Η ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ A΄ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Α. Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΩΝ- (ΘΩΜΑΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ)

(1) Δεν πρέπει να λησμονή κανένας, ότι η κάρα του Αποστόλου Ανδρέα, ξαναδόθηκε πάλι στην Πάτρα και στον μεγαλοπρεπή ναό του φυλάσσεται πιά.

Β. Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ (1459- 1685)

Ο Μωάμεθ Β', επωφελήθηκε από την διαμάχη των αδελφών Παλαιολόγων και όπως φάνηκε και από τα προηγούμενα, μπόρεσε να κάνη δική του, όλη την Ελληνική Χερσόνησο (1458- 1459). Του έμειναν μονάχα τα κάστρα της Μεθώνης, της Κορώνης και της Πύλου με την γύρω περιοχή τους, που κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη ήταν. Με την άδεια των Βενετών, ο Πορθητής είδε τις πόλεις, τα κάστρα και τα γύρω μέρη τους και τα ζήλεψε. Τα ήθελε και αυτά δικά του.

Οι Βενετοί κατάλαβαν τις προθέσεις του και ετοιμάστηκαν γιά πόλεμο. Έτοιμος ήταν και ο Μωάμεθ. Στις 25 Ιανουάριου 1463, η δημοκρατία της Βενετίας έστελνε τον εξοπλισμένο στόλο της, με αρχηγό τον Λουδοβίκο Λορεδάνο. Έτσι, ενίσχυε την θέσι της. Η αφορμή για τον πόλεμο, ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βενετούς, ήρθε από ένα ασήμαντο, θα έλεγε κανένας, γεγονός, όπως συμβαίνει σχεδόν με κάθε πόλεμο, όταν τα αίτια προϋπάρχουν. Στα 1463, ο Αρβανίτης ταμίας του Τουρκικού στρατού στην Αθήνα, έφυγε με όλο τόο ταμείο του στρατού κι έφτασε στην Κορώνη, ζητώντας άσυλο, κατά την σημερινή έκφρασι. Κρύφτηκε μάλιστα κοντά στον καστιλάνο της Κορώνης, Ιερώνυμο Βαλερέσσο. Οι Τούρκοι ζήτησαν τον ταμία τους και μαζί του το ταμείο τους. Οι Βενετοί προφασίστηκαν άγνοια. Ο πόλεμος ήταν το επακόλουθο. Τρεις τουρκικές στρατιές, ήρθαν στο Μωριά, πολιορκώντας τα τρία Βενετικά κάστρα.

Από το άλλο μέρος, οι Βενετοί έξω από τις συνηθισμένες δυνάμεις τους και τον στόλο τους που ήρθε από την Βενετία, επειδή στην στεριά καταλάβαιναν την υπεροχή των αντιπάλων τους, έφεραν από την Μεγαλόνησο Κρήτη «μέγαν αριθμόν κακούργων προς ους εχαρίσθη η ποινή» και τους αποβίβασαν στην Πελοπόννησον. Αρχηγός τους ήταν ο Μπερτόδουλος (1463- 1479). Στα χρόνια αυτά, ο Μπερτόδουλος, περιήλθε σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου κι’ εκήρυξε απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Πολλά δε μέρη, με τους ανθρώπους των που πήραν τα όπλα, επανεστάτησαν.

Η Αρκαδιά (Τριφυλία): Από την Β΄ Τουρκοκρατία μέχρι την Επανάσταση

Η Αρκαδιά (Τριφυλία): Από την Β΄ Τουρκοκρατία μέχρι την Επανάσταση

ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ (1715 - 1770)

Α. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ

Φράγκοι, Τούρκοι, Ενετοί... και πάλι, οι Τούρκοι. Τα σκηνικά άλλαζαν, όχι όμως και η κατάστασις. Αυτή ήταν πάντα ίδια, με «σκαμπανεβάσματα». Η δουλεία συνεχιζόταν. Τα πράγματα βάδιζαν, από το κακό στο χειρότερο. Θύματα πάντα, οι σκλαβωμένοι ραγιάδες. Οι Τούρκοι, ήρθαν με υποσχέσεις. Τούτη την φορά όμως, «της δεύτερης Τουρκοκρατίας», όπως ονομάσθηκε η περίοδος (1715- 1770), ήταν πολύ χειρότερα από πρώτα.

Ο πολύς λαός, το κατάλαβε από την πρώτη στιγμή. Η κλεφτουργιά συνεχίστηκε κι’ ένισχύθηκε κιόλας. Εκείνοι που άργησαν κάπως να το καταλάβουν ήταν οι προύχοντες και οι κοτσαμπάσηδες. Ίσως να μην είχαν και λόγους να το καταλάβουν.

Η Τριφυλία και η Αρκαδιά παρά την ηρωική αντίστασι των Αρκαδινών, με τον Σουλιμιώτη και τΗ Αρκαδιά (Τριφυλία): Από την Β΄ Τουρκοκρατία μέχρι την Επανάσταση

ούς άλλους, πέφτουν στα χέρια των Τούρκων.

Ας μιλήσουν μερικοί συγγραφείς, για την περίοδο αυτή. Οι γνώμες δεν συμφωνούν και δεν συμπίπτουν. Καθένας βλέπει και κρίνει τα πράγματα από την θέσι του και την σκοπιά του. Ωστόσο όμως, η αλήθεια είναι ολοφάνερη. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης, γράφει στά απομνημονεύματά του: «...διά 50 σχεδόν έτη επέρασεν η Πελοπόννησος έν μεγάλη ησυχία και ευδαιμονία. Με τον ίδιο πνεύμα και άλλοι ομιλούν. Ο πρωτοσύγγελος της Μητροπόλεως Χριστιανουπόλεως, Αμβρόσιος Φρατζής και ιστορικός της επαναστάσεως γράφει: «Πολλοί δεν εδέχθησαν να κύψουν τον αυχένα και ανελθόντες εις τα όρη και τα δάση αντέταξαν τα όπλα κατά της τυραννίας». Καί ο γνωστός ταξίαρχος από τον Τριφυλιακόν Αετό και συγγραφεύς Παν. Β. Παπαδοπούλας παρατηρεί, στο σχετικό με το θέμα, βιβλίο του: «πιθανόν να ηύρον την ησυχίαν των οι προύχοντες που εκάλεσαν τους Τούρκους κατακτητάς εις Πελοπόννησον κι’ ανέπτυξαν και φιλικάς σχέσεις μαζί των, όχι όμως και που έλαβεν την ταπεινήν θέσιν του ραγιά...».

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, οι Αρκαδινοί άρχισαν αγώνα κατά των Τούρκων. Καλύτερα θα ήταν, αν λεγόταν, πως ούτε στιγμή δεν σταμάτησαν τους αγώνες γι’ αποτίναξι του ζυγού, ώστε ν’ αποκτήσουν την πολυπόθητη ελευθερία τους, πυ τόσο αργούσε να΄ ρθή.

Από τα 1718, η Πελοπόννησος θ’ αποτελέση ένα από τα 26 βιλαέτια της μεγάλης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και θα χωρισθή σε 24 «καζάδες». Ένας από τους καζάδες αυτούς ήταν και της Αρκαδίας πού είχε πρωτεύουσα την Αρκαδιά. Τα σύνορά του άρχιζαν βορειότερα από το ποτάμι της Νέδας και τελείωναν νοτιότερα των Γαργαλιάνων, στο μικρό ποταμάκι του «Βρυσόμυλου». «ο καζάς απετέλει την διοικητικήν περιφέρειαν, το Καζαλίκι, του έν τη επαρχιακή πρωτευούση εδρεύοντος κατή...». Κάθε καζάς είχε ένα μόνον κατή. Της Αρκαδίας όμως ο καζάς, είχε δυο κατήδες. Ένα στην έδρα του καζά, δηλαδή στην Αρκαδιά κι’ ένα δεύτερο στους Γαργαλιάνους.

Στην αρχή, κατέβαλαν προσπάθειες οι Έλληνες της Αρκαδιάς και όλης της περιοχής να ελέγξουν την κατάστασι, ιδιαίτερα την οικονομική. Γι’αυτό η Αρκαδιά, όπως και οι άλλες γειτονικές πόλεις της εποχής εκείνης, δημιούργησαν μιά εμπορική κίνησι άξια λόγου. Σιγά σιγά όμως, οι φόροι πού επέβαλαν οι κατακτητές (το κεφαλιάτικο, τα χαράτσι «ανιλέ», το χαράτσι «εφσάτ», το χαράτσι «ετνά» και το χαράτσι «ινσάφ», έφεραν την οικονομική εξαθλίωσι στους ραγιάδες.

ΝΤΡΕΔΕΣ

ΟΙ ΕΠΙΛΕΚΤΟΙ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ

Α. Μέρος.

Οι Ντρέδες ήταν Έλληνες Αρβανίτες από την περιοχή της Β. Ηπείρου και αποτελούσαν μία από τις φάρες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα στα τέλη του 14ου αιώνα. 

Την ακριβή τους πορεία από την Ήπειρο μέχρι την Μεσσηνία την ξέρουν μόνο οι ίδιοι, αφού πολύ λίγα ιστορικά στοιχεία υπάρχουν για το που σταθμευσαν (Θεσσαλία κ.λ.π.) το σίγουρο πάντως είναι ότι κατέληξαν στην ορεινή βόρεια Μεσσηνία πέριξ του Τετράζιου όρους.

Δεν λεγόντουσαν Ντρέδες από πριν, απλά κάποια στιγμή στο πέρασμα των αιώνων τους έμεινε αυτό το προσωνύμιο. 

Σύμφωνα με μία εκδοχή Ντρες σημαίνει αντρειωμένος, παλλικάρι, περήφανος, πολεμιστής ναι όλα αυτά μαζί. 

