Του Αλέκου Μιχαηλίδη
«Άιντε βρε μεμέτη, ψευτοπαλλικάρι,
άιντε βρε μεμέτη και πού θα μου πας.
Με τις ξένες πλάτες κάνεις το λιοντάρι,
με τις ξένες πλάτες ύπουλα χτυπάς»
Κ. ΒΙΡΒΟΣ
Τελικά, δεν ήρθε ο Μόσκοβος. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε με τη σειρά του τα πάντα στον Ταγίπ Ερντογάν και οι κουρδικές δυνάμεις –που «εξαιτίας» τους οι τζιχαντιστές δεν έφθασαν μέχρι το Μανχάταν– έχουν νέα διορία 150 ωρών να αποχωρήσουν από τις περιοχές τους. Η συμπαιγνία ΗΠΑ – Ρωσίας – Τουρκίας ολοκληρώθηκε και μια νέα τριάδα χαράζει νέα σύνορα στην αιματοβαμμένη Μέση Ανατολή. Σαν κακή απομίμηση της «Διάσκεψης της Γιάλτας» οι τρανοί ηγέτες της περιοχής έδωσαν τα χέρια στο Σότσι και μετά από έξι ώρες βρήκαν τη λύση για τη Συρία, τουλάχιστον για τη βόρεια.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Οι νικητές του πολέμου έκοψαν κι έραψαν κι έχρισαν «διεκπεραιωτή» τον φασίστα που διοικεί το τουρκικό καθεστώς. Μες στην αναπουμπούλα της αβεβαιότητας, οι δύο υπερδυνάμεις παρέδωσαν τα κλειδιά της βόρειας Συρίας σε έναν δικτάτορα, φονιά, επιδρομέα, που διατηρεί ως τελικό σκοπό την κουρδική γενοκτονία. Για να γίνει κατανοητό, μέσα σε πέντε μέρες –η «Γιάλτα» διήρκεσε επτά– Πούτιν και Τραμπ παραχώρησαν στην Τουρκία την «συνθήκη εγγυήσεως» για τη «ζώνη ασφαλείας» στη βόρεια Συρία.
Επί της ουσίας, όλα τίθενται υπό την αίρεση ενός καθεστώτος που διατηρεί ακόμα «λευκά κελιά», που φυλακίζει αντικαθεστωτικούς, που κατέχει τη μισή Κύπρο, που δολοφονεί αμάχους. Την ώρα που χειραγωγεί τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό –και διατηρεί λόγο στο Ιντλίμπ– ο Ερντογάν απολαμβάνει το «δικαίωμα» που του δίνει η παγκόσμια ανοχή να μακελέψει τους Κούρδους και τις Κούρδισσες που αντιστάθηκαν τόσα χρόνια στον έτερο ισλαμοφασισμό των τζιχαντιστών.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το δράμα της Συρίας δεν έχει τελειωμό. Και υπό το «εύσχημο» περί αποσχιστικών κινημάτων, προαλείφεται ο… ψυχροπολεμικός διαμελισμός της. Κι όλα αυτά, καθώς οι Ευρωπαίοι ασχολούνται με μια κωμωδία που παίζεται ακόμα στο Λονδίνο και δεν βγάζουν άχνα για την τυραννία που βασανίζει τον κουρδικό και τον συριακό λαό. Καθώς οι ιθαγενείς κάποιας δύσης, πιστεύουν ακόμα πως ο Μόσκοβος θα τους σώσει από τον Μεμέτη που κουνά το δάκτυλο από το σεράι του. Διαφυγή καμιά, γη και ελευθερία, κατά το καβαφικό κουρδικό παράδειγμα: «Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη, για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κι οι τρεις τους τη Συρία το ίδιο». Biji Rojava.
