Σύνθεση της παράδοσης Αμπντουλχαμίτ και Νεότουρκων το καθεστώς Ερντογάν - Βλάσης Αγτζίδης

 

 Η Τουρκία διέρχεται μια περίοδο γιγαντιαίων μετασχηματισμών σε όλα τα επίπεδα. Με τις πρωτοβουλίες στα χέρια του Ερντογάν, η Τουρκία πορεύεται σε νέους δρόμους. Αυτοί οι νέοι δρόμοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως φιλελεύθερη προοπτική με την ήττα των κεμαλιστών, ήταν ελπιδοφόροι για τους από πάντα απόκληρους αυτού του σκληρού κράτους. Όμως, τα πράγματα στράβωσαν στο πολιτικό πεδίο από την εποχή που ξεκίνησε ο ισλαμικός εμφύλιος το 2013.

Η αντιπαράθεση με τον πρώην σύμμαχό του Φετουλάχ Γκιουλέν, οδήγησε τον Ερντογάν  σε συμμαχία με τους παλιούς του εχθρούς. Όλοι οι φυλακισμένοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι καθώς και οι μη στρατιωτικοί που εμπλέκονταν στις περίφημες υποθέσεις Εργκένεκον και της οργάνωσης πραξικοπήματος (Balyoz Harekâtı - οργανώθηκε το 2003 κατά του AKP) απελευθερώθηκαν το 2014. Αυτοί θα είναι πλέον οι νέοι σύμμαχοι του Ερντογάν στον πόλεμο που ξεκίνησε ενάντια στο κίνημα Γκιουλέν. Και σύντομα στους συμμάχους θα προστεθούν οι νέοι εθνικιστές ακτιβιστές που αντλούσαν την έμπνευση από τον γενοκτόνο Ταλαάτ πασά και λίγο μετά το ακροδεξιό MHP (Κίνημα Εθνικιστικής Δράσης - Γκρίζοι Λύκοι).

Μετά το 2014, οι κεμαλικοί εθνικιστές του βαθέος κράτους επέστρεψαν στην τουρκική πραγματικότητα. Όπως γράφει ο Cengiz Candar στο κείμενό του “New Turkey: Neo-nationalist or the reincarnation of the "Old"? Featured”: δεν απελευθερώθηκαν μόνο από τη φυλακή, αλλά σε πολλές περιπτώσεις επέστρεψαν στις κεντρικές τους θέσεις σε υπηρεσίες της κρατικής ασφάλειας.

Ο Candar θεωρεί ότι αυτοί οι εθνικιστικοί κύκλοι --που αναφέρονται επίσης ως "ευρασιανιστές" και είναι ισχυροί παρόντες στο στρατό-- εκπόνησαν την προσέγγιση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας που είχε ξεκινήσει την παραμονή του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016 και το οποίο επιδιώχθηκε μετά από αυτή. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το παλιό κεμαλικό βαθύ κράτος διακατέχεται πλέον από  αντιαμερικανικές και αντι-ΝΑΤΟϊκές αντιλήψεις και υποστηρίζει μια στρατηγική αναπροσανατολισμού προς ανατολάς που θα έκανε την Τουρκία εταίρο της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας.

έχει η ελλάδα «νεότουρκους»;

Το ιστολόγιο διαφωνεί φυσικά με την αγιοποίηση των Νεότουρκων, καθώς στη συνείδηση του Μικρασιάτη πρόσφυγα, του κάθε Έλληνα με στοιχειώδη γνώση των περιπετειών και των παθών της νεότερης ιστορίας μας, οι προπομποί  του αιμοσταγούς Κεμάλ,  Τζεμάλ, Εμβέρ και Ταλαάτ πασάς, είναι αυτοί οι οποίοι εμφύσησαν το πνεύμα του ακραίου φυλετισμού και έβαλαν τα θεμέλια των σφαγών, των γενοκτονιών των λαών της Μικράς Ασίας, Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων.

Δημοσιεύουμε το κείμενο τέσσερα χρόνια αργότερα από την πρώτη δημοσίευση για να αποκαλύψουμε την  άγνοια ή την συνειδητή παραπληροφόρηση από τον Πατριάρχη της αποδομητικής σχολής αναθεώρησης της ιστορίας.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

έχει η ελλάδα «νεότουρκους»;

O Αντώνης Λιάκος χρησιμοποιεί παραβολικά τη φιγούρα του «Νεότουρκου»

για να μιλήσει για εκείνον που κολυμπάει ενάντια στο ρεύμα

και δεν στέκεται στην όχθη σχολιάζοντας τη ροή του ποταμού επειδή φοβάται να βραχεί.

Αντώνης Λιάκος

ΧΡΟΝΟΣ 29 (09.2015)

Νεότουρκοι ονομάζονταν οι νεαροί αξιωματικοί, πολιτικοί και διανοούμενοι που το 1908 συνασπίστηκαν στη Θεσσαλονίκη, δημιουργώντας το κόμμα «Ένωση και Πρόοδος», το οποίο προσπάθησε να σώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις και συνθήματα Ελευθερία-Ισότητα-Δικαιοσύνη. Πήραν την εξουσία, αλλά δεν κατάφεραν τους αρχικούς τους στόχους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκε στους αλλεπάλληλους πολέμους που ακολούθησαν, και μετά από δεκαπέντε χρόνια από τα ερείπιά της μπόρεσε να συγκροτηθεί η τουρκική δημοκρατία, πάλι μέσα από μια υπερπροσπάθεια στην οποία τα καλύτερα στοιχεία του τουρκικού έθνους, που το ίδιο μέσα από τη διαδικασία αυτή δημιουργούνταν, συνασπίστηκαν γύρω από τον Μουσταφά Κεμάλ: αξιωματικοί αλλά και διανοούμενοι, δάσκαλοι, γεωπόνοι, μηχανικοί, άνθρωποι των πόλεων και της επαρχίας. Μπορεί στους χριστιανικούς πληθυσμούς ο όρος Νεότουρκος να έχει, δικαιολογημένα, αρνητικές συνδηλώσεις (αν και δεν ήταν όλοι εθνολογικά Τούρκοι), ωστόσο προβλήθηκε διεθνώς γιατί έγινε ισοδύναμος του αφοσιωμένου και δραστήριου σώματος ανθρώπων που δεν περιορίζεται στις πολιτικές και διοικητικές ελίτ, αλλά φτάνει ώς τη βάση της κοινωνίας, δρα υπέρ της χωρίς να ταυτίζεται μαζί της. Με την έννοια αυτή, οι Νεότουρκοι δεν ήταν αποκλειστικά τουρκικό φαινόμενο. 

Στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, σε έναν ευρύ χώρο, που περιλαμβάνει όλες εκείνες τις χώρες οι οποίες δεν ανήκαν ούτε στις ανεπτυγμένες μητροπολιτικές χώρες ούτε στις αποικίες, σε παλιές και νέες χώρες ανάμεσα, συγκεφαλαιώνονται μεταβολές που είχαν δρομολογηθεί από το τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα: ανάπτυξη των δικτύων (σιδηρόδρομοι, διώρυγες, λιμάνια), βαθιά διείσδυση του εμπορικού κεφαλαίου από τη Δύση, μεταποιητική και εξορυκτική βιομηχανία. Αυτά συνδυάζονται με την πίεση των αποικιακών δυνάμεων για παραχωρήσεις και προνόμια, και για την ανάγκη επιβολής μεταρρυθμίσεων εκ των άνω και με ξένη κηδεμονία. Σε αυτή τη συνάρθρωση οικονομικών αλλαγών και πολιτικών πιέσεων (τα δάνεια και το χρέος παράλληλα με τις κανονιοφόρους), πολλές κοινωνίες αντέδρασαν παράγοντας μια πολιτική ριζικού μετασχηματισμού και μεταρρυθμίσεων υπό εθνική κυριαρχία. Από τα Βαλκάνια έως το Ιράν (majlis: συνταγματική εθνοσυνέλευση 1906) και ώς την Κίνα (Σουν Γιατ-σεν, 1911), αυτή την πολιτική ανέλαβαν να τη σχεδιάσουν και να την εφαρμόσουν ομάδες νέων ανθρώπων που προέρχονταν κατά κανόνα από νεωτερικές επαγγελματικές δραστηριότητες και είχαν δυτική εκπαίδευση. Αλλού πέτυχαν μέσα από διαδοχικά κύματα, όπως στην Τουρκία, αλλού απέτυχαν και διαλύθηκαν με ξένες παρεμβάσεις (όπως λ.χ. στο Ιράν), αλλού –όπως στην Κίνα– την προσωρινή παγίωση ακολούθησαν εμφύλιες συγκρούσεις. Τι μας χρησιμεύει όμως μετά από 100 χρόνια αυτή η ιστορία των «Νεότουρκων»; 