Κατά άλλους το Ντρες είναι παραφθορά του ονόματος Ανδρέας το οποίο και άνηκε σε κάποιον από τους γενάρχες τους. 

Υπάρχει και μία τρίτη άποψη που υποστηρίζει ότι το ΝΤΡΕΣ είναι παραφθορά του "Δωριεύς", ονομασία που είχαν υιοθετήσει οι ίδιοι για τους εαυτούς τους λόγω της καταγωγής τους από το αρχαίο ελληνικό φύλλο των Δωριέων την οποία και διαφήμιζαν αφού δεν ήταν λίγοι αυτοί που αμφισβητούσαν την ελληνικότητά τους.

Είχαν ιδιότυπη αυτονομία κι αυτό διότι αφενός οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονταν για τα άγονα βουνά τους και αφετέρου λόγω του γεγονότος ότι οι Ντρέδες μπορούσαν να παραθέσουν ακόμα και 7.000 πολεμιστές απέναντι στους Τούρκους κάτι το οποίο θα τους δυσκόλευε πολύ ένεκα και του ανταρτοπολέμου τον οποίο θα έκαναν οι Ντρέδες. 

Οι Ντρέδες ήσαν ψηλοί, ρωμαλέοι, ευειδείς και φιλελεύθεροι, πάρα πολύ τολμηροί και ριψοκίνδυνοι, πανούργοι, πείσμονες και οργίλοι, φιλέριδες και πολλές φορές αυθαίρετοι, αλλά και ειλικρινείς και σταθεροί, αγέρωχοι, γλυκόλογοι, περιποιητικοί, φιλόξενοι στο έπακρον και θρήσκοι μέχρι δεισιδαιμονίας. 

ΠΥΛΟΣ: Τα σπήλαια του Αγίου Ονούφριου-Οι παλαιοχριστιανικές κατακόμβες

Το παλαιοχριστιανικό νεκροταφείο του Αγίου Ονούφριου είναι ένα κρυφό και εξακολουθεί να είναι σχεδόν άγνωστο μέρος για τους επισκέπτες και τους ντόπιους. Οι ανθρωπογενείς σπηλιές κάθονται στην κορυφή του βουνού του Αγίου Νικολάου (Ο ευκολότερος τρόπος για να φτάσετε είναι να πάρετε το δρόμο που οδηγεί από την πόλη της Πύλου προς τη Μεθώνη και να κάνετε δεξιά στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και να πάρετε έναν χωματόδρομο που οδηγεί προς την Κάπου στη μέση της απόστασης ο δρόμος σταματά και πρέπει να συνεχίσετε με τα πόδια). 

Έχω ψάξει για αυτό το μέρος για αρκετό καιρό και τελικά το βρήκα χάρη στη βοήθεια ενός άλλου λάτρη της Μεσσηνίας, του Δημήτρη Πανοσάλτση (διάβασε το blog του για την περιοχή εδώ ), που με οδήγησε σε αυτό μέσα από τις πλαγιές των ανθισμένων ανεμώνων.

Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας: Απόρθητο κάστρο ή «χωριό των αγαλμάτων» (φωτογραφίες)

Το Σιδηρόκαστρο, ιστορικό κεφαλοχώρι της Μεσσηνίας, είναι χτισμένο ανάμεσα σε δύο λόφους-βουνά, το Κάστρο και τον Προφήτη Ηλία.

Ήταν η έδρα του Δήμου Αυλώνος (1835-1912, 1997-2010). Σήμερα ανήκει στον Δήμο Τριφυλίας. Απέχει 17 χλμ. από την Κυπαρισσία και 7χλμ. από το Κοπανάκι.

Όποιος το επισκέπτεται, εκτός από τα αγάλματα που το στολίζουν, θαυμάζει το γραφικό τοπίο του, τα πετρόχτιστα σπίτια του, τον περικαλλή ναό του Αγίου Νικολάου.

Πολλές πληροφορίες για την ιστορία του χωριού, αντικείμενα της εποχής, έγγραφα της Επανάστασης, θα δείτε στο Μουσείο του στρατηγού ε.α. της ΕΛ.ΑΣ κ. Παναγιώτη Γεωργακόπουλου, όπου λειτουργεί και αναγνωστήριο.

Δείτε επίσης στο Λαογραφικό Μουσείο παλιά αντικείμενα της καθημερινής ζωής των κατοίκων του χωριού. Και πριν φύγετε από το χωριό, προμηθευτείτε τη φημισμένη φέτα Σιδηρόκαστρου από το τυροκομείο που λειτουργεί εκεί.

Στο ενδιάμεσο, αξίζει να περιδιαβείτε τα σοκάκια του Σιδηρόκαστρου, να περπατήσετε στο δάσος του, στα μονοπάτια, να αναπνεύσετε καθαρό αέρα και να συλλέξετε εικόνες.

Παλιό τοξωτό γεφύρι στην τοποθεσία Μηλιές Σιδηροκάστρου

Η μοναδική φορά που οι Σπαρτιάτες αναγκάστηκαν να παραδοθούν

Το 425 π.Χ., στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο κόλπος της Πύλου, το ιδανικό αυτό φυσικό λιμάνι, βρέθηκε άλλη μια φορά στο προσκήνιο της ιστορίας.

Το έβδομο έτος του πολέμου σαράντα αθηναϊκά πλοία, που περιέπλεαν την Πελοπόννησο εν πλω προς τη Σικελία, αναγκάστηκαν να προσορμιστούν στον κόλπο λόγω τρικυμίας.

Ο έμπειρος στρατηγός Δημοσθένης, ο οποίος συμμετείχε στην εκστρατεία, αντελήφθη τα πλεονεκτήματα της περιοχής και έπεισε τους Αθηναίους να οχυρώσουν με τείχος το ύψωμα Κορυφάσιο, βορείως του κόλπου του Ναβαρίνου, πάνω από τη φημισμένη Βοϊδοκοιλιά.

Ο Δημοσθένης αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας αθηναϊκής ναυτικής βάσης στην επικράτεια των Λακεδαιμονίων. Έχοντας αυτήν ως ορμητήριο, οι Αθηναίοι, με τη βοήθεια των Μεσσηνίων, θα ήταν σε θέση να παρενοχλούν τους αιώνιους αντιπάλους τους.

Αφού όρθωσε μέσα σε έξι ημέρες οχυρώσεις στο Κορυφάσιο, ο Δημοσθένης έλαβε την απόφαση να παραμείνει στην Πύλο με πέντε πλοία. Ο υπόλοιπος στόλος αναχώρησε για τη Σικελία, ενώ δύο πλοία στάλθηκαν στην Αθήνα, προκειμένου να ζητηθούν ενισχύσεις.

Οι Λακεδαιμόνιοι, θορυβημένοι από τις εξελίξεις, ζήτησαν από τα στρατεύματά τους, που είχαν εισβάλει στην Αττική υπό τις διαταγές του βασιλιά Άγη Β’, να εγκαταλείψουν κάθε δραστηριότητα και να μεταβούν στην Πύλο. Για τον ίδιο λόγο ανακάλεσαν και το στόλο τους από την Κέρκυρα.

Όταν αφίχθησαν στην Πύλο, οι σπαρτιάτες οπλίτες εγκαταστάθηκαν στο μυχό του κόλπου, έχοντας το στόλο τους μπροστά τους. Οι επικεφαλής των Λακεδαιμονίων, από φόβο μήπως χρησιμοποιήσουν οι Αθηναίοι τη Σφακτηρία ως ορμητήριο, έδωσαν εντολή σε ένα επίλεκτο σώμα τους να αποβιβαστεί και να οχυρωθεί στο δασώδες κατά την αρχαιότητα νησί, τον τεράστιο φυσικό λιμενοβραχίονα του Ναβαρίνου.

Το μεγαλείο της Αρχαίας Θουρίας - Ξενάγηση στο Θέατρο το Ασκληπιείο και τους Τάφους (Βίντεο - Φωτογραφίες)

Το μεγαλείο της Αρχαίας Θουρίας αναδεικνύεται μέσα από σημαντικά ευρήματα, καθώς ολοκληρώθηκαν και οι φετινές ανασκαφές με μεγάλη επιτυχία. 

Συμπληρώθηκαν ήδη 10 χρόνια συστηματικών ανασκαφών, που διεξάγονται στην περιοχή της αρχαίας πόλης από το 2009, υπό την αιγίδα της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας με την διεύθυνση της διδάκτορος Ξένης Αραπογιάννη. Κατά την διάρκεια της δίμηνης ανασκαφικής περιόδου αυτό το καλοκαίρι, ήρθε στο φως ένα ακόμη τμήμα του αρχαίου θεάτρου, προσφέροντας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του μνημείου, το οποίο εντυπωσιάζει με το μέγεθος και την σπουδαία αρχιτεκτονική του. 

(φώτο 1)

Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν αρχαιολογικές έρευνες και σε άλλα σημεία στην ευρύτερη περιοχή όπου εξαπλώνεται η αρχαία πόλη, με εντυπωσιακά νέα ευρήματα που συμπληρώνουν διαρκώς την εικόνα της αρχαίας Θουρίας.

Όπως επισημαίνεται στη σχετική ανακοίνωση της διευθύντριας των ανασκαφών κ. Αραπογιάννη (στην οποία επισυνάπτεται η φώτο 1), όλη η ανασκαφική ομάδα: αρχαιολόγοι, αρχιτέκτων, τοπογράφος, εργατικό και τεχνικό προσωπικό, φοιτητές, συνέβαλλε και φέτος ακούραστα και με απαράμιλλο ενθουσιασμό στο επιτελούμενο ανασκαφικό έργο, που στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία.

