«Έβαλα δύο τάγματα και αλληλοσυγκρούστηκαν και γέμισαν την χαράδρα πτώματα και εγώ έφυγα μέσα από τα μάτια τους». Η θρυλική παγίδα θανάτου που έστησε ο Αυξεντίου στους Βρετανούς στη μάχη στα Σπήλια

Στις 11 Δεκεμβρίου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου μαζί με τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γρίβα Διγενή και κάποιους άλλους αντάρτες, έστησαν μία παγίδα θανάτου στους Βρετανούς, στην περιοχή Σπήλια. Μπερδεύοντάς τους, τελικά οι Άγγλοι στρατιώτες αλληλοεξοντώθηκαν. 

Στην κορυφογραμμή που δεσπόζει το χωριό Κούρδαλι βρίσκονταν τα λημέρια της ΕΟΚΑ. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα σύστημα τριών κρησφύγετων, αποθηκών, μαγειρίων και άλλων μυστικών εγκαταστάσεων. Το σημείο όμως προδόθηκε και περικυκλώθηκε από Βρετανούς στρατιώτες. Στόχος τους ήταν η σύλληψη του αρχηγού της ΕΟΚΑ και άλλων ανταρτών. Αν το πετύχαιναν θα έδιναν τέλος στον απελευθερωτικό αγώνα. Ο Γρίβας με τον Αυξεντίου και άλλους 18 αντάρτες, βρίσκονταν στο κρυσφύγετό τους, ανατολικά της Κακοπετριάς στο χωριό Σπήλια. Τότε έφτασαν βρετανικά φορτηγά γεμάτα στρατιώτες. Ο Διγενής διέταξε τον Αυξεντίου να κάνει αναγνώριση. Γυρίζοντας πίσω, ανέφερε πώς επρόκειτο για περίπου 200-250 στρατιώτες, οι οποίοι κατευθύνονταν προς την πλευρά τους. 

Μεταμοντέρνα Αριστερά (21)– Η Δικτατορία του Λουμπεναριάτου

Του Ηλία Παπαναστασίου

Αφυδατώνοντας την Ελληνική Οικονομία και φορολογώντας την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αποφάσισαν οι Αυτιστικοί του Διπολικού ΣΥΡΙΖΑ να μοιράσουν καθρεφτάκια στους Ιθαγενείς μετονομάζοντας το μοίρασμα της Φτώχειας και την κατανομή της Αθλιότητας σε «Κοινωνική Πολιτική της Πρώτη Φορά κλπ». Ταυτόχρονα, χωρίς ίχνος αιδούς και αξιοπρέπειας έδωσαν αυξήσεις, που ξεπέρασαν το 17% κατά το διάστημα της Κυβέρνησής τους, στο Δημοσιοϋπαλληλικό Μανδαρινάτο και το οποίο στελεχώνει τα μεσαία και ανώτερα στρώματα του Κρατικού Μηχανισμού 
όταν οι μισθοί του Ιδιωτικού Τομέα που αφορούν τους εργαζομένους βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο, μη ξεπερνώντας τα 400–500 ευρώ, με αδήλωτη εργασία και σε πάμπολλες περιπτώσεις – ιδιαίτερα στον χώρο της εστίασης– να μην πλησιάζουν τα 5 ή 10 ένσημα το μήνα αν και απασχολούνται κανονικότατα. 

Είναι προτιμότερο για τους «μη μου άπτου» Δικαιωματικούς «Αριστερούς» η καλοζωία των Πραιτοριανών τους δηλαδή των Lumpen που βολεύτηκαν στο Δημόσιο παρά η οργανωμένη ενίσχυση των θέσεων εργασίας στον Ιδιωτικό Τομέα με τις εξαθλιωμένες θέσεις εργασίας που προσφέρει σε νέα άτομα. Προέχει η καλοζωία των Πραιτωριανών που αναβαθμίστηκαν κοινωνικά και από συριζοτρόλ έγιναν «κάποιοι» σε υψηλόμισθες θέσεις του Δημοσίου, ειδικότερα του στενού πυρήνα του Κράτους. 

Ταυτόχρονα ο Μέγας Chief της Φυλής των Ινδιάνων, παραδίδει μαθήματα σοβαρότητας στην Γειτονική Ιταλική Κυβέρνηση προτρέποντας τα μέλη της να συμβιβαστούν όπως ακριβώς έκανε και ο ίδιος εισάγοντας τον διεθνή όρο kolotoumba. 

Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να αφήσει – όπως φαίνεται– φήμη μεταγενέστερου δεινού Διπλωμάτη και Διαπραγματευτή προκαλώντας άφθονο γέλιο σε όλους μας και μάλιστα σε τόσο δύσκολους και στενάχωρους καιρούς. 

Θετικό σημείο είναι το γενναιόδωρο γιουχάισμα που υφίστανται οι πρωτοκλασάτοι του ΣΥΡΙΖΑ, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τις αποδοκιμασίες Υπουργών και Ηγετικών Στελεχών στον εορτασμό του Πολυτεχνείου. 

Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλώντας όλους τους διαφωνούντες μαζί του «Φασίστες» δεν ορρωδεί προ ουδενός». Οι «Δίκαια Αγανακτισμένοι» έγιναν «Ακροδεξιοί Φασίστες» και οι Δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που αντιστέκονται «Προπαγανδιστές των Fake News».. Kυριολεκτικά, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσει… 

Τα κίτρινα γιλέκα -Σερένα Νομικού

Οι διαδηλωτές στη Γαλλία δεν έχουν κανέναν αρχηγό, καμία οργάνωση και δεν εκφράζουν καμία απαίτηση. Το μοναδικό που τους ενώνει είναι ένας ύμνος: η Μασσαλιώτιδα, το γαλλικό τραγούδι που γεννήθηκε στην επανάσταση του 1789.

.

Επικαιρότητα

Κανένας δεν είχε προβλέψει τίποτα. Κανένας δεν φανταζόταν πως αυτός ο θηριώδης αριθμός ατόμων θα πλημμύριζε τους δρόμους του Παρισιού (άρθρο μου). Κανένας δεν σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κλιμακωθεί η βία στις διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη Γαλλία. Κανένας δεν υπέθετε πως η κυβέρνηση θα ένοιωθε τόσο ανίσχυρη και ανασφαλής, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τα «κίτρινα γιλέκα» που έχουν γεμίσει τις τηλεοπτικές οθόνες του πλανήτη.

Πόσο μάλλον όταν τα «κίτρινα γιλέκα» δεν έχουν κανέναν αρχηγό, καμία οργάνωση και δεν εκφράζουν καμία απαίτηση. Το μοναδικό που ενώνει τους διαδηλωτές είναι ένας ύμνος: η Μασσαλιώτιδα, το πασίγνωστο γαλλικό τραγούδι που γεννήθηκε στην επανάσταση του 1789. Εντυπωσιακό για εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που, παρά το ότι έχουμε υποφέρει τα πάνδεινα επί οχτώ ολόκληρα χρόνια, έχουμε σκύψει το κεφάλι ισχυριζόμενοι πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, επειδή δεν υπάρχει ηγέτης!

Που επικρίνουμε αυτούς που μας υποδεικνύουν πως έτσι θα καταστραφούμε και θα χαθούμε ως Έθνος από το πρόσωπο της γης ως ανεύθυνους, αφού έτσι θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ηρεμία! Που έχουμε εξευτελιστεί διεθνώς, αποτελώντας ντροπή για την Ευρώπη. Που έχουμε χάσει την εθνική μας αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την ελευθερία και την κυριαρχία μας, χωρίς καμία ουσιαστική διαμαρτυρία.

Που έχουμε ανεχτεί την παράνομη αντιστροφή του δημοψηφίσματος, την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, την εξορία 500.000 παιδιών μας, τη μεταφορά των χρεών μας στις επόμενες γενιές, τη φτωχοποίηση και τον εξευτελισμό μας ακόμη και από τους αδύναμους γείτονες μας, με μία αδιαφορία που κυριολεκτικά σκοτώνει. Τι μπορεί αλήθεια να πει κανείς; Την πικρή αλήθεια. Απλά ότι έχουν απομείνει πολύ λίγες Ελληνίδες και ακόμη λιγότεροι Έλληνες στην Ελλάδα.

Οι ναζί και η κατασκευή των νέων ειδώλων

του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 148

Η χαμένη Ατλαντίδα, το Άγιο Δισκοπότηρο και η νέα θρησκεία του Γ’ Ράιχ

«Αυτός που ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον.

Αυτός που ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν».

Τζορτζ Όργουελ, 1984

Τον Ιανουάριο του 1933, το ναζιστικό κόμμα κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία. Για τον Χίτλερ όμως, η εξουσία ήταν μόνο η αρχή. Τον ίδιο μήνα, σε μια «οικογενειακή» συνάντηση, θα εξουσιοδοτούσε τον αρχηγό των Ες Ες, Χάινριχ Χίμλερ, να συγκροτήσει «μια επιλεγμένη ομάδα που θα απαρτίζεται από πραγματικούς γνώστες, ένα Τάγμα, μια αδελφότητα Ιπποτών γύρω από το Άγιο Δισκοπότηρο του αγνού αίματος. Η αιώνια ζωή που προσφέρει το Δισκοπότηρο προορίζεται αποκλειστικά για τους πραγματικά αγνούς και ευγενείς». Τα λόγια του Χίτλερ καταγράφηκαν στο προσωπικό ημερολόγιο του Χίμλερ με το χαρακτηριστικό στυλό με την πράσινη μελάνη και η επιθυμία του Φύρερ άρχισε να υλοποιείται την επομένη κιόλας. Ο Χίμλερ θα έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο στην απαίτηση του αρχηγού του και θα στρατολογούσε στην αποστολή από ιστορικούς, εθνολόγους και αρχαιολόγους, μέχρι γλωσσολόγους, γιατρούς και ειδικούς στην ευγονική.

Ουσιαστικά, όλοι αυτοί θα προσπαθούσαν, με το αζημίωτο φυσικά, να προσαρμόσουν την επίσημη κρατική εκδοχή για την καταγωγή του γερμανικού έθνους στο αφηρημένο αφήγημα των ναζί και να αντικαταστήσουν τον «ιουδαϊκό» χριστιανισμό με μια νέα θρησκεία χρησιμοποιώντας θολούς μύθους, ξεχασμένους θρύλους, προφορικές παραδόσεις, αλλά και απίθανες φαντασιώσεις και ξεκάθαρες προκαταλήψεις. Για τον σκοπό αυτό θα συγκροτούνταν το 1935 ένα ερευνητικό ίδρυμα-ομπρέλα με το απατηλό όνομα Άνενερμπε (Προγονική Κληρονομιά), το οποίο θα άγγιζε εκατοντάδες επιστήμονες και εκπαιδευτικά ιδρύματα και στο οποίο θα έρρεαν άφθονα κρατικά κονδύλια μέχρι το 1945 και το τέλος του Ράιχ.

"Κίτρινα γιλέκα" κι οι εξέδρες των γηπέδων! Τ' αδέλφια των οπαδών της ΑΕΚ από τη Μασσαλία!

Ζωρζ Μπερνανός, Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημέριου

του Σπύρου Κουτρούλη από την Ρήξη φ. 148 

Πρόκειται πράγματι για ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αναφέρεται σε έναν μάλλον αδέξιο εφημέριο, που πηγαίνει να διακονήσει σε μια επαρχιακή πόλη που αργοσβήνει μέσα στην πλήξη. Ο χριστιανισμός βρίσκεται σε παρακμή και αυτό οφείλεται όχι μόνο και όχι κυρίως στους αρνητές του, αλλά στα μέλη της Εκκλησίας. 

Όπως γράφει ο Σ. Ζουμπουλάκης στο επίμετρο, «Φτάνει εκεί χωρίς εκκλησιαστική και ανθρώπινη γενικότερα πείρα, χωρίς θεολογική συγκρότηση, χωρίς διοικητική ικανότητα, χωρίς ταλέντο. Δεν ξέρει να χειρίζεται ζητήματα. Είναι ένας αδύναμος άνθρωπος, επονείδιστα αδύναμος» (σελ.486). Αποκτά δύναμη να αντέξει τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες «από το γεγονός ότι έχει παραδώσει τη ζωή του στον Χριστό και άρα δεν νιώθει καμία ανάγκη να υπερασπιστεί τον εαυτό του» (σελ.489). 

Τελικά θα τα καταφέρει καλά. Στις τελευταίες στιγμές του θα τον περιθάλψει η σύντροφος ενός παραλίγο ιερέα, που θα δείξει αισθήματα αληθινής αγάπης. Όπως γράφει ο Σ. Ζουμπουλάκης, «Ό,τι δεν γνώρισε ο εφημέριος στους νόμιμους γάμους και στους εκκλησιαζόμενους της ενορίας του, θα το γνωρίσει τώρα στο παράνομο ζευγάρι ενός παπά που πέταξε τα ράσα και ζει με παλλακίδα. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του, θα του δοθεί να γνωρίσει το μυστήριο της αγάπης» (σελ.492).Ο εφημέριος αγαπάει τους άλλους και τον εαυτό του χωρίς φιλαυτία, πεθαίνει τελικά πολύ νέος από μια μορφή επιθετικού καρκίνου. Ο Σ. Ζουμπουλάκης επισημαίνει πως η συγκλονιστικότερη πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας, που είναι η προτεραιότητα του άλλου έναντι του εαυτού μας, η αγάπη για τον συνάνθρωπο που φτάνει μέχρι την αγάπη για τον εχθρό, δεν μπορεί πράγματι να έχει τίποτε κοινό με τον εγωϊσμό (σελ.494). 

Η γερμανική επέλαση - Analyst Team

H κατάληψη της Ευρώπης που τα κέντρα εξουσίας της (ΕΚΤ, ESM, Κομισιόν) ήδη ελέγχονται από Γερμανούς, με τη δημιουργία του 4ου Ράιχ, ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη – ενώ μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν το αντιλαμβάνεται.

.

Επικαιρότητα

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας και της Κωνσταντινούπολης καταστράφηκε οικονομικά από τους Γερμανούς στις αρχές του 20ου αιώνα, με Δούρειο Ίππο την Τράπεζα της Ανατολής (πηγή) – ενώ η ένωση της Ελλάδας με την Κύπρο εμποδίστηκε περί το 1915, από τον τότε βασιλιά της δυναστείας που είχε επιβάλλει η Γερμανία, λόγω του ότι αρνήθηκε να στηρίξει τις συμμαχικές δυνάμεις στη Σερβία. Εάν δεν είχε προηγηθεί η οικονομική αποδυνάμωση των Ελλήνων, δεν θα είχε ακολουθήσει η μικρασιατική καταστροφή – με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα.

Πρόσφατα τώρα, με έμμεση ευθύνη ξανά των Γερμανών, η χώρα μας καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό οικονομικά, βαδίζοντας με γρήγορα βήματα προς τη χρεοκοπία 2.0 – οπότε είναι πολύ πιθανόν να βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις, με τελικό αποτέλεσμα τον εδαφικό διαμελισμό της. Το ενδεχόμενο αυτό ήδη φαίνεται στο θέμα της Μακεδονίας, με Δούρειο Ίππο τα Σκόπια, όπου η ελληνική κυβέρνηση σύρθηκε, από τους Γερμανούς ουσιαστικά, σε μία κατάπτυστη συμφωνία – ενώ η Κύπρος απειλείται από την Τουρκία που ασφαλώς έχει στόχο την ολοκληρωτική της κατάληψη.

