Του Μάνου Στεφανίδη
... επειδή το σώμα πάντα θυμάται όσα το μυαλό προσπαθεί να ξεχάσει...
Πόσοι σέρνουν, πόσοι χωράνε, πόσοι συνυπάρχουν στο άρμα του έρωτα;
Αναρωτιέμαι πόσοι παρευρίσκονται - αόρατοι μεν υπαρκτοί δε - όταν ένα ζευγάρι επιδίδεται στην ερωτική πράξη. Όταν δύο κάνουν τον έρωτα που έλεγε κι ο Σεφέρης. Κατ' αρχάς οι δύο εραστές φέρουν κατάσαρκα τη μητέρα και τον πατέρα τους, τα γονιδιακά, σεξουαλικά τους πρότυπα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Αφού είναι αυτοί που συντριπτικά καθορίζουν τις επιλογές τους. Ο Οιδίπους, ο Λάιος, η Ιοκάστη, η Ηλέκτρα, η Κρέουσα, ο Ορέστης, η Κλυταιμνήστρα, ο Αγαμέμνων, η Μήδεια, ο Άδωνις. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας όταν προσπαθούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Άρα, αμέσως αμέσως, όταν επιτελείται ο υμέναιος, έχουμε τέσσερις που κανοναρχούν τους δύο, δηλαδή σύνολο έξι.
Επιπλέον, όμως καθόλου δευτερευόντως, την στιγμή της οχείας, του παροξυσμού, όταν προσεγγίζει η κορύφωση και τα μάτια είναι σφαλιχτά ... τα δύο συμπλεγμένα, τα δύο ενωμένα σώματα παραστέκουν είτε σαν δαίμονες είτε σαν άγγελοι οι περασμένοι έρωτες, ίδιες ψυχές που περιμένουν δικαίωση. Επειδή κανένας έρωτας δεν τελειώνει ποτέ... Και επειδή το σώμα πάντα θυμάται όσα το μυαλό προσπαθεί να ξεχάσει.
 |
Φωτογραφία: Το Ζευγάρι, ή ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα, δραματικό σύμπλεγμα του Χρήστου Καπράλου από το Μουσείο Γκίκα.
|
Μην είστε λοιπόν ποτέ σίγουροι πως ξέρετε ποιον αγκαλιάζετε όταν αγκαλιάζετε κάποιον. Πως γνωρίζετε ποιος προκαλεί πραγματικά τον οργασμό που καταφθάνει. Ο κάθε έρωτας τρέφεται, σχεδόν κανιβαλικά, από τους έρωτες άλλων καιρών. Κι αν χτες το βράδυ κοιμηθήκατε μόνοι, ίσως κάποια εκδοχή του εαυτού σας να παρίστατο όχι σαν ηδονοβλεψίας αλλά σαν κραταιός δικαιούχος στην ερωτική ευωχία κάποιων άλλων... Άλλη μια απόδειξη πως οι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ ακόμη κι όταν ολοκληρώνουν τον μοιραίο τους κύκλο. Τα φαντάσματα του παρελθόντος πλανιώνται στο παρόν. Ζουν πάντα αν και αλλιώς ...
Άγγελος Γουνόπουλος
