Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΣΜΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΣΜΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

Αναδημοσιεύουμε την εξαιρετική ανάλυση του ιστότοπου, https://anarchypress.wordpress.com, της αναρχικής συλλογικότητας Πυργται, όπου αποσαφηνίζονται οι όροι εθνισμός και εθνικισμός, καθώς και φασισμός - αντιφασισμός με τους οποίους κάποιοι συνειδητά ή από άγνοια οδηγούν τους πολίτες σε μια ακραία πόλωση.

https://anarchypress.wordpress.com

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.
Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή. Αντίθετα, ο εθνικισμός συνδέεται, αναγκαία, με την ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας, η οποία οργανώνει τον πυρήνα και την ιδεολογική συνοχή της στη βάση μιας κυρίαρχης εθνότητας– είτε υπαρκτής είτε υπό κατασκευή – σε έναν γεωγραφικό χώρο, προσδοκώντας στην μακροημέρευσή της μέσω της ταύτισης των συμφερόντων της εξουσίας με τα συμφέροντα των μελών της εθνότητας.
Ο εθνισμός, λοιπόν, δεν διαθέτει τα επιθετικά χαρακτηριστικά του εθνικισμού που επιθυμεί να ενσωματώσει δια της καταπίεσης ή του πολέμου άλλους πληθυσμούς με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια λογική ιστορική διεργασία η οποία μπορεί να συνδέεται ή να μην συνδέεται καθόλου με μια οργανωμένη δομή εξουσίας.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Οι μαθητικές καταλήψεις και ο μακαρθισμός των εθνομηδενιστών

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr
Eδώ και μερικές βδομάδες, έχουν ξεκινήσει καταλήψεις διαμαρτυρίας των μαθητών υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας και ενάντια στη Συνθήκη των Πρεσπών. Το κίνημα αυτό αποτελεί εξέλιξη της γενικής κινητοποίησης που ξεκίνησε από τα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και εκφράστηκε και στις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας κατά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ενδοτικότητά της απέναντι σε Σκοπιανούς και Αλβανούς, καθώς και την κυριολεκτικά ανεκδιήγητη συμφωνία των Πρεσπών, βάζει μπροστά μια εμφυλιοπολεμική συκοφαντία και καταδικάζει τις κινητοποιήσεις ως υποκινούμενες από φασίστες και χρυσαυγίτες. Στην πραγματικότητα, αυτές είναι αυθόρμητες, γιατί ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, ιδίως στη Μακεδονία, αντιδρά απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και στον γενικότερο εθνομηδενισμό που διοχετεύει η κυβέρνηση στα σχολεία, φτάνοντας να θέλει να καταργήσει ακόμα και τις εθνικές γιορτές και την ίδια την ιστορική μνήμη του ελληνισμού.
Κι όμως, σε αυτό το κίνημα, υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική. Η αναγέννηση του πατριωτικού αισθήματος μέσα στη νεολαία ωθεί κομμάτια της να θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα το «εμείς», μιλώντας για λογαριασμό της κοινωνίας ως συνόλου, με τρόπο που έχει να συμβεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι μαθητές δεν καταλαμβάνουν τα σχολεία για τα κυλικεία ή τις εκδρομές, όπως τόσο συχνά συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστική για το ήθος και τα κίνητρα των κινητοποιούμενων μαθητών είναι η επιστολή μαθητή, προέδρου του δεκαπενταμελούς ενός σχολείου, που δεν πραγματοποίησε κατάληψη αλλά συμπαραστέκεται στους καταληψίες και συμμερίζεται τις απόψεις τους:
«Πριν από μέρες συζητήθηκε και στο δικό μας σχολείο το ενδεχόμενο της κατάληψης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αποφασίσαμε ότι δεν θα κάνουμε κατάληψη γιατί κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε σε βάρος της μάθησής μας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι συμφωνούμε με την προδοτική συμφωνία που χαρίζει στους βόρειους γείτονές μας κομμάτι της ιστορίας μας. Κατανοούμε πλήρως όλους τους μαθητές των σχολείων που βρίσκονται σε κατάληψη». (Thestival team, Κοινωνία, 27/11/18 20:55 )

Από την εποχή του Κυπριακού

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ



Του Γ. Παπαδόπουλου - Τετράδη


Πού βρέθηκαν τόσοι Έλληνες να χλευάζουν την έννοια της πατρίδας, να απαξιώνουν κάθε τι που εμφανίζεται ελληνικό, να καταδικάζουν κάθε πολιτική που υπερασπίζεται εδάφη και κυριαρχίες της χώρας και να περηφανεύονται ότι είναι αντιεθνικιστές; Μα, στα ελληνικά πανεπιστήμια, στα απομεινάρια μιας εμμονικής αριστεράς και, κυρίως, στα κονδύλια αμερικανικών και ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, που μετά το ’80 χρηματοδότησαν ανθρώπους σε χώρες όπου η έννοια πατρίδα ήταν φρένο στην παγκοσμιοποίηση.

Επειδή η παγκοσμιοποίηση είναι το αύριο του καπιταλιστικού συστήματος. Και ο μόνος που μπορεί να καθυστερήσει το χτίσιμό του είναι τα σύνορα. Οι πατρίδες. Αν δεν υπήρχαν πατρίδες δεν θα υπήρχαν και σύνορα.


Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο αριστερός διεθνισμός ταυτίζεται στο στόχο αυτό με τον καπιταλισμό! Όχι πατρίδες, όχι σύνορα. Όπως άλλωστε ταυτίζονται και στο μείζον: Ότι ο άνθρωπος είναι οικονομικό ζώο και ότι όλα τα της ζωής του εξαρτώνται από την οικονομία. Και ταυτίζονται και στο ότι ευημερία σημαίνει οικονομική ευημερία. Πού διαφέρουν; Στη διαχείριση αυτής της ιδεολογίας του homo economicus. Όχι στην ιδεολογία! Ο Μαρξ διαφωνούσε με τη διαχείριση που κάνει ο καπιταλισμός στο κεφάλαιο. Όχι με το κεφάλαιο αυτό καθεαυτό σαν αξία.

Σ' αυτή την ταύτιση με τον μαρξισμό έπαιξε πολλά από τα λεφτά της η κεφαλαιοκρατική κλίκα που εξουσιάζει τον κόσμο εδώ και δεκαετίες. Έφτιαξε ιδρύματα δήθεν σύσφιξης της σχέσης των λαών και ιδρύματα συμφιλίωσης, όχι για να ειρηνέψει τους λαούς και να αμβλύνει τις εντάσεις ανάμεσα σε χώρες. Αλλά, για να σβήσει ιστορικές μνήμες, να μειώσει τα πατριωτικά αισθήματα των λαών, στην ανάγκη να τα εξαλείψει, και να μπορέσει έτσι να σπείρει πιο εύκολα τους αγωγούς, τα μαζικά προϊόντα, την κατανάλωση, τα κέρδη.

Και πώς θα το έκανε ευκολότερα αυτό από το να αλλάξει την παιδεία λαών- και του ελληνικού- με όχημα και πρόθυμους χρήσιμους ηλίθιους όσους εχθρεύονταν την έννοια της πατρίδας. Αυτοί ήταν τα έμμισθα ή άμισθα οχήματα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτοί είναι και σήμερα.

Το έκανε αυτό η Πέμπτη φάλαγγα του επεκτατικού καπιταλισμού και για να μπορεί να επεμβαίνει χωρίς αντίσταση όπου θέλει. Μια Γιουγκοσλαβία δεν ήταν καλό παράδειγμα. Ήταν όμως καλή άσκηση. Γιατί έπεσαν εκατομμύρια από ιδρύματα και λέσχες εξουσίας σε ΜΜΕ και σχολεία και σε κυβερνήσεις και σε κόμματα και σε πρόσωπα (και στην Ελλάδα) για να λοιδορηθεί ο Σερβικός πατριωτισμός και να μετονομαστεί σε εθνικισμό.

Η Συρία και η Λιβύη είναι τρανταχτά παραδείγματα λαών που δεν αντιστάθηκαν καθόλου στην ξένη εισβολή, ενώ αντίθετα χωρίστηκαν σε οργανώσεις χρυσοπληρωμένες από τους εισβολείς, για να κάνουν τη δουλειά των ξένων κεφαλαιούχων και να σκοτώνονται μεταξύ τους. Αν είχαν μέσα τους την έννοια της πατρίδας τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για τους ξένους.

Όπως είναι πολύ δύσκολα με τους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους. Επειδή και οι δύο υπερασπίζονται σθεναρά μια πατρίδα. Αλλά, και με τους Κουβανούς. Για τους οποίους τα σύνθημα ήταν αυτό που εμφυσούσε ο- Αργεντίνος παρ όλα αυτά- Τσε Γκεβάρα: Patria o muerte. Πατρίδα ή θάνατος!

Επειδή, κι αυτό δεν το ξέρει η αριστερίστικη αρρώστια, η αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι πατριωτική. Για να σέβεται όλες τις πατρίδες.

Όσοι έχουν μια ηλικία θα θυμούνται ότι μέχρι την εισβολή και το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας οι αντιπατριωτικές κορώνες και η αντιπατριωτική κουλτούρα ήταν περιορισμένη στην Ελλάδα. Περιοριζόταν σε ελάχιστες αριστερίστικες οργανώσεις και σε ένα μέρος από τους οπαδούς του ΚΚΕ. Ένα μέρος, γιατί ο Φλωράκης δεν υπήρξε ποτέ αντιπατριώτης.

Ο Φλωράκης, όπως και πολλοί κομμουνιστές και αριστεροί μη μαρξιστές και αναρχικοί, ήξεραν από τη θεωρία και την πράξη, αυτό που τόνισε χτες και ο Μίκης. Ότι δεν μπορείς να αγαπάς τις πατρίδες των άλλων αν δεν αγαπάς τη δική σου. Δεν μπορείς να σέβεσαι κανέναν αν δεν σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου. Ο αληθινός διεθνισμός είναι πατριωτικός.

Από το ’90 και μετά, λοιπόν, τα ξένα κονδύλια πλήθυναν, όπως και οι καθηγητές στα ελληνικά πανεπιστήμια, τα βιβλία, τα συγγράμματα, αλλά και οι «πρόθυμοι» δημοσιογράφοι στις εφημερίδες. Και μαζί τους πλήθυναν και εκείνοι που μεθοδικά άρχισαν να διαστρέφουν τις έννοιες και να διδάσκουν κάθε τι πατριωτικό σαν εθνικιστικό! Ανεμπόδιστοι και από ένα κοσμοπολιτικό σοσιαλδημοκρατικό κεντρικό κράτος, που είχε πάρει διαζύγιο από το πατριωτικό σοσιαλδημοκρατικό του Ανδρέα και του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018

Γιώργος Κοντογιώργης, Από το έθνος του κράτους στο έθνος της κοινωνίας

Γιώργος Κοντογιώργης


Αποτέλεσμα εικόνας για κοντογιωργησΤο ελληνικό πρόβλημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το «διεθνές», πλην όμως διαθέτει τη δική του ιδιαιτερότητα και δυναμική που μας επιτρέπει να το ορίσουμε ως παρέκκλιση. Αποδίδω την αιτία της ελληνικής κακοδαιμονίας στις δυσμορφίες που προκαλεί η αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος/κράτους προς την ανθρωποκεντρική ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας. Το πολιτικό αυτό σύστημα οδήγησε το κράτος και τους νομείς του να λειτουργούν ως λυμεωνικά παράσιτα επί του Ελληνισμού, να τον απομυζούν και να τον καταστρέφουν.
Δεν ανέμενα την τωρινή κρίση για να προβώ στη διαπίστωση αυτή. Δεκαετίες επισημαίνω το γεγονός, και ουσιαστικά ανήγγειλα πριν από τη δεκαετία του 1990 την, σε συντεταγμένες βάσεις, επιχειρούμενη λεηλασία της ελληνικής χώρας και την επερχόμενη νέα συντριπτική συρρίκνωση του Ελληνισμού. Στο πλαίσιο αυτό, αρκούσε μια μικρή έστω διεθνής αναταραχή για να εκθέσει την Ελλάδα και να της προκαλέσει μια ανήκεστη βλάβη.
Η ίδια γνωσιολογική αφετηρία με οδήγησε να επισημάνω την κατεύθυνση της λεγόμενης διεθνούς εξέλιξης και τις επιπτώσεις της. Καιρό πριν την εκδήλωση της αμερικανικής κρίσης, που οδήγησε στο κλείσιμο της τράπεζας Lehman Brothers, είχα αναδείξει το γεγονός της επελθούσης ανατροπής στην ισορροπία μεταξύ κοινωνίας, κράτους και οικονομίας, την αιτιολογία της και τις επερχόμενες επιπτώσεις.
Το επιχείρημα αυτό πηγαίνει πολύ πιο πίσω, στις αναλύσεις μου της δεκαετίας του 1980 και του 1990, στις οποίες κατέγραφα τον χαρακτήρα των αλλαγών που συντελούνταν στον κόσμο της εποχής: στο επικοινωνιακό σύστημα, στην εργασία, στη σχέση κοινωνίας και πολιτικής, στην διακρατική φιλοδοξία των εθνικών θεσμών, στις επιπτώσεις της πλανητικής διακτίνωσης σημαντικών παραμέτρων του ανθρωποκεντρικού γίγνεσθαι κλπ.
Εν σπέρματι η υπέρβαση

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2018

Εθνολαϊκισμός οτιδήποτε αμφισβητεί τον ευρωδεσποτισμό - Δημήτρης Μπελαντής

 




Δημοσιεύθηκε: Φύλλο 412 - 16/6/2018

Τι είναι ο «εθνολαϊκισμός»; Υπάρχει αυτό το πράγμα;

Δρόμος της ΑριστεράςΚατά πρώτον, η έννοια του εθνολαϊκισμού αποτελεί μια αρνητική και πολεμική έννοια, κάτι σαν την «τρομοκρατία». Είναι μια έννοια που αποδίδεις στον αντίπαλο, για να τον απαξιώσεις και να τον δυσφημήσεις. Κανείς πολιτικός, καμία πολιτική δύναμη και κανένα κοινωνικό κίνημα, από όσο ξέρω, δεν αυτοπροσδιορίζεται ως εθνολαϊκιστικό ή έστω ως λαϊκιστικό. Παρ’ όλα αυτά, πολιτικά κινήματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηρίζονται ότι συγκλίνουν στον εθνολαϊκισμό. Από τον ΣΥΡΙΖΑ της αντιμνημονιακής περιόδου ως το Brexit, τον Τραμπ και τον Πούτιν.
Ειδικά, στον ευρωπαϊκό χώρο και στον χώρο της Ε.Ε., ο κεντρικός φορέας που απονέμει τον προσδιορισμό αυτόν είναι το ιερατείο των Βρυξελλών, καθώς και το τεράστιο σύστημα πολιτικών και ιδεολογικών μηχανισμών, των οποίων το ιερατείο προΐσταταιΩς «εθνολαϊκισμός» χαρακτηρίζονται όλες εκείνες οι δυνάμεις, οι οποίες, είτε με «αριστερό» είτε με «δεξιό» είτε με «ακροδεξιό» πρόσημο, αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία και τον ηγετικό παρεμβατικό ρόλο της Ε.Ε. στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας τους. Αμφισβητούν την υπονόμευση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, την επιβολή της δημοσιονομικής πολιτικής της Ε.Ε. και στενότερα της ευρωζώνης και κατ’ επέκταση την υπονόμευση συνολικά της εσωτερικής κρατικής πολιτικής.

Το Ριζοσπαστικό ή Ολοκληρωτικό Κέντρο

Στον αντίποδα αυτών των αντιφατικών και πολύμορφων πολιτικών, οι υποστηρικτές της Ε.Ε. και των ευρύτατων παρεμβάσεών της στα εσωτερικά των χωρών, συγκροτούν ένα είδος ριζοσπαστικού ή καλύτερα ολοκληρωτικού Κέντρου. Αυτό απαρτίζεται από μια φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη Κεντροδεξιά ή Δεξιά και από μια φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη Κεντροαριστερά και Αριστερά (πιο δόκιμος ο σύνθετος όρος που περιλαμβάνει την έννοια «κέντρο-»). Το Κέντρο αυτό διακρίνεται από ορισμένες συναινέσεις:
  • Συναίνεση στη διαρκή λιτότητα και το διαρκές ξήλωμα του κοινωνικού κράτους.
  • Αποδοχή θεσμοποιημένων ή μη μορφών εποπτείας από τις Βρυξέλλες στην οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, σε συνδυασμό, ειδικά στην ευρωζώνη, και με την περιφρούρηση του ευρώ.

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

Η συκοφάντηση ενός λαού από την «κυβέρνησή του»!



Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου


Οι συνδέσεις της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας με την πορεία του Σκοπιανού και την εργαλειοποίηση της χώρας μας, για την αναδιάρθρωση συμμαχιών και συνόρων στα Βαλκάνια, μοιάζουν εφιαλτικές.

Το τελευταίο επεισόδιο, με το θολό -όσον αφορά την εγκυρότητα και τους πρωταγωνιστές-, αλλά σαφώς προπαγανδιστικής τακτικής, κείμενο υπογραφών, από 320 «προσωπικότητες από τον χώρο της πολιτικής, της διανόησης και της τέχνης», ήρθε να προσθέσει ακόμη μια παράμετρο στην υπόθεση: Αυτήν της ιδεολογικής χειραγώγησης και ψυχολογικής προετοιμασίας του εδάφους για την αποδοχή των αποφάσεων της κυβέρνησης. Τακτική που εστιάζει στην κατασυκοφάντηση και δαιμονοποίηση όσων δεν συμφωνούν με τον στόχο, τις αφετηρίες και την κατάληξη την ονοματοθεσίας της γειτονικής χώρας.
Στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, κυρίαρχο ρόλο και μηχανισμό «κατοχής» έπαιξε η οικονομική καταστολή με την προηγούμενη αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Η Δύση είχε ενθαρρύνει τη Γιουγκοσλαβία (όπως και πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου) να δανειστεί από τις τράπεζές της, καθώς τη θεωρούσε μια σοσιαλιστική χώρα που δεν ανήκει στο σοβιετικό μπλοκ. Τη δεκαετία του 1980, η κρίση στο παγκόσμιο εμπόριο και η αύξηση των επιτοκίων εκτίναξαν στα ύψη το εξωτερικό χρέος, δημιουργώντας τον κατάλληλο μηχανισμό υποδούλωσης της χώρας στα σχέδια της Γερμανίας και των Η.Π.Α.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

Κατερίνα Γώγου – Είμαι Ελληνίδα. Το πεπρωμένο μου είναι η Ελλάδα.Το όνομά μου είναι Οδύσσεια.

--1_1_~1
Συνειδητοποιώ ολοένα περισσότερο, γιατί το τελευταίο βιβλίο της Γώγου : «Με λένε Οδύσσεια», δεν έτυχε της αναγνώρισης που του έπρεπε. Βιβλίο τραγικό όσο και τα υπόλοιπα, αλλά συνάμα και το πιο βαθύ, το πιο αυτοβιογραφικό, το πιο ελληνικό! Είχε θαρρώ, απαγορευμένες ελληνικές λέξεις και ιστορίες, για τους ατομικιστές νομάδες των εξαρχειώτικων περιθωρίων, που βυθισμένοι μέσα στο ναρκισσισμό μιας  μηδενιστικής «αναρχίας»,  αδυνατούν να συλλάβουν ότι είναι άλλο αναρχικός στην Ελλάδα και άλλο Έλληνας αναρχικός. Δεν θα μιλήσω για τα προσωπικά βιώματα και το τραύμα της Γώγου. Τις μικρότητες και τις μεγαλοσύνες της. Το βαθιά πληγωμένο βίωμα από την γέννησή της σχεδόν! Εκείνη τα εξιστορεί καλύτερα στα ποιητικά βιβλία της. Ψυχή πονεμένη, γι’αυτό ξέρει να ζυγώνει τον Καζαντζίδη στα μονοπάτια της πατρίδας μας. Το περιθώριο, η απομόνωση και ο λυγμός της αγαλήνευτα, σε ραντεβού με την Ελλάδα και τον αγώνα της να επιβιώσει. Με αναστοχασμό μεγάλο…!
Είναι που μπορεί και συνομιλεί με όλους τους «πρίγκιπες της αναρχίας», πάντα όμως μέσα στον πολιτισμό του Παπαδιαμάντη και του Ελύτη. Γιατί ο εκδυτικισμός και παρασιτισμός των περισσότερων πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων στην χώρας μας αποθέωνε εισαγόμενα πρότυπα. Από την προηγμένη Ευρώπη, μέχρι τον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν, ξεχνώντας πάντα τον Μαρίνο Αντύπα. Όμως η Γώγου, ήξερε… Η μάνα, ο πατέρας, η Ακρόπολη, η Πατησίων, η Ελλάδα. Στο καταστάλαγμα της ζωής της, ίσως της ξεφεύγει ότι μιλούσε ενάντια σε όλα, σε πατρίδες, ιδεολογίες, σύνορα, όρια, επειδή αναζητούσε το σύνορο εντός της, τον τόπο της. Στο περιθώριο μιας γενιάς, άγγιζε στοργικά με το χάδι που της είχε λείψει, τον περιθωριακό πόνο του κάθε ανθρώπου, σε τούτη τη μικρή φλούδα γης. Δεν είναι «αναρχικός» ο πόνος, αλλά ανθρώπινος.  Με έναν τρόπο ανεξήγητο, καθώς δεν θα μπορούσα να ζω ποτέ την ζωή της, λυτρώθηκα και έκλαψα αμέτρητες φορές με τα λόγια της, από παλιά και τώρα ακόμα! Ας την διαβάσουμε στο στερνό της βιβλίο :

Σάββατο 14 Ιουλίου 2018

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;


Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.
Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.
Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.
Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή. Αντίθετα, ο εθνικισμός συνδέεται, αναγκαία, με την ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας, η οποία οργανώνει τον πυρήνα και την ιδεολογική συνοχή της στη βάση μιας κυρίαρχης εθνότητας– είτε υπαρκτής είτε υπό κατασκευή – σε έναν γεωγραφικό χώρο, προσδοκώντας στην μακροημέρευσή της μέσω της ταύτισης των συμφερόντων της εξουσίας με τα συμφέροντα των μελών της εθνότητας.
Ο εθνισμός, λοιπόν, δεν διαθέτει τα επιθετικά χαρακτηριστικά του εθνικισμού που επιθυμεί να ενσωματώσει δια της καταπίεσης ή του πολέμου άλλους πληθυσμούς με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια λογική ιστορική διεργασία η οποία μπορεί να συνδέεται ή να μην συνδέεται καθόλου με μια οργανωμένη δομή εξουσίας.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

Τι σημαίνει Έθνος; Μια μεγαλειώδης απάντηση από τον καταξιωμένο ηθοποιό Γιάννη Βογιατζή

Σε ερώτηση της δημοσιογράφου Μαρίας Ανδρέου: Τι σημαίνει έθνος και πώς διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση; ο μεγάλος αυτός άνθρωπος,καλλιτέχνης και Ελληνας απάντησε: Στο σχολείο είχαμε έναν ιταλό καθηγητή, με λατρεία στην ελληνική παιδεία, τον Κάρλο Μπρικέλι. Μας έκανε ιταλικά και μας μάθαινε να λέμε ότι στο αίμα μας ρέει αίμα ιταλικό. Τότε όλα τα παιδιά και χωρίς να συνεννοηθούμε -αυτή είναι πιο η δυνατή μου ανάμνηση, που με κάνει και κλαίω όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια- φωνάζαμε: «Στο αίμα μας ρέει αίμα ελληνικό»! 

Οι κατακτητές πιστεύουν ότι με την προπαγάνδα μπορούν να αλλάξουν οι λαοί. Η συνείδηση ενός έθνους φτιάχνεται από την κοινή γλώσσα, την ιστορία και τη γνώση του ποιος είσαι. Το κράτος δεν έχει την ίδια ισχύ με το έθνος.


Κράτος φτιάχνεις με τη μείξη πολλών εθνοτήτων. Αυτά τα κράτη συνήθως είναι σκληρά απέναντι στους πολίτες τους. Η ελευθερία δεν παρέχεται αφειδώς στις εθνότητες, για να μην μπορούν να ξεσηκωθούν και το κράτος διαλυθεί. Δεν υπάρχει ουσιαστική δημοκρατία. Ενώ στο έθνος υπάρχει ο άγραφος νόμος των εθίμων, των κοινών αγώνων και καημών, του πολιτισμού, της θρησκείας, των παρόμοιων χαρακτηριστικών. Για αυτό είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που δεν χάθηκε ποτέ το εθνικό της DNA, ακόμη και με τετρακόσια χρόνια τουρκικής σκλαβιάς.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Έστι Δίκης οφθαλμός

Έστι Δίκης οφθαλμός

Έστι Δίκης οφθαλμός - Media


4.7.2018 / ΣΤAΘΗΣ Σ.

Μικρή παρένθεση. Έγραψε προχθές ο παλιός σύντροφος και φίλος Γιάννης Μηλιός στα «Νέα» (πράγμα που κατά τους τιμητές εκ του προχείρου που ενδημούν ή ενεδρεύουν σε καθιδρύματα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών» τον καθιστά άνθρωπο του κ. Μαρινάκη) ένα κείμενο για μια εξέγερση στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη το 1363. Όταν Βενετσιάνοι Καθολικοί και Ορθόδοξοι Βυζαντινοί, ευγενείς και οι μεν και οι δε, συνασπίσθηκαν σε εξέγερση εναντίον της Βενετίας και προχώρησαν στην ανακήρυξη της βραχύβιας Δημοκρατίας του Αγίου Τίτου.
Εξ αυτού του παραδείγματος (υπάρχουν χίλια ακόμα τέτοια) ο φίλος Μηλιός βγάζει δύο συμπεράσματα, το ένα χρήσιμο για το άλλο: Πρώτον, ότι αυτό το περιστατικό μπορεί να σημαίνει ότι η Ενετική ταυτότητα των Καθολικών εξεγερμένων και η Βυζαντινή ταυτότητα των Ορθόδοξων εξεγερμένων θα μπορούσαν να έχουν συνθέσει (ή συνέθεσαν) μια νέα εθνική ταυτότητα, εκείνη των Κρητών. Δεύτερον, κάτι τέτοια είναι που αποδεικνύουν κατά τον Γιάννη Μηλιό, ότι η τρισχιλιετής συνέχεια του Ελληνισμού είναι μύθος.
Κατ’ αρχάς, δεν φαίνεται να περνάει απ’ το μυαλό του φίλου Μηλιού, ότι η εν λόγω εξέγερση θα μπορούσε να ήταν, όπως και ήταν, μια (ταξική) απόπειρα των Δυνατών της Κρήτης να απαλλαγούν από την αφαίμαξη της Μητρόπολης (εν προκειμένω της Βενετίας, που θα μπορούσε να είναι η Κωνσταντινούπολη – αν είχε ακόμα την ισχύ). Κατά τα υπόλοιπα «ταυτοτικά», το παράδειγμα του Γιάννη απλώς αιωρείται ακατανόητο.
Για να γίνει κατανοητό το αίολο του παραδείγματος, ας πάμε λίγα χρόνια μετά το 1363, όταν οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν την τελευταία Βυζαντινή κτήση στην Ανατολία, τη Φιλαδέλφεια. Σε αυτήν την επιχείρηση οι Οθωμανοί εξανάγκασαν τον δυστυχή Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης να συνδράμει τους Μουσουλμάνους με Βυζαντινά στρατεύματα.
Μήπως η από κοινού δράση των Μουσουλμάνων Οσμανλήδων και των Ορθόδοξων Βυζαντινών δημιούργησαν μια νέα εθνική ταυτότητα στα πέριξ της Φιλαδέλφειας;
Αν ναι, ακόμα την αναζητά ο Λίβινγκστον.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΆΛΛΑ-"Ενενήντα λεπτά, μια ζωή"

Αποτέλεσμα εικόνας για μουντιαλ σημαιες

Του Γιώργου Γκόντζου

ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΆΛΛΑ---Ένα από τα σκηνικά που παρατηρώ πριν την έναρξη των αγώνων είναι και το εξής; Με την ανάκρουση των Εθνικών Ύμνων των ομάδων ,εκτός από τους ποδοσφαιριστές, και τα μέλη του κάθε προπονητικού επιτελείου, ο φίλαθλοι στις εξέδρες τραγουδούν μαζί τους ...Με βάση τα όσα διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια, στην χώρα μας, σκέφτομαι πως τους αγώνες, τους παρακολουθούν τα "εθνίκια" κάθε χώρας και μόνο..

Απλά με την ευκαιρία αναδημοσιεύω ένα παλιό κείμενό μου,με σχετικά στοιχεία επικαιρότητας, πριν τέσσερα χρόνια, με τίτλο "Ενενήντα λεπτά, μια ζωή" (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ!!---)

Ενενήντα λεπτά, μια ζωή...

(Ο δωδεκάλογος ενός συνεπούς αντιεθνικιστή κατά την διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα της Εθνικής Ελλάδας)
1) Χαρίζει σε φίλους του το βιβλίο του Ν.Δήμου,'' Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας''.
2)Φασκελώνει την Εθνική ομάδα μόλις εμφανίζεται στην οθόνη,ιδιαίτερα κατά την ανάκρουση του ύμνου.
3)Σε επικοινωνία με φίλους του γράφει την λέξη '''Έλληνες'' ,όσο το δυνατόν ανορθόγραφα.
4)Όταν κερδίζει πέναλτι η Ελλάδα,αν και δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο ,για τους γνωστούς λόγους,εκτιμά πάραυτα πως είναι ''καραστημένο'',για να τονωθεί ο εθνικισμός των μικροαστών και των ανόητων εργατών που αδυνατούν να αντιληφθούν τις απόψεις του.
5)Παρακολουθώντας τον αγώνα, περνά ,γενεές δεκατέσσερις ,τον Σεφέρη,τον Ρίτσο,τον Ελύτη ,τον Σολωμό-αυτόν ιδιαίτερα-,τον Κάλβο και άλλους παρόμοιους εθνικιστές ποιητές.
6)Στο ημίχρονο φροντίζει για την αυτομόρφωσή του,διαβάζοντας ξανά το βιβλίο της ιστορίας της Μ.Ρεπούση και βλέποντας το video από το πρώτο επεισόδιο της σειράς του ΣΚΑΪ -" 1821 ...Η γέννηση ενός έθνους" ,με παρουσιαστή τον Πέτρο Τατσόπουλο,ιδίως στο σημείο 11'.52'' που γίνεται λόγος για ''άφιξη'' των Οθωμανών στην Ελλάδα(Για να μη νομίζει η υπουργός τουρισμού πως μόνο τώρα έχουμε.. ''αφίξεις'')
7)Αναδεικνύει γνωστά αντιεθνικιστικά συνθήματα ,όπως:''Μα....κα Ελύτη το Αιγαίο σου βρωμάει Ελλάδα'','Έλληνας είσαι και φαίνεσαι'',''σκ.... στον Έλληνα εργάτη''.
8)Βλέποντας στιγμιότυπα από πανηγυρισμούς, από πρόσφατη επιτυχία της Eθνικής στον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης,θυμάται με διεθνιστική νοσταλγία την διαδήλωση πριν από λίγα στην πρωτεύουσα της ''Μακεδονίας'' στην γειτονική χώρα,με κυρίαρχο σύνθημα την ανάκτηση της Θεσσαλονίκης στην οποία δεν μπόρεσε ό ίδιος να παρίσταται ,αλλά έχει εικόνες όπως του τις μετέφεραν φίλοι του αντιεθνικιστές που συμμετείχαν σ' αυτή.
9)Πανηγυρίζει σε κάθε γκολ σε βάρος της Εθνικής, γιατί εκτιμά πως αυτό είναι ένα ακόμη καίριο κτύπημα στον εθνικισμό.
10)Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για την Ελλάδα,

Τρίτη 17 Απριλίου 2018

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ για τα εθνικά ζητήματα


(***) = ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ για τα εθνικά ζητήματα και τον πατριωτισμό.
[... τουλάχιστον ότι έχω διαβάσει εγώ !)

  1. # ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ - Θ.Ζιάκας
  2. # ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ (εναλλακτικές εκδόσεις)
  3. # Η ΕΛΛΛΗΝΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ (εναλλακτικές εκδόσεις)
  4. # ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ - Νίκος Ψυρούκης
  5. # ΕΘΝΗ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ - Julia Kristeva
  6. # AΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ - Γληνός / Δραγούμης
  7. # ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ - ΓιάννηςΤσαρούχης
  8. # ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - Νίκος Σβορώνος
  9. # 1922 - Γ. Καραμπελιάς
  10. # ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ - Νίκος Σβορώνος
  11. # ΕΘΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ - Σπύρος Κουτρούλης
  12. # 1204 - Η Διαμόρφωση του Νεώτερου Ελληνισμού - Γ. Καραμπελιάς
  13. # ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΣΥΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ - Γ. Κοντογιώργης
  14. # ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ - Θ. Αθανασόπουλος- Καλόμαλος
  15. # ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - Γ.Καλιόρης

Σάββατο 14 Απριλίου 2018

ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΦΙΛΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ "ΛΟΓΙΚΗΣ", Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ


ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1990 ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΑΝ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΟΠΟΤΕ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΕΚΑΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΣΟΥΣ ΝΑ ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΝΤΑΙ.

Υπάρχει μια πιθανή εξήγηση, βέβαια. Κάποιοι έλεγαν ένα μεγάλο ψέμα, ότι ο πόλεμος ως ιστορικό φαινόμενο έχει τερματιστεί από την έλευση της παγκοσμιοποίησης που υπήρχε στην φαντασία άσχετων η ηλιθίων ή φορέων ύπουλης “soft power”, από την αύξηση των ΜΚΟ και από την πολιτική γαλούχηση αυτοχθόνων κακών ινδιάνων κακών κρατών. Έτσι οι πολίτες των τελευταίων, πχ της «κακής Ελλάδας», έπρεπε να μάθουν να μην αμύνονται και να πολεμούν αν χρειαστεί για την πατρίδα τους όταν τους απειλούν και τους επιτίθενται. Τόσο απλά τα πράγματα, κάποιοι πολίτες κάποιων κρατών δεν πρόσεξαν και κατάκοιτοι τώρα υποφέρουν ενώ πολλά έπονται.

Η πρώτη φωτογραφία πάντως με τόσες δυνάμεις γύρω από την Μεγαλόνησο Κύπρο κάτι πρέπει να σημαίνει, ότι δηλαδή ο πόλεμος δεν τελείωσε και ότι οι νεοέλληνες έκαναν τελικά λάθος. Ή μήπως λάθος κάνει "η πολιτική σκέψη της Μαριορής" στην δεύτερη φωτογραφία.

Τώρα ποιοι να έπεισαν άραγε πολιτικούς ηγέτες να χορεύουν ζεϊμπέκικο ή να γίνονται κουμπάροι και πως τέτοιοι ασυγκράτητοι κατευνασμοί θα έφερναν την πολυπόθητη "ειρήνη"! Γιατί οι νεοέλληνες ηγέτες να πείθονται όταν ακούνε ή τους λένε ή τους συμβουλεύουν πως οι αισθητικές σχέσεις σημαίνουν κατιτί!
Φωτογραφία του Γιώργος Γκόντζος.
Στον θεματικό κύκλο πολιτικής ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΜΥΝΑΣ στο ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ,υπεύθυνος ο Γιώργος Παπανδρέου.  Στην φωτογραφία, από το παρελθόν, ο ΓΑΠ υπουργός εξωτερικών τότε, χορεύει ζεϊμπέκικο και ο Ισμαήλ Τζεμ, Τούρκος ομόλογός του τότε, τον συνοδεύσει με παλαμάκια..
Προβληματισμοί όλοι αυτοί ενός βασικά ερασιτέχνη ψαρά των πιο νότιων προαστίων. Γιατί πλέον όσοι νεοέλληνες διαθέτουν κοινή λογική - αφήστε τα διπλώματα, τους τίτλους και τις σπουδαιοφανείς επιστημονικές σαπουνόφουσκες των ιδεολογημάτων και των θεωρημάτων - θα πρέπει νομίζω ως καλοί γιατροί-πολίτες να κάνουν σωστή διάγνωση του τι σημαίνει κράτος, τι ισχύει για το κράτος εάν υποβαθμίσει την κρατική κυριαρχία και την ισχύ και τι πραγματικά συμβαίνει στην διεθνή πολιτική (αυτά βασικά που όλοι μας εμείς οι απλοί άνθρωποι βλέπουμε στις ειδήσεις). Μόνο αν γίνουμε καλοί-γιατροί πολίτες θα κάνουμε καλή διάγνωση και θα προτείνουμε για την πατρίδα μας καλή θεραπεία, δηλαδή όπως γράψαμε πρόσφατα μέσα από μια ειρηνική πολιτική και μη εμφύλια Επανάσταση να ανακληθούν οι δράστες της συμφοράς και ανεξαρτήτως θυσιών να σταθούμε όρθιοι, δηλαδή εθνικά ανεξάρτητοι.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2018

«Πολεμοχαρής εθνικισμός», λοιπόν;……


του Νίκου Σταθόπουλου

Τύμπανα πολέμου, όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο απειλητικά… με τη χώρα αλυσοδεμένη στο κρεβάτι μιας εγκληματικής κοινωνικοοικονομικής χειρουργικής, ο εφιάλτης μιας γενικής σύρραξης με την Τουρκία δεν είναι πια το «απίθανο» και το εξορκιστικά «μακρινό»… και καμιά «στρατηγική κατευνασμού» δε μπορεί να φρενάρει το γενιτσαρικό μένος του «Σουλτάνου» (κι αυτό έχει αποδειχθεί «πανηγυρικά», από το 1996…)…αντιθέτως, σε καταδικάζει στην ηττοπάθεια αλλά και στην επίταση της εξάρτησης από «προστάτες»…

…Κορυφώνοντας την ενορχήστρωση της πολεμικής τρομοκρατίας, ο αδίστακτος σουλτανίσκος του ισλαμοφασισμού, ντυμένος με στρατιωτική στολή, μίλησε ευθέως για «εδάφη που μας ανήκουν» και τα οποία για να προσαρτηθούν «θα πάρουμε πολλές ζωές»… ούτε ο Αδόλφος τέτοια σαφήνεια στην βαρβαρική πρόθεση! Ούτε ο Μωάμεθ ο «Πορθητής» τέτοια χυδαία απολίτιστη αλαζονεία μέσα στην Αγία Σοφία…

…Και δεδομένου ότι ήδη οι ένστολοι αφιονισμένοι της σύγχρονης Υψηλής Πύλης «δρουν» στα ανατολικά, ο κώδων κρούει για τα δυτικά, δηλαδή για την Ελλάδα… ο Νεοοθωμανισμός περνά από τη ρητορεία στις ενέργειες, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια διεθνείς συνθήκες, συνοριακά δεδομένα, κράτη, ηθική και λογική… η κατασκευή πυρηνικής εγκατάστασης δίπλα στην Ελλάδα, καθιστά την επέκταση εις βάρος μας ζωτική εγγύηση του ξεσαλωμένου μεγαλοκρατισμού…

…Με τον τόπο ρημαγμένο από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα, με το λαό αιμόφυρτο στο καναβάτσο από την απίστευτη βία των «μεταρρυθμίσεων», με μια ψυχολογία που δίνει μάχη ακεραιότητας έναντι της απελπισίας: η έλευση της πολεμικής καταστροφής, αν ο μη γένοιτο συμβεί, «κλειδώνει» την τραγωδία… η γεωπολιτική θα συναντήσει την οικονομία σε ένα ραντεβού εθνικής καταβαράθρωσης… τουλάχιστον να σώσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα! και μαζί της, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο, δημιουργώντας μια πρακτική ελπίδα αναγέννησης…

Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

Ευρωπαϊσμός: Η παιδική ασθένεια του Ελληνισμού

Στον Ευρωπαϊσμό ομνύει ο κάθε Τζήμερος και οι φαιδροί νεοφιλελέδες, στον Ευρωπαϊσμό ορκίζονταν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, στον Ευρωπαϊσμό υποτάσσονταν οι ακροδεξιοί του Σαμαρά, στον Ευρωπαϊσμό πίνουν νερό οι ποταμίσιοι Χίπστερς και οι κηπουροί του Γιωργάκη, τον αλληλέγγυο Ευρωπαϊσμό ευαγγελίζεται, ακόμη, και η κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ.



Καταρχάς, να υπογραμμίσουμε κάτι που αν και είναι αυτονόητο, ακούγεται στ’ αυτιά μας μάλλον κάπως περίεργα. Το να είναι κανείς «Ευρωπαίος» –όποια έννοια και αν αποδίδουμε στον όρο- δεν είναι καθεαυτό κάτι καλύτερο ή ανώτερο από το να είναι Αφρικανός, Ασιάτης, Αμερικανός ή Αυστραλός. Ή μήπως όχι;

Αυτό το υποφώσκον ερωτηματικό, η πιθανότητα δηλαδή να εισπράττουμε –να θεσμίζουμε φαντασιακά- τον Ευρωπαϊσμό, πιθανόν σε ασυνείδητο επίπεδο, ως κάτι «μοναδικά μοναδικό», ενάντια και στο ίδιο το εξισωτικό πρόταγμα του, ενάντια στο ευρωπαϊκό καθώς το λέμε κεκτημένο, ίσως να αποκρύπτει κάτι βαθύτερο την νεοελληνική συλλογική ψυχοσύνθεση. 

Όλοι, νομίζω, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, μιας ρητορικής που διαχέεται και διαπερνά οριζόντια το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος. Στον Ευρωπαϊσμό ομνύει ο κάθε Τζήμερος και οι φαιδροί νεοφιλελέδες, στον Ευρωπαϊσμό ορκίζονταν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, στον Ευρωπαϊσμό υποτάσσονταν οι ακροδεξιοί του Σαμαρά, στον Ευρωπαϊσμό πίνουν νερό οι ποταμίσιοι Χίπστερς και οι κηπουροί του Γιωργάκη, τον αλληλέγγυο Ευρωπαϊσμό ευαγγελίζεται, ακόμη, και η κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαι βέβαιος ότι οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος μας θα ακούνε «Ευρωπαϊσμός» και θα ρωτάνε με κυνικό «δέος»: Ποιός είναι αυτός ο τύπος ρε μεγάλε;

Μάλιστα είναι τέτοια η νοηματοδοτική, σχεδόν υπαρξιακή, ισχύς της έννοιας «Ευρωπαϊσμός»  που καταλήγουν αρκετοί να επικρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊσμό, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια ταύτισης της Αντιμνημονιακής πολιτικής με αντιευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. 

Τι συμβαίνει λοιπόν, στην ελληνική κοινωνία, αν θέλει κανείς να υπερβεί τα μάλλον εύκολα σχήματα του τύπου των «ευρωλιγούρηδων» κ.λπ.; Τι συμβαίνει και αποδεχόμαστε συλλογικά τον Ευρωπαϊσμό, όχι απλά ως ένα ταυτοτικό μας χαρακτηριστικό, αλλά ως περίπου υπαρξιακό μας προαπαιτούμενο; Ένα «κάτι» εκ των ων ουκ άνευ! Δεν υπήρξε άραγε, ποτέ άλλοτε, η ελληνική κοινωνία χωρίς αυτόν τον προσανατολισμό; Γιατί μοιάζει να κινδυνεύουμε να μην υπάρχουμε χωρίς αυτόν;    

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ - Εθνική Αμυνα: «Mιλιταριστές» και «κοσμοπολίτες»

 Εθνική Αμυνα: «Mιλιταριστές» και «κοσμοπολίτες» - Media

Η κλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις της με την Ελλάδα που έχει επιλέξει η Τουρκία, επαναφέρουν στον  ελληνικό πολιτικό «διάλογο», ελλείψει στρατηγικής, αφελείς απόψεις, όπως:
  1. Δεν γίνονται πόλεμοι στην εποχή μας και ειδικά στην Ευρώπη
  2. Η Ελλάδα προστατεύεται από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ (Αμερικανούς) και εταίρους στην Ευρωπαική Ενωση
  3. Η Τουρκία δεν εννοεί όσα λέει, απλώς υπερβάλλει λόγω σοβαρών εσωτερικών προβλημάτων
  4. δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γιατί οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι ικανότατος παράγοντας αποτροπής των τουρκικών επιθετικών σχεδιασμών
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για να αντικρούσει τα καθησυχαστικά επιχειρήματα, αρκεί η όραση…
  • Κοιτώντας απλώς αντιλαμβάνεται όποιος θέλει να αντιληφθεί ότι η εποχή μας- μια εποχή μετάβασης και αναζήτησης νέων ισορροπιών στο διεθνές σύστημα είναι μια εποχή πολέμου. Ειδικά στην Ευρώπη, όπου σχηματίζεται η μεθόριος ,  Ανατολής – Δύσης τα όπλα ήδη έχουν μιλήσει  (Κριμαία- Ουκρανία) και τίποτε δεν αποκλείει ότι θα μιλήσουν και πάλι (Βαλκάνια) όπως έγινε πριν δυο δεκαετίες με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.  Η σπουδή των δυτικών (ΗΠΑ- ΕΕ) να εντάξουν στο σύστημά τους τα δυτικά βαλκάνια (ΠΓΔΜ- Αλβανία- Σερβία) περιγράφει την ένταση στο «σύνορο» της Δύσης με την Ρωσία. Μια ένταση που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε πως θα εξελιχθεί ούτε που θα οδηγήσει.
  • Τα περί προστασίας που απολαμβάνει η Ελλάδα λόγω των στρατιωτικών (ΝΑΤΟ) και οικονομικών (ΕΕ) συμμαχιών  έχουν προ πολλού και πολλές φορές διαψευσθεί καθώς οι εταίροι και σύμμαχοι ουδέποτε έδρασαν καταλυτικά υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Το διαπιστώνει κάποιος παρατηρώντας την εξέλιξη του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά και της υπόθεσης της ΠΓΔΜ. Η Ελλάδα, ως δεδομένη εντός του δυτικού συνασπισμού καλείται να συνεισφέρει προκειμένου οι ισχυροί εταίροι της να κάνουν τις δουλειές τους (με την  Τουρκία) και να οικοδομούν το στρατηγικό τους βάθος (βαλκάνια) έναντι της Ρωσίας

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Αλλού τα κακαρίσματα…




Μπορεί πολλοί να βιάστηκαν για «εξελίξεις στον χώρο της Δεξιάς», αλλά τελικά μάλλον στην Αριστερά σημειώνονται περισσότερες. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν τα συλλαλητήρια και γενικότερα το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ έφεραν μια θαυμαστή ομοψυχία στους χώρους της Αριστεράς.

Κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, οι αριστεροί κάθε απόχρωσης μοιάζουν αδελφωμένοι μπροστά στο φάντασμα του εθνολαϊκισμού που ξύπνησε τελευταία.

Η αντιπαλότητα προς τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με καβγαδάκι που γρήγορα ξεχάστηκε και η σχέση αναζωπυρώνεται για τα καλά. Οι περισσότεροι ξεχνούν οποιαδήποτε κριτική προς την κυβέρνηση, βλέποντας παντού μόνο τον κίνδυνο του «εθνικισμού», άλλοι λειτουργούν σαν δυναμική εμπροσθοφυλακή της, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τελειώνει στα γρήγορα τη συμφωνία «υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ» για να ξεμπερδεύουμε με τους εθνικισμούς και καταγγέλλουν δημόσια τον «πρωτόγονο αντισυριζισμό»…

Η πολιτική της περιβόητης TINA μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να κριτικαρίστηκε, έστω και κάπως φιλολογικά, σε σχέση με την οικονομία, αλλά εγκαθιδρύεται μεγαλοπρεπώς στην εξωτερική πολιτική με την αποδοχή των περισσότερων ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» μπροστά σε κάθε είδους συσχετισμούς και τετελεσμένα.

Στην πραγματικότητα, η TINA βρίσκεται στον πυρήνα αυτών των αντιλήψεων. Πρόβατο, αφελής, καθυστερημένος και με ποταπά ένστικτα, ο «λαός» (έννοια που κι αυτή ξενίζει) δεν είναι ικανός για τίποτα καλό. Το καλύτερο σενάριο είναι κατά βάθος αυτό που μας έλαχε, μια κυβέρνηση «δικών μας» να βρεθούμε κι εμείς λίγο «στα πράγματα».

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Τα συλλαλητήρια και οι πρόθυμες ελίτ


του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 



Καμία ορατή ανάγκη, κάποιος κίνδυνος για τα εθνικά συμφέροντα, δεν επιβάλλει να λυθεί το Σκοπιανό εδώ και τώρα. Το επιχείρημα ότι η λύση του Σκοπιανού στερεώνει την ειρήνη είναι οφθαλμοφανώς ανυπόστατο. Αναταραχή στην περιοχή μόνο ξένες δυνάμεις μπορούν να προκαλέσουν. Οι Βαλκάνιοι ούτε την όρεξη έχουν, πλέον, για φασαρίες ούτε διαθέτουν την απαραίτητη ισχύ. Η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην Ευρώπη βρίσκεται στα Σκόπια και στόχος είναι να μετατραπεί σε νατοϊκή αλλά δεν κινδυνεύει η ισορροπία στα Βαλκάνια από μια μικρή καθυστέρηση.

Η πίεση των Αμερικανών για το Σκοπιανό συνδέεται με την πίεση για λύση του Κυπριακού και αγνοεί και στις δυο περιπτώσεις τα ειδικά ελληνικά συμφέροντα. Όχι διότι επικρατεί κάποιος ανθελληνισμός στην Ουάσιγκτον. Αλλά επειδή εκτιμούν ότι η Ελλάδα χωρίς να είναι ασήμαντη δεν έχει να προσφέρει κάτι το καθοριστικό στη σύγκρουση με τη Ρωσία. Ουδείς εδώ φαίνεται διατεθειμένος να πεθάνει για τις υποτιθέμενες «δυτικές αξίες». Οι εθνομηδενιστές, δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης, έχουν υπονομεύσει την ιδέα της θυσίας για την πατρίδα ενώ οι Σύμμαχοι έχουν απογοητεύσει βαθιά κάθε νοήμονα φίλο της Δύσης.
Μόλις προχθές ο Αμερικανός Τζ. Σταυρίδης, πρώην Διοικητής του ΝΑΤΟ, δήλωσε ότι η Τουρκία είναι «πολύτιμη για τη Δύση» και με κανένα τρόπο δεν πρέπει να χαθεί χάριν των Κούρδων. Για τους ίδιους λόγους και με την ίδια λογική για ποιο λόγο σε μια κρίσιμη στιγμή δεν θα θεωρηθεί χρήσιμο (για να μην πω απαραίτητο) να ικανοποιηθεί η Τουρκία με μερικά «δώρα» στο Αιγαίο και στη Θράκη; Ώστε να σταματήσει αυτά τα παιχνίδια με τον Πούτιν; Έτσι δεν έγινε με την Κύπρο; Δωράκι στην Τουρκία ήταν η διπλή εισβολή στην Κύπρο. Γιατί να μη γίνουν τα ίδια με τα Σκόπια;

Η μπόσικη ελληνική ελίτ