Τρίτη 21 Αυγούστου 2018

Το κόστος της διαπραγμάτευσης του 2015

από Analyst Team

Η σημερινή κυβέρνηση δεν έκανε ουσιαστικά τίποτε άλλο, από το να σφίξει ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας προδίδοντας τους Έλληνες, όπως όλα τα προηγούμενα κόμματα –  ενώ η  ανακύκλωση των σκόπιμα αυθαίρετων υπερβολών των Γερμανών δεν εξυπηρετεί καθόλου την πατρίδα μας, αλλά τους πιστωτές της.   
 . 
«Η Ελλάδα όχι μόνο διέκοψε αλλά και αντέστρεψε τις μεταρρυθμίσεις κατά το πρώτο μισό του 2015, επεισόδιο που κοστολογείται έως 200 δις €, δήλωσε ο κ. Ρέγκλινγκ. Ενόψει της ολοκλήρωσης του τρίτου Μνημονίου την προσεχή Δευτέρα, εκτιμά πως η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο ώστε να γίνει βιώσιμη και ανταγωνιστική οικονομία, αλλά με προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει να εκσυγχρονίζεται και να ανοίγει. «Πιστεύω ότι αυτό θα συμβεί», προσθέτει, σημειώνοντας πως τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι «μεταρρυθμιστές» που τον έχουν διαβεβαιώσει ότι υποστηρίζουν τους μακροπρόθεσμους στόχους που έχει θέσει το πρόγραμμα στήριξης.
Σε μια έμμεση αιχμή δε για την εποχή Βαρουφάκη, ο διευθυντής του ESM αναφέρει πως μετά τα γεγονότα του πρώτου εξαμήνου του 2015, οι Ευρωπαίοι έμαθαν εμπειρικά ότι μπορούσαν να βασίζονται στους «πιο σημαντικούς έλληνες συνομιλητές» τους, τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον αναπληρωτή του Γιώργο Χουλιαράκη. «Νομίζω είναι δικαιολογημένο να πούμε ότι η Ευρώπη συμμετείχε στην μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης που έχει δει ποτέ ο κόσμος», κλείνει ο κ. Ρέγκλινγκ (πηγή).
.

Άποψη

Η ανακύκλωση των σκόπιμα αυθαίρετων υπερβολών των Γερμανών, όπως ο παραπάνω, εν προκειμένω από ορισμένα ΜΜΕ και την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν εξυπηρετεί καθόλου την πατρίδα μας, αλλά τους πιστωτές της – οι οποίοι θέλουν να πιστεύουμε πως δεν οφείλεται σε αυτούς η πλέον αποτυχημένη διάσωση όλων των εποχών (άρθρο), αλλά στη σημερινή κυβέρνηση που θέλησε να διαπραγματευθεί.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και η γεωπολιτική της αγέλης - Κώστας Γρίβας

 Î¤Î¿
Η πρωτοφανής αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν, δείχνει να αποτελεί μέρος μιας συνολικής και απόλυτης ταύτισης της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Σηματοδοτεί το τέλος μιας πολυπαραγοντικής, αν και ετεροβαρούς, πολιτικής έναντι Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία ακολούθησαν, λιγότερο ή περισσότερο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, τουλάχιστον από το 1974 και μετά.
Αυτή η νέα πολιτική επιδιώκεται να εμφανιστεί ως ρεαλιστική και αναγκαία επιλογή από το πλέγμα των ηγετικών ελίτ της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί εκδήλωση μιας ανορθολογικής και νοσηρής κατάστασης που μαστίζει την ελληνική εξωτερική αλλά και εσωτερική πολιτική διαχρονικά. Συγκεκριμένα, μία από τις σημαντικότερες παθογένειες του ελλαδικού κράτους, από τη στιγμή της δημιουργίας του, μετά την Επανάσταση του 1821, μέχρι και σήμερα, είναι η (αυτο)ανάγνωσή του ως «κράτος-πελάτης» (client state).
Ακόμα χειρότερα, μάλιστα, είναι η ανάγνωσή του ως ως κράτος-εξάρτημα της δυτικής αρχιτεκτονικής. Αυτό ισχύει και σήμερα. Η πιθανότητα να λειτουργήσει η χώρα μας ως φυσιολογικό κράτος είναι κάτι που δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό των ηγετικών ελίτ, αλλά και από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. Η αντίληψη μιας ανεξάρτητης Ελλάδας αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, ως κάτι ρομαντικά αφελές και στη χειρότερη ως βλασφημία, ή συγκεκαλυμμένη προσπάθεια για αλλαγή αφεντικού.
Στην πραγματικότητα αυτό που συζητιέται είναι μόνο ο αφέντης που θα έχει η Ελλάδα. Ο πυρήνας της «ρεαλιστικής» ανάγνωσης της γεωπολιτικής ταυτότητας της χώρας είναι το περιβόητο «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Και με το ρήμα αυτό οι περισσότεροι εννοούν ότι η Ελλάδα ανήκει κυριολεκτικά στη Δύση, με την έννοια της ιδιοκτησίας. Όπως ένα οικόπεδο ανήκει στον ιδιοκτήτη του και όχι ότι συμμετέχει ισότιμα με άλλα κράτη σε μια γεωπολιτική δομή ως ανεξάρτητο και οργανικό της μέρος.

