ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ & Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Η τοποθέτηση του Προέδρου Παιδαγωγικού Τμήματος του ΑΠΘ Γιώργου Γρόλλου στην εκδήλωση του συλλόγου εκπαιδευτικών Αβθμιας Εκπαίδευσης Κοζάνης με θέμα "Κριτική προσέγγιση στο σχολείο του 21ου αιώνα"

Η τοποθέτηση του Επίκουρου Καθηγητή Παιδαγωγικού Τμήματος του ΑΠΘ Περικλή Παυλίδη στην εκδήλωση του συλλόγου εκπαιδευτικών Αβθμιας Εκπαίδευσης Κοζάνης με θέμα "Κριτική προσέγγιση στο σχολείο του 21ου αιώνα"

Κάηκε ο Κουβέλης - Απόστολος Διαμαντής

Η είδηση της Καθημερινής, ότι ο Σαμαράς θα προτείνει Κουβέλη για πρόεδρο, είναι περισσότερο μια υπόθεση, παρά είδηση. Για τους εξής λόγους.

Πρώτον, ο Σαμαράς, ακόμη και αν είχε καταλήξει στην πρόταση Κουβέλη, αποκλείεται να το έδινε στον τύπο, διότι στην περίπτωση αυτή θα εμπόδιζε την αποδοχή της πρότασης. Η αντιπολίτευση, όπως το κάνει ήδη, θα αύξανε την πίεση πάνω στον Κουβέλη, η ΔΗΜΑΡ θα αντιδρούσε και ο ίδιος ο Κουβέλης θα ερχόταν σε δύσκολη θέση, όπως και ήρθε. Διότι, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για την αποδοχή της πρότασης και επομένως η κίνηση μοιάζει περισσότερο με αμοιβαία συναλλαγή. Κοινώς μια τέτοια διαρροή μάλλον θα έκαιγε το όνομα. Άρα ο Σαμαράς δεν έδωσε μια τέτοια πληροφορία.

Μπορεί όμως η πληροφορία να έχει απλώς διαρρεύσει από άλλες πηγές. Ούτε κι αυτό είναι πιθανό, αλλά το κυριότερο, δεν είναι αξιόπιστο. Τι σημασία έχει τι λέει ένα στέλεχος της κυβέρνησης σε δημοσιογράφους; Μικρή. Σημασία έχει τι θα πει ο Σαμαράς.

Η αντιρατσιστική λογική

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ιστορικού, διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που έρχεται για ψήφιση στη Βουλή προβλέπει ποινή για όποιον αρνείται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Γερμανούς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για μια επιτυχία της διεθνούς εβραϊκής κοινότητας που κατάφερε να επιβάλει διεθνώς τον όρο καθιστώντας τον υποχρεωτικό.

Το ζήτημα που ανακύπτει είναι πολιτικής και νομικής τάξεως. Διότι για πρώτη φορά στον σύγχρονο κόσμο επιβάλλεται διά νόμου ένας όρος. Το γεγονός αυτό είναι πρωτοφανές στα σύγχρονα πολιτικά και νομικά χρονικά, καθώς ο νεωτερικός πολιτισμός έχει θεμελιωθεί πάνω στην πλήρη ελευθερία της γνώμης και στη διάκριση ανάμεσα στη γνώμη και την πράξη. Μόνον πράξεις τιμωρούνται από το νόμο, ποτέ απόψεις.

Επανέρχεται έτσι, μέσα στην πολιτική κοινωνία, μια αμιγώς μεσαιωνική λογική. Διότι η προηγούμενη φορά που απαγορευόταν διά νόμου έκφραση γνώμης ήταν στη μακρά περίοδο της ρωμαιοκαθολικής κυριαρχίας στη μεσαιωνική Δύση, όταν δεν είχες τη δυνατότητα να αμφισβητήσεις την επίσημη διδασκαλία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Η ποινή ήταν βέβαιη από τα δικαστήρια και άρχιζε από τον αφορισμό, την έξωση από το εκκλησίασμα και κατέληγε στα βασανιστήρια και πιθανόν στο θάνατο. Στο πλαίσιο αυτό είναι πασίγνωστες οι περιπτώσεις του Γαλιλαίου, του Λούθηρου, του Κοπέρνικου, του Τζορντάνο Μπρούνο κ.ά.

Η Ελιά του ΣΥΡΙΖΑ-Για την συνέντευξη του Αντώνη Λιάκου στην Αυγή

Του Απόστολου Διαμαντή

Μερικοί από τους βασικούς συντελεστές του ΟΠΕΚ, στον οποίο διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος ο Αντώνης Λιάκος

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του ιστορικού Αντώνη Λιάκου στην Αυγή που αναδημοσίευσε το Tvxs διαπιστώνει κανείς την εμμονή τμήματος της κεντροαριστεράς να σκέφτεται ακόμη με τους όρους του αλήστου μνήμης σημιτικού εκσυγχρονισμού: «Πέτυχε ή απέτυχε ο εκσυγχρονισμός; Η σημερινή κρίση έχει τις αιτίες της στον εκσυγχρονισμό ή στην αποτυχία του;» αναρωτιέται ακόμη και σήμερα ο Α. Λιάκος.

Το τέλος της Ενωσης

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ιστορικού, διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Οφιλοευρωπαίος Γάλλος Francois Heisbourg, πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών της Γενεύης, δημοσίευσε το βιβλίο του «Το τέλος ενός ευρωπαϊκού ονείρου», στο οποίο αναφέρει ότι ο μόνος τρόπος να σωθεί η Ε.Ε. είναι να εγκαταλειφθεί το ευρώ.

Ολοι βλέπουν πλέον ότι το ενιαίο νόμισμα οδηγεί όχι μόνο στην ύφεση, αλλά στη διάλυση της ίδιας της ένωσης. Ο Heisbourg τονίζει ότι η έξοδος της Βρετανίας από την Ε.Ε. θα αποτελέσει την αρχή του τέλους, ενώ το σύνθημα δόθηκε από τους Γάλλους το 2005, οι οποίοι απέρριψαν το σχέδιο πολιτικής ένωσης.

Το πρόβλημα προκύπτει από μία θεμελιώδη αντίφαση: τα προβλήματα του ευρώ απαιτούν ισχυρή κεντρική διοίκηση. Επειδή η οικονομική κρίση δεν αντιμετωπίζεται δημοσιονομικά, αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται πολιτικές αποφάσεις. Αυτό όμως είναι αδύνατον, διότι η Ε.Ε. δημιουργήθηκε ως ένωση ανεξάρτητων κρατών και όχι ως ενιαίος θεσμός. Επιπλέον, τα συμφέροντα των κρατών, τόσο μεταξύ Βορρά και Νότου όσο και μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, είναι πλέον αλληλοσυγκρουόμενα.

Το τέλος του παιχνιδιού

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

 ιστορικού, διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ελευθεροτυπία 3-11-2013

Η στρατηγική της ελληνικής πολιτικής ελίτ, η οποία επένδυσε στο πρόγραμμα του Μνημονίου ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, έφτασε σε αδιέξοδο. Τα συμφέροντά της δεν συμβαδίζουν πλέον με αυτά των Ευρωπαίων. Είναι εμφανές ότι Γερμανοί και Γάλλοι δεν ενδιαφέρονται πλέον για την τύχη της ελληνικής κυβέρνησης, τουλάχιστον όχι με την ίδια ένταση που ενδιαφέρονταν ώς τώρα.

Διότι, αφ' ενός μεν δεν αισθάνονται πλέον τη συστημική απειλή της Ελλάδας, καθώς μετά το PSI έχουν θωρακίσει το τραπεζικό τους σύστημα, αφ' ετέρου δε δεν έχουν δυνατότητες χειρισμού του ελληνικού χρέους, χωρίς να εκτεθούν πολιτικά. Εν όψει ευρωεκλογών, κανένας δεν πρόκειται να ρισκάρει με ελαφρύνσεις του ελληνικού προγράμματος, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν κακό παράδειγμα για τον υπόλοιπο Νότο.

Επομένως, οι Σαμαράς και Βενιζέλος βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Η δυναμική των πραγμάτων οδηγεί σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εφ' όσον άλλη πολιτική δυνατότητα δεν υπάρχει. Ελπίζουν βεβαίως σε ελάφρυνση του χρέους, την οποία θα μπορούσαν να «πουλήσουν» εκλογικά, πλην όμως αυτή είναι σαν την ελπίδα του ναυαγού στα αφρισμένα κύματα.

Κρεμάστε τους παπάδες!

του Απόστολου Διαμαντή αναδημοσίευση από το protagon.gr

Παρατηρώ με απορία το μένος εναντίον των θρησκευτικών. Πρόκειται για έναν άγονο και ξεπερασμένο αντι κληρικαλισμό, ξένο εντελώς τόσο με την ελληνική παράδοση και τις πεποιθήσεις του λαού -ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει τι θα διδάσκεται στο σχολείο, πώς θα είναι το Σύνταγμά του και σε τι Θεό θα πιστεύει- όσο και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Όσοι ανακινούν με αυτόν τον φανατισμένο τρόπο το ζήτημα των θρησκευτικών δεν γνωρίζουν όχι μόνο το ίδιο το ζήτημα, αλλά ούτε καν την ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία και πραγματικότητα.