- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019
Παρασκευή 5 Ιουλίου 2019
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην εκπαίδευση. Από τις «ντιρεκτίβες» του κεφαλαίου στα «προαπαιτούμενα»
της
Γιώτας Ιωαννίδου*
Οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια -ήδη από το τέλος της κρίσης των δεκαετιών 70 και 80- αντικείμενο κεντρικής σημασίας για τα καπιταλιστικά κράτη και το κεφάλαιο, αλλά και για τις διαδικασίες και την πολιτική των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Στο πλαίσιο αυτό, έχει μεγάλη σημασία από τη σκοπιά της παρέμβασης στην ταξική πάλη υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, να λαμβάνουμε υπόψη τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται οι πολιτικές αυτές μέσα στον χρόνο και παράλληλα να διακρίνουμε τις κεντρικότερες τάσεις που τις χαρακτηρίζουν.
Στην υπόθεση της εκπαίδευσης η κατάσταση στην Ελλάδα επηρεάζεται καταλυτικά και -σε μεγάλο βαθμό- καθορίζεται από την πολιτική που διαμορφώνεται σε διεθνές και ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φυσικά, στη συγκεκριμένη μορφή που παίρνουν, τελικά, οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα μεγάλο ρόλο παίζουν οι ειδικές συνθήκες της χώρας, της οικονομίας, του κράτους και της ταξικής πάλης γενικότερα και του εκπαιδευτικού κινήματος πιο ειδικά, ιδιαίτερα μετά την εκδήλωση της δομικής καπιταλιστικής κρίσης και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που έχουν δρομολογηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα (με αιχμή, στη χώρα μας, τα μνημόνια). Πρόκειται για αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν το «DNA» της μέχρι τώρα θεωρούμενης εκπαίδευσης. Έχει προηγηθεί μια σταδιακή αλλαγή στους ίδιους τους ορισμούς των εννοιών της γνώσης, της εκπαίδευσης και της εργασίας με κεντρικό στοιχείο την απόδοση καπιταλιστικού κέρδους μέσω της πλήρους προσαρμογής τους στις ανάγκες των επιχειρήσεων και της ανταγωνιστικότητάς τους. Όλα τα παραπάνω θεωρούνται στοιχεία που ανεβάζουν την ανταγωνιστικότητα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργώντας την πολυπόθητη «ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης» που επαγγέλλονται τα πολυπληθή ντοκουμέντα της πολιτικής της.
Από το Μάαστριχτ και τη Λευκή Βίβλο προς την ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης
Η εκπαίδευση κι η επαγγελματική κατάρτιση ξεκινούν να γίνονται τομείς εκπόνησης ευρωπαϊκής πολιτικής από τη συνθήκη του Μάαστριχτ (1992). Η «Λευκή Βίβλος» το 1993 αλλά και η «Πράσινη Βίβλος για την Ευρωπαϊκή Κοινή Πολιτική» την ίδια περίοδο σηματοδοτούν μια πιο καθαρή στροφή της εκπαίδευσης προς τις ανάγκες της οικονομίας. «Οι επενδύσεις σε ανθρώπινο κεφάλαιο είναι απαραίτητες για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας»1, έγραφε η πρώτη, ενώ ο Ζακ Ντελόρ την παρουσίαζε λέγοντας ότι «δεν πρέπει να επιμένουμε σε αμετακίνητα κοινωνικά κεκτημένα». Ταυτόχρονα αναπτύσσεται μια έντονη συζήτηση που επιδιώκει να επιβάλει ένα νέο «ευρωπαϊκό» τρόπο σκέψης για τα εκπαιδευτικά πράγματα, με την εκπαίδευση να φέρει την κύρια ευθύνη για την αύξηση της ανεργίας, αφού δεν προετοιμάζει το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό. Η Δια Βίου Μάθηση εμφανίζεται λιγότερο σαν πολιτική εκπαίδευσης και περισσότερο σαν δρόμος μείωσης της ανεργίας – «ενεργητική πολιτική απασχόλησης»- αφού θα είναι ατομική ευθύνη του καθένα που πρέπει να την αναλάβει εφ όρου ζωής, κάνοντας «ανταγωνιστικό» εμπόρευμα την «εργατική του δύναμη» στην αγορά εργασίας αντί να περιμένει παθητικά την επιδοματική, κρατική πολιτική.
Κυριακή 30 Ιουνίου 2019
Ε.Παπανούτσος: O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί
“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.
Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ..Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός. Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…
Επίσης, πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του.
Πέμπτη 20 Ιουνίου 2019
Ο κανόνας «3-6-9-12» για τα παιδιά και την οθόνη – Μια συνέντευξη με τον γνωστό γάλλο ψυχαναλυτή Serge Tisseron
της Μάχης Μαργαρίτη
Ο Serge Tisseron είναι γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους ανθρώπους. Ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα έξι, καθόλου internet πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά μέσα πριν από τα 12», πρόταση που η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε.