Ο Ν.Βαγενάς απαντά στον Α.Λιάκο

Μυθοπλασίες

ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/10/2011, 05:45

1 

Στην προηγούµενη επιφυλλίδα µου (7 Αυγούστου) σχολιάζοντας εκείνο το είδος της ιστοριογραφίας που θάλλει ιδιαίτερα σήµερα στον τόπο µας το χαρακτήριζα έκθεση θεωρητικών ιδεών. Χαρακτηρισµός ήπιος, αν σκεφτούµε ότι τις ιδέες αυτές η εν λόγω ιστοριογραφία τις εφαρµόζει σε ένα πεδίο τα ουσιώδη ιστορικά στοιχεία του οποίου παραβλέπει, αν δεν αγνοεί. Θα σχολιάσω ένα ακόµη δείγµα αυτής της ιστοριογραφίας, για την οποία θα ήταν ακριβέστερος ο χαρακτηρισµός µυθοπλασιακή. ∆ιαβάζουµε: «Κανείς δεν διανοήθηκε να γράψει ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους» (Α. Λιάκος, «Το Βήµα», 6.3.2005). 

Η παραπάνω βεβαιότητα είναι τόσο εσφαλµένη ώστε να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να διατυπώνεται από έναν ιστορικό· πολλώ µάλλον όταν ο ιστορικός αυτός δηλώνει όχι µόνο ότι δεν υπάρχει ιστοριογραφία για το ελληνικό έθνος πριν από τη συγκρότησή του ως κράτους, αλλά και ότι γνωρίζει την ίδια τη σκέψη των πριν από το 1830 ανθρώπων ως προς αυτό. ∆ιότι υπάρχει και πριν από το 1830 στον ελληνικό χώρο – ήδη από τα µέσα του 18ου αιώνα – µια συζήτηση περί εθνικής ιστοριογραφίας, γενικότερα, αλλά και περί ελληνικής – που αντανακλά ανάλογες συζητήσεις του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού – όπως και υπάρχουν ιστορίες του ελληνικού έθνους που γράφονταν και που γράφτηκαν. 

Ακριβέστερα: Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που διαψεύδουν το περιεχόµενο του παραπάνω χωρίου: 

1) Οσοι όχι µόνο διανοήθηκαν αλλά και έγραψαν ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους. 

2) Οσοι διανοήθηκαν να γράψουν. 

3) Οσοι είναι πιθανότερο να διανοήθηκαν παρά να µη διανοήθηκαν. 

Tο πνεύμα των Πρεσπών να αρχίσει να μεταγγίζεται στην εκπαίδευση

"Ας δούμε τον ελληνισμό με τα μάτια των ξένων, τούτη τη φορά με τα μάτια των Ιρανών, που ως οι Πέρσες των Αρχαίων, ήταν ο μεγάλος άλλος"

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS

Ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου για την παιδεία Αντώνης Λιάκος γράφει στον προσωπικό του ιστότοπο, για την Συμφωνία των Πρεσπών :

Είπαμε ότι η συνθήκη των Πρεσπών δεν αφορά τόσο τους Βορειομακεδόνες, αλλά εμάς τους Ελληνες. Πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας διαφορετικά από ότι την έχουμε μάθει στα σχολεία, και αυτή η γνώση πρέπει να διαχυθεί στο κοινωνικό σώμα επηρεάζοντας την ιστορική κουλτούρα.

Δεν έχουμε να χάσουμε αλλά να κερδίσουμε από μια τέτοια προσέγγιση. Δεν θα εμπλουτίσουμε απλώς τις γνώσεις μας.

Θα αποκτήσουμε μια σύνθετη οπτική γωνία να βλέπουμε το παρελθόν και τα μεγάλα νήματα που το διασχίζουν.

Ας δούμε τον ελληνισμό με τα μάτια των ξένων, τούτη τη φορά με τα μάτια των Ιρανών, που ως οι Πέρσες των Αρχαίων, ήταν ο μεγάλος άλλος.

Ηταν έτσι; Η μήπως μάθαμε τον ελληνισμό μας με τα οριενταλιστικά μάτια της αποικιοκρατίας;

Αξίζει να διαβαστεί, ιδιαίτερα από τους εκπαιδευτικούς για να αρχίσει το πνεύμα των Πρεσπών να μεταγγίζεται στην εκπαίδευση.

Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Ο εθνικισμός ως αστική ιδεολογία δεν έχει καμία αυτόματη σχέση με τα λαϊκά πατριωτικά συναισθήματα. Εντούτοις, σε ιστορικές συνθήκες, όπου μια κοινωνία αισθάνεται συλλογικά ταπεινωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, τα στοιχειώδη λαϊκά πατριωτικά αντανακλαστικά μπορούν κάποτε να προσλάβουν τις ιδεολογικές διαστάσεις του εθνικισμού.

Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ όλων αυτών των πασίγνωστων πραγμάτων στα μυαλά των περισσότερων Ελλήνων «πολιτικών αναλυτών» που με μεγάλη ευκολία στιγμάτισαν τα «εθνικιστικά συλλαλητήρια» είτε ως ρεαλιστές είτε, ακόμα χειρότερα, ως αριστεροί, είναι συχνά ανατριχιαστική. Μυρίζει έντονα δογματική βεβαιότητα ιεροεξεταστή που διαισθάνεται την έλλειψη πολιτικής ορθότητας κάποιων εν δυνάμει αιρετικών και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποδείξει.

Ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των «αντιλαϊκιστών» είναι να αμφισβητήσουν τα δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα των λαών και ακόμα την ίδια την έννοια του λαού. Απέναντι λοιπόν στις δυνάμεις της λαϊκής Δεξιάς εμφανίζεται μια νέα αστική «Αριστερά» που οραματίζεται έναν «άλλο λαό». Πιο ανησυχητική είναι, όμως, ίσως η αίσθηση ότι στους περισσότερους «αντιλαϊκιστές που απεχθάνονται τις λαοσυνάξεις», η σύγχυση αυτή δεν είναι καν σκόπιμη. Πράγματι, εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με κωμικοτραγικά ανεπαρκείς μεταπράτες των αναρχοφιλελεύθερων και σοσιαλκοσμοπολίτικων ιδεοληψιών. 

Πολιτισμικοί ηλίθιοι, πεφωτισμένοι διανοούμενοι και η κακοποίηση του Διαφωτιστικού προτάγματος: η περίπτωση του υπομνήματος του Α. Λιάκου

Ένα από τα βασικά πράγματα που κράτησα από τις βασικές μου σπουδές στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Ρεθύμνου στις αρχές του 2000 ήταν το Sapere aude, για το οποίο αφιέρωσαν πολλές από τις διαλέξεις τους οι αείμνηστοι Σταύρος Κωνσταντακόπουλος και Στέλιος Αλεξανδρόπουλος..

Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να εφαρμόσω το εν λόγω σκεπτικό στο υπόμνημα Λιάκου το οποίο συνιστά κατεξοχήν έκφραση της θέσης που λέει, αναφορικά με τη σχέση ακαδημαϊκής γνώσης και άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής, ότι η επιστημονική γνώση, ακριβώς επειδή αποτελεί μέσο κατάκτησης του αγαθού, οφείλει να εφαρμοστεί στην άσκηση πολιτικής με στόχο την αναμόρφωση των θεσμών και την κοινωνική εξέλιξη. Κάτι που σημαίνει ότι οι παραγωγοί αυτής της γνώσης έχουν και μια προνομιακή θεώρηση του τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας, ως εκφραστές εκείνης της μορφής της ορθολογικότητας που αρμόζει στον θεωρητικό βίο, σε αντίθεση με την πρακτική ορθολογικότητα αυτών στους οποίους θα εφαρμοστεί αυτή η γνώση, δηλαδή, στην περίπτωσή μας, τους εκπαιδευτικούς και των οποίων η ορθολογικότητα είναι κατώτερης ποιότητας από αυτήν του θεωρητικού βίου. Μακριά από μένα σχετικιστικές και μεταμοντέρνες αρνήσεις της επιστημονικής γνώσης, στις οποίες κανείς θα προσέτρεχε για να ασκήσει κριτική στην εν λόγω διάκριση μεταξύ «θεωρητικής» και «πρακτικής» ορθολογικότητας.

Αυτό που θέλω να επισημάνω με την παρατήρηση αυτή είναι ότι το σκεπτικό του υπομνήματος Λιάκου έχει ως βασική παραδοχή μια στρεβλή αντίληψη για το είδος της ορθολογικότητας που χαρακτηρίζει εκείνες της κοινωνικές ομάδες τις οποίες το εν λόγω υπόμνημα έρχεται να προστατεύσει (μου θυμίζει κάτι από αυτό που θα λέγαμε με μια πιο τεχνική γλώσσα «αποικιοποίηση του βιόκοσμου», μιας και το υπόμνημα αρέσκεται σε έννοιες – πυροτεχνήματα για να κάνει εντύπωση είτε στους τεχνοκράτες του Υπουργείου είτε σε όσους ταυτίζουν την εκπαιδευτική έρευνα με τα ερωτηματολόγια). Εξηγούμαι: το υπόμνημα είναι δομημένο πάνω στον εντοπισμό ενός προβλήματος και σε μια λύση.

