Η Ιερουσαλήμ, ο Τραμπ, ο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν και στο βάθος το Ιράν

Ο Τραμπ βάζει φωτιά στη Μέση Ανατολή

Του Κωνσταντίνου Γεώρμα 

Η ανακοίνωση του Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ιερουσαλήμ και η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ δεν ήταν κάτι που ήρθε ξαφνικά. Όπως είναι γνωστό ήδη εδώ και δύο μήνες, ο διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος είναι ο ντε φάκτο ηγέτης της χώρας, είχε καλέσει τον Αμπάς για να του εκθέσει το σχέδιο που ανέπτυξε μαζί με τον φίλο του, και γαμπρό του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ. Το σχέδιο είναι απλό και αποτελεί, όπως αρέσκεται να λέει ο ίδιος ο Τραμπ, τη «συμφωνία του αιώνα».

Α ς δούμε το σχέδιο των δύο νεαρών: Οι Παλαιστίνιοι θα πάρουν για πρωτεύουσά τους ένα …προάστιο της Ιερουσαλήμ, το οποίο απέχει τέσσερα χιλιόμετρα από την παλιά πόλη, το Αμπού Ντις. Μάλιστα, το Αμπού Ντις διαχωρίζεται με τείχος, από την υπόλοιπη πόλη. Όσον αφορά τη Δυτική Όχθη, η «συμφωνία του αιώνα», όπως την προωθούν οι Σαουδάραβες και οι Ισραηλινοί, αφήνει ανέπαφους όλους τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη και το τείχος δημιουργώντας έτσι ένα περίεργο μόρφωμα κράτους, το οποίο θα αποτελείται από μικρά οικιστικά σύνολα που θα διασυνδέονται απλώς με δρόμους, ενώ η κρατική κυριαρχία θα είναι … «ηθικού τύπου», ό,τι και εάν σημαίνει αυτό!1 Όσο δε για τη Γάζα, το κύριο ζητούμενο είναι απλώς ο αφοπλισμός των ένοπλων ομάδων, στον βαθμό που το σχέδιο για …μεταφορά τους στη χερσόνησο του Σινά μάλλον παρουσιάζει δυσκολίες.

Το τελεφερίκ του Νίκου

Ιδεολογικός αναχρονισμός και καλλιέργεια ψευδαισθήσεων χαρακτηρίζει τις πνευματικές και πολιτικές ελίτ

Του Σάββα Μαστραππά από την Ρήξη φ. 139

Πριν από μερικές μέρες συζητούσα με έναν παραδοσιακό ψηφοφόρο του Νίκου Αναστασιάδη. Προσπάθησα να του αναλύσω τους λόγους για τους οποίους η επανεκλογή του κ. Αναστασιάδη στο τιμόνι της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είχε ολέθριες συνέπειες για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Ο συνομιλητής μου, όπως και αρκετοί Κύπριοι πολίτες, δεν φάνηκε να συμμερίζεται τους φόβους μου. Η εκλογή του εκάστοτε Κυπρίου προέδρου έχει κατά τη γνώμη τους να κάνει με άλλα, «ουσιαστικότερα» προβλήματα, που αντιμετωπίζει ο τόπος.

Δεν εξεπλάγην, λοιπόν, όταν ο συνομιλητής μου μού ανακοίνωσε τον λόγο για τον οποίο θα ξαναψηφίσει τον απερχόμενο πρόεδρο! Ο λόγος, λοιπόν, είναι: «Να δώσει την ευκαιρία στον Νίκο να υλοποιήσει τη δέσμευσή του για την κατασκευή τελεφερίκ στο Τρόοδος! Δεν εξεπλάγην, διότι γνωρίζω με ποιον ανθρωπολογικό τύπο συναλλασσόμουν. (Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο: «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» Ρήξη φ. 131.)

