Τα συλλαλητήρια και οι πρόθυμες ελίτ

του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 

Καμία ορατή ανάγκη, κάποιος κίνδυνος για τα εθνικά συμφέροντα, δεν επιβάλλει να λυθεί το Σκοπιανό εδώ και τώρα. Το επιχείρημα ότι η λύση του Σκοπιανού στερεώνει την ειρήνη είναι οφθαλμοφανώς ανυπόστατο. Αναταραχή στην περιοχή μόνο ξένες δυνάμεις μπορούν να προκαλέσουν. Οι Βαλκάνιοι ούτε την όρεξη έχουν, πλέον, για φασαρίες ούτε διαθέτουν την απαραίτητη ισχύ. Η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην Ευρώπη βρίσκεται στα Σκόπια και στόχος είναι να μετατραπεί σε νατοϊκή αλλά δεν κινδυνεύει η ισορροπία στα Βαλκάνια από μια μικρή καθυστέρηση.

Η πίεση των Αμερικανών για το Σκοπιανό συνδέεται με την πίεση για λύση του Κυπριακού και αγνοεί και στις δυο περιπτώσεις τα ειδικά ελληνικά συμφέροντα. Όχι διότι επικρατεί κάποιος ανθελληνισμός στην Ουάσιγκτον. Αλλά επειδή εκτιμούν ότι η Ελλάδα χωρίς να είναι ασήμαντη δεν έχει να προσφέρει κάτι το καθοριστικό στη σύγκρουση με τη Ρωσία. Ουδείς εδώ φαίνεται διατεθειμένος να πεθάνει για τις υποτιθέμενες «δυτικές αξίες». Οι εθνομηδενιστές, δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης, έχουν υπονομεύσει την ιδέα της θυσίας για την πατρίδα ενώ οι Σύμμαχοι έχουν απογοητεύσει βαθιά κάθε νοήμονα φίλο της Δύσης.

Μόλις προχθές ο Αμερικανός Τζ. Σταυρίδης, πρώην Διοικητής του ΝΑΤΟ, δήλωσε ότι η Τουρκία είναι «πολύτιμη για τη Δύση» και με κανένα τρόπο δεν πρέπει να χαθεί χάριν των Κούρδων. Για τους ίδιους λόγους και με την ίδια λογική για ποιο λόγο σε μια κρίσιμη στιγμή δεν θα θεωρηθεί χρήσιμο (για να μην πω απαραίτητο) να ικανοποιηθεί η Τουρκία με μερικά «δώρα» στο Αιγαίο και στη Θράκη; Ώστε να σταματήσει αυτά τα παιχνίδια με τον Πούτιν; Έτσι δεν έγινε με την Κύπρο; Δωράκι στην Τουρκία ήταν η διπλή εισβολή στην Κύπρο. Γιατί να μη γίνουν τα ίδια με τα Σκόπια;

Η μπόσικη ελληνική ελίτ

Ιδέες Το σύνδρομο του προτεκτοράτου

του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 

Έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα αν είμαστε πράγματι Eυρωπαίοι, ποια είναι η θέση μας στην Ευρώπη. Το εν εξελίξει Σκοπιανό έδωσε την πιο πρόσφατη αφορμή. Τα Σκόπια απασχολούν μόνο επειδή οι ΗΠΑ θέλουν να τα εντάξουν στο ΝΑΤΟ καθιστώντας νατοϊκή την τεράστια βάση που διαθέτουν εκεί. Χωρίς αυτό το ατού δεν θα έπαιρναν αέρα τα μυαλά του Γκρουέφσκι ότι είναι «εγγονός» του Μεγαλέξανδρου. Αν ενταχθούν χωρίς να καταργηθεί ο κατοχυρωμένος Συνταγματικά αλυτρωτισμός τότε θα έχουμε αναγνωρίσει/νομιμοποιήσει το δίκαιο των Σκοπιανών αιτημάτων. Όλα αυτά είναι γνωστά.

Τα Σκόπια θέλουν, σύμφωνα με το Σύνταγμά τους, να βγουν στο Αιγαίο. Αυτό δεν έχει σχέση με την συνοχή και την αμυντική ενίσχυση του ΝΑΤΟ. Αν στις διαπραγματεύσεις το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αντιδρούσε  κατηγορηματικά, οι ΗΠΑ ασφαλώς θα είχαν καταλάβει τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων.

Πρόσφατα διέρρευσαν πληροφορίες, σε φιλοκυβερνητικό ιστολόγιο, ότι  ο Κοτζιάς έχει αυτονομηθεί. Η διαρροή δεν σχολιάστηκε αλλά το μήνυμα στάλθηκε ότι ο Τσίπρας δεν προσφέρεται για αποδιοπομπαίος. Το συλλαλητήριο έστειλε το δικό του μήνυμα ότι το τίμημα ενός αθέμιτου συμβιβασμού θα είναι ασήκωτο για όλους.

Γενικότερα στο Σκοπιανό η στάση της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας της χώρας ούτε από μακριά δεν θυμίζει αντιδράσεις Ευρωπαίων ηγετών. Οι Ευρωπαίοι, ακόμα και ως υποδεέστεροι των Αμερικανών, βλέπουν τον εαυτό τους όπως οι Ρωμαίοι πολίτες την εποχή της Αυτοκρατορίας: Ως ανώτερα όντα, ανέγγιχτα από όλους τους άλλους κατώτερους, κατακτημένους, λαούς.

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει... στην προηγούμενη του Απόστολου Αποστολόπουλου  -  Ούτε πήραμε την Πόλη, ούτε χάσαμε τη Θράκη με την επίσκεψη Ερντογάν. Ακόμα στα ίδια είμαστε, αλλά όπως πάμε αυτή η σχετική ισορροπία δεν θα κρατήσει πολύ. Η Τουρκία είναι ήδη πιο ισχυρή από την Ελλάδα σε στρατιωτική υποδομή και σχεδιάζει να γίνει το ποιο ισχυρό κράτος, σε υποδομές, στην περιοχή. Εμείς, στον αντίθετο δρόμο, ούτε όπλα … Απόστολος Αποστολόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Οι αντανακλάσεις μιας πολλαπλής κρίσης

του Απόστολου Αποστολόπουλου -

 Η ήττα του κυβερνητικού δίδυμου Μέρκελ-Σουλτς είναι το δεύτερο ισχυρό χτύπημα στην ηγετική ελίτ του δυτικού κόσμου, μετά την πανωλεθρία που υπέστη η εκλεκτή του συστήματος Χίλαρι Κλίντον από τον Ντόναλντ Τραμπ. Η ήττα είναι τριπλή: Πρώτον, ηττήθηκαν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ στις δυο πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, ΗΠΑ και Γερμανία. …

Απόστολος Αποστολόπουλος
Διαβάστε περισσότερα...

ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ GREXIT

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Οι θνησιγενείς προσπάθειες, το αφεντικό και ο παλληκαράς/Απόστολος Αποστολόπουλος

Όλες οι παλαιές και νέες προσπάθειες να ενωθεί η Ευρώπη σε μια ενιαία οντότητα, υπό μια ηγεσία, έχουν αποδειχθεί θνησιγενείς. Η πρώτη απόπειρα ήταν του Καρλομάγνου, γύρω στα 800 μ.Χ. και ακολούθησαν οι απόπειρες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ. Όλες ήταν εφήμερες. Και στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη. Τα Έθνη ζητούν συνεργασία, αλλά με ανεξαρτησία. Απεχθάνονται τις απόπειρες κατάργησής τους.

Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν είναι –τουλάχιστον προς το παρόν– πρόθυμος να φέρει στην εξουσία  πολιτικές δυνάμεις που αυτοπαρουσιάζονται ως αντισυστημικές. Δεν είναι πειστικές και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να αγωνιστεί για να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Δυο άνισα παραδείγματα:

• Πρώτον, ο Ολάντ αφέθηκε να εξαντλήσει τη θητεία του μέσα στη γενική ανυποληψία. Τον άφησαν να βουλιάξει, αλλά ούτε καν προσπάθησαν να τον υποχρεώσουν σε παραίτηση. Όχι από αδιαφορία, αλλά από πολιτική αδυναμία. Η αδυναμία επιβεβαιώθηκε πάραυτα με την εκλογή Μακρόν.
• Δεύτερον, η ηγεσία της ΓΣΕΕ για γνωστούς λόγους βυθίζεται στην ανυποληψία. Μένει στη θέση της, επειδή ουδείς έχει την απαραίτητη ισχύ για την ανατροπή της.

Ελεγχόμενες οι αντιδράσεις

Το Σύστημα  μπορεί ακόμα να κρατάει σε χαμηλούς τόνους τις αντιδράσεις των πολιτών. Ουδείς αντέδρασε όταν ο Τσίπρας έκανε τη γνωστή τούμπα μετά το δημοψήφισμα. Ο Μακρόν μπορεί στην πράξη να πήρε μόνο 16% του συνολικού εκλογικού σώματος (οι μισοί απείχαν στον δεύτερο γύρο) αλλά θα έχει συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που εκ των πραγμάτων αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση.

Ο Μακρόν θα κυβερνήσει με το επιχείρημα ότι εκπροσωπεί τη νομιμότητα. Εξάλλου οι αντίπαλοί του πήραν ακόμα λιγότερες ψήφους. Είναι προφανές ότι ούτε τη Λεπέν, ούτε τον Μελανσόν εμπιστεύεται η πλειοψηφία. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου είναι το άλλοθι της Αριστεράς για να αφεθεί στη θαλπωρή του  καθεστώτος.

Όλες οι παλαιές και νέες προσπάθειες να ενωθεί η Δυτική Ευρώπη σε μια ενιαία οντότητα, υπό μια ηγεσία, έχουν αποδειχθεί θνησιγενείς. Η πρώτη απόπειρα ήταν του Καρλομάγνου, γύρω στα 800, και ακολούθησαν άλλες, όλες εφήμερες, είτε τον Μεσαίωνα είτε με Καπιταλισμό. Η σοσιαλιστική πλευρά απότυχε όσο και η Δυτική. Οι έχθρες των Δυτικών έχουν αποδειχθεί αγεφύρωτες. Τα Έθνη ζητούν συνεργασία αλλά με ανεξαρτησία και απεχθάνονται τις απόπειρες για την κατάργησή τους.

Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν είναι πρόθυμος να φέρει στην εξουσία πολιτικές Δυνάμεις που αυτοπαρουσιάζονται ως αντισυστημικές. Δεν είναι πειστικές και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να αγωνιστεί για να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Δυο άνισα παραδείγματα:

1. Ο Ολάντ αφέθηκε να εξαντλήσει τη θητεία του μέσα στη γενική ανυποληψία. Τον άφησαν να βουλιάξει αλλά ούτε καν προσπάθησαν να τον υποχρεώσουν σε παραίτηση. Όχι από αδιαφορία αλλά από πολιτική αδυναμία. Η αδυναμία επιβεβαιώθηκε πάραυτα με την εκλογή Μακρόν.
2. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ για γνωστούς λόγους βυθίζεται στην ανυποληψία. Μένει στη θέση της επειδή ουδείς έχει την απαραίτητη ισχύ για την ανατροπή της.

Ελλάδα και Τουρκία στο νέο γεωπολιτικό τοπίο

Απόστολος ΑποστολόπουλοΣ

---

Από την εποχή Σημίτη οι διάδοχες κυβερνήσεις συμπεριφέρονται ως εάν ο κίνδυνος τουρκικής επίθεσης είναι πραγματικός, επικείμενος και δεδομένη η ελληνική ήττα σε περίπτωση αναμέτρησης. Καλλιεργούν τον ραγιαδισμό και τον εθνομηδενισμό της παρέας του Φίλη και πολλών άλλων. Το επιχείρημα ότι ο Ερντογάν είναι «τρελός» και ανεξέλεγκτος δικαιολογεί κάθε περαιτέρω υποχώρηση, ποιος τα βάζει με ένα τρελό;

Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν είναι τολμηρός, ρηξικέλευθος, λογάς, αλλά όχι τρελός. Η δε Τουρκία, με τους κεμαλιστές ή με τον Ερντογάν, αποφεύγει να παραβιάσει έμπρακτα τα όρια που σε γενικές γραμμές ορίζουν οι ΗΠΑ. Όποτε η Τουρκία έχει περάσει από τη ρητορική σε πολεμικές επιχειρήσεις έχει την άτυπη αλλά ρητή έγκριση των ΗΠΑ (Κύπρος το 1974) ή δεν προσκρούει σε σαφή απαγόρευση των ΗΠΑ (Συρία τώρα).

Μετά τον Β΄ Παγκόσμια Πόλεμο, η Τουρκία και η Ελλάδα αποτελούσαν για τις ΗΠΑ μια ενότητα και είχαν ένα ρόλο: να είναι φράχτης σε κάθε απόπειρα καθόδου της Σοβιετικής Ένωσης προς τη Μεσόγειο. Στη Γιάλτα, Στάλιν, Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ αποφάσισαν ότι Τουρκία και Ελλάδα ανήκουν στη Δύση, όπως απλώς υπενθύμισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το άνοιγμα  και η πολιτική ειρήνης της Αθήνας στα Βαλκάνια ήταν αποτέλεσμα της Γιάλτας και της ειρηνικής συνύπαρξης. Οι καλές διαβαλκανικές σχέσεις ήταν δοτές από τις συμφωνίες των Μεγάλων Δυνάμεων.

Κάθε αλλαγή στα ελληνοτουρκικά ή στα βαλκανικά πράγματα έγινε είτε απ’ ευθείας από τις ΗΠΑ είτε με εντολή ή ανοχή τους (π.χ. Γιουγκοσλαβία). Είναι πασιφανές ότι ισχύει απολύτως ένα σημείο-κλειδί: Η αποτροπή καθόδου της μετακομμουνιστικής Ρωσίας στη Μεσόγειο.

Το θλιβερό τέλος της μεταπολεμικής μας ιστορίας

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Υπάρχει μια καθαρή γραμμή που ενώνει τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με απερίφραστη ειλικρίνεια, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, σαν κάτι γνωστούς μας, ας πούμε. Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν κρύβουν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν κόσμο, χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ, κλπ.

Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει. Και τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις: Εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών. Και, δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή, αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το Σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σώντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπόκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον Β’ γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών. Η υποτιθέμενη ειλικρίνεια των νεοφιλελεύθερων βασίζεται στο ότι κάθε αντίλογος γελοιοποιείται, απαξιώνεται, εξοντώνεται.

Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» και το Στρατηγείο

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Υπάρχει μια καθαρή γραμμή που ενώνει τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με απερίφραστη ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, σαν κάτι γνωστούς μας.

Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν κρύβουν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν κόσμο, χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ. Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει.

Τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις:

• Πρώτον, εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών.
• Δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή,  αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το Σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σόντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπέκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης Αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον δεύτερο γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών.

Οι ξεχωριστές Γαλλικές εκλογές

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Ένας άνθρωπος και ένα συν ένα γεγονός κάνουν αυτές τις εκλογές (του πρώτου γύρου) στη Γαλλία ξεχωριστές. Ο άνθρωπος είναι ο Μελανσόν. Το ένα γεγονός είναι η απόφαση του αρχηγού της «ανυπότακτης Γαλλίας» να μην συνταχθεί με τον Μακρόν, όπως όλοι οι άλλοι υποψήφιοι, αλλά να «αφήσει» ελεύθερους τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν όπως θέλουν στον Β’ γύρο σε δεκαπέντε μέρες. Το άλλο γεγονός είναι το πάθος, καλύτερα η εμπάθεια, που χαρακτήρισε αυτές τις εκλογές, τουλάχιστον στο επίπεδο των ΜΜΕ, εμπάθεια προφανής στους δημοσιογράφους όσο και στους εντολείς τους. Χαρακτηριστικά, όταν η εικόνα άλλαξε (προσωρινά) και η Λεπέν εμφανίστηκε να προηγείται του Μακρόν, τα γαλλικά κανάλια συνέχισαν να προβάλλουν τα exit pole αντί για τα πραγματικά αποτελέσματα που ανακοίνωνε σταδιακά το Υ/Εσωτερικών, σε αντίθεση με τα αγγλικά, αμερικανικά και ελληνικά κανάλια που μετέδιδαν την πραγματική εικόνα της εκλογικής διαδικασίας.