Χ.Κάτσικας "Δεν έχει υπάρξει άλλη φορά τόσο επιθετικό κείμενο απέναντι στους εκπαιδευτικούς μετά την μεταπολίτευση"

«Μετά την μεταπολίτευση δεν έχει υπάρξει πρόταση εκπαιδευτικής αλλαγής η οποία να έχει τα πάρα πολύ κακά ,προσβλητικά και αποδομητικά για το δημόσιο σχολείο χαρακτηριστικά όπως αυτό το υπόμνημα». Με αυτή τη φράση ο Χρήστος Κάτσικας ,εκπαιδευτικός και συγγραφέας μιλώντας στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ» (Γιώργος Γκόντζος ) στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων, σχολίασε το «ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΕΙ-ΤΕΙ».

Στην συνέχεια πρόσθεσε: «Από την άποψη της ουσίας ,αλλά και από την άποψη της γλώσσας του κειμένου με την οποία ο συγγραφέας, γιατί ας μην κρυβόμαστε ο κύριος Λιάκος είναι ο συγγραφέας, με την οποία εκφράζεται απέναντι στους εκπαιδευτικούς, δεν έχει υπάρξει άλλη φορά τόσο επιθετικό κείμενο».

Ο Χρήστος Κάτσικας ανέδειξε χαρακτηριστικά σημεία του υπομνήματος .μίλησε για τον ρόλο των εκπαιδευτικών ,και για την στάση του συνδικαλιστικού κινήματος. 

Αλλάζουν τα πάντα! Το τελικό υπόμνημα της επιτροπής για τη Μέση Εκπαίδευση και την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια

Τα πορίσματα της επιτροπής υπό τον Καθηγητή κ. Αντώνη Λιάκο

και την συλλογιστική της για τις αλλαγές στο νέο λύκειο πήρε στα χέρια του ο Υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης.

Οι προτάσεις της επιτροπής, αναφέρει την θέσπιση "εθνικού απολυτηρίου", βάσει του οποίου θα γίνεται η επιλογή των υποψηφίων φοιτητών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, και «πιστοποιητικού σπουδών», περιγράφει το νέο ΕΠΑΛ και την εξειδίκευση στην τεχνολογική εκπαίδευση ενώ δίνει και διεξόδους στους νέους που δεν θέλουν να ακολουθήσουν κάποιον από τους δύο τύπους λυκείου με τις επαγγελματικές σχολές (ΕΠΑΣ).

Μεταξύ των αλλαγών που προβλέπονται είναι οι εξής:

- Για την εισαγωγή φοιτητών, ΑΕΙ και ΤΕΙ θα θέτουν κριτήρια ανά μαθήματα για το 20% της αξιολόγησης των υποψηφίων και το υπόλοιπο 80% θα προκύπτει από το «εθνικό απολυτήριο».

- Κάθε μαθητής θα παρακολουθεί συνολικά έξι μαθήματα, από τα οποία θα επιλέγει τα τέσσερα από τέσσερις κύκλους μαθημάτων και κάποια θα παρέχονται σε δύο επίπεδα (βασικό και υψηλό).

- Για την απόκτηση «εθνικού απολυτηρίου» θα απαιτείται συγγραφή διπλωματικής εργασίας στην τελευταία τάξη του Λυκείου, συμμετοχή σε προγράμματα φυσικής αγωγής και σε προγράμματα Δημιουργικότητας, Εθελοντισμού και Κοινωνικής Προσφοράς.

- Πιστοποιητικό σπουδών θα παίρνουν όσοι μαθητές δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις που προβλέπονται για το εθνικό απολυτήριο.  Είτε διότι απέτυχαν σε κάποιο μαθήματα είτε επειδή δεν ολοκλήρωσαν τη διπλωματική τους εργασία κτλ. Και αυτός ο τίτλος όμως θα πιστοποιεί τι ακριβώς έχει επιτύχει ο μαθητής, θα αντιστοιχεί σε ορισμένο αριθμό Ακαδημαϊκών Πιστωτικών Μονάδων του ευρωπαϊκού συστήματος πιστοποίησης προσόντων. Έτσι, οι κάτοχοί του θα μπορούν ακόμη και να διεκδικήσουν την εισαγωγή σε κάποιο τριτοβάθμιο ίδρυμα, εφόσον ικανοποιούν τις προϋποθέσεις που θέτει, ενώ θα μπορούν να φοιτήσουν και σε ιδρύματα κατάρτισης και επαγγελματικής εκπαίδευσης, σε επαγγελματικά ινστιτούτα κτλ.

" Υπόμνημα για την αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης" : Να φύγουν όσοι αντιδρούν, να έρθουν νέοι που είναι υπάκουοι!

