Οι νέοι φυγάδες – Στις ρίζες της ελληνικής παρακμής

Καραποστόλης Βασίλης

Είναι αλλόκοτο το θέαμα μιας κοινωνίας που ενώ απειλείται, αφήνει τις λίγες δυνάμεις της να σκορπίζουν, λες και δεν είναι δικές της και δεν της στοιχίζει να χάνονται. Μοιάζει σαν ο εγκέφαλος να μη μπορεί να δώσει τις απαραίτητες εντολές στους μυς και στα νεύρα. Όλα δείχνουν πως σ’ αυτήν την αδυναμία έχει αιχμαλωτισθεί η ελληνική κοινωνία.

Πελαγωμένη, παρακολουθεί τους βραχίονές της να απεργούν επιδεικτικά. Βλέπει μια μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς να κλείνει τα μάτια της στην πραγματικότητα και να τρέχει προς τα εκεί όπου ακούγονται θόρυβοι, δυνατή μουσική, σε μια αναταραχή μέσα στην οποία πασχίζει να βουλιάξει, ώστε να μη σκέπτεται τίποτα το δυσάρεστο, απ’ αυτά που βασανίζουν τους μεγαλύτερους.

Εδώ και καιρό, και βέβαια όχι μόνον στη χώρα μας, η διασκέδαση έγινε το όπιο που πίνοντάς το οι ζωηρές ηλικίες νιώθουν πως κάτι κάνουν, χωρίς να κάνουν τίποτα. Πράγματι, η διασκέδαση και το παιχνίδι προσφέρουν από τη φύση τους μια μετατόπιση της ενέργειας: από την εργασία, τον μόχθο, τις έγνοιες και τις ευθύνες, μετακινείται κανείς σε μια σφαίρα όπου μπορεί παίζοντας να ξεκουραστεί μέσα στο άσκοπο.

Παίζει ή σταματά το παιχνίδι, χορεύει ή σταματά να χορεύει, τραγουδά ή σταματά να  τραγουδά. Η ευχέρεια να μην υπακούει σε επιταγές, να διαλέγει εκείνο που τη μια ή την άλλη στιγμή τον προσελκύει περισσότερο, είναι ανακουφιστική. Ποιος θα το αμφισβητούσε; Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο να απορροφηθεί ολόκληρος μέσα στα διαλείμματα της καθημερινής ζωής. Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς εδώ. Στο ότι μια ολόκληρη γενιά φαίνεται να θέλει να κλειστεί μέσα σε έναν κόσμο φτιαγμένο από ακτίνες λέϊζερ, ξέχειλα ποτήρια μπύρας, ήχους μεταλλικής μουσικής, οθόνες κινητών που φωσφορίζουν συνθηματικά και εκεί να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο.

Εκδίκηση εναντίον της χώρας

Εκείνο που θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο την κοινωνία δεν είναι ότι οι νέοι θέλγονται από τις μορφές αυτής της καλά οργανωμένης μαγείας. Αυτό συνέβαινε και παλαιότερα και είναι ως ένα βαθμό φυσικό. Δεν ήταν όμως ποτέ, όπως σήμερα, τόσο σφοδρή η επιθυμία τους να "ξεφύγουν" από τα νύχια της πραγματικότητας και να παραδοθούν σε ένα είδος παραζάλης, την οποία, ωστόσο, υπερασπίζονται εντελώς συνειδητά και με μια γλώσσα που δεν σηκώνει αντιρρήσεις.

Δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για υποχρεώσεις. Ισχυρίζονται πώς έχουν κάθε δικαίωμα να κρίνουν οποιοδήποτε "πρέπει" τους βάζουν μπροστά τους. Σύμφωνοι. Όμως, σχεδόν πάντα η κρίση τους είναι ίδια: λένε πως δεν είναι δική τους δουλειά να λύσουν ζητήματα που όφειλαν να τα είχαν λύσει οι γονείς τους, ή το κράτος. Θεωρούν πως δικαιούνται απολύτως να μέμφονται τις προηγούμενες γενιές για τα λάθη τους, την απρονοησία τους, ή και τις ιδέες τους που δεν τις εγκατέλειψαν έγκαιρα, όταν είδαν πως είχαν φθαρεί.

Η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα παράπονα των νεώτερων είναι βάσιμα. Δεν παρέχουν όμως επαρκή δικαιολογία για να μετατραπούν τα παράπονα σε εκδίκηση εναντίον της χώρας. Γιατί όταν η χώρα έχει ανάγκη την εγρήγορση κι εσύ της πετάς κατάμουτρα την νωθρότητά σου, την εκδικείσαι. Όποιος κατέχεται από το πάθος της εκδίκησης δεν αρκείται σε σκέψεις, θέλει να βλάψει κιόλας με συγκεκριμένες πράξεις.

500.000 Έλληνες έφυγαν την περίοδο 2008 – 2017!

Τον δρόμο της ξενιτιάς πήραν την περίοδο 2008 – 2017, τα χρόνια της οικονομικής κατάρρευσης και των ληστρικών Μνημονίων, 500.000 Έλληνες, σύμφωνα με μελέτη του ΣΕΒ.

Πάνω από τους μισούς, συγκεκριμένα το 51,4%, ήταν στην «κρίσιμη» ηλικιακή κατηγορία 25 – 44 ετών και σχεδόν το 70% ήταν απόφοιτοι ανώτατης εκπαίδευσης. Έχασε, δηλαδή, η χώρα μας έναν μεγάλο αριθμό από τη νέα γενιά, που θα πρόσφερε πολλά στην πατρίδα για την ταχύτερη έξοδο από τα δεσμά.

Αξίζει να τονιστεί ότι το συνολικό κόστος για κάθε απόφοιτο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ανέρχεται σε 34.000 ευρώ, ήτοι το συνολικό ποσό που χάθηκε είναι μεταξύ 3,1 και 4,2 δισ. ευρώ.

Πηγή: www.paron.gr

Προσοχή Κορωνοϊός: Διατηρείτε τις αποστάσεις!

