Παίρνοντας το κόκκινο χάπι: Ψυχολογία της απόδρασης από το Matrix

Facebooook MessengeTwitterEmaiPri

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος

διεθνολόγος

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν δει, ή έστω έχουν υπ’ όψιν τους, την ταινία The Matrix (1999).  Η ταινία των αδελφών Γουατσόφσκι, με πρωταγωνιστές τους Κιάνου Ριβς και Λώρενς Φίσμπερν, έχει αφήσει εποχή για την σκηνοθεσία της, την αισθητική της αλλά πάνω από όλα για τη θεματολογία της και τα φιλοσοφικά και κοινωνικά ερωτήματα που εγείρει.  Το ταξίδι του Νίο από την ανιαρή ζωή της αγνοίας στην αποκάλυψη της πραγματικότητος για την ανθρωπότητα και την ένταξη του στην αντίσταση ενάντια στους δυνάστες της έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα.

Μία από τις πιο κλασσικές σκηνές της ταινίας είναι η επιλογή του Νίο ανάμεσα στο μπλε και το κόκκινο χάπι.  Ο αρχηγός της αντιστάσεως, ο Μορφέας, του δίνει τις εξής επιλογές:

«Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία.  Μετά από αυτό το σημείο δεν υπάρχει γυρισμός.  Παίρνεις το μπλε χάπι, η ιστορία τελειώνει.  Ξυπνάς στο κρεβάτι σου και πιστεύεις ό,τι θέλεις εσύ.  Παίρνεις το κόκκινο χάπι, παραμένεις στην Χώρα των Θαυμάτων, και θα σου δείξω πόσο βαθιά φθάνει η πραγματικότητα.  Θυμήσου, το μόνο που σου προσφέρω είναι η αλήθεια.  Τίποτε παραπάνω»

Φυσικά ο Νίο παίρνει το κόκκινο χάπι και έτσι ξεκινά η περιπέτεια του.

Ο συμβολισμός των δύο χαπιών είναι τόσο πρωτότυπος, όσο και αρχαίος – έχει ειπωθεί πως πρόκειται για μία μοντέρνα μεταφορά της πλατωνικής αλληγορίας του σπηλαίου.  Με το μπλε χάπι, ο Νίο θα παραμείνει στο νοητικό περιβάλλον κατά την αντίληψη της μεγάλης μάζας της κοινωνίας, υπό την καθοδήγηση και τον έλεγχο του καθεστώτος και των μέσων επικοινωνίας, όπως ορίζουν οι κοινές αντιλήψεις, στερεότυπα και νόρμες.  Αποφεύγεται η αμφισβήτηση και ο κριτικός έλεγχος του επικρατούντος αφηγήματος-ηθικής-κανόνων, υιοθετείται μία στάση κατ’ εξοχήν κομφορμιστική.  Το υποκείμενη παραμένει σε μία κατάσταση αποχαυνώσεως και αγνοίας.

Άλντους Χάξλεϋ: Όταν στους σκλάβους θα αρέσει η σκλαβιά

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

O Άλντους Χάξλεϋ (26.7.1894) είναι ο συγγραφέας του προφητικού βιβλίου επιστημονικής φαντασίας «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος» και αυτός που είπε: «Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό. Ένα πραγματικά αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.»(1962, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Α.Χ.)

Ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Α. Χ. είναι ο «Brave New World» (Σαίξπηρ: «Τρικυμία»), που αναφέρεται, όπως επισημαίνει ο Τεοντόρ Αντόρνο, στον Νέο Κόσμο, την Αμερική, το εργαστήρι της κοινωνίας του μέλλοντος.

Ο νέος «θαυμαστός κόσμος» είναι μια ταξική κοινωνία που υφίσταται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου δεν υπάρχει οικογένεια, έχει απαλειφθεί η ιστορική μνήμη και υπάρχει ένας γενικευμένος ηδονισμός ως τρόπος ζωής. Όλα είναι ρευστά και δεν υπάρχει καμία δέσμευση καθώς ‘Όλοι ανήκουν σε όλους’. Η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους δεν γίνεται με φυσικό τρόπο αλλά στα κρατικά εργαστήρια, με τη μέθοδο του κλωνισμού, και ανάλογα με την ποσότητα οξυγόνου που παρέχεται στα έμβρυα παράγονται πέντε τύποι ανθρώπων: οι Άλφα, οι Βήτα, οι Γάμμα, οι Δέλτα και οι Έψιλον. Δεδομένου λοιπόν ότι οι ικανότητες και η ευφυΐα προκαθορίζονται, ο καθένας κάνει τη δουλειά για την οποία είναι βιολογικά προορισμένος και έτσι οι αποτυχίες και οι διαψεύσεις ανήκουν στο παρελθόν.

Ο ηδονισμός είναι το νόημα και ο τρόπος ζωής των όντων αυτού του νέου κόσμου. Το σεξ είναι ελεύθερο και μάλιστα η πολιτεία το προπαγανδίζει με το σύνθημα «οι πάντες ανήκουν στους πάντες»(η κοινοκτημοσύνη σε όλο της το μεγαλείο), παρέχοντας μάλιστα και νέες μορφές ηδονής. Όλοι παίρνουν ένα ναρκωτικό που αποκαλείται «σόμα» και τους δημιουργεί αισθήματα ευφορίας. Στην κοινωνία τούτη έχουν εξαλειφθεί οι αρρώστιες. Δεν υπάρχει πόνος, πείνα και δυστυχία. Άρχοντας αυτού του παγκόσμιου κράτους των νέων ηλιθίων είναι κάποιος Μουσταφά Μοντ. Αυτός είναι ο δεύτερος κεντρικός ήρωας, αλλά είναι Άγριος, ένα κατάλοιπο του σαιξπηρικού κόσμου(δηλαδή ο τελευταίος «άνθρωπος»), που δεν αντέχει την κοινωνία των αυτομάτων και αυτοκτονεί.

Το 1908 ο Άντους Χάξλεϋ γράφεται στο Κολλέγιο Ήτον. Τότε προσβάλλεται από κερατίτιδα και τυφλώνεται. Το όνειρό του να γίνει κι αυτός επιστήμονας παίρνει τέλος. Ωστόσο αντιμετωπίζει το δυστυχές αυτό γεγονός με γενναιότητα. Μαθαίνει τη μέθοδο Braille και επίσης βρίσκει κάποια παρηγοριά στο πιάνο στο οποίο είχε ήδη αποκτήσει ιδιαίτερη ικανότητα. Την ίδια χρονιά πεθαίνει η μητέρα του. Από το 1913 φοιτά στο Balliol College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Στα φοιτητικά του χρόνια επιτυγχάνει την μερική ίαση της της τυφλότητάς του. Και λίγο πριν το τέλος των σπουδών του θα γνωρίσει την Λαίδη Ottoline Morrell, στο φιλολογικό σαλόνι της οποίας σύχναζαν πρόσωπα όπως ο Ντ. Χ. Λώρενς, ο Μπέρτραντ Ράσελ, η Κάθριν Μάνσφιλντ και ο Τζον Μίντλετον Μάρεϋ. Εκεί επίσης γνώρισε και ερωτεύτηκε την πρώτη του γυναίκα Maria Nys, που ήταν βελγίδα πρόσφυγας.

Απόλαυση και καταναγκασμός...

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Πήξαμε στα «τα 100 μέρη που ΠΡΕΠΕΙ να δεις πριν πεθάνεις», «όλα όσα ΠΡΕΠΕΙ να έχει κάνει ένας άντρας μέχρι τα 30 του», «οι 10 MUST εμπειρίες μιας εργένισσας», πήξαμε στην ανελαστική επιτακτικότητα της απόλαυσης, έτσι ώστε η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι ένα βασανιστικό αίσθημα ανεπάρκειας και αποτυχίας. 

Απελευθερωθήκαμε από την κοινωνική καταπίεση του καταναγκαστικού "Φρόνιμου", για να υποδουλωθούμε στην κοινωνική πίεση της "Επίδοσης στην απόλαυση", δηλαδή στην εθελούσια συμμόρφωση.

Άλντους Χάξλεϋ: Όταν στους σκλάβους θα αρέσει η σκλαβιά

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου ]

Άλντους Χάξλεϊ : Δούλοι με τη συναίνεσή σας! (ελληνικοί υπότιτλοι)

O Άλντους Χάξλεϋ (26.7.1894) είναι ο συγγραφέας του προφητικού βιβλίου επιστημονικής φαντασίας «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος» και αυτός που είπε: «Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό. Ένα πραγματικά αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.»(1962, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Α.Χ.)

Ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Α. Χ. είναι ο «Brave New World» (Σαίξπηρ: «Τρικυμία»), που αναφέρεται, όπως επισημαίνει ο Τεοντόρ Αντόρνο, στον Νέο Κόσμο, την Αμερική, το εργαστήρι της κοινωνίας του μέλλοντος.

Άλντους Χάξλεϋ: Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

«Όλα δείχνουν ότι η ουτοπία βρίσκεται πιο κοντά». Αποσπάσματα από ένα προφητικό βιβλίο 

Το μυθιστόρημα μας μεταφέρει στο Παγκόσμιο Κράτος, εν έτει 2540 μ.Χ., όπου οι άνθρωποι αναπαράγονται τεχνητά και μαζικά σε κρατικά κέντρα επωάσεως. Χωρίζονται από τη στιγμή της γονιμοποίησης σε τάξεις ανάλογα με τον τελικό κοινωνικό και επαγγελματικό προορισμό τους. Οι 3 κατώτερες τάξεις θα χρησιμοποιηθούν ως εργάτες σε εργοστάσια. Τον τυποποιημένο αυτόν κόσμο αναστατώνει ο Τζον, νεαρός που γεννήθηκε σε καταυλισμό αγρίων και μεγάλωσε διαβάζοντας Σαίξπηρ. «Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!» λέει, όπως η Μιράντα στην Τρικυμία του Σαίξπηρ. «Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε», αναφωνεί.

Γιατί είμαστε απαθείς;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Όλοι οι μηχανισμοί του σημερινού αντιπροσωπευτικού συστήματος – κόμματα, εκλογές, κοινοβούλιο – έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση των πολιτών. Οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες – συχνά εξωεθνικούς. Τα κόμματα εξουσίας υπηρετούν τα συμφέροντα των χρηματοδοτών τους. Και οι παντοιοτρόπως χειραγωγούμενοι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες και προσεπικυρώνουν τη σκηνοθεσία».

Κυριάκος Σιμόπουλος «Η διαφθορά της εξουσίας»

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναφέρονταν στη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος αποδίδοντας την στις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας και στη διαφθορά της εξουσίας.

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τσαλς Ράιτ Μιλς (C. WrightMills) αποδίδει την πολιτική απάθεια και την πολιτική υποταγή των πολιτών στην εξουσία των ελίτ. Οι ελίτ αποτελούνται αποτελείται από τους συνδικαλιστές που είναι πλέον οι άνθρωποι του συστήματος και οι οποίοι στερούν από τους εργαζόμενους την ανεξαρτησία της σκέψης μετατρέποντάς τους σε χαζοχαρούμενα ρομπότ. Οι άλλες ελίτ είναι η στρατιωτική, η πολιτική και η οικονομική.

Ο Σιμόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: « Η εξουσία επιθυμεί τον εκφυλισμό του πολίτη σε άβουλο καταναλωτή που απολαμβάνει αποχαυνωμένος τα τηλεοπτικά θεάματα. Χρειάζεται πολίτη που ελαύνεται αποκλειστικά από το προσωπικό του συμφέρον, πολίτη με ατομικιστικό πνεύμα και φρόνημα, πολίτη που ανέχεται τα πάντα. Με τα ΜΜΕ και τη διαφημιστική βιομηχανία επιδιώκει την πλήρη υποταγή του στο σύστημα, τον συμβιβασμό, την παραδοχή. Να μηδιαμαρτύρεται ποτέ. Να λέει πάντα «ναι». Χωρίς καταναγκασμό, χωρίς άσκηση βίας. Με τη μαζική πλύση εγκεφάλου και τη χειραγώγηση. Καλλιεργεί τις καταναλωτικές του μανίες, την απληστία για υλικά αγαθά και κυρίως το πάθος της απόλαυσης, που γίνεται αποκλειστικός σκοπός ζωής…Αντικειμενικός σκοπός του συστήματος, να περιορίσει τον πολίτη στον ιδιωτικό χώρο. Να παραιτηθεί από το δικαίωμα συμμετοχής στη διαχείριση των κοινών και στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας».

Τουρκικές ταινίες, σήριαλ και Survivor: Μέσα Πολιτιστικής Διπλωματίας ή Προπαγάνδας

Του Μιχάλη Διακαντώνη* 

H Πολιτιστική Διπλωματία αποτελεί ένα πεδίο άσκησης πολιτικής που στοχεύει στη δημιουργία, ανάπτυξη και προβολή των πολιτισμικών στοιχείων μιας χώρας στο εξωτερικό.

Η ιστορία, η γλώσσα, τα έθιμα, οι παραδόσεις και τα πάσης φύσεως καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός λαού, προβάλλονται με σκοπό όχι μόνο να δημιουργήσουν μια θετική και ελκυστική εικόνα για την εκάστοτε χώρα, αλλά και για να λειτουργήσουν ως ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ κρατών που διαθέτουν διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, αμβλύνοντας έτσι, ιστορικές, θρησκευτικές ή άλλες διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους. 

Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που η πολιτιστική διπλωματία μιας χώρας λειτουργεί ως ένα μέσο άσκησης πολιτικής προπαγάνδας, τόσο έναντι άλλων κρατών όσο και έναντι των πολιτών της ίδιας της χώρας που δημιουργεί αυτά τα πολιτιστικά προϊόντα; Η περίπτωση της Τουρκίας είναι παραπάνω από χαρακτηριστική. Η γείτονα χώρα έχει πλέον ειδικευτεί στην παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών, τηλεοπτικών σειρών και εσχάτως τηλεπαιχνιδιών που τυγχάνουν διεθνούς προβολής. Και αν δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην δημιουργία πολιτιστικών προϊόντων που γεννούν προφανή οικονομικά οφέλη (μέσω της διάθεσής τους στο εξωτερικό, της αύξησης του τουρισμού και της παρεπόμενης ζήτησης που προκαλούν για τα τουρκικά προϊόντα), δημιουργείται πρόβλημα όταν διαστρεβλώνουν ιστορικά γεγονότα με σκοπό να προωθήσουν τις μακροχρόνιες στοχεύσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. 

Τουρκικά Σήριαλ και Ελλάδα 

Wag the Dog: Το μεταμοντέρνο “όπιο του λαού”

Σχολιάζει ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*

Πριν από σχεδόν δύο αιώνες, ο Κάρολος Μαρξ είχε διατυπώσει την διάσημη ρήση του, “η θρησκεία είναι το όπιον του λαού”. Το έγραψε το 1843, στην εισαγωγή ενός έργου του φιλοσοφικής κριτικής, το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ. Μετά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, όταν ο,τιδήποτε μαρξιστικό έγινε του συρμού, ενσωματώθηκε αυτός ο αφορισμός στο λαϊκό λεξιλόγιο.

Σήμερα, 174 χρόνια μετά, που οι κοινωνίες είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμικές και “ανοιχτές” και ειδικά στην Δύση η θρησκευτική πίστη έχει καταρρεύσει, το ερώτημα τίθεται ξανά: ποιο είναι το όπιο του λαού; 'Η καλύτερα, αν τα θρησκευτικά δόγματα λειτούργησαν στο παρελθόν σαν όπλο για τις άρχουσες τάξεις ώστε να έχουν τις μάζες υποταγμένες, τι είναι αυτό που μας κρατάει σήμερα τόσο ναρκωμένους για να μην επαναστατούμε, να μην ξεσηκωνόμαστε ενάντια στο σάπιο σύστημα διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο;

Το παραδοσιακό όπιο, σίγουρα, ανήκει στο παρελθόν και ο μεταμοντέρνος διάδοχός του, η ηρωΐνη, αν και πολύ πιο επικίνδυνη, έχει μειοψηφική σημασία στην κοινωνία. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα ισχυρά “ναρκωτικά” στην ημερήσια διάταξη όπως η κόκα, το κρακ, αντικαταθλιπτικά φάρμακα, όπως το Prozac, ηρεμιστικά κ.ά., που παίρνουν “με τη χούφτα” εκατομμύρια άνθρωποι του “αναπτυγμένου” κόσμου. Υπάρχει επίσης το ποδόσφαιρο, ο καταναλωτισμός, οι μυριάδες “σέκτες” και “νεοθρησκευτικές λατρείες” που έχουν ανθίσει μέσα στην κρίση του πολιτισμού, η αποχαύνωση και η παραλυσία του αλκοόλ για εκατομμύρια άτομα και πολλά ακόμα στην λίστα.

Ο εθισμός στα social media δεν είναι καθόλου τυχαίος…

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2009 το Facebook εισήγαγε το πασίγνωστο πλέον κουμπί του Like. Αρχικά το κουμπί ήταν ένα αθώο πραγματάκι, χωρίς να έχει σκοπό να κρατήσει σε ομηρία το μυαλό του χρήστη ως σύστημα προσωπικής διαδικτυακής επιβράβευσης.

«Η βασική μου πρόθεση ήταν να κάνω την θετική ενέργεια το βασικό μονοπάτι», δήλωσε στο αμερικανικό Vice ο Τζάστιν Ρόζεσταϊν, ένας εκ των τεσσάρων σχεδιαστών του κουμπιού.

«Νομίζω ότι πέτυχα το σκοπό μου, όμως δημιούργησα και ένα σωρό αθέλητες αρνητικές επιπτώσεις. Με δυο λόγια, παρά ήταν επιτυχημένο…».

Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε στα social media, όπως το Snapchat, το Instagram, το Facebook και το Twitter με ένα και μόνο σκοπό: Σε κάποιον μπορεί να αρέσει αυτό που κάνω. 

Αυτή η διαρκής ανάγκη επιβεβαίωσης, την οποία βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, είναι που μαγνητίζει το κοινό σε αυτές τις πλατφόρμες με τρόπο που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2009. Το ίδιο, όμως, και τα έσοδα των εταιρειών στις οποίες ανήκουν.

Ο όρος «οικονομία της προσοχής» είναι σχετικά καινούριος. Περιγράφει την προσφορά και τη ζήτηση της προσοχής που δέχεται και δίνει κάποιος, αποτελώντας το μοναδικό προϊόν που εμπορεύεται στο internet. Το μοντέλο είναι απλό:

Όσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβά μια πλατφόρμα, τόσο πιο αποτελεσματικός γίνεται ο διαφημιστικός της χώρος και συνεπώς χρεώνει περισσότερο. 

Άλντους Χάξλεϊ : Δούλοι με τη συναίνεσή σας! (ελληνικοί υπότιτλοι)

Διαβάστε αυτή την περιγραφή παρακαλώ! 

Ο Άλντους Χάξλεϊ, συγγραφέας του «θαυμαστός καινούργιος κόσμος», προειδοποιούσε την ανθρωπότητα ήδη από το 1962 : 

«Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό. Ένα πραγματικά αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.»

Ολόκληρη η ομιλία εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=RpwOmw...

Ακόμα καθαρότερη τοποθέτησή του εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=Q82PVC...

Προπαγάνδα για την Προπαγάνδα

“Ο σκοπός της προπαγάνδας είναι να κάνει ορισμένους ανθρώπους να ξεχάσουν ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, είναι άνθρωποι”. Α. Χάξλεϋ

Η Προπαγάνδα (2012, Βόρεια Κορέα) είναι ένα ντοκιμαντέρ που με τον τίτλο του εξηγεί εκ των προτέρων αυτό που θα ακολουθήσει: μια προπαγάνδα των Βορειοκορεατών ενάντια στην Αμερική.

Η ιστορία πίσω από το ντοκιμαντέρ

Η ταινία πρωτοεμφανίστηκε στο Youtube με υπογράφουσα κάποια Sabina και την εξής περιγραφή: “Σε ένα ταξίδι μου στη Σεούλ με πλησίασαν κάποιοι που ισχυρίστηκαν ότι ήταν αποστάτες από τη Β. Κορέα και μου εμπιστεύτηκαν ένα DVD, το οποίο μου ζήτησαν και να μεταφράσω. Επίσης μου ζήτησαν να το αναρτήσω στο ίντερνετ ούτως ώστε να μπορέσει να φτάσει σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Τέλος συμφωνήσαμε ότι όλα θα γίνουν ανώνυμα για να προστατευτούν οι δικές τους αλλά και η δική μου ταυτότητα.

Αφού άρχισα να μεταφράζω το βίντεο κατάλαβα ότι δεν ήταν προορισμένο για εσωτερική κατανάλωση στην Β. Κορέα. Επιπλέον ότι αυτοί που με προσέγγισαν πιθανότατα δεν ήταν αποστάτες αλλά εργάζονταν για την κυβέρνηση της Β. Κορέας και ο λόγος που απευθύνθηκαν σε εμένα ήταν η φήμη που είχα ως μεταφράστρια. Παρ’ όλα αυτά εξαιτίας του εκπληκτικού περιεχομένου του βίντεο συνέχισα τη μετάφραση. Δεν πιστεύω ότι «συνεργάζομαι» στην προφανή επιδίωξή τους να διαδώσουν την ιδεολογία τους, επειδή τα θέματα που θίγει είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα και θεωρώ ότι πρέπει να μοιραστούν και να συζητηθούν και από άλλους ανθρώπους”.

Ένας απίστευτος νέος κόσμος: Σύνδεση στο Ίντερνετ, «κατέβασμα» γνώσης και άλλα, μέσω τσιπ στον εγκέφαλο έως το 2030!

Ο Ελληνοαμερικανός Πίτερ Διαμαντής είναι γνωστός για τα επιτεύγματά του στον επιχειρηματικό, αλλά και στον τεχνολογικό στίβο: Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του X PRIZE Foundation, γνωστού για το Ansari X PRIZE για ιδιωτικές διαστημικές πτήσεις (ύψους 10 εκατ. δολαρίων) και συνιδρυτής και αντιπρόεδρος του Human Longevity Inc., καθώς και συνιδρυτής και στέλεχος του Singularity University, ενώ παράλληλα είναι και συν-πρόεδρος και συνιδρυτής της Planetary Resources, της Space Adventures και της Zero-Gravity Corporation. Ως εκ τούτου, η άποψή του είναι ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας- και αίσθηση προκαλεί άρθρο του γύρω από την πρόβλεψη του διάσημου φουτουριστή, Ρέι Κέρτσβαϊλ, περί του μέλλοντος της αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων και των υπολογιστών- και ως εκ τούτου, της πρόσβασης στο Ίντερνετ. 

Ο κ. Διαμαντής υπογραμμίζει ότι ο Κέρτσβαϊλ έχει «πέσει μέσα» στις περισσότερες προβλέψεις του για το μέλλον και αναφέρεται σε μια εκτίμησή του στο πλαίσιο συζήτησης που είχαν πρόσφατα.

 «Το 2030, είπε ο Ρέι, θα στέλνουμε νανορομπότ στον εγκέφαλο (μέσω τριχοειδών αγγείων) που θα παρέχουν εικονική πραγματικότητα πλήρους εμβύθισης μέσα από το νευρικό σύστημα, και θα συνδέουν τον νεοφλοιό μας στο cloud. Ακριβώς όπως μπορούμε ασύρματα να επεκτείνουμε την ισχύ των smartphones μας 10.000 φορές στο cloud σήμερα, θα είμαστε σε θέση να επεκτείνουμε τον νεοφλοιό του εγκεφάλου μας στο cloud». 

Από την Επιβολή στην Υποβολή

Από την Επιβολή στην Υποβολή

Η Χειραγώγηση της Συνείδησης

Ο φόβος αποτελεί διαχρονικά το εργαλείο που χρησιμοποιεί κάθε είδους πολιτική, θρησκευτική και οικονομική εξουσία, όχι μόνο για να εδραιώσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και την κυριαρχία της, αλλά και σαν απαραίτητο και αναγκαίο μέσο για την έκφρασή της. Είναι ζωτικής σημασίας για την εκάστοτε εξουσία να μπορεί να επιβάλλει τον φόβο των συνεπειών και της τιμωρίας για αυτούς που δεν αναγνωρίζουν την κυριότητα της, αντιστέκονται σε αυτήν ή εκπροσωπούν μια ανταγωνιστική δύναμη.

«Η καλή διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό» «Κατασκευάζοντας την Συναίνεση» -Edward Bernays.

Για να μπορέσει η εκάστοτε εξουσία να επιβάλλει την κυριαρχία της, όταν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα με την δύναμη της πειθούς, είναι αναγκασμένη να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο και να εδραιώσει την εξουσία της με την δύναμη της ισχύος. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και εμφανές: «Αν δεν είσαι μαζί μου, θα υποστείς τις συνέπειες. Δεν με ενδιαφέρει αν συμφωνείς μαζί μου ή όχι, αρκεί να κάνεις αυτό που εγώ επιτάσσω. Δεν με ενδιαφέρει να συναινείς, αλλά να υπακούς»

Η διαχείριση του φόβου

Τα εγγενή χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων από οποιαδήποτε άλλη μορφή εξουσίας είναι το γεγονός ότι αυτή καθαυτή είναι αόρατη και απροσδιόριστη και έχει την ικανότητα να χειραγωγεί την συνείδηση της μάζας μέσα από την δύναμη των media. Αυτή ακριβώς η ικανότητα, δηλαδή να χειρίζεται τις παραμέτρους της Κοινωνίας του Θεάματος, είναι που της επιτρέπει να κρύβει το πρόσωπό της. Σε ένα κόσμο που κυριαρχεί η επιφάνεια και όχι η ουσία, η εικόνα και όχι το περιεχόμενο, αυτοί που κατασκευάζουν και διακινούν την εικόνα έχουν την πραγματική, αόρατη δύναμη στα χέρια τους.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς της Κοινωνίας του Θεάματος που προγραμματίζουν τον υποσυνείδητο νου, αποτελεί ουσιαστικά έναν χειραγωγό της ατομικής και της συλλογικής συνείδησης. Δεν χρειάζεται πλέον να επιβάλλει τον εαυτό της, προγραμματίζει το άτομο να λειτουργεί όπως θέλει εκείνη.

Ο Erich Fromm, ο μεγάλος αυτός ψυχοθεραπευτής, αναλύοντας την αλλοτρίωση της ανθρώπινης εμπειρίας στο σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό, περιέγραψε τα δύο θεμέλια της χειραγώγησης του ατόμου – καταναλωτή. Το ένα θεμέλιο είναι δημιουργία μιας επιθυμίας και το άλλο η δημιουργία του φόβου, αν αυτή δεν ικανοποιηθεί ή σταματήσει να ικανοποιείται.

Οι σύγχρονοι εξουσιαστές δεν επικεντρώνονται στον φόβο, αλλά σε κάτι που είναι πολύ πιο αποτελεσματικό, ακριβώς διότι δεν το αντιλαμβάνεσαι: εστιάζει στον υποσυνείδητο προγραμματισμό του ατόμου, ώστε να συναινεί. Σου δημιουργεί την επιθυμία να κάνεις αυτό που θέλει εκείνη, αντί να αναλώνει τις δυνάμεις της στο να σε φοβίσει αν δεν το κάνεις. Ο φόβος, βέβαια, πάντα παραμένει ένας απαραίτητος πόλος, αλλά δεν είναι πλέον ο πιο σημαντικός.

Μαρκήσιος Ντε Σάντ: ο βασιλιάς του «αβασίλευτου» ολοκληρωτισμού…

Η σαδιστική κυριαρχία του μηδενιστικού καπιταλιστικού «εγώ» 

Στο μνημειώδες έργο τους : «Η διαλεκτική του Διαφωτισμού», οι Μάξ Χορκχάιμερ και Θεοντόρ Αντόρνο, φιλόσοφοι της Σχολής της Φρανκφούρτης, μιλούσαν για τον Ντε Σάντ, ως έναν γνήσιο εκπρόσωπο του βαθύτερου εγωιστικού υποκειμένου του Διαφωτισμού. Του υπερ-ορθολογικού Διαφωτισμού, ως μιας νέας θρησκείας του «εγώ» και της αντικειμενοποίησης των σχέσεων, ως απόλυτου ποσοτικού υπολογισμού. Στο έργο, αυτό, ουσιαστικά εξυφαίνεται το νήμα που συνέδεε τον Κάντ και την φιλοσοφία του με τον Ντε Σάντ και από κει στους φασίστες και τον Χίτλερ. Ο Χίτλερ ενυπάρχει ήδη στον Μαρκήσιο, όπως δραματουργικά είχε δείξει και ο Παζολίνι στην εκπληκτικά συμβολική ταινία: «Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα»-1975.

Ο ακηδεμόνευτος αστός, ως λογική του του φιλελευθερισμού, βρίσκει την ακρότατη εφαρμογή του στα έργα του Ντε Σάντ. Η μήτρα του ορθολογικού σχεδιασμού και υπολογισμού ως Λογική, που απελευθερώνει το άτομο, εκφράστηκε και υλοποιήθηκε στην κυριολεξία, από την ολοκληρωτική φασιστική τάξη πραγμάτων. Ο πρίγκηπας Φρανκαβίλα του Σάντ, αιώνες πριν, περιγράφει τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, «δεξιό»και «αριστερό» : «Κάντε άθεο και διαφθείρεται το λαό τον οποίον θέλετε να υποτάξετε. Όσον καιρό δεν θα λατρεύει άλλο θεό εκτός από σας, όσον καιρό δεν θα έχει άλλα ήθη εκτός από τα δικά σας, θα είστε πάντα αφέντης του (…). Από την άλλη μεριά, αφήστε τον να είναι όσο πιο εγκληματικός γίνεται (…), μην τον τιμωρείτε παρά μόνον αν στραφεί εναντίον σας». Ο Σάντ προετοιμάζει το ναζισμό, γιατί επικρίνει κάθε οίκτο. Και βέβαια ο Χίτλερ και ο ναζιστικός Λόγος, έλεγε στους πολίτες ότι θα τους απαλλάξει «από την τυραννία της συνείδησης και των ηθικών συναισθημάτων». Και το έκανε αυτό εξυψώνοντας, την ίδια στιγμή, τα συναισθήματα στο επίπεδο της ιδεολογίας. Με τον τρόπο αυτό τα έκανε, στην πραγματικότητα, να φαίνονται χυδαία και ένας ανώριμος τρόπος σκέψης. Έτσι τα εξόριζε από την ανθρώπινη πράξη, όσο κι αν τα επικαλείτο, και άφηνε να θριαμβεύει ο ατράνταχτος ορθολογιστικός Λόγος της ακραίας δύναμης και κυριαρχίας. Όμως η καταδίκη των συναισθημάτων εμπεριεχόταν ήδη στην τυποποίηση του Λόγου (του εργαλειακού Διαφωτισμού και της κυριαρχίας της Τεχνικής), θα μας πουν οι φιλόσοφοι της σχολής της Φρανκφούρτης. Στον οικονομικό τομέα, η λυσσασμένη καπιταλιστική αγορά ήταν η εμπράγματη μορφή του Λόγου αυτού.

Το Επιστημονικό Matrix της Νέας Τάξης

Μαρτίου 10, 2014 από seisaxthiablog

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η λέξη «επιστήμη» προέρχεται από την λατινική λέξη «scientia», που σημαίνει «γνωρίζω».  Επιστημολογία είναι η μελέτη της φύσης και της προέλευσης της γνώσης.

Η ταύτιση της επιστήμης με τις κυρίαρχες και εκμεταλλεύτριες τάξεις που άρχισε με την εμφάνιση των πρώτων αστικών οικισμών πριν από 5.000 χρόνια, σύμφωνα με την επίσημη χρονολόγηση, δημιούργησε εξ αρχής μια βαθιά καχυποψία στα μυαλά των απλών ανθρώπων, που έβλεπαν τους ασχολούμενους με τις ιδέες που αποτέλεσαν την βάση της επιστήμης σαν μάγους, ικανούς να προκαλούν απεριόριστα δεινά.

Το λαϊκό αυτό αίσθημα διατηρήθηκε για αιώνες, μέχρι το τέλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν οι χωρικοί και οι εργαζόμενες τάξεις των πόλεων ταύτιζαν τους φυσικούς φιλοσόφους, πρόδρομους των επιστημόνων, με τα συμφέροντα των μισητών αυτοκρατόρων και της ανώτερης τάξης.

Ακόμα και στην Ύστερη Αναγέννηση, που εκδηλώθηκε η πρώτη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια νέα πειραματική επιστήμη, μπορούμε να δούμε τα ίδια αισθήματα στις λαϊκές αντιδράσεις.

Μετά την βιομηχανική επανάσταση ο λαός συνέχιζε, συχνά ντοπαρισμένος από την θρησκεία, να αντιδρά καταστρέφοντας τις πρώτες μηχανές, οι κεφαλαιοκράτες, όμως, χρησιμοποίησαν την επιστήμη με όλη τους την καρδιά αφού αυτή, δια των τεχνολογικών καινοτομιών, βοηθούσε στην αύξηση των κερδών τους.

Οι διαδοχικές νίκες της υλιστικής επιστήμης τον 19^ο και 20^ο αιώνα, κυρίως στην υπηρεσία του κέρδους, την έκαναν να ενυπάρχει όλο και περισσότερο σε όλες τις πτυχές της σύγχρονης ζωής και κυρίως στις συγκρούσεις και τις ελπίδες της εποχής μας.

Όπως φαίνεται, όμως, η ιδέα της προόδου, χάρη στις αλλαγές που φέρνουν οι επιστημονικές εφαρμογές, έχει σχεδόν ξεθυμάνει στις αρχές του 21^ου αιώνα, καθώς η δύναμη της επιστήμης στα χέρια των λίγων και ισχυρών περισσότερο απειλεί πλέον τον πολιτισμό παρά εξασφαλίζει αδιάκοπη ευημερία και ειρήνη.