Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 2ο μέρος

του Δημήτρη Γιαννάτου * 

«εγώ μαμά, μαθαίνω μόνο από τη δασκάλα μου» !

Η παραπάνω φράση, που μου την εκμυστηρεύτηκε φίλη μου ψυχολόγος, ήταν η αντίδραση της μικρής, όταν η μαμά της την πίεζε να ανταποκριθεί στα διαδικτυακά της μαθήματα. Το άρθρο θα μπορούσε απλά να τελείωνε εδώ, αφήνοντάς μας να προβληματιστούμε με τη σοφή κουβέντα του παιδιού.

Θα συνεχίσω, όμως, επειδή ήδη πολλοί από εσάς θα απορούν και θα παρερμηνεύουν τις προθέσεις μου. «Να σταματήσουμε την τεχνολογία, δηλαδή»; Αστεία ερώτηση και απορία και εντελώς διχαστική αφετηρία για την κατανόηση της αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος που βιώνουμε. Η τεχνολογία θα υπάρχει πάντα εκεί έξω, ως μια ανθρώπινη ανακάλυψη. Η σύνθεση και εντέλει η ουσία της όμως, εξαρτάται από την ίδια την φύση και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και όχι από την κοινωνική και γονιδιακή αλλοίωσή του. Κι εδώ είναι η κρίσιμη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτήν που ο φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου, είχε ήδη από την δεκαετία του ΄60, επισημάνει:  «Αν ο 19ος αιώνας είδε τη γέννηση μιας «ψυχολογίας χωρίς ψυχή» […] εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή σαν εποχή της ανθρωπολογίας «χωρίς άνθρωπο».

Αλλά και ο γνήσιος ανθρωπιστής Άλμπέρ Καμύ, που τον θυμηθήκαμε πολύ λόγω του έργου του, « Η πανούκλα», μας έμαθε επίσης, ότι χρειάζεται να παλεύουμε ενάντια στην «αποσύνθεση» των κοινωνιών. Και βέβαια, εννοούσε των κοινωνιών των ανθρώπων, που αγαπιούνται και αγγίζονται και όχι των εικονοκοινωνιών, όπου multiscreen άνθρωποι θα ανταλλάσουν «ανέγγιχτες» λέξεις και φράσεις και live twitter, βέβαιοι ότι ζουν την πρόοδο του «ανθρώπινου» πνεύματος.

Αν συμφωνήσουμε, ότι αποσύνθεση των κοινωνιών είναι και η λουστραρισμένη εικόνα των «μελετών» της Silicon Valley και των … τεχνοθρησκόληπτων «ιερέων» της. Αν αμφισβητήσουμε τον συναινετικό εκφασισμό μιας «προόδου» που λειτουργεί ως τεχνο-θεός, για να γαληνέψει την φυσιολογική υπαρξιακή αγωνία, ποντάροντας στην «αθανασία» του ανθρώπου μέσω ενός «απανθρωπισμού», ε, τότε θα αρχίσουμε να συνεννοούμαστε. Και να αποδεχτούμε, ότι καμιά τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να διευκολύνει τη ζωή και την επικοινωνία, αν χτιστεί πάνω στην κατεδάφιση του γήινου πολιτισμού. Όταν ποντάρει στην ψηφιακή εκδορά της σωματικής επαφής, στην αποσύνθεση της γλώσσας του ανθρώπινου πνεύματος και του ατελούς, μα γι αυτό τόσο πλούσιου για Έρωτα προς τη ζωή, ανθρώπου.

To τέλος της εκπαίδευσης. Το ψηφιακό σχολείο, ένα φυτώριο για μελλοντικούς cyborgs.

Το δημόσιο σχολείο θα γίνει ένα ψηφιακό γκαράζ για την πλέμπα τα παιδιά της ελίτ θα πηγαίνουν σε κανονικά σχολεία για ”ταλαντούχα παιδιά” με πραγματικούς δασκάλους και βιβλία.

Από τον Vincent Held* για τη Liliane Held Khawam

«Γιατί έχουμε [ακόμα] δημόσιο σχολείο στις Ηνωμένες Πολιτείες; “αναρωτήθηκε ο Μπιλ Γκέιτς το 2015.

Ενώ τα παιδιά της ελίτ, οι αυτοανακηρυχθέντες θεοί, πηγαίνουν σε σχολεία όπου τα παιδιά τους μαθαίνουν να διαβάζουν σε πραγματικά βιβλία και να γράφουν σε πολύ συγκεκριμένα τετράδια, τα παιδιά των έκτοτε «άχρηστων» οφείλουν να επιχαίρουν που είναι αιχμάλωτα από συσκευές υπό τον έλεγχο του BigTech στη Silicon Valley της Καλιφόρνια.

Ο Bill Gates δεν τελείωσε με την ( σσ. υγειονομική ) ταφή της ανθρωπότητας γενικότερα και της κοινωνίας ειδικότερα.Είναι συνέταιρος με τον Warren Buffet τον άλλον δισεκατομμυριούχο στην Berkshire Hathaway. Σε μια ανταλλαγή ενδεδειγμένων τακτικών ο Warren Buffet** είναι ένας από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του Ιδρύματος Bill & Melinda Gates.

Αυτοί οι εκπρόσωποι της πολύ υψηλής παγκόσμιας χρηματοδότησης ενδιαφέρονται πολύ για τα παιδιά σας. Και ονειρεύονται τον μετα-ανθρωπισμό (posthumanisme).

Πρόσφατα η κυρία Gates εμπιστεύθηκε σε συνέντευξή της στο CNBC ότι αν αυτή όφειλε σήμερα όλα να τα ξανακάνει θα κατευθυνόταν προς το συνδυασμό της τεχνολογίας με τη βιολογία.

Η τρέχουσα πανδημία αποτελεί μια ονειρεμένη ευκαιρία για την προετοιμασία ενός βρεφικού σταθμού (φυτώριου) cyborg … χάρη στο ψηφιακό σχολείο

LHK

ΨΗΦΙΑΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ • Πως οι GAFAM θα σκοτώσουν τη δημόσια εκπαίδευση. Vincent Held/Antipresse

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 1o μέρος

Όταν η ψηφιακή απόσταση είναι γλώσσα, που δημιουργεί πολιτισμό χωρίς τον άνθρωπο

 του Δημήτρη Γιαννάτου * 

Ζούμε μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα με την πανδημία του κορωναϊού. Σε μια στιγμή, μοιάζει να ανατρέπονται οι ψευδοβεβαιότητες που είχαμε όλη την προηγούμενη μακρά περίοδο. Αυτή η ιδιότυπη κατάσταση «ελεύθερης πολιορκίας» που ζούμε στα σπίτια μας, πλημμυρίζει κάθε τομέα της ζωής που ξέραμε μέχρι τώρα. Την εργασία, τις συναλλαγές, τις κοινωνικές σχέσεις, την επαφή με τη φύση, την εκπαίδευση, την άθληση, κ.α!

Ως γονείς, το απαραίτητο κλείσιμο των σχολείων, μας απασχολεί ιδιαίτερα. Η διακοπή της μάθησης και η έγνοια μας, «να μην μείνουν πίσω τα παιδιά», είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Ανέδειξε όμως, ταυτόχρονα και ένα ανθρωπολογικό ζήτημα, το οποίο θα συζητείται όταν ανοίξουν, με το καλό, τα σχολεία και πιθανά θα γιγαντωθεί τα προσεχή χρόνια. Το ζήτημα της ασύγχρονης/σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, της τηλεκπαίδευσης, κ.α, δεν είναι απλά μια αντανακλαστική αντίδραση του εκπαιδευτικού συστήματος, για να προσφέρει πρώτες βοήθειες στην πληγωμένη μαθητική κοινότητα. Διαμορφώνει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα τοπίο ψηφιακών στρατηγικών μετα-εκπαίδευσης, σε έναν κόσμο που δεν θα είναι πια ο ίδιος, μετά την «κοινωνική απομόνωση» που επέφερε η πανδημία του κορωναϊού. Έτσι η ζοφερή προοπτική δεν είναι η πρόσκαιρη (ελπίζω) διακοπή της μέθεξης της σχέσης εκπαιδευτικών – μαθητών, αλλά η σταδιακή αλλοίωση και μάλιστα με τις ευλογίες ενός μηχανικού θαύματος από-ανθρωποποίησης, για το «καλό μας». Το πρόβλημα και ο προβληματισμός, είναι βαθύτερα. Ας το δείξω με ένα προσωπικό μου παράδειγμα:

Μέσα δεκαετίας του ΄80, στη συνοικία του αθηναϊκού κέντρου, στην οποία μεγάλωνα! Συζητώντας με φίλους! Η αναζήτηση, οι  βεβαιότητες ή η αμφισβήτηση, οι αξίες και ο προβληματισμός ήταν σχεδόν καθημερινά στις κουβέντες μας. Λόγω λήξης της σχολικής περιόδου, το θέμα μπήκε δυναμικά και με διχαστικά, όπως όλα τα θέματα τότε! «Πότε θα βγει ένα ρομπότ ή ένας υπολογιστής που θα μας βαθμολογεί, χωρίς να κάνει λάθη, αντικειμενικά, ρε γ@@ω το;» έλεγαν οι μεν! «Δεν κατάλαβα; εγώ προτιμώ να με βαθμολογεί ένας άνθρωπος κι ας κάνει λάθη!», είπαμε εμείς οι ..δε!

Η εκπαίδευση στη νέα τάξη: χρήσιμες μηχανές στο σχολείο του «ενός κόσμου».

σ.σ. Ο Μητσοτάκης, έχοντας ήδη βάλει αθόρυβα στην ζωή του σχολείου την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση με αφορμή τον από μηχανής θεο-κορωνοϊό, είπε στο διάγγελμά του για τα σχολεία ότι: «θα λειτουργήσουν με άλλους κανόνες που θα περιορίσουν -όσο αυτό είναι εφικτό- τον συγχρωτισμό. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση θα εξακολουθεί να υποστηρίζει παιδιά τα οποία, για ειδικούς λόγους, δεν πρέπει να έρθουν στη τάξη.» Αυτό που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι ο Μπιλ Γκέιτς, δεν προωθεί μόνο την εργασία από το σπίτι, όπως έκανε και ο εντολοδόχος Μητσοτάκης στο διάγγελμά του «.. η εργασία από το σπίτι και η ηλεκτρονική εξυπηρέτηση των πολιτών πρέπει να επεκταθούν», δεν προωθεί μόνο τα εμβόλια σε όλον τον πλανήτη, τα οποία οι εντολοδόχοι μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε εάν θέλουμε να επανέλθουμε στην «κανονικότητα» (η οποία πάντως, μας υπενθυμίζουν, δεν θα είναι ποτέ ξανά αυτή που γνωρίζαμε), αλλά προωθεί και την online εκπαίδευση. Το Ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα Γκέιτς χρηματοδοτεί εδώ και χρόνια ένα παγκόσμιο σύστημα εκπαίδευσης, το οποίο ήδη εφαρμόζεται σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Μεταφέρω εδώ ένα άρθρο το οποίο είχα μεταφράσει το 2012 για την εκπαίδευση του ενός κόσμου που προωθεί ο Μπιλ Γκέιτς. Τούτο είναι ένα ζήτημα το οποίο σύντομα θα συναντήσουμε μπροστά μας.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ: ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ «ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ»

Του James F. Tracy

καθηγητή σπουδών των μέσων ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα

Η online εκπαιδευτική υπηρεσία που χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς [Bill & Melinda Gates Foundation] επιδιώκει να εισαγάγει και να ελέγξει ένα παγκόσμιο σχολικό πρόγραμμα του τύπου ένα μέγεθος για όλους. Αυτή η στρατηγική συμβαδίζει απόλυτα με επίμονα σχέδια του παρελθόντος για την περαιτέρω αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης, καθ’ οδόν προς ένα διεθνές τεχνοκρατικό σύστημα.

Είναι μια πραγματικά χρήσιμη μηχανή, το ξέρετε.

Όλες οι άλλες μηχανές σας το φωνάζουνε.

Φυσάει και ξεφυσάει και σφυρίζει.

Ορμά εδώ κι εκεί.

Είναι μια πραγματικά χρήσιμη μηχανή, που λατρεύουμε όλοι εμείς. [1]

Ο φαινομενικά αγαθός και παιχνιδιάρικος στίχος του δημοφιλέστατου Τόμας το Τραινάκι (Thomas the Tank Engine) συλλαμβάνει το modus operandi και την έκβαση της αμερικανικής δημόσιας εκπαίδευσης κατά τον τελευταίο αιώνα. Όπως το παιδί που υποβάλλεται σε υποχρεωτική εκπαίδευση ετών, έτσι και ο Τόμας είναι μια οντότητα που στερείται ουσιαστικής κοινωνικής δεξιότητας και η συνολική του αξία μειώνεται στην επίδειξη του να είναι «χρήσιμος» στην επιχείρηση του Sir Topham Hatt.

Τα δημόσια σχολεία, ως μια θεσμική διαδικασία που έχει επηρεαστεί καθοριστικά από τις πιο πλούσιες και τις πιο ισχυρές προσωπικότητες του κόσμου τον τελευταίο αιώνα, εξοπλίζουν τα άτομα με έναν κώδικα επιτελεστικότητας που λειτουργεί γύρω από το πως ο Τόμας συμπεριφέρεται για τον επιστάτη του, υπονοώντας ότι η ζωή έχει ήδη σχεδιαστεί σε μεγάλο βαθμό. Οι πνευματικές και οι δημιουργικές τους ικανότητες μειώνονται στο επίπεδο του κινήτρου ενός εργαλείου για να μείνουν απλά «σε τροχιά».

Σε αντίθεση με τον υπερφίαλο και αντιφατικό ισχυρισμό ότι η σύγχρονη εκπαίδευση «εξοπλίζει τους νέους για τη δημοκρατική ιδιότητα του πολίτη», η πραγματική εξέλιξη και χρήση των εκπαιδευτικών τεχνικών δείχνει πως το συνολικό περιβάλλον και η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται στο σημερινό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει εδώ και χρόνια όλο και περισσότερο αναδιαμορφωθεί για την παραγωγή «χρήσιμων μηχανών», ανίκανων σε μεγάλο βαθμό να παράγουν ανεξάρτητη σκέψη και να επιδείξουν προσωπική χειραφέτηση.

ΨΗΦΙΑΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ • Πώς το GAFAM σκοτώνει τη δημόσια εκπαίδευση

«Γιατί έχουμε [ακόμα] δημόσιο σχολείο στις Ηνωμένες Πολιτείες; "(Μπιλ Γκέιτς, 2015)

Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι το κλείσιμο των σχολείων δεν θα έχει καταλάβει τους GAFAMs χωρίς φρουρά! Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι ψηφιακοί γίγαντες ετοιμάζονται να παρέχουν υπηρεσίες «εξ αποστάσεως εκπαίδευσης». Google Classroom, Apple School Manager, Microsoft Educator Center ή ακόμη και Facebook Blueprint (του οποίου η διεπαφή μοιάζει να είναι λάθος για τη Microsoft): τόσες πολλές προσκλήσεις σε σχολεία και πανεπιστήμια για τη δημιουργία ψηφιακών τάξεων για τυποποίηση παρακολουθώντας τους μαθητές τους.

Όσον αφορά ειδικότερα το Facebook, πειραματίζεται με μαθητές των Summit Schools για αρκετά χρόνια (εκ των οποίων ο Bill Gates τυχαίνει να είναι μέτοχος, προσφέροντάς τους ειδικά σχεδιασμένα σχέδια μελέτης, που δημιουργούνται αυτόματα από λογισμικό. Μια προσέγγιση που μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε μέντορες, υπεύθυνοι για την παρακολούθηση της προόδου κάθε μαθητή στην εκτέλεση του «εξατομικευμένου εκπαιδευτικού έργου» τους. Με άλλα λόγια: τα παραδοσιακά «μαθήματα» αντικαθίστανται σε μεγάλο βαθμό από τους «πόρους» που διατίθενται διαδικτυακά και «ως επί το πλείστον δωρεάν».

Φαίνεται λοιπόν ότι οι μισθοί των εκπαιδευτικών που εξοικονομούνται επιτρέπουν όχι μόνο να επενδύουν σε "εξατομικευμένη παρακολούθηση" για κάθε μαθητή, αλλά και να αγοράζουν το διδακτικό περιεχόμενο που λείπει στο Διαδίκτυο.

Και αυτό είναι καλό, επειδή η Amazon μόλις δημιούργησε μια αγορά ειδικά αφιερωμένη στην "αγορά και πώληση εκπαιδευτικών πόρων". Με μια ορισμένη αίσθηση επικαιρότητας!

Ένα σχολείο χαμηλού επιπέδου ... αλλά απόλυτα χωρίς αποκλεισμούς!

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι ψηφιακοί γίγαντες αναπτύσσουν ένα σχολικό μοντέλο χαμηλού επιπέδου, που  απαιτεί λιγότερο διδακτικό προσωπικό - και, τελικά, λιγότερες αίθουσες διδασκαλίας. Ακριβώς για να ενθαρρύνει αυτές τις νέες «εκπαιδευτικές τεχνολογίες», η ΕΕ ξεκίνησε το European Schoolnet Network, το οποίο στεγάζει, για παράδειγμα, το # MicrosoftEDULab , χρηματοδοτούμενο από την εταιρεία Bill Gates. (Μεταξύ των συνεργαζόμενων εταιρειών, υπάρχει επίσης το Google for Education για την «εξ αποστάσεως εκπαίδευση», ή ακόμα και… LEGO Education , η οποία στοχεύει στην «ανάπτυξη των γνωστικών ικανοτήτων των παιδιών» χρησιμοποιώντας αυστηρά συμμετοχικά παιχνίδια ρόλων .)

«Στο μαθητή μου που δεν έχει λάπτοπ, τάμπλετ, ίντερνετ…»

Της Ειρήνης (Ρένας) Καραπάνου, δασκάλας στο 12ο Δημοτικό Βύρωνα, αντιπρόεδρου του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Βύρωνα - Καισαριανής - Παγκρατίου «Ρόζα Ιμβριώτη»

Πρώτα πρώτα να ξέρεις πως είσαι πάντα ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό μου… τι θα μας έλεγες αν θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου διαδικτυακά, όπως κάνουμε με τους υπόλοιπους συμμαθητές σου. Ποια θα ήταν η λέξη που θα σε δυσκόλευε στο κείμενο που σας δίνω, ποια απορία θα ρωτούσες στα μαθηματικά, μέχρι ποιο σημείο να τραβήξω την επανάληψη, ώστε να μη μείνεις πίσω, μη γυρίσουμε και νιώσεις μοναξιά και μέσα στην τάξη, να μη βρεθεί στιγμή που θα πιστέψεις πως η φτώχεια είναι αρρώστια και κατάρα και ότι φταις εσύ. Σε κάθε επικοινωνία μου με τους συμμαθητές σου αναφέρω το όνομά σου, λέω κάθε φορά πόσο μας λείπεις, ότι είμαστε δίπλα σου, παρακινώ τους υπόλοιπους να μου πουν νέα σου, να σκαρφιστούν τρόπους να επικοινωνήσουν μαζί σου απ’ το απέναντι μπαλκόνι.

Ύστερα φτιάχνω με το μυαλό μου κάθε μέρα κι άλλους διαλόγους, που σου εξηγώ πως δεν φταίνε οι γονείς σου. Δεν φταίει ο μπαμπάς σου που είναι άνεργος, δεν φταίει η μάνα σου που σε τούτη τη δύσκολη ώρα έμεινε χωρίς δουλειά, χωρίς στήριξη. Εκείνοι αγωνιούσαν και αγωνιούν πιο πολύ από σένα, ίσως τα βράδια που κοιμάσαι να σιγοκλαίνε που δεν μπορούν να σου προσφέρουν αυτή τη δύσκολη ώρα έστω την ανακούφιση της επικοινωνίας με το σχολειό σου, τη δασκάλα σου, τα άλλα παιδιά. Σκαρφίζομαι ιστορίες στο μυαλό μου για να τις πεις και σε κείνους, για να καταλάβεις κι εσύ κι εκείνοι πως δεν φταίνε. Να σου δείξω με παραδείγματα πως σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε, το να 'χεις «καλή» δουλειά, λεφτά, δόξα και φήμη δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες. Να σου θυμίσω πως οι παππούδες κι οι γιαγιάδες σου, που δούλεψαν σκληρά στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στην οικοδομή και ήταν ακούραστοι στη δουλειά, αλύγιστοι στις δυσκολίες, δεν έγιναν ποτέ πλούσιοι, ποτέ δεν έζησαν με ανέσεις και χλιδή.

Οι αλγόριθμοι δεν ερωτεύονται, δεν διαμαρτύρονται, ούτε κουράζονται - slpress.gr

Οι αλγόριθμοι δεν ερωτεύονται, δεν διαμαρτύρονται, ούτε κουράζονται - slpress.gr: Οι αλγόριθμοι είναι ακριβοί, αλλά αρκεί να χρειαστεί τις υπηρεσίες τους μία κυβέρνηση, σε μία κρίση σαν του κορωνοϊού, ώστε να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα.

Τα Παιδιά της Οθόνης

Στον Σκοτεινό Καθρέφτη της Πανδημίας.

Του Gabriel Zacarias

[Μετάφραση του σημειώματος του Gabriel Zacarias το οποίο δημοσιεύτηκε στις 23 Μαρτίου στον ιστότοπο Revista Cult, Πηγή: https://poetrymustbedonebyeachandeveryone.blogspot.com]

Αυτή η κοινωνία που καταργεί τις γεωγραφικές αποστάσεις, εμπερικλείει την απόσταση, ως θεαματικό διαχωρισμό.

Γκυ Ντεμπόρ, Η Κοινωνία του Θεάματος, §167

Μιλούσα μ’ ένα φίλο που ζει στο Μπέργκαμο, πόλη στον Βορά της Ιταλίας όπου σπούδασα και η οποία επί του παρόντος είναι μία από τις πλέον πληγείσες λόγω της επιδημίας του κορονοϊού. Μου περιέγραψε την κατάσταση σαν «ένα ατελείωτο επεισόδιο του Black Mirror» (Μαύρος Καθρέφτης). Όντως, είναι δύσκολο να αγνοήσεις την αίσθηση πως βιώνουμε μια δυστοπία, όπως αυτές που αναπαριστώνται σε τόσες σειρές του είδους. Δεν είναι σύμπτωση ότι ο Μαύρος Καθρέφτης, ίσως η πλέον διάσημη σ’ αυτές τις σειρές, εμπεριέχει τη λέξη «καθρέφτης» στον τίτλο τής. Τα επεισόδια της δεν αναπαριστούν έναν μακρινό κόσμο –μια μακρινή εποχή, απόμακρους γαλαξίες, παράλληλα σύμπαντα– αλλά ένα κοντινό μέλλον μιας απροσδιόριστης χρονολόγησης. Παράδοξο και οικείο μαζί, το μυστήριό του μας επιτρέπει να φανταστούμε τι θα οδηγήσει στην ενδυνάμωση τάσεων που είναι ήδη παρούσες στους καθημερινούς μας βίους. Ίσως αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή μπορεί να γίνει κατανοητό με τον ίδιο τρόπο. Ο εκτροχιασμός της κανονικότητας μας φαίνεται να αναγγέλλει ένα εγγύς μέλλον (ήδη ξεκίνησε) τόσο παράξενο και οικείο. Μπορούμε να μάθουμε κάτι για τον κόσμο στον οποίο ζούμε από τούτο το «ατελείωτο επεισόδιο»; Ασυνήθιστες στιγμές ή καιροί κρίσεων μπορούν τουλάχιστον να χρησιμέψουν καλύτερα στην κριτική αντίληψη της συνηθισμένης κανονικότητας μας. Έχω προτείνει αλλού ότι εξετάζουμε τον «καθρέφτη της τρομοκρατίας» ως ένα τρόπο να κατανοήσουμε καλύτερα την κοινωνία του ύστερου καπιταλισμού που έχει σπείρει νέες μορφές τρομοκρατίας.[1] Παρομοίως, θεωρώ ότι είναι συναφές να αναλογιστούμε επί του παρόντος από το είδωλο που σχηματίζεται επάνω στο μαύρο καθρέφτη της πανδημίας.

Γιουβάλ-Νοά Χαράρι στην «Κ»: Η εποχή που θα χακάρουν ανθρώπους

Από: ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

«Στο παρελθόν, η εκπαίδευση έχτιζε ανθρώπινες ταυτότητες όπως χτίζονται τα σπίτια – με βαθιά θεμέλια και στέρεους τοίχους. Τώρα χρειάζεται να χτίζουμε ανθρώπινες ταυτότητες όπως στήνουμε ένα αντίσκηνο, κάτι που μπορείς ανά πάσα στιγμή να ξεστήσεις και μετά να ξαναστήσεις αλλιώς, αλλού», λέει ο Χαράρι.

Με τα «Είκοσι ένα μαθήματα για τον εικοστό πρώτο αιώνα», το τελευταίο βιβλίο του διάσημου Ισραηλινού στοχαστή και συγγραφέα Γιουβάλ-Νοά Χαράρι (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σε μετάφραση του Μιχάλη Λαλιώτη), μπορεί κάποιος να χάσει τον ύπνο του. Μετά την άτυπη παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας και το χρονικό του ανθρώπου του μέλλοντος («Homo Sapiens» και «Homo Deus», αμφότερα από τις εκδ. Αλεξάνδρεια), ο σύγχρονος σούπερ σταρ της διεθνούς διανόησης καταπιάνεται με προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα μέσα σε αυτό τον αιώνα: από την τεχνητή νοημοσύνη και τους ευφυείς αλγόριθμους έως τη μεταμόρφωση του ανθρώπινου σώματος και της αγοράς εργασίας, ο Χαράρι μοιάζει να προειδοποιεί αλλά και να προετοιμάζει την ίδια στιγμή.

Οπως έγραφε η Σίσσυ Αλωνιστιώτου σε αυτές τις σελίδες, με αφορμή το άλλο «μελλοντολογικό» βιβλίο του Χαράρι, το «Homo Deus»: «Πού θα φτάσει η τεχνολογία και πώς μπορεί να απειλήσει τον δημιουργό το ίδιο του το επίτευγμα; Ποια είναι τα όνειρα και οι εφιάλτες που προβλέπονται για τον 21ο αιώνα αλλά και μετά; Τι ρόλο θα παίξει ο/η/το... Dataism, δηλαδή η νέα “θρησκεία των Δεδομένων” στις επιλογές και στη συμπεριφορά μας αλλά και ανεξάρτητα –ή κυρίως ανεξάρτητα– από αυτές; Η πορεία προς την Αθανασία και τη θεϊκή φύση του ανθρώπου θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες μεταξύ των πληθυσμών, δημιουργώντας μια κρίσιμη –άχρηστη– για την πορεία της ανθρωπότητας μάζα ανθρώπων;».

Το εξώφυλλο του τελευταίου βιβλίου του, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Χαρισματικός αφηγητής, ο Χαράρι έχει συχνά κατηγορηθεί για διανοητικά πυροτεχνήματα και για την παγίδευσή του στην ευκολία που έχει να στήνει πιθανότητες και σενάρια για το μέλλον. Σε ένα διάλειμμα του διαλογισμού και των διαλέξεών του, είχε την καλοσύνη να μας απαντήσει σε ορισμένες γραπτές ερωτήσεις που του είχαμε αποστείλει.

– Η κόρη μου είναι τεσσάρων ετών. Σε τι κόσμο θα ζει σε λίγες δεκαετίες από σήμερα; Εάν έχει με κάποιο τρόπο αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή, θα έχει άραγε ξεπεραστεί και η φιλελεύθερη δημοκρατία που τόσο υπονομεύεται σήμερα; Τι κόσμος μπορεί να είναι αυτός;

– Κανένας δεν ξέρει πώς θα είναι ο κόσμος και η αγορά εργασίας το 2050, δεδομένου ότι κανένας δεν ξέρει ποιες είναι οι δεξιότητες που θα πρέπει να διδαχθούν σήμερα οι νέοι. Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι να δοθεί έμφαση στην πνευματική διαύγεια και στη συναισθηματική νοημοσύνη. Παραδοσιακά, ο ανθρώπινος βίος χωριζόταν σε δύο κύριες ενότητες: στην περίοδο της εκμάθησης και στην περίοδο της εργασίας. Στο πρώτο μέρος, χτίζεις μια στέρεη ταυτότητα και αποκτάς προσωπική και επαγγελματική δεξιότητα. Στο δεύτερο μέρος, βασίζεσαι σε αυτή την ταυτότητα και τις δεξιότητες για να κινηθείς μέσα στον κόσμο, να κερδίζεις τα προς το ζην και να συνεισφέρεις στην κοινωνία.

Γύρω στο 2050, αυτό το παραδοσιακό μοντέλο θα έχει εκλείψει και ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να παραμείνει στο παιχνίδι θα είναι να συνεχίσει να μαθαίνει διά βίου και να επινοεί εκ νέου τον εαυτό του ξανά και ξανά. Αυτό θα έχει τεράστιες ψυχολογικές δυσκολίες. Η αλλαγή είναι πάντοτε στρεσογόνα και η επινόηση του εαυτού στα 40 σου θα είναι πολύ βαριά για τους περισσότερους. Ακόμα και αν το καταφέρεις, θα μπορέσεις να το ξανακάνεις στα 50 σου; Και ακόμα μία φορά στα 60 σου; Τα περισσότερα από τα υπάρχοντα εκπαιδευτικά συστήματα δε προετοιμάζουν τους ανθρώπους για μια ρευστή και αγχωτική ζωή. Το πιο σημαντικό στοιχείο με το οποίο πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά μας είναι να χτίζουν την ταυτότητά τους και την προσωπικότητά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να υποδέχονται παρά να αντιστέκονται στις μελλοντικές αλλαγές.

ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Παράνομη και αντισυνταγματική. Τι υποστηρίζουν δύο εκπαιδευτικοί.

Των Ελένης Καμπακάκη* και Έφης Ψωίνου*

Πλέον καταγράφονται όλα. Το Πανοπτικό σε πλήρη δράση: Έλεγχος, πειθάρχηση, ποσοτικοποίηση.

Παρανομεί το ίδιο το υπουργείο;

Λέμε ευθύς εξαρχής ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση του υπουργείου Παιδείας είναι προδήλως παράνομη και αντισυνταγματική. Είναι προδήλως παράνομη, γιατί πολύ απλά δεν έχει νομοθετηθεί. Αυτή τη στιγμή διενεργείται χωρίς να υπάρχει νομικό-θεσμικό πλαίσιο που να προβλέπει και να ρυθμίζει την εξ αποστάσεως εκπαίδευση ανηλίκων στην Ελλάδα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως όσοι εκπαιδευτικοί συμμετέχουν σε αυτή είναι έκθετοι νομικά και δεν καλύπτονται από πουθενά.

Φανταστείτε το υπουργείο Παιδείας να οραματίζεται έναν νέο τύπο σχολείου ή την εισαγωγή μιας νέας εκπαιδευτικής δομής με την ευρύτερη έννοια. Πώς θα το έκανε αυτό; Θα ετοίμαζε σχέδιο νόμου φυσικά που θα το έθετε σε διαβούλευση και στη συνέχεια θα το εισήγε προς ψήφιση στη Βουλή. Θα ψηφιζόταν και στη συνέχεια θα ξεκινούσε η υλοποίηση.

Τι έχουμε όμως στην περίπτωση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης; Τίποτα απολύτως. Το υπουργείο εισήγαγε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση χωρίς να νομοθετήσει. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το έκτακτο των συνθηκών δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο. Και όμως έχουμε δει την κυβέρνηση να λειτουργεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σ’ αυτές τις έκτακτες συνθήκες. Θα μπορούσε λοιπόν η κυβέρνηση με πράξη νομοθετικού περιεχομένου να νομοθετήσει την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και να ρυθμίσει όλες τις πτυχές της υπό αυτές τις έκτακτες περιστάσεις, όπως έκανε με ένα σωρό άλλα έκτακτα ζητήματα σε συνθήκες πανδημίας. Γιατί δεν το έκανε όμως;

Γιατί πολύ απλά η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ανηλίκων νομοθετημένη θα έπρεπε να υπακούσει στη βασική και θεμελιώδη αρχή του Συντάγματος για τη δωρεάν παροχή εκπαίδευσης στους μαθητές και συγκεκριμένα σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές. Σε κανονικές συνθήκες φυσικής τάξης δωρεάν σημαίνει χωρίς να πληρώνουν οι κηδεμόνες τους για να αποκτήσουν τα παιδιά βιβλία και χωρίς να πληρώνουν για να έχουν το δικαίωμα να μπουν στο σχολείο και να παρακολουθήσουν μάθημα. Σε συνθήκες εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, που θα είναι συμβατή με τη θεμελιώδη υποχρέωση της πολιτείας να παράσχει δωρεάν εκπαίδευση στους μαθητές, αυτό θα αντιστοιχούσε όχι απλώς στη δωρεάν παροχή τάμπλετ, υπολογιστή, λάπτοπ ή κινητού στους μαθητές, όχι απλά με τη δωρεάν είσοδό τους δηλαδή, χωρίς συνδρομή, σε ηλεκτρονική πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης, αλλά και με τη δωρεάν παροχή ίντερνετ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. Αν υπάρχει ρεύμα φυσικά στο σπίτι…

Δέκα σημεία για το δυσοίωνο (μεθ)αύριο της εκπαίδευσης

Μπαίνουμε σε άλλη εποχή. Δεν συμφωνήσαμε με τον αρθρογράφο σε πολλά όταν θήτευσε ως Υπ. Παιδείας, αντιθέτως. Όμως αναρτώ το κείμενο για προβληματισμό, θέτει ζητήματα σοβαρά για την ερχόμενη ημέρα της τεχνοκρατίας, της αυτοματοποίησης, της εργασίας από το σπίτι και την "ουδετερότητα" της τεχνολογίας...

Γ.Τ. 

Κώστας Γαβρόγλου

 Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει τη βεβαιότητα ότι το «αύριο» δεν θα μοιάζει καθόλου με το σήμερα. Η βεβαιότητα αυτή προκύπτει από τα δεδομένα τα οποία, όσο περνάει ο χρόνος, αρχίζουν να «διοχετεύονται» από τις εκθέσεις και τα γραφήματα των διεθνών οργανισμών και των «έγκυρων» οίκων αξιολόγησης της οικονομίας και τα οποία, ήδη, μας προετοιμάζουν για τον αρμαγεδώνα που έρχεται σαν κάτι νομοτελειακό. Τα πράγματα «αύριο» θα είναι όντως διαφορετικά, αλλά, όπως και στο παρελθόν, το αύριο δεν θα είναι διαφορετικό για όλους. Και αυτό γιατί οι κυρίαρχες κοινωνικές ομάδες, θα κάνουν το παν ώστε να «αξιοποιήσουν» την επιδημία για την παραπέρα ενίσχυση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Ειδικά για την εκπαίδευση, μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις με άλλοθι την πανδημία θα θελήσουν να προχωρήσουν σε αποφασιστικά βήματα για την υπονόμευση της δημόσιας εκπαίδευσης, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα τους πολίτες ώστε να είναι δεκτικοί στις αλλαγές που σχεδιάζουν.

2. Σε ανάλογες περιόδους, οι κοινωνικές ανακατατάξεις που είχαν ως υπόστρωμα την τεχνολογία δεν έγιναν επειδή στην διάρκεια μιας κρίσης ανακαλύφθηκαν νέοι φυσικοί νόμοι και επινοήθηκαν νέες τεχνολογικές εφαρμογές. Αυτό που έγινε ιστορικά είναι ότι γενικεύτηκε και νομιμοποιήθηκε η χρήση ήδη υπαρχουσών τεχνολογιών, με βελτιώσεις βεβαίως, αλλάζοντας ταυτόχρονα και τον χαρακτήρα τής εργασίας, χωρίς όμως η τελευταία να έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει την κατεύθυνση και το περιεχόμενο αυτών των μεταβολών. Γιατί το εξαιρετικά κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν θα γενικευτεί ή όχι η χρήση κάποιων τεχνολογιών αλλά αν η γενικευμένη χρήση τους θα αλλάξει τα χαρακτηριστικά της εργασίας. Και οι αλλαγές στην εργασία που ευνοούν τις κυρίαρχες δυνάμεις γίνονται ακόμη πιο εύκολες όταν οι οργανωμένες αντιστάσεις γίνονται ολοένα και πιο αδύναμες.

3. Τα στοιχεία που είναι ήδη παρόντα στη σημερινή συγκυρία θα γίνουν καταλύτες για τη γενίκευση των νέων χαρακτηριστικών της καθημερινότητας στην εργασία. Η εργασία από το σπίτι, ενώ δεν είναι (ακόμη) γενικευμένη, είναι παρούσα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στο είδος της εργασίας την οποία εδώ και πολλά χρόνια εκτελούν από το σπίτι, π.χ., εργάτριες των «φασόν». Εννοώ τις πιο εξειδικευμένες εργασίες, αυτές που κατά κύριο λόγο βασίζονται στην ύπαρξη του διαδικτύου και στην εξοικείωση με την χρήση υπολογιστών. Ο αριθμός όσων θα εργάζονται από το σπίτι θα αυξηθεί εκθετικά. Μαζί θα αυξηθούν και οι συμβάσεις μηδενικού χρόνου: συμβάσεις όπου ο εργαζόμενος θα είναι στη «διάθεση» του εργοδότη χωρίς αυτός να του διασφαλίζει ελάχιστο χρόνο εργασίας και άρα, ελάχιστο εισόδημα.

Για να αποκτήσει και ένα ιδεολογικό κάλυμμα η ενίσχυση της εργασίας από το σπίτι και η παραπέρα νομιμοποίηση των συμβάσεων μηδενικού χρόνου, θα συνοδευτεί με επιχειρήματα όπως ότι αυτό το είδος του «μένουμε σπίτι» θα εξοικονομεί χρόνο στους εργαζόμενους από τη μείωση πολύωρων μετακινήσεων, θα συμβάλλει στη μείωση της περιβαλλοντικής ρύπανσης, θα είναι κανείς «αφεντικό του εαυτού του» μιας και θα εργάζεται ό,τι ώρα θέλει αυτός, θα ικανοποιείται η εργαζόμενη μητέρα που αγωνιά και θέλει να βρίσκεται κοντά στα παιδιά της, θα μπορεί να εργάζεται κανείς για πολλούς διαφορετικούς εργοδότες και, άρα, να έχει ένα επιπλέον εισόδημα και άλλα πολλά. Η εργασιακή αυτή κόλαση θα προβληθεί ως το απόσταγμα της «τεχνολογικής προόδου».

Τεχνητή Νοημοσύνη: Η ζωή στο δεύτερο μισό της σκακιέρας

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020 00:00

Έξι βιβλία για την τεχνητή νοημοσύνη των μηχανών και τη συνύπαρξη με τον άνθρωπο στα χρόνια που έρχονται.

Του Άλκη Γούναρη

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο άνθρωπος που εφηύρε το σκάκι είχε μια ακόμα καλύτερη, αλλά μοιραία όπως αποδείχθηκε τελικά, ιδέα. Μια μέρα πήρε τη σκακιέρα, έβαλε τα λεπτοσκαλισμένα πιόνια, ελέφαντες, άλογα, άρματα και στρατιώτες, σε ένα ξύλινο κουτί και πήγε να συναντήσει τον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας, ενθουσιασμένος με το νέο συναρπαστικό πολεμικό παιχνίδι, είπε στον εφευρέτη να ζητήσει ό,τι θέλει για ανταμοιβή και υποσχέθηκε να του το προσφέρει γενναιόδωρα. Ο βραχμάνος Σίσσα –αυτό υποτίθεται ότι ήταν το όνομά του εφευρέτη– σκέφτηκε για μισό λεπτό και στη συνέχεια άδειασε τη σκακιέρα από τα πιόνια ώστε να φαίνονται καθαρά τα 64 χρωματισμένα της τετράγωνα. Τοποθέτησε το δάχτυλό του στο πρώτο τετράγωνο και ζήτησε να βάλουν εκεί έναν κόκκο ρυζιού και μετά, δείχνοντας το επόμενο τετράγωνο, ζήτησε να τοποθετήσουν πάνω του δύο κόκκους. Θέλω σε κάθε τετράγωνο, είπε, να μπαίνουν διπλάσιοι κόκκοι από το προηγούμενο, μέχρι να καλυφθούν όλα τα τετράγωνα της σκακιέρας. Ο αυτοκράτορας γέλασε και διέταξε τη φρουρά του να φέρει μερικά σακιά ρύζι για να ικανοποιήσει το ταπεινό αίτημα του βραχμάνου. Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι όχι μόνο τα σακιά δεν ήταν αρκετά, αλλά το ρύζι ολόκληρης της αυτοκρατορίας και ακόμα περισσότερο δεν θα έφτανε για να γεμίσει τα 64 τετράγωνα της σκακιέρας. Μετά από 64 διπλασιασμούς, 18.446.744.073.709.551.615 κόκκοι ρυζιού, ποσότητα που σύμφωνα με σημερινούς υπολογισμούς ξεπερνάει σε όγκο το όρος Everest, ήταν το αίτημα που είχε υποσχεθεί να ικανοποιήσει ο αυτοκράτορας!

Όμως, καθώς πέρασαν στο δεύτερο μισό της σκακιέρας, τα νούμερα μεγάλωσαν σε τόσο ασύλληπτο βαθμό, ώστε είτε ο αυτοκράτορας θα έπρεπε να αποδειχθεί ασυνεπής στην υπόσχεσή του, είτε ο βραχμάνος θα έπρεπε να χάσει το κεφάλι του. Και πιθανότατα συνέβη το δεύτερο.

Με αυτό το κλασικό παράδειγμα για την απεικόνιση της εκθετικής προόδου οι Brynjolfsson και McAfee επιχειρούν να περιγράψουν τι είναι αυτό που δύναται να συμβεί στον κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας, αν συνεχίσει να επιβεβαιώνεται η περίφημη πρόβλεψη ή αλλιώς ο «νόμος του Moore». Αυτό που υποστήριξε το 1965 ο ιδρυτής της Intel, Gordon Moore, είναι ότι ο αριθμός των τρανζίστορ σε ένα πυκνό ολοκληρωμένο κύκλωμα θα διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια, ή με απλά λόγια «η υπολογιστική ισχύς των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων που μπορούμε να αγοράσουμε με ένα δολάριο θα διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια», πράγμα το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι η υπολογιστική δύναμη και η «νοημοσύνη» των μηχανών κάθε δύο χρόνια θα γίνεται δύο φορές ισχυρότερη.

Σύμφωνα με τον Ray Kurzweil, τρανσουμανιστή συγγραφέα και ερευνητή της Google, που χρησιμοποίησε πρώτος το παράδειγμα με το σκάκι, αν ο βραχμάνος είχε ζητήσει να καλυφθούν με ρύζι τα 32 αντί για τα 64 τετράγωνα, πιθανότατα θα είχε γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος της εποχής του και ο αυτοκράτορας θα είχε αναγκαστεί να τηρήσει την υπόσχεσή του. Όμως, καθώς πέρασαν στο δεύτερο μισό της σκακιέρας, τα νούμερα μεγάλωσαν σε τόσο ασύλληπτο βαθμό, ώστε είτε ο αυτοκράτορας θα έπρεπε να αποδειχθεί ασυνεπής στην υπόσχεσή του είτε ο βραχμάνος θα έπρεπε να χάσει το κεφάλι του. Και πιθανότατα συνέβη το δεύτερο.

Σήμερα, με βάση τους υπολογισμούς των Brynjolfsson και McAfee (βλ. παρακάτω: Η θαυμαστή εποχή της νέας τεχνολογίας), η υπολογιστική ισχύς των μηχανών που διπλασιάζεται ακολουθώντας τον νόμο του Moore έχει ήδη βρεθεί στο κατώφλι του δεύτερου μισού της σκακιέρας. Από εδώ και πέρα, όπως ο αυτοκράτορας ήταν αδύνατον να συλλάβει το μέγεθος, έτσι κι εμείς είναι αδύνατον να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί. Δεν μιλάμε πια μόνο για αύξηση της υπολογιστικής ισχύος και για την ορατή προοπτική κατασκευής πραγματικά ευφυών μηχανών, αλλά κυρίως μιλάμε για μια ραγδαία και ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα. Του τρόπου που επικοινωνούμε, μαθαίνουμε, εργαζόμαστε, μετακινούμαστε, διασκεδάζουμε, δημιουργούμε, σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους και τα άλλα ενδεχομένως τεχνητά νοήμονα (;) όντα.

Η τεχνολογία εξελίσσεται γρηγορότερα από τους θεσμούς και οι άνθρωποι έχουμε την εγγενή τάση πρώτα να πράττουμε και ύστερα να σκεφτόμαστε τις συνέπειες.

Η ζωή στο δεύτερο μισό της σκακιέρας προβλέπεται συναρπαστική και ταυτόχρονα τρομακτική. Οι νέες προκλήσεις και ευκαιρίες θα αναδείξουν σύντομα νέους κυρίαρχους του παιχνιδιού, νέες υπηρεσίες, νέα προϊόντα, νέους τρόπους ζωής και όλοι εμείς θα προσαρμοζόμαστε και θα αφομοιώνουμε τις εξελίξεις, κάνοντάς τες αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας – περίπου όπως κάναμε στο παρελθόν με το αυτοκίνητο, το κινητό τηλέφωνο και το ίντερνετ. Παράλληλα, εξελίξεις που δεν μπορούμε να διανοηθούμε στην τεχνολογική έρευνα, στην πολιτειακή οργάνωση, στην άμυνα και επιτήρηση, θα αλλάξουν ριζικά τις ισορροπίες στον παγκόσμιο χάρτη. Τα καινοφανή ηθικά, νομικά και θεσμικά ζητήματα που θα αναδυθούν είναι πολύ πιθανόν να αναγκαστούμε να τα αντιμετωπίσουμε εκ των υστέρων. Η τεχνολογία εξελίσσεται γρηγορότερα από τους θεσμούς και οι άνθρωποι έχουμε την εγγενή τάση πρώτα να πράττουμε και ύστερα να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. Η πιθανότητα να χάσουμε τον έλεγχο στο δεύτερο μισό της σκακιέρας είναι μεγάλη, αλλά προς το παρόν μαχητή. Το να είμαστε ενημερωμένοι γι’ αυτό που έρχεται, είναι η αρχή.

Με αυτό το σκεπτικό, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε εδώ συνοπτικά έξι βιβλία που εστιάζουν στο εν λόγω ζήτημα και επιχειρούν, το καθένα από τη δική του σκοπιά, τόσο να το περιγράψουν με ακρίβεια, όσο και να υποθέσουν διαθέσιμες λύσεις και περαιτέρω προβληματισμούς για τις εξελίξεις στο άμεσο και απώτερο μέλλον σε θέματα οικονομίας, παιδείας, θεσμών, κατάκτησης του διαστήματος, υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης και ενδεχομένως υπέρβασης της θνητότητας.

---

Βαθμολογία 5/5

Η θαυμαστή εποχή της νέας τεχνολογίας
Εργασία, πρόοδος και ευημερία στα χρόνια των έξυπνων τεχνολογιών
Erik Brynjolfsson & Andrew McAfee
Μτφρ. Γιώργος Ναθαναήλ
Κριτική 2016
Σελ. 432, Τιμή εκδότη €18,00

Μια τεχνητή νοημοσύνη που σώζει ανθρώπινες ζωές στην υπηρεσία των επιστημών υγείας, μια βόλτα με το καμουφλαρισμένο αυτο-οδηγούμενο όχημα της Google στους δρόμους της Καλιφόρνιας, η ηττημένη στο Jeopardy και το Go ανθρώπινη νοημοσύνη είναι μόνο μερικά γεγονότα που ήδη από το 2014 σήμαναν το πέρασμα σε μια νέα εποχή: Στη δεύτερη εποχή των μηχανών. Οι συγγραφείς Brynjolfsson και McAfee, διευθυντής και ερευνητής αντίστοιχα του Κέντρου για το Ψηφιακό Επιχειρείν του MIT, θεωρούν τη δεκαετία που διανύουμε ως ορόσημο για το πέρασμα από τη βιομηχανική εποχή στην εποχή της κυριαρχίας των νοημόνων τεχνολογιών. Στο βιβλίο τους συμπλέκονται αποτελεσματικά οικονομία, φιλοσοφία, πολιτική και σύγχρονη τεχνολογία, δημιουργώντας ένα πολύτιμο εργαλείο, μια διεξοδική έρευνα των επιδράσεων της τεχνητής νοημοσύνης στην ανθρώπινη ευημερία, στην εργασία, στην κοινωνική συνοχή, στη συμβίωση και στη δομή της μελλοντικής κοινωνίας.

Η δεύτερη εποχή των μηχανών (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου) συνιστά μια πραγματεία δομημένη σε τρεις συμπληρωματικές ενότητες. Στην πρώτη, περιγράφονται τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας εποχής, το πού υπερτερεί και πού μειονεκτεί σε σχέση με την ανθρώπινη νοημοσύνη και τις ανθρώπινες δεξιότητες, και τέλος οι εφαρμογές της στον βιομηχανικό τομέα και την οικονομία καθώς και στις καινοτομίες οι οποίες συμβάλλουν στην ανθρώπινη ευδαιμονία. Οι συγγραφείς σημειώνουν, ωστόσο, ότι οι τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφορίας του 21ου αιώνα δεν έχουν βελτιώσει τους γενικούς οικονομικούς δείκτες όπως θα ανέμενε κανείς.

Ερωτήματα για το πώς οι νέες τεχνολογίες και η τεχνητή νοημοσύνη θα επιδράσουν στην απασχόληση, στην αύξηση ή τη μείωση της ανισότητας αλλά και στον μετασχηματισμό της ίδιας της εργασίας και των επαγγελμάτων του μέλλοντος, αποτελούν εδώ το κύριο πεδίο έρευνας των συγγραφέων.

Η δεύτερη ενότητα εστιάζει στις οικονομικές ασυμμετρίες ως αποτέλεσμα της εκρηκτικής τεχνολογικής προόδου. Επισημαίνεται το παράδοξο ότι ενώ το ΑΕΠ είναι υψηλότερο και η καινοτομία ταχύτερη από ποτέ, οι άνθρωποι ανησυχούν και είναι απαισιόδοξοι τόσο για το βιοτικό τους επίπεδο όσο και για το μέλλον των παιδιών τους. Από τη μια πλευρά, στα καλά νέα, η ποσότητα, η ποιότητα και η ποικιλία των αγαθών που μπορεί να αποκτήσει κάποιος με λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι στο παρελθόν –η αφθονία, όπως αποτυπώνεται στους οικονομικούς δείκτες– βελτιώνεται διαρκώς. Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, η ανισότητα μεταξύ του πληθυσμού μεγαλώνει εκθετικά και γίνεται φανερή στην κατανομή του πλούτου, στη συρρίκνωση των εισοδημάτων, στην αύξηση των χρεών και στην ανεργία των νέων. Ερωτήματα για το πώς οι νέες τεχνολογίες και η τεχνητή νοημοσύνη θα επιδράσουν στην απασχόληση, στην αύξηση ή τη μείωση της ανισότητας αλλά και στον μετασχηματισμό της ίδιας της εργασίας και των επαγγελμάτων του μέλλοντος, αποτελούν εδώ το κύριο πεδίο έρευνας των συγγραφέων.

Τέλος, στην τρίτη ενότητα διερευνώνται οι τρόποι μέσω των οποίων στον τεχνολογικό κόσμο του μέλλοντος θα μπορούσε να μεγιστοποιηθεί η αφθονία και παράλληλα να μειωθεί η ανισότητα καθώς και οι αρνητικές για την ανθρωπότητα επιπτώσεις της, τονίζοντας παράλληλα ότι οι επιλογές που θα κάνουμε από σήμερα και στο εξής θα ορίσουν ουσιαστικά την τύχη μας στο μακρινό μέλλον. Η παιδεία για άλλη μια φορά πρόκειται να παίξει σημαντικό ρόλο στη συμβίωσή μας με τις μηχανές. Μια παιδεία που θα στοχεύει όμως στην ανάπτυξη των ανθρώπινων πλεονεκτημάτων, όπως η γέννηση ιδεών και οι ανθρώπινες δεξιότητες.

---

Βαθμολογία 3,5/5

Life 3.0
Τι θα σημαίνει να είσαι άνθρωπος στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης;
Max Tegmark
Μτφρ. Νίκος Αποστολόπουλος
Τραυλός 2018
Σελ. 574, Τιμή εκδότη €24,00

Ο Max Tegmark θεωρείται σήμερα ένας από τους επιδραστικότερους στοχαστές στον τομέα των τεχνολογικών εξελίξεων. Είναι καθηγητής στο MIT και πρόεδρος και ιδρυτής του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Ζωής, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ως στόχο να περιορίσει τους κινδύνους από μια ισχυρή και ανεξέλεγκτη ΤΝ και ταυτόχρονα να συμβάλλει στην ανάπτυξή της προς όφελος της ανθρωπότητας. Το Ινστιτούτο αριθμεί εκατοντάδες επώνυμα μέλη της ακαδημαϊκής και επιχειρηματικής κοινότητας, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβανόταν και ο Stephen Hawking, ενώ βασικός χρηματοδότης και υποστηρικτής της λειτουργίας του είναι ο Elon Musk. Στο Life 3.0, ο Tegmark πραγματοποιεί μεταξύ των άλλων ένα αναλυτικό οδοιπορικό στο πρόσφατο παρελθόν και στο παρόν της διεθνούς σκηνής, και περιγράφει κάτω από ποιες συνθήκες έγινε επιτακτική η ανάγκη για τη δημιουργία και τον παρεμβατικό ρόλο ενός τέτοιου οργανισμού, καταλήγοντας σε εκτενή, σύνθετα, ρεαλιστικά και λιγότερο ρεαλιστικά σενάρια για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο τίτλος Life 3.0 παραπέμπει σύμφωνα με τον συγγραφέα στην προοπτική ενός νέου εξελικτικού σταδίου (του σταδίου 3.0) των νοημόνων όντων.

Στο πρώτο στάδιο (Life 1.0) οι απλούστερες μορφές ζωής έχουν την ικανότητα να εξελίσσονται μόνο βιολογικά. Στο δεύτερο εξελικτικό στάδιο (Life 2.0) στο οποίο ανήκει ο σημερινός άνθρωπος, η ζωή χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να παράγει και να τροποποιεί το «λογισμικό» της, δηλαδή να μαθαίνει από το παρελθόν και να θέτει στόχους για το μέλλον, να δημιουργεί επιστήμες, να ταξιδεύει, να θεραπεύεται, να μαθαίνει γλώσσες, αλλά και να αναπτύσσει σύνθετες «μη φυσικές» σωματικές δεξιότητες, όπως ο σχεδιασμός και ο χειρισμός εργαλείων, μηχανών, μουσικών οργάνων κ.ά. Στο τρίτο εξελικτικό στάδιο (Life 3.0) διαγράφεται η προοπτική της επόμενης μορφής ζωής, όπου τα νοήμονα όντα θα έχουν την ικανότητα να σχεδιάζουν και να παράγουν από μόνα τους όχι απλώς το λογισμικό αλλά και το υλισμικό τους (hardware). Οι νοήμονες μηχανές εν προκειμένω θα έχουν την ικανότητα από μόνες τους να παράγουν νέες νοήμονες μηχανές.

Στα πλεονεκτήματα του βιβλίου, εκτός των άλλων, συγκαταλέγεται η κατατοπιστική χαρτογράφηση του σκηνικού, των προοπτικών και των κινδύνων της παγκόσμιας έρευνας στον συγκεκριμένο τομέα και ειδικότερα στα πεδία της εκπαίδευσης, της άμυνας, της βιομηχανίας, των μεταφορών κ.ά.

Η συμβολή του βιβλίου στην κατανόηση της παρούσας κατάστασης, των κίνδυνων και των προοπτικών που ανοίγονται στο άμεσο μέλλον, είναι εξαιρετικά σημαντική. Περιγράφει με συνοπτικό και εύληπτο τρόπο τη διαφορετική στάση απέναντι στις τεχνολογικές εξελίξεις των πολέμιων της ΤΝ, που προσπαθούν να αποτρέψουν την εξέλιξη της ΤΝ στο στάδιο ζωής 3.0, και των ουτοπιστών από την άλλη, οι οποίοι θεωρούν καθήκον τους να συμβάλλουν προς την επίτευξη μιας ωφέλιμης ΤΝ επιπέδου ζωής 3.0, διότι με αυτόν τον τρόπο η ανθρωπότητα θα απαλλαγεί απ’ όλα τα δεινά και τα προβλήματα που έχει σήμερα και θα βιώνει στο διηνεκές μια κατάσταση αφθονίας, ευημερίας και πληρότητας. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, βρίσκεται το κίνημα της λεγόμενης ωφέλιμης ΤΝ, στο οποίο περιλαμβάνεται και το Ινστιτούτο για το Μέλλον της Ζωής.

Στα πλεονεκτήματα του βιβλίου, εκτός των άλλων, συγκαταλέγεται η κατατοπιστική χαρτογράφηση του σκηνικού, των προοπτικών και των κινδύνων της παγκόσμιας έρευνας στον συγκεκριμένο τομέα και ειδικότερα στα πεδία της εκπαίδευσης, της άμυνας, της βιομηχανίας, των μεταφορών κ.ά. καθώς και μια συγκροτημένη προσπάθεια ορισμού εννοιών όπως: νοημοσύνη, μνήμη, υπολογισμός κλπ., η οποία αναδεικνύει την ανάγκη για ένα επικαιροποιημένο, ξεκάθαρο και φιλοσοφικά ορισμένο τεχνικό λεξιλόγιο. Μεγάλο ενδιαφέρον επίσης έχει ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας προσεγγίζει τις πιθανές ηθικές επιλογές σύγκλισης ανθρώπινης νόησης και ΤΝ. Στις αρνητικές πτυχές του βιβλίου θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει το εξαντλητικά μεγάλο και συχνά κουραστικό μέρος όπου ο συγγραφέας επιχειρεί να προβλέψει διάφορα πιθανά σενάρια εξέλιξης της ανθρωπότητας, αλλά και την προσπάθειά του να κάνει μυθοπλαστικού περιεχομένου παρεκβάσεις με λογοτεχνικό ύφος. Το δεύτερο ίσως γίνεται χειρότερο με τη διεκπεραιωτική, χωρίς προστιθέμενη αξία, απόδοση του βιβλίου στην ελληνική γλώσσα.

→ Αναλυτική κριτική για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

---

Βαθμολογία 4/5

Η πληροφορία
Η ιστορία, η θεωρία, ο χείμαρος
James Gleick
Μτφρ. Γιώργος Κυριακόπουλος
Τραυλός 2011
Σελ. 752, Τιμή εκδότη €23,90

Ο James Gleick, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους και βραβευμένους συγγραφείς-ιστορικούς της επιστήμης, έχει χαρακτηριστεί ως ο βιογράφος των ιδεών και έχει εμπνεύσει κινηματογραφικούς ήρωες για τη ευρυμάθεια, το πάθος αλλά και την ικανότητά του να μιλάει για εξαιρετικά πολύπλοκα πράγματα με προσιτό και κατανοητό τρόπο. Η Πληροφορία, το πιο εμπορικό βιβλίο του, αποτελεί την προϊστορία και ιστορία μιας επιστημονικής και τεχνολογικής επανάστασης, που μέσα σε έναν μόλις αιώνα κατάφερε να αλλάξει την επικοινωνία, τη γνώση, την οικονομία, την ισχύ και εντέλει –όσο τίποτε άλλο στο παρελθόν– την ίδια τη ζωή των ανθρώπων.

Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει παράλληλα δύο αφηγηματικά νήματα: Το ένα ξεκινάει από τα ομιλούντα τύμπανα της υποσαχάριας Αφρικής, περνάει στα σήματα μορς και τον τηλέγραφο και καταλήγει στη σύγχρονη τηλεφωνία, και το άλλο εκκινεί από τη συστηματική λεξικογραφία και καταλήγει στη Wikipedia και στις γιγάντιες βάσεις δεδομένων. Μέσω αυτής της αφηγηματικής δομής τα δύο νήματα συγκλίνουν και μπλέκονται και οι αναγνώστες γίνονται θεατές μιας περιπέτειας κατά την οποία η πληροφορία από μια ασαφής έννοια της επικοινωνίας μεταμορφώνεται σε μια μαθηματική θεωρία για τη μέτρηση της αβεβαιότητας. Με τον καθορισμό της, γίνεται αυτομάτως παρούσα παντού: στους φυσικούς νόμους, στη γενετική, στη γλώσσα, στη νοημοσύνη, στους κρυπτογραφικούς κώδικες. Οι αρχαίες ιδέες των ανθρώπων να κατασκευάσουν συστήματα ή τεχνικές που θα διευκολύνουν τους σύνθετους υπολογισμούς, χάρη στη θεωρία της πληροφορίας αποκτούν μια ρεαλιστική προοπτική και αστραπιαία μετουσιώνονται αρχικά σε θεωρητική και στη συνέχεια σε πραγματικές υπολογιστικές μηχανές που μπορούν να επιλύσουν στην πράξη οποιονδήποτε αλγόριθμο.

Δεν πρόκειται απλώς για ένα oldie but goodie αφήγημα της ιστορίας της πληροφορικής, αλλά για ένα βιβλίο αναφοράς, αν θέλει κάποιος να αποκτήσει μια βασική γνώση του πώς διανύσαμε το «πρώτο μισό της σκακιέρας» και φτάσαμε σήμερα να ατενίζουμε το θεαματικό μέλλον.

Στις σελίδες του Gleick παρελαύνει η dream team των πρωτοπόρων Charles Babbage, Claude Shannon, Warren Weaver, Alan Turing, Norbert Wiener, ακολουθούμενη από τους Andrey Kolmogorov, Gregory Chaitin κ.ά., διαγράφοντας μια απρόβλεπτη πορεία, κατά την οποία η λογοτεχνική φαντασία του H.G. Wells για έναν «Παγκόσμιο Εγκέφαλο» πραγματώνεται με την κυριαρχία ενός παγκόσμιου internet. Σε κάθε περίπτωση όμως, τονίζει αισιόδοξα ο συγγραφέας, η πληροφορία, από μόνη της, στερείται νοήματος. Κι αυτό αποτελεί ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα, το οποίο διαφυλάσσει προς το παρόν την υπεροχή της ανθρώπινης νόησης έναντι της μηχανικής νοημοσύνης.

Γραμμένο πριν από μια περίπου δεκαετία, το βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι ήδη παλιό, αν λάβει κανείς υπόψη την ταχύτητα με την οποία εμπλουτίζεται η σχετική βιβλιογραφία. Όμως δεν πρόκειται απλώς για ένα oldie but goodie αφήγημα της ιστορίας της πληροφορικής, αλλά για ένα βιβλίο αναφοράς, αν θέλει κάποιος να αποκτήσει μια βασική γνώση του πώς διανύσαμε το «πρώτο μισό της σκακιέρας» και φτάσαμε σήμερα να ατενίζουμε το θεαματικό μέλλον.

---

Βαθμολογία 3/5

Ψηφιακός ανθρωπισμός
Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη
Θεοφάνης Τάσης
Αρμός 2019
Σελ. 238, Τιμή εκδότη €16,50

Είκοσι κείμενα για την εικονιστική, ψηφιακή πραγματικότητα αλλά και για σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων συνεντεύξεων του συγγραφέα για το συγκεκριμένο θέμα, συνθέτουν το περιεχόμενο του βιβλίου του Θεοφάνη Τάση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Στο πρώτο και εκτενέστερο δοκίμιο, με τίτλο «Ψηφιακός Ανθρωπισμός: Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη», αναδεικνύονται ενδιαφέρουσες πτυχές της σύγχρονης προβληματικής γύρω από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις επιδράσεις τους στην καθημερινότητά μας. Παράλληλα, νέα ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που η τεχνητή νοημοσύνη αναμένεται να επηρεάσει το μέλλον της ανθρωπότητας, ορίζουν το ερευνητικό πλαίσιο εντός του οποίου ένας εποικοδομητικός διάλογος, για τα οφέλη και τους κινδύνους της νέας εποχής των μηχανών, είναι απαραίτητος για τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αυτονομίας.

Το εν λόγω δοκίμιο μπορεί να θεωρηθεί ως μια καλή αφορμή για την ευαισθητοποίηση του αναγνώστη και την ανάπτυξη περαιτέρω σχετικού διαλόγου.

Ο Τάσης εντοπίζει εύστοχα τη συγχώνευση και ενσωμάτωση της ψηφιακής πραγματικότητας στη βιολογική υπόσταση του σύγχρονου υποκειμένου και υπογραμμίζει την εκχώρηση της «ελευθερίας» των επιλογών του, στους πολύπλοκους αλγορίθμους που καθημερινά απαλλάσσουν τον άνθρωπο από πολλές από αυτές. Σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα για το ενδεχόμενο κατασκευής μιας υπερευφυούς μηχανής, την οποία δεν θα μπορεί πλέον να ελέγξει ο άνθρωπος, καθώς και για το ενδεχόμενο η μηχανή αυτή να δρα με ηθικό τρόπο. Το εν λόγω δοκίμιο μπορεί να θεωρηθεί ως μια καλή αφορμή για την ευαισθητοποίηση του αναγνώστη και την ανάπτυξη περαιτέρω σχετικού διαλόγου. Ο ψηφιακός ανθρωπισμός του Τάση δεν είναι τεχνοφοβικός αλλά ούτε συντάσσεται με τον ουτοπικό μεσσιανισμό των «προφητών» της Silicon Valley. Όπως ο ίδιος τονίζει στην κατακλείδα του, δεν αποσκοπεί στο να καταστείλει ή να περιορίσει την τεχνολογική εξέλιξη, αλλά υπερασπίζεται τον πνευματικό πολιτισμό και επιχειρεί να συμβάλει στη διαφύλαξη της νοηματοδότησης του ανθρώπινου βίου.

→ Αναλυτική κριτική για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

---

Βαθμολογία 3/5

Το μέλλον της ανθρωπότητας
Γαιοπλασία του Άρη, διαστρικά ταξίδια, αθανασία και το πεπρωμένο μας πέρα από τη Γη
Michio Kaku
Μτφρ. Βαγγέλης Πρατικάκης
Τραυλός 2019
Σελ. 510, Τιμή εκδότη €24,00

O γύρος του γαλαξία με οτοστόπ, η Οδύσσεια του διαστήματος, ο Superman, ο Πόλεμος των άστρων, το Interstellar, είναι μόνο λίγες από τις αναφορές της pop κουλτούρας που δίνουν ζωντάνια, γλαφυρότητα και ρυθμό σε ένα ουτοπικό –προς το παρόν– σενάριο μελλοντικής μετοίκησης και εξερεύνησης του διαστήματος. Ο Kaku, καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (ΝΥU) και ένας από τους διακεκριμένους εκλαϊκευτές της επιστήμης, επιχειρεί στο νέο του βιβλίο να παρουσιάσει, άλλοτε περιληπτικά και άλλοτε με επαρκή ανάλυση, σύνθετες υποθέσεις και θεωρίες που ενδεχομένως θα καταστήσουν δυνατό ένα ανθρώπινο μέλλον πέρα από τα όρια του πλανήτη, αλλά και πέρα από τα όρια της θνητότητας. Παρότι συχνοί συνομιλητές του συγγραφέα είναι οι H.G. Wells, Isaac Asimov, Arthur Clarke και άλλοι γκουρού της επιστημονικής μυθοπλασίας, ο Kaku εξερευνά εδώ την ιστορία της επιστήμης, τις νέες προκλήσεις και δυνάμει υλοποιήσιμα σενάρια συνέχισης της ανθρώπινης ζωής και νοημοσύνης σε περίπτωση καταστροφής του πλανήτη ή και του ηλιακού μας συστήματος.

Το παιδικό όνειρο επιχειρηματιών όπως οι Richard Branson, Elon Musk, Jeff Bezos κ.ά. έχει ήδη σημάνει την έναρξη ενός αγώνα δρόμου, με τρέχοντα ιδιωτικά ερευνητικά προγράμματα δισεκατομμυρίων δολαρίων, για την κατάκτηση του διαστήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση οι τεχνολογίες που αναδύονται τον 21ο αιώνα, η τεχνητή νοημοσύνη, η νανοτεχνολογία και η βιοτεχνολογία, θα μας οδηγήσουν στην επόμενη τεχνολογική επανάσταση, η οποία θα επιτρέψει, σύμφωνα με τον συγγραφέα, τη μετατροπή του Άρη (και άλλων ενδεχομένως πλανητών ή δορυφόρων) σε εύφορες, καλλιεργήσιμες και φιλόξενες αποικίες.

Ως εναλλακτική της υπέρβασης της βιολογικής θνητότητας, ο συγγραφέας εξετάζει την ψηφιακή αθανασία μέσω της μεταφόρτωσης του νου και της ανθρώπινης συνείδησης σε ένα αενάως ενεργό μηχανικό σύστημα.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Kiku παραθέτει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργατικά ρομπότ θα μεταμορφώσουν τα έρημα εδάφη της Σελήνης και του Άρη σε κατοικήσιμες βάσεις για περαιτέρω αποστολές. Στη συνέχεια υποθέτει ότι ένα «νέο κύμα» επιστημονικών και τεχνολογικών εξελίξεων θα επιτρέψει διαγαλαξιακά ταξίδια, ενώ στο τρίτο μέρος αναλύει τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η ανθρώπινη ζωή θα μπορούσε να παραταθεί για αιώνες, ώστε τέτοια ταξίδια να καταστούν εφικτά. Ως εναλλακτική της υπέρβασης της βιολογικής θνητότητας, ο συγγραφέας εξετάζει την ψηφιακή αθανασία μέσω της μεταφόρτωσης του νου και της ανθρώπινης συνείδησης σε ένα αενάως ενεργό μηχανικό σύστημα. Τέλος, θέτει ερωτήματα σχετικά με τη συνάντησή μας με άλλους πολιτισμούς και ενδεχομένως σχετικά με τη συνέχιση κάποιου είδους ζωής ακόμα και μετά την καταστροφή του «γνωστού» σύμπαντος. Το ερώτημα πάντως που εγείρεται διαβάζοντας το Μέλλον της Ανθρωπότητας είναι αν όντως σε ένα τέτοιο μέλλον η «ανθρωπότητα» παραμένει.

---

Βαθμολογία 3,5/5

Ο άνθρωπος του μέλλοντος
Η προσπάθεια να επιμηκύνουμε τη ζωή μας και να λύσουμε το πρόβλημα του θανάτου
Mark O' Connell
Μτφρ. Γιώργος Στάμου
Κλειδάριθμος 2019
Σελ. 352, Τιμή εκδότη €16,60

Ο Άνθρωπος του Μέλλοντος αποτελεί μια ενδελεχή έρευνα του Ιρλανδού δημοσιογράφου Mark O’ Connell στον κόσμο της τεχνολογίας που στοχεύει στη σύγκλιση της ανθρώπινης νόησης και της τεχνητής νοημοσύνης και στην επίλυση του προβλήματος του θανάτου. Ο συγγραφέας συναντά και καταγράφει με αμεσότητα και χωρίς προκατάληψη τις απόψεις ετερόκλητων συνομιλητών: μηχανικών, βιολόγων, νευροεπιστημόνων, φιλοσόφων, επιχειρηματιών κλπ., ορισμένοι από τους οποίους είναι δημοφιλείς και αποδεκτοί από την κυρίαρχη επαγγελματική κοινότητα, ενώ άλλοι κινούνται στα όρια της underground κουλτούρας ή και της γραφικότητας. Κοινό χαρακτηριστικό των πρωταγωνιστών της έρευνας του O’ Connell είναι ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εντάσσονται στο ασαφές κίνημα του τρανσουμανισμού, δηλαδή εκείνης της αξιολογικής στάσης απέναντι στις τεχνολογικές εξελίξεις που προσδοκά μέσω αυτών τη βελτίωση και ενίσχυση του ανθρώπινου οργανισμού, αυξάνοντας τις σωματικές και πνευματικές επιδόσεις. Ακραίο ιδεώδες αυτού του κινήματος είναι η επίτευξη της ψηφιοποίησης και μεταφόρτωσης του ανθρώπινου νου σε μηχανή, με σκοπό την αιώνια επιβίωσή του.

Συχνά στο έργο του επιχειρεί εύστοχους παραλληλισμούς, μεταξύ των πεποιθήσεων και των αρχών των τρανσουμανιστών και των θρησκευτικών παραδόσεων που εκκινούν από την αρχαία Ανατολή και καταλήγουν στις μέρες μας.

Ο συγγραφέας, άλλοτε με χιούμορ και συμπάθεια άλλοτε με δέος, τις περισσότερες φορές όμως κριτικά, παρουσιάζει αυτή την προσπάθεια υπέρβασης της θνητότητας ως μια ανθρώπινη ανάγκη που είναι τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο άνθρωπος, η οποία μάλιστα συνδέεται άρρηκτα με την ίδια ανάγκη από την οποία πηγάζουν οι διάφορες θρησκείες. Συχνά στο έργο του επιχειρεί εύστοχους παραλληλισμούς, μεταξύ των πεποιθήσεων και των αρχών των τρανσουμανιστών και των θρησκευτικών παραδόσεων που εκκινούν από την αρχαία Ανατολή και καταλήγουν στις μέρες μας. Στο πλαίσιο της έρευνάς του, ο συγγραφέας έχει την ευκαιρία να συναντήσει σημαντικούς ακαδημαϊκούς και επιστήμονες και να καταγράψει μεταξύ άλλων τους επερχόμενους κινδύνους από μια ανεξέλεγκτη ανάπτυξη και χρήση της τεχνητής νοημοσύνης. Παράλληλα εντοπίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός ρυθμιστικού πλαισίου στην έρευνα και ανάπτυξη των καινοτόμων αυτών τεχνολογιών. Κλείνοντας, ο O’ Connell διερωτάται για την ίδια την ανθρώπινη φύση και για την αναπόδραστα συμβιωτική μας σχέση με τις νοήμονες μηχανές – μια σχέση εξάρτησης η οποία ενδεχομένως θα αλλάξει τελικά το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

ΠΗΓΗ:
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com