Θ. Ζιάκας: Τὸ ὀντολογικὸ ἐρώτημα στὸ πεδίο τῶν κοινωνικῶν σχέσεων

Θεόδωρος Ἰ. Ζιάκας

Τὰ πάντα ρεῖ. Κάθε τι στὴ φύση καὶ στὴν κοινωνία, ὑπόκειται σὲ ἀκατά­παυστη τροπὴ καὶ ἀλλοίωση. Στὸ ποτάμι τοῦ Γίγνεσθαι εἶναι ἀδύνατο νὰ μπεῖς γιὰ δεύτερη φορά. Πῶς μποροῦμε λοιπὸν νὰ μιλήσουμε γιὰ ὀντο­λογία καὶ μάλιστα κοινωνική;

Ἔχουμε ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τὴν ἐλεατικὴ θέαση τοῦ κόσμου: Ἡ ἀέναη τροπὴ καὶ ἀλλοίωση (τὸ ἠρακλείτειο γίγνεσθαι) ἀποτελοῦν ψευ­δαίσθηση. Τίποτα δὲν κινεῖται καὶ τίποτα δὲν ἀλλάζει. Ὁ κόσμος ἁπλῶς Εἶναι. Κι ἐδῶ μοιάζει ἀδύνατο νὰ ὑπάρξει κοινωνικὴ ὀντολογία. Ὅλα εἶναι καλὰ καὶ αἰώνια θεμελιωμένα.

Ἡ κοινωνικὴ ὀντολογία τίθεται ὡς αἴτημα, πρόβλημα καὶ ἐπίτευγμα, μέσα σὲ ἕναν κόσμο μεικτό, ἕναν κόσμο συγχρόνως ἠρακλείτειο καὶ παρμενίδειο, ποὺ ὑπόκειται στὴν ἀλλαγή, ἀλλὰ ἔχει καὶ τὴ δυνατότητα τοῦ Εἶναι καὶ τὴν διεκδικεῖ.

Μιὰ πρώτη αἴσθηση τοῦ συναμφότερου Εἶναι καὶ Γίγνεσθαι, ἔχουμε στὸ προσωπικὸ ὑπαρξιακὸ πεδίο. Τὸ ὑποκείμενο ἀπεχθάνεται τὸ ἀπόλυ­το Γίγνεσθαι, τὴν ἀπόλυτη τροπή, τὴν ἀλλαγὴ γιὰ τὴν ἀλλαγή, τὴν ἀλλαγὴ ποὺ δὲν ἔχει νόημα. Ἀπεχθάνεται ἐπίσης τὸ ἐλεατικὸ Εἶναι, τὴν ἀπόλυτη ἀκινησία καὶ στασιμότητα. Θέλει καὶ τὰ δύο συγχρόνως, κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἐλευθερίας του: Ἂν θέλει νὰ εἶναι, νὰ εἶναι. Ἂν θέλει νὰ ἀλλάζει, νὰ ἀλλάζει − τόσο τὸν κόσμο ὅσο καὶ τὸν ἑαυτό του. Ἔχει μάλιστα τὴν παράξενη βεβαιότητα ὅτι δὲν εἶναι τρεπτὸ σὲ ὅλη του τὴν ἔκταση. Ὅτι στὸ «βάθος» του ὑπάρχει «κάτι» (ὁ «ἑαυτός» του;) ποὺ δὲν ἀλλάζει. Ποὺ εἶναι μοναδικό, ἀνεπανάληπτο καὶ ἀναλλοίωτο. Κάτι μέσῳ τοῦ ὁποίου μετέχει στὸ Εἶναι.

Οι Άγγλοι κρέμασαν πέντε πατριώτες, βύθισαν τα πτώματά τους στη πίσσα, τα έκλεισαν σε κλουβιά και τα τοποθέτησαν σε πασσάλους όπου έμειναν για 10 χρόνια. Η ιστορία που συγκλόνισε τη Ζάκυνθο

Λίγους μήνες μετά την εκδήλωση της Επανάστασης του 1821, ο τουρκικός στόλος, με επικεφαλής τον Καρά Αλή, έχει βρει ασφαλές ορμητήριο για τις επιδρομές του στη Ζάκυνθο. Τα Επτάνησα αγγλοκρατούνται, αλλά οι Βρετανοί είναι ολοφάνερα εχθρικοί απέναντι στους Έλληνες επαναστάτες και βοηθούν απροκάλυπτα τους Τούρκους. 

Ο Καρά Αλής μπαινοβγαίνει όποτε θέλει με τον στόλο του στο λιμάνι της Ζακύνθου, τρώει και πίνει με τον Άγγλο διοικητή του νησιού Ζακ Ανκί, ενώ τροφοδοτείται συστηματικά με τρόφιμα, νερό και μπαρούτι. Από τη Ζάκυνθο έφυγε ο στόλος που ρήμαξε το Γαλαξίδι και το Αίγιο κι εκεί πάλι επέστρεψε για τροφοδοσία στις 27 Σεπτεμβρίου του 1821. Ο ελληνικός στόλος, υπό τον Ανδρέα Μιαούλη, προσπάθησε κι αυτός να μπει στη Ζάκυνθο, αλλά οι Άγγλοι το απαγόρευσαν. Οι αρχές μάλιστα, όταν έβλεπαν τη σημαία της ελληνικής επανάστασης σε πλοία ή βάρκες, την κατέβαζαν με μανία και την έσχιζαν. 

Η ναυμαχία κοντά στον Λαγανά 

Προσωπολατρεία στην Κίνα: Αξιωματούχοι αποτίουν φόρο τιμής σε δέντρο που φύτεψε ο Σι Τζινπίνγκ!

«ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΛΗΣΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ…»

O Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ (Φωτογραφία: ΑΡ)

Μετά την ανύψωση του Σι Τζινπίνγκ στο επίπεδο του ιδρυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Μάο Τσετούνγκ στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΚΚ στο Πεκίνο οι εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπό του έχουν λάβει μεγάλες διαστάσεις στην αχανή κομμουνιστική χώρα: από τις ελαιογραφίες και τις ταπισερί με το πρόσωπό του που κυκλοφορούν στο εμπόριο, μέχρι τα τραγούδια που γράφονται για τον Κινέζο πρόεδρο, τις εκθέσεις που διοργανώνονται προς τιμήν του και τις πανεπιστημιακές σχολές που παίρνουν το όνομά του.

Τελευταίο κρούσμα ένα «προσκύνημα» που έκαναν αξιωματούχοι του κόμματος σ’ ένα δέντρο που είχε φυτέψει ο Σι πριν από οκτώ χρόνια στην επαρχία Χενάν: πρόκειται για μια Παυλώνια, ένα δέντρο ιθαγενές από την Ασία, το οποίο ενδείκνυται για παραγωγή ξυλώδους βιομάζας, πολύτιμης τεχνικής ξυλείας και ακόμα σαν δέντρο αναδάσωσης και διακόσμησης.

Οι 12 αξιωματούχοι πήγαν εκεί «για να αντλήσουν έμπνευση» από το δέντρο, και «να στοχαστούν προσεκτικά για την αποστολή του ΚΚΚ», σύμφωνα με την ιστοσελίδα της τοπικής οργάνωσης του κόμματος. Ενώ στη συνέχεια άκουσαν ένα ποίημα που είχε γράψει ο Σι για έναν πρώην επικεφαλής του κόμματος στην περιοχή, τον θάνατο του οποίου τη δεκαετία του 1960 είχε αποδώσει ο κρατικός μηχανισμός προπαγάνδας σε «υπερκόπωση».

Η επίσκεψη στο δέντρο του Σι είναι κατά πολλούς ένα ακόμη δείγμα της κουλτούρας προσωπολατρίας αλά Μάο που καλλιεργείται γύρω από τον νυν Κινέζο πρόεδρο – υποψίες που εντάθηκαν μετά την τροποποίηση του καταστατικού του Κόμματος στα τέλη Οκτωβρίου, ώστε να συμπεριληφθεί σε αυτό το όραμα του ισχυρού Kινέζου ηγέτη, δηλαδή «οι Σκέψεις του Σι Τζινπίνγκ πάνω στον Σοσιαλισμό, με κινεζικά χαρακτηριστικά για μια Νέα Εποχή». Πρόσθετο δείγμα, λένε, είναι και οι προπαγανδιστικές εκστρατείες προώθησης των βιβλίων και των πολιτικών θεωριών του Σι, καθώς και οι αναφορές στο πρόσωπό του ως «λινγκσιού» – ένας αξιοσέβαστος τίτλος, που σημαίνει «ηγέτης» και χρησιμοποιείτο μόνον την εποχή του Μάο Τσετούνγκ και του διαδόχου του Χουά Γκουοφένγκ.

Τί σχέση είχε το συγκρότημα Λαμπράκη με τον Γκέμπελς;

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημοσθένης Κούκουνας μιλά για τις σχέσεις του δημοσιογραφικού οργανισμού Λαμπράκη με τις ναζιστικές δυνάμεις και τον επικεφαλής προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ.

Περιγράφει τί έγραφε ο ιδιοκτήτης του συγκροτήματος, Δημήτρης Λαμπράκης, τις πρώτες μέρες της κατοχής στην Ελλάδα και τη συνολική του στάση απέναντι στους Γερμανούς.
Ακόμα, μιλά για τη συνεργασία που είχε συνάψει το συγκρότημα Λαμπράκη με τη γερμανική εταιρεία “Mundus” που λειτουργούσε για να ελέγχει διεθνώς τον κατεχόμενο Τύπο, αλλά και για την πώληση μέρους του συγκροτήματός του.

Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) στα παιδιά

Όταν το παιδί βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα δικό του καλειδοσκόπιο, όταν αδυνατεί να εστιάσει σε κάτι συγκεκριμένο, τότε έχουμε να κάνουμε με τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Η παιδοψυχίατρος Μερσύνη Αρμενάκα μας εξηγεί με απλά λόγια τι ακριβώς συμβαίνει και πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Βαν Γκογκ, ένας άγιος για μια θρησκεία χωρίς θεό

«Ερωτεύεσαι καμιά φορά, Τεό; Θα ‘θελα να ερωτευόσουν, γιατί, πίστεψέ με, οι «μικρές δυστυχίες» έχουν κι αυτές την αξία τους. Είσαι απελπισμένος, υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως βρίσκεσαι στην κόλαση, μα υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι το καλύτερο.»

Επιστολή στον Τεό

Του Μάνου Στεφανίδη από το ιστολόγιό του

Λίγοι ζωγράφοι από την παγκόσμια ιστορία της τέχνης έχουν κερδίσει τόση και τέτοια δημοφιλία όση ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Βοήθησε σε αυτό η μυθολογία που πλέχτηκε γύρω από την δραματική του αυτοκτονία; Επειδή ακόμα και οι νεοτερικές κοινωνίες χρειάζονται ένα αποδιοπομπαίο τράγο, έναν αμνό που θα σηκώσει τις αμαρτίες των υπολοίπων. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι η ίδια η ζωγραφική του πρόταση και ο μοναδικός χαρακτήρας της έντασής της που τον κατέστησε με μιας αποδεχτό και σε ειδήμονες αλλά και στο ευρύ κοινό. Και επειδή μέσα σε δέκα μόλις χρόνια κατάφερε να μετατρέψει την ανάλαφρη ηλιακή ζωγραφική των Ιμπρεσιονιστών σε κάτι πιο βαθύ και πιο υπαρξιακό και να καταστεί ο απόλυτος πρόδρομος όλων των εξπρεσιονιστικών κινημάτων του 20ου αιώνα. Ο Βαν Γκογκ, στροβιλίζοντας το πινέλο του πάνω σε έναν πυρπολημένο από ένταση καμβά ανασηκώνει την επιδερμίδα της φύσης για να δει τι συμβαίνει μέσα, σπάει τη κρούστα των προσώπων και των πραγμάτων για να συναντήσει άλλοτε τη Κόλαση και άλλοτε τον Παράδεισο. Σήμερα πάλι ο Βαν Γκογκ αντιμετωπίζεται σαν ένας σταρ ισότιμος με όλους τους σύγχρονους σταρ, ισορροπώντας ανάμεσα στην αγιότητα και τη διαφήμιση. Κι όμως. Η βαθύτερη ουσία του έργου του διασώζεται παρά τον θεσμοποιημένο κανιβαλισμό του μεγάλου πλήθους.

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΩΣ

Μαθήτρια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὁ ὁποῖος τῆς ἔστειλε 11 ἐπιστολές ἀπό τό τόπο τῆς ἐξορίας του. Στήν 10η ἐπιστολή τῆς γράφει: 

«Πράγματι, ἡ κατάθλιψη εἶναι φοβερό βασανιστήριο τῶν ψυχῶν, εἶναι ἕνας πόνος ἀνέκφραστος καί ποινή πικρότερη ἀπό κάθε ἄλλη ποινή καί τιμωρία. Γιατί μιμεῖται τό σκουλήκι, πού ἔχει δηλητήριο καί προσβάλλει ὄχι μόνον τό σῶμα, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν ψυχή. 

Είναι σαράκι πού κατατρώγει ὄχι μόνον τά κόκκαλα, ἀλλά καί τη σκέψη εἶναι ένας δήμιος καθημερινός πού δέν ξεσχίζει μόνον τά πλευρά, ἀλλά καταστρέφει καί τη δύναμη τῆς ψυχῆς· εἶναι καί νύχτα παντοτινή, σκοτάδι χωρίς τό παρα-μικρό φῶς, τρικυμία καί ζάλη, πυρετός κρυφός, πού καίει περισσότερο ἀπό κάθε φλόγα, πόλεμος χωρίς ἀνακωχή, ἀρρώστια πού κάνει σκοτεινά πολλά ἀπό αὐτά πού βλέπουμε. 

Γιατί ὁ ἴδιος ὁ ἥλιος καί ὁ καθαρός ἀέρας φαίνεται ὅτι ἐνοχλοῦν ἐκείνους πού ἔχουν αὐτή τη διάθεση καί μεταβάλλει τό μεσημέρι σέ μεσάνυκτα.

Γι’ αὐτό καί ὁ θαυμάσιος προφήτης δηλώνοντας αὐτό ἔλεγε· «ὁ ἥλιος θά δύσει γι’ αὐτούς τό μεσημέρι» (Ἀμώς 8,9),ὄχι μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ ἥλιος ἐξαφανίζεται οὔτε ὅτι διακόπτει τόν συνηθισμένο δρόμο του, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ λυπημένος ἄνθρωπος τό καταμεσήμερο φαντάζεται ὅτι εἶναι νύχτα. 

Το καθεστώς της αποικίας

.

Είναι αδύνατον να εξοικονομήσει ποτέ η Ελλάδα τα λύτρα που απαιτούν οι «δανειστές» της για να εξαγοράσει την εθνική της κυριαρχία, οπότε τη δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των Πολιτών της – γεγονός που σημαίνει ότι, είτε θα συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την μετατροπή μας σε γερμανικό προτεκτοράτο, είτε θα αντιδράσουμε όλοι μαζί.

.

«Δεν υπάρχει σημαντικότερος πολιτικός σκοπός από την ανεξαρτησία ενός Έθνους – ενώ μόνο η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους μπορεί να εγγυηθεί πως οι Πολίτες του έχουν και μπορεί να έχουν δικαιώματα και ελευθερίες, όποιας μορφής και αν είναι αυτές.

Μία χώρα όμως που έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους δεν είναι ανεξάρτητη και δεν μπορεί να παρέχει τίποτα στους Πολίτες της, ούτε δημοκρατικά ή ατομικά δικαιώματα, ούτε ελευθερίες  – ενώ είναι αφελές να υπολογίζει στην αλληλεγγύη των άλλων κρατών, η οποία δεν είναι ποτέ ανιδιοτελής ή καλοπροαίρετη. Άλλωστε είναι γνωστό πως στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα – ενώ έχουν παραμείνει στην εποχή των βαρβάρων«.

.

Ανάλυση

Ένας άνθρωπος χάνει την αυτοπεποίθηση του, όταν παύει να πιστεύει πως είναι σε θέση να τα καταφέρει μόνος του, συνήθως ως αποτέλεσμα κακών εμπειριών – οπότε προσπαθεί να επιβιώσει με τη βοήθεια των άλλων, νοιώθοντας όμως εύλογα μία συνεχώς αυξανόμενη ανασφάλεια, αφού δεν έχει προφανώς τη δυνατότητα να ελέγξει τους «άλλους».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα κράτη, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας. Εν προκειμένω αυτοί που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, παρά τα τεκμηριωμένα καταστροφικά τους αποτελέσματα σύμφωνα με όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους (ανάλυση), θεωρούν πως η χώρα έχει την ανάγκη των άλλων για να επιβιώσει – ενώ όσοι τάσσονται εναντίον πιστεύουν πως μπορεί μόνη της, έστω πληρώνοντας ένα πολύ ακριβό τίμημα.

Κενολογία «κεντροαριστερή»

Christos Yiannaras | 13 Nov 2017

Ο​​ι προσπάθειες, επίμονα και θορυβώδικα δημοσιοποιημένες, να συγκροτηθεί ενιαίο κόμμα «Κεντροαριστεράς», είναι θέμα που δεν αφορά αποκλειστικά τους επαγγελματίες της πολιτικής. Είναι κοινωνικό σύμπτωμα με ευρύτερο ενδιαφέρον και απαιτεί ψύχραιμη ανάλυση. Μια επιφυλλίδα μόνο νύξεις σχολιασμού μπορεί να αποτολμήσει και μόνο ως αφορμή προβληματισμού.

Αρχικά προβλήθηκε σαν επιτακτική ανάγκη να συνεργαστούν κάποια φθίνοντα κόμματα ή αποφύσεις κομμάτων με κοινές, υποτίθεται, ιδεολογικές «πεποιθήσεις», δημιουργώντας ενιαίο πολιτικό φορέα. Ανάγκη, κυρίως, να υπάρξει ένας τρίτος, ισχυρός πολιτικός σχηματισμός, που να αποτρέπει την πόλωση της «δεξιάς» Ν.Δ. και του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξεμύτισε καν η ένσταση: για ποια «πόλωση» μιλάμε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνάει με τους δεξιότατους ΑΝΕΛ, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου! Και όταν η οποιαδήποτε κυβέρνηση απλώς εκτελεί πειθήνια τις ανυπότακτες σε κάθε έννοια Δικαίου επιταγές των «Μνημονίων», κάτω από τη στυγνή επιτροπεία της «Τρόικας».

Ευτυχώς έγινε αμέσως φανερό ότι πρόκειται μόνο για απεγνωσμένη απόπειρα διάσωσης από την πολιτική εξαφάνιση σχηματισμών με μονοψήφιο ποσοστό στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Ειδικά η εσπευσμένη επιμονή των δύο «διασημότερων» από τους συμπαίκτες να διατηρήσουν την αυτοτέλεια της κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης και μετά την προσχώρηση στο καινούργιο κόμμα, έδειξε καθαρά ότι προέχει η απόλαυση της εξουσιαστικής ισχύος – η ιδεολογία «παίζει» μόνο ως πρόσχημα.

Εκλογές στο νέο φορέα.

Διάλεξη Γ. Κοντογιώργη: «Η Παράδοση και η Πρόοδος»

Διάλεξη Γ. Κοντογιώργη: «Η Παράδοση και η Πρόοδος» (Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017) 

Στα πλαίσια των διαλέξεων, της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού «Παράδοση και εκσυγχρονισμός – Δίλημμα ή σύνθεση;» την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης.

Η μοντέρνα «απελευθέρωση» ως εμπόρευμα σύγχρονης «εκπαίδευσης»

του Κώστα Μελά -

 Είναι απολύτως παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν το μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρανομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης. Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων …

Κώστας Μελάς
Διαβάστε περισσότερα...

Παλιό ΠΑΣΟΚ - Το Ορθόδοξο

Περήφανα γηρατειά!!!

Έσχατο καταφύγιο, του Γ. Καραμπελιά

Έφιππος Μέγας Αλέξανδρος, έργο του Θεόφιλου 

Αν παραμείνουμε βυθισμένοι στην καθολική παρακμή δεν έχουμε κάμια ελπίδα ανάτασης

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr 

Ο ελληνισμός βρίσκεται σε ένα ιστορικό ναδίρ. Πλέον δεν διαθέτει την οικονομική ηγεμονία στην περιοχή, μια ηγεμονία την οποία διατηρούσε μέχρι το 1922, δεν έχει κανέναν πληθυσμιακό δυναμισμό –ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται και το πληθυσμιακό ισοζύγιο, με τον διαχρονικό κακό μας δαίμονα, την Τουρκία, έχει ανατραπεί ριζικά–, δεν διαθέτει προφανώς και την απαραίτητη αμυντική δυνατότητα. Και πριν από όλα, δεν διαθέτει πλέον την αυτοπεποίθηση και την πίστη «στο πεπρωμένο», που στο παρελθόν κινητοποιούσε και εμψύχωνε τους Έλληνες που εμφανίζονται καταπτοημένοι, καταθλιπτικοί, χωρίς κέφι και κουράγιο για δημιουργία και μεγάλες εξορμήσεις.

Εάν παραμείνουμε βυθισμένοι σε αυτή την κατάσταση της καθολικής παρακμής, είναι προφανές πως δεν έχουμε καμία τύχη και δυνατότητα επιβίωσης πέρα από τον 21ο αιώνα, δεδομένης και της γεωπολιτικής μας θέσης, για την οποία τόσες φορές έχουμε μιλήσει. Κατά συνέπεια, είναι η ώρα της αφύπνισης, όπως συχνά υπογραμμίζουμε. Πώς όμως, και επί τη βάσει ποιών δεδομένων, μια τέτοια αφύπνιση θα μπορούσε να αποτελέσει μια ρεαλιστική λύση;

Ό,τι έχει απομείνει στον σύγχρονο ελληνισμό είναι κατ’ εξοχήν η μεγάλη του παράδοση. Μια παράδοση ανεπανάληπτη, που αρχίζει από την ελληνική αρχαιότητα, συνεχίζεται με τον χριστιανισμό –και όχι μόνο την ορθοδοξία– και φθάνει μέχρι τις μέρες μας, με το δημοτικό τραγούδι, τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Σεφέρη. Η Ελλάδα αποτελεί πλέον μια μικρή χώρα στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, αλλά διατηρεί ακόμα τα στοιχεία μιας μεγάλης πολιτισμικής παράδοσης, της πολιτισμικής υπερδύναμης που υπήρξε ο ελληνισμός.

Αυτή η ακόμα υπαρκτή παράδοση είναι το τελευταίο στοιχείο ισχύος, κυριολεκτικά πλανητικών διαστάσεων, που μας έχει απομείνει. Και δεν έχουμε άλλη λύση από την επένδυση σε αυτό το στοιχείο ακριβώς. Η επένδυση στην παιδεία και τον πολιτισμό, η ριζική «επιστροφή» στην παράδοση μας είναι το μόνο υπερόπλο που διαθέτουμε.

ΔΩΡΕΑΝ Επτά E-books του Ντοστογιέφσκι

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι (1821-1881) ήταν Ρώσος συγγραφέας, κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Μόσχα. Σπούδασε ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία.  Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία και σε συνδυασμό με νοσηρό του πάθος για τα τυχερά παιχνίδια βρέθηκε χρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: «Ο παίκτης», «Οι αδερφοί Καραμαζώφ», «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», «Οι δαιμονισμένοι». Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Πολίτης» και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη της Ρωσίας σε ηλικία 60 ετών.

Το Υπόγειο (Σημειώσεις από το Υπόγειο), 1864 – Βιβλίο #1

Το έργο, που έφερε τον τίτλο «Σημειώσεις από το Υπόγειο» ή «Το Υπόγειο», όπως έχει επικρατήσει να τιτλοφορείται, αποτελεί σταθμό στη βιβλιογραφία του Ντοστογιέφσκι, όχι μόνο για τον τρόπο αφήγησης, αλλά κυρίως, για τα κεφαλαιώδη φιλοσοφικά ζητήματα που έθεσε, πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένα και άνευ περιστροφών. Ζητήματα που θα τεθούν ξανά στα μετέπειτα μεγάλα μυθιστορήματά του και τον καταξιώνουν παγκοσμίως ως μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές. Μέσα από «Το Υπόγειο», ο συγγραφέας με μία απόλυτα διεισδυτική, ειλικρινή και διαυγή ματιά εξερευνά και σκιαγραφεί την ανθρώπινη ψυχή, αποκαλύπτοντας και βγάζοντας στο φως το παράδοξο, το χαώδες και άρα το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Δείτε το ΕΔΩ

Η ληστεία μέσω των μνημονίων- Βασίλης Βιλιάρδος

.

Η πρωσική κυβέρνηση είχε σχεδιάσει από την αρχή την πληρωμή των δανείων της στο πολλαπλάσιο, όχι μόνο από τις αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων σε εξευτελιστικές τιμές αλλά, επίσης, από τις κατασχέσεις της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων – ενώ μετά τους πλειστηριασμούς των ακινήτων, θα ακολουθήσουν τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία τους εντός και εκτός της Ελλάδας

 .

«Ένα δηλητήριο, όπως είναι ασφαλώς τα μνημόνια, δεν μετατρέπεται ποτέ σε φάρμακο, όσο και αν προσπαθεί, εύχεται ψευδαισθησιακά ή ελπίζει ουτοπικά κανείς – ενώ ήδη μας έχουν κοστίσει πάνω από 1 τρις €, συν την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και της ελευθερίας μας, αφού ένας σκλάβος χρέους δεν είναι ποτέ ελεύθερος ».

.

Άποψη

Η κυβέρνηση το 2015 είχε δύο μόνο επιλογές στη διάθεση της, διεξάγοντας ένα ασαφές δημοψήφισμα και λαμβάνοντας ως εκ τούτου μία ερμαφρόδιτη εντολή από τους Πολίτες – σύμφωνα με την οποία έπρεπε μεν να συγκρουστεί με τους πιστωτές, αλλά να μην χρεοκοπήσει και να παραμείνει στη νομισματική ένωση πάση θυσία!

Η μία επιλογή ήταν η σύγκρουση χωρίς το ρίσκο της εξόδου από την Ευρωζώνη ή/και την πτώχευση, ενώ η άλλη η τήρηση των μνημονίων βασιλικότερα του Βασιλέως – αφού η συχνά μη συνεπής στάση των προηγουμένων κυβερνήσεων επιδείνωνε τις συνθήκες και οδηγούσε τελικά σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς.

Με δεδομένη τώρα την έλλειψη προετοιμασίας της, όπως θα ήταν για παράδειγμα η οχύρωση των τραπεζών (μεταξύ άλλων με την έγκαιρη υιοθέτηση των ελέγχων κεφαλαίων), καθώς επίσης η δημιουργία ενός συστήματος πληρωμών που θα επιτρεπόταν από την ΕΚΤ, η μετέπειτα επιλογή της ήταν μονόδρομος – αφού η ΕΚΤ δεν εγκρίνει κανένα άλλο επίσημο «νομισματικό σύστημα», εκτός από το δικό της (με εξαίρεση τα ιδιωτικά νομίσματα, τα οποία αφορούν δύο σύμφωνους αντισυμβαλλομένους – πηγή).

«Ανθρώπινα ομιλούντα εργαλεία» — Γενεαλογία των απρόσωπων συστημάτων μαζικής οικονομικής εκμετάλλευσης

Το μαζικό εκμεταλλευτικό γεγονός που ξεπήδησε τον 19ο αιώνα μαζί με τις καμινάδες των εργοστασίων δεν αποτέλεσε κάποια ιστορική καινοτομία. Αντλούσε από την παράδοση πρακτικών ακραίας εργαλειοποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης που ενυπήρχε στην δομή οργάνωσης της ρωμαϊκής παραγωγής –όπως φαίνεται ανάγλυφα από το απόσπασμα του Μαξ Βέμπερ που ακολουθεί, από το έργο του Οι κοινωνικοί λόγοι της παρακμής του αρχαίου πολιτισμού.

Στα Λατιφούντια, λοιπόν, της αρχαίας Ρώμης, η δουλοκτησία εξέρχεται από το εξω-οικονομικό πλαίσιο του οίκου, όπου την είχε τοποθετήσει ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, και ενσωματώνεται σ’ ένα απρόσωπο εκμεταλλευτικό σύστημα παραγωγής που προορίζεται για την αγορά. Πράγμα που, συνιστά μια τομή απέναντι στον αρχαιοελληνικό καταμερισμό, το πλειοψηφικά μικροϊδιοκτητικό περιβάλλον του οποίου δεν επέτρεπε την ανάπτυξη τέτοιων εκτεταμένων μορφών εντάσεως εκμετάλλευσης της εργασίας, παρά μόνο κατ εξαίρεση, για παράδειγμα στα ορυχεία και στα άλλα πεδία εξορυκτικής δραστηριότητας. Όσο για την αγροτική οικονομία, που αποτελούσε την βάση της αρχαίας οικονομίας, πλειάδα παραγόντων, οικολογικών ή κοινωνικών, όπως ο κατακερματισμός της καλλιεργητικής έκτασης μέσα στην γεωγραφία του ελληνικού χώρου, ή η επικράτηση της  μικροΪδιοκτητικής συνθήκης την οποία προαναφέραμε, θα αποτρέψει την ανάπτυξη οικονομιών κλίμακας σαν κι αυτές που θα υπάρξουν στην ρωμαϊκή περίοδο. Βρισκόμαστε ήδη σε μια άλλην εποχή από εκείνην που οι μάστορες της αρχαίας Κορίνθου, εκμεταλλευόμενοι την ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα που απολάμβαναν μέσα στους συσχετισμούς της πολιτικής τους κοινότητας, μπορούσαν να επιβάλουν ανώτατα αριθμητικά όρια στην απασχόληση των δούλων στα εργαστήρια, θεσπίζοντας έτσι κανόνες προστασίας των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που απέτρεπαν στην ανάπτυξη αυτών ακριβώς των εκτεταμένων και απρόσωπων συστημάτων εργασιακής εκμετάλλευσης. Τα οποία, μάλιστα, ήταν τόσο ακραία, ώστε να αποτελέσουν εξαιτίας των καταστροφικών κοινωνικών τους συνεπειών και έναν από τους παράγοντες παρακμής της Ρώμης, όπως ευσύνοπτα εξηγεί και ο Βέμπερ στο κάτωθι απόσπασμα…

Εγκεφαλικά ημισφαίρια και μαθησιακό στιλ: Δεν μαθαίνουν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο

Η συμβουλευτική ψυχολόγος Εύα Φουντουλάκη, εξηγεί γιατί πρέπει να επιλέγεται διαφορετικός τρόπος διδασκαλίας ανάλογα με το μαθησιακό στιλ του παιδιού και παρουσιάζει το ειδικό ψυχομετρικό τεστ Ariston Learning Styles που επιτρέπει να διακρίνουμε ποιοι μαθητές μαθαίνουν χρησιμοποιώντας το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους και ποιοι με το αριστερό.

Ο θάνατος του Κεμάλ Ατατούρκ κι όσα οι Τούρκοι δεν λένε και δεν θέλουν να ακούν

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 118 

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του 1938 στην ηλικία των πενήντα επτά ετών από βαριάς μορφής κίρρωση του ήπατος, τη διαβόητη, απαίσια ασθένεια των τελειωμένων αλκοολικών, που επιφέρει αργό, επίπονο, αλλά και κωμικοτραγικό θάνατο. Η τουρκική κοινή γνώμη μπορεί να αιφνιδιάστηκε από την ξαφνική ασθένεια που έπληξε τον Γκρίζο Λύκο, «τον πατέρα των Τούρκων» και «σωτήρα της Τουρκίας», αλλά η κίρρωση είναι μια νόσος που σκοτώνει βασανιστικά αργά και όλα τα ιστορικά στοιχεία συνηγορούν στο γεγονός ότι ο υπέρτατος ηγέτης της γείτονος χώρας είχε πιάσει για δεκαετίες την μπουκάλα για τα καλά και ο πρόωρος θάνατός του μόνο αιφνιδιαστικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Προφανώς, το ατιμωτικό του χαρακτήρα της αιτίας θανάτου του Ατατούρκ ανάγκασε τις τουρκικές αρχές να προβούν σε μια απίστευτη εκστρατεία συγκάλυψης των λεπτομερειών αυτής, αλλά και συσκότισης και παρεμπόδισης αποκαλύψεων πτυχών της ζωής του που δεν συνάδουν με την εικόνα μαζικής κατανάλωσης που είχε επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτή η ιδιότυπη εκστρατεία διατήρησης της «τιμής του Κεμάλ» συνεχίζεται απρόσκοπτα ακόμη και σήμερα με διάφορες μορφές. Μπορεί να έχουν περάσει εβδομήντα τρία ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που μας άφησε χρόνους, αλλά το όνομα του Ατατούρκ είναι ακόμη ταμπού για την τουρκική κοινωνία και η χρήση του απαιτεί ακόμη προσοχή, όταν γίνεται σε τουρκικό έδαφος. Το ίδιο ισχύει και για τον σύγχρονο ιστορικό που, όντας αντιμέτωπος με το ίδιο κι απαράλλαχτο δοξασμένο παραμύθι στις τουρκικές ιστοσελίδες, στρέφεται σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές πηγές, οι οποίες βρίθουν άκρως ενδιαφερόντων στοιχείων. Από την πρώτη στιγμή γίνεται φανερό ότι οι Τούρκοι έχουν πολλά να κρύψουν και ο αλκοολισμός του Ατατούρκ αποτελεί μόνο την κορυφή ενός ιδιαιτέρως διαστροφικού παγόβουνου.

Για την ενότητα

του Αλέκου Αλαβάνου

Η Μαύρη Τετραετία πρέπει να κλείσει.

Δεν χρειάζεται εδώ ανάλυση της κατάστασης. Την έχει κάθε οικογένεια αποτυπωμένη στις άγριες συνθήκες της ζωής της. Άλλη με ανεργία, άλλη με μειωμένο ή χωρίς καθόλου εισόδημα, άλλη χωρίς ηλεκτρικό, άλλη με χρέη, άλλη με το διαμέρισμα στον πλειστηριασμό, άλλη χωρίς πόρους για την αναγκαία εκπαίδευση των παιδιών, άλλη χωρίς τα απαραίτητα για τα φάρμακα, άλλη χωρίς τη στοιχειώδη άνεση που είχε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Και πολλές, πάρα πολλές με όλα τα δεινά μαζί.

Δεν είναι όμως μόνο το μεγάλο κακό που έχει έρθει. Είναι και το μεγαλύτερο κακό που συντελείται υπογείως. Σε μια εποχή εκρηκτικής ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας στον πλανήτη,  η Ελλάδα είναι πια αποκλεισμένη. Είναι πρόσφυγας και μετανάστρια, με τον αντίστροφο από τον συνηθισμένο τρόπο: από το χώρο των αναπτυγμένων κρατών, στο χώρο των φτωχών και καθυστερημένων. Όπως η πατρίδα μας έμεινε έξω από τη βιομηχανική επανάσταση τους προηγούμενους αιώνες με σκληρές συνέπειες, έτσι τον 21^ο αιώνα γίνεται εξόριστη από την τεχνολογική.

Για το Ηθικό και την Εναλλακτική Λύση

Κι είναι κι ένα ακόμα μεγάλο κακό, που η τρόικα και εγχώριοι κυβερνητικοί αντιπρόσωποί της επιχειρούν να μας επιβάλλουν – και σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς το έχουν πετύχει. Να σπάσουν ολοκληρωτικά το ηθικό μας. Προκαλώντας τον φόβο, την παραίτηση, τη μοιρολατρία, το κόμπλεξ κατωτερότητας ως λαού, τη συμφιλίωση με τον εξευτελισμό μας.

Μνημονιακές κυβερνήσεις, είτε προέρχονται από τη δεξιά, είτε από το κέντρο, είτε από την αριστερά, δραματικά γεγονότα όπως η μεταμόρφωση του περήφανου λαϊκού «όχι» σε ταπεινωμένο κυβερνητικό «ναι», φύτεψαν μέσα στην ψυχή του λαού την απόγνωση, την απουσία ελπίδας και προοπτικής, την απαξίωση κάθε πολιτικής δράσης, στον τόπο μάλιστα που γεννήθηκε η δημοκρατία και η έννοια του πολίτη.

Για την παραβολή του καλού σαμαρείτη ή του ανθρώπου πού έπεσε στους ληστές. (Διαφορές στην ανατολική και δυτική απεικόνιση)

Για την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη 

ή του ανθρώπου πού έπεσε στους ληστές. 

Διαφορές στην ανατολική και δυτική απεικόνιση

Ένας σαφής διαχωρισμός της ανατολικής με την δυτική απεικόνιση της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη και αναλυτική πνευματική διάσταση της περικοπής του ευαγγελίου.

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη

Η περίφημη παραβολή του καλού σαμαρείτη ή όπως ευρίσκεται στα καθ' ημάς κείμενα η παραβολή για τον άνθρωπο πού περιέπεσε στους ληστές, έχει εμπνεύσει παγκοσμίως και διαχρονικά, όλα τα ανθρωπιστικά και ακτιβιστικά κινήματα, θρησκευτικού και μή χαρακτήρα. Ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος της εθελοντικής προσφοράς και δράσης ονομάζεται καλός σαμαρείτης.

Ωστόσο, το νόημα της παραβολής ξεφεύγει πιστεύω από το απλό ανθρώπινο νόημα της ανθρώπινης προσφοράς και δράσης, είναι βαθύτερο και πνευματικό. Παλιότερα επισημάναμε τις διαφορές στην δυτική και ανατολική εικονογράφηση του θέματος.

Στην Δύση εικονογραφημένος περιπεσών είναι ο ίδιος ο Χριστός και καλός σαμαρείτης ο άνθρωπος. Είναι σαφής ο συμβολισμός. Ο περιθάλπων τον αδελφό του, περιθάλπει καθηκοντικά τον ίδιο τον Θεό, όπως θα έκανε κάθε τίμιος και αξιοσέβαστος χριστιανός.

«Θα πλησιάσουμε εκείνους που δεν πλησιάζει κανείς»

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος μιλάει στην 6η Έκθεση Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου που πραγματοποιήθηκε από τις 3 εως τις 5 Νοεμβρίου 2017 (Ξενοδοχείο Divani Caravel), για το νέο του βιβλίο με τίτλο «Eγρήγορση-Χρέος των Ορθοδόξων».

Κακοποίησε κι εσύ έναν εργαζόμενο, μπορείς!

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Στις συζητήσεις για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου ο ρόλος της παραγωγικότητας του εργαζόμενου ως αυτός να μην υφίσταται. Όταν δε αναφέρεται τότε είναι μόνο υπό το πρίσμα της εντατικοποίησης των ωρών εργασίας (να παρευρίσκεται δηλαδή ο κάθε εργαζόμενος περισσότερες ώρες στον χώρο εργασίας διότι είναι διαφορετικό το να βρίσκεται περισσότερες ώρες και διαφορετικό η παραγωγικότητα) και τίποτε άλλο.

Είναι γεγονός ότι η αυτοματοποίηση οδηγεί και θα οδηγήσει σε μεγάλη απώλεια των θέσεων εργασίας εντούτοις, προς το παρόν στην Ελλάδα, ο εργαζόμενος δεν έχει ακόμα εξαλειφθεί. Προκαλεί δε εντύπωση η έλλειψη σχετικών αναφορών από τις οργανώσεις των ίδιων των εργαζόμενων.

Τα προβλήματα της παραγωγικότητας, τουλάχιστον στη χώρα μας, αντιμετωπίζονται με στενή επίβλεψη του εργαζόμενου η οποία συνήθως λαμβάνει κακοποιητικές μορφές βλ. παρενόχληση, άσκηση λεκτικής βίας και φωνές, μη έγκαιρη καταβολή του μισθού του, απειλές κτλ.

Το πρόβλημα είναι μεγάλο αλλά θα επικεντρωθώ σε δύο από τους πολλούς παράγοντες αύξησης της παραγωγικότητας των εργαζομένων που σχετίζονται ο ένας με τον άλλο και είναι η περιγραφή των θέσεων εργασίας και η εργονομία.

Η περιγραφή της θέσης εργασίας σημαίνει ότι περιγράφονται τα καθήκοντα κάθε θέσης εργασίας έτσι ώστε να βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και όχι ακολουθώντας τη συνήθη αντίληψη του αδαούς περί τη διοίκηση ανθρωπίνων πόρων «όλοι τα κάνουν όλα».  Η αντίληψη αυτή του «τα κάνω όλα και συμφέρω» πέραν των αδαών εφαρμόστηκε και από αρκετούς μικρομεσαίους επιχειρηματίες στη λογική της περικοπής του εργατικού κόστους με κάθε τρόπο γιατί έτσι δεν θα προσλάμβαναν περισσότερους εργαζόμενους ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο Έλληνας εργαζόμενος είχε πάντα τις λιγότερες αμοιβές και παροχές από τους εργαζόμενους της ΕΕ (τα παραδείγματα πολλά – μη τήρηση του μεσημεριανού διαλείμματος για φαγητό, ανυπαρξία χώρου εστίασης εντός της επιχείρησης, εξοντωτικές απλήρωτες υπερωρίες, κακό εργασιακό περιβάλλον με ανεπαρκή εξοπλισμό κοκ). 

Ψυχολογία και Κρίση - Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα…

Του Κωστή Μουδάτσου

Το παράλογο και το άλογο δημιουργούν παθητικές καταστάσεις ενώ η λογική απελευθερώνει. Ο φόβος είναι σύνδρομο που παραλύει την ορθή κρίση, μετατρέπει την αισιοδοξία σε απαισιοδοξία και κάνει την ελπίδα ανέλπιδη. Η λογική είναι το φάρμακο που ισορροπεί τις τυφλές παρορμήσεις και τα ακραία συναισθήματα φόβων και υπερβολών.

Ο φόβος πλανιέται σήμερα στο πολιτικό φάσμα. Η φύση του πολιτικού συστήματος προκάλεσε πολλά δεινά και συμφορές στην κοινωνική ζωή της χώρας. Κάποιοι έχουν την άποψη ότι ο Έλληνας δεν ψηφίζει αλλά καταψηφίζει. Άρα, φοβίστε τον! Ο κόσμος πελαγοδρομεί στις ισορροπίες του φόβου και του δέους, της πραγματικότητας και της κατασκευασμένης εικόνας. Η καταστροφολογία υπαγορεύεται από την διασφάλιση συμφερόντων. Αποτελεί κλειδί στις πολιτικές επιλογές. Από την άλλη τα φοβικά σύνδρομα επιφέρουν οργή και θυμό, γι αυτό αρκετές πολιτικές κάστες και κύκλοι συμφερόντων χρησιμοποιούν εκφοβισμούς, ζοφερές εικόνες, παραποιήσεις της πραγματικότητας, απειλές, ρεβανσισμούς, ακόμη και ακραίες μορφές φόβου για να εδραιώσουν τις επιλογές τους η να ξεμπερδεύουν με την ασκούμενη κριτική και να εξοντώσουν πολιτικούς αντιπάλους. Φόβος και συκοφαντία που πολλάκις συνοδεύονται από ύβρεις, αναιδέστατους χαρακτηρισμούς, καταστροφολογία και παράτολμες συμπεριφορές. Η εξαπόλυση εκστρατείας φόβου, απειλών και συκοφαντιών γεννά δειλία που οδηγεί σε τάσεις να προκαλέσουν φόβο στους άλλους. Οι τάσεις αυτές, εφόσον περάσουν στην κοινωνία, δημιουργούν συνθήκες καθολικής αποδοχής στις εκφοβισμένες κοινωνικές ομάδες. Άρα έχομε να κάνομε με την δημιουργία παθητικής φύσης κόντρα στη λογική. Η λογική όμως απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις και κριτική σκέψη. 

Διαδικασίες στην «Κεντροαριστερά» : Συμμετοχή και εγρήγορση των Ελλήνων Πολιτών - Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

 Διαδικασίες στην «Κεντροαριστερά» : Συμμετοχή και  εγρήγορση των Ελλήνων Πολιτών

Παραίτηση, ιδιώτευση, απογοήτευση κυριαρχεί από άκρου εις άκρον στην Χώρα. Ένα πνιγηρό κλίμα επικρατεί σε όλη την Δημόσια σφαίρα, μια επιδερμική αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που εκκρεμούν στην Ελλάδα. Και είναι πάμπολλα. Μια κοινωνία σε διαρκή κρίση, ένας κοινωνικός ιστός που κάθε μέρα διαλύεται όλο και περισσότερο.

 Γίναμε πάλι διάσημοι διεθνώς με την λέξη «κωλοτούμπα», δείγμα του πολιτιστικού προϊόντος που παράγει πλέον η Χώρα. Η κοροϊδία συνεχίζεται, εκφωνείτε από τα ποιο επίσημα χείλη:, «Ήρθε η ανάπτυξη, την καλωσορίσουμε! Καλώς ήρθε η ανάπτυξη!» (δια στόματος πρωθυπουργού)…

 Μέσα σ΄αυτήν την πραγματικότητα, έχουμε σήμερα τον πρώτο γύρο εκλογής για τον/την Επικεφαλής της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς».Ξεκινώ επισημαίνοντας ότι  είναι κατ΄αρχήν θετική η «ανοιχτή διαδικασία εκλογής» του νέου αρχηγού/ πρόέδρου κλπ. ,στο υπό διαμόρφωσιν κόμμα της «Κεντροαριστεράς»/σοσιαλδημοκρατίας/ Κέντρου κλπ. Πράγματι, η διαδικασία φαντάζει Δημοκρατική, δικαίωμα ψήφου έχουν όχι μόνο τα μέλη των κομμάτων και κινήσεων που βρίσκονται από κοινού σε αυτό το εγχείρημα , αλλά και φίλοι άρα δυνητικά ο οποιοσδήποτε έλληνας πολίτης ενδιαφέρεται. Και πράγμα επίσης σημαντικό, δύνανται να συμμετέχουν και οι έλληνες εξωτερικού, «λεπτομέρεια» χρήσιμη για την μελλοντική προσπάθεια θέσπισης της δυνατότητας τους να ψηφίζουν από το εξωτερικό στις ελληνικές εκλογές όλων των βαθμίδων.

Νικηφόρος Βρεττάκος: Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα

Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς

θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα

ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.

Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα

στοὺς γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς

μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ

δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε

μεταξὺ τους μὲ μουσική.