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΘΟΥΡΙΑ

Δείτε το βίντεο:

Το Αρχαίο θέατρο ήταν ένα σημείο αναζήτησης για πολλά χρόνια, κοντά 20 χρόνια, ο εντοπισμός του έγινε το 2015 με εκτεταμένη γεωφυσική έρευνα, όπως αναφέρει η Δρ. Ξένη Αραπογιάννη, υπεύθυνη της Ανασκαφής και επίτιμη Έφορος Αρχαιοτήτων, κατά την πρόσφατη ξενάγηση δημοσιογράφων της Μεσσηνίας.

Αρχικά δεν φαινόταν τίποτα παρά μόνο οι γωνίες των ογκόλιθων, οι οποίοι αποτέλεσαν αφορμή για να ξεκινήσουν οι ανασκαφές, καθώς υπήρχαν τρεις θέσεις πιθανές. Στην συνέχεια έγιναν δοκιμαστικές ανασκαφές το 2016 και τότε εμφανίστηκε το μεγάλο βόρειο ανάλημμα και στην πορεία ένα μεγάλο μέρος της ορχήστρας, έτσι δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ήταν το αρχαίο θέατρο. Το 2017 έγινε συστηματική ανασκαφή, συνεχίστηκε έναν χρόνο και το 2019 έγινε η αποκάλυψη του μνημείου.

Οι παλιοί Μεσσήνιοι σίγουρα τον θυμούνται, πρόκειται για τον Χαραλάμπη τον Κολιτσιδιάρη.

Από έρωτα σαλός!!!

Και αυτή την αγάπη μοίραζε σ' όλη του τη ζωή, και αστείρευτη ήταν! Για το λαό σαν Άγιος!!!

Γ.Τ. 

της Αριστέας Σερεμέτη

Οι παλιοί Μεσσήνιοι σίγουρα τον θυμούνται, πρόκειται για τον Χαραλάμπη τον Κολιτσιδιάρη, - το πραγματικό του επώνυμο Παπαδόγιαννης, το σόι του είχε μια ντουζίνα παπάδες -, Κολιτσιδιάρη τόνε φώναζαν παρατσούκλι γιατί είχε μακριά μαλλιά αχτένιστα που κολλούσαν απ την απλυσιά μπλεγμένα και γενικώς ήταν ένας άνθρωπος μ εμφάνιση εντελώς πρωτόγονη και σπηλαιώδη.

Αρκάς στην καταγωγή, έφτασε στο Πλατύ, λένε από κάποιον έρωτα είχε μελαγχολήσει και το μυαλό του σαλέψει, ήταν ένα όμορφο παλικάρι που την κοπέλα που αγάπησε την πάντρεψαν οι γονείς της μ άλλον, αυτός έπειτα μοίρασε τα υπάρχοντά του όλα και ύστερα έγινε ο σαλός, ο σαλεμένος, ο ζητιάνος, ο μουρλοΧαραλάμπης που τον έλεγε η γιαγιά μου, γι άλλους ο Άγιος γιατί είχε πολύ στενή σχέση με τη μονή Παναγουλάκη πίσω απ το νεκροταφείο Καλαμάτας και έλεγε για κόλαση και αγγέλους, ήταν μάλιστα παλαιοημερολογίτης και μέτραγε εορτές και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο με δυνατή μνήμη.

Φορούσε πουκάμισο και παντελόνι, στη μέση για ζωνάρι ένα σακί και πάντα ξυπόλυτος, χειμώνα και καλοκαίρι περιδιάβαινε όλα τα χωριά της Μεσσηνίας κι ό,τι του δίνανε τό βαζε σ ένα τσουβάλι που κουβαλούσε και το πρόσφερνε σ άλλον, δεν έμπαινε ποτέ μέσα σε σπίτια, απ έξω στεκόταν, απ τις μάντρες κι απ τις πόρτες τον κουβέντιαζαν και ποτέ δεν άλλαζε ρούχα ούτε ζήταγε για κείνον κάτι, πράγμα που τον έκανε πολύ αγαπητό και δημοφιλή.

Τα παιδιά για το δικό τους λόγο δεν τον φοβόντουσαν, δεν τον κορόιδευαν και ήθελαν να φωτογραφίζονται μαζί του.

Ο μεγάλος σεισμός του 1886 στους Γαργαλιάνους και τα Φιλιατρά [σκίτσα της εποχής]

Από  τα « Τετράδια Ιστορίας» του Παναγιώτη Α. Κατσίβελα, ιατρού

Στις 15 Αυγούστου του 1886 ,20 λεπτά πριν τα μεσάνυκτα  έπληξε την Μεσσηνία και την Ηλεία ισχυρός σεισμός  έντασης (Μ 7,5 ) . Οι Γαργαλιάνοι τα Φιλιατρά η Χώρα  και άλλα 123 χωριά καταστράφηκαν .

326 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 796 τραυματίστηκαν . 6000 σπίτια κατέρρευσαν  ή υπέστησαν σοβαρές βλάβες .

 Στην περιοχή του Αγρίλη εκδηλώθηκε τεράστιο θαλάσσιο κύμα .που σήμερα θα το αποκαλούσαμε τσουνάμι .

Στην περιοχή του Μαράθου εσχίστη  το έδαφος ,απ’  οπού ανάβλυζε γλυκό νερό

Βλάβες υπέστησαν και ο Πύργος, η Μαραθόπολη, η Πύλος, η Καλαμάτα, η Κορώνη, η Μεθώνη, τα νησιά Στροφάδες κ.ά.

Ο σεισμός έγινε έντονα αισθητός σε: Ζάκυνθο, Κεφαλονιά, Πάτρα, Ιωάννινα και Ηράκλειο, ενώ έγινε αισθητός και σε Τεργέστη, Μάλτα, Συρία, Αλεξάνδρεια, Κάιρο και Μικρά Ασία.

Οι μετασεισμοί που ακολούθησαν προκάλεσαν ακόμα περισσότερες βλάβες σε κτίρια. (αρχείο ΟΑΣΠ)

Η κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη προσπάθησε, να αντιδράσει, στέλνοντας πολεμικά πλοία με ανθρώπινο δυναμικό, σκηνές και ξυλεία στην περιοχή της Μεσσηνίας.

Η καταστροφή όμως είναι τόσο μεγάλη, καθώς ολόκληρα χωρία και κωμοπόλεις έχουν κυριολεκτικά ισοπεδωθεί, που το φτωχό και μικρό κράτος δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικά τίποτα.

Η εφημερίδα «το Άστυ»(*) από τις πρώτες στιγμές  έστειλε ανταποκριτή και μάλιστα τον ζωγράφο Οδυσσέα   Φωκά(**) ο οποίος με σκίτσα απέδωσε  πλήρως την έκταση της τραγωδίας και της καταστροφής  . Επί πλέον μας δίνει σήμερα πολύ σημαντικές πληροφορίες με τα σκίτσα του για την αρχιτεκτονική των κτηρίων, όπως και για την αρχιτεκτονική του χώρου .

Αντί της χρήσης της φωτογραφίας ,που τότε για να γίνει χρειαζόταν πολύ μεγάλος εξοπλισμός και προϋποθέσεις ,χρησιμοποιούνταν  καλλιτέχνες  ζωγράφους ή σκιτσογράφους  που ζωγράφιζαν- σκιτσάριζαν , τα γεγονότα  κάνοντας έτσι πιο ζωντανά τα ρεπορτάζ .

Θα δημοσιοποιήσω τα κείμενα   και τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΤΟ ΑΣΤΥ και τις φωτογραφίες που ανάγκη σχολιασμού,  ως προς την τραγωδία, δεν  έχουν .Να επισημάνω ότι στην εφημερίδα «το Άστυ» ουδέν άλλο κείμενο ανευρέθη .

                 Ο ΣΟΥΡΗΣ ΓΙΑ ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΥΣ

Γράφει Ο  Γεώργιος Σουρής για τον Μάραθο και τους  Γαργαλιάνους στο ποίημα  « οι Σεισμοί»(  τον Αύγουστο του1886 ) στο «Ρωμηό»

 «….Συ ,Κυριε , οπου την γην ολιγον επιβλέπεις,

και τρεμ’ η Μαραθουπολις και ολ’οι Γαργαλιανοι,

οπου το α ν τ ε σ τ α τ ο υ ς κ β ο της σφαιρας ανατρεπεις

κι ο βασιλευς κι ο σκουπιδας σαστιζει και τα χανει,

ειπε μου Συ, οπου το παν ενωπιον σου κλινει,

με τουτα τα κουνηματα ο κοσμος τι θα γινη?

…»

Στην ηλεκτρονική διεύθυνση μπορείτε να βρείτε  το ποίημα πλήρες .

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF

                Ο ΙΩΑΝΝΗΣ  ΠΟΛΈΜΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑ

Ο Ιωάννης Πολέμης γράφει στο Άστυ για την τραγωδία με το ψευδώνυμον Guerrier της  24 Αυγούστου 1886 αριθ.                 Φύλλου 49

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ

Η Μεσσηνία όπως την είδε το 1832-1833 ο Γάλλος αξιωματικός Λακούρ

Στο τέλος του Αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας και στην αυγή του νεοελληνικού Κράτους πολλοί ήταν οι φιλέλληνες, οι αξιωματικοί του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος και της γαλλικής Επιστημονικής Αποστολής στο Μοριά (στρατιωτικοί ή επιστήμονες) ή οι περαστικοί ταξιδιώτες που ήρθαν, με δική τους πρωτοβουλία ή εκτελώντας συγκεκριμένη αποστολή, στην πελοποννησιακή χερσόνησο και μας άφησαν πολύτιμες αναμνήσεις για ό,τι είδαν και έζησαν από κοντά. Ένας από αυτούς είναι και ο αξιωματικός του γαλλικού στρατιωτικού σώματος, που περέμεινε στην Πελοπόννησο μετά την αποχώρηση του στρατηγού Μαιζών, Ζακ-Λουί Λακούρ (Jacques Louis Lacour).