Εάν η Ελλάδα τώρα χάσει τη Μακεδονία, με τους Σκοπιανούς να την αποκαλούν ήδη «Μακεδονία του Αιγαίου», μαζί με την Κύπρο, τότε θα έχει τελειώσει ως Έθνος – πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν αυτά που γνωρίζουμε στη Θράκη και στη Β. Ήπειρο.

Σύμφωνα πάντως με αυτόπτη μάρτυρα, ήδη από το 1985 στην Ξάνθη ένα ζευγάρι γερμανών επιστημόνων από το πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης συγκέντρωναν σε έναν χώρο περί τα 200 τμ. στοιχεία για τους Πομάκους – έχοντας την πεποίθηση πως είναι απόγονοι μίας εκ των γερμανικών φυλών. Επειδή δε είναι η μοναδική καθαρόαιμη ευρωπαϊκή φυλή, με την έννοια πως δεν έχει υποστεί προσμίξεις, θεωρήθηκε κατάλληλη για την έρευνα – η οποία συμπεριελάμβανε από γενεαλογικά δένδρα έως τη μελέτη νεκροταφείων, τη μέτρηση και την καταγραφή των χαρακτηριστικών των κεφαλιών!

Πολιτικές προοπτικές του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Ενόψει της 2ης πανελλαδικής συνδιάσκεψης του Άρδην δημοσιεύουμε το κείμενο μας που θα αποτελέσει το εισαγωγικό κείμενο της συνδιάσκεψης το Σάββατο το πρωί. Εν συνεχεία ο λόγος θα δοθεί σε κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες που δημοκρατικού πατριωτικού χώρου για να τοποθετηθούν γύρω από τις πολιτικές προοπτικές του.

Α.

Οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, κυρίως οι εθνικές εκλογές, αναμένεται να αναδιαμορφώσουν το πολιτικό τοπίο στη χώρα, το οποίο και τείνει πλέον αυθόρμητα να εκφράσει τις πραγματικότητες της καθίζησης που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξ. Ελ. Καθώς η χώρα βυθίζεται σε καθεστώς γεωπολιτικής και εθνικής αποδόμησης, οικονομικής και κοινωνικής λεηλασίας, πολιτιστικής και υπαρξιακής κρίσης, το πολιτικό κατεστημένο αποκτάει μια ροπή αναδιάταξης, προσανατολιζόμενο όμως σε κατευθύνσεις που επιβεβαιώνουν αντί  να αίρουν το αδιέξοδο.

Η νέα πόλωση που προδιαγράφεται μέσα από την ανάλυση των δημοσκοπήσεων, αλλά και των ποιοτικών πολιτικών δεδομένων, διαπερνάει οριζόντια το πολιτικό σκηνικό: εντοπίζεται μεταξύ των εθνομηδενιστικών ηγεσιών και της πατριωτικής βάσης, των «απογειωμένων ελίτ» εναντίον των «ριζωμένων πλειοψηφιών». Εντούτοις, το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο ετοιμάζεται να εκφράσει στρεβλά αυτή την αντίθεση: Η ταύτιση του παλαιού πολιτικού κόσμου –από την κεντροδεξιά μέχρι την… άκρα αριστερά και τους αντιεξουσιαστές– με την παγκοσμιοποίηση, η απόλυτη εγκατάλειψη του κοινωνικού σώματος από τον πολιτικό και τον πνευματικό κόσμο, αποτελούν παράγοντες που συντείνουν στη «μετάφραση» της διαμορφούμενης πόλωσης με τους όρους των ξεπερασμένων διαιρέσεων του παρελθόντος: Απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ο «πατριωτικός πόλος» κινδυνεύει να εκφραστεί προνομιακά από τα δεξιά της ηγεσίας της ΝΔ –και όχι κεντρικά από το κόμμα αυτό, καθώς η ηγεσία του φλερτάρει με τον εθνομηδενισμό– μέχρι την άκρα δεξιά, ενώ από το κέντρο μέχρι την αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, επιμένουν να ενσαρκώνουν την εγχώρια εκδοχή της παγκοσμιοποιητικής σοσιαλδημοκρατίας, που κατά τα άλλα βυθίζεται σε όλη την Ευρώπη. (Το ΚΚΕ, προφανώς, εξαιρείται από την ανάλυση έχοντας επιλέξει τον ιδιότυπο «ησυχασμό» του κόμματος-μουσείο, το οποίο αναλώνει όλη την δραστηριότητά του σε επετειακές εκδηλώσεις, αναφερόμενο στον προηγούμενο και στον προ-προηγούμενο αιώνα).

Εκκλησία και Πολιτεία

Του π. Γεωργίου Μεταλληνού από την Ρήξη φ. 148

Εχουν κορυφωθεί τελευταία οι συζητήσεις για τον «χωρισμό» Εκκλησίας – Πολιτείας σε συνδυασμό με την αναθεώρηση του Συντάγματός μας. Είναι δε πέρα για πέρα φανερό πώς νοείται, από την πλευρά τουλάχιστον, της Πολιτείας. Το σκοπούμενο είναι η πλήρης αποσύνδεση της Ορθοδοξίας από το Έθνος, η ιδιωτικοποίηση της παραδοσιακής μας Πίστης για τη μεταβολή του Έθνους –και όχι μόνο του Κράτους- σε ά-θρησκο και, τελικά, άθεο. Στην παγκοσμιοποίηση, που είναι ο τελικός προορισμός της ανθρωπότητας, κατά τους σχεδιασμούς της Υπερδύναμης, συμπορεύονται δύο τάσεις: η αθεΐα και η πανθρησκεία, που είναι πρακτική αθεΐα, ως πολυθεΐα.

Οι σχέσεις όμως Εκκλησίας και Έθνους (συνεπώς και της Πολιτείας) στην ελληνορθόδοξη παράδοση είναι ιστορικά διαμορφωμένες και αποτελούν ουσιώδες συστατικό της ταυτότητάς μας. Το σημαντικότερο δε, διακρατούν την ενότητα του Έθνους, κάτι που λειτουργεί σωτήρια σε δυσχείμερες περιόδους της ιστορίας του. Στην ουσία του Έθνους μας, που χαρακτηρίζεται στην παράδοσή μας ως Λαός του Θεού και Σώμα Χριστού, ήδη από την εποχή Αποστόλων (Πραξ. Κειμ. 2,4 και 6) καθιερώθηκαν δύο διακονίες (δεν λέμε εξουσίες) σύμφωνα με το δυσυπόστατο του ανθρώπου: διακονία του σώματος και διακονία της ψυχής, με όλα τα συναφή με τα δύο αυτά μεγέθη προβλήματα.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικές στιγμές αυτής της πορείας και της αδιατάρακτης ως σήμερα συνέχειάς της. Αποφασιστική ήταν η πρόταση του Μ. Κωνσταντίνου (4ος αι.) να θεωρείται «επίσκοπος των εκτός». Δηλαδή, σε όσα αφορούν στον Λαό του Θεού –το εθνικό Σώμα- και βρίσκονται έξω από τα εσωτερικά της Εκκλησίας. Έτσι διαμορφώνονται οι σχέσεις Ιερωσύνης και Βασιλείας, και όχι κατά την δυτική και μη ορθόδοξη ορολογία: Εκκλησίας και Πολιτείας. Μη λησμονείται ότι ο Ρωμαιοκαθολικισμός ή Παπισμός και ο Προτεσταντισμός είναι χριστιανισμός άλλου είδους, σαφώς διακρινόμενος από την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση, που συνεχίζεται στην Ορθοδοξία.

Ο Μοργκεντάου το είχε προβλέψει: Γερμανικό και πάλι το πρόβλημα της Ε.Ε., όχι ιταλικό ή ελληνικό!!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ

Υποκρίνονται σκανδαλωδώς. Όλοι τους εκεί πάνω στις Βρυξέλλες. Διότι είναι γερμανόφρονες. Δεν πρόκειται ούτε για ιταλικό, ισπανικό, ούτε καν ελληνικό τα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και μπήκαν στην ατζέντα του Eurogroup και του EcoFin ή θα συζητηθούν στη συνάντηση των ηγετών, εντός του Δεκεμβρίου, στην παρδαλή αίθουσα του πολυδάπανου κτιρίου Europa.

Είναι πρωτίστως γερμανικό. Με την κρίση του 2008 διαπιστώθηκε ότι οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν αυτές που είχαν εκτεθεί σε τοξικά προϊόντα. Τις αμαρτίες τους όμως πλήρωσαν οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και άλλοι που τους κακομεταχειρίστηκε όσο ποτέ-μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο-η γερμανική προπαγάνδα.

Δέκα χρόνια μετά από την ιστορική αυτή καμπή για την ΕΕ η αδελφότητα των Βρυξελλών διαπιστώνει ότι έχει πάλι προβλήματα. Το ακριβές όμως είναι οτι δεν ξεπέρασε ποτέ τα παλιά που όλο φουντώνουν, φουντώνουν, φουντώνουν.
Η γερμανική ατμομηχανή, στην οποία είχε επενδύσει η αμερικανική εξωτερική πολιτική επί προεδρίας Χάρι Τρούμαν για τη μεταπολεμική ανάκαμψη ολόκληρης της Δ. Ευρώπης, τελικά δεν λειτούργησε παρά μόνο για τον εαυτό της. Όλες οι άλλες χώρες και κυρίως αυτές του Νότου:

• Έστειλαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες ως εργάτες για την ανασυγκρότηση της ρημαγμένης από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς Γερμανίας αφήνοντας πίσω τη δική τους ανάπτυξη.
• Μερικά χρόνια αργότερα, κι όταν η γερμανική οικονομία δεν απέδιδε τα κατά των σχεδιαστών της προσδοκώμενα, με τη συνομολόγηση του ευρώ μετάγγισαν πολύτιμο δικό τους αίμα στο Βερολίνο, πριν αρχίσει να τρεκλίζει αποκαμωμένο από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Ταυτοχρόνως το γερμανικό σύστημα παραγωγής αθέμιτου ανταγωνισμού και παράνομου πλουτισμού αποδείχθηκε το πλέον ευφάνταστο και αποδοτικό. Από τη Siemens μέχρι τη Volkswagen και από τη Lidl μέχρι την ίδια τη Deutche Bank έχουν γραφτεί χιλιάδες επί χιλιάδων σελίδων δικογραφίες και ρεπορτάζ με περιεχόμενο που ούτε ο τολμηρότερος σεναριογράφος του Χόλυγουντ δεν μπόρεσε να επινοήσει.
Και συνεχίζονται να γράφονται σελίδες δόξης. Την τελευταία εβδομάδα, 170 (εκατόν εβδομήντα) στελέχη της εισαγγελίας και της αστυνομίας του Βερολίνου εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στα γραφεία της κεντρικής γερμανικής τράπεζας στη Φρανκφούρτη κι άρχισαν να συγκεντρώνουν νέα στοιχεία για διευκόλυνση επιφανών πελατών της στη φοροδιαφυγή και τον ύποπτο πλουτισμό.

• Η ζημιά στα δημόσια έσοδα είναι-και πάλι-κάτι παραπάνω από εμφανής, ενώ ο κίνδυνος από τα τοξικά προϊόντα της τα οποία εμπλουτίζει ακόμα μεγαλύτερος. Ουδείς όμως από τους οικονομισάριους των Βρυξελλών (δείχνει να) ανησυχεί ή να προβληματίζεται για την έκταση της σήψης στο βασίλειο της Άγγελας Μέρκελ. Θα πληρώσουν και πάλι άλλοι.

Αν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο με την κεντρική ιταλική τράπεζα ή την Τράπεζα της Ελλάδας, θα είχαν φτάσει ήδη αυτοπροσώπως στη Ρώμη ή την Αθήνα η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Πιέρ Μοσκοβισί και μισό τάγμα τυμβωρύχων με γκρι κουστούμια για να ελέγξουν τα πεπραγμένα των αφρόνων του Νότου, ενώ ο Μάριο Ντράγκι θα έκλεινε βιαστικά τη στρόφιγγα του χρήματος μέχρι να καταρτιστεί κατεπειγόντως ένα σκληρό μνημόνιο εις βάρους τους προς γνώση και συμμόρφωση.
Καμώνονται ότι χαίρει άκρας υγείας το σύστημα στην Ευρώπη τους. Ωστόσο αυτό ακριβώς το σύστημα είναι που καταρρέει. Η αρχή έγινε με τους κραδασμούς σε Ιρλανδία και Ελλάδα, μα μια και τίποτα δεν διορθώθηκε χάριν του κοινωνικού οφέλους, τα πράγματα έχουν πάρει έναν άκρως απειλητικό δρόμο. Όχι πια για χώρες της περιφέρειας αλλά για τα βαριά ονόματα της ηπείρου.

ΑΥΤΗ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ ΑΠ' ΤΟ ΜΥΑΛΟ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Αυτή η φωτογραφία δεν λέει να μου φύγει από το μυαλό…

… απ’ όταν την πρωτοαντίκρυσα, πριν αρκετό καιρό, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου “Η Σκιά της Σκιάς” (εκδ. Άγρας, 1996), ενός πολιτικο-αστυνομικού μυθιστορήματος του Πάκο Ιγκνάσιο Ταΐμπο ΙΙ, που η υπόθεσή του εκτυλίσσεται στο μετεπαναστατικό Μεξικό του ‘22.

Ο εικονιζόμενος τύπος είναι ο Φορτίνο Σαμάνο, υπολοχαγός του Ζαπάτα, αγνώστων λοιπών στοιχείων πέραν του γεγονότος ότι αυτή η στιγμή είναι η τελευταία του! Σε λίγα δευτερόλεπτα εκτελέστηκε από τον Ομοσπονδιακό στρατό! Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε από το φακό του Agustin Victor-Casasola το 1917, τον απεικονίζει να καπνίζει το τελευταίο πούρο του μπροστά ακριβώς από τον τοίχο της εκτέλεσης, ελάχιστα πριν ακουστεί το μοιραίο “Πυρ!“.

Από την πρώτη στιγμή που είδα τη φωτογραφία “κόλλησα”. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο τύπος με τη μάγκικη στάση αναμετριόταν εκείνη τη στιγμή με τον επικείμενο θάνατό του! Αυτό το ύφος του “έζησα όπως γούσταρα” και “παίξαμε και χάσαμε” μου έχει καρφωθεί στο μυαλό έκτοτε. Αναρωτιέμαι αν μπορεί ένας άνθρωπος σημερινός, “μεταμοντέρνος”, να συμβιβαστεί με το μοιραίο με τον τρόπο που το αποτύπωσε η φωτογραφία, μπροστά σε έναν από τους τόσους “τοίχους της Καισαριανής”, που σημάδεψαν με βαθύ κόκκινο την ιστορία του περασμένου αιώνα.

«Εμπρός! Να ληστεύσουμε την φτώχεια μας!»- Άννα Στάικου

Πλησιάζουν οι γιορτές κι εγώ ετοιμάζω, την 8η κατά χρονική σειρά, αναμέτρησή μου με το τέρας που λέγεται «φτώχεια, γραφειοκρατία και ανάμεσά μας η μόνιμη ληστεία»

Οι ουρές αιτημάτων σε δημόσιους χώρους –παραμονές γιορτών- θυμίζουν θλιβερά εθελοντικά θυσιαστήρια. Στοίβα οι άνθρωποι αρθρώνουν με λογική, δίκαια συνήθως αιτήματα σε πρόσωπα που έχουν από φόβο αδρανοποιηθεί και αυτομάτως αμύνονται με σιδερένιες αρνήσεις. Για να μετατρέψουν την άρνηση σε κάτι χαριτωμένο, ρίχνουν συνεχείς ευθύνες στον αδύναμο, τον άνεργο, τον φτωχό.

Βαρέθηκα. Κοντεύουμε να μετατραπούμε σε σελίδες του μυθιστορήματος του Φραντς Κάφκα. Από κεί που βροντοφώναζαν ότι είμαστε λέξεις του Συντάγματος αυτής της έρμης χώρας, καταντήσαμε να είμαστε πεταμένα γραμμάτια ανεξόφλητα. Κάτι δηλαδή σαν το βάρος που θα πρέπει να πεταχτεί.

Στο τέλος θα οφείλουμε και συγγνώμες που δεν έχουμε αυτοακυρωθεί.

Όλα να τα αντέξουμε δεν λέω, αλλά αντοχή με παράνοια δεν ονομάζεται αντοχή. Ονομάζεται παραμόρφωση.

Ποιος αντέχει την κατά κόρον ληστεία με βαναυσότητα και ύπουλο τρόπο;;

Η απάντηση κανονικά είναι ΟΥΔΕΙΣ. Αλλά αν το ομολογήσεις, πας στο επόμενο βήμα που είναι ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;

Σιωπή στα πέριξ…. Τόση πυκνή σιωπή σαν κοιμητήριο της Μ. Παρασκευής.

Όμως εγώ ετοιμάζω αναμέτρηση με τους διαδρόμους, τις δαιδαλώδεις διαδρομές, τους παγερούς εντεταλμένους, το μπέρδεμα και το ανακάτωμα των εξόδων κινδύνου με εισόδους επίσης κινδύνου.

Έχω έτοιμο χάρτη. Ξέρω τις αρνήσεις, αλλά με ύφος Δον Κιχώτη θα αιτηθώ το δίκαιο των αιτημάτων μου. Θα αποδείξω και φέτος λίγο πριν την επέλαση των γιορτών ότι το σφαλερό ληστρικό σύστημα είναι θανατερό. Δεν θα φέρω αποτέλεσμα , αλλά για άλλη μια φορά θα ξεφορτωθώ τον Σάντο Πάντσο από τα σπλάχνα μου.

Το ξεφόρτωμα του Σάντσο είναι ήδη μια μεγάλη νίκη.

Εάν δεν μπορείς να αναμετρηθείς με τον ληστή έξω σου, τουλάχιστον να αναμετρηθείς με τον ληστή μέσα σου.

Εκπρόσωπος YPG: Η Τουρκία ένοχη εγκλημάτων πολέμου

1. 
2. Πηγή: ANF

Το Διεθνές Φόρουμ για τη Δημογραφική Αλλαγή και την εθνοκάθαρση στο Αφρίν, που οργανώθηκε στο Amude, αξιολόγησε τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις της τουρκικής εισβολής στο Αφρίν.

Ο καθηγητής Christopher What, από τη Σχολή Ιατρικής του British Columbia University, μίλησε για την κατάσταση των καταυλισμών προσφύγων στη Shehba. Ο What είχε προσωπική πείρα λόγω των υπηρεσιών που προσέφερε στα κέντρα υγείας στη Mosul και το Shengal, μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου το 2017, και συνέκρινε την παρούσα κατάσταση στη Shehba με την κατάσταση στο Shengal και τη Mosul. Τόνισε ότι το Afrin έχει περάσει από μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση και αυτό που υπενθύμισε είναι ότι, σύμφωνα με τον Heyva Sor a Kurd (Κουρδική Ερυθρά Ημισέληνος), περίπου 300 χιλιάδες άνθρωποι από το Afrin αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Shehba και ότι τόσο το τουρκικό όσο και το συριακό καθεστώς έχουν καταστήσει δύσκολη την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες. Υπογράμμισε ότι η κατάσταση είναι σαφώς πιο δύσκολη κατά τη χειμερινή περίοδο και τόνισε ότι υπάρχει ανάγκη αύξησης του αριθμού των κέντρων υγείας και των εργαζομένων στη Shehba.

Ο εκπρόσωπος του YPG ενημέρωσε σχετικά με τα εγκλήματα πολέμου

Ο εκπρόσωπος του YPG, Nuri Mehmud, ήταν επίσης ένας από τους ομιλητές του Φόρουμ. Έκανε σημαντικές δηλώσεις για τον Ερντογάν και τις πολιτικές τού καθεστώτος του στην περιοχή και μοίρασε έγγραφα με πληροφορίες και στοιχεία για εγκλήματα πολέμου. Ο Mehmud υπενθύμισε ότι εκπρόσωποι του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών είχαν στείλει επιστολή στον ΟΗΕ προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τη συνεχιζόμενη κατοχή της Afrin λέγοντας ότι η πόλη «αποτελεί την κύρια απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας».

 Λόγοι και Αιτίες της τουρκικής κατοχής

Οι καταλήψεις των μαθητών, η εμφυλιακή μηχανική και η αμφισβήτηση του εκπαιδευτικού εθνομηδενισμού

του Γιώργου Ρακκά

Αν υπάρχει μια έννοια που έχει κακοπάθει περισσότερο από τους πομπούς της κυβερνητικής προπαγάνδας, αυτή είναι εκείνη του «φασισμού», καθώς χρησιμοποιείται κατά το δοκούν πλέον από τη συριζαϊκή εξουσία ώστε να ποινικοποιήσει ιδεολογικά κάθε έκφραση αντιπολίτευσης εναντίον της, ιδίως εκείνες που έχουν πατριωτικές ορίζουσες. Αυτό επικεντρώνεται κατ’ εξοχήν ενάντια στις πατριωτικές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν με την αναγγελία και την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, ότι στην ίδια εμπεριέχεται ρήτρα για δέσμευση των κυβερνήσεων εκατέρωθεν, ότι θα αποτρέψουν οποιαδήποτε εκδήλωση εναντίον της.

Η απόπειρα κατασυκοφάντησης των πατριωτικών κινητοποιήσεων, κορυφώνεται τώρα εναντίον του κύματος των μαθητικών καταλήψεων που πραγματοποιούνται κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα καταγγέλλοντας την συμφωνία των Πρεσπών. Το αφήγημα που επιστρατεύει η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι, καθώς οι κινητοποιήσεις των μαθητών υποκινούνται υποτίθεται από την ακροδεξιά, συνιστούν «απειλή για τη δημοκρατία» και πρέπει να καταπολεμηθούν όχι μόνον από το Υπουργείο, αλλά και από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα,καθώς και ευρύτερα από το ‘αντιφασιστικό κίνημα’. Με αυτόν τον τρόπο επιστρατεύεται μια ‘εμφυλιακή μηχανική’ που θέλει να εξαιρέσει από το πολιτικό παιχνίδι την βούληση της πλειοψηφίας, καθώς οι κυβερνητικοί ισχυρίζονται ότι… η ελεύθερη έκφρασή της ενισχύει την… αμφισβήτηση του πολιτεύματος (!). Έτσι, μιας και ο ίδιος ο λαός είναι «μακεδονομάχος», «φασίστας» και «πατριδοκάπηλος», η βούλησή του μπορεί να παρακάμπτεται, κι έτσι η δημοκρατία μπορεί να καταπατείται στην πράξη από τους ίδιους τους υποτιθέμενους υπερασπιστές της, εκείνους που κατά τα άλλα την έχουν μεταβάλει σε αποκλειστικό κτήμα των ημετέρων και των καθεστωτικών.

ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ - 42 ΑΙΤΗΜΑΤΑ...

Κώστας Ντουντουλάκης

Υποστηρίζω απολύτως τα κίτρινα γιλέκα! Αυτά είναι τα 42 δημοκρατικότατα αιτήματα του μεγαλειώδους κινήματος: 

1. Κανένας άστεγος στον δρόμο.

2. Αύξηση του βασικού μισθού στα 1.300 ευρώ.

3. Επιπλέον αναλογικότητα του φόρου στο εισόδημα.

4. Υιοθέτηση πιο ευνοϊκής πολιτικής για τους μικρομεσαίους εμπόρους. Όριο στη δημιουργία μεγάλων εμπορικών ζωνών γύρω από τις μεγάλες πόλεις, κάτι που «σκοτώνει» τα μικρά μαγαζιά και δωρεάν παρκινγκ στο κέντρο των μεγάλων πόλεων.

5. Σχέδιο ενεργειακής απομόνωσης των κατοικιών για μεγαλύτερη οικονομία των νοικοκυριών και οικολογική πολιτική.

6. Φόροι: Οι «μεγάλοι» ( όπως Google, Amazon,Μc Donalds) να πληρώνουν πολλά και οι «μικροί» λίγα.

7. Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης να είναι ίδιο για όλους.

8. Το σύστημα συνταξιοδότησης πρέπει να παραμείνει αλληλέγγυο άρα σοσιαλιστικό.

9. Καμία σύνταξη κάτω από 1.200 ευρώ.

10. Πάγωμα των φόρων στα καύσιμα και ακύρωση της επιπλέον επιβάρυνσης στους τεχνικούς ελέγχους.

11. Υιοθέτηση του αναλογικού εκλογικού συστήματος με στόχο τη σωστότερη εκπροσώπηση του γαλλικού λαού στο Κοινοβούλιο.

12. Όλοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι θα έχουν δικαίωμα σε έναν μεσαίο μισθό. Τα έξοδα τους θα ελέγχονται και εφόσον δικαιολογούνται θα τους επιστρέφονται τα χρήματα. Θα έχουν δικαίωμα στο «κουπόνια εστιατορίου και στα «τσεκ διακοπών».

13. Οι μισθοί όλων των Γάλλων εργαζομένων και συνταξιούχων, καθώς και τα επιδόματα τους θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό.

14. Προστασία της γαλλικής βιομηχανίας. Απαγόρευση της μετεγκατάστασης τους. Η προστασία της βιομηχανίας μας είναι η προστασία της τεχνογνωσίας μας, του savoir-faire και των θέσεων εργασίας.

15. Τέλος της αποσπασμένης εργασίας. Είναι αφύσικο για άτομο που εργάζεται σε γαλλικό έδαφος να μην επωφελείται των ίδιων δικαιωμάτων και του ίδιου μισθού. Όλοι οι άνθρωποι έχουν άδεια να εργάζονται στο γαλλικό έδαφος θα πρέπει να είναι ίσοι εργασιακά με τους Γάλλους πολίτες και οι εργοδότες τους να τους αμείβουν με τον ίδιο τρόπο που αμείβουν έναν Γάλλο εργαζόμενο.

16. Επιπλέον περιορισμός του αριθμού των συμβάσεων ορισμένου χρόνου για τις μεγάλες εταιρείες. Θέλουμε περισσότερες συμβάσεις αορίστου χρόνου.

17. Όχι πια παρακράτηση στην πηγή του εισοδήματος.

18. Τέλος στις προεδρικές αποζημιώσεις εφόρου ζωής.

19. Να ευνοηθεί η μεταφορά των εμπορευμάτων δια μέσου σιδηροδρόμων.

20. Τέλος για το CICE – την έκπτωση φόρου για την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα. Αξιοποίηση αυτών των χρημάτων για το λανσάρισμα της γαλλικής βιομηχανίας αυτοκινήτων υδρογόνου (το οποίο είναι πιο οικολογικό από το ηλεκτρικό αυτοκίνητο).

21. Να τελειώσει η πολιτική λιτότητας. Να πάψουμε να πληρώνουμε τους τόκους φόρων που έχουν κριθεί παράνομοι και να αρχίσουμε να πληρώνουμε το χρέος χωρίς να παίρνουμε τα χρήματα από τους φτωχούς και τους λιγότερο φτωχούς. Να αναζητήσουμε τα 80 δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής.

22. Να αντιμετωπιστούν οι αιτίες της μετανάστευσης.

23. Οι αιτούντες άσυλο να έχουν μια καλή μεταχείριση. Τους οφείλουμε στέγη, ασφάλεια τροφή και παιδεία για τους ανηλίκους. Συνεργασία με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών έτσι ώστε οι χώροι υποδοχής να είναι ανοιχτοί σε πιο πολλές χώρες του κόσμου ενόσω οι άνθρωποι περιμένουν την απόφαση σχετικά με το αίτημα ασύλου.

24. Να οδηγούνται στις χώρες προέλευσης τους εκείνο που λαμβάνουν αρνητική απάντηση στο αίτημα τους για άσυλο.

25. Να υλοποιηθεί μια πραγματική πολιτική ένταξης. Το να ζει κάποιος στη Γαλλία σημαίνει να γίνεται Γάλλος (μαθήματα γαλλικών, ιστορίας και πολιτικής εκπαίδευσης). Να δίνεται πιστοποιητικό στο τέλος των μαθημάτων.

26. Ο ανώτατος μισθός να οριστεί στα 15.000 ευρώ.

27. Να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους ανέργους.

Η Γαλλία είναι βαθιά διαιρεμένη – Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι απλώς ένα σύμπτωμα

του  Κριστόφ Γκιλλουί*

Πηγή: Εφημερίδα The Guardian 02/12/2018

Από την δεκαετία του 1980 κι έπειτα ήταν σαφές το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν οι δυτικές κοινωνίες για να προσαρμοστούν στο νέο οικονομικό μοντέλο, ήταν η θυσία της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης εργατικής τάξης. Κανείς όμως δεν πίστευε τότε ότι οι συνέπειες θα έπλητταν εξίσου και την ραχοκοκαλιά της κατώτερης μεσαίας τάξης. Είναι προφανές πλέον, ωστόσο, ότι αυτό το νέο μοντέλο δεν αποδυνάμωσε μόνον τα προλεταριακά στρώματα αλλά ολόκληρη την κοινωνία.

Το παράδοξο είναι ότι αυτό δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα αποτυχίας της παγκοσμιοποίησης, αλλά της επιτυχίας της. Κατά τις πρόσφατες δεκαετίες, η γαλλική οικονομία, όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές, καθώς και η αμερικάνικη οικονομία, συνέχισαν να παράγουν πλούτο. Γίναμε, δηλαδή, κατά μέσο όρο πλουσιότεροι. Το πρόβλημα είναι ότι την ίδια στιγμή η ανεργία, η ανασφάλεια και η φτώχεια αυξήθηκαν επίσης. Το κεντρικό ζήτημα, έτσι, δεν αφορά το αν είναι αποτελεσματική μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, αλλά το τι πρέπει να κάνουμε με αυτό το μοντέλο τώρα που απέτυχε να δημιουργήσει και να αναπτύξει μια συνεκτική κοινωνία.

Στην Γαλλία, όπως και στις περισσότερες δυτικές χώρες, έχουμε εδώ και μερικές δεκαετίες εγκαταλείψει ένα σύστημα που οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά ενσωμάτωνε την πλειοψηφία σε μια κοινωνία της ανισότητας, που με τη σειρά της παράγοντας ακόμα περισσότερο πλούτο ωφελούσε μόνον τους ήδη πλούσιους.

Η αλλαγή δεν οφείλεται σε κάποια συνομωσία, που καθοδηγείται από μια επιθυμία να βγουν από την μέση οι φτωχοί, αλλά σ’ ένα μοντέλο όπου η απασχόληση πολώνεται σε ακραίο βαθμό. Αυτό εκφράζεται μέσω μιας νέας κοινωνικής γεωγραφίας: Η απασχόληση και ο πλούτος συγκεντρώνεται ολοένα και περισσότερο στις μεγάλες πόλεις. Οι αποβιομηχανοποιημένες περιοχές, οι αγροτικές, και οι μικρές και μεσαίες πόλεις χάνουν ολοένα και περισσότερο τη δυναμική τους. Αλλά είναι σε εκείνες τις περιοχές – στην «περιφερική Γαλλία» (αν και κάποιος θα μπορούσε επίσης να μιλήσει για την περιφερική Αμερική ή για την περιφερική Μεγάλη Βρετανία), που ζει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης. Έτσι για πρώτη φορά, οι «εργάτες» δεν ζουν σε περιοχές όπου δημιουργείται απασχόληση, γεγονός που τροφοδοτεί ένα κοινωνικό και πολιτισμικό σοκ.

Είναι σε αυτή την περιφερική Γαλλία που γεννήθηκε το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων». Είναι επίσης σε αυτές τις περιφέρειες όπου αντλείται το δυτικό λαϊκιστικό κύμα. Η περιφερική Αμερική έφερε τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Η περιφερική Ιταλία – το Μεζοτζιόρνο, οι αγροτικές περιοχές και οι μικρές βιομηχανικές πόλεις του βορρά – συνιστά την βάση του δικού της λαϊκιστικού κύματος. Αυτή η διαμαρτυρία διεξάγεται από τις τάξεις εκείνες, οι οποίες κάποτε, σε εποχές που έχουν περάσει οριστικά, αποτελούσαν την κεντρική αναφορά για έναν πολιτικό και πνευματικό κόσμο που σήμερα τις έχει ξεχάσει εντελώς.

Έτσι, η άνοδος στις τιμές των καυσίμων, που πυροδότησε το κίνημα των κίτρινων γιλέκων δεν συνιστά την κυριότερη αιτία του. Η οργή πηγαίνει βαθύτερα, είναι αποτέλεσμα μιας οικονομικής και πολιτισμικής υποβάθμισης που έχει ξεκινήσει ήδη από την δεκαετία του ’80. Την ίδια στιγμή, οι λογικές της οικονομίας και της αγοράς γης έχουν απομονώσει τις ελίτ. Οι παγκοσμιοποιημένες μητροπόλεις αποτελούν τα προπύργια του 21ου αιώνα – πλούσιες, και εξαιρετικά άνισες, πόλεις όπου ακόμα και η πρώην χαμηλή μεσαία τάξη βρίσκει τη θέση της. Οι μεγάλες παγκόσμιες πόλεις λειτουργούν στην βάση μιας δυαδικής δυναμικής: Εξευγενισμός και μετανάστευση. Αυτό είναι το παράδοξο: Η ανοιχτή κοινωνία καταλήγει σ’ έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο απροσπέλαστος για την πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού.

Η οικονομική διαίρεση μεταξύ της περιφερικής Γαλλίας και των μητροπόλεων καταδεικνύει τον διαχωρισμό των ελίτ από την λαϊκή ενδοχώρα. Οι δυτικές ελίτ έχουν σταδιακά ξεχάσει την ύπαρξη ενός λαού τον οποίον δεν βλέπουν ποτέ. Ο αντίκτυπος των Κίτρινων Γιλέκων, και η υποστήριξη που απολαμβάνουν από την κοινή γνώμη (οκτώ στους δέκα Γάλλους πολίτες υποστηρίζουν τις δράσεις του), έχουν εντυπωσιάσει τους πολιτικούς, τους ηγέτες των συνδικάτων και τους πανεπιστημιακούς, λες και ανακάλυψαν μια νέα φυλή που ζει στον Αμαζόνιο.

Πεύκο ή δρυς στο αττικό περιβάλλον;

του Αντώνιου Β. Καπετάνιου

Δασολόγου-Περιβαλλοντολόγου

Πολύ μελάνι εχύθη τελευταία για το είδος των δένδρων που πρέπει να επιλέγονται για την αναδάσωση των καμένων στην Αττική, μετά την καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική την 23η-7-2018. Και πολλοί ήταν εκείνοι που εξέφρασαν σκεπτικισμό ή αρνητισμό για τη δρυ, που προτείνονταν από άλλους. Για δε το πεύκο, οι περισσότεροι ήταν αρνητικοί. Μη σχετικοί οι περισσότεροι που μιλούσαν, μα και κάποιοι σχετικοί, διατύπωναν γνώμες κι ασκούσαν κριτική επί του θέματος. Ας δούμε τα πράγματα πώς έχουν.

Κατ’ αρχάς να επισημάνουμε ότι η δρυς είναι το φυτικό είδος που κάποτε κυριαρχούσε στην Αττική, όπως και σε όλη την Ελλάδα. “Δρυούσα” αποκαλούσε την Αττική ο Όμηρος. Η αλλαγή στη σύνθεση της βλάστησης στο αττικό περιβάλλον συνετελεσθη σταδιακά, με την υποχώρηση της δρυός και την επικράτηση της χαλεπίου πεύκης, που ως είδος λιτοδίαιτο κι ανθεκτικό στο ξηρό κι άνυδρο αττικό περιβάλλον, επικράτησε. Επήλθε δηλαδή μια δευτερογενής φυσική διαδοχή, με την επικράτηση ειδών λιγότερο απαιτητικών και με καλλίτερη προσαρμογή στις νέες συνθήκες που δημιούργησε η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Τούτο το πρόσταξε η φύση, με τη βοήθεια βεβαίως του συντελεστή ανθρώπου.

Το πεύκο συνεπώς, καλώς υπάρχει στα πλαίσια της συνέχειας των φυσικών περιβαλλόντων και δε μπορούμε να το αποβάλλουμε επεμβαίνοντας ανατρεπτικά στο οικοσύστημα· κάτι που θα συνιστούσε αντινομία. Ας το αφήσουμε λοιπόν στο φυσικό του ρόλο και ας μην το καταδικάζουμε στο πυρ το εξώτερον, επειδή ο άνθρωπος επενέβη στα περιβάλλοντά του με τρόπο ασυλλόγιστο· και το πληρώνει! Εξάλλου, για τις πυρκαγιές στα μεσογειακά περιβάλλοντα ευθύνεται σε ποσοστό πάνω από το 70% ο άνθρωπος (πυρκαγιές από πρόθεση ή από αμέλεια, χωρίς να συνυπολογίζεται σε αυτές το μεγαλύτερο μέρος από τις πυρκαγιές από άγνωστα αίτια, που είναι περί το 13%), ενώ από φυσικά αίτια το ποσοστό είναι πολύ μικρό (περίπου 3%).

Το πεύκο δε, είναι αυτό που ταυτίστηκε με τη φυσιογνωμία περιοχών, με τον πολιτισμό και την ιστορία τους· και τούτο αποτελεί μια βασική παράμετρο, που δεν πρέπει ν’ αγνοούμε.

Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει και ο ρόλος της δρυός στα ελληνικά μεσογειακά περιβάλλοντα, και δη στο αττικό, καθώς ιστορικά και περιβαλλοντικά τα χαρακτηρίζει. Το ερώτημα είναι εάν η δρυς μπορεί να επανέλθει με φυτεύσεις σε μέρη που καίγονται, αναβαθμίζοντας τα οικεία φυσικά περιβάλλοντα και μειώνοντας την ευφλεξιμότητά τους;

Η απάντηση, σ’ ό,τι αφορά την Αττική, είναι ναι υπό προϋποθέσεις, μετά βεβαίως από μελέτη των κλιματοεδαφικών συνθηκών του κάθε σταθμού εγκατάστασής της και της δυνατότητας φυτοκοινωνικής της ένταξης, η οποία θα περιληφθεί στη μελέτη αναδάσωσης που θα συνταχθεί, καθώς και των επιπτώσεων εισαγωγής της· κι όχι βάσει μιας γενικής αρχής (επαν)εισαγωγής της, κάτι που θα συνιστούσε ολίσθημα, με αποτυχίες φύτευσης και τυχόν επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον.

Εγκαταστάθηκε με επιτυχία η δρυς στον Βοτανικό Κήπο Διομήδους, στο Χαϊδάρι, και δημιούργησε εκεί όμορφες συστάδες, εν γειτονία μάλιστα με το πεύκο, την εγκαταστήσαμε χωρίς πρόβλημα στο άλσος Ιλισίων…

Χωρίς λοιπόν ν’ αποβάλλουμε από τη λογική μας το πεύκο, ας δούμε και τη δρυ στις αναδασώσεις…

(στη φωτογραφία: συστάδα δρυός στον Βοτανικό Κήπο Διομήδους, στο Χαϊδάρι)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΦΥΤΕΥΕ ΔΕΝΤΡΑ

Νικητής του Acadamy Award for Best Animated Short Film and Short Film Palme d'Or το 1987.

Είναι ένα γοητευτικό αριστούργημα κινουμένων σχεδίων για έναν άνθρωπο ο οποίος αφιερώνει τη ζωή του στο να φυτεύει δέντρα. Σε σκηνοθεσία του Frederick Back και επιμέλεια απο τον Norbert Pickering, αυτή είναι η πλήρης έκδοση στην αγλλική γλώσσα μεταφρασμένη απο τον Jean Roberts και αφήγηση απο τον Christopher Plummer (η αρχική έκδοση είναι στην γαλλική γλώσσα με αφήγηση απο τον Philippe Noiret). 

Ο Jean Giono, ο συγγραφέας του διηγήματος πάνω στο όποίο βασίστηκε η ταινία, έγραψε την ιστορία μετά από αίτημα των American editors το 1953 οι οποίοι του ζήτησαν να γράψει λίγες σελίδες για έναν αξέχαστο χαρακτήρα. Το αίτημα τους ήταν για έναν αληθινό χαρακτήρα, αλλά ο Jean Giono δημιούργησε τον φανταστικό Elezeard Bouffier. Όταν οι εκδότες διαμαρτυρήθηκαν ότι κανένας με αυτό το όνομα δεν είχε πεθάνει στη Banon, ο συγγραφέας χάρισε το διήγημα στην ανθρωπότητα. Αυτό έγινε λίγο μετά την έκδοση του το 1954 απο την Vogue. Πολλοί θεωρούν ότι ο Elezeard Bouffier ήταν πραγματικό πρόσωπο. by Jean Geono, 1953 Frédéric Back' s animation, 1987 Société Radio-Canada.

Ο υποτιτλισμός στα ελληνικά έγινε απο την ομάδα της: http://www.european-village.org, και αφιερώνεται σε ανθρώπους ταγμένους στην αναγέννηση της φύσης.

Το τελευταίο όνειρο της γριάς Βελανιδιάς

 

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν  

Στο δάσος, ψηλά στην απότομη ακτή, αντίκρυ στο ανοιχτό πέλαγος, έστεκε μια πολύ γριά βελανιδιά. Ήταν ακριβώς τριακοσίων εξή­ντα πέντε ετών, μα για το δένδρο, όλος αυ­τός ο καιρός δεν ήταν παρά μόνο μερικές δικές μας μέρες. Εμείς είμαστε ξύπνιοι τη μέρα και κοιμόμα­στε τη νύχτα και τότε βλέπουμε τα όνειρά μας. Το δένδρο είναι ξύπνιο τρεις ολόκληρες εποχές και κοιμάται μόνο σαν έρχεται o χειμώνας. Ο χειμώ­νας είναι η νύχτα της – ύστερα από μια ατέλειωτη μέρα που τη λένε άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπω­ρο. 

Πολλά ζεστά καλοκαιρινά πρωινά, τα Εφήμερα, αυτές οι μυγούλες που ζουν μονάχα μια μέρα, χόρευαν ολόγυρα στην κορφή της, χαρούμενα κι ευτυ­χισμένα, και ύστερα ακουμπούσαν για μια στιγμή σε κάποιο δροσερό, πράσινο φύλλο της Βελανι­διάς. Και τότε η Βελανιδιά έλεγε:

 «Καημένη μυγούλα! Ολόκληρη η ζωή σου είναι μια μέρα! Πόσο σύντομη είναι και πόσο θλιβερή!» 

«Θλιβερή! Γιατί το λες αυτό;» απαντούσε τότε το Εφήμερο. 

«’Όλα γύρω μου είναι πλημμυρισμένα από φως, ζεστασιά και ομορφιά, κι εγώ είμαι πολύ ευτυχισμένο!»,

«’Όμως κρατούν μια μονάχα μέρα, κι ύστερα χά­νονται!» «Χάνονται!» είπε το Εφήμερο. 

«Τι θα πει χάνο­νται; Χάνεσαι κι εσύ;» 

«’Όχι. Εγώ θα ζήσω ίσως χιλιάδες δικές σου μέ­ρες, και η δική μου η μέρα κρατάει ολόκληρες επο­χές. Είναι τόσο μεγάλη, που είναι αδύνατο να το καταλάβεις». 

«’Όχι; Τότε δεν σε καταλαβαίνω κι εσένα. Λες πως έχεις χιλιάδες δικές μου μέρες μα έχω κι εγώ χιλιάδες στιγμές για να ‘μαι χαρούμενο κι ευτυχι­σμένο. Θα σβήσει όλη η ομορφιά αυτού του κόσμου όταν πεθάνεις;» 

«’Όχι», αποκρίθηκε το δένδρο. «Θα κρατήσει πολύ ακόμα, πολύ περισσότερο ίσως απ’ όσο μπορώ να λογαριάσω». 

«Τότε λοιπόν η ζωή μας κρατάει το ίδιο, μόνο που εμείς τη μετράμε διαφορετικά». 

Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ... ΤΟΣΟ ΓΝΩΣΤΗ-ΤΟΣΟ ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΥΧΝΑ...

Του Κώστα Ντουντουλάκη

.
"Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω..
Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς..
ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια..
Μια γλώσσα όπως η ελληνική..
όπου...
Αλλο πράγμα είναι η Αγάπη και άλλο πράγμα ο Ερωτας..
Άλλο η Επιθυμία και άλλο η Λαχτάρα..
Άλλο η Πίκρα και άλλο το Μαράζι..
Άλλο τα Σπλάχνα κι άλλο τα Σωθικά..."

(Οδυσσέας Ελύτης)

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα. (βιβλίο Γκίνες). Κατ΄ άλλους πολύ περισσότερες.

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια.

(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.

(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι θα έπρεπε να γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.