Ο ίδιος λέει ότι ανέπτυξε τον κανόνα με σκοπό να ανοίξει τη δημόσια συζήτηση για τις οθόνες. Επικοινωνήσαμε με τον Serge Tisseron για να μας εξηγήσει την άποψή του για μια σχέση που γεμίζει ερωτήματα τους γονείς: τη σχέση παιδιού-οθόνης.
-Ο κανόνας σας του «3-6-9-12», λέει, «καθόλου τηλεόραση πριν την ηλικία των τριών». Γιατί αυτό;
Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από από την ηλικία των τριών, είναι η σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δε μπορούν να το κάνουν σε ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση τους.
-Στις μέρες μας, με τους γονείς να δουλεύουν σκληρά -και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες χωρίς υποστηρικτικές κοινωνικές δομές – πόσο εύκολο είναι για αυτούς να βρουν εναλλακτικές που θα κρατήσουν τα παιδιά μακριά από το να παίζουν βιντεοπαιχνίδια πριν από τα έξι τους, όπως προτείνετε;
Ο κανόνας «3-6-9-12»
Όχι τηλεόραση πριν από τα 3 χρόνια.
Όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα 6.
Όχι internet πριν από τα 9.
Όχι social media πριν από τα 12.
Κυριακή 16 Ιουνίου 2019
Η (απ-)ουσία της Τέχνης στην εκπαίδευση
Η (απ-)ουσία της Τέχνης στην εκπαίδευση
Όχι να διδάξουμε στους μαθητές μουσική και θέατρο και ζωγραφική αλλά να τους δώσουμε τη δυνατότητα να βιώσουν τα έργα της Τέχνης.
- Κώστας ΘερμογιάννηςΔιαχειριστής της ιστοσελίδας τοβιβλίο.net
Η βιομηχανική επανάσταση, από τα μέσα του 18ου αιώνα κι εντεύθεν, οδήγησε τις κοινωνίες σε οικονομική ευημερία και ύψωσε το βιοτικό τους επίπεδο σε επίπεδα που το ανθρώπινο είδος δεν είχε ίσως βιώσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορικής του πορείας πάνω στον πλανήτη. Η ίδια όμως η βιομηχανική επανάσταση απαίτησε από την κοινωνία να την τροφοδοτήσει με μια σειρά νέων ειδικοτήτων προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της ώστε να εδραιώσει την παρουσία της και να επεκταθεί.
Από το χρονικό σημείο εκείνο κι έπειτα, η Παιδεία άλλαξε τη μορφή και τον προσανατολισμό της κι ενδύθηκε το μανδύα της -τεχνικής κυρίως- εκπαίδευσης. Μαθηματικά και φυσική και χημεία, όλα με απόλυτη εξειδίκευση, οικονομικά και διοίκηση και μηχανολογία αλλά και μια σειρά άλλων επιστημών εκτόπισαν από το σύστημα της ανατροφής και της παιδείας των μαθητών τις -παροπλισμένες και άχρηστες- για τη βιομηχανία Τέχνες.
Η Παιδεία όπως θα έπρεπε να είναι, από το ιστορικό σημείο εκείνο και στη συνέχεια προσπαθεί ασθμαίνουσα να πάρει τη θέση που της αρμόζει μέσα στις αίθουσες των σχολείων.Χάθηκε μέσα από τις καρδιές και τις ψυχές των παιδιών, που διδάσκονται πια να αδιαφορούν γι’ αυτή και να κυνηγούν τα όνειρά τους με μόνα εργαλεία τα στεγνά από την ουσία του Ανθρώπου μεταπτυχιακά και τα άνυδρα διδακτορικά της απόλυτης εξειδίκευσης. Δεν τα καταφέρνει και χάνει διαρκώς στον αγώνα της απέναντι στην (τεχνική) εκπαίδευση.Δυστυχώς! Χωρίς να υποτιμούμε -το αντίθετο μάλιστα πιστεύουμε- την αξία των μεταπτυχιακών και των διδακτορικών, τα οποία έχουν τις βάσεις τους στο σύστημα εκπαίδευσης μέσα στις αίθουσες των σχολείων της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προσπαθούμε να επισημάνουμε το αυτονόητο. Η Τέχνη είναι μια ψυχική δραστηριότητα που οδηγεί στη δημιουργία κι επικαλείται πάντοτε το συναίσθημα, επικαλείται δηλαδή και υπενθυμίζει στον άνθρωπο… τον Άνθρωπο! Αυτό, απ’ όλα όσα μπορούμε εμείς οι κατακτητές της Γης να κάνουμε, μονάχα η Τέχνη μπορεί να το καταφέρει.
Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019
Καριέρα, κέρδος, κατανάλωση δηλητηριάζουν την παιδεία
Της Άννας Παππά
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι καινούριες νοοτροπίες (τρία Κ καριέρα-κέρδος-κατανάλωση) έχουν εκτοπίσει τις πραγματικές ανθρώπινες αξίες. Πετυχημένος πλέον θεωρείται εκείνος που έχει υπερμεγέθεις τραπεζικούς λογαριασμούς και ακριβή ακίνητη και κινητή περιουσία. Αυτόν δείχνουν όλα τα δάκτυλα και αυτόν ονειρεύονται όλοι να φθάσουν.
Εκεί έχουν προσανατολιστεί τα εκπαιδευτικά (κατ’ ευφημισμό παιδαγωγικά) ιδρύματα παγκοσμίως: στη μεθοδολογία της οικονομικής ανάπτυξης, από την οποία καρπούνται όλο και λιγότεροι και για την οποία μοχθούν όλο και περισσότεροι. Η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά στη διασπορά των αξιών και των αρετών πλέον. Αφορά στη διασπορά χρήματος και υλικών αγαθών. Και, πράγματι, αυτό γίνεται αλλά εν μέρει, δεδομένου ότι οι πλούσιοι αυξάνονται, οι πτωχοί αυξάνονται περισσότερο, και η λεγόμενη μεσαία τάξη, αυτή που σήκωνε το βάρος της παιδείας αφανίζεται βαθμηδόν μαζί με την παιδεία. Στο βωμό της παγκοσμιοποίησης πολιτιστικές αξίες ισοπεδώνονται, μακραίωνες παραδόσεις καταπατούνται, η γλώσσα και η παιδεία θεωρούνται απλώς όργανα ή μέσα που θα βοηθήσουν στην ομοιογένεια, επικρατεί η τυποποίηση των πάντων.
Ναι, η εκπαιδευτική πολιτική είναι μέρος της οικονομικής πολιτικής. Η όποια αναφορά στην κοινωνική πολιτική είναι άνευ πραγματικού αντικρίσματος, βαίνει συνεχώς μειούμενη και έχει ημερομηνία λήξης.
Η νοητική και ψυχική καλλιέργεια, η εμφύσηση αξιών και ιδανικών που διαμορφώνουν την προσωπικότητα και αναπτύσσουν το ήθος είναι οι βηματοδότες της παιδείας.
Το επίσημο λεξικό της Οξφόρδης δε δίνει κανέναν επιτυχή ορισμό στην έννοια Paideia-Παιδεία. Δίνει μάλιστα πολλούς ορισμούς, μεταξύ των οποίων «Paideia, the philosophy of education – Παιδεία, η φιλοσοφία της εκπαίδευσης».
Στην Ελλάδα, μισό και πλέον αιώνα πριν, φωτισμένα μυαλά ανησυχούσαν για το μέλλον της παιδείας στη χώρα, και έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Μίλησαν για ένα άνθρωπο που μέσα από τη σωστή παιδεία μαθαίνει να εφαρμόζει αξίες και όχι για έναν άνθρωπο «ελεύθερο», χωρίς πνευματική ελευθερία, άνθρωπο του «πλανητικού χωριού».
Στην εποχή της αναζήτησης της «ωφέλιμης» γνώσης μέσα από ένα σχολείο «διαχείρισης» και ταυτόχρονα ο παραγκωνισμός της ανθρωπιστικής παιδείας, με παράλληλη επικράτηση των υλιστικών αξιών, του ανταγωνισμού, του ατομικού συμφέροντος, του φανατισμού, της έλλειψης ιδανικών, είναι αναγκαία η επαρκής ανθρωπιστική καλλιέργεια του νέου ανθρώπου.
Παρασκευή 10 Μαΐου 2019
Πέμπτη 2 Μαΐου 2019
Για Εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα Δασκάλους επ’ ευκαιρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Του Νίκου Σαλτερή
Για Εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα Δασκάλους επ’ ευκαιρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Το εργατικό κίνημα αποτελεί πλέον σκιά του εαυτού του, αν υποθέσουμε πως υπήρξε μετά στην Ελλάδα μετά το 1945 ή και πριν όχι ως μορφή κοινωνικού κορπορατισμού αλλά ως πραγματικό κίνημα απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας, που χωρίς αυτό ολισθαίνει σε Ολιγαρχία διαφόρων τύπων. Οι τέσσερις "συγκεντρώσεις" του σήμερα μου θύμισαν αυτό που έλεγε ο γέροντας του Κλάδου των Δασκάλων, Φάνης Τουλούπης στις αρχές του 90, όταν πια στις διαδηλώσεις είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. "Αραία, αραία να φανούμε καμία πενηνταρέα". Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να μνημονεύσω, μέρα που είναι Φάνη Τουλούπη, Γιάννη Βαγενά, Χριστόφα Μαΐστρέλλη και για να αναφερθώ μόνο σε όσους πραγματικούς συνδικαλιστές από το χώρο των δασκάλων γνώρισα, συνεργάστηκα από συμπορεύτηκα χρόνια μαζί τους και από πολύ κοντά και διαμορφώσαμε το σ.ν για την εξομοίωση των δασκάλων, που ενώ άνοιξε τις ανώτατες σπουδές στους παλιούς δασκάλους, έδωσε ταυτόχρονα το δικαίωμα σε μερικά κοράκια πανεπιστημιακούς την ευκαιρία να αυξήσουν το εισόδημά τους και χτίσουν τις καριερίτσες τους στις πλάτες μας με τα γνωστά τους αναξιοπρεπή κολπάκια. Αναφέρομαι μόνο σε όσους έφυγαν για ευνόητους λόγους.
Κάποιοι ακόμα από εκείνη την εποχή του πραγματικού συνδικαλισμού των Εκπαιδευτικών είναι ακόμα στη ζωή, φίλοι πάντα και μπορεί να δουν κι αυτήν την ανάρτηση. Μνημονεύω αυτούς του τρεις για να τους θυμόμαστε και να τους ευγνωμονούμε πάντα. Όπως πρέπει όσοι είναι σήμερα Εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα δάσκαλοι να θυμόμαστε ότι κάποτε, εκεί προς το τέλος της δικτατορίας και στην αρχή της μεταπολίτευσης, γεννήθηκε μια συνδικαλιστική, δασκαλική παράταξη που ονομάστηκε ΔΑΣΚ και ένωσε ό,τι πιο υγιές και δυναμικό είχε ο Κλάδος των δασκάλων. Επεξεργάστηκε και στήριξε τρία δυναμικά αιτήματα που σχετιζόταν με την αξιοπρέπεια και βελτίωση της θέσης του δασκάλου και της Εκπαίδευσης. Το θεσμό του Σχολικού Συμβούλου, ως αντίπαλο δέος στον κομματικό συντηρητικό και αντιπαιδαγωγό Επιθεωρητή, την ανωτατοποίηση των σπουδών των δασκάλων και τη συνεπαγόμενη μισθολογική τους εξομοίωση με του καθηγητές και τέλος την εννιάχρονη υποχρεωτική και ενιαία εκπαίδευση των παιδιών του Ελληνικού Λαού.
Τετάρτη 1 Μαΐου 2019
Προεκλογικό πάρτυ του ΣΥΡΙΖΑ στις πλάτες των αναπληρωτών!
της Αντιγόνης Τρούλη*
«Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση με αφορμή τον διορισμό των Επιτυχόντων Ασεπ 1998 και Ασεπ 2008,την οποία θα τιμήσουν με την παρουσία τους ο Υπουργός Επικρατείας, κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης, ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, κ. Ηλίας Γεωργαντάς, η Υποψήφια Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κα Κατερίνα Νοτοπούλου, καθώς και οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ Ά Θεσσαλονίκης.Σας περιμένουμε όλες και όλους, να γιορτάσουμε την αίσια έκβαση του πολυετή αγώνα μας.»
Παρασκευή 3 Μαΐου 2019 στις 9μ.μ.
«Theatro cafe» Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης
Παρασκευή 3 Μαΐου 2019 στις 9μ.μ.
«Theatro cafe» Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης
Αφού συνέχισαν την πολιτική της αδιοριστίας στα 4 χρόνια που κυβερνούν, αφού ψήφισαν το προσοντολόγιο των απολύσεων, αφού κράτησαν άθικτο το νομικό οπλοστάσιο που επέτρεψε στο ΣΤΕ (527/15) να βγάζει «παράνομους και αντισυνταγματικούς» όλους τους διορισμούς εκτός ΑΣΕΠ στέλνοντας στα δικαστήρια εκπαιδευτικούς εναντίον συναδέλφων τους, τώρα (προεκλογικά -as usual-) διορίζουν μόνο όσους προσέφυγαν και δικαιώθηκαν στα δικαστήρια: δηλαδή 423 εκπαιδευτικούς, επιτυχόντες του ΑΣΕΠ 2008 –ανάμεσά τους και πολλά «δικά τους παιδιά» βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ! Οι σκανδαλώδεις και προκλητικοί αυτοί διορισμοί, με ευνοϊκές μάλιστα διατάξεις, γίνονται κατά παράβαση των πινάκων προϋπηρεσίας, του χρόνου κτήσης πτυχίου, αλλά και αυτής ακόμα της σειράς επιτυχίας του ΑΣΕΠ του 2008! Να μην μιλήσουμε και για τους επιτυχόντες των προηγούμενων ΑΣΕΠ… Το θράσος τους, όμως, περισσεύει όταν κάνουν και …πάρτυ …για να το γιορτάσουν! Να πιουν δηλαδή στην υγεία των …«κορόιδων»!
Μόνο που αυτά τα «κορόιδα», κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητικοί πρώην και νυν, δηλαδή όλοι εμείς που γεράσαμε σχεδόν πάνω από τα χνώτα των μαθητών μας υπηρετώντας την εκπαίδευση, όλοι εμείς που δίνουμε την ψυχή μας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας χρόνια τώρα με τη βαλίτσα στο χέρι κάθε Σεπτέμβρη, όλοι εμείς που περάσαμε τις συμπληγάδες των εξοντωτικών ΑΣΕΠ που επιβάλατε, διαλύοντας τις ζωές μας, όλοι οι νέοι συνάδελφοι που έχουν δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία, δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.
Δευτέρα 11 Μαρτίου 2019
Ποινικοποιείται το bullying - Φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών
Με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών θα τιμωρείται πλέον οποίος «παριστάνει τον νταή», δηλαδή κάνει bullying (συνεχή σκληρή συμπεριφορά) βάσει ειδικής διάταξης που εισαγάγει ο νόμος 4332/2015.
Με την ίδια ποινή θα τιμωρείται και όποιος κακόβουλα παραμέλησε τα καθήκοντά του και δεν απέτρεψε, ως όφειλε το αδίκημα.
Το νέο άρθρο 312 του Ποινικού Κώδικα θα έχει ως εξής:
«Άρθρο 312. Πρόκληση βλάβης με συνεχή σκληρή συμπεριφορά.
Αν δεν συντρέχει περίπτωση βαρύτερης αξιόποινης πράξης, τιμωρείται με φυλάκιση όποιος με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξενεί σε τρίτον σωματική κάκωση ή άλλη βλάβη της σωματικής ή ψυχικής υγείας. Αν η πράξη τελείται μεταξύ ανηλίκων δεν τιμωρείται εκτός αν η μεταξύ τους διαφορά ηλικίας είναι μεγαλύτερη από τρία έτη, οπότε επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. Αν το θύμα δεν συμπλήρωσε ακόμη το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του ή δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και ο δράστης το έχει στην επιμέλεια ή στην προστασία του ή ανήκει στο σπίτι του δράστη ή έχει μαζί του σχέση εργασίας ή υπηρεσίας ή που του το έχει αφήσει στην εξουσία του ο υπόχρεος για την επιμέλειά του επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος με συστηματική παραμέληση των υποχρεώσεών του προς τα προαναφερόμενα πρόσωπα γίνεται αιτία να πάθουν σωματική κάκωση ή βλάβη της σωματικής ή ψυχικής τους υγείας».
Οι ποινικές συνέπειες του «bullying»
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019
"ΚΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ"
Του Δρα. Λουίς Ρόχας Μάρκος, Ψυχιάτρου
Υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται σήμερα στα σπίτια μας και αφορά στα πιο πολύτιμα κοσμήματά μας: τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας βρίσκονται σε μια συναισθηματική κατάσταση καταστροφική! Τα τελευταία 15 χρόνια, οι ερευνητές μας πρόσφεραν στατιστικές κάθε φορά και πιο ανησυχητικές σχετικά με την οξυμένη και επίμονη αύξησης παιδικής ψυχασθένειας που τώρα έχει φτάσει αναλογίες επιδημίας:
Οι στατιστικές δεν ψεύδονται:
• 1 κάθε 5 παιδιά έχει προβλήματα ψυχικής υγείας
• παρατηρήθηκε αύξηση 43% στη Δ.Ε.Π.Υ.( Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας)
• παρατηρήθηκε αύξηση 37% στην εφηβική κατάθλιψη
• παρατηρήθηκε αύξηση 200% στον αριθμό των παιδικών (μεταξύ 10 και 14 ετών) αυτοκτονιών
Τι συμβαίνει και τι κάνουμε λάθος;
Τα σημερινά παιδιά βρίσκονται σε υπερδιέγερση και είναι γεμάτα υλικά δώρα, αλλά στερούνται των βασικών για μια υγιή παιδική ηλικία, όπως:
• συναισθηματικά διαθέσιμους γονείς
• όρια ξεκάθαρα βαλμένα
• υπευθυνότητες
• ισορροπημένη διατροφή και επαρκή ύπνο
• κίνηση εν γένει, ειδικά. Όμως, στην ύπαιθρο
•δημιουργικό παιχνίδι, κοινωνική αλληλεπίδραση, ευκαιρίες για μη-καθοδηγούμενο παιχνίδι και «ευκαιρίες» για να βαριούνται
Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια τα παιδιά χόρτασαν από:
• γονείς με την προσοχή τους αποσπασμένη από την ψηφιακή τεχνολογία
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019
H Φτώχεια Μπορεί να Αλλάξει τον Εγκέφαλο με Πολύ Άσχημο Τρόπο
Τα παιδιά των φτωχών, μάλλον θα συνεχίσουν να φτωχαίνουν. Γνωρίζουμε ήδη ότι οι φτωχοί φτωχαίνουν. Και όταν μεγαλώνεις φτωχός, αυξάνονται οι πιθανότητες να είσαι φτωχός και ως ενήλικας. Όμως οι νευροεπιστήμονες έχουν ξεκινήσει να βλέπουν αυτήν την τάση υπό ένα νέο πρίσμα, καθώς μελετούν τις επιδράσεις της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, κατά τα παιδικά χρόνια.
Οι επιστήμονες διερευνούν εδώ και χρόνια τον τρόπο που το εισόδημα, ο πλούτος, το κύρος και η εκπαίδευση –δηλαδή, το κοινωνικοοικονομικό στάτους ή αλλιώς SES– σχετίζεται με άλλα αποτελέσματα. Βλέπουν σταθερά ότι τα άτομα με υψηλότερο SES, τα καταφέρνουν καλύτερα από ό,τι τα άτομα με χαμηλότερο SES στα τεστ ευφυΐας και στις σχολικές επιδόσεις. Σε μια έρευνα διαπιστώθηκε ότι ο μέσος όρος IQ μιας ομάδας παιδιών από φτωχές μητέρες αστικών κέντρων ήταν μονάχα 80 (ο μέσος όρος για όλες τις ηλικίες είναι 100).
Καθώς μειώνεται το εισόδημα των γονέων, το ίδιο συμβαίνει και με τις δυνατότητες των παιδιών στην ανάγνωση και τη μνήμη. Μια έρευνα διαπίστωσε ότι οι επιδόσεις σε τεστ αξιολόγησης μνήμης των ατόμων που περνούν ολόκληρη τη ζωή τους στη φτώχεια, είναι κατά 20% χαμηλότερες από των παιδιών που δεν υπήρξαν ποτέ φτωχά. Οι γλωσσικές ικανότητες σχετίζονται επίσης με το SES. Μια κλασική έρευνα έδειξε ότι το λεξιλόγιο των τρίχρονων παιδιών από οικογένειες επαγγελματιών ήταν διπλάσιο, σε σχέση με παιδιά των οποίων οι οικογένειες ζούσαν με επιδόματα της Πρόνοιας.
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019
«Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου»
Νίτσε – Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός
Ο ταξιδευτής εκείνος, που είχε δει πολλές χώρες και λαούς και κάμποσες ηπείρους, και τον ρώτησαν ποια ιδιότητα των ανθρώπων συνάντησε παντού, έλεγε: «έχουν μια κλίση στην οκνηρία». Σε μερικούς θα φανεί ότι θα μιλούσε σωστότερα και πιο έγκυρα αν έλεγε: «είναι όλοι δειλοί». Κρύβονται κάτω από ήθη και απόψεις.
Κατά βάθος, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως βρίσκεται στον κόσμο για μία φορά και μόνο, ως κάτι μοναδικό, και πως καμιά άλλη τόσο παράξενη σύμπτωση δε θα συνταιριάξει, για δεύτερη φορά, μια τόσο θαυμάσια πολλαπλότητα σε ενότητα, όπως είναι αυτός: το ξέρει αυτό, αλλά το κρύβει σαν μια κακή συνείδηση – για ποιο λόγο; Από φόβο μπρος στον γείτονα, ο οποίος απαιτεί τη σύμβαση, τη στιγμή που και ο ίδιος καλύπτεται με αυτή.
Τι είναι όμως αυτό που αναγκάζει κάποιον να φοβάται τον γείτονα, να σκέφτεται και να πράττει αγεληδόν, και να μην είναι ευχαριστημένος με τον ίδιο του τον εαυτό; Η ντροπαλοσύνη, ίσως, για λίγους και σπάνιους. Για τους περισσότερους, όμως, είναι η νωθρότητα, η φυγοπονία, δηλαδή εκείνη η ροπή στην οκνηρία, για την οποία μίλησε ο ταξιδιώτης.
Έχει δίκιο: οι άνθρωποι είναι περισσότερο οκνηροί απ’ ό,τι δειλοί και φοβούνται περισσότερο τους κόπους που θα τους επέβαλε μια απόλυτη εντιμότητα και γύμνια. Μόνο οι καλλιτέχνες μισούν αυτή την αμέριμνη πορεία, με τα δανεικά φερσίματα και τις αταίριαστες γνώμες, και φανερώνουν το μυστικό, την κακή συνείδηση του καθενός, την πρόταση πως κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό θαύμα.
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019
Ρεπορτάζ Μαχαιρώματα, εμπρησμοί αιθουσών, bullying στους δασκάλους: Η καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού
Ενώ όλοι μιλούν για τα κακοποιημένα παιδιά, κανείς δεν ασχολείται με την καθημερινή κόλαση που ζουν οι εκπαιδευτικοί. Συλλέξαμε μαρτυρίες τους.
Από το περιστατικό της Φλώρινας, που είχε πάρει δημοσιότητα πριν από κάνα-δυο χρόνια, όταν ένας καθηγητής αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω της ανυπόφορης κατάστασης που δημιουργούσαν οι μαθητές στην τάξη (ένα από τα ελάχιστα περιστατικά που έγιναν γνωστά από τα πολλά που συμβαίνουν καθημερινά), μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στα σχολεία. Ή, πιο σωστά, όλα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.
Οι μαθητές δεν είναι αυτοί που ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες, ούτε και οι γονείς, οι οποίοι έχουν επιβάλει νέους κανόνες συμπεριφοράς ‒μια νέα μορφή βίας‒ κι έχουν αποκτήσει αυθαίρετα δικαιώματα, ενώ ο ρόλος του εκπαιδευτικού υποβαθμίζεται εντελώς.
