Από τη δολοφονία Καποδίστρια μέχρι σήμερα "ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες";

Ναύπλιο, 27 Σεπτεμβρίου 1831, στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στις 5.35 το πρωί, ο Ιωάννης Καποδίστριας, δολοφονείται. 

Είχε προλάβει να κάνει αρκετά, όχι όλα όσα ήθελε και πίστευε. Το όραμα του να γίνει η Ελλάδα χώρα ουδέτερη, ειρηνική, χώρα πολιτισμού, κράτος Ιερόν για όλη την ανθρωπότητα,πνίγηκε στο αίμα. Η συνέχεια γνωστή: Ακολούθησαν 7 πόλεμοι, 3 εμφύλιοι, 6 πτωχεύσεις... 

Σ΄ όλη αυτή τη πολύ δύσκολη πορεία, πάντα μας κατατρέχει το "σύνδρομο του προστάτη". Όπως και τότε που σκοτώσαμε τον Καποδίστρια ο οποίος έγραφε: 

« Πρέπει η Ελλάς να κηρυχθεί ομοφώνως δια των Μεγάλων Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο εις τας Επιστήμας και την διαφώτιση του ανθρώπινου γένους, το έδαφος της να κηρυχθεί εκ των έξω απρόσβλητο, εσωτερικά δε να κρατηθεί μακράν πάσης ξένης αναμίξεως….. τέλος οφείλει η Ελλάς να κηρυχθεί δια όλη την ανθρωπότητα κράτος Ιερόν, κέντρο εκπαιδεύσεως όλων των Εθνών!" 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Ο έντιμος και ευγενής Κυβερνήτης !

Σαν σήμερα, στις 28 Ιανουαρίου του 1828, πριν 193 χρόνια, πραγματοποιήθηκε στην Αίγινα η τελετή ορκωμοσίας του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, του Ιωάννη Καποδίστρια. Ο άνθρωπος για τον οποίο ακόμη και ο μεγάλος του αντίπαλος στις ευρωπαϊκές διπλωματικές «αρένες», Μέττερνιχ, είπε : «Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος, και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας!». Χαρακτηριστική ήταν και η ευχή του φιλέλληνα Γκαίτε όταν έμαθε για την ορκωμοσία του : «Μακάρι οι άριστοι άνδρες των Ελλήνων - οι Φαναριώτες - να συσπειρωθούν γύρω από τον νέον φανόν του ευγενούς Κυβερνήτου Καποδίστρια».

Στα τρία χρόνια και οχτώ μήνες της διακυβέρνησής του εκτός από το πολύ αξιόλογο έργο που έκανε - μετά πολλών και ανυπέρβλητων εμποδίων - για να δημιουργήσει «κράτος από το χάος», προσπάθησε το πρωτοφανές και το ανεπανάληπτο: Να κάνει τον εξαθλιωμένο και δυστυχή ελληνικό λαό της πρώτης μεταεπαναστατικής περιόδου το ίδιο έντιμο, όσο ήταν εκείνος. Προφανής η ματαιότητα, που ήταν συγχρόνως και το «τρωτό» του σημείο που οδήγησε στη δολοφονία του.

Η διαμόρφωση της σκέψης του Ιωάννη Καποδίστρια (Α΄μέρος)

Του Γιώργου Καραμπελιά από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 12 

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στις 10 Φεβρουαρίου 1776, δευτερότοκο παιδί του δικηγόρου Αντωνίου-Μαρία Καποδίστρια και της Διαμαντίνας Γονέμη, κυπριακής καταγωγής, που είχαν ακόμα δύο αγόρια, τον Βιάρο και τον Ιωάννη-Αυγουστίνο, και τρία κορίτσια. Οι Καποδίστριες, που πιθανώς κατάγονταν από την Ίστρια της Αδριατικής (Capo d’Istria), έφεραν τον τίτλο του κόμη, που τους είχε απονείμει ο δούκας της Σαβοΐας, Κάρολος Εμμανουήλ Β΄, το 1689.
Ο Ιωάννης φοίτησε αρχικώς στο μοναστήρι της Αγίας Ιουστίνης, όπου έμαθε λατινικά, ιταλικά και γαλλικά ενώ εν συνεχεία, το 1794-1797, σπούδασε ιατρική και χειρουργική στην Πάδοβα· εκεί παρακολούθησε και μαθήματα φιλοσοφίας, αναφέρεται δε ότι μελέτησε τον Λοκ (Locke) και τον Κοντιγιάκ (Cοndillac) (1). Σύμφωνα με τον Δημήτριο Αρλιώτη, η επιλογή του να σπουδάσει ιατρική –και όχι νομικά όπως οι γόνοι των ευγενών της Κέρκυρας–, την οποία στη συνέχεια ασκούσε δωρεάν προς χάρη των ξωμάχων και των φτωχών, αποτελεί μια πρώιμη απόδειξη της μέριμνάς του για τον λαό και της αδιαφορίας του για τα χρήματα (2).
Όσο βρισκόταν ακόμα στην Πάδοβα, τα στρατεύματα του Βοναπάρτη εισέβαλαν στην Ιταλία, κατήργησαν τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία και κατέλαβαν την Κέρκυρα, όπου ο νεαρός κόμης επέστρεψε και ασκούσε αμισθί την ιατρική· όμως, επειδή μέλη της οικογένειας Καποδίστρια συμμετείχαν σε αντιγαλλικές κινήσεις, το 1798, οι Γάλλοι τους συνέλαβαν, τους φυλάκισαν και καταδίκασαν τον γενάρχη, Αντώνιο, σε θάνατο. Ωστόσο, η γαλλική φρουρά, το 1799, συνθηκολόγησε και ο Ιωάννης διορίστηκε αρχίατρος του στρατιωτικού νοσοκομείου, που δημιουργήθηκε στην Κέρκυρα, ενώ συγκαταλεγόταν στους ιδρυτές της «Εταιρείας των Φίλων» και της «Εθνικής Ιατρικής Εταιρείας».
Όταν, το 1800, ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Επτανήσου Πολιτείας, ο Αντώνιος ορίστηκε πρώτος Πρόεδρος της Γερουσίας, όμως, λόγω κωλύματός του, αντικαταστάθηκε από τον δευτερότοκο γιο του, ο οποίος πολύ σύντομα ενεπλάκη στη διακυβέρνηση της Επτανήσου Πολιτείας· παρενέβη κατευναστικά και κάποτε κατασταλτικά στις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις και δύο φορές, το 1800 και το 1802, απεστάλη στην Κεφαλονιά για να αποκαταστήσει την τάξη. Τον Απρίλιο του 1803, διορίστηκε «γραμματέας» των εξωτερικών υποθέσεων, εγκαινιάζοντας έτσι την ενασχόλησή του με τη διπλωματία, το δε 1805 συμμετείχε στη 10μελή επιτροπή η οποία ανέλαβε να συντάξει έκθεση με τις διατάξεις του Συντάγματος που θα έπρεπε να αναθεωρηθούν.