Όλα αυτά δείχνουν πόσο υποκριτική ήταν η παιδολαγνεία της σημερινής εποχής. Οι συνέπειες θα φανούν μάλλον αργότερα. Ίσως και πολύ αργότερα. Όταν σε κάποια τέρμινα θα έχουν αρθεί τα αυστηρά σημερινά μέτρα κοινωνικού απομονωτισμού, αλλά θα έχουν παραμείνει ενεργές πολλές ιδέες και διαδικασίες αντικατάστασης της κοινωνικής ζωής των παιδιών από διάφορες εξατομικεύουσες τεχνολογίες. Τότε ίσως ο αυλητής θα απομακρυνθεί από το παρόν, σέρνοντας πίσω του το μέλλον των δυτικών κοινωνιών.

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ*

Στο γνωστό παραμύθι του μαγεμένου αυλού, την εποχή που η πανούκλα θέριζε τις μεσαιωνικές ευρωπαϊκές πόλεις, ένα μυστηριώδες άτομο συμφωνεί με τις αρχές να απαλλάξει την πόλη από την μάστιγα των ποντικιών.

Παίζοντας τον αυλό του, το άτομο αυτό υλοποίησε την υπόσχεσή του και οδήγησε την μάζα των τρωκτικών εκτός της πόλεως. Όμως, οι αρχές αθέτησαν τις υποσχέσεις τους και ο λαός φάνηκε αχάριστος.

Εξοργισμένος ο αυλητής, ξαναπαίζει στον αυλό του έναν άλλο σκοπό, αυτή τη φορά προσκαλώντας πίσω του όλα τα παιδιά, που ακολουθώντας τον, εξαφανίζονται για πάντα, στερώντας από την πόλη το μέλλον της.

Θα μπορούσε άραγε ένας τέτοιος σκοπός που παίζεται συστηματικά από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ να αποκαλείται «κοινωνικός απομονωτισμός»; Προφανώς, πρόκειται για μια πρακτική εντελώς παρά φύσει, ειδικά για το εξ’ ορισμού κοινωνικό ανθρώπινο άτομο, όπως είναι ήδη γνωστό από την εποχή του Αριστοτέλη.

Εντούτοις, πρόκειται για μια πρακτική που υπαγορεύεται ως έκτακτη ανάγκη λόγω της εμφάνισης του κορωνοϊού και επιβάλλεται πολιτικά από τις περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις ως μέσο πρόληψης της διάδοσης του φονικού αυτού ιού. Καλύτερα βέβαια να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις, όπως λέει το γνωστό ιατρικό γνωμικό. Διότι ανεξάρτητα από την καταγωγή του και τις πολλές απορίες που σχετίζονται με τις συνθήκες της εμφάνισής του, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει ότι ο παραπάνω ιός υπάρχει, μεταδίδεται εύκολα και σε πολλές περιπτώσεις είναι πράγματι θανατηφόρος.

Προφανώς, ο κοινωνικός απομονωτισμός, ως ένας άλλος σύγχρονος σκοπός του μαγεμένου αυλού που ακούγεται και διαβάζεται στα ΜΜΕ, φαίνεται πράγματι ικανός με τις καραντίνες των πληθυσμών, να υλοποιήσει εν μέρει τουλάχιστον τις υποσχέσεις του ως προς την ανάσχεση της επιδημίας.

Όμως, η αμοιβή που απαιτείται από τις κατά τόπους αρχές, δηλαδή από το δίκτυο των παρεμβάσεων της πολιτικής εξουσίας προς τις δυτικές κοινωνίες και τους πληθυσμούς των μέχρι σήμερα κατά φαντασίαν πολιτών του κόσμου, είναι να μείνει, έστω εν σπέρματι, επ’ αόριστον, στα μυαλά των πολιτικώς ορθά σκεπτόμενων πολιτών, ως ένας εναλλακτικός τρόπος και τόπος κατ’ οίκον ζωής με τη βοήθεια των τεχνολογιών.

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΕΤΩΝ 7: ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΠΟΥΛΟΥΣΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ .

Αυτός είναι ο πολιτισμός τους... Αδίστακτοι γενοκτόνοι! Στην μεταπολεμική Κύπρο δολοφόνησαν κυρίως νέους, εφήβους ακόμη και παιδιά!
Ο Δημητράκης από τα επτά του ήξερε ποιός είναι ο στόχος και δεν του το συγχώρεσαν... Για να μην ξεχνάμε ότι ο πλούτος της Δύσης, η αποικιοκρατία, ο ιμεριαλισμός, η συσσώρευση πλούτου, ο καπιταλισμός της Δύσης ήταν βουτηγμένος στο αίμα! Στη Ευρώπη γεννήθηκε ο ρατσισμός.
Οι σταυροφόροι του 1204, στην Αμερική σκότωσαν τους Ινδιάνους, στην Αφρική τους Χερέρο και τους Νάμα, στην Ασία στην Κίνα, την Ινδία και το Βιετνάμ άφησαν τα ίχνη τους και στην Κύπρο οδήγησαν στην αγχόνη και έγιναν μάρτυρες της ελευθερίας οι πιο ωραίοι νέοι!!!

Γ.Τ. 

Του Κωνσταντίνου Ζιάζια

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΕΤΩΝ 7: ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΠΟΥΛΟΥΣΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ .

ΤΟ ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΜΑΣ;

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΠΡΩΤΥΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ;

Ο νεαρότερος ήρωας του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο 7χρονος μαθητής Δημητράκης Δημητριάδης. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από Άγγλους στρατιώτες, με μία σφαίρα στο μέτωπο, επειδή φώναξε: «Ζήτω η ένωση, Ζήτω η Ελλάδα!»

Σημαντική ήταν και η συμβολή των μαθητών στον ιερό αγώνα της ΕΟΚΑ για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ,πολλοί από τους οποίους δολοφονήθηκαν άναδρα από τους άγγλους στρατιώτες.

Ο δεκαεπτάχρονος Πέτρος Γιάλλουρος από το κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, ο εικοσάχρονος Μιχαήλ Γεωργάλας από τον κατεχόμενο Μαραθόβουνο, ο δεκαεξάχρονος Γεώργιος Μιχαήλ από την Κισσόνεργα, ο Δημητράκης Δημητριάδης από τη Λάρνακα και άλλοι πολλοί. 

Πιο συγκλονιστική, ίσως, είναι η ιστορία του μικρού Δημητράκη Δημητριάδη, του «μικρού ήρωα» όπως τον αποκαλεί ο Διγενής, που γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1949.

Ο μικρός Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ (οι γονείς του ήταν χωρισμένοι, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία). Ήταν μαθητής της Β’ τάξης του δημοτικού και πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην.

Στις 9 Μαρτίου του 1956, οι άγγλοι σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνιμα του λαού συλλαμβάνουν και εξορίζουν στις Σεϋχέλλες, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το στρατολόγο της Ε.Ο.Κ.Α. Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, τον Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και τον Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Μαθητές και μαθήτριες από τα γυμνάσια και τα δημοτικά σχολεία της Κύπρου, βγαίνουν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα και κρατώντας πέτρες και ξύλα, για να διαμαρτυρηθούν.

Κρατάτε γερά!

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ν.  ΘΑΝΑΣΗΣ - Papathanasiou Athanasios

Δεν θέλω να γράφω για τα εσώτερα του αγίου βήματός μας, που είναι η αίθουσα διδασκαλίας. Σήμερα όμως θα φέρω εδώ ένα ψιχίο από τα συγκλονιστικά του, επειδή σχετίζεται με την τρέχουσα περιπέτειά μας και με τα κουράγια που βλασταίνουν αθόρυβα.

Σε επιλεγόμενο μάθημά μου ορισμένοι φοιτητές είχαν αναλάβει, πριν κλείσουν οι Σχολές, να παρουσιάσουν θεολογικά ρεύματα του 20ού αιώνα κ.εξ., για να τα συζητήσουμε κριτικά. Εχθές ρώτησα τον φοιτητή που έχει αναλάβει τη "φεμινιστική θεολογία" αν είναι έτοιμος, ώστε να προγραμματίσουμε τις επόμενες τηλεδιασκέψεις. Είναι φοιτητής με άγρυπνο μυαλό και ήθος, και εργάζεται σε μεγαλομανάβικο. Μου απάντησε με το εξής μήνυμα:

«Καλημέρα κύριε Παπαθανασίου.

Η δουλειά μου είναι σε έξαρση τώρα (7:00 με 7:00) και για να προστατεύσω τους δικούς μου έχω φύγει από το σπίτι, που σημαίνει δεν έχω υπολογιστή. Δώστε μου περιθώριο το Σαββατοκύριακο να δω αν μπορώ να βρω ένα laptop και θα σας πω.

Εύχομαι να είστε υγιής».

Υποκλίνομαι και ευχαριστώ!

Το αναρτώ α ν τ ί π ο λ λ ώ ν, με τη σκέψη σε πολλούς φοιτητές μας που βρίσκονται σε παρόμοια δημόσια πόστα (από φαντάρο στον Έβρο, μέχρι επαγγέλματα και υπηρεσίες στο λεκανοπέδιο). Κρατάτε γερά!

Θ.Ν.Π. / 27-3-2020

ΥΓ: Η ζωγραφιά, από το: http://theartdontstop.com/where-we-learn-series

Τα μαλακισμένα με τα spray μπογιάς

Ίσως μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες να υπάρχει τόση και τέτοιου μεγέθους αναρχία και ανοχή, σε σχέση με την καθαριότητα και την καταστροφή (ρύπανση) ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίων, αλλά και αγαλμάτων ή ακόμα και πινακίδων της τροχαίας. Ο καλός κρετίνος όλα τα λερώνει…..

Του  Νίκου Μουρατίδη

Περνάς την μία ημέρα και θαυμάζεις ένα υπέροχο νεοκλασικό, ανακαινισμένο και φρεσκοβαμμένο, και το επόμενο πρωί, είναι κατεστραμμένο από τα σπρέι με τις μπογιές. Σαν να έχουν περάσει από κει, βάνδαλοι με μανία καταστροφής της αισθητικής και του ωραίου. Σαν κάποιοι να έχουν βαλθεί να υποβαθμίσουν την ήδη βεβαρυμμένη αισθητική του περιβάλλοντος που ζούμε. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο: Τοίχους, μάρμαρα, πόρτες, μάντρες, ρολά, σκουπιδοτενεκέδες, αγάλματα, σήματα τροχαίας…… τα πάντα όλα.

Όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου ξέροντας ότι ήμουν καπετάν φασαρίας και με την παρέα μου κάναμε «τέρατα», μας είχαν πει κάποια πράγματα, και κυρίως για τα σήματα της τροχαίας που τα είχαμε βάλει στο μάτι. «Αν πειράξετε τα σήματα», μου είπαν, «θα πάτε φυλακή. Και επειδή στην φυλακή δεν παίρνουν μικρά παιδιά, θα σας κλείσουν στο άσυλο». Βλέπαμε πινακίδα λοιπόν και όπου φύγει- φύγει. Ούτε που την πλησιάζαμε. Τώρα με μεγάλη ευκολία, οι πάντες καταστρέφουν τόσο τις πινακίδες όσο και την σηματοδότηση γενικά. Σε όλη την Ελλάδα, τις μπογιατίζουν με σπρέι, κολλούν αυτοκόλλητα, τις στραβώνουν… και στην Κρήτη τις πυροβολούν!

Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με τίποτα άλλο παρά μόνο με την μάστιγα που λέγεται: «σπρέι μπογιάς». Δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκουν τόσα χρήματα να αγοράζουν σπρέι για να βρωμίζουν τις πόλεις. Οι γονείς τι λένε σε όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες που με τους φίλους τους βανδαλίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους;

Είναι ντροπή να υπάρχει τέτοια βρωμιά από τα σπρέι και κανείς να μην δίνει σημασία. Κανείς να μην επιβάλει τιμωρίες και κανείς να μην συλλαμβάνεται.

ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ...

π.Βασίλειος Θερμός*

Ένα παιδί που σε ολόκληρη την ανάπτυξή του εθίζεται με εικόνες κυρίως να λαμβάνει τα μηνύματα,η εικόνα γίνεται μέρος του είναι του.

Και επομένως το παιδί διαμορφώνει σιγά σιγά μια προσωπικότητα που το κάνει να ενεργεί παρορμητικά.  Δηλαδή,πάρτε ενα μικρό παιδάκι του δημοτικού,ακόμη και του νηπιαγωγείου πιά.  Έχει στα χέρια του ένα τηλεχειριστήριο.  Υπάρχουν 15 κανάλια π.χ.  Έχει τη δυνατότητα,με μια πολύ απλή κίνηση,να αλλάζει συνεχώς κανάλι μέχρι να βρει μια εικόνα που το ικανοποιεί.

Αυτό δημιουργεί με τα χρόνια, όταν επαναλαμβάνεται, μια δομική αλλοίωση στην ψυχή του παιδιού.  Δηλαδή τι;  Κάνει αυτό το παιδί να μην μπορεί να συγκεντρωθεί για πολλή ώρα σε κάτι. Έχουμε πρόβλημα απ' τη συγκέντρωση της προσοχής των παιδιών και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές το έχουν παρατηρήσει,γιατί κυριαρχεί η εικόνα τόσο πολύ.  Γι' αυτό και πάρα πολλά παιδιά δυσκολεύονται να διαβάσουν στο σπίτι και κάνουν άπειρες διακοπές και υφίστανται και οι γονείς όλη την ταλαιπωρία μαζί τους.

Ή, επίσης μια άλλη δομική αλλοίωση πέρα απ' τη διάσπαση της προσοχής,είναι η παρορμητικότητα.Δηλαδή κάνουμε ανθρώπους-δηλαδή,κάνουν τα μέσα ενημέρωσης σήμερα-παρορμητικούς, να ενεργούν χωρίς να σκεφτούν. Διότι η σκέψη είναι κόπος. Η επεξεργασία του ερεθίσματος είναι κόπος.

Αφήστε τις διαφημίσεις, ακόμη και τα δελτία ειδήσεων καθώς περνάνε από ενα πάρα πολύ σημαντικό θέμα,το οποίο θέλει σκέψη και ανάλυση, αμέσως μετά σε ένα κοσμικό γεγονός και εναλλάσουν το ένα με το άλλο,δεν αφήνουν χρόνο για σκέψη και επομένως ουσιαστικά έμμεσα δίνουν το μήνυμα, <<μη στεναχωριέσαι για πολύ, αν αυτό που σου είπα σε στεναχώρησε, υπάρχει το επόμενο με το οποίο θα αλλάξεις διάθεση>>.

Άρα,πως αλλάζω όταν είμαι στεναχωρημένος;  Αλλάζοντας ερεθίσματα,όχι σκεπτόμενος, επεξεργαζόμενος αυτό το οποίο μου συνέβη.  Δηλαδή ουσιαστικά δημιουργούν έναν άνθρωπο που υστερεί στη σκέψη,του λείπει η σκέψη,η οποία είναι πολύτιμη λειτουργία του ανθρώπου.  Μια απ' τις λειτουργίες του βέβαια.

Και κυριαρχούν οι αισθήσεις και η απόλαυση.  Αυτό μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει νέο τύπο ανθρώπου ο οποίος θα λειτουργεί σαν αυτόματο, χωρίς σκέψη, παρορμητικά, με το θυμικό, με τις αισθήσεις και δικαιούται να έχει κάτι και να το έχει αμέσως.

Η απώλεια της ντροπής

Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων.

Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου. Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τηλεόραση, από ορισμένα προγράμματα με μεγάλη ακροαματικότητα, όπως ο «Μεγάλος Αδελφός».

Ο Γκίντερ Αντερς, ο γερμανός φιλόσοφος που μετανάστευσε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του ναζισμού, έγραψε ότι θα μας υποκλαπεί δόλια «η εμπειρία και η ικανότητα να παίρνουμε θέση». Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Εξαιτίας της τηλεοπτικής εικόνας έχουμε μπροστά μας έναν πολύ ευρύ ορίζοντα «σε άμεση αισθητή θέα, αλλά μόνον μέσα από τις εικόνες του». Συναντάμε την πραγματικότητα «υπό τη μορφή της φαινομενικότητας και της φαντασίωσης», όχι τον «κόσμο» αλλά «ένα καταναλωτικό αντικείμενο που μας το προμηθεύουν κατ’ οίκον».

Ο Αντερς εξηγεί: «Οποιος έχει καταναλώσει μέσα στο καλά θερμαινόμενο δωμάτιό του μιαν έκρηξη ατομικής βόμβας με τη μορφή μιας εικόνας που του την προσφέρουν κατ’ οίκον, αυτός ήδη θα συνδέσει όλα όσα θα τύχει να ακούσει για την ατομική βόμβα με αυτό το μικροσκοπικών διαστάσεων οικιακό γεγονός και έτσι θα χάσει την ικανότητα να κατανοήσει το ίδιο πράγμα και να πάρει σωστή θέση απέναντί του». Σε αυτό το χωρίο ο Αντερς εστιάζει σε ένα πρόβλημα που μας αγγίζει άμεσα και που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται και εκδηλώνονται τα συναισθήματά μας, μεταξύ των οποίων και η ντροπή. Η εμπειρία που αποκτάμε είναι εκείνη της έγκρισης που υποκαθιστά τη συναίνεση, δηλαδή του ανεπιφύλακτου ναι, που αποσυνδέεται από κάθε περιεχόμενο. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ασυγκράτητη διαδικασία ομογενοποίησης που βασίζεται στη δημοκρατία της κατανάλωσης, της οποίας η ακροαματικότητα είναι το σύστημα αξιολόγησης αλλά και ο απώτερος σκοπός: θέαμα είναι όλα αυτά που χειροκροτούμε, όσο και αν είναι ακόμα αληθινό ότι δεν είναι όλα θέαμα στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο η ντροπή τείνει να χαθεί, ως ένα συναίσθημα που χαρακτήριζε άλλες εποχές της ανθρωπότητας, στις οποίες η ανάγκη να μας βλέπουν και να βλέπουμε τα πάντα, παντού και πάντοτε, δεν ήταν τόσο σημαντική όσο είναι σήμερα.

....................ένας ελεεινός "κόσμος" της απόλυτης βίας και του χλευασμού κάθε αξίας, κάθε ηθικής συνάρτησης.....

Νίκος Σταθόπουλος

ΕΝΑ ΔΙΠΟΔΟ ΖΩΟΝ, ένας γραφικός νεονταής, με ηλικία "νέου" και κουλτούρα κτήνους, τραμπουκίζει καθηγήτρια για να του σβήσει μια απουσία!.......

.............και θα πάρουν φωτιά οι "προσεγγίσεις", δηλαδή όλες οι στομφώδεις κενολογίες των αλαζονικών εκλογικεύσεων που κάθε φορά βλέπουν το δέντρο και αγνοούν το δάσος..

............όλος αυτός ο σιχαμένος "προοδευτισμός" της εξιδανικευμένης προσαρμογής σε ό, τι ιδεολογικοποιεί ο ναρκισσιστικός εγωισμός του σύγχρονου αστισμού...

