Να απαιτήσουμε την κυριαρχία

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία δεν είναι εθνικισμός. Αντιθέτως, είναι ο τρόπος για να χτυπηθεί ο εθνικισμός που καλλιεργεί σήμερα η άκρα Δεξιά. Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί της ΕΕ και της ΟΝΕ λειτουργούν κατά της εργασίας και δεν μεταρρυθμίζονται. Δεν χρειαζόμαστε «Περισσότερη Ευρώπη», ούτε «Αγαπάμε την Ευρώπη». Επιδιώκουμε πραγματική αλληλεγγύη των λαών. 

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία. Η δημοκρατία υποχωρεί όταν κυριαρχούν οι υπερεθνικοί μηχανισμοί της ΕΕ και της ΟΝΕ. Χρειαζόμαστε περισσότερο δημοκρατικό έλεγχο των χωρών μας και χειραφετημένη δημοκρατία με άμεση λαϊκή συμμετοχή.

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τον πραγματικό διεθνισμό στην Ευρώπη. Η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση κατέδειξε το βαθύ έλλειμμα διεθνισμού και αλληλεγγύης των μηχανισμών της ΕΕ. Η κοινωνία των πολιτών βρέθηκε στην πρωτοπορία της αλληλεγγύης. Κράτη με ισχυρή κυριαρχία κράτησαν καλύτερη στάση από τους υπερεθνικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Η προσφυγική/μεταναστευτική πίεση έχει οξύνει την απώλεια εθνικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

ΟΛΗ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Τους τελευταίους μήνες υπάρχει έντονη κινητικότητα στη ευρωπαϊκή Αριστερά αναζητώντας εναλλακτική πρόταση για την Ευρώπη. Στις 19-21 Φεβρουαρίου έγινε συνέδριο για το «Σχέδιο Β΄» στη Μαδρίτη το οποίο στην ουσία διοργάνωσε η αριστερή πτέρυγα του Ποδέμος. Ένα μήνα νωρίτερα αντίστοιχο συνέδριο είχε διοργανωθεί στο Παρίσι από το Κόμμα της Αριστεράς του οποίου ηγείται ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν.

Δύο παράγοντες ερμηνεύουν αυτή την κινητικότητα. Ο πρώτος είναι η προοπτική του σχηματισμού κυβέρνησης στην Ισπανία από το Ποδέμος, αλλά και η βαρύνουσας σημασίας συμμετοχή του Κόμματος της Αριστεράς στις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές. Ο δεύτερος είναι η πλήρης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόγραμμα του οποίου είχε λειτουργήσει στην πράξη ως «Σχέδιο Α'» της ευρωπαϊκής Αριστεράς για μεγάλο χρονικό διάστημα.

«Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς μια οικονομική πολιτική, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα λογικής»

"Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς μια οικονομική πολιτική, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα λογικής μέσω του οποίου μας κυβερνούν και αφορά τόσο το κρατικό επίπεδο όσο και τα σχολεία, τις φυλακές, τις κοινωνικές υπηρεσίες και τους χώρους εργασίας. Ο νεοφιλελευθερισμός ανακατασκευάζει την κοινωνική σφαίρα, τις κοινωνικές σχέσεις και το άτομο εντός ενός μοντέλου αγοράς· και ανακατασκευάζει τόσο την πολιτική ζωή και το κράτος όσο και τη δημοκρατία. Όπως η ίδια η Θάτσερ είχε πει: «Τα οικονομικά είναι μια μέθοδος, ο στόχος είναι να αλλάξουμε την ψυχή»."

Συνέντευξη της Γουέντι Μπράουν

Μιλάει για τον νεοφιλελευθερισμό ως πολιτική ορθολογικότητα, τις αντιστάσεις και το όραμα της δημο-κρατίας

Η Wendy Brown, μια από τις πιο σημαντικές σύγχρονες θεωρητικούς, θα βρεθεί τις επόμενες μέρες στην Αθήνα. Θα μιλήσει στην ένατη ετήσια διάλεξη στη μνήμη του Νίκου Πουλαντζά, την Τρίτη 1η Δεκεμβρίου και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Γκαίτε (Ομήρου 14-16) με θέμα: «Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία: Δέκα θέσεις». Την ομιλήτρια και το έργο της θα παρουσιάσει η Αθηνά Αθανασίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Η Γουέντι Μπράουν είναι καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ. Τα πεδία ενδιαφέροντός της περιλαμβάνουν την ιστορία της πολιτικής θεωρίας, αλλά και τα σύγχρονα προβλήματα πολιτικής θεωρίας με έμφαση την κυριαρχία, την κριτική και τον ανθρωπισμό, την αυτονομία του πολιτικού και τον νεοφιλελευθερισμό. Στα αγγλικά, μεταξύ άλλων, κυκλοφορούν τα βιβλία της A Feminist Reading in Political Theory (Rowman and Littlefield, 1988), Politics Out of History (Princeton University Press, 2001), Walled States, Waning Sovereignty (Zone Books, 2010) και το πιο πρόσφατο Undoing the Demos: Neoliberalism’s Stealth Revolution (Zone Books, 2015).

Τη συνέντευξη πήραν η Αθηνά Αθανασίου, η Αιμιλία Κουκούμα και η Μαρία Χαϊδοπούλου-Βρυχέα 

μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

Στο τελευταίο σας βιβλίο (Undoing the Demos: Neoliberalism‘sStealth Revolution), διερευνάτε τον νεοφιλελευθερισμό σε αντιδιαστολή με τη δημοκρατία. Τι σημαίνει η υπαγωγή της πολιτικής στη λογική της ανταγωνιστικότητας και των αγορών; Πως λειτουργεί ο νεοφιλελευθερισμός ως τρόπος διακυβέρνησης; 

Από τη στιγμή που το νεοφιλελεύθερο όραμα οργανώνει κάθε δραστηριότητα στη λογική της αγοράς θεωρώντας ότι κάθε άτομο δρα αποκλειστικά με οικονομικά κριτήρια, η δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει. Η εξουσία του λαού (δημο-κρατία) εξαρτάται από τη λαϊκή κυριαρχία, και αυτή με τη σειρά της από την ισότιμη πρόσβαση στην πολιτική εξουσία. Οι αγορές δεν έχουν καμιά χρησιμότητα για τη λαϊκή κυριαρχία ή την ισότητα και είναι οργανωμένες στη βάση τόσο των αρχών του ανταγωνισμού, των κερδισμένων και των χαμένων, όσο και δυνάμεων που δεν υπάγονται σε οποιονδήποτε έλεγχο. Κατά συνέπεια, όταν οι αρχές της αγοράς κυριαρχούν στην πολιτική ζωή, δεν διαβρώνουν απλώς τη δημοκρατία, αλλά λεηλατούν το νόημά της και επιτίθενται στην ίδια την αξία της. Η θεώρηση των αγορών ως υπέρτατης αξίας από τον νεοφιλελευθερισμό αποτελεί έναν πόλεμο ενάντια στη δημοκρατία.

Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ COLLOQUE A L' UNIVERSITE VALAHIA (TARGOVISTE), 17-18.10.2014-ESPACES EUROPEENS

Της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το θέμα της εισήγησής μου, στο φετινό συνέδριο του Πανεπιστημίου μας –θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να το λέω «μας» και εγώ – κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για ένα τεράστιο πρόβλημα, που αν και παραλύει ουσιαστικά την ομαλή λειτουργία της οικονομίας, έχει ωστόσο τραγικά παραμεληθεί. Πρόκειται, για την προϊούσα αδυναμία προσέγγισης και επίλυσης οποιουδήποτε οικονομικο-κοινωνικού προβλήματος, με τα κλασικά θεωρητικά εργαλεία.

Αναφέρομαι, συγκεκριμένα, στις νέες και δραματικές μεταβολές των προηγμένων οικονομιών, που θέτουν σταδιακά εκτός χρήσης την πεμπτουσία της κυρίαρχης οικονομικής θεωρίας. Είναι, πράγματι, αναμφισβήτητο ότι τα νέα και σε εξέλιξη χαρακτηριστικά του μεταβιομηχανικού αναπτυξιακού σταδίου, που τώρα διανύει η ανθρωπότητα, καθιστούν πεπερασμένο το σύνολο σχεδόν των οικονομικών θεωρημάτων, πεποιθήσεων και υποθέσεων. Ένα σημαντικό τμήμα του κλασικού περιεχομένου της Πολιτικής Οικονομίας, όπως αυτή διδάσκονταν και εξακολουθεί εν πολλοίς να διδάσκεται στα πανεπιστήμια της υφηλίου, δεν είναι πια σε θέση να ερμηνεύσει τη νέα πραγματικότητα, και να προσφέρει λύσεις στα ακανθώδη προβλήματά της. Μας χρειάζονται, λοιπόν, νέα ερμηνευτικά εργαλεία, τα οποία όμως δεν είναι, προς το παρόν, διαθέσιμα. Θεωρώ ανεξήγητη, όσο και θανάσιμα επικίνδυνη αυτήν την αδιαφορία, που μετατρέπει σε χάος και ζούγκλα τη λειτουργία των σύγχρονων οικονομιών.

Νομικό και θεσμικό Άουσβιτς το τρίτο μνημόνιο

Του Λεωνίδα Βατικιώτη (*) – 

Άραγε υπάρχει κάτι χειρότερο από τα μέτρα αύξησης της φορολογίας και περικοπής των κοινωνικών δαπανών που περιλαμβάνει το τρίτο Μνημόνιο; 

Είναι οι όροι που θωρακίζουν τη σύμβαση, ισχυροποιώντας υπέρμετρα τη θέση των δανειστών.

Το πλαίσιο της συμφωνίας έρχεται να αποτρέψει κάθε μελλοντική προσπάθειας ακύρωσης του αντιλαϊκού τυφώνα, επιχειρώντας να αφαιρέσει από την Ελλάδα συνταγματικά δικαιώματα που αποτελούν γνώρισμα κάθε σύγχρονου κράτους…

Mόνο εκνευρισμό προκαλούσαν στην προεκλογική περίοδο ιοι επαναλαμβανόμενες φλυαρίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως) και των ΑΝΕΛ για τα περίφημα «αντίρροπα ή παράλληλα μέτρα», με τα οποία υποτίθεται ότι δα εξουδετερω­θούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, δα λειανθούν οι πιο τραχιές πλευρές του τρίτου Μνημονίου, που συμφώνησαν με τους πι­στωτές και ψήφισαν στη Βουλή παραμονή του 15Αύγουστου.

  Οι σχετικές υποσχέσεις λίαν συντόμως δα ξεχαστούν, επειδή… πολύ απλά το Μνημόνιο δεν προβλέπει τίποτε το σχετικό. Αν­τίθετα, το τρίτο Μνημόνιο βρίθει άρθρων και προβλέψεων για νέα και άγνωστα μέχρι στιγμής μέτρα, τα οποία θα ληφθούν σε περίπτωση που η απόδοση των ψηφισμένων αποδειχθεί υπο­δεέστερη των προβλέψεων.

Αναμενόμενο από τη μεριά των πι­στωτών: ξέροντας πως η φοροδοτική ικανότητα ακολουθεί εδώ και χρόνια φθίνουσα πορεία, θέλησαν να επιβεβαιώσουν πως η χρυσοτόκος όρνιθα θα συνεχίσει να γεννάει αυγά…

Έλλειμμα κοινής λογικής

Έχουμε να εξυπηρετήσουμε περί τα 320 δις € δημόσιο χρέος, στο οποίο θα προστεθούν τα ελλείμματα του 2015 και των επομένων ετών, καθώς επίσης τα 25 δις € της νέας κεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Το χρέος αυτό έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε όρους μισθών και εισοδημάτων του 2010, αφού έχουν περιορισθεί κατά 50% περίπου - ενώ τα περιουσιακά μας στοιχεία έχουν υποστεί μία σχεδόν αντίστοιχη μείωση.

Το ιδιωτικό χρέος έχει επίσης αυξηθεί κατά 200 δις € περίπου (χρέη απέναντι στο δημόσιο στις τράπεζες και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς) - πολύ περισσότερο σε όρους 2010, με την ίδια παραπάνω λογική. Την ίδια στιγμή, ο αποπληθωρισμός είναι της τάξης του -2%, οπότε τα επιτόκια δανεισμού μας, ακόμη και αν ήταν μηδενικά, θα συνέχιζαν να αυξάνουν τα πραγματικά χρέη κατά 2%.

Παράλληλα, οι αυξημένοι φόροι μειώνουν συνεχώς τα εισοδήματα μας, προκαλώντας ταυτόχρονα ύφεση, χρεοκοπίες, ανεργία, πτώση του ΑΕΠ κοκ. - με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται διαρκώς η οικονομική μας κατάσταση, όπως επίσης το χρέος ως προς το ΑΕΠ.

Σωτήρη Δημόπουλου:Το εθνικό ζήτημα στη ρωσική αυτοκρατορία και η «ανατολική» στροφή του Λένιν

Το εθνικό ζήτημα στη ρωσική αυτοκρατορία υπήρξε κομβικό για τη διαμόρφωση της κρατικής της συγκρότησης, ενώ επηρέασε καταλυτικά το σύνολο των ιδεολογικών ρευμάτων που εκδηλώθηκαν στην επικράτειά της. Ως εκ τούτου, η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί η κατάλληλη ιδεολογική φόρμουλα που θα επέτρεπε στους Ρώσους κομουνιστές να απαντήσουν στο πρόβλημα της συνύπαρξης δεκάδων, ανόμοιων μεταξύ τους, εθνοτήτων εντός ενός κράτους, ήταν αυτή που επέβαλε στον Λένιν τη σταδιακή αλλά ριζική αναπροσαρμογή των σχετικών με το εθνικό ζήτημα μαρξιστικών θέσεων. Οι μπολσεβίκοι, λοιπόν, κατέληξαν, κατά τη διαδικασία της εδραίωσης του επαναστατικού τους καθεστώτος, εν μέσω σοβαρών διαφωνιών μεταξύ των ηγετικών τους στελεχών, να προσανατολίζονται όχι προς την ανεπτυγμένη καπιταλιστική Δύση, με το πολυπληθές προλεταριάτο, αλλά προς τους «Λαούς της Ανατολής». Η στροφή αυτή δεν συνιστούσε μόνον την αναζήτηση διεθνών συμμαχιών και ερεισμάτων, αλλά, πρωτίστως, την επιδίωξη της εσωτερικής συνοχής του πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους που κάλυπτε την τεράστια καρδιά του ευρασιατικού όγκου. Το όραμα της δημιουργίας της κομμουνιστικής «Μέκκας», κέντρο εξαγωγής ενός «ιερού πολέμου» για την απελευθέρωση των υπόδουλων αποικιοκρατούμενων κατοίκων της περιφέρειας, περιείχε ως ουσιαστική πρόθεση να συρρικνώσει τα πολυάριθμα εσωτερικά αποσχιστικά εθνο-θρησκευτικά κινήματα. Ο Λένιν αντιλαμβάνεται σταδιακά ότι πιθανή αποτυχία στη διαχείριση του εθνικού ζητήματος θα σήμαινε αναπόδραστα και την αποτυχία της επανάστασης στο σύνολό της. Το ενδεχόμενο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργήσει η ολέθρια για τη Ρωσία εξέλιξη του πολέμου, συνεπαγόταν, αντί την παλινόρθωση της απολυταρχίας ή τη μετάβαση σε μια αστική δημοκρατία, τη διάλυση και τον οριστικό κατακερματισμό του ρωσικού κράτους. Ό,τι δηλαδή συνέβη τη συγκεκριμένη περίοδο με τις αυτοκρατορίες των Αψβούργων και των Οθωμανών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμφανίζεται η Γεωπολιτική να επιβάλλεται εμμέσως αλλά αποφασιστικά τόσο στην Ιδεολογία όσο και στην Πολιτική και οι Ρώσοι κομμουνιστές να καταλήγουν «διασώστες» της παραπαίουσας ρωσικής αυτοκρατορίας. 

"ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ" του Βασίλη Βιλιάρδου

«Οι δρακόντειοι νόμοι του τρίτου μνημονίου, ειδικά η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, οι μαζικές κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί, καθώς επίσης οι φορολογικές επιδρομές ναζιστικών προτύπων, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και χωρίς καμία δικαστική προστασία, μπορούν κάλλιστα να παρομοιασθούν ως μία συλλογική οικονομική γενοκτονία – μοναδική στην παγκόσμια ιστορία.

Για πρώτη φορά λοιπόν στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η χώρα μας να εξαφανισθεί σαν έθνος – όπως συνέβη και με άλλους λαούς στο παρελθόν. Μήπως αλήθεια είναι προτιμότερη η χρεοκοπία από τον αργό, επώδυνο και σίγουρο θάνατο, καθώς επίσης από τον αφελληνισμό που προετοιμάζεται;» (πηγή).

.

Άποψη      

Θεωρούμε εξαιρετικά ανησυχητικές τις αντιφατικές δηλώσεις, σύμφωνα με τις οποίες από τη μία πλευρά καταργείται το ΣΔΟΕ, με τις υποθέσεις που ερευνούσε ή είχε ολοκληρώσει να  παγώνουν (πηγή), ενώ από την άλλη σχεδιάζονται τρομοκρατικές φορολογικές επιδρομές κατά τα γερμανικά πρότυπα (άρθρο).

Κοινό σημείο των δύο αυτών «σχεδιασμών» πάντως φαίνεται να είναι η «ανεξάρτητη» Γενική Γραμματεία Εσόδων – ανεξάρτητη όσον αφορά την Ελλάδα, έχοντας ίσως καταληφθεί από τη Γερμανία, ενδεχομένως μαζί με το υπουργείο Οικονομικών, έτσι ώστε τα έσοδα από τις πάσης φύσεως ληστρικές επιδρομές, κατασχέσεις ή φόρους, να οδηγούνται απ” ευθείας στους δανειστές.

Την ίδια στιγμή, όπως συνέβαινε πάντοτε όταν δρομολογούταν μέτρα εξαθλίωσης και λεηλασίας των Ελλήνων από τις κυβερνήσεις τους (μνημόνια), βλέπουν το φως της δημοσιότητας υποθέσεις φοροδιαφυγής μεγάλο-γιατρών, αναφορές του επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης, ο οποίος φαίνεται πως έχει ανακαλύψει τον τρόπο εξάλειψης του δημοσίου χρέους (πηγή) κοκ. – έτσι ώστε να τοποθετείται η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, Έλληνες εναντίον Ελλήνων, χωρίς να προσέχουν τι ακριβώς διαδραματίζεται στο παρασκήνιο.

Νόαμ Τσόμσκι : H Eλλάδα θα διαλυθεί!

 Επανέρχεται ο Νόαμ Τσόμσκι και με δηλώσεις του σε Ρώσικα μέσα ενημέρωσης λέει κάτι ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ

Εάν θα πρέπει αυτές οι δηλώσεις – εκτιμήσεις να μας προβληματίσουν και να αφυπνιστούμε θα το κρίνεται εσείς διαβάζοντας και αξιολογώντας τις δηλώσεις του μεγάλου φιλοσόφου.  

«Η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό.

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο» επισημαίνει ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι.

ΑΜΕΣΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΥΞ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Άμεσο κίνδυνο πλήρους κατάλυσης, για πρώτη φορά μετά το 2002 - 2004, διατρέχει τώρα η Κυπριακή Δημοκρατία, μετά την αποδοχή από την Αθήνα του τρίτου Μνημονίου και την περαιτέρω μείζονα εξασθένιση της ελληνικής κυριαρχίας - ανεξαρτησίας.

H ελλαδική κρατική κυριαρχία, και μαζί της, η δυνατότητα άσκησης εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής, δέχτηκαν σοβαρότατο πλήγμα με το τρίτο μνημόνιο. Τώρα έρχεται πιθανώς η σειρά της Κύπρου να δεχθεί το επόμενο πλήγμα σειράς αλλεπάλληλων εφαρμογών του «Δόγματος του Σοκ» στον μείζονα ελληνικό χώρο.

Το πλήγμα στην κυπριακή κρατική κυριαρχία, θα είναι τελειωτικό, ακόμα σοβαρότερο από το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα μέχρι τώρα, γιατί θα περιλαμβάνει ανεπίστρεπτες νομικές και ρυθμίσεις διεθνούς δικαίου. Ορισμένες πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους δυτικούς κύκλους, υπογραμμίζουν ότι πρέπει να αναμένεται εντός του έτους, μάλλον προς τα τέλη του.

Το κυπριακό κράτος, προϊόν της κυπριακής αντιαποικιακής, εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του 1955-1959, και όχι, όπως ισχυρίζονται οι θεωρητικοί της υποτέλειας, των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου που το ακρωτηρίασαν, παραμένει σήμερα η βασικότερη προϋπόθεση για να συνεχίσουν τη διαβίωσή τους στο νησί οι 'Ελληνες. Η διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική κυριαρχία δεν είναι πάντα επαρκής για να προστατεύσει ένα λαό από τις οικονομικές πιέσεις της «παγκοσμιοποίησης» και τις γεωπολιτικές ορέξεις κοντινών ή μακρινών ιμπεριαλιστών. Χωρίς όμως αυτή, και μάλιστα αν συγκατατεθεί ο ίδιος στην κατάλυσή της, ένας μικρός λαός όπως ο κυπριακός είναι προκαταβολικά χαμένος.

Ευρωπαική-ελληνική κρίση: το πάντρεμα (νεο)μερκαντιλισμού και (νεο)φιλελευθερισμού

Του Δημήτρη Ναπ. Γ.

Είναι σαφές ότι η οικονομική κρίση, αποτελεί μια κρίση του παγκοσμιοποιημένου (ιδιαίτερα στην δυτική, γεωπολιτική του εκδοχή) καπιταλισμού, οι επιπτώσεις της οποίας, ποικίλουν και διαφοροποιούνται ανάλογα τα έθνη-κράτη που την υφίστανται. Οι επιπτώσεις αυτές, σχετίζονται με το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης των εθνών-κρατών, την ιστορική τους διαμόρφωση και το κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο, εντός του οποίου συντελούνται.

Η συμβολική και ουσιαστική λέξη-κλειδί για το ξεπέρασμα της κρίσης, όπως την ονειρεύονται οι κυρίαρχοι είναι η λέξη, λιτότητα. Κατά βάση, η πολιτική και οικονομική εφαρμογή της, σχετίζεται με την κυριαρχία του νεο-φιλελευθερισμού. Συχνά, όμως και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, πολλά μέτρα και επιλογές μπερδεύουν. Νεοφιλελευθερισμός με αύξηση φορολογίας; Χάλασε κι αυτός; Ελεύθερη αγορά με «προστασία» μεγάλων οικονομικών συμφερόντων;

Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ζ​​ούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε.

Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου.

Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμένων, νεκρών από ασιτία και αλκοόλ, ανθρώπων που αυτοκτονούν τσακισμένοι από την ανελπιστία και την πίκρα της αδικίας.

Στόχος και πάλι, να καμφθεί το ηθικό, ώστε να ξεπουληθούν, βορά στο ιδιωτικό κέρδος, όλες οι ζωτικές κοινωνικές κατακτήσεις της συνύπαρξης καλλιεργημένων ανθρώπων: ασφάλεια γηρατειών, νοσήλια, φάρμακα, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τρένα, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Οπως στους αιώνες της μεσαιωνικής βαρβαρότητας η μεταρωμαϊκή Δύση αγνοούσε την «αίσθηση δημοσίου συμφέροντος», έτσι και στον σημερινό κόσμο η λέξη «ιδιωτικοποίηση» συνοψίζει την πιο ακραιφνή παραίτηση από το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας, τη μεθοδική εγκατάλειψη ακόμα και της πρόθεσης για ελευθερία από τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού. Γι’ αυτή τη μεταστροφή, από το «κοινωνικό κράτος», κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, στον παλιμβαρβαρισμό της αχαλίνωτης «ιδιωτικοποίησης», ο μέγας ένοχος, ολοφάνερα, ήταν η αντίδραση στον κολεκτιβιστικό μαρξισμό της εφιαλτικής Σοβιετίας.

ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ ΜΕ… ΕΥΡΩ!

«ΧΑΘΗΚΑΝ» ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 600 ΔΙΣ -ΤΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ «ΓΥΡΙΣΑΝ» ΣΤΟ... 2003

Του ΔΑΝΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

Την ώρα που η κυβέρνηση και οι άλλοι μνημονιακοί εταίροι καταγγέλλουν για εσχάτη προδοσία όσους αναφέρονται στην επείγουσα ανάγκη εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουμε ήδη επιστρέψει στα χρόνια της... δραχμής!

ΧΑΣΑΜΕ ΤΡΙΑ... ΑΕΠ!

Τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας αποδεικνύουν το μέγεθος της καταστροφής που υπέστησαν τα λαϊκά νοικοκυριά στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια.

Σε δημοσίευμα της «Καθημερινής» (14/8/2015) αναφέρεται ότι «η "περιουσία" των Ελλήνων σε ακίνητα και μετοχές έχει συρρικνωθεί τα τελευταία χρόνια κατά τουλάχιστον 600 δισεκατομμύρια ευρώ»!

Για να υπολογίσετε το μέγεθος της καταστροφής, λάβετε υπόψη ότι το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε περισσότερα από... τρία ελληνικά ΑΕΠ.

Για να έχετε μια πληρέστερη εικόνα της κατάστασης συνυπολογίστε ότι στο διάστημα αυτό, πολλές δεκάδες χιλιάδες λαϊκά (κυρίως) νοικοκυριά, έχασαν από το 50% έως και πάνω από 90% των περιουσιακών τους στοιχείων...

ΕΙΣΟΔΗΜΑ: ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΟ 2003...

Ο Κονδύλης εξηγεί “το φαύλο παιγνίδι” της ελληνικής “δανεικής ευημερίας”

Φωτογραφία ΕΘΝΟΣ, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Εκεί που πίστευα πως το ζήτημα της ελληνικής κρίσης έχει, ενημερωτικά και επιστημονικά εξαντληθεί, άλλαξα γνώμη, ξαναδιαβάζοντας τον Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) τον μεγαλύτερο ´Ελληνα πολιτικό φιλόσοφο και στοχαστή του 20ου αιώνα και από τους κορυφαίους της Ευρώπης, που γράφει στην παράδοση των Θουκυδίδη, Μακιαβέλι, Μαξ Βέμπερ και Ρειμόντ Αρόν. Ο Κονδύλης έφυγε αναπάντεχα στα 55.

Ως δείγμα γραφής της επιστημοσύνης του Π.Κ., ο οποίος αναλύει, ερμηνεύει αλλά και προβλέπει, και εκεί φαίνεται και η αξία του, σας παρουσιάζω ένα μικρό απόσπασμα από το “Επίμετρο στην Ελληνική Έκδοση: Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής” που συνόδευσε την ελληνική έκδοση του βιβλίου του “Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο” (1992) το οποίο, όπως όλα τα κορυφαία του έργα, γράφθηκε στα Γερμανικά και μεταφράστηκε από τον ίδιο.

Από το απόσπασμα που ακολουθεί (Εκδόσεις Ποντίκι 2013), η μόνη αλλαγή που έκανα στο κείμενο του Παναγιώτη Κονδύλη, είναι από το πολυτονικό στο μονοτονικό.

“Το φαύλο παιγνίδι της δανεικής ευημερίας (των Ελλήνων) με αντιπαροχή τη βαθμιαία εθνική εκποίηση θα μπορούσε ίσως να παραταθεί για πολύ μέσα στο θερμοκήπιο μιας Ευρώπης συνασπισμένης από τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου και οικονομικά εύρωστης χάρη στην αμερικανική πολιτικοστρατιωτική στήριξη . Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο το τέλος του Ψυχρού Πολέμου συνεπέφερε και το τέλος τέτοιων θερμοκηπίων, οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις καλούνται να πληρώσουν τώρα οι ίδιες τα έξοδα για τις περιφερειακές και παγκόσμιες υποχρεώσεις ή επιθυμίες τους, και αρχίζει μία περίοδος όπου καθένας μετρά ως την τελευταία πεντάρα τά (πολιτικά και οικονομικά) έσοδα και έξοδα, προετοιμαζόμενος για τους διαγραφόμενους νέους και οξείς ανταγωνισμούς.

Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου: το στοίχειωμα του νόθου ευρωπαϊσμού

Του Δημήτρη Μάρτου

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα στοιχειώνει για πολλά χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και αυτό γιατί δημιούργησε μια σαρακοφόρα υπόνοια: μήπως ο λαός υπέδειξε την επιστροφή στη Δραχμή;

Η έννοια του εθνικού νομίσματος στην Ελλάδα είναι σχεδόν υπό διωγμό. Και όχι μόνον. όλα τα εθνικά σημαινόμενα δεν μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται, μπορούν να υπάρχουν μόνο μέσω του ευρωμονόδρομου. Η αθηναϊκή τηλεοπτική Ασφάλεια μεριμνεί γι’ αυτό, αν και όχι πάντοτε με επιτυχία, όπως απέδειξε το δημοψήφισμα.

Ανεξάρτητα αν το δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ψευδεπίγραφο, επειδή εμπεριείχε το αυτονόητο και γιατί τίθετο από πολιτικές σκοπιμότητες, όπως, να διαμορφωθεί ατμόσφαιρα σύγχυσης για να απορροφηθεί η εν δυνάμει κολοτούμπα / ατιμία του πρωθυπουργού και των παρατρεχάμενών του και ανεξάρτητα αν η αντιπολίτευση προσπάθησε να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες στο δρόμο προς τη χρεωκοπία, ενισχύοντας περαιτέρω τη σαθρότητα του, η εντυπωσιακή συμμετοχή του λαού και η ετυμηγορία του υπέρ του ΟΧΙ επανέφερε στον δημόσιο διάλογο, σχεδόν καθιέρωσε, τη Δραχμούλα, ως στρατηγική εξόδου από την κρίση. Όσοι το παραβλέπουν αυτό εθελοτυφλούν.

Πέρα από κομματικές και προπαγανδιστικές αξιολογήσεις το δημοψήφισμα εισήγαγε καίρια ζητήματα στον πολιτικό διάλογο.

Για την φύση του ελληνικού ευρωπαϊσμού

Το ΟΧΙ έδωσε τη δυνατότητα στις δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού, του αντιιμπεριαλισμού και του εθνικούκεκτημένου να διεμβολίσουν σ’ ένα δημόσιο λόγο που κυριαρχείται, μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, από έναν επαρχιώτικο, αγοραίο και αυταρχικό ευρωπαϊσμό. Ο ευρωπαϊσμός αυτός είχε θέσει, μέσω των τηλεοπτικών ασφαλιτών του, εκτός ορθού λόγου τη στρατηγική για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Τώρα που απειλείται από την επιστροφή του η αμηχανία είναι εμφανής: “τέλεια καταστροφή”, “Αρμαγεδδών” και άλλα φαιδρά.

Τώρα πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας

Κάτω οι πραξικοπηματίες του 3^ουμνημονίου

Κάτω οι απατεώνες που δεν μιλάνε για άμεση, μονομερή έξοδο από ΕΕ/ΟΝΕ

Η απόφαση –κατ’ εντολή των μηχανισμών της ΕΕ – για υπερψήφιση του 3^ου και χειρότερου μνημονίου παρά το σαφές μήνυμα της 5^ης Ιούλη, αποτελεί ουσιαστικόπραξικόπημα κατά του Ελληνικού λαού από την κοινοβουλευτική χούντα του Σύριζα, με την υποστήριξη ολόκληρου του φάσματος των ευρω-φασιστικών κομμάτων της βουλής, που εκφράζουν – μαζί με την ηγεσία Σύριζα – τα συμφέροντα των προνομιούχων στρωμάτων (μεταπράτες-εισαγωγείς, εφοπλιστές, , εισοδηματίες, βολεμένοι πάσης φύσεως) που τα συμφέροντά τους είναι σύμφυτα με τη παραμονή της χώρας στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές, όπως εκφράζονται θεσμικά από την ΕΕ, αλλά και τον ΠΟΕ κλπ..

Και είναι «πραξικόπημα» γιατί το «πραγματικό ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού δεν περιορίστηκε στα ψευτοδιλλήματα των απατεώνων της συν-κυβέρνησης – μνημόνιο ή «αριστερό» μνημόνιο – αλλά το μήνυμά του στρεφόταν ευθέως κατά των μνημονίων γενικά, των πολιτικών λιτότητας και της πρωτόγνωρης τρομοκρατίας από διεθνή και ντόπια ΜΜΕ, αλλά και εμμέσως κατά των μηχανισμών που εφαρμόζουν την ενσωμάτωση της οικονομίας στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπου οι πιο αδύνατες οικονομικά χώρες καταντούν προτεκτοράτα χωρίς ίχνος οικονομικής αυτοδυναμίας.

Έντεκα υποσημειώσεις σε ένα κείμενο που δεν πρόλαβα να γράψω*- ΚΙΜΠΙ

ΚΙΜΠΙ

1. Λένε πολλά κυβερνητικά στελέχη που ζητούσαν τη στήριξη του νέου μνημονίου (π.χ. Γ. Σταθάκης) ότι «ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η κυβέρνηση, έχει εντολή για άλλο νόμισμα. Έχει εντολή για διατήρηση της χώρας στο ευρώ».

Παρατήρηση πρώτη: Από αυτό συνάγεται ότι είχαν εντολή για τρίτο μνημόνιο, με πρόσθετη λιτότητα, πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων, πρόσθετη ύφεση τουλάχιστον 7% του ΑΕΠ και ολική επαναφορά της τρόικας;

 Παρατήρηση δεύτερη: Τότε, γιατί δεν έκαναν αντικείμενο του δημοψηφίσματος ακριβώς το δίλημμα όπως εκβιαστικά το έθεταν οι δανειστές «ευρώ ή Grexit»; Αν ισχύουν όσα ισχυρίζονται ως προς τη λαϊκή βούληση, σήμερα θα είχαν μια τεράστια, καθαρή εντολή για υπερψήφιση του νέου μνημονίου. Ή μήπως όχι;

2. Από όσα, ως μετά Χριστόν προφήτης, λέει ο Γ. Βαρουφάκης και επιβεβαιώνουν ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, συνάγεται ότι έγινε κάποια μελέτη του εναλλακτικού σεναρίου ρήξης με την ευρωζώνη, αλλά απορρίφθηκε διότι τα αποτελέσματά του ήταν τρομακτικά. Ωραία. Μπορεί, παρακαλώ, να δοθεί στη δημοσιότητα αυτή η μελέτη, με όλη της την τεκμηρίωση, για να αξιολογηθεί από τους ειδικούς, από την κοινή γνώμη την οποία τελικά αφορά κι από μας τους «εμμονικούς δραχμοφονιάδες»; Διότι τα αποτελέσματα του άλλου σεναρίου, του μνημονιακού μονόδρομου, τα ξέρουμε: στο τέλος του τρίτου μνημονίου – αν φτάσουμε ως εκεί, που δεν…- θα έχει κλείσει μια οκταετία που θα έχει επισωρεύσει ύφεση πάνω από 33%, ανεργία επίσης πάνω από 30%, θα έχει εκτινάξει το χρέος στο 200% του ΑΕΠ και θα έχει καταστήσει τη χώρα προτεκτοράτο των πιστωτών. Δικαιούμαστε να γνωρίζουμε «πόσο πιο καταστροφικό» είναι το άλλο σενάριο; Μπορεί κάποιος να περιγράψει με τεκμηριωμένο τρόπο αυτό που αποκαλείται «άβυσσος»;

Τι να κάνουνε;

Του Λευτέρη Ριζά

Δεν ήθελα να γράψω «Τι να κάνουμε;» για δύο λόγους: πρώτον να μην επαναλάβω το κλασικό ερώτημα του Λένιν που αφορούσε το Ρωσικό Σοσιαλαδημοκρατικό Κόμμα, από το οποίο προήλθαν οι μπολσεβίκοι, μια και τέτοιο ερώτημα δεν μπορώ να το απευθύνω στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον γιατί πάλι δεν ξέρω που αλλού να το απευθύνω. Ποιους θα καλούσα να σκεφτούν και να απαντήσουν στο «Τι να κάνουμε;». Στην τάξη και ποια; Στον λαό; Στις ποικίλες οργανώσεις της Αριστεράς; Και ποιος θα άκουγε ή θα απαντούσε.

Ακόμα και προς την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, στους οποίους «θεωρητικά» αναφέρεται δεν πρόκειται να το μάθουν ούτε φυσικά να απαντήσουν. Αφορά λοιπόν όσους το διαβάσουν, σκέπτονται και αγωνιούν για τις τραγικά δύσκολες στιγμές που περνάμε σαν λαός και που φυσικά όλοι διερωτώνται «τι να κάνουμε;». Αλλά μπορούμε ΤΩΡΑ, εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, να κάνουμε κάτι; Μάλλον όχι.

Οι δύο Βέμπερ και το μάτι της βελόνας

Η πυρπόληση του «αιρετικού» θεολόγου Michael Servetus στη Γενεύη το 1553, κατ΄ εντολή του Ιωάννη Καλβίνου. Τόλμησε, ο άθλιος, να καταγγείλει τον Καλβίνο για στρέβλωση του μηνύματος αγάπης και ισότητας του Ιησού. Η απάντηση των καλβινιστών ήταν: Στην πυρά!

του Γιώργου Τσιάρα ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Δεν ξέρω τι θα γίνει με το καινούργιο μας Μνημόνιο, ούτε αν την επόμενη «Εφ.Συν.» θα την αγοράσετε με ευρώ, δραχμές, δηνάρια ή... τάλαντα. Αυτό που ξέρω είναι πως, ακούγοντας προ τριημέρου τον αρχηγό της Δεξιάς στην Ευρωβουλή, τον Μάνφρεντ Βέμπερ, να επιτίθεται με σφοδρότητα στον Ελληνα πρωθυπουργό και να αποκαλεί συλλήβδην ολόκληρο τον λαό μας απατεώνες και μπαταξήδες, μου άναψαν τα λαμπάκια!

Ειδικά όταν ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι η απομείωση (διάβαζε: το κούρεμα) του ελληνικού χρέους αποκλείεται, διότι «δεν θα πλήξει τους τραπεζίτες, αλλά τις νοσοκόμες στη Σλοβακία και τους δημόσιους υπαλλήλους στη Φινλανδία», και ότι είναι και καλά απαράδεκτο η Ελλάδα να ζητά να διατηρήσει στα σημερινά επίπεδα τους ήδη πετσοκομμένους μισθούς, διότι οι Βούλγαροι και άλλα τέσσερα κράτη-μέλη έχουν ακόμη χαμηλότερο κατώτατο μισθό από εμάς, και άρα κάτι τέτοιο θα οδηγήσει την Ευρώπη σε διάσπαση (!), μου σηκώθηκε κυριολεκτικά η τρίχα...

Να τη χαίρονται, οι ντόπιοι και ξένοι οπαδοί της, μια τέτοια «πολιτισμένη» δήθεν «Eνωση», όπου είναι δίκαιο για την ίδια δουλειά ο Γερμανός να παίρνει δυο χιλιάρικα μισθό, κι ο Eλληνας με τον Βούλγαρο τριακόσια! Οπου η φτώχεια των πολλών αποτελεί δικαιολογημένο προαπαιτούμενο για την ευημερία των ολίγων! Οπου μόνο το γερμανικό κράτος πρόνοιας είναι ιερό, ενώ τα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης των Νότιων είναι του Διαβόλου! Οπου «ηθικός κίνδυνος» υπάρχει μόνο για τον πένητα οφειλέτη, και όχι για τον λαίμαργο τοκογλύφο-πιστωτή – κι αυτό να μας το λέει κουνώντας μας το δάχτυλο ο Γιούνκερ, ο επί εικοσαετία πρωθυπουργός του μεγαλύτερου κράτους-πλυντηρίου χρήματος της ηπείρου!

Αυτή είναι η πρόταση των θεσμών μεταφρασμένη επί της οποίας θα ψηφίσετε

Αυτό είναι το κείμενο των θεσμών επί του οποίου καλείται ο ελληνικός λαός να ψηφίσει αν αποδέχεται την πρόταση της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ. Ανανεώσαμε το κείμενο με το επίσημο που κατατέθηκε στη Βουλή στις 16:56 της 27ης Ιουνίου. Στο TPP το είχαμε μεταφράσει ήδη από την 25η του μήνα.

Αυτή είναι η πλήρης ελληνική πρόταση μεταφρασμένη





H πρόταση των θεσμών μεταφρασμένη
 

1. Για τον συμπληρωματικό προϋπολογισμό του 2015 και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του 2016-2019

Να υιοθετηθούν από την 1η Ιουλίου ένα συμπληρωματικός προϋπολογισμός και μια μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική στρατηγική για το 2016-2019 που θα υποστηριχθεί από ένα ευμεγέθες και αξιόπιστο πρόγραμμα μέτρων. Το νέο δημοσιονομικό «μονοπάτι» θα πρέπει να χαραχθεί για έναν στόχο δημοσιονομικού πλεονάσματος ύψους 1,2,3 και 3,5% του ΑΕΠ για το 2015, το 2016, το 2017 και το 2018. Το πακέτο περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις στο ΦΠΑ, φορολογικά μέτρα, μεταρρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό, μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, μεταρρυθμίσεις που θα αντιμετωπίζει τις ελλείψεις στη συλλογή φόρων και άλλα παραμετρικά μέτρα που εξειδικεύονται παρακάτω.

2. Μεταρρύθμιση ΦΠΑ

Να υιοθετηθεί μεταρρύθμιση του συστήματος ΦΠΑ που θα ισχύσει από την 1η Ιουλίου 2015. Η μεταρρύθμιση θα έχει στόχο κέρδη ύψους 1% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση από τις παραμετρικές αλλαγές. Το νέο σύστημα ΦΠΑ θα: 1. ενοποιεί τους συντελεστές στο 23% και θα περιλαμβάνει ξενοδοχεία, εστιατόρια και catering, έναν μειωμένο στο 13% για τα βασικά τρόφιμα, την ενέργεια και το νερό (εξαιρουμένης της αποχέτευσης) και ένα υπερμειωμένο συντελεστή 6% για τα φάρμακα, τα βιβλία και τα θέατρα 2. θα εξορθολογίζει τις εξαιρέσεις για τη διεύρυνση της βάσης και την αύξηση του φόρου επί της ασφάλισης και 3. την εξάλειψη των εξαιρέσεων, συμπεριλαμβανομένων των νησιών.

Η αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ που περιγράφεται μπορεί να αναθεωρηθεί στο τέλος του 2016 υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει είσπραξη ισοδυνάμων μέσω μέτρων που θα ληφθούν κατά της φοροδιαφυγής και της βελτίωσης της συλλογής του ΦΠΑ. Κάθε απόφαση αναθεώρησης θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με τους θεσμούς.

Η ιδεολογία της υποταγής

Του Δημήτρη Μηλάκα

Επί πενταετία η Ελλάδα βρίσκεται σε πρόγραμμα διάσωσης και όπως μας λένε η χώρα συντηρείται και υπάρχει χάρη της μεγαλοψυχίας αυτών που τη διασώζουν. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε ευγνώμονες στους ευεργέτες μας και να προσαρμοζόμαστε πρόθυμα στις οδηγίες τους. Αυτοί ξέρουν…

Μας λένε, «αυτοί που ξέρουν», ότι για να επιβιώσουμε θα πρέπει:

1. Να προσφέρουμε (ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη διάσωσή μας)  την επόμενη τετραετία το 12,5%  του ΑΕΠ της χώρας καθώς το 25% που ήδη έχουμε καταβάλει τα πέντε τελευταία χρόνια δεν είναι αρκετό
2. Να συνεχίσουμε το ξήλωμα των αναχρονιστικών δομών μας που εξασφάλιζαν τα στοιχειώδη στην παιδεία (30% μείωση δαπανών μέχρι τώρα) και την υγεία (πάνω από 33% μέχρι στιγμής)
3. Να απαλλαγούμε από το βάρος της υποχρέωσης απέναντι στους  γονείς και στους παππούδες μας και να τους αντιμετωπίσουμε ως άχρηστα (καθώς δε συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία) υποκείμενα τα οποία καλό θα είναι να μάθουν να ζουν με 300 ευρώ
4. Να εκσυγχρονίσουμε τις αντιλήψεις μας  περί του  δημόσιου ελέγχου στην παραγωγή μιας σειράς αγαθών όπως είναι η ενέργεια και το νερό, και να τα ξεπουλήσουμε, όπως ξεπουλήσαμε υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους) κτήρια, δάση, παραλίες…