Οι συνθήκες στις οποίες πρέπει να δουλέψει ένας εκπαιδευτικός το 2019 είναι πολύ δύσκολες και δυσκολεύουν όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. «Οι σκηνές που βλέπαμε σε αμερικανικές ταινίες και έμοιαζαν πολύ ακραίες και μακρινές δεν απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα» λέει ο Ν.Σ., δάσκαλος σε σχολείο της δυτικής Αττικής.
«Σήμερα, όταν μιλάμε για παραβατική συμπεριφορά μαθητών, δεν εννοούμε μόνο τους μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων, που μπορείς να πεις ότι είναι έρμαια των εφηβικών ενστίκτων τους. Στα δημοτικά η κατάσταση έχει ξεφύγει τα τελευταία χρόνια και η ζωή των δασκάλων έχει γίνει ανυπόφορη. Ξέρω δασκάλους που έχουν γίνει νευρωτικοί και αναγκάζονται να πάρουν χάπια για να αντέξουν την πίεση που είναι σίγουρο ότι θα υποστούν. Στα γυμνάσια και στα λύκεια έχεις να αντιμετωπίσεις τη βία των μαθητών, αλλά στα δημοτικά πρέπει να υποστείς και τις παραξενιές του γονέα, ο οποίος επεμβαίνει συνεχώς στο έργο του δασκάλου. Ξέρω συνάδελφο που στα μέσα της περασμένης χρονιάς πήρε άδεια άνευ αποδοχών και δεν ξαναγύρισε στο σχολείο γιατί δεν μπορούσε να αντέξει το bullying που της ασκούσαν μαθητές και γονείς. Προτίμησε να προστατέψει την ψυχική της υγεία, χάνοντας τη δουλειά της».
Έχει δοθεί πάρα πολλή εξουσία στα παιδιά, χωρίς να έχουν συνείδηση του τι κάνουν και πώς μπορούν να το ελέγξουν αυτό, οπότε ξεσπούν πάνω σου. Από την άλλη, είναι και οι γονείς που περιμένουν να κάνεις κάτι στραβό για να κάνουν καταγγελία.
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019
ΣΤΑ ΑΚΡΑ «Λευτέρης Γείτονας» (Α΄ Μέρος)
29Ιαν2019 – ΣΤΑ ΑΚΡΑ «Λευτέρης Γείτονας» (Α΄ Μέρος)
«Λευτέρης Γείτονας» (Α΄ Μέρος)
Τη διαδρομή του από το χωριό του στην Ήπειρο έως τα εκπαιδευτήρια Γείτονα στη Βάρη αφηγείται -σε δύο μέρη- ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος των εκπαιδευτηρίων, Λευτέρης Γείτονας, στην εκπομπή «ΣΤΑ ΑΚΡΑ» με τη Βίκυ Φλέσσα, την Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019 και την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019 στις 10 το βράδυ στην ΕΡΤ2.
Στο πρώτο μέρος της εκπομπής, ο Δάσκαλος Λευτέρης με το Δ κεφαλαίο μάς μιλά για μία άλλη Ελλάδα. Ανατρέχει στα παιδικά του χρόνια, όταν είχε για τροφό του την πενία αλλά και την αγάπη για τα γράμματα.
Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018
Χρίστος Τσολάκης. Πως πρέπει να είναι ο δάσκαλος.
Χρίστος Τσολάκης.
Πως πρέπει να είναι ο δάσκαλος.
Εκπομπή Βίκυ Φλέσσα 'Στα Ακρα'
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018
«Εκπαίδευση» χωρίς Παιδεία, μελέτη χωρίς βιβλία, Ιστορία δίχως μνήμη
Η εξάλειψη της μνήμης και της ιστορίας είναι η νέα μορφή πνευματικής υποδούλωσης
Του Δημήτρη Γιαννάτου*
Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, γινόμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας παιδαγωγικής αντιμεταρρύθμισης στον χώρο της εκπαίδευσης. Η συνειδητοποίησή της είναι κάτι περίπλοκο, επειδή πολλοί Έλληνες (γονείς, καθηγητές, φοιτητές, πολιτικοί) θεωρούν ότι το κατάντημα της εκπαίδευσης, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται οι υπερμοντέρνες παιδαγωγικές και πολιτικές, που ζηλεύουν σε άλλες προηγμένες χώρες. Μήπως, όμως χρειάζεται να καταλάβουμε ότι η κρίση στην εκπαίδευση,είναι ακριβώς αυτή η αναθεώρηση και υποτίμηση της Παιδείας μας, λόγω της ασύντακτης και λαίμαργης εισαγωγής της λεγόμενης «μετα-μοντέρνας» κατάρτισης των δεξιοτήτων;
Το 2006, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πραγματοποιείται η πρώτη συμβολική και ουσιαστική πράξη της συγκεκριμένης αντιμεταρρύθμισης, με την εισαγωγή των βιβλίων ουδέτερης ιστορίας στην ΣΤ΄Δημοτικού και στην Γ΄Γυμνασίου, τα οποία αποσύρθηκαν υπό την πίεση λαϊκών αντιδράσεων. Όμως η κορύφωση της αντιμεταρρύθμισης αυτής, συντελείται την τελευταία τριετία, με εγκυκλίους που φορούν τη μάσκα της «προόδου», ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος της πλανητικής πολιτικής προσπάθειας δημιουργίας του ανέστιου τύπου ανθρώπου του 21ου αιώνα.
Στην ουσία επιχειρείται η αλλαγή του πολιτισμικού παραδείγματος, έτσι ώστε το καπιταλισμικό (καπιταλισμός συν πολιτισμός) σύστημα να βρει τα απαραίτητα «καύσιμα» (ανθρώπους, οικονομία, κοινωνικές σχέσεις, επικοινωνία , νέες «θρησκείες», κ.α) και να συνεχίσει να επιβιώνει. Στην προσπάθεια αυτή αξιοποιεί την τεχνολογική υπερχείλιση των ανακαλύψεων του 20 αιώνα και την έμφυτη ανθρωπιά μας, την οποία μεταλλάσει σε «ανθρωπισμό» και σε έναν κόσμο προόδου «χωρίς όρια» και χωρίς βέβαια κανένα συνεκτικό οντολογικό κέντρο.
Η νέα παιδαγωγική, κολύμπησε στα βαθιά νερά της παγκόσμιας αμφισβήτησης του ΄60 και υιοθετώντας τα αρχικά αναγκαία μηνύματά της - ενάντια στην αυταρχική παιδεία -στη συνέχεια τα ενσωμάτωσε σε μεθόδους μιας νέας βιοπολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής κυριαρχίας και παγκόσμιων ανισοτήτων. Η απλοποίηση της γλώσσας σε απλό κώδικα επικοινωνίας χωρίς πολιτισμική κληρονομιά και οι «κοίταξε και πες»(lookandsay) μέθοδοι διδασκαλίας, η εξάπλωση της μεγατεχνικής ως της μόνης και αναπόφευκτης προόδου του ανθρώπου, η θεοποίηση της ψηφιακής επικοινωνίας και η αμφισβήτηση σχεδόν αρχετυπικών μορφών κοινοτισμού (οικογένεια, γειτονιά, λαϊκή τέχνη, συναδελφικές επαγγελματικές ενώσεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, αθλητικοί όμιλοι, συνδικάτα, θρησκευτική κοινότητα, κ.α), οδηγούν στην κυριαρχία του μαζικού ατόμου ενάντια στον συλλογικό άνθρωπο.
Οι Η.Π.Α ήταν το θερμοκήπιο των ιδεών αυτών, για να ακολουθήσει το παράδειγμά τους χρόνια αργότερα, η Γαλλία,σε μια εποχή μάλιστα που στην Αμερική, είχε ξεκινήσει ήδη μια κριτική σε ένα παιδαγωγικό σύστημα που γεννούσε εξειδικευμένους αναλφάβητους. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι η υπερμοντέρνα παιδαγωγική, ευελπιστώντας να απελευθερώσει το παιδί από κάθε καθοδήγηση και αυθεντία, ανακάλυπτε εκ νέου και χρησιμοποιούσε εκτεταμένα την ίδια της έννοιας της κοινότητας, της οικογένειας και της ομάδας.
Η πλήρης εξατομίκευση, ενός «προοδευτικού» πολιτισμικού Ροβινσώνα, θα συντελούνταν μέσα από φύσει παραδοσιακά ανθρώπινα στοιχεία, τα οποία το νέο σύστημα κυριαρχίας αμφισβητεί μόνον όταν εντάσσονται σε ένα εθνικό έδαφος, ή όταν αποτελούν εναλλακτικές μορφές οικονομίας και κοινωνίας, ενάντια στη παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης. Στο πλαίσιο αυτό, η ομάδα και η κοινότητα, καταλήγουν πειραματικά εργαλεία μάνατζμεντ στις «δημοκρατικές» πολυεθνικές επιχειρήσεις, ή στα σχολεία, όπου αξιοποιούν τον αξεπέραστο οικογενειακό δεσμό, αναπτύσσοντας τις απαραίτητες στρατηγικές που οδηγούν στην «κρατική» διαπαιδαγώγηση και στη φιλελεύθερη ολοκληρωτική «δημοκρατία» των ειδικών. Λίγο παράδοξα, θα λέγαμε ότι η οικογένεια και η σχολική κοινότητα ενδυναμώνονται τοπικά,για να καταλήξουν να αποδυναμώνονται συνολικά.
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018
"Τα χέρια μου είναι λερωμένα μόνο από κιμωλία!''
''Είμαι καθηγητής, βγάζω λίγα, αλλά είμαι ευτυχισμένος, γιατί τα χέρια μου είναι λερωμένα μόνο από κιμωλία!''
Από διαδήλωση καθηγητών στην Πορτογαλία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)