Ο Λακούρ, με αφετηρία το Ναβαρίνο, επισκέφτηκε κατά τη διάρκεια των ετών 1832 και 1833 -σε εκτέλεση ειδικών αποστολών- όλες σχεδόν τις επαρχίες της Πελοποννήσου, τα νησιά του Αργοσαρωνικού, την Αττική, τους Δελφούς και τη Ζάκυνθο και κατέγραψε τις εντυπώσεις του στο έργο του Excursions en Grece pendant l'occupation de la Morée par l'armée française dans les années 1832 et 1833, το οποίο εκδόθηκε το 1834 στο Παρίσι από τον εκδοτικό οίκο Arthus Bertrand. Πρόκειται για μία δευτερογενή ιστορική πηγή που μας δίνει πολλές και σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνία των πόλεων και των χωριών που επισκέφτηκε, για τα ήθη και τα έθιμα, για την οικονομική ζωή, για τα αρχαία μνημεία, αλλά και για το φυσικό τοπίο και τους οικισμούς, λίγα μόλις χρόνια μετά τις μεγάλες καταστροφές που είχε υποστεί η νοτιοδυτική κυρίως Πελοπόννησος από τις επιδρομές των αιγυπτιακών στρατευμάτων του Ιμπραήμ πασά.

Είναι, λοιπόν, ολοφάνερη η σημασία αυτών των πληροφοριών για τον μελετητή της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των περιοχών που περιηγήθηκε, όσο και για τον αρχαιολόγο, τον λαογράφο, αλλά και γι' αυτόν που θέλει να μελετήσει τη διαμόρφωση του χώρου, την οικιστική ανασυγκρότηση, ύστερα από τον επταετή πόλεμο, την αρχιτεκτονική των αστικών και των αγροτικών κατοικιών, κλπ. Συγκρίνοντας τις πληροφορίες του Λακούρ μ' αυτές που μας δίνουν για τους ίδιους τόπους άλλοι σύγχρονοί του στρατιωτικοί ή περιηγητές διαπιστώνουμε ότι, σε γενικές γραμμές, είναι αξιόπιστες και, σε αρκετές περιπτώσεις, συμπληρώνουν κενά άλλων περιηγητικών έργων ή απομνημονευμάτων που γράφτηκαν αυτή την περίοδο. Γνωρίζει και παραθέτει συχνά αρχαίους συγγραφείς (ιδίως τον περιηγητή του +2ου αιώνα Παυσανία, τον γεωγράφο Στράβωνα και τον Λατίνο ποιητή Οράτιο) -κάτι που δείχνει ότι είχε μια όχι συνηθισμένη για στρατιωτικό αρχαιογνωσία και νεώτερους περιηγητές (τον Ανάχαρση, τον Pouqueville, τον Gell, κ.ά). Είχε επίσης, όπως φαίνεται, καλή γνώση των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στους τόπους που επισκέφτηκε, σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Αξίζει να υπογραμμίσου με ιδιαίτερα την παρατηρητικότητα του Γάλλου αξιωματικού, ο οποίος καταγράφει, συχνά με σχολαστικότητα, τα γλέντια ή άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις των χωρικών, κάνοντας ταυτόχρονα σημαντικές και λεπτές παρατηρήσεις για τα ήθη και έθιμα και για την ιδιοσυγκρασία και το χαρακτήρα του ελληνικού λαού ιδίως των χωρικών. Βλέπει με συμπαθητική ματιά τους Έλληνες, τους καταλογίζει όμως και σοβαρά ελαττώματα, ορισμένα από τα οποία πιστεύει ότι οφείλονται στη μακρόχρονη σκλαβιά.

Πρόκειται για μια αξιόλογη ιστορική πηγή που έχει χρησιμοποιηθεί ελάχιστα από τους ερευνητές. Γι' αυτό, αλλά και λόγω των σημαντικών πληροφοριών που μας δίνει, σκοπεύουμε να αφιερώσουμε στο μέλλον μία ειδική μελέτη γι' αυτό το έργο και να το μεταφράσουμε στα ελληνικά. Αλλά ας παρακολουθήσουμε τώρα την περιήγηση του Λακούν στη μεσσηνιακή γή η οποία καλύπτει το ένα τέταρτο περί που του βιβλίου του (κάπου 120 σελίδες)- παραθέτοντας, κυρίως, ό,τι έχει σχέση με την περιγραφή του τόπου, των αρχαίων μνημείων και τοπικά ήθη και έθιμα.

Οι ταξιδιωτικές αναμνήσεις του Λακούρ από το Μοριά αρχίζουν το καλοκαίρι του 1832 με μια πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή του Ναβαρίνου, που είχε αρχίσει να συνοικίζεται στα ριζά του κάστρου:

ΑΡΧΑΙΑ ΕΙΡΑ - ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΟΧΥΡΟ ΤΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να διαβάσετε την ανάρτηση...

Οι 422 Μεσσήνιοι πεσόντες στο Αλβανικό Μέτωπο [όλα τα ονόματα]

Ηρωες του Αλβανικού Μετώπου

Το έπος του ’40 αποτελεί βαρυσήμαντο κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας: Το «όχι» που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη στις 28 Οκτωβρίου 1940 ακολουθήθηκε από την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και την είσοδο της χώρας μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- τη μεγαλύτερη πολεμική σύγκρουση της σύγχρονης ιστορίας. Οι Έλληνες στρατιώτες, αξιωματικοί και άλλοι εθελοντές έδωσαν μαθήματα ανδρείας σε όλο τον κόσμο- ωστόσο, γενιές μετά, χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν πολεμώντας στα βουνά της Αλβανίας παραμένουν είτε άταφοι είτε θαμμένοι σε πρόχειρα νεκροταφεία, παρά τις υπογραφείσες συμφωνίες με την Αλβανία.

ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-1941

Αναγνωστόπουλος Ευάγγελος του Σωτηρίου, Ανθυπασπιστής: Γεννήθηκε στη Κυπαρισσία Μεσσηνίας το 1915, του 6ου ΣΠ. Πέθανε από τραύματα στο Α2 Ορεινό Χειρουργείο (Δέλβινο) στις 6 Ιανουαρίου 1941.

Αναστασόπουλος Ιωάννης του Ηλία, Εφεδρος Υπολοχαγός: Γεννήθηκε στη Πιλαλίστρα Μεσσηνίας, του IV Συντάγματος Ορειβατικού Πυροβολικού. Πέθανε στο Β1 Πεδινό Χειρουργείο στις 5 Απριλίου 1941.

Ηλιάδης Αριστομένης του Σπυρίδωνος, Εφεδρος Ανθυπασπιστής: Γεννήθηκε στην Οιχαλία Μεσσηνίας το 1916, του 30ού ΣΠ. Φονεύθηκε στο ύψ. Τρεμπεσίνας στις 13 Φεβρουαρίου 1941.

Κατσιάρας Γεώργιος του Νικολάου, Αντισυνταγματάρχης: Γεννήθηκε στα Πετράλωνα Μεσσηνίας το 1896, του Β’ Συντάγματος Πεδινού Πυροβολικού. Φονεύθηκε στη Κλεισούρα σε αεροπορική επιδρομή στις 16 Φεβρουαρίου 1941.

Κοντόπουλος Σταύρος του Θεοδώρου, Υπολοχαγός: Γεννήθηκε στη Κυπαρισσία το 1914, της VIII Μεραρχίας. Φονεύθηκε έξω από Ιωάννινα σε αεροπορικό βομβαρδισμό στις 3 Νοεμβρίου 1940.

Κούκης Παναγιώτης του Γρηγορίου, Εφεδρος Ανθυπολοχαγός: Γεννήθηκε στο Ψάρι Μεσσηνίας το 1918, του 2ου Τάγματος Κρήτης. Φονεύθηκε στο Ανίμπαλι Χανίων (μάχη Κρήτης) στις 22 Μαΐου 1941.

Κουρκουτάς Κωνσταντίνος του Γεωργίου, Ανθυπίλαρχος: Γεννήθηκε στη Καλαμάτα το 1920, του 192ου Μηχανοκινήτου Συντάγματος. Φονεύθηκε στα Αμάραντα (νότια Λίμνης Δοϊράνης) στις 8 Απριλίου 1941.

Κωνσταντόπουλος Θεόδωρος του Αναστασίου, Λοχαγός: Γεννήθηκε στο Μελιγαλά Μεσσηνίας, του 14ου ΣΠ. Φονεύθηκε στον αυχένα Μετζγκοράνης στις 13 Μαρτίου 1941.

Κωτσόβολος Νικήτας του Παντελή, Υπολοχαγός: Γεννήθηκε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας το 1912, του 9ου ΣΠ. Πέθανε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στις 5 Ιανουαρίου.

Νέδα, η νύμφη που σε μαγεύει και οι… καταρράκτες της! - Κυριακή Παπακωνσταντίνου

Το φυσικό όριο μεταξύ των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας έχει όνομα θηλυκό, είναι ποτάμι και… «τρελαίνει» κάθε επισκέπτη του. Με αυτήν την περιγραφή δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι ο λόγος, φυσικά, γίνεται για τον ποταμό Νέδα.

Η Νέδα βρίσκεται στα σύνορα των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας και για όποιον θέλει να την επισκεφθεί και να την εξερευνήσει, αρκεί να διαθέσει τον απαραίτητο χρόνο, όρεξη για πεζοπορία και… περιπέτεια και σίγουρα το τοπίο θα τον ανταμείψει.

Είναι ένα ποταμός μήκους 32 χιλιομέτρων που σε καμία περίπτωση δεν φτάνει μία μόνο ημέρα και μία μόνο επίσκεψη για να το εξερευνήσετε, αλλά ακόμη κι αν το έχετε κάνει, πάντα θα βρίσκετε λόγους για να το πράξετε ξανά. Πηγάζει από το όρος Λύκαιο, ρέει προς τα δυτικά και εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος στην περιοχή Ελαία που βρίσκεται κοντά στην Κυπαρισσία.

Μυθολογικά στοιχεία

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο μύθος, όταν η Ρέα γέννησε τον Δία, για να τον προστατέψει από τον άνδρα της Κρόνο, τον έδωσε στη νύμφη Νέδα, η οποία ήταν η θεότητα των νερών. Εκείνη θήλασε το βρέφος μαζί με τις νύμφες Θεισόα και Αγνώ, το έλουσε και το έπλυνε στο κεφαλάρι στο Λύκαιο, που αργότερα έγινε το θρυλικό ποτάμι που πήρε το όνομά της. Επίσης, σύμφωνα με η μυθολογία, με τη Νέδα συνδέονται η Δήμητρα, η Περσεφόνη αλλά και ο Πλούτωνας.

Το φαράγγι της Νέδας

Η ημερίδα για τους Ντρέδες (ΒΙΝΤΕΟ)

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η ημερίδα με θέμα: ''ΝΤΡΕΔΕΣ: ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821" την Τετάρτη, 13 Μαρτίου 2019 και ώρα 18:30, στις κεντρικές εγκαταστάσεις του New York College, Αμαλίας 38, Σύνταγμα. 

Ήταν μια εκδήλωση που έγινε για πρώτη φορά και διοργανώθηκε από την Ομοσπονδία Συλλόγων - Συνδέσμων Τριφυλίας με την υποστήριξη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, του Παντείου Πανεπιστημίου και του Εκπαιδευτικού Ομίλου New York College. 

Η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και ο κόσμος γέμισε τις δύο αίθουσες ασφυκτικά, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν επειδή δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στον χώρο. Αυτό έγινε γιατί άλλαξε το πρόγραμμα της εκδήλωσης που ήταν προγραμματισμένη να γίνει σε άλλο χώρο, λόγω των καιρικών συνθηκών. 

Η εκδήλωση, την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος Κώστας Μαρδάς, ξεκίνησε με τον χαιρετισμό του προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων - Συνδέσμων Τριφυλίας, κ. Παναγιώτη Λούτου. 

Στη συνέχεια χαιρετισμό απεύθυνε ο πρόεδρος και ιδρυτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου New York College, κ. Ηλίας Φούτσης, ο οποίος έχει καταγωγή ντρέδικη. Ο κ. Φούτσης δήλωσε πως δεν περίμενε τόσο κόσμο και ζήτησε συγγνώμη για τη στενότητα του χώρου. Επίσης δεσμεύτηκε η επόμενη ημερίδα να πραγματοποιηθεί στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής. 

Χαιρετισμούς επίσης απεύθυναν: ο αρχιμανδρίτης, κ. Σεραφείμ, εκπρόσωπος του μητροπολίτη Τριφυλίας & Ολυμπίας κ.κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος διάβασε μήνυμα του μητροπολίτη, η βουλευτής Μεσσηνίας, κα Παναγιώτα Κοζομπόλη, ο πρώην υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, κ. Γιάννης Λαμπρόπουλος, ο δήμαρχος Οιχαλίας, κ. Αριστείδης Σταθόπουλος, ο οποίος και ζήτησε η επόμενη ημερίδα να πραγματοποιηθεί στο Σουλιμά, πράγμα που έγινε δεκτό από την Ομοσπονδία και ο πρώην πρέσβης στην Ουάσινγκτον, κ. Χρήστος Παναγόπουλος. 

Τη σκυτάλη έλαβαν οι αξιόλογοι ομιλητές με πρώτο ομιλητή τον κ. Στάθη Παρασκευόπουλο, επίτιμο Πάρεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και επίτιμο πρόεδρο του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων, ο οποίος μίλησε για την Επανάσταση στην Τριφυλία από τους Ντρέδες. 

Στη συνέχεια τον λόγο έλαβε ο δεύτερος ομιλητής, κ. Άγγελος Συρίγος, αν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Συγκριτικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος μίλησε για την ιστορική παρουσία των Ντρέδων στη Μεσσηνία και τον ρόλο τους στην επανάσταση του 1821. Ο κ. Συρίγος έχει κι αυτός καταγωγή ντρέδικη. 

Τρίτος ομιλητής ο κ. Γιαννάκης Γκρίτζαλης, κοινωνιολόγος - εργασιολόγος, π. Καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας -απόγονος του μεγάλου αγωνιστή Γιαννάκη Γκρίτζαλη-, οποίος μίλησε για τη μεγάλη προσφορά των Ντρέδων το 1821 χωρίς ανάλογη αναγνώριση. 

Τελευταία ομιλήτρια ήταν, η δρ. Μαρία Κουρή, λέκτωρ Πολιτιστικής Διαχείρισης, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, η οποία μίλησε για τις σύγχρονες μορφές διαχείρισης της μνήμης της Επανάστασης. Η περίπτωση Καλαμάτα 1821: Δρόμοι Ελευθερίας. 

Στο τελευταίο μέρος της εκδήλωσης ο συντονιστής της εκδήλωσης, κ. Μαρδάς, ζήτησε από το κοινό αν θέλει κάποιος να τοποθετηθεί εκφράζοντας την άποψή του δημόσια. 

Στο βήμα ανέβηκε ο κ. Σταύρος Παπασταυρόπουλος, πρώην δήμαρχος Λαυρίου, ο οποίος έχει καταγωγή ντρέδικη, η κα Λαμπροπούλου, κόρη του Παναγιώτη Λαμπρόπουλου από το Χαλκιά, συγγραφέα του βιβλίου «Οι ΝΤΡΕΔΕΣ ΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ», η Αλεξάνδρα Τασιγιώργου, συγγραφέας του βιβλίου «ΣΤΗ ΧΟΥΦΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Σουλιμά - Σουλιμοχώρια», ο Δημήτρης Αθανασόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου «ΝΤΡΕΔΕΣ. ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ». 

Την εκδήλωση τίμησαν επίσης με την παρουσία τους ο αντιδήμαρχος Οιχαλίας, κ. Αθανάσιος Ν. Κόλλιας, ο αρχιμανδρίτης κ. Γαβριήλ, εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, η πρώην βουλευτής Μεσσηνίας, κα Νάντια Γιαννακοπούλου, ο πρώην βουλευτής Ηλείας, κ. Μιχάλης Κατρίνης, ο επιχειρηματίας, κ. Κώστας Αρνόκουρος, ο κ. Λεωνίδας Παπακώστας, ο οποίος έχει με τα τραγούδια του  υμνήσει τους Ντρέδες, ο υποψήφιος δήμαρχος Οιχαλίας, κ. Γιάννης Αδαμόπουλος, πρόεδροι κι εκπρόσωποι συλλόγων, δημοτικοί και περιφερειακοί υποψήφιοι και πλήθος κόσμου. 

Χαιρετισμό απέστειλαν ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς και ο υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας, κ. Μίλτος Χρυσομάλλης.

Την εκδήλωση έκλεισε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Λούτος, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους ομιλητές και τον κόσμο που παρευρέθηκε, ζήτησε συγγνώμη για τη στενότητα του χώρου κι έδωσε τη διαβεβαίωση πως οι επόμενες ημερίδες με θέμα τους Ντρέδες θα συνεχιστούν ως το 2021 με τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Η ομοσπονδία Τριφυλίας έχει σημαία τους Ντρέδες τόνισε χαρακτηριστικά. 

Η εκδήλωση αυτή, που είναι και η πρώτη που γίνεται στην ιστορία, αποτελεί πρόταση του συμπατριώτης μας από το Ρίπεσι (Κεφαλόβρυση) πρώην Νομαρχιακού Συμβούλου Μεσσηνίας και εκ' των ιδρυτικών μελών της Ομοσπονδίας Συλλόγων - Συνδέσμων Τριφυλίας, κ. Σταύρου Σταθόπουλου, του οποίου η συμβολή υπήρξε καθοριστική για την υλοποίηση της. 

Τον ευχαριστούμε θερμά για την πρωτοβουλία αυτή κι ευχόμαστε να υπάρξει ανάλογη συνέχεια, γιατί τέτοιες εκδηλώσεις αποτελούν μεγάλη τιμή αλλά και υποχρέωση για όλους εμάς τους Σουλιμαίους και Σουλιμοχωρίτες - απογόνους των Ντρέδων, και πρέπει να τις αγκαλιάζουμε όλοι.

Όλη η εκδήλωση από το anodorio.blogspot.gr για όσους δεν μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν από κοντά. 

     

Ναυμαχία Μεθώνης: Ο Μιαούλης βυθίζει τους Τουρκοαιγύπτιους σε μια πύρινη κόλαση [pics]

Στις αρχές του 1825 οι επαναστατικές δυνάμεις είχαν αντιμετωπίσει τεράστιο πρόβλημα, λόγω της άφιξης του Ιμπραήμ και της ενίσχυσης των Τουρκοαιγυπτίων, με αποτέλεσμα το «βάρος» των εχθροπραξιών και το επιχειρήσεων να «πέσει» στις ναυτικές δυνάμεις.

Ο Ναύαρχος Μιαούλης, χάρη στην διορατικότητα και την εμπειρία του, καταλαβαίνει πως ο ελληνικός στόλος πρέπει να επιτύχει μια σημαντική αλλά και συμβολική νίκη, ώστε να εμψυχώσει τους Επαναστάτες αλλά και να στείλει μήνυμα στον εχθρό ότι δεν έχει τελειώσει τίποτα.

Έτσι αποφασίζει να επιτεθεί και στη Ναυμαχία της Μεθώνης σημειώνεται μια από τις μεγαλύτερες,ένδοξες αλλά και εξαιρετικά ριψοκίνδυνες ναυτικές επιτυχίες της Επανάστασης.

Το σχέδιο του Ναυάρχου Μιαούλη

Έτσι στις 29 Απριλίου 1825 ο Μιαούλης εξέθεσε την ανάγκη σε κοινή συγκέντρωση Υδραίων και Σπετσιωτών μοιράρχων και κυβερνητών. Οι Σπετσιώτες από την πλευρά τους, βλέποντας ότι ήταν ανάγκη να μείνουν ελληνικά πλοία που να παρακολουθούν τον εχθρό, αποφάσισαν να αναλάβουν αυτό το έργο, έστω και μόνοι.

Έτσι, ενώ οι Υδραίοι κινήθηκαν προς το Νότο, οι Σπετσιώτες κινήθηκαν ανοικτότερα προς την νήσο Πρώτη. Οι κινήσεις αυτές του Ελληνικού Στόλου έδωσαν την δυνατότητα στους Αιγυπτίους να αποσπάσουν το μεγαλύτερο μέρος από τα βαριά σκάφη τους, έντεκα φρεγάτες και τέσσερα βρίκια, και να τα στείλουν στο λιμάνι του Ναβαρίνου, ώστε να αυξήσουν την δύναμη πυρός εναντίον του φρουρίου.

Όμως, η έντονη ανησυχία του ναυάρχου Μιαούλη για τον κίνδυνο που περιβάλλει το Νεόκαστρο, σε συνδυασμό με την οργή και την θλίψη του για την απόβαση των Αιγυπτίων στην Σφακτηρία και τον θάνατο πολλών και σημαντικών Ελλήνων, τον οδήγησε στην σκέψη να πράξει κάτι άκρως παράτολμο πριν απομακρυνθεί, δηλαδή να εισχωρήσει στο λιμάνι του Ναβαρίνου τα δύο περιπολικά του και να κάψει όσα περισσότερα πλοία του Αιγυπτιακού Στόλου μπορούσε.

Έτσι κάλεσε τους δύο κυβερνήτες των περιπολικών, τον Ανδρέα Πιπίνο και τον Δημήτρη Ραφαλιά και τους ανακοίνωσε τα σχέδιά του.

Από Τόπο σε Τόπο : Δήμος Τριφυλίας (03/06/2018)

Εν μέσω της μεγαλητέρας γαλήνης παρεδόθη η πόλις Νησίου εις τον βιασμόν και κατάθλιψιν τριακοσίων περίπου στρατιωτών

[Η φωτογραφία από το λεύκωμα των ΓΑΚ Μεσσηνίας για το Νησί]

Του Ηλία Μπιτσάνη/Ηλίας Μπιτσάνης

Καλλιέργεια φυστικιού στη Μεσσήνη μάλλον τη δεκαετία του 1950. 

Οι άνθρωποι της πόλης ήταν πάντα δεμένοι με την καλλιέργεια της γης και ζούσαν απ’ αυτή. Αυτό ήταν και η αιτία μιας άγνωστης κοινωνικής εξέγερσης το φθινόπωρο του 1840. Το κράτος αμφισβητώντας την κυριότητα των κτημάτων επέβαλε ως φόρο διπλοδέκατο, δηλαδή 25% επί του ακαθαρίστου εισοδήματος. Οι Νησιώτες αρνήθηκαν να το καταβάλουν και το κράτος έστειλε στρατό για να υποχρεώσει τους αγρότες να πληρώσουν.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ... ΦΟΡΟ

Και μας πληροφορεί η εφημερίδα “Αθηνά” (που αναφέρεται σε ξενοκρατία) στις 16 Οκτωβρίου ότι στάλθηκαν 300 στρατιώτες τους οποίους υποχρεώθηκαν να τρέφουν οι κάτοικοι: 

“Εν μέσω της μεγαλητέρας γαλήνης παρεδόθη η πόλις Νησίου εις τον βιασμόν και κατάθλιψιν τριακοσίων περίπου στρατιωτών, διότι ετόλμησε να φιλονικήση με την εξουσίαν την κυριότητα των κτημάτων της, αναγνωρισμένην προ αμνημονεύτων χρόνων, και ηρνήθη κατά συνέπειαν την απόδοσιν επικαρπίας φόρων, τους οποίους ποτέ δεν επλήρωσε, κατά τας απαιτήσεις της. Σκοπεύοντες εν τούτοις να εξιστωρήσωμεν κατόπιν λεπτομερώς την υπόθεσιν αυτήν, λέγομεν ήδη, ότι η εξουσία φέρει το πρόσωπον του ενάγοντος εις την περίστασιν αυτήν, και ότι η πράξις των κατοίκων του Νησίου είναι απλή μόνον άρνησις. Το μέτρον επομένως της αποστολής και διατροφής τοσούτων στρατιωτών δεν δύναται κατ’ ουδένα λόγον να δικαιολογηθή.
Εννοούμεν οποίαν η εξουσία δίδει σημασίαν εις τας δικαίας φωνάς μας. Αδιάφορος εις την ιστορίαν, ακολουθεί πραγματικώς τον δρόμον της, μη ταραττομένη ποσάς από τας αναποφεύκτους τοιαύτης διαγωγής συνεπείας, τας οποίας θεωρεί, φαίνεται, ασχέτους με την ύπαρξίν της, ήτις, καθ’ ημάς, δεν είναι άλλη, παρά η ευημερία του οποίου διοικεί λαόν. Ημείς μολοταύτα, εκπληρούντες ιερόν καθήκον μας, θέλομεν υψώσει την φωνήν μας δια την άδικον των συμπολιτών μας θυσίαν, δια να δείξωμεν τουλάχιστον πόσον η εξουσία σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών και πόσον ούτοι πρέπει να ελπίζουν”.

Την ίδια ημέρα στο θέμα αναφέρεται και η εφημερίδα “Αιών” φίλα προσκείμενη στην εξουσία:

“Οι κάτοικοι του Νησίου της Μεσσηνίας αντιποιούνται από του πολέμου ιδιοκτήτους τας γαίας των, εν ώ η κυβέρνησις τας θεωρεί εθνικάς. Εντεύθεν μεταξύ τούτων και των ενοικιαστών υπήρξαν επί των προλαβόντων χρόνων διάφοροι διενέξεις, αίτινες επανελήφθησαν, ως ήτο φυσικόν και επί του τρέχοντος έτους. Κατά δυστυχίαν όμως εις την Ελλάδα δεν ακολουθεί τι, χωρίς ν’ αποδοθή εις πολιτικήν αιτίαν και χρώμα. Ούτοι διεφθαρμένοι τινές, εχρωμάτισαν ως στάσιν, πολιτικούς έχουσαν σκοπούς, την εναντίον των ενοικιαστών αντίστασιν των κατοίκων, αρνουμένων να δώσωσι, το οποίον οι ενοικιασταί απήτουν διπλοδέκατον.
Τι ακολουθεί; Συγκέντρωσις άμεσος στρατιωτικής δυνάμεως εις Νησίον των Καλαμών επί λόγω στάσεως, μη υπαρχούσης. Εάν η συγκέντρωσις αύτη δεν έτεινεν εις ανωτέρας περί της Μεθώνης και Πύλου αιτίας, είναι άλλως άδικος ως επιβαρύνουσα τολυς δυστυχείς κατοίκους, δι’ υπόθεσιν εντελώς δικαστικήν. Εναντιούνται οι κάτοικοι δικαίως ή αδίκως εις την απόδοσιν του διπλοδέκατου; Υπάρχουσι Δικαστήρια ενώπιον των οποίων ηδύνατο να λυθή η προκειμένη διαφορά μεταξύ αυτών και του Δημοσίου. Πας άλλος λόγος είναι ανίσχυρος. Και η κυβέρνησις οφείλει να συναισθάνεται πολύν την δυστυχίαν των λαών της”.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Λίγες ημέρες αργότερα στέλνονται εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες και η “Αθηνά” διεκτραγωδεί τα βάσανα των Νησιωτών που έπρεπε να τρέφουν τους στρατιώτες και τα ζώα τους:

 “Ταύτην την στιγμήν, καθ’ ήν ανέγνωμεν τας εφημερίδας, ηκούσαμεν ήχους των ταμπούρλων. Κοντά εις τριακοσίους στρατιώτας, τους οποίους αναφέρει η εφημερίς, υπάρχουν σήμερον επτακόσιοι, συγκείμενοι από ιππείς 120, από δύο λόχους των ελαφρών ταγμάτων, από τέσσαρας λόχους της γραμμής, και από 11 ενωμοτίας χωροφυλάκων. Ολα ταυτά τα στρατεύματα τροφοδοτούνται από τους δυστυχείς κατοίκους καθώς και οι ίπποι των. Η δυστυχία μας είναι μεγάλη και απερίγραπτος. Ο Διοικητής μας επαναπαύεται εις τα δάφνας του, περιμένων ίσως χρυσούν σταυρόν. Δεν έχωμεν καιρόν να σας γράψωμεν εκτεταμένως. Είμεθα παραζαλισμένοι, διότι δεν δυνάσμεθα να τρέφωμεν τόσους στρατιώτας, ενώ ευρισκόμεθα εις την ελεεινοτέραν κατάστασιν της δυστυχίας.

Μένει ακατανόητος αναντιρρήτως η τοιαύτη της εξουσίας διαγωγή. Ερωτώμεν προς τούτοις ποίος νόμος προσδιορίζει τοιαύτην ποινήν; Δεν πιστεύομενα ακόμη να θεωρή η εξουσία τους νόμους, τους οποίους αυτή πρώτη χρεωστεί να σέβεται ως ψιλούς τύπους, ασχέτως με την διαταγήν της. Τα κόνακια, ίδιον άλλης εποχής, παρήλθον μετ΄αυτής. Ηδη δε καθό ποινή αποκρουομένη από την νομοθεσίαν μας, φέρει τον χαρακτήρα της βίας και του αυθαιρέτου. Ευχόμεθα τέλος πάντων να μην επανέλθωμεν εις λυπηράν αυτήν περίστασιν”.

Στις 9 Νοεμβρίου η “Αθηνά” επανέρχεται καταγγέλοντας ότι οι στρατιώτες παρεμβαίνουν στις επικείμενες δημοτικές εκλογές: 

“ Η στρατιωτική διατροφή εξακολουθεί έτι να καταθλίβη την δυστυχήν Μεσσηνίαν, εις το πείσμα της δικαιοσύνης, την μεγάλην παραβίασιν της οποίας δεν έχομεν σκοπόν ν’ αναπτύξωμεν ήδη επανειλημμένως. Δεν σκοπεύομεν επίσης να εξιστρίσωμεν τα δεινά των κατοίκων, ευκατανόητα εις μόνον τον γιγνόσκοντα την στρατιωτικήν ηθικήν και την υλικήν των Ελλήνων κατάστασιν, ιδίως μάλιστα των Μεσσηνίων, εις τους οποίους η ξενοκρατία άμα επάτησε την Ελλάδα εξακολυθεί να ικανοποιή όλας τας αντιπάθειάς της και ν’ αναπαύη τα άλογα πάθη της. Ο, τι όμως αναφέρομεν είναι η νέα φάσις, την οποίαν η διαμονή των στρατευμάτων τις τον τόπον έλαβεν.
Είναι γνωστή η φανητιώδης προσήλωσις τινών εκ των στρατιωτών τούτων εις έν κόμμα. Οι στρατιώται ούτου παρεκτός των οποίων προ πολλού διέδιδον φημών, ότι θέλουν διαμείνουν μέχρι της αποπερατώσεως των Δημαιρεσιών δια να στρέψουν δια της βίας προς το συμφέρον των συμφατριαστών τους, ήρχισαν κατ΄αυτάς να κάμουν αποπείρας των σχεδίων των, απειλούντες τους κατοίκους ως πληροφορούμεθα, αν δεν λάβουν το μέρος των φίλων των. Εχοντες υπ’ όψιν τα υπερασπιζόμενα παρ αυτών πρόσωπα, πιστεύομεν ότι αιτία της διαγωγής αυτής είνια τα πολιτικά πάθη και ο φατριασμός των στρατιωτών τούτων, και όχι συστηματικά σχέδια του απολυτισμού εναντίον ενός δικαιώματος, το οποίον και αυτή η Τουρκοκρατία εσεβάσθη. Τούτο μολοντούτο θέλομεν γνωρίσει ως εκ των μέτρων της εξουσίας προς θεραπείαν του κακού τούτου, το οποίον δεν αγνοεί αναντιρρήτως. Οθεν αποφεύγομεν ήδη να κάμωμεν όσας έδει παρατηρήσεις. Ο Κύριος Καρώσης εν τούτοις, του οποίου η μέχρι τούδε διαγωγή εις Μεσσήνην είναι άξια επαίνων, δνε πρέπει να λησμινήση οποίαν εις τον χαρακτήραν του θέλει προστρίψει κηλίδα αν αδιαφορήση το καθ΄ημάς, θέλομεν ακολουθήση τον ρουν των πραγμάτων και ας όψωνται οι αίτιοι”.

Και λίγο αργότερα αρχίζει το ξυλοκόπημα: 

“Ο, τι υποπτευόμεθα δεν το απεφύγαμεν. Την 7 τρέχοντος διευθύνετο εις την οικίαν του ο κύριος Α. Ζαλμάς. Καθοδόν προσεβλήθη από τρεις στρατιώτας της γραμμής, οίτινες επιπεσόντες αίφνης επάνω του, τον εκτύπησαν απανθρώπως και αποτόμως αφήσαντές τον ημιθανή. Ευρίσκεται ήδη κλοινήρης, μη δυνάμενος να μεταβή εκτός της οικίας του από τους διηνεκείς πόνους. Το κτύπημα τούτον ως γενόμενον επαυτοφόρω, έδοσε την μεγαλητέραν εντύπωσιν. Καταγίνεται να ανακαλύψη τι, επειδή τουλάχιστον δεν γνωρίζει τους κτυπήσαντες αυτόν, ως μη ελθών ποτέ με αυτούς εις ομιλίαν. Περί τούτων ανεφέρθη η αστυνομία επισήμως εις τον ταγματάρχην Ροδίτην, όστις διώρισε τριμελή επιτροπήν να εξετάση περί τούτου, αλλ’ εισέτι δεν είδομεν τι. Και είθε να εύγωμεν ηπατημένοι από τας οποίας μαντεύομεν αιτίας.
Διάφοροι άλλοι ραβδισμοί έλαβον χώραν κατ’ άλλων πολλών, και μάλιστα κατ’ αδυνάτων γυναικών. Αι καταχρήσεις αύται λαμβάνουν την πηγήν των από τους δύο λόχους της γραμμής, οι στρατιώται των οποίων δεν φυλάττουν καμμίαν πειθαρχίαν. Εξ εναντίας δε εκείνοι των ακροβολιστών και των ιππέων φέρονται τακτικώτατα, παραδειγματιζόμενοι κυρίως από τους αρχηγούς των. Ο Θεός να μας φυλάξη από τα μεγαλήτερα, διότι δεν έμεινε πλέον ασφάλεια του πολίτου”.
Ο “Αιών” όμως τα βρίσκει... όλα καλά: “Τα πάντα υπάρχουσιν ενταύθα εν άκρα ησυχία και ευταξία. Ο προ ολίγου ερχομός των στρατιωτών εις Νησί, και η ολιγοήμερος διατροφή των από τους κατοίκους, προεξένησαν κατ. Αρχάς ολίγον θπόρυβον, εν ώ τινές των κατοίκων έκαμαν την ανοησίαν να αντισταθώσι εις το αυθαίρετον μέτρον της εξουσίας περί αποδόσεως του διπλοδεκάτου και ηδύνατοξ να ματαιώσωσι τούτο δια της νομίμου οδού εντός οκτώ ημερών. Οι ίδιοι τούτοι μ’ όλα αυτά εξακολουθούσι φλυαρούντες και προσπαθούντες να ενσπείρωσι σκλανδαλα μεταξύ των αξιωματικών του Πυροβολικού κατά των ακροβολιστών και τ’ ανάπαλιν. Το αληθινόν είναι ότι όλοι οι αξιωματικοί των διαφόρων αποσπασμάτων, ανώτεροι των ανοησιών τούτων και των εντοπίων παθών, διατηρούσι την μεγαλυτέραν μεταξύ των αρμονίαν, ο δε διοικητής του Σώματος λαμβάνει τα πλέον αυστά μέτρα κατά πάσης παρεκτροπής. Οι κάτοικοι πωλούσι τα προϊόντα των εις διπλασίαν τιμήν και ελειενολογούσι τους ανοήτους των συμπολιτών, οίτινες προεκάλεσαν την συρροήν των στρατευμάτων. Το περίεργον είναι, ότι προσπαθούσι οι τοιούτου να περιπλέξωσι και τον Διοικητήν, δθα να συμπράττει εις τους σκοπούς των.
Αλλη είναι η αληθής κατάστασις των εδώ πραγμάτων. Ευχόμεθα νουν εις εκείνους, όσοι εξυβίζουσι τους αξιωματικούς, υπέρ των οποίων θέλει ομιλή άπασα η Μεσσηνία χάριν της αληθείας. Οι τοιούτοι εκ των ραδιούργων θέλουσι μετανοήση και κατ’ άλλον τρόπον, όταν ανακαλυφθή η αλήθεια εν γένει”.

ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

Οι στρατιώτες γίνονται εισπράκτορες και όσοι δεν πληρώνουν θα πρέπει να τρέφουν άλλους 3-4 στρατιώτες που προβαίνουν σε βιαιότητες. Την ίδια ώρα ο ενοικιαστής των φόρων αυθαιρετεί με την ανοχή της εξουσίας σε βάρος των αγροτών:

 “Τι να σου γράψω, φίλε, περί του Νησίου; Ημέρα τη ημέρα αναφύονται νέαι πληγαί και καταθλίψεις. Χθες κατά συνέπειαν αναφοράς του ενοικιαστού μας διετάχθη να γίνουν όλαι αι εισπράξεις δια στρατιωτών, και άκουσον! Οποιος δημότης χρεωστεί, αμέσως κοντά εις όσους στρατιώτας έχει του στέλλονται προσέτι τρεις ή τέσσερεις, οίτινες άμα φθάσουν εις την οικίαν του αμέσως διατάττουν φαγητόν, φονεύουν ό, τι ζώον εύρουν εις την οικίαν του, και τέλος κάμνουν τας μεγαλητέρας καταχρήσεις, καταβασανίζοντες τους ανθρώπους και ειφέροντες εις αυτούς μυρίας ύβρεις και κακώσεις. Τέλος δε ήρχισαν και τους ραβδισμούς εις εκείνους, οίτινες δεν έχουν όρνιθας και γάλλους να τους τρέφωσι. Ερωτώμενοι επί τίνι βάσει κάμνουν ταύτα, αποκρίνονται ότι έτσι έχομεν διαταγήν να κάμνωμεν.
Δεν φθάνει φίλε, ότι ελήφθη τοιούτον μέτρον δια την είσπραξιν των εφετεινών φόρων, αλλά το τοιούτον εβλήθη εις ενέργειαν και δια τα καθυστερούμενα άλλων ετών. Θλίψεις, στεναχώριαι, ήχοι στεναγμών και δάκρυα κατακαλύπτουσι τα πρόσωπα των ανθρώπων. Οσα συμβαίνουν καθ΄εκάστην είναι δύσκολον να περιγραφώιν εν προς εν. Παρατηρείς τους στρατιώτας εμβαίνοντας εις τας οικίας, καθό διατεταγμένοι, θύοντας και απολύοντας. Οταν υπάγη τις να παραπονεθή τότε τρώγει τας περισσοτέρας.
Ακουσον και άλλα αν θέλης. Εις τα μωρεοπερίβολα είχον οι άνθρωποι διάφορα σπαρτά, και κατά το εφετεινόν διάταγμα πρέπει να φορολογηθώσιν εις διπλόν φόρον. Τι συμβαίνει όμως ενταύθα; Ο ενοικιαστής ζητεί να τα φορολογήσει ως εθνικά και όχι ως εθνικοϊδιόκτητα. Την τοιαύτην διένεξιν διευκρίνησεν ο Διοικητής, ότι πρέπει να φορολογηθούν ως εθνικά, διότι εάν αι γαίαι ήναι σκεπασμέναι από δένδρα, αύται όμως είναι εθνικαί, και ούτως εξακολουθούν να πληρώνουν οι κάτοικοι αντί είκοσι τοις εκατόν, είκοσι πέντε, χάρις ει την πατρικήν πρόνοιαν του Διοικητού μας. Αφού προχθές έγινε η καταμέτησις του οίνου εις τας αποθήκας, μερικοί ανεφέρθησαν να αποφασισθή και η τιμή δια να ίδωσι αν τους συμφέρει να δώσωσιν εις τον ενοικιαστήν τον φόρον εις είδος ή εις χρήματα. Τέλος εδιωρίσθησαν πραγματογνώμονες, οίτινες λαβόντες υπ’ όψιν τα;ς διαφόρους τιμάς απεφάσισν τέλος πάντων, αν και παρανόμως, προς 7,50 δραχμές το φορτίον. Οι φορολογούμενοι λοιπόν κατά την έννοιαν του διατάγματος έκλεξαν να δώσουν φόρον εις χρήματα, ο ενοικιαστής δεν θέλει, αλά θέλει οίνον και ούτως εσφράγισε τα βουτσά των φορολογουμένων και αντί δύο φορτίων οίνου, το οποίον έχει να λάβη δικαίωμα, σφραγίζει έν βουτσί από δ΄λεκα φορτώματα, του λέγομεν, να σου δώσωμεν κατά το διάταγμα χρήματα, μας λέγει ότι, θέλω προς δέκα δραχμές το φόρτωμα, διότι η τιμή ήτις απεφασίσθη είναι δι’ εκείνους οίτινες ανεφέρθησαν ζητούντες να κοπή η τιμή. Ο Διοικητής καίτοι γνωρίζων ταύτα αδιαφορεί, και τι απήντησεν; Οτι πρέπει να δώσουν οι φορολογούμενοι τον φόρον εις οίνον και δια την έλλειψιν ήτις δύναται να γίνη, δια την ρατσίνην και τα λοιπά της μετακομίσεως έξοδα να ενάξουν τον ενοικιαστήν εις το Διοικητικόν Δικαστήριον. Ακουσον αδελφέ, ποία δυστυχία, ποία παρανομία να ενάξωμεν τον ενοικιαστήν δια τρεις, τέσσερας δραχμάς, τας οποίας εξόδευσε έκαστος δια την μετακομιδήν του φόρου εις την αποθήκην.
Εις όσα ωμίλησε προχθές η Αθηνά περί δημαιρεσιών, ότι δηλαδή θέλουσι διαμείνει τα στρατεύματα εδώ, δεν εψεύσθη, διότι αυτά μας επιβεβαιούν εισέτι οι ίδιοι οι στρατιωτικοί”.

ΒΙΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΠΟΛΙΤΩΝ

Η “Αθηνά” το Δεκέμβριο φιλοξενεί σοβαρές καταγγελίες με βιαιότητες των στρατιωτών, απαντώντας στο δημοσίευμα τους “Αιώνα”: 

“Οσον κολακευτικός είναι ο ανταποκριτής του Αιώνος περί όσων πληροφορεί αυτόν δια τους δεινώς πάσχοντας Νησιώτας, περί των οποίων πολλάκις επληρώθησαν αι στήλαι όλων των Ελληνικών εφημερίδων, όσον και αν παρίσταται ούτος ως αμέτοχος των Μεσσηνιακών πραγμάτων, αποκαλών άλλους ραδιούργους, όσον εκ της ιδίας αυτού εκθέσεως γίνεται φανερά τα υποκινήσαντα αυτόν φανατικά αίτια να θυσιάση τόσον λίβανον και να πλέξη τόσον ακαίρους στεφάνους υπέρ στερεώσεως των φίλων του, τόσον περισσότερον δεν φαίνεται αληθής εις τας πληροφορίας του, και αν δεν έχομεν αυτόν φίλον ηθέλαμεν τον διακηρύξη στεντορίως όχι ειλικρινή Ελληνα. Και ιδού φίλε επειδή συ απεσιώπησες την αλήθειαν, ημείς δεν διστάζομεν να την είπωμεν, και βεβαιωθείτε, ανακαλύπτοντας αυτήν ποτέ δεν θέλομκεν μετανοήσεις, ως εις τας πληροφορίας σου εκθέτεις. Ευταξίαν νομίζεις, φίλε ανταποκριτά του Αιώνος, τους ραβδισμούς διαφόρων τιμίων πολιτών, και οι ραβδούχοι, κατίοι εγνωσμένοι ως τοιούτοι, να περιφέρωνται ασυστόλως; Ευταξίαν νομίζεις το να κλαπώσι δύο εμπορικά καταστήματα καθ’ ολοκληρίαν και να τρυπηθώσι άλλα τρία; Ευταξίαν νομίζεις το να κλαπώσι καζάνια και άλλα τοιαύτα είδη; Και παρουσιαζόμενοι οι παθόντες ν΄αποβάλλωνται με το μαρς; Ευταξίαν λέγεις το να διαρρήξωσιν την θύραν του πολίτου Ανδρέα Κορκονικήτα, του οποίου ελλείποντος εις Καλάμας, μετέβησαν εκείσε οι ανθυπολοχαγοί Σάσαρης και Ροδίτης και ο εξ Αργους ανθυπασπιστής Χρηστακόπουλος κ’ ενήργησαν δια των ευρισκομένων εκεί πλησίον σφυρών και χαλκέων την διάρρηξιν της θύρας, όποιυ εισελθόντες εξέβαλλον την προσφάτως τέξασα σύζυγον αυτού, αποπειραθέντες και την απόρριψιν του βρέφους; Ευταξίαν θεωρείς ενώ τότε ευρέθη εκεί ο αμερόληπτος και τίμιος Ιωάννης Χρονόπουλος, όστις αφού τους παρεκάλεσε να υπομείνουν μέχρις της ελεύσεως του οικοδεσπότου εκτυπήθη παρ’ ενός εξ αυτών και κακήν κακώς απεβλήθη; Τα πάντα εν ευταξία υπάρχουν, να περιφέρεται τις Κίκκος Κερκυραίος κατά τας 25 λήξαντος Νοεμβρίου βαστών καμουτσίον εις τας χείρας, ως άλλος Γιαννίτσαρης, και ζητών να κτυπήση τον Αστυνόμον επιφέρων και μυρίας κατ’ αυτού ύβρεις; Μένει και έμεινε ασφάλεια τις εις τους πολίτας, όταν αυτός ο Κερκυραίος εισήρχετο εις το καφενείον του Χρονόπουλου ζητών την Αθηνάν και απειλών εφώναζε “τον ηξεύρω ποιός είναι, αλλά θέλω τον κάμει να τον σηκώσουν δεκαπέντε”; Δεν πιστεύεις φίλε ότι εκ των αξιωματικών τινές είπον εις πολίτην τινά ν’ αλλάξει δρόμον, Ο έστι να γίνη Νάπας, ει δ’ άλλως θέλει δαρείς; Οσον δε περί διπλασίας τιμής των προϊόντων, βεβαιώσου κύριε ανταποκριτά του Αιώνος, ότι καθ’ όλην την διάρκειαν της εις Νησίον διαμονής των στρατευμάτων, ούτε άνθρακες, αλλ’ ούτε καυσόξυλα εφάνησαν, ούτε ωφελήθη τις το παραμικρόν.
Παραλείποντες χάριν συστολής, και άλλα τραγικώτερα, δεν ημπορούμεν να μην αποδώσωμεν όλα ταύτα εις την αδράνειαν του Εμήρ Βεκίρ του Νησίου, όστις υπερβαίνει πολύ περισσότερον εκείνου του Λιβανίου όρους, εν γνώσει του οποίου συνέβησαν τα δεινά, και ως εκ της μεγάλης αδράνειάς του και κερδοσκοπίας του έμενον αθεράπευτα, διότι πολλοί εκ των αξιωματικών εφέρθησαν τιμίως μη εξωκείλαντες, ως ο Κερκυραίος”.

Τελικά οι στρατιώτες αποχώρησαν αφού έμειναν για δύο μήνες όπως μας πληροφορεί ο “Αιών” στα τέλη Δεκεμβρίου ωραιοποιώντας την παρουσία τους: 

“Χθες και σήμερον ανεχώρησαν τα ενταύθα διαμένοντα διάφορα στρατιωτικά σώματα δια τους ιδίοςυ των σταθμούς. Η διαμονή των επεβάρυνε κατά μικρόν τους κατοίκους. Πρέπει όμως να είπωμεν, ότι η φρόνησις των αρχηγών των και η άγρυπνος επιτήρησις αυτών, περιέστειλε πολύ τας αταξίας των στρατιωτών, αίτινες ήτο επόμενον να λάβωσι χώραν, εν ώ οι στρατιώται δεν κατέλυον εις τους κανονικούς των στρατώνας, αλλ’ εις τας οικίας των πολιτών”.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/ilias.bitsanis.96/posts/1180143188809072

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com