Δικτάτορας ο Καποδίστριας! – Η Επιτροπή επί τω έργω της αποδόμησης του 1821... - slpress.gr

Δικτάτορας ο Καποδίστριας! – Η Επιτροπή επί τω έργω της αποδόμησης του 1821... - slpress.gr: Με αντιλήψεις του τύπου 'δικτάτορας ο Καποδίστριας', η Επιτροπή για το 1821 έδειξε ότι σκοπός της είναι η ιδεοληπτική αποδόμηση της Επανάστασης. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η κατάντια της Επιτροπής για το 21: Ο Χατζής, η Αγγελοπούλου… και ο δικτάτορας Καποδίστριας

Του Γιώργου Καραμπελιά

Έχουμε αναφερθεί και εμείς αλλά και πολλοί άλλοι στο σκάνδαλο που συνιστά μια Επιτροπή για το 21 που έχει ως ομολογημένο στόχο της να θάψει το εθνικοαπελευθερωτικό νόημα της Επανάστασης. Γεγονός το οποίο τεκμαίρεται τόσο από τις δηλώσεις της Επικεφαλής της όσο και από τη σύνθεση των μελών της. Ανάμεσά τους, παρότι άγνωστος μέχρι χθες, ο κύριος Αριστείδης Χατζής χρησιμοποιεί συστηματικά την πρόκληση για να προβάλλει τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις του περί ελληνικής ιστορίας. Και αυτό το κάνει ακόμα και αν «τραβάει» ή ακόμα και αν παραχαράσσει τα ιστορικά στοιχεία . Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό, ασχολείται συστηματικά με τον… Καποδίστρια, τον οποίο, σε πρόσφατο κείμενό του, χαρακτήρισε «δικτάτορα», με ανάρτηση στον επίσημο λογαριασμό, στο twitter της «Επιτροπής για τον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων της Επανάστασης του 1821». Κείμενο που προκάλεσε πραγματική θύελλα. Ας διαβάσουμε αυτό το παράθεμα:

«Για τον Ιωάννη Καποδίστρια, τα πρώτα δημοκρατικά και φιλελεύθερα συντάγματα αποτελούν “ξυράφι στα χέρια μικρού παιδιού”. Ο Καποδίστριας φτάνει τον Ιανουάριο του 1828 στην Αίγινα ενώ έχει αποδεχτεί ήδη από τον Αύγουστο του 1827 τη θέση του Κυβερνήτη. Καθώς λοιπόν θεωρεί ιδιαίτερα επικίνδυνο ξυράφι το Σύνταγμα της Τροιζήνας, το αναστέλλει και κηρύσσει ουσιαστικά δικτατορία καθώς συγκεντρώνει όλη την εξουσία στα χέρια του. Αυτό είναι το τέλος της Πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Όμως οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να αγωνίζονται για δημοκρατία και δικαιώματα. Ούτε η εκσυγχρονιστική δικτατορία Καποδίστρια, ούτε οι Βαυαροί, ούτε οι ξένες δυνάμεις μπόρεσαν να τους αναγκάσουν να ανεχθούν ένα αυταρχικό καθεστώς.»

Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ο κύριος Χατζής χρησιμοποιεί τον Καποδίστρια για να ενισχύσει τις εθνομηδενιστικές απόψεις του.

Ενάμιση μήνα πριν, θέλοντας να επιστρατεύσει τον βαθιά ορθόδοξο Καποδίστρια εναντίον της Εκκλησίας, σε σχέση με το κλείσιμο των Εκκλησιών, σε άρθρα (22/03/2020)  και συνεντεύξεις του, προκάλεσε ευθέως το αίσθημα των ορθόδοξων Ελλήνων αποδίδοντας αποκλειστικά τον  περιορισμό της επιδημίας του 1828 στο κλείσιμο των εκκλησιών. «Πώς ο Καποδίστριας έκλεισε τις εκκλησίες και νίκησε την επιδημία» (protagon.gr). Πραγματοποιώντας μια απόλυτα  «ιδεολογική χρήση της ιστορίας», δηλαδή διαστρεβλώνοντάς την, προβάλλει ένα άρθρο (το 285, εδ. 3), μιας υγειονομικής διάταξης με υπερτρακόσια άρθρα, που είχε εκδώσει ο Καποδίστριας,  ως το σημαντικότερο μέτρο για την καταπολέμηση της επιδημίας!

Ἀπάντηση στήν «Ἐπιτροπή 2021» καί στόν κ. Χατζή

Γράφει ὁ Νικόλαος Καρζῆς 

Μετά ἀπό πάρα πολλά χρόνια ἐπανέρχεται στό προσκήνιο ἡ προπαγάνδα τοῦ γερμανοῦ πράκτορα Φρειδερίκου Θείρσιου ὁ ὁποῖος εἶχε χαρακτηρίσει ὡς δικτάτορα τόν Καποδίστρια. Ἡ προπαγάνδα τουτότε εἶχε νόημα, διότι ὁ συγκεκριμένος ἤθελε νά προλειάνει τό ἔδαφος γιά τήν θετική ὑποδοχή τοῦ Ὄθωνα στήν Ἑλλάδα. Γιά νά τό πετύχει αὐτό ἔπρεπε συκοφαντῶντας τήν προσωπικότητα τοῦ Καποδίστρια νά ἀποδομήσει τό ἔργο του.

Ἐνῶ ὁ Φρειδερίκος Θείρσιος εἶχε αὐτή τή δικαιολογία, δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε σύγχρονοι «πνευματικοί» ἄνθρωποι ποιά δικαιολογία ἔχουν ὥστε νά ἀναμασοῦν ἐπιχειρήματα πού ἡ ἱστορική ἐπιστήμη ἐδῶ καί χρόνια ἔχει καταρρίψει. Διερωτώμεθα τί θέλει ὁ κύριος Χατζῆς καί ἡ κυρία Ἀγγελοπούλου νά πετύχουν μέσω τῆς ἐπιτροπῆς 2021 υἱοθετῶντας ἀστήριχτες ἐπιστημονικά ἀπόψεις;

Ἀπαντῶντας στήν θέση τῆς «Ἐπιτροπῆς 2021» ὅτι ὁ Καποδίστριας ἦταν δικτάτορας,μή δημοκράτης καίὅτι ἀντιπαθοῦσε τά συντάγματα,θά θέλαμε χρησιμοποιῶντας ἱστορικά ντοκουμέντα καί ὄχι ἀνεύθυνες προσωπικές ἀπόψεις, νά παραθέσουμε τά παρακάτω.

