ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ [1]

του Κυριάκου Μελέτη

Εισαγωγή

          Έχει γίνει στερεότυπο, για τους «κριτικούς» της ελληνικής κοινωνίας, ότι υπεύθυνοι για τα κακά της Ελλάδας και βέβαια και για τη φτωχοποίησή και αποικιοποίησή της, τα τελευταία επτά «μνημονιακά χρόνια», είναι μια ασήμαντη μειοψηφία πολιτικών ηγετών και οικονομικών παραγόντων, οι οποίοι συγκεντρώνουν στα χέρια τους την πολιτική και οικονομική εξουσία. Ότι υπεύθυνοι, είναι και «οι πνευματικοί ταγοί του έθνους», το ακαδημαϊκό προσωπικό, απουσιάζει από τις συνειδήσεις μας. Είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Κρύβονται υπό τη μαγική έννοια της «επιστήμης». Και όμως, συμμετέχουν  με τον ίδιο αχρείο και άτεγκτο τρόπο στην ακύρωση κάθε σχετικής αυτονομίας της Ελλάδας. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, η διαπλοκή έχει γίνει βασική έννοια της δημοσιογραφικής γλώσσας. Σε αυτή, όμως, περιλαμβάνεται η πολιτική, οικονομική και μηντιακή εξουσία. Όσον αφορά, τα μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού όχι μόνο γίνονται άφαντα, αλλά και καλούνται ως «ειδήμονες» και «τεχνοκράτες» να βρουν λύσεις στα γιγαντιαία προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Και βέβαια, αυτοί, όντας σίγουροι για τον εαυτό τους, την οδηγούν με σθένος προς τη «σωτήρια» λύση της καταστροφής της.

Η ανάπτυξη

Του Κυριάκου Μελέτη

Αντί προλόγου

«Σύντομα, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Γόρδιος, το βιβλίο του Κυριάκου Μελέτη, «Κεφαλαιοκρατών μέτρον καταστροφή. Πρακτικές και επιστημονικές αναπαραστάσεις». Στην εργασία αυτή, ο Μελέτη προσπαθώντας να οικοδομήσει μια θεωρία της ολότητας του ανθρωπο-κοινωνικού σχηματισμού, δείχνει ότι η τελευταία δεν συντίθεται από τρεις λειτουργίες, την οικονομική, την πολιτική και την ιδεολογική, αλλά από επτά, προσθέτοντας την τεχνική, τη βία ή το στρατό, τη βιολογική (τη γνωστή ως αναπαραγωγική) και την αναδημιουργική ή του ελεύθερου χρόνου. Ως ολότητα, δεν ορίζεται ο εθνικός, όπως επικράτησε να πιστεύεται, αλλά ο παγκόσμιος κοινωνικός σχηματισμός. Αυτό οφείλεται στο ότι η στρατιωτική λειτουργία, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία, δεν είναι δημιούργημα των εσωτερικών ανθρωπο-κοινωνικών σχέσεων, αλλά των εξωτερικών διακοινωνικών.

Η πρωτοτυπία της μελέτης, συνίσταται στο ότι, για πρώτη φορά, αντιμετωπίζεται ο ανθρωπο-κοινωνικός σχηματισμός ως ολότητα, που συντίθεται από φύλα, γενεές και τάξεις, οι οποίες συγκροτούνται, κατά τους μοντέρνους καιρούς σε κράτος έθνος. Η αντιμετώπιση αυτή, οδήγησε το συγγραφέα στην ανασκευή όλων των τοπικών θεωριών και στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας ολιστικής θεωρίας. Αναφέρουμε ένα απόσπασμα, από το δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο υποβάλλεται σε έλεγχο ο παραπλανητικός μύθος της ανάπτυξης».

Η «ανάπτυξη» είναι μια πρακτική αναπαράσταση της αστικής τάξης και όχι μια έννοια επιστημονική. Μια έννοια για να είναι επιστημονική, θα πρέπει να συγκροτείται σε θεωρία ή, πιο σωστά, να συναρθρώνεται με ένα σύστημα εννοιών, το οποίο να αναπαριστά πιστά την πραγματικότητα. Η ανάπτυξη δεν συγκροτήθηκε ως μια επιστημονική αναπαράσταση. Η μελέτη της ιστορίας της κεφαλαιοκρατικής «ανάπτυξης», μας δείχνει ότι αυτή ταυτίζεται με τη συσσώρευση του κεφαλαίου και την προλεταριοποίηση ή τη μισθοτοποίηση των αγροτών και των βιοτεχνών. Αυτού του είδους η «ανάπτυξη», είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση των μισθοτοποιημένων ανθρώπων σε γιγαντιαίες πόλεις. Οι πόλεις αυτές, μπορεί να θεωρηθούν ως μια μορφή στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου κρατούνται ως όμηροι οι μη κατέχοντες τους όρους ύπαρξής τους και όχι ως τρόποι ανεπτυγμένης ζωής.

