Τα Εγκλήματα του Βελγίου κατά της Ανθρωπότητας και η Συγγνώμη που δεν ζητήθηκε

Της Λαμπρινής Θωμά!

"...Τον λένε Νσάλα. Δεν κατάφερε να βγάλει την ποσότητα καουτσούκ που προέβλεπαν οι επιστάτες των Βέλγων, και κόψαν το χέρι και το πόδι της κόρης του. Την έλεγαν Μποαλί. Ήταν πέντε χρονών. Κι ύστερα τη σκότωσαν. Ομως δεν είχαν τελειώσει ακόμη. Μετά, σκότωσαν και τη γυναίκα του….» Άλις Σέιλυ Χάρις, 1904..."

 

Περί «τραυμάτων στις δύο κοινωνίες», του Βελγίου και του Κονγκό, έκανε λόγο ο «λυπημένος» βασιληάς του Βελγίου, Φίλιππος, σήμερα, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από την πρώην αποικία, η οποία θρήνησε δέκα εκατομμύρια νεκρούς επί βασιλείας του προγόνου του, Λεοπόλδου Β', και είδε τον πρώτο της ηγέτη, και απελευθερωτή, Πατρίς Λουμούμπα να δολοφονείται από την σύμπραξη των μυστικών υπηρεσιών Βέλγων, Βρετανών και Αμερικάνων.

«Τον λένε Νσάλα. Δεν κατάφερε να βγάλει την ποσότητα καουτσούκ που προέβλεπαν οι επιστάτες των Βέλγων, και κόψαν το χέρι και το πόδι της κόρης του. Την έλεγαν Μποαλί. Ήταν πέντε χρονών. Κι ύστερα τη σκότωσαν. Ομως δεν είχαν τελειώσει ακόμη. Μετά, σκότωσαν και τη γυναίκα του….»  Άλις Σέιλυ Χάρις, 1904.

Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε, και η ιστορία της, αποτελεί μία από τις εκατομμύρια ανάλογες ιστορίες που έγραψε η Βελγική Αποικιοκρατία στο Κογκό, και παράλληλα μία από τις ελάχιστες καταγραμμένες.

Σήμερα, με τον εορτασμό των 60 χρόνων από την «απελευθέρωση» του Κονγκό, ο βασιληάς του Βελγίου Φίλιππος, απόγονος του Λεοπόλδου, υπό το βάρος του παγκόσμιου αντιρατσιστικού κινήματος που γέννησε η δολοφονία του Τζωρτζ Φλόυντ, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να αναγνωρίσει με κάποιο τρόπο αυτά τα εγκλήματα – τέτοια «γενναιότητα», όπως τη χαρακτήρισε η πρωθυπουργός της χώρας, Σοφί Βελμές: είναι ο πρώτος, σε πάνω από έναν αιώνα, που λέει πως υπήρξαν «βάσανα και ταπεινώσεις»… Ασχέτως αν είχε προηγηθεί η ανατροπή αγαλμάτων του Λεοπόλδου, και η έντονη αντίδραση δυνάμεων του Βελγικού Λαού στην (νέα) προσπάθεια «εξαγνισμού» των «παλαιών εγκλημάτων» που, όπως λένε οι φιλοβασιλικοί ιστορικοί, «πρέπει να τα δούμε στο ιστορικό τους πλαίσιο». Είναι οι ίδιοι ιστορικοί που προσπαθούν ακόμη να πείσουν ότι τα θύματα του Λεοπόλδου του Β’ και της Βελγικής Αποικιοκρατίας στην αφρικανική χώρα ήταν «μόνον» δύο εκατομμύρια, οι ανεξάρτητες πηγές μιλούν για κοντά στα δέκα εκατομμύρια.

ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Ευρώπη: Η σφαγή των γερόντων!

 

του Geoffrey Pleyers, καθηγητή στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, αντιπροέδρου της Παγκόσμιας Ενωσης Κοινωνιολόγων

Η αστική δημοκρατία στη Δυτική Ευρώπη παραβίασε τη συνταγματική της αρχή περί ελεύθερης πρόσβασης στις υγειονομικές υπηρεσίες και  θυσίασε εν ψυχρώ χιλιάδες ανήμπορους ηλικιωμένους

[Το μήνυμα του επικεφαλής του ΠΟΥ στην Ευρώπη είναι δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: «Μια αφάνταστη ανθρώπινη τραγωδία λαμβάνει χώρα στους οίκους ευγηρίας… Εως και το 50% των νεκρών από τη νόσο Covid-19 ήταν ένοικοι σε ιδρύματα μακροχρόνιας φροντίδας» Στις 13 Απριλίου το 55,2% των θανάτων στην Ιρλανδία και το 49,4% στη Γαλλία (15 Απρ.) ήταν σε οίκους ευγηρίας. To ίδιο συνέβη στη Βρετανία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, σ’ όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη. Η πρωτοφανής αυτή τραγωδία σε ευημερούσες Δημοκρατίες υποβάλλει σε πολλούς το ερώτημα μήπως οι δυτικές κυβερνήσεις βασίζονταν στην ευθανασία, γι’ αυτό και βρέθηκαν απροετοίμαστες στην αντιμετώπιση της επέλασης του κορωνοϊού; Ευτυχώς το ερώτημα δεν είναι δικό μας.  

Το φαινόμενο δεν είναι περιστασιακό αλλά εγγίζει την ουσία της κουλτούρας του Διαφωτισμού: Όταν ο άνθρωπος δεν είναι πλέον «εικόνα του Θεού» τότε το «θάνατο του Θεού» ακολουθεί και ο θάνατος της εικόνας Του… Ε.Δ.Ν.]

Το πραγματικό Ολοκαύτωμα... για το οποίο κανείς δεν θέλει να μιλήσει!

Του Νίκου Κλειτσίκα

«Αν εσείς οι λευκοί άνθρωποι δεν ερχόσασταν ποτέ,

αυτή η χώρα θα ήταν όπως έναν καιρό.

Τα πάντα θα διατηρούσαν την αρχική αγνότητα.

Εσείς χαρακτηρίσατε αυτό τον τόπο άγριο, αλλά δεν ήταν.

Ήταν ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Τα ζώα δεν είναι άγρια, είναι μόνον ελεύθερα.

Κι εμείς ήμασταν ελεύθεροι πριν τον ερχομό σας.

Εσείς μας μεταχειριστήκατε ως άγριους,

μας ονομάσατε βάρβαρους, απολίτιστους.

Αλλά εμείς ήμασταν απλώς ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!»

Άνεμος Αντάρτης

Το Ολοκαύτωμα για το οποίο κανείς δεν θέλει να μιλήσει: 31 Ιανουαρίου 1876!

100.000.000 εκατομμύρια αυτόχθονες, ιθαγενείς Αμερικανοί εξολοθρεύτηκαν: Γιατί κανείς δεν θυμάται τη μνήμη τους;
Κάτι περίεργο συμβαίνει με τα ΜΜΕ... Πως και οι τηλεοπτικοί σταθμοί ολόκληρου του δυτικού "πολιτισμένου" κόσμου δεν μιλούν ποτέ γι' αυτό το αληθινό Ολοκαύτωμα;
Γιατί τα σχολικά βιβλία δεν γράφουν για το μεγαλύτερο έγκλημα Γενοκτονίας στην ανθρωπότητα;
Η πλήρης εξολόθρευση όλων των φυλών Ινδιάνων στη Βόρειο και Κεντρική Αμερική από τους δυτικούς.

Το Ολοκαύτωμα για το οποίο κανείς δεν θέλει να μιλήσει: 31 Ιανουαρίου 1876, οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιουργούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους Ινδιάνους (καταυλισμούς τα βάπτισαν) προκειμένου να εφαρμόσουν την "τελική τους εξόντωση"!
Τι παράξενη "συγκυρία"... πριν και μετά το ολοκαύτωμα των Εβραίων το θρήσκευμα (που το ταυτοποίησαν μάλιστα με το ναζιστικό σιωνιστικό κατοχικό καθεστώς που δημιούργησαν στην Παλαιστίνη) υπάρχει το Ολοκαύτωμα που όλοι αποσιωπούν.
100 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές αποδεκατίστηκαν. Σχεδόν όλες οι φυλές σφαγιάστηκαν εξολοκλήρου και η καταστροφή του βίσονα τους είχε στερήσει την επιβίωσή τους.Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα γκέτο που χαρακτήρισαν "νησιά κατοικίας" σε άγονες εκτάσεις για την "εκπαίδευσή" τους, ήταν δήθεν θεσμός για την προστασία των εθίμων τους. Εκεί, που η εξόντωση ήταν ένα "χάδι" μπροστά στους φούρνους των ναζί.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι πραγματικοί Αμερικανοί διώχτηκαν και δολοφονήθηκαν, απογυμνώθηκαν από τα πάντα. Όσοι επιβίωσαν μεταφέρθηκαν αργότερα σε χωματερές (χώρους υγειονομικής ταφής ή μολυσμένης γης), σε χωματερές πυρηνικών αποβλήτων κι οι γυναίκες στειρώθηκαν ενάντια στη βούλησή τους από την αμερικανική κυβέρνηση. Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το πρόγραμμα στείρωσης των γυναικών ώστε να σταματήσει η "διάδοση της ράτσας" και μόλυνσης των "πολιτισμένων" τον 20ο αιώνα.

Από το 1940 ως και το 1980 στειρώθηκε βίαια το 40% των αυτοχθόνων γυναικών. Ένα ανθρωποκυνηγητό εναντίον των γυναικών...
Μια τερατώδη γενοκτονία, γεμάτη με συνεχείς σφαγές, εξολόθρευση ολόκληρων χωριών, σατανικές μέθοδοι που λειτουργούν με επιστημονικό σχεδιασμό: λιμοκτονούν τους Ινδιάνους με σάρωση των κοπαδιών από βίσονες, βίαια εγκατάσταση σε ερήμους για να τους οδηγήσουν στο θάνατο από κακουχίες και ασθένειες.
Εκείνο που δεν συνέλαβε καν ο νους των ναζί... προμήθευαν τους Ινδιάνους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης με κουβέρτες όπου οι "πολιτισμένοι επιστήμονες" εμπότιζαν με  μικρόβια ευλογιάς, λέπρας και φυματίωσης. Η "επιστήμη" στην υπηρεσία της Γενοκτονίας ώστε να επιταχυνθεί και να επιλυθεί χωρίς φούρνους το "Ινδιάνικο Ζήτημα".

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...

"...Αυτός ο κόσμος, ο υλιστικός και οργουελικός, διαποτισμένος από την καταναλωτική υποκουλτούρα, αφού απορρόφησε και το μαρξιστικό παρακλάδι του διαφωτισμού της "προόδου", προπαγανδίζεται ως η επιτομή της εξέλιξης. Στην πραγματικότητα τείνει να γίνει το βάραθρο του σκοταδισμού, αν οι λαοί ΔΕΝ αφυπνισθούν.

Και αυτή η αφύπνιση εμποδίζεται από την άγνοια της ιστορίας, των μεγάλων αξιών και ιδεών του παρελθόντος, που καλλιεργείται μεθοδικά μέσα από την “ενσωματωμένη” διανόηση, παιδεία και μίντια..."

  

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Όλο και περισσότεροι επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων συνειδητοποιούν την ακαταλληλότητα του υφιστάμενου πλαισίου αντίληψης της ιστορίας, που διαμορφώθηκε κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα. Δηλαδή το μοντελο που βλέπει την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού ως μια μονογραμμική σειρά σταδίων, η οποία ξεκινά από την πρωτόγονη Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή του κυνηγιού και της αναζήτησης τροφής, μέχρι τα νεολιθικά αγροτικά χωριά, μέχρι τους πιο εξελιγμένους πολιτισμούς της Χάλκινης Εποχής και, τελικά, τις αστικές σημερινές κοινωνίες.

Όσο περισσότερα μαθαίνουμε για την προϊστορία, τόσο πιο δύσκολο είναι να περιγράψουμε τον πρώτο άνθρωπο ως πρωτόγονο. Τα μέλη εκείνων των κοινωνιών απείχαν πολύ από τα πρωτόγονα πλάσματα, που θεωρούσαμε κάποτε ότι ήταν όλοι οι παλαιολιθικοί άνθρωποι.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το υφιστάμενο μοντέλο της προϊστορίας να χάνει την θεμελιώδη βάση συλλογισμού του.

Οι κάτοικοι της Νοτιοδυτικής Ευρώπης, για παράδειγμα, της Μαγδαλήνιας Εποχής (18.000-10.000 π.Χ.) διακοσμούσαν τις σπηλιές στο Lascaux με τοιχογραφίες απαράμιλλης πλαστικότητας και κίνησης, που τεχνικά μπορούν να εξισωθούν μόνο με τις τοιχογραφίες της Κρήτης της Εποχής του Χαλκού. Αυτός ο ίδιος πολιτισμός φαίνεται τώρα ότι είχε ήδη δαμάσει το άλογο από το 12.000 π.Χ., με λίγα λόγια ...8.000 χρόνια πριν από την ημερομηνία που δέχεται το επίσημο ιστορικό μοντέλο.

Κατά μήκος της Μεσογείου, σε μια εποχή που ο άνθρωπος υποτίθεται ότι απλώς έβγαινε από τον παλαιολιθικό πρωτογονισμό του, βρίσκονται μεγαλιθικά μνημεία και τεράστια τείχη -όπως τα κυκλώπεια- αλλά και πύργοι, τα οποία στους αρχαιολόγους θυμίζουν πολύ τα μεγάλα μεσαιωνικά κάστρα.

Τα παραπάνω και πολλά άλλα “αταίριαστα” για την εποχή τους γεγονότα φέρουν το ίδιο μήνυμα: ότι έχουμε κάνει θεμελιώδη λάθη στον τρόπο που έχουμε απεικονίσει την πορεία της ανθρώπινης προϊστορίας, δηλ. ως μια προοδευτική σειρά σταδίων.

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Μάρτου

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Του Δημήτρη Μάρτου

Με τον τίτλο αυτόν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Γόρδιος (Βιβλιοπωλείο Το Παραγώνι - Κωλέττη 2, Αθήνα, Τηλ.: 2103803334 ), το νέο βιβλίο το Δημήτρη Μάρτου, στο οποίο επιχειρεί να τεκμηριώσει, με ιστορικούς όρους, ότι το Δυτικό ‘’θαύμα’’ είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. 

Ότι την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια μορφή οικονομίας που εγκλώβισε τον κόσμο στην κυριαρχία της.

Οι έννοιες της δυτικής πολιτικής οικονομίας, με τις οποίες συνήθως κατανοούμε την άνοδο της δυτικής Ευρώπης, υποτιμάνε το γεγονός ότι αυτή έχει τις βάσεις της στη ληστεία και τη βία. Ότι ο κόσμος ήταν το θύμα πρωταρχικών κρατών-ληστών, που ονόμασαν μετά τις ληστείες τους «ελεύθερη οικονομία», «εκπολιτισμό», «βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση», κλπ.

Επιπλέον, ότι η πλειονότητα αυτών που ασχολήθηκαν συστηματικά με τον ιμπεριαλισμό περιόρισαν τις οπτικές τους στις αναπαραγωγικές του διαστάσεις και ελάχιστα έως καθόλου στην παραγωγή του, όπως, πχ, συμβαίνει με την επικρατέστερη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, αυτή που πρότεινε ο Λένιν στο σύγγραμμά του «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου αναλύεται ως φαινόμενο του τέλους του 19ου αιώνα, απόρροια της ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Περιοδεύοντας κανείς στις ιστορίες του κόσμου θα διακρίνει ότι οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να κατασκευάζουν, ήδη από το 11ο αιώνα, την ιστορία του κόσμου με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί ότι από αυτούς περνούσανε οι δρόμοι που οδηγούσανε στο Θεό, στη λύτρωση. Οι δρόμοι προς τους «Αγίους Τόπους» και τις «Ινδίες» ήταν οι δρόμοι που οι Χριστιανοί έπρεπε να διανύσουν για να βρεθούν στο «βασίλειο του Ουρανού». Από τότε έβλεπαν τις χώρες των άλλων σαν σκηνικό δράσης των δικών τους ανθρώπων και, σχεδόν παντού, προσπάθησαν να επιβάλλουν μια τάξη στο «χάος» της νέας αποικίας, μέσα από μια «υπαλληλοκρατία», την οποία έφεραν αρχικά από τα μέρη τους, επιβάλλοντας κανόνες, προτεραιότητες, λέσχες και οργανισμούς, στρατιωτικές, διοικητικές και οικιστικές ιεραρχίες και πάνω απ’ όλα αυτά να δηλώνουν τη μητροπολιτική ισχύ.

Θα διακρίνει ακόμη και τους φυσικούς αντιπάλους του ιμπεριαλισμού, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία αν και καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες στους λαούς, δεν οδήγησαν στο ποθητό αποτέλεσμα. Και ότι σε αυτό συνετέλεσε και η αντεπανάσταση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία ήταν αδίστακτη, αιματηρή και βρώμικη. Πάνω σ’ αυτό, εξετάζοντας κανείς τη ρητορική-προπαγάνδα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τις δεκαετίες του 1960 και 1970, θα διαπιστώσει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον κόσμο, από τη νοτιοανατολική Ασία μέχρι τη Νότια Αμερική, που χρηματοδότησαν τα δικτατορικά καθεστώτα, ήταν αυτοί που επαίρονταν για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Και ότι, παρόλα αυτά, πολλά μετεπαναστατικά κράτη θα αποσπαστούν από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, αποδεικνύοντας ότι η ‘’ευημερία’’ τους δεν τον είχε ανάγκη.

ΘΩΜΑΣ ΑΚΙΝΑΤΗΣ: "Αξίζουν (οι αιρετικοί) όχι μόνο να χωρισθούν από την Εκκλησία με αφορισμό, αλλά επίσης να αποκοπούν από τον κόσμο με θάνατο

"Αξίζουν (οι αιρετικοί) όχι μόνο να χωρισθούν από την Εκκλησία με αφορισμό, αλλά επίσης να αποκοπούν από τον κόσμο με θάνατο. Διότι είναι πολύ σοβαρότερο θέμα να διαφθείρεις την πίστη, η οποία ζωογονεί την ψυχή, από το να πλαστογραφείς χρήματα, τα οποία συντηρούν την επίγεια ζωή.

Συνεπώς, αν οι πλαστογράφοι χρημάτων και οι άλλοι κακοποιοί καταδικάζονται πάραυτα σε θάνατο από την κοσμική εξουσία, πολύ περισσότερο δικαιολογείται για τους αιρετικούς, αμέσως μόλις καταδικάζονται για αίρεση, όχι μόνο να αφορίζονται, αλλά ακόμη και να θανατώνονται".

ΘΩΜΑΣ ΑΚΙΝΑΤΗΣ, "Summa Theologica", 2-2, Q. 11, art. 3.

Ο Doctor Angelicus, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος και θεολόγος του Δυτικού Μεσαίωνα, ως θεωρητικός της Ιεράς Εξέτασης!

ΠΗΓΗ: Γιώργος Κρανιδιώτης

Ο Άγιος Βενέδικτος και το μέλλον του χριστιανισμού στη Δύση

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα έχει διαμορφώσει έναν καθαρά κοσμικό πολιτισμό, ολοκάθαρα βασισμένο δηλαδή στις αρχές του ανθρωπισμού, του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας. Μέτρο πάντων είναι ο άνθρωπος, η ηθική βασίζεται σε ότι εκείνος επιθυμεί και αρέσκεται. Η παράδοση δεν αποτελεί πλέον πυξίδα της κοινωνικής πορείας, αλλά όλο και περισσότερο παραγκωνίζεται από τη γοητεία του νέου και του ανατρεπτικού. Μία σειρά ριζοσπαστικών κινημάτων και επαναστάσεων ανέτρεψε αντιλήψεις αιώνων. Καταστάσεις και αξίες κάποτε αδιανόητες έγιναν κανόνας αυτονόητος. Η νέα πραγματικότητα έφερε λύσεις, ανακούφιση και πρόοδο, αλλά και την ίδια στιγμή στρεβλώσεις, παθογένειες και ακρότητες.

Μεγάλο θύμα της αλλαγής ήταν η Χριστιανοσύνη, ο πολιτισμός δηλαδή που, μαζί με έντονα ελληνορωμαϊκά στοιχεία, κτίστηκε πάνω στη χριστιανική πίστη και κοσμοθέαση. Στον πολιτισμό αυτό η καθημερινότητα του ανθρώπου περιστρεφόταν γύρω από την ενορία και τη λειτουργική ζωή. Η θρησκευτική του ταυτότητα ήταν πρωταρχικής σημασίας και διέτρεχε κάθε έκφανση του βίου του. Καλλιτέχνες, μουσικοί και συγγραφείς, από το Ραφαήλ και τον Μότσαρτ ως τον Ντίκενς, παρήγαγαν σε τεράστια ποσόστητα χριστιανικά αριστουργήματα. Όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο κοσμούν μεγαλοπρεπείς καθεδρικοί ναοί που διαλαλούν την επικράτηση του Τιμίου Σταυρού εκεί που κάποτε λυμαίνονταν τα είδωλα.

Φυσικά ακόμη υπάρχει χριστιανισμός, και εκατοντάδες εκατομμύρια πιστών του στο δυτικό κόσμο. Δεν υπάρχει όμως Χριστιανοσύνη, δηλαδή κοινωνία κτισμένη πάνω στο Ευαγγέλιο. Σε έναν κόσμο πλουραλιστικό κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο, αν όχι επιλήψιμο βάσει των νεωτερικών αρχών. Αυτό όμως δεν είναι το θέμα. Σαφώς η θεσμική αποχριστιανοποίηση των δυτικών εθνών είναι θλιβερό δείγμα παρακμής. Το αληθινά ανησυχητικό είναι η εκκοσμίκευση του φρονήματος των ιδίων των χριστιανών. Κάποτε επικρατούσε ο χριστιανικός πολιτισμός και η εμπλοκή του ατόμου με τη θρησκεία ήταν φυσική. Η κοινότητα ζούσε έτσι την καθημερινότητα της που η θρησκεία ερχόταν και εφαπτόταν σε κοινωνικές εκδηλώσεις, προσωπικές στιγμές, συμβάσεις και παραμύθια. Όταν ο πολιτισμός άλλαξε, το ακατήχητο ποίμνιο μετέβαλε τον τρόπο ζωής του και η ένεκα συνηθείας πίστη του ξεθώριασε. Η έκρηξη της αθεΐας και της θρησκευτικής αδιαφορίας δεν έγινε επειδή κατά εκατομμύρια οι σύγχρονοι άνθρωποι διεπίστωσαν ότι η επιχειρηματολογία του Dawkins υπερτερεί της απολογητικής του Lewis. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις εκκλησίες, διότι δεν ταίριαζαν πουθενά μέσα στη ζωή του. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, μορφωνόμαστε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε και δημιουργούμε ανθρώπινες σχέσεις, ζούμε δηλαδή πλήρεις βίους όπου δε χρειάζεται πουθενά το θρησκευτικό στοιχείο. Ο νέος άνθρωπος δυσανασχετεί με οποιαδήποτε παραίνεση που τον καλεί σε αλλαγή, αυτοπειθαρχία, έλεγχο. Ο τυπολατρικός κυριακάτικος εκκλησιασμός πλέον αφήνει αδιαφόρους ανθρώπους με κοσμοθεωρίες κοσμικές, πλήρως αντίθετες με ότι διδάσκει ο χριστιανισμός.

Και είναι ένας τρόπος για τη Δύση να κρύβει την ενοχή της και να την απαλλάσσει από τις δικές της υποχρεώσεις προς το Νότο.

 " κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα". "

Αγγελική Παπαγιαννοπούλου

"Αν και τα πνεύματα αυτή τη στιγμή είναι οξυμένα, θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη πάνω στο θέμα που προέκυψε με την Κ.Ρ., διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο.

Βερολίνο: Απελευθερώστε τη Ρακέτε

 Δε θα σταθώ στο αν η κοπέλα έπραξε σωστά ή λάθος, ούτε σε αυτό το σημείο έχουμε πλήρη εικόνα των πραγμάτων. Εξαρχής καταθέτω τη δεδομένη συμπάθεια μου προς το πρόσωπο της και τη διαφωνία μου απέναντι στους υβριστές της. Θέλω να ρωτήσω αν κάποιος από εσάς βλέπει την ίδια "λεπτομέρεια" που διακρίνω και εγώ, δηλαδή ότι: έχουμε μια κυβέρνηση (τη γερμανική) η οποία αφού ενορχήστρωσε την κρίση των τελευταίων χρόνων, με σαφή σκοπό νομίζω να καταστεί "υπερεθνική", να δίνει μέσω του Υπουργού Εξωτερικών της, σε ρόλο διοικητού επαρχίας, απευθείας εντολές σε εκλεγμένο πρωθυπουργό χώρας (παραβλέποντας την εθνική νομοθεσία, ανεξαρτήτως του αν αυτή είναι σωστή ή όχι), ως να επρόκειτο για τοπικό φύλαρχο. (Because who cares...they are only Italians). Αυτό το σημείο νομίζω έχει μεγάλη σημασία, αν θέλουμε να αποτιμήσουμε νηφάλια την κατάσταση.

Έχοντας για χρόνια συναναστραφεί Γερμανούς της ηλικίας μου θέλω να καταθέσω για χάρη της κουβέντας ότι παράλληλα με τον ανθρωπισμό και τις ευαισθησίες των καλλιτεχνιζόντων συμφοιτητών μου, η άποψη που έχουν για το Νότο ουσιαστικά δεν αλλάζει. Έτσι, στο αγαπημένο μας για τις αντιφάσεις του Μπερλίν (κάτι τέτοιο ήθελα να σχολιάσω και στο προηγούμενο ποστ) έχουμε παιδιά που αγαπούν τα ζώα, αλλά όχι το "κτήνος- άνθρωπο", παιδιά μεγαλωμένα στην ευμάρεια του βορρά που "αγαπούν την αγνότητα των νοτίων" (όσο τους ανοίγουν τα σπίτια τους στις διακοπές τους τζάμπα, αλλά τον χειμώνα δυστυχώς δεν προλαβαίνουν να ανταποδώσουν τη χάρη...), που διαδηλώνουν στην unteilbar κατά της ανόδου της Ακροδεξιάς, αλλά κάνουν τουμπεκί για τα Κίτρινα Γιλέκα, δίπλα τους ακριβώς, εδώ και μήνες (ίσως επειδή είναι Γάλλοι και ως γνωστόν, κατά βάθος είναι "Νότος", άρα selber schuld;)...αυτά τα παιδιά ενδιαφέρονται για τα gender και τα postcolonial studies, κι εγώ κάνω παρέα μαζί τους και τα συμπαθώ, όμως αν αναφερθείς σε γερμανική κατοχή και αποζημιώσεις, στο κεφάλι τους βλέπουν τον "ευγενή Άγριο" να γίνεται "απολίτιστος, παραδοσιοκράτης, αντιδραστικός και κανίβαλος", έτοιμος να τους κατασπαράξει...

To φάντασμα του 1789 πάνω από τη Γαλλία και την Ευρώπη

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σημείωση: Το παρακάτω άρθρο είναι το άρθρο που αναρτήσαμε χτες Παρασκευή 14.12, διορθωμένο  και συμπληρωμένο σε αρκετά σημεία

«Φέτος δεν έχει Χριστούγεννα», γράφει το πλακάτ ενός διαδηλωτή στην Τουλούζη, τη “ροζ πόλη” της Νοτιοδυτικής Γαλλίας, προπύργιο κάποτε του γαλλικού σοσιαλισμού.

Πρόκειται περί σαδιστού προφανώς. Θέλει να σκοτώσει την τελευταία ελπίδα του κ. Μακρόν και του προισταμένου τουΒαρώνου Ρότσιλντ. ‘Οτι δηλαδή, αν δεν βρεθεί άνθρωπος να μπορέσει να τους απαλλάξει από τα Κίτρινα Γιλέκα, θα το καταφέρει τουλάχιστο ο Αγιος Βασίλης.

«Τι θέλεις να σου πάρω για τα Χριστούγεννα;» ρωτάει η μάνα του έναν εικοσάρη. «Να νικήσουμε», της απαντάει αυτός.

Το διάλογο μας τον μεταφέρει, στο πρωτοσέλιδό της, ελαφρώς αποσβολωμένη, η Monde της 9.12.18, υπό τον τίτλο «Η Γαλλία σε άνευ προηγουμένου κοινωνική κρίση».

Η στιγμή της Ρήξης

Αυτό που περιγράφει η εφημερίδα είναι η στιγμή που το Εγώ ξεφεύγει προς στιγμήν από τα μίζερα όριά του, υποτασσόμενο, διαχεόμενο και ταυτιζόμενο με το απέραντο και, προσωρινά τουλάχιστο, παντοδύναμο Εμείς.

Η στιγμή που το άτομο αποκτά συνείδηση ότι το συλλογικό συμφέρον είναι πιο σημαντικό από το ατομικό, ότι δεν μπορεί ούτε να ζήσει, ούτε να σωθεί από μόνο του.

Τότε, και μόνο τότε, και εφόσον τα άλλα μέσα, εκλογές, κόμματα, συνδικάτα έχουν εξαντληθεί, μια εξέγερση γίνεται δυνατή.

Όπως υπογραμμίσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, εξετάζοντας τις τρέχουσες εξελίξεις στη Γαλλία, η εκεί  κατάσταση πλησιάζει, αν δεν έχει ήδη φτάσει, στο σημείο που η επαναστατική φιλολογία περιγράφει ως «προεπαναστατική κατάσταση», όταν δηλαδή οι από πάνω δεν μπορούν πλέον να κυβερνήσουν και οι από κάτω δεν μπορούν να τους ανεχθούν. Αυτό συνιστά διάγνωση, όχι πρόβλεψη για το τι θα γίνει, γιατί πολύ διαφορετικά αποτελέσματα είναι δυνατά από το σημείο αυτό.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ασφαλώς, πολύ περισσότερο από μακριά, αν το Σάββατο το κύμα της εξέγερσης θα υποχωρήσει ή θα αντεπιτεθεί. Ακόμα και στο πρώτο ενδεχόμενο όμως, που δεν το θεωρούμε το πιο πιθανό, θεωρούμε πολύ πιθανότερο το δεύτερο, η αναδίπλωση έχει μεγάλες πιθανότητες να αποδειχθεί προσωρινή. Ούτε η κρίση θα λυθεί, ούτε η άβυσσος που χωρίζει την εξουσία από τον Λαό θα γεφυρωθεί.

Το μεγάλο κρίσιμο τεστ για την άμεση συνέχεια των γεγονότων θα είναι η μαζικότητα των κινητοποιήσεων του Σαββάτου, που επεχείρησαν να σταματήσουν αφενός με τις παραχωρήσεις Μακρόν τη Δευτέρα, αφετέρου με την «ισλαμική τρομοκρατία». Τα θέματα της κρίσης έχουν τώρα εξαφανισθεί από τα γαλλικά δελτία ειδήσεων, που ασχολούνται αποκλειστικά με την υποτιθέμενη «ισλαμική τρομοκρατική επίθεση» που, όλο και περισσότεροι Γάλλοι αρχίζουν να πιστεύουν και το λένε στο διαδίκτυο, ότι δεν είναι παρά μια ξεγυρισμένη προβοκάτσια του γαλλικού βαθέος κράτους για να σώσει τον Μακρόν.

Εχθροί της Δημοκρατίας!

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Όλο και περισσότεροι επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων συνειδητοποιούν την ακαταλληλότητα του υφιστάμενου πλαισίου αντίληψης της ιστορίας, που διαμορφώθηκε κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα. Δηλαδή το μοντέλο που βλέπει την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού ως μονογραμμική σειρά σταδίων, η οποία ξεκινά από την πρωτόγονη Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή του κυνηγιού και της αναζήτησης τροφής, μέχρι τα νεολιθικά αγροτικά χωριά, μέχρι τους πιο εξελιγμένους πολιτισμούς της Χάλκινης Εποχής και, τελικά, τις αστικές σημερινές κοινωνίες.

Όσο περισσότερα μαθαίνουμε για την προϊστορία, τόσο πιο δύσκολο είναι να περιγράψουμε τον πρώτο άνθρωπο ως πρωτόγονο. Τα μέλη εκείνων των κοινωνιών απείχαν πολύ από τα πρωτόγονα πλάσματα, που θεωρούσαμε κάποτε ότι ήταν όλοι οι παλαιολιθικοί άνθρωποι.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το υφιστάμενο μοντέλο της προϊστορίας να χάνει την θεμελιώδη βάση συλλογισμού του. 

Οι κάτοικοι της Νοτιοδυτικής Ευρώπης, για παράδειγμα, της Μαγδαλήνιας Εποχής (18.000-10.000 π.Χ.) διακοσμούσαν τις σπηλιές στο Lascaux με τοιχογραφίες απαράμιλλης πλαστικότητας και κίνησης, που τεχνικά μπορούν να εξισωθούν μόνο με τις τοιχογραφίες της Κρήτης της Εποχής του Χαλκού. Αυτός ο ίδιος πολιτισμός φαίνεται τώρα ότι είχε ήδη δαμάσει το άλογο από το 12.000 π.Χ., με λίγα λόγια ...8.000 χρόνια πριν από την ημερομηνία που δέχεται το επίσημο ιστορικό μοντέλο.

Η παρακμή της της Λευκής Δύσης: Η φυλή ως αναλυτική κατηγορία (1)

N. N. Cheboksarov, Atlas Narodov Mira, 1964. Στο χάρτη αυτό οι μεσογειακοί νοτιοευρωπαίοι ομαδοποιούνται μαζί με τους Άραβες, τους Ιρανούς και μέρος των Ινδών.

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Ένας κόσμος σε κρίση

Τον Αύγουστο του 2018 ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανέβασε ένα tweet που προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και οργισμένες αντιδράσεις κυβερνήσεων και μεγάλων μέσων ενημέρωσης. Αυτό, βεβαίως, δεν αποτελεί είδηση. Το ενδιαφέρον όμως ήταν το αντικείμενο της ανάρτησης: έχοντας δει ένα σχετικά ρεπορτάζ του συντηρητικού τηλεοπτικού σταθμού Fox News, ο Τραμπ έδωσε εντολή στον υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο να ερευνήσει τα περιστατικά βίας που υφίσταται μία μειονότητα στον Τρίτο κόσμο. Η μειονότητα αυτή είναι οι λευκοί της Νότιας Αφρικής.

Όταν σκέπτεται κανείς εκείνη την κοινωνική ομάδα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το διαβόητο Apartheid, το σύστημα φυλετικού διαχωρισμού που ίσχυσε στη Νότιο Αφρική μεταξύ 1961 και 1994, αποκλείοντας την μαύρη πλειοψηφία από τη διακυβέρνηση της χώρας. Παρ’ ότι τις τελευταίες δεκαετίες τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα των Λευκών, ιδίως των αγροτών, αντιμετωπίζουν συστηματική βία και δολοφονίες, η ανάμνηση της καταπίεσης των μαύρων δεν βοηθά στην διεθνή ευαισθητοποίηση για το πρόβλημα τους. Έτσι, η κίνηση της νοτιοαφρικανικής κυβέρνησης να συζητήσει την αναθεώρηση του συντάγματος για να επιτραπεί η άνευ αποζημιώσεως απαλλοτρίωση γης (οι Λευκοί εξακολουθούν να κατέχουν τα περισσότερα καλλιεργήσιμα εδάφη) παρουσιάζεται ως μια δίκαιη μεταρρύθμιση για την επανόρθωση των δεινών της αποικιοκρατίας. Ιδιαίτερα πιεστικό προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το αντιπολιτευόμενο κόμμα των “Μαχητών της Οικονομικής Ελευθερίας”, του οποίου ο πρόεδρος είχε δηλώσει πως η αποκατάσταση των αδικιών του Απαρτχάιντ δεν περιλαμβάνει την εξολόθρευση των λευκών… όχι ακόμη τουλάχιστον. Σε παρόμοιες ενέργειες είχε προβεί το 2003 η Ζιμπάμπουε, εκδιώκοντας τους λευκούς αγρότες και αναδιανέμοντας τη γη σε μαύρους (η κίνηση αυτή προκάλεσε εκτεταμένο λιμό, με αποτέλεσμα ο ηγέτης της χώρας Μουγκάμπε να ζητήσει από τους λευκούς να γυρίσουν πίσω).

Πως η αλαζονεία των αρχουσών ελίτ της Δύσης γίνεται μπούμεραγκ- Κώστας Βενιζέλος

642

Οι ηγεσίες της Δύσης δεν μαθαίνουν. Έχουν στο συρτάρι ένα μοντέλο συμπεριφοράς, το ανασύρουν για κάθε περίπτωση και το παρουσιάζουν σαν «συνταγή επιτυχίας». Διενεργήθηκε την περασμένη Κυριακή στα Σκόπια δημοψήφισμα για έγκριση ή απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σε όλη την προηγούμενη περίοδο υπήρξαν παρεμβάσεις τρίτων με στόχο οι πολίτες να προσέλθουν στην κάλπη και να ψηφίσουν «ναι».

Ποιο το αποτέλεσμα των παρεμβάσεων αυτών; Όπως έγραψε σε άρθρο του ο Μιχάλης Ιγνατίου οι Σκοπιανοί έδωσαν την απάντηση: «Βασικά φώναξαν το «όχι» στις άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις των ξένων, που ξεπέρασαν εαυτούς. Οι παρεμβάσεις αυτές ώθησαν τους πολίτες των Σκοπίων να σαμποτάρουν το δημοψήφισμα». Αυτές οι παρεμβάσεις ενίοτε λειτουργούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ενοχλούν οι παρεμβάσεις, ενοχλούν οι νουθεσίες, κυρίως όταν οι τρίτοι φαίνεται να έχουν δικά τους συμφέροντα, τα οποία ενδεχομένως να είναι διαφορετικά από εκείνα των πολιτών, της επηρεαζόμενης χώρας.

Είτε το αποτέλεσμα αρέσει είτε όχι, είναι ένα δεδομένο που δεν μπορεί να αλλάξει. Είτε η επιλογή τους είναι σωστή ή όχι, οι πολίτες αποφάνθηκαν. Σε σχέση, όμως, με τις έξωθεν παρεμβάσεις πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν πως οι ισχυροί του πλανήτη, οφείλουν να σέβονται τις διαδικασίες σε όλες τις άλλες χώρες και δεν θα πρέπει να δημιουργούν την αίσθηση πως είναι αποικίες τους.

Στην Κύπρο βιώσαμε αυτές τις παρεμβάσεις το 2004. Σε μια περίοδο 20 περίπου ημερών, από το τέλος της συνόδου στο Μπούργκερνστοκ μέχρι και το δημοψήφισμα, δεν σταμάτησαν οι παρεμβάσεις τρίτων. Πιεστικές και σε πολλές φορές προσβλητικές υπό την έννοια ότι θεωρούσαν τους Κυπρίους μια μάζα χωρίς άποψη, που θα παρασύρονταν από τις υποδείξεις των Αμερικανών, των Βρετανών, των Ευρωπαίων και κάποιων αδιάβαστων, αυτοαποκαλούμενων εκσυγχρονιστών στην Ελλάδα.

Οι τρεις (αυτ)απάτες του Ευρωπαϊσμού

Ορφέας Ρούσσος

Στις μέρες μας, συχνά ακούμε πολιτικούς ή διανοούμενους να αναφέρονται στην «Ευρώπη» και στις «ευρωπαϊκές αξίες» σαν να πρόκειται για κάποιου είδους ιδέα. Ειδικά στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα υπήρξαν πολλές αναφορές σε υποτιθέμενες ευρωπαϊκές ή αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ακόμα και κομμάτια της Αριστεράς δέχονται το διαχωρισμό και παλεύουν να αποδείξουν ότι συγκαταλέγονται στις πρώτες. Είναι ξεκάθαρο ότι η ευρωπαϊκή ενότητα έχει γίνει ένα σημαντικό στοιχείο της κυρίαρχης ιδεολογίας – άρα σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και να της κάνουμε την αναγκαία κριτική.

 

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αποδείξει ότι αυτή η ιδεολογία της ευρωπαϊκής ενότητας είναι σωστή ή λάθος. Ο στόχος του είναι να συνεισφέρει στην κατάρριψη μερικών βασικών μύθων της, οι οποίοι στο δημόσιο λόγο γίνονται δεκτοί σχεδόν χωρίς κριτική. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως βοηθήσει και στο να γίνει ο διάλογος γύρω απ’ αυτό το θέμα πιο λογικός και πιο γόνιμος.

 

1. Η ύπαρξη της ευρωπαϊκής ηπείρου

Έχουμε συνηθίσει σήμερα να μιλάμε για την Ευρώπη ως μια από τις ηπείρους, στις οποίες χωρίζεται η στερεή επιφάνεια της Γης. Αυτό παρουσιάζεται ως κάτι τόσο αυτονόητο, που σχεδόν κανένας δεν αναρωτιέται αν έχει και μια πραγματική γεωγραφική βάση ή αν βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας. Κι όμως, μια ματιά μόνο σ’ έναν παγκόσμιο άτλαντα φτάνει, για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να ορίζει την Ευρώπη σαν μια ξεχωριστή από την Ασία μεγάλη μάζα στεριάς – σε αντίθεση με όλες τις άλλες ηπείρους.

Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και η γεωπολιτική της αγέλης - Κώστας Γρίβας

 

Η πρωτοφανής αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν, δείχνει να αποτελεί μέρος μιας συνολικής και απόλυτης ταύτισης της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Σηματοδοτεί το τέλος μιας πολυπαραγοντικής, αν και ετεροβαρούς, πολιτικής έναντι Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία ακολούθησαν, λιγότερο ή περισσότερο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, τουλάχιστον από το 1974 και μετά.

Αυτή η νέα πολιτική επιδιώκεται να εμφανιστεί ως ρεαλιστική και αναγκαία επιλογή από το πλέγμα των ηγετικών ελίτ της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί εκδήλωση μιας ανορθολογικής και νοσηρής κατάστασης που μαστίζει την ελληνική εξωτερική αλλά και εσωτερική πολιτική διαχρονικά. Συγκεκριμένα, μία από τις σημαντικότερες παθογένειες του ελλαδικού κράτους, από τη στιγμή της δημιουργίας του, μετά την Επανάσταση του 1821, μέχρι και σήμερα, είναι η (αυτο)ανάγνωσή του ως «κράτος-πελάτης» (client state).

Ακόμα χειρότερα, μάλιστα, είναι η ανάγνωσή του ως ως κράτος-εξάρτημα της δυτικής αρχιτεκτονικής. Αυτό ισχύει και σήμερα. Η πιθανότητα να λειτουργήσει η χώρα μας ως φυσιολογικό κράτος είναι κάτι που δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό των ηγετικών ελίτ, αλλά και από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. Η αντίληψη μιας ανεξάρτητης Ελλάδας αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, ως κάτι ρομαντικά αφελές και στη χειρότερη ως βλασφημία, ή συγκεκαλυμμένη προσπάθεια για αλλαγή αφεντικού.

Στην πραγματικότητα αυτό που συζητιέται είναι μόνο ο αφέντης που θα έχει η Ελλάδα. Ο πυρήνας της «ρεαλιστικής» ανάγνωσης της γεωπολιτικής ταυτότητας της χώρας είναι το περιβόητο «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Και με το ρήμα αυτό οι περισσότεροι εννοούν ότι η Ελλάδα ανήκει κυριολεκτικά στη Δύση, με την έννοια της ιδιοκτησίας. Όπως ένα οικόπεδο ανήκει στον ιδιοκτήτη του και όχι ότι συμμετέχει ισότιμα με άλλα κράτη σε μια γεωπολιτική δομή ως ανεξάρτητο και οργανικό της μέρος.

Η ιδιοτελής δυτική ανάγνωση για τον Ελληνισμό- Θεόδωρος Ράκκας

 

Όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελλαδικό κράτος, στην Ευρώπη κυριαρχούσε, ελέω διαφωτισμού, ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Το νέο κράτος όφειλε να συμβαδίζει με τα ευρωπαϊκά δεδομένα να είναι δηλαδή ένα νεωτερικό κράτος-έθνος. Συνεπώς, η Δύση και οι ντόπιοι εκπρόσωποι της προώθησαν ένα μοντέλο νεορομαντικού εθνικισμού, επιχειρώντας να επιβάλουν στους Έλληνες μια εθνική συνείδηση αρχαιόπληκτης παρθενογένεσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, παρέθεσαν και παραθέτουν την ιστορία του μεσαιωνικού Ελληνισμού σαν μια περίοδο σκοταδισμού, όχι ιδιαίτερα διαφορετική απ την οθωμανική! Τα εθνώνυμα Ρωμιός και Γραικός καταπολεμήθηκαν από ποικίλους «διαφωτιστές» και μέχρι σήμερα παρουσιάζονται σαν υποτιμητικά. Με λίγα λόγια, οι δυτικές δυνάμεις έραψαν την ελληνική ιστορία στα δικά τους μέτρα και σταθμά, προκρίνοντας μόνο το κομμάτι της κλασικής αρχαιότητας, το οποίο και αποτελούσε την βάση του σύγχρονου πολιτισμού τους.

Ως δια μαγείας «παρέλειψαν» την περίοδο της πρώτης, έντονης και άμεσης επαφής τους με το σώμα του Ελληνισμού, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτό συνέβη κυρίως, με σκοπό διατηρηθεί το ελληνικό κράτος στη σφαίρα επιρροής τους, μακριά από την ομόδοξη Ρωσία. Επιπλέον, όμως, ο κλασικός ελληνικός κόσμος των μικρών πόλεων κρατών του κυρίως ελλαδικού χώρου τους βόλευε και γεωπολιτικά.

Ταίριαζε πολύ καλύτερα σαν πρότυπο και σημείο αναφοράς για τη «μικρή πλην τίμια» Ελλάδα που ήθελαν οι Δυτικοί, ιδιαίτερα σε σχέση με τη χιλιόχρονη οικουμενική αυτοκρατορία που υποτιμούσε τη Δύση. Αυτή την θεώρηση προσπάθησαν, και εν μέρει κατάφεραν, να τη «φυτέψουν» στο νέο Ελληνισμό. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η μεγαλύτερη μερίδα των νεοελληνικών ελίτ είναι δυτικοτραφής.

Συνεπώς προσπαθεί να περάσει πρότυπα, αξίες και μοντέλα που σε πολλές περιπτώσεις διέπονται από άκρατο μιμητισμό και ξενομανία. Τούτα συνεπάγονται την πλήρη απαξίωση προς το βυζαντινό παρελθόν στην παιδεία και τη δημόσια ζωή, καθώς και την υποβάθμιση κάθε νοοτροπίας και στοιχείου πολιτισμού που διαφοροποιεί τον Ελληνισμό από τη Δύση. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η επιχειρηματολογία της συμπερίληψης του Ελληνισμού στο αμιγώς ευρωπαϊκό-δυτικό πολιτισμικό πλαίσιο, γίνεται πάντα και αυστηρά υπό το πρίσμα της κλασικής αρχαιότητας.

Το συλλογικό υποσυνείδητο

Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν χειραγωγούνται, όπως η πίστη, η παράδοση και η συλλογική ιστορική μνήμη. Η «Μεγάλη Ιδέα», που κυριάρχησε στο νεοελληνικό κράτος μέχρι και το 1922, πήγαζε από τον πόθο για ανασύσταση της «Ρωμανίας» των Κομνηνών. Επιπλέον, ο μέσος Έλληνας, εξέλαβε και εκλαμβάνει την αρχαία ελληνική κληρονομιά πιο πολύ σαν την απόδειξη της ανωτερότητας του απέναντι στον Δυτικό παρά σαν τον συνδετικό κρίκο.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ-Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε την ανάρτηση...

Χρ. Γιανναράς: Πολιτισμός της ύπαρξης και πολιτισμός της συμπεριφοράς

[...Ομως, ιστορικά θριάμβευσε (και σήμερα κυριαρχεί παγκόσμια) η αντιστροφή των όρων εκείνου του πολιτισμού: η προτεραιότητα της χρησιμότητας και όχι της αλήθειας, η θωράκιση του ατόμου, όχι η χαρά της κοινωνίας....]

[...Δεν αποκλείεται, αφού η λογική του πάτου οδηγεί νομοτελειακά στον απόπατο, να δούμε, σε επόμενη συγκυβέρνηση των γαλαζοπράσινων «προοδευτικών δυνάμεων» νομοσχέδιο, που θα αναγνωρίζει στους άνδρες «δικαίωμα» στην περίοδο ή στον θηλασμό και στις γυναίκες «δικαίωμα» στη μυστακοφορία!...]

Από την  συζήτηση με τίτλο: "Προσωπικότητα, Σώμα και Βιοηθική" που διοργάνωσαν o Χριστιανικός Όμιλος Φοιτητών & Επιστημόνων (ΧΟΦΕ) και το Αντίφωνο τον Μάϊο του 2018.

Η δύση της Δύσης

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Το βιβλίο «Η δύση της Δύσης - η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός» του Λαυρέντιου Γκεμερέϋ γράφτηκε στα γερμανικά το 1977. ΟΛαυρέντιος Γκεμερέϋ, ένας καθολικός αυστριακός ιερέας που έζησε στην Ελλάδα ως «πολιτισμικός πρόσφυγας» έγραψε αυτό το βιβλίο ως μία προσπάθεια κατανόησης της διαφοράς της Δύσης από την Ελλάδα. Μου κίνησε την περιέργεια γιατί η γνώμη των δυτικών για την Ελλάδα είναι συνήθως εχθρική και συμπλεγματική. Εχοντας πλήρως απωλέσει, εδώ και πολλά χρόνια, τον θαυμασμό των υποτελών προς κάθε τι ξένο, το βιβλίο μου κίνησε την περιέργεια. 

Ο Γκεμερέϋ ορθά γνώριζε ότι οι Ελληνες είμαστε υποτελείς στη Δύση εδώ και 2000 χρόνια από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, μία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την οποία ο ίδιος θεωρεί, ως την πρώτη θελημένη αναγωγή της οργανωμένης βίας. Για τη στάση των Ρωμαίων έναντι των Ελλήνων αναφέρει ότι μισούσαν τους Ελληνες, τους είχαν χωρίς πολιτικά δικαιώματα και τους χρησιμοποιούσαν μόνο ως δασκάλους. Εάν και δυτικός και ρωμαιοκαθολικός αναγνωρίζει τον ρόλο του Βυζαντίου, ρόλο που η Δύση ηθελημένα αποσιωπεί και μισεί από την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Αναφέρει ότι οι Σταυροφορίες (σημ. στη χώρας μας πολλοί θεωρούν ότι οι Χριστιανοί συλλήβδην έκαναν Σταυροφορίες ενώ η πραγματικότητα είναι ότι ήταν οι ρωμαιοκαθολικοί που της έκαναν και όχι οι ορθόδοξοι). Ο Γκεμερέυ θεωρεί ότι η επιμειξία του Ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού με τη γερμανική βιαιότητα δημιούργησε έναν παραμορφωμένο χριστιανισμό και αποκαλεί τις Σταυροφορίες «προπατορικό φασισμό». Δεν μένει όμως στην ιστορία αλλά προχωρά και με καυστικό λόγο αναφέρεται στην αστική μορφή τηςκοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως αυτή δημιουργήθηκε στη Δύση, και την αποκαλεί «σκέτη απάτη και ποτέ δεν περιείχε την ελάχιστη δυνατότητα μιας αληθινής λαϊκής κυριαρχίας».

Πώς η Δύσις συνέθεσε κατ’ αντίθεσιν προς την Ανατολήν την ζωήν και την εργασίαν

Σπυρίδων Κυριαζόπουλος

Χωρίς την θεωρητικήν παράδοσιν της Ελλάδος και την γλωσσικήν δυνατό­τητα της εσωτερικής επαφής προς τον Θεόν o δυτικός άνθρωπος είδεν είς την εργασίαν την κεντρικήν δικαιολογίαν του βίου του. Εφ' όσον η Εκκλη­σία ανέλαβε να λύσει το πρόβλημα της σχέσεως του προς τον Θεόν, η εργα­σία ύπήρξεν η αύτοπραγμάτωση του Ευρωπαίου, ο τρόπος, δια του οποίου αντελήφθη και εθεμελίωσε το νόημα της ζωής του.

Σήμερον λόγω της εκτεχνικεύσεως της εργασίας η συμπεριφορά αυτή εισέρχεται είς νέαν φάσιν. Ο άνθρωπος παύει να είναι υπεύθυνος δια το έργον του, περιορίζεται είς την έφαρμογήν ξένων εντολών και ταυτοχρόνως χάνει την αντίστασιν της ύλης, ώστε η εργασία να μη του δίδει την ευκαιρίαν να ενσαρκώσει το προσωπόν του.

Γεγονός όμως είναι ότι η φάσις αυτή της σχέσεως του ανθρώπου προς τον κόσμον, η οποία είς την Δύσιν δια πρώτην φοράν διαχωρίζει την ζωήν εκ της εργασίας, είναι έπακόλουθον της προηγηθείσης συμφύσεώς των. Με την επίδοσιν του αυτοματισμού δεν αποκλείεται ο χωρισμός αυτός να υπερνικηθεί δια της τοποθετήσεως της εργασίας επί πνευματικού επιπέδου. Η εργασία όμως εξακολουθεί και εντός του τεχνικού κράτους vα είναι η κυρία δικαιολογία του ανθρώπου εις την ζωήν, έφ όσον αί υπόλοιποι σχέσεις του προς τον κόσμον συντελούνται χωρίς την ούσιαστικήν του επέμβασιν, ώστε ακριβώς σήμερον είς την Δύσιν, οπότε η εργασία χάνει τον άτομικόν της χα­ρακτήρα και αναφέρεται εις τον οιονδήποτε, ο άνθρωπος να ζεί για να εργά­ζεται και να χάνει το νόημα της ζωής του, όταν απαλλάσσεται της εργασίας.

Η σύμφυσις ζωής και εργασίας απέκτησεν εις την Δύσιν θρησκευτικόν χαρακτήρα. Τούτο συνέβη υπό την ευλογίαν της Εκκλησίας, εφ όσον η σχέ­σις του ανθρώπου προς τον Θεόν ύπήρξεν ιδικόν της έργον. Εσήμαινεν όμως με την πάροδον του χρόνου μίαν πνευματικήν εγκατάστασιν του ανθρώπου εντός του κόσμου, μίαν σχέσιν προς την πραγματικότητα, είς το περιθώριον μόνον της οποίας υπήρχε θέσις δια τον Θεόν. Εις την έξέλιξιν των εκκλη­σιαστικών πραγμάτων της Δύσεως παρουσιάσθη άργότερον η σχέσις προς τον κόσμον ως περιεχόμενον της σχέσεως προς τον Θεόν, η εργασία ως μόνη έκφρασις της θρησκευτικής ζωής. Κατ' αυτόν τον τρόπον ο άνθρωπος διωχέτευσεν είς τον κόσμον όλην την πνευματικήν του δύναμιν.