Η εποχή της πτώσης

Πίνακας του Σωτήρη Σόρογκα

του Γιώργου Ρακκά

Έχουμε στην Δύση μια υπαρξιακή κατάρρευση, στη δίνη της οποίας ο προοδευτισμός, ο δικαιωματισμός, η αποκαθήλωση κάθε τι κλασικού αποκτάει υστερικά χαρακτηριστικά. Ίσως και να είναι συνέπεια των τόσων αλλαγών που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες και που μετέβαλαν την κοινωνία σε ένα άθροισμα των απολύτως ατόμων. Δίχως καμία διάσταση ταύτισης, όχι με ψυχικές λειτουργίες απλώς “συλλογικές” -γιατί και οι συμμορίες συλλογικότητα είναι- αλλά με εκείνης της καθολικής κοινωνικής διάστασης, που κάποτε έκανε τον άνθρωπο ζώο πολιτικό.

Γιατί εκεί που παλιότερες γενιές είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μιας κοινωνίας που συνέθλιβε την ατομικότητα των ανθρώπων, τώρα αυτό αντιστρέφεται και έχουμε τις ατομικότητες να προκαλούν την μοριακή πολυδιάσπαση της κοινωνίας. Τα κοινωνικά ιδεώδη δίνουν την θέση τους στα ατομικά γούστα, τα οποία όμως εξυψώνονται και αντιμετωπίζονται σαν να είναι άρθρα του Συντάγματος, ή μάλλον το θεμέλιό του.

Παράλληλα, οι συλλογικές εκφράσεις της κοινωνίας υποβαθμίζονται με τρόπο που θυμίζει οικοσύστημα που καταρρέει. Από τις μεγάλες συνενώσεις του 19ου και του 20ου αιώνα (έθνος, κοινωνική τάξη αλλά και ανθρωπότητα ως σημείο αναφοράς των οικουμενικών αξιών) φτάνουμε στον φυλετισμό (καθώς οι ιδεολογίες σήμερα διαμορφώνουν «φυλές» ανθρώπων), και το «εμείς» έχει την τάση να κατακερματίζεται σε συμμορίες χούλιγκαν.

Οι συνέπειες φαίνονται ακόμα και στον δημόσιο χώρο, που από τόπος συνύπαρξης μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Τα συνθήματα και οι βανδαλισμοί είναι η υπενθύμιση αυτού του πολέμου και στέλνουν ένα μήνυμα ότι τίποτε κοινό δεν μπορεί να μείνει όρθιο γιατί είναι το ψυχικό του έδαφος που έχει υποστεί ρωγμές και τρίζει.

"Γιατί η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα απαιτεί το δικαίωμα στον γάμο".

Αξίζει να μελετηθεί ο προβληματισμός, η διεισδυτική ματιά της ιωάννα τσιβάκου , κ. Ιωάννας Τσιβάκου*, στην αντιπαραθετική σχέση ανάμεσα σε κοινωνικές μερικότητες και την κοινωνική ολότητα (δικαιωματισμός).

 Το άρθρο με καθαρότητα και πληρότητα, εξαντλεί κάθε πτυχή του ζητήματος και αξίζει τον προβληματισμό μας.

___________

"Γιατί η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα απαιτεί το δικαίωμα στον γάμο".

Της Ιωάννας Τσιβάκου 

"...Όλοι, όσοι θεωρούν τον εαυτό τους «προοδευτικό», συμφωνούν ανεπιφύλακτα με το αίτημα της ισότητας στον γάμο, χωρίς να αναρωτιόνται γιατί η κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ, παρά την εκ μέρους τους κατάκτηση του συμφώνου της ελεύθερης συμβίωσης, επιμένουν σε αυτόν. Θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το σύμφωνο συμβίωσης να επεκταθεί και σε άλλα δικαιώματα που σήμερα δεν καλύπτονται, όμως όχι, ο γάμος είναι το επιθυμητό βήμα για την εξίσωσή τους σε μια κοινωνία έμπλεη κοινωνικών διαφορών. Γιατί, λοιπόν η επιμονή στον γάμο; 

 Σήμερα, όμως, στις κοινωνίες της Δύσης, παρατηρούνται συχνά  αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε κοινωνικές μερικότητες  και την κοινωνική ολότητα. Η διαφορά μερικότητας – ολότητας δεν περιορίζεται στους αριθμούς, γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιούμε τους όρους μειονότητα – πλειονότητα.

 Εν προκειμένω, ο όρος  «ολότητα» υποδηλοί την αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας όχι μόνο των νομικών κανόνων ─ήτοι κανόνων μιας ιστορικά προσδιορισμένης εποχής─, αλλά και των ηθικών ιδεωδών, με ρίζες στον μύθο και στο ιερό, που αυτή η κοινωνία έχει συστήσει πολιτισμικά στην πορεία των αιώνων και βάσει των οποίων διατηρεί την συνεκτικότητά της και λειτουργεί.

 Η «μερικότητα», από την άλλη μεριά, αρχικά παρέπεμπε σ’ εκείνες τις πληθυσμιακές ομάδες οι οποίες, λόγω φυσικών ή ιδεολογικών διαφορών, δεν καλύπτονταν από τα αναγνωρισμένα κρατικά δικαιώματα, οπότε αντιπαρατίθεντο στο κράτος διεκδικώντας τη νομική τους προστασία (όπως συνέβη για παράδειγμα με το κίνημα των μαύρων στις ΗΠΑ)...

Το Δικαίωμα Υπέρβασης της Ανθρώπινης Φύσης

ΒΙΒΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

Με αφορμή τη συζήτηση για τον γάμο των ομοφύλων και την πρακτική της παρένθετης μητρότητας μερικές σκέψεις για το πώς η υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης στο όνομα της ισότητας και της ελευθερίας, αντλώντας ηθική νομιμοποίηση από τις μεταμοντέρνες θεωρίες περί κοινωνικής κατασκευής του φύλου, οδηγεί όχι μόνο σε λιγότερη ελευθερία και περισσότερη εκμετάλλευση αλλά ανοίγει τον δρόμο προς τον μετανθρωπισμό.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. Βιολογικός περιορισμός ή κοινωνική αδικία; Το παράδειγμα της παρένθετης μητρότητας
2. Γιατί δεν μιλάνε οι ψυχολόγοι; Γιατί δεν μιλάνε οι ειδικοί;
3. Ποιο μοντέλο οικογένειας είναι το καλύτερο;
4. Η μεταμοντέρνα στροφή στην κατανόηση του ανθρώπου και η αμηχανία των νεωτερικών εργαλείων ανάλυσης
5. Η λαχτάρα για ένα παιδί και η κατάργηση της ιστορίας
6. Ποιος στ’ αλήθεια προστατεύει τα δικαιώματα;
7. Τι είναι μια γυναίκα; Τι είναι μια μητέρα;
8. Η υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης: ελευθερία ή δυστοπία;

1. Βιολογικός περιορισμός ή κοινωνική αδικία; Το παράδειγμα της παρένθετης μητρότητας

Σήμερα πλέον το να μην μπορεί μία γυναίκα μετά από μια συγκεκριμένη ηλικία να τεκνοποιήσει, δεν γίνεται αντιληπτό ως αναπόφευκτος περιορισμός της φύσης ή της βιολογίας, αλλά ως κοινωνική αδικία ή κάποιου είδους καταπίεση. 

Όπως και το να μην μπορούν δύο άντρες μεταξύ τους να κυοφορήσουν και να γεννήσουν ένα παιδί, επίσης δεν θεωρείται περιορισμός της φύσης ή της βιολογίας, αλλά κοινωνική αδικία.

 Και στους καιρούς που μεγάλες ομάδες του πληθυσμού ασπάζονται την πολιτική θρησκεία των “ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων” οι προαναφερθείσες αδικίες πρέπει πάση θυσία να αποκατασταθούν.

Σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις, κανένας φυσικός, ηθικός, κοινωνικός ή άλλος περιορισμός δεν πρέπει να εμποδίζει την ικανοποίηση των ατομικών επιθυμιών.

 Ιδίως μάλιστα όταν κάποιος έχει τη δυνατότητα να καταβάλλει το χρηματικό αντίτιμο για την ικανοποίησή τους. 

Κατά συνέπεια κάθε όριο ή περιορισμός, φυσικός ή κοινωνικός, θεωρείται εξορισμού προβληματικός και επιχειρείται κατάργηση ή υπερκέρασή του.

Αδιόρατες διαστάσεις του Δικαιωματισμού

- ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΤΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

από Βασίλειος Χρ. Μπούτος

Ι. ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗΣ ΙΣΟΣΘΕΝΕΙΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

Στο πλαίσιο του κυρίαρχου σήμερα σε δικαιοπολιτικό επίπεδο δικαιωματισμού, μοιάζει να εισερχόμασθε σε έναν παντελώς αχαρτογράφητο νέο κόσμο, απολύτως χαoτικό, και, μάλιστα, εν πολλοίς ερήμην μας.