Στή θητεία του ὡς Γενικός Γραμματέας τῆς Ἑπτανήσου Πολιτείας συνέταξε τό Σύνταγμα τῆς Ἑπτανήσου Πολιτείας. Ἕνα πρῶτο Σύνταγμα φιλελεύθερο καί προοδευτικό γιά τήν ἐποχή του στό ὁποῖο προβλεπόταν ἡ κατοχύρωση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν.

Ὁ Καποδίστριαςὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Τσάρου, θεμελίωσε τό Σύνταγμα τῆς Ἑλβετίας καί κατοχύρωσε τήν οὐδετερότητα καί ἀνεξαρτησία της. Τό γεγονός τοῦ καθεστώτος τῆς οὐδετερότητας τῆς Ἑλβετίας, διατηρεῖται ἀκόμα στίς μέρες μας.

Ἐπίσης τάχθηκε μέ εἰδικό ὑπόμνημα ὑπέρ τῆς κατάργησης τοῦ δουλεμπορίου τῶν μαύρων τῆς Ἀφρικῆς ὑποστηρίζοντας τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.

Πῶς ὅμως ἕνας δικτάτορας θά κυβερνοῦσε χωρίς στρατιωτική ἰσχύ; Ὁ Καποδίστριας ἦταν ἀντίθετος ἀκόμα καί στήν ἰδέα ὅτι γιά νά κυβερνήσει ἔπρεπε νά στηριχθεῖ στά ὅπλα. «….Δέν φρονῶ ὅτι ἡ νέα ἑλληνική κυβέρνησις πρέπει νά ἔλθη εἰς τήν Ἑλλάδα ἐπί κεφαλής λόχων καί πυροβόλων. Τοῦτο εἶναι ἔξω τῶν δυνάμεών μου, ἀλλά καί ἄν ἠδυνάμην, δέν θά ἠρχόμην τοιουτοτρόπως».

Ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἀπό ἱστορικές πηγές ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Καποδίστριας δέν εἶχε πρόθεση νά ἐγκατασταθεῖ στήν Ἑλλάδα μετά τήν παραίτησή του ἀπό Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας, πόσο μᾶλλον νά τήν κυβερνήσει.

Ὁ Καποδίστριας δέχθηκε τήν ἐκλογή του ὡς Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος κατόπιν πολλαπλῶν προσκλήσεων καί πολλῶν πιέσεων. Ὁ ἴδιος δήλωνε πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι ἄν εἶναι νά ἔρθει στήν Ἑλλάδα πρέπει νά εἶναι πρός ὄφελός της καί τήν κατάλληλη πολιτική στιγμή. Πρωτοφανές γιά «δικτάτορα» νά μήν βιάζεται νά κυβερνήσει.

Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε αὐτό πού γράφει πρός τόν φίλο του

Μητροπολίτη Οὐγγροβλαχίας Ἰγνάτιο: « Περὶ τοῦ ἐρχομοῦ μου εἰς τὴν Ἑλλάδα χρειάζεται σκέψις……  Μ΄ ὅλα ταῦτα (πού λέγουν οἱ ἀντίπαλοί του) θεωροῦμαι ὡς Ρῶσσος, καὶ ἄν ἔλθω αὐτοῦ, θέλει στοχασθῆ ὅτι εἶναι σκοπὸς νὰ κάμωμεν τὴν Ἑλλάδα ἐπαρχίαν ῥωσσικὴν, καὶ πιθανόν περισσότερον νὰ βλάψω, παρὰ νὰ ὠφελήσω, καὶ μάλιστα τώρα ἐν ᾧ τὸ νέον Μινιστέρον τῆς Ἀγγλίας δὲν μᾶς ἔδωσεν ἀκόμη σημεῖα νὰ γνωρίσωμεν τὶ φρονεῖ περὶ Ἑλλάδος, καὶ ὁποῖα μέτρα θέλει λάβει εἰς ὅσα ἀποβλέπουν τὸ Γένος μας. Ὑποτάττω εἰς τὴν σοφίαν σας τοὺς στοχασμούς μου, καὶ ἐπειδὴ ἔχετε δοθέντα νὰ γνωρίζετε καλήτερα τὰ πράγματα, λάβετε μέτρα νὰ γενῇ ὁ ερχομός μου ἐν καιρῷ καὶ νὰ μὴ προξενηθῇ πολιτικῶς βλάβη.»

Ήταν δικτάτορας ο Καποδίστριας;

του Κώστα Χατζηαντωνίου*

Η πρόσφατη, πρόχειρη αλλά από θεσμικό περιβάλλον, επιχείρηση προσβολής του Ιωάννη Καποδίστρια, επανέφερε στη δημόσια συζήτηση τον προβληματισμό για τις βαθιές ρίζες της νεοελληνικής καθυστέρησης. Το έργο του πρώτου Κυβερνήτη είναι βέβαια γνωστό και αναμφισβήτητο, και γι’ αυτό, η «πονηρή» κριτική εστιάζει στις μεθόδους και στον τρόπο διακυβέρνησης. Ας δούμε λοιπόν αυτόν τον τρόπο, έστω συνοπτικά.

Στις 3 Απριλίου 1827, η Γ΄ Εθνοσυνέλευση με το Στ΄ Ψήφισμά της εξέλεγε ως Κυβερνήτη της Ελλάδας, με επταετή θητεία, τον Ιωάννη Καποδίστρια, γνωστό για τη λαμπρή του σταδιοδρομία στη ρωσική αυτοκρατορία. Η Επανάσταση περνούσε τραγικές στιγμές, ο Κιουταχής κυριαρχούσε στη Στερεά Ελλάδα και ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Η φιλαρχία, η ιδιοτέλεια και ο φθόνος, μετά από δύο εμφυλίους πολέμους, οδηγούσαν με βεβαιότητα στην καταστροφή. Συγχρόνως όμως εμπέδωναν στον λαό τη συνείδηση για το αδιέξοδο του πολυαρχικού συστήματος και την ανάγκη για μια ισχυρή αρχή που θα ήταν αξιόπιστη για διεθνή διαπραγμάτευση, ειδικά σε μια φάση που η Αγγλία φαινόταν για πρώτη φορά διατεθειμένη να μεσολαβήσει για κατάπαυση των εχθροπραξιών και αναγνώριση ενός έστω αυτόνομου κράτους. Έτσι ο λαός υποδέχθηκε ως σωτήρα τον Κυβερνήτη που έφθασε τελικά στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828 αφού με ποικίλους τρόπος η αγγλική πολιτική και οι εν Ελλάδι ολιγαρχικοί προσπάθησαν να ματαιώσουν την έλευσή του. 

Καποδίστριας έκλεισε όντως τις εκκλησίες όταν χρειάστηκε

 

Ο Καποδίστριας όταν χρειάστηκε έκλεισε τις εκκλησίες

Όχι στη μεταβολή της ορθοδοξίας σε πολιτική ιδεολογία και πολιτικό κόμμα

(Ενημερωμένο με νέα στοιχεία, 13 Απριλίου 2020)

του Γιώργου Καραμπελιά

Αν η σημερινή ελληνική κοινωνία μοιάζει να έχει μείνει κυριολεκτικώς αποσβολωμένη μπροστά σε μία κρίση όπως η πανδημία του κορωνοϊού, που ξεπερνάει την ίδια την αντιληπτική της δυνατότητα, εν τούτοις οι πρόγονοί μας, στο παρελθόν, έζησαν στενά δεμένοι με την επιδημία, την καραντίνα και τον θάνατο κυρίως με την πανώλη (πανούκλα ή θανατικό), την χολέρα, τον τύφο κ.λπ.

Η πρώτη ελληνική αναφορά στην πανούκλα ήταν αυτή της Τραπεζούντας, το 1346 και ακολούθησαν αναρίθμητες επιδημίες στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Έτσι το 1751, ξέσπασε μια τρομακτική επιδημία στην Κωνσταντινούπολη με 150.000 νεκρούς, ενώ λίγο πριν την Επανάσταση, η πανούκλα του 1812-1819 υπήρξε η πλέον θανατηφόρα και ίσως να αποτελεί μια από τις αιτίες που έσπρωξαν τους Έλληνες να επαναστατήσουν. Σύμφωνα με τον Πουκεβίλ, «οι επιδημίες πανώλους στα 1814-1819 έπληξαν το ένα έκτο του πληθυσμού της Ευρώπης και το ένα πέμπτο των άλλων περιοχών».

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η Επανάσταση του 21 δεν αντιμετώπιζε μόνο το τουρκικό γιαταγάνι, τους διωγμούς και τις σφαγές αλλά, ίσως, οι θάνατοι που προκλήθηκαν από τις δύσκολες υγειονομικές συνθήκες να προκάλεσαν ισάριθμο ή τουλάχιστον συγκρίσιμο αριθμό θυμάτων με εκείνα που έπεσαν στα πεδία των μαχών.

Η τελευταία μεγάλη επιδημία την οποία αντιμετώπισαν οι αγωνιζόμενοι Έλληνες, το 1828-1829 συνέβη μόλις τρεις μήνες μετά την έλευση στην Ελλάδα, ως κυβερνήτη, του Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο Καποδίστριας, το κλείσιμο των εκκλησιών και οι αντίπαλοι Φονταμενταλισμοί

Ο Καποδίστριας, το κλείσιμο των εκκλησιών και οι αντίπαλοι Φονταμενταλισμοί

Πως ου δει ιστορίαν ξυγγράφειν

• Γιώργος Καραμπελιάς
  

  Συγγραφέας, Πολιτικός Αναλυτής

HISTORICAL PICTURE ARCHIVE VIA GETTY IMAGES

Έλληνας ορθόδοξος ιερέας και οι πιστοί εισερχόμενοι στον ναό αφήνουν τον όβολό τους (Photo by © Historical Picture Archive/CORBIS/Corbis via Getty Images)

Αν η σημερινή ελληνική κοινωνία μοιάζει να έχει μείνει κυριολεκτικώς αποσβολωμένη μπροστά σε μία κρίση όπως η πανδημία του κορωνοϊού, οι πρόγονοί μας, στο παρελθόν, έζησαν στενά δεμένοι με την επιδημία, την καραντίνα και τον θάνατο. Έτσι και η Επανάσταση του 21 δεν αντιμετώπιζε μόνο το τουρκικό ξίφος, αλλά, ίσως, οι θάνατοι που προκλήθηκαν από τις δύσκολες υγειονομικές συνθήκες να προκάλεσαν ισάριθμο ή τουλάχιστον συγκρίσιμο αριθμό θυμάτων με εκείνους που έπεσαν στα πεδία των μαχών. Η τελευταία μεγάλη επιδημία την οποία αντιμετώπισαν οι αγωνιζόμενοι Έλληνες, το 1828-1829  εμφανίστηκε μόλις τρεις μήνες μετά την έλευση στην Ελλάδα, ως κυβερνήτη, του Ιωάννη Καποδίστρια.

Εσχάτως, λοιπόν, στη δημόσια συζήτηση γύρω από το ζήτημα της πραγματοποίησης των θρησκευτικών τελετών, καθώς άρχιζε η κρίση του κορωνοϊού, διεξήχθη ένας σχετικός διάλογος, κάποτε διάλογος κουφών που επεστράτευσε και τον Καποδίστρια και για μερικές ημέρες ακολούθησε μια έντονη διαδικτυακή διαμάχη, η οποία μάλλον αναζωπυρώνεται καθώς φθάνουμε στο Πάσχα. Επιπλέον, επειδή τα τελευταία χρόνια η μορφή του Καποδίστρια έχει μεταβληθεί σε μια προσωπικότητα που προβάλλεται, κάποτε μέχρις λατρείας από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων γι’ αυτό και το συγκεκριμένο ζήτημα τείνει να αποκτήσει έναν εμβληματικό – συμβολικό πολιτικοῑδεολογικό χαρακτήρα.

Ο Καποδίστριας οικοδομεί κράτος - Η δολοφονία του έφερε την ξενοκρατία

 

Ήφαιστος Παναγιώτης

Για να κατανοηθεί η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η εξέλιξη και κατάληξή της, είναι αναγκαίο να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι επί αιώνες, πέραν της πολιτικής κουλτούρας και των αυτεξούσιων-αυτόνομων αποφάσεών τους, τα Κοινά των Πόλεων, για να επιβιώσουν εθίστηκαν στις κάθε είδους συναλλαγές με υπέρτερες εξουσίες. Βασικά πάνω σε αυτό σκόνταψε ο Καποδίστριας και ίσως αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι ξένοι, ιδιαίτερα οι Βρετανοί.

Διάσπαρτοι όπως ήταν οι Έλληνες –προγενέστερα έγιναν και κάποια αναπόφευκτα ίσως λάθη από διακεκριμένα μέλη της Διασποράς– δεν διέθεταν μια υψηλή εθνική στρατηγική του συνόλου των Πόλεων και της Διασποράς. Αν και όπως λέγεται «το δικαστήριο των εθνών είναι η Ιστορία», προσεκτική μελέτη του στρατηγικού περιβάλλοντος της εποχής δείχνει ότι η κακοτυχία των Ελλήνων δεν ήταν τυχαία.

Ο 18ος αιώνας ήταν βασικά το μεταίχμιο της κορύφωσης της αποικιοκρατίας και των εξισορροπητικών διενέξεων των μεγάλων δυνάμεων που έφερε η εξέγερση στο Παρίσι και ο Ναπολέων. Επιπρόσθετα, υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό, το οποίο δεν φαίνεται να λήφθηκε υπόψη από τους ηγέτες των επαναστατών και το οποίο ο Καποδίστριας στην συνέχεια προσπάθησε να το διαχειριστεί.

Η υπερδύναμη της εποχής και μεγάλη θαλασσοκράτειρα, η Βρετανία, ήλεγχε την περίμετρο της Ευρασίας (Ευρώπη, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Ινδική Χερσόνησο μέχρι την Κίνα). Με το πανίσχυρο ναυτικό της κυριαρχούσε στις θάλασσες, έκανε ναυτικούς αποκλεισμούς της Ευρώπης και κυριολεκτικά απαγόρευε στις ηπειρωτικές δυνάμεις, κυρίως στην Ρωσία, να κατέβουν στα θερμά νερά. Αυτά, λοιπόν, είχαμε στο στρατηγικό επίπεδο όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση.

Ο Καποδίστριας και η Βρετανία

Εκείνη την εποχή, την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαχειριζόταν το Λονδίνο με στρατηγικό σκοπό να μην διαταραχθεί η κυριαρχία της πάνω στην περίμετρο της Ευρασίας. Να μην υπάρχει ενδεχόμενο να εγερθεί κάποιου είδους νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία που θα μπορούσε να αμφισβητήσει στρατηγικά το Ηνωμένο Βασίλειο, ή και να συμμαχήσει με την Ρωσία.

Προς το τέλος της δεκαετίας του 1820, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας ανέλαβε την διακυβέρνηση των Ελλήνων, η χώρα παρουσίαζε εικόνα χάους και διαιρέσεων. Η Πελοπόννησος ήταν κυριολεκτικά ρημαγμένη. Οι Βρετανοί –και ως προς τούτο έπεισαν και τους Γάλλους– ήθελαν εκεί μόνο αυτοδιοίκηση, όχι κράτος (και μάλιστα φόρου υποτελή στον Σουλτάνο). Η τριετία του Καποδίστρια είναι η σημαντικότερη της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Η επίκαιρη παρακαταθήκη του Καποδίστρια: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

 

Ήφαιστος Παναγιώτης

Με την είσοδο του 2020 και με την 200η επέτειο από την έναρξη της Επανάστασης να πλησιάζει, επανέρχεται το ερώτημα εάν αυτή έπρεπε να γίνει το 1821, ή οι Έλληνες έπρεπε να αναμένουν ευνοϊκότερη ιστορική συγκυρία; Τέτοια ερωτήματα δεν απαντώνται γιατί αφορούν κάτι που δεν γνωρίζουμε: Πότε και πως κοχλάζει και πότε εκρήγνυται ο συλλογικός υπαρξιακός πυρήνας ενός έθνους για να αξιώσει εθνική ανεξαρτησία; Ας μείνουμε, λοιπόν, στην επίκαιρη παρακαταθήκη του Καποδίστρια: "ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης".

Στοιχειώδης κατανόηση κάποιων αιτίων που προκάλεσαν την Ελληνική Επανάσταση απαιτεί σωστή αντίληψη της τρισχιλιετούς διαδρομής της Ελληνικότητας και του τι έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης μέχρι και το 1821. Των Ελλήνων οι Πόλεις και τα Κοινά κατόρθωσαν να διαιωνιστούν επί αιώνες. Πριν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στην συνέχεια μέσα στο βυζαντινό κοσμοσύστημα, οι πόλεις αυτό-θεσπίζονταν.

Διαμέσου της Συγκλήτου των Πόλεων, επιπλέον, ήταν οι εντολείς του Βασιλέα της Πόλης. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης και η έλευση των Οθωμανών υπέταξε πολλές, εξισλάμισε ουκ ολίγους, πλην τελικά η Υψηλή Πύλη τους άφησε να αυτό-θεσπίζονται, πληρώνοντας φόρους. Δεν χρειάζεται καν να ασχοληθούμε με τα επιστημονικά ανυπόστατα και ψευδεπίγραφα ξενόφερτα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα για την κατάσταση των Ελλήνων τον 18ο αιώνα. Καμιά σχέση δεν είχε η πολιτική ανθρωπολογία των Πόλεων με τους δύσμοιρους δουλοπάροικους (αβράκωτους – “sans culottes”) που εξεγέρθηκαν στο Παρίσι. Αυτό δεν είναι κατηγορία, είναι η τραγική μετά-μεσαιωνική πραγματικότητα.

Η Επανάσταση είχε προδρόμους

Διαβάζοντας τον Ρήγα Βελεστινλή ή τον Μακρυγιάννη, και όχι μόνο, κανείς κατανοεί ότι η Ελληνικότητα ήταν ο άξονας των διάσπαρτων μελών του ελληνικού έθνους. Ότι επίσης σε όλες τις υπόδουλες πόλεις η αξίωση ελευθερίας κόχλαζε. Επί αιώνες μετά την πτώση της Πόλης, εξάλλου, είχαμε πολλές μικρότερες αλλά διόλου αμελητέες επαναστάσεις.

Όπως έχει θεμελιώσει ο Γιώργος Κοντογιώργης, τελικά τα κοινά και οι πόλεις μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό-θεσπίζονταν και αυτοδιοικούνταν. Τεκμηρίωσε, επίσης, ότι κυριολεκτικά αποτελούσαν νομοθετική μετεξέλιξη των πόλεων-κρατών της κλασικής εποχής και εδράζονταν στις ίδιες δημοκρατικές αξίες, αρχές και θεσμούς, χωρίς μάλιστα τη δουλεία. Σε αυτό βασικά οφείλεται το γεγονός ότι οι μακραίωνες ελληνικές πολιτικές παραδόσεις διαιωνίστηκαν, ότι οι πόλεις και τα κοινά διέθεταν πολιτική ανθρωπολογία υψηλής πολιτικής υπόστασης και ότι το 1821 οι πολίτες τους ήταν πανέτοιμοι να επαναστατήσουν, αξιώνοντας συλλογική ελευθερία, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία.

Υπογραμμίζεται λοιπόν ότι το 1821 τα διάσπαρτα μέλη του ελληνικού έθνους διέθεταν μακραίωνα σμιλευμένη πολιτική υπόσταση και μοναδική πολιτική παιδεία. Καμιά άλλη εθνική οντότητα δεν ήταν έτσι προικισμένη τότε. Εκτιμάται ούτε και σήμερα. Καθότι είμαστε καθηλωμένοι στην ατομική ελευθερία. Τα κράτη δεν προχώρησαν στην κοινωνική και πολιτική ελευθερία, ενώ συχνά ο μεταμοντερνισμός προκαλεί οπισθοδρομήσεις στην προ-πολιτική εποχή.

Ελληνικότητα και πολιτικός πολιτισμός

Ο Γ. Καραμπελιάς συνομίλησε με τον Γ. Σμαραγδή (βίντεο)

24 Οκτωβρίου 2019 10:06

Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομίλησε την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019 με τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, με θέμα «Ο Ιωάννης Καποδίστριας και το 1821», με αφορμή τη νέα ταινία που ετοιμάζει για τον Ιωάννη Καποδίστρια.

27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1831 - Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας τον Ιούνιο του 1831 έγραφε προφητικά:

"Ενόσω υπάρχει η παρούσα γενεά, οι προύχοντες, ένεκα συμφερόντων και παθών συνενούμενοι, θα παραλύωσι, ραδιουργούντες, πάσαν οιανδήποτε τάξιν πραγμάτων, ουδέποτε θα δημιουργήσωσιν κυβέρνησιν"

Του είχαν συστήσει να φυλάγεται γιατί είχε ακουστεί πως ετοιμάζονταν να τον δολοφονήσουν.

" Δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω σκοτώσει κανέναν", 

είχε πει απαντώντας ίσως έτσι πλαγίως στον Κανέλλο Δεληγιάννη που τον είχε ονομάσει δήμιο.

Καθώς ξεκινούσε στις 27 Σεπτεμβρίου πρωί πρωί, στις έξι για να εκκλησιαστεί στον Άγιο Σπυρίδωνα, η χώρα που είχε υπηρετήσει μία ζωή ήταν ανάστατη κι εκείνος δεν είχε βρει απάντηση στο ερώτημα:

"Τι κάνεις όταν ο αντίπαλός σου είναι αποφασισμένος να μεταχειριστεί εναντίον σου όλα τα μέσα χωρίς να εξαιρεί κανένα απολύτως;"

Στο κατώφλι της εκκλησίας ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης του βύθισε το μαχαίρι του στην κοιλιά ενώ ο Κωνσταντίνος τον άρπαζε με το αριστερό από το σβέρκο και τον πυροβολούσε στο κεφάλι.

-------------------------------------------------

Όταν στις εννιά το πρωί της 8ης/20ης Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας αποβιβάστηκε στην Αίγινα, χιλιάδες κόσμου είχαν τρέξει στην παραλία να τον προϋπαντήσουν.

Με τα ήσυχα σκεπτικά μάτια του εκείνος παρατηρούσε τη σκηνή που καθώς η λέμβος του πλησίαζε την προκυμαία, 

γινόταν όλο και πιο καθαρή.

"... Είδα πολλά εις την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφτασα εδώ εις την Αίγιναν, δεν είδα παρόμοιο ποτέ και άλλος να μην το ιδεί... "Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας", φώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά κατεβασμένα από τις σπηλιές' δεν ήτο το συναπάντημά μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος' η γη εβρέχετο από δάκρυα' έβρεχε η μερτιά και η δάφνη του στολισμένου δρόμου από το γιαλό εις την Εκκλησία' ανατρίχιαζα, μου έτρεμαν τα γόνατα, η φωνή του λαού έσκιζε την καρδιά μου' μαυροφορεμένοι γέροντες μου ζητούσαν να αναστήσω τους αποθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ..."

Η διαμόρφωση της σκέψης του Ιωάννη Καποδίστρια

Του Γιώργου Καραμπελιά από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 12 

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στις 10 Φεβρουαρίου 1776, δευτερότοκο παιδί του δικηγόρου Αντωνίου-Μαρία Καποδίστρια και της Διαμαντίνας Γονέμη, κυπριακής καταγωγής, που είχαν ακόμα δύο αγόρια, τον Βιάρο και τον Ιωάννη-Αυγουστίνο, και τρία κορίτσια. Οι Καποδίστριες, που πιθανώς κατάγονταν από την Ίστρια της Αδριατικής (Capo d’Istria), έφεραν τον τίτλο του κόμη, που τους είχε απονείμει ο δούκας της Σαβοΐας, Κάρολος Εμμανουήλ Β΄, το 1689.
Ο Ιωάννης φοίτησε αρχικώς στο μοναστήρι της Αγίας Ιουστίνης, όπου έμαθε λατινικά, ιταλικά και γαλλικά ενώ εν συνεχεία, το 1794-1797, σπούδασε ιατρική και χειρουργική στην Πάδοβα· εκεί παρακολούθησε και μαθήματα φιλοσοφίας, αναφέρεται δε ότι μελέτησε τον Λοκ (Locke) και τον Κοντιγιάκ (Cοndillac) (1). Σύμφωνα με τον Δημήτριο Αρλιώτη, η επιλογή του να σπουδάσει ιατρική –και όχι νομικά όπως οι γόνοι των ευγενών της Κέρκυρας–, την οποία στη συνέχεια ασκούσε δωρεάν προς χάρη των ξωμάχων και των φτωχών, αποτελεί μια πρώιμη απόδειξη της μέριμνάς του για τον λαό και της αδιαφορίας του για τα χρήματα (2).
Όσο βρισκόταν ακόμα στην Πάδοβα, τα στρατεύματα του Βοναπάρτη εισέβαλαν στην Ιταλία, κατήργησαν τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία και κατέλαβαν την Κέρκυρα, όπου ο νεαρός κόμης επέστρεψε και ασκούσε αμισθί την ιατρική· όμως, επειδή μέλη της οικογένειας Καποδίστρια συμμετείχαν σε αντιγαλλικές κινήσεις, το 1798, οι Γάλλοι τους συνέλαβαν, τους φυλάκισαν και καταδίκασαν τον γενάρχη, Αντώνιο, σε θάνατο. Ωστόσο, η γαλλική φρουρά, το 1799, συνθηκολόγησε και ο Ιωάννης διορίστηκε αρχίατρος του στρατιωτικού νοσοκομείου, που δημιουργήθηκε στην Κέρκυρα, ενώ συγκαταλεγόταν στους ιδρυτές της «Εταιρείας των Φίλων» και της «Εθνικής Ιατρικής Εταιρείας».
Όταν, το 1800, ιδρύθηκε η Δημοκρατία της Επτανήσου Πολιτείας, ο Αντώνιος ορίστηκε πρώτος Πρόεδρος της Γερουσίας, όμως, λόγω κωλύματός του, αντικαταστάθηκε από τον δευτερότοκο γιο του, ο οποίος πολύ σύντομα ενεπλάκη στη διακυβέρνηση της Επτανήσου Πολιτείας· παρενέβη κατευναστικά και κάποτε κατασταλτικά στις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις και δύο φορές, το 1800 και το 1802, απεστάλη στην Κεφαλονιά για να αποκαταστήσει την τάξη. Τον Απρίλιο του 1803, διορίστηκε «γραμματέας» των εξωτερικών υποθέσεων, εγκαινιάζοντας έτσι την ενασχόλησή του με τη διπλωματία, το δε 1805 συμμετείχε στη 10μελή επιτροπή η οποία ανέλαβε να συντάξει έκθεση με τις διατάξεις του Συντάγματος που θα έπρεπε να αναθεωρηθούν.
Στις εκλογές του 1806, ο τριαντάχρονος πλέον πολιτικός εξελέγη και εν συνεχεία χρημάτισε γραμματέας της Γερουσίας και εισηγητής της επιτροπής του νέου Συντάγματος, και παρότι διαφώνησε με τον πληρεξούσιο της Ρωσίας, κόμη Μοτσενίγο, οι προτάσεις του οποίου οδηγούσαν σε αναίρεση και των τελευταίων φιλελεύθερων διατάξεων υποχώρησε και εισηγήθηκε την ψήφιση του νέου Συντάγματος. Το Σύνταγμα παραχωρούσε τα Επτάνησα στην απόλυτη διάκριση του Τσάρου, γεγονός που επέτρεψε στη συνέχεια την παραχώρησή τους στον Ναπολέοντα και εν συνεχεία στους Εγγλέζους, χωρίς ποτέ να ρωτηθεί ο λαός.
Ο Καποδίστριας, ήδη σε νεαρή ηλικία, μεταξύ εικοσιπέντε και τριάντα χρόνων, κατέδειξε τις μεγάλες του πολιτικές ικανότητες και κατέστη σύντομα η δεύτερη πολιτική προσωπικότητα της Επτανήσου Πολιτείας. Παράλληλα όμως κατέδειξε και τα όρια και την ιδιοπροσωπία του πολιτικού του δαιμονίου: ο νεαρός κόμης δεν υπήρξε επαναστάτης, υπήρξε πάντοτε θεσμικός πολιτικός, χωρίς όμως να συνταχθεί με τους «αντιδραστικούς». Από τις σπουδές του, τη μέριμνά του για τις λαϊκές τάξεις, την αδιαφορία του για τη συσσώρευση πλούτου και τη συμπάθειά του για τους Έλληνες κλεφταρματολούς, έρεπε προς τη δημοκρατία· από την καταγωγή του όμως και τις συνάφειές του με τους ευγενείς και τη ρωσική διοίκηση, ήταν υποχρεωμένος να ανέχεται αντιδημοκρατικές και απολυταρχικές επιλογές, έστω και κάποτε παρά τη θέλησή του.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ… 24.000 ΑΣΤΕΓΟΙ;;;...ΥΓ2. ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Με την ευκαιρεία της Εθνικής Επετείου, του ….1821.

Οι περισσότεροι, Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, δεν είναι τυπικοί κλοσάρ, δηλαδή άστεγοι από επιλογή, ή Ρομά, αλλά οι λεγόμενοι νεοάστεγοι, θύματα της κρίσης.

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ 90%... 

Άλλοι είναι μακροχρόνια άνεργοι, σε άλλους έκαναν έξωση, άλλοι αδυνατούν λόγω ηλικίας ή ανημποριάς να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, άλλοι είναι άποροι συγγενείς ασθενών, άλλοι βρίσκονται σε αναζήτηση εργασίας, υπάρχουν ακόμα και άνθρωποι που μένουν στα αυτοκίνητά τους, ή σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, η σε κάμπινγκ σε άθλιες συνθήκες, είναι δε κυρίως άντρες γιατί απέναντι σε αυτούς η κοινωνία είναι συνήθως πιο αυστηρή... και το …80% εξ αυτών, είναι Έλληνες πολίτες…,

και πάνω από το 70% εξ αυτών είναι μη- τοξικο-εξαρτημένα άτομα…

ΑΡΑ…

Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ…

ΤΩΝ 24.000 ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ, δεν είναι στους δρόμους από επιλογή, αλλά λόγω της ανεργίας, της κατάσχεσης των σπιτιών τους, και άλλους παρεμφερείς λόγους…

ΑΥΤΑ ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΟΡΦΩΣΗ, μάλιστα, σε μία ημέρα εθνικής εορτής, όπου θα έπρεπε η πολιτεία, να καλλιεργεί την εθνική αυτογνωσία, αλλά …φεύ…

ΟΜΑΔΑ ΚΙΒΩΤΟΣ ΑΣΤΕΓΩΝ

25-3-2019, χρόνια πολλά

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την πλατεία Κολοκοτρώνη, στην Αθήνα, εκεί όπου το ομώνυμο άγαλμα, του έντιμου ήρωα, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, που φυλακίστηκε και βασανίστηκε άδικα, από τους …Έλληνες, (όπως και ο μέγιστος Νικηταράς, ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΣ, ΤΥΦΛΟΣ, ΚΑΙ ΑΣΤΕΓΟΣ ΚΑΙ ΠΑΜΦΤΩΧΟΣ, ΖΗΤΙΑΝΕΥΟΝΤΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ…), εκεί όπου το …άγαλμα, δείχνει, μεταξύ των άλλων και τους υπεύθυνους για τα χάλια της κοινωνίας μας, αλλά και προς τα πού πρέπει να βαδίσει αυτός ο τόπος, που σήμερα τελεί, εκ νέου υπό κατοχή, και διοικείται από σιτιζόμενα ανδρείκελα,….από τους ξένους….

ΠΗΓΗ: Κιβωτός αστέγων

ΥΓ2. ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

 Φθάνοντας τον Ιανουάριο του 1828, στην Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει μια χαώδη κατάσταση.

