Φρένο σύντροφε, ο εφιαλτικός κόσμος είναι μπροστά σου

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Το πιο μύχιο όνειρο του φιλελευθερισμού ήταν πάντα η πολιτικο-πολιτισμική απεξάρτηση του καθαρού καπιταλισμού από τα βάρη της ανθρώπινης ιστορίας και των συλλογικών πολιτικών παθών. Σήμερα, το όνειρο αυτό μοιάζει να υλοποιείται λίγο-πολύ παντού παρά τις πολλές κοινωνικές αντιστάσεις, υπό το πρόσημο της (πολιτισμικά) ριζοσπαστικής και (πολιτικά) αντιδραστικής «Αριστεράς»: Αναφέρεται σ’ ένα ανύπαρκτο, απολύτως φανταστικό πολιτικό υποκείμενο.

Πρόκειται για την «ανθρωπότητα», ή πιο κοσμοπολίτικα «πολίτες του κόσμου». Ως άτομα ή «μειονότητες» συναντώνται, υποτίθεται ειρηνικά, στο πλαίσιο μιας «ανοικτής κοινωνίας» της διεθνοποιημένης Αγοράς, της οποίας το ουσιαστικό περιεχόμενο συγκροτείται γύρω από την Οικονομία. Η μορφή της αποδίδεται από μια εξατομικευτική ιδεολογία του Δικαίου, δηλαδή από τα «ατομικά, ανθρώπινα δικαιώματα».

Το ηθικό υπόβαθρο μιας τέτοιας αντισυνεκτικής κοινωνίας συνοψίζεται ως γνωστόν στο αφελές πρόταγμα της «ανεκτικότητας». Ευρύτερα στην αντιρατσιστική -υποτίθεται- άρνηση της απόρριψης του δικαιωματούχου «Άλλου». Δια της «ανεκτικότητας» υποτίθεται ότι ο πολιτικά ορθός Δυτικός Κόσμος φαίνεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα ιστορικά πάθη του παρελθόντος. «Ψύχραιμα» (δηλαδή με την δέουσα «πολιτισμένη νηφαλιότητα») ανακαλύπτει αυτάρεσκα τις καθημερινές καθησυχαστικές ενδείξεις ότι έχει «προοδεύσει» όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ηθικά-πολιτικά.

AΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ αφενός,νεοελληνική ΑΓΛΩΣΣΙΑ αφετέρου

-------------------------------------

  ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Αρχιτέκτων- συγγραφέας

Πλήρης επί των ημερών μας, η σύγχυση περί το σύγχρονο «Γλωσσικό».Πριν λίγα χρόνια είχαμε την (αποτυχημένη ευτυχώς) προσπάθεια της τότε υπουργού  Α(νευ) Παιδείας, να μαθαίνουν τα παιδιά την Αγγλική από την πρώτη τάξη του Δημοτικού! Ήτοι, πριν καν να μάθουν στοιχειωδώς την ελληνική, θα ψευτο-μαθαίνουν και την αγγλική καθομιλουμένη.. Παιδάκια «Δίγλωσσα», ήτοι ΑΓΛΩΣΣΑ, σε έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο, διαμορφωμένα χωρίς Γλώσσα και Συνείδηση, με ένα bare-code νούμερο. «Είμαι το νούμερο οκτώ, όλοι με ξέρουν με αυτό, κι εγώ ξεχνώ πιο είναι-πιο είναι το όνομα μου». Σταθεροί στις αξίες τους οι «εκσυγχρονιστές» όλων των αποχρώσεων: να μαθαίνουμε όλοι από μικροί την ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ.

Κι΄ας έλεγε ο Εθνικός ποιητής: 

"Μήγαρις έχω άλλα στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;"  (Διονύσιος Σολωμός)

  Η σύγχυση επιτείνεται με αυτά που συμβαίνουν γύρω από τις λέξεις στην νεοελληνική καθομιλουμένη και το …politically correct : παρατηρούμε μια απαγόρευση των λέξεων…ανάλογη της …πότο-απαγόρευσης στις ΗΠΑ του Μεσοπολέμου.

Νοιώθουμε την απαγόρευση των λέξεων κάθε φορά που κάποιος ξεφεύγει και εκφέρει κάποια από αυτές; Ζαβός, σακάτης, στραβός, γκαβός, ντιγκιντάγκας, πουτάνα,  θεόχοντρη,καμάκι… Λοξές ματιές προκύπτουν από τους γύρω, συστολή, αυτολογοκρισία, « δεν ήθελα να πω ακριβώς αυτό».

Φτωχαίνει τοιουτοτρόπως το λεξιλόγιο, εκπίπτουν οι λέξεις, συστέλλονται, για ότι δεν θεωρείται  mainstream, για ότι δεν εμπίπτει στο politically correct.

Η ιδεολογία της «επιστροφής στον εαυτό»

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Είναι, ίσως, επείγον να προβούμε σε μια ιστορία της μετανεωτερικότητας στο πεδίο των συλλογικών νοοτροπιών του δυτικού κόσμου. Ίσως λίγο, όπως ο Φουκώ επιχείρησε παλαιότερα με το έργο του να περιγράψει και να ερμηνεύσει την ιστορία της νεωτερικότητας.

Για τις σημερινές Δυτικές κοινωνίες, καθώς και για τα σαστισμένα άτομα αυτών των κοινωνιών, η νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, που από τη δεκαετία ιδίως του ’80 και ύστερα εμφανιζόταν περίπου σαν μια «φυσική αναγκαιότητα», απαιτούσε πολλές εκλογικεύσεις και δημιουργούσε άλλες τόσες τάσεις φυγής. Εμφανίστηκε τότε με έμφαση, ως τεκμήριο της νέας «αυθεντικότητας», η ιδεολογία της «επιστροφής στον εαυτό».

Μια τέτοια επιστροφή συμβαδίζει, βέβαια, με τη φιλοσοφίζουσα απόπειρα να αναζητηθεί το κλειδί της οικουμενικότητας (ίσως και της ανθρώπινης φύσης) στην εσωτερική ζωή του ατόμου. Ως ιδέα, χαρακτηρίζει τις φιλοσοφίες της λεγόμενης «αρχαιοελληνικής παρακμής» (επικούρειους, στωικούς κλπ.), αλλά και τις παραινέσεις του Αγίου Αυγουστίνου όταν –την εποχή της κατάρρευσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας– ρίχνει μια απαισιόδοξη ματιά στο επερχόμενο μέλλον του Δυτικού κόσμου.

Αφελείς ιδεολογίες

Οι «στιγματισμένοι» της πολιτικής ορθότητας !

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Σε σημερινό του άρθρο, «Η αστυνομία της σκέψης», ο «φιλοευρωπαϊστής» Τ. Θεοδωρόπουλος γράφει στην Καθημερινή για «το σώμα της πολιτικής ορθότητας» που «έχει εσωτερικεύσει το βλέμμα» του οργουελικού ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ :

"(…) Ποιοι το αποτελούν;

Πρώτον στρατευμένοι κομμουνιστές οι οποίοι μετανόησαν, έγιναν φιλελεύθεροι, αλλά δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από το “απολυταρχικώς διανοείσθαι” του “εσείς” και “εμείς”.

Κάποιοι άλλοι που νομίζουν ότι ότι η ευρωπαϊκή ανοχή, και η Ευρώπη, δεν είναι τρόπος σκέψης, αλλά δόγμα. Ορθόδοξοι του Διαφωτισμού.

Υπάρχουν βέβαια και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, όσοