Η αστική και η επίσημη κομματική ιστοριογραφία

Ιουλίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Με αφορμή ένα άρθρο του Γ. Ρωμαίου στα ΝΕΑ και μια απάντηση του Ριζοσπάστη

Στα ΝΕΑ (8/7/2013), ο παλιός δημοσιογράφος, με πολιτική- υπουργική καριέρα στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Ρωμαίος δημοσίευσε ένα μακροσκελές ιστορικό άρθρο για τις πολιτικές- κυβερνητικές μεταβολές στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για ένα απολογητικό κείμενο της αστικής πολιτικής εκείνης της περιόδου, με πολλές αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις της ιστορικής πραγματικότητας- και αξιοπρόσεκτες ομολογίες- που βασική του φιλοδοξία είναι να γίνει χρήσιμο ιστορικό εργαλείο της σημερινής αστικής ιδεολογίας και πολιτικής.

Στο άρθρο αυτό απάντησε επίσημα το ΚΚΕ με επώνυμο άρθρο στο Ριζοσπάστη (14/7/2013) του Κώστα Σκολαρίκου, μέλους του τμήματος ιστορίας της ΚΕ. Κι αυτό το άρθρο- απάντηση, απολογητικό της σημερινής πολιτικής του κόμματος, βρίθει ανακριβειών, αποσιωπήσεων και διαστρεβλώσεων, με σκοπό και στόχο να εξυπηρετήσει μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Άθελά του ο Κ. Σκολαρίκος, αποκαλύπτοντας την μεθοδολογία που χρησιμοποιεί στην προσέγγιση της ιστορίας ομολογεί ταυτόχρονα ότι δεν κάνει Ιστορία αλλά πολιτική. Κι ακόμη χειρότερα μικροπολιτική, δηλαδή πολιτική υπέρ του συγκυριακού συμφέροντος αυτών που θέλει να εξυπηρετήσει. Κι έτσι δικαιώνει πλήρως και τον Γιώργο Ρωμαίο στην ιστορική προσέγγιση που εκείνος καταφεύγει. Γράφει ο Κ. Σκολαρίκος: «στον καπιταλισμό, όπως και σε κάθε ταξικό οικονομικοκοινωνικό σχηματισμό, δεν μπορεί να υπάρξει μια αντικειμενική Ιστορία, διότι δεν είναι δυνατόν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι να εξάγουν αμοιβαίως επωφελή συμπεράσματα από τη μελέτη της Ιστορίας. Αντικειμενικά, η ήττα του ενός είναι η νίκη του άλλου!». Αυτός δεν είναι ο ορισμός της Ιστορίας αλλά ο ορισμός της πολιτικής της χρήσης. Να αξιοποιώ δηλαδή το παρελθόν κατά πως με βολεύει πολιτικά, στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία. Αυτό ακριβώς κάνει ο  Γ. Ρωμαίος, αυτό κάνει και ο Κ. Σκολαρίκος. Και οι δύο με τον τρόπο που χειρίζονται την ιστορία συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους πως αντικειμενική Ιστορία δεν υπάρχει. Ένας αστός κι ένας, κατά δήλωσή του, μαρξιστής σε απόλυτη σύμπνοια. Ποιος κάνει την μεγαλύτερη ζημιά στο επαναστατικό κίνημα; Ο αστός ή ο… μαρξιστής;

Κωνσταντῖνος ΙΑ´ Παλαιολόγος - Ἡ τελευταία ὁμιλία πρὸς τὸν λαόν (ὀλίγον πρὸ τῆς Ἁλώσεως)

Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477 

Ἀπὸ τὸ Χρονικὸν τοῦ Μεγάλου Λογοθέτου Γεωργίου Σφραντζῆ ἢ Φραντζῆ

---

 

Ἐμεῖς μέν, εὐγενέστατοι Ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλὸς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ Ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῶν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τὸν Ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερά τινα ὀφείλεται κοινῶέ ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὅπερ πατρίδος, τρίτον ὅπερ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὅπερ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλὰ μᾶλλον ὅπερ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Πώς το πολιτικό σύστημα αφανίζει την κριτική ικανότητα των νέων.

Του Γιώργου Τσιπά

Εφαρμογή στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Γυμνασίου. Η ανατροπή του σχεδίου

1.Χρόνια τώρα η εκπαίδευση λειτουργεί σαν μαύρη τρύπα της κριτικής ικανότητας. Οι ντόπιοι οχτροί που εδώ και μερικά χρόνια ξεπουλάνε χωρίς ντροπή τη χώρα στους ξένους ,έχουν εφαρμόσει με τη εμπειρία του πρώτου μεσαίωνα ένα καταπληκτικό σχέδιο. . 

Επινόησαν και πραγματοποίησαν ένα νέο σκοταδισμό ,έναν Σύγχρονο Μεσαίωνα. Ο πρώτος είχε κλείσει τις Σχολές για να μην υπάρχει στη σκέψη των ανθρώπων το φως της γνώσης . Η ικανότητα να κρίνουν. Η θέληση ν’ αντιστέκονται. 

Εξασφαλίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στους Μονάρχες και στο δικό τους κοινωνικό και πολιτικό σύστημα χιλιόχρονη διαιώνιση στη τυραννική εξουσία τους. Στον νέο Μεσαίωνα ,τα σχολειά μένουν ανοικτά μα η γνώση απέξω. Ο τρόπος; Απλός. 

Οι οχτροί από τα πλούσια γραφεία τους ,μακριά από την λαϊκή αγωνία για την επιβίωση γνώριζαν καλά πώς η κριτική ικανότητα αποκτάται από μαθήματα στην Ιστορία και στη Γλώσσα.. 

Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ-Ντοκουμέντο

---

Μια συζήτηση του Τρότσκι με την Αριστερή Αντιπολίτευση στην Ελλάδα

Το αντίγραφο αυτής της συζήτησης που είχε ο Τρότσκι με ηγετικό στέλεχος της ομάδας των Αρχειο-μαρξιστών στην Ελλάδα προετοιμάστηκε για να κυκλοφορήσει στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση στα μέσα του 1932 σαν προκαταρκτική εργασία για την πρώτη παγκόσμια συνδιάσκεψη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που διεξάχθηκε το Φλεβάρη του 1933.

Δεν έχει, απ' ό,τι γνωρίζουμε, δημοσιευθεί στα ελληνικά. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Intercontinental Press της 30 Αυγούστου 1976 απ' όπου και έχει μεταφραστεί. Το αντίγραφο βρέθηκε στο αρχείο του αείμνηστου James P. Cannon. Το πρωτότυπο ήταν στα γερμανικά και συνοδευόταν από το εξής εισαγωγικό σημείωμα του Τρότσκι, με ημερομηνία 15 Ιούνη, 1932:

"Τα εσωκλειόμενα πρακτικά μιας συζήτησης μεταξύ μεμονωμένων συντρόφων αποτελεί μόνο ένα συνοπτικό περίγραμμα και θάναι χρήσιμο πληροφοριακά για τα τμήματα της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Επειδή το αντίγραφο είναι ανολοκλήρωτο, δεν θάπρεπε να προσδοθεί ιδιαίτερο βάρος σε κάθε συγκεκριμένη φράση και κάθε μεμονωμένη διατύπωση που εμπεριέχει".

Από το πλήρες ντοκουμέντο παρουσιάζουμε μόνο εκείνα τα κομμάτια που αφορούν το μειονοτικό ζήτημα. Είναι αξιοπαρατήρητος ο υπομονετικός και ευαίσθητος τρόπος με τον οποίο ο Τρότσκι ακούει τις απόψεις των Αρχειομαρξιστών παρόλο που στο εθνικό ζήτημα διαφωνεί μαζί τους.

Οι Αρχειομαρξιστές εμφανίστηκαν σαν αντιπολίτευση στο νεαρό ΚΚΕ. Αντιμάχονταν τον εκλεκτικισμό και την ετερογένεια που αναπτύχθηκαν στην οργάνωση αυτή εξαιτίας της απουσίας μιας μαρξιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Διαγράφηκαν το 1922, και άρχισαν να εκδίδουν ένα έντυπο τιτλοφορούμενο: Τα Αρχεία του Μαρξισμού, αφιερωμένο στη μαρξιστική επιμόρφωση. Ηρθαν σε επαφή με την Αριστερή Αντιπολίτευση το 1930 και ψήφισαν υπέρ της προσχώρησής τους σ' αυτήν στο συνέδριό τους το 1931.

Η συνδιάσκεψη της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης αναγνώρισε τους Αρχειομαρξιστές σαν το επίσημο τμήμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αλλά το 1934 οι Αρχειομαρξιστές αποχώρησαν. Στις παραμονές του ιδρυτικού συνεδρίου το 1938 οι Αρχειομαρξιστές και ένας άλλος σχηματισμός που βγήκε από την τάση του Σπάρτακου, ενοποιήθηκαν σε ενιαία οργάνωση, και έστειλαν αντιπροσωπεία στο ιδρυτικό συνέδριο.

Η σύνταξη του Σπάρτακου

Η άρνηση της ταυτότητας και οι συνέπειές της

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Οποιος μελετήσει κάπως συστηματικά την ιστορία, θα ανακαλύψει μια πληθώρα πολιτισμών που κάποτε άνθισαν και αίφνης εξαφανίστηκαν, δίχως να αφήσουν τίποτα σημαντικό πίσω τους. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει μια γενική θεωρία που να μπορεί να αναλύσει ικανοποιητικά τους βασικούς λόγους, που οδήγησαν μια πρώην........

ακμάζουσα κοινωνία στην παρακμή ή στην εξαφάνισή της.

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι λαοί που δεν υπέκυψαν ποτέ, που προσπάθησαν να διατηρήσουν την ελευθερία τους και τη συλλογική τους ταυτότητα με κάθε τίμημα, είναι οι μόνοι που επιβίωσαν ανά τους αιώνες και μεγαλούργησαν.

Διάβαζα πριν κάποιους μήνες τα συμπεράσματα από ένα γερμανικό φόρουμ γύρω από τη διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας και τη σχέση της με τα επιτεύγματα ενός λαού. Ηταν κοινή διαπίστωση όλων, ότι ο μοναδικός λαός της εποχής της μακεδονικής κυριαρχίας των λεγόμενων ελληνιστικών χρόνων, που μέχρι σήμερα διατήρησε «ατόφια» την πολιτισμική του ταυτότητα είναι ο εβραϊκός λαός. Εκείνος ακριβώς ο λαός που δε συμβιβάστηκε ποτέ και με κανέναν κατακτητή αγγίζοντας πολλές φορές το όριο της εξαφάνισής τους από τους αιγύπτιους, τους έλληνες, τους ρωμαίους, τους γερμανούς, κ.λ.π.. Πολλοί λαοί που κάποτε κυριάρχησαν (Σουμέριοι, Χετταίοι, Ασσύριοι, Φοίνικες κ.λ.π.) εξαφανίστηκαν, δίχως να γνωρίζουμε επακριβώς το γιατί, ενώ άλλοι, όπως οι Αιγύπτιοι, οι Ελληνες, οι Πέρσες κ.λ.π., δεν μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν διατηρήσει την ταυτότητά τους, αφού ιδέες, τρόπος σκέψης και καθημερινής ζωής έχουν βαθιές ιουδαϊκές επιρροές. Ενας μικρός λαός νομάδων με ακλόνητη πίστη στον εαυτό του κυριάρχησε πνευματικά πάνω στους πρώην κατακτητές του, επιβάλλοντας έμμεσα το Θεό του και τον τρόπο ζωής του. Αυτός ο ίδιος λαός μπορεί σήμερα να καυχηθεί, ότι σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτιστικό, ακόμη και στο επίπεδο των επιστημών και των πολιτικών ιδεών, έχει τον πρώτο λόγο. (168 νομπελίστες είναι εβραϊκής καταγωγής). Μόνο άσχετοι, άραβες και ισλαμιστές αρνούνται τις ικανότητές τους ή τις αποδίδουν σε σιωνιστική προπαγάνδα.

Η Ιστορία στα μέτρα του συστήματος

Η Ιστορία στα μέτρα του συστήματος

Απόσπασμα από την ομιλία του πανεπιστημιακού 
Γιώργου Μαργαρίτη, σε εκδήλωση εκπαιδευτικών

Το παράδειγμα του βιβλίου Ιστορίας της Γ' Λυκείου

Μέσα από τα σχολικά βιβλία, όπως και στα άλλα μέσα προπαγάνδας που έχει στα χέρια του το σύστημα, επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, όχι βέβαια με βάση τα νέα ιστορικά δεδομένα και τις αποκαλύψεις που έχουν προκύψει. Πρόκειται για προσπάθεια παραχάραξης και διαστρέβλωσης της Ιστορίας, απογύμνωσής της από το ρόλο του παράγοντα λαού, αθώωσης των εκμεταλλευτών, ενταγμένη στη γενικότερη προσπάθεια επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού μας ενάντια στη νέα γενιά. Μια προσπάθεια που δε στοχεύει στο παρελθόν αλλά στο παρόν και το μέλλον.

Το ζήτημα αποτέλεσε το θέμα της εκδήλωσης που είχαν διοργανώσει στις 11 Νοέμβρη 2012 πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών της Αττικής, όπου ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, Γ. Μαργαρίτης, ανέδειξε το ζήτημα με παραδείγματα από σχολικά βιβλία.

Σήμερα, παραθέτουμε απόσπασμα της ομιλίας του για το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου:

«Μετά τις περιπέτειες του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού (της κας Ρεπούση), στους αρμόδιους με τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων κύκλους του υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, θα μπορούσε εύλογα να υποθέσει κανείς ότι επικράτησε κάποιου είδους ανησυχία και ταραχή. Πώς θα μπορούσε να είναι ευχάριστο το κλίμα που άφησε πίσω του η περιπέτεια του βιβλίου αυτού, κλίμα που, για ορισμένα πρόσωπα, είχε σημαντικό πολιτικό κόστος. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, εύλογα υποθέτουμε πως στην επιλογή του βιβλίου Ιστορίας (Γενικής Παιδείας) της Γ' λυκείου, έπαιξε ρόλο ετούτη η κατάσταση: η αντικατάσταση του παλαιού βιβλίου νεότερης και σύγχρονης Ιστορίας δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να προκαλέσει τα όσα προκάλεσε το αντίστοιχο του δημοτικού. Αυτός ήταν, φαίνεται, ο λόγος που αναζητήθηκαν "σίγουρες" λύσεις, στην εδώ περίσταση.

Το "σίγουρο" εξαρτάται φυσικά από το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Στην προκειμένη περίπτωση, για να μην υπάρχουν δυσαρέσκειες, το βιβλίο ανατέθηκε με βάση την αρχή της κομματικής πλειοψηφίας: στη συγγραφική ομάδα κυριαρχούν στελέχη και συνεργάτες των δύο οργανισμών που φέρουν το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Ιδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή).

Τα ιδρύματα που φέρουν το όνομα μεγάλων πολιτικών ανδρών της τρέχουσας ελληνικής ιστορίας είναι εξαιρετικά δραστήρια στις μέρες μας είτε το τιμώμενο στον τίτλο τους πρόσωπο έχει αποβιώσει, είτε όταν (στην περίπτωση του ιδρύματος Μητσοτάκη) βρίσκεται εν ζωή. Ασχολούνται προφανώς με την πολιτική και ως εκ τούτου με την Ιστορία. Πολλά από αυτά, όπως συμβαίνει με το Ινστιτούτο "Κωνσταντίνος Καραμανλής", χρηματοδοτούνται - με 1.800.000 ευρώ στην περίπτωση αυτή - από τον προϋπολογισμό που η Βουλή των Ελλήνων κατανέμει στα κοινοβουλευτικά κόμματα σε τρόπο ώστε να εμπλουτίζουν το θεωρητικό και επιστημονικό τους υπόβαθρο. Καλά και άγια όλα αυτά, αποτελούν όμως οπωσδήποτε ελάχιστα πειστικές ιδιότητες για τη συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου. Οι λόγοι θα μπορούσε να είναι αυτονόητοι σε οποιαδήποτε χώρα η λέξη αυτή διατηρεί κάτι από τη σημασία της.

Το αποτέλεσμα της δεδομένης επιλογής οδήγησε σε ένα κείμενο που θα μπορούσε να τοποθετηθεί ανάμεσα στην κατήχηση και στην απολογία. Κατήχηση πάνω στις αρχές στις οποίες πιστεύει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του τόπου και πάνω στις οποίες, όπως η ίδια νομίμως πιστεύει, κινήθηκε η Ιστορία του ελληνικού κράτους και του κόσμου ολόκληρου. Απολογία οπωσδήποτε παραταξιακή καθώς στο σχολικό βιβλίο εμπεριέχονται, ενίοτε ενισχυμένες, οι "επίσημες θέσεις" της Δεξιάς στα αμφιλεγόμενα σημεία της πρόσφατης ειδικά Ιστορίας: για την περίοδο της κατοχής, του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους λόγου χάρη. Ο χώρος εδώ δεν επαρκεί για την ανάπτυξη αυτών των "αναμενόμενων" χαρακτηριστικών του βιβλίου. Για τούτο θα περιοριστούμε στα μη "αναμενόμενα"».

Αθωώνοντας το ναζισμό

«Στο βιβλίο αυτό περισσεύουν οι ακατανόητου στόχου εκπλήξεις για τον μαθητή ή τον καθηγητή αναγνώστη και χρήστη του σχολικού βιβλίου. Η μανία με τον Χίτλερ είναι το πρώτο απρόσμενο. Θα κατανοούσε ίσως κανείς ότι η άποψη ότι ο καλύτερος φίλος του Χίτλερ υπήρξε ο Στάλιν (σελίδα 120) εκπορεύεται από μια πάγια οπτική της Δεξιάς που πολύ θα επιθυμούσε να απαλλάξει τον πολιτικό της χώρο από τις ακροδεξιές - ως και ναζιστικές - εκδοχές του. Προς τι όμως η συνεχής επανάληψη της θέσης ότι ο φιλελευθερισμός (οικονομικός; πολιτικός;) και η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχαν δύο και μόνο εχθρούς: τον φασισμό - ναζισμό και τον κομμουνισμό (στις σελίδες 99, 100, 104, 120 κλπ. του βιβλίου του μαθητή); Επιχειρείται μήπως η εμπέδωση της παραπάνω θέσης "διά της επαναλήψεως" όπως γινόταν στα δημοτικά σχολεία του παλιού καιρού; Ας πούμε ότι τα εμπεδώσαμε ... Τι παραπάνω προσφέρει ο εξωραϊσμός του ναζισμού, στο σημείο, για παράδειγμα, της ανόδου του στην εξουσία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ, γράφεται, ότι πήραν 44% των ψήφων (βιβλίο μαθητή σελ. 104) και ότι αυτό το ποσοστό τους οδήγησε στην εξουσία. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το εκλογικό ποσοστό που το ίδιο το ναζιστικό κόμμα απέδιδε στον εαυτό του. Προέκυψε από την εκλογική αναμέτρηση στις 5 Μαρτίου 1933, όταν οι ναζί είχαν ήδη την εξουσία, λίγο μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ (τη γερμανική Βουλή) που αποδόθηκε προβοκατόρικα στους κομμουνιστές και αποτέλεσε την αφορμή για μαζικές διώξεις ενάντιά τους και ενάντια σε κάθε δημοκρατικό στοιχείο. Τότε μάλιστα θεωρήθηκε ως μεγάλη αποτυχία των ναζί και του Χίτλερ προσωπικά το γεγονός ότι σε εκλογές που οι ίδιοι οργάνωσαν και με τους κυριότερους πολιτικούς τους αντιπάλους υπόδικους, στις φυλακές και στα στρατόπεδα εγκλεισμού, δεν κατάφεραν να πετύχουν τον εκλογικό τους στόχο που ήταν η υπέρβαση του 50% των ψήφων και η αυτοδυναμία στη γερμανική Βουλή. Γενικά σήμερα η ιστοριογραφία δέχεται ως εκλογικό ποσοστό που οδήγησε τον Χίτλερ στην εξουσία το 33,1% που απέσπασε το κόμμα του στις τελευταίες ελεύθερες εκλογές του Νοεμβρίου 1932 ή έστω το 37,4% που το ίδιο κόμμα είχε στις εκλογές του Ιουλίου 1932. Μόνο το σχολικό μας βιβλίο αναφέρεται στο ειδικό 43,9% (44%) των χωρίς αντίπαλο εκλογών του 1933.

Ο εξωραϊσμός της ανόδου των Ναζί στην εξουσία δε σταματά όμως εδώ. Στην ίδια σελίδα του σχολικού βιβλίου (βιβλίο μαθητή, σ. 104) εφευρίσκεται νομιμοποιητικό δημοψήφισμα για την ανάδειξη του Χίτλερ σε απόλυτο ηγέτη της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα στις 23 Μαρτίου 1933 το κοινοβούλιο - χωρίς τους υπό διωγμό κομμουνιστές, με μόνη αντίδραση που προήλθε από τους εναπομείναντες σοσιαλιστές και με στήριξη των χιτλερικών σχεδίων από το κεντρώο χριστιανικό κόμμα - ψήφισε έναν ειδικό νόμο για να "ανακουφίσει το γερμανικό έθνος και τον γερμανικό λαό από το άγχος που ένιωθε" - απέναντι στην επαπειλούμενη κομμουνιστική επανάσταση προφανώς !!

Ο νόμος αυτός, Ermachtigungsgesetz, έδινε τη δυνατότητα υπέρβασης του συντάγματος και παραγωγής νομοθετικού έργου στην κυβέρνηση που όριζε ο Καγκελάριος - δηλαδή ο Χίτλερ - καθιστώντας άχρηστο το Ράιχσταγκ, το κοινοβούλιο. Τον Αύγουστο του 1934, τρεις ώρες πριν τον θάνατο του προέδρου της Γερμανίας Χίντεμπουργκ, η κυβέρνηση ψήφισε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα αξιώματα του Καγκελαρίου και του Προέδρου συγχωνεύονται και με τον τρόπο αυτό ο Χίτλερ πήρε την ιδιότητα του απόλυτου ηγέτη, του Φίρερ (Οδηγού). Αντί για αυτές τις κινήσεις αυθαιρεσίας, νοθείας, βίας, παραπλάνησης και τρομοκρατίας το σχολικό μας βιβλίο επιμένει να βλέπει "δημοψήφισμα" στα 1934 μάλιστα. Η διεθνής ιστοριογραφία πάντως αγνοεί προφανώς τα περιγραφόμενα στο εν λόγω πόνημα γεγονότα και περιγραφές !!

Αλλά και η συγκρότηση του Αξονα περιγράφεται με εξαιρετικά περίεργο τρόπο. Η επιθετική αυτή σύμπραξη πρώτον χάνει το όνομά της - για το Σύμφωνο Αντι-Κομιντέρν πρόκειται, τη συμμαχία κυβερνήσεων ενάντια στον κομμουνισμό και την Κομμουνιστική Διεθνή - και, δεύτερο, παρουσιάζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από λόγο του Μουσολίνι (βιβλίο μαθητή, σελ. 112). Σύμφωνα με τον τελευταίο, ο Αξονας είναι πρόταση συνασπισμού των ευρωπαϊκών κρατών που "εμπνέονται από τη θέληση για συνεργασία και ειρήνη".

Αντε να δεχτούμε ότι για πολιτικοϊδεολογικούς λόγους η Δεξιά έχει ανάγκη από μια κάποια "τροποποίηση" της Ιστορίας. Μήπως, λέω μήπως, εδώ το παρατράβηξε;

Τα παραπάνω αποδεικνύουν πόσο υποκριτική είναι η "έκπληξη" της κλασικής Δεξιάς και των αστικών ελίτ για την εμφάνιση του φαινομένου Χρυσή Αυγή . Το κομματικό σχολικό βιβλίο της Γ' λυκείου αποκαλύπτει την προετοιμασία του ιδεολογικού υποστρώματος πάνω στο οποίο μπόρεσε να αναπτυχθεί ο φασισμός και ο ναζισμός.

Ακόμα, εάν ο κομμουνισμός αναγορευτεί στο υπέρτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως το έχουν υπογραμμίσει οι Στεφάν Κουρτουά και οι καθ΄ημάς μαθητές τους Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαρατζίδης, τότε ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του».

Ανάρτηση από : http://www2.rizospastis.gr/

ΧΩΜΑΤΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ - Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ 1