Η άρνηση του Μελανσόν να συνταχθεί με τον Μακρόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιστορική. Επειδή σπάει την κατεστημένη πολύχρονη αντίληψη ότι προέχει η σωτηρία της «Ρεπουμπλίκ», διότι αν αυτή κινδυνεύσει θα καταρρεύσει και η Δημοκρατία, η ουσία και η λειτουργία του καθεστώτος. Αυτή η αντίληψη διασφάλιζε όχι απλώς την κυβερνητική σταθερότητα αλλά και την υποταγή των αντιπάλων στην κυρίαρχη ελίτ, στην αθόρυβη, αόρατη υπερκυβέρνηση, στο «βαθύ κράτος» όπως έχει...
επικρατήσει να λέγονται οι οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές και όποιες άλλες δυνάμεις και παράγοντες που η διάρκεια ζωής και κατοχής της Εξουσίας είναι μεγαλύτερη από την τετραετία των εκλογών.

Εικόνες του παρόντος και του μέλλοντος...

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η Ελλάδα τραμπαλίζεται μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας στην εξωτερική της πολιτική, για πρώτη φορά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πρωθυπουργός είναι δεσμώτης της «Ευρώπης», δηλαδή της Γερμανίας. Από όπου περιμένει «λύση» στο Οικονομικό πρόβλημα της χώρας, δηλαδή σαν να έχεις προσωπικό οδηγό το διάβολο για να πας στον Παράδεισο. Από την άλλη οι Υ/ Άμυνας και Εξωτερικών, Καμένος και Κοτζιάς, γλυκοκοιτάζουν, παραδοσιακά, τις ΗΠΑ. 

Ακόμα δεν φαίνεται πρόβλημα στη λειτουργία της κυβέρνησης, επειδή κάνουμε τα πάντα ώστε να αρέσουμε και στους δυο. Αλλά ως πότε;  Έως τώρα δεν είχαμε πρόβλημα επιλογής διότι ένας ήταν το αφεντικό. Αλλά και με δυο ουδέν πρόβλημα, όλοι οι καλοί χωράνε. Ωστόσο αν τσακωθούν στα σοβαρά ΗΠΑ και Γερμανία, αν βρεθούμε ανάμεσα σε δυο πυρά, τότε τα πράγματα θα αγριέψουν. Όσο ο Ερντογάν μας απειλεί χωρίς εξωτερική στήριξη το πράγμα πάει κι έρχεται. Αν όμως Ελλάδα και Τουρκία στηριχτούν σε διαφορετικές και αντιτιθέμενες Δυτικές Δυνάμεις, τότε θα έχουμε ανατροπή του σκηνικού. Πριν από την εκλογή Τραμπ κάτι τέτοιο δεν υπήρχε ως προοπτική. Αλλά τώρα υπάρχει. Το επιβεβαιώνει η ανάδυση Σημίτη από τη νεκροφάνεια. Μητσοτάκης και Σημίτης είναι δυο κορυφαίοι, στενά συνδεδεμένοι με τη Γερμανία, το ίδιο και ο κ. Στουρνάρας. Ζητάνε και οι τρεις εκλογές. Με τις εκλογές δεν αλλάζει μόνο το  κόμμα που κυβερνά αλλά μαζί αλλάζει και η επιρροή του εκάστοτε επικυρίαρχου… Παράλληλα η παροχή ασύλου στον Παπαντωνίου αν μιλήσει (για τον Σημίτη…) προστίθεται και αιτιολογεί τον εκνευρισμό του τέως πρωθυπουργού.

Με πυξίδα τα παπούτσια του Μπάϊντεν

Απόστολος Αποστολόπουλος

Κλεισμένη σε φανταστικούς μικρόκοσμους η πολιτική ηγεσία της χώρας, κυβέρνηση- αντιπολίτευση- ΜΜΕ, φτιάχνει πύργους και παλάτια στην άμμο. Μετά τις φανταχτερές, όσο και ηρωικές δηλώσεις υπεύθυνων και άλλων απέναντι στην, υποτίθεται επικείμενη, τουρκική απειλή όλοι, συμπεριλαμβανόμενου του ίδιου του Ερντογάν, ηρέμησαν μόλις οι Αμερικάνοι απλώς ψιθύρισαν «παρακαλώ μη γίνεστε ενοχλητικοί». Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς δήλωσε δημοσίως- στη γραμμή της μη ενόχλησης- ότι δεν έθεσε θέμα ούτε για τα Σκόπια, ούτε για την Τουρκία, ούτε για τα οικονομικά ( ΔΝΤ κλπ)διότι δεν του το ζήτησε ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ. Τίλερσον όταν τον είδε προ ημερών. Μου ζήτησε, είπε, να τον ενημερώσω πως βλέπουμε τις εξελίξεις στην περιοχή, ως εκεί.