Το εθνικό πρόβλημα της Κύπρου- του Κυριάκου Μελέτη

Εισαγωγή

Κατά τη δεκαετία του 1950, οι Έλληνες αγωνιζόντουσαν για την ένωση της Κύπρου και της Ελλάδας. Από την ίδρυση της «Κυπριακής Δημοκρατίας, το 1960 και μέχρι το τέλος του 1963, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι «προσπάθησαν» να συνυπάρξουν πολιτικά, στα πλαίσια του «ανεξαρτησιακού» καθεστώτος, που τους δημιούργησαν η Μεγάλη Βρετανία και οι Η.Π.Α. Οι «προσπάθειες» απέτυχαν. Οι Τουρκοκύπριοι δεν ήθελαν να συμβιώσουν με τους Ελληνοκύπριους, στη βάση των διεθνών συνθηκών και περιχαρακώθηκαν στους Τουρκοκυπριακούς θύλακες. Κατά τη δεκαετία του 1964-1974, οι κυβερνήσεις Μακαρίου φάνηκε να πετυχαίνουν την αναγνώριση της διεθνούς ταυτότητας της Κύπρου και την κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων. Το 1974, όμως, στα πλαίσια του νατοϊκού ελέγχου της Κύπρου, η Τουρκία κατέλαβε το Βόρειο της τμήμα. Θα γράφαμε, ότι κατά την περίοδο 1950 - 1974, οι Ελληνοκύπριοι πάλευαν, κάνοντας μια δίκαιη και επιθετική πολιτική, για να κατοχυρώσουν το δικαίωμά τους της αυτοδιάθεσης. Αντίθετα, από την κατάληψη του Βόρειου τμήματος της Κύπρου και μέχρι τις μέρες μας, κάνουν, απέναντι στην Άγκυρα, μια κατευναστική πολιτική. Η καταψήφιση του σχεδίου Ανάν από το 76% των Ελληνοκυπρίων και η απόρριψή του από το Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Παπαδόπουλο, το 2004, έδειξαν τα όρια της κατευναστικής επιλογής. Όμως, τα όρια αυτά δεν έγιναν αποδεκτά από τα κυρίαρχα κομματικά συστήματα της Ελλάδας της Κύπρου. Και τα δύο, μπαίνοντας στην προοπτική των νατοϊκών επιλογών, πάλεψαν για την υπερψήφιση του πιο πάνω σχεδίου που κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία. Στις μέρες μας, παρατηρούμε τα ίδια κομματικά συστήματα, και παρά τη συρρίκνωση αυτού της Ελλάδας, να παλεύουν, πολύ συχνά και με φανατισμό, για τη διαμόρφωση ενός άλλου σχεδίου, τύπου όμως Ανάν, το οποίο να παραχωρεί τον έλεγχο της Κύπρου στην περιφερειακή ηγεμονική δύναμη του Ν.Α.Τ.Ο., Τουρκία.

Ποιοί καταστρέφουν την Ελλάδα

Του Κυριάκου Μελέτη

Εισαγωγή

Σύμφωνα με την αστική δογματική, η οικονομική δραστηριότητα αποτελεί τον πιο σπουδαίο παράγοντα μέσα σε μια κοινωνία. Οι άλλοι παράγοντες, η λογοτεχνία, οι τέχνες, όταν δεν είναι ανάξιοι λόγου, παίζουν ρόλο επικουρικό. Εξάλλου, ο άνθρωπος δεν είναι παρά «η εργασία», δηλαδή ο ένας από τους τρεις συντελεστές παραγωγής (=εργασία, κεφάλαιο, έδαφος) και, δεδομένου ότι μπορεί να αντικατασταθεί από ένα μηχάνημα και να πεταχτεί στα απόβλητα της κοινωνίας, είναι κάτι λιγότερο από το ζώο. Κατά την ίδια δογματική, το πρόβλημα δεν είναι συναισθηματικό, καθόσον αυτό που μετράει δεν είναι η ανθρώπινη αντιμετώπιση του ανθρώπου, αλλά η πτώση του εργατικού κόστους σε ένα τέτοιο επίπεδο που να προκαλεί «ανάπτυξη». Η «ανάπτυξη» είναι το σημαντικό. Ο άνθρωπος είναι ανάξιος λόγου, τόσο κατά ένα τρόπο γενικό, όσο, ιδιαίτερα, και στις σημερινές συνθήκες, όπου υπάρχει «υπερπληθυσμός».

Παρά το ότι η μαρξιστική θεώρηση δεν ταυτίζεται με την αστική, δεν φαίνεται ωστόσο να διαφοροποιείται ποιοτικά. Σύμφωνα με αυτήν, μεταξύ των τριών παραγόντων, αυτών της οικονομίας, της πολιτικής και της ιδεολογίας ο πρώτος παίζει τον καθοριστικό ρόλο της ανεξάρτητης μεταβλητής ενώ οι δύο άλλοι αποτελούν τις εξαρτημένες του μεταβλητές.

Σ’ αυτό το άρθρο δεν θα υποβάλουμε σε έλεγχο την αστική δογματική, διότι είναι σε κάθε περίπτωση άκυρη: δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος (= η εργασία) να ταξινομείται μαζί με το κεφαλαίο και το έδαφος. Αυτή δεν είναι παρά μια αναπαράσταση του κεφαλαιοκράτη, που προσλαμβάνει τον εργαζόμενο ως κόστος παραγωγής και ως κέρδος, δηλαδή που δεν αποστασιοποιείται από τα συμφέροντά του και νομιμοποιεί την εκμετάλλευση. Θα υποβάλουμε σε έλεγχο τη μαρξιστική θεωρία διότι έχει μια ελάχιστη επιστημονική βάση. Μελετά τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής ως μια σχέση ανθρώπων με τα μέσα παραγωγής, ως μια σχέση μεταξύ του κεφαλαιοκράτη, του εργάτη και τα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, αποστασιοποιείται από κάθε συμφέρον.