελλάδας πατριωτικής και όχι εθνικιστικής, που ένωσε ξαφνικά τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.
 

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Καιρό τώρα, και με δεδομένη την εν πολλοίς καλλιεργούμενη σύγκρουση, εθνομηδενιστών-εθνικιστών, ερευνώ για μια ακόμη φορά αυτήν την υπόθεση που έχει να κάνει με την ιστορική και φιλοσοφική καταγωγή των εννοιών: Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Εθνομηδενισμός, Φασισμός.

Όπως κάθε φορά που ξαναγυρνώ στην αναζήτηση αυτή, σχεδόν πάντα το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη μου, είναι η έκπληξη την οποία ένοιωσα, όταν γυρνώντας το ’87 από τη Νικαράγουα ως νεαρός Σαντινίστα τότε, κλήθηκα σε θέατρο της Αθήνας για να μιλήσω για το FSLN, τους στόχους και τα επιτεύγματά του. Τελειώνοντας τότε την ομιλία μου και με στόχο να ενθουσιάσω το ακροατήριο, φώναξα από το μικρόφωνο στα ισπανικά: Patria libre o Morir.
Αντιδρώντας με θεαματικό τρόπο, το αριστερό – τότε – ακροατήριο, χειροκρότησε όρθιο.

Θεωρώντας υποχρέωσή μου να «ξεσηκώσω» ακόμη περισσότερο τους συγκεντρωμένους, μετέφρασα «καπάκι» το Patria libre o Morir στα ελληνικά: Ελεύθερη Πατρίδα ή Θάνατος.
Το ακροατήριο «πάγωσε». Ούτε ένα χειροκρότημα στη μετάφραση του συνθήματος, που κυριάρχησε και ακόμη κυριαρχεί στην America Latina και στα επαναστατικά της Κινήματα.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως κάτι δεν πάει καλά με τους «συντρόφους» μου και με το πώς αυτοί αντιλαμβάνονται τις έννοιες της Πατρίδας.

Σκέφτηκα τότε πως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» των συνταγματαρχών, είχε «φορτώσει» αρνητικά τις έννοιες αυτές και είχε δημιουργήσει από τότε εχθρικά αντανακλαστικά, στην αριστερή κυρίως σκέψη.

Όταν στη συνέχεια συνέγραψα το πολιτικοεπιστημονικό σύγγραμμα «Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα, Μια Ελληνική Πρόταση για Έλληνες» , (προτείνοντας τη συμπαράταξη των προοδευτικών δυνάμεων του Λαού μας, στο διεθνές Κίνημα Αντιπαγκοσμιοποίησης), διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι, και μόνο η λέξη «Πατριωτικό», δημιουργούσε από τότε… αλλεργία στους «αριστερούς».

Το κακό τρίτωσε όταν αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε το Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας «Πατριωτικό Μέτωπο», του οποίου μέχρι σήμερα έχω την τιμή να προεδρεύω. Φίλοι και εχθροί, έπεσαν να μας φάνε: Μην το ονομάζετε «πατριωτικό» μας έλεγαν εν χωρώ. Βάλτε του οποιοδήποτε όνομα εκτός του «πατριωτικό». Θα κάνει ζημιά. Θα βρείτε απέναντί σας την αριστερά… και πολλά άλλα, προειδοποιητικά.

Η μόνιμη απάντηση μας ήταν πως ο «πατριωτισμός των Ελλήνων», είναι αυτός που γέννησε την επανάσταση του ’21, αυτός που γέννησε την εθνική αντίσταση (πριν το καπέλωμά της από ΚΚΕ και τα κόμματα των παλαιών πολιτικών).
Στο κάτω-κάτω – επέμενα πάντοτε – το πρώτο Πατριωτικό Μέτωπο έγινε το 1967, εν μέσω δικτατορίας, από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μάλιστα συνέθεσε και τραγούδησε το τραγούδι «Το Πατριωτικό Μέτωπο σας καλεί».

Αποσπάσματα από το Βιβλίο «ΜΑΡΚΟΣ, Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ»

ΕΝΑ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
«Φεύγουμε, αλλά όχι με άδεια χέρια», δήλωσε στις 29 Μαρτίου 2001, στην Πόλη του Μεξικού, ο υποδιοικητής Μάρκος αναγγέλλοντας την επιστροφή του στην Τσιάπας για να εγκατασταθεί και πάλι στο παράνομο γενικό στρατηγείο του, κοντά στη Λα Ρεαλιδά. Την προηγουμένη, οι ζαπατίστας, με τη φωνή της κομαντάντε Εστέρ, είχαν κατορθώσει να εκφραστούν μπροστά στο μεξικανικό κοινοβούλιο και, στο όνομα των πενήντα εφτά ιθαγενών εθνοτήτων, να υπενθυμίσουν το τεράστιο χρέος του Μεξικού απέναντι στους Ινδιάνους, τους πρωταρχικούς λαούς. Με την υποστήριξη του νέου προέδρου Βισέντε Φοξ, οι διαπραγματεύσεις για την αποκατάσταση της ειρήνης στην Τσιάπας, που είχαν διακοπεί από το 1996, μπορούσαν να ξαναρχίσουν.

