αυταρχισμού μιας «φωτισμένης Δεσποτείας».

Posted on 27 October 2016 by Θεόδωρος Ορέστης

Συνέντευξη του Ματιέ Μποκ-Κοτέ, διδάκτορα κοινωνιολογίας, καθηγητή της Σχολής Ανώτερων Εμπορικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, στο Αλεξάντρ Ντεβέκιο, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου βιβλίου του, με τίτλο: «Ο πολυπολιτισμός ως πολιτική θρησκεία»]

Η διείσδυση της πολυπολιτισμικής ιδεολογίας, την οποία καταγγέλλετε στο βιβλίο σας, είναι στη Γαλλία το ίδιο ισχυρή όσο και στις χώρες της Αμερικής;

Ο πολυπολιτισμός έχει ένα ιδιαίτερο πρόσωπο στον Καναδά. Στον Καναδά, ο πολυπολιτισμός εισήχθη στο Σύνταγμα του 1982, και επιβλήθηκε στο Κεμπέκ, το οποίο ποτέ δεν τον ενέκρινε. Ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για να εξαφανίσει τους κατοίκους του Κεμπέκ σε μια ποικιλομορφία, η οποία του στερούσε το καθεστώς του ιδρυτικού έθνους. Ο Πιέρ Τρυντώ, ο πατέρας του Τζάστιν Τρυντώ, ήταν εχθρικός στο έπακρο με τον λαό του Κεμπέκ, τον λαό του, για τον οποίο πίστευε ότι διακατέχεται από ένα οπισθοδρομικό εθνικό πειρασμό. Αυτό ήταν λάθος, αλλά αποτελούσε βαθειά του πεποίθηση και ήθελε να αφοπλίσει πολιτικά το Κεμπέκ και να του στερήσει την αξίωσή του ως συστατικού έθνους.
Στην ιστορία του Καναδά είμαστε ένας από τους δύο ιδρυτικούς λαούς. Με τον κρατικό πολυπολιτισμό, μας μεταμόρφωσαν σε μια, μεταξύ άλλων, απόχρωση ταυτότητας του καναδικού συνόλου. Πρέπει να θυμίσουμε τις λησμονημένες απαρχές του καναδικού πολυπολιτισμού σε αυτούς που εξιδανικεύουν μια χώρα η οποία εργάστηκε για να απομονώσει το γαλλικό τμήμα της.

O Νέος διαφωτισμός: «Πολυπολιτισμικότητα χωρίς κουλτούρα»

Του Αθανάσιου Γεωργιλά

«Προφήτη, παράγγειλε στις γυναίκες σου,στις κόρες σου και στις γυναίκες των πιστών,να αφήνουν την καλύπτρα τους να κρέμεται μέχρι τα πόδια.Έτσι δεν θα τις γνωρίζουν εύκολα και δεν θα τις συκοφαντούν»

Το ιερό Κοράνιο

 Αμφιβάλλουμε αν είναι πλέον εφικτό να υπάρξει αναφορά στην πολυπολιτισμικότητα ανεπηρέαστη από τον απόηχο των συγκρούσεων και των αντιθέσεων που ταλανίζουν έθνη και ανθρώπους σε Ευρώπη και Εγγύς Ανατολή. Αποτελεί πλέον σταθερό σημείο κάθε απόπειρας δημόσιας συζήτησης, και πιο πολύ των συζητήσεων που συναντά κανείς στη διεθνή βιβλιογραφία, να υπερβαίνει την αυστηρή θεωρητική κατασκευή κοινωνιών επί χάρτου και να σχηματίζει  κρίσεις για τα δικαιώματα, τη θρησκευτική ελευθερία και την αρμονική συνύπαρξη που διαμορφώνονται αναλόγως από το πώς συμπεριφέρεται και πράττει ένας πολύ σημαντικός αριθμός ανθρώπων. Ανέκαθεν εξάλλου θεωρία και πραγματικότητα δεν διατηρούσαν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους, επομένως η συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα καταλήγει αναγκαστικά να γίνεται αμιγώς πολιτική1.

-Ο πoλυ-πολιτισμικός HOMUNCULUS

Η σύγκρουση για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού έφερε στο φως ένανπλούσιο προβληματισμό και ανέδειξε σύνολο αντιθέσεων και αντιφάσεων, που πολλοί ούτε καν μπορούσαν να τις φανταστούν. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σ’ ένα ιστορικό μεταίχμιο, όπου οι παλιές αντιθέσεις (ντόπιοι-πρόσφυγες μετά το ΄22, αριστεροί-δεξιοί από τη δεκαετία του ’40) παραχωρούν τη θέση τους σε νέες.

             

Προσπαθώντας να διερευνήσουμε την «επόμενη μέρα», δηλαδή την κυρίαρχη αντίθεση της επόμενης περιόδου, αναδημοσιεύουμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της  Δανάης Ζούμη, που δημοσιεύτηκε στο διμηνιαίο θεωρητικό πολιτικό περιοδικό «Διάπλους» , τεύχος 18, Φεβρ.-Μαρτ. 2007, σελ.43.

  

Ο ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ HOMUNCULUS

η δύναμη δα εκειά η χαριτωμένη

που ωρμούσε από τα μέσα λιγωμένη

για δούναι και λαβείν προωρισμένη

να ζουγραφίση εδώ τον εαυτό της

προσθέτοντας στο ξένο το δικό της

αυτή έχει ξεπέσει κι όλο σβήνει.

Μ’αυτήν ακόμα ας χαίρωνται τα κτήνη

(ΦΑΟΥΣΤ)

                                        

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία πυροδότησε συζητήσεις για την τύχη των εθνών-κρατών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων. Λατρεία της ετερότητας. Ενοχοποίηση του έθνους και ιεροποίηση της μειονότητας. Αλλά και η μειονότητα δεν είναι ένας εθνισμός; Το πιο σημαντικό πάντως είναι, ότι γίνονται πειράματα για την κατασκευή ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου.

Οικουμενισμός κατά έθνους-κράτους

Πολίτης του κόσμου ή του έθνους- κράτους; Ερώτημα κατάλληλα διαμορφωμένο για δημοσκοπήσεις. Κι η απάντηση ακόμα πιο αφηρημένη και πιο προοδευτική έρχεται από τη δημοσιογράφο της ΝΕΤ. Πατρίδα μου είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα! (Ο καπιταλισμός πάντα λάτρευε το αφηρημένο).

O πόλεμος των πολιτισμών

O πόλεμος των πολιτισμών και η Ελλάδα

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr 

Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, πριν εικοσιπέντε χρόνια, μιλούσε ήδη για έναν «πόλεμο των πολιτισμών» που τείνει να διαιρέσει ακόμα και με ποταμούς αίματος τον σύγχρονο κόσμο, υποκαθιστώντας εν μέρει ή εν όλω τις ιδεολογικές ή τις πολιτικο-κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Το βιβλίο του Χάντιγκτον κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ειρηνιστική αυταπάτη του Φουκουγιάμα για το «Τέλος της Ιστορίας» ως ο αντίποδάς του. Ο Φουκουγιάμα υμνούσε τον ενιαίο μονοπολικό κόσμο που αναδυόταν μετά την κατάρρευση του σοβιετικού στρατοπέδου  και την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο αντι-πολυπολιτισμικός Χάντιγκτον διέβλεπε την τεράστια σημασία των πολιτισμικών συγκρούσεων, που απειλούν με ρηγματώσεις την παγκοσμιοποίηση.

Τότε λοιπόν σηκώθηκε μια τεράστια κατακραυγή εναντίον του, τόσο στις χώρες της Δύσης όσο και στην Ελλάδα.

Ο Χάντιγκτον, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός συστημικός Αμερικανός συγγραφέας, επικρίθηκε έντονα τόσο από τους γνωστούς διανοουμένους της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, κατ’ εξοχήν της μπλερικής και της γαλλικής «χαβιαροαριστεράς», όσο και  από την ελληνική διανόηση. Και αυτό διότι, για να δικαιολογήσει και την επίθεση της Δύσης εναντίον της Σερβίας, που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη, έβαζε στο ίδιο τσουβάλι τον ισλαμικό πολιτισμικό χώρο με τον… ορθόδοξο. Η Ελλάδα η Σερβία  και η Ρωσία, για τον Χάντιγκτον δεν ανήκουν στην Ευρώπη, και συνιστούν έναν διαφορετικό πολιτισμό, τον ορθόδοξο, όπως και ο ισλαμικός. Κατά συνέπεια, η Δύση πρέπει να οργανωθεί αποκλείοντας τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο, όσο και τον μουσουλμανικό.

Για το ζήτημα της Ροτόντας

«Θα ζητήσω να σκεπαστούν η τράπεζα και ο σταυρός, έτσι ώστε να μην ενοχλούνται οι τουρίστες», φέρεται να είπε ο Γιάννης Μπουτάρης. Εύλογο το ερώτημα που προκύπτει: Ποιοί ‘τουρίστες’ θα ενοχλούνταν από την τοποθέτηση ενός σταυρού σ’ ένα παλαιοχριστιανικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO; Θα αναλάβουμε να το απαντήσουμε εμείς, διότι δεν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: Αν υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα ενοχλούνταν, προφανώς, είναι εκείνοι που έρχονται να το επισκεφτούν ως Οθωμανικό Μνημείο.

Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η εκστρατεία που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες στ’ όνομα –υποτίθεται– του ‘πολυπολιτισμού’ δεν είναι παρά μια εκστρατεία εναντίον της πολιτιστικής ταυτότητας της πλειοψηφίας της πόλης.

Δεν εξηγείται διαφορετικά: Το μνημείο μιλάει από μόνο του. Χτίσθηκε επί των ρωμαϊκών χρόνων, το 311 μ.Χ επί Γαλερίου και στη συνέχεια από τα τέλη του 4ου μ.Χ, επί Θεοδοσίου, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό (των Ασωμάτων ή των Αρχαγγέλων).Τότε κατασκευάστηκαν τα ψηφιδωτά που κοσμούν το μνημείο ενώ η αγιογράφησή του έγινε στις αρχές του 5ου αιώνα, με τους εικονιζόμενους μάρτυρες να έχουν μαρτύρησει όλοι μέχρι της εποχής του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Το 1590 μετατράπηκε από τους κατακτητές σε μωαμεθανικό τέμενος οπότε προστέθηκε και ο μιναρές.

Zygmunt Bauman: Η επίθεση στο Charlie Hebdo και αυτό που αποκαλύπτει για την κοινωνία

Πηγή: Social Europe, μέσω After History.
Μετάφραση: Θώμη Γάκη

Ήσασταν μάρτυρας σε πολλές τραγωδίες του 20ου αιώνα- δυο πολέμους, το Ολοκαύτωμα και τον Σταλινισμό. Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι η ιδιαιτερότητα της ισλαμικής εξτρεμιστικής απειλής με την οποία σήμερα είμαστε αντιμέτωποι; 

Η πράξη της πολιτικής δολοφονίας είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η ανθρωπότητα και οι πιθανότητες να εξαλειφτεί αυτή η πράξη πριν από την ανθρωπότητα είναι ελάχιστες. Η βία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των διανθρώπινων ανταγωνισμών και συγκρούσεων οι οποίοι με τη σειρά τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Σε διάφορες όμως χρονικές περιόδους, οι πολιτικές δολοφονίες είχαν ως στόχους διαφορετικά είδη θυμάτων.

Έναν αιώνα πριν βασικός στόχος ήταν κυρίως οι πολιτικοί – προσωπικότητες όπως ο Ζαν Ζωρές, ο Αριστίντ Μπριάν, ο Αβραάμ Λίνκολν, ο αρχιδούκας Φερδινάνδος και πολλοί άλλοι. Άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογίες και σε διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος που όμως όλοι τους κατείχαν ή προοριζόντουσαν για να κατέχουν πολιτική εξουσία. Εκείνη την εποχή ήταν ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι με τον θάνατό αυτών των προσώπων ο κόσμος (ή η χώρα) θα γλίτωνε από την πηγή των προβλημάτων του και θα στρεφόταν σε κάτι καλύτερο – μια πιο φιλική και άνετη κατάσταση.

Μετατοπίσεις Εννοιών και Πολυπολιτισμός

Κωνσταντίνος Ρωμανός

Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου οι δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδος, υφίστανται αλλαγές στην ιδεολογία και τους θεσμούς, οι οποίες, παρά το γεγονός ότι μπορούν να θεωρηθούν επαναστατικές ως προς την έκταση και το βάθος, δεν προέρχονται από φυσικά αιτήματα μιας λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά από παρεμβάσεις εκ των άνω της ελίτ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η απώλεια της συλλογικής ιστορικής μνήμης και της εντοπιότητας, αμφότερα χαρακτηριστικά της έννοιας της πατρίδας. Η εγκατάλειψη δηλαδή της κοινωνίας των ομοίων-ομογενών προς χάριν της ουτοπίας- ή δυστοπίας – μίας νέας κοινωνίας ετεροκλήτων «διαφορετικοτήτων», που αποτελούν ό,τι αποκαλείται «πολυπολιτισμός». Η αποσύνδεση του θήλεος και άρρενος φύλου από τον φυσικό προσδιορισμό με την συνεπακόλουθη δημιουργία – δια της τεχνοεπιστήμης – ενδιαμέσων μορφών ανθρωπίνου υλικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεσμοθέτηση καινοφανών μορφών «οικογένειας». Αυτές και άλλες ριζικές μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν, στο δυτικο πλαίσιο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την κατασκευή μίας κατ’ επίφασιν δημοκρατικής κοινής γνώμης, η οποία απαιτεί ή τουλάχιστον ανέχεται, τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού η «κοινωνική μηχανική» (social engineering) χρησιμοποιεί έναν εξελιγμένο προπαγανδιστικό σχεδιασμό, οργουελικού τύπου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η σοφιστική μέθοδος της μετατόπισης του νοήματος των εννοιών που συνήθως συνοδεύεται, όπως είναι αναμενόμενο, από την ποινικοποίηση των αντιθέτων απόψεων μέσα σε μια τέτοια κοινωνία.

Ο ζωγραφικός πίνακας -- "Οι σύγχρονοι", 1931 -- που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο τού (Γερμανού) Heinrich Hoerle.

Το μόνο πρόσωπο με Α....... που εμφανίστηκε ποτέ στην TV ήταν γυναίκα (ΒΙΝΤΕΟ 3)

Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από τη μέρα που η Μαλβίνα Κάραλη άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Ακούγεται οξύμωρο αλλά η Μαλβίνα ήταν το μόνο πρόσωπο με αρχίδια που έχει εμφανιστεί ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση.
Καμμια φορά σκέφτεσαι οτι ίσως ήταν και τυχερή που δεν ζει σήμερα. Αν η Μαλβίνα ζούσε σήμερα, θα είχε βαφτιστεί από “ρατσίστρια” και “ακροδεξιά” έως “κουκουλοφόρα” και “εθνικίστρια”.
Γιατί η Μαλβίνα είχε αυτό το κακό: Έγραφε τους “politically correct” μεϊνστριμ καραγκιόζηδες στα παπάρια της και έλεγε αυτό που πίστευε. Η μόνη και τελευταία ελεύθερη φωνή που πέρασε από το χαζοκούτι.
Παρακολουθώντας μερικά από τα βίντεο της Μαλβίνας που άφησαν εποχή, γελάς.
Αλλά κυρίως κλαις. Γιατί θέλοντας και μή συγκρίνεις τη Μαλβίνα με κάτι Λαζόπουλους, Κανάκηδες και λοιπά ασπόνδυλα επιδοτούμενα πιόνια του συστήματος.Και μετά συγκρίνεις την αριστερή Μαλβίνα με τα σημερινά “αριστερά” σούργελα. Και βλέπεις οτι “αριστερά” δεν σημαίνει “Στρατούληδες”. Και οτι “πατριώτης” δεν γίνεσαι χτυπώντας μετανάστες.
Και ανακαλύπτεις οτι η αλήθεια δεν είναι ούτε “αριστερή” ούτε “δεξιά”.
Και αυτή η σύγκριση με το σήμερα μόνο λύπη φέρνει.

Η Μαλβίνα “ρατσίστρια” και “αντι-πολυπολιτισμική”

Είναι ο πολυπολιτισμός ηλίθιε

Ιουνίου 1, 2013 από seisaxthiablog

Του Πέτρου Αργυρίου 

Είμαι αμερικανός: Μεγάλωσα με Δυναστεία, αργότερα με τόλμη και γοητεία, με τζιν, NBAκαι Nike, με σόουλ, ποπ και ροκ και μέταλ, με Μπρους Γουίλις και Σταλόνε.

Είμαι Γάλλος: Μεγάλωσα με Αστερίξ  Οβελίξ, με Ντεμπισί, με Λουί ντε Φινέ και αργότερα με Λουί Βιτόν.

Ιταλός: Μεγάλωσα με Αλμπάνο και Ρομίνα, με Σαμπρίνα, Πίτσα, Γιούβε, άλφα ρομέο και αρμάνι.

Άγγλος: Μεγάλωσα με Τζέιμς Μποντ, Μάντσεστερ, μπιτλς, ρολινγκ στοουνς, κλας και κιουρ.

Γερμανός: Νίτσε, Βάγκνερ, Ζίμενς, Μπάγιερν, φολκσβαγκεν, μπέμπες και μερσέντες και τώρα ακούω Ράμσταιν.

Άραβας: Μεγάλωσα με ελαφρολαϊκά φασόν μουσικών της μέσης ανατολής και της Περσίας.

Ινδός: Η μάνα μου έριχνε κορόμηλο το δάκρυ στα σινεμαδάκια του 70 με τις ινδικές ταινίες.

Τούρκος: Μεγάλωσα με τσιφτετέλια, αμανέδες, καραγκιόζη και τώρα ασπάζομαι τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή.

Έχω κάνει μεγάλες και ενδιαφέρουσες κουβέντες με άραβες, ασιάτες, Ευρωπαίους, αμερικάνους.

Έχω δύο μαγικά κουτιά που μου επιτρέπουν να βλέπω ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη ακόμη και όταν αυτοί δε με βλέπουν.

Δισεκατομμύρια στον πλανήτη έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Ο τόπος στον οποίο μεγάλωσα ανέπτυξε τον πολυπολιτισμό των αρχαίων ελλήνων που έπαιρναν τα καλύτερα όλων των πολιτισμών και συγκριτικά τα συνέθεταν.

Έκτοτε έγινα ακόμη πιο «πολυπολιτισμικός». Περάσαν Ρωμαίοι, Τούρκοι, αυτοκρατορίες ολόκληρες. Αλληλεπίδρασα με βαλκάνιους, Εβραίους, αθίγγανους.

ΠΟΣΟ ΠΙΑ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΝΑ ΓΙΝΩ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕΙ ΠΟΛΥΠΟΤΙΣΜΟ;

Ιδανικά, δεν νοείται να είσαι Έλλληνας χωρίς να είσαι πολυπολιτισμικός. Το πολυπολιτισμικό όμως άλλοθι όμως των ενιαίων και ανεξέλεγκτων αγορών που μάθαμε να λέμε παγκοσμιοποίηση, δεν επιτρέπει να είσαι Έλληνας αν θες να είσαι «πολυπολιτισμικός».

Το μυστικό της πολυπολιτισμικότητας είναι το εξής: αποδέχεσαι την ανεξέλεγκτη και την υπεράνω νόμων και θεσμών κυριαρχία της αγοράς: αποδέχεσαι τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων: και δέχεσαι τα απόνερα και τις παρενέργειες σαν να ταν προσωπική σου ευθύνη. Δέχεσαι τη δραστηριότητα των διεθνών οργανωμένων δικτύων σωματεμπορίας, λαθρεμπορίας, ναρκεμπορίας τα οποία συχνά δρουν παράλληλα ενώ η δράση τους συγκαλύπτεται κάτω από τον ανθρωπιστικό λόγο υπέρ των θυμάτων της εκμετάλλευσης που συχνά μετεξελίσσονται κάτω από ακραίες συνθήκες σε θύτες και εκμεταλλευτές.