Του Χρήστου Κάτσικα

Με τίτλο "ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΕΙ-ΤΕΙ" παραδόθηκε στον Υπουργό Παιδείας ένα 36 σελιδο κείμενο - τερατούργημα, ίσως η μεγαλύτερη απειλή που έχει δεχθεί η δημόσια σχολική εκπαίδευση από τη μεταπολίτευση και μετά. Η κεντρική ιδέα της "εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης" που εισηγείται η ομάδα Λιάκου συναγωνίζεται (σε επικινδυνότητα για μαθητές και εκπαιδευτικούς, για τον ίδιο τον χαρακτήρα και την κατεύθυνση του δημόσιου σχολείου στη χώρα μας) τις προτάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για ιδιωτικοποίηση, κουπόνια, αξιολόγηση-απόλυση, ένταση ταξικών φραγμών.

Το "Υπόμνημα" που έρχεται να εξειδικεύσει το πολυσέλιδο "Πόρισμα" για την εκπαίδευση έχει σαν πρώτο στόχο το ίδιο το DNA του υπαρκτού σχολείου, τη μεγάλη πλειονότητα των μαθητών των λαϊκών στρωμάτων (τους οποίους ουσιαστικά επιχειρεί να εξοστρακίσει σαν πλεονάζον προσωπικό μιας επιχείρησης) και τους καθηγητές (μέρος των οποίων θεωρεί ως αναλώσιμους και τους υπόλοιπους τους μετατρέπει σε συμβολαιογράφους επιδόσεων, σε ρόλο κακοπληρωμένου τροχονόμου των εξεταστικών φίλτρων).

Επαναλαμβάνουμε και ξεκαθαρίζουμε. Η γραμματική και το συντακτικό του "Υπομνήματος", ο τύπος και το πνεύμα του, οδηγούν στην ολοκληρωτική αποψίλωση, από το εκπαιδευτικό τοπίο, των στοιχείων που συγκροτούσαν, όσο συγκροτούσαν τη δημόσια εκπαίδευση.

Και βέβαια το σημαντικότερο στοίχημα του εγχειρήματος είναι οι μαθητές των σχολείων. Αυτοί θεωρούνται καύσιμη ύλη και οι γονείς τους πελάτες. Αλλά για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε τις επόμενες μέρες με αναλυτικό κείμενο.

ΣΚΗΝΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ. ΦΙΛΗ!!!

“..Κι η Παναγιά του Πόντου φλωροκαπνισμένη απ’ το σούρουπο

να σεργιανάει ξυπόλυτη στην αμμουδιά

συγυρίζοντας τα σπίτια των μικρών ψαριών

καρφώνοντας μ’ ένα θαλασσινό σταυρό τη φεγγαρίσια της πλεξούδα..”

(Γιάννης Ρίτσος -Πέτρινος χρόνος-Τα Μακρονησιώτικα)

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΤΑΡΤΟΠΑΠΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ. ΦΙΛΗ 

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ!!!

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

ΛΙΑΚΟΣ-ΦΙΛΗΣ! ΤΟ ΠΑΡΕΑΚΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ....

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Η εξαιρετική επιχειρηματολογία του Νάσου Βαγενά στις μετανεωτερικές απόψεις του Αντώνη Λιάκου

Πριν από 11 χρόνια στο Βήμα της Κυριακής είχε γίνει ανάμεσα σε κορυφαίους πανεπιστημιακούς  μία ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση με θέμα την  εθνογένεση του σύγχρονου Ελληνικού Έθνους. Αφορμή ήταν ένα άρθρο του Νάσου Βαγενά με θέμα την μελέτη του Νίκου Σβορώνου γαι το «Ελληνικό έθνος και την διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού». Προσωπικά 

Ας τις διαβάσουμε με αντικειμενικό σκοπό τον εμπλουτισμό του δικού μας προβληματισμού και της συζήτησης:...

Οι περιπέτειες της ελληνικής συνείδησης

ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ | Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2005

Γραμμένη στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η μελέτη του Νίκου ΣβορώνουΤο ελληνικό έθνος: Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού παρέμεινε ανέκδοτη επί τέσσερις δεκαετίες για να εκδοθεί μόλις σήμερα (εκδόσεις Πόλις). Εξετάζοντας το θέμα της συνέχειας ή ασυνέχειας της ελληνικής ιστορίας ο μαρξιστής ιστορικός οδηγείται σε ένα συμπέρασμα διαφοροποιούμενο από τις απόψεις όχι μόνο της εθνικιστικής αλλά και της μοντερνιστικής (/μαρξιστικής) θεωρίας του έθνους, το οποίο ασφαλώς θα προκαλέσει συζητήσεις.

Πώς γράφεται μια θεωρία της διαμόρφωσης του έθνους; Καθώς μια θεωρία οφείλει να είναι γενική και να περιλαμβάνει όλες τις γνωστές εκδηλώσεις ενός φαινομένου, και καθώς κανείς δεν μπορεί να είναι επαρκής γνώστης της παγκόσμιας ιστορίας, μια αρκούντως πειστική (αν όχι ιδεώδης) θεωρία του εθνικισμού θα μπορούσε να γραφεί από έναν ιστορικό που, εκτός από τη διαμόρφωση του εθνικισμού στο πεδίο της δικής του ειδίκευσης, θα γνώριζε όσο το δυνατόν καλύτερα την πορεία του σχηματισμού και όσο το δυνατόν περισσότερων άλλων εθνικών μορφωμάτων.

Οι σκέψεις αυτές - αυτονόητες άλλωστε - μας έρχονται στον νου όταν συγκρίνουμε το περιεχόμενο του γραμμένου στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μόλις σήμερα εκδεδομένου βιβλίου του Νίκου Σβορώνου Το ελληνικό έθνος: Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού με τις αναφορές στη νεοελληνική περίπτωση που περιέχονται στα θεωρητικά βιβλία των επιφανέστερων σήμερα μελετητών του εθνικισμού. Διότι η σύγκριση αυτή μας κάνει να αισθανόμαστε ότι, αν και οι μελετητές αυτοί έχουν ανατρέψει βασικές βεβαιότητες των εθνικιστών ιστορικών, ορισμένες πραγματεύσεις τους κάθε άλλο παρά είναι επαρκείς.

Ο αστοιχείωτος κι ο στοιχειωμένος

 πηγη:http://www.kathimerini.gr/

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κ. Φίλης είναι αστοιχείωτος. Ως «αστοιχείωτο» ορίζω κάποιον ο οποίος ακούει μια κουβέντα στο Φίλιον, Σάββατο απόγευμα, και θεωρεί πως έτσι κατακτάται η γνώση. Εκεί προφανώς θα άκουσε για τον Διωγμό των Ποντίων που δεν ήταν Γενοκτονία και, όπως όλοι οι αστοιχείωτοι το θεώρησε ως θέσφατο και το αναπαρήγαγε δημοσία. Οποιος δεν έχει αποκτήσει πνευματική πειθαρχία, κατά προτίμηση σπουδάζοντας σε κάποιο από τα Ιδρύματα των οποίων την ευθύνη φέρει ο κ. Φίλης, δεν έχει την ικανότητα να επιχειρηματολογήσει διότι δεν έχει μάθει να ερευνά. Δυστυχώς ο κ. Φίλης είναι υπουργός της Παιδείας.

Ο κ. Λιάκος είναι στοιχειωμένος. Εδώ δεν χρειάζεται ορισμός. Αρκεί να δείτε μια φωτογραφία του, αρκεί να έρθετε αντιμέτωποι με το βλέμμα του, για να αντιληφθείτε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι μονίμως οργισμένος με κάτι. Οταν δε τον ακούσετε να μιλάει, θα διαπιστώσετε ότι δεν μπορεί να ανοίξει το στόμα του χωρίς να μιλήσει εναντίον κάποιου, ακόμη και φιλέτο να παραγγείλει το παραγγέλλει εναντίον κάποιου. Ποιο είναι το στοιχειό που τον βασανίζει; Υποθέτω η ιδέα της ανατροπής, της επανάστασης, του κόσμου που πρέπει να έρθει τα πάνω κάτω. Δυστυχώς ο κ. Λιάκος είναι πρόεδρος της επιτροπής για την Παιδεία.

Οι δύο αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να φέρουν τα «πάνω κάτω» στην παιδεία – κατά δήλωσή τους. Προσοχή όχι να μεταρρυθμίσουν το εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε να το βελτιώσουν ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας. Να φέρουν τα «πάνω κάτω», κοινώς να οργανώσουν ένα είδος μορφωτικής επανάστασης. Και αντί για το Κόκκινο Βιβλιαράκι προτείνουν έναν «Κώδικα Δημοκρατικού Ανθρωπισμού», βάση ενός «συμβολαίου τιμής», το οποίο θα συνυπογράφουν γονείς και μαθητές του δημοτικού. Τι σημαίνει η έκφραση «δημοκρατικός ανθρωπισμός»; Ο,τι και η «δημιουργική ασάφεια», κοινώς τίποτε.

Ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας μιλά για τον ανιστόρητο «ιστορικό» Αντώνη Λιάκο, για το Έθνος-Κράτος, για την διαχείριση του καπιταλισμού από την νεοσημιτική ΣΥΡΙΖΟαριστερά!

Απολαυστικός! (ηχητικό)!

Γλαφυρός ο Κλεάνθης Γρίβας για το διάλογο για την παιδεία υπό τον καπιταλιστή διεθνιστή (2,5 βιβλία Ιστορίας) Αντώνη Λιάκο! Για την αναγκαιότητα του Έθνους-Κράτους ως μορφή ουσιαστικής μορφοποίησης της έννοιας του πολίτη, για την πραγματικότητα της θρησκείας, για τα ιδεολογήματα του ΣΥΡΙΖΑ και την διαχείριση του καπιταλισμού σε νεοσημιτική επανάληψη. Για το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα σ’αντίθεση με τους εργάτες που αναγνωρίζουν και έχουν πατρίδα….τι έγινε; χάλασε κι ο Γρίβας;
Υ.Γ. Κάθετη διαφωνία υπάρχει με τον Γρίβα όσον αφορά στον όρο Κράτος-Έθνος, που χρησιμοποιεί, αντί του Έθνους-Κράτους, που δεν αποτελεί απλά μια έκφραση, αλλά αγγίζει μια ολόκληρη ιστορική πραγματικότητα. Όμως, στην παρούσα φάση πολιτικής αντιπαράθεσης με το καθεστωτικό μόρφωμα, αποτελεί μια φωνή που προστίθεται – έστω με τις στρεβλώσεις της- σε αυτές που θέλουν να σπάσουν τη μονοφωνία που προσπαθεί να επιβάλλει η προπαγάνδα της κυβέρνησης.

Δημήτρης Ναπ. Γιαννάτος

Αφ’ υψηλού, οι ψιλοί... ΣΤΑΘΗΣ

Συνήθως ο κ. Λιάκος δεν απαντά σε όσους αμφισβητούν τις θέσεις του για την α-συνέχεια του ελληνικού έθνους. Θα μπορούσαμε να πούμε και του «ελληνισμού», αποσυνδέοντας την οντότητα από τον ορισμό της μέσα στο χρόνο, αλλά ο κ. Λιάκος και οι συν αυτώ αποφεύγουν αυτή την ορολογία. Με την «ασυνέχεια του ελληνισμού» θα εκτίθεντο περισσότερο απ΄όσον με τα περί ασυνέχειας του «ελληνικού έθνους» (διότι η σύγχυση αλλά και η σπέκουλα με την έννοια του έθνους είναι ευρέως διαδεδομένες στην κοινωνία, ή μάλλον στις κοινωνίες, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης). Οπως και να ’χει, ο κ. Λιάκος δεν απαντά, 

δεν ανοίγει διάλογο με «νοικοκυρές», «εργάτες», «ψυχάκηδες» και γενικώςλαϊκιστικές λαϊκάντζες. Αντ’ αυτού όμως «απαντούν» τα τσιράκια του (και χρησιμοποιώ τη λέξη ενσυνειδήτως, διότι στις εν λόγω απαντήσεις δεν περιέχονται επιχειρήματα, επιστημονικά ή πολιτικά, αλλά ρετσινιές, συκοφαντίες και κλισέ που αυτή η «σχολή» έχει καθιερώσει. Μάλιστα είναι και μεθοδολογικώς και επιστημονικώς αξιοθαύμαστο να επικαλείται κανείς ως επιχειρήματα ταδικά του στερεότυπα. Αξιώματα άνευ αποδείξεων, αλλά «καθιερωμένα» διά της επαναλήψεως.

Δεν θα πω το όνομα του ανθρώπου για να μην πέσουν να τον φάνε τα προαναφερθέντα τσιράκια (αν και είμαι βέβαιος ότι τον έχουν ήδη φακελώσει), πλην όμως διακεκριμένος πολίτης και επιστήμων έγραφε προ ημερών στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:

«Οταν μάλιστα, στο ίδιο χρονικό διάστημα, σήμερα, στις μέρες μας, που η χώρα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση πολεμικής υποδούλωσης, όχι ασφαλώς δίχως και τις τεράστιες δικές της ευθύνες, εμείς οι ίδιοι διαλαλούμε στα “θέατρα και αμφιθέατρα του κόσμου” την αιμοδιψή και βάρβαρη ιστορική παρουσία του ιμπεριαλιστή Αλεξάνδρου, την ιστορική εθνική μας ασυνέχεια, την πλήρη ασυνέχεια της ελληνικής γλώσσας, την πλήρη απαξία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αλλά και του βυζαντινού, τη φασίζουσα και μισογύνικη αρχαιοελληνική κοινωνικοπολιτική ζωή, όταν αφήνουμε μια Ακρόπολη να υποβαθμίζεται ακόμη και κάτω από ένα Κολοσσαίο, τότε προ πολλού κάτι δεν πάει καλά στη χώρα αυτή και μακάρι η πλήρης αυτή σύγχυση να ήταν το μόνο σημάδι της παντελούς παρακμής στην οποία βρισκόμαστε».