Μπισκότα Παπαδοπούλου και Παντέν

H συλλογική ιδιοπροσωπία και ο ατομικισμός

του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη (φ. 175) που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Πρόσφατα, δυο τηλεοπτικές διαφημίσεις δημιούργησαν πολλά σχόλια και συναισθήματα. Από τη μια η πολυεθνική Παντέν με «τα μαλλιά που δεν έχουν φύλο» και από την άλλη η ελληνική εταιρεία Μπισκότων Παπαδοπούλου, με 100 χρόνια ιστορία μυρωδιάς και γεύσης, που έχει μνήμη. Από τη μία το προσωρινό και εφήμερο μήκος και στυλ των μαλλιών του κάθε ατόμου και από την άλλη η αξία ενός κλασικού πολιτισμού γεύσης και ιστορίας.
Δύο κόσμοι; Σίγουρα δύο διαφορετικές αντιλήψεις και νοοτροπίες βίου. Από τη μια η φαντασμαγορική λογική του τηλεοπτικού πλατό και της σόουμπιζ με πολλά λόγια και μεταμοντέρνα κλισέ και, από την άλλη, η κινηματογραφική, δωρική αποτύπωση μιας ολόκληρης ζωής με ελάχιστες λέξεις. Η μνήμη δεν θέλει πολλά λόγια, είναι η ίδια λόγια.
Στη μέση, οι άνθρωποι και το τραύμα. Ατομικό τραύμα, με απόγνωση και κακοποίηση, σε ανθρώπους που στερήθηκαν την αποδοχή για τη σεξουαλικότητά τους. Αλλά και τραύμα προσωπικό της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, που συναντά το μεγάλο συλλογικό τραύμα ενός μακραίωνου ελληνισμού που …«γεννήθηκε το 1922».
Η δυσφορία που βιώνει ο άνθρωπος για το ότι οργανολογικοί ή βιολογικοί παράγοντες προσδιόρισαν με τέτοιο τρόπο το φύλο του, ώστε να αναζητά τη λύτρωση για να νιώσει ενότητα και ψυχική ασφάλεια, είναι απόλυτα σεβαστές. Η ενσυναίσθηση και η ανθρωπιά μας είναι ο μόνος δρόμος. Η αποδοχή, η φιλία, η ψυχοθεραπεία, η δημοκρατία είναι δρόμοι που οδηγούν στη συμφιλίωση με τον εαυτό και στη συμμετοχή με οργανικό τρόπο στην ευρύτερη κοινότητα. Άραγε αυτό κάνει η επένδυση της εταιρείας καλλυντικών στη διαφορετικότητα; Από αυτή την άποψη θεωρώ ότι εκμεταλλεύεται αδρά τους ανθρώπους και την ανάγκη τους να βγουν στο φως.

Η σημειολογία

Έριχ Φρόμ και μελλοντική τεχνολογία…

Ο Έριχ Φρόμ, ήταν ένας εμπνευσμένος και πολυπράγμων άνθρωπος του περασμένου αιώνα (23 Μαρτίου 1900 – 18 Μαρτίου 1980). Ψυχολόγος-ψυχαναλυτής, κοινωνιολόγος και φιλόσοφος. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε από το βιβλίο του «Η υγιής κοινωνία» το οποίο αποτέλεσε μια συναρπαστική περιήγηση στην μεταπολεμική κοινωνία του ψυχρού πολέμου, θίγοντας όμως και αναδυόμενα θέματα που σχετίζονταν με τη φύση και την ψυχολογία του ανθρώπου, την Δημοκρατία με τη μορφή της συνέλευσης του Δήμου, την μαζικοποίηση της ζωής, την στρεβλή εξέλιξη του ρομποτισμού, κ.α.

Στην ουσία, ο Φρόμ πιστός στον ανθρωπισμό, που τόσο βάναυσα σάπισε την περίοδο του μεγάλου πολέμου, θεωρεί στην ουσία ότι ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος χρειάζεται να …παραμείνει άνθρωπος. Αναπόφευκτα, η ματιά του στρέφεται στην τεχνολογική μετεξέλιξη της παραγωγής η οποία θεαματικά και τραγικά «εκμοντερνίστηκε» και εμπλουτίστηκε την περίοδο του Β’Παγκοσμίου πολέμου και όδευε προς τον «ρομποτισμό» όπως τον αναφέρει, ως στοιχείο ασύμβατο με την έστω και γεμάτη αντιφάσεις, φύση του ανθρώπου.

Πολλά λόγια του βιβλίου, δημοσιευμένο το 1956 (!!!), μοιάζουν προφητικά για το σημερινό καθεστώς που διαμορφώνεται. Μα δεν είναι προφητεία η καλή γνώση της ανθρώπινης ψυχής και της κάθε κοινωνικής περιόδου στην οποία καλείται να επιβιώνει. Γι αυτό και σου επιτρέπει να «προβλέπεις» το μέλλον που πολλές φορές αρνείσαι να φανταστείς ή στο «κρύβει» η κάθε κυρίαρχη εξουσιαστική «αυθεντία».

«Αυτόματα που θα ακολουθούν χωρίς βία, που θα οδηγούνται χωρίς ηγέτες, που θα κατασκευάζουν μηχανές που θα ενεργούν σαν άνθρωποι και θα κάνουν ανθρώπους που θα ενεργούν σα μηχανές. Ανθρώπους που η λογική τους θα γίνεται χειρότερη, ενώ η διάνοιά τους θα βελτιώνεται, δημιουργώντας έτσι την επικίνδυνη κατάσταση εφοδιασμού του ανθρώπου με το μέγιστο της υλικής δύναμης χωρίς τη σύνεση της χρησιμοποίησής της.

Από μια κοινωνία με εξαρτήσεις στην κοινωνία της συνολικής εξάρτησης;

Όψεις της ψηφιακής επιτάχυνσης

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Πάει καιρός, από τότε που ο μακαρίτης Τίμοθυ Λήρυ (ψυχολόγος και παιδί της αμερικάνικης αμφισβήτησης), είχε βρήκε την ψυχεδελική ηρεμία του στις τεχνολογίες του κυβερνοχώρου. Ως «τόπου» διαφυγής απ΄ την πραγματικότητα, όπου μπορούμε να μεταμορφωνόμαστε, χωρίς LSD και βλαπτικά τριπάκια. Ο Λήρυ συνέδεσε το ψυχεδελικό κίνημα «διεύρυνσης» του εαυτού με την εκρηκτική εξάπλωση του προσωπικού υπολογιστή, στο κίνημα που ονομάστηκε «κυβερνοδελική» (κυβερνητική και ψυχεδέλεια).

Η προσπάθεια των νέων του ΄60, να βιώσουν βαθύτερες ψυχικές διεργασίες με τη χρήση ψυχοδηλωτικών ουσιών, έφτασε στο όριό της είτε μέσα από την εξάρτηση ή την παράνοια, είτε μέσα από την καταναλωτική ενσωμάτωση. Ο σπόρος όμως που έψαχνε τα όρια του ανθρώπινου υποσυνείδητου ήταν ισχυρός και μετουσιώθηκε στην ψηφιακή κουλτούρα του προσωπικού υπολογιστή, ως δικαίωση της – εντέλει ατομικιστικής και ναρκισσιστικής – χίππικης αντικουλτούρας με τη λογική μάλιστα ότι «το όριο είναι ότι δεν υπάρχει όριο».Άλλωστε οι περισσότεροι γκουρού της βιομηχανίας λογισμικού, είχαν λίγο-πολύ, βαπτιστεί στα ιερά νερά του κινήματος, προτού γίνουν γιάππυς και πριν ο Λήρυ ασχοληθεί με τη παραγωγή υπολογιστών αναγγέλλοντας ότι «το PC είναι το LSD της δεκαετίας του ’90», δημιουργώντας λιγότερο θόρυβο από τότε που συνελήφθη επειδή κάπνισε μαριχουάνα δημόσια, σε συνέντευξη τύπου. Ο Τζόμπς μελέτησε τον βουδισμό στην Ινδία, ενώ ο Γκέητς είχε ψυχεδελικές συνήθειες στο Χάρβαρντ. Η μεταφυσική μπερδεύτηκε με την τεχνολογία, διευκολύνοντας την βιοψηφιακή συγχώνευση και τη δημιουργία ενός νέου (ψευδο)συνειδησιακού κινήματος.

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 5ο μέρος

 Ο Τεχνικός μηδενισμός, χωρίς ανθρώπινο ήθος και ελευθερία

«Πού είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση;
Πού είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;»
—T.S. Elliott

του Δημήτρη Γιαννάτου *

Πώς φτάσαμε να θεωρούμε «πρόοδο» την αποδέσμευση του ανθρώπου από την ίδια την υλική του παρουσία; Πως ο απόλυτος ατομικισμός και η τεχνολογική σχετικότητα των πάντων έφτασε να θεωρείται η μοναδική ( η δικτατορικά μοναδική) Αλήθεια; Η τεχνολογία και η επιστήμη δεν είναι η Αλήθεια, είναι μια μέθοδος μόνο. Μας βοηθά εν μέρει να φτάσουμε στην όποια αλήθεια. Η αλλοίωση όμως της τεχνολογίας σε «τεχνοφασισμό» ενυπάρχει στην ίδια τη σύνθεση της νέας τεχνολογίας. Όμως η πληροφορική-ψηφιακή υπεράσπιση των πάντων, παίρνει τη θέση «απόλυτης αλήθειας» που αν την κριτικάρεις, κινδυνεύεις να στιγματιστείς ως απόκληρος και ως εχθρός της ανθρωπότητας.

Πάμε παρακάτω, τώρα. Στις μέρες μας, τονίζοντας την οικουμενική ανάγκη, ο άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος όχι μόνο στην ψυχοσυναισθηματική ουσία του, αλλά και στην υλική-σωματική του υπόσταση, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε την ανθρώπινη αξιοποίηση της επιστήμης. Και όχι να δικαιολογούμε εκείνη την τάση της ηλεκτρονικής επιστήμης και πολιτικής που διευκολύνει την μετατροπή της ανθρώπινης σχέσης σε …viral ναρκισσιστικά τηλεπαράθυρα σωματικής απουσίας. Η αιφνίδια αλλαγή που προωθείται στην  σωματική επαφή δεν αποτελεί απλά ένα διάλειμμα λόγω έκτακτης ανάγκης. Ίσως γι’αυτό πολλοί γονείς, θεωρήσουν υπερβολικά αυτά που γράφω ή άλλοι που νιώθουν όντως προβληματισμένοι και ανήσυχοι να απωθούν τις σκέψεις τους, ελπίζοντας σε μια «χαρούμενη επιστήμη» που απλά θα συνεχίσει να είναι «μόνο ένα εργαλείο για τον άνθρωπο».

Όμως, η κοινωνικότητα των ανθρώπινων σωμάτων, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το ασθενικό χάπι των «συνδέσεων». Όμως πως εξελίχθηκε η ιστορία του ανθρώπου μέχρι τις μέρες μας, όπου οδηγούμαστε σε μια αλλοτρίωση, όταν η εικονική κοινωνικότητα θα θεωρείται «ελευθερία»; Ας δούμε σύντομα την συμβολική και ουσιαστική εξέλιξη του κόσμου, όπως την περιγράφει η Φιλοσοφία και οι Κοινωνικές επιστήμες.

Η εξέλιξη των πολιτισμικών συστημάτων

Στους αρχαϊκούς πολιτισμούς η Φύση θεωρείται ενιαία, όμορφη με ελευθερία και αρμονία ταυτόχρονα. Ειδικότερα, στον αρχαιοελληνικό κόσμο, ο «κόσμος»(κόσμημα)  είναι το σύνολο των όντων των οποίων η συνύπαρξη  κινείται και ισορροπεί με μια αιώνια, αναλλοίωτη, κι απαράβατη τάξη και αρμονία ως σύμπαν. Η φύση και ο κυκλικός χρόνος, έχουν μια εσωτερική ψυχή και μια πληρότητα, που η συνοχή και η ομορφιά τους, μορφοποιούν το «κόσμημα», του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι ξεχωριστός, μια ιδιαιτερότητα, αλλά ως μέρος του Κόσμου-Φύσης. Το θεϊκό, επίσης είναι μέρος του φυσικού σύμπαντος.