Με αυτόν ακριβώς το στόχο, με θεαματικό τρόπο, ο ηγέτης του Ζαπατίστικου Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (ΕΖLΝ) είχε βγει για πρώτη φορά, στις 24 Φεβρουαρίου 2001 , από την παρανομία. Εκείνη την ημέρα, ο διάσημος μασκοφόρος γκεριγιέρο είχε αφήσει το δάσος Λακανδόνα της Πολιτείας της Τσιάπας και είχε ξεκινήσει ειρηνικά, μέσα σ' ένα άσπρο λεωφορείο, την πορεία του προς την Πόλη του Μεξικού. Με την υποστήριξη χιλιάδων συμπαθούντων που συγκεντρώθηκαν σε όλο το μήκος της διαδρομής και κάτω από το βλέμμα των ΜΜΕ όλου του κόσμου, είχε μπει στην πρωτεύουσα σαν μεσιανικός ήρωας, την Κυριακή 11 Μαρτίου, μετά από μία πραγματική οδύσσεια δύο εβδομάδων πορείας, στη διάρκεια της οποίας διάνυσε πάνω από 3.000 χιλιόμετρα, διάσχισε δώδεκα από τις φτωχότερες Πολιτείες και συμμετείχε, από την 1 ως τις 4 Μαρτίου, στην Πολιτεία του Μιτσοάκαν, στο Εθνικό Συνέδριο των Αυτοχθόνων.

Στην τεράστια πλατεία του Σόκαλο, στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού και μέσα σ' ένα αλληλέγγυο πλήθος που υπολογίστηκε σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, ο ανυπόταχτος Μάρκος μπόρεσε να πει, απευθυνόμενος στο σύνολο των Μεξικανών στο όνομα εκατομμυρίων Ινδιάνων: «Είμαστε εδώ, είμαστε η εξεγερμένη αξιοπρέπεια, η λησμονημένη καρδιά τη ς πατρίδας» . Και είχε προσθέσει: «Μεξικό, δεν ήρθαμε για να σου πούμε τι να κάνεις, δεν ήρθαμε για να σε οδηγήσουμε οπουδήποτε, ήρθαμε να σου ζητήσουμε ταπεινά, με σεβασμό, να μας βοηθήσεις, εμάς, που έχουμε το χρώμα της γης . Είναι καιρός να πάψει αυτή η χώρα να αποτελεί ντροπή. Είναι η ώρα των ινδιάνικων λαών!» . Όλοι είχαν συνείδηση, τη στιγμή εκείνη, ότι βίωναν οπωσδήποτε ένα θεμελιακό γεγονός στην ιστορία του μεξικανικού έθνους. 

Ψήφισμα της Λαϊκής συνέλευσης στις 3 Ιουλίου 2011. Αυτή τη χώρα όταν της στερείς την ελευθερία από το λαό της ξέρει να γεννα έναν Κανάρη ή να κάνει συντρίμμια το Γοργοπόταμο

                       Μια έκπτωτη και δικτατορική ελληνική κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τον λαό αυτής της χώρας, μόλις ψήφισε νομοσχέδια με τα οποία σκοπεύει να εκποιήσει την δημόσια ελληνική περιουσία και γη, ενάντια στην θέληση της μεγάλης πλειονότητας του λαού.

Ενημερώνουμε όσους διαβλέπουν μια επενδυτική ευκαιρία, ότι δεν θα αργήσουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση, που σύντομα θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της απέναντι στον λαό και στην χώρα. Οι υπογραφές και τα νομοσχέδιά της είναι άκυρα. Δεν τα έχει επικυρώσει ο ελληνικός λαός και βεβαίως δεν τα αναγνωρίζει.

Προειδοποιούμε κάθε επίδοξο επενδυτή να μην σκεφτεί καν να πλησιάσει σε δημοπρασία η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή γης μας και πολύ περισσότερο να μην την αγοράσει. Εκτός του ότι όταν επανακτήσουμε ως λαός την κυριαρχία της χώρας μας θα χάσει ότι αγόρασε, τα χρήματά του που συμμετείχαν στην παράνομη συναλλαγή δεν θα του επιστραφούν.

«Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια. Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο»

by admin

Γράμμα του υποδιοικητή Μάρκος, ηγέτη των Ζαπατίστας, προς τους εξεγερμένους χιλιανούς φοιτητές.

Αδέρφια (αδερφοί κι αδερφές) της Χιλής

Σας μιλάω εξ ονόματος των γυναικών, των ανδρών, των παιδιών και των γέρων του εθνικο-απελευθερωτικού στρατού των Ζαπατίστας, της τεράστιας πλειοψηφίας των ιθαγενών Μάγιας, που αντιστεκόμαστε στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού για την ανθρωπότητα, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.

Ευχαριστούμε τους αδερφούς και τις αδερφές που μας έδωσαν σήμερα την ευκαιρία να φτάσει ο λόγος μας στην επαναστατημένη Χιλή.

Ζητάμε μια θέση στην οργή σας, στον πόνο σας, και πάνω απ’ όλα στην ελπίδα σας, γι’ αυτά τα λόγια.

Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για τους μεξικάνους ζαπατίστας, τον αγώνα, τους πόθους μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, την αντίστασή μας.

Μετά από όλα αυτά, σε σύγκριση με τους άνδρες και τις γυναίκες, ιδίως όσους γεννήθηκαν σε αυτήν τη γη, που φώτισαν τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, οι ζαπατίστας συνεχίζουν να είναι ένα φωτάκι, αδύναμο και μακρινό.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνία

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Το ποτήρι είναι πάντοτε δυνατόν να το παρουσιάσεις μισογεμάτο ή μισοάδειο. Το ζήτημα είναι γιατί το κάνεις, γιατί να το κάνεις; Ή, με άλλα λόγια, γιατί να μπλέξεις με την ποζιτιβιστική οντολογία. Το κάνεις για να εξυπηρετήσεις την πολιτική σου θέση, ή στάση, ή προσδοκία, που δεν είναι άσχετες με την προσωπική σου αντίληψη περί ισχύος και ικανοποίησης εντός ενός αναφερόμενου.........

(μελλοντικού) μοντέλου διακυβέρνησης.

Το τελευταίο όμως είναι στρουκτουραλισμός. Διαμορφώνεις νοερά ένα πλαίσιο διακυβέρνησης, ιδανικής ως προς την μικροπολιτική σου διάσταση, και εντός αυτού επιχειρείς να ορίσεις την ύπαρξή σου και την δράση σου. Στο βαθμό που καταλάβαινες πως πράγματι λειτουργείς δομώντας την πραγματικότητα, την μικρή, υποκειμενική σου αλήθεια, δεν θα έβλεπες, δεν θα όριζες, δηλαδή, το ποτήρι ούτε «μισοάδειο», ούτε «μισογεμάτο». Το ποτήρι αποκτά «μισοάδεια» ή «μισογεμάτη» έννοια και μάλιστα ως απόλυτη αντίθεση, στο βαθμό που επιχειρείς να εντάξεις την δική σου μικρή, υποκειμενική αλήθεια σε μια μεγάλη, καθολική αλήθεια. Χρησιμοποιείς με άλλα λόγια ποζιτιβισμό κάνοντας πολιτική δίχως να το ξέρεις ή να το δηλώνεις, η οποία όμως έχει βαθύτατο στρουκτουραλιστικό χαρακτήρα τον οποίο αγνοείς ή σκόπιμα αντιπαρέρχεσαι κρυμμένος πίσω από ένα πέπλο άγνοιας, πέπλο αθωότητας.

Για μια κινηματική Πατριωτική Δημοκρατική συσπείρωση στην πράξη!

Η σαρωτική κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία και η μετατροπή της χώρας σε δουλοκρατία των διεθνών και κυρίως των Ευρωπαίων τοκογλύφων θέτει πλέον επιτακτικά την ανάγκη μιας κοινωνικής, δημοκρατικής και πατριωτικής συσπείρωσης στην βάση ενός νέου εθνικοαπελευθερωτικού οράματος.

Η ενότητα του ίδιου του λαού σήμερα είναι η πιο πιεστική απαίτηση της συγκυρίας και των ιστορικών καθηκόντων που τίθενται μπροστά μας. Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από μια ευρεία κοινωνική, πατριωτική, δημοκρατική συσπείρωση, όπως προτείνει το Ε.ΠΑ.Μ. ήδη από την εποχή της ίδρυσής του.

Όμως αυτή η συσπείρωση για να είναι αυθεντική, μαχητική και να αγκαλιαστεί από τον κόσμο δεν μπορεί να σπαταληθεί σε «καλέσματα» άνευ πρακτικού αντικρίσματος, ούτε σε κινήσεις του παρασκηνίου ανάμεσα σε προκατασκευασμένες προσωπικότητες και ποικίλους παράγοντες που ενδιαφέρονται μόνο για να καταλάβουν θώκους στο κοινοβούλιο.

Οικοδομείται και επιβεβαιώνεται στις κοινές δράσεις και στους κοινούς αγώνες, κοινώς στο πεζοδρόμιο. Εκεί όπου η κάθε δύναμη, κάθε πρόσωπο, κάθε πρωτοβουλία δοκιμάζεται στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς κατοχής και εκτίθεται ανεπανόρθωτα τόσο στα μάτια του λαού, όσο και στα μάτια του καθεστώτος ως ορκισμένος εχθρός. Εκεί μόνο μπορούν να οικοδομηθούν οι συναγωνιστικές σχέσεις και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συμμάχους. Διαφορετικά πρόκειται για μια από τα ίδια. Παλαιοκομματικά τερτίπια με το βλέμμα στις όποιες επερχόμενες εκλογές.

Κάτω από τις σημερινές συνθήκες, για να εκφρασθεί σωστά, δυναμικά και αποτελεσματικά η εθνικοαπελευθερωτική διάθεση του ελληνικού λαού απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο απεγκλωβισμός από κάθε μορφή δωσιλογισμού και εθνομηδενισμού με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, «εθνικιστικό» ή «διεθνιστικό» προσωπείο.