 Στην Πελοπόννησο ήταν ακόμη ο Ιμπραήμ, στη Στερεά οι Τούρκοι... τα νησιά του Αιγαίου, όσα ήταν ελεύθερα, βρίσκονταν στη διάθεση των πειρατών, και οι ελεύθερες περιοχές μες στα ερείπια ήταν καπετανάτα, η Μονεμβασιά του Πετρόμπεη, ο Ακροκόρινθος του Κίτσου Τζαβέλλα, το Παλαμήδι των Γρίβα και Στράτου... που «τυραννούσαν σαν κατακτητές τον γυμνό και άστεγο πληθυσμό».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γράφει για τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια

Η Αθήνα επί τουρκοκρατίας

από Ερανιστής

Απόσπασμα της «Διήγησης» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στον Γεώργιο Τερτσέτη:

«Τὰ ψηφίσματα τῆς συνελεύσεως εἰς τὸ Ἄργος ἔβαλαν βάσεις συνταγματικῆς κυβερνήσεως. Ἀφοῦ ἐκλέχθη ἡ Γερουσία, ἐσύστησε ὁ Κυβερνήτης καὶ ἐπιτροπὴ διὰ νὰ ἑτοιμάσει σύνταγμα. Μερικοὶ προύχοντες ἐδυσαρεστήθηκαν· κοντὰ εἰς αὐτοὺς οἱ Ὑδραῖοι, διατὶ δὲν τοὺς ἔδιδε ὁ Κυβερνήτης εὐθὺς τὰ ὅσα εἶχαν ἐξοδεύσει εἰς τὴν ἐπανάστασιν. Οἱ Χῖοι, διατὶ τοὺς ἐζήτησε λογαριασμόν. Ἐκακοφάνηκε καὶ μερικῶν λογιοτάτων, διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς ἐφημερίδος. Ἐζήτησαν σύνταγμα, καὶ ἔτζι οἱ προύχοντες οἱ παραπονεμένοι, ἑνωμένοι μὲ τοὺς Ὑδραίους καὶ  ἄλλους δυσαρεστημένους, ἔβγαλαν ἐμπροστὰ διὰ πρόφασιν τὸ σύνταγμα. Ἠμπορεῖ μεταξὺ τῶν προκομμένων νὰ ἐπίστευαν, ὅτι εἶναι καλὸ τὸ σύνταγμα διὰ νὰ ἔμβει εἰς ἐνέργειαν εὐθύς, πλὴν οἱ κοτσαμπασῆδες καὶ μερικοὶ ἄλλοι τὸ μετεχειρίστηκαν ὡς πρόσχημα. Ἐμβῆκε μέσα καὶ ξένος δάκτυλος καὶ ἐρέθιζε τὰ πράγματα.

Ἔβγαλαν κλέφτες· ἐπῆγα, ἡσύχασα τὸν τόπο. Ἔστειλαν οἱ Ὑδραῖοι νὰ ἀποστατήσουν τὰ νησιά, ἐστάθηκαν ὑποχρεωμένοι νὰ γυρίσουν ὀπίσω εἰς τὴν Ὕδραν. Ὑποπτευόμενοι οἱ Ὑδραῖοι διὰ νὰ μὴν ἑτοιμάσει τὴν φρεγάδα τὴν «Ἑλλάδα» ὁ Κυβερνήτης ἐναντίον τῶν Ὑδραίων, ἔστειλαν τὸν Μιαούλην καὶ τὴν ἔκαψε, ἔκαψε καὶ ἄλλα δύο καράβια, ἔβαλε φωτιὰ εἰς τὸν Ναύσταθμον εἰς τὸ Βαπόρε, πλὴν ἐκατάφθασαν ἄνθρωποι τῆς Κυβερνήσεως καὶ τὰ ἔσβησαν. Ὁ Μιαούλης μὲ αὐτὸ τὸ κάμωμα ἀμαύρωσε τὴν ὑπόληψίν του, διότι ἕως τότε ὁ Μιαούλης δὲν εἶχε ἀνακατευθεῖ εἰς κανένα ἐσωτερικό, καὶ ἦτον ἡ ὑπόληψίς του καθαρή. Τὰ καράβια ἦτον ἰδιοκτησία τοῦ ἔθνους, καὶ ὄχι τοῦ Καποδίστρια. 

Νίκος Καζαντζάκης - Καποδίστριας Ιωάννης ΘΕΑΤΡΙΚΟ

Στις 30 Μαρτίου 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους,

Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.

Η βιογραφία του ΕΔΩ

Νίκος Καζαντζάκης - "Καποδίστριας" ΘΕΑΤΡΙΚΟ

*Παίζουν με τη σειρά που ακούγονται οι ηθοποιοί Λυκούργος Καλλέργης, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Ανδρέας Φιλιππίδης, Ευάγγελος Πρωτοπαππάς, Κώστας Μπάκας, Λάμπρος Κοτσίρης, Καρούσος, Γιώργος Πλούτης, Αντώνης Ξενάκης, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Κώστας Παπαγεωργίου, Αλέκα Παΐζη, Πόπη Παπαδάκη, Πόπη Κόντου, Νίκος Παπακωνσταντίνου* *Σκηνοθεσία Κώστας Κροντηράς*

Ιωάννης Καποδίστριας

Γιώργος Κοντογιώργης,Το "κράτος" του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος έθνος

Γιώργος Κοντογιώργης,

Το "κράτος" του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος έθνος[1]

1. Η προσέγγιση του "κράτους" του Ιωάννη Καποδίστρια εγείρει σειρά προκαταρκτικών ζητημάτων τα οποία χρήζουν διευκρίνισης. Πρώτον, ως προς την έννοια "κράτος" και, γενικότερα, ως προς τις έννοιες που συμπλέκονται με αυτό, όπως του πολιτικού συστήματος, της δικαιοσύνης κλπ. Δεύτερον, ως προς το περιεχόμενο δύο θεμελιωδών συνιστωσών του "κράτους" του Κυβερνήτη: του προσωρινού, το οποίο εγκαθίδρυσε προκειμένου να διαχειρισθεί τη μετάβαση στην ανεξαρτησία και να δυνηθεί να οργανώσει τι θεσμικές του παραμέτρους, και της θεμέλιας πολιτειακής του ιδέας. Τρίτον, ως προς το μέτρο της κρίσεως, με το οποίo θα αξιολογηθεί και θα ταξινομηθεί το "κράτος" του Καποδίστρια στη γνωσιολογία των πολιτειών.

Η διευκρίνιση των εννοιών που συνάπτονται με το "κράτος" είναι αναγκαία καθόσον η νεοτερική κοινωνική επιστήμη εμφανίζει μια εντυπωσιακή, ευεξήγητη όμως γνωσιολογική υστέρηση, η οποία συνάδει με το πρώιμο ανθρωποκεντρικό στάδιο, που διέρχεται ο κόσμος μας. Υστέρηση, η οποία δημιουργεί μια άνευ προηγουμένου σύγχυση, με σημαίνουσες επιπτώσεις στην αντίληψη του παρελθόντος, στην σήμανση του παρόντος και, περαιτέρω, στην προβληματική της επίλυσης των βιούμενων προβλημάτων ή της πρόσληψης του μέλλοντος.