Η ρωμαϊκή κυριαρχία αφαίρεσε την ελευθερία από τη γη και επακόλουθα τον Άνθρωπο από τη Φύση. Επειδή οδήγησε  σε ένα Δίκαιο, σε ένα Νόμο που είναι ξένος προς τον άνθρωπο, εντάσσοντας τον στο έδαφος που είναι όμως τώρα ατομική ή αυτοκρατορική ιδιοκτησία.

Η εμφάνιση του ιουδαιοχριστιανισμού εισάγει τον κοσμικό χρόνο (γέννηση του Χριστού ως ανθρώπου), έναντι του φυσικού Χρόνου του σύμπαντος. Στην ουσία, διαχωρίζει τον Άνθρωπο από τον Κόσμο, το Ιδιωτικό από το Δημόσιο, το Πνεύμα από τη Λογική, τον σκοπό από τα μέσα, κλπ( σ.σ. Η Ορθόδοξη χριστιανοσύνη είναι ιδιαίτερη περίπτωση και δεν ταυτίζεται με τον ατομικιστικό ορθολογισμό του δυτικού χριστιανισμού, επειδή εμπεριέχει την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και διαλεκτική).

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 6ο μέρος

Σκοτώστε τον Έρωτα, «αλλοιώστε» τις ανθρώπινες σχέσεις

του Δημήτρη Γιαννάτου *

Ας εστιάσουμε στην πραγματικότητα του ελληνικού σχολείου, τώρα. Αν είχε κάτι «θετικό» το ζήτημα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, της τηλεκάμερας στις τάξεις, αλλά και η σφοδρή κριτική στο νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, που κατατέθηκε εν μέσω πανδημίας και με κλειστούς τους φυσικούς χώρους της εκπαίδευσης (και απόντες εκπαιδευτικούς-γονείς-μαθητές), ήταν το παρακάτω: ανέδειξε τη θεμελιώδη βαρύτητα του δημόσιου σχολείου, την αξία της ζωντανής διδασκαλίας και την ανάγκη να μην κλειστούμε στον ιδιωτικό μας χώρο, αλλά να συμμετάσχουμε στα κοινά της κοινωνίας, ειδικά στα δύσκολα.

Όμως ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, επειδή χρειάζεται να αντιπαλέψουμε την προϊούσα παρακμή και τη στρέβλωση των αξιών που πότισαν την ελληνική εκπαίδευση τα προηγούμενα χρόνια. Πάνω σ’αυτή την στρέβλωση, το έδαφος για να επιβληθούν οι ασώματες σχέσεις εκπαίδευσης ήταν ήδη έτοιμο πριν τον κορωνοϊό.

Η αναισθητοποίηση της γλώσσας ως χρηστικό εργαλείο και ακόμα περισσότερο η αποδόμηση της ελληνικής γλώσσας και ο ακρωτηριασμός της από τα νοήματα που εμπεριέχει η αρχαία ελληνική γραμματεία, η «ασώματη» και «ουδέτερη» ανάγνωση της ιστορίας μας και άλλα πολλά, είναι οι διαδρομές που οδηγούν στην θριαμβολογία της εξ αποστάσεως επικοινωνίας, εικόνων και πληροφορίας. Ανάμεσα σε ανθρώπινες απουσίες ως υποκατάστατο σχέσεων όχι πάντα εξ ανάγκης, αλλά ως ένα «υπεράνθρωπο» θαύμα ενός νέου τεχνικού πολιτισμού. 

Μια λεπτομέρεια(;) που μας δείχνει πολλά

Στο γ΄τεύχος του βιβλίου «Γλώσσα» της Δ΄Δημοτικού [ σ.σ είναι εκπληκτικό πόσο η κατεδάφιση της Παιδείας αρχίζει από απλές λέξεις: γ΄τεύχος(!!!) του βιβλίου (δηλαδή του περιοδικού που έχει τεύχη(!!!) ), μιας απροσδιόριστης «Γλώσσας»], συναντάμε τη μετάφραση – ίσως ανούσια για πολλούς γονείς ή και εκπαιδευτικούς – ενός χορίου από την Αντιγόνη, του Σοφοκλή. Το αρχαίο κείμενο ξεκινά ως εξής:

                «Πολλά τα  δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει…»(στ.332-333)

Η μετάφραση στο βιβλίο είναι : «Πολλά είναι τα θαυμαστά, μα τίποτα πιο θαυμαστό από τον άνθρωπο»!. Η λέξη «δεινά» παραπέμπει αποκλειστικά στο «θαυμαστό». Ενώ στο βιβλίο του δασκάλου, η επεξήγηση είναι : «Πρόκειται για έναν ύμνο στην ανθρώπινη «δεινότητα», στη δύναμη και το μεγαλείο του ανθρώπου». Ενώ στο κάτω μέρος της εικόνας μπορείτε να δείτε και την άσκηση για τους μαθητές: «Ο Σοφοκλής στο απόσπασμα αυτό δείχνει το θαυμασμό του για τη δύναμη, την τόλμη και την εφευρετικότητα του ανθρώπου, απαριθμώντας τα κατορθώματα του. Προσπαθήστε να βρείτε μέσα στο κείμενο με ποια σειρά εμφανίζονται αυτά τα κατορθώματα και να βάλετε στα κουτάκια τους αντίστοιχους αριθμούς»!

Γι΄αυτό πάντα η Αφροδίτη θα απατά τον Ήφαιστο

Η Τεχνική (τεχνολογία) δεν γεννά τον Έρωτα και την ευτυχία!

• Δημήτρης ΓιαννάτοςΚοινωνιολόγος, Σύμβουλος απεξάρτησης στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων ατόμων (ΚΕΘΕΑ)

COMMONS WIKIMEDIA

Ο ανθρώπινος πολιτισμός, από την αρχή της μακραίωνης πορείας του, «ιχνογραφούσε» τη πραγματική αλλά και τη συμβολική εικόνα της εξέλιξης του. Ο βίος του ανθρώπου, οι υλικές πλευρές της εξέλιξης (παραγωγή, αρχιτεκτονική, καλλιέργεια γης, τεχνολογία, κ.α), οι συνήθεις, οι σχέσεις, τα συναισθήματα, έπαιρναν αισθητική μορφή, μέσα από τον συμβολισμό, τις αναπαραστάσεις, τους μύθους, τις τέχνες, συμβάλλοντας στην αυτογνωσία, αλλά και στην ερμηνεία που έδινε ο άνθρωπος στον τρόπο ζωής και στα επιτεύγματά του.

Είναι αυτό που ονομάζουμε κοσμοεικόνα ή κοσμοείδωλο και αποτελεί τις αναπαραστάσεις και την αντίληψη του κόσμου μας σε συμβολικό επίπεδο. Είναι ο Λόγος και η αναφορά του ανθρώπινου πολιτισμού στο ίδιο του τον εαυτό. Το κοσμοείδωλο, ως συνισταμένη πολλών ερμηνειών για το μυστήριο της ζωής μας, στην εξέλιξη του πολιτισμού απέκτησε διαφορετικά πρόσωπα, παρόλο που ορισμένες συμβολικές μορφές του κοσμοειδώλου, θεωρούνται γενικευμένες και πολύ ουσιαστικές. Συνήθως είναι αυτές που αγγίζουν μύχιες πτυχές του ανθρώπου και της ψυχολογίας του, που συνδέονται με πραγματικές τομές στον ανθρώπινο πολιτισμό και οι οποίες ανέδειξαν και ολοκλήρωσαν τον άνθρωπο στην μέγιστη μορφή αυτονομίας του μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Οι αρχαίοι μύθοι είναι μορφές αναπαραστάσεων που αποτελούν αποτυπώματα του συλλογικού ασυνείδητου των λαών και μας μιλούν τόσο για την πράξη, όσο και για την κατασταλαγμένη σοφία της ιστορίας.

Μεταξύ των αναπαραστάσεων αυτών, κεντρική κοινωνική σημασία κατέχει η αρχαιοελληνική μυθολογία, που αποτελεί οικουμενικό παράδειγμα ερμηνείας και συμβολικής αποτύπωσης της ανθρώπινης ζωής και εξέλιξης.

Η ελληνική μυθολογία, είναι σαφώς και μια ερμηνευτική σημειολογία, στηριγμένη στην ανθρώπινη διαλεκτική σκέψη,  έτσι που μπορεί να εξηγήσει τα όρια, τον πνευματικό και τεχνικό πλούτο, αλλά και να προβάλλει στο παρόν το εύρος, αλλά και τους περιορισμούς και της σύγχρονης ζωής. Η αρχαία ύβρις, εκφράζει πάντα την υπερβολή και το ξεπέρασμα των ορίων και είναι πολύ έντονη η μνήμη και η επίκλησή της, ακόμα και στις μέρες μας. Ύβρη αποκαλούμε, για παράδειγμα, την οικολογική λεηλασία που προκαλεί ο μαζικός παραγωγικός πολιτισμός μας, με την αέναη επέκταση του. Η ψυχανάλυση επίσης, στηριγμένη κι αυτή στην αρχαιοελληνική κληρονομιά και το μύθο του Οιδίποδα, αποτελεί μια συμβολική αναπαράσταση νοηματοδότησης και ερμηνείας της ανθρώπινης ψυχολογίας και του πολιτισμού μας.

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 5ο μέρος

 Ο Τεχνικός μηδενισμός, χωρίς ανθρώπινο ήθος και ελευθερία

 του Δημήτρη Γιαννάτου *

Πώς φτάσαμε να θεωρούμε «πρόοδο» την αποδέσμευση του ανθρώπου από την ίδια την υλική του παρουσία; Πως ο απόλυτος ατομικισμός και η τεχνολογική σχετικότητα των πάντων έφτασε να θεωρείται η μοναδική ( η δικτατορικά μοναδική) Αλήθεια; Η τεχνολογία και η επιστήμη δεν είναι η Αλήθεια, είναι μια μέθοδος μόνο. Μας βοηθά εν μέρει να φτάσουμε στην όποια αλήθεια. Η αλλοίωση όμως της τεχνολογίας σε «τεχνοφασισμό» ενυπάρχει στην ίδια τη σύνθεση της νέας τεχνολογίας. Όμως η πληροφορική-ψηφιακή υπεράσπιση των πάντων, παίρνει τη θέση «απόλυτης αλήθειας» που αν την κριτικάρεις, κινδυνεύεις να στιγματιστείς ως απόκληρος και ως εχθρός της ανθρωπότητας.

Πάμε παρακάτω, τώρα. Στις μέρες μας, τονίζοντας την πανανθρώπινη ανάγκη, ο άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος όχι μόνο στην συναισθηματική ανθρωπιά του, αλλά και στην υλική-σωματική του υπόσταση, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε την ανθρώπινη αξιοποίηση της επιστήμης. Και όχι να δικαιολογούμε εκείνη την τάση της ηλεκτρονικής επιστήμης και πολιτικής που διευκολύνει αποκλειστική μετατροπή της ανθρώπινης σχέσης σε …viral ναρκισσιστικά τηλεπαράθυρα σωματικής απουσίας. Η αιφνίδια αλλαγή που προωθείται στην  σωματικής επαφή δεν αποτελεί απλά ένα διάλειμμα λόγω έκτακτης ανάγκης. Ίσως γι’αυτό πολλοί γονείς, θεωρήσουν υπερβολικά αυτά που γράφω ή άλλοι που νιώθουν όντως προβληματισμένοι και ανήσυχοι να απωθούν τις σκέψεις τους, ελπίζοντας σε μια «χαρούμενη επιστήμη» που απλά θα συνεχίσει να είναι «μόνο ένα εργαλείο για τον άνθρωπο».

Όμως, η κοινωνικότητα των ανθρώπινων σωμάτων, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από το ασθενικό χάπι των «συνδέσεων». Όμως πως εξελίχθηκε η ιστορία του ανθρώπου μέχρι τις μέρες μας, όπου οδηγούμαστε σε μια αλλοτρίωση, όταν η εικονική κοινωνικότητα θα θεωρείται «ελευθερία»; Ας δούμε σύντομα την συμβολική και ουσιαστική εξέλιξη του κόσμου, όπως την περιγράφει η Φιλοσοφία και οι Κοινωνικές επιστήμες.

Η εξέλιξη των πολιτισμικών συστημάτων

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 2ο μέρος

του Δημήτρη Γιαννάτου * 

«εγώ μαμά, μαθαίνω μόνο από τη δασκάλα μου» !

Η παραπάνω φράση, που μου την εκμυστηρεύτηκε φίλη μου ψυχολόγος, ήταν η αντίδραση της μικρής, όταν η μαμά της την πίεζε να ανταποκριθεί στα διαδικτυακά της μαθήματα. Το άρθρο θα μπορούσε απλά να τελείωνε εδώ, αφήνοντάς μας να προβληματιστούμε με τη σοφή κουβέντα του παιδιού.

Θα συνεχίσω, όμως, επειδή ήδη πολλοί από εσάς θα απορούν και θα παρερμηνεύουν τις προθέσεις μου. «Να σταματήσουμε την τεχνολογία, δηλαδή»; Αστεία ερώτηση και απορία και εντελώς διχαστική αφετηρία για την κατανόηση της αλλαγής πολιτισμικού παραδείγματος που βιώνουμε. Η τεχνολογία θα υπάρχει πάντα εκεί έξω, ως μια ανθρώπινη ανακάλυψη. Η σύνθεση και εντέλει η ουσία της όμως, εξαρτάται από την ίδια την φύση και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και όχι από την κοινωνική και γονιδιακή αλλοίωσή του. Κι εδώ είναι η κρίσιμη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτήν που ο φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου, είχε ήδη από την δεκαετία του ΄60, επισημάνει:  «Αν ο 19ος αιώνας είδε τη γέννηση μιας «ψυχολογίας χωρίς ψυχή» […] εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή σαν εποχή της ανθρωπολογίας «χωρίς άνθρωπο».

Αλλά και ο γνήσιος ανθρωπιστής Άλμπέρ Καμύ, που τον θυμηθήκαμε πολύ λόγω του έργου του, « Η πανούκλα», μας έμαθε επίσης, ότι χρειάζεται να παλεύουμε ενάντια στην «αποσύνθεση» των κοινωνιών. Και βέβαια, εννοούσε των κοινωνιών των ανθρώπων, που αγαπιούνται και αγγίζονται και όχι των εικονοκοινωνιών, όπου multiscreen άνθρωποι θα ανταλλάσουν «ανέγγιχτες» λέξεις και φράσεις και live twitter, βέβαιοι ότι ζουν την πρόοδο του «ανθρώπινου» πνεύματος.

Αν συμφωνήσουμε, ότι αποσύνθεση των κοινωνιών είναι και η λουστραρισμένη εικόνα των «μελετών» της Silicon Valley και των … τεχνοθρησκόληπτων «ιερέων» της. Αν αμφισβητήσουμε τον συναινετικό εκφασισμό μιας «προόδου» που λειτουργεί ως τεχνο-θεός, για να γαληνέψει την φυσιολογική υπαρξιακή αγωνία, ποντάροντας στην «αθανασία» του ανθρώπου μέσω ενός «απανθρωπισμού», ε, τότε θα αρχίσουμε να συνεννοούμαστε. Και να αποδεχτούμε, ότι καμιά τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να διευκολύνει τη ζωή και την επικοινωνία, αν χτιστεί πάνω στην κατεδάφιση του γήινου πολιτισμού. Όταν ποντάρει στην ψηφιακή εκδορά της σωματικής επαφής, στην αποσύνθεση της γλώσσας του ανθρώπινου πνεύματος και του ατελούς, μα γι αυτό τόσο πλούσιου για Έρωτα προς τη ζωή, ανθρώπου.

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ανέπαφες ανθρώπινες «σχέσεις» – 1o μέρος

Όταν η ψηφιακή απόσταση είναι γλώσσα, που δημιουργεί πολιτισμό χωρίς τον άνθρωπο

 του Δημήτρη Γιαννάτου * 

Ζούμε μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα με την πανδημία του κορωναϊού. Σε μια στιγμή, μοιάζει να ανατρέπονται οι ψευδοβεβαιότητες που είχαμε όλη την προηγούμενη μακρά περίοδο. Αυτή η ιδιότυπη κατάσταση «ελεύθερης πολιορκίας» που ζούμε στα σπίτια μας, πλημμυρίζει κάθε τομέα της ζωής που ξέραμε μέχρι τώρα. Την εργασία, τις συναλλαγές, τις κοινωνικές σχέσεις, την επαφή με τη φύση, την εκπαίδευση, την άθληση, κ.α!

Ως γονείς, το απαραίτητο κλείσιμο των σχολείων, μας απασχολεί ιδιαίτερα. Η διακοπή της μάθησης και η έγνοια μας, «να μην μείνουν πίσω τα παιδιά», είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Ανέδειξε όμως, ταυτόχρονα και ένα ανθρωπολογικό ζήτημα, το οποίο θα συζητείται όταν ανοίξουν, με το καλό, τα σχολεία και πιθανά θα γιγαντωθεί τα προσεχή χρόνια. Το ζήτημα της ασύγχρονης/σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, της τηλεκπαίδευσης, κ.α, δεν είναι απλά μια αντανακλαστική αντίδραση του εκπαιδευτικού συστήματος, για να προσφέρει πρώτες βοήθειες στην πληγωμένη μαθητική κοινότητα. Διαμορφώνει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα τοπίο ψηφιακών στρατηγικών μετα-εκπαίδευσης, σε έναν κόσμο που δεν θα είναι πια ο ίδιος, μετά την «κοινωνική απομόνωση» που επέφερε η πανδημία του κορωναϊού. Έτσι η ζοφερή προοπτική δεν είναι η πρόσκαιρη (ελπίζω) διακοπή της μέθεξης της σχέσης εκπαιδευτικών – μαθητών, αλλά η σταδιακή αλλοίωση και μάλιστα με τις ευλογίες ενός μηχανικού θαύματος από-ανθρωποποίησης, για το «καλό μας». Το πρόβλημα και ο προβληματισμός, είναι βαθύτερα. Ας το δείξω με ένα προσωπικό μου παράδειγμα:

Μέσα δεκαετίας του ΄80, στη συνοικία του αθηναϊκού κέντρου, στην οποία μεγάλωνα! Συζητώντας με φίλους! Η αναζήτηση, οι  βεβαιότητες ή η αμφισβήτηση, οι αξίες και ο προβληματισμός ήταν σχεδόν καθημερινά στις κουβέντες μας. Λόγω λήξης της σχολικής περιόδου, το θέμα μπήκε δυναμικά και με διχαστικά, όπως όλα τα θέματα τότε! «Πότε θα βγει ένα ρομπότ ή ένας υπολογιστής που θα μας βαθμολογεί, χωρίς να κάνει λάθη, αντικειμενικά, ρε γ@@ω το;» έλεγαν οι μεν! «Δεν κατάλαβα; εγώ προτιμώ να με βαθμολογεί ένας άνθρωπος κι ας κάνει λάθη!», είπαμε εμείς οι ..δε!

Σκέψεις καραντίνας…μελέτη δυστοπίας!

Του Δημήτρη Ν. Γιαννάτου

Η απαραίτητη δήλωση νομιμοφροσύνης (για να μην παρεξηγηθώ): «Θεωρώ ότι ο ιός είναι φυσικός και υπαρκτός» και καθόλου συνομωσία των ισχυρών! – μιλώ για το μετά! Τρία δυστοπικά βιβλία, μιας καθόλου επιστημονικής φαντασίας. Το κοινωνικό «πείραμα» και η μηχανική που εξελισσόταν ως «φυσική» ( ; ) εξέλιξη του τεχνοκρατικού συστήματος και της πληροφορικής «υπερεπανάστασης» – πριν τον κορωνοιό και χωρίς να τον έχει ανάγκη – και θα κατέληγε το πιθανότερο σε τεχνοφασισμό, φαίνεται ότι θα βρει έναν αναπάντεχο φυσικό σύμμαχο.

Η κοινωνία της διακινδύνευσης, θα προστατευτεί μέσα από τον τεχνοφασιστικό «ανθρωπισμό» της εξ αποστάσεως «επαφής», «εργασίας», «θεραπείας», «πολιτικής», κ.ο.κ. Σε κάποια χρόνια ( ; ) το φυσικό άγγιγμα, ο σωματικός έρωτας, η φυσικές παρέες θα είναι επικίνδυνες και θα θεωρηθούν «κοινωνική ασυνειδησία», έγκλημα ενάντια στην ευάλωτη φύση της ανθρωπότητας και των κοινωνιών. Άτομα και «οικογένειες» ( ; ), με ασφαλή τηλε-επαφή, – αλλά ωωωω, με τεχνητή νοημοσύνη – και αυτό εννοείται όχι για όλους. Θα υπάρχουν: πατρίκιοι και πληβείοι σε μαζικές εικονοκοινωνίες! Ο Άλντους Χάξλευ είχε προειδοποιήσει από το 1936, ο μεταμοντέρνος γκουρού και «αγαθός» γλείφτης της παγκοσμιοποίησης Άλβιν Τόφφλερ είχε αναλάβει μαζί με τον Ζάκ Ατταλί την ιδεολογική βρομοδουλειά ενάντια στους «οπισθοδρομικούς» και ο Ρίφκιν με έναν αμφιλεγόμενο, αναποφάσιστο τρόπο περιγράφει την «εποχή της πρόσβασης»…Καλή μελέτη και όχι διάβασμα!! 

ΠΗΓΗ: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/, http://blogvirona.blogspot.com/2020/03/blog-post_766.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

…το δικαίωμα στη πλήρη «απελευθέρωση» του ατόμου, από κάθε εξαναγκασμό και προσδιορισμό!

Τoυ Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

«Ο παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, ένας διαδεδομένος τύπος ανθρώπου που κέρδισε περήφανα την ταυτότητά του μέσα από το κίνημα του «επαναστατικού αυτοπροσδιορισμού», απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών.  Τέτοια πάρκα ήταν διάσπαρτα παντού στον απροσδιόριστο και ακαθόριστο γεωγραφικό χώρο, μια και οι χώρες είχαν καταργηθεί στο όνομα ενός άκρατου υπερ-μεταμοντέρνου «προοδευτισμού». Έτσι, που όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα και η ακατανίκητη ιδέα της εξέλιξης και προόδου να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα» ως απόλυτη νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης και της …αγοράς. Δεν θυμόταν πότε κατακτήθηκαν τα δικαιώματα αυτά, εφόσον η νέα επαναστατική αριστερή και δεξιά κοινωνική θεωρία  αδιαφορούσε για τη μνήμη.  Λάτρευε το «εδώ και τώρα», ενώ εξυμνούσε το Μηδέν ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, αλάργα από κάθε εξουσιαστική … πρόσθεση ή αφαίρεση που άλλοτε ξεκινούσε από τη πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου.

Ύστερα από λίγο, θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, που υπήρχε στη γειτονιά των πολυεθνικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, πολυτελή διαμερίσματα σε άριστες συνθήκες εργασίας, ελεύθερη διακίνηση ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο-χωρίς δέσμευση και όρια-, σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων προϊόντων που πλάσαρε το σώμα τους, που είχε αποκτήσει την ιερότητα ενός άγιου τόπου του «ριζοσπαστικού» φετιχισμού.

Επιπλέον, είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά βιοτεχνολογικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής χαρακτηριστικών,  υπογράφοντας ένα απλό ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο του αναφαίρετου νομικού πολιτισμού των ελεύθερων ιδιωτικών συμβάσεων. Η εξέλιξη αυτή ήταν η  χαρακτηριστική αποθέωση του πνεύματος του χειραφετητικού διαφωτισμού της αγοράς, της τεχνολογίας και του ατόμου. Άλλωστε το «πνεύμα» αυτό, κατακτήθηκε με πολύ κόπο και χρήμα από «ανθρωπιστικούς» σπόνσορες στις ατελείωτες  «parades», που πρόβαλε για χρόνια το πολυεθνικό ιδιωτικό «εξεγερσιακό» και «αντιεξουσιαστικό» κανάλι «Νo name, no past, no future – Live now without limits». Ο σάρκινος εαυτός, μαζί με άλλα καπιταλιστικά εμπορεύματα, αποτελούσε την υλική πεμπτουσία της συνεχούς βιολογικής αλλαγής και η διαφήμισή του ως ένας…βιότοπος επαναστατικής κραιπάλης, ήταν το υπέρτατο αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού αλλά και ναρκισσιστική ανταγωνιστικότητας που προάγει το εμπόριο και τις συναλλαγές.

Της Ηπείρου οι κοινότητες…

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 154

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, είχα την τύχη και την ευτυχία να φιλοξενηθώ σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Θεσπρωτίας. Φορτισμένος και πλούσιος συναισθηματικά τόπος, η Ήπειρος. Σφηνωμένα τα χωριά, μέσα στην πέτρα και στην οργιώδη φύση. Αλλά και βαπτισμένα, όχι μόνο στο φαντασιακό, αλλά και στο πραγματικό ιδίωμα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας που παλεύουμε να τη φέρουμε στα τωρινά μέτρα μας, ως ανανέωση του συνολικού βίου μας.

Προσφέρει ακόμα την ευκαιρία –ειδικά στα ορεινά της– να αλλάξεις το δυτικό φόρεμα του τουρίστα με εκείνο του «ντόπιου» παραθεριστή, καθώς βιώνεις εντός του ελληνικού θέρους, την κληρονομιά και την παράδοση. Το φιλόξενο σπίτι, την ευγένεια και την περιέργεια του ντόπιου να σε γνωρίσει, το καφενείο και το κέρασμα ως καλωσόρισμα και μύηση στην εντοπιότητα και σε μια κυκλική οικονομική δημοκρατία!

Είχε πένθος το χωριό από πέρυσι. Πένθος συλλογικό, κοινοτικό. Ήρεμο, βουβό, με σεβασμό στο νέον άνθρωπο που πέθανε ξαφνικά σε ξένα μέρη και το χωριό μέσα σε μια ώρα είχε μαζέψει το ποσό για τη μεταφορά του στην πατρίδα. «Μην περιμένεις πανηγύρια και χορούς φέτος», «είναι φρέσκο ακόμα το κακό». Συνέχιζαν ταυτόχρονα οι άνθρωποι τη ζωντάνια της καθημερινότητας, ως οφειλή στη ζωή και στη συνέχεια. Το χωριό δεν οργάνωσε γιορτή της Παναγίας για τον λόγο αυτό. Αλλά ποιος νοιάζεται για πανηγύρια, όταν αυτή η σύνθετη τελετουργία του πένθους γλυκαίνει με τον σχεδόν μεταφυσικό τρόπο της την ψυχή σου;

Η μικρή ανθρωπολογική κλίμακα είναι παρούσα σε τέτοια μέρη. Η αρμονία ανθρώπου και φύσης. Την οποία, τα ογκώδη και οξύθυμα οχήματα της ιταλικής εταιρείας γεωτρήσεων, που πληγώνουν βουνά, χωράφια και λόγγους εδώ και μήνες, προσπαθούν να την ξεριζώσουν. Τα είδαμε αυτά τα φορτηγά να περνούν μπροστά από την πλατεία με τα πλατάνια. Και να βεβηλώνουν, αυτάρεσκα και άξεστα, την πλούσια σε λόγια, πειράγματα, σχέσεις και ιστορίες, μεσημεριανή «ραθυμία» μας, με την οποία όλο το χωριό γινόταν ένα λυτρωτικό, συμβιωτικό «εμείς».

Καντίνες… των καλοκαιριών!

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από το Κεφαλονίτικον

Επεξήγηση απαραίτητη … Αναφέρομαι στις καντίνες και όχι σε κάθε είδους μπητσόμπαρα, που ως τουριστικοί αποικιοκράτες σκύλεψαν κάθε ίχνος άμμου και άπλας, την τελευταία 25ετία.

Οι καντίνες του καλοκαιριού είναι αυτές οι καλοσυνάτες, καλόγουστες ή αγαπημένα…κακόγουστες πινελιές, στις παραλίες των «αθώων» χρόνων του ελληνικού καλοκαιριού. Συχνά, ενσωματωμένες στο φυσικό τοπίο, προέκταση των υλικών της φύσης, με καλαμιές, λυγαριές και την άμμο φυσικό δάπεδο.

Η …αρχιτεκτονική τους ποικίλει με την πάροδο των χρόνων. Από σανιδένια σπιτάκια και καλαμοκαλύβες, μέχρι διασκευασμένα βανάκια και ειδικά εξοπλισμένες καμπίνες για τους εξειδικευμένους του είδους. Τα …τραπεζοκαθίσματα ποικίλουν κι αυτά. Από την κλασικές πλαστικές καρέκλες μέχρι αυτές τις αναπαυτικές του σκηνοθέτη. Και τον καφέ σου τον απιθώνεις, είτε σε ταπεινά τραπεζάκια, είτε σε κυλίνδρους για καλώδια της Δ.Ε.Η που προσφέρουν ένα μεταβιομηχανικό σκηνικό, πάντως καθόλου προσβλητικό προς το περιβάλλον.

Αρχικά, στήθηκαν από κάποιον χωρικό που είχε ιδιοκτησία στο διπλανό χωράφι και κάτω από ένα πρόχειρο υπόστεγο πουλούσε κάνα νερό, καφέ και αναψυκτικό για τους λουόμενους. Σταδιακά, μεταβλήθηκε σε πρόσθετο εισόδημα κάθε είδους επαγγελματία της επαρχίας ή μετέπειτα σε αυτάρκες εισόδημα για το υπόλοιπον έτος. Η «πρόοδος», τα επόμενα χρόνια θα φέρει την αναβάθμιση και την εισαγόμενη χάι τεκ ξιπασιά, που θα μαγαρίσει κάθε είδους, αυθεντικότητα – έστω και στρεβλή.

Όταν ο καταστασιακός Γκύ Ντεμπόρ συναντά τον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα»

Όταν ο καταστασιακός Γκύ Ντεμπόρ συναντά τον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα: Γιώργος Καραμπελιάς, υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων»

του Δημήτρη Ναπ.Γιαννάτου (Κοινωνιολόγος-Σύμβουλος απεξάρτησης)

Αν κουράζεστε να με διαβάσετε, μείνετε στη γλυκιά προτροπή μου: Ψηφίστε Γιώργο Καραμπελιά: «Αθήνα για την Ελλάδα». Παρόλα αυτά…:

Γεννήθηκα το 1968 και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην ιστορική γειτονιά του Αγίου Παύλου, πολύ κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και την πλατεία Βάθη.

Σε αυτή τη μικρή γωνιά, γνώρισα την κοινότητα, η οποία αποτέλεσε – ανά τους αιώνες και κάτω από διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα – συστατικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Την αποκαλούσα- και την αποκαλώ- συχνά συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση της ιδιωτικής μας ζωής, που μεταμορφωνόταν σε δημόσιο βίο.

Ήταν ο δημόσιος χώρος, που αγκάλιαζε το παιχνίδι, τη δημιουργία, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες, την ευθύνη μας ως πρόσωπα, απέναντι στη μικρή κοινότητα, «τη λαχτάρα για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, για τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», όπως μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς.

Η συνοικία μας, συνδεόταν, παράδοξα και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες μιας μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα. Η Αθήνα, παρά τις διαφορές της, έμοιαζε μια συνεκτική κοινότητα των συνοικιών και των Προσώπων και όχι η «μοντέρνα» απρόσωπη μεγάπολη, η «α-πολίτιστη» μητρόπολη, όπως κακοποιείται και διαμορφώνεται εδώ και χρόνια, τόσο από το σφυρί ενός κεφαλαιοκρατικού «εκσυγχρονιστικού» παρασιτισμού, όσο και από το αμόνι, ενός αριστερού μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού, χωρίς πνευματικό κέντρο.

Επειδή ακόμα και τότε που οι άσχημες πολυκατοικίες της εργολαβίας του Καραμανλή και της χούντας, μας είχαν περικυκλώσει, το καντηλάκι ενός υπαρξιακού πνευματικού «κέντρου», άναβε με ισχυρή φλόγα. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου, όριζε και την ομώνυμη Ενορία μας. Εντέλει, «Εν-ορία», δεν ήταν μόνο η πολεοδομική διαίρεση μέσα από τις τοπικές εκκλησίες. Ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο συμβολικό, σχεδόν «μεταφυσικό».

Όμως, με φυσιολογικό τρόπο, δημιουργούσε τα όρια εντός μας. Τα προσωπικά και δημόσια όριά μας, που δημιουργούσαν την ταυτότητά μας, ως σύν-οικοι. Δηλαδή, ως πρόσωπα που είχαμε αμοιβαίες –ακόμα και στις συγκρούσεις ή στις μικροπρέπειες – κοινοτικές σχέσεις. Στην πλατεία, στα σχολεία, στα καφενεία και τα μικρομάγαζα της γειτονιάς. Η υπαρξιακή αυτή «ενορία» μας, ήταν, καθόλου παραδόξως, ανοικτή και όχι κλειστοφοβική. Όταν περνούσες την οδό Λιοσίων, για να ανοιχτείς στην υπόλοιπη Αθήνα, ήξερες από πού έρχεσαι. Ήσουν αγιοπαυλίτης. Αυτό σου έδινε τόσο ασφάλεια, όσο και την ευδαιμονία της αναζήτησης και της γνωριμίας με άλλες ανάλογες συνοικίες και πρόσωπα.

Καραμπελιάς και Ντεμπόρ

Όταν ο συνδυασμός «Αθήνα για την Ελλάδα: Γιώργος Καραμπελιάς, υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, μιλά για την ανασύσταση των Ενοριών και των γειτονιών, ως κοινωνικών ενοποιητικών θεσμών αλληλεγγύης, μιλά – πέρα από την αντίσταση στον μητροπολιτικό εκχυδαϊσμό των μοντέρνων «πόλεων» – για τον εκσυγχρονισμό εκείνης της συν-οικίας, του «παραδοσιακού» αθηναϊκού κέντρου. Βαθιά επαναστατική ευθύνη μας και υποχρέωση, στους δύσκολους καιρούς μας. Ο Δήμος Αθηναίων, είναι πια μια μαύρη τρύπα της Αττικής, μια πόλη απόγνωση. Αλλοτριωμένη και καθόλου οικουμενική, επειδή οι οικονομικοί και οι πολιτιστικοί τεχνοκράτες θέλουν να είναι «διεθνιστική», παράσιτο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή. Παρασιτική απόφυση της Δύσης, σε επίπεδο πόλης, όπως έλεγε κάποτε ο Γιώργος Καραμπελιάς για τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Μια πόλη, όπου οι άνθρωποι δεν ζουν μέσα της παρά μόνο ως άτομα. Και όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «όποιος δε ζει μέσα στην Πόλη, είναι ή θηρίο ή Θεός». Μα αυτή δεν είναι η εικόνα του αθηναϊκού κέντρου; Μικροί «θεοί» της ψευδοαυτοδιοίκησης που θέλουν να προσαρμόσουν την Αθήνα στις εντολές του πολυεθνικού κεφαλαίου, της διαχείρισης των ανθρώπων ως πράγματα, ή άτομα-θηρία, σε μια κατακερματισμένη μεγάπολη, χωρίς το κοινό Αγαθό της συνοχής, του πολιτισμού και της εκκλησίας του Δήμου.