Ένας χρήσιμος (για να καταλάβουμε) βλάκας

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Ο Επίτροπος Γιοχάνες Χαν, ένας ακριβοπληρωμένος ηλίθιος, άλλο ήθελε να πει και άλλο είπε – πλην όμως γλώττα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει. Καθ’ ότι στο μυαλουδάκι αυτού του φιρφιρίκου οι μετακινήσεις των συνόρων δεν είναι και κάτι το αδιανόητο,

ιδιαιτέρως όταν αυτά τα σύνορα αφορούν τα παιδιά των κατώτερων θεών που έχουν πρόσβαση έως τον έκτο όροφο των Εταιρειών, ποτέ στον εικοστό δεύτερο ή τον εικοστό τρίτο.

Ο Επίτροπος Γιοχάνες Χαν δεν συνιστά πρόβλημα ως ένας ηλίθιος, συνιστά όμως πρόβλημα για όλους μας το πλήθος των ηλιθίων που αποτελούν την πλειονότητα της Ενωσιακής Γραφειοκρατίας. Ακριβοπληρωμένοι ηλίθιοι, πρόθυμοι να εκτελούν εντολές δολοφόνων. Κάτι θα έχει πάρει το αυτί του Γιοχάνες για ανακατατάξεις στα Βαλκάνια κι αμόλησε τη χοντράδα του. Άλλωστε

τα λεπτά θέματα εκφράζονται καλύτερα με χοντράδες όπως αυτή που αμόλησε ο κ. Ερντογάν περί Τουρκικής μειονότητας στη Θράκη ή η (διευθυνόμενη) ηλιθιότης Τσίπρα που επέτρεψε στους «Μακεδόνες» να λειτουργούν στο εξής ως θρυαλλίδα εθνικισμών στη Βαλκανική, στην

κατεύθυνση της «αναδιάταξης» των συνόρων που λέει ο κ. Γιοχάνες Χάχας Χαν, που απειλεί ο κ. Ερντογάν, που φιλοδοξεί η Αλβανία, που απεργάζεται η Γερμανία (κατασκευάστρια χώρα της Κροατίας, της Σλοβενίας κ.ά.) κι έχουν πάντα στα υπ’ όψιν οι ΗΠΑ (απ’ το Δυρράχιο έως το Ντιγιαρμπακίρ). Συνεπώς

τις βλακείες του Γιοχάνες, μόνον το ίδιο βλάκες μπορούν να υποτιμούν, εξ ου και οι εξυπνακισμοί της κυβέρνησης γύρω (και) απ’ αυτό το ζήτημα. Ζούμε στην εποχή

του ακροδεξιού αναθεωρητισμού (και της φασιστικής νεκρανάστασης). Οι χοντράδες του Τραμπ ότι θα διαλύσει το ΝΑΤΟ τραβάνε αυτή τη θανατηφόρα Συμμαχία ακόμα πιο δεξιά. Το «αντισύστημα» Τραμπ τραβάει ακόμα πιο δεξιά το έκπαλαι δεξιό σύστημα και ενισχύει ακόμα περισσότερο τα απάνθρωπα χαρακτηριστικά της νεοφιλελεύθερης δικτατορίας σε παγκόσμια κλίμακα,

βγάζοντας ταυτοχρόνως στην επιφάνεια το βάθος των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (με αύξουσα την πρόοδο των θερμών πολέμων παντού).

Έστι Δίκης οφθαλμός

4.7.2018 / ΣΤAΘΗΣ Σ.

Μικρή παρένθεση. Έγραψε προχθές ο παλιός σύντροφος και φίλος Γιάννης Μηλιός στα «Νέα» (πράγμα που κατά τους τιμητές εκ του προχείρου που ενδημούν ή ενεδρεύουν σε καθιδρύματα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών» τον καθιστά άνθρωπο του κ. Μαρινάκη) ένα κείμενο για μια εξέγερση στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη το 1363. Όταν Βενετσιάνοι Καθολικοί και Ορθόδοξοι Βυζαντινοί, ευγενείς και οι μεν και οι δε, συνασπίσθηκαν σε εξέγερση εναντίον της Βενετίας και προχώρησαν στην ανακήρυξη της βραχύβιας Δημοκρατίας του Αγίου Τίτου.

Εξ αυτού του παραδείγματος (υπάρχουν χίλια ακόμα τέτοια) ο φίλος Μηλιός βγάζει δύο συμπεράσματα, το ένα χρήσιμο για το άλλο: Πρώτον, ότι αυτό το περιστατικό μπορεί να σημαίνει ότι η Ενετική ταυτότητα των Καθολικών εξεγερμένων και η Βυζαντινή ταυτότητα των Ορθόδοξων εξεγερμένων θα μπορούσαν να έχουν συνθέσει (ή συνέθεσαν) μια νέα εθνική ταυτότητα, εκείνη των Κρητών. Δεύτερον, κάτι τέτοια είναι που αποδεικνύουν κατά τον Γιάννη Μηλιό, ότι η τρισχιλιετής συνέχεια του Ελληνισμού είναι μύθος.

Κατ’ αρχάς, δεν φαίνεται να περνάει απ’ το μυαλό του φίλου Μηλιού, ότι η εν λόγω εξέγερση θα μπορούσε να ήταν, όπως και ήταν, μια (ταξική) απόπειρα των Δυνατών της Κρήτης να απαλλαγούν από την αφαίμαξη της Μητρόπολης (εν προκειμένω της Βενετίας, που θα μπορούσε να είναι η Κωνσταντινούπολη – αν είχε ακόμα την ισχύ). Κατά τα υπόλοιπα «ταυτοτικά», το παράδειγμα του Γιάννη απλώς αιωρείται ακατανόητο.

Για να γίνει κατανοητό το αίολο του παραδείγματος, ας πάμε λίγα χρόνια μετά το 1363, όταν οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν την τελευταία Βυζαντινή κτήση στην Ανατολία, τη Φιλαδέλφεια. Σε αυτήν την επιχείρηση οι Οθωμανοί εξανάγκασαν τον δυστυχή Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης να συνδράμει τους Μουσουλμάνους με Βυζαντινά στρατεύματα.

Μήπως η από κοινού δράση των Μουσουλμάνων Οσμανλήδων και των Ορθόδοξων Βυζαντινών δημιούργησαν μια νέα εθνική ταυτότητα στα πέριξ της Φιλαδέλφειας;

Αν ναι, ακόμα την αναζητά ο Λίβινγκστον.

Δημοκρατία και Δημογραφία

Από Στάθης Σταυρόπουλος

Ενίοτε η δημοκρατία είναι η δημογραφία της. Ιδιαιτέρως όταν η δημοκρατία παρουσιάζει απίσχναση και η δημογραφία το ίδιο. Για την Ελλάδα ο Τουργκούτ Οζάλ συνήθιζε να λέει ότι «το πρόβλημα (μας) θα το λύσει το δημογραφικό (τους)».

Η sui generis δημοκρατία της Σπάρτης εξαερώθηκε λόγω λειψανδρίας, ενώ η άγρια ολιγαρχική Ρώμη διαχύθηκε (στη Δύση) μέσα στους νέους πληθυσμούς που μπόρεσε να εκρωμαΐσει και να μην εκρωμαΐσει. Εξαθλιωμένοι οι πληθυσμοί (έθνη και λαοί) της Μέσης Ανατολής πρώτα και της Ανατολίας ύστερα, από τη βυζαντινή υπερφορολόγηση, προσχωρούσαν κατά μάζες στο μουσουλμανικό σύστημα της δεκάτης. Βρίθει αναλογιών με το σήμερα η Ιστορία, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να καταφεύγει κανείς στην ερμηνεία τους, διότι η ιδεολογική τρομοκρατία παραμονεύει. (Ένα ακόμη πρόβλημα για τις δημοκρατίες εκτός από την έκπτωση των θεσμών είναι και η δικτατορία των ηλιθίων). Δηλαδή των βαλτών. Διότι για τον βαλτό δεν υπάρχει καλύτερο όχημα απ’ τον ηλίθιο.

Η Ελλάδα σήμερα δημογραφικώς αιμορραγεί. Δεν είναι μόνον οι νέοι που ξενιτεύονται, είναι και το γεγονός ότι η κρίση έχει μειώσει δραστικά τις γεννήσεις. Προσέτι η μετανάστευση των νέων αφορά στο πιο μορφωμένο ή παραγωγικό δυναμικό (περίπου 50.000 ετησίως) που μάλλον φεύγει (και θα συνεχίσει να φεύγει) διαπαντός. Είναι δηλαδή μια μετανάστευση αποδομητική της δημοκρατίας.

Ταυτοχρόνως, η Ελλάδα δέχεται προσφυγικές πιέσεις τις οποίες ούτε δύναται να διαχειρισθεί ανθρωπιστικώς ούτε να ενσωματώσει λειτουργικώς. Τα γκέτο, τα πιθανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανεξέλεγκτη και διαβρωτική διάχυση κυνηγημένων ψυχών μέσα στον κοινωνικό ιστό προβάλλουν απειλητικές εκδοχές στον ορίζοντα.

Επί πολλά χρόνια τώρα η χώρα ταλανίζεται από ιδεολογήματα περί το προσφυγικό (αλλά και την ταυτότητά της) επωφελή μόνον για όσους κάνουν μπίζνες με αυτό το πρόβλημα. Μπίζνεςβοθρώδεις και φρικτές.

Κανονικότητα, μεγάλη φτωχομάνα

Του Στάθη

Δυσπραγεί η φουκαριάρα η Γερμανία με τους πρόσφυγες. (Επίσης δεν μπορεί να χωνέψει τα 2,9 δισ. που έχει βγάλει ώς τώρα απ’ την ελληνική κρίση). Να μη διευκολύνει λοιπόν ο Τσίπρας τη φράου Μέρκελ παίρνοντας πίσω μερικούς πρόσφυγες (που απλώς πέρασαν απ’ την Ελλάδα οι δυστυχείς προσδοκώντας να φθάσουν στους καπιταλιστικούς παραδείσους της Εσπερίας) – αυτής της ίδιας της Εσπερίας που τους ξεπατώνει, τους ξεσπιτώνει, τους σκοτώνει (και στις πατρίδες τους και καθ’ οδόν) και εν τέλει τους σκλαβώνει στις φάμπρικες και τα γκέτο. Πλην όμως ο Τσίπρας

αποδεικνύεται ο πιο ταλαντούχος θεληματάρης όλων των εποχών! Εκεί που λες ότι το έχει τερματίσει με την «καθαρή έξοδο»

με το μήκος του χρέους

με την καθιέρωση της Εποπτείας

και με το Σκοπιανό

εκεί που λες ότι έχει πιάσει πάτο με τα περί Αποστασίας, τσακ τραβάει απ’ το μανίκι το εφτά μπαστούνι του προσφυγικού! Ασσίκης! Τι πρόβλημα άραγε να είναι η επιστροφή 100-150 προσφύγων στους δυσώδεις βάλτους των ελληνικών χοτ-σποτ; Έτσι ξεκινάει πάντα ο Τσίπρας: αναφέρεται στην κορυφή του παγόβουνου κι ύστερα το παγόβουνο μας σκίζει στα δύο, όπως τον Τιτανικό.

Σιγά που θα ’πιανε κουβεντολόι ο Τσίπρας με την κυρία Μέρκελ για τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Το προσφυγικό όμως έχει ψωμί, έχει ψαχνό, είναι μεγάλη Μπίζνα. Κάργα ΜΚΟ και κάργα διασπορά χρήματος από το ίδιο κράτος σε ημέτερους και λοιπά πελατάκια. Το μισό συριζοπλαγκτόν της χώρας διατρέφεται απ’ το προσφυγικό. Και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο εμπόριο ψυχών και σωμάτων με την πραγματική αλληλεγγύη και το φιλότιμο. 

Ως φαίνεται, και να μην υπήρχε ο Τσίπρας οι Δυτικοί θα έπρεπε να τον εφεύρουν. Μεγάλος μεταρρυθμιστής, επινόησε νέα μέτρα και σταθμά, το μήκος του χρέους πλέον δεν θα μετράται σε χιλιόμετρα αλλά σε αγγούρια. Όσο για την Εποπτεία 

ούτε ο Μεγάλος Αδελφός έτσι! Πιο αριστερά παθαίνεις ιλαρά. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά, Εποπτεία, χρέος, Σκοπιανό, καθαίρεση της πολιτικής, προσφυγικό, αποτελούν ένα «σχέδιο»! Βεβαίως και πρόκειται περί σχεδίου. Των Δυνατών. Εγχώριων και ξένων. Δεν είναι ζήτημα συνωμοσιολογίας αλλά πολιτικής, πολιτικής υποταγμένης στην οικονομική δικτατορία.

Αυτό που φαίνεται γκροτέσκ (το να περιστρέφεται η πολιτική ζωή γύρω από τα δίδυμα όπως οι Καμμένος - Δανέλης ή γύρω από μπαρούφες που απειλούν τη ζωή του κ. Κοτζιά) είναι η πραγματικότητα που περιέγραψε ο Γκορ Βιντάλ παρατηρώντας την εποχή του Κλίντον και του Ομπάμα. «Τώρα πια η δημοκρατία στην Αμερική έφθασε στο τελευταίο της σκαλί: Το πολιτικό φάσμα έχει δύο άκρα και τα δύο δεξιά».

Όντως, ο Τσίπρας κινείται με άνεση πιο δεξιά από τον κ. Μητσοτάκη (τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, έχει για μπρέκφαστ), πιο κεντρώα απ’ το εξτρεμιστικό (υπέρ νεοφιλελευθερισμού) κέντρο και πιο δουλικά απέναντι στους Επικυρίαρχους από οποιονδήποτε άλλον έχει διαπρέψει σ’ αυτό το άθλημα τα τελευταία χρόνια.

Δήθεν αυταπάτες, κάργα παραισθήσεις

Γράφει ο Στάθης

Η επιμήκυνση του χρέους μακραίνει το σκοινί απ’ το οποίο θα μας κρεμάσουν έλεγε οΤσίπρας – έχει σημασία τι έλεγε; Δεν ξέρω, αλλά αν δεν έχει σημασία τι λέμε, τότε τι έχει σημασία;Δεν

καταλαβαίνει ο Τσίπρας ότι τα αιματοβαμμένα (όπως ο ίδιος επίσης τα ονόμαζε) πλεονάσματα καταδικάζουν το μεγαλύτερο μέρος του λαού στην οικονομική φρίκη; Αν δεν το καταλαβαίνει αυτό, τι παίρνει για να μην το καταλαβαίνει; φιέστες στο Ζάππειο;

Ακούς τον βοθρώδη Καμμένο να ταυτίζει το δίδυμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τον Ζέρβα και τον Άρη κι αναρωτιέσαι αν η γελοιότης του ανθρώπου υπερέχει απ’ τη γελοιότητα των «αριστερών» που τον χειροκροτούσαν ή αν, εν τέλει, η κάθοδος στον Άδη είναι μια εκδρομή νεκρών μυαλών που φοράνε μακιγιαρισμένες μουτσούνες και ακριβά αξεσουάρ νεοπλουτισμού.

Ακούς τον Συριζάκια της διπλανής πόρτας να σου εξηγεί πόσο σταθεροποιητικό είναι το ΝΑΤΟ (απ’ τη FYROM ώς το Ερζερούμ) και παθαίνεις πλάκα. Πότε την έπαθε τη μετάλλαξη ο ερίφης; Πότε έγινε μέσα στο μυαλό του ο «Αττίλας» πεκινουά;

Ακούς τους υπουργούς να λένε ή να υπαινίσσονται ότι τα μέτρα που έλαβαν μπορούν να τα αθετήσουν και τρομάζεις με την ευκολία των παραισθήσεων. Αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα με παραισθήσεις;

Η Ελλάδα μπήκε σε καθεστώς Εποπτείας για πολλές δεκαετίες. Όχι ώς το 2060 – θα ήταν μωρία ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός σε τέτοιο βάθος χρόνου. Όμως η Εποπτεία θα διαρκέσει ως αυτοεκπληρούμενη διαδικασία (ως κάτι το αυτοάνοσον), ώσπου κάτι άλλο να τη διαδεχθεί

Ο Γκάτσος στο Χάρβαρντ

  Τι δουλειά έχει ο Γκάτσος στη χώρα του Survivor; Έφυγε.

  Η Ελλάδα ζει πιο καλά στο Χάρβαρντ, παρά στα χώματα που χόρεψαν ο Διγενής και ο γιος τηςΆννας της Κομνηνής.

  Το Χάρβαρντ απέκτησε το Αρχείο του Γκάτσου. Εύγε στο Χάρβαρντ! Η Ελλάδα μεταξύ Καρανίκα,Κουφοντίνα, Καμμένου και Γεωργιάδη στένεψε ακόμα πιο πολύ την πνευματική της επικράτεια.

  Ο Γκάτσος, ένας μεγάλος ποιητής που η αξία του θα αναγνωρίζεται μέσα στα βάθη του χρόνου που έρχεται όλο και πιο πολύ, μετακόμισε στο Χάρβαρντ, όπως μεταναστεύουν οι νεαροί Έλληνες στην Εσπερία, αφήνοντας πίσω τους την Ελλάδα χωρίς τους θησαυρούς της.

  Ο ρωμαίικος στέρεος Γκάτσος και ως εκ τούτου οικουμενικός πάει στη Βιβλιοθήκη του Χάρβαρντ (η οποία μόνο σε μεταβυζαντινά ελληνικά έργα φθάνει τα 300.000 βιβλία) να φέγγει από ’κεί στον κόσμο. Και μιλώντας για αυτά τα 300.000 βιβλία που κατέχει το Χάρβαρντ (ανάμεσά τους σπάνιες εκδόσεις πολύτιμες) αναφερόμαστε σε μια γραμματολογία μιας γραμματείας που κατά τους εθνοαποδομιστές (Λιάκο, Μπαλτά, Γαβρόγλου, Αναγνωστοπούλου και Σία) δεν υπήρχε, καθότι ούτε οι Έλληνες υπήρχαν κατ’ αυτούς τους αιώνες, ώσπου να τους… επινοήσει εκ νέου ο Διαφωτισμός. Αλλά τι ξέρει το Χάρβαρντ μπροστά στους Ιούς και την εφημερίδα των Συριζιστών;

Ο Ιερός Βουδούπας (εξαιρετικό)

ΣΤΑΘΗΣ

Θα έλεγα προς «Φιλισταίους επιστολή», αλλά θα ήταν μάλλον κάπως πομπώδες, ας το περιορίσουμε λοιπόν σε «επιστολή προς Φιρφιρίκους».

  Αν ο κ. Μπουτάρης είχε πει «χέστηκα αν ο Κεμάλ καθάρισε 6.000.000 Εβραίους» θα είχε γίνει της μουρλής. 

Αν ο κ. Μπουτάρης είχε πει «χέστηκα αν ο Χίτλερ εξολόθρευσε τη μισή Ευρώπη» θα είχε πάλι γίνει της «πουτάνας του Νότου», αν και αυτή είναι κάπως πιο ήπιων τόνων. Όσο για τους Πόντιους ή τους Αρμενίους, «χέστηκε» ο κ. Μπουτάρης. Θα μου πείτε: υπάρχει διαβάθμιση των λαών κατ’ αξίαν; Ναι! όσον

  πιο πολύ μουρλαινόμαστε, υπάρχει! Δέκα χιλιάδες Παλαιστίνιοι, ας πούμε, δεν αξίζουν όσο ένας Ισραηλινός; Ένας Δανός, δεν αξίζει όσον είκοσι χιλιάδες Ρώσοι; 

  Τρελαινόμαστε; Βεβαίως! Όταν ο κ. Μπουτάρης έλεγε ότι «ο Τάδε θέλει ξύλο», δεν παρωθούσε σε βία; Δεν θα έπρεπε λοιπόν να δικασθεί με βάση τον νόμο για εγκλήματα γνώμης που οι ανεγκέφαλοι, δεξιοί και «αριστεροί», καθιέρωσαν; Όταν ο Τσίπρας

  δηλώνει ότι «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» δεν προτρέπει σε βία; δεν θα έπρεπε κι αυτός να δικασθεί με βάση τον ανεγκέφαλο νόμο που καθιέρωσαν οι ανεγκέφαλοι; Ζούμε στιγμέςαηδιαστικής ευτέλειας και ψιλοψήνονται εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Μέρες τώρα

Βόμβα

Γράφει ο Στάθης

Βόμβα

Οι δηλώσεις που έκανε υποβάλλοντας την παραίτησή του ο Πρόεδρος του ΣτΕ κ. Νίκος Σακελλαρίου υπέχουν αξία μανιφέστου.

  Στο κέντρο της σκέψης του κ. Νίκου Σακελλαρίου βρίσκεται η διαπίστωση ότι οι οικονομικοί καταναγκασμοί υπερέχουν πλέον της λειτουργίας των θεσμών.

  Με έναν λόγο, ο απελθών Πρόεδρος του ΣτΕ επισημαίνει την καθιέρωση αυτής της ιδιότυπης οικονομικής δικτατορίας σε μια κοινωνία όπου οι θεσμοί δύσκολα πλέον μπορούν να υπερασπισθούν – θεσμοί σε αποδρομή άλλωστε από το δημοκρατικό κεκτημένο, καθώς όλο και πιο πολύ αυτοί οι θεσμοί νοθεύονται και εκπίπτουν χάριν της «ανωτέρας βίας» που επιβάλλουν οι «άλλοι» θεσμοί – εκείνοι της Τρόικας, το νυν Κουαρτέτο.

  Ο κ. Σακελλαρίου δεν υπαινίχθηκε, αλλά με παρρησία περιέγραψε την υπεροχή των Μνημονίων έναντι του Ελληνικού Συντάγματος, ήτοι την αποψίλωση του Αυτεξούσιου των Ελλήνων έναντι του Καθεστώτος Εντολής και Εποπτείας που έχει επιβληθεί στη χώρα.

  Μάλιστα Μνημονίων που έχει προνομοθετηθεί η αναπαραγωγή τους έως τις… ελληνικές καλένδες – μια ημερομηνία, καθ’ ην ο κίνδυνος για την Ελλάδα είναι να γίνει το ίδιο ανύπαρκτη…

Από το «πειρατικό του Στάθη» στο Ποντίκι, 3-5-2018

 Γλυκόλογα 

 Για τον ΟΟΣΑ ο Τσίπρας σχεδόν έλεγε ότι πρόκειται για «Εχθρό του Λαού». Τώρα επικαλείται τα καλά λόγιατου κ. Άνχελ Γκουρία και τα επιδεικνύει λες και πήρε κύπελλο στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ασχέτως αν τα καλά λόγια Γκουρία σημαίνουν διατήρηση και εμβάθυνση της αγριότητας για τους Έλληνες – μάλιστα ατελέσφορης αγριότητας. Όμως, η ευκολία του Τσίπρα να ανταλλάσσει γλυκόλογα με κάθε είδους πικραμένο που εκπροσωπεί τους Επικυριάρχους ξεπερνάει εδώ και καιρό τις ικανότητες του Χουντίνι, του Φαντομά και του Τιραμόλα – όλων μαζί.

Πράγμα καθόλου παράξενο για ένα παιδί του λαού που έχει σύμβουλο τηνΤράπεζα των Ρότσιλδ. Όταν τα Μνημόνια σου ζητάνε 2,25 (0,50 συν 1,75) πλεόνασμα («αιματοβαμμένο» το έλεγε κι αυτό ο Τσίπρας) κι εσύ πιάνεις… 8,95! (4,20 συν 4,75), τότε κάτι μυστήριο συμβαίνει!

 Ίσως να έχουν πάει και οι Ρότσιλδ πρώτη φορά αριστερά…

  Σποτ και Κιτς

Το νέο στολίδι στην καθημερινότητά μας είναι οι φιλοσοφίζουσεςτηλεοπτικές διαφημίσεις – άμα τε και ποιητικές, ενίοτε δε και «ψαγμένες». Σε αυτές τις διαφημίσεις είναι σαν να «ομιλεί» ο Αισχύλος (για κινητά), ο Καβάφης (για διατροφικά συμπληρώματα) και ο Νίτσε (για παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος). Αυτά εις όσα αφορούν τις μάζες. Διότι οι ελίτ έχουν ανεβάσει τον πολιτισμό σε ανώτερα επίπεδα, οπωσδήποτε ιδιωτικά! Γκαλά, μπιενάλε, παρέες και Ιδρύματα έχουν το κοντρόλ και μοιράζουν παιχνίδι.

Τέχνη μακριά απ’ τα προβλήματα του κοσμάκη, εντυπωσιοθηρική, αυτοαναφορική και κυρίως φραγκάτη. Πλην Λακεδαιμονίων.

Και ακριβώς καλλιτέχνες που επιμένουν επί της ουσίας, είναι πια ένα από τα λίγα φυλαχτά που μας έχουν απομείνει…

Τα κωλοτουμπόπαιδα

Του Στάθη Σ. από το Ποντίκι 

Το επικίνδυνο με τον Τσίπρα είναι ότι νομίζει πως μπορεί να τα κάνει όλα. Είναι και αποτρόπαιο, αλλά, για την ώρα, μας ενδιαφέρει το επικίνδυνο.

Νομίζει ότι μπορεί να δουλεύει το κόμμα του και να εξαπατά τον κόσμο όλο φερ’ ειπείν με την καθαρή έξοδο. Πιστεύει ότι εν όψει εκλογών μπορεί να εκμαυλίσει με διορισμούς και να εξαγοράσει συνειδήσεις με επιδόματα. Διαδίδει ο ίδιος και αφήνει το περιβάλλον του να διαρρεύσει ότι δεν είναι υποχρεωμένος – πάντα ο Τσίπρας – να τηρήσει την υπογραφή του για την περαιτέρω μείωση των συντάξεων σε λίγους μήνες καθώς και για τη μείωση του αφορολόγητου. Με αδάμαστο

  κυνισμό επιχειρεί να μας εξαπατήσει για μιαν ακόμα φορά ενώ ταυτοχρόνως γνωρίζει ότι δεν μπορεί πλέον να το κάνει! Κι όμως το επιχειρεί! Αξιοσημείωτο! όντως

αξιοσημείωτο! Για όλες τις επιστήμες.

Ο Τσίπρας δεν έχει αφήσει κανένα έγκλημα από εκείνα που διέπραξαν οι προκάτοχοί του, χωρίς να επιστρέψει ο ίδιος σε αυτό. Για να το διαπράξει εκ νέου. Συνέχισε να σφάζει τις συντάξεις, να ξεχαρβαλώνει την εργασία, να ξεπουλάει τη χώρα, να βαθαίνει την υποτέλεια, να σταυρώνει το Σύνταγμα, να εξωθεί τη νεολαία στην ξένη – να κάνει

  όλα τα θεοστυγή που ξεπατώνουν την κοινωνία, ενώ ταυτοχρόνως μας καλεί να εμποδίσουμε την παλινόρθωση της Δεξιάς για να μην κάνει τα ίδια! που κάνει ο ίδιος! Δεν είναι

απαραίτητο να είναι κανείς τρελός για να θέλει να μας τρελάνει όλους. Αρκεί να είσαι θρασύς, κυνικός, αμοραλιστής και ψευταράς. Αν είσαι και ανδρείκελο των Δυνατών, έχει δέσει το γλυκό,

και έτσι μπορείς να λες ότι, λόγου χάριν, πουλάς τη ΔΕΗ γιατί «ο σοσιαλισμός είναι ο εξηλεκτρισμός» ή διότι και ο Βελουχιώτης αν είχε γονατίσει κι αυτός θα πούλαγε τα γένια του για μούσι.

Ιαβέρηδες της ελεεινής μορφής

Ο κατ’ επάγγελμα διώκτης όποιων ο ίδιος χαρακτηρίζει αντισημίτες, κ. Δημήτρης Ψαρράς, συντάκτης εκ των «Ιων» στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ξαναχτύπησε. Θύμα του αυτήν τη φορά ο ταλαντούχος (και πολυβραβευμένος στο εξωτερικό), συνάδελφος Μιχάλης Κουντούρης. Σκιτσογράφος τώρα και αυτός στην «Εφημερίδα των Συντακτών» – πλην όμως, όπως φαίνεται έως τώρα, ανυπεράσπιστος μπροστά στη μήνιν του αυτόκλητου αντισημιτοφάγου κυρίου Ψαρρά (άμα τε και προσωπικού μου Ιαβέρη επ’ αυτού του θέματος χρόνια τώρα, του ΚΥΡ και άλλων σκιτσογράφων συμπεριλαμβανομένων).

     Βασικό μέλημα του κ. Ψαρρά είναι να συνδέει την κριτική στο Ισραήλ, όταν αυτή μετέρχεται μνήμες από τη ναζιστική θηριωδία και το Ολοκαύτωμα, με τον αντισημιτισμό. Κατά τον κ. Ψαρρά τα χθεσινά θύματα εμφανίζονται ως σημερινοί θύτες, όταν οι σκιτσογράφοι (και όχι μόνον) στολίζουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες – δολοφόνους με ναζιστικά εμβλήματα. Αλλά αν οι Φρύνιχοι – σκιτσογράφοι που το κάνουν αυτό είναι αντισημίτες, τότε ο κ. Ψαρράς θα πρέπει να εγκαλέσει επί αντισημιτισμώ εκατοντάδες γελοιογράφους, την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής γελοιογραφίας! Διότι δεν

     υπάρχει ούτε ένας γελοιογράφος, κυρίως από εκείνους που υπερασπίζονται τους αδύναμους, που να μην έχει στολίσει την Ισραηλινή πολιτική με τα αποτρόπαια ναζιστικά εμβλήματα που της αξίζουν, έτσι όπως αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή, αν πρόκειται για Παλαιστίνιους (όπως άλλωστε πολλοί Εβραίοι πολίτες, διανοούμενοι και πολιτικοί, και στο Ισραήλ και στον κόσμο διατείνονται).

Ο ήρωας και ο Κατρούγκαλος

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Και αίφνης ο κ. Μακρόν δήλωσε πεισμένοςότι ο κ. Άσσαντ χρησιμοποίησε χημικά όπλα! Πώς αυτός ο Πιπίνος ο Μικρός διαπίστωσε κάτι τέτοιο, μόνον ο Λουί ντε Φινές θα μπορούσε να μας το πει, αν ζούσε (και ως εκ τούτου πλάκωνε τον petite Μακρόν τον Βραχύ στις σφαλιάρες).

Ζούμε σε έναν κόσμο που κάθε άλλο ζώον στον πλανήτη μάς έχει σιχαθεί.

Όπως σιχάθηκαν οι ύαινες τον κ. Τόνυ Μπλαιρ. Ο ερίφης αυτός είχε κατηγορήσει τον (τύραννο και πρώην σύμμαχό του) Σαντάμ Χουσεΐν για χρήση χημικών όπλων.

Αφού ο πόλεμος έγινε, αφού κόσμος και κοσμάκης σκοτώθηκε ή εκτοπίσθηκε (ακόμα σκοτώνεται και εκτοπίζεται), βγήκε ο κ. Τόνυ Μπλαιρ στις οθόνες μας και σαν κλαμένο τσόλι έκανε την αυτοκριτική του: ουαί ουάου και όχι! – όχι, ο Σαντάμ δεν είχε χημικά, ο όφις με ηπάτησε.

Σήμερα, αυτό το κλαμένο τσόλι, ο κ. Τόνυ Μπλαιρ, βγαίνει ξανά στις οθόνες μας και σκληρίζει: ουαί και ουί, ναι! ο Άσσαντ έριξε πράγματι χημικά, πιάστε τον, κρεμάστε τον και δώστε και σε μένα χίλιες λίρες για τον κόπο μου. Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε, μας έχουν σιχαθεί οι ύαινες, τα φίδια και οι αρουραίοι.

Πολλά χρόνια τώρα στη Συρία σφυρίζουν οι σφαίρες κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Όχι μόνον για τη Συρία, αλλά για πλήθος χωρών και λαών. Η τελευταία φορά που, εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον, διαδηλώσαμε κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης ήταν όταν διαμελιζόταν η Γιουγκοσλαβία.

Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι

ΣΤΑΘΗΣ

Ο κ. Καρανίκαςεχρίσθη από τονΤσίπρα ΣύμβουλοςΣτρατηγικού Σχεδιασμού χωρίς καν να έχει υπηρετήσειστρατιωτική θητεία! Ο άνθρωπος αυτός βρίζει σαν Πολάκης και τρολάρει σαν βρωμερός τράγος χρησιμοποιώντας στο Face Book λέξεις όπως«γαμιέσαι», «τσούλα» και άλλες! Κάτι κοροϊδεύουν
     αυτοί οι τύποι!
Σε κάτι βγάζουν τη γλώσσα! Θα μπορούσε ο Τσίπρας να κάνει τον κ. Καρανίκα κάτι άλλο, φερ’ ειπείνσύμβουλο μπάφων και βωμολοχιών, τον έκανε όμως Σύμβουλο Στρατηγικού Σχεδιασμού και τώρα ο κ. Καρανίκας βαστάει Θερμοπύλες δυτικώς της Κέρκυρας. Κάτι
     εμπαίζουν αυτοί οι τύποι! Σκοτώνει τους μισθούς η κυρία Αχτσιόγλου και στο καπάκι εξαγγέλλει την αύξησή τους. Σε δύο χρόνια. Και… αν το επιτρέψουν οι «θεσμοί». Προφανώς, θρασύτατη, μας θεωρεί ούγκανους. Πνίγεται στα φράγκα η κυρίαΡάνια Αντωνοπούλου κι όμως υπεξαιρεί ένα χιλιαρικάκι από χίλιους φτωχούς. Υπόσχεται οΤσίπρας ότι δεν θα πειραχθεί καμιά πρώτη κατοικία και ήδη κάποιες από τις χιλιάδες πρώτες κατοικίες που έχουν προγραφεί, την έκαναν για
     τόπον χλοερόν, ένθα δεν θ’ ακούν τον γόο και τον στεναγμό του νοικοκυριού που ξεσπιτώθηκε. Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι! Τον Θεό; τον Διάολο; το Σύμπαν; Κάτι κοροϊδεύουν
     και του βγάζουν τη γλώσσα σαν σάτυροι που κορδακίζονται και λιγούρια που ευωχούνται. Δηλώνει κομμουνιστής ο κ. Κατρούγκαλος και το όνομά του θα μείνει συνδεδεμένο με έναν από τους πιοκοπρώνυμους νόμους των Μνημονίων. Ήδη ο μιζεράμπιλος αυτός κυκλοφορεί ρινότμητος στους δρόμους κι όμως το μαντηλάκι του χασκογελάει ανέπαφο σαν χάχας.

Ο Τσίπρας (ως ευκαιρία)

Από Στάθης Σταυρόπουλος -

Ο Τσίπρας εμφανίσθηκε ως η τελευταία ίσως ευκαιρία για την Ελλάδα. Και πούλησε τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας. Συνεχίζοντας τον δρόμο των προκατόχων του. Και

δίνοντας στους διαδόχους του το καλύτερο άλλοθι για να συνεχίσουν το ξεπούλημα – ο Τσίπρας έχει ήδη υπογράψει μνημονιακά μέτρα και για το 2019, το 2020 και το 2022. Για τις πιο

μακροχρόνιες δεσμεύσεις του Τσίπρα επί την Ελλάδα και υπέρ των δανειστών (για δεκαετίες) δεν θα πω, διότι θα βάλουν τα γέλια οι θεοί! Μόνον μωροί, αμφότεροι μωροί Τσίπρας και Τρόικα, σχεδιάζουν σε τέτοιο βάθος χρόνου – πλην όμως

και η μωρία μια ευκαιρία είναι, για τα κύμβαλα να αλαλάζουν και για τους νταήδες να τα πατάνε κάτω εν χορδαίς και οργάνω! Μ’ άλλα λόγια βαράνε οι νταήδες τα νταούλια και κάνουν κωλοτούμπες τα ποντίκια που εβρυχήθηκαν επί ματαίω.

Ο Colotumbas  ή Kolotumbas, αν προτιμάτε, υπήρξε η χρυσή ευκαιρία για να ολοκληρώσει η Τρόικα τη λεηλασία της Ελλάδας, για να διασυρθεί διεθνώς η Αριστερά, να νεκραναστηθεί το ΠΑΣΟΚ και να ελπίζει σε παλινόρθωση η Δεξιά.

Ως μη όφειλε (εκτός όσων οφείλει στις ΗΠΑ) ο Τσίπρας έσπευσε να «λύσει» το Σκοπιανό και κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στον δρόμο. Πανικόβλητος ύστερα έχρισε τους πολίτες «ετερόκλητο όχλο». Τώρα οι Σκοπιανοί μας ψεκάζουν με κάθε είδους μπούρδα για γενοκτονίες, αλλαγή του δικού μας Συντάγματος κι άλλα κουραφέξαλα.

«Αλυτρωτισμός»

Από Στάθης Σταυρόπουλος -

Προσπαθούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα χρησιμοποιώντας λάθος ορολογία! (Η λάθος προσέγγιση είναι συνήθως για τις κυβερνήσεις μας κάτι το αυτονόητο. Η λάθος ορολογία όμως;).

Ομιλούμε για «αλυτρωτισμό» της FYROM. Τι ακριβώς προτίθεται να λυτρώσει αυτή η διττή κατά τις εθνότητες χώρα; Τους 3.000 έως 6.000 ψηφοφόρους του Ουράνιου Τόξου στα πέριξ των Λιμνών;

Διότι, παρά τη βιαιότητα (τη βλακώδη βιαιότητα) με την οποία αντιμετώπισε σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους το ελληνικό κράτος τους «ντόπιους», καθώς αυτοαποκαλούνται οι (και) σλαβόφωνοι, η συντριπτική πλειονότητα των εκεί αδελφών μας είναι, αισθάνονται και δηλώνουν Έλληνες.

Συνεπώς η στρατηγική των Σκοπίων δεν έχει να κάνει με κανενός είδους «αλυτρωτισμό», αλλά με καθαρό, πεντακάθαρο επεκτατισμό. Θα αναρωτηθεί αμέσως κανείς: τι είδους επεκτατισμό μπορεί να υποστηρίξει ένα τόσο μικρό κράτος; Το ίδιο, κανέναν! Αλλά όσοι υποστηρίζουν αυτό το κράτος θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν – ή μήπως στις σκακιέρες δεν πέφτει ο ίππος από το πιόνι; 

 Στις ιμπεριαλιστικές σκακιέρες, εύκολα τα πιόνια που υποστηρίζονται από πύργους ή βασίλισσες ή όποια άλλα βαριά κομμάτια «ρίχνουν» όποιο αντίπαλο κομμάτι βρίσκουν αδύναμο ή το ξεμοναχιάζουν ανυποστήριχτο.

 Σε αυτήν την περίοδο, και απ’ ό,τι φαίνεται στο εγγύς μέλλον, ποια άλλη δύναμη υποστηρίζει την Ελλάδα στη σκακιέρα της περιοχής μας;

 Για να έχει συμμάχους η Ελλάδα, πρέπει να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις (που δεν έχει) – κι αυτό όχι μόνον λόγω των μνημονίων…

Εδώ είναι (όντως) Βαλκάνια

«Τα δύσκολα εύγε»

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Σε ανύποπτο χρόνο, δηλαδή αμέσως μόλις ελέχθη για πρώτη φορά –το περί «ηθικού πλεονεκτήματος»– ο υπογράφων τη στήλη εξανέστη. Κατ’ αρχάς το ηθικό πλεονέκτημα απονέμεται από τους άλλους σε εκείνον που κοσμεί και δεν διακηρύσσεται από εκείνον που το απονέμει στον εαυτό του (είτε σαν γάιδαρος που γκαρίζει είτε σαν σιγανοπαπαδιά που ακκίζεται).

Το να διακηρύσσει κανείς ότι κατέχει το ηθικό πλεονέκτημα δείχνει άνθρωπο ανόητο και αφιλοσόφητο. Επίσης αλαζόνα. Κι εν τέλει ρατσιστή. Που ορίζει ποιοι είναι οι ανώτεροι και ποιοι οι κατώτεροι – δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα: όλοικρίνονται.

Το «ηθικό πλεονέκτημα» είναι η altera pars του αντιθέτου του! Δηλαδή του«όλοι ίδιοι είμαστε». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι –όλοι κρίνονται. Δεν έχουν κάποιοι εξ ημών το «ηθικό πλεονέκτημα»- όλοι κρίνονται.