Στις κατ’ επίφαση Δημοκρατίες της Δύσης, η αληθινή εξουσία ανήκει αφενός μεν στους πολυεθνικούς ομίλους, αφετέρου στις πολύ πιο ισχυρές χρηματαγορές – όπου εάν η κυβέρνηση μίας χώρας δεν υποτάσσεται στους κανόνες της οικονομικής απορρύθμισης (=ασυδοσίας του Κεφαλαίου) που της επιβάλλονται ή δημιουργεί ελλείμματα στον προϋπολογισμό της προς όφελος των Πολιτών της, οι αγορές αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού της, ανατρέποντας την μέσα σε λίγες εβδομάδες.
.
«Όλα τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, τόσο τα αριστερά, όσο τα κεντρώα και τα δεξιά, οι φιλελεύθεροι και οι κομμουνιστές, έχουν πέσει στην παγίδα των οργανωμένων, πανίσχυρων πλέον ελίτ, μέσω της διεθνιστικής ασύδοτης παγκοσμιοποίησης – χωρίς καν να κατανοούν πως έχουν επωμισθεί οι ίδιοι τη μετατροπή τους σε λιγότερο ή περισσότερο εξαθλιωμένους σκλάβους μίας νέας, παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα αυταρχικά καθεστώτα – τα οποία ασφαλώς δεν είναι η επιζητούμενη λύση.»
.
Ανάλυση
«Η παραφροσύνη, η παράνοια, είναι πολύ πιο σπάνια για τους ανθρώπους ως επί μέρους άτομα – αλλά για ομάδες ανθρώπων, για πολιτικά κόμματα και για τους λαούς σχεδόν ο κανόνας. Εν τούτοις, η συλλογική παράνοια είναι δύσκολο να αναγνωριστεί, να διαπιστωθεί – επειδή όλοι τη συμμερίζονται, οπότε εμφανίζεται σαν να είναι η αλήθεια», είχε γράψει ο F. Nietzsche, ο γνωστός γερμανός φιλόσοφος πολλές δεκαετίες πριν.
Προφανώς σήμερα μία τέτοια συλλογική παραφροσύνη είναι η παγκοσμιοποίηση – ενώ έχουν ξεχαστεί τα λόγια του Keynes, σύμφωνα με τον οποίο τα εξής: «Οι ιδέες, η τέχνη, η γνώση, η φιλοξενία και τα ταξίδια, θα έπρεπε να είναι διεθνή. Αντίθετα, τα προϊόντα θα πρέπει να παράγονται τοπικά, εντός του κράτους, όπου κάτι τέτοιο είναι λογικά δυνατόν. Κυρίως όμως ο χρηματοπιστωτικός κλάδος θα πρέπει να παραμένει σε εθνικό πλαίσιο» (πηγή).
Περαιτέρω, η κάθε οικονομία πρέπει να είναι σε κάποιο βαθμό πιο διεθνής, από όσο είχε ενδεχομένως ο Keynes φαντασθεί πριν από 90 περίπου έτη – υπενθυμίζοντας πως τότε τα ταξίδια διαρκούσαν πάρα πολύ, ειδικά τα θαλάσσια, ενώ δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί τα Container για τη μεταφορά εμπορευμάτων, τα οποία συνιστούν μία μεγάλη καινοτομία στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα(logistics). Εν τούτοις, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί σήμερα ο πλανήτης, κάτω από τον τίτλο «Παγκοσμιοποίηση», δεν έχει καμία σχέση με την αποτελεσματική χρήση των πόρων του – με τον υψηλό αυτό σκοπό που οφείλει να τοποθετεί ως βασικό στόχο της η Οικονομία.
Ειδικότερα, περισσότερο από το 50% του παγκοσμίου ΑΕΠ σήμερα όχι μόνο παράγεται από τους πολυεθνικούς ομίλους αλλά, επίσης, συντονίζεται, μεταποιείται και διατίθεται από τους ίδιους διεθνώς – παρέχοντας μας μερικά σημαντικά αγαθά, κυρίως όμως βραχύβια καταναλωτικά προϊόντα μίας χρήσης.Παράδειγμα η κλωστοϋφαντουργία, η οποία έχει εξελιχθεί στη δεύτερη μεγαλύτερη ρυπογόνο βιομηχανία διεθνώς, μετά την πετρελαϊκή – σημειώνοντας πως οι βαμβακοπαραγωγοί στην Ινδία χρεοκοπούν και αυτοκτονούν κατά δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο.
Όσον αφορά τους μεταποιητές, δηλητηριάζουν τον υδάτινο ορίζοντα, οι ράφτρες εργάζονται ως σκλάβες στις βιοτεχνίες, ενώ πολλά κακοφτιαγμένα προϊόντα τους καταλήγουν στα σκουπίδια ή μεταφέρονται στις αγορές του «τρίτου κόσμου» – όπου καταστρέφουν εντελώς την εγχώρια παραγωγή.
Το μοναδικό θετικό αυτής της αρνητικής παραγωγικής και εφοδιαστικής αλυσίδας, η οποία απομυζεί πολλά εκατομμύρια ανθρώπους και εξαθλιώνει δεκάδες χώρες, είναι τα μεγάλα κέρδη των πολυεθνικών – οι οποίες απορροφούν τα χρήματα που κερδίζουν ληστεύοντας τους πάντες από την πραγματική οικονομία και τα τοποθετούν στη χρηματοπιστωτική, έτσι ώστε να αυξάνονται συνεχώς οι χρηματιστηριακοί δείκτες, οπότε να νομίζει ο «ανόητος όχλος» πως όλα βαίνουν καλώς.
