Σχόλιο για τη «Φόνισσα»

του Χρίστου Π. Φαράκλα

Είδα τις προάλλες τη «Φόνισσα» στα Ολύμπια. Ήταν ένα έργο συναρπαστικό, καλογυρισμένο, καλοπαιγμένο και από κάθε άποψη προσεγμένο αλλά… Παπαδιαμάντης ΔΕΝ ήταν. Το είχα καταλάβει αυτό και από τα διαφημιστικά τρέιλερ του έργου που είχα ήδη δει στην τηλεόραση και ήμουν περίπου προετοιμασμένος για το τι θα έβλεπα στην οθόνη. Γι’ αυτό δεν ξαφνιάστηκα και πολύ. Δεν θα ήθελα να καταπιαστώ εδώ με «βαθυστόχαστες αναλύσεις» και «διεισδυτικές κριτικές» αλλά να επισημάνω απλώς –ΟΧΙ απλά!– ότι η αναμέτρηση των παραγόντων του έργου με τον κολοσσό που λέγεται Παπαδιαμάντης δεν ήταν απλώς άνιση αλλά και καταδικασμένη εξαρχής, αν όχι σε παταγώδη αποτυχία, τουλάχιστον σε απόλυτη αστοχία. Και εξηγούμαι:
Αστοχία –και μάλιστα τύπου βολής στον… γάμο του Καραγκιόζη!– είναι να δημιουργείται στον θεατή η εντύπωση ότι πρόθεση του Παπαδιαμάντη στη «Φόνισσα» είναι να καταδικάσει την πατριαρχία και τις συνέπειές της. Ο Παπαδιαμάντης με τη «Φόνισσα» δεν κοινωνιολογεί. Ούτε γράφει ένα ψυχολογικό ή αστυνομικό θρίλερ. Το κοινωνικό πρόβλημα που θίγεται στο παπαδιαμαντικό έργο –και που αποτέλεσε, ως φαίνεται, τη μέγιστη τιμή της εμβέλειας την οποία θα μπορούσε να λάβει η αντιληπτική δυνατότητα των συντελεστών του κινηματογραφικού έργου– είναι μόνο η αφορμή για να θέσει ο Παπαδιαμάντης ένα πολύ καίριο ηθικο-θεολογικό ζήτημα, το οποίο αφορά τα όρια ανάμεσα στο αγαθό και το κακό, και να διατυπώσει επ’ αυτού μία άποψη, η οποία, υπερβαίνοντας την ιεροεξεταστική νομικίστικη αντίληψη ότι το αγαθό και το κακό είναι επιδεκτικά οριοθέτησης, τσακίζει με επαναστατική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τόλμη τις αυτονόητες, και καθησυχαστικές ίσως, σχετικές παραδοχές και συμβάσεις.

Η ακαδημαϊκή «επάρκεια» του κινήματος Wok

του Νικόλα Δημητριάδη –

 εισαγωγικό κείμενο στο αφιέρωμα του νέου Λόγιου (Ερμή τ. 26) το κίνημα woke και η υπεράσπιση της επιστήμης

Η επέλαση του διαβόητου κινήματος «Woke» στα αμερικανικά πανεπιστήμια συνοδεύεται πλέον από ένα πραγματικό κυνήγι μαγισσών, όσων επιχειρούν να αμφισβητήσουν την ιδεολογική ορθοδοξία του. Οι διάφορες γνωστές κατηγορίες (του «ρατσιστή», του «ομοφοβικού» κ.ά.) εκτοξεύονται με αδιανόητη ευκολία εναντίον όσων καθηγητών και φοιτητών θα τολμήσουν να υποβάλουν τις θεωρίες του γουοκισμού σε κριτική. Έτσι, η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» δεν χρησιμεύει απλώς στην ιδεολογική εξάπλωση του κινήματος αυτού, αλλά έχει και έναν επιπλέον –πιο «αμαρτωλό»– στόχο: να αποθαρρύνει την ακαδημαϊκή κοινότητα από κάθε απόπειρα επιστημονικού ελέγχου των θεωριών αυτών.

Οι «σπουδές φύλου», οι «μαύρες σπουδές» και τα άλλα ιδεολογικά προπύργια του γουοκισμού λειτουργούν σε ένα ιδιότυπο περιβάλλον ακαδημαϊκής προστασίας: Λίγοι έχουν το θάρρος να θέσουν τις σπουδές αυτές στη βάσανο της επιστημονικής κριτικής και του ελέγχου της μεθοδολογίας τους. Οι θεωρίες τους κυκλοφορούν εσωτερικά μεταξύ των ακαδημαϊκών που τις ενστερνίζονται, ενώ όσοι διαφωνούν μαζί τους προτιμούν τη σιωπή, καθώς οποιαδήποτε κριτική μπορεί να επιφέρει βαρύτατες συνέπειες, που ξεκινάνε από τον συνήθη στιγματισμό και καταλήγουν ως και στην απόλυση. Έτσι, το κίνημα Woke αναπτύσσεται σε συνθήκες ακαδημαϊκού θερμοκηπίου: μέσω του εκφοβισμού καθίσταται απρόσβλητο στην επιστημονική κριτική. Οι οπαδοί του έχουν το ελεύθερο να προωθούν τις ιδέες τους χωρίς καμία κριτική, σε ένα περιβάλλον όπου «όλα μπορούν να ειπωθούν» και «κάθε θεωρία είναι σεβαστή», αρκεί να είναι πολιτικά ωφέλιμη.

Ένα από τα θύματα της πολιτικής ορθότητας υπήρξε και ο Peter Boghossian: Ένας καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ, από το οποίο εν τέλει παραιτήθηκε, καταγγέλλοντας το κλίμα ανελευθερίας που επικρατούσε στο Πανεπιστήμιο και τις απειλές που δεχόταν ο ίδιος. Όπως συνόψισε στην επιστολή παραίτησής του:

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Του Χατζηαντωνίου Κώστα 

Ενόσω στα πόδια της εξουσίας εναλλάσσονται το γαλάζιο και το κόκκινο, αμφότερα χρηματοδοτούμενα από αυτήν (από το κράτος ή από τις στέγες της παρακμής), ένα παράδοξο για την αριστοτελική λογική θηριοτροφείο πάλλεται κάτω από «προοδευτικά» σεντόνια: νεοφιλελεύθεροι, ριζοσπάστες ακτιβιστές, queers for Palestine,  οικολόγοι και απελπισμένοι πρώην μαρξιστές. Τι ακριβώς κοινό έχουν όλοι, πέρα από το να αναθεματίζουν τη «λευκή υπεροχή», την «πατριαρχία» ή τη «νεοφιλελεύθερη οικονομία», από την οποία συνήθως χρηματοδοτούνται; 

Θα ήταν κοντόφθαλμο να εστιάσουμε μόνο στα άτομα που έχουν συνενωθεί πίσω από αυτά τα ρεύματα. Το πρόβλημα είναι πιο γενικό από τις μικρές (ασήμαντες για τη δημοκρατική λαϊκή πλειοψηφία) φατρίες. Είναι κάτι που έχει τρυπώσει βαθιά στον δημόσιο λόγο ελλείψει σοβαρής πνευματικής αντίστασης - και πνευματική αντίσταση δεν είναι (για να περιοριστούμε στην ελληνική περίπτωση) οι νοσταλγοί του αυταρχισμού, οι κωμικοί απολογητές των δύο δικτατοριών του εικοστού αιώνα, οι παρανοϊκοί θρησκόληπτοι του διαδικτύου ή οι τάχα «συντηρητικοί» σταυλίτες των Γλύξμπουργκ.

 Πνευματική αντίσταση σημαίνει υπεράσπιση της ελληνικής κλασικής κληρονομιάς, όπως αυτή εξελίχθηκε ως βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σημαίνει υπεράσπιση αυτού του πολιτισμού από την επίθεση που δέχεται από μια συμμαχία αστικών ελίτ, ιδρυμάτων αρπαγής κληρονομιών και πρώην λενινιστών που αναζητούν ένα νέο προλεταριάτο μπας και υλοποιηθεί η χιλιαστική προφητεία της νιότης τους. 

Η συμμαχία αυτή, πίσω από τη γλυκερή φιλανθρωπία της, ένα μέλλον ετοιμάζει μόνο για τους άθλιους αυτού του κόσμου: τους υπόσχεται να τους κάνει λιγότερο άθλιους απλώς για να τους χρησιμοποιήσει στη συνέχεια ως τροφή για τα κανόνια που θα κομματιάσουν (φαντάζεται) την υπάρχουσα τάξη. Αυτό το ιδεολογικό προγεφύρωμα (στο οποίο διοχετεύεται όποια δυσαρέσκεια υπάρχει επί παντός επιστητού), αυτός ο γάμος φανατικών και απελπισμένων, ένα στόχο έχει, το ίσο μοίρασμα της δυστυχίας, τη φαντασίωση πως θα γίνουν κουκλοπαίκτες ενώ δεν είναι παρά μαριονέτες ενός Συστήματος. 

Μαϊμούδες και λιοντάρια: Το ψυχογράφημα του προοδευτικάριου29/11/2022

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Το ψυχογράφημα του προοδευτικάριου: Αυτού εγγράμματου, πληροφορημένου μέσου δυτικού πολίτη, με τα κάποια πτυχία του και με την αγοραία κοσμοπολίτικη συνείδηση. Ο συνήθως αντιλαϊκιστής και δηλωμένος αντιρατσιστής, που όπως λέει αντιτίθεται στα στερεότυπα, τους φανατισμούς και τις προκαταλήψεις του “παρελθόντος”, δεν είναι ένας κοινός υποκριτής. Είναι ένα είδος ηθοποιού επιθεώρησης της διπλανής πόρτας. Ένας μανιώδης εραστής του δήθεν.

Ένας φιγουρατζής που διαρκώς κάτι παριστάνει τον κάπως διαφορετικό, το λαϊφσταϊλάτο ενεργό πολίτη με άποψη και ανοιχτούς ορίζοντες, τον ευαίσθητο στα οικολογικά προβλήματα που μονίμως “πονάει” αφηρημένα τον πλανήτη του, αλλά όχι συγκεκριμένα τη γη του χωριού από το οποίο κατάγεται, ή το προάστιο όπου μετακόμισε. Δεν πονάει με άλλα λόγια, στο πεδίο των εξορθολογισμών και των αξιοποιήσεων, όπου ο προοδευτικάριος συναντά τους άλλους εκσυγχρονιστές. Αυτούς που αφού ξερίζωσαν τις ελιές και τα αμπέλια, εξαφάνισαν τα κοτέτσια και τους τετράποδους γαϊδάρους, έκαψαν με κάποια επιδότηση το καΐκι τους και φύτεψαν λίγο ή πολύ παντού μικρές ή μεγάλες βιλίτσες, με πισίνες και φωτοβολταϊκά.

Μιλάμε βεβαίως για τον ανθρωπιστή, τον κατά φαντασίαν δικαιωματούχο που δηλώνει ότι σέβεται όλες τις μειονότητες κι ότι κατανοεί όλες τις πολιτισμικές ή εθιμικές ιδιαιτερότητες, εκτός ίσως από εκείνες που αναφέρονται σε μια οικεία γι’ αυτόν ιστορικά συγκεκριμένη πολιτισμική παράδοση. Αυτήν, αυτός, παρά την ανεκτικότητα που τον διακρίνει, μόλις και μετά βίας την ανέχεται!

Ως “ιδεαλιστής” ο προοδευτικάριος δεν θέλει να ακούει για τις ανισότητες (συνθηκών ζωής και ευκαιριών προκοπής του καθενός). Συνεπώς, επιθυμεί –όπως ισχυρίζεται– έναν “πιο δίκαιο κόσμο”. Εντούτοις, ως ρεαλιστής και πραγματιστής, αναγνωρίζει χωρίς δισταγμούς ότι “μοιραία” ο σημερινός τεχνοφεουδαρχικός και χρηματοπιστωτικά ελεγχόμενος καπιταλισμός θα διευρύνει διαρκώς τις οικονομικές και πολιτικές ανισότητες, χωρίς καμία κοινωνιοπολιτική, ταξική ή εθνική δύναμη να μπορεί να αντισταθεί δυναμικά και συλλογικά σε αυτή τη διαδικασία.

Ο κόσμος του προοδευτικάριου

Μεταμοντέρνος “φασίστας” με σημαία τον αντιφασισμό κι αντιρατσισμό!

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Χειρότερος από τον κακό οδηγό οχημάτων είναι αυτός που νομίζει ότι είναι καλός, δηλαδή δεν ξέρει, δεν έχει συνείδηση, ούτε κατανοεί το γεγονός ότι δεν ξέρει να οδηγεί.

Μετά την κατάρρευση των σταλινικών “πατρίδων του σοσιαλισμού”, το αυγό του νέου σοσιαλ-κοσμοπολίτικου φιδιού έχει ήδη εκκολαφθεί στην ιδεολογική ομίχλη του πολιτικού τοπίου των τελευταίων δεκαετιών, με σημαία τον αντιφασισμό κι αντιρατσισμό. Αυτή η νέα σοσιαλ-κοσμοπολίτικη μορφή φονταμενταλισμού εκμεταλλεύεται στο έπακρο το άλλοθι που –συνειδητά ή ασυνείδητα– του παρέχουν τα κατάλοιπα και οι νησίδες του παλαιού, ξεπερασμένου ιστορικά εθνικοσοσιαλισμού.

Σκοπός του είναι να ταυτίσει με τον εθνικοσοσιαλισμό οποιαδήποτε εκδήλωση πατριωτισμού ή λαϊκής δημοκρατικής αγανάκτησης, ή ακόμα για να δικαιολογήσει εκ των προτέρων κάθε πιθανή συνταγματική εκτροπή στο όνομα του… “αντιφασισμού” και της “δημοκρατίας”. Έτσι, ο δήθεν προοδευτικός ή και “αριστερός” μετανεωτερικός ιδιώτης νομίζει ότι ελιτοποιείται όταν επαναλαμβάνει και υιοθετεί σαν αυτονόητη και πολιτικώς ορθή αλήθεια, οτιδήποτε του εγχάραξε το σημερινό διεθνοποιημένο καθεστώς πολιτικής κυριαρχίας. Του το εγχάραξε από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο, από την τηλεόραση ή από άλλα μέσα άσκησης κοινωνικής επιρροής.

Αυτός ο πολίτης θεωρεί ότι είναι ή ότι γίνεται “ανθρωπιστής” και “αντιρατσιστής” απλώς δηλώνοντας ότι αποδέχεται όλες τις διαφορετικότητες, ή ακόμα ότι είναι “αριστερός” και “διεθνιστής” όταν στιγματίζει ως αναχρονιστική κάθε ιδέα συνόρων, ή όταν παριστάνει τον ειρηνιστή και ταυτίζει την εθνική συνείδηση και τον λαϊκό πατριωτισμό με τον εθνικισμό, τους πολέμους και την ακροδεξιά. Αυτός ο πολίτης, πάντα με σημαία τον “αντιφασισμό” και “αντιρατσισμό”, είναι το πραγματικό “φασιστόμουτρο” της σημερινής εποχής.

Άλλωστε, εντός μιας Ευρώπης φθίνουσας τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, οι μετανεωτερικοί νεοφασίζοντες και οι ήδη γνωστές ιστορικά “παλαιοφασίζουσες”, εθνικιστικές και ακροδεξιές δεξαμενές σκέψης, μοιάζουν κάποτε με συγκοινωνούντα δοχεία. Τα ίδια τα δημοκρατικά κράτη, άλλωστε, δεν διστάζουν καθόλου να συμπλέουν πολιτικά και στρατιωτικά με παλαιοφασίζοντα, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα και να αποσιωπούν τις ευθύνες αυτών των καθεστώτων για εισβολές ή όντως απάνθρωπες τρομοκρατικές επιθέσεις.
Με σημαία τον αντιφασισμό…

Με αφορμή την ταινία "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη

Του Καρόλου Νικολάου 

Θεωρώ πολύ πιθανόν το έναυσμα της συγγραφής της Φόνισσας να ήταν το δράμα που πέρασε ο ίδιος ο συγγραφέας λόγω του θανάτου του πατέρα του το 1895 και της μητέρας του το 1896, οι οποίοι αφησαν πίσω ανύπαντρα κορίτσια, τις αδελφες του. 

Σαν να μην ηταν αυτό αρκετό, το 1897 πεθαίνει και ο γαμπρος του, αφήνοντας πισω του ορφανά και την αδελφή του Παπαδιαμάντη χήρα. Ο Αλέξανδρος επιφορτίζεται με την ευθύνη του προστατη οικογενείας. Τον Αύγουστο του 1903 γύρισε στη Σκιάθο ως τον Οκτώβριο του 1904 για να δει τι θα αποκάμει με τα ορφανά ανίψια του και τις (ορφανές) ανύμφευτες αδελφές του. 

Αλλά, το δραμα του συγγραφέα δεν σταματαει εκει. Ο αδελφός του Γιώργος, είχε παντρευτεί και εγκατασταθεί στην Πορταριά και διετέλεσε επί πολλά χρόνια γραμματέας της Κοινότητας.  

Το σπίτι που καθότανε ο Γιωργος και η πολυμελής οικογένεια του ήταν απέναντι από την θολωτή βρύση και τον μεγάλο πλάτανο του μαχαλά της “Ράχης”, δίπλα στο αρχοντικό του Τσοποτού. (νυν ξενοδοχείο “Δεσποτικό”). Έτσι ο Αλ. Παπαδιαμάντης, είχε επισκεφθεί πολλές φορές την Πορταριά για να δει τον αδελφό και τα ανίψια του.

Τον Φεβρουάριο, ο Γεώργιος απολύθηκε απ’ το δημόσιο κι έπαθε νευρικό κλονισμό ώσπου πέθανε στις 18/4/1905. Ο Παπαδιαμάντης, εκτός των προηγούμενων ευθυνών, φορτώθηκε και με την έγνοια της φροντίδας των πέντε παιδιών του αδελφού του καθώς και των άγαμων θυγατέρων του. 

Αν θυμαμαι καλά ήταν τρεις (ή τέσσερεις) οι κοπέλες, η μια εξ αυτών έγινε ρασοφόρα μοναχή στο κόσμο, η οποία και παρέμεινε στο σπίτι της Πορταριάς. Την γηροκόμησε η θεία μου, ανύπαντρη, από τις αφιερωμένες του "Σωτήρος". 

Ο Κασσελάκης και η παρένθετη Μητέρα

της Κατερίνας Μάτσα

Δυο αγόρια με παρένθετη μητέρα θέλει να αποκτήσει ο “αριστερός επιχειρηματίας” Στέφανος Κασσελάκης, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επιθυμεί να είναι κορίτσια για να τα μεγαλώσουν μαζί με τον σύντροφό του. Η προτίμηση αποτελεί μια «ενσυναίσθηση»(!), όπως δήλωσε ο ίδιος στην τηλεοπτική εκπομπή του πρώην “Ποταμίσιου” και νυν δεξιότατου μητσοτακικού Σταύρου Θεοδωράκη. Ελπίζει, πρόσθεσε, ότι τα παιδιά θα πάρουν και την προσωπικότητα του ίδιου και του συντρόφου του.

Η παρένθετη μητέρα είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην Αμερική και σε πολλές χώρες μαζί και στην Ελλάδα από ασφαλιστικές εταιρείες, μεγαλογιατρούς και διεφθαρμένους δικηγόρους σαν μια εμπορευματική μηχανή, που δίνει τη δυνατότητα σε ευκατάστατα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδί. Φτωχές γυναίκες από ρημαγμένες χώρες που βρίσκονται τώρα στη μαύρη προσφυγιά δέχονται να γονιμοποιήσουν ωάρια και να γεννήσουν παιδί για να πληρωθούν από αδίστακτους εκμεταλλευτές στην υπηρεσία πλούσιων ζευγαριών. Είναι γι’ αυτές ένα μέσον επιβίωσης. Γι’ αυτό και δέχονται τους όρους τού συμβολαίου που απαγορεύει οποιαδήποτε επαφή της βιολογικής μητέρας με το παιδί που θα γεννηθεί. Συχνά ο τοκετός γίνεται με καισαρική, ώστε όταν η μητέρα ξυπνήσει να έχει ήδη απομακρυνθεί από αυτήν το νεογέννητο. Η γυναίκα, αντιμετωπίζεται καθαρά ως μηχανή αναπαραγωγής, χωρίς κανένα δικαίωμα .

Σε κάποιες περιπτώσεις, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, οι μέλλουσες μητέρες υποχρεώνονται να παραμείνουν εσώκλειστες μέχρι τον τοκετό. Τα παιδιά που γεννιούνται συνήθως μεταφέρονται μακρυά από τη χώρα που γεννήθηκαν για να διοχετευθούν στην αναπαραγωγική αγορά ή ακόμα και στην αγορά ζωτικών οργάνων. Κανένας θεσμικός φορέας δεν εποπτεύει αυτές τις γεννήσεις, κανένας νόμος δεν προστατεύει αυτά τα παιδιά, που αντιμετωπίζονται σαν κοινά εμπορεύματα στην καπιταλιστική αγορά.

Πρόκειται για μια πολύ επικερδή επιχείρηση που αποφέρει τεράστια κέρδη σε όσους εμπλέκονται και διέπεται από ταξική και ρατσιστική λογική. Όπως λέει η γνωστή μαρξίστρια φεμινίστρια Σύλβια Φεντερίτσι, η παρένθετη μητέρα αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την κατεύθυνση οι άνθρωποι να μπορούν να αγοράζονται και να πωλούνται όπως κάθε άλλο εμπόρευμα και τα παιδιά να μπορούν να παράγονται ειδικά γι’ αυτόν το σκοπό.

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.

Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Όμως, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, αυτή η κατάσταση έχει αμφισβητηθεί και εν μέρει αναδιαταχθεί στα έθνη της Δύσης και στους εκπαιδευτικούς τους μηχανισμούς. Ιδίως σε μια μεγάλη περίοδο, η οποία πια μάλλον έχει ξεπεραστεί, όπου οι ιδέες της Αριστεράς υπήρξαν πολύ ισχυρές μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια και όπου «τα παιδιά του ’68» κυριάρχησαν πνευματικά και ακαδημαϊκά. Η οπτική της κριτικής της αποικιακής και φυλετικής καταπίεσης μπήκε σε μεγάλο βαθμό στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η προβληματική της διεκδικούμενης αναδιάταξης στις έμφυλες σχέσεις και του φεμινισμού δημιούργησε μια μεγάλη γενιά δραστήριων γυναικών ακαδημαϊκών κατά της έμφυλης καταπίεσης, ενώ πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες από την περιφέρεια του καπιταλισμού εισχώρησαν, με τη βοήθεια και της Αριστεράς, στο εκπαιδευτικό και διδακτικό προσωπικό των σχολείων και πανεπιστημίων και έθεσαν την ιδιαίτερη οπτική και στίγμα τους. Όποιος δεν το βλέπει, πρέπει να είναι τυφλός ή ανειλικρινής. Παρά το ότι η Αριστερά υποχώρησε πολιτικά παντού μετά το 1990 έναντι του νεοφιλελευθερισμού, το πάντρεμα της Αριστεράς με τον πολιτιστικό φιλελευθερισμό παραμένει πάντοτε ένας πολύ ισχυρός παράγων στα αμερικανικά, δυτικοευρωπαϊκά και αυστραλιανά πανεπιστήμια. Και επηρεάζει σημαντικά τα κοινωνικά κινήματα στη Δύση. Αυτό δε το πάντρεμα έχει συντελέσει σημαντικά στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της αριστερής διανόησης και των αριστερών πολιτικών οργανώσεων από την εργατική και τη λαϊκή ταξική κεντρικότητα στην προβληματική του ρατσισμού και των πολιτικών ταυτότητας. Την ίδια στιγμή, ο «αριστερός» ή «κεντροαριστερός» ταυτοτικός φιλελευθερισμός, μέσω του Χόλυγουντ ως κέντρου του παγκόσμιου εικονικού πολιτισμού, αλλά και μέσω της «ταυτοτικής λογοτεχνίας» έχει πλημμυρίσει όλον τον πλανήτη. Όχι; Ακόμη και στο αστυνομικό μυθιστόρημα ή τη φανταστική λογοτεχνία σήμερα, οκτώ στις δέκα υποθέσεις έχουν υλικό φυλετικής ή έμφυλης σύγκρουσης (ενώ η «κοινωνική τάξη» ή η πατρίδα έχουν απλώς εξαλειφθεί). Αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι ο φυλετικός ρατσισμός, ο έμφυλος και οι υπόλοιποι ρατσισμοί και οι αντίστοιχες διακρίσεις έχουν εκλείψει, σημαίνει όμως ότι το πολιτιστικό πεδίο είναι πλέον πολύ αμφίρροπο, αντιφατικό και συγχυσμένο, και ότι ένα σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου διεθνώς (ουσιαστικά το πιο «φιλελεύθερο», τεχνολογικό και υβριδικό) είναι στο πλευρό του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των «ταυτοτήτων». Αυτό που οι Νέγκρι και Χαρντ περιγράφουν στο έργο τους «Αυτοκρατορία» ως το ανερχόμενο υβριδικό «Πλήθος» δεν είναι μόνο οι τεχνολογικά εργαζόμενοι, η διανόηση και οι «μειοψηφίες»: είναι συνάμα και το δυναμικό μέρος του κεφαλαίου που προωθεί την υβριδικότητα, την καταστροφή/απαξίωση των παλιών ταυτοτήτων, τη διεθνοποίηση, και , σε κάποιον βαθμό, και τον μετανθρωπισμό. Ο υβριδικός άνθρωπος, όσον αφορά την ταυτότητα και την ιδεολογία, πάει να συναντήσει το υπό εκκόλαψη πληροφορικό- γενετικό υβρίδιο του ιστορικού ανθρώπου με την Υπερ-μηχανή.

Η «πολιτικά ορθή» επίθεση συλλήβδην στον δυτικό πολιτισμό

Ζαν Κλώντ Μισεά: Τζόρτζ Όργουελ- ένας συντηρητικός αναρχικός-Σχετικά με το 1984 : η αριστερά, ο αριστερισμός, ο Μάης του 68 ως δύναμη προώθησης του πιο χυδαίου καπιταλισμού

( μετάφραση Νίκος Ν. Μάλλιαρης,εκδόσεις Μάγμα, Αθήνα Μάρτιος 2018)

του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Ζ.Κ.Μισεά μας αποδεικνύει τους λόγους που η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά δεξιά δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την σημερινή πραγματικότητα.  Με αφετηρία την λογοτεχνική απόδοση του ολοκληρωτισμού στο έργο του Τ.Όργουελ προσεγγίζει όχι μόνο το «1984» αλλά και την πολιτική του πορεία και τις εξαιρετικές διδακτικές εμπειρίες που έλαβε στον Ισπανικό εμφύλιο.  Συμπληρωματικά ο Μισεά χρησιμοποιεί το έργο του Κ.Λας και του Ντάνιελ Μπέλ ώστε να προσεγγίσει την σύγχρονη μαζική δημοκρατία.

Αν γνώριζε το έργο του Π.Κονδύλη «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» είναι βέβαιο ότι η ανάλυση του θα ήταν πληρέστερη, αν και οι αναλογίες που δείχνει ότι υπάρχουν κατά την επισήμανση του ρόλου που έπαιξαν στην διαμόρφωση του πιο χυδαίου καπιταλισμού οι ριζοσπαστικές πρωτοπορίες είναι ευδιάκριτες.


Γράφει ο Μισεά » Από το τέλος του Β’ Π.Π. δεν έχει υπάρξει ούτε ένας τομέας στον οποίον να προχώρησε περαιτέρω η καπιταλιστική οργάνωση της ζωής, δίχως την πρότερη ιδεολογική νομιμοποίηση από την πλευρά της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σε μερικούς, τα πράγματα εξελίσσονται σαν ο καπιταλισμός να είχε κατ’ ουσίαν εμπιστευτεί στα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς – από την πιο εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία ως τους «ορθόδοξους» αριστεριστές- την ιδεολογική νομιμοποίηση της υποταγής των ανθρώπων στις επιταγές της παγκόσμιας αγοράς. Η μπαρόκ και φασαριόζικη σύνθεση αυτών των φαινομενικά ασυμφιλίωτων ρευμάτων πραγματοποιείται σε καθημερινή βάση υπό τη σκέπη της λεγόμενης «φιλελεύθερης – ελευθεριακής» κοσμοαντίληψης.

Το στοιχείο αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον καίριο ρόλο του «Μάη του ’68» στην εγκαθίδρυση των αξιών του σύγχρονου καπιταλισμού. Η περίφημη προτροπή του Ραούλ Βανεγκέμ «να ζεις δίχως νεκρό χρόνο και να απολαμβάνεις δίχως περιορισμούς» λειτούργησε ως το βαρύ πυροβολικό που επιτέθηκε σε κάθε είδους κοινωνικό «αρχαϊσμό», δηλαδή στην πραγματικότητα σε καθετί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παρενέβαλλε ένα προστατευτικό παραβάν ανάμεσα στις επιθυμίες του ατόμου και την ενοποιημένη αγορά, η οποία είχε ως σκοπό να οργανώσει το σύνολο της ύπαρξης του. Από την καθημερινή χρήση ναρκωτικών -που εξυμνείται ως αμφισβήτηση της κυρίαρχης κουλτούρας- ως το στήσιμο αυτών των σύγχρονων μπιμπελό ηχητικής ματαιότητας που ονομάζουμε «ελεύθερους» ραδιοσταθμούς και από τη γενίκευση του μαζικού τουρισμού -ας θυμηθούμε το μυητικό ταξίδι των χίπις στην Ίμπιζα και το Κατμαντού- ως τη μυθοποίηση της σύγχρονης πολεοδομίας – που βιώνεται ως μια πυκνόφυτη «ζούγκλα από άσφαλτο» εντός της οποίας οι νύχτες είναι πιο όμορφες από τις μέρες -όλες οι αναγκαίες πολιτιστικές προσαρμογές που απαιτεί η υπερνεωτερικότητα παρουσιάστηκαν στην αρχή μέσω του Θεάματος ως θαυμαστές «ανατρεπτικές» και «περιθωριακές» περιπέτειες…

Δικαιωματισμός, η γεροντική αρρώστια των κοινωνικών κινημάτων- Φώτης Τερζάκης

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για την αποτυχία και καταβύθιση της Αριστεράς, και η βαθιά συνειδητοποίηση του γεγονότος μοιάζει να συντρίβει πολλές συνειδήσεις. Στην πραγματικότητα, για ένα εγρήγορο κομμάτι τού κινηματικού κόσμου η συνειδητοποίηση αυτή είχε γίνει πολύ νωρίτερα, ήδη στη δεκαετία του ’60. Το τραγικό γεγονός τού οποίου γινόμαστε μάρτυρες σήμερα είναι μάλλον η αποτυχία εκείνου που τότε, στη δεκαετία του’60 και του ’70, φάνηκε για μία στιγμή ότι έπαιρνε τη σκυτάλη της κοινωνικής αμφισβήτησης και του οραματισμού μιας αληθινά νέας κοινωνίας από τα χέρια μιας ήδη συνθηκολογημένης Αριστεράς: των λεγόμενων νέων κοινωνικών κινημάτων (γυναικείο, ομοφυλόφιλο, αντιψυχιατρικό, αντιρατσιστικό, οικολογικό, κ.ά.) που βρέθηκαν προς στιγμήν στην πρώτη γραμμή των αντικαπιταλιστικών αγώνων στον μητροπολιτικό κόσμο.

Η καινοτομία αυτών των κινημάτων, σε σύγκριση με το παλαιότερο εργατικό, ήταν ότι γέννησαν μια πολύ πιο καθολική ιδέα της κοινωνικής αλλαγής συνδέοντας για πρώτη φορά τις μείζονες όψεις τής πολιτικής (ζητήματα πολιτειακής διαχείρισης και γεωπολιτικών επιλογών) με τις ελάσσονες (ζητήματα διαπροσωπικών σχέσεων και άτυπων μορφών εξουσίας σε μικρές συλλογικότητες). Στα τέλη τής δεκαετίας του ’70, καθώς το μοντέλο του καπιταλισμού άλλαζε άρδην οδηγώντας στην άβυσσο όλες τις επαναστατικές επιδιώξεις τής προηγούμενης δεκαετίας (και όχι μόνο στις μητροπόλεις αλλά επίσης στον υπόλοιπο, μόλις αποαποικιοποιημένο κόσμο), τα κινήματα αυτά ήταν σε ραγδαία υποχώρηση· στα τέλη τής δεκαετίας του ’80 ήταν αληθινά κουφάρια και μόνο ένα είδος φιλολογίας έμενε πίσω τους, αφομοιούμενη όλο και περισσότερο από τα πανεπιστημιακά γκέτο. Εκτός της ακαδημίας, η γλώσσα αυτή κατακάθιζε σε ένα είδος αντεστραμμένου πουριτανισμού τον οποίον αποκαλούμε, σχεδόν ευφημιστικά, πολιτική ορθότητα· και η έμπρακτη πολιτική του μετάφραση ήταν ένα είδος δικαιωματισμού που είχε ως βασικό μέλημα να εξασφαλίσει αναγνώριση και να κατοχυρώσει δικαιώματα εντός τής υπάρχουσας κοινωνίας, λίγο-πολύ στη μορφή μιας διευρυμένης επιτρεπτικότητας.

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.
Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Εθνική στρατηγική στο σχολείο η ισότητα για τους ΛΟΑΤΚΙ+

Από Κώστας Καραΐσκος

Προχθές, Δευτέρα 15/5/23, παρέλαβα ἀπό τό σχολεῖο μου ἕνα ἠλεκτρονικό μήνυμα γιά τά ἐπιμορφωτικά σεμινάρια τοῦ ΕΚΔΔΑ σέ δημοσίους ὑπαλλήλους καί ἐκπαιδευτικούς σέ σχέση μέ τά δικαιώματα τῶν ἀτόμων ΛΟΑΤΚΙ+. Διαολίστηκα λοιπόν καί χθές ἀπάντησα τόσο στό ΕΚΔΔΑ ὅσο καί στήν Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, μέ τό κάτωθι μήνυμα:

Κυρίες/κύριοι,

Παρέλαβα από την διεύθυνση του σχολείου μου εχθές (15/5/23) το ηλεκτρονικό μήνυμα που αφορούσε το «επιμορφωτικό σεμινάριο» του ΕΚΔΔΑ σχετικά με την προστασία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Δεν μπορώ να πω ότι επρόκειτο για έκπληξη, αφού αυτή είναι η κυρίαρχη, άνωθεν κατασκευασμένη (woke) κουλτούρα της δυτικής κοινωνίας, όμως θεώρησα χρέος μου να σας επισημάνω κάποια πράγματα.

Χρειάζεται κυριολεκτικά μηδενική επαφή με την ελληνική πραγματικότητα ώστε να γράψει κανείς στα σοβαρά για πρόγραμμα που «επιχειρεί να καλύψει θεμελιώδεις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας».

Θυμίζω ότι μιλάμε για μια κοινωνία που πένεται (στο όριο της φτώχειας ένας στους 3 Έλληνες), που κινδυνεύει να μείνει άστεγη (εκατοντάδες χιλιάδες πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας αναμένονται εντός του 2023) και που παίζει τη ζωή της ακόμη και σε ένα σιδηροδρομικό δρομολόγιο Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Κι επειδή λέτε για αναγνωρισμένες ανάγκες της δημόσιας Εκπαίδευσης που διαπιστώθηκαν κατά τη διαμόρφωση του κειμένου της Εθνικής Στρατηγικής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ (2021), διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο διαπίστωσα πως δύο ήταν οι ανάγκες, μία των εκπροσώπων του «χώρου» να περάσουν τις απόψεις τους και μία της πολιτείας να ευθυγραμμιστεί με την τάση στην ΕΕ. 

Επί της ουσίας μιλώντας, πριν μιμηθούμε την παρηκμασμένη Δύση θα έπρεπε να δούμε πού την οδήγησε αυτή η τακτική, να ξεχωρίζει συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού βάσει κάποιου χαρακτηριστικού τους και να τις θέτει ουσιαστικά απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία. Από τη μια προσπαθεί να δημιουργήσει ενοχές στην πλειοψηφία επειδή ακολουθεί απλώς τη νόρμα, κι από την άλλη επικεντρώνει σε μιαν απόκλιση δίνοντάς της εξωπραγματικά χαρακτηριστικά. Γεννά συγκρούσεις εκεί που θα μπορούσε να μην υπάρξει καν πρόβλημα και τελικά στοχοποιεί ένα κοινωνικό υποσύνολο (στην προκειμένη περίπτωση τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ+), οξύνοντας τα πράγματα και διαλύοντας κάθε δημοκρατικό ιδεώδες στο όνομα μιας «προοδευτικής» εξαιρεσιμότητας.

Μαύρα καράβια τα όνειρά μας

Μαύρα καράβια τα όνειρά μας

Του Ηρακλή Λογοθέτη 

Ασπρίζει η καρδιά μου από τη λύπη βλέποντας πως το ορθοπολιτικό κίνημα στα γράμματά μας είναι ακόμα δειλό και άτολμο.

 H προφορική μας παράδοση ωστόσο επιβάλλεται να επανεξεταστεί αυστηρά και η γραμματεία μας να ξαναγραφτεί απ’ την αρχή, προκειμένου να απαλλαγεί από τα γλωσσικά ανομήματα της λευκής πατριαρχίας.

 Ένα απ’ αυτά, για παράδειγμα, συσχετίζει δυσφημιστικά το μαύρο χρώμα με τη δυστυχία και την κακομοιριά, τη θλίψη και τον θάνατο. Έτσι, ξεκινώντας από τη μυθολογία και την τραγωδία, προτείνω οι μαύρες Ευμενίδες ν’ ασπρίσουν από το κακό τους και ο Θησέας να προξενεί τον θάνατο του πατέρα του σηκώνοντας κατά λάθος άσπρο πανί. Η μαύρη χολή του Αχιλλέα να ωχριάσει και οι μαύρες σκιές που τριγυρίζουν τον Οδυσσέα στον Άδη να γίνουν λευκές οπτασίες. Ο Χάρος να πάψει ν’ απεικονίζεται ως μαύρος καβαλάρης και τα νερά της Στυγός να ρέουν γαλακτόχρωμα.

 Ακολούθως, η δήλωση του Σωκράτη, «λευκή στάθμη ειμί προς τους νέους», είναι αναγκαίο ν’ αλλάξει φιλοσοφικό χρωματισμό και να γίνει μαύρη στάθμη. Ο στίχος του Σολωμού, γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα, να εξοριστεί από τα αναγνωστικά μας για τη ρατσιστική του παρομοίωση, όσο για την ποιητική του κόρη, ας επιτραπεί να κατεβαίνει απ’ το βουνό αλλά μόνο μαυροντυμένη. Τα υπόπτου πολιτικής αποχρώσεως μαύρα ερείπια της καβαφικής Πόλεως θα πρέπει να βαφτούν άσπρα και το απαράδεκτο για τις ιδεολογικές του παρασημάνσεις Εν Λευκώ του Ελύτη, να τιτλοφορηθεί εκ νέου Εν Αμαυρώ.

Η όψιμη αναβίωση του αφροκεντρισμού και η παράνοια των αμερικανικών πανεπιστημίων

Η όψιμη αναβίωση του αφροκεντρισμού και η παράνοια των αμερικανικών πανεπιστημίων

Γράφει ο Νικόλας Δημητριάδης – ΑΡΔΗΝ

Αρκετή κουβέντα έχει γίνει αυτές τις μέρες με την απόφαση της τηλεοπτικής πλατφόρμας Netflix να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ για την Κλεοπάτρα, όπου η γνωστή βασίλισσα της δυναστείας των Πτολεμαίων εμφανίζεται ως μαύρη. Πέρυσι είχαμε ένα ντοκιμαντέρ για τον Αντετοκούνμπο, στο οποίο ένας καθηγητής διαβεβαίωνε ότι «ο ελληνικός πολιτισμός έχει τις ρίζες του στην Αφρική». Η συχνή εμφάνιση τέτοιων περιστατικών (όπως ένας εντυπωσιακός μαύρος… Αχιλλέας, πάλι σε σειρά του Netflix) υποδηλώνει μία αναβίωση του αφροκεντρισμού, εκείνης της παλιάς ψευδοϊστορικής θεωρίας που φαίνεται σήμερα να περνάει μία… «δεύτερη νεότητα».

Κεντρικό ρόλο στο αφροκεντρικό αφήγημα παίζει η οικειοποίηση πρώτον του αιγυπτιακού πολιτισμού και στη συνέχεια της ελληνικής παρουσίας στην Αίγυπτο. Αφού η Αίγυπτος βρίσκεται στην Αφρική, οποιοδήποτε πολιτισμικό ή ιστορικό φαινόμενο παρουσιάστηκε στη χώρα αυτή εγγράφεται αυτομάτως στην αφρικανική –και συνεκδοχικά στη μαύρη– πολιτισμική παράδοση. Κεντρικό ρόλο είχε εδώ το βιβλίο Stolen Legacy: Greek Philosophy is Stolen Egyptian Philosophy του George G. M. James, που κυκλοφόρησε το 1954.

Ο αφροκεντρισμός στις Η.Π.Α. προσπάθησε να προσφέρει ένα ακόμη όπλο, πολιτισμικό αυτή τη φορά, στην προσπάθεια των μαύρων να χειραφετηθούν από την κουλτούρα του κράτους που τους σκλάβωσε. Αντίστοιχα, στην Αφρική των αντι-αποικιακών κινημάτων, χρησιμοποιήθηκε από τις νεοσύστατες χώρες στην προσπάθειά τους να σταθούν ανεξάρτητες και να τονώσουν την αυτοπεποίθηση των πολιτών τους. Ο δίκαιος πολιτικός και κοινωνικός αγώνας για την κατάργηση της δουλείας, την ενσωμάτωση των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία και την εξάλειψη της αποικιοκρατίας στην Αφρική κατά κάποιον τρόπο «καθαγίασε» τον αφροκεντρισμό και τις ψευδοεπιστημονικές θεωρίες του. Στο θυελλώδες κλίμα της δεκαετίας του ’60, ο πειρασμός της διαστρέβλωσης ήταν μεγάλος.

Κάποιοι, λοιπόν, ενέδωσαν σ’ αυτόν τον πειρασμό και επιχείρησαν να ενδύσουν τον μύθο του αφροκεντρισμού με επιστημονικοφανή επιχειρήματα. Πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή του Martin Bernal, με το βιβλίο του Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization. O Bernal προσπάθησε με διάφορες ακροβασίες και υποθέσεις να αποδώσει στον ελληνικό πολιτισμό ρίζες και επιρροές από την αρχαία Αίγυπτο και τη Φοινίκη. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι θεωρίες του Bernal δεν βρήκαν καμία απήχηση μεταξύ των σχετικών επιστημών της Αρχαιολογίας και της Ιστορίας και παρέμειναν περιθωριακές.

@ μηδενιστικ@ κουλτούρ@ του άφυλο@ @

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Αλαμπουρνέζικα; Κάθε άλλο! Πλήρης χειραφέτηση από την τυραννία της ορθογραφίας και του φύλου, λένε ότι είναι! Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και πάλι, οι άλλοτε σποραδικές εμφανίσεις του «ουδέτερου» ή απροσδιόριστου τρόπου γραφής για το φύλο. Το οποίο είναι απεριόριστο και αδιευκρίνιστο σύμφωνα με τη θεωρία του κοινωνικού φύλου. Το σύμβολο @ στις καταλήξεις των λέξεων κατά την γραφή αποτελεί τρόπο βιοπολιτικής ορθότητας για τη συμπερίληψη ατόμων που δεν προσδιορίζονται από το δίπολο αρσενικό – θηλυκό. Στην προφορική γλώσσα χρησιμοποιούνται τα ουδέτερα άρθρα και οι κλίσεις.

Οι πολιτισμικές θεωρίες, στηριζόμενες σε μια ακραία εφαρμογή της σημειολογίας, των γλωσσικών παιγνίων και της κυβερνητικής θεωρίας του κοινωνικού κονστραξιονισμού (κατασκευής), υποστηρίζουν την απελευθέρωση του ατόμου από κάθε προσδιορισμό και ιδιότητα.

 Το φύλο είναι ένα από αυτά, όπως και η εθνική καταγωγή, η τάξη, ο τόπος κατοικίας, το επάγγελμα, η ιστορία, η φυσική συγγένεια, ακόμα και η ανθρώπινη σχέση σε λίγο, κ.α. Τα οποία μπορεί να αρχίζουν να απονευρώνονται αν τα πούμε και τα γράψουμε αλλιώς, σε μια ανανεωμένη εφαρμογή ενός ακραίου νομιναλισμού.

Η νέα γλώσσα κατασκευής του ανθρώπου μέσω της …γλώσσας στην ουσία αποτελεί τη νέα ανθρωπολογία του πολιτισμού που γεννιέται στην εποχή μας. Καθόλου ανεξάρτητης από τη νεοφιλελεύθερη φάση της εξέλιξης του καπιταλισμού (είτε από τον δεξιό, είτε από τον αριστερό πόλο του συστήματος), τις εξελίξεις της μεταδιαφωτιστικής τεχνολογίας και μιας νέας ψηφιακής βιολογίας (Ας μην ξεχνάμε ότι το σύμβολο @ αποτελεί κορυφαίο λειτουργικό σύμβολο της διαδικτυακής «σχέσης» και «επικοινωνίας»).

Πριν συνδεθεί, όμως, αυτή η νέα γλώσσα με τις εξελίξεις της πληροφορίας, ανατράφηκε από την αναζήτηση και τη χειραφέτηση του Υποκειμένου, η οποία αποτελεί διαχρονικό ζήτημα του ανθρώπου και η οποία μπήκε σε μια άλλη τροχιά από τη δεκαετία του ’60.
Επηρεασμένη από τις θεωρίες ή τις ακραίες ερμηνείες του Σαρτρ, του Φουκώ, του Ντελέζ, του Ντεριντά, κ.ά., η θεωρία του ουδέτερου ταυτίστηκε με την αποδόμηση όλων των ταυτοτήτων του ανθρώπου, ιδιαίτερα από τη μεταμοντέρνα αριστερά των δικαιωμάτων και τη νεοφιλελεύθερη δεξιά του οικονομικού κοσμοπολιτισμού.

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΣ WOKE: Η ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Σκοπός της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο στην Κίνα (1966-1976) μαζί με τον έλεγχο του κόμματος, ήταν ο πλήρης έλεγχος της κοινωνίας και σε ιδεολογικό επίπεδο. Έλαβε χώρα αφού ο Μάο επανήλθε στην πολιτική ζωή της Κίνας έχοντας αποτραβηχτεί μετά την αποτυχία της πολιτικής του «Μεγάλου Άλματος Μπροστά». Η κίνηση υπαγορεύτηκε από τον φόβο ότι ατονούσε η μορφή του κομμουνιστικού καθεστώτος υπό τους ρεβιζιονιστές της αστικής τάξης.

Του Παναγιώτη Χατζηπλή

Όπως γράφει στο Κόκκινο Βιβλίο του Μάο: «Επιτύχαμε τη βασική νίκη, της μετατροπής της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, αλλά δεν έχουμε κερδίσει ακόμη την πλήρη νίκη στο πολιτικό και ιδεολογικό μέτωπο. Στο ιδεολογικό πεδίο, το ζήτημα του ποιος θα νικήσει στον αγώνα μεταξύ του προλεταριάτου και της αστικής τάξης δεν έχει ακόμη λυθεί πραγματικά. Πρέπει να κάνουμε ακόμα έναν παρατεταμένο αγώνα ενάντια στην αστική και μικροαστική ιδεολογία. Είναι λάθος να μην το καταλαβαίνουμε αυτό και να εγκαταλείπουμε τον ιδεολογικό αγώνα. Όλες οι λανθασμένες ιδέες, όλα τα δηλητηριώδη ζιζάνια, όλα τα φαντάσματα και τα τέρατα, πρέπει να υπόκεινται σε κριτική, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να εξαπλώνονται ανεξέλεγκτα. Ωστόσο, η κριτική πρέπει να είναι πλήρως αιτιολογημένη, αναλυτική και πειστική και όχι σκληρή, γραφειοκρατική, μεταφυσική ή δογματική». Κόκκινο Βιβλίο, Κεφάλαιο 2, Τάξις και Ταξική Πάλη από την ομιλία στο Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΚ για την Προπαγάνδα (12 Μαρτίου 1957).

Το δικαίωμα στη δυστοπία!

Βιώνοντας την ευτυχία της πλήρους απελευθέρωσης από κάθε εξαναγκασμό και προσδιορισμό…

του Δημήτρη Ν. Γιαννάτου*

Ο εφήμερος πια, ως ανθρώπινη ταυτότητα, παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών κάποιου ακαθόριστου χώρου, μιας και οι χώρες, είχαν καταργηθεί στο όνομα ενός άκρατου μεταμοντέρνου «προοδευτισμού», ώστε όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα χωρίς εθνικούς αναχρονισμούς και γενέθλιους τόπους ως όρια. Η ατρόμητη ιδέα της «εξέλιξης και προόδου» μπορούσε πια να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα» ως… νομοτέλεια της χύμα ανθρώπινης φύσης και της αγοράς. Ουδείς θυμόταν πότε κατακτήθηκαν τα πάσης φύσεως χειραφετημένα δικαιώματα, εφόσον η νέα επαναστατική θεωρία (δεξιά, κεντρώα και αριστερή) αδιαφορούσε για τη μνήμη, λάτρευε το «εδώ και τώρα», ενώ εξυμνούσε το μηδέν ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, μακριά από κάθε εξουσιαστική… πρόσθεση και προσδιορισμό.

Αργότερα, ο αγνός τούτος δικαιωματιστής, θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, εκεί στη γειτονιά των πολυεθνικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη εργασιακά δικαιώματα και πολυτελή διαμερίσματα σε άριστες συνθήκες εργασίας. Ενώ η ελεύθερη διακίνησή τους ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο –χωρίς καμία δέσμευση και όρια– για σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων προϊόντων τους, αποτελούσε σταθερά πολιτισμού και αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Επιπλέον είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής χαρακτηριστικών με ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο ενός αναφαίρετου νομικού πολιτισμού των ελεύθερων συμβάσεων, χαρακτηριστική αποθέωση του πνεύματος του χειραφετητικού διαφωτισμού της αγοράς και του ατόμου. Άλλωστε το τελευταίο, κατακτήθηκε με πολύ κόπο και χρήμα από «ανθρωπιστικούς» σπόνσορες σε ατελείωτες «parades», που πρόβαλε για χρόνια το ιδιωτικό «εξεγερσιακό» και «αντιεξουσιαστικό» κανάλι «Νo name, no past, no future – Live now without limits» μαζί με άλλα καπιταλιστικά εμπορεύματα, ως αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού αλλά και ανταγωνιστικότητας του σάρκινου εαυτού τους. Ο Έρωτας των σωμάτων δεν ήταν τίποτα, το σεξ πια απελευθερωνόταν μέσω της Αγοράς, του Εμπορίου και της «επανάστασης» που εκθείαζε η κοινωνία του Θεάματος.

Διαμέσου μιας επανορθωτικής (θεραπευτικής)… οικονομίας, το ζήτημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και του πόνου που επέφερε η πορνεία στο άτομο τα προηγούμενα χρόνια εξαφανίστηκε. Κοινωνικός αποκλεισμός δεν υπήρχε πια, καθώς το δικαίωμα διάθεσης του σώματος και του σεξουαλικού οργάνου ως ανταλλακτικής αξίας, ήταν μια εκρηκτική πρώτη ύλη παραγωγής και κυκλοφορίας στη σφαίρα του εμπορεύματος, μεταμορφώνοντας τον/την εκμεταλλευόμενο/η σε έναν οποιοδήποτε διαχειριστή. Μήτρας, πέους, μπουτίκ ή… πολυεθνικής. Η φυσική κατοχή των ερωτογενών περιοχών, νομοθετήθηκε ως ιδιοκτησία και κέρδισε την ισότητα μέσω της «ιδιωτικοποίησης» και του ιδιωτικού δικαίου. Η σεξουαλική εργατική δύναμη μεταμορφωνόταν σε πυροκροτητή της ανάδειξης ενός συλλογικού εαυτού επανάστασης κι ευδαιμονίας. Οι εκμεταλλευτές και οι νταβατζήδες νομιμοποιούνταν μέσω της απόδοσης ενισχυμένου μισθού και φόρου. Το εμπόρευμα της σάρκας εφορμούσε στην αγορά με τους καλύτερους δυνατούς ανταλλακτικούς όρους και σύμφωνα με την αξία και τα… πτυχία από τη γνωστή και πολυδιάστατη αλυσίδα Πανεπιστημίων Ντε Σαντ.

Drag Queen παραδέχεται ότι «πηδάει 15χρονα»

Ο Drag Queen που κόντεψε να διαλύσει το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και προσκύνησε όλο το πολιτικό σύστημα!!!

Οι QUEER σε προγράμματα ERASMUS παρακαλώ!

Ο πανεπιστημιακός Δημήτρης Πατέλης επισημαίνει:

Δεν είναι σενάριο τρόμου, ούτε εφιάλτης. Είναι θεσμική πραγματικότητα, μεθοδευμένη βήμα-βήμα βάναυση υποκατάσταση μητρικών, πατρικών και παιδαγωγικών αρχετύπων/προτύπων με την επιβολή/υποβολή τετελεσμένων, απ' την οποία οφείλουμε να προστατέψουμε παιδιά και εγγόνια. 

Είναι κορυφαία ανάταση του «ριζοσπαστικού επαναστατικού κινήματος» με απογείωση της ηθικής και αισθητικής διαπαιδαγώγησης‼️…

 Να το ξέρετε αριστερούδια μου:  βάσει του επιτελείου της ...παγκόσμιας επανάστασης🇺🇸🇪🇺🗽 και των ανιδιοτελών💸💵💶💷💰🎭 ΜΚΟ οργάνων του, δεν εννοείται Χριστουγεννιάτικο παραμύθι και πρωτοχρονιά🎄🎅 χωρίς τελετουργικά υπερπροβεβλημένες εκδηλώσεις σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και νηπιαγωγεία με πρωταγωνιστικό διαπαιδαγωγικό ρόλο από Drag Queen🤡👙. 

 💥Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την υπέρτατη αρχή/δόγμα τοξικής πλύσης εγκεφάλων🚰🧠 παιδιόθεν🌈, …φυσικά και είναι «φασίστας»...

 Ακριβέστερα: σε αυτό το έργο, το μεταφυσικό γκεμπελικό δίπολο: "μεταμοντέρνες κατασκευές ταυτότητας👹-σκοταδιστικό παπαδαριό☦️+φασίστες" παίζει σε αποκλειστική διάζευξη των εν λόγω 2 όψεων του ίδιου νομίσματος☠️💩🤮. Έτσι το περιεχόμενο, η πρακτική και η γλώσσα του αγώνα αποκτούν ανώτατη επιστημονική και επαναστατική νεοφιλελέ μεταμοντέρνα διάσταση …🐍

Στο Θέμα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ:

https://www.protothema.gr/greece/article/1324774/thessaloniki-salos-me-tin-drag-queen-pou-diavase-paramuthi-den-pidao-15hronous-paraligo-na-bo-fulaki/

Σε άλλη ανάρτηση διαβάζουμε για το παρελθόν του νέου προτύπου για τις παιδικές ψυχές:

Το γύρο των social mediaκάνει βίντεο της Drag Queen που αυτοαποκαλείται Raw Bee Candles η οποία διάβασε το περίφημο παραμύθι στην εκδήλωση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις – “Η Drag Queen που έσωσε τα Χριστούγεννα”.

Στο εν λόγω βίντεο, που η Drag Queen φέρεται να είναι σε νεότερη ηλικία και πριν την “μεταμόρφωση”, όχι μόνο παραδέχεται ότι πηδάει 15χρονα, αλλά “παραλίγο να πάει και φυλακή”.

Κι όχι μόνο δεν πήγε, αλλά εξελίχθηκε σε “Θεά” που την προσκυνούν τα πολύχρωμα κόμματα της Βουλής και μάλιστα βρίζουν και στοχοποιούν όσους εκφράζουν αντιρρήσεις, λέγοντας τους ότι είναι ακροδεξιοί και σε παραλήρημα μίσους.

Δείτε το βίντεο:

ΚΑΜΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡ-ΑΜΕΝΟΥΣ

Τὸ σκάνδαλο τῶν Εὐρωπαίων ἀξιωματούχων μὲ χορηγὸ τὸ Κατὰρ εἶναι ἡ μία ὄψη τῆς νέας «κανονικότητας» ποὺ βιώνει ἡ ταχέως παρακμάζουσα καὶ παλιμπαιδίζουσα Εὐρώπη -τὸ δημογραφικὸ ΚΑΠΗ τοῦ πλανήτη μὲ ὄψη Παιδικῆς Χαρᾶς- τῶν μιθριδατισμένων ἐντόπιων καὶ τῶν διεφθαρμένων κρατούντων, ποὺ ἐπιμένει στὴν συμβίωση μέχρι θανάτου μὲ τὶς ταχέως αὐξανόμενες ἰσλαμουπόλεις. 

Τὸ ἰσλαμιστικὸ Κατὰρ (ἡ πλουσιότερη χώρα σὲ κατὰ κεφαλὴν ΑΕΠ) δὲν διαφθείρει μόνο Εὐρωπαίους ἀξιωματούχους, μὲ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου τὸ τρέχον σκάνδαλο (γιατὶ ὑπάρχει καὶ ἡ νόμιμη ἐξαγορὰ ἀπὸ τοὺς διάφορους «λομπύστες»). Ἐξάγει ἐπίσης δισεκατομμύρια γιὰ τὴν ἀνέγερση τζαμιῶν καὶ ἰσλαμικῶν σχολείων στὴν Εὐρώπη. Ὅπως ἐπίσης εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους χρηματοδότες τῆς ἰσλαμικῆς τρομοκρατίας, ποὺ δὲν θάλλει μονάχα στὴν Μέση Ἀνατολή, ἀλλὰ ἐξάγεται εὐρέως καὶ στὴν Εὐρώπη. Τὸ Κατὰρ μαζὶ μὲ τὴν Τουρκία εἶναι οἱ κυριώτεροι ὑποστηρικτὲς τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων. 

Καθὼς ἡ Εὐρώπη αὐτοκαταστρέφεται γιὰ χάρη τῶν ΗΠΑ μπαίνοντας στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ ἀντιρωσσισμοῦ, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ρωσσικὸ φυσικὸ ἀέριο, ἑτοιμάζεται νὰ πέσει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κατὰρ καὶ τοῦ Ἀζερμπαϊτζὰν (τῶν δύο μεγάλων συμμάχων τῆς Τουρκίας) ἀγοράζοντας πετρέλαιο καὶ φυσικὸ ἀέριο, καὶ συμβάλλοντας κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο στὴν χρηματοδότηση τοῦ ἐξισλαμισμοῦ τῆς Εὐρώπης. 

ΤΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΤΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

...ο Καπιταλισμός;...ναι, αλλά στην ειδική μορφή της Μετανεωτερικης Άϋλοχρηματικης Υπερτεχνολογικης μορφής του...

και μιλάμε όχι για τη γενική καταστρεπτικότητα του συστήματος αλλά για τον θρυμματισμό και την αποσύνθεση της Ανθρώπινης Κατάστασης...

στο κέντρο αυτής της Διάλυσης βρίσκεται η Επιτρεπτικοτητα, δηλαδή η κουλτούρα της απόλυτης ανοχής πάσης συμπεριφοράς θεωρούμενης ως άσκηση δικαιώματος και ως ελεύθερη αυτοπραγμάτωση ...

το διαβόητον "τίποτα δεν είναι ιερό, όλα επιτρέπονται" του "πολλά βαρύ" Βανεγκέμ! . ολα επιτρέπονται, λοιπόν, εκτός από την κοινωνική κ ανθρώπινη άμυνα, όλα σχετικοποιούνται και χαίρουν κατανόησης εκτός από επιλεγμένες αστοχίες :όταν σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα Αθίγγανου ένα παιδάκι, πόσες "κεφαλές επί πίνακι" ζητήθηκαν;...

και ποσα οδοφράγματα έστησαν οι Ρομά;.διοτι εγω θυμάμαι ότι όποιος έθετε ζήτημα "αναδιαπαιδαγώγησης" των ασυδοτων "Ρομά", στιγματιζόταν σαν χρυσαυγίτης!...

εκείνο το παιδάκι μάλλον ήταν "κατώτερου θεού"(άλλος έχει τ' όνομα κι άλλος τη χάρη...)...