Σάββατο 18 Αυγούστου 2018
Περί μύθων
Γεωργουσόπουλος Κώστας
Ο Πλάτων στους «Νόμους» ορίζει την Πολιτεία ως μίμησιν της άριστης πολιτείας, της θείας, της τέλειας. Αν μεταφέρουμε τον ορισμό στα μαθηματικά, θα αντιληφθούμε πως υπάρχει ένα πεδίο τιμών που ανα-φέρονται σ" ένα πεδίο αναφοράς. Για να το κάνουμε λιανά: αν υποθέσουμε πως στην κοινωνία των ανθρώπων διαπιστώνουμε την ύπαρξη ή τη συνύπαρξη πολλών τίμιων συμπεριφορών, τότε όλες αυτές αναζητούνται σε ένα πεδίο όπου οι επιμέρους διαφοροποιήσεις τους χωνεύονται σε μια γενίκευση που έχει όλα τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της τιμιότητας έτσι ώστε η αναγωγή να επαληθεύει την έννοια και να την κυρώνει.
Για τη σκέψη του Πλάτωνος κάθε μίμησις, άρα κάθε έννοια στο πεδίο των τιμών, είναι απόπειρα να πληρωθεί μια βούληση που διψά να ομοιωθεί με το τέλος, τον σκοπό του αναφορικού πεδίου. Οι θρησκείες συμβολοποίησαν αυτή την αναφορά δημιουργώντας ένα πεδίο όπου προβάλλονται ως πρότυπα βίου οι άγιοι. Οι πολιτείες κατέφυγαν στους σοφούς, στους ήρωες κ.τ.λ.
Σκοπός αυτής της στήλης δεν είναι να εξαντλήσει ένα μεγάλο και πάντα ανοιχτό φιλοσοφικό πρόβλημα.
Απλώς καταφεύγει σε μερικά αυτονόητα και προσιτά για να ξανασκύψει σε οικεία για τα ενδιαφέροντά της θέματα. Αραγε τι να σημαίνει για μας σήμερα ο αριστοτελικός ορισμός της τραγωδίας που νοείται ως μίμησις πράξεως τελείας και σπουδαίας. Θυμίζω πως τέλειος είναι στην αρχική σημασία των λέξεων αυτός που κατακτά τον σκοπό του, αφού τέλος είναι ο σκοπός, ο στόχος. Σπουδαίος δε είναι εκείνος που σπεύδει προς τον σκοπό, χωρίς να παρεκκλίνει, σχεδόν ορμά προς το τέρμα με επιδίωξη να το αλώσει, να το κατακτήσει και να λυτρωθεί.
Ολα αυτά όμως με ποιο όχημα; Με ποιο μέσον;
Ο Αριστοτέλης ονομάζει τα συστατικά αυτής της οδοιπορίας προς το τέλος: Μύθος, λέξις, όψις, μέλος, ήθος, διάνοια. Και μας προειδοποιεί: ο Μύθος μέγιστον πάντων. Φτάνει μάλιστα να διαπιστώσει πως η μίμησις πράξεως μπορεί να πληρωθεί χωρίς όλα τα υπόλοιπα συστατικά, αρκεί να λειτουργήσει ο Μύθος. Γι" αυτό και σε μια αποστροφή του θεωρητικού του στοχασμού μάς βεβαιώνει πως η μίμησις είναι μίμησις πράξεων και όχι ανθρώπων. Πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να έχω μίμησιν χωρίς ήθος, διάνοια, λέξιν, μέλος, όψιν, αλλά και χωρίς χαρακτήρες, όπως λέμε σημεία, φτάνει να έχω να αφηγηθώ, να ακουμπήσω πάνω σ" έναν Μύθο, σε μια σειρά πράξεων κατά το εικός και το αναγκαίον.
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018
Το 1953 υπογράφεται «Η Συμφωνία του Λονδίνου»
Το 1953 υπογράφεται «Η Συμφωνία του Λονδίνου» που προέβλεπε μείωση του χρέους της Γερμανίας κατά περίπου 60%
ΈΓΙΝΑ ΤΡΟΛ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ ΓΙΑ ΜΊΑ ΕΒΔΟΜΆΔΑ
Μια εφαρμογή για κινητά συντονίζει χιλιάδες υποστηρικτές του Ισραήλ για να πραγματοποιούν ηλεκτρονικό bullying σε όσους ασκούν κριτική στην πολιτική του Τελ Αβίβ. Γράφτηκα και εγώ συνδρομητής για μία εβδομάδα. Προσοχή. Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.
Την περασμένη Δευτέρα, ξύπνησα από μια ειδοποίηση στο κινητό μου. Η εφαρμογή ACT.IL, την οποία είχα εγκαταστήσει το προηγούμενο βράδυ, με ενημέρωνε για τις επόμενες «αποστολές» μου. Μεταξύ άλλων έπρεπε να επισκεφθώ τη σελίδα της Huffington Post στο Facebook και να σχολιάσω ένα κείμενο για τον ηγέτη των Βρετανών Εργατικών.
Συγκεκριμένα, η εφαρμογή με ενημέρωνε (με ψευδή στοιχεία) ότι ο Τζέρεμι Κόρμπιν είχε κάνει αντισημιτικές δηλώσεις στο παρελθόν και με καλούσε να κάνω like σε ένα σχόλιο μιας κοπέλας που κατηγορούσε τους Εργατικούς. Επισκέφθηκα τη σελίδα της στο Facebook. Ηταν μέλος των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και στη φωτογραφία του προφίλ της ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα ισραηλινό άρμα μάχης.
Στις επόμενες αποστολές μου έπρεπε να κάνω report σε σελίδες του Facebook και λογαριασμούς του twitter που υποστήριζαν την αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή ή να ασκήσω κριτική σε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης τα οποία δεν αναπαρήγαν (αυτολεξεί) τις θέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης. Για κάθε αποστολή που ολοκλήρωνα, θα έπαιρνα τουλάχιστον δέκα πόντους, τους οποίους αργότερα θα αντάλλασσα για κάποιο ηλεκτρονικό «παράσημο».
Εκ πρώτης όψεως, το ACT.IL φαντάζει σαν μια αθώα εφαρμογή Ισραηλινών εθνικιστών, οι οποίοι συντονίζονται για να προωθούν τα μηνύματά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετά από τα ιδρυτικά στελέχη της πρωτοβουλίας, όπως ο διευθύνων σύμβουλος Γιαρντέν Μπεν Γιόσεφ, έχουν περάσει από σημαντικά πόστα των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και δεν κρύβουν τις σχέσεις τους με το υπουργείο Στρατηγικών Υποθέσεων, που αποτελεί πλέον την αιχμή του δόρατος στις επικοινωνιακές μάχες που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ.
Η εφαρμογή στηρίζεται από τρία ισραηλινά ιδρύματα-λόμπι (το Maccabee Task Force, το Israel American Council και το IDC Herzliya), τα οποία με τη σειρά τους χρηματοδοτούνται από τον ισραηλινό «βαρόνο των καζίνων» Σέλντον Αντελσον, ο οποίος τυχαίνει να είναι και στενός συνεργάτης και χορηγός του Ντόναλντ Τραμπ και του Μπένζαμιν Νετανιάχου.
Πότε θα θυμώσουμε οι Ελληνες;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ12.08.2018
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:EΠIΦYΛΛIΔA
Ούτε η εκατόμβη θυμάτων φρικώδους θανάτου, στο Μάτι, ούτε οποιαδήποτε άλλη ανθρωποθυσία οποιασδήποτε έκτασης και σπαραγμού, μπορεί να μεταβάλει, έστω και στο ελάχιστο, τις προδιαγραφές απανθρωπίας που συντηρούν το κατ’ ευφημισμόν «κράτος» στην Ελλάδα. Για μια ακόμη φορά, μυριοστή, τα «μέτρα» που πήρε η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τα αίτια, τους υπεύθυνους και τις συνέπειες του εγκλήματος, απέβλεπαν, ολοφάνερα και προκλητικά, στις «εντυπώσεις», όχι σε δραστικές μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο και η κριτική της αντιπολίτευσης.
Τα δεδομένα είναι ευανάγνωστα, ακόμα και για ολιγογράμματους: Το κομματικό κράτος, στη σημερινή Ελλάδα, αποκλείεται να λειτουργήσει ποτέ ως κοινωνικό κράτος, είναι των αδυνάτων αδύνατο. Ο κομματικά διορισμένος δημόσιος υπάλληλος δεν θα γίνει ποτέ κοινωνικός λειτουργός, το ίδιο και ο νόμιμα διορισμένος αλλά προσκολλημένος, για την «προστασία» του, σε κόμμα. Η μανιασμένη επιδίωξη διορισμού στο Δημόσιο σκοπεύει στην εξασφάλιση του εγωκεντρικού ατόμου, την ισόβια σιγουριά του, όχι στην εξυπηρέτηση των κοινών αναγκών, όχι στην προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας, όχι στην ευρυθμία των θεσμών. Και την ιδιοτελέστερη εξασφάλιση την εγγυάται το ξεπούλημα της συνείδησης και της αξιοπρέπειας σε ένα κόμμα – όχι η ποιότητα της δουλειάς του υπαλλήλου, όχι η θεσμικά αμερόληπτη αξιολόγησή του.
Το κομματικό κράτος είναι στην Ελλάδα σύμφυτο με την παρωδία του «έθνους - κράτους», που υποκατέστησε στανικά (με τις βαυαρικές λόγχες) τον κοσμοπολίτικο Ελληνισμό των μικρών αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων. «Εφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος» – οι κομματάνθρωποι παραμένουν «χαλασοχώρηδες», διακόσια χρόνια τώρα, απαράλλαχτοι, όπως τους περιέγραψε ο Παπαδιαμάντης. Γνώρισε η χώρα και κάποιους έντιμους πολιτικούς. Οχι όμως αποφασισμένους να εξαλείψουν την ντροπή (και την υπανάπτυξη) της εξαγορασμένης κομματικά δημοσιοϋπαλληλίας, να αποκαταστήσουν λειτουργούς της κοινωνίας της οργανωμένης σε κράτος.
Δεκαετίες πολλές η τάχα και Αριστερά (μεταπρατική - εισαγόμενη, όπως όλα στον βαλκανικό επαρχιωτισμό μας) χλεύαζε και λοιδορούσε το κομματικό κράτος της «δεξιάς» ή «κεντρώας» ρουσφετολαγνείας. Ομως, μόλις της δόθηκε μετοχή (εξευτελιστικά διακοσμητική) σε κυβερνητικό σχήμα (Φώτης Κουβέλης, με Σαμαρά και Βενιζέλο, το 2013), απαίτησε αμέσως μερίδιο στους διορισμούς δημόσιων υπαλλήλων με «ποσόστωση» 4-2-1. Και μόλις η «ριζοσπαστική» (ασυμβίβαστη!) Αριστερά έγινε κυβέρνηση, με αντίτιμο την άνευ όρων αυτομόληση στην αυλοδουλεία των «Αγορών», πρώτο μέλημά της ήταν να στήσει δικό της δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο.
Καλοπροαίρετοι εταίροι ή μεταμοντέρνοι αποικιοκράτες; - Σταύρος Λυγερός
Σε λίγες ημέρες η Ελλάδα θα είναι εκτός Μνημονίων, αλλά με βαρύτατες ανειλημμένες δεσμεύσεις για πολλές δεκαετίες και με καθεστώς αυστηρής εποπτείας. Παρόλα αυτά, ο οκταετής και βάλε μνημονιακός κύκλος κλείνει και υποτίθεται ότι η χώρα θα επανέλθει με κάποιον τρόπο στην κανονικότητα. Είναι γι’ αυτό που έχει σημασία να κάνουμε τώρα να απαντήσουμε στο ερώτημα εάν οι του ευρωιερατείου λειτούργησαν σαν καλοπροαίρετοι εταίροι ή σαν μεταμοντέρνοι αποικιοκράτες.
Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγόρευσαν-υπαγορεύουν οι δανειστές και εφάρμοσαν-εφαρμόζουν κατά σειρά οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα επιχειρεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά, αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό, όμως, είναι αδύνατον. Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο, από την ανάπτυξη της οικονομίας.
Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας, μέσω της υπερφορολόγησης, μόνο προσωρινά μπορεί να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα και μάλιστα τέτοιου ύψους (3,5% μέχρι το 2022). Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, αναπόφευκτα αυξάνει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία και προς το δημόσιο, καθώς και τον αριθμό των κόκκινων δανείων προς τις τράπεζες.
Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί πραγματικά να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά όταν η πραγματική οικονομία, μετά από την πρωτοφανή συρρίκνωση στα χρόνια των Μνημονίων (πάνω από 25%), σέρνεται. Βιώσιμη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική, όμως, αποδομεί την πραγματική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προβλέψεις για το ύψος της μεγέθυνσης τα τελευταία χρόνια αναθεωρούνται προς τα κάτω.
Τα παραπάνω είναι στοιχειώδη και προφανή, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές δεν είναι τόσο να εισέλθει η ελληνική οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, αλλά να απομυζούν πόρους για να αποπληρώνει η Ελλάδα τα δάνεια προς αυτούς. Το πρόβλημα είναι τι πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά, τελικώς αποδέχθηκαν τα Μνημόνια σαν μονόδρομο για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Λειτούργησαν ως εφαρμοστές των έξωθεν εντολών. Καμία από αυτές δεν διέθετε εναλλακτικό εθνικό σχέδιο.
Το μήνυμα του PKK για την επέτειο της 15ης Αυγούστου
H 15η Αυγούστου είναι αληθινή σήμερα, όπως ήταν πριν από 34 χρόνια.
"Το πνεύμα και η κατεύθυνση που διαμόρφωσε η 15η Αυγούστου είναι πιο απαραίτητα από ποτέ", δήλωσε σε μήνυμά της η εκτελεστική επιτροπή του ΡΚΚ.
Η Εκτελεστική Επιτροπή του Κόμματος Εργατών του Κουρδιστάν (PKK) γιόρτασε την 34η επέτειο της δράσης της 15ης Αυγούστου 1984.
"Ενώ εισερχόμαστε στο 35ο έτος ελευθερίας ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι η χρονιά της νίκης και η βούλησή μας να αγωνιστούμε είναι ισχυρότερη από ποτέ", δήλωσε η εκτελεστική επιτροπή του PKK σε γραπτό μήνυμά της για την επέτειο της δράσης της 15ης Αυγούστου 1984.
"Το πνεύμα και η κατεύθυνση που διαμόρφωσε η 15η Αυγούστου είναι πιο απαραίτητα από ποτέ", λέει το μήνυμα.
Υπογραμμίζει επίσης ότι "Εμείς, ως κίνημα και λαός, αγωνιζόμαστε χωρίς διακοπή για την ελευθερία εδώ και τριάντα τέσσερα χρόνια, εμπνεόμενοι από τον ηγέτη μας Abdullah Öcalan. Ενώ εισερχόμαστε στο 35ο έτος ελευθερίας, ελπίζουμε ότι αυτό θα είναι το έτος νίκης και η βούλησή μας να αγωνιστούμε είναι ισχυρότερη από ποτέ".
Η ανακοίνωση συνεχίζει επαινώντας "τους συντρόφους μας, ξεκινώντας από τον ηγέτη Apo, τις αντάρτικες δυνάμεις μας, τον πατριωτικό μας λαό και τους δημοκράτες και τους ευχόμαστε τα καλύτερα επιτεύγματα στο τριακοστό-πέμπτο έτος της αντίστασης. Εκφράζουμε τον θαυμασμό μας στον αθάνατο διοικητή αυτών των πράξεων, Agit (Mahsum Korkmaz), όπως και σε όλους τους μάρτυρες της ελευθερίας".
Η ανακοίνωση συνεχίζει:
"Καταρχάς, θέλουμε να εφιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός ότι πρόκειται για αντάρτικη δύναμη που αγωνίζεται αδιάλειπτα για 34 χρόνια, δίνοντας ένα μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία. Αυτό χάρη στην αποφασιστικότητα του πατριωτικού λαού μας μας και των συντρόφων μας. Αγωνιστήκαμε στο όνομα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του πατριωτισμού και της ανθρωπότητας στο Κουρδιστάν για τριάντα τέσσερα χρόνια, αρχής γενομένης από τις αντάρτικες ενέργειες της 15ης Αυγούστου του 1984. Δεν υπάρχουν ελευθεριακά και δημοκρατικά οφέλη και εξελίξεις που έλαβαν χώρα τα τελευταία τριάντα τέσσερα χρόνια στο Κουρδιστάν, που δεν οφείλουν την ύπαρξή τους στα γεγονότα της 15ης Αυγούστου 1984.
Μήνυμα
Μήνυμα
| Σώπα. Καὶ νὰ θυμᾶσαι μὲ πόση δοκιμασία ἀπόχτησες τὴν ἀρετὴ ν᾿ ἀγαπᾷς. Μὴν κουραστεῖς νὰ μ᾿ ἀγαπᾷς |
Πέμπτη 16 Αυγούστου 2018
Με απόλυση τιμωρούνται οι Πομάκοι
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ
Με οριστική παύση – απόλυση από τα καθήκοντά του τιμώρησαν τον δάσκαλο Ριτβάν Καραχότζα που δεν έχει επαρκή γνώση της Τουρκικής ώστε να τη διδάξει στα μουσουλμανόπαιδα. Τον τιμωρούν αφενός γιατί δεν είναι κατάλληλος να εκτουρκίσει τα παιδιά των Πομάκων και των Ρομά και αφετέρου εκδικούνται τον εμβληματικό δημοσιογράφο και αγωνιστή του Πομακικού Κινήματος, τον αδελφό του Σεμπαϊδήν Καραχότζα, το μαύρο πρόβατο του Τουρκικού Προξενείου.
Υπάρχουν στη διάθεσή μας δύο άρθρα του Σεμπαϊδήν Καραχότζα, σχετικά με τον απηνή διωγμό που υπέστη ο αδελφός του Ριτβάν Καραχότζα, με οριστική παύση από τα καθήκοντά του, με την υπ΄αριθμό 10/24-04-2018 Απόφαση του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας & Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης.
Ο παραπάνω αναφερόμενος δάσκαλος της Μειονοτικής Εκπαίδευσης απολύθηκε από την εργασία του, στην οποία διορίστηκε στο Ελληνικό Δημόσιο (ΦΕΚ. 1016 τ.Γ΄/31-10-2008 ως δάσκαλος του τουρκόγλωσσου ωρολογίου προγράμματος που έχει επιβληθεί σε όλα τα μειονοτικά δημοτικά σχολεία, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης και του Διεθνούς Δικαίου, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω.
Ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης προβλέπει τρεις εθνοτικές ομάδες (Τουρκογενείς, Πομάκους και Αθιγγάνους) και συνεπώς τρεις γλώσσες της μουσουλμανικής μειονότητας, δυστυχώς για το ελληνικό κράτος υπάρχει μόνο μία, αφού όλα τα μουσουλμανόπαιδα υποχρεούνται να διδάσκονται μόνο στην Τουρκική και φυσικά στην Ελληνική, αλλά όχι στη μητρική τους γλώσσα. Θα μπορούσε να διδάσκονται υποχρεωτικά στην Ελληνική (ως ΄Ελληνες υπήκοοι) και στην μητρική τους γλώσσα, αλλά υπάρχουν κάποια παρωχημένα ελληνοτουρκικά πρωτόκολλα που έχουν ξεπεραστεί πλέον από την πραγματικότητα.
Πώς οι ιδέες του πατέρα μου βοήθησαν τους Κούρδους να δημιουργήσουν μια καινούργια δημοκρατία
Ένα άρθρο της Debbie Bookchin, κόρης του Murray Bookchin, σχετικά με τον πατέρα της, τη σχέση του με τον Ocalan και την επίδραση των ιδεών του Αμερικανού φιλόσοφου στο κουρδικό κίνημα.
Μια ήπια ανοιξιάτικη μέρα στο Βερμόντ, τον Απρίλιο του 2004, ο πατέρας μου, ο ιστορικός και φιλόσοφος Murray Bookchin, κουβέντιαζε μαζί μου, όπως κάναμε σχεδόν καθημερινά. Μιλούσαμε για όλα και για όλους - τους φίλους, την οικογένεια και τους στοχαστές από τον Karl Marx και τον Karl Polanyi (τον οποίο θαύμαζε) μέχρι τον τότε πρόεδρο George W. Bush (τον οποίο δεν θαύμαζε) και τον George Smiley, τον φανταστικό χαρακτήρα του John Le Carré, με τον οποίο ταυτίστηκε και τον λάτρεψε. Έκανε μια παύση και άξαφνα αποκάλυψε κάτι που ακουγόταν ως μια περίεργη είδηση: «Προφανώς», είπε, «οι Κούρδοι διάβασαν το έργο μου και προσπαθούν να υλοποιήσουν τις ιδέες μου». Το είπε τόσο τυχαία και αδέξια που ήταν σαν να μην το πίστευε ούτε ο ίδιος.
Ο πατέρας μου, ογδόντα τριών ετών εκείνη την εποχή, είχε περάσει έξι δεκαετίες, γράφοντας εκατοντάδες άρθρα και είκοσι τέσσερα βιβλία που διατύπωναν ένα αντικαπιταλιστικό όραμα για μια οικολογική, δημοκρατική και ισότιμη κοινωνία που θα εξάλειφε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε αρμονία με τον φυσικό κόσμο, ένα σύνολο ιδεών που ονόμασε «κοινωνική οικολογία». Παρόλο που το έργο του ήταν γνωστό στους αναρχικούς και ελευθεριακούς αριστερούς κύκλους, δεν θα το έλεγε κανείς ευρέως γνωστό.
Απροσδόκητα, εκείνη την εβδομάδα, έλαβε μια επιστολή από έναν ενδιάμεσο που έγραφε για λογαριασμό του φυλακισμένου Κούρδου ακτιβιστή Abdullah Ocalan, επικεφαλής του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK). Ως συνιδρυτής, θεωρητικός και αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο Ocalan είχε μια εξαιρετικά μεγάλη φήμη - αλλά τίποτα σχετικό με την ιδεολογία του δεν έμοιαζε να έχει σχέση με αυτή του πατέρα μου.
Το ΡΚΚ, που ιδρύθηκε το 1978 ως επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική οργάνωση, διεξήγαγε για τριάντα χρόνια αντάρτικο για λογαριασμό των περίπου 15 εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν στην Τουρκία και έχουν υποστεί μακρά ιστορία βίας (ΣΜ: ο πληθυσμός των Κούρδων της Τουρκίας δεν έχει υπολογιστεί ποτέ με ακρίβεια, προφανώς για λόγους σκοπιμότητας, ωστόσο, σύμφωνα με εκτιμήσεις Κούρδων επιστημόνων και κουρδικών οργανώσεων, μπορεί να ξεπερνά τα 20 εκατομμύρια). Για δεκαετίες, η Τουρκία απαγόρευε στους Κούρδους να μιλούν τη δική τους γλώσσα, να φορούν παραδοσιακές ενδυμασίες , να χρησιμοποιούν κουρδικά ονόματα, να διδάσκονται την κουρδική γλώσσα στα σχολεία ή ακόμα και να παίζουν κουρδική μουσική. Οι Κούρδοι συλλαμβάνονταν και βασανίζονταν για οποιαδήποτε έκφραση της πολιτιστικής ταυτότητάς τους ή της αντίθεσής τους στην τουρκική ιδεολογία του «μία χώρα, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία», η οποία ξεκίνησε στις αρχές του εικοστού αιώνα, βρήκε την πλήρη έκφρασή της στον Κεμαλισμό και συνέχισε να είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και κάτω από την αυταρχική κυριαρχία του Προέδρου Erdoğan και του ισλαμικού κόμματός του.
Καντάτα
Καντάτα
Ἕνα περίεργο ἐπεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στὶς ἐφημερίδες,
ἕνας ἄντρας πῆγε σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ «σπίτια»,
πῆρε μιὰ γυναῖκα,
μὰ μόλις μπαίνουν στὸ δωμάτιο,
ἀντὶ νὰ γδυθεῖ καὶ νὰ ἐπαναλάβει τὴν αἰώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, καὶ τῆς ζητοῦσε νὰ τὸν ἀφήσει
νὰ κλάψει στὰ πόδια της. Ἐκείνη βάζει τὶς φωνές,
«ἐδῶ ἔρχονται γιὰ ἄλλα πράγματα»,
οἱ ἄλλοι ἀπ᾿ ἔξω δώστου χτυπήματα στὴν πόρτα.
Μὲ τὰ πολλὰ ἄνοιξαν καὶ τὸν διώξανε μὲ τὶς κλωτσιὲς
— ἀκοῦς ἐκεῖ διαστροφὴ νὰ θέλει, νὰ κλάψει μπρός σε μιὰ γυναῖκα.
Ἐκεῖνος ἔστριψε τὴ γωνία καὶ χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανεὶς δὲν τὸν ξανάδε πιά.
Καὶ μόνο ἐκείνη ἡ γυναῖκα,
θὰ ᾿ρθεῖ ἡ ἀναπότρεπτη ὥρα μιὰ νύχτα, ποὺ θὰ νοιώσει τὸν τρόμο ξαφνικά,
πῶς στέρησε τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπ᾿ τὴν πιὸ βαθιά,
τὴν πιὸ μεγάλη ἐρωτικὴ πράξη
μὴν ἀφήνοντας ἕναν ἄντρα νὰ κλάψει στὰ πόδια της.
ἕνας ἄντρας πῆγε σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ «σπίτια»,
πῆρε μιὰ γυναῖκα,
μὰ μόλις μπαίνουν στὸ δωμάτιο,
ἀντὶ νὰ γδυθεῖ καὶ νὰ ἐπαναλάβει τὴν αἰώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, καὶ τῆς ζητοῦσε νὰ τὸν ἀφήσει
νὰ κλάψει στὰ πόδια της. Ἐκείνη βάζει τὶς φωνές,
«ἐδῶ ἔρχονται γιὰ ἄλλα πράγματα»,
οἱ ἄλλοι ἀπ᾿ ἔξω δώστου χτυπήματα στὴν πόρτα.
Μὲ τὰ πολλὰ ἄνοιξαν καὶ τὸν διώξανε μὲ τὶς κλωτσιὲς
— ἀκοῦς ἐκεῖ διαστροφὴ νὰ θέλει, νὰ κλάψει μπρός σε μιὰ γυναῖκα.
Ἐκεῖνος ἔστριψε τὴ γωνία καὶ χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανεὶς δὲν τὸν ξανάδε πιά.
Καὶ μόνο ἐκείνη ἡ γυναῖκα,
θὰ ᾿ρθεῖ ἡ ἀναπότρεπτη ὥρα μιὰ νύχτα, ποὺ θὰ νοιώσει τὸν τρόμο ξαφνικά,
πῶς στέρησε τὸν ἑαυτὸ τῆς ἀπ᾿ τὴν πιὸ βαθιά,
τὴν πιὸ μεγάλη ἐρωτικὴ πράξη
μὴν ἀφήνοντας ἕναν ἄντρα νὰ κλάψει στὰ πόδια της.
Ἐκμυστήρευση
Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.
Τάσος Λειβαδίτης, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Τὰ χειρόγραφά του φθινοπώρου (1990)
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Τετάρτη 15 Αυγούστου 2018
Ο Μάνος της χαρμολύπης
Γεωργουσόπουλος Κώστας
ΝΕΑ 4 Αυγούστου 2018
Με τον Μάνο Ελευθερίου είμαστε σχεδόν συνομήλικοι και πρωτοσυναντηθήκαμε όταν εγώ κατέβηκα από την επαρχία μου στην Αθήνα για σπουδές. Ο Μάνος ανήκε σε μια παρέα ευαίσθητων και προβληματισμένων νέων εκείνης της πυρίκαυστης εποχής. Αφετηρία το Γυμνάσιο Χαλανδρίου. Δεν έχω την άδειά του να κοινοποιήσω τα ονόματά τους (μερικοί πλέον συνομιλούν με τον Μάνο στους χειμώνες τ" ουρανού), αλλά είναι σημαντικά πρόσωπα της πνευματικής μας αγοράς ιδεών, δικηγόροι, ποιητές, κοινωνιολόγοι, συγγραφείς επιστημονικών και ιδεολογικών δοκιμίων. Για μια περίοδο είχαν ως πνευματικό φάρο τον Μανόλη Λαμπρίδη και έχουν πλουτίσει την περιοδική μας παράδοση με την έκδοση «Σημειώσεις» που κυκλοφορούσε όποτε υπήρχε αξιόλογη ύλη που εξέφραζε τις απόψεις τους. Κατά καιρούς η ομάδα καλούσε και συζητούσε τα μεγάλα προβλήματα του ανθρώπου με τον Κορνήλιο Καστοριάδη.
Από έναν τέτοιο πυρήνα προερχόταν η προίκα του Ελευθερίου που συμπορευόταν και με την ταλαντούχα ηθοποιό και κυρίως ποιήτρια Αγγελική Ελευθερίου, μακαρίτισσα κι αυτή, που υπήρξε σύζυγος του Γιώργου Σκούρτη.
Αν αναφέρω αυτές τις συγγένειες, αίματος και πνεύματος, είναι διότι φωτίζουν μιαν ολόκληρη εποχή που δυστυχώς στα μίζερα χρόνια μας δεν βρήκε συνεχιστές. Εποχή ζυμώσεων, ανατροπών, πολιτικών και πολιτισμικών κινημάτων και θεωρητικών αλλά μορφολογικών επαναστάσεων. Εποχή του Μπρεχτ, του Σαρτρ, του Καμί, του Λακάν, του Μπαρτ, του Μπέκετ και της νέας εισβολής του Τζόις και του νεοφροϊδισμού στη ζωή του πνεύματος. Από την άλλη ο Καστοριάδης, ο Παπαϊωάννου, ο Ξενάκης, ο Αξελός, ο Σβορώνος, οι Ελληνες του Παρισιού έγιναν σηματωροί μιας γενιάς που βγαίνοντας από τον Εμφύλιο ως έφηβοι αναζητούσαν σωσίβια.
Ο Μάνος Ελευθερίου συμπλέει με τους ταλαντούχους αυτής της ευρείας παρέας. Σπούδασε θέατρο, αλλά δεν ακολούθησε το επάγγελμα. Η αγάπη του για τα κείμενα και τα πρόσωπα της ελληνικής πνευματικής διαχρονίας τον ώθησαν να γίνει εραστής και συλλέκτης σπάνιων χειρογράφων από τον Διονύσιο Σολωμό έως τους σημαντικούς συγγραφείς και επιστήμονες της σημερινής Ελλάδος. Συχνά εκλιπαρούσε από τους δημιουργούς να τον προικίσουν μ" ένα χειρόγραφο, απόσπασμα από γνωστό τους έργο. Δεν γνωρίζω πού θα διατεθεί (σε βιβλιοθήκη δημόσια, σε ίδρυμα, σε εταιρεία πνευματική) αυτό το αδιανόητα πλούσιο αρχείο. Ο συστηματικός Μάνος θα έχει ήδη μεριμνήσει. Εγώ του είχα χαρίσει τη γραφομηχανή του Γουλιέλμου Αμποτ, που με τη διαθήκη του ο σημαντικός εκείνος μυθιστοριογράφος της γενιάς του "30 μού είχε κληροδοτήσει.
Ισως να αρχίσουμε από τη γλώσσα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12/8
Ο Μητσοτάκης λέει παπαριές». «Αντιλαμβάνομαι απόλυτα πως έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων, αλλά στις 21 Αυγούστου η χώρα βγαίνει από οκτώ έτη μνημόνια...». «It’s a crime of the past». «Ο τελικός αριθμός των νεκρών θολώνει την εικόνα». «Οσοι έχουμε θέση ευθύνης μπορεί να αισθανόμαστε αδικημένοι, με την έννοια αυτού που λέγεται στην καθομιλουμένη “μου έτυχε η στραβή στη βάρδιά μου”...».
Θρασύτητα ιδιαζόντως απεχθής, μπρος σε έναν τόσο υψηλό βαθμό πόνου και δυστυχίας. Η ανάγκη παραμονής στην εξουσία αποχαλινώνει τη γλώσσα, επειδή τα μέσα που χρησιμοποιεί για τη συντήρηση της επιρροής της είναι η ιδιοτέλεια και ο κυνισμός.
«Μπορείτε να ανοίξετε το μυαλό σας και να αφήσετε τις ετοιματζίδικες φράσεις να μπουν μέσα. Αυτές θα στήσουν τις προτάσεις σας –θα σκεφτούν ακόμη και τις σκέψεις σας ώς έναν βαθμό– και εν ανάγκη θα επιτελέσουν τη σημαντική υπηρεσία να συγκαλύψουν εν μέρει το νόημά σας ακόμη κι από σας τους ίδιους», έγραφε ο Οργουελ το 1946 (Politics and the English Language) απευθυνόμενος στους πολιτικούς. Η γλώσσα, έγραφε, «γίνεται άσχημη και ανακριβής διότι οι σκέψεις μας είναι ανόητες, αλλά η αφροντισιά της γλώσσας μας διευκολύνει τις ανόητες σκέψεις μας».
Ο πολιτικός λόγος υποστηρίζει τα ανυποστήρικτα. Επιστρατεύοντας την αοριστολογία και τους εξωραϊσμούς, αλλοιώνει τις έννοιες, εκπορνεύει τις ιδέες, βαφτίζει τα λάθη «επιτυχίες», τις παραλείψεις «ηρωικές προσπάθειες», την απώλεια «σωτηρία» («είχαμε ορισμένους νεκρούς αλλά σώσαμε και πάρα πολλούς»). Εβδομήντα χρόνια πριν, «ανυπεράσπιστα χωριά βομβαρδίζονται από αέρος, οι κάτοικοί τους διώχνονται στην ύπαιθρο, τα ζωντανά σκοτώνονται με πολυβολισμούς, οι καλύβες πυρπολούνται με εμπρηστικές σφαίρες: αυτό ονομάζεται ειρήνευση. Εκατομμύρια χωρικοί διώχνονται από τα κτήματά τους και στέλνονται στους δρόμους μόνο με όσα μπορούν να κουβαλήσουν: αυτό ονομάζεται μετακίνηση πληθυσμών ή επανόρθωση των συνόρων», σημείωνε ο Οργουελ.
ΒΙΝΤΕΟ – Σημεία Αγιότητος, του Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, στο τέταρτο μέρος της συνεντεύξεώς του στην Πεμπτουσία αναφέρεται μέσα από περιστατικά κατά την παραμαμονή του στο Άγιον Όρος σε σύγχρονες πνευματικές αγιορείτικες μορφές, που η ζωή τους είναι κατάσπαρτη από σημάδια αγιότητας.
Θρησκεία, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, Ορθοδοξία
ΠΗΓΗ: https://cognoscoteam.gr
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Τρίτη 14 Αυγούστου 2018
ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ: ΓΙΑΤΙ;
BREXIT ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
του ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ*
Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τηστρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένααπαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.
Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.
Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».
Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορρυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τηλειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί τηνενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.
Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικώνμονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες τουΜάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από τηνυπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε ηΜέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους Ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία – με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.
Ένα άλλο πλαίσιο «διαπραγμάτευσης»
Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί το Σάββατο 14/3
Στη συνέντευξη που δημοσιεύει ο σημερινός Δρόμος, ο Σαμίρ Αμίν απαντά με τα παρακάτω λόγια στην ερώτηση «Ποιο χαρτί μπορούν να παίξουν οι Έλληνες σήμερα;»:
«Εάν θέλουν να διατηρήσουν μια ελπιδοφόρα προοπτική, πρέπει να παίξουν το χαρτί μιας γενικής πολιτικής και ιδεολογικής αντεπίθεσης. Πάρτε το ζήτημα του κατοχικού χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα και κάντε το βούκινο. Ανατρέψτε το ανθελληνικό κλίμα και κάντε έκκληση για έμπρακτη αλληλεγγύη. Και, την ίδια στιγμή, παίξτε το γεωστρατηγικό χαρτί και αρχίστε σταδιακές προσεγγίσεις και συμμαχίες με άλλες δυνάμεις. Ο ελληνικός λαός κατάφερε πολλές φορές να σταθεί όρθιος και περήφανος. Μπορεί να το καταφέρει και σήμερα και, με το παράδειγμά του, να συμβάλει στο δυνάμωμα μιας αριστερής εναλλακτικής λύσης σε όλη την Ευρώπη – η οποία, με τη σειρά της, θα του προσφέρει το οξυγόνο που τόσο έχει ανάγκη!»
Μέσα σε λίγες γραμμές, ο διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγος και διανοούμενος μας δίνει όχι λίγες «συμβουλές» και μάλιστα με ξεχωριστή σημασία.
Δυτικός «μαρξισμός» και φιλοϊμπεριαλιστές «κομμουνιστές» (ή το «αυγό τού κούκου»)
Νόμος τής Αξίας και ιστορικός υλισμός (1977/80, σελ.128 και επ.), Μετάφρ. Μ. Κρητικού
Η ιδιοτελής δυτική ανάγνωση για τον Ελληνισμό- Θεόδωρος Ράκκας
Όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελλαδικό κράτος, στην Ευρώπη κυριαρχούσε, ελέω διαφωτισμού, ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Το νέο κράτος όφειλε να συμβαδίζει με τα ευρωπαϊκά δεδομένα να είναι δηλαδή ένα νεωτερικό κράτος-έθνος. Συνεπώς, η Δύση και οι ντόπιοι εκπρόσωποι της προώθησαν ένα μοντέλο νεορομαντικού εθνικισμού, επιχειρώντας να επιβάλουν στους Έλληνες μια εθνική συνείδηση αρχαιόπληκτης παρθενογένεσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, παρέθεσαν και παραθέτουν την ιστορία του μεσαιωνικού Ελληνισμού σαν μια περίοδο σκοταδισμού, όχι ιδιαίτερα διαφορετική απ την οθωμανική! Τα εθνώνυμα Ρωμιός και Γραικός καταπολεμήθηκαν από ποικίλους «διαφωτιστές» και μέχρι σήμερα παρουσιάζονται σαν υποτιμητικά. Με λίγα λόγια, οι δυτικές δυνάμεις έραψαν την ελληνική ιστορία στα δικά τους μέτρα και σταθμά, προκρίνοντας μόνο το κομμάτι της κλασικής αρχαιότητας, το οποίο και αποτελούσε την βάση του σύγχρονου πολιτισμού τους.
Ως δια μαγείας «παρέλειψαν» την περίοδο της πρώτης, έντονης και άμεσης επαφής τους με το σώμα του Ελληνισμού, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτό συνέβη κυρίως, με σκοπό διατηρηθεί το ελληνικό κράτος στη σφαίρα επιρροής τους, μακριά από την ομόδοξη Ρωσία. Επιπλέον, όμως, ο κλασικός ελληνικός κόσμος των μικρών πόλεων κρατών του κυρίως ελλαδικού χώρου τους βόλευε και γεωπολιτικά.
Ταίριαζε πολύ καλύτερα σαν πρότυπο και σημείο αναφοράς για τη «μικρή πλην τίμια» Ελλάδα που ήθελαν οι Δυτικοί, ιδιαίτερα σε σχέση με τη χιλιόχρονη οικουμενική αυτοκρατορία που υποτιμούσε τη Δύση. Αυτή την θεώρηση προσπάθησαν, και εν μέρει κατάφεραν, να τη «φυτέψουν» στο νέο Ελληνισμό. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η μεγαλύτερη μερίδα των νεοελληνικών ελίτ είναι δυτικοτραφής.
Συνεπώς προσπαθεί να περάσει πρότυπα, αξίες και μοντέλα που σε πολλές περιπτώσεις διέπονται από άκρατο μιμητισμό και ξενομανία. Τούτα συνεπάγονται την πλήρη απαξίωση προς το βυζαντινό παρελθόν στην παιδεία και τη δημόσια ζωή, καθώς και την υποβάθμιση κάθε νοοτροπίας και στοιχείου πολιτισμού που διαφοροποιεί τον Ελληνισμό από τη Δύση. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η επιχειρηματολογία της συμπερίληψης του Ελληνισμού στο αμιγώς ευρωπαϊκό-δυτικό πολιτισμικό πλαίσιο, γίνεται πάντα και αυστηρά υπό το πρίσμα της κλασικής αρχαιότητας.
Το συλλογικό υποσυνείδητο
Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν χειραγωγούνται, όπως η πίστη, η παράδοση και η συλλογική ιστορική μνήμη. Η «Μεγάλη Ιδέα», που κυριάρχησε στο νεοελληνικό κράτος μέχρι και το 1922, πήγαζε από τον πόθο για ανασύσταση της «Ρωμανίας» των Κομνηνών. Επιπλέον, ο μέσος Έλληνας, εξέλαβε και εκλαμβάνει την αρχαία ελληνική κληρονομιά πιο πολύ σαν την απόδειξη της ανωτερότητας του απέναντι στον Δυτικό παρά σαν τον συνδετικό κρίκο.
Η ματωμένη από τους ναζί Λβιβ τη δεκαετία του 1940
Το πογκρόμ της Λβιβ αναφέρεται στις σφαγές που έλαβαν μέρος στην πόλη Λβιβ της Πολωνίας. Γερμανοί κατέλαβαν τη Λβιβ μετά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941. Οι Ουκρανοί εθνικιστές με την υποστήριξη της Γερμανίας, σφαγίασαν περίπου 4.000 Εβραίους στις αρχές Ιουλίου του 1941.
Η ουκρανική και έως τότε πολωνική πόλη Λβιβ καταλήφθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1939. Η κατάληψή της έγινε σύμφωνα με τους όρους του γερμανο-σοβιετικού Συμφώνου. Υπήρχαν περισσότεροι από 200.000 Εβραίοι στη Λβιβ, τον Σεπτέμβριο του 1939. Σχεδόν 100.000 ήταν Εβραίοι πρόσφυγες από την κατεχόμενη από τους Γερμανούς Πολωνία.
"Αυγουστιάτικα όνειρα", του Αριστείδη Δάγλα
Του Αριστείδη Δάγλα
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Νέα Σελίδα 12/8/18 .
Ο Αγγέλης ο Λέλεκας, όπως τον φώναζαν στο νησί οι συγχωριανοί του εξαιτίας των ψηλών κι αδύνατων ποδιών του, ένας μεσόκοπος άντρας με αδρά χαρακτηριστικά, αφού έδεσε τις «απείθαρχες» κληματσίδες του αμπελιού του στους ξύλινους πασσάλους που είχε μπήξει στο νοτισμένο χώμα, έκατσε αναστενάζοντας κάτω από μια διπλανή συκιά κι άπλωσε τις αρίδες του με ανακούφιση για να ξαποστάσει. Έβγαλε απ’ το δισάκι του ένα ρομπόλι με κρύο νερό και αφού δροσίστηκε, κατέβασε τη σκούφια του χαμηλά κι ακούμπησε στον κορμό του δέντρου να πάρει έναν γρήγορο μεσημεριανό υπνάκο.
«Είναι άτιμο δέντρο η συκιά Αγγέλη, έχει βαρύ ίσκιο και πρόσεξε. Από συκιά κρεμάστηκε ο Ιούδας και τη μόλεψε», ακούστηκε η νεανική φωνή του Στάμου του βαρκάρη που εκείνη την ώρα κατηφόριζε το μονοπάτι προς το λιμανάκι του χωριού για να συγυρίσει τη βάρκα του. «Δε βαριέσαι ορέ Στάμο», αποκρίθηκε ο Λέλεκας, «Εγώ είμαι ατιμότερος από δαύτηνε», συμπλήρωσε κι ετοιμάστηκε να τεντωθεί για να βολευτεί καλύτερα πάνω στο πανωφόρι που’ χε απλώσει κάτω απ’ το δέντρο. «Μωρέ δεν πας να κουρευτείς ; Εγώ φταίω που ενδιαφέρθηκα» μονολόγησε ο ψαράς και τράβηξε το δρόμο του.
Το λιμανάκι του χωριού ήταν κλειστό και όμορφο. Η Μαριορή, η βάρκα του Στάμου ήτανε μια γαΐτα καλοφτιαγμένη, σκαρί γερό με πανιά καινούργια που την κάνανε να πετάει πάνω απ’ τα κύματα με χάρη και σβελτάδα. Ο ατρόμητος κι επιδέξιος βαρκάρης ήτανε ένα παλικάρι κοντά στα εικοσιπέντε, με ωραία χαρακτηριστικά και κορμί γερό, ζυμωμένο με το αλάτι της θάλασσας. Σήμερα είχε σκοπό να ρίξει τα δίχτυα του μακριά, στο νότιο μέρος του νησιού και γι’ αυτό έρεπε να ξεκινήσει νωρίς ώστε να φτάσει πριν το σούρουπο στον προορισμό του. Πραγματικά, αφού έλυσε τα σκοινιά, ανοίχτηκε στο πέλαγος γυρίζοντας τα πανιά του προς το μαΐστρο. Ο ήλιος είχε αρχίσει από ώρα να κατεβαίνει, βάφοντας τη θάλασσα χρυσοκόκκινη. Ο Στάμος, σαν αντίκρισε στις σπηλιές του κάβου, ένα σημάδι που είχε μάθει απ’ τους παλιούς, άρχισε να αμολάει τα δίχτυα του στη θάλασσα και να κατευθύνει τη βάρκα του νότια προς τη στεριά. Η ακτογραμμή ήταν κακοτράχαλη και κατάφυτη από σκίνα και μυρτιές που φύτρωναν μέχρις εκεί που έσκαγε το κύμα. Το ακρωτήρι της Γοργόνας, όπως λεγόταν το νοτιότερο μέρος του νησιού, είχε αρχίσει να γκριζοφέρνει καθώς το φως της μέρας λιγόστευε. Ο επιδέξιος βαρκάρης, αφού έριξε και τις τελευταίες οργιές των διχτυών του στο νερό, φουντάρισε την άγκυρα και μ’ ένα σάλτο βρέθηκε έξω απ’ τη γαΐτα κρατώντας το καλάθι του με το κολατσιό του. Η θαλασσινή αύρα είχε αρχίσει να διώχνει την αυγουστιάτικη ζέστη κι έτσι ο Στάμος κάθισε σ’ ένα βραχάκι για να ξεκουραστεί, αφήνοντας τα δίχτυα του να ψαρεύουν. Αφού έφαγε, έγειρε τη ράχη του στην πλάτη του βράχου και άρχισε να σκέφτεται διάφορα. Η νύχτα είχε αρχίσει να απλώνει τα σκούρα φουστάνια της πάνω απ’ την πλάση, αφήνοντας ακόμα λίγο φως να ξεψυχάει πάνω στο ασημένιο σώμα της θάλασσας.
ΕΦΥΓΕ Ο ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ...
Του Αχιλλέα Ομήρου
ΜΕΓΑΛΗ Η ΘΛΙΨΗ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ Ο ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ ΥΠΗΡΞΕ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Ο μεγάλος αυτός μαρξιστής διανοούμενος έφυγε από την ζωή χθες Κυριακή 12 Αυγούστου, στο Παρίσι όπου νοσηλευόταν.
Ήτανε το 1980 – είχε έρθει σε ένα διεθνές συνέδριο που είχε οργανώσει το ΠΑΣΟΚ με θέμα «Μετάβαση στον Σοσιαλισμό» - ως ένας από τους κύριους ομιλητές.
Με την ευκαιρία της παρουσίας του στην Ελλάδα είχε δώσει μια συνέντευξη στην ελληνική έκδοση του Monthly Review [ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ], η οποία δημοσιεύτηκε στο τεύχος 10 / 1981. Την ίδια εποχή είχε δώσει συνέντευξη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», το «Αντί» και την «Εξόρμηση». Η σύνταξη της «Μηνιαίας» σημείωνε τότε :
« Εδώ μεταφέρουμε το κύριο μέρος της συζήτησης – συνέντευξης, αυτό που μαγνητοφωνήθηκε, γιατί ήταν τόσο μεγάλη ώστε ένα μέρος της δεν καταγράφηκε.
Ήδη έχουν κυκλοφορήσει και τα πρακτικά του Σεμιναρίου έτσι ώστε οι αναγνώστες μας θα μπορέσουν να διαβάσουν και τα όσα ενδιαφέροντα ανέπτυξε σε αυτό ο Σ. Αμιν – που μαζί με τα όσο είπε και στην συνέντευξη που παραχώρησε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», το «Αντί» και την «Εξόρμηση» , θα δώσουν τη δυνατότητα για τον σχηματισμό μιας ολοκληρωμένης εικόνας για τις απόψεις που έχει ο ίδιος – και όχι – για τις απόψεις που του αποδίδουν ότι έχει. Για το τελευταίο η σύνταξη δημοσιεύει ένα κείμενο στη σελίδα 2.
Να σημειωθεί ότι είχαν ήδη κυκλοφορήσει «Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα» σε 2 τόμους και εισαγωγή του Ανδρέα Παπανδρέου, από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, «Η άνιση ανάπτυξη» και «Η κρίση του Ιμπεριαλισμού»(συλλογικό)από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, «Ο νόμος της αξίας και ο ιστορικός υλισμός» και το «Ιμπεριαλισμός και άνιση ανάπτυξη» από τις εκδόσεις Χρ ΚΑΡΑΝΑΣΗ.
Οι απόψεις του δηλαδή ήτανε γνωστές ή θα έπρεπε να είναι γνωστές. Αλλά ολόκληρη η «παραδοσιακή» αριστερά, δηλαδή τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΚΚΕ εσωτ. και οι διανοούμενοι του ήτανε εχθρικοί με αυτές, ιδιαίτερα με την θεωρία «Μητρόπολης / Περιφέρειας». Το ΚΚΕ χαρακτήριζε σαν «αντιεπιστημονικό το σχήμα αντιπαράθεσης μητρόπολης-περιφέρειας» γιατί αρνείται το ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης (βλ. Έκθεση δράσης της ΚΕ στο 10ο συνέδριο-εισηγητής Χ. Φλωράκης, ΚΟΜΕΠ, τ. 6-7/ 78, σελ΄62) και έβαλε καθήκον στους διανοούμενους του να αποδείξουν πόσο λαθεμένη ήταν η θεωρία του. Το κύριο επιχείρημα τους ότι η θεωρία ήταν «αντιμαρξιστική-αντιεπιστημονική» γιατί οι εκπρόσωποι της αρνούνταν ότι η ΕΣΣΔ είναι σοσιαλιστική χώρα (ΚΟΜΕΠ τ.11/79, σ. 49).
Σαμιρ Αμίν (1931-2018)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Vasilis Asimakopoulos
Έφυγε ο κορυφαίος Γαλλο-Αιγύπτιος (νομίζω Χριστιανός Κόπτης, αν έχει κάποια σημασία) μαρξιστής οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν. Καθηγητής στο Παρίσι και αεικίνητος μαχητής του αγώνα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των λαών, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό.
Εντάχθηκε αρχικά στο Κομμουνιστικό κίνημα και στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε λόγω διαφοροποίησης από τον σοβιετικό μαρξισμό, ενώ πλησίασε τη μαοϊκή αριστερά τη δεκαετία του ’60. Βαθύτατα επηρεασμένος από τα εθνικο-απελευθερωτικά-αντιαποικιακά-αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της καπιταλιστικής περιφέρειας τα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όντας ο ίδιος Αιγύπτιος από πατέρα και Γάλλος από μητέρα με αντίστοιχες βιωματικές εμπειρίες στα χρόνια των σχολικών και πανεπιστημιακών σπουδών του ( αλλά και σύμβουλος στην κυβερνηση Νάσερ στα τέλη της δεκαετίας του ’50) υπήρξε από τους βασικούς θεμελιωτές του νεομαρξισμού και ειδικότερα του θεωρητικού ρεύματος μητρόπολη-περιφέρεια και της θεωρίας της εξάρτησης. Στο πλαίσιο αυτό συναντήθηκε με τον κύκλο του ανεξάρτητου σοσιαλιστικού περιοδικού Monthly Review και τους εκδότες του Μπαράν και Σουήζυ, τον Αντρέ Γκούντερ Φρανκ, τον Αργύρη Εμμανουήλ, τον Χάρυ Μπρεηβμαν, τον Νίκο Ψυρούκη, τον Κώστα Βεργόπουλο, θεωρητικούς της λατινοαμερικάνικης σχολής της εξάρτησης και πολλούς άλλους.
Το συγεκριμένο ιδεολογικό ρεύμα και ειδικότερα ο Σαμίρ Αμίν, θα ασκήσει σημαντική επιρροή στη ριζοσπαστική εξέλιξη του Ανδρέα Παπανδρέου στα χρόνια της δικτατορίας, στοιχείο που αποτυπώνεται και στο συγγραφικό έργο του Α.Π. εκείνη την περίοδο (κείμενα στο Monthly Review, ιδίως στο βιβλίο του Ιμπεριαλισμός και Οικονομική Ανάπτυξη), στην ιδεολογικο-πολιτική εξέλιξη του ΠΑΚ (ανττιμπεριαλισμός-εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας). Η γραμμή αυτή καταγράφεται στην περίφημη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη (σημειολογικά ο Σαμίρ Αμίν γεννήθηκε στις 3 Σεπτέμβρη) και ουσιαστικά αποτελεί την κεντρική γραμμή στο ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1ο συνέδριο (1984) με εξάρσεις και υφέσεις. Ο ίδιος ο Σαμίρ Αμίν θα επισκεφθεί πολλές φορές τη χώρα μας την περίοδο 1974-1984, ενώ αρκετά από τα βιβλία του θα μεταφραστούν στα ελληνικά (κυρίως από εκδοτικούς οίκους φίλα προσκείμενους στο ΠΑΣΟΚ όπως Νέα Σύνορα και Καρανάσης και αυτό προφανώς δεν είναι τυχαίο), όπως και άρθρα του θα κυκλοφορήσουν στην ελληνική έκδοση της Μηνιαίας Επιθεώρησης που αρχίζει να εκδίδεται στα ελληνικά το 1975, σε μια εποχή που οι ιδεολογικο-πολιτικές διαμάχες στην αριστερά είναι έντονες και αντιστοίχως η σχετική ζήτηση στη ριζοσπαστική ατμόσφαιρα της μεταπολίτευσης Ανάμεσα στις πολλές επισκέψεις του, η συμμετοχή του στο περίφημο συνέδριο που διοργάνωσε το ΠΑΣΟΚ και το Κέντρο Μεσογειακών Μελετών το 1980, με θέμα Μετάβαση στο Σοσιαλισμό (εκδόσεις Αλέτρι, 1981). Το ανοκλήρωτο ιδεολογικο-πολιτικά εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ, συνάρθρωσης μιας εκδοχής σοσιαλιστικής θεωρίας και εθνικο-λαϊκών εμπειριών, ως έκφραση του νεομαρξιστικού ρεύματος στη χώρα και υπέρβασης των μορφών ψεύτικης συνείδησης που κατά την άποψη αυτή ήταν η δεξιά και η παραδοσιακή αριστερά, οφείλει πολλά στον Σαμίρ Αμίν και τη διανοητική παρέμβασή του. Ένα εγχείρημα το οποίο στη συγκεκριμένη μορφή του ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε ιστορικά.
Ο ακροβολιστής
Το περίπλοκο υφάδι, ο λαβύρινθος γνώσεων, εκρήξεων και προκλήσεων της άκρως ερεθιστικής (προκλητικά και αναρχικά) γραφής του Ρένου Αποστολίδη
Γεωργουσόπουλος Κώστας
11 Αυγούστου 2018 | 06:00
Το κείμενο που ακολουθεί είχε σχεδιαστεί να συμμετάσχει στον «έρανον» κειμένων που τώρα φιλοξενούνται στο αφιέρωμα του περιοδικού «Νέα Εστία» στον Ρένο Αποστολίδη, παραγγελία των φίλων γιων του Στάντη και Ηρκου. Δεν έφτασε εγκαίρως λόγω δυσεπίλυτων εμποδίων προσωπικών. Πάντως το κείμενο αυτό είναι κυρίως προσωπικό και όχι αξιολογικό. Άλλοι σημαντικοί γνώστες του έργου στο αφιέρωμα τοποθετούν τον ξεχωριστό αυτόν λογοτέχνη, μαχητή και άνθρωπο στη θέση που του πρέπει στη μεταπολεμική μας λογοτεχνία.
Εγώ γνώρισα το έργο του Ρένου έφηβος στην επαρχία όπου μεγάλωσα γιατί ο πατέρας μου, φιλόλογος, γυμνασιάρχης το 1952, στην Καλαμπάκα, ήταν συνδρομητής πολλών λογοτεχνικών περιοδικών (της «Νέας Εστίας» από το 1927!), ανάμεσα στα οποία και τα «Νέα Ελληνικά» (πρώτη περίοδο) του Ρένου Αποστολίδη. Εκεί νεαρός τότε έφηβος, «φανατικός για γράμματα», πρωτοήρθα σε επαφή με κείμενα του Νίκου Φωκά, της Μιμίκας Κρανάκη, του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Μιχάλη Κατσαρού, της Λύντιας Στεφάνου, του Αιμ. Χουρμούζιου, του Θ. Δ. Φραγκόπουλου και κυρίως την άκρως ερεθιστική (προκλητικά και αναρχικά) γραφή του Ρένου Αποστολίδη. Ομολογώ πως στο άκρως επιθετικό εκείνο περιοδικό με οδήγησε η παρουσία της Μιμίκας Κρανάκη που είχε γεννηθεί στη Λαμία, την πατρίδα μου, και ήταν ιδιαίτερη μαθήτρια του πατέρα μου πριν φύγει το 1944 με το γνωστό γαλλικό πλοίο με τόσους άλλους κυνηγημένους (ανάμεσά τους ο Καστοριάδης, ο Αξελός, ο Παπαϊωάννου, ο Νίκος Σβορώνος, ο Ξενάκης) στο Παρίσι.
Εχοντας ως εφαλτήριο τη «Νέα Εστία» από το πρώτο τεύχος της είχα έρθει σε επικοινωνία και συχνά σε ταύτιση με κείμενα των συγγραφέων του "30. Ηταν λοιπόν για μένα (και για μερικούς συμμαθητές μου με το ίδιο χούι) ένα ηχηρό χαστούκι το μένος του Ρένου για τη γενιά του "30. Βλέπαμε βέβαια πως υπήρχε μια τιμιότητα σ" αυτή του την πολεμική. Τιμούσε και το τάλαντο και το συγγραφικό ήθος των συγγραφέων εκείνης της γενιάς. Την ενημέρωσή τους στα ευρωπαϊκά πρότυπα, στη σύγχρονη γραφή που άφηνε πίσω της την παρεξηγημένη στον τόπο μας ηθογραφία. Ο Ρένος όμως δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη δημόσια εικόνα των συγγραφέων της γενιάς του "30, τις δημόσιες θέσεις τους, τις κριτικές τους προτιμήσεις που προωθούσαν επαναλαμβανόμενα μοντέλα γραφής και θεματογραφίας με τα σπουδαία, χωρίς αμφιβολία, έργα τους.
Σαμίρ Αμίν - Εθνική κυριαρχία: γιατί;
Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη
Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη
BREXIT και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Εθνική κυριαρχία: γιατί;
του Σαμίρ Αμίν*
Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τη στρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.
Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.
Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».
Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τη λειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί την ενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.
Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικών μονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από την υπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε η Μέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία - με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)