Εν τούτοις, νομίζω ότι πρέπει να καταθέσω και τις παρακάτω σκέψεις. Θεωρώ λοιπόν ότι το κυπριακό  εκλογικό σώμα μπορεί να χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Η διάκριση θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνει με βάση την ηλικία. Δεν εστιάζω στην ταξική δομή της κοινωνίας ούτε στην διάκριση πρόσφυγας και μη διότι οι διακρίσεις αυτές, ειδικά μετά το 1980, υπέστησαν τις ισοπεδωτικές  επιδράσεις του ευδαιμονισμού. Οι συνέπειες δε του ευδαιμονισμού έχουν τέτοια επίδραση στην κοινωνία που αν κάποιος ανατρέξει στο κλασικό πια βιβλίο του Κρίστοφερ Λας H κουλτούρα του ναρκισσισμού (εκδ. Νησίδες) θα αναρωτηθεί αν οι περιγραφές και οι διαπιστώσεις του συγγραφέα αναφέρονται στην αμερικάνικη κοινωνία ή μήπως στην κυπριακή…

Δεν μπορεί να εστιάσουμε επίσης  στη διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς, αν και ακόμα παίζει κάποιον ρόλο στην πρώτη ηλικιακή κατηγορία, διότι η κατηγοριοποίηση αυτή τείνει, με τις κοσμογονικές κοινωνικές – τεχνολογικές αλλαγές που συντελούνται σε πλανητικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια, να ξεπεραστεί ακόμα και στην Κύπρο.

Οι δύο κατηγορίες

Θα αφήσω τελευταία τη μεσαία κατηγορία, διότι θεωρώ ότι είναι η σημαντικότερη. Έχει η κατηγορία αυτή, των 35 – 60 ετών, το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών για τη μέχρι τώρα πορεία του Κυπριακού και κρατάει βέβαια για τελευταία φορά το κλειδί (πριν αυτό παραδοθεί στην Τουρκία) που αφορά το μέλλον της Κύπρου.

ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ: ΟΧΙ ΑΣΠΑΖΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, - ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΣΕ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ:

-ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΣΠΑΣΤΗΤΕ;
- ΟΧΙ ΑΣΠΑΖΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

Παρουσία του υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη τελέστηκε στα Καλάβρυτα το πρωί της Τετάρτης το μνημόσυνο για τους εκτελεσθέντες Ελληνες από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής την 13η Δεκεμβρίου 1943 

Στο τέλος ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιος πήρε στα χέρια του το Ιερό Ευαγγέλιο που εκείνη την ημέρα βγήκε αλώβητο από την Εκκλησία των Καλαβρύτων που καιγόταν και κάλεσε τον υπουργό Εσωτερικών να έρθει κοντά και να το δει.

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων, αφού το έδειξε και εξιστόρησε το γεγονός, προέτρεψε τον υπουργό να το ασπαστεί. Ωστόσο, ο Πάνος Σκουρλέτης αρνήθηκε με το χέρι του και ο Μητροπολίτης... πάγωσε, συνεχίζοντας την ομιλία του.

Ἐλευθερία καὶ μέλλον στὴ σκέψη τοῦ Νικολάου Μπερντιάγιεφ. Χριστιανοὶ καὶ Κομμουνιστὲς τὸν 20ὸ αἰώνα

«Ρωσικὴ Ἐπανάσταση 1917. Ἰδεολογικὲς ζυμώσεις ποὺ ὁδήγησαν σ’ αὐτήν, ἡ ρωσικὴ διανόηση καὶ ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ματιὰ τοῦ Νικολάου Μπερντιάγιεφ» 

Μὲ τὸ παραπάνω θέμα ὀργάνωσαν ἐκδήλωση-συζήτηση ἡ ἐφημερίδα "Χριστιανικὴ" καὶ τὸ περιοδικὸ "Στέπα" τήν Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017 στήν ΕΣΗΕΑ.

 

Ὁ Κώστας Καμαριάρης, συγγραφέας, πρώην Ἀντιπρόεδρος καὶ μέλος τοῦ Π.Γ. τοῦ Κινήματος τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας μίλησε με θέμα: 

 

Ἐλευθερία καὶ μέλλον στὴ σκέψη τοῦ Νικολάου Μπερντιάγιεφ. Χριστιανοὶ καὶ Κομμουνιστὲς τὸν 20ὸ αἰώνα.

 

Συντόνισε και προλόγισε ὁ Γιάννης Ζερβός, Πρόεδρος τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας».

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει... στην προηγούμενη του Απόστολου Αποστολόπουλου  -  Ούτε πήραμε την Πόλη, ούτε χάσαμε τη Θράκη με την επίσκεψη Ερντογάν. Ακόμα στα ίδια είμαστε, αλλά όπως πάμε αυτή η σχετική ισορροπία δεν θα κρατήσει πολύ. Η Τουρκία είναι ήδη πιο ισχυρή από την Ελλάδα σε στρατιωτική υποδομή και σχεδιάζει να γίνει το ποιο ισχυρό κράτος, σε υποδομές, στην περιοχή. Εμείς, στον αντίθετο δρόμο, ούτε όπλα … Απόστολος Αποστολόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Προς εκλογή των μουφτήδων - "Δώρο" Τσίπρα στον Ερντογάν Αναφορά στο θέμα των μουφτήδων της Θράκης έκανε ο πρωθυπουργός στην συνέντευξη τύπου μετά την Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις η συζήτηση για το πώς οι θρησκευτικοί ηγέτες που αναγνωρίζει η ελληνική Πολιτεία για τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη δεν θα αμφισβητούνται από τη μειονότητα ή μέρος της μειονότητας. Πρόσθεσε επίσης ότι η … Σύνταξη SLpress.gr Διαβάστε περισσότερα...

Η ελπίδα των αφανών του Νίκου Φωτόπουλου  -  Έρχονται στιγμές που γίνεσαι μάρτυρας όψεων και εκφάνσεων της κοινωνικής πραγματικότητας  χωρίς διαμεσολαβήσεις. Επί τόπου και άμεσα, με τη συνείδηση μιας ευθείας και χωρίς περιστροφές συμμετοχικής παρατήρησης. Αυτό σημαίνει πως δεν χρειάζεσαι κανένα μέσο να σου μεταφέρει το αφοπλιστικό βίωμα μιας αυθεντικής εμπειρίας στην οποία «οι πρωταγωνιστές» δεν αντιλαμβάνονται πως αποτελούν το «υποκείμενο» μιας αποσταστιοποιημένης «ακτινογράφησης». … Νίκος Φωτόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Η γερμανική σάλπιγγα και η άβυσσος του Βασίλη Καραποστόλη -  Σε άλλους καιρούς ήταν κοινή η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι υπάρχουν για να προσβλέπουν σε κάτι που δεν εξαντλείται στα δεδομένα της πραγματικότητας. Αρκεί να μην παραβασίζονται στις προσβλέψεις τους. Αυτό φρονούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες, το ίδιο και οι Ρωμαίοι. Με την Αναγέννηση, ωστόσο, επέρχεται μια αλλαγή, κι αυτή είναι που μας ενδιαφέρει  περισσότερο σήμερα. Μαζί … Βασίλης Καραποστόλης Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑΝΟΥΡΙΣΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;

O Ιησούς τραγουδούσε με τους Μαθητές Του (Ματθ. 26:30). Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά. Άλλες πηγές ισχυρίζονται ότι χόρευε κιόλας μαζί τους (Πράξ. του Ιωάννου). Είχε αρκετή τρυφερότητα ώστε να θρηνήσει για την Ιερουσαλήμ, αλλά και σε μια ιδιωτική Του στιγμή, πάνω στον τάφο του Λαζάρου. Μας έδωσε και άλλα σημεία που αποκαλύπτουν την ψυχολογική ωριμότητα ενός παιδιού με «ασφαλή προσκόλληση» κατά τον ψυχολογικό όρο, το οποίο θα ήταν ικανό να ζήσει ισορροπημένη ζωή.

Ο Ιησούς ήταν κοινωνικός, πήγαινε στους γάμους, περνούσε χρόνο με φίλους Του και παρακολουθούσε τη Συναγωγή. Αποσυρόταν τακτικά στη μόνωση και την ησυχία για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα. Όταν ο Πέτρος Τον αναζήτησε και του ζήτησε να αφήσει τον «έρημον τόπον» και να επιστρέψει στην Καπερναούμ για να θεραπεύσει αρρώστους και να ασχοληθεί με τα άμεσα προβλήματα των ανθρώπων, ο Ιησούς αρνήθηκε, λέγοντας ότι «εξελήλυθε» για να κηρύξει.

Έβαζε ενεργά και σαφή όρια, που Του επέτρεπαν να δεχθεί εναγκαλισμό όταν άρμοζε και να τον αρνηθεί όταν δεν ταίριαζε (Ιω. 20:17). Συμφιλιωμένος με το σώμα Του, δεν ένιωσε να απειλείται όταν μια γυναίκα έλουσε απρόσμενα με μύρο τα πόδια Του, τα έβρεξε με τα δάκρυά της και λύνοντας δημόσια τα μαλλιά της «εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας Αυτού, ενώ Εκείνος «ανέκειτο εν τη οικία του Φαρισαίου». Ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει όσους θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλύτερους, αλλά και αρκετά ταπεινός για να πλύνει τα πόδια των Μαθητών, ζωσμένος το λέντιο, σημείο ελέους και ταπεινής διακονίας.

Η κατασκευή της «ενδοσχολικής βίας»

Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός. Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση (ανάμεσα στις χώρες που μελετήθηκαν) στην έκταση του φαινομένου της «ενδοσχολικής βίας». Το συμπέρασμα είναι το ίδιο άμεσο: κάτι πρέπει να κάνουμε και μάλιστα το συντομότερο! Ποιο άκαρδο τέρας είναι στο κάτω-κάτω ευχαριστημένο με το γεγονός ότι τα παιδιά μας περνούν τόσο άσχημα στο σχολείο, με τραύματα που τους μένουν μέχρι τα γεράματα? (βάλε έναν αστερίσκο εδώ, θα δούμε ποιο είναι το πραγματικό άκαρδο τέρας προς το τέλος…).

Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, τα ελληνικά σχολεία (ακολουθώντας τη διεθνή μόδα) ζούνε στους ρυθμούς του φαινομένου αυτού. Μελέτες για το φαινόμενο, σεμινάρια για το φαινόμενο, επιτροπές και υπεύθυνοι για το φαινόμενο, «δράσεις» για το φαινόμενο. Λέω λοιπόν από την αρχή ότι για μένα το φαινόμενο αυτό είναι μια κατασκευή, μια επινόηση. Ακόμα περισσότερο, ισχυρίζομαι ότι η κατασκευή αυτού του φαινομένου έχει βαθύτερα και σκοτεινά κίνητρα, δηλαδή τη δημιουργία συναίνεσης στην ένταση του κοινωνικού ελέγχου και την πειθάρχηση της νεολαίας.

Πριν αρχίσουμε, ας διευκρινίσουμε κάτι πολύ βασικό. Η έννοια της «ενδοσχολικής βίας» δεν έχει να κάνει με κάποιον τοπολογικό προσδιορισμό της βίας, δηλαδή δεν σημαίνει «η βία που ασκείται στο χώρο του σχολείου». Η έννοια αυτή υποδηλώνει έναν ξεχωριστό, αυτόνομο τύπο βίας, που αναπτύσσεται στο Σχολείο και τροφοδοτείται απ’αυτό ή στην καλύτερη περίπτωση μια ειδική έκφανση της βίας στους εφήβους η οποία αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο Σχολείο. Ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ποιος αυτός ο ξεχωριστός χαρακτήρας του φαινομένου «κανένα στόμα δεν το’βρε και δεν το’πε ακόμα». Όχι τυχαία. Όσο περισσότερη ασάφεια υπάρχει στους βασικούς όρους που περιγράφουν το φαινόμενο, τόσα περισσότερα περιστατικά μπορεί να χωρέσει και τόσο περισσότερο μπορεί να επεκταθεί ο επιθυμητός έλεγχος με την αφορμή του.

Η Φιέστα

Του Αντώνη Παπαντωνίου

Άλλη μια απάτη ολοκληρώθηκε σήμερα 14-12-2017 με την 24ωρη Απεργία που….κήρυξαν οι γνωστοί Επαναστάτες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.  διεκδικώντας  το δικαίωμα στην Απεργία και άλλα τινά. Δεν μας είπαν όμως σε ποιόν στρέφουν  τα «πυρά» τους, σε ποιόν απευθύνονται.  Δεν μας είπαν τίποτα για το ποιοί είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν δημιουργήσει  τα προβλήματα ύπαρξης ενός ολόκληρου Λαού. Μας είπαν μόνον ότι «σήμερα έχουμε Απεργία».

Στην προσπάθειά τους αυτή να μας πείσουν για τις αγωνιστικές τους διαθέσεις  ήρθαν βεβαίως και οι  γνωστοί Επαναστάτες  του ΠΑΜΕ καί τινων άλλων Επαναστατικών Δυνάμεων  έτσι ώστε να υπερασπιστούν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τα συμφέροντα των Εργαζομένων. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;; Μα η 24ωρη Απεργία. Ξέρετε δεν επιτρέπεται να κουραστούν  τα στρατευμένα τους νειάτα και γηρατειά  για να μπορούν να έρθουν πάλι σε λίγους μήνες, δεδομένου ότι ο δρόμος θα είναι πολύ μακρύς! Ξέρετε πιστεύω πια πως γίνεται η δουλειά. Οι δωσίλογοι θα ψηφίζουν τα διάφορα καλούδια μέσα στον «Ναό της Δημοκρατίας» οι Πολιτικοί τους Εκπρόσωποι θα διαφωνούν και δεν θα ψηφίζουν, αλλά θα παραμένουν μέσα για να δίνουν τη «Μάχη από μέσα». Ποτέ απ έξω γιατί βλέπετε Χειμώνας τώρα και έχει και κρύο και μην αρπάξουμε και καμιά «πούντα»….

Όμως για να σοβαρευτούμε και λίγο  για να δούμε την κοροιδία και την εξαπάτηση  του Λαού που επιχειρούνται με ιδιαίτερη θρασύτητα.

Οι συζητήσεις για την Οκτωβριανή επανάσταση

Μανώλης Γ. Βαρδής

Αυτός ο χρόνος ήταν επετειακός για την Οκτωβριανή επανάσταση. Συζητήσεις επί συζητήσεων, εκδόσεις, άρθρα, αφιερώματα. Είναι φανερό ότι η παραγωγή αυτή έχει πλέον αυτονομηθεί (του όποιου σκοπού) και λειτουργεί ως μία ακόμα νοσταλγική εκτόνωση.

Θα μπορούσα να δεχθώ ειδικές ιστοριογραφικές μελέτες για το θέμα ή προσωπικές μαρτυρίες   ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα και υπέφεραν- και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Αυτό που ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω είναι πως, στο όνομα ενός χριστιανισμού που πλέον εκφράζεται ιδεολογικά, γίνονται επιθέσεις σε ένα ιστορικό γεγονός τέτοιας εμβέλειας. Οι επιτιθέμενοι συνήθως ούτε επιστημονικό, ιστοριογραφικό ενδιαφέρον έχουν, ούτε μία προσωπική ανάμιξη στον πόνο των χρόνων αυτών.

Το ότι καραβιές ρώσων διανοουμένων έφυγαν προς τη Δύση και ότι «στομώθηκε» ο ρωσικός Πλατωνισμός, ή από την άλλη ότι προδόθηκε ο Μαρξισμός, είναι θέματα που ανοίγουν συζητήσεις, αλλά δεν νομίζω ότι έχουν την ιστορική σημασία που θέλουμε να τους προσδώσουμε. Σε συνθήκες κατάρρευσης του αυτοκρατορικού μορφώματος (βλέπε και Αυστροουγγαρία ή Οθωμανική αυτοκρατορία), ριζικής εισόδου των μαζών στην πολιτική, προώθησης ενός μηδενιστικού πνεύματος εκκοσμίκευσης, το ότι η Ρωσία μπόρεσε να επιβιώσει ως αυτοκρατορία, διαμορφώνοντας τη δική της εκδοχή μαρξισμού, είναι κάτι αξιέπαινο.

Η άπνοια στους καιρούς μας

Χρήστος Κατρούτσος

 

Με το πέρασμα των χρόνων ο άνεμος της ιστορίας φύσηξε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ακόμη κι αυτός ο άνεμος πρωτεϊκά μεταμορφώνεται. Ο Ζέφυρος για παράδειγμα, βοηθούσε στη βλάστηση, ήταν απαλός και πια, μπορούμε να αισθανθούμε πως έχει την όψη τραμουντάνας στο ανεμολόγιο της Ιστορίας. Φαίνονται όλα να ’χουν μετακυλήσει προς το Βορρά, τον κυρίαρχο Βορρά που με το φύσημά του κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στο κέλυφός μας. Μόνο που ο τόπος μας άνθιζε όταν οι κάτοικοί του έβγαιναν με σθένος προς το φως, το διψούσαν κι ας είχαν να αναμετρηθούν είτε με τον κεραυνοβόλο θυμό του Δία είτε με όσα δεινά επεφύλασσε η μοίρα αυτής της γης στο τρίστρατο Ηπείρων. Προτού τον ολετήρα της παγκοσμιοποίησης κατά τις επιταγές του δυτικού κοσμοειδώλου, υπήρχε και στον τόπο μας ένας άξονας αναφοράς, ένα πολιτισμικό στίγμα στον οικουμενικό ουρανό που ενδιέφερε πανανθρώπινα. Στον ουρανό ως tramontana αναφέρεται στα ιταλικά ο Πολικός Αστέρας και γνωρίζουμε ότι αυτό το αστέρι φύλαγε όποιον επιχειρούμενο πλου των ναυτικών στην οβιδιακή θάλασσα με τις αναπάντεχες μεταμορφώσεις. Σαν έθνος είχαμε ημέρες νηνεμίας, είχαμε συχνά και θαλασσοταραχές.

Μ. Μητσός: Για μια περισπωμένη…

Μιχάλης Μητσός

 

Αφού έλυσε όλα τα προβλήματα που έφραζαν το δρόμο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η ΕΟΚ τα 'βαλε με τις περισπωμένες [1991]. Οι κυβερνήσεις χωρών που μιλούν γλώσσες απλές, εύκολες και οικουμενικές, τόσο ώστε να μπορούν να επιβάλλονται σ' όλο τον κόσμο, όπως η αγγλική, ενοχλήθηκαν φαίνεται από τα μικρά στολίδια της ισπανικής, της γαλλικής ή της γερμανικής. Όσο για την Ελλάδα, εκείνη κατάργησε νωρίς, ως περιττά, τα δικά της πνεύματα και περισπωμένες. Χωρίς τύψεις.

Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα απαίτησε την περασμένη Τετάρτη από την Ισπανία να καταργήσει τρία διατάγματα που ορίζουν ότι οι γραφομηχανές και ηλεκτρονικοί υπολογιστές που πωλούνται στην Ισπανία πρέπει να περιέχουν και το 17ο γράμμα του αλφαβήτου, το Ν με περισπωμένη. Τα διατάγματα αυτά εμποδίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, υποστηρίζουν οι Κοινοτικοί τεχνοκράτες, και αντιτίθενται προς τα άρθρα 30 κα 36 της Συνθήκης της Ρώμης, που εγγυώνται ότι ένα προϊόν που κατασκευάζεται νομίμως σε μια χώρα-μέλος πρέπει να μπορεί να πωλείται σε όλες τις άλλες.

 

Κοινή λογική

Ἐθνικο-φιλελεύθερα

Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς παρδαλὲς ἂν καὶ χαλαρὲς ὁμάδες σκέψης στὸ χῶρο τῆς Ἀκροδεξιᾶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ μὲ τὸν ὅρο Ἐθνικοφιλελεύθεροι. Ἀντίθετα ἀπὸ τὰ σοσιαλιστικὰ ἀδέρφια τους, αὐτοὶ ἔχουν ὡς οἰκονομικὸ σύμβολο τῆς πίστης τὸ taxation is theft. Αὐτὸ ὅσον ἀφορᾶ τὴν οἰκονομικὴ πλευρά. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πολιτική τους πίστη, αὐτὴ κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο μοιράζεται στὶς προεθνικὲς αὐτοκρατορίες (π.χ. Ὀθωμανική) καὶ στὸν φεουδαλισμό (ποὺ τώρα τὸν λένε Κοινοτισμό, μερικοί), τοὺς ἱππότες καὶ τὰ λοιπὰ ὡραῖα. Τὸ «ἐθνικο-» ὅπως καταλαβαίνετε δὲν ἔχει σχέση τόσο μὲ τὴν προαιώνια πρωτοκαθεδρία τοῦ ἔθνους ὅσο μὲ τὴν ἀντίδραση στὴν Ἀριστερὰ ἢ τοὺς κοσμοπολίτες φιλελεύθερους. Εἶναι «ἀντιδραστικό» μὲ τὴν πολιτικὴ ἐσωτερικὴ (ἐμφύλια) ἔννοια -χωρὶς νὰ ἀξιολογῶ. Ὄχι ἐθνικό.

Σκοπιανό. Τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντ’ έξι

Του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη από το liberal.gr 

Πρώτα ήρθαν οι δηλώσεις Ζαέφ, ότι έχουν γίνει «υπερβολές» από τις προηγούμενες κυβερνήσεις γύρω από τα σύμβολα των Σκοπίων. Μετά, ήρθαν οι δηλώσεις Τσίπρα, ότι ίσως το 2018 να είναι έτος με θετική εξέλιξη στο πρόβλημα με το όνομα των Σκοπίων. Χτες ήρθαν οι δηλώσεις Νίμιτς για πολύ καλύτερη ατμόσφαιρα από όσο παλιά στις συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών. Όσοι αισιοδοξούν, βλέπουν το τυράκι, αλλά όχι τη φάκα.

Πρώτο ερώτημα: Τι τον έπιασε τον Σκοπιανό πρωθυπουργό να λέει για αδικίες σε βάρος της Ελλάδας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και να προαναγγέλλει ξήλωμα των αγαλμάτων του Μεγαλέξανδρου και μετονομασία του αεροδρομίου της χώρας του;

Πρώτον τον έπιασε ότι είναι πιο έξυπνος από τους προκατόχους του. Οι οποίοι με μια πεισματική πολιτική είχαν καταδικάσει τη χώρα τους να στερείται τεράστιων ωφελημάτων από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, νομίζοντας ότι θα τους προωθήσει η Αμερική ό,τι κι αν κάνει η Ελλάδα. Όπως όταν τους αναγνώρισε ως Μακεδονία.

Δεύτερον δεν του στοιχίζει τίποτε να λέει ωραία λόγια και να αλλάζει θέσεις σε αγάλματα και ονομασίες, αρκεί να μην αλλάζει το μείζον. Και το μείζον είναι τα σχολικά βιβλία, η αλυτρωτική προπαγάνδα και το Σύνταγμα της χώρας που αναφέρεται σ αυτά.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν σαφής σ’ αυτό το θέμα προχτές στην τετραμερή των Βαλκανίων. Ζήτησε να σταματήσει «η αχρείαστη ρητορική ότι αποτελούν τους μοναδικούς απόγονους των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η αλυτρωτική ρητορική, και να γίνει αποδεκτή από τους γείτονες μια αμοιβαία αποδεκτή ονομασία».

Η εγκληματική διάσταση του τουρκικού κράτους του Νίκου Μιχαηλίδη  -  Πρόσφατα, το περιοδικό Foreign Affairs δημοσίευσε μια αποκαλυπτική ανάλυση για τη φυσιογνωμία του τουρκικού κράτους. Παρέθεσε στοιχεία και επιχειρήματα που αφορούν στην κατακόρυφη άνοδο του οργανωμένου εγκλήματος και στις διασυνδέσεις του με το επίσημο κράτος. Προέβη, μάλιστα, και σε έναν πρωτοφανή, για την ιστορία του εντύπου, χαρακτηρισμό: έθεσε ανοιχτά το ερώτημα αν η Τουρκία διολισθαίνει σε … Νίκος Μιχαηλίδης Διαβάστε περισσότερα...

Ο "σουλτάνος" και το οιωνεί προτεκτοράτο του Γιώργου Παπασίμου  -  Δεν είναι τόσο η εικόνα που εμφάνισε η ελληνική πολιτική ηγεσία τις ημέρες της παραμονής του Τούρκου προέδρου και επίδοξου «νεοσουλτάνου» στην Αθήνα. Είναι, κυρίως, η ουσία, που αφορά σε μια παγιωμένη φοβική στάση του ελληνικού κατεστημένου απέναντι στα μείζονα εθνικά θέματα, και ιδιαίτερα έναντι της Τουρκίας. Και αυτό, σε μια περίοδο που τα μνημόνια και … Γεώργιος Παπασίμος Διαβάστε περισσότερα...

Η θεωρία της εξάρτησης

.

Η σχέση των δυτικών χωρών της περιφέρειας με τις μητροπόλεις δεν θα είναι απλά μία σχέση εξάρτησης, αλλά μία αποικιοκρατική – πολύ πιο επώδυνη από αυτήν των κρατών του τρίτου κόσμου στο παρελθόν, αφού ουσιαστικά θα είναι υπό την απόλυτη οικονομική κατοχή και εκμετάλλευση των μητροπόλεων.

.

Ανάλυση

Με αφετηρία μία δημόσια συζήτηση, σχετικά με το εάν η Ελλάδα είναι μία αποικία χρέους ή μία εξαρτημένη χώρα, θεωρούμε πως υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών – ειδικά αφού η εξαρτημένη χώρα μπορεί να απελευθερωθεί, όπως συνέβη στην πρώτη αποικιοκρατική εποχή (αν και οι σχέσεις εξάρτησης παρέμειναν για αρκετό χρονικό διάστημα, όπως θα δούμε στη συνέχεια), ενώ η αποικία χρέους, έχοντας κατακτηθεί με οικονομικά μέσα και όχι με στρατιωτικά όπλα, είναι πολύ πιο δύσκολο να τα καταφέρει, με τις συνθήκες για τον πληθυσμό της μακροπρόθεσμα αρκετά χειρότερες.

Ειδικότερα, όταν ο «εχθρός» έχει αγοράσει νόμιμα τη δημόσια και ιδιωτική της περιουσία, σε εξευτελιστικές τιμές μέσω των υπερβολικών φόρων, σε συνάρτηση με τη σκόπιμη μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών της, είναι αδύνατη η απελευθέρωση της.

Εκτός αυτού, εντείνοντας ο «εχθρός» σταδιακά τις εισπρακτικές μεθόδους (για παράδειγμα, από τις αρχές του 2018 προωθείται στην Ελλάδα ο «ξαφνικός θάνατος», όπου όταν κάποιος καθυστερήσει έστω και για μία ημέρα την πληρωμή των ρυθμισμένων φόρων του θα παύουν να ισχύουν οι ρυθμίσεις – οπότε θα κατάσχονται σε χρόνο μηδέν τα περιουσιακά του στοιχεία), είναι σε θέση να μην αφήσει απολύτως τίποτα στους Πολίτες της – μετατρέποντας τους σε φθηνούς σκλάβους χρέους των δικών του πια επιχειρήσεων.

Η θεωρία της υποταγής

Κατεβάστε τεύχη του ένθετου της Ελευθεροτυπίας ‘Ιστορικά’ (pdf)

Ιστορικά τ.1 – Η ναυμαχία του Ναυαρίνου

Ιστορικά τ.2 – 28η Οκτωβρίου 1940

Ιστορικά τ.4 – Μάο, η τέχνη του επαναστατείν

Ιστορικά τ.6 – Η δίκη των ‘έξι’

Ιστορικά τ.12 – Καποδίστριας

Ιστορικά τ.13 – Όθων

Ιστορικά τ.17 – Οι τέσσερις ‘Γιάλτες’

Ιστορικά τ.20 – Το κίνημα του ’35

Ιστορικά τ.27 – Πώς φτάσαμε στην 21η Απρίλη

Ιστορικά τ.34 – Κυπριακό

Ιστορικά τ.39 – Κύπρος, ένωση

Ιστορικά τ.42 – 4η Αυγούστου, Μεταξάς

Ιστορικά τ.46 – Μικρασιατική καταστροφή

Ιστορικά τ.51 – Η αυτονομία της Κρήτης

Ιστορικά τ.57 – Τα Νοεμβριανά του ’16 και το Ανάθεμα

Ιστορικά τ.60 – Το φιλελεύθερο διάλειμμα, από Πλαστήρα στον Παπάγο

Ιστορικά τ.65 – Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Ιστορικά τ.68 – Η Ιερά Εξέταση

Πωλείται Πατρίς

Πωλείται μετά των ασημικών της, μετά των υποδομών της, μετά της περιουσίας των παιδιών της….

Σε τελευταία ανάλυση όλοι εμείς προς πώληση είμαστε: Είτε ως μετανάστες στο εξωτερικό, στις χώρες των δανειστών, είτε ως μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα! Ανέστιοι, απάτριδες,  δούλοι του παγκοσμιοποιημένου καθεστώτος των ελεύθερων Αγορών είναι οι μετανάστες;  Έτσι μας θέλουν! Χωρίς βιός, χωρίς εργασιακά, κοινωνικά, πολιτικά δικαιώματα! Θα τους κάνουμε τη χάρη; Θα τους αφήσουμε; Θα τους παραδώσουμε το μέλλον μας, τα παιδιά μας;

Αρκούν οι επετειακές απεργίες που προκηρύσσουν οι ηγεσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας;

Προφανώς όχι! Είναι όμως η ευκαιρία να εκφράσουμε την αντίθεση και τη θέση μας! Την οργή, αλλά και τη δύναμή μας! Ευκαιρία που μπορούμε είτε να την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη, είτε να την αξιοποιήσουμε στον αγώνα! ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ!

Το καινούργιο «success story», αυτό της αριστερής κυβέρνησης περιλαμβάνει: