Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Ο Υπουργός Παιδείας, οι Λωτοφάγοι και ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου

Του Γιώργου Τασιόπουλου


Ο Ρήγας Φεραίος στα μέρη της Εύβοιας, έργο Νίκου Εγγονόπουλου.

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,
Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι’ οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια…

Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού:   π ρ ο ς  τ’  ά σ τ ρ α.

Γι’ αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε η Έμπνευσις,
Καθώς εφώλιασε μέσα στα βάθια του μυαλού μου όλο συγκίνηση
Για τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Σίμωνος Μπολιβάρ.
Νίκος Εγγονόπουλος : Για τους ελεύθερους



Φαίνεται, σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας, να νοσούμε ευρέως από το σύνδρομο των λωτοφάγων.
Οι Λωτοφάγοι ήταν μυθικός λαός της ελληνικής μυθολογίας.  Ευρύτατα διαδεδομένο στη λωτοφαγίτιδα νήσο, ήταν το φυτό λωτός. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων αυτού του νησιού και θεωρούντο σαν ναρκωτικά που προκαλούσαν ειρηνική απάθεια. Τον καρπό αυτό πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους οι οποίοι στη συνέχεια έχαναν την επιθυμία της επιστροφής στη πατρίδα τους ή τη συνέχιση του ταξιδιού τους.


Στην πρώτη παράγραφο γράφει: 
«...όπου στην Ευρώπη και στον κόσμο κυριαρχούσαν απολυταρχικά καθεστώτα, όπως η Οθωμανική αυτοκρατορία...»
Όμως κύριε Υπουργέ, η απολυταρχία αναφέρεται ως όρος σε αυταρχικά καθεστώτα (ενός ανδρός αρχή), δικτατορικά, μοναρχικά, δεσποτικά, τυραννικά ως προς το πολίτευμα.  Πράγματι, τέτοια ήταν στην Αυστροουγγαρία, τη Γαλλία, τη Ρωσία.  Στην πατρίδα μας όμως, ο Οθωμανός ήταν κατακτητής για τετρακόσια χρόνια.  Βιώσαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, και δεν το γράφετε! 
Φυσικά δεν ξεχνάτε να μας θυμίσετε, ως οπαδός της αποδoμητικής (αναθεωρητικής) σχολής της ιστορίας, την ανιστόρητη εκδοχή της εθνογένεσης του ελληνισμού το 1821:
«Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε την επέτειο της ελληνικής επανάστασης που σήμανε τη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας»...«Τα σχολεία αυτά μεταλαμπάδευσαν τις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας, δίνοντας τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των οραμάτων βάσει των οποίων συγκροτήθηκε η εθνική μας συλλογικότητα».
Κράτος προτεκτοράτο μπορεί να φτιάξαμε το 1821, κύριε Υπουργέ, όσο για την ύπαρξη του έθνους μας ανατρέξτε στον Ρήγα, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τον Λάμπρο Κατσώνη, τον Κατσαντώνη, τον Διονύσιο Φιλόσοφο.
Τονίζετε με ξύλινο λόγο, χωρίς συναίσθημα στο μήνυμά σας, ότι το σχολείο «οφείλει να διδάσκει στους μελλοντικούς πολίτες τέτοιας κομβικής σημασίας ιστορικά γεγονότα», όμως κανένα πρόσωπο, κανένα γεγονός, ούτε το όνομα του θύτη, του τυράννου ονομάζετε!!!  Πουθενά η λέξη Τούρκος, Οθωμανός!!!
Όπως μετά την Επανάσταση, όταν οι ήρωές μας ήρθαν αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο των πολιτικών Κωλέττη και Μαυροκορδάτου, έτσι και σήμερα κι εσείς τους καταδικάζετε στη λήθη στο μήνυμά σας!  

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

Ποντιακή λύρα και πολιτικός ακτιβισμός στην Τουρκία

Γράφει ο Νίκος Μιχαηλίδης  – 

Η ποντιακή λύρα και μουσική στη σημερινή Τουρκία αποτελούν πεδία ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ δεξιών και αριστερών ομάδων. Νέοι μουσικοί, αλλά και τα δίκτυα των ακροατών και υποστηρικτών τους διακινούν τις ηχογραφήσεις τους, χρησιμοποιώντας το YouΤube και το Facebook. Σκοπός τους δεν είναι μόνον να μοιραστούν την αγαπημένη τους μουσική και τραγούδια αλλά και να προκαλέσουν συζήτηση και προβληματισμό.
Τα αναρτημένα μουσικά βίντεο με ποντιακή λύρα και στίχο παρακολουθούνται από χιλιάδες πολίτες της Τουρκίας οι οποίοι αναρτούν τις προσωπικές τους απόψεις όχι μόνο για την ποιότητα του τραγουδιού αλλά και για μια σειρά από θέματα που άπτονται της τουρκικής εθνικής ιστορίας και ταυτότητας και τις σχέσεις με τους Έλληνες.
Ο ποντιακός μουσικός ήχος και στίχος παρακινούν ορισμένους από τους ακροατές να ξανασκεφθούν τις αντιλήψεις τους για το προσωπικό και οικογενειακό τους παρελθόν, καθώς και να αμφισβητήσουν τις επίσημες ιστορικές αφηγήσεις. Για άλλους αυτές οι αναρτήσεις συνιστούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια και ενότητα της Τουρκίας και θα πρέπει να αποφεύγονται. Σε άλλες περιπτώσεις γίνεται μια ιδιότυπη εξιδανίκευση του άμεσου Οθωμανικού παρελθόντος, το οποίο παρουσιάζεται ως μια περίοδος αδελφοσύνης και συνεργασίας Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην περιοχή της Τραπεζούντας.

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821

Η δωρεά είναι όπως η θυσία…

Γράφει ο Βασίλης Καραποστόλης  – 

Η δοτική πράξη, η δωρεά, είναι μια πράξη εξαιρετική, είναι η απόφαση και η ενέργεια, με την οποία ένας άνθρωπος προσφέρει σ’ έναν άλλο άνθρωπο ή στο κοινωνικό σύνολο τα μέσα για να κρατήσει την ύπαρξή του ζωντανή. Θα αναφερθώ ειδικά στην ελληνική περίπτωση και θα υπενθυμίσω μια παρατήρηση που έκαναν άλλοτε συχνά οι ξένοι περιηγητές στον τόπο μας. Πώς εξηγείται, αναρωτιόνταν, στην Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιο κράμα κυνηγητού του συμφέροντος και αυταπάρνησης;
Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν σ’ ένα άτομο και σε μια κοινωνία αυτές οι δύο αντίθετες δυνάμεις και να μην κατασιγάζει ποτέ η διαμάχη τους; Είχαν παρατηρήσει από παλιά, από τα προεπαναστατικά κιόλας χρόνια, την συμπεριφορά ορισμένων επιφανών προσώπων. Ο Μακρυγιάννης ήταν ένα απ’ αυτά. Τοκογλύφος για μια περίοδο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση και κατόπιν γενναιόδωρος υποστηρικτής και πρόμαχος στον απελευθερωτικό αγώνα.
Ανάλογες μεταστροφές θα σημειωθούν και στη στάση άλλων οπλαρχηγών, και πρώτα απ’ όλα του Καραϊσκάκη. Είναι φαινόμενα που δείχνουν ότι η μέριμνα για τον εαυτό και για την αύξηση της ισχύος και των αποκτημάτων του υποχωρεί με μεγαλόπρεπο και συνταρακτικό τρόπο, όταν το άτομο νιώθει ότι τον καλεί σε βοήθεια η ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκει. Το Εγώ δεν αντέχει στην ιδέα να μείνει μόνο με την ησυχία και τα πλούτη του, ενώ η Τροφός του, η γενέτειρά του, κινδυνεύει με αφανισμό. Θα δώσει λοιπόν ό,τι μπορεί: χρήμα, ενέργεια, ακόμη και τη ζωή του, αν χρειασθεί.

Τρεις εστίες έντασης που πυροδοτούν και ερμηνεύουν την τουρκική επιθετικότητα - Να γιατί έγινε... λύκος ο Ερντογάν

Εστίες έντασης στη γραμμή Συρία-Κύπρος-Αιγαίο

Σάββας Καλεντερίδης
Έχει σημασία να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του Ερντογάν και την τουρκική επιθετικότητα, η οποία έχει αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα ειδικά στην ΑΟΖ της Κύπρου. Η συμπεριφορά του έχει επηρεαστεί από τότε που οι μηχανισμοί του Γκιουλέν στο δικαστικό σώμα και τις διωκτικές αρχές, στις 17-25 Δεκεμβρίου του 2013, συνέλαβαν τα παιδιά δύο υπουργών του με εκατομμύρια δολάρια, υποχρεώνοντας σε παραίτηση τρεις έμπιστους υπουργούς του.
Τότε είχαν σκοπό να συλλάβουν και τον γιο του Ερντογάν αλλά και τον διοικητή της ΜΙΤ, κάτι που ο Τούρκος πρόεδρος αντιλήφθηκε έγκαιρα και γι’ αυτό κατόρθωσε να το αποφύγει.
Πίσω από την επιχείρηση αυτή ο Ερντογάν υποπτευόταν ότι κρύβεται το αμερικανικό βαθύ κράτος, που θεωρεί ότι προστατεύει τον Γκιουλέν, υποψίες που επιβεβαιώθηκαν με την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016. Η επιβεβαίωση αυτή, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη στήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας, ήταν που υποχρέωσε τον… νεοσουλτάνο να γονατίσει στον τσάρο, με αποτέλεσμα τη συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη, στις 9 Αυγούστου2016.
Έκτοτε ο Ερντογάν είναι εκτός ελέγχου της Ουάσινγκτον και αυτό είναι μια βασική αιτία της αύξησης της επιθετικότητάς του. Είναι πλέον ανεξέλεγκτος από τη Δύση και σχετικά ελέγξιμος από τη Ρωσία.

Τι διδάσκει η κατάληψη του Αφρίν

Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη

 O τουρκικός στρατός κατέλαβε το Αφρίν και ανεξάρτητα από το εάν το κρατήσει ή όχι, οδηγούμαστε σε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα. Κατ’ αρχήν δεν επιβεβαιώνονται μέχρι στιγμής όσοι προέβλεπαν ότι το Αφρίν θα είναι «Βατερλώ» ή «Βιετνάμ» για την Τουρκία.
Η Τουρκία απέδειξε στη διεθνή κοινότητα ότι όταν κάτι το θεωρεί υπαρξιακή απειλή (Κούρδοι) δεν κάνει υποχωρήσεις. Γι’ αυτό και η Ελλάδα έχει λάβει πολύ  σοβαρά την απειλή της για casus belli όσον αφορά την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, παρότι πρόκειται για δικαίωμα που προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο. Ο Ερντογάν δείχνει αξιοπιστία και επιμονή. Το πιθανότερο είναι να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την περιοχή. Θα προσπαθήσει να το αποφύγει κι αν το πράξει θα έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρχει παρουσία του κουρδικού
YPG στην περιοχή.
Ποιος έχει κερδίσει περισσότερο από όλους; Μα φυσικά ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, χωρίς το πράσινο φως του οποίου ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να είχε εισβάλει στο Αφρίν. Στο ΝΑΤΟ έχει ξεσπάσει άτυπος πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, με αποτέλεσμα να έχει μετατοπιστεί το ενδιαφέρον από την Κριμαία και την Ανατολική Ουκρανία. 
Οι ΗΠΑ παραμένουν σχεδόν αδιάφορες και ίσως να έχουν συμφωνήσει μυστικά με την Άγκυρα. Έτσι κι αλλιώς το Αφρίν ήταν στη ρωσική ζώνη επιρροής και οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα, ακόμα και αν ήθελαν. Από την πλευρά της η ΕΕ είναι φυσικά ανύπαρκτη και η Κίνα απλός θεατής. Το Ιράν είναι αμφίθυμο. Μπορεί να συναίνεσε, επειδή κι αυτό αντιμετωπίζει τον κουρδικό αλυτρωτισμό, αλλά από την άλλη δεν επιθυμεί την ενδυνάμωση της Τουρκίας και ειδικά την κατάληψη και άλλου συριακού εδάφους. Ανάμικτα αισθήματα υπάρχουν και στη Βαγδάτη για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης που παίρνει ρίσκα. Σίγουρα οι πρώην σύμμαχοί του στη Δύση τον αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό ή και εχθρότητα. Η ομηρία Ελλήνων στρατιωτικών δείχνει ότι δεν διστάζει να αγνοεί τους κανόνες, όταν πιστεύει ότι έτσι προωθεί τα τουρκικά συμφέροντα. Άλλωστε με δική του εντολή φαίνεται ότι έχουν φυλακιστεί οι δυο Έλληνες και δεν δόθηκε λύση όπως συνέβαινε στο παρελθόν στα απλά μεθοριακά επεισόδια. Πάντως αξιοσημείωτο είναι ότι απέφυγε να τα βάλει με την Ουάσιγκτον στο θέμα της εξόρυξης φυσικού αερίου από την ExxonMobil στην κυπριακή ΑΟΖ. 
Η Ελλάδα φαίνεται ότι παραμένει θεατής των εξελίξεων. Τσακισμένη από την κρίση, δεν μπορεί να παίξει τον δυνητικό της ρόλο στην περιοχή. Αντιμετωπίζει πρόβλημα ακόμα και στο πώς θα διαχειριστεί θέματα, όπως η σύλληψη και ομηρία των δυο στρατιωτικών της. Γιατί είναι διαφορετική η σύλληψη δημοσιογράφου που αντιμετώπισε η Γερμανία και διαφορετική η σύλληψη στρατιωτικών και μάλιστα από χώρα με την οποία είναι στην ίδια Συμμαχία.

Παναγιώτης Κονδύλης, Πόλεμος και ειρήνη στο Αιγαίο.

 Πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να εξουδετερώσει τα γεωπολιτικά της μειονεκτήματα στην περίπτωση ενός πολέμου με την Τουρκία; Το θέμα αυτό πραγματεύεται ο συγγραφέας στο κείμενο που προδημοσιεύει «Το Βήμα».

Η έκταση της τουρκικής επικράτειας είναι εξαπλάσια από την ελληνική και συνιστά σχεδόν εξ ολοκλήρου (δηλαδή με εξαίρεση το μικρό ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας) χώρο συμπαγή και ολότμητο, ενώ ο ελληνικός χώρος (και μάλιστα η κρίσιμη ως θέατρο πολέμου περιοχή ολόκληρου του Αιγαίου καθώς και η βόρεια Ελλάδα από τον Εβρο μέχρι τη Θεσσαλονίκη) αποτελείται από κατεσπαρμένα και μεμονωμένα εδάφη (νησιά) ή στενές λωρίδες. Το στρατηγικό πλεονέκτημα που δίνει η τέτοια κατανομή του χώρου στην τουρκική πλευρά είναι προφανές. Ο κατακερματισμένος ελληνικός χώρος μπορεί να καταληφθεί και να κρατηθεί κατά τμήματα, ακόμα και πολύ μικρά· ο εχθρός δεν είναι υποχρεωμένος να εμπλακεί στην πολεμική περιπέτεια κατάληψης ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας προκειμένου ν’ αποσπάσει ένα τμήμα της, όποιο θέλει ή εν πάση περιπτώσει όποιο μπορεί· αφού καταλάβει ένα τμήμα, έχει τη δυνατότητα, εφ’ όσον υπερέχει στρατιωτικά, να εδραιώσει την καινούργια κατάσταση, δημιουργώντας σε σχετικά σύντομο διάστημα τετελεσμένα γεγονότα. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα (με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να περιπλακεί, mutatis mutandis, στο τραγικό δίλημμα του 1922.

«Είναι η Τουρκία ανόητε»…

Γράφει ο Θοδωρής Καρναβάς  – 

Όπου στον Τύπο γίνεται λόγος για την τουρκική επιθετικότητα, επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντα η μόνιμη επωδός: Ο Ερντογάν και ο νεοοθωμανισμός του ευθύνονται. Η θέση αυτή, βεβαίως, ανταποκρίνεται στη σημερινή έξαρση, στα διακηρυγμένα, εφαρμοζόμενα σχέδια και στις αλλεπάλληλες εμπρηστικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας. Παρά ταύτα, αποσιωπά ότι η Τουρκία ως κράτος είναι η ρίζα της επιθετικότητας.
Είναι η άποψη αυτή λαθεμένη, γιατί υπονοεί ότι πριν από τον Ερντογάν η Τουρκία υπήρξε μια χώρα εντός του Διεθνούς Δικαίου, ή ότι έστω η επιθετικότητα και παραβατικότητά της ήταν πολύ πιο ήπιες. Και γιατί, ακόμα χειρότερα, υπονοεί ότι μια Τουρκία χωρίς τον Ερντογάν θα μπορούσε να γίνει και πάλι ένας καλός γείτονας. Ουδέν αναληθέστερο αυτών.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας υπάρχει όσο υπάρχει το κράτος αυτό με οποιαδήποτε μορφή, ή ως Οθωμανική Αυτοκρατορία ή ως Τουρκική Δημοκρατία από το 1923 και μετά. Άλλοτε η επιθετικότητα είναι σε έξαρση και άλλοτε σε ύφεση, ανάλογα και με την εσωτερική κατάσταση της χώρας και τις διεθνείς συγκυρίες. Είναι, όμως, πάντα εκεί, να μας υπενθυμίζει τον εγγενή χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Κοινό διαχρονικό γνώρισμα από την εποχή των σουλτάνων έως την εποχή του κεμαλισμού και τώρα του νεοοθωμανισμού υπήρξε πάντα η καταπίεση των λαών στο εσωτερικό της χώρας και η τάση για επεκτατικότητα έναντι των γειτόνων της.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

Η πατρίς αγνωμονούσα!!!

Φωτογραφία του Γιώργος Τριανταφυλλίδης.


Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι


ΣΤΑΘΗΣ
Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι - Media

Ο κ. Καρανίκαςεχρίσθη από τονΤσίπρα ΣύμβουλοςΣτρατηγικού Σχεδιασμού χωρίς καν να έχει υπηρετήσειστρατιωτική θητεία! Ο άνθρωπος αυτός βρίζει σαν Πολάκης και τρολάρει σαν βρωμερός τράγος χρησιμοποιώντας στο Face Book λέξεις όπως«γαμιέσαι»«τσούλα» και άλλες! Κάτι κοροϊδεύουν
     αυτοί οι τύποι!
Σε κάτι βγάζουν τη γλώσσα! Θα μπορούσε ο Τσίπρας να κάνει τον κ. Καρανίκα κάτι άλλο, φερ’ ειπείνσύμβουλο μπάφων και βωμολοχιών, τον έκανε όμως Σύμβουλο Στρατηγικού Σχεδιασμού και τώρα ο κ. Καρανίκας βαστάει Θερμοπύλες δυτικώς της Κέρκυρας. Κάτι
     εμπαίζουν αυτοί οι τύποι! Σκοτώνει τους μισθούς η κυρία Αχτσιόγλου και στο καπάκι εξαγγέλλει την αύξησή τους. Σε δύο χρόνια. Και… αν το επιτρέψουν οι «θεσμοί». Προφανώς, θρασύτατη, μας θεωρεί ούγκανους. Πνίγεται στα φράγκα η κυρίαΡάνια Αντωνοπούλου κι όμως υπεξαιρεί ένα χιλιαρικάκι από χίλιους φτωχούς. Υπόσχεται οΤσίπρας ότι δεν θα πειραχθεί καμιά πρώτη κατοικία και ήδη κάποιες από τις χιλιάδες πρώτες κατοικίες που έχουν προγραφεί, την έκαναν για
     τόπον χλοερόν, ένθα δεν θ’ ακούν τον γόο και τον στεναγμό του νοικοκυριού που ξεσπιτώθηκε. Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι! Τον Θεό; τον Διάολο; το Σύμπαν; Κάτι κοροϊδεύουν
     και του βγάζουν τη γλώσσα σαν σάτυροι που κορδακίζονται και λιγούρια που ευωχούνται. Δηλώνει κομμουνιστής ο κ. Κατρούγκαλος και το όνομά του θα μείνει συνδεδεμένο με έναν από τους πιοκοπρώνυμους νόμους των Μνημονίων. Ήδη ο μιζεράμπιλος αυτός κυκλοφορεί ρινότμητος στους δρόμους κι όμως το μαντηλάκι του χασκογελάει ανέπαφο σαν χάχας.

Το αίνιγμα της ανθρώπινης μορφής

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.kathimerini.gr

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Μορφές από μία απροσδιόριστη χοάνη του χρόνου, μορφές που θα μπορούσαν να είναι σε ένα εικονοστάσι μίας αδιόρατης κοινής μνήμης, τα πρόσωπα που αποκαλύπτει ο Αποστόλης Ιτσκούδης φέρουν το τίμημα της αλήθειας τους.
Στην ατομική έκθεσή του στην Αθήνα, στην γκαλερί ArtZone42, στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, ο ζωγράφος από την Αλεξανδρούπολη καταθέτει μία σειρά από προσωπογραφίες, που συνθέτουν, θα έλεγε κανείς, όλες μαζί συμβολικά ένα ομαδικό πορτρέτο, σαν να είναι ένα και μόνο πρόσωπο σε πολλαπλές εκδοχές που σβήνει και αχνοφαίνεται στη γραμμή του ορίζοντα.
Ο Αποστόλης Ιτσκούδης είναι ένας δημιουργός χαμηλόφωνος, όπως τα υπαινικτικά έργα του, και στην αθηναϊκή του κάθοδο επιχειρεί να κοινωνήσει μία ενότητα της δουλειάς του, που γεννιέται μέσα από μία καταβύθιση στην ανθρώπινη μορφή.
Με βάση το σκοτεινό καστανό χρώμα Van Dyke ή το μπλε της Πρωσίας, ο Αποστόλης Ιτσκούδης επινοεί μορφές και τις προχωράει με παλίνδρομες κινήσεις σύνθεσης και αφαίρεσης. Συχνά, χρησιμοποιεί παλιές φωτογραφίες αγνώστων προσώπων από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ή και προπολεμικές, καθώς η ανάγκη και η επιθυμία έμμεσης διασύνδεσης με ένα μακρινό, προσφυγικό παρελθόν της Θράκης, πιέζει για έξοδο στη δημιουργία. Άλλες φορές επιχειρεί αυτοπροσωπογραφία. Ενα τέτοιο έργο περιλαμβάνεται στην έκθεση στην Αθήνα, σχηματίζοντας ένα δυνατό δίπτυχο δίπλα στο πορτρέτο της συζύγου του.

Η κατασκευή τουρκικής έθνικ μουσικής

Γράφει ο Νίκος Μιχαηλίδης  – 

Με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ιδρύθηκε “εθνικό” τουρκικό κράτος στη Μικρά Ασία από τα απομεινάρια του οθωμανικού στρατού και υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ. Όμως, η εκ των άνω συγκρότηση έθνους-κράτους και η επιβολή του σε έναν ετερόκλητο πληθυσμό υπήρξε εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση.
Οι ιθύνουσες ομάδες της εποχής βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Έπρεπε να αφομοιώσουν πολλές διαφορετικές θρησκευτικές, αλλά κυρίως εθνοτικές ομάδες, με βάση το ιδεολόγημα της εν πολλοίς επινοημένης τουρκικής εθνικής ταυτότητας. Έτσι, μετά το 1923, με πολιτικές βίαιης καταστολής, αλλά και πρακτικών γλωσσικής και πολιτισμικής αφομοίωσης, μέσω της εκπαίδευσης και της προπαγάνδας που διήρκεσε για δεκαετίες, οι πολύγλωσσοι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας μετατράπηκαν σταδιακά και μερικώς σε «Τούρκους εθνικιστές».
Ανάμεσα σε άλλες πολιτικές αφομοίωσης (επιβολή τουρκικής γλώσσας, επινοημένη ιστοριογραφία, επιβολή τουρκικών τοπωνυμίων και οικογενειακών επιθέτων), στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα ομοιογενές τουρκικό έθνος-κράτος, οι κεμαλικές κρατικές αρχές έθεσαν την μουσική δημιουργία και ακρόαση κάτω από τον αυστηρό έλεγχό τους.

Θρησκευτικο-Εθνικο-Απελευθερωτικός ο χαρακτήρας της Ελληνικής Επαναστάσεως

Θρησκευτικο-Εθνικο-Απελευθερωτικός ο χαρακτήρας της Ελληνικής Επαναστάσεως



ΠΕΤΡΟΥ Α. ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗ
ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ 21 (αντίδραση ή προσφορά; )
Μαρτυρίες αγωνιστών
Πρώτα ο λόγος στους πρωτομάστορες του αγώνα, στους καπεταναίους και λοιπούς αγωνιστές που σήκωσαν τα άρματα, πολέμησαν και θυσιάσθηκαν.

Έλεγε λοιπόν ο περίφημος γέρος του Μωριά, ο Θ. Κολοκοτρώνης:
Η επανάσταση η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν απ' όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης οι επαναστάσεις είναι εναντίον των διοικήσεών των, είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήταν έθνος με άλλο έθνος.

Άλλοτε πάλι έλεγε:

Ημείς όλοι οι Έλληνες, μη ανεχόμενοι πλέον τον βαρύτατον ζυγόν της τυραννίας, με μίαν γνώμην και ορμήν, επικαλεσθέντες την θείαν βοήθειαν, εδράξαμε τα όπλα, επί σκοπώ να τον αποτινάξωμεν πλέον και να ζήσωμεν ελεύθεροι και απεφασίσαμεν ή ν' αποθάνωμεν το έθνος ολόκληρον ή δούλοι τινός να
μην είμεθα στο εξής ή ο πόλεμος γίνεται δια την πατρίδα μας, είναι ιερός.

Τέλος είναι πασίγνωστος και κλασικός ο λόγος που απηύθυνε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα προς τη σπουδάζουσα τότε νεότητα, όπου μεταξύ άλλων είπε: Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα...αλλ' ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση.

Ο δε στρατηγός Ι. Μακρυγιάννης έγραψε στα απομνημονεύματά του:

Πήγα στοχάσθηκα και τόβαλα όλα ομπρός και σκοτωμόν και κινδύνους και αγώνες θα τα πάθω δια την ελευθερίαν της πατρίδος μου και της θρησκείας μου.

Αλλού πάλι:

Τότε οι Έλληνες ορκίσθηκαν να δουλέψουν για θρησκεία και πατρίδα και δεν τους κόλλαγε μολύβι ούτε σπαθί ή Ορκισθήκαμε εις αυτό ο Καρατάσιος, ο Γάτζος και εγώ να είμαστε σύμφωνοι κι αχώριστοι δια την πατρίδα και θρησκεία και τον όρκον οπού κάμαμε όταν πρωτοσηκωθήκαμεν δια την λευτεριάν μας ως και Κι αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την πατρίδα μας, δια την θρησκείαν μας, και πολεμούμεν όσο μπορούμεν εναντίον της τυραγνίας.

κίνημα αλλαγής


Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη  – 

Παιχνίδι καθυστερήσεων μοιάζει να παίζει η Άγκυρα στην υπόθεση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών. Στο στόχαστρο των Τούρκων έχει μπει το υπηρεσιακό κινητό που είχε μαζί της η περίπολος. Αυτό συμβαίνει την ώρα που στην Αθήνα έχουν φθάσει κάποιες ενδείξεις ότι ο Ερντογάν κάτι ετοιμάζει για την 25η Μαρτίου.
Η έρευνα για την υπόθεση των δύο διεξάγεται με ανατολίτικους ρυθμούς, ενώ διαρκώς προκύπτουν νέα “κωλύματα” που σκοπό έχουν να οδηγήσουν σε διαπραγμάτευση με την ελληνική πλευρά. Η Άγκυρα ασχολείται με τα κινητά τηλέφωνα που είχαν μαζί τους οι δυο στρατιωτικοί. Πρόκειται για τα δυο προσωπικά τους τηλέφωνα, αλλά και ένα κρυπτογραφημένο υπηρεσιακό τηλέφωνο, το οποίο παίρνουν μαζί τους τα περίπολα για να μπορούν να επικοινωνήσουν με την ιεραρχία εάν απαιτηθεί.
Ο εισαγγελέας που έχει αναλάβει την έρευνα, ζήτησε αρχικά να προσαχθούν οι δυο στρατιωτικοί για να του δώσουν τα pin των προσωπικών τους τηλεφώνων. Για τον λόγο αυτό διέρρευσε στα Μίντια η είδηση ότι πηγαίνουν στο δικαστήριο. Λίγο αργότερα, άλλαξε την απόφαση και ζήτησε να του φέρουν οι δικηγόροι τα pin.  Ακόμα πιο μετά, εμφανίστηκε εμπλοκή με το θέμα του υπηρεσιακού τηλεφώνου.

Το υπηρεσιακό τηλέφωνο

Τα υπηρεσιακά τηλέφωνα είναι κάποια μετασκευασμένα κινητά τηλέφωνα, με ειδικό λογισμικό, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν με την ιεραρχία. Οι επαφές που περιέχουν συνήθως είναι κάποια τετραψήφια νούμερα, τα οποία δεν θα είναι και ιδιαίτερα χρήσιμα στην τουρκική πλευρά. Τα τηλέφωνα αυτά ελέγχονται από κεντρικό σέρβερ, με δυνατότητα άμεσης παρέμβασης εάν αυτό απαιτηθεί. Είναι αυτονόητο, λοιπόν, πως το πρώτο πράγμα που έγινε αμέσως μετά την σύλληψη των δυο στρατιωτικών, ήταν να αποκοπεί το συγκεκριμένο τηλέφωνο από το δίκτυο και να αφαιρεθεί το συγκεκριμένο λογισμικό.

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Fake news κατά Ελλήνων από τον πρόεδρο της Βουλής

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής σπέρνει fake news τι να περιμένει κανείς από τους υπόλοιπους πολιτικούς! Αναφέρομαι στο ψέμα του, ότι ο ίδιος και οι βουλευτές δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους από μακεδονικές οργανώσεις. Το οποίο ψέμα αναπαρήγαγαν πολλοί βουλευτές, με …ηρωικές κορώνες αφοβίας και ανεξαρτησίας της συνείδησής τους. Πού την είχαν κρυμμένη τόσες δεκαετίες που έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τούς αγώνες των Μακεδόνων της διασποράς;
Στην πραγματικότητα, οι Παμμακεδονικές Οργανώσεις Καναδά, Νότιας Αφρικής, Αυστραλίας και Γιαννιτσών έστειλαν νομιμότατη εξώδικο διαμαρτυρία σε όλους τους βουλευτές, χωρίς εξαίρεση, με δικαστικό κλητήρα, και τους καλούν να μην ψηφίσουν συμφωνία που θα δίνει στη FYROM το όνομα Μακεδονία. Σε αντίθετη περίπτωση τους προειδοποιούν ότι θα έχουν διαπράξει το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και της άμεσης συνέργειας σε επιβουλή της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, παραθέτοντας και τις σχετικές διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας.
Με βάση αυτές τις διατάξεις οι Μακεδόνες της διασποράς προειδοποιούν ότι θα κινηθούν εναντίον των βουλευτών «που θα παρανομήσουν» και παραθέτουν τις ποινές που επισύρουν οι νόμοι. Ταυτόχρονα ζητάνε δημοψήφισμα. Ούτε απειλούν με θάνατο ούτε τρομοκρατούν, ούτε κινούνται υπόγεια και παράνομα, όπως διέδωσε ψευδώς ο πρόεδρος της Βουλής και οι συνάδερφοί του τού ΣΥΡΙΖΑ, που ανακάλυψαν εσχάτως τα fake news! Των οποίων είναι προφέσορες.
Ο πρόεδρος της Βουλής μάλιστα, προφανώς σε αποσύνδεση με την πολιτική του κόμματός του και της κυβέρνησης είπε ότι τα κηρύγματα των Παμμακεδονικών Οργανώσεων είναι διχαστικά!

ΑΡΔΗΝ - ΡΗΞΗ

1821






Από το 1453 στο 1830: η άλωση της Πόλης, η περίοδος της Τουρκοκρατίας και τα επαναστατικά κινήματα, τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ελληνισμού, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Ο μεταμοντερνισμός ακυρώνει το πάθος για τη ζωή

Γράφει ο Κώστας Μελάς  – 

Η καθημερινή ζωή των δημοκρατικών κοινωνιών σήμερα, η ίδια η δημοκρατία δηλαδή, πολύ απέχει από την κοινοβουλευτική δημοκρατία των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Τότε, με όλες τις υπάρχουσες αδυναμίες (εγγενείς ή μη), υπήρχε μια συνεχής προσπάθεια για την ενδυνάμωση και τη διεύρυνσή της με τις ενδιάμεσες μορφές δημοκρατίας, την προσπάθεια συμμετοχής των πολιτών, τη δημιουργία του δημόσιου νοικοκυριού, του δημόσιου χρόνου, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του πολίτη.
Είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό ότι αυτό που ονομάζεται δυτική δημοκρατία (το κατεστημένο φιλελεύθερο-δημοκρατικό αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα) δεν είναι πλέον ζωντανό με την έννοια που αναφέρει ο Ζίζεκ (Καλωσορίσατε στην Έρημο του Πραγματικού, εκδόσεις Scripta, Αθήνα, 2003), αποδίδοντάς την στον Απόστολο Παύλο. Δεν υπάρχει πάθος για τη ζωή.
Τις έντονες συγκινήσεις του και την αδρεναλίνη του, πρέπει ο καθένας να τις κατασκευάσει μόνος του, ανακαλύπτοντας τα όρια του εαυτού του με κατάλληλο συνδυασμό «εμπειριών με περιπέτεια» ή έστω με «επικίνδυνα σπορ». Ο μετανεωτερικός σύγχρονος άνθρωπος ταξιδεύει πολύ και «επικοινωνεί» συνεχώς, δημιουργώντας την αίσθηση ότι ο χρόνος του είναι πάντα γεμάτος.

Η νέα στροφή του διαβόλου


ΚΛΙΚ στην εικόνα για τη συνέχεια...

Εριχ Φρομ – Η σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου


Μολονότι o άνθρωπος πέτυχε να κυριαρχήσει σε αξιοσημείωτο βαθμό πάνω στη φύση, ή κοινωνία δεν έχει υπό τον έλεγχό της τις δυνάμεις πού αυτή ή ίδια δημιούργησε. Ο ορθολογισμός τού συστήματος παραγωγής, ως προς την τεχνική πλευρά, συνοδεύεται από τον παραλογισμό τού συστήματος μας παραγωγής ως προς την κοινωνική του πλευρά.
Την τύχη τού Ανθρώπου διαφεντεύουν οι οικονομικές κρίσεις, η Ανεργία, η πόλεμος. Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει τον κόσμο του. Έχει δημιουργήσει εργοστάσια και κατοικίες, παράγει αυτοκίνητα και ρούχα, καλλιεργεί σιτηρά και φρούτα. Όμως αποξενώθηκε από το προϊόν των χεριών του, δεν είναι πια εξουσιαστής τού κόσμου πού δημιούργησε.
Αντίθετα, αυτός ο πλασμένος απ’ τον άνθρωπο κόσμος έγινε ο εξουσιαστής του, μπροστά στον όποιο υποκλίνεται και τον όποιο προσπαθεί να καταπραΰνει και να καλοπιάσει. Θεός του έχει γίνει η εργασία των χεριών του. Φαίνεται πώς υποκινείται από το προσωπικό συμφέρον, στην πραγματικότητα όμως ολόκληρο το εγώ του, με τις συγκεκριμένες του δυνατότητες, έχει γίνει όργανο της μηχανής πού δημιούργησε με τα ίδια του τα χέρια. Τρέφει την αυταπάτη πώς είναι το κέντρο του κόσμου, παράλληλα όμως διαπνέεται από την έντονη αίσθηση της ασημαντότητας, και αδυναμίας πού ένοιωθαν κάποτε οι πρόγονοί του ενώπιων του Θεού.
Το αίσθημα απομόνωσης και αδυναμίας του σύγχρονου ανθρώπου ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το χαρακτήρα πού έχουν προσλάβει όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Η συγκεκριμένη σχέση του ενός ατόμου με το άλλο έχασε τον άμεσο και ανθρώπινο χαρακτήρα της και διαπνέεται από πνεύμα συμφεροντολογικό και παζαρέματος.

Για τον Θεόφιλο λόγια του 1994


Του Λάζαρου Μαύρου* από τη Σημερινή
Σ Τ Ι Σ  10 το βράδυ της Κυριακής, 20ης Μαρτίου 1994, στην οδό Θουκυδίδη της Αγλαντζιάς, πληρωμένος πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους, δολοφόνησε, με πέντε πυροβολισμούς πιστολιού 9 χιλιοστών, τον εκπρόσωπο της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν ΘΕΟΦΙΛΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου του, έξω από το σπίτι του.
Στο σπίτι τον περίμεναν να επιστρέψει, η αγαπημένη του σύζυγος, η Ελένη και τα τρία ανήλικα παιδιά τους. Ο Χαράλαμπος, ο Χρίστος κι ο ενός χρονού Θοδωρής.
Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ επέστρεφε από ταξίδι στη Λάρνακα. Από το εκεί αεροδρόμιο είχε παραλάβει τον αφιχθέντα εκείνο το βράδυ, νέο απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν (ERNK), το νεαρό Γιάτο Ρός. Τον είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης της Λευκωσίας και γύριζε σπίτι.
ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ, όπου έπεσε δολοφονημένος ο Θεόφιλος, οι αστυνομικοί, που ερεύνησαν τη σκηνή του εγκλήματος, βρήκαν, βαμμένο από το αίμα του παλληκαριού, το τελευταίο, μέχρις εκείνη τη μέρα, τεύχος του περιοδικού ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, βασικός συντελεστής της έκδοσης του οποίου ήταν ο δολοφονημένος αγωνιστής. Το κρατούσε μαζί με τα κλειδιά του τη στιγμή που κατέβαινε από το αυτοκίνητο και τον πυροβολούσε ο δολοφόνος.

Λησμονημένα διδάγματα του 1821

Λησμονημένα διδάγματα του 1821

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης. Δημοσιεύθηκε στην Εστία 
Το πρώτο φιλελεύθερο Σύνταγμα του κόσμου συντάχθηκε στην Επίδαυρο στις 1.1.1822. Απαγόρευε ρητά την δουλεία, τα βασανιστήρια, την δήμευση περιουσίας και την φυλάκιση χωρίς δικαστική απόφαση. Την ίδια εποχή στην Γαλλία, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Ρωσία και αλλού, η δουλεία και τα βασανιστήρια ήταν ακόμη νόμιμα και κοινωνικά αποδεκτά.
Η Επανάσταση ξέσπασε έξι χρόνια μετά τη συγκρότηση της  Ιεράς Συμμαχίας, η οποία είχε κύριο μέλημά της την κατάπνιξη κάθε επαναστατικής κίνησης στην Ευρώπη. Ειδικότερα: η πανίσχυρη Αυστρία του Μέττερνιχ ήθελε να αναχαιτίσει το παράδειγμα της ελληνικής εξέγερσης στις δικές της κατακτήσεις, η Γαλλία δεν επιθυμούσε να τρωθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία και να επωφεληθεί η Ρωσία, η
Αγγλία απευχόταν έξοδο του Ρώσικου ναυτικού στη Μεσόγειο από τα στενά που φυλούσαν οι Οθωμανοί, και η Ρωσία ήθελε να αποφύγει πάτημα αγγλογάλλων κοντά της σε περίπτωση αποδυνάμωσης των Οθωμανών.
Ήταν λοιπόν μία τρέλα. Οι πρώτες νίκες των Ελλήνων έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: η Αυτοκρατορία δεν ήταν άτρωτη. Ο Υπ. Εξωτερικών Τζωρτζ Κάνιγκ το αντιλήφθηκε αμέσως: εμείς νομίζουμε ότι μπορούν να συγκρατήσουν τους Ρώσους, κι αυτοί δεν μπορούν να συμμαζέψουν μία χούφτα Έλληνες, σκέφτηκε. Έτσι, παρέσυρε Γάλλους και Ρώσους σε έναν ανταγωνισμό προσεταιρισμού των Ελλήνων. Ιδού λοιπόν ένα δίδαγμα: το πάθος του ξεσηκωμού απέναντι στη λογική και στις πιθανότητες, στο οποίο οφείλεται η στροφή των δυνάμεων της εποχής.
Δεύτερον, είναι κατάντια να υποχρεωνόμαστε να επαναλαμβάνουμε το αυτονόητο: η Επανάσταση δεν έγινε ούτε για φορολογικούς λόγους, ούτε απέναντι σε ομοεθνείς. Ως και οι Τούρκοι Ιστορικοί δέχονται την ύπαρξη Ελλήνων πριν το 1821 ως διακριτή εθνότητα. Στην ιστοριογραφία τους εκφράζουν το παράπονο ότι παρά την καλλιέργεια και τα προνόμια ορισμένων (πχ γενιτσάρων από παιδομαζώματα), οι Έλληνες δεν ήταν ευχαριστημένοι και επαναστάτησαν. Μόνο μία δράκα συγχρόνων Ελλήνων ιστορικών μιλάει για «εθνογένεση» το 1821.
Οι αναθεωρητές τονίζουν τη σφαγή στην Τριπολιτσά το 1821. Την συμψηφίζουν μάλιστα με την Μικρασιατική Καταστροφή και σχεδόν αποφαίνονται «ισοπαλία βίας» σε μία παντελώς ανιστόρητη σύγκριση, που αγνοεί 4 αιώνες καταδυνάστευσης. Ο Σαράντος Καργάκος συχνά ρωτά: από ποιους μάθαμε για την Τριπολιτσά; Μήπως από τρίτους; Και απαντά: όχι! Από τα απομνημονεύματα των ιδίων των αγωνιστών. Όχι ως καύχημα, αλλά ως στίγμα. Ιδού ένα ακόμα δίδαγμα με παιδαγωγικές προεκτάσεις.

Η απελευθέρωση της Καλαμάτας

Επαναστατικός αναβρασμός επικρατούσε στη Μάνη τον Μάρτιο του 1821. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρισκόταν στην Καρδαμύλη και οι Φιλικοί είχαν κάμψει τις αντιρρήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για το άκαιρο του ξεσηκωμού. Στα μέσα του μηνός ένα πλοίο φορτωμένο με πολεμοφόδια, σταλμένο από τους Φιλικούς της Σμύρνης, φθάνει στο λιμάνι του Αλμυρού, έξω από την Καλαμάτα. Ο Νικηταράς και ο Αναγνωσταράς με τους άνδρες τους αναλαμβάνουν να μεταφέρουν το πολύτιμο φορτίο σε ασφαλές μέρος.
Οι οθωμανικές αρχές της Καλαμάτας πληροφορούνται το γεγονός και ενεργώντας αφελώς ζητούν να μάθουν από τους προκρίτους το περιεχόμενο του φορτίου και γιατί συνοδεύεται από ενόπλους. Αυτοί τους απαντούν ότι οι ένοπλοι είναι χωρικοί που συνοδεύουν φορτία λαδιού για το φόβο των ληστών. Ο βοεβόδας της Καλαμάτας Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου πείθεται και ζητά τη βοήθεια των Μανιατών, που στέλνουν στην πόλη 150 άνδρες, υπό τον Ηλία Μαυρομιχάλη (20 Μαρτίου). Από τις 17 Μαρτίου, όμως, οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, είχαν υψώσει τη σημαία της επανάστασης στην Τσίμοβα, σημερινή Αρεόπολη της Λακωνίας. Ο παπάς του χωριού όρκισε και ευλόγησε τα όπλα των καπεταναίων και των παλικαριών τους στην Εκκλησία των Ταξιαρχών. Οι ατίθασοι Μανιάτες ξεκίνησαν την Επανάσταση, οκτώ μέρες πριν από τη συμβατική της έναρξη.
Αμέσως μετά, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Γιατράκος ξεκινούν για τον Μιστρά και τη Μονεμβασιά, ενώ ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες για την Καλαμάτα. Εν τω μεταξύ, στο άλλο άκρο της Πελοποννήσου σημειώνεται η πρώτη επαναστατική ενέργεια του Αγώνα, με την πολιορκία των Καλαβρύτων (21 Μαρτίου), την οποία υπερασπίζεται για λογαριασμό των Οθωμανών ένας άλλος Αρναούτογλου, ο Ιμπραήμ.

Η μάχη της Σχοινόλακας, 15.03.1825



Απο την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑonline    Τα γεγονότα που προηγήθηκαν
Οι αγωνιζόμενοι για εθνική ελευθερία Έλληνες θα αντιμετωπίσουν την απόβαση του Ιμπραήμ στις αρχές του 1825 με μειωμένες τις  υλικές και πολιτικές δυνάμεις τους, με κλονισμένες τις ηθικές και χωρίς ουσιαστική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.   Οι αντιδράσεις της οποίας θα είναι και υποτονικές και απερίσκεπτες.  Είχαν προηγηθεί οι δύο εμφύλιοι (Μάρτιος-Ιούνιος και Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1824) που υπήρξαν καταστρεπτικοί και είχαν σοβαρές συνέπειες για μεγάλο διάστημα, με θριαμβευτές τους Ρουμελιώτες πολέμαρχους και τους Υδραίους συμμάχους τους.  Πολλοί Πελοποννήσιοι ηγέτες, με επικεφαλής τον Κολοκοτρώνη, βρίσκονταν φυλακισμένοι στην Ύδρα, ενώ οι Ρουμελιώτες στην Πελοπόννησο συμπεριφέρονταν σαν κατακτητές σε εχθρικό έδαφος.
Η απόβαση του Ιμπραήμ τον Φεβρουάριο του 1825 στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, ελάχιστη εντύπωση προκάλεσε αρχικά στους Έλληνες.    Οι απώλειες του Ιμπραήμ, αφότου έφυγε από την Αλεξάνδρεια, σε πλοία, άνδρες, άλογα και υλικό, αναλογούσαν περίπου με το ένα τρίτο του συνόλου.    Οι αρρώστιες, οι καιρικές συνθήκες αλλά και η παρενόχληση του ελληνικού στόλου ήταν παράγοντες υπεύθυνοι για τις καταστροφές αυτές.  Το έργο των Ελλήνων θαλασσινών εξακολουθούσε να καθησυχάζει την κυβέρνηση στο Ναύπλιο καθώς πίστευαν ότι ο κίνδυνος δεν ήταν μεγάλος και οι Έλληνες συνέχισαν τις αντιδικίες τους, σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα.  Πρόεδρος του Εκτελεστικού είχε γίνει ο Υδραίος καπετάνιος Γεώργιος Κουντουριώτης, ο οποίος δεν διέθετε γνώσεις για τον χερσαίο πόλεμο αλλά ούτε και ηγετικά προσόντα.    Τον πλαισίωναν δύο θανάσιμοι εχθροί μεταξύ τους, ο Φαναριώτης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ως αρχιγραμματέας του Εκτελεστικού και διευθυντής της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος και ο Ηπειρώτης Ιωάννης Κωλέττης, μέλος του Εκτελεστικού με επιρροή στους Ρουμελιώτες πολέμαρχους, στους οποίους έταξε πελοποννησιακή λεία.  Μια τρίτη τάση εκπροσωπούσαν οι Πελοποννήσιοι στρατιωτικοί, όπως ο Παπαφλέσσας και ο Αναγνωσταράς, που συνέπρατταν με την κυβέρνηση και τους νικητές του εμφυλίου.    Ενιαίος στρατός δεν υπήρχε και οι δεκάδες ομάδες συγκροτούνταν από καπετάνιους οι οποίοι κατέθεταν πλαστούς καταλόγους ανδρών στην κυβέρνηση, για να εισπράττουν υπεράριθμους μισθούς και σιτηρέσια.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης και το «φθίνον έθνος», προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γιώργου ΚαραμπελιάΠαναγιώτης Κονδύλης: Μια διαδρομή
που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις από την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018.
Κομβικό ρόλο σε αυτή τη νέα περίοδο της συγγραφικής δραστηριότητας και της προσωπικής εξέλιξης του Παναγιώτη Κονδύλη θα παίξει το κείμενό του, «Ελληνοτουρκικός πόλεμος», που δημοσιεύει ως επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, κείμενο γραμμένο αμέσως μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, το 1996, που θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό και θα προκαλέσει σκληρές δημόσιες διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Καταγράφει χωρίς κανένα ψιμύθιο τη σταδιακή –αλλά μάλλον αναπόφευκτη για τον ίδιο– εκ νέου υπαγωγή του συρρικνωμένου ελληνικού κόσμου στην τουρκική επικυριαρχία – αυτό που αποκαλούσαμε ήδη «ισλαμο-κεμαλισμό» και που θα γίνει γνωστός αργότερα ως νεο-οθωμανισμός. Αφού έχει καταγράψει απροκατάληπτα τη σταδιακή και ραγδαία επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας στο δημογραφικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, επιστρέφει χωρίς παρωπίδες στη μοιραία σχέση ελληνικού έθνους και ελλαδικού κράτους:
Με αυτήν την έννοια, το γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον 19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος παρά στο κράτος. Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος, απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Το κράτος ζητούσε να επεκταθεί, για να κλείσει μέσα του τουλάχιστον όσα τμήματα του έθνους βρίσκονταν εκάστοτε στις παρυφές του, και αυτό το κατόρθωσε, μετά την ένωση των Ιονίων Νήσων, προπαντός με τους Βαλκανικούς Πολέμους, φτάνοντας σε μιαν ανεπανάληπτη κορύφωση το 1920. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, που διαρκεί ως σήμερα. Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το κράτος όχι γιατί το κράτος διευρύνθηκε, αλλά γιατί το έθνος ακρωτηριάσθηκε και συρρικνώθηκε, γιατί αφανίσθηκε ή εκτοπίσθηκε ο ελληνισμός της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945). Ακολούθησε η εκδίωξη του ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη (1955) και την βόρειο Κύπρο (1974), ενώ σήμερα παρευρισκόμαστε μάρτυρες της αποσύνθεσης και της μαζικής φυγής του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Πρόκειται για μιαν εξαιρετικά πυκνή αλυσίδα εθνικών καταστροφών μέσα σε διάστημα ελάχιστο από ιστορική άποψη – εβδομήντα μόλις χρόνια (1).