Παγκόσμια κυριαρχία και θεωρίες συνωμοσίας

του Όσκαρ Λαφοντέν

Σε πολλές διαδηλώσεις επικρίνεται δικαίως η επιρροή του «ευεργέτη» Bill Gates στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και στην έρευνα και εμπορία νέων εμβολίων. Αν ταυτόχρονα τεθούν όμως επί τάπητος οι ακατέργαστες θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες ο Bill Gates θέλει να εξαλείψει την ανθρωπότητα («μείωση πληθυσμού»), τότε αυτές βλάπτουν τον αναγκαίο διάλογο για το γεγονός ότι σήμερα οι δημοκρατίες καταστρέφονται και ότι ο κόσμος κυριαρχείται από μια διεφθαρμένη ολιγαρχία.

Ότι το χρήμα κυβερνά τον κόσμο, το γνώριζαν ήδη οι πρόγονοί μας. Και αν 26 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν όσο το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε αποδεικνύεται ότι το οικονομικό μας σύστημα είναι διεστραμμένο. Επιπλέον, εξ αιτίας του συστήματος οδηγούμαστε σε πόλεμο και περιβαλλοντική καταστροφή. Αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί στον Bill Gates (εκτιμώμενη περιουσία 98 δισεκατομμύρια δολάρια) και στη σύζυγό του Melinda. Ήδη ο Dwight D. Eisenhower (πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1953 έως το 1961) προειδοποίησε για την «υπερβολική επιρροή του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος. Υπάρχει ο κίνδυνος, ότι η ανεξέλεγκτη εξουσία θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε αυτό το σύμπλεγμα να απειλεί την ελευθερία και τη δημοκρατία μας.»

Ακόμα και σήμερα, η βιομηχανία όπλων ασκεί παρόμοια επιρροή στην πολιτική όπως ο Bill Gates και οι άλλοι δισεκατομμυριούχοι του Διαδικτύου των ΗΠΑ: Jeff Bezos (Amazon), εκτιμώμενη περιουσία 113 δισεκατομμύρια δολάρια˙ Marc Zuckerberg (Facebook) εκτιμώμενη περιουσία 55 δισ. δολάρια˙ Steve Ballmer (Microsoft), εκτιμώμενη περιουσία 53 δισ. δολάρια˙ Larry Page (Google), εκτιμώμενη περιουσία 51 δισ. δολάρια˙ Sergey Brin (Google), εκτιμώμενη περιουσία 49 δισ. δολάρια. Επιπλέον, υπάρχουν και οι μεγάλες εταιρείες ενέργειας, οι οποίες είναι γνωστό ότι βρίσκονται πίσω από τους πολέμους των ΗΠΑ για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Μήπως πρόκειται για σύγχρονο «παιδομάζωμα»;

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Πριν μερικές εβδομάδες στο πλαίσιο της «Ευρώπης των αξιών» – και πάντα με τις ευλογίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ – έντεκα ευρωπαϊκές χώρες της «συμμαχίας των προθύμων» δήλωσαν ότι αναλαμβάνουν να παραλάβουν από την «κόλαση της Μόρια» (εφημερίδα Bild) 1600 «ασυνόδευτα, κυρίως κορίτσια και άρρωστα παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών που χρήζουν άμεσης βοήθειας».

Την περασμένη εβδομάδα 12 μεταναστόπουλα μεταφέρθηκαν στο Λουξεμβούργο και ακολούθως άλλα 47 στη Γερμανία, μια χώρα που είναι γνωστή πως αρέσκεται να κρατά λεπτομερή «κατάστιχα» και ντοκουμέντα. Έτσι πολύ γρήγορα γνωστοποιήθηκε ποια ήταν τα 47 «ανήλικα κι ευάλωτα μεταναστόπουλα» που αποχαιρέτησε πριν λίγες μέρες αυτοπροσώπως ο κ. Μητσοτάκης.

Έτσι, σύμφωνα με το γερμανικό υπουργείο εσωτερικών:

• Σχεδόν τα μισά από τα 47 «ασυνόδευτα» παιδιά έχουν την ίδια ημερομηνία γέννησης: 1-1-2006. Δηλαδή 14 ετών που είναι η «συμφωνηθείσα», καθοριστική ηλικία του προσδιορισμού του «ανήλικου».

• Από τα 47 παιδιά μόνο τα 4 ήταν κορίτσια, από τα οποία το ένα ήταν ηλικίας άνω των 14 ετών.

• Πέντε νεαροί ήταν ηλικίας 15 με 17, από τους οποίους οι 4 συνόδευαν τα μικρότερης ηλικίας αδέλφια τους.

• Δεν αναφέρθηκε αν κάποιο από αυτά ήταν άρρωστο ή χρειάζονταν άμεση ιατρική περίθαλψη (από τις φωτογραφίες πάντως φαίνεται πως πρόκειται για εύρωστα και υγιέστατα παιδιά).

Επίσης έγινε γνωστό ότι στις δομές των νησιών μας δεν υπάρχουν «ασυνόδευτα» ανήλικα κορίτσια κάτω των δεκατεσσάρων ετών και ότι το 80% των «ασυνόδευτων» ανηλίκων είναι αγόρια πάνω από 16 ετών.

Γι’ αυτό και πολλοί ακόμη και στη Γερμανία αναρωτιούνται: Τι σημαίνει αυτή η έντονη καμπάνια για τα «ανήλικα ασυνόδευτα που χρήζουν βοήθειας» όταν «το ψέμα γίνεται μέθοδος»; Με τι κριτήρια έγινε αυτή η επιλογή των «ασυνόδευτων»; Δεν υπάρχουν άρρωστα και πολύ μικρά παιδιά στη Μόρια (και αλλού) που χρειάζονται όντως άμεση βοήθεια και θα έπρεπε να είχαν προ πολλού μεταφερθεί από εκεί; Πως γίνεται τα μισά παιδιά να γεννήθηκαν την «αξιοπερίεργη» ημερομηνία 1-1-2006; Μήπως οι Γερμανοί επανέρχονται ξανά σε βιολογικά κριτήρια επιλογής για τις ανάγκες τους σε εργασιακό δυναμικό και καλύπτονται πίσω από «ανθρωπιστικά κριτήρια» έχοντας μάθει από την πρόσφατη ιστορία τους; Αυτό θα φανεί σύντομα, αν βεβαίως οι «φιλεύσπλαχνοι» φίλοι μας παραλάβουν τελικά και τα 1600 παιδιά.

Ο άνθρωπος που «απαθανάτισε» την γενοκτονία των Αρμενίων

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Με την ευκαιρία της σημερινής 105ης επετείου της αρμενικής γενοκτονίας του 1915, παρουσιάζονται 13 φωτογραφίες για την αρμενική γενοκτονία και του ανθρώπου που την κατέγραψε με κίνδυνο της ζωής του.

Άρμιν Βέγκνερ

Ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ υπήρξε στα νεανικά του χρόνια εθελοντής υπαξιωματικός του υγειονομικού στο στρατό των Νεότουρκων και ως εκ τούτου ένας από τους σημαντικότερους αυτόπτες μάρτυρες της αρμενικής γενοκτονίας στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έχοντας εύκολη πρόσβαση, λόγω της ιδιότητάς του, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εκτοπισμένων Αρμενίων και με άμεσο κίνδυνο της ζωής του φωτογράφισε και κατέγραψε τα απάνθρωπα γεγονότα της γενοκτονίας που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του.

Φωτογραφίζει Αρμένιους ιερείς να σκάβουν τάφους νεκρών συμπατριωτών τους, μ΄ ένα από αυτούς να του εξομολογείται: «Κάποτε ήμουν ιερέας, τώρα είμαι ένα πρόβατο που θα το σφάξουν».

Στέλνει κρυφά σε Αμερική και Γερμανία εκατοντάδες ντοκουμέντα της αρμενικής “Aghet” (καταστροφής), όπως αυτό το παιδικό παπούτσι.

1204. Το δεύτερο «Θανάσιμο χτύπημα» στην Αυτοκρατορία !

από: Βασίλης Στοϊλόπουλος

(Φωτο 1). Σαν σήμερα, στις 12 Απριλίου 1204 Φράγκοι και Ενετοί Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και τη λεηλάτησαν με μια πρωτόγνωρη μέχρι τότε στην παγκόσμια ιστορία καταστροφική μανία. Η πράξη αυτή που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της 4ης Σταυροφορίας θεωρήθηκε από σπουδαίους ιστορικούς αφενός «έγκλημα που παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και τα Βαλκάνια σε έξι αιώνες βαρβαρότητας» (Σερ Έντουιν Πήαρς) και αφετέρου μια «πράξη γιγαντιαίας πολιτικής ανοησίας» (σερ Στήβενσον Ράνσιμαν) που τελικά έφερε τους Οθωμανούς μέχρι έξω από τα τείχη της Βιέννης. Για την Αυτοκρατορία ήταν το δεύτερο «θανάσιμο κτύπημα», μετά από το πρώτο στη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071 από τους Σελτζούκους, ενώ θ΄ ακολουθούσε το τελειωτικό τρίτο χτύπημα το 1453 με την Άλωση από τους Οθωμανούς του Μωάμεθ. 

«Ο Τούρκος νονός της τρομοκρατίας», το μεταναστευτικό και η «συριακή τραγωδία».

«Ο Τούρκος νονός της τρομοκρατίας», το μεταναστευτικό και η «συριακή τραγωδία».

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Την ώρα που η κα Μέρκελ «κάνει πλάτες» στον σύμμαχό της Ερντογάν στη Συρία και του δείχνει την «κατανόησή» της στο μεταναστευτικό, η Σάρα Βάγκενκνεχτ, βουλευτής της γερμανικής «Αριστεράς» (die Linke) με τη σαφήνεια και το ρεαλισμό που τη διακρίνει καυτηριάζει την ασταμάτητη γερμανική βοήθεια στη Τουρκία. Σημειώνεται ότι η Σάρα Β. μπορεί να μην είναι πλέον στην ηγεσία του κόμματος, ερχόμενη σε σφοδρή αντιπαράθεση για το μεταναστευτικό με τους κομματικούς απαράτσικ και τα σταλινικά απολιθώματα, όμως είναι αυτή που εκφράζει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της «Αριστεράς» και όχι μόνο. Θα άξιζε κάποιοι που αυτοαποκαλούνται «Αριστεροί» στην Ελλάδα να προσέξουν τα λόγια της Σάρα, μήπως και συνετιστούν. 

«Η συμφωνία με τον Τούρκο νονό της τρομοκρατίας - τώρα παίρνει εκδίκηση. Εδώ και χρόνια η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας υποστηρίζει το βρώμικο πόλεμο του Ερντογάν στη Συρία. Η Τουρκία λαμβάνει από τη Γερμανία όπλα και χρήματα - και τα χρησιμοποιεί τόσο για να πολεμήσει στη Συρία στο πλευρό των ισλαμιστών τρομοκρατών όσο και εναντίον των Κούρδων ή, όπως στο Ιντλίμπ, εναντίον του συριακού στρατού. Ο Ερντογάν έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο γεγονός ότι η αιματοχυσία στη Συρία συνεχίζεται και εκατομμύρια άνθρωποι έπρεπε να ξεκληριστούν και να φύγουν από την πατρίδα τους. Και τώρα χρησιμοποιεί τους πολλούς πρόσφυγες ως όπλο για να εκβιάσει την υποστήριξη από Γερμανία και την Ε.Ε. για την αιματηρή πολιτική του.

Τουλάχιστον 13.000 ανθρώπους έχει παρασύρει η τουρκική κυβέρνηση στα ελληνικά και βουλγαρικά σύνορα με στοχευμένες ψευδείς πληροφορίες και εν μέρει τους μετέφεραν εκεί ακόμη και με ειδικά ναυλωμένα λεωφορεία. Ο Ερντογάν παίζει με τις τρομακτικές σκηνές: παιδιά πίσω από καπνούς δακρυγόνων, άνθρωποι μέσα σε ασταθή φουσκωτά σκάφη. Αυτές οι φωτογραφίες είναι ακριβώς όπως τις ήθελε. Και τι κάνει το ΝΑΤΟ, τι κάνουν η Μέρκελ και ο (ΥΠΕΞ) Μάας; Εκφράζουν την υποστήριξή τους προς την Τουρκία και κατηγορούν τη Ρωσία και τη Συρία για «κραυγαλέες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου». Ναι, βόμβες σε άμαχους πρέπει να καταδικάζονται ανεξάρτητα από το ποιος τις ρίχνει.Όμως, όταν χώρες του ΝΑΤΟ που στους πολέμους τους δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τεμαχισμένα ή ακρωτηριασμένα γυναικόπαιδα, που στη Μοσούλη και στη Ράκκα δολοφόνησαν με την ίδια κτηνωδία, και τώρα διαμαρτύρονται στο Ιντλίμπ, όταν τέτοια κράτη και οι εκπρόσωποί τους ξαφνικά ανακαλύπτουν τον ανθρωπισμό, τότε αυτό είναι ανερυθρίαστη υποκρισία.

Οι δολοφονίες πρέπει να σταματήσουν! Πάνω απ ' όλα όμως πρέπει επιτέλους να σταματήσει η στήριξη και η χρηματοδότηση των ισλαμιστών τρομοκρατών στη Συρία! Απαιτείται ταχεία ανθρωπιστική βοήθεια επί τόπου για να αποτραπεί η περαιτέρω αύξηση της καταστροφικής κατάστασης. Είναι αλήθεια: οι περισσότεροι από τρία εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες που βρίσκονται σήμερα στην Τουρκία, συχνά υπό εξαιρετικά επισφαλείς συνθήκες, αξίζουν μια καλύτερη προοπτική.

Για την κατανόηση του τουρκικού επεκτατισμού

του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 157

Η πολιτική τάξη της Ελλάδας δείχνει αποφασισμένη να λύσει τις διαφορές της με τους νεοθωμανούς στο «αμερόληπτο» Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή, ακόμα χειρότερα, με απευθείας διαπραγμάτευση κάτω από χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Στο πλαίσιο αυτό, το πρόγραμμα προετοιμασίας της ελληνικής κοινής γνώμης για τις αναμενόμενες, ούτως ή άλλως, εθνικές υποχωρήσεις, προκειμένου «να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», βρίσκεται εδώ και καιρό σε εφαρμογή, με αιχμή του δόρατος τα προπαγανδιστικά αθηναϊκά μέινστριμ και έναν στρατό από συστημικούς πολιτικούς αναλυτές.

Ενδεικτικό παράδειγμα ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου – και μέλος της «Επιτροπής 2021» των Μητσοτάκη-Αγγελοπούλου – Γιάννης Βούλγαρης, ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι «η συνεννόηση με τη γείτονα (Τουρκία) στη βάση των διεθνών κανόνων και του διεθνούς δικαίου είναι δυνατή, αν και επίπονη. Αρκεί να μην μας παρασύρουν οι περιστασιακοί πολέμαρχοι, η αγεωγράφητη αλαζονεία να αποκλείσουμε την Τουρκία από τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της περιοχής, ή ανεύθυνες επιλογές των κυπριακών ηγεσιών που θα έπαιρναν στον λαιμό τους ολόκληρο τον ελληνισμό». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο ομόλογός του Αλέξης Ηρακλείδης, που ισχυρίζεται ότι τα «νομιμοποιημένα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, «μπορούν να επιλυθούν με διάλογο και ειρηνικό τρόπο».

Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων και Μετανάστευση

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Στην προσπάθειά τους να «αιτιολογήσουν» τ΄ «ανοιχτά σύνορα» για τους οικονομικούς μετανάστες που καθημερινά καταφτάνουν παράνομα από χώρες της Αφροασίας στην Ελλάδα οι (με το αζημίωτο) φιλομεταναστευτικοί φορείς, αλλά και πολλοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, εκκλησιαστικοί κύκλοι, και πολλοί άλλοι «καλοί άνθρωποι» τους συγκρίνουν αυθαίρετα με τους Έλληνες μετανάστες των πρώτων δεκαετιών της μεταπολεμικής περιόδου. Πρόκειται ασφαλώς για μια σύγκριση που στερείται κάθε σοβαρότητας αν εξετάσουμε ποια ήταν κατά κανόνα η προβλεπόμενη διαδικασία μετανάστευσης π.χ. στο πλαίσιο της ελληνογερμανικής «Σύμβασης περί επιλογής και τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικάς επιχειρήσεις» (30 Μαρτίου 1960).
Κατ΄ αρχάς, με την υπογραφή αυτής της σύμβασης άνοιξαν στην Αθήνα και (το 1962) στη Θεσσαλονίκη οι εν Ελλάδι Γερμανικές Επιτροπές Μετανάστευσης (μέχρι το 1973), οι οποίες υπέβαλλαν στο ελληνικό Υπουργείο Εργασίας καταλόγους με τις κενές θέσεις εργασίας σε γερμανικά εργοστάσια. Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις ελλείψεις, το ελληνικό Υπουργείο επέλεγε από τις λίστες αναμονής που καταρτίζονταν στα κατά τόπους Γραφεία Ευρέσεως Εργασίας εκείνους στους οποίους θα παραχωρούνταν το «δικαίωμα» της μετανάστευσης στη (τότε) Δ. Γερμανία. Σημειώνεται ότι το σημαντικότερο ρουσφέτι εκείνης της περιόδου ήταν το τάξιμο από Βουλευτές, κυρίως της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, μιας θέσης στις λίστες υποψήφιων προς μετανάστευση.
Κατόπιν, οι Επιτροπές εξέταζαν εξονυχιστικά την υγεία των υποψηφίων (μετρήσεις μυών, ακτινογραφίες θώρακος, οδοντιατρικές εξετάσεις κ.α.), τις τυχόν «ειδικές» γνώσεις που είχαν και οργάνωναν το ταξίδι τους με ειδικά τραίνα καλύπτοντας τα έξοδα μετάβασης του μετανάστη στη Δ. Γερμανία που αφορούσε εκείνο το μέρος της διαδρομής που γινόταν έξω από την ελληνική επικράτεια. Τέλος, αφού η Επιτροπή ενέκρινε την πρόσληψη, ο υποψήφιος μετανάστης υπέγραφε μια σύμβαση εργασίας, η τήρηση των όρων της οποίας θα ελεγχόταν από την αρμόδια ελληνική επιτροπή, που έδρευε στη Δ. Γερμανία.
Εξυπακούεται ότι οι Γερμανοί, τηρώντας την ιστορική τους παράδοση, αναφέρονταν σε «τεμάχια» (και όχι σε ανθρώπους ή μετανάστες), που επιπλέον υπόκειντο και στον γενικό κανόνα της νομιμοφροσύνης εκείνης της εποχής, αφού η επιλογή του εν δυνάμει μετανάστη βασίζονταν στην ύπαρξη ή μη πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων (φωτό).
Γι αυτό λοιπόν είναι καλύτερα κάποιοι να σιωπούν ή ας ψάξουν για άλλα «επιχειρήματα», πιο «ανθρωπιστικά».

Υ.Γ. Με τον τρόπο που περιγράφτηκε παραπάνω, στη δεκαετία 1961-1971 έφυγαν 892.175 Έλληνες σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης (κυρίως στη Δ. Γερμανία), κυρίως άνδρες αλλά και γυναίκες, ηλικίας 18-35 χρόνων. Το 90% προερχόταν από την ελληνική επαρχία, άκληροι ή μικροαγρότες, δίχως πείρα βιομηχανικού εργάτη ή γνώση της γερμανικής γλώσσας.

«Η αλήθεια θα σας απελευθερώσει»…Ρούντι Ντούτσκε και χριστιανική πίστη!

Rudi Dutschke, der Akteur und Sprecher von 1967-68, Alumni, hier am 23.11. 1979 als Redner auf der Veranstaltung der Alternativen Liste «Was 1980 wŠhlen» im Audimax der FU Berlin.

Του Γ.Ν.Κ.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ή ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;

Είθε μετά τα σχόλια, να αναζητηθεί η Αλήθεια στο Κοινωνείν. Στις εκκλησίες, που ΟΛΟΙ αρνήθηκαν να στηρίξουν το 2011 , φτιάχνοντας κόμματα.

Είθε, όπου δύο ή τρεις, εκεί όπου ο καθένας βρίσκεται να συγκροτεί εκκλησία. Τη μόνη μορφή οργάνωσης, όπου ο αληθής λαός ΑΝΑΖΗΤΕΊ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ενώ ζει και αποφασίζει σε κατάσταση ελευθερίας.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ
Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους· ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε,
καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
(Κατά Ιωάννη, 8:31-32)
—
«Το αληθεύειν εστί κοινωνείν«, κατά τον Αριστοτέλη.
—
Και «Εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιωτεύσωμεν ψευδόμεθα» (Ηράκλειτος).
—
ΚΑΙ Ο ΡΟΥΝΤΙ ΝΤΟΥΤΣΚΕ; Για τον Ντούτσκε «Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» ΚΑΙ Η ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Ναζί».( από κείμενο του Β.Στοιλόπουλου)

Παλιότερα, έχω γράψει πως στα χρόνια της δικτατορίας και του αντιδικτατορικού αγώνα, ΔΕΝ ΡΩΤΟΥΣΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΜΑΣ.

Για τον πολύ απλό λόγο : ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ. .

Του Βασίλη Στοιλόπουλου

Χριστούγεννα του 1979, πριν ακριβώς σαράντα χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή ο Ρούντι Ντούτσκε, ο «θρυλικός ηγέτης» της γερμανικής φοιτητικής εξέγερσης του ΄68. Ο πρόωρος θάνατός του ήταν το οδυνηρό επακόλουθο της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του έντεκα χρόνια πριν.

Παρά τα χρόνια που πέρασαν, για εκείνους που περιφέρονται ακόμα στους νεφελώδεις τόπους της σεχταριστικής Αριστεράς (και όχι μόνο), ο Ρούντι Ντούτσκε εξακολουθεί ν΄ απολαμβάνει τους πιο αντιφατικούς χαρακτηρισμούς-προβολές που μπορούν να αποδοθούν σ΄ έναν «μύθο» ο οποίος ταρακούνησε με ειρηνικό τρόπο όσο κανείς άλλος την μεταπολεμική γερμανική καθεστηκυία τάξη: «μικρός σταλινιστής», «μαοϊκός», «εθνοεπαναστάτης», «θερμοκέφαλος προτεστάντης», «αντικομουνιστής», «λενινιστής», «τροτσκιστής», «αριστερός εθνικιστής», «αυτόνομος», «αυταρχική μεταμόρφωση εθνικιστή», «ζωηρός και χαρούμενος μαρξιστής», «αντεπαναστάτης», «χριστιανός» …..

Η απάντηση του Ντούτσκε σε αυτόν τον ορυμαγδό βασίζονταν, ενόσω ακόμα ζούσε, όντως σε μια η «βιβλική επαγγελία» που αποτελούσε και τη βάση της σκέψης του: «η αλήθεια θα σας απελευθερώσει». Για τον Ντούτσκε «η συγκεκριμένη ιστορική αλήθεια» και η αποϊδεολογικοποιημένη γνώση της ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Ναζί.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι όντως η τίμια επαναστατικότητα του Ντούτσκε ήταν συνυφασμένη με την χριστιανική του πίστη. Σύμφωνα με τον πιο στενό συνοδοιπόρο του, τον Μπερντ Ράμπελ, για τον Ντούτσκε «η χριστιανική συνείδηση ήταν ο θεμέλιος λίθος της ελεύθερης σκέψης, που στην φιλοσοφία του διαφωτισμού, όπως και στον Μαρξισμό, είχε απολέσει τα ριζοσπαστικά ερωτήματα επειδή ήταν “λογικά”, πολιτικά και συστηματικά συνδεδεμένη στην “αντίληψη” και την “νομιμοποίηση” υφιστάμενης εξουσίας».

Ο Τζούλιαν Ασάντζ είναι θύμα βασανισμού

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 156

Η πιθανότητα να μη χρειαστεί να υλοποιηθεί η απαίτηση των ΗΠΑ για έκδοση του Ασάντζ μπορεί να γίνει σχετικά σύντομα ωμή πραγματικότητα. Όχι γιατί θα μεταφερθεί για περίθαλψη στην Αυστραλία, αλλά λόγω θανάτου του στις βρετανικές φυλακές εξαιτίας των βασανιστηρίων και της άρνησης παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης…

Ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ δεν είναι ένας τυχαίος Γερμανός πολιτικός, παρότι αποσύρθηκε πρόσφατα από την ενεργό πολιτική. Διατέλεσε πρόεδρος του SPD, αντικαγκελάριος, υπουργός Εξωτερικών και Οικονομίας. Μέχρι πρότινος ήταν βουλευτής, ενώ τώρα είναι πρόεδρος του φιλοατλαντικού και πολύ ισχυρού γερμανικού θινκ-τανκ «Atlantik-Brücke»(1). Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία η «θαρραλέα» δήλωσή του για τον έγκλειστο στις αγγλικές φυλακές υψηλής ασφαλείας Μπέλμαρς Τζούλιαν Ασάντζ, του Αυστραλού ιδρυτή και εκδότη του WikiLeaks, που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο έκδοσής του στις ΗΠΑ με την κατηγορία της κατασκοπίας.
Η σπουδαιότητα της δήλωσης δεν έγκειται όμως στο ότι αποδέχεται, όπως χιλιάδες άλλοι γνωστοί και άγνωστοι υποστηριχτές του Ασάντζ, ότι η δημοσίευση πληροφοριών από το WikiLeaks, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τις αμερικανικές στρατιωτικές μεθοδεύσεις ανά την υφήλιο, είναι νόμιμη και δεν θα έπρεπε να παραμείνουν κρυφές από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η δήλωση του Γερμανού πολιτικού είναι ουσιαστικά μια καταγγελία κατά ενός δημοκρατικού, ευρωπαϊκού κράτους, και συγκεκριμένα του Ηνωμένου Βασιλείου, βασισμένης σε αδιάψευστα στοιχεία του ειδικού ανταποκριτή του ΟΗΕ για τους βασανισμούς καθ. Νιλς Μέλτζερ: «Ο Τζούλιαν Ασάντζ έχει βασανιστεί. Θεωρώ ότι στην Ευρώπη πρέπει να ισχύει ότι, όποιος βασανίζεται, χρειάζεται βοήθεια και θα πρέπει να στηρίζεται στο κράτος δικαίου. Και τα δύο δεν εξασφαλίζονται για τον Τζ. Α.» (2).

Άλλες εποχές, άλλη διανόηση!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ιούνιος του 1925, στην κορυφή της λιόφυτης νησίδας Μαδουρή κοντά στη Λευκάδα, ο Άγγελος Σικελιανός απαγγέλει τον περίφημο «Αστραπόγιαννο» και την «Ωδή στον Βαλαωρίτη», επ΄ ευκαιρία των εκατό χρόνων από τη γέννηση του «βάρδου της Μαδουρής» Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (1824-1879). Στο φιλολογικό μνημόσυνο του Λευκαδίτη ποιητή, κάτω από τις πυκνές δεντροφυλλωσιές, διακρίνονται ακόμα ο Κωστής Παλαμάς, που και αυτός απήγγειλε ποιήματα του Βαλαωρίτη, καθώς και ο μετέπειτα πατριάρχης Αθηναγόρας, τότε Μητροπολίτης Κέρκυρας. Ήταν ακόμα η εποχή που ποιητές του διαμετρήματος ενός Παλαμά ή ενός Σικελιανού δεν αισθάνονταν μειονεκτικά απαγγέλλοντας στοίχους του «μεγαλοϊδεάτη» Βαλαωρίτη, που μέσα στο «κλίμα το ρωμαντικό» της εποχής του μάχονταν σθεναρά τον «μικροελλαδισμό», άλλοτε σαν ποιητής και άλλοτε σαν πολιτικός. 

Φέτος συμπληρώθηκαν 140 χρόνια από το θάνατο του «επικού ποιητή του αρματολισμού», η ποίηση του οποίου αντανακλούσε την «μεγαλοϊδεατική εθνική ιδεολογία» του 19ου αιώνα.

ΙΙ. Φωτεινός (Ἆσμα Πρῶτον. Φωτεινὸς ὁ Ζευγολάτης) [ἀπόσπασμα]

ΦΩΤΕΙΝΟΣ - Πάρ᾿ ἕνα σβῶλο, Μῆτρο,
καὶ διῶξ᾿ ἐκεῖνα τὰ σκυλιά, ποὺ μοῦ χαλοῦν τὸ φύτρο.
Ὁ χερουλάτης ἔφαγε τ᾿ ἄχαρα δάχτυλά μου
καὶ στὴν ἀλετροπόδα μου ἐλυῶσαν τὰ ἥπατά μου.
Δυὸ μῆνες ἔρρεψα ἐδεδῶ, ἐσάπισα στὴ νώπη
μ᾿ ἀρρώστια, μὲ γεράματα! Βάσανα, νήστεια, κόποι
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔρμο τὸ ψωμί! Καὶ τώρα ποὺ προβαίνει
σγουρό, χολάτο ἀπὸ τὴ γῆ, ποὺ πρὶν τὸ φᾶν χορταίνει
τὰ λιμασμένα μου παιδιά, νὰ τὸ πατοῦν ἐμπρός μου
μὲ τόση ἀπίστευτη ἀπονιὰ οἱ δυνατοὶ τοῦ κόσμου!...
Ἐξέχασες καὶ δὲ μ᾿ ἀκοῦς;... ἐσένα κράζω, Μῆτρο,
διῶξε, σοῦ λέγω, τὰ σκυλιά, ποὺ μοῦ χαλοῦν τὸ φύτρο...

ΜΗΤΡΟΣ - Εἶναι τοῦ Ρήγα, δὲν κοτῶ... Γιὰ κύτταξ᾿ ἐκεῖ πέρα
νὰ ἰδῇς· τί θρῶς ποὺ γίνεται, τί χλαλοή, πατέρα!

ΦΩΤΕΙΝΟΣ - Τί Ρήγας, τί Ρηγόπουλα! εἶν᾿ ὁ καινούριος κύρης,
ποὺ πλάκωσε μὲ ξένο βιὸ νὰ γένῃ νοικοκύρης.
Παληόφραγκοι, ποὺ πέφτουνε σὰν ὄρνια στὰ ψοφίμια,
ἐκεῖνοι πάντα κυνηγοὶ καὶ πάντα ἐμεῖς ἀγρίμια.
Καὶ σὺ τοὺς τρέμεις, βούβαλε! Παιδὶ μὲς στὴ φωτιά σου,
ποὺ τρίβεις στουρναρόπετρα μ᾿ αὐτὰ τὰ δάχτυλά σου,
πὤχεις τετράδιπλα νεφρὰ καὶ ριζιμιὸ στὰ στήθια,
τοὺς βλέπεις καὶ σὲ σκιάζουνε! Ὁ δοῦλος, εἶν᾿ ἀλήθεια,
λίπο ποτάζει μοναχά, ψυχὴ κ᾿ αἷμα δὲν ἔχει. [...]

Γερμανική αστάθεια, ευρωπαϊκή αναταραχή

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Μετά την «απρόσμενη» χθεσινή εκλογή (από τη βάση του κόμματος) της νέας σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας στην Γερμανία (υπό τον Norbert Walter-Borjans και της Saskia Esken), όλα δείχνουν ότι το σοσιαλδημοκρατικό «μεθυσμένο καράβι» των τελευταίων ετών μπατάρει πλέον επικίνδυνα. Αυτή τη φορά προς τα πολύ «αριστερά», αλά Κόρμπιν, με προφανή τον κίνδυνο της παραπέρα συρρίκνωσης του SPD, ακόμα και του ιστορικού αφανισμού του, 156 χρόνια από την ίδρυσή του.

Μια εξέλιξη που αφήνει πεδίο «δόξης λαμπρό» στους εκτός πραγματικότητας Πράσινους παγκοσμιοποιητές να υποκαταστήσουν το κόμμα των Μπραντ και Σμιτ σαν λαϊκό κόμμα και φέρνει πιο κοντά στην πολιτική έξοδο την κα Μέρκελ, που μπορεί στα 14 χρόνια της καγκελαρίας της ν΄ αποδείχτηκε συχνά «εφτάψυχη γάτα», όμως τώρα, ήδη αποδυναμωμένη, βλέπει το τέλος να πλησιάζει πριν την ώρα του. Μετά τις σαφείς διαφοροποιήσεις Μακρόν σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα (ΝΑΤΟ, μεταναστευτικό, διεύρυνση Ε.Ε. , Ρωσία, Τουρκία κ.α.), την αμερικανική οπισθοχώρηση, το επικείμενο Brexit, την ενδυνάμωση της αντιπαγκοσμιοποιητικής «λαϊκής δεξιάς» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα εκβιαστικά «παιχνίδια» της Τουρκίας και το «άλυτο» μεταναστευτικό, το νέο «χτύπημα» θα είναι η διάλυση του Μεγάλου Συνασπισμού (CDU-CSU-SPD) – αναπόφευκτη για τους περισσότερους αναλυτές τις επόμενες εβδομάδες. Η παγκόσμια πολιτική αστάθεια χτυπά ήδη και την πόρτα της Γερμανίας με επιπτώσεις για όλη την Ευρώπη. Μια πιθανή εξέλιξη που αφορά άμεσα και την Ελλάδα, με το μεταναστευτικό στα ύψη, τους ακραίους κατευναστές να κυριαρχούν ομόθυμα στην πολιτική της τάξη και την Τουρκία να δημιουργεί ανενόχλητη νέα δεδομένα υπέρ της. Ζητούνται ηγέτες που μπορούν να σταθούν στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων.

Έρχεται «νέος» διχασμός;

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς ανησυχεί μήπως η χώρα ξαναζήσει αυτό για το οποίο σαν έθνος είμαστε «πολύ επιρρεπείς» (1*). Έναν νέο διχασμό. Αυτή τη φορά για την επέτειο από τα 200 χρόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας – και μάλιστα μέσα σε περιβάλλον «αφόρητα τοξικό».

Χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στην απαράδεκτα μονομερή Επιτροπή «Ελλάδα 2021» των Μητσοτάκη-Αγγελοπούλου ή στα 31 πρόσωπα που την συγκροτούν (σχεδόν όλα της εθνομηδενιστικής αντίληψης), διαισθάνεται ότι αυτή η υπόθεση,όπως την οραματίζονται οι ελληνικές ελίτ, με τη «Νέα Πατριδογνωσία» (Γ. Αγγελοπούλου), τον «ιστορικό αναθεωρητισμό» (Αν. Λιάκος), «την εθνική μετάλλαξη» (Στ. Καλύβας (2**) και τη «γερή δόση αυτογνωσίας χωρίς … φαντασιακούς μύθους» (Α. Παπαχελάς),είναι όντως «πολύ μεγαλύτερη από πρόσωπα και κυβερνήσεις». Γι αυτό και δεν πρόκειται να περάσει «Αβρόχοις ποσίν» από τον ελληνικό λαό (3**).Όμως, ποιον νέο «εμφύλιο» για το 1821 φοβάται ο κ. Παπαχελάς όταν ο διχασμός, για τον προσεκτικό παρατηρητή της Ιστορίας υπάρχει ήδη εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα για να μην πάμε στην απαρχή της νεοελληνικής κρατικής οντότητας; Τι άλλο συμβαίνει σήμερα στο μεταναστευτικό, στο σκοπιανό, στο κυπριακό, στις έννοιες της πατρίδας, του έθνους, της παράδοσης, της ταυτότητας, στον παγκοσμιοποιητικό «οδοστρωτήρα», γενικά στις απόψεις για το μέλλον της χώρας; Από τη μια πλευρά του «μετώπου» η ελίτ και το μεγαλύτερο μέρος της διανόησης μαζί με τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα και από την άλλη η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Απέναντι στη «νέα πατριδογνωσία» των ελίτ!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μπορεί η λίστα των 31 προσωπικοτήτων που συγκροτούν την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του ΄21 να θυμίζει «ψηφοδέλτιο επικρατείας» του διακομματικού «σημιτικού εκσυγχρονισμού». Το βέβαιο όμως είναι πως τους επόμενους μήνες το ήδη 20χρονο εγχείρημα της αποδομητικής «νέας ιστορίας» θα εντατικοποιηθεί σε επίπεδο χιονοστιβάδας. Οι εκπρόσωποι του εθνομηδενισμού, παρότι ελάχιστη μειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά που κυριαρχούν στις ελληνικές ελίτ και στην πολιτική τάξη της χώρας, θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τη «νέα πατριδογνωσία» της κας Αγγελοπούλου, καθώς ελέγχουν το δημόσιο διάλογο, δημιουργούν πρότυπα, εξαγοράζουν συνειδήσεις, επιβάλλουν πολιτικές και κυρίως έχουν άφθονα και ποικίλα μέσα.

Αναμένεται πως δύο από τα πιο αγαπημένα θέματα της «νέας πατριδογνωσίας» θα είναι το ζήτημα του Κρυφού Σχολειού και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄. Τεκμηριωμένες απαντήσεις στη βάση εκατοντάδων πηγών και στα δύο αυτά θέματα υπάρχουν στα δύο βιβλία του Γιώργου Κεκαυμένου (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις) : «ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», (2012), και «Ο Γρηγόριος Ε’ και η επανάσταση του ΄21», (2019).

Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι απέναντι σε αυτή τη θεσμοθετημένη επιτροπή των ελληνικών ελίτ να υπάρξει διάλογος με ανάλογες εκδηλώσεις και εκδόσεις από την πλευρά του δημοκρατικού πατριωτισμού. Και ας υστερεί κατά κράτος σε υλικά μέσα και επικοινωνιακή προβολή. Είναι χρέος και καθήκον!

Όταν «μιλά» η Ιστορία.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1989, σχεδόν απρόσμενα αλλάζει πορεία η νεώτερη ιστορία της Γερμανίας, που μέχρι τότε - και για 28 ολόκληρα χρόνια - τη στοίχειωνε το «Τείχος του Αίσχους».

Σήμερα, ακριβώς 30 χρόνια μετά, εκδηλώσεις, πανηγυρικοί, εκδόσεις, τοκ σόου, αφιερώματα, εκθέσεις κ.ο.κ. συνθέτουν το επετειακό κλίμα της ιστορικής ημέρας που η Γερμανία, με τη σύμφωνη γνώμη των τεσσάρων ηγετών των κατοχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία), μετατράπηκε χωρίς να πέσει τουφεκιά ξανά σε δεσπόζουσα Κεντρική Δύναμη της Ευρώπης.

Άραγε μέσα σε αυτήν την αισιόδοξη ατμόσφαιρα θα ακούστηκε κάπου πως υπάρχει ένα κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που το διασχίζει εδώ και 45 χρόνια το τελευταίο «Τείχος του Αίσχους» στην Ευρώπη; Απίθανο φαίνεται ! … Εδώ άλλωστε ακόμη «κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας τον χαμό ….»

Η αναγνώριση ενός ήρωα που άργησε 80 χρόνια.

Φωτό 1. Η έκρηξη της βόμβας έγινε στις 8 Νοεμβρίου 1939, στις 9.20 μ.μ., μόλις 13 λεπτά μετά την αποχώρηση του Χίτλερ και των ηγετών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος από τη μπυραρία του Μονάχου Bürgerbräukeller. Οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 60 τραυματίστηκαν.

Φ. 2. Όταν σχεδόν ολόκληρη η γερμανική κοινωνία βρίσκονταν στοιχισμένη πίσω από τον Χίτλερ μέχρι το «πικρό τέλος» του 1945, βρέθηκε ένας πραγματικός πατριώτης, που θέλησε μόνος του να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Ο άσημος επιπλοποιός Γκέοργκ Έλσερ.

Φ. 3. Ο άνθρωπος που για μόνο 13 λεπτά δεν έγινε ο μεγαλύτερος τυραννοκτόνος της ιστορίας. Μια δολοφονική απόπειρα που πιθανώς θα σταματούσε τον Β΄Π.Π. στο ξεκίνημά του.

Φ. 4. Η δολοφονική απόπειρα έγινε σε μια αίθουσα όπου από το 1933 κάθε χρόνο στις 8 Νοεμβρίου «οι παλιοί αγωνιστές» ναζί γιόρταζαν το αποτυχημένο πραξικόπημά τους, του 1923 που οδήγησε τον Χίτλερ στη φυλακή, όπου και έγραψε το «Αγών μου».

Ο Τζ. Σόρος και οι ΜΚΟ

Απόσπασμα από το άρθρο του Βασίλη Στοϊλόπουλου Ο Τζ. Σόρος και ο θαυμαστός κόσμος των ΜΚΟ που δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 104. 

Οι θέσεις του Σόρος για το προσφυγικό

Oι απόψεις του Σόρος για την «ευρωπαϊκή» αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος παρουσιάστηκαν εκτενώς πέρυσι, με την έναρξη της προσφυγικής κρίσης, σε δική του ιστοσελίδα (1) και κατόπιν δημοσιεύθηκαν στη γερμανική συντηρητική εφημερίδα die Welt (2). Σύμφωνα με ορισμένες από αυτές, η Ευρώπη θα έπρεπε να δέχεται «ετησίως μέχρι και ένα εκατομμύριο πρόσφυγες» (εκ των πραγμάτων, ως επί το πλείστον νεαρούς μουσουλμάνους), όμως αυτό που για τον Σόρος αποτελεί conditio sine qua non για την επιτυχία του όλου προσφυγικού εγχειρήματός του είναι «οι πρόσφυγες να πηγαίνουν εκεί που οι ίδιοι επιθυμούν και εκεί όπου είναι ευπρόσδεκτοι». Σε κάθε πρόσφυγα θα χορηγείται από τις χώρες υποδοχής μεταναστών το ποσό των 15 χιλιάδων ευρώ (επιπλέον κοινωνικές παροχές (3)), ενώ οι χώρες που συνορεύουν με εστίες πολέμων και δέχονται πρόσφυγες θα επιδοτούνται με ένα πόσο της τάξης των 8-10 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, χωρίς να αποσαφηνίζει συγκεκριμένα την πηγή χρηματοδότησης του «οράματός» του. Η απονομή ασύλου θα γίνεται ενιαία για όλη την Ευρώπη και θα υπάρχει ευρωπαϊκός έλεγχος των συνόρων. Η νομική διαφοροποίηση μεταξύ πρόσφυγα, οικονομικού μετανάστη κ.λπ. θα καταργηθεί, όπως και η δυνατότητα των κρατών να προστατεύουν μόνα τους τα σύνορά τους. Προκειμένου δε να μην υπάρχει «πανικός» στο «ταξίδι (sic) των μεταναστών» («migration journey») θα καθιερωθούν τα λεγόμενα «safe channels», ανάλογα με τις ανθρωπιστικές διόδους σε περιοχές πολεμικών συγκρούσεων.
Σημαντικό μέρος των παραπάνω θέσεων είναι ήδη πραγματικότητα ή δρομολογούνται, όπως δείχνουν τα γεγονότα, τουλάχιστον από το περσινό καλοκαίρι (4). Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το ευρωτουρκικό σχέδιο Μέρκελ-Ερντογάν για την αντιμετώπιση της «προσφυγικής κρίσης», που είναι δημιούργημα της δεξαμενής σκέψης European Stabillity Initiative (ESI) (5). Μιας πρωτοβουλίας που χορηγός της είναι ο Σόρος και διευθυντής της ο Γκέραλντ Κνάους, σύμβουλος της Γερμανίδας καγκελαρίου σε προσφυγικά θέματα.

Το δίκτυο ΜΚΟ που επηρεάζει ο Σόρος

Στο Ζάλογγο, «πολλά γυναικόπαιδα, ΑΠΩΘΟΥΜΕΝΑ κατακρημνίζονται»!!!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Έτσι περιγράφεται «ο χορός του Ζαλόγγου» στη χθεσινή έκδοση (ένθετο) του ΒΗΜΑΤΟΣ με τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 1770-1871», (τόμος 1 /Β΄) από την πανεπιστημιακό Βάσω Ψιμούλη. Και να τι γράφει για το Κούγκι: «Την ίδια ημέρα, 16 Δεκεμβρίου 1803, πρέπει να χρονολογηθεί και η ανατίναξη του καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.»

Δύο μόνο παραδείγματα από την ακαταπόνητη προσπάθεια «απομυθοποίησης» της ελληνικής ιστορίας από την αποδομητική σχολή των «νέων ιστορικών» που χτίζοντας τα τελευταία χρόνια το δικό της αφήγημα θέλει να μας επιβάλει και το πότε διαμορφώθηκε η ελληνική εθνική συνείδηση: «Στο ΛΥΚΑΥΓΕΣ του 19ου αιώνα, σε συνθήκες διαμόρφωσης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, …..» (Β. Ψιμούλη).

Για όσους δεν το γνωρίζουν, τέτοιες απόψεις κυριαρχούν πλέον σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στις αρχισυνταξίες (βλ. ΣΚΑΪ), στους εκδοτικούς οίκους και στις επιφυλλίδες των κυριακάτικων εφημερίδων (βλ. ΒΗΜΑ, «νέες εποχές»). Συγχρόνως όμως διαπερνά, οριζοντίως και καθέτως, όλο το κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και τις παρέες των περισσότερων διανοουμένων.

Πριν μερικά χρόνια ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς έγραψε μια μελέτη («Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2011) καταρρίπτοντας όλες τις εθνοαποδομητικές απόψεις της κας Β. Ψιμούλη που περιλαμβάνονταν στο βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες» (Εστία, 2006). Όμως φαίνεται στην Ελλάδα πως «ο βιασμός των ιστορικών στοιχείων» συνεχίζεται σταθερά και αμετάβλητα, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Γι αυτό κι ενόψει της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 θα δούμε πολλές εκδοτικές προσπάθειες «απομυθοποίησης», αρχής γενομένης από την ίδια την 25η Μαρτίου και το κρυφό σχολειό. Άλλωστε, η επιλογή της κας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ως επικεφαλής της επιτροπής εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 τα λέει ΟΛΑ.

Διαβάστε σχετικά:

Τι επιδιώκουν οι αποδομητές των «εθνικών μύθων»

Αφιέρωμα στην προετοιμασία του 1821 – Σούλι και Σουλιώτες (βίντεο)

Βάσω Ψιμούλη, «Το Ζάλογγο της πατριδογνωσίας»

Κρείττον σιγάν, μια ανταπάντηση στη Β. Ψιμούλη

«Ο χορός του θανάτου»

Παρατημένες πληγές στο ελληνικό τοπίο!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Όντως επιβλητικό το παρατημένο, ξεχασμένο και ετοιμόρροπο εργοστάσιο στα μεταλλεία Κίρκης στη Θράκη («Ο θησαυρός της Θράκης»), μέσα σ’ ένα εξαιρετικά όμορφο τοπίο κοντά στην Αλεξανδρούπολη. Γύρω του βρίσκονται τεράστιοι σωροί οξειδωμένων εξορυκτικών αποβλήτων (σκωρίες, στείρα κ.α.) και σκόνη από τοξικά υλικά με εντυπωσιακά υψηλές συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων που διασκορπίζεται μέσω των ανέμων στο περιβάλλον. Παρά δίπλα, επικίνδυνα απόβλητα εμπλουτισμού, άλλοτε χύμα, άλλοτε μέσα σε πρόχειρες λεκάνες απόθεσης (οκτώ συνολικά). Παρατημένες λεκάνες τελμάτων που διαφεύγουν σε παρακείμενα ρέματα και ύστερα εκβάλλουν κοντά στη θάλασσα της Αλεξανδρούπολης. Χρόνια τώρα. Το κυάνιο που χρησιμοποιήθηκε χωρίς κρατική άδεια είχε επιπτώσεις στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία των εργαζομένων και κατοίκων της περιοχής, μέχρι που έκλεισε κι ερημώθηκε το εργοστάσιο.

Τα έργα αποκατάστασης των ρυπασμένων περιοχών του περιβάλλοντα χώρου του Μεταλλείου Κίρκης και η διαμόρφωση ελεγχόμενου χώρου απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων είναι επιβεβλημένα – και έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Φαίνεται όμως πως έφτασε η ώρα ….έστω και τώρα!

«Εκείνος που έχει σίδερο, έχει και ψωμί.»

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ο σιδεράς του χωριού Πρεδάππιο στην επαρχία Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας και φλογερός επαναστάτης Alessandro, όταν γεννήθηκε ο γιος του, στις 23 Ιουλίου του 1883, του έδωσε τρία ονόματα σοσιαλιστών επαναστατών : Benito, Amilcare, Andrea. Το πρώτο ήταν το όνομα του μεγάλου μεταρρυθμιστή προέδρου του Μεξικού Benito Juarez, το δεύτερο ήταν ενός από τους πιο γνωστούς αναρχικούς εκείνης της εποχής, του Amilcare Cipriani και το τρίτο ήταν από τον πρώτο σοσιαλιστή βουλευτή της Ιταλίας, τον Andrea Costa. Όταν ο νεαρός μεγάλωσε θεωρούσε τον Καρλ Μαρξ σαν «τον μεγαλύτερο όλων των θεωρητικών του σοσιαλισμού», υποστήριζε τις «προοδευτικές» θέσεις του Γάλλου φιλοσόφου Τζωρτζ Σορέλ και ο ίδιος ανήγαγε την επαναστατική βία σε υψηλότερη μορφή πολιτικής. Πολύ γρήγορα οι σύντροφοί του τον χαρακτήριζαν «νέο Μαρά», που θέλει με ορμή ν΄ ανάψει «τον ιερό πόλεμο του προλεταριάτου»

Όταν το καλοκαίρι του 1914 ξεκινούσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Benito Amilcare Andrea ήταν ήδη διευθυντής του επίσημου οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας «Αβάντι», που προωθούσε την «προλεταριακή ενότητα» και ήταν υπέρ της ιταλικής ουδετερότητας και κατά του Μεγάλου Πολέμου – όταν όλα τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης είχαν πιο «πατριωτική άποψη». Όταν μάλιστα κατελήφθη το Βέλγιο από τους Γερμανούς έγραφε στο «Αβάντι» : «Μας προσκαλούν να χύσουμε τα δάκρυά μας για το μαρτυρικό Βέλγιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αισθηματική φάρσα σκηνοθετημένη από τη Γαλλία και το Βέλγιο. Αυτές οι δύο καμόρες θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν την παγκόσμια ευπιστία. (…) Εμείς έχουμε καθήκον να εξεγείρουμε την εργατική τάξη εναντίον αυτών όλων.»

Και αυτόν τον «νάρκισσο», με τις «μυστηριώδεις» σχέσεις ανά την υφήλιο, θέλουν κάποιοι - με κάθε τρόπο - να τον δουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ένα «μαρξιστικό κλόουν σε κουστούμι Δον Κιχώτη»!

Η ρητορική του για το μεταναστευτικό θυμίζει κάτι από τα σχετικά κείμενα του Τζωρτζ Σόρος : “Cross Border”, “grass roots”, «Τρίτη Εναλλακτική», «Πανευρωπαϊσμός». 

Συμπεριφέρεται σαν όλους εκείνους τους ωραιοπαθείς «ιμάντες» της παγκοσμιοποίησης που θέλουν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν τη δική τους Νέα Τάξη, προσποιούμενοι τον «μαρξιστή». Και ως γνήσιος «Πανευρωπαϊστής» εμφορείται από το ψευτοδίλημμα: «Ή θα σώσουμε την Ευρώπη εγκαταλείποντας την εθνική κυριαρχία, ή όλη η Ευρώπη θα καταρρεύσει». 

Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι παράδοξο που στήριξε ολόθερμα την μερκελική πολιτική των ανοιχτών συνόρων δηλώνοντας στη Deutsche Welle τον Οκτώβριο του 2015 : 

«Σαν Ευρωπαίος, είμαι υπερήφανος για την πιστή σε αξίες στάση της καγκελαρίου Μέρκελ στο προσφυγικό πρόβλημα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πόσο λανθασμένη είναι η κριτική κατά της Γερμανίας σαν πηγή των ευρωπαϊκών προβλημάτων, που δεν είναι μόνο στην Ελλάδα πολύ διαδεδομένη, αλλά και στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ισπανία.
 Πιστεύω ότι η στάση της Άγκελα Μέρκελ μπορεί να είναι ένας προάγγελος καλών πραγμάτων για την Ευρώπη. Όταν κάποιος χτυπά τις κλειστές σου πόρτες, που είναι τραυματισμένος και πεινά, τότε έχεις την ηθική υποχρέωση – και πιστεύω ότι η καγκελάριος Μέρκελ το καταλαβαίνει – ν΄ ανοίξεις την πόρτα και να τους φέρεις μέσα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε ν’ αποδείξουμε ξανά τον ευρωπαϊκό μας ουμανισμό». 

Δύο μήνες αργότερα εξομολογήθηκε μάλιστα στο περιοδικό Stern ότι αν ήταν Γερμανός θα ψήφιζε Μέρκελ. Και αυτόν τον «νάρκισσο», με τις «μυστηριώδεις» σχέσεις ανά την υφήλιο, θέλουν κάποιοι - με κάθε τρόπο - να τον δουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο κατήφορος συνεχίζεται.