 

Ίσως δεν εκφράστηκε καλά, ίσως δεν ήθελε να πει περισσότερα, ίσως ο κ. Κοτζιάς να αποπειράθηκε κάτι να πει παραπάνω και ο Αμερικάνος να τον έκοψε λέγοντας ότι αυτά θα τα πουν άλλη φορά, όταν θα είναι πιο εύκαιρος. Πάντως δεν έδωσε την εντύπωση ότι βγήκε εθνικά υπερήφανος από τη συνάντηση, ούτε καν εθνικά ήσυχος και καθησυχαστικός, ότι δεν μας έρχεται κάποια συμφορά. Από αυτά που είπε και από αυτά που δεν είπε μάλλον ζεματισμένος φάνηκε να βγαίνει από τη συνάντηση ο κ. Κοτζιάς, ίσως γιατί τόσες αγάπες με τη Μέρκελ ενοχλούν τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, όταν ούτε τα Οικονομικά, ούτε τα Εξωτερικά μας θέματα μπορούμε να τα χειριστούμε, έστω απλώς να τα θίξουμε στους συνομιλητές μας, όταν αυτό είναι η πάγια κατάσταση πολλών δεκαετιών, για ποια χώρα μιλάμε; Υπενθυμίζω: Όταν ζητήθηκε από σημαντικό ελληνοαμερικανό επιχειρηματία να μεσολαβήσει ώστε ο Τσίπρας, νεαρός αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, να δει τον Μπάϊντεν, ο αντιπρόεδρος του Ομπάμα, είπε: να τον δω αλλά να πούμε καμιά κουβέντα γιατί όσοι έρχονται μου γλύφουν απλώς τα παπούτσια. Η πληροφορία (την έγραψα τότε) είναι απολύτως έγκυρη και φυσικά μη αποδείξιμη.

Ένας κόσμος που δεν υπάρχει

Η Αριστερά που πάει κατά διαβόλου – Η λογοδιάρροια για την άνοδο του φασισμού – Η μάχη για την εξουσία στη μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η Αριστερά δεν αναρωτιέται πια για την τύχη «του κόσμου που δεν υπάρχει», για τον κόσμο των φτωχών και κατατρεγμένων, των πληβείων. Kι αν το κάνει, όποτε το θυμηθεί, είναι μια ακόμα κουβέντα μέσα σε πολλές, πίνοντας τσάι, μιλώντας για το ποδόσφαιρο, τον ΕΝΦΙΑ, τον καιρό. Αλλά επειδή αυτός ο κόσμος είναι εδώ, εντελώς υπαρκτός, ξεσηκωμένος ή σιωπηλός, η Αριστερά, είτε τον αγνοεί είτε δεν τον αγνοεί αλλά δεν ξέρει τι να του πει, αυτή η Αριστερά πάει κατά διαβόλου. Τον αγνοεί αυτή, την αγνοεί κι αυτός. Συχνά η Αριστερά τον πολεμάει κιόλας αυτόν τον κόσμο (θυμηθείτε τους Αγανακτισμένους), θα την πολεμήσει κι αυτός, δεν θα είναι δυο ξένοι στην ίδια πόλη, θα είναι δυο αντίπαλοι.

Δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση για τους λόγους που η Αριστερά έχει πάρει την κατηφόρα τη μεγάλη, όπως λέει το τραγούδι. Το αποκορύφωμα είναι πως αφού στερούν το ψωμί από τον κόσμο, θέλουν – με τα Μνημόνια – να του στερήσουν και το μόνο «σπίτι» που του απόμεινε, την πατρίδα του. Τον κατηγορούν, κάποιοι σαν τον Φίλη και την κυρία Σία, ότι είναι εγωιστής, δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι εθνικιστής, λαϊκιστής, κοπιάροντας τα Δυτικά ΜΜΕ, δούλοι και στη φαντασία.  Ο λόγος που η λεγόμενη ακροδεξιά δεν έχει καβαλήσει ακόμα την κατάσταση δεν είναι η κριτική της Αριστεράς. Η Αριστερά στην Ευρώπη δεν έχει πια το κύρος και την απήχηση να κάτσει κάποιον στο σκαμνί. Ο λόγος είναι ότι ο κόσμος δεν προσβλέπει πλέον στην Αριστερά, αλλά ελπίζει ακόμα πως χωρίς μεγάλες φουρτούνες και αναταραχές μπορεί κάτι να αλλάξει, έστω και αν χαθούνε μερικές κατακτήσεις αποκτημένες με κόπους. Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να χάσει κάτι, όχι όμως στον αγώνα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης αλλά υπέρ της Πατρίδας του. Για παράδειγμα, η Λεπέν το έχει καταλάβει πολύ καλά αυτό και σοβαρή (καθώς προσπαθεί να φαίνεται ότι είναι) λέει ότι θα αποδεχόταν ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα παράλληλα με το εθνικό (το φράγκο), ώστε να μη χάσουν το μπούσουλα ούτε οι αγορές ούτε ο κοσμάκης. Δεν ξέρω αν είναι λύση, αλλά κανείς δεν έπεσε να τη φάει, όπως γίνεται εδώ αν δεν είναι πρόταση υπαγορευμένη από το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.

Ο Γερμανικός Μιλιταρισμός και το Ευρωπαϊκό Μέλλον

Απόστολος Αποστολόπουλος

Το 2017 είναι έτος εκλογών σε πολλές χώρες στην Ευρώπη. Το συμπέρασμα από σειρά εκλογικών αναμετρήσεων σε ΕΕ και ΗΠΑ είναι ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να κερδίσει εκλογές κάποιος υποψήφιος, ενάντιος στο Σύστημα, είναι να του επιτεθούν οι κατεστημένες ελίτ και τα κατευθυνόμενα από αυτές ΜΜΕ. Οι ανοίκειες επιθέσεις εναντίον του Τσίπρα (όταν εμφανίζονταν ως αντισυστημικός) τον έκαναν πρωθυπουργό. Οι επιθέσεις κατά του Τραμπ τον έκαναν Πρόεδρο παρά τις κατηγορίες ότι είναι άνθρωπος των Ρώσων, κατηγορία πολύ βαριά σε μια κοινωνία γαλουχημένη επί δεκαετίες με οξύτατο αντικομουνισμό/ αντιρωσισμό. Τίποτα δεν αποκλείει η Λεπέν να κερδίσει τις εκλογές και να γίνει Πρόεδρος αν συνεχιστούν οι επιθέσεις του Συστήματος εναντίον της ότι είναι μια ακροδεξιά με ροπή στο φασισμό. Για τον κόσμο οι επιθέσεις του κατεστημένου αποτελούν πλέον εγγύηση ότι το θύμα αξίζει να το ψηφίσουν τουλάχιστον μια φορά, αρκεί να μην είναι «αριστερά του σαλονιού» τύπου Σάντερς. Χρειάστηκε καιρός για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, να κουρελιαστούν οι Θεσμοί, να αποκαλυφθούν οικονομικές και άλλες απάτες, να καταπατηθούν δημοκρατικά δικαιώματα και να ξεσπάσει η βαθιά οικονομική κρίση. 

Κρίση σε βάθος και χωρίς τέλος

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σε αλλεπάλληλα κύματα εκδηλώνεται η κρίση στην Υφήλιο με διάφορες μορφές και εντάσεις. Τα Δυτικά ΜΜΕ ελέγχονται απολύτως από τους υποστηρικτές της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης, την ηττημένη Κλίντον, τον παραιτημένο Ομπάμα, τη Μέρκελ, επίδοξο χαλίφη στην ηγεσία του Δυτικού Κόσμου κλπ. Η πληροφόρηση που δεχόμαστε διαμορφώνεται ακόμα από τους ηττημένους αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, μας διοχετεύουν εικόνα στρεβλή, παραποιημένη.

Ο κόσμος σε ΗΠΑ και ΕΕ ψηφίζει αντισυστημικά, θέλει δουλειάκαι ειρήνη, αλλά τα ΜΜΕ επιμένουν να σκιαμαχούν εναντίον του Πούτιν, ασχολούνται πχ με το πώς έβηξε ο Τραμπ και όχι με τη διακήρυξή του ότι θα καταργήσει την ΤΤΙΠ, την απόρρητη συμφωνία που μετατρέπει την ΕΕ σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Ο Τραμπ και ο Πούτιν, θέλουν να ματαιώσουν τη στρατηγική σύγκρουσης των ισχυρών ελίτ, Ευρώπης και Αμερικής, αλλά παρά τις τακτικές νίκες τους είναι σε θέση άμυνας, ιδίως ο Ρώσος πρόεδρος.

Ο λαϊκός παράγων αφυπνίζεται στις χώρες της Δύσης, ΗΠΑ και Ευρώπη (ΕΕ), αλλά με ρυθμούς ατμομηχανής του περασμένου αιώνα και με ασαφή προσανατολισμό. Η λαϊκή παρέμβαση εκφράζει διάθεση για αλλαγή αλλά η «άλλη πολιτική» παραμένει ζητούμενο. Η έλλειψη ηγεσίας είναι έκδηλη.

Δικαιώνεται απολύτως ο Μαρξ όταν έλεγε ότι κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης.  Κυρίαρχη παραμένει η ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης με τη συμβολή και της ενσωματωμένης Αριστεράς– Μπλερ, Ολάντ, Τσίπρας κλπ-και όχι η «ιδεολογία του Έθνους». Αυτό εκφράστηκε πεντακάθαρα από τον εξουθενωμένο Ομπάμα όταν μόλις προ ημερών ανέθεσε στη Μέρκελ τα καθήκοντα του ηγέτη του Δυτικού Κόσμου, των ιδεών και των αξιών του. Ο Σόϊμπλεέμεινε στα κρύα του λουτρού και ο Τραμπ θεωρείται αντίπαλος, η νίκη του ασήμαντο γεγονός, μη αποδεκτό.

Διόλου τυχαία, ο δεξιός Τραμπ και ο Κόρμπιν, θεωρούμενος αριστερός και «εθνικιστής» ηγέτης του Βρετανικού εργατικού κόμματος, αντιμετωπίζονται με την ίδια εχθρική διάθεση ενώ ο Μπλερ που έχει ομολογήσει ότι με ψέματα προκάλεσε/διευκόλυνε την επέμβαση στο Ιράκ και τη διάλυση της χώρας, απειλεί να επανέλθει στην πολιτική. Αλήθεια είναι επίσης ότι η απόπειρα νεκρανάστασης του Μπλερ αποκαλύπτει σοβαρές ελλείψεις υπηρετικού προσωπικού της Παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο η έλλειψη αυτή αντισταθμίζεται πλήρως από την αντίστοιχη φτώχεια ηγεσίας στα αριστερά του φάσματος, λες και οι κοινωνίες απαλλάσσονται ενστικτωδώς από τα περιττά ράκη. Με τη (σχετική) εξαίρεση της Λεπέν, η «λειψανδρία» βγάζει μάτι. Το αδαές πλήθος εκφοβίζεται με τα φαντάσματα του Στάλιν και του Χίτλερ μιας και οι σημερινές «ακραίες» ηγεσίες δεν θυμίζουν ούτε καν χάρτινες τίγρεις.

Στη Γαλλία η αριστερά φυτοζωεί και στη δεξιά επικρατεί εμφύλιος με τον πρώην πρωθυπουργό Φ. Φιγιόν να προπορεύεται. Ο Φιγιόν έχει ομολογήσει στον (πολιτικό άνδρα) Φιλίπ ντε Βιλιέ ότι « όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά η λέσχη Μπίλντεμπεργκ κυβερνάει τον Κόσμο», όπως τουλάχιστον αναφέρει το ιστολόγιο «agora vox, 22-10-2015». Όποια και αν είναι τελικά η επιρροή τους, Λεπέν και Φιγιόν αποτελούν δυο ισχυρές προσωπικότητες, όχι εχθρικά διακείμενες στη Ρωσία και ως εκ τούτου συγκεντρώνουν τα πυρά του «παγκοσμιοποιημένου» πολιτικού προσωπικού και των ΜΜΕ. 

Αμερικανικές πηγές και δημοσιεύματα υποστηρίζουν (από τα μέσα του περασμένου καλοκαιριού) ότι η Ιταλία θα ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα, ο Ρέντσι θα παραιτηθεί, η χώρα θα φύγει από το ευρώ και η ΕΕ θα οδεύσει σε διάλυση. Οι προβλέψεις αυτές έχουν μια καλή δόση επιθυμιών και προπαγάνδας αλλά εκδηλώνουν και την πρόθεση των ΗΠΑ να σπρώξουν όσο μπορούν τα πράγματα, ώστε η Γερμανία του Σόϊμπλε να υποκύψει.

Πατριωτισμός και κρατική κυριαρχία

Σίγουρα πάντως ο πόλεμος ήταν γνωστό μέσο επίλυσης διαφορών πολύ πριν εμφανιστούν τα έθνη κράτη 

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Απορίες μού άφησε το άρθρο του Φ. Τερζάκη στον Δρόμο του περασμένου Σαββάτου (3-9) με τίτλο Διεθνισμός και Κρατική Κυριαρχία. Το ευχάριστο είναι ότι κάποιος γράφει για θέματα που ξεφεύγουν από την τρέχουσα επικαιρότητα και θέτουν γενικότερα ζητήματα. Χωρίς τέτοια συζήτηση, άλλωστε, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε ποτέ τα φαινομενικώς μικρά προβλήματά μας.

Η πρώτη απορία είναι η θέση του Φ.Τ. ότι «πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε τα έθνη-κράτη ως έσχατα συγκροτητικά υποκείμενα της διεθνούς κοινότητας». Μπορούμε, ασφαλώς, να πάψουμε να τα σκεφτόμαστε έτσι, αλλά μόνο με τον ίδιο τρόπο που μπορούμε να σκεφτούμε ότι μετά θάνατον γινόμαστε πχ άγγελοι ή ότι άλλο επιτρέπει η φαντασία μας. Στην πράξη σκεφτόμαστε υποχρεωτικά στο πλαίσιο της ιστορικής πραγματικότητας που ζούμε (τα έθνη-κράτη), όπως άλλωστε σημειώνει και ο ίδιος ο Φ.Τ. Γνωρίζουμε ότι τα έθνη-κράτη δεν είναι προαιώνια και κάποτε, ως ιστορικές παρουσίες, θα πάψουν να υπάρχουν. Αλλά «σήμερα» είναι η πιο πρόσφορη οντότητα που επιτρέπει σε μια ομάδα ανθρώπων να αυτο- αναγνωρίζονται ως ομάδα και να δρουν συλλογικά. Δεν μπορούμε να τα «καταργήσουμε», δηλαδή δεν μπορούμε να παράγουμε «γεγονότα», να διαμορφώνουμε πραγματικότητες άλλες από αυτές που επιβάλλει η ύπαρξή τους σήμερα. 

Πρώτη φορά Αριστερά και τελευταία

Πρώτη φορά Αριστερά και τελευταία

Η «δεξιά στροφή», η ανατοποθέτηση, ιδεολογική και πολιτική, συντελέστηκε πριν από δεκαετίες

Του Απόστολου Αποστολόπουλου από τον Δρόμο της Αριστεράς 

Όσοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για «δεξιά στροφή» μόλις έγινε κυβέρνηση, έχουν αδύνατη μνήμη, κάνουν λάθος, κρύβουν την αλήθεια. Ο Τσίπρας έδωσε προεκλογικές υποσχέσεις που δεν τήρησε, αυτό είναι αληθές, αλλά εντάσσεται στην «τρέχουσα» πολιτική ασυνέπεια όλων των πολιτικών κομμάτων όπου κατατάσσεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η «δεξιά στροφή», για την ακρίβεια, η ανατοποθέτηση, ιδεολογική και πολιτική, είχε συντελεστεί πριν από δεκαετίες και φυσικά υπεύθυνος δεν είναι ο σημερινός πρωθυπουργός. Αυτός απλώς την έκανε επίσημη πολιτική, ως κυβέρνηση. Η «στροφή» εκδηλώθηκε δημοσίως και παταγωδώς στο Συνέδριο του ΣΥΝ, αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν οι σύνεδροι επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στον προσκεκλημένο Κ. Σημίτη κατά την είσοδό του στο χώρο του Συνεδρίου, σαν να ήταν αυτός ο αρχηγός του κόμματος. Όσοι, λοιπόν, δηλώνουν έκπληξη ή και απογοήτευση για τις πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και για την αθέτηση υποσχέσεων δεν είναι ειλικρινείς ούτε με τον εαυτό τους ούτε με το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Ο Τσίπρας διαμορφώθηκε πολιτικά και ιδεολογικά μέσα σε συγκεκριμένο περιβάλλον και προσαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία έτσι ώστε ο μαθητής να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο δάσκαλο. Τούτο δεν είναι προς δικαιολογία του. Διότι και άλλοι έζησαν στο ίδιο περιβάλλον και το απόρριψαν, οι λιγότεροι. Tα του Καίσαρος…

Ιδού η Ρόδος

Για τους αριστερούς που παπαγαλίζουν όσα εκπορεύονται από τα Μητροπολιτικά κέντρα των ΗΠΑ και των Βρυξελλών

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Απογοήτευση και δυσαρέσκεια τρώνε, όπως το σαράκι, το ηθικό του Δυτικού Κόσμου, στην ΕΕ και στις ΗΠΑ. Φίλοι εμπειρογνώμονες μου λένε ότι Βρετανοί και Αμερικανοί, στελέχη δημόσιων υπηρεσιών ασφαλείας αλλά και μυστικών υπηρεσιών, θεωρούν σίγουρο ότι το BREXIT θα επικρατήσει, εκφράζοντας το αρνητικό κλίμα. Ο Τραμπ και ο Σάντερς προσωποποιούν την αντίδραση των Αμερικανών για την ανικανότητα του συστήματος να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα.

Είναι η πρώτη φορά που οι οπαδοί και των δυο κομμάτων στις ΗΠΑ στρέφονται σε υποψήφιους μη αρεστούς στις κατεστημένες ηγεσίες. Ο Σάντερς ενόχλησε αρχικά αλλά φάνηκε πολύ γρήγορα ότι δεν μπορούσε να κερδίσει και με τη δήλωσή του ότι θα στηρίξει τη Χίλαρυ στοιχήθηκε στη γραμμή της κομματικής πειθαρχίας. Αγκάθι για την (υπερκομματική) πανίσχυρη άρχουσα ελίτ των ΗΠΑ είναι ο Τραμπ με τις δηλώσεις του ότι θα (επιδιώξει να) συνεννοηθεί με τον Πούτιν και ότι είναι λάθος η επιβολή της Δημοκρατίας με πολέμους, αμφισβητώντας την πεμπτουσία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Μιλώντας προ ημερών σε Ινστιτούτο της επιρροής Κίσσινγκερ (επισκέφθηκε πρόσφατα τον Πούτιν) ο Τραμπ επέκρινε το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, μετά τον Άϊζενχάουερ, τη δεκαετία του 50. Παρατηρητές θυμίζουν ότι όσοι το επέκριναν ή διαφώνησαν σε επιμέρους πολιτικές του (Κέννεντυ, Νίξον αλλά και Μπιλ Κλίντον) δολοφονήθηκαν, εκθρονίστηκαν ή συκοφαντήθηκαν. Ο Τραμπ έχει κάποια αναλογία με μερικούς πολιτικούς της παραδοσιακής ευρωπαϊκής Δεξιάς (πχ Μπερλουσκόνι) που διαβλέπουν και αντιδρούν στους κινδύνους που εγκυμονεί η πολιτική της παγκοσμιοποιημένης άρχουσας ελίτ και γι’ αυτό συκοφαντούνται συστηματικά. Οι ηγεσίες της παραδοσιακής αριστεράς, αφομοιωμένες ή υποταγμένες στην κυρίαρχη ιδεολογία, συμπράττουν στις κατηγορίες που εκτοξεύει το Μητροπολιτικό Κέντρο, κοιμίζουν εαυτούς και μας αποκοιμίζουν, και κατά περίπτωση συνεργάζονται ανοιχτά και ανερυθρίαστα μαζί του, από το Παρίσι και τη Ρώμη ως την Αθήνα και τη Μαδρίτη. Η παραδοσιακή αριστερά έχει εκφυλιστεί και αποδιοργανωθεί σε όλη την Ευρώπη. Αδυνατεί να συγκροτήσει και να ηγηθεί λαϊκού μπλοκ εξουσίας και τη μοναδική φορά που το κατάφερε, με τον ΣΥΡΙΖΑ, παραδόθηκε θέλοντας και μη. Θα δούμε το μέλλον συγγενικών δυνάμεων, Ισπανών κλπ.