Σαμιρ Αμίν (1931-2018)- Του Βασίλη Ασημακόπουλου





Το εξώφυλλο από το μνημειώδες, "Η Συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα", αλλά και από το 10ο τεύχος 1981 της ελληνικής έκδοσης της Μηνιαίας Επιθεώρησης που περιλαμβάνει μια συνέντευξη του Σαμίρ Αμιν.



Έφυγε ο κορυφαίος Γαλλο-Αιγύπτιος (νομίζω Χριστιανός Κόπτης, αν έχει κάποια σημασία) μαρξιστής οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν. Καθηγητής στο Παρίσι και αεικίνητος μαχητής του αγώνα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των λαών, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. 
Εντάχθηκε αρχικά στο Κομμουνιστικό κίνημα και στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε λόγω διαφοροποίησης από τον σοβιετικό μαρξισμό, ενώ πλησίασε τη μαοϊκή αριστερά τη δεκαετία του ’60. Βαθύτατα επηρεασμένος από τα εθνικο-απελευθερωτικά-αντιαποικιακά-αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της καπιταλιστικής περιφέρειας τα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όντας ο ίδιος Αιγύπτιος από πατέρα και Γάλλος από μητέρα με αντίστοιχες βιωματικές εμπειρίες στα χρόνια των σχολικών και πανεπιστημιακών σπουδών του ( αλλά και σύμβουλος στην κυβερνηση Νάσερ στα τέλη της δεκαετίας του ’50) υπήρξε από τους βασικούς θεμελιωτές του νεομαρξισμού και ειδικότερα του θεωρητικού ρεύματος μητρόπολη-περιφέρεια και της θεωρίας της εξάρτησης. Στο πλαίσιο αυτό συναντήθηκε με τον κύκλο του ανεξάρτητου σοσιαλιστικού περιοδικού Monthly Review και τους εκδότες του Μπαράν και Σουήζυ, τον Αντρέ Γκούντερ Φρανκ, τον Αργύρη Εμμανουήλ, τον Χάρυ Μπρεηβμαν, τον Νίκο Ψυρούκη, τον Κώστα Βεργόπουλο, θεωρητικούς της λατινοαμερικάνικης σχολής της εξάρτησης και πολλούς άλλους.

Ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ και πρώην διευθυντής του Kολεγίου Αθηνών κατά Σαμαρά για την υπόθεση Μπουλούτα

Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, , τα οποία χαμογελούν, άτομα κάθονται, άτομα τρώνε, φαγητό και εσωτερικός χώρος

Η απάντηση στον κ. Σαμαρά του Προέδρου της ΟΙΕΛΕ:

Το μαρτύριο της καθηγήτριας που έπιασε το γιο Σαμαρά ν΄ αντιγράφει και μηδένισε το γραπτό του. Δεν βρίσκεται στη ζωή -απολύθηκε το 2012.

Στη μνήμη της Φώφης Μπουλούτα και στο όνομα της αλήθειας…

Σήμερα ομολογώ ότι είναι μια από τις πλέον δύσκολες και φορτισμένες στιγμές της πορείας μου στο χώρο της εκπαίδευσης και στα κοινά. Ως Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, είμαι αναγκασμένος να μιλήσω δημόσια για μια υπόθεση για την οποία είχα δεσμευτεί πολιτικά και ηθικά να μείνω σιωπηλός στο όνομα της προστασίας ενός 15χρονου παιδιού που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο του διασυρμού λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Μια υπόθεση την οποία χειρίστηκα με λεπτότητα και άκρα μυστικότητα, όπως αποδεικνύεται και από τα απόρρητα έγγραφα που σήμερα, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, δίνω στη δημοσιότητα.

Όμως είμαι υποχρεωμένος να σπάσω αυτή τη σιωπή. Διότι κάποιοι, με αφορμή μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, διαστρεβλώνουν ωμά την πραγματικότητα. Κυρίως όμως διασύρουν, ακόμη και μετά θάνατον, το όνομα της αγαπημένης μου συναδέλφου και φίλης Φώφης Μπουλούτα που υπήρξε θύμα των διαχρονικών χαρακτηριστικών των μελών της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ανεξαρτήτως χρώματος. Της άκρατης αλαζονείας, της αίσθησης ότι κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τους «εκλεκτούς», της αντίληψης ότι οι νόμοι μπορεί να ισχύουν μόνο για τους υπόλοιπους, της άποψης ότι όποιος τολμά να διεκδικήσει το δίκαιό του απέναντί στους ισχυρούς πρέπει να συντρίβεται.

Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στα γεγονότα που θα αποδείξω και μέσω εγγράφων, να τονίσω με έμφαση ότι ουδόλως με ενδιαφέρουν οι όποιες κόντρες της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, του πρώην με τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας. Δεν ήμουν τότε, ούτε είμαι σήμερα μέλος/στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου κόμματος. Φυσικά, δεν γνωρίζω, ούτε έχω οποιαδήποτε επαφή με τον κ. Ν. Παππά, και δεν είχα επικοινωνίαμε οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη υπόθεση. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία μου, αλλά και της Ομοσπονδίας, γνωρίζουν ότι έχουμε αναγνωρίσει το έργο πολιτικών στελεχών από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Έχουμε, επίσης, έρθει σε σκληρή αντιπαράθεση με όλες τις κυβερνήσεις στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος και του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, αλλά δεν πρόκειται να φοβηθώ κανέναν. Με τους νεκρούς δεν παίζουμε. Δεν θα επιτρέψω μια νεκρή να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από επαγγελματίες συκοφάντες που δεν υπηρετούν την αλήθεια, αλλά τις προπαγανδιστικές ορέξεις των αφεντικών τους.

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ!!!

το Μπλόκο της Κοκκινιάς

Ταρκόφσκι


Andrei Tarkovsky. Nostalghia. Ο λόγος του Domenico.



Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

Κλιματική αλλαγή και γεωργία-Του Γιώργου Κολέμπα*

Picture

1)Μετά τη διάγνωση της Κοπεγχάγης („The Copenhagen Diagnosis“):

Στην κοινή ανακοίνωση των συγγραφέων της «διάγνωσης»( 26 επιστήμονες, οι περισσότεροι των οποίων ήταν και συγγραφείς της έκθεσης της Διακυβερνητικής Επιτροπής για τις Κλιματικές Αλλαγές του ΟΗΕ –IPCC- το 2007), το τελικό συμπέρασμα ήταν:
• οι παγετώνες της Γροιλανδίας όσο και της Ανταρκτικής χάνουν όλο και περισσότερη μάζα και συμβάλλουν στην άνοδο της στάθμης των θαλασσών.
• ο θαλάσσιος παγετώνας της Αρκτικής φθίνει σημαντικά γρηγορότερα από ότι προέβλεπαν τα μέχρι τώρα μοντέλα. Έτσι το λιώσιμο του πάγου τα καλοκαίρια των ετών 2007 έως 2009 ήταν κατά 40% περισσότερο από τη μέση τιμή των προσομοιώσεων της αναφοράς IPCC του 2007
• στα περασμένα 15 χρόνια η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε πάνω από πέντε εκατοστά. Κατά 80% ψηλότερα από την προσομοίωση του IPCC από το 2001, πράγμα που σημαίνει ότι μέχρι το 2100 θα μπορούσε να ανέβει πάνω από ένα μέτρο, μέχρι δύο μέτρα, πολύ περισσότερο από τις προβλέψεις του IPCC. Για τους επόμενους αιώνες θα πρέπει να αναμένεται μια άνοδος περισσότερων μέτρων
• το έτος 2008 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από ορυκτές πηγές ήταν κατά 40% παραπάνω από τις εκπομπές του 1990. Ακόμα και αν δεν αυξηθούν στη συνέχεια οι εκπομπές, ήδη θα ξεπερνούσαμε στα επόμενα 20 χρόνια τα όρια που απαιτούνται ώστε να μην ανέβει η θερμοκρασία πάνω από δύο βαθμούς, που είχε μπει σαν στόχος
• συνολικές εκπομπές πρέπει , μετά το πολύ 5 έως 10 χρόνια( που θα φθάσουν στο μάξιμουμ), να αρχίζουν να μειώνονται γρήγορα και να γίνουν σχεδόν μηδενικές μέχρι το τέλος του αιώνα
• η σημερινή συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα με περίπου 387 μέρη όγκου στο εκατομμύριο (ppm)[1], ήδη πάνω από την «ασφαλή» θεωρούμενη τιμή των 350 ppm, υπερβαίνει την τιμή εκατομμυρίων προηγούμενων χρόνων.
• μία αύξηση της θερμοκρασίας πάνω από δύο βαθμούς θεωρείται «επικίνδυνη διαταραχή» του κλιματικού συστήματος, η οποία πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί.
• Για να μειώσουμε τον κίνδυνο απρόσμενων αλλαγών στο πλανητικό σύστημα και να συγκρατήσουμε την αύξηση της θερμοκρασίας στο μάξιμουμ των δύο βαθμών, δεν θα πρέπει σε παγκόσμιο επίπεδο μεταξύ 2010 και 2050 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα να υπερβούν τους 750 γιγατόνους(Gt).
• Οι βιομηχανικές χώρες, που έχουν ήδη εκπέμψει το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που τους αναλογεί, καλούνται να τις μειώσουν ριζικά στο άμεσο μέλλον.
Στην Κοπεγχάγη, παρά το ότι τα μέτρα που εισηγήθηκαν οι επιστήμονες-και που ήταν η επιστημονική απάντηση στην προοπτική της κλιματικής καταστροφής-τα υποστήριξε κυρίως η Γερμανία με την Μέρκελ-την οποία στην Γερμανία την αποκαλούσαν «Klimakanzlerin»(πρωθυπουργό του κλίματος)-δεν έγιναν δεσμευτικά για τις κυβερνήσεις, ώστε να υπάρξει και πολιτική απάντηση.
Η πολιτική απάντηση από τις κυβερνήσεις υποτίθεται ότι δόθηκε μετά τη συμφωνία του Παρισιού[2] .

Ο ακροβολιστής

Το περίπλοκο υφάδι, ο λαβύρινθος γνώσεων, εκρήξεων και προκλήσεων της άκρως ερεθιστικής (προκλητικά και αναρχικά) γραφής του Ρένου Αποστολίδη
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου- ΤΑ ΝΕΑ -11 Αυγούστου 2018


Το κείμενο που ακολουθεί είχε σχεδιαστεί να συμμετάσχει στον «έρανον» κειμένων που τώρα φιλοξενούνται στο αφιέρωμα του περιοδικού «Νέα Εστία» στον Ρένο Αποστολίδη, παραγγελία των φίλων γιων του Στάντη και Ηρκου. Δεν έφτασε εγκαίρως λόγω δυσεπίλυτων εμποδίων προσωπικών. Πάντως το κείμενο αυτό είναι κυρίως προσωπικό και όχι αξιολογικό. Αλλοι σημαντικοί γνώστες του έργου στο αφιέρωμα τοποθετούν τον ξεχωριστό αυτόν λογοτέχνη, μαχητή και άνθρωπο στη θέση που του πρέπει στη μεταπολεμική μας λογοτεχνία.
Εγώ γνώρισα το έργο του Ρένου έφηβος στην επαρχία όπου μεγάλωσα γιατί ο πατέρας μου, φιλόλογος, γυμνασιάρχης το 1952, στην Καλαμπάκα, ήταν συνδρομητής πολλών λογοτεχνικών περιοδικών (της «Νέας Εστίας» από το 1927!), ανάμεσα στα οποία και τα «Νέα Ελληνικά» (πρώτη περίοδο) του Ρένου Αποστολίδη. Εκεί νεαρός τότε έφηβος, «φανατικός για γράμματα», πρωτοήρθα σε επαφή με κείμενα του Νίκου Φωκά, της Μιμίκας Κρανάκη, του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Μιχάλη Κατσαρού, της Λύντιας Στεφάνου, του Αιμ. Χουρμούζιου, του Θ. Δ. Φραγκόπουλου και κυρίως την άκρως ερεθιστική (προκλητικά και αναρχικά) γραφή του Ρένου Αποστολίδη. Ομολογώ πως στο άκρως επιθετικό εκείνο περιοδικό με οδήγησε η παρουσία της Μιμίκας Κρανάκη που είχε γεννηθεί στη Λαμία, την πατρίδα μου, και ήταν ιδιαίτερη μαθήτρια του πατέρα μου πριν φύγει το 1944 με το γνωστό γαλλικό πλοίο με τόσους άλλους κυνηγημένους (ανάμεσά τους ο Καστοριάδης, ο Αξελός, ο Παπαϊωάννου, ο Νίκος Σβορώνος, ο Ξενάκης) στο Παρίσι.

Εχοντας ως εφαλτήριο τη «Νέα Εστία» από το πρώτο τεύχος της είχα έρθει σε επικοινωνία και συχνά σε ταύτιση με κείμενα των συγγραφέων του "30. Ηταν λοιπόν για μένα (και για μερικούς συμμαθητές μου με το ίδιο χούι) ένα ηχηρό χαστούκι το μένος του Ρένου για τη γενιά του "30. Βλέπαμε βέβαια πως υπήρχε μια τιμιότητα σ" αυτή του την πολεμική. Τιμούσε και το τάλαντο και το συγγραφικό ήθος των συγγραφέων εκείνης της γενιάς. Την ενημέρωσή τους στα ευρωπαϊκά πρότυπα, στη σύγχρονη γραφή που άφηνε πίσω της την παρεξηγημένη στον τόπο μας ηθογραφία. Ο Ρένος όμως δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη δημόσια εικόνα των συγγραφέων της γενιάς του "30, τις δημόσιες θέσεις τους, τις κριτικές τους προτιμήσεις που προωθούσαν επαναλαμβανόμενα μοντέλα γραφής και θεματογραφίας με τα σπουδαία, χωρίς αμφιβολία, έργα τους.
Εφηβος ήμουν και όπως κάθε έφηβος ήμουν επαναστατημένος και σχεδόν παρίας πολιτικά (ο πατέρας μου ήταν εξόριστος για τη συμμετοχή του στην Αντίσταση στον Εμφύλιο). Ηταν λοιπόν αναμενόμενο να προσχωρήσω, τουλάχιστον συναισθηματικά, στην αιχμηρή επιθετικότητα, συχνά την υψηλού ύφους λιβελογραφία, του Ρένου. Και δεν ήταν μόνο η θεματική των κειμένων του. Ηταν και το ύφος και το ήθος της γραφής. Αν υπάρχει κάποιο ανάλογο προηγούμενο στη νεοελληνική λογοτεχνία ήταν το ύφος, το αναρχικό και προκλητικά πολύπλοκο, του Γιάννη Σκαρίμπα, ενός συγγραφέα που ο Ρένος εκτιμούσε, αλληλογραφούσε και προέβαλλε στα περιοδικά του, όταν ο Κ. Θ. Δημαράς αποσιωπούσε τελείως την «Ιστορία της Λογοτεχνίας» του!
Νομίζω πως ο Ρένος εκτιμούσε στον Σκαρίμπα ό,τι χαρακτήριζε και τη δική του στάση στην αγορά των ιδεών εκείνες τις δύσκολες εποχές και για τις ιδέες, και για τα ήθη, και για την αισθητική. Μια κάθετη και απόλυτη άρνηση να αποδεχτούν τη νόρμα, τα στερεότυπα, την επίσημη επιδοκιμαζόμενη και βραβευόμενη ιδεολογία, άκρως μεγαλοαστική.

Η κατάρρευση γέφυρας στη Γένοβα... «Ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε…»!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Για μία ακόμη φορά ερχόμαστε να διαπιστώσουμε πως ο ταξικός αντίπαλος των...
λαών της Ευρώπης είναι η "ευρωπαϊκή αριστερά" της "μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού". Μια "αριστερά" που μαζί τη "δημοσιογραφική" πορνεία είναι τα κυρίαρχα όπλα του υπερεθνικού κεφαλαίου (Βλ. «Ριζοσπαστική αριστερά»... “Radical chic” στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού...).
Δεν είναι τυχαίο πως σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε στην τεράστια πλειοψηφία των χωρών της "αριστερές" κυβερνήσεις και φυσικά κυβερνήσεις συνασπισμού δεξιάς κι "αριστεράς" όπως στη Γερμανία. Μοναδική εξαίρεση η γειτονική Ιταλία, όπου μετά από Συνταγματικά πραξικοπήματα του δεξιού προέδρου της Δημοκρατίας που πρότεινε κι εξέλεξε η "αριστερά", έχουμε στην αντιπολίτευση την όλη αριστερά σε κοινό αντιπολιτευτικό μέτωπο με τη δεξιά.
Αυτή είναι η "μεταρρυθμιστική αριστερά" της Μέρκελ, του 4ου Ράιχ!
Τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω και τον Ζοζέ Σαραμάγκου με την κατάρρευση της γέφυρας στη Γένοβα και τους 39 νεκρούς -μέχρι τώρα- αθώους πολίτες;
Εδώ ξεκινάει η "συνωμοσιολογία", όπως κι ο "αντιφασισμός-αντιρατσισμός" ως απαντήσεις αυτής της ευρωπαϊκής "αριστεράς" του 4ου Ράιχ.

Νομίζετε πως η "προοδευτική" ιταλική πολυεθνική συμπεριλαμβάνει στις "εργασίες" της μόνον τη μόδα μ' εκείνα τα υπέροχα μοδάτα ρούχα, που παράγουν με λίγα σεντ την ώρα ανήλικα παιδάκια στον Τρίτο Κόσμο.
Νομίζετε πως η "προοδευτική" ιταλική πολυεθνική δεν είναι στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας καμπάνιας για τα "δικαιώματα" των ομοφυλοφίλων, όπως κι όλες οι πολυεθνικές;

Εἰς τὴν μυστηριώδην - Robert Desnos

Σχετική εικόνα


Εἰς τὴν μυστηριώδην


Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ χάνεις τὴν πραγματικότητά σου.
Προφταίνω ἀκόμη ἄραγε νὰ ἀγγίξω τάχα τοῦτο τὸ ζωντανὸ σῶμα
καὶ νὰ φιλήσω σὲ τοῦτο τὸ στόμα πάνω τὴ γένεση
τῆς φωνῆς ποὺ λατρεύω;
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ τὰ χέρια μου συνήθισαν
σφιχταγκαλιάζοντας τὴ σκιά σου
νὰ σταυρώνονται πάνω στὸ στῆθος μου καὶ δὲν θὰ διπλώνονταν
γύρω ἀπὸ τὸ περίγραμμα τοῦ σώματός σου, μᾶλλον.
Καὶ ποὺ μπροστὰ στὴν πραγματικὴ ἐμφάνιση
αὐτοῦ ποὺ μοῦ στοιχειώνει τὰ σωθικὰ
καὶ μὲ κυβερνᾶ μέρες καὶ χρόνια
θὰ γινόμουνα ἴσκιος κι ἐγὼ πιθανόν.
Ὢ ἀμφιταλαντεύσεις στὰ συναισθήματα!
Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ δὲν προφταίνω πιὰ
σίγουρα νὰ ξυπνήσω. 

Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ!!!

Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες


Δώρα του Σαββατοκύριακου!!!-Δανάη (Στρατηγοπούλου)!!!

Όσοι με εμπιστεύονται, τους θερμοπαρακαλώ, να απολαύσουν για μία ωρίτσα τη συνέντευξη της Δανάης, στο τέλος, θα έχουν ερωτευτεί έναν ακόμη άνθρωπο!!! Τυχαία την άκουσα στον περίπατό μου εχθές από το 3ο πρόγραμμα της ΕΡΑ!


ΚΛΙΚ στην εικόνα για να μεταφερθείτε στην εκπομπή της ΕΡΑ του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ!!!

Danai_Stratigopoulou


Έρευνα – Επιμέλεια – Παρουσίαση: Δαβιδ Ναχμίας

 Η τελευταία συνέντευξη που έδωσε η σπουδαία τραγουδίστρια Δανάη (Στρατηγοπούλου) στον Δαβίδ Ναχμία και τραγούδια – μεγάλες της επιτυχίες.

Δώρα του Σαββατοκύριακου!!!

Αλιευμένο από την επιφυλλίδα της Νατάσσας Μπαστέα στην εφημερίδα ΝΕΑ/18.08.2018 



Ιστορία 1η
, Γιάννης Αντετοκούμπο! Είναι να μη θαυμάζεις!!!

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟ






Ιστορία 2η, Κατερίνα Στεφανίδη!!! Πάσχει από υψοφοβία!

Αποτέλεσμα εικόνας για ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ

Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο


Ιστορία 3η... Κριστιάν Γκολομέεβ! Είναι να μη θαυμάζεις αυτούς που νίκησαν τα κύματα στις τρικυμίες της ζωής!!!

Αποτέλεσμα εικόνας για Κριστιάν Γκολομέεβ

Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο

Φθίνοντα ορεινά χωριά. Είμαστε όλοι Τζέμι Μπάτον...


DEEPSPACE VIA GETTY IMAGES
Ένα κείμενο για την σχέση των γεννημένων σε ορεινά χωριά πριν το 1970, με τον τόπο καταγωγής τους[1]Για όσους διασχίσανε πολλούς αιώνες σε λίγες δεκαετίες και βρίσκονται σήμερα μετέωροι. Ανάλογες καταστάσεις υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα σε ορεινά χωριά που χαρακτηρίζονται από πολύ περιορισμένες παραγωγικές δραστηριότητες. Υπάρχει άραγε κάποια προοπτική για αυτά τα χωριά και τον πολιτισμό τους;
Όταν ένας θείος μου ρώτησε μια γιαγιά στο χωριό: «τι έγινε με τον μπάρμπα Λόλο; Τι είπε ο γιατρός;» Η γιαγιά προφανώς επηρεασμένη από το επίσημο ύφος του γιατρού λίγο πριν, απάντησε κάπως πιο επίσημα απ’ ότι συνήθως αντικαθιστώντας το σύμφωνο «τσ» με το «κ»:«Πεκιέτα στην κιουλιά και νάναι ακυνήγητος» ενώ θα ήταν φυσικό να πει: «Πετσιέτα στην τσουλιά τσιε νάναι ατσίνητος». Αυτή η προσπάθεια να είμαστε επίσημοι και ψευδείς - έξω από την πραγματική προσωπικότητά μας - φτάνει στις μέρες μας έως την επιτηδευμένη αγγλική προφορά της Ντόρας Μπακογιάννη ή του Αλέξη Κωστάλα, όταν διαφημίζει τις παραστάσεις ξένων μπαλέτων στο Ηρώδειο.
Έξι γενιές μετά από τους προγόνους μας που πολέμησαν το 1821, για να ζούμε σήμερα σε ένα ελληνικό κράτος, ήταν αρκετές για να ισοπεδωθεί, όχι μόνο η τοπική προφορά, αλλά και ο πολιτισμός που πήγαινε στο βάθος των αιώνων. Ένας πολιτισμός που σβήνει τώρα μαζί μας, καθώς είμαστε οι τελευταίοι μιας μακραίωνης αλυσίδας· οι τελευταίοι κυριολεκτικά που μάθαμε ή απλά ακούσαμε τα δημοτικά τραγούδια «της τάβλας» από στόμα σε στόμα. Στην θέση του πολιτισμού, την ενότητα του ύφους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του λαού, ήρθε η κουλτούρα, η καλλιέργεια[2] δηλαδή ξένων προτύπων. Πέσαμε κι εμείς, όπως έγραφε ο Νίτσε για την Γερμανία 140 χρόνια πριν, «στην κατάσταση ενός λαού, ο οποίος έχει χάσει την πίστη στο παρελθόν του και έχει παραδοθεί σε μια πυρετώδη κοσμοπολίτικη επιλογή».Το αντίθετο αυτής της κατάστασης ορίζεται από τον Νίτσε ως«το ευχάριστο αίσθημα που το δένδρο αντλεί από τις ρίζες του, η ευτυχία που νιώθουμε, όταν ξέρουμε πως δεν έχουμε γεννηθεί εντελώς αυθαίρετα και τυχαία, αλλά έχουμε βγει και αναπτυχθεί μέσα από ένα παρελθόν ως κληρονόμος, ανθός και καρπός του»[3].
Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες