Ο Αντρέι Ταρκόφσκυ – μικρός, νευρικός, βίαιος, σχεδόν ασιατικός τύπος – δεν είναι λιγότερο απαιτητικός από τις ταινίες του. Όσο αδιαφορεί για την ικανοποίηση του κοινού, θεωρώντας πως το έργο που έχει να κάνει πρέπει να το κάνει, χωρίς να ενδιαφέρεται για μόδες και για επιτυχίες, άλλο τόσο δεν φροντίζει νά προσελκύσει τον Τύπο και άλλα κέντρα κοινής γνώμης. Απεχθάνεται την κινηματογραφική κριτική, που τη βρίσκει στο σύνολό της μέτρια. Αποφεύγει τους δημοσιογράφους. Αγαπά να προκαλεί, να διακηρύττει, λόγου χάρη, παρωχημένες θέσεις του τύπου: Ο άνδρας είναι για να ενεργεί και να δημιουργεί. Η γυναίκα για ν’ αγαπά τον άνδρα.
Αυτή η αποσιώπηση όσον αφορά το σχολιασμό του έργου του, μαζί με τή δυσκολία προσέγγισης των ταινιών του, ιδίως των τελευταίων, μπορεί να εξηγήσει μια σοβαρή παρεξήγηση, που είναι πια καιρός νά διαλυθεί, για την προσωπική μεταφυσική του Ταρκόφσκυ. Ο κινηματογραφικός τύπος ιδιαίτερα, έχει παρουσιάσει τον Ταρκόφοκυ όχι σαν ένα πιστό, αλλά σαν έναν άνθρωπο που νοσταλγεί το Θεό. Βάζουν στό στόμα του Ταρκόφσκυ φράσεις εκατό φορές ξαναειπωμένες: «Για μένα ο ουρανός είναι άδειος» (Positif Νο 109), «Δεν διαθέτω τo όργανο με τo οποίο νοιώθουμε τoν Θεό» (Ecran Νο 66).
Ρωτήσαμε τον Ταρκόφσκυ πώς μπορούσε να συμβιβάζει τoν αγνωστικισμό αυτόν με την ολοφάνερη πνευματικότητα, πώς μπορούσε νά λέει ταυτόχρονα: «Το νόηματης ζωής είναι να υψωνόμαστε πνευματικά» και «Για μένα ο ουρανός είναι άδειος»...
Αναπήδησε: «Ο ουρανός είναι άδειος... Ποτέ δεν τόπα αυτό! Πού διαβάσατε κάτι τέτοιο; Ο Μπέργκμαν θα μπορούσε να το πει ή ο Κίρκεγκαρντ! Εγώ ποτέ!»
– Για σάς λοιπόν ο ουρανός δεν είναι άδειος;
– Όχι, βέβαια!
– Το ερώτημα γίνεται πιο απλό. Τι είναι για σάς το πνευματικό; Ποια είναι η πίστη σας;
– Πιστεύω πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από Κάποιον που είναι ανώτερος, που είναι άπειρος και πως όλη η ζωή οφείλει να υπηρετεί αυτόν τον Κάποιον.