Η Τραγωδία της Τμηματικής Οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Αίγυπτο: Και αν κατέβουν οι Τούρκοι ψαράδες;

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ 

Θέλαμε να εμβολίσουμε το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο και καταλήξαμε σε ένα οδυνηρό συμβιβασμό με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ, που εύχομαι  να μη μας κοστίσει μακροπρόθεσμα.

Ο επόμενος χάρτης είναι ο επίσημος χάρτης, που δόθηκε στην δημοσιότητα από τις δύο κυβερνήσεις, και δείχνει την οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο.

O ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΑΟΖ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Αναμένοντας το επίσημο κείμενο της συμφωνίας, μπορούμε να βγάλουμε μερικά προκαταρκτικά συμπεράσματα μελετώντας  αυτόν τον χάρτη.

Η ανατολική κάθετος κόκκινη γραμμή, που δεν περιλαμβάνει μέρος της Ρόδου, δεν βρίσκεται στο 28ο μεσημβρινό, αλλά δυτικά από τον 27:59′ μεσημβρινό. Δηλαδή δεν δίνουμε πλήρη επήρεια στη Ρόδο!

Επιπλέον, όπως έγραψε ο Σταύρος Λυγερός, στο τελευταίο άρθρο του:

“H συμφωνία –σύμφωνα με διπλωματικές πηγές– πιθανότατα θα προβλέπει αντί για τη μέση γραμμή (50% για τις δύο πλευρές) 55% για την Αίγυπτο και 45% για την Ελλάδα! Ας σημειωθεί ότι η αρχική απαίτηση του Καΐρου ήταν η αναλογία να είναι 60% προς 40% και το 55% προς 45% είναι η ελληνική αντιπρόταση! Μένει να δούμε πως ακριβώς θα κατανεμηθεί στον χάρτη η θαλάσσια περιοχή που θα χαριστεί στην Αίγυπτο, ώστε να μειωθούν οι αντιδράσεις στην Ελλάδα.”

Κάτι πάει πολύ στραβά όταν κάνεις μια τμηματική οριοθέτηση, που δεν προβλέπεται  στην UNCLOS, και συγχρόνως κάνεις οριοθέτηση όχι με βάση την μέση γραμμή, που αποτελούσε την θεμελιώδη  και μόνιμη θέση μας απέναντι στην Τουρκία και εξαφανίζεις το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου!

Ίσως το πιο επικίνδυνο σημείο αυτής της συμφωνίας είναι η δυτική κάθετος κόκκινη γραμμή, που υποδηλώνει μηδενική επήρεια στο δυτικό μέρος της Κρήτης. Αυτή η κάθετη γραμμή έπρεπε να χαραχθεί δυτικότερα και να αγγίζει στο σημείο που συνορεύει η Αίγυπτος με την Λιβύη.

Τέλος, να μη ξεχνάμε ότι σβήσαμε την ΑΟΖ της Κύπρου από τον χάρτη, διότι οι Αιγύπτιοι θέλουν να δείχνουν ότι διαθέτουν  θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία.

Ο  Κυριάκος Μητσοτάκης, επισκεπτόμενος  την  Χάλκη, δήλωσε για την ελληνοαιγυπτιακή  συμφωνία:

• «Χρειάστηκαν 15 χρόνια διαπραγματεύσεων για να καταλήξουμε σε μία συμφωνία σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο, με την οποία αναγνωρίζονται όλα τα δικαιώματα των νησιών μας στις Θαλάσσιες Ζώνες τους».

Από τον Γρηγόρη, στον Τάσο και στον Σολωμό - Πορεία Μνήμης 7-9/8/2020.

Πορεία Μνήμης 7-9/8/2020.

Από τον Γρηγόρη, στον Τάσο και στον Σολωμό

Από τον Μαχαιρά, στην Κερύνεια και στην Αμμόχωστο

Η φετινή «Πορεία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού», αν και διαφορετική λόγω των περιορισμών που ισχύουν προς αντιμετώπιση της πανδημίας, τρέχει τη μνήμη ξανά και στέλνει το μήνυμα πως οι μοτοσικλετιστές είναι ΕΔΩ για να κουβαλήσουν το νόημα της ιστορικής συνέχειας του κυπριακού Ελληνισμού. Ο αριθμός των συμμετεχόντων θα είναι συγκεκριμένος και προκαθορισμένος, λόγω των περιορισμών που ισχύουν, ωστόσο η μνήμη θα τρέξει ξανά. 

Ξεκινώντας από τον Μαχαιρά την Παρασκευή 7 Αυγούστου, οι μοτοσικλετιστές θα μεταφέρουν το φοβερό μήνυμα του Αυξεντίου και των άλλων ανταρτών, μέχρι τη Δερύνεια, στο χώμα του Τάσου και του Σολωμού.

Περνώντας, το Σάββατο 8 Αυγούστου, από τα κατοχικά οδοφράγματα Αστρομερίτη, Αγίου Δομετίου, Λήδρα Πάλλας και Λήδρας, προσκυνώντας στον ιερό Τύμβο της Μακεδονίτισσας. Σκύβοντας ευλαβικά το γόνυ στο σπίτι του ήρωα της ΕΟΚΑ Μόδεστου Παντελή και τιμώντας ξανά τα μνήματα του Τάσου και του Σολωμού. Οι μοτοσικλετιστές θα διανυκτερεύσουν στη Δερύνεια, αισθανόμενοι τον αέρα λευτεριάς των χωμάτων των δύο ηρώων και την Κυριακή, 25 σχεδόν χρόνια μετά, θα παρεβεθούν στο μνημόσυνο στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι. Η πανδημία υποχρεώνει την Πορεία να αλλάξει, αλλά η μνήμη δεν ακυρώνεται.

«Εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους». Οι μοτοσικλετιστές δεν υποστέλλουν τη σημαία της μνήμης. Η ιστορία αυτού του τόπου είναι ιστορία αγώνων: Από τον Ονήσιλο, στον Κυπριανό, τον Χριστόδουλο Σώζο και τους διαδηλωτές των Οκτωβριανών, τους εθελοντές του μεγάλου πολέμου, τους αντάρτες της ΕΟΚΑ και όσους αντιστάθηκαν στην τουρκική λαίλαπα, μέχρι τον Τάσο και τον Σολή. Μεταδίδοντες σε όλα τα κατοχικά οδοφράγματα, το μήνυμα πως όσο η μνήμη αντιστέκεται στη λήθη, οι άνθρωποι θα παλεύουν για την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη. Υπόλογοι μόνο στον Μαχαιρά και στον Πενταδάκτυλο, στην Κερύνεια και στην Αμμόχωστο. Στα βουνά, στους ήρωες, στους άγιους και στους ποιητές μας. Εμείς τζιαμαί.

Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού

Αύγουστος 2020

Σήμερα πέρασαν 6 χρόνια από την γενοκτονία των Κούρδων Γεζίντι στο Σενγάλ.

Σήμερα 03.08.2014 πέρασαν 6 χρόνια από την γενοκτονία των Κούρδων Γεζίντι στο Σενγάλ.

1500 γυναίκες Γεζίντι, 1300 άντρες και παιδιά απήχθησαν... 

Δεν ξεχνούμε ... 

Οι ισλαμιστές εκτέλεσαν εκατοντάδες Γεζίντι κατά τη διάρκεια των πολιορκιών τον Αύγουστο του 2014, ενώ εκατοντάδες περισσότεροι σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης.

Οι τζιχαντιστές εκτέλεσαν τα αγόρια τα οποία δεν θέλησαν να αλλαξοπιστήσουν, ενώ τις γυναίκες και τα κορίτσια, όπως είναι γνωστό, τις πούλησαν στα σκλαβοπάζαρα. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις κοριτσιών και γυναικών οι οποίες κατάφεραν να ξεφύγουν.

Έως ποτέ θα συνεχίζονται οι γενοκτονίες στην υφήλιο και ειδικότερα ενάντια στους Κούρδους ;

ΠΗΓΗ: Rawa Baban

Η Παγκοσμιοποίηση και το ''φιλί της ζωής'' ... από τον πογκολίνο

του Περικλή Δανόπουλου

Τα νέα δεδομένα, σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και οι τάσεις που διαμορφώνονται, έχουν ως εξής:

Οι παρακάτω εταιρείες ανακοίνωσαν ότι οι υπάλληλοί τους δεν θα επιστρέψουν στο γραφείο μέχρι τουλάχιστον το 2021:

Google, Universal Music Group,Warner Music Group, Sony Music, Amazon corporate κλπ.

Παράλληλα, κάποιες εταιρείες είπαν στους υπαλλήλους τους ότι δεν χρειάζεται να επιστρέψουν ποτέ ξανά στο γραφείο. Μεταξύ αυτών είναι οι: Facebook, Twitter, Square κλπ.

• Όλο και αυξάνονται οι πλατφόρμες της λεγόμενης ασύγχρονης τηλεκατάρτισης μέσω τηλε εκπαίδευσης.
• Οι τράπεζες μειώνουν καθημερινά τις συναλλαγές που γίνονται εντός των καταστημάτων, ενώ ετοιμάζεται ''νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου'' για το πλεονάζον προσωπικό.

Μην θεωρήσει κανείς, ότι πρόκειται για προσωρινή κατάσταση. Οι αλλαγές σε εργασιακό επίπεδο είναι προδιαγεγραμμένες. Τεχνητή νοημοσύνη αντικαθιστά κυρίως εργάτες, αλλάζει την μέθοδος εκπαίδευσης και πολλά ακόμα. 

Αυτό είναι το trailer σχετικά με όσα έρχονται.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, η κοινωνικοποίηση, η αλληλεπίδραση σε θέματα αντιμετώπισης ασθενειών μέσω αντισωμάτων και ανοσίας αγέλης, σιγά σιγά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο. Σε λίγο κανείς δεν θα θυμάται ότι κάποτε υπήρξαν συμμαθητές, συνάδελφοι, αμφίβολο και σύντροφοι σε κοινωνικούς ή εθνικούς αγώνες, στον έρωτα, στην ζωή. Κανείς δεν θα θυμάται τι σημαίνει δάσκαλος, δια ζώσης παιδεία, σήκωμα χεριού, ακόμα και πλάκα στην τάξη...

Τραβηγμένο; Μπορεί. Πάντως δεν αποτελεί σενάριο κάποιου ευφάνταστου ή ψεκασμένου. Οι αλλαγές που προαναφέρθηκαν γίνονται και μάλιστα με γοργό ρυθμό.

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ούσα ετοιμοθάνατη, πήρε το φιλί της ζωής. Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται.

Και όλα αυτά ξεκίνησαν, όταν κάποιος Κινέζος έφαγε μια νυχτερίδα ή ένα πογκολίνο...Ναι έτσι είναι, ένα νεκρό ζωάκι άλλαξε την μοίρα της ανθρωπότητας...Όχι δεν είναι σενάριο, έτσι μας είπαν και...''οφείλουμε'' να το πιστέψουμε.

Ποιoς είμαι εγώ να το αμφισβητήσω;

ΥΓ. Η κατάσταση ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι αλλαγές είχαν ετοιμαστεί, απλά τις επιτάχυνε...ο πογκολίνος.

ΦΩΚΑΙΕΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

ΦΩΚΑΙΕΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

 Μία υπέρλαμπρη αρχαία ιστορία 2.800 χρόνων με πανευρωπαϊκή & οικουμενική διάσταση. 

12η ΙΟΥΝΙΟΥ - ΗΜΕΡΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΜΝΗΜΗΣ 

Με τον ιστορικό ερευνητή Ιωάννη Κιουλέκα (Γιάννης Κιουλέκας) και την δημοσιογράφο Χαρά Λεμονή. 

Η τραγική κατάληξη (γενοκτονία – ξεριζωμός) 1914 / 1922 μέχρι σήμερα:

Η άθεη δεξιά: Η πρακτική αθεΐα

Αυτό είναι που θα πρέπει ως Χριστιανοί να προσέξουμε: ότι μια τέτοια πολιτική πρόταση που επιθυμεί να ρυθμίσει την κοινωνία βάσει του νόμου της ζούγκλας, του κοινωνικού δαρβινισμού όπου ο καθένας επιδιώκει να αναρριχηθεί πάνω στα ράκη των διπλανών, μια κοινωνία που βασίζεται στον αμείλικτο ανταγωνισμό και όχι τη συνεργασία ή την άμιλλα, είναι μια βαθύτατα άθεη κοινωνία. Αν περαιτέρω ισχυρίζεται ότι έχει σχέση και με το χριστιανισμό, τότε δεν είναι απλώς άθεη, αλλά και αντίχριστη, εφόσον αντιποιείται κάτι που δεν της ανήκει, παριστάνοντας κάτι που δεν είναι.

Η ζωντανή διαδικτυακή παρέμβαση του αντιπροέδρου της Χ.Δ. Γ.Ν. Παναγιωτίδη*

Όλοι όσοι παρακολουθείτε τα βιβλία της Χριστιανικής Δημοκρατίας θα θυμάστε ότι ο ιδρυτής της Νίκος Ψαρουδάκης καταδίκαζε αυτό που λεγόταν Διπρόσωπος Υλισμός. Επρόκειτο για τον υλισμό της δεξιάς (κεφαλαιοκρατία-καπιταλισμός), ο οποίος εκφραζόταν σε επίπεδο κοινωνικού συστήματος όσο και τον υλισμό της Αριστεράς, ο οποίος ωστόσο κατά κανόνα παρέμενε θεωρητικός-κοσμοθεωρητικός.

Αριστερά και Χριστιανισμός

Ο Νίκος Ψαρουδάκης είχε γράψει ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Επιστημονικός σοσιαλισμός και κοινωνικός χριστιανισμός», όπου επισήμαινε ότι σε επίπεδο κοινωνικού συστήματος, οι μαρξιστές προσέγγιζαν πάρα πολύ –μέχρι ταυτίσεως– τον χριστιανικό κοινωνισμό, δηλαδή το κοινωνικό σύστημα που βγαίνει μέσα από την Ορθοδοξία. Αυτό μεταξύ άλλων συνέβαινε επειδή οι πρώτοι

Κομμουνιστές ήταν Χριστιανοί και ο Μαρξ «δανείστηκε» τα συνθήματά του από τους Χριστιανούς αυτούς, όπως ο Γάλλος Ετιέν Καμπέ και ο Γερμανός Βίλχελμ Βάιτλινγκ. Το ίδιο συμβαίνει και με το κίνημα του Σοσιαλισμού, όπου ο πρώτος Σοσιαλιστές ήταν ο άγιος του Καθολικισμού Τόμας Μουρ (τον οποίο ο μαρξιστής συγγραφέας Βασίλης Ραφαηλίδης αποκαλούσε στο βιβλίο του «Η Μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού» «καλό Χριστιανό»), συγγραφέας της Ουτοπίας. Ωστόσο σε πολιτικό επίπεδο, ο μαρξισμός, ιδιαίτερα στη ρωσική του δογματική εκδοχή, τον λενινισμό, συνδέθηκε με τον πολιτικό ολοκληρωτισμό, μετον μονοκομματισμό, τα εγκλήματα γνώμης, τις διώξεις των αντιφρονούντων.

Όμως, επίσης, θα πει κανείς, συνήθως βλέπουμε μαρξιστές και αριστερούς να πραγματοποιούν πολεμική στη θρησκεία κ.λπ., να εμφανίζονται ως άθεοι κ.τ.τ. Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε σίγουρα αυτό που έλεγε ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λας στο τελευταίο βιβλίο του «Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας», ότι η κριτική που γίνεται στο χριστιανισμό είναι κατά κανόνα κριτική ενάντια στο φαρισαϊσμό. Πάντως, και πάλι ο μαρξιστικός υλισμός, στο βαθμό που διακηρύσσεται ως αθεϊστικό δόγμα, οποιεσδήποτε και αν είναι οι αιτιολογίες που μπορούμε να βρούμε για την απόρριψη του χριστιανισμού εκ μέρους συγκεκριμένων ανθρώπων, συνιστά πρόβλημα. Ο Ζακ Ελλύλ είχε γράψει χαρακτηριστικά ότι ο Μαρξ ήταν πολύ αυστηρός στην ανάλυση αλλά είχε δεχτεί αβασάνιστα δύο ιδέες. Μία από αυτές ήταν ότι ο υλισμός θεωρούνταν αληθής και ο Θεός ανύπαρκτος. Αυτό είναι και το πρόβλημα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας.

Άθεη δεξιά;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο συνδυασμός ακούγεται ως παράδοξο. Αφού συχνά οι Δεξιοί συχνά αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι της θρησκείας, ακόμη και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: μήπως οι εν λόγω διακηρύξεις είναι ανειλικρινείς; Μήπως η εν λόγω παράταξη προσεταιρίζεται το Χριστιανισμό και τον κόβει στα μέτρα της, ώστε να αποκτήσει

αβαντάζ έναντι των αντιπάλων της της Αριστεράς, οι οποίοι είναι γνωστοί για διακηρύξεις αθεΐας ή έστω αντικληρικαλισμού; Καταρχάς, να πούμε ότι υπάρχουν πολλοί απλοί άνθρωποι –ακόμη και πολιτικοί- που με αγαθές προθέσεις αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί και Χριστιανοί. Άλλωστε έχει γίνει μια όψιμη παράδοση στη χώρα μας αυτό. Στον εμφύλιο, οι λεγόμενοι εθνικόφρονες έλεγαν «Χριστιανοί δικαιούνται να είναι μόνο οι εθνικόφρονες»! Υπάρχουν επίσης και πολιτικά πρόσωπα που καλή τη πίστει μπορεί να νομίζουν πως οι δύο ιδιότητες είναι συμβατές, ακόμη και ταιριαστές!

«Η Κύπρος δεν κείται μακράν»

Απόπειρα διχασμού και παγίδευσης Κύπρου και Ελλάδας σε τετελεσμένα καταγγέλλουν ογδόντα δυο προσωπικότητες από ένα ευρύ φάσμα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου με μία σύντομη αλλά μεστή δήλωση που έδωσαν στην δημοσιότητα, που χαρακτηρίζει αδιανόητη οποιαδήποτε “διαπραγμάτευση” Τουρκίας και Ελλάδας όσο η πρώτη συνεχίζει τις παράνομες ενέργειές της.

Διαβάστε την δήλωση:

«Την ίδια ημέρα που η Τουρκία κάλεσε την Ελλάδα σε “διαπραγματεύσεις” επί μιας ορισμένης ατζέντας, κατά βάση αναθεωρητικής σε ό,τι αφορά την Τουρκία και κατά την οποία “πάγωσε” τις παράνομες έρευνες του πλοίου “Oruc Reis”, η Τουρκία εξήγγειλε με Navtex έρευνες στο πλαίσιο της κυπριακής ΑΟΖ με το πλοίο “Barbaros”.

llΠρόκειται για κίνηση η οποία αποσκοπεί να διασπάσει Κύπρο και Ελλάδα, να κατοχυρώσει ότι οι παράνομες τουρκικές ενέργειες εις βάρος της κυπριακής ΑΟΖ συνιστούν τετελεσμένα και φυσικά να εκβιάσει και τα δύο κράτη με περαιτέρω επιθετικές ενέργειες. Η τουρκική κίνηση, τόσο αυτή καθαυτή όσο και στο δεδομένο χρονικό πλαίσιο, αποτελεί απόπειρα παγίδευσης Κύπρου και Ελλάδας σε τετελεσμένα.

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, θεωρούμε αδιανόητη οποιαδήποτε “διαπραγμάτευση” Τουρκίας και Ελλάδας, όσο η πρώτη συνεχίζει τις παράνομες ενέργειες εις βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας – επιπλέον της κατοχής φυσικά.

Τυχόν τέτοια επιλογή από πλευράς Ελλάδας θα συνιστά εγκατάλειψη της Κύπρου και μη εκπλήρωση έστω και των ελαχίστων υποχρεώσεων της Ελλάδας προς την Κύπρο και προς το Διεθνές Δίκαιο.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ατυχείς τις δηλώσεις του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε ότι άλλο “Barbaros” και άλλο “Oruc Reis”, φωτογραφίζοντας αποδοχή από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης των νέων τουρκικών τετελεσμένων επί της κυπριακής ΑΟΖ. Οι δηλώσεις αυτές είναι απαραίτητο να ανασκευαστούν άμεσα και χωρίς να δημιουργείται η παραμικρή αμφιβολία ως προς τις ελληνικές προθέσεις».

Οι υπογράφοντες-ουσες:

Αγγελής Λευτέρης, καθηγητής, Τμήμα Πληροφορικής ΑΠΘ.

Αλευρομάγειρος Δημήτρης, αντιστράτηγος ε.α., επίτιμος γενικός επιθεωρητής Στρατού, συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ).

Αραβανόπουλος Φίλιππος Α., καθηγητής, Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος, ΑΠΘ.

Ασημακόπουλος Βασίλης, δικηγόρος-πολιτικός επιστήμονας, διδάκτωρ Πάντειου Πανεπιστημίου.

Γείτονας Αθανάσιος, καθηγητής, Τμήμα Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών, ΑΠΘ.

Γεωργιάδης Γεώργιος, υποστράτηγος ε.α., πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Ξάνθης.

Γεωργιάδου Δανάη, φιλόλογος-καθηγήτρια, Κύπρος.

Γιαννουλοπούλου Γιάννα, καθηγήτρια, Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, ΕΚΠΑ.

Δημητρακόπουλος Αλέξανδρος, καθηγητής, Τμήμα Δασολογίας & Φυσικού Περιβάλλοντος ΑΠΘ.

Δουλκέρη Τέσσα, καθηγήτρια, Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Επικοινωνίας, ΑΠΘ.

Ευαγγελίδης Χρήστος, αν. καθηγητής, Τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών, ΑΠΘ.

Ζαρωτιάδης Γρηγόριος, αν. καθηγητής, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, κοσμήτορας Σχολής ΟΠΕ, ΑΠΘ.

Ζερβουδάκης Εμμανουήλ, αντισυνταγματάρχης ε.α.

Θεοδοσίου Νικόλαος, καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, ΑΠΘ.

Καβάλα Μαρία, επίκ. καθηγήτρια, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ.

Καλλέργης Κωστής Ι.Γ., δικηγόρος, ποιητής.

Καλοκαιρινού Ελένη, καθηγήτρια, Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής, ΑΠΘ.

Καμτσίδου Ιφιγένεια, καθηγήτρια, Σχολή Νομικής, ΑΠΘ.

Κασάπη Ελένη, καθηγήτρια, Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, ΑΠΘ.

Κατσιφαράκης Κωνσταντίνος, καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, κοσμήτορας Πολυτεχνικής Σχολής, ΑΠΘ.

Κονταδάκης Μιχαήλ Ε., ομότιμος καθηγητής, Τμήμα Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, ΑΠΘ.

Κούγκολος Αθανάσιος, καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, ΑΠΘ.

Κουμάκης Λεωνίδας, νομικός, συγγραφέας.

Κουτσομητόπουλος Αλέξανδρος, πολιτικός επιστήμονας, δημοσιογράφος.

Κρεστενίτης Γιάννης Ν., καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, ΑΠΘ.

Λάζου Βασιλική, Ειδικό Διδακτικό Προσωπικό, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ.

Λιάμπας Αναστάσιος, αν. καθηγητής, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, ΑΠΘ.

Λυμπεράτος Μιχάλης, διδάκτωρ Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Νατσιάβας Σωτήρης, καθηγητής, Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών, ΑΠΘ.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

«Τώρα έχουμε, Παναγιοτάτους, Παναγία μου.Τώρα έχουμε υπερθετικούς βαθμούς.Κι εσένα σ’ αφήσαμε στο θετικό βαθμό!»

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

*****************

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

«Πόσο ακριβά το πλήρωσες αυτό το Μήτηρ Θεού!»«Πού σ’ έμπλεξαν κι εσένα!»

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Τάσος Λειβαδίτης

Κάθε βράδυ

κοιμάσαι μ' έναν θησαυρό:

αυτήν την πολυσήμαντη

αυριανή σου μέρα.

Τάσος Λειβαδίτης

..................................................

Το ζωγραφικό έργο

είναι του Ιβάν Αηβαζόφσκι

ΠΗΓΗ:Πρόσωπα
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κρίση «Oruç Reis»: Μια αποτίμηση κι ένα συμπέρασμα: Θα βγούμε νικητές

Του Σάββα Καλεντερίδη από τον Ινφογνώμονα

Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την αποκλιμάκωση, που ακολούθησε μια ιδιότυπη κρίση που πήγε να ξεσπάσει μετά τη δέσμευση από πλευράς της Τουρκίας θαλάσσιας περιοχής με NAVTEX για έρευνες του σκάφους «Oruç Reis» – περιοχή που καταλαμβάνει ελλαδική, κυπριακή και ολίγον αιγυπτιακή υφαλοκρηπιδα-ΑΟΖ.

Θεωρήσαμε σωστό να κάνουμε μια αποτίμηση της κατάστασης, αφενός για να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα για τη διαχείριση της κρίσης και αφετέρου για να δούμε τι θα πρέπει να περιμένουμε μετά τη λήξη της «εκεχειρίας».

Η Τουρκία θεωρεί ότι οι συμφωνίες που έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο για οριοθέτηση της ΑΟΖ και η παραχώρηση θαλασσοτεμαχίων σε ενεργειακούς κολοσσούς, και η ανάλογη διαδικασία που ξεκίνησε η Ελλάδα, αποτελούν επιχείρηση αποκλεισμού της Τουρκίας από το «μεγάλο παιχνίδι» της ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου. Επίσης, η Τουρκία θεωρεί ότι το Διεθνές Δίκαιο έχει κάποια κενά και δεν καλύπτει την περίπτωση των δικαιωμάτων που έχουν τα νησιά στις θαλάσσιες ζώνες, και πάντως αν εφαρμοστεί το Διεθνές Δίκαιο όπως το θέλει η Ελλάδα, η Τουρκία θα «φυλακιστεί» στα εδάφη της Ανατολίας και θα αποκλειστεί από τις θάλασσες.

Μάλιστα αυτά τα δύο –τον αποκλεισμό από τις θάλασσες και από το «μεγάλο παιχνίδι» της ενέργειας της Αν. Μεσογείου–, τα θεωρεί κάτι χειρότερο από τη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία την διαμέλιζε.

H πολιτική Ποντίου Πιλάτου του ΚΚΕ και οι πολιτικές απάτες του ΣΥΡΙΖΑ

Του Ηλία Παπαναστασίου

Πολλά ερωτηματικά δημιουργούν πολλές τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ και ειδικότερα η στάση του απέναντι στο πολιτικό πτώμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις απίστευτες αποκαλύψεις σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικότερα για την ανείπωτη καταστροφή στο Μάτι των 102 απανθρακωμένων συμπολιτών μας και η οποία καταστροφή δεν οφείλεται απλώς στην «απειρία» αλλά κυριολεκτικά στην εγκληματική αμέλεια των Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ και της μαφιόζικης συμπεριφοράς τους, ερωτάται η ηγεσία του ΚΚΕ εάν θα συναινούσε στην ποινική δίωξη των πολιτικών εγκληματιών του ΣΥΡΙΖΑ και της βέβαιης καταδίκης τους.

Εάν όχι, και πάλι ερωτάμε την ηγεσία του ΚΚΕ, του πλέον οργανωμένου κόμματος του εργατικού κινήματος και το οποίο παρόλη την φθίνουσα πορεία του και τον περιορισμό του σε ένα μετριότατο 5% του εκλογικού σώματος, αποτέλεσε και ακόμα αποτελεί την ελπίδα πολλών μαχητών του Λαϊκού κινήματος.

Γιατί σε μια εποχή σήψης του πολιτικού πτώματος του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, σε μια συγκυρία όπου ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ πνέει τα λοίσθια και σε μια ιστορική περίοδο που αποτελεί «χρυσή ευκαιρία» για το εργατικό κίνημα να απαλλαχθεί από το δυσώδες πτώμα του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια τέτοια περίοδο «μοναδικής ευκαιρίας» η ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται αν όχι να «βοηθά» τουλάχιστον να ανέχεται ή και να αδιαφορεί για την τύχη της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης των τελευταίων δεκαετιών που αποπροσανατόλισε τόσο κόσμο και δυσφήμισε όσο κανένας τον όρο «Αριστερά»;

Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ δεν βοηθά να δοθεί η χαριστική βολή στο πολιτικό πτώμα του ΣΥΡΙΖΑ, σώζοντας έτσι όχι μόνο την δική του ακεραιότητα και τιμή αλλά και την τιμή της συνολικής Αριστεράς;

Γιατί δεν πρωτοστατεί στην πολιτική εξόντωση του μεγαλύτερου πολιτικού απατεώνα των τελευταίων δεκαετιών βοηθώντας έτσι στην ανασύνταξη του εργατικού και σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού κινήματος;

Γιατί δεν αναρωτιέται, δεν «σακατεύτηκε» εκλογικά το ίδιο το ΚΚΕ από τις απίστευτες πολιτικές απάτης και μαφιόζικης διαχείρισης κρίσεων του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ (Εκλογές Ιούνη 2012, όταν το ΚΚΕ σε 42 μέρες από τις εκλογές του Μάη του 2012 έχασε το 50% της εκλογικής του δύναμης υποχωρώντας από 8,5% στο 4,5%);;;

Γιατί ρωτάμε, μήπως δεν εισέπραξε το ίδιο το ΚΚΕ την δυσφήμιση του όρου «Αριστερά» και «Κομμουνιστής» από την δυσώδη χρήση του εκ μέρους του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ;;;

Η σκέψη των Ελλήνων «αντιεθνικιστών»

Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη, χιόνια η μία και χιόνια η άλλη….

Του Θεόδωρου Αφαλιανιάτη 

Η επικοινωνία με τους άλλους και η ανάγνωση βιβλίων των προηγούμενων γενιών τους οδήγησαν να αποδώσουν τα προβλήματα που εντοπίζει η αισθητηριακή λογική με την έκφραση «καπιταλισμός- φασισμός».

Όχι όμως σαν έννοια-προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο, σα να είναι προϊόν των ίδιων των καταστάσεων, αυτόνομα, έξω από τη δικιά τους νοητική δραστηριότητα, σαν ουσία που υπάρχει αυτόνομα, που πηγάζει από την ίδια την κατάσταση. Έτσι «δημιουργούν» ένα πλάσμα αποκομμένο από την ίδια την αισθητηριακή πραγματικότητα, την εξέλιξη της, τους μετασχηματισμούς της. Ένα πλάσμα που έχει δική του ύπαρξη έξω από τον δημιουργό του.

Η έννοια χάνει την υπόσταση της και απομένει μία λέξη, «καπιταλισμός- φασισμός». Όχι όμως μια οποιαδήποτε λέξη αλλά μια μαγική δημιουργική λέξη που αρκεί να εισέρχεται σε κάθε περίσταση με το κατάλληλο πρόθεμα, π.χ. ελληνικός καπιταλισμός, τουρκικός καπιταλισμός κλπ. Είναι δευτερεύουσας σημασίας οι διαφοροποιήσεις της αισθητηριακής λογικής τους, η ουσία μετράει. Έτσι για τα πάντα εκφωνούν ότι είναι «ο καπιταλισμός, ηλίθιε», και η λέξη πια συμπλέκεται με άλλες καταστάσεις, αφηρημένα μέσα στο χώρο και το χρόνο, δημιουργώντας θεωρητικές μυθοπλασίες.

Η έννοια του προσώπου και του ατόμου στην θεολογική σκέψη

Ένα πρόσωπο της εποχής μας με μεγάλη θεολογική εμπειρία που μελέτησε την έννοια του προσώπου είναι ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο οποίος υποστήριξε ότι πνευματικά το πρόσωπο με το άτομο είναι δύο αντίθετες έννοιες [34]. Το άτομο φανερώνει τον άνθρωπο ως μία μονάδα του είδους στο οποίο ανήκει, υποτασσόμενο στην ίδια του την φύση. Αυτή η αντίληψη όμως εγκλωβίζει τον άνθρωπο σε μια υποτιθέμενη οντολογική αυτάρκεια και τον εμποδίζει να δει την τραγική του κατάσταση, η οποία τον οδηγεί στον θάνατο [35]. Ο γέροντας κατανόησε μετά από ασκητικούς αγώνες ότι ο Θεός εμφανίζεται ως πρόσωπο μέσα από την φράση Εγώ ειμί ο ων [36]. Η υποστατική αυτή διατύπωση έδωσε την δυνατότητα στον Σωφρόνιο να κατανοήσει ότι ο Θεός είναι πρόσωπο. Δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, ούτε η ουσία Του παίζει τον πρωταρχικό λόγο. Η υποστατική αρχή αποτελεί την εσώτατη αρχή του Είναι του Θεού. Αυτό έχει άμεσες συνέπειες στην χριστιανική ανθρωπολογία και την δυνατότητα της προσωπικής ύπαρξης για τον άνθρωπο [37].

Ο Σωφρόνιος ερμήνευσε χριστολογικά το ανθρώπινο πρόσωπο. Υποστήριξε ότι ο άνθρωπος για να κατασταθεί πρόσωπο πρέπει να φτάσει στο καθ’ ομοίωσιν, αφού πρώτα κενωθεί κατά τρόπο παρόμοιο που ο Θεός κενώθηκε δια του Ιησού Χριστού [38]. Η κένωση, η οποία αποτελεί μια ησυχαστική επιρροή, πραγματοποιείται α) με την θεοεγκατάλειψη, η οποία βιώνεται κυρίως από διανοούμενους, ασκητές ή πιστούς αλλά και β) με την περιχώρηση [39]. Με την θεοεγκατάλειψη ο άνθρωπος παιδαγωγικά εγκαταλείπεται από την Χάρη του Θεού, με αποτέλεσμα να αισθανθεί την κενότητα και την απόλυτη μοναξιά. Τότε η καρδία του ανθρώπου αισθάνεται την ανάγκη να βγει από την εγωιστική του αυταρέσκεια και να ανοιχθεί προς τον Θεό, τον συνάνθρωπο και την κτίση. Η κίνηση αυτή προς τον άλλο οδηγεί τον άνθρωπο στην περιχώρηση, την προσευχή, την ασκητική και λειτουργική του άνθρωπου για όλη την δημιουργία. Ο άνθρωπος τότε με την προσευχή του ανεβάζει όλη τη δημιουργία στο Θεό και ο τελικός σκοπός του είναι η εν-χρίστωση των πάντων δια της Χάριτος. Ο σταυρός αυτής της καθόδου, της θεοεγκατάλειψης, είναι η απαράβατη προϋπόθεση για την αναστάσιμη άνοδο του ανθρώπου προς τον Θεό [40]. Έτσι η κένωση, αν δεν φέρει την απελπισία στον άνθρωπο, ελκύει την θεία Χάρη. Τότε γεννιέται η δοξολογία και η ευγνωμοσύνη στην καρδιά του ανθρώπου φέρνοντας στον άνθρωπο την οντολογική του ολοκλήρωση ως προσώπου. Ανατέλλει, όπως αναφέρει ο γέροντας Σωφρόνιος, ο πνευματικός ήλιος το όνομα του οποίου είναι υπόστασις (πρόσωπον). Αυτή είναι η αρχή μίας καινούργιας μορφής ύπαρξης του ανθρώπου με την Αγία Τριάδα, όχι επιφανειακά ή διανοητικά, αλλά οντολογικά [41]. Η λειτουργική προσευχή και ο ασκητισμός βοηθούν τον άνθρωπο να καταστεί πρόσωπο [42].

Ένας άλλος σύγχρονος θεολόγος, ο οποίος ασχολήθηκε με την μελέτη του προσώπου είναι ο Ιωάννης Ζηζιούλας, μητροπολίτης Περγάμου. Ο Ζηζιούλας υποστηρίζει ότι στη σύγχρονη εποχή η έννοια του ανθρώπινου προσώπου έχει χάσει την ιερότητά του. Η υποβάθμιση του ανθρώπου σε άτομο στέρησε την δυνατότητα στον δυτικό κόσμο να διασώσει την έννοια του ανθρώπινου προσώπου. Ο άνθρωπος υποστατικά μπορεί να υπάρξει μόνο ως πρόσωπο. Η έννοια του προσώπου δεν είναι μία πρόσθετη ιδιότητα του ανθρώπου, ως προσωπείο σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφία, αλλά είναι στην φύση του να υπάρχει ως πρόσωπο. Ο Θεός είναι ελεύθερος οντολογικά και μπορεί να υπάρξει ως πρόσωπο. Ο άνθρωπος υπάρχει ως πρόσωπο μόνο σε σχέση με τον Άλλο και κατ’ επέκταση με τον συνάνθρωπο. Αλλιώς καταντά άτομο [43].

Παναγία θεοτόκε νοικοκυρά μου...

«…Παναγία θεοτόκε νοικοκυρά μου
μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά
με τόσες όμορφες εικόνες σου
σ’ αυτό το σκουπιδότοπο (στο ύψος Παρθενώνας)….»

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

* Φορητή εικόνα του 15ου αιώνα, της «Παναγίας Γλυκοφιλούσας» στον τύπο της Καρδιώτισσας. Η εικόνα ανήκε σε ιδιωτική συλλογή, όμως λόγω της ιδιαίτερης καλλιτεχνικής της αξίας, που αναγνωρίστηκε εξαρχής από το επιστημονικό προσωπικό του μουσείου, αγοράστηκε το 2000 από το Βυζαντινό Χριστιανικό Μουσείο. Με βάση τεχνοτροπικά στοιχεία, που παραπέμπουν στον ονομαστό Κρητικό ζωγράφο Άγγελο, χρονολογήθηκε στον 15ο αιώνα.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Χτες βράδυ άκουγα χτύπους μέσα μου.
Χτύπους ζωντανού πλάσματος. Είχα την εντύπωση
πως κάτι ήταν κοντά σε μια πόρτα, έτοιμο να βγει
και την εντύπωση πως εγώ ο ίδιος ήμουν μπροστά
σε μια πόρτα που θα άνοιγε.

Η λέξη φως
επανέρχονταν στο μυαλό μου, ή καλλίτερα
το φως επανέρχονταν μέσα μου σαν αίσθηση
που αναγκαστικά έπειτα γινόταν λέξη.

Φως:
η κορυφαία του χορού των λέξεων της ψυχής μου,
που ζητούσε να συνδεθεί με τις άλλες λέξεις.

Κάθισα αρκετή ώρα στο πάρκο, μόνος,
χωρίς να νιώθω την ψύχρα,
προσηλωμένος σε αυτό που γίνονταν μέσα μου.

Οι φυλλωσιές των δέντρων κρέμονταν πάνω μου,
η νύχτα ήταν προχωρημένη. Σηκώθηκα όρθιος.

Ένιωθα ελαφρύς, κι ένιωθα την ψυχή μου
να έχει ανυψωθεί μέσα μου.

Οι κινήσεις της μου θύμιζαν
τις κινήσεις του ευλύγιστου γερακιού
πάνω από τον Ταύγετο.

Μια νύχτα ακόμη, μια μέρα ακόμη,
θέλεις να σου εμπιστευτώ κάτι;

Μου φαίνεται πως
οι νύχτες και οι μέρες μου
δεν κόβονται από το χρόνο μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Σαν σήμερα, το 1991, έφυγε από τη ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

''Ενώπιος ενωπίω''

ΠΗΓΗ: Πρόσωπα
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Εν μέσω συμπληγάδων η τουρκική οικονομία

Της Ρουμπίνας Σπάθη από την Καθημερινή

«Οταν μιλούσα για την Τουρκία ένιωθα επί καιρό σαν το αγόρι που φώναζε τη λέξη “λύκος” και αποδεικνυόταν κάθε φορά ψεύτης». Με τη γλαφυρή αυτή διατύπωση ο Ρότζερ Κέλι, οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, περιέγραφε προ διμήνου την έκπληξή του για την ικανότητα της τουρκικής οικονομίας να ελίσσεται εν μέσω κρίσεων, συχνά με ανορθόδοξες μεθόδους, και να αποφεύγει τόσο την κατάρρευση όσο και την προσφυγή στο ΔΝΤ.

Εκπληξη δικαιολογημένη, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια η οικονομία της Τουρκίας φλερτάρει με την πτώχευση, απειλείται με νέα νομισματική κρίση, ανάλογη εκείνης που τη γονάτισε τον Αύγουστο του 2018, και εμπνέει στους αναλυτές σχεδόν τη βεβαιότητα ότι βρίσκεται στον προθάλαμο του ΔΝΤ.

Η διττή θεώρηση της δεισιδαιμονίας

του Μιχάλη Μερακλή, ομοτίμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφου και φιλόλογου

Είναι γνωστό, ότι ο πρώτος και κύριος εχθρός του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού υπήρξε η δεισιδαιμονία. Συναφώς ο παλαιότερος πολιτισμός του αγροτικού χώρου, που τον διείπε σε πολλές εκδηλώσεις η συνειρμική και μαγική σκέψη, θεωρήθηκε ως ο κατεξοχήν δεισιδαιμονικός πολιτισμός.

Τη στάση αυτή υιοθέτησε και ο νεοελληνικός Διαφωτισμός, μολονότι στην τελική διαμόρφωσή του συνετέλεσαν και ορισμένοι παράγοντες που δεν υπήρχαν στη Δύση και ανάλογα τον διαφοροποίησαν (αυτό προτίθεμαι να δείξω σε προσεχή εργασία μου).

Στο παρόν άρθρο μου θέτω το ζήτημα της δεισιδαιμονίας –ειδοποιού σημείου της παραδοσιακής, αγροτικής κυρίως κοινότητας– από μιαν άλλη πλευρά, όπως εξετάζεται σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κείμενο του Αμερικανικού γερμανιστή και λαογράφου Donald Ward, δημοσιευμένο σ’ έναν από τους τελευταίους τόμους του περιοδικού της “Αυστριακής Εταιρίας για τη Λαογραφία”1. Τίθεται εδώ το δίλημμα, αν η δεισιδαιμονία είναι αυτο το αρνητικό, όπως ο Διαφωτισμός με τόσην έμφαση τη θεώρησε, ή αντίθετα ένα φαινόμενο θετικό, –και με ποιάν έννοια– όπως υποστήριξε

Το 1790 ο γνωστός Άγγλος πολέμιος Γαλλικής επανάστασης Edmund Burke έγραφε μεταξύ άλλων ένα κείμενο (Reflections on the Revolution in France), όπου διατύπωνε και την άποψη, ότι ο άνθρωπος είναι ένα θρησκεύον ον, παρατηρούσε ωστόσο, ότι “η δεισιδαιμονία είναι η θρησκεία των ανοήτων”, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά την άποψη του Διαφωτισμού, ότι ο άνθρωπος, αν και ο δημιουργός του χάρισε τη λογική, υπόκειται σε λογικές πλάνες. Και το πιο μεγάλο λάθος και σφάλμα του ανθρώπινου πνεύματος είναι η δεισιδαιμονία. Μπορεί να απορρέει από τη θρησκευτική υπόσταση του ανθρώπου, όμως είναι τόσο πεπλανημένη, ώστε μόνο ο ανόητος ενστερνίζεται αυτό το κατάλοιπο σκοτεινών εποχών αμαθείας.

Μιαν ολότελα αντίθετη εκδοχή διατύπωνε ο Γκαίτε τριάντα χρόνια αργότερα στο βιβλίο του Maximen und Reflexionen, όπου διαβάζουμε: “Η δεισιδαιμονία είναι η ποίηση της ζωής, γι’ αυτό δεν βλάπτει τον ποιητή να είναι δεισιδαίμων”.

Απο τη μια μεριά λοιπόν η άλογη δεισιδαιμονία είναι τόσο μακριά από το θείο λόγο και απο τη συγγενή προς αυτόν χριστιανική πίστη, ώστε δεν μένει παρά να λογαριάζουμε το δεισιδαίμονα μεταξύ των ηλιθίων. Και από την άλλη στη δεισιδαιμονία αντικαθρεπτίζεται η δημιουργική πρόσληψη του κόσμου από τον άνθρωπο, τόσο συγγενική προς την ποιητικήν ορμή.

Είναι διαμετρικά αντίθετες οι δύο αυτές απόψεις, αλλά, στο βάθος, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία: της πίστης. Ότι η πίστη, όπως λέει ο Ward, μπορεί να οδηγήσει σε μορφές άλογης συμπεριφοράς, το δείχνει π.χ. η εποχή των διωγμών των μαγισσών στη Δύση ή ακόμα οι φαντασιώδεις παραστάσεις των ημερών μας για σατανιστικές λατρείες.

Εντούτοις: αν και η ιστορία βρίθει από περιπτώσεις άλογης δεισιδαιμονίας, φιλόσοφοι και εθνολόγοι, όπως και ο Γκαίτε, έχουν σημειώσει, λέει ο Ward ότι η δεισιδαιμονία είναι απαραίτητη στην ανθρώπινη ζωή. Αλλά ως κυρίαρχη άποψη είχε επικρατήσει αυτή που αρνείται το θετικό της ρόλο, καλύτερα τονίζει τα ολέθρια αποτελέσματά της. Και αυτή η ιστορία της άρνησης και απόρριψης της δεισιδαιμονίας είναι μακρά: μαρτυρείται στην κλασική αρχαιότητα, στους εκκλησιαστικούς πατέρες, σε ολόκληρο το Μεσαίωνα, στους χρόνους του ευρωπαϊκού προσηλυτισμού και προπάντων στον Διαφωτισμό και την επικράτηση του θετικισμού, φτάνοντας ως τις μέρες μας.

Μάνος Κατράκης

''Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Μάνος Κατράκης
ήταν θείος σας, αδελφός της γιαγιάς σας...''
Πολλοί
δεν γνωρίζουν καν τον Μάνο Κατράκη. Πια...
Τον αγαπούσα και τον θαύμαζα
για την αγνή και αμόλυντη ιδεολογία του.

Δεν ήταν άνθρωπος της εξουσίας,
ούτε της γραφειοκρατίας,
ούτε της μαρξιστικής θεωρίας.
Ήταν ένας ρομαντικός,
που τον αγαπούσαν δεξιοί και αριστεροί
ακριβώς το ίδιο.
Θυμάμαι να τον σταματούν στο δρόμο
και να του κάνουν δώρα
- ότι είχαν πάνω τους - άγνωστοι άνθρωποι.
Ήταν ένας άγιος του θεάτρου,
ένας γνήσιος ηθοποιός του λαού.

Οι φρεγάτες Belharra, η συμμαχία με τη Γαλλία και οι τρικλοποδιές ΗΠΑ-Γερμανίας

Του Χρήστου Πουγκιάλη, πρωτοδημοσεύτηκε στο slpress.gr

Μέχρι τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα ετοιμαζόταν να υπογράψει συμφωνία με την Γαλλία για την προμήθεια δύο φρεγατών τύπου Belharra, με δικαίωμα επιλογής για ναυπήγηση άλλων δύο όμοιων στην Ελλάδα. Οι φρεγάτες αυτές είναι κορυφαίας επιχειρησιακής τεχνολογίας. Κανένα σημερινό τουρκικό πλοίο ή σχεδιαζόμενο να κατασκευαστεί δεν φτάνει τις δυνατότητες της Belhαrra. Μεταξύ των ανώτερων συστημάτων που διαθέτει περιλαμβάνονται και οι πύραυλοι SCALP Naval με εμβέλεια πλέον των 1000 χλμ. Ένα πλοίο από το Ιόνιο μπορεί να πλήξει την Άγκυρα ή και την αεροπορική βάση της Τουρκίας Αλ Ουατίγια στη Λιβύη!

Είναι τέτοια η επιχειρησιακή ανωτερότητα των εν λόγω φρεγατών, ώστε δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι θα προσέδιδαν ανάλογη επιχειρησιακή ανωτερότητα με εκείνη που προσέδωσε στον στόλο μας το θρυλικό “θωρηκτό Αβέρωφ” κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Πρόκειται για πλοία με ικανότητες να κυριαρχήσουν στον θαλάσσιο αγώνα της Ανατολικής Μεσογείου, περιλαμβανομένης της Κύπρου. Βεβαίως αμφιβάλουμε αν το πολιτικό σύστημα επιθυμεί να υπερασπισθεί την Κύπρο, πέραν των λόγων.

Όταν το 1911 η Ελλάδα παρέλαβε το θωρακισμένο καταδρομικό πλοίο “Γεώργιος Αβέρωφ”, αυτό ήταν το πιο σύγχρονο και ισχυρό πλοίο στην Ανατολική Μεσόγειο και βεβαίως στο Αιγαίο. Το πλοίο κόστισε πολύ ακριβά στο κράτος, αλλά το κράτος κέρδισε πολύ περισσότερα από αυτό. Η ανώτερη ταχύτητά του και το μέγιστο του βεληνεκούς των πυροβόλων του αποτελούσαν τον τρόμο των πολεμικών πλοίων του οθωμανικού στόλου.

Τα στοιχεία αυτά αξιοποιήθηκαν ιδανικά από το ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, με αποτέλεσμα την μεγάλη συμβολή του πλοίου στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους και στην απελευθέρωση των νήσων του Βορείου Αιγαίου από τους Τούρκους. Χάρη στις επιτυχίες αυτές, τόσο το πλοίο όσο και ο Κουντουριώτης αναδείχθηκαν σε θρύλους.

Η “διμερής αμυντική συμφωνία” με Γαλλία

Πέραν της μεγάλης ευκαιρίας να αποκτήσει η Ελλάδα τέτοιες φρεγάτες, μαζί με την συμφωνία για την αγορά τους, η Γαλλία αντιμετώπιζε θετικά την επιθυμία της Ελλάδας να υπογράψουν και διμερή αμυντική συμφωνία. Η συμφωνία θα περιλάμβανε τη μεταστάθμευση μαχητικών αεροσκαφών Rafale και την αποστολή μιας ή δύο γαλλικών φρεγατών τύπου Fremm στο Αιγαίο.

Ποιος είναι ρατσιστής;

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο πατέρας μου ήθελε να ζήσει εδώ γιατί πίστευε πως η ελληνική κουλτούρα και η εκπαίδευση θα είναι σημαντικά για μας» λέει, μεταξύ άλλων, στην τηλεοπτική του συνέντευξη ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Κατά τα λοιπά περιγράφει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την αγωνία του μήπως απελαθούν οι γονείς του, αφού δεν είχαν χαρτιά, τον ρατσισμό που ένιωσε επειδή ήταν μαύρος «σε μια χώρα λευκών». Η εξομολόγησή του ξεσήκωσε θύελλα. Είναι δυνατόν να μας αποκαλεί ρατσιστές ο αχάριστος; Κάποιος μάλιστα τον αποκάλεσε «πίθηκο» – έτσι για να δείξει την ευγένεια της φυλής μας.

Ο Αντετοκούνμπο γεννήθηκε το 1994 από Νιγηριανούς γονείς. Μεγάλωσε δηλαδή στην Ελλάδα της δεκαετίας του ενενήντα και όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν δέκα ετών. Οντως η Ελλάδα ήταν μια χώρα λευκών που αντιμετώπιζε όσους μαύρους Αφρικανούς ζούσαν εδώ ως περίεργα εξωτικά όντα.

Η πρώτη επαφή της ελληνικής κοινωνίας με οικονομικούς μετανάστες έγινε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και οι αντιδράσεις απέναντι στους Αλβανούς οφείλονταν εν μέρει σε ένα ψυχικό σύνδρομο: θύμιζαν την Ελλάδα της ψωροκώσταινας, αυτήν που στα χρόνια της «αστακομακαρονάδας» θέλαμε να ξεχάσουμε. Οσοι δούλεψαν σκληρά έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο και απέκτησαν ιδιοκτησίες. Δεν ζήτησαν επιδοτήσεις.

...φύγαμε!

Λίστα Μελέτης: Δοκίμια για το Νεοελληνικό Πολιτισμό

Τον κατάλογο αυτό, ενδεικτικό και σίγουρα όχι εξαντλητικό, μας έστειλε φίλος της σελίδας, σαν πυξίδα για όσους ενδιαφέρονται να μελετήσουν εις βάθος θέματα Νεοελληνικής Ταυτότητας και Πολιτισμού.

Τα περισσότερα βιβλία εξετάζουν το θέμα από μία “ελληνοκεντρική” προοπτική.

Ίων Δραγούμης:

«Ελληνικός Πολιτισμός» (το σημαντικότερο βιβλίο του. Κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις).

·  Τι είναι το γλωσσικό ζήτημα (1907)

·  Ο ευγενικώτερα πολιτισμένος λαός (1907)

·  Α’ προκήρυξη προς τους σκλαβωμένους και τους ελευθερωμένους Έλληνες (1908)

·  Η Μικρή Πατρίδα (Β’ Προκήρυξη κτλ.) (l908)

·  Στρατός και άλλα (Γ’ Προκήρυξη κτλ.) (1909)

Γιώργος Σεφέρης:

• Δοκιμές τ. 1-3, εκδόσεις Ίκαρος

Οδυσσέας Ελύτης:

Ανοιχτά Χαρτιά

Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά

Εν Λευκώ

(όλα από τις εκδόσεις Ίκαρος)

Δημήτρης Πικιώνης:

Κώστας Παπαϊωάννου: Αθηναϊκή Επανάσταση και Θεατροκρατία

Του Κώστα Παπαϊωάννου από το Άρδην τ. 43

Και α­πό την ά­πο­ψη αυ­τή, δεν έ­χου­με πα­ρά να πα­ρα­βά­λου­με το κοι­νό του Racine και του Corneille με το κοι­νό του Marlowe και του Shakespeare και τον α­θη­να­ϊ­κό δή­μο στην πα­ρά­στα­ση των Περ­σών. Δεν έ­χου­με πα­ρά να θυ­μη­θού­με την ε­ξα­φά­νι­ση του αγ­γλι­κού θε­ά­τρου με­τά τον Που­ρι­τα­νι­σμό, για να κα­τα­λά­βου­με τον ορ­γα­νι­κό σύν­δε­σμο που υ­πάρ­χει α­νά­με­σα στην πα­ρου­σί­α ή την α­που­σί­α της μά­ζας και το πε­ριε­χό­με­νο και την πε­ριω­πή της Τρα­γω­δί­ας.

Το κοι­νό των Βερ­σαλ­λιών, το κοι­νό του Globe Theater και το κοι­νό του θε­ά­τρου του Διο­νύ­σου μάς δί­νουν τρεις τύ­πους κοι­νού που εί­ναι, ταυ­τό­χρο­να, τρεις γε­νι­κό­τε­ρες κοι­νω­νιο­λο­γι­κές κα­τη­γο­ρί­ες που δεί­χνουν τρεις μορ­φές κοι­νω­νί­ας στην ο­λό­τη­τά τους.

Α­πό τη μια με­ριά έ­χου­με έ­ναν κυ­ριαρ­χι­κό, και α­πο­κομ­μέ­νο α­πό κά­θε ε­πιρ­ρο­ή “α­πό τα κά­τω”, στε­νό κοι­νω­νι­κό σχη­μα­τι­σμό η­ρω­ϊ­κο-ιε­ραρ­χι­κού στυλ.

Έ­χου­με ύ­στε­ρα μια μά­ζα γε­μά­τη πά­θος αλ­λά χω­ρίς τη “φόρ­μα”, το στυλ που μό­νο το μά­θος μπο­ρεί να δώ­σει. μια μά­ζα ι­κα­νή να εν­θου­σια­στεί και να ε­πι­κοι­νω­νή­σει με τα υ­ψη­λό­τε­ρα νο­ή­μα­τα αλ­λά α­νί­κα­νη να γί­νει η ί­δια πη­γή νο­η­μά­των και α­ξιών, α­νί­κα­νη να α­ντι­τά­ξει μια δη­μιουρ­γι­κή βού­λη­ση α­πέ­να­ντι στην ορ­γα­νω­μέ­νη κοι­νω­νί­α, α­νί­κα­νη να υ­πάρ­ξει σαν α­πο­φα­σι­στι­κά πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό έ­να α­πλό με­τα­βα­τι­κό φαι­νό­με­νο…

Α­πό την άλ­λη με­ριά ό­μως έ­χου­με στην Α­θή­να του 5ου αιώ­να έ­να Τρα­γι­κό Θέ­α­τρο που έ­χει εν­σω­μα­τω­θεί μες την ί­δια την ορ­γα­νω­μέ­νη κοι­νω­νί­α κι έ­χει ταυ­τι­στεί με τις ί­διες της τις υ­πεύ­θυ­νες κρα­τι­κές λει­τουρ­γί­ες. Έ­χου­με μια κα­τά­στα­ση μες την ο­ποί­α η α­ντί­θε­ση του Κρά­τους και του Τρα­γι­κού εί­ναι ο­λό­τε­λα α­νύ­παρ­κτη – το Κρά­τος γεν­νή­θη­κε σαν στε­φά­νω­μα της ί­διας πά­λης με την ο­ποί­α η ε­πα­να­στα­τι­κή μά­ζα του 6ου αιώ­να ορ­γά­νω­σε και το δι­κό της θέ­α­τρο. και το Κρά­τος αυ­τό ε­ξα­φα­νί­στη­κε μα­ζί με το θέ­α­τρο: τό­σο ή­ταν κοι­νές οι ρί­ζες και οι πη­γές τους.

Ο Nietzsche, αυ­τός που πρώ­τος και ό­σο κα­νείς άλ­λος εί­δε το τρα­γι­κό φό­ντο του κλα­σι­κού πο­λι­τι­σμού, κα­τά­πλη­κτος μπρος στην κε­ντρι­κή και υ­πεύ­θυ­νη θέ­ση που εί­χε η τρα­γω­δί­α α­νά­με­σα στις λει­τουρ­γί­ες της α­θη­να­ϊ­κής Πο­λι­τεί­ας, α­να­ρω­τιό­ταν “πώς ο λα­ός των Μυ­στη­ρί­ων και των Δι­θυ­ράμ­βων κα­τόρ­θω­σε να αρ­μο­νί­σει την ύ­παρ­ξή του με την πιο αρ­ρε­νω­πή χα­ρά του α­γώ­να και την πιο ρω­μα­λέ­α άν­θηση των πο­λι­τι­κών του εν­στί­κτων;” Η α­πο­ρί­α αυ­τή –ο­λό­τε­λα α­κα­τα­νό­η­τη για τον κλα­σι­κό άν­θρω­πο– γί­νε­ται ε­ξη­γή­σι­μη αν σκε­φτού­με ό­τι ο Nietzsche ζού­σε κά­τω α­πό την πί­ε­ση ε­νός πο­λι­τι­σμού για τον ο­ποί­ο η Τρα­γω­δί­α και το Κρά­τος πα­ρι­στά­νουν δυο ρι­ζι­κά α­συμ­βί­βα­στες ο­ντό­τη­τες και αν, α­πέ­να­ντι στον πο­λυ­διά­στα­το κό­σμο που πε­ριέ­χε­ται μες την κλα­σι­κή έν­νοια του πο­λί­τη, α­να­λο­γι­στού­με την τε­τρά­στε­νη πε­ριο­χή της ω­μής Θέ­λη­σης Δύ­να­μης και το ο­ρι­ζό­ντιο ε­πί­πε­δο πά­νω στο ο­ποί­ο κι­νεί­ται σή­με­ρα έ­να “πο­λι­τι­κό ζώ­ο”.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:''Ρεμβασμὸς τοῦ Δεκαπενταυγούστου'' (1906)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:''Ρεμβασμὸς τοῦ Δεκαπενταυγούστου'' (1906)

( Άπαντα τόμος 4ος, Σελ. 85-97)

''...Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον ― ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας...''

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Σταματάκης

Η Αγιά Σοφιά, ο Ερντογάν και τα σχολικά βιβλία: Εξωραϊσμός της τουρκοκρατίας;

Του Κωνσταντίνου Χολέβα από το defence-point.gr

Στις 24 Ιουλίου 2020 ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν παρέστη σε ισλαμική τελετή εντός του ιερού ναού της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Ό,τι και αν κάνει το καθεστώς της γείτονος χώρας στη συνείδηση των Ελλήνων και όλων των Ορθοδόξων η Αγία Σοφία είναι ναός, είναι το Μεγάλο Μοναστήρι. Ιδρύθηκε ως ναός Χριστιανικός και εγκαινιάσθηκε από Χριστιανό Αυτοκράτορα, τον Ιουστινιανό το 537 μΧ. Η Αγία Τράπεζα καθαγιάσθηκε από τον τότε Πατριάρχη με λείψανα αγίων. Ἄπαξ ναός, ἐσαεί ναός.

Η Αγία Σοφία δεν είναι ούτε μουσείο, ούτε τζαμί. Είναι ναός καταπατημένος από το 1453. Η ιστορική δικαιοσύνη απαιτεί να παραχωρηθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να λειτουργεί μόνον ως ναός των Χριστιανών.

Η επιθετική πολιτική των γειτόνων ελπίζω να αφυπνίσει κάποιους συνέλληνες, οι οποίοι πίστευαν, λανθασμένα, ότι δια της αλλαγής των σχολικών βιβλίων Ιστορίας θα βελτιωθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τα νέο-οθωμανικά σχέδια αν εμείς εκδώσουμε και πάλι βιβλία με «συνωστισμούς» στη Σμύρνη ή αν διαγράψουμε τους ήρωες και τους μάρτυρες.

Η λέξη αλήθεια προέρχεται από το α (στερητικόν) και τη: λήθη. Δεν λησμονώ, δεν ξεχνώ. Αλήθεια είναι να διδάξω στους νέους μας τα όσα υποφέραμε από Οθωμανούς και Νεοτούρκους, αλλά να προσθέσω ότι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και δημοκρατικοί πολίτες δεν έχουμε εκδικητικές τάσεις. Θυμόμαστε τις γενοκτονίες, τους διωγμούς, τις ταλαιπωρίες για να μην επαναληφθούν.

Θα επιμείνω λίγο περισσότερο στην προσπάθεια των αναθεωρητών της Ιστορίας να εξωραΐσουν την Τουρκοκρατία. Τον Απρίλιο του 2017 αναρτήθηκε στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) μία πρόταση 10 επιστημόνων για αλλαγή άρδην όλης της ύλης της Ιστορίας από τη Γ΄ Δημοτικού μέχρι τη Β΄Λυκείου.

Οι συντάκτες ζητούν να μην τονίζεται η συνέχεια του Ελληνισμού και συρρικνώνουν τα πολεμικά και διπλωματικά γεγονότα. Δίνουν έμφαση στην οικονομική και κοινωνική ιστορία και επιχειρούν να παρουσιάσουν την Τουρκοκρατία σαν μία περίοδο Οθωμανικής διοίκησης με …ειρηνική συνύπαρξη εθνοτήτων και θρησκευτικών κοινοτήτων.

Η πρόταση προς το παρόν δεν έχει εφαρμοσθεί και προτείνω να εγκαταλειφθεί οριστικά. Χαρακτηριστικά αναφέρω το εξής: Στην ύλη της Γ’ Γυμνασίου προτείνουν να μελετηθεί η Βέροια ως Οθωμανική πολυθρησκειακή πόλη.

Λάθος πρώτον: Η Βέροια δεν υπήρξε Οθωμανική, αλλά ελληνική πόλη υπό τουρκική κατοχή. Λάθος δεύτερον: Η συνύπαρξη Ορθοδόξων Ελλήνων και Οθωμανών Μουσουλμάνων δεν ήταν ειρηνική, όπως θα ήθελαν οι οπαδοί της πολυθρησκείας, αλλά οι Μουσουλμάνοι εξουσιαστές καταπίεζαν τους Έλληνες.

Να ελπίζεις - να ελπίζεις πάντα -

Να ελπίζεις - να ελπίζεις πάντα -
πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους

- που τους ρημάζει η τρομερή ''ευκολία'' -

θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη

- πόθος ευγένειας - ηρεμία
ίσως όχι πολλές - ίσως να 'σαι άτυχος: καμία -

τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία.

Νίκος Εγγονόπουλος

*Το ζωγραφικό έργο είναι του ιδίου.

ΠΡΟΣΩΠΟ ή ΠΡΟΣΩΠΕΊΟ;

ΠΡΟΣΩΠΟ ή ΠΡΟΣΩΠΕΊΟ;

(Στην εποχή της μάσκας)

Μάνος Σ. Στεφανίδης

Εσύ ο διπλοπρόσωπος με το πρόσωπο στραμμένο προς εμάς. Νίκος Φωκάς 

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη ξαφνιασμένος. Ποιός είναι αυτός που με κοιτάζει; Είμαι εγώ ασφαλώς αλλά και δεν είμαι. Φορές νομίζω πως με ατενίζει χλευαστικά ένας ξένος. Είναι αυτό το πρόσωπο μου; Έχω ένα μόνο πρόσωπο και αν ναι, ποιό είναι; 

- Ποιό είναι, μ' άλλα λόγια, το αληθινό μας πρόσωπο; Αυτό το πρόσκαιρο που φοράμε σήμερα, αυτή την στιγμή, δηλαδή τώρα, κάπως απρόσεκτα ή ενοχικά και που είναι σχεδόν όμοιο με αυτό που φορούσαμε χτες και προχτές; Ή, μήπως πρόσωπο μας είναι το πρόσωπο της πρώτης μας νεότητας, εκείνο το νεανικό και ανεπίληπτο, αρυτίδωτο μέσα κι έξω, που μάς κοιτάει τώρα πια σαν ξένο, με απορία από το βάθος ξεθωριασμένων φωτογραφιών ;

Εκτός κι αν είναι το τελικό εκείνο πρόσωπο, το πρόσωπο που διαμορφώνει το ντομίνιο των γερατιών, με τις ρυτίδες και το θαμπό βλέμμα και που προετοιμάζεται αργά και αναπότρεπτα για να γίνει η μάσκα του θανάτου. Ποιό είναι λοιπόν το φαγιούμ δικαιούμαστε; 

Ή, μήπως δεν διαθέτουμε - δεν αξίζουμε καλύτερα - κανένα πρόσωπο, απλώς φοράμε βασανιστικά μάσκες σαν τους κακοποιούς ή τους θεατρίνους για τις ανάγκες του βαρετού ρόλου, του άχαρου επαγγέλματος που είναι ο βίος μας; Κι όταν αυτός τελειώσει, ανακουφισμένοι πετάμε τη μάσκα μακριά, αυτό το προσωπείο - μηχανή των ψεύτικων καγχασμών και των υποκριτικών δακρύων. Και αυτό λέγεται απλά θάνατος. 

Και τότε, μόνο τότε βλέπουμε με τα μάτια κλειστά να υποφωτίζεται η μελιχρή σκιά του αληθινού μας προσώπου...Μια εικόνα ούτε αληθινή ούτε ψεύτικη αφού κάθε στιγμή έχει την δική της αλήθεια και είναι ανόητο να ψάχνουμε το όποιο ψεύδος εκ των υστέρων.

Το ότι φέρουμε κατ' ανάγκη ή κατά συνθήκη ένα πρόσωπο - προσωπείο σαν νομικό έγγραφο ταυτότητας, δεν σημαίνει κιόλας ότι διαθέτουμε πρόσωπο. 

Το όποιο μας πρόσωπο δεν το φτιάχνουμε ούτε εμείς κι οι φιλοδοξίες μας ούτε καν ο χρόνος, ο λεγόμενος και πανδαμάτωρ ή μέγας Γλύπτης των μορφών. Το πρόσωπο μας το φτιάχνει το βλέμμα του άλλου. Αποκλειστικά. Όχι των άλλων αλλά του ενός και μοναδικού. Κι όταν εκλείπει αυτό το βλέμμα τότε και το πρόσωπο μας καθίσταται απλώς το δέρας της απωλείας.