Κατά τεκμήριον, όλες οι προτάσεις βίου εμφανίζονται πλέον ως αξιωματικά ι σ ο σ θ ε ν ε ί ς, συνεπώς δε και εξ ίσου α ν ί σ χ υ ρ ε ς, ικανές, σε κάθε, ωστόσο, περίπτωση, να παραγάγουν αντίστοιχους παράλληλους θ ε σ μ ο ύ ς. Η αρχή του πλουραλισμού (pluralism), κατοχυρώνοντας έναν απόλυτο σχετικισμό, επάγεται αυτονόητα και την αντικειμενική όσο και εν πολλοίς αμάχητη ι σ ο σ θ έ ν ε ι α ξεκάθαρα α ν ί σ ω ν –κατά την κοινή λογική, πείρα και καθιερωμένο τρόπο του βίου– προτάσεων βίου, οι οποίες, ωστόσο, και καθίστανται κατά πλάσμα δικαίου απολύτως ί σ ε ς, ισχύουσες παραλλήλως.

Ως αποτέλεσμα, η δήθεν χειραφετημένη και απελεύθερη κοινωνία μας, κατορθώνει να σύρεται σήμερα αιχμάλωτη και αλυσοδεμένη, στερουμένη της παραμικρής δυνατότητας να προβάλει οιαδήποτε θεσμικού χαρακτήρα άμυνα και αντίσταση, ούσα εντελώς άοπλη ή, μάλλον, παντελώς αφοπλισμένη έναντι της απόλυτης σήμερα «σχετικοποίησης των πάντων, ήτοι της απολυτοποίησης του Τίποτα»: εγκλωβισμένη σε έναν απίθανα μυωπικό νομικισμό, εμφανίζεται «υποχρεωμένη» να αποδέχεται την θ έ σ μ ι σ η οιασδήποτε κατά τεκμήριο προτάσεως βίου, ακόμη και αν την απορρίπτει απολύτως και δη κατά συντριπτική πλειονότητα!

Η ίδια η λογική των «ατομικών δικαιωμάτων» είναι τελικώς αυτή που τής αφαιρεί το «δικαίωμα» στην επιλογή: στην επιλογή της απόρριψης!

Τούτο δε, διότι, προϊόντος του χρόνου, οι (νεο)κατατιθέμενες προτάσεις βίου κοινωνούνται πλέον όλο και λιγότερο: βαθμηδόν όσο και με ταχύτατο ρυθμό, απομειώνονται διαρκώς οι απαιτήσεις επιτυχούς υποβολής τους στην βάσανο ενός στοιχειώδους ε λ λ ό γ ο υ κριτικού ελέγχου, κατ’ ελάχιστον εξέτασής τους στην βάση της λ ο γ ι κ ή ς τους συγκρότησης.

Με άλλες λέξεις: Οι εν λόγω προτάσεις εισβάλλουν και κινούνται ευθαρσώς στην δημόσια σφαίρα, αξιώνουν και εν τέλει επιτυγχάνουν να γεννήσουν αντιστοίχους νέους θεσμούς, δίχως να έχουν προηγουμένως επιτρέψει ή κληθεί να δοκιμασθούν στην λυδία λίθο του κοινωνείν και των αιωνίων καρπών του: των συλλογικών αποθησαυρισμάτων γνώσεως, πείρας και σοφίας, των εμπειρικών ψηλαφήσεων του αληθούς.

Όχι: στον ομόφυλο γάμο – στην εμπορευματοποίηση παιδιού-γυναίκας-τεκνοποίησης

Από την Εργατική Πάλη Φεβρουαρίου 2024

Η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης (ΣΣ) (που νομοθετήθηκε για τα ετερόφυλα ζευγάρια με τον ν. 3719/2008), οδήγησε στην επέκταση του ΣΣ και στα ομόφυλα ζευγάρια με τον ν. 4356/2015. Το ΣΣ διευθετεί όλα τα ζητήματα αστικού δικαίου (οικονομικά, περιουσιακά, κοινωνικά, ασφαλιστικά), που αφορούν στη συμβίωση ετερόφυλων ή ομόφυλων ζευγαριών, και επομένως έχει ίσα αποτελέσματα με τον γάμο, με μόνη εξαίρεση το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών, το οποίο δεν έχουν τα συμβαλλόμενα μέρη του ΣΣ ενώ έχουν οι σύζυγοι. Να γιατί λοιπόν, το ερώτημα υπέρ ή κατά του γάμου ομοφυλοφίλων είναι παραπλανητικό, το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι υπέρ ή κατά της υιοθεσίας παιδιών από έγγαμα ομόφυλα ζευγάρια[i].

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης με τίτλο «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις» έρχεται με τη θεσμοθέτηση του ομόφυλου πολιτικού γάμου να ανοίξει δρόμο για την τεχνητή απόκτηση τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Με την αναγνώριση της από κοινού γονικής ευθύνης αυτών των ζευγαριών είτε με την υιοθεσία από κοινού ή με την υιοθεσία του τέκνου του ενός μέλους ομόφυλου ζευγαριού από το άλλο μέλος του ζευγαριού. Οι άλλοι τρόποι που προσφέρει η τεχνολογία (και ο νόμος για τα ετερόφυλα ζευγάρια) για την υπέρβαση της βιολογικής αδυναμίας απόκτησης τέκνου (Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή, παρένθετη μητέρα) δεν περιλαμβάνονται στο παρόν νομοσχέδιο, αλλά παραπέμπονται σε ένα επόμενο βήμα, όταν θα έχουν καμφθεί περαιτέρω οι κοινωνικές αντιστάσεις.

Ως ΟΚΔΕ είμαστε αντίθετοι στον ομόφυλο γάμο, γιατί καταργείται το δικαίωμα του παιδιού για μητρότητα-πατρότητα, ενθαρρύνεται η παραπέρα εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής και το εμπόριο παιδιών-γυναικών, φτάνοντας μέχρι και στην ευγονική[ii].

Μπροστά η ανάγκη και το δικαίωμα του παιδιού στη μητρότητα-πατρότητα

Οι στόχοι του κεφαλαίου μεταμφιεσμένοι σε «ατομικά δικαιώματα» στην εποχή του «ίντερνετ των σωμάτων»

Κυριακή 4 Φλεβάρη 2024

Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Πριν από λίγες μέρες, ένας από τους ισχυρότερους καπιταλιστές στον κόσμο, ο Ιλον Μασκ, ανακοίνωσε την επιτυχή εμφύτευση ενός μικροτσίπ σε ανθρώπινο εγκέφαλο που μπορεί να «διαβάζει» τις σκέψεις ενός τετραπληγικού και να μεταδίδει εντολές σε συσκευές, όπως ο υπολογιστής και το κινητό τηλέφωνο. Η εταιρεία του, η «Neuralink», δεν είναι η μοναδική που πειραματίζεται και αναπτύσσει αντίστοιχες τεχνολογικές εφαρμογές.

Γενικότερα περνάμε με γρήγορα βήματα από την εποχή του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας στην τεχνολογική εποχή της «πολυτροπικής τεχνητής νοημοσύνης». Το ίντερνετ των πραγμάτων (internet of things) είναι ήδη πραγματικότητα. Με το κινητό μας μπορούμε πλέον να ενεργοποιήσουμε τις «έξυπνες συσκευές» του σπιτιού μας (π.χ. ψυγεία, τηλεοράσεις) που είναι συνδεδεμένες στο διαδίκτυο. Τώρα προχωράμε στην άμεση αλληλεπίδραση και διασύνδεση μεταξύ ανθρώπων, διαδικτύου και «έξυπνων μηχανών». Μεταβαίνουμε δηλαδή στο ίντερνετ των σωμάτων (internet of bodies).

Ηδη φοράμε «έξυπνα ρολόγια» και συσκευές που συνδέονται με το διαδίκτυο και παρακολουθούν πλευρές της σωματικής μας λειτουργίας (π.χ. τα καθημερινά μας βήματα, τους παλμούς μας). Τώρα η εφαρμοσμένη έρευνα εστιάζει στα εμφυτεύματα άμεσης σύνδεσης του ανθρώπινου εγκεφάλου με το διαδίκτυο. Και όπως είναι αναμενόμενο, δυναμώνει η σχετική δημόσια συζήτηση.

Οι περισσότερες αστικές αναλύσεις προβάλλουν το νέο τεχνολογικό άλμα ως τη θαυματουργή λύση για τα προβλήματά μας, ενώ ορισμένοι επιστημονικοί φορείς και επιτροπές βιοηθικής αναδεικνύουν τους νέους κινδύνους.
Ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης από το μονοπωλιακό κεφάλαιο

Το ουσιαστικό ζήτημα είναι ποιος και για ποια συμφέροντα καθορίζει τον προσανατολισμό, την ανάπτυξη και την αξιοποίηση κάθε νέας τεχνολογίας, όπως σήμερα της πολυτροπικής τεχνητής νοημοσύνης.

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κερκόπορτα του γουοκισμού;

*

της ΙΩΑΝΝΑΣ ΤΣΙΒΑΚΟΥ

Η συζήτηση που αναπτύχθηκε γύρω από το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια έφερε και στην Ελλάδα έναν προβληματισμό, που έχει ήδη αναπτυχθεί στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, σχετικά με το κίνημα woke, ήτοι το κίνημα των «αφυπνισμένων». Πρόκειται για ιδεολογικό ρεύμα που βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί στις ΗΠΑ και ιδίως στα τμήματα σπουδών φύλου ή φυλής, μετά την έκπτωση των δυτικο-ευρωπαϊκών αξιών και την εκτίναξη του μηδενισμού. Η αριστερή αμερικανική διανόηση, με επί κεφαλής το γυναικείο κίνημα, εξαρτημένη στο παρελθόν σε μεγάλο βαθμό από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, αφού αγκάλιασε και εν πολλοίς παραποίησε τον γαλλικό αποδομισμό και μεταδομισμό, βρήκε στις μέρες μας πρόσφορο έδαφος για να ανεξαρτητοποιηθεί από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, στρεφόμενη προς τα ατομικά δικαιώματα των μειοψηφιών.

Σήμερα, στις ΗΠΑ, το κίνημα του γουοκισμού το έχει προσεταιριστεί το Δημοκρατικό κόμμα ενώ το αντιμάχεται το Ρεπουμπλικανικό, με αποτέλεσμα το πρώτο να ανεμίζει τη σημαία της προόδου, μιλώντας για πολιτική ορθότητα και για υπεράσπιση των δικαιωμάτων όσων ατόμων έχουν επί αιώνες υποφέρει από την εξουσία του «λευκού άντρα», όπως αυτή έχει αποτυπωθεί σε κείμενα και έργα τέχνης που μας κληροδότησε ο αρχαίος ελληνικός και ρωμαϊκός πολιτισμός, η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός. Κάθε νόημα, κάθε έννοια, ακόμη και κάθε λέξη ή έργο τέχνης που ριζώνει σε αυτούς τους πολιτισμούς, γίνεται όχι μόνο σημείο αντιπαράθεσης, αλλά σημείο εκδίωξης και περιφρόνησης από τους υπερασπιστές του γουοκισμού. Ο «λευκός άντρας» είναι ο εχθρός και η αναφορά οποιουδήποτε διανοούμενου, καθηγητή ή καλλιτέχνη σε κάποιο μεγάλο στοχαστή που υπήρξε «λευκός άντρας» (π.χ., στον Αριστοτέλη, στον Κικέρωνα, στον Σαίξπηρ, στον Καντ, στον Δαρβίνο, και πάει λέγοντας), κινητοποιεί έντονες αντιδράσεις με κύριο σκοπό τη φίμωσή του. Το κίνημα των «αφυπνισμένων» θέτει σε κάθε αντιφρονούντα το σημάδι του αποσυνάγωγου, όπως παλιά ο ναζισμός έθετε το άστρο του Δαυίδ στους Εβραίους.

Ο γουοκισμός δεν σταματά εδώ. Από κίνημα εναντίον των κοινωνικών διακρίσεων έγινε κίνημα εναντίον κάθε διαφοράς, και ιδίως των βιολογικών διαφορών. Δεν υπάρχει φύλο, δεν υπάρχουν βιολογικά φαινόμενα, δεν υπάρχει άρρεν και θήλυ, αφού όλα είναι πολιτισμικές κατασκευές. Υπό το πρόσχημα της καταργήσεως των διακρίσεων, έφθασε στην κατάργηση των διαφορών, ακόμη και των βιολογικών, εξ ου και η νομιμοποίηση της παρένθετης κύησης όχι μόνο για ιατρικούς λόγους. Ο ολοκληρωτισμός του λέγειν και πράττειν του γουοκισμού προσελκύει μέρος της νεολαίας της Δύσης, το οποίο, ελλείψει άλλων ιδανικών, σπεύδει να καταγγείλει με βιαιότητα κάθε πολιτισμική δημοκρατική κατάκτηση που θέσπισε την ελευθερία του δυτικού «λευκού άντρα» εις βάρος όσων απέκλιναν βιολογικά, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο της κριτικής του τη διαφορά καπιταλιστή-εργαζομένου, εξ ου και ο εναγκαλισμός του γουοκισμού από τις μεγάλες εταιρείες του διαδικτύου.

Μοναδικά, ήτοι πανανθρώπινα.

 

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πριν πολλούς καιρούς, ένας σπουδαίος άνθρωπος έγραψε ένα μανιφέστο για την ανθρώπινη ελευθερία σε μια ποθητή κοινωνία. Κι ανάμεσα σε άλλα, τόνιζε:

«Εγωισμός δεν είναι το να ζει κανείς όπως του αρέσει. Εγωισμός είναι το να απαιτεί κανείς από τους άλλους να ζουν όπως αρέσει σε αυτόν. Και μη-εγωισμός είναι το ν’ αφήνει κανείς τους άλλους να ζουν όπως θέλουν, να μην παρεμβαίνει. […] Ο μη-εγωισμός αναγνωρίζει την απεριόριστη ποικιλομορφία σαν κάτι το θεσπέσιο. Την αποδέχεται, της παρέχει τη συναίνεσή του, την απολαμβάνει. […] Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο δεν είναι εγωιστικό επειδή θέλει να είναι κόκκινο τριαντάφυλλο. Θα ήταν φοβερά εγωιστικό αν ήθελε όλα τα λουλούδια του κήπου να είναι κόκκινα και τριαντάφυλλα».

Δημοσιευμένα το 1891, αυτά τα λόγια του μεγάλου Όσκαρ Ουάιλντ ακούγονται σήμερα μάλλον κοινότοπα. Η αξίωση, να ζει κανείς «όπως αρέσει σε αυτόν» και κανείς «να μην παρεμβαίνει» σ’ αυτό, προφανώς θυμίζουν φράσεις που σήμερα ξεστομίζονται πανεύκολα, σαν φράσεις του συρμού. Μα για τον Όσκαρ Ουάιλντ δεν ήταν συρμός. Είχε απέναντί του την σεμνότυφη και ταυτόχρονα ξετσίπωτα ιμπεριαλιστική Βικτωριανή κοινωνία, και το μανιφέστο του ήταν σύστοιχο με την τόλμη της ζωής του.

Αν ωστόσο τις όμορφες φράσεις σήμερα δεν τις παπαγαλίζουμε μένοντας σε μια άκοπη επιφανειακότητα, αλλά θελήσουμε πέρα από σέρφινγκ να κάνουμε και μακροβούτια, τότε τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ μπορεί να προκαλέσουν ένα ιδιαίτερο ερώτημα: Μήπως υπάρχει κίνδυνος, το συγκεκριμένο σκεπτικό να απολήξει σε μια κοινωνία η οποία θα φαίνεται μεν ειρηνική, αλλά δεν θα πραγματικά κοινωνία; Μήπως δηλαδή υπάρχει κίνδυνος, το ανθρώπινο πλήθος να νοηθεί ως αράδιασμα ατομικοτήτων ακοινώνητων ουσιαστικά μεταξύ τους, εάν και εφόσον το μόνο κριτήριο είναι η ατομική αρέσκεια του καθενός;

ΔΕΛΤΑ: Η εταιρεία που ντρέπεται για τη θέση της; – Περίεργα πράγματα ή τυχαίο;

30 Ιανουαρίου 2024 

Γιατί η φωτογραφία κρύβεται από μία άλλη συσκευασία γάλακτος - Τι κρύβει;

Συντάκτης: Διονύσης Αντωνέλλος

Η ΔΕΛΤΑ είναι μία μεγάλη εταιρεία γαλακτοκομικών προϊόντων που δραστηριοποιείται χρόνια στην Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον αρκετών χρηστών του διαδικτύου έχει προκαλέσει η νέα οικογενειακή συσκευασία γάλακτος της ΔΕΛΤΑ. Τι βλέπει κάποιος σε αυτήν; Άγνωστο, αφού αν δει τη συσκευασία κάποιος από το σάιτ της εταιρείας η φωτογραφία κρύβεται από μία άλλη οικογενειακή συσκευασία γάλακτος.

Τι βλέπει κάποιος στις οικογενειακές συσκευασίες του γάλακτος της ΔΕΛΤΑ; Βλέπει οικογένειες. Μαμά, μπαμπά, παιδιά.

Γι αυτό και λέγεται οικογενειακή μία συσκευασία. Γιατί αφορά σε όλη την οικογένεια αλλά και γιατί, χρηστικά, απευθύνεται σε όλη την οικογένεια καθώς περιέχει μεγαλύτερη ποσότητα προϊόντος. Αυτή είναι η λογική της οικογενειακής συσκευασίας.

Ανάγκη δημόσιας διαβούλευσης για το γάμο και την απόκτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια

ΖΗΤΗΜΑ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΘΕΣΜΙΚΕΣ, ΚOΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠOΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ 

Χριστιανική 18.1.2024

του Παναγιώτη Νικολόπουλου

Εδώ και αρκετό καιρό διεξάγεται έντονη δημόσια συζήτηση γύρω από το ζήτημα της θέσπισης γάμου και δυνατότητας απόκτησης και ανατροφής παιδιών από τα ζευγάρια ομοφυλοφίλων. Η συζήτηση επικεντρώνεται στα αιτήματα της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+, απουσιάζουν εν τούτοις διάφορες παράμετροι, που μπορούν να προσδώσουν μία σφαιρική εποπτεία στο όλο ζήτημα και τις ευρύτερες κοινωνικές διατάσεις του.

Ο γάμος

Με τον τρόπο, που προβάλλεται το αίτημα για θέσπιση γάμου για τα ζευγάρια ομοφυλοφίλων, φαίνεται ότι συσχετίζεται έντονα με την εκ μέρους τους δυνατότητα απόκτησης και ανατροφής παιδιών. Εάν αποσυνδεθεί από το ζήτημα των παιδιών, οι ίδιες οι σχέσεις του ζευγαριού καλύπτονται πλήρως από το σύμφωνο συμβίωσης, αφού με τις διατάξεις του ν. 4356/2015 έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με εκείνα που έχουν οι σύζυγοι με βάση τον Αστικό Κώδικα. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί μάλιστα ότι το σύμφωνο συμβίωσης είναι ευνοϊκότερο από τη σκοπιά της δυνατότητας λύσης του, επειδή μπορεί να γίνει και με μονομερή συμβολαιογραφική πράξη, αφού προηγηθεί προ τριμήνου η επίδοση εξώδικης πρόσκλησης για λύση από κοινού, ενώ οι σύζυγοι, αν δεν συμφωνήσουν σε συμβολαιογραφική συναινετική λύση, εμπλέκονται σε μακροχρόνιες αντιδικίες. Από τη σκοπιά, επομένως, μόνο των σχέσεων των ζευγαριών ομοφυλοφίλων το αίτημα για θέσπιση γάμου φαίνεται να έχει κυρίως συμβολική και ιδεολογική λειτουργία.

Απόκτηση και ανατροφή παιδιών

Κατά το ισχύον δίκαιό μας δεν επιτρέπεται σε ζευγάρια ομοφυλοφίλων να αποκτήσουν παιδιά. Η βασική συζήτηση αφορά στο κατά πόσο η ανατροφή παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων θα είναι προς το συμφέρον των παιδιών ή τα παιδιά αυτά θα εκδηλώσουν προβληματικές συμπεριφορές. Υποστηρίζεται ότι έχουν διενεργηθεί σε άλλες χώρες σχετικές έρευνες, με βάση τις οποίες δεν φαίνεται να έχουν παρατηρηθεί προβληματικές καταστάσεις και συμπεριφορές στα παιδιά, που ανατρέφονται από ομοφυλόφιλους γονείς. Τα τελικά πορίσματα πάντως των ερευνών αυτών αμφισβητούνται, είτε επειδή κάποιες από αυτές παραγγέλθηκαν από οργανώσεις ΛΟΑΤΚΙ+ και δεν θεωρούνται αντικειμενικές, είτε επειδή προέρχονται από συγκεκριμένες κοινωνίες με αντίστοιχα κοινωνικά και πολιτισμικά επίπεδα, είτε επειδή αφορούν μικρά δείγματα και ιδίως μόνο παιδιά προσχολικής ή σχολικής ηλικίας ή εφήβους.
Αφετηριακά πρέπει να διευκρινισθεί ότι δεν τίθεται θέμα ηθικής υπόστασης των γονέων ανάλογα με το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Έως σήμερα άλλωστε όλα τα παιδιά, που έχουν υποστεί κακοποιητική ή άλλου είδους βλαπτική συμπεριφορά, από γονείς ετερόφυλους την έχουν υποστεί. Το ζητούμενο δεν είναι μήπως και τα παιδιά των ζευγαριών ομοφυλοφίλων γίνουν και αυτά ομοφυλόφιλοι. Ούτε επαρκεί η σύγκριση, που γίνεται συνήθως, με τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, για τα οποία υπάρχουν πολύ περισσότερες και μακροχρόνιες μελέτες, που φαίνεται να δείχνουν ότι μόνη η μονογονεϊκότητα δεν επιφέρει πάντοτε προβληματικές συμπεριφορές στα παιδιά αυτά. Η ιδιαιτερότητα στα παιδιά των ζευγαριών ομοφυλοφίλων είναι πως, εκτός του ότι στερούνται το γονεϊκό πρότυπο του ενός φύλου, βιώνουν διπλά το γονεϊκό πρότυπο του άλλου φύλου. Η διερεύνηση για το πώς η ιδιαίτερη αυτή κατάσταση επιδρά στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης και της προσωπικότητας των παιδιών αυτών απαιτεί τη διενέργεια ερευνών σε μεγάλα δείγματα και πολλές διαφορετικές κοινωνίες με παρακολούθηση της εξέλιξης των παιδιών έως ότου διαμορφώσουν τις δικές τους συντροφικές και οικογενειακές σχέσεις. Τέτοιου είδους έγκυρες έρευνες και αξιόπιστες αναλύσεις των ευρημάτων τους δεν φαίνεται να έχουν ακόμα διενεργηθεί, ώστε να διαθέτει ο νομοθέτης ένα ασφαλές δικαιοπολιτικό έρεισμα για να θεσπίσει το επιτρεπτό της απόκτησης παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων.

Ολιγαρχία του χρήματος και πολτοποίηση των κοινοτήτων

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Η μεταμοντέρνα Αριστερά, που θέλει να εμφανίζεται ως θεωρητική και πρακτική κριτική της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας, οφείλει πριν από όλα να υπερνικήσει την πνευματική οκνηρία της, γιατί προς το παρόν υποτάσσεται στην αδράνεια (με την μηχανική έννοια) της αντιστροφής των παραδοσιακών συντηρητικών αξιακών σταθερών Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια. Δηλαδή, προσπαθεί να βρει την χαμένη και ηττημένη της ταυτότητα στην άρνηση των τριών ανωτέρω αξιών. Αντί-πατρίδα, αντί-θρησκεία, αντί-οικογένεια, λοιπόν.

Από μόνο του εκφράζει ηττοπάθεια και ανασφάλεια. Όμως, μακάρι να ήταν μόνον αυτό! Το σημαντικό είναι πως το τρίπτυχο αυτό εγκαταλείπεται από τον ίδιο τον καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης. Είναι ήδη απαρχαιωμένο και λειτουργεί γι’ αυτόν σαν βαρίδι. Και τούτο, διότι η νέα ατζέντα του συστήματος (καπιταλισμό το ονομάσουμε ή τεχνοφεουδαρχία) είναι η πλήρης κατάλυση κάθε κοινοτικού δεσμού. Κυριολεκτικά, η πολτοποίηση των κοινοτήτων!

Οι τρεις παλαιές “δεξιές” αξίες εκφράζουν μορφές κοινοτικών δεσμών, ήτοι κοινωνικών δεσμών που δεν ανάγονται σε συμβολαιακές πράξεις μεταξύ περιχαρακωμένων συμφεροντολογικών ατόμων. Ας σημειωθεί ότι η τάση του καπιταλισμού να καταλύει κάθε κοινότητα έχει επισημανθεί ήδη από τον Μαρξ στα Grundrisse, όπου τονίζει πως «το χρήμα τείνει να γίνει η μόνη κοινότητα και να καταλύσει κάθε άλλη».

Ίσως είναι η πιο εμπνευσμένη στιγμή του μεγάλου στοχαστή. Σε άλλα διαψεύστηκε, ως προς αυτό όμως, είναι σαν να αρχίζει ακριβώς στην εποχή μας να δικαιώνεται, αφού ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν τόσο κραυγαλέα αυτή η τάση. Οι αριστεροί του σήμερα δεν εμπνέονται από τον Μαρξ, όμως. Δεν τον διαβάζουν καν. Αλλιώς δεν θα καλούσαν τον Κουτσούμπα να διαβάσει το βιβλίο του Ένγκελς για την καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους, ώστε να “ξαναγίνει κομμουνιστής” και να συναινέσει στο νόμο για την τεκνοθεσία. Αγνοούν ότι το εν λόγω βιβλίο είναι λίβελος κατά της ομοφυλοφιλίας! Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.

Αντί για εξωτερική άρνηση

Οι παλαιές, λοιπόν, συμβολικές κοινότητες εκπίπτουν και εγκαταλείπονται. Γύρω από την επιφανειακή στήριξη των παλαιών συμβόλων είναι αλήθεια πως συσπειρώνονται ενστικτωδώς οι τεράστιες κοινωνικές ομάδες που απειλούνται με εξαφάνιση, στον βαθμό που προχωράει η παγκοσμιοποίηση και η 4η τεχνολογική επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης. Στην Αμερική αυτό εκδηλώνεται με το φαινόμενο Τραμπ.

Καίριο πλήγμα στην Πυρηνική Οικογένεια!

Του Θανάση Κ. 

 

Μετά την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου, καιρός να αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:

Η νομοθετική εξίσωση της "συμβίωσης" ομόφυλων ζευγαριών με τον "γάμο" ΔΕΝ είναι "αναπόφευκτος εκσυγχρονισμός" των κοινωνιών. 

ΟΥΤΕ "αναπόφευκτος", ΟΥΤΕ "εκσυγχρονισμός"...

ΟΥΤΕ αφορά τις "κοινωνίες" εν γένει...

Άμεσα αφορά ελάχιστους! 

Αλλά την ίδια στιγμή επηρεάζει τις ζωές όλων των άλλων...

Από τα άτομα που έχουν "ομοφυλοφιλικές τάσεις", ένα μικρό ποσοστό καταλήγουν να ζουν ως αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι. 

Κι από τα άτομα που ζουν ως ομοφυλόφιλοι, ένα μικρό ποσοστό επιλέγει να συνάψει "σύμφωνο συμβίωσης" με άτομο του ίδιου φύλου. 

Κι από τα ομόφυλα ζευγάρια, ένα ποσοστό μόνο διαλέγει να αναβαθμίσει τη "σχέση" σε "γάμο" στις χώρες όπου αυτό έχει θεσμοθετηθεί.

Κι από τα ομόφυλα ζευγάρια που προχώρησαν σε "γάμο", μόνο ένα ποσοστό προχωρά σε τεκνοθεσία.

Η τεκνοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια, ακόμα κι αν νομιμοποιηθεί, θα είναι μια πολύ "ακριβή" υπόθεση...

Ελάχιστοι θα μπορέσουν να επωφεληθούν. Κι αυτοί θα είναι ιδιαίτερα πλούσιοι. 

Η μεσαία τάξη και τα κατώτερα στρώματα έχει πρόβλημα να αντιμετωπίσουν το κόστος της ανατροφής παιδιών. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους, που νεαρά ζευγάρια αποφεύγουν πλέον να κάνουν παιδιά. 

Αυτοί που καταφεύγουν στην τεκνοθεσία προέρχονται συνήθως από ανώτατα κοινωνικά στρώματα. 

Η εξίσωση της νόμιμης συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών με τον γάμο, με σκοπό την τεκνοθεσία αφορά άμεσα πολύ λίγους! 

Και στην πράξη νομιμοποιούν ένα "ταξικό προνόμιο". Για ελάχιστους...

* Από την άλλη πλευρά όμως, οι "παρενέργειες" αυτής της "εξίσωσης" αφορούν ολόκληρη την κοινωνία!

Γιατί, αν συμβεί, τότε ό,τι ισχύει για την "πυρηνική οικογένεια", θα επεκταθεί και στα ομόφυλα ζευγάρια που συνάπτουν "γάμο"!

Ακόμα κι αν δεν προβλέπεται νομοθετικά στην αρχή, θα επεκταθεί μέσα από τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Τα οποία θα είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα ίδια για όλες τις νόμιμες μορφές "γάμου"...

Καμιά νομιμοποίηση του πρακτορικού "δικαιοματισμού" στο όνομα του κινήματος!

Καμιά νομιμοποίηση του πρακτορικού "δικαιοματισμού" στο όνομα του κινήματος!

Επί τροχάδην, μερικές σκέψεις για το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών κλπ.

 

 

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

 

 

Πρώτον. Δεν είναι ένα ζήτημα που προέκυψε από τα κάτω, από την κοινωνία,  ως μαζικό κοινωνικό αίτημα. Αντίθετα, συστηματικά προωθείται από συστημικούς μηχανισμούς και φορείς, από τα πάνω και με όρους, συχνά, εξοργιστικής προπαγάνδας, η οποία κάνει ότι μπορεί για να επιβάλλει την "identity politics" ατζέντα της κόντρα στη βούληση ποσοστών της κοινωνίας που αγγίζουν το 70%, όπως έδειξε ακόμα και πρόσφατη έρευνα της GPO - του κυβερνητικού παρατρεχάμενου Θεοδωρικάκου. Και ας μην αναρωτηθεί κανείς καν για το ταξικό "πρόσημο" αυτού του πλειοψηφικού ρεύματος: ανάμεσα στο Αιγάλεω και το Κερατσίνι από τη μια και την Κηφισιά και τη Φιλοθέη από την άλλη, υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει σε ποιες περιοχές τα ποσοστά του "ναι" είναι υψηλοτέρα και σε ποιες χαμηλότερα;

Δεύτερον. Αν προς στιγμήν αφήσουμε εκτός συζήτησης το αν και κατά πόσο έχει "δικαίωμα" ή όχι ένα ομόφυλο ζευγάρι στο να ανατρέφει παιδιά (από τη στιγμή που η επιλογή του συνιστά άρνηση της φυσικής διαδικασίας γέννησης αυτών των παιδιών), τότε είναι φανερό ότι το δικαίωμα αυτό για τα ομοφυλόφιλα άτομα στην Ελλάδα είναι νομικά κατοχυρωμένο ήδη από το 1946, με την θέσπιση δικαιώματος υιοθεσίας σε κάθε μεμονωμένο άτομο, ακόμα και εκτός γάμου. Κανείς λοιπόν δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η συζήτηση που γίνεται αφορά στην κάλυψη ενός πραγματικού νομικού κενού και στην κατοχύρωση ενός , τάχα, ανεκπλήρωτου ως σήμερα, ανθρώπινου δικαιώματος.

Τρίτον. Η δυνατότητα τεκνοθεσίας ενός ομόφυλου ζεύγους μέσω παρένθετης μητέρας είναι τουλάχιστον το ίδιο προβληματική όσο και για ένα ετερόφυλο. Στην ουσία μιλάμε για την απογείωση της λογικής της γυναίκας ως "συσκευής αναπαραγωγής". Και μην πει κανείς για το "δικαίωμα ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδί" γιατί εδώ το κυρίαρχο στοιχείο είναι το οικονομικό - ταξικό: το κόστος μιας εγκυμοσύνης μέσω παρένθετης μητέρας κυμαίνεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ (>70k), έτσι ώστε μόνο οικογένειες από πολύ συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αυτό το "δικαίωμα". Να "νοικιάσουν" δηλαδή μια γυναικεία μήτρα για να κυήσει και να γεννήσει το παιδί τους. Μιλάμε για την πλήρη στρέβλωση της έννοιας της μητρότητας. Αντί λοιπόν να συζητάμε (και το γυναικείο κίνημα να απαιτεί!) την κατάργηση ή έστω τη θέσπιση πολύ αυστηρών προϋποθέσεων εφαρμογής του θεσμού της παρένθετης μητέρας, συζητάμε για την επέκταση του ώστε να καλύπτει και ζευγάρια των οποίων η επιλογή εξ ορισμού αποκλείει την έννοια της απόκτησης παιδιών με τη μόνη διαδικασία που γνωρίζει η φύση. Κι αυτό ορισμένοι, το ονομάζουν... "προοδευτισμό"!!!

«Τα δικαιώματα των παιδιών» ή «το Δικαίωμα του παιδιού»;

Η συζήτηση για την τεκνοθεσία από ζεύγη ομοφύλων και το παιδευτικό της μήνυμα

Oι συζητήσεις περί παρένθετης μητέρας και περί υιοθεσίας από ζευγάρια στα οποία δεν υπάρχει το μητρικό πρότυπο (και, θα πρόσθετα, η παρουσία του μητρικού φίλτρου) έχουν πάρει αναμφίβολα λανθασμένη κατεύθυνση.

Του Δημήτρη Καραδήμα* από την ιστοσελίδα esos.gr

Η συζήτηση για τον γάμο μεταξύ ομοφύλων και την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια έχω την εντύπωση ότι σε κάποιο βαθμό πάσχει τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται. Θα αναφερθώ κυρίως στο περιεχόμενο, αλλά θα αναδειχθούν, ελπίζω, και στοιχεία που αφορούν στον τρόπο διεξαγωγής της. Επιθυμώ, πάντως, να επισημάνω εξ αρχής ότι και οι δύο πτυχές είναι εξίσου σημαντικές. Τα βασικά επιχειρήματα που κατά κόρον αναφέρονται είναι ότι τόσο ο γάμος όσο και η υιοθεσία αποτελούν δικαιώματα των ομόφυλων συμπολιτών μας και ότι αυτά έχουν ήδη αναγνωριστεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού και ιδιαίτερα χώρες του Δυτικού Κόσμου. Η σύνδεση μεταξύ των δύο (γάμος, υιοθεσία) θεωρείται αυτονόητη, ώστε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να τα απορρίπτει συλλήβδην και ένα άλλο να τα δέχεται ως άμεσα συνδεόμενα.

Στη συζήτηση αυτή, το πραγματικά πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα αντιμετωπίζεται είτε με ιδεολογική μονομέρεια, είτε με στενή νομικίστικη οπτική, είτε με θεολογικό δογματισμό, είτε με πολιτική σκοπιμότητα – και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλα! Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά ιδεολογικό, πολιτικό, νομικό, θεολογικό κλπ., ώστε να μπορεί μία οπτική να δώσει τη συνολική εικόνα.

Το εν λόγω ζήτημα έχει να κάνει με τη στάση που ο άνθρωπος αποφασίζει να τηρήσει απέναντι στη φύση και τους περιορισμούς της. Θα δεχθεί τους περιορισμούς της φύσης ή θα τους αμφισβητήσει; Ή μήπως είναι σοφότερο να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις και να αποφασίσει ποιους από αυτούς τους περιορισμούς μπορεί και είναι προς το συμφέρον του να ξεπεράσει και ποιους όχι; Η τελευταία επιλογή φαίνεται σοφότερη και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος έχει ακολουθήσει αυτή την πορεία και βήμα-βήμα κατάφερε να απελευθερωθεί από πολλούς περιορισμούς της φύσης. Οι επιτυχίες αυτές εδραιώνουν την αυτοπεποίθησή του. Εδώ ακριβώς, όμως, ελλοχεύει και ο κίνδυνος να ξεχάσει ότι είναι και ο ίδιος μέρος της φύσης. Πώς σχετίζονται τα προαναφερθέντα, εν πολλοίς αυτονόητα, με το θέμα μας; Σχετίζονται πράγματι με την ουσία του ζητήματος που είναι η γέννηση και η φροντίδα των παιδιών και δεν τα συσχετίζω καθόλου με την άλλη πτυχή του θέματος, την επιλογή ερωτικού συντρόφου.

Μπορεί κανείς να δει ως περιορισμό το ότι χρειάζεται οξυγόνο για να αναπνεύσει ή νερό και τροφή για να συντηρηθεί. Δεν μπορεί, όμως, να απελευθερωθεί από αυτούς παρά μόνο με τον θάνατό του. Αν επιχειρήσει να πειραματιστεί με αυτούς εν ζωή ή θα βλάψει την υγεία του ή θα χάσει τη ζωή του. Με την ίδια λογική μπορεί να ιδωθεί ως περιορισμός και το ότι μόνο η γυναίκα κυοφορεί, τίκτει, τρέφει (=θηλάζει), προστατεύει και, μέχρι κάποιο σημείο, φροντίζει το παιδί της (αναφέρομαι στα βασικά που απαντώνται σε όλο το ζωικό βασίλειο). Μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον περιορισμό και με τι κόστος; Ας λάβουμε υπόψη μας ότι αυτή η αλυσίδα (κυοφορία, τοκετός, θηλασμός, προστασία, φροντίδα) δεν είναι τεχνικού τύπου διαδικασίες, αλλά φυσικές λειτουργίες ζωής που σχετίζονται τόσο με την ψυχολογία της γυναίκας όσο και με τη σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Αν αυτή η τάξη πραγμάτων θεωρείται περιορισμός, τότε ανήκει σε εκείνους τους θεμελιώδεις περιορισμούς που δεν μπορούν να ανατραπούν χωρίς συνέπειες για το άτομο και, κατ’ επέκταση, για την κοινωνία. Ο δεσμός παιδιού-μητέρας είναι από τη φύση του ακατάλυτος και μόνο η φύση μπορεί να τους χωρίσει χωρίς να λογοδοτήσει. Ο γάμος και η οικογένεια είναι θεσμοί κοινωνικοί που οργανώνουν και διευκολύνουν την κοινωνική συμβίωση, απαραίτητοι προφανώς και διαχρονικά ισχυροί, αλλά δευτερογενείς σε σχέση με το μοναδικό φυσικό γεγονός της γέννησης ενός παιδιού και του άμεσου δεσμού με τη μητέρα του.

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ

Θεωρούμε πως είναι οξύμωρο, αντιφατικό, να είναι κανείς εναντίον της απορρύθμισης της οικονομίας, όπως είναι οι αριστεροί και όχι μόνο, αλλά υπέρ της απορρύθμισης της κοινωνίας, όπως είναι επίσης οι αριστεροί – αφού αυτοί είναι οι στόχοι των ολιγαρχικών ελίτ και της έμμεσα αυταρχικής εξουσίας που επιδιώκουν. Το γεγονός δε ότι, όλο και πιο πολλοί πλούσιοι εμφανίζονται ως αριστεροί, επειδή προφανώς τους εξυπηρετεί, επιβεβαιώνει τις σύγχρονες τάσεις – οι οποίες στηρίζονται επί πλέον από φτωχούς που θέλουν όμως να νοιώθουν σύγχρονοι, χωρίς «ξεπερασμένες συντηρητικές αντιλήψεις», όπως είναι η κλασσική οικογένεια, τα μοναδικά δύο διαφορετικά φύλα και η θρησκεία.

.

Άποψη

Παρατηρώντας κανείς αυτά που συμβαίνουν, απορεί σχετικά με το πώς μία κοινωνική μειοψηφία κατορθώνει να επιβάλει νόμους για την αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου – καθώς επίσης των όρων «οικογένεια» και «τεκνοθεσία». Σημειώνουμε δε πως παραδόξως, μία από τις πρώτες ενέργειες του προέδρου Biden που εκπροσωπεί το βαθύ αμερικανικό κράτος, μετά την εκλογή του, στις 4.2.2021, ήταν η έκδοση ενός ειδικού μνημονίου – με στόχο την «προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, αμφίφυλων, διεμφυλικών, λεσβιών και άλλων κατηγοριών».

Η απορία μας αυτή αφορά την αιτία, το λόγο δηλαδή που στην εποχή του σημερινού, ακραίου νεοφιλελευθερισμού, του χρηματιστικού καπιταλισμού πλέον με «κοιτίδα» του τις ΗΠΑ (ανάλυση), εμφανίσθηκε ο «δικαιωματισμός» – εντός του οποίου γεννήθηκε η «κουλτούρα της αφύπνισης» (Woke Culture).

Αναζητώντας την απάντηση, ενημερωθήκαμε πως η κουλτούρα αυτή που εμφανίσθηκε στα αμερικανικά πανεπιστήμια μετά το κίνημα «Black Lives Matter» από Αφροαμερικανούς και κυρίως ακαδημαϊκούς, επικεντρώνεται σε θέματα «φυλετικής και κοινωνικής δικαιοσύνης» – με στόχο να διαλύσει «συστήματα καταπίεσης και ανισότητας», όπως είναι για τους ίδιους η κλασική οικογένεια με πατέρα και μητέρα, οι κανόνες φύλου και η θρησκεία.

Κίνημα Woke: µια κριτική προσέγγιση

Ιδεολογία, θρησκεία, πολιτιστικός και κοινωνικός ολοκληρωτισµός ή εφήµερη µόδα; …

Γιάννης Αχυρόπουλος

Πώς η πολιτική των ταυτοτήτων περιχαρακώνει τα άτοµα σε εθνοτικές ή φυλετικές κατηγορίες οι οποίες αναπόφευκτα αντιτίθενται η µία στην άλλη

Woke – αφύπνιση, επαγρύπνηση, εγρήγορση, επίγνωση, συνειδητοποίηση. Το φαινόµενο woke που γεννιέται στα αµερικανικά πανεπιστήµια είναι ένα κίνηµα µε χαρακτηριστικά που αρχικά µόνο τη συµπάθεια θα µπορούσε να προκαλέσει, εφόσον στόχος του είναι η απονοµή δικαιοσύνης, η προστασία των µειονοτήτων, η καταπολέµηση των ρατσιστικών διακρίσεων και των κοινωνικών αδικιών. Ο όρος χρησιµοποιείται ήδη από τη δεκαετία του ’60, από την αφροαµερικανική κοινότητα και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στον αγώνα ενάντια στον ρατσισµό και την αστυνοµική βία. Επικαιροποιείται µε το σύνθηµα «stay woke» που χρησιµοποιήθηκε αρχικά από τους ακτιβιστές του κινήµατος Black lives Μatter στις διαδηλώσεις ενάντια στη δολοφονία του έγχρωµου 18χρονου Αµερικανού Μάικλ Μπράουν από λευκούς αστυνοµικούς το 2014. Τη λέξη woke οικειοποιήθηκαν πολλαπλές οµάδες ακτιβιστών αριστερής προέλευσης που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές, αντισυστηµικές και ως θεµατοφύλακες των δικαιωµάτων των µειονοτήτων που υφίστανται διακρίσεις πάσης φύσεως.

Θα επιμείνω στη χρήση της λέξης woke —αν και αποφεύγω να χρησιµοποιώ ξένες λέξεις σε ελληνικό κείµενο— για έναν βασικό λόγο, για να υπενθυµίζεται διαρκώς ότι είναι ένα φαινόµενο που γεννήθηκε και πήρε µορφή την τελευταία δεκαετία στις ΗΠΑ, οι οποίες είναι µεν παιδί του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισµού, της Δύσης, αλλά ταυτοχρόνως διαφέρει. Αν αυτή η διαφορά µπορούσε να απεικονιστεί ορθογραφικά θα έδινε τη λέξη… «Δήσυ». Κρατά δοµικά στοιχεία του δυτικού πολιτισµού ενώ πολλά άλλα έχουν µετεξελιχθεί ή µεταλλαχθεί. Οι έννοιες ρατσισµός, σεξισµός, κυριαρχία, παρενόχληση, προσβολή δεν έχουν την ίδια ακριβώς σηµασία όπως στην Ευρώπη. Και όταν αυτή η κουλτούρα διασχίζει τον Ατλαντικό, όπως συµβαίνει µε το κίνηµα woke, είναι προφανές ότι προκαλεί ανησυχία, επιφυλακτικότητα και αντιδράσεις.

Ο απώτερος σκοπός του κινήματος woke είναι το τέλος της κυριαρχίας του λευκού ετερόφυλου χριστιανού άνδρα και του πολιτισµού του, σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτόν, δηλαδή τους έγχρωµους, τις γυναίκες, τους αλλόθρησκους, τους οµοφυλόφιλους, φτάνοντας µέχρι το ζωικό και φυτικό βασίλειο, και τον πλανήτη εν γένει. Τα συνακόλουθα αυτής της κυριαρχίας, η πατριαρχία, η αποικιοκρατία, η δουλοκτησία, ο ρατσισµός δεν θεωρούνται απλώς κάποιες µεµονωµένες, άτυχες στιγµές της ιστορικής διαδροµής της Δύσης αλλά αντιθέτως το αληθινό της πρόσωπο. Ήταν συστηµικά φαινόµενα, απόρροια της δοµής του πολιτισµού της τα οποία δηµιούργησαν αναρίθµητα θύµατα και ένα τεράστιο ηθικό χρέος απέναντί τους, το οποίο τους δίνει όλο το δικαίωµα, τώρα, να διεκδικήσουν την επανόρθωση αυτής της ιστορικής αδικίας.

Οι «woke» συμπεριφέρονται ως µια νέα πεφωτισµένη πρωτοπορία που είχε ένα είδος θρησκευτικής αποκάλυψης, που τους έκανε να ξυπνήσουν από ένα µακρύ ιστορικό λήθαργο και να αποκτήσουν επίγνωση των απαράδεκτων διακρίσεων που τους επιβάλλει ο δυτικός πολιτισµός και ο λευκός άνδρας. Δεν υπάρχει συγχώρεση για αυτόν, έτσι επιλέγουν τον αγώνα για την αποδόµηση του.

Τα πραγματικά προβλήματα και τα... "καραγκιοζιλίκια"!

Του Θανάση Κ. 

 

Δείτε μερικά απλά – και συγκλονιστικά – στοιχεία...

Για να καταλάβετε πού ακριβώς βρισκόμαστε, τι προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και με τι «αλλότρια» ασχολούμαστε:

Οι γεννήσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα, μέχρι λίγο πριν την πανδημία ξεπέρναγαν τις 100 χιλιάδες. 

Ύστερα έπεσαν κάτω από τις 100 χιλιάδες. 

Ύστερα έπεσαν κάτω κι από τις 90 χιλιάδες.

Την περασμένη χρονιά μετά βίας θα ξεπεράσουν τις 80 χιλιάδες! 

Σε σχέση με πριν έξη χρόνια έχουμε γύρω στις 20 χιλιάδες λιγότερες γεννήσεις το χρόνο...

Δεν φταίει μόνο η πανδημία και ο «εγκλεισμός» γι’ αυτό. 

Γιατί όταν τελείωσε ο «εγκλεισμός», η ραγδαία μείωση στις γεννήσεις συνεχίστηκε...

Αυτοί οι αριθμοί από μόνοι τους δείχνουν το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία: το δημογραφικό μαρασμό!

 

* Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο δραματικό αν συγκρίνουμε τον αριθμό των γεννήσεων κάθε χρόνο με τον αριθμό των εκτρώσεων. 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε σχεδόν ισορροπία μεταξύ γεννήσεων και (καταγεγραμμένων) εκτρώσεων. 

[Ο πραγματικός αριθμός τους είναι μάλλον μεγαλύτερος, γιατί υπάρχουν και κάποιες που δεν καταγράφονται]

Στα τελευταία χρόνια ο αριθμός των γεννήσεων έπεσε πολύ, ενώ αντίστοιχα ο αριθμός των εκτρώσεων αυξήθηκε...

Δεν είναι μόνο ότι «δεν κάνουμε παιδιά»...

Τί κρύβει η προώθηση της Woke ατζέντας από τον Μητσοτάκη

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

Είναι απορίας άξιο γιατί μια προοδευτική κυβέρνηση που εισηγήθηκε και ψήφισε το νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης και το οποίο καλύπτει όλα τα αστικά δικαιώματα ενός ομόφυλου ζευγαριού και τεκμηριώνει την κατανόηση της κοινωνίας στο “διαφορετικό” σταμάτησε εκεί (τότε). Είναι απορίας άξιο γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να κάνει άλμα προς μία νομική κατοχύρωση και θεμελίωση της Woke Culture.


Γιατί το κάνει αυτό ο Μητσοτάκης; Γιατί πήρε αυτό το μεγάλο ρίσκο με την Woke ατζέντα που βρίσκει απέναντι τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και ταλανίζει ήδη το κόμμα του; Πρόκειται για ένα ακραίο επικοινωνιακό τρικ για να απομακρύνει τα φώτα της επικαιρότητας από τις αλλεπάλληλες συγκαλύψεις του σίριαλ των σκανδάλων και ιδιαίτερα αυτό των υποκλοπών; Ή της παράδοσης νέων κρίσιμων για την άμυνα της χώρας οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία ή των “υποχωρήσεων-παραχωρήσεων” προς την Τουρκία; Μήπως το κάνει για να κατοχυρώσει το ανοιχτό πολιτικό προφίλ του και να απομακρυνθεί από το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει το ακριβότερο βρεφικό γάλα στην Ευρώπη και το λάδι 23,7% πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο;

Βεβαίως όλα αυτά μπαίνουν στον αλγόριθμο της πολιτικής επικυριαρχίας, όμως όλοι ξέρουμε πως το μεδούλι της πολιτικής είναι οι ψήφοι. Αλλά πόσοι ΛΟΑΤΚΙ έχουν εισχωρήσει στο Μαξίμου και αποτελούν ισχυρή ομάδα άμεσης πίεσης; Πόσοι είναι οι ΛΟΑΤΚΙ στην Ελλάδα; Και πόσοι από αυτούς θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά; Μπα!… δεν παίζει αυτό, κάτι άλλο πιο βαθύ θα είναι…

Μήπως ο Κυριάκος κυνηγάει κάποια μεγάλη διεθνή θέση, όπως αυτή της Ούρσουλα φον ντερ Λάινεν ή του Σαρλ Μισέλ; Μήπως της γενικής γραμματείας του ΝΑΤΟ, εξ’ ου και τα πάρε δώσε με τον Μπλίνκεν; Σίγουρα κάτι παίζει, γι’ αυτό και δοκιμάζονται τα σενάρια με τις διπλές κάλπες τον Ιούνιο, γι’ αυτό και πολλές άλλες θεσμικές βιασύνες. Τώρα, η άρνηση των σεναρίων αυτών στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ ήταν εύλογη, όμως θα ήταν τιμή για τη χώρα και τα συμφέροντά της αν προέκυπτε. Πάντως, για τις θέσεις αυτές δίνεις άτυπες εξετάσεις. Πρέπει να δείξεις ότι μπορεί να πας κόντρα στη λογική και αν χρειαστεί κόντρα στη φύση. Το κρατάμε αυτό.

Συμπεριληπτικότητα

Δικαιώματα και «δικαιώματα»

- 12 Ιανουαρίου, 2024


Εδώ και μέρες βομβαρδιζόμαστε για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» με αφορμή μια νομοθετική πρωτοβουλία της Ν.Δ. για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Λίγο πριν βομβαρδιζόμασταν για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», ενώ χθες μάθαμε τον βομβαρδισμό της Υεμένης από ΗΠΑ και Αγγλία για να προστατευτεί το «δικαίωμα στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα». Πριν 25 χρόνια 19 χώρες του ΝΑΤΟ κήρυξαν τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία στο όνομα των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και καθιέρωσαν τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» πόλεων, αμάχων, υποδομών νερού και ηλεκτρισμού, διαλύοντας εν τέλει μια ολόκληρη χώρα. Ο Δυτικός «πολιτισμός» (δηλαδή ο Δυτικός ιμπεριαλισμός) εκφοβίζει ευθέως ότι έχει τη δυνατότητα να στείλει 50 ή και 100 χρόνια πίσω κάθε χώρα ή λαό που απειλεί ή αμφισβητεί την κυριαρχία του.

Θα ρωτήσει ο αναγνώστης (εν μέρει δικαιολογημένα): τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών; Κάποια σχέση έχουν, αφού τα «ανθρώπινα δικαιώματα» έχουν γίνει σημαία της παγκοσμιοποίησης με διπλή κατεύθυνση: άμεσου στρατιωτικού και οικονομικού καταναγκασμού και επεμβάσεων οπουδήποτε νομίζουν ότι «χρειάζεται», αλλά και μιας ορισμένης κοινωνικής μοντελοποίησης στο εσωτερικό όλων των χωρών της Δύσης (κι όπου αλλού αυτό είναι δυνατόν). 

Και τα δύο επιβάλλονται στο όνομα των «ανθρώπινων δικαιωμάτων». Στην ουσία πρόκειται για μια μεγάλη και οργανωμένη εκστρατεία διάλυσης και ακύρωσης των μεγάλων ταυτοτήτων που εμποδίζουν την αέναη επέκταση του κεφαλαίου σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής (συλλογικής, ιδιωτικής, πνευματικής, πολιτιστικής).

Οι πρώτες μεγάλες ταυτότητες που πλήττονται και καταπολεμούνται σκληρά είναι η εθνική, η ταξική, και η γυναικεία. Στη θέση τους μπαίνουν ο καταναλωτικός κοσμοπολιτισμός, το ατομικιστικό άτομο και ο απόλυτος αυτοπροσδιορισμός φύλου. Μορφές κοινωνικής συλλογικής ύπαρξης των ανθρώπων μπαίνουν στο στόχαστρο, ως μη συμβατές με τη νέα ψηφιακή τεχνοδεσποτική αναδιάρθρωση της κοινωνίας και τις νέες εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν. Κι έτσι είναι σε εξέλιξη μια τεράστια προπαγανδιστική μηχανή που τείνει να εγχαράξει στη συνείδηση των ανθρώπων την ακύρωση βιολογικών, ιστορικών και κοινωνικών προϋποθέσεων και κατακτήσεων. Το έθνος, η τάξη, τα δύο φύλα, η οικογένεια, η μητρότητα και η πατρότητα μοιάζουν με εμπόδια που οι νέες σχέσεις παραγωγής και εξουσίας πρέπει να «υπερβούν» διαλύοντάς τα.

Άλλωστε έχει διακηρυχθεί ανοικτά: «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα». Οπότε τα «δικαιώματα» αποδεσμεύονται εντελώς από τις υποχρεώσεις, και βεβαίως από κάθε έννοια κοινωνικής ευθύνης. Ο σχετικισμός («δεν υπάρχει αλήθεια») και ο μηδενισμός («δεν υπάρχει κανένα νόημα») ανοίγουν την πόρτα της κοινωνικής διάλυσης, προσφέροντας καταφύγιο στο «ας κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει», ατομικά και αποκομμένος από κάθε κοινωνικό ιστό. Έτσι οι υπερ-ελίτ της παγκοσμιοποίησης συγκεντρώνουν πλούτο και εξουσία που ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν είχε οποιαδήποτε κυρίαρχη τάξη ή ομάδα. Κάνε ό,τι γουστάρεις εγκλωβισμένος σε ένα ψεύτικο υπερΕγώ, φθάνει να μην εμποδίζεις τη Μεγάλη Αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Παν. Ήφαιστος: Φύλο, εκμηχάνιση, τεχνολογία, πολιτικός πολιτισμός, πολιτική υπόσταση και δημοκρατικές βαθμίδες

Σκέψεις για έναν κόσμο που αλλάζει

Δρ. Παναγιώτης Ήφαιστος, Αρθρογράφος

Ομ. Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Παν/μιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών


Το κείμενο που ακολουθεί είναι αυτούσιο απόσπασμα από το κεφάλαιο 12 του βιβλίου ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus έθνος και πολιτισμός, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα. Τόσο το βιβλίο όσο και το απόσπασμα που ακολουθεί επιχειρείται μια αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή των παθογενειών και αδιεξόδων του διεθνούς συστήματος και των κρατών καθώς βρισκόμαστε στην τρίτη Μεταχροπολεμική δεκαετία.


Τόσο τα ιδεολογήματα που κληρονομήθηκαν από την Μεταμεσαιωνική εποχή όσο και η ελλειμματική θέσπιση της εκμηχάνισης, της μαζικής παραγωγής, της μαζικής κατανάλωσης και της κυριαρχίας διεθνικών δρώντων επηρεάζουν βαθύτατα το κρατικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και τις διακρατικές σχέσεις. Μια ακόμη συνέπεια είναι οι αθέατες και συχνά μη συνειδητοποιημένες από όλους προεκτάσεις για την πολιτισμική υπόσταση των κοινωνιών όταν η εκπαίδευση αλλά και πολιτικές αποφάσεις πλήττουν την πολιτική υπόσταση των πολιτών για να προσαρμοστούν στις λειτουργικές ανάγκες της εκμηχάνισης και των νέων τεχνολογικά προηγμένων δομών.

Ο άνθρωπος υπηρετεί την τεχνολογία ή η τεχνολογία υπηρετεί τον άνθρωπο; Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα του μέλλοντος, αφορά ευθέως την φύση και το φυσιολογικό, θέτει διλήμματα ως προς τους κανόνες και τις εξαιρέσεις και η απάντησή του θα καθίσταται ολοένα και πιο επιτακτική. Το βιβλίο επεκτείνεται ως προς αυτό και πολλά άλλα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου και το απόσπασμα που ακολουθεί χρήζει να εξεταστεί υπό αυτό το πρίσμα. Ως προς αυτά τα ζητήματα ο Παναγιώτης Κονδύλης είναι πολύτιμη πηγή δευτερογενών πηγών και εύστοχων σχολίων του ιδίου.

Πολύ σημαντικός εχθρός-στόχος των ποικιλόμορφων και διαφόρων βαθμίδων μεταμοντέρνων μηδενιστικών ιδεολογημάτων είναι το πρόσωπο ως αισθητό και ταυτόχρονα πνευματικό ανθρώπινο ον. Ενώ κάθε συνεπής υλιστική-μηδενιστική ιδεολογία επιδιώκει την πνευματική εκμηδένιση της δημόσιας σφαίρας, εξίσου σημαντική είναι και η μεθόδευση της ευθυγράμμισης του ατόμου με υλιστικά πρότυπα σε συνδυασμό με έκλυτες ηδονιστικές επιθυμίες. Δηλαδή, το άτομο πλήττεται τόσο μέσα στη δημόσια όσο και μέσα στην ιδιωτική σφαίρα.

Εν γένει, πλήττονται η ανθρώπινη υπόσταση και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πνευματικής και αισθητής ζωής των πολιτών. Συμπεριλαμβάνονται η τέχνη, η ποίηση, η λογοτεχνία, η αρχιτεκτονική, η πολεοδομία, ο χωροταξιακός σχεδιασμός, η οικιστική πολιτική και οι παραδοσιακοί τρόποι ζωής.

Γενικότερα, το άτομο προσανατολίζεται, ευθυγραμμίζεται και προσαρμόζεται σ’ έναν υλιστικά κατασκευασμένο κόσμο δομημένο με τρόπο που περίπου μηχανικά και αδιαμαρτύρητα υπηρετεί τις λειτουργίες των παραγωγικών, καταναλωτικών και αστικών δομών που έφερε η εκμηχάνιση.