............ένας κόσμος θεμελιωμένος : στο Εγώ που "αυτοπραγματώνεται", στα "δικαιώματα" κάθε "υποκειμένου", στο ψυχοπαθητικό "όραμα" της "αιώνιας νιότης" στην μυθοποιημένη αποξένωση, στην άρνηση της σχέσης ως υπόβαθρου της πολιτισμένης ανθρωπινότητας, στην "επιστημονική" εξήγηση του αυτοκαθοριστικού κανιβαλισμού, στη θεοποίηση του "νέου ανθρώπου"..

....................ένας ελεεινός "κόσμος" της απόλυτης βίας και του χλευασμού κάθε αξίας, κάθε ηθικής συνάρτησης, ένας αουσβιτσικός κόσμος της παράδοσης στο ένστικτο, στην τυφλή φυσικότητα, δηλαδή στην προϋπόθεση της τέλειας χειραγώγησης......ένας εφιαλτικός "νέος κόσμος" που χειραγωγείται από τυχάρπαστους απατεώνες που "επιστημονικοποιούν" το ξήλωμα κάθε φυσικού προσδιορισμού της ανθρώπινης ταυτότητας...

...................όταν θεοποιείς τη "νιότη", σε ένα γενικό περιβάλλον αμοραλισμού και απόλυτου δικαιωματισμού και κατάργησης της φυσικής λογικής και τάξης, θα εισπράξεις τη λογική του "κάνω ό, τι γουστάρω" που εμπεριέχεται στην ενστικτική ανωριμότητα της νεανικότητας...

...................και είναι αυτό όψη της βαθύτερης επικρατούσας κουλτούρας της "επιθυμιακότητας", της δικαίωσης δηλαδή του "αυτό θέλω, αυτό επιτάσσουν οι ορμές μου..και λογαριασμό δε δίνω"..

...................όταν εξορίζεις το Θεό, την πατρίδα, .τους δεσμούς της παράδοσης, τις φυσικές εδραιωτικές αξίες του σεβασμού και της αυθεντίας, όταν ξεριζώνεις με διανοητικό κυνισμό κάθε εσωτερική και πολιτισμική "οργάνωση" της υπαρξιακής ενέργειας, όταν προτείνεις στον νέο άνθρωπο να χλευάζει τους πάντες, από σχολείο μέχρι εκκλησία, βουλή, οικογένεια, συναίσθημα, γιατί αυτό είναι "αυτοέκφραση" και "σπουδή ελεύθερης αυτοανάπτυξης" :απλά θα κατασκευάσεις ένα επικίνδυνο αντικοινωνικό τέρας που θα τα φάει όλα, και τον εαυτό του..

.....................θα κατασκευάσεις ένα αδιάφορο κτήνος χωρίς κοινωνικότητα και αυτοσεβασμό και αίσθηση κοινότητας....

Η θανατηφόρα γοητεία της Dark wave

Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη φ. 156

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και κυρίως σε αυτή του ’80 άνθισε στην Ευρώπη μια μουσική σκηνή, η dark wave, ως υποείδος της new wave και της post punk. Bauhaus, Joy Division, Sisters of Mercy, Siouxsie and the Banshees είναι μερικές από τις μπάντες που γίνανε πιο γνωστές και εξαπλώθηκε η φήμη τους παγκοσμίως. Στεντόρειες μα πειθαρχημένες φωνές, διανθισμένες με ρυθμικότατα μπάσα και περήφανα κρουστά, παντρεύονται με απλά, αλλά επιβλητικά riffs στις κιθάρες και το ηχητικό αποτέλεσμα που παράγεται διακρίνεται από μια αντίφαση: Από τη μία προετοιμάζεται ο ακροατής για το μοιραίο που θα επέλθει, από την άλλη καλείται σε κίνηση-ροή, ζωή, παραδόξως. Ο τρόπος ντυσίματος μουσικών και ακροατών παραπέμπει σε τελετή κηδείας με την κυριαρχία του μαύρου χρώματος την ώρα που η αίσθηση της λύπης και της απώλειας λυρικοποιείται.
Η μουσική αυτή αποτέλεσε μια εναλλακτική μόδα στην κυρίαρχη ποπ μουσική, έναν παραπόταμο (από τους πολλούς) που θα διοχετευτεί η αντίθεση με το μουσικό mainstream και η εκτόνωση της νεανικής αντισυμβατικότητας. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι χρονικά συμπίπτει με την αρχή της παγίωσης του νεοφιλελευθερισμού στην Αγγλία αρχικά, μετά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, και στην επιτάχυνση των παγκοσμιοποιητικών διαδικασιών. Με τρόπο μεταφυσικό, ανεπίγνωστα το πιθανότερο, αναδεικνύει τα αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμού και την κυριαρχία του μηδενισμού που ουσιαστικά προαναγγέλλει το τέλος ενός τρόπου ζωής που φαίνεται πιο πολύ να αργοσβήνει παρά να εξελίσσεται ή να μετασχηματίζεται.

Οι φορείς της dark wave δεν κηρύσσουν κάποια μορφή εξέγερσης ή αντίθεσης στα κακώς κείμενα της κοινωνίας –όπως προγενέστερα μουσικά ρεύματα, όπως η ροκ ή η πανκ- αλλά αντανακλούν μια μοιρολατρία και μια αγάπη προς το τέλος, τον θάνατο, την αποδοχή της ήττας. I can’t escape myself μας λένε οι Sound καταθέτοντας τη νίκη του ατομισμού συνοδευόμενοι από έναν χορό εξολοκλήρου ατομοκεντρικό, αφού δεν υπάρχει προσωπική επαφή, κανείς δεν πιάνει το χέρι του άλλου, ο καθένας χορεύει μόνος, οδηγούμενος σαν νεκροφόρα που παρελαύνει ενώπιον πιστών νεκροζώντανων να πανηγυρίζουν. I can’t remember feeling real παραδέχονται οι Trisomie 21 στο αριστουργηματικό Last Song (!), επιδιώκοντας την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα ενός πολιτισμού που έχει το εξής αντιφατικό χαρακτηριστικό: ενώ εξαπλώνεται παγκοσμίως κατορθώνοντας να έχει κατακτήσει όλα σχεδόν τα μήκη και πλάτη της γης, ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται όχι μόνο από έλλειψη νοήματος και οράματος (άρα μέλλοντος), αλλά οδεύει και στον φυσικό αφανισμό των υποκειμένων του, διά της υπογεννητικότητας και της υποκατάστασής τους από μηχανές. Αυτό τελικά που επικρατεί είναι ότι, μέσω των συναισθημάτων που πηγάζουν ακούγοντάς την, υμνείται ένα δυστοπικό μέλλον ή αναμένεται ενθουσιωδώς ο επικείμενος θάνατος του δυτικού πολιτισμού.

Συνεχίζεται η «αιμορραγία» των Ελλήνων.

Η είδηση από την χθεσινή "Καθημερινή", 29-12-2019

"Συνεχίζεται η «αιμορραγία» των Ελλήνων. Πάνω από 1.100 γιατροί έφυγαν από τη χώρα το 2019.
Περισσότεροι. από 18.000 τα τελευταία εννέα χρόνια."

Σε άλλη σελίδα της ίδιας εφημερίδας:

Το 2018, το 29.5% άγγιξαν οι νέοι χωρίς εργασία ή παρακολούθηση κάποιου επιμορφωτικού προγράμματος, παρά τη δημογραφική συρρίκνωση αυτής της πληθυσμιακής ομάδας, η οποία το 2006 περιελάμβανε 800.000 άτομα και το 2018 περίπου 560.000 λόγω brain drain.

Θα συγκινηθεί κανείς;

Ταυτόχρονα το ΕΣΥ είναι τραγικά υποστελεχωμένο σε ιατρικό προσωπικό, οι κενές οργανικές θέσεις γιατρών ανέρχονται σε 6.000, ωστόσο οι πραγματικές επείγουσες ανάγκες είναι περισσότερες.

Και ενώ επιστρέψαμε στην κανονικότητα, της οποίας μερίδιο δόξας διεκδικούν από κοινού Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ!!!

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το ψυχολογικό προφίλ της σύγχρονης εφηβείας

Ο Δημήτριος Κούκης, Ψυχολόγος (BA MSc) – Ψυχοθεραπευτής, μιλάει στην Πεμπτουσία για το ψυχολογικό προφίλ της σύγχρονης εφηβείας.

Συμπλήρωμα οι παρακάτω σύνδεσμοι

Τo ψυχολογικό περιβάλλον των νέων
Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
Το σύνδρομο της Κόλασης
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

Συμπλήρωμα για τις φοιτητικές εξεγέρσεις – Alvin W. Gouldner

William Blake – Newton (1795)

Μετάφραση – Εισαγωγικό σχόλιο: Θεόδωρος Ντρίνιας

Ο Alvin W. Gouldner (1920-1980) υπήρξε το «τρομερό παιδί» της Αμερικάνικης μεταπολεμικής κοινωνιολογίας (κατά τον James Chriss, ο «τραγικός ήρωάς» της). Ξεκινώντας την διανοητική και επιστημονική του πορεία στο θεωρητικό πεδίο του λειτουργισμού, στη συνέχεια υιοθετεί στοιχεία της μαρξιστικής κριτικής και αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος της διανοητικής του προσπάθειας σε μια σκληρή πολεμική σε βάρος της τότε κυρίαρχης θεωρίας του δομο-λειτουργισμού, του «ημίθεου» της αμερικάνικης κοινωνιολογίας Talcott Parsons. Αφού ολοκληρώσει την αποδόμηση του Parsons και της θεωρίας του, στρέφεται πλέον εναντίον του Μαρξισμού, κατηγορώντας τον για έλλειψη στοχασμού πάνω στην ίδια του την κατάσταση και την προέλευσή του ως θεωρίας προερχόμενης έξω από την εργατική τάξη, η οποία εντούτοις είναι δογματικά βέβαιη ότι κατέχει το κλειδί για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Ο Gouldner, επιτιθέμενος στην κατεστημένη κοινωνιολογία αλλά και στην μαρξιστική άρνησή της, βάζει στην τελευταία φάση της διανοητικής του πορείας το φιλόδοξο στόχο για την προώθηση μιας κοινωνιολογίας που ονομάζει reflexive sociology – αναστοχαστική κοινωνιολογία («ριζοσπαστική, ιστορικά ευαισθητοποιημένη, αυτο-αναλυόμενη, κριτική, αυτόνομη, εμπειρική, κλπ.», κατά τον Νικ. Τάτση). Ασυμβίβαστος, παράτολμος θεωρητικά, απότομος και εριστικός με εχθρούς και φίλους, απέναντι σε κάθε κατεστημένο ή δυνάμει κατεστημένο (νέο και παλιό, «συντηρητικό» και «ριζοσπαστικό/κριτικό»), με απέχθεια στον ακαδημαϊκό συντεχνιασμό αλλά και στον «αντι-επιστημονισμό» των νέων ριζοσπαστικών προσεγγίσεων που εισέβαλαν με ορμή στα ακαδημαϊκά πράγματα μετά το ’70, παθολογικά προσανατολισμένος στην «αλήθεια», βίωσε την αποξένωση στην τελευταία περίοδο της ζωής του και τη σταδιακή αποσιώπηση μετά το θάνατό του. Στην Ελλάδα, όπως είναι φυσικό, το έργο του παραμένει σχεδόν ολοκληρωτικά άγνωστο στους νεώτερους.

Πού πήγαν οι ανήσυχες ψυχές της γενιάς μου;

από

 Στέλιος Κούκος

Τα λόγια που ακολουθούν θα μπορούσαν να είναι ένα παράπονο, μια κραυγή, ένα ουρλιαχτό… «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου αφανισμένα απ’ την τρέλα…» γράφει ο Αμερικανός ποιητής  Άλεν Γκίνσμπεργκ στο δικό του συγκλονιστικό «Ουρλιαχτό». Θα μπορούσε να είναι ένα προσκλητήριο φίλων, γνωστών ή έστω φιγούρων από το παρελθόν που πραγματικά έμοιαζαν να είναι διαφορετικοί. Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στις παρέες. Ξεχώριζαν. Ευαίσθητοι, ιδιαίτερα καλλιεργημένοι και διαβασμένοι, με ποικίλες και ειδικές γνώσεις που σε εξέπλητταν. Θα μπορούσε όμως το κείμενο να εμπίπτει στον νόμο περί προσωπικών δεδομένων. Αλλά δεν θα δώσουμε και ονόματα. Αυτό μας έλειπε.  Άλλωστε τους περισσότερους τους έχω χάσει από χρόνια, αλλά και λίγο πολύ όλοι κείμεθα εν τω πονηρώ…

Πραγματικά αναρωτιέμαι πού χάθηκε ο φίλος με την ξεχωριστή παιδεία που, όταν ερχόταν στο πανεπιστήμιο με την πουκαμίσα έξω από το παντελόνι και με τις σακούλες στα χέρια, ξέραμε ότι είχε ρημάξει τα βιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης. Μας το είχε εξομολογηθεί ο ίδιος.Οι παλιότερες πληροφορίες μου για αυτόν ήταν ότι δούλευε σε κάποια τοπική αυτοδιοίκηση. Περίμενα να διαβάσω κάποτε κάποιο βιβλίο του, ένα άρθρο… Μαζί με τον κλεπτο-εθισμένο για τη μόρφωσή του φίλο ήταν και κάποιος άλλος φοιτητής του ίδιου πνευματικού βεληνεκούς, με πιο καλλιτεχνικές ευαισθησίες.  Όπως μας είχε πει τότε, με τα βιβλία της ποίησης έριχνες πιο εύκολα κορίτσια, γι’ αυτό ξέραμε όταν είχε μαζί του ανάλογα βιβλία σε τι αποσκοπούσε. Μετά το πτυχίο αποτραβήχτηκε σε κάποιο χωριό. 

Νέοι, απόφοιτοι και… άνεργοι στην Ελλάδα

Η ανεργία των νέων 20-35 ετών αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι 20%, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοντά στο 5% και στην Ιταλία που έρχεται δεύτερη είναι στο 10%, όπως προκύπτει από έρευνα της ΓΣΕΕ.

06 Σεπτεμβρίου 2019 

Αρνητική πρωτιά ως προς την ανεργία των νέων αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με ποσοστό 20%, κατέχει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «28». Ταυτόχρονα βρίσκεται στην 25η θέση ως προς το ετήσιο ισοδύναμο καθαρό εισόδημα των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ παρατηρείται και το φαινόμενο της κάθετης αναντιστοιχίας δυνατοτήτων, δηλαδή πτυχιούχοι και κάτοχοι μεταπτυχιακών απασχολούνται σε θέσεις εργασίας πολύ κατώτερες από το εκπαιδευτικό επίπεδο και τα προσόντα που διαθέτουν, όπως προκύπτει από έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ σχετικά με την εκπαίδευση και την απασχόληση στη χώρα μας.

Η ανεργία των νέων 20-35 ετών αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι 20% όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοντά στο 5% και στην Ιταλία που έρχεται δεύτερη είναι στο 10%, τόνισε ο Χρήστος Γούλας, διευθυντής του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ στην εκδήλωση παρουσίασης των αποτελεσμάτων της έρευνας που έγινε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα.

«Αυτό σημαίνει ότι οι νέοι πτυχιούχοι, που είναι το μεγάλο και δυναμικό εργατικό δυναμικό, δυσκολεύονται πάρα πολύ να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, γιατί η αγορά εργασίας βγάζει θέσεις εργασίας χαμηλής εξειδίκευσης, χαμηλής καινοτομίας, με αποτέλεσμα οι υπερπροσοντούχοι να παίρνουν θέσεις εργασίας πολύ κατώτερες και αυτό έχει ως συνέπεια το φαινόμενο του brain-drain (διαρροή εγκεφάλων) αφού αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν καλύτερη δουλειά», επισήμανε ο κ. Γούλας.

Το ετήσιο καθαρό εισόδημα των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι 14.300 ευρώ (25η θέση), της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης 9.400 ευρώ (25η θέση) και του δημοτικού και γυμνασίου 7.400 ευρώ (23η θέση).

Συμπλήρωμα για τις φοιτητικές εξεγέρσεις – Alvin W. Gouldner

William Blake – Newton (1795)

Μετάφραση – Εισαγωγικό σχόλιο: Θεόδωρος Ντρίνιας

Ο Alvin W. Gouldner (1920-1980) υπήρξε το «τρομερό παιδί» της Αμερικάνικης μεταπολεμικής κοινωνιολογίας (κατά τον James Chriss, ο «τραγικός ήρωάς» της). Ξεκινώντας την διανοητική και επιστημονική του πορεία στο θεωρητικό πεδίο του λειτουργισμού, στη συνέχεια υιοθετεί στοιχεία της μαρξιστικής κριτικής και αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος της διανοητικής του προσπάθειας σε μια σκληρή πολεμική σε βάρος της τότε κυρίαρχης θεωρίας του δομο-λειτουργισμού, του «ημίθεου» της αμερικάνικης κοινωνιολογίας Talcott Parsons. Αφού ολοκληρώσει την αποδόμηση του Parsons και της θεωρίας του, στρέφεται πλέον εναντίον του Μαρξισμού, κατηγορώντας τον για έλλειψη στοχασμού πάνω στην ίδια του την κατάσταση και την προέλευσή του ως θεωρίας προερχόμενης έξω από την εργατική τάξη, η οποία εντούτοις είναι δογματικά βέβαιη ότι κατέχει το κλειδί για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Ο Gouldner, επιτιθέμενος στην κατεστημένη κοινωνιολογία αλλά και στην μαρξιστική άρνησή της, βάζει στην τελευταία φάση της διανοητικής του πορείας το φιλόδοξο στόχο για την προώθηση μιας κοινωνιολογίας που ονομάζει reflexive sociology – αναστοχαστική κοινωνιολογία («ριζοσπαστική, ιστορικά ευαισθητοποιημένη, αυτο-αναλυόμενη, κριτική, αυτόνομη, εμπειρική, κλπ.», κατά τον Νικ. Τάτση). Ασυμβίβαστος, παράτολμος θεωρητικά, απότομος και εριστικός με εχθρούς και φίλους, απέναντι σε κάθε κατεστημένο ή δυνάμει κατεστημένο (νέο και παλιό, «συντηρητικό» και «ριζοσπαστικό/κριτικό»), με απέχθεια στον ακαδημαϊκό συντεχνιασμό αλλά και στον «αντι-επιστημονισμό» των νέων ριζοσπαστικών προσεγγίσεων που εισέβαλαν με ορμή στα ακαδημαϊκά πράγματα μετά το ’70, παθολογικά προσανατολισμένος στην «αλήθεια», βίωσε την αποξένωση στην τελευταία περίοδο της ζωής του και τη σταδιακή αποσιώπηση μετά το θάνατό του. Στην Ελλάδα, όπως είναι φυσικό, το έργο του παραμένει σχεδόν ολοκληρωτικά άγνωστο στους νεώτερους.

Ο πικρός αποχαιρετισμός του Βασίλη - Νίκος Φωτόπουλος

 

Ήρθε στο γραφείο μου και με βρήκε την ώρα που διόρθωνα πτυχιακές εργασίες. «Να περάσω δάσκαλε;» με ρώτησε δειλά, έχοντας, ωστόσο, τη σιγουριά πως η πόρτα μου ήταν ορθάνοιχτη για αυτόν, αφού ήξερε πως ήταν ένας από τους καλύτερους και αγαπημένους μου φοιτητές. «Θα πιεις καφέ να σου παραγγείλω;» τον ρώτησα. «’Εγώ θα πιω έναν δεύτερο ακόμα» τον διαβεβαίωσα. «Όχι, ευχαριστώ, για άλλο ήρθα» μου απάντησε. «Ήρθα να σε αποχαιρετήσω». Κοντοστάθηκα για να σκεφτώ γιατί ο αποχαιρετισμός.

Να μην πολυλογώ. Ο Βασίλης στο παρελθόν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής μου και ήρθε να με αποχαιρετήσει γιατί βρήκε δουλειά στη Δανία, ως σύμβουλος εκπαίδευσης και απασχόλησης, σε μια δομή δια βίου μάθησης για κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. «…Το πάλεψα όσο δεν πήγαινε... αλλά να ζω με τους γονείς μου στα 28... δεν λέει. Άσε που, παντού πόρτες κλειστές και ο βασικός μισθός γύρω στο πεντακοσάρικο. Δεν φτάνει ούτε για ...τσιγάρα».

Κυριολεκτικά με αποστόμωσε. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχω ιδέα για αυτό που περνάει ο τόπος και κυρίως οι νέοι άνθρωποι. Ή για το περίφημο brain drain, το brain waste, τους Νeets (Νέοι εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης) και τόσους άλλους νεολογισμούς και ποσοτικούς δείκτες που είτε τους καταγράφουμε, είτε επιχειρούμε κοινωνιολογικά ή πολιτικά την ανάλυση και την ερμηνεία τους.

Ωστόσο, είναι διαφορετικό να μιλάς θεωρητικά για τη δικτατορία των αριθμών και για σχέδια πολιτικής επί χάρτου, και εντελώς διαφορετικό να βιώνεις άμεσα το αδιέξοδο των διπλανών σου, που είτε ψάχνουν δουλειά, είτε υποαπασχολούνται, είτε κακοπληρώνονται, είτε αναγκάζονται να στερηθούν την πατρίδα και τους δικούς τους ανθρώπους. Είναι σαφές πως απέναντι στο ατομικό πρόβλημα ενδέχεται να βλέπεις έστω και με μια σχετική ανακούφιση την πρόσκαιρη λύση που κάποιος δικός σου βρίσκει.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει, βυθίζοντάς μας ακόμα πιο βαθιά. Υπολογίζεται πως την περίοδο 2008-16 πάνω από 400.000 Έλληνες, κυρίως υπέρ-εκπαιδευμένοι νέοι, πήραν το δρόμο του εξωτερικού, προσφέροντας την εργατική τους δύναμη (χειρωνακτική και διανοητική) στο ΑΕΠ μιας άλλης χώρας. Και δυστυχώς, η προσφορά αυτή αποτελεί το παράγωγο μιας τεράστιας (ελληνικής) επένδυσης. Αυτή κατά κανόνα προέρχεται από το δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα όσο και από το υστέρημα των ιδιωτικών οικογενειακών προϋπολογισμών. Η επένδυση αυτή δεν επιστρέφει ποτέ, ως ανατροφοδότηση, στον τόπο μας που τόσο την έχει ανάγκη.

Εθνική αιμορραγία

Είναι ευνόητο πως το ζήτημα δεν έγκειται στην ατομική περίπτωση του καθενός που ενδεχομένως αναζητά την επαγγελματική του προοπτική στο εξωτερικό. Το πρόβλημα μετατρέπεται σε κοινωνικό, λαμβάνοντας ουσιαστικά διαστάσεις "εθνικής αιμορραγίας", από τη στιγμή που για τους νέους μας η επιλογή του εξωτερικού εδραιώνεται ολοένα και περισσότερο σε μονοδιάστατη, καταναγκαστική και επιβεβλημένη διαδρομή.

«Κενά παιδιά» | Ένα υπέροχο άρθρο του Δρ. Λουίς Ρόχας Μάρκος, Ψυχιάτρου

Υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται σήμερα στα σπίτια μας και αφορά στα πιο πολύτιμα κοσμήματά μας: τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας βρίσκονται σε μια συναισθηματική κατάσταση καταστροφική!

Τα τελευταία 15 χρόνια, οι ερευνητές μας πρόσφεραν στατιστικές κάθε φορά και πιο ανησυχητικές σχετικά με την οξυμένη και επίμονη αύξησης παιδικής ψυχασθένειας που τώρα έχει φτάσει αναλογίες επιδημίας:

Οι στατιστικές δεν ψεύδονται:

• 1 κάθε 5 παιδιά έχει προβλήματα ψυχικής υγείας
• παρατηρήθηκε αύξηση 43% στη Δ.Ε.Π.Υ.( Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας)
• παρατηρήθηκε αύξηση 37% στην εφηβική κατάθλιψη
• παρατηρήθηκε αύξηση 200% στον αριθμό των παιδικών (μεταξύ 10 και 14 ετών) αυτοκτονιών

Τι συμβαίνει και τι κάνουμε λάθος;

Τα σημερινά παιδιά βρίσκονται σε υπερδιέγερση και είναι γεμάτα υλικά δώρα, αλλά στερούνται των βασικών για μια υγιή παιδική ηλικία, όπως:
• συναισθηματικά διαθέσιμους γονείς
• όρια ξεκάθαρα βαλμένα
• υπευθυνότητες
• ισορροπημένη διατροφή και επαρκή ύπνο
• κίνηση εν γένει, ειδικά. Όμως, στην ύπαιθρο
• δημιουργικό παιχνίδι, κοινωνική αλληλεπίδραση, ευκαιρίες για μη-καθοδηγούμενο παιχνίδι και «ευκαιρίες» για να βαριούνται

Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια τα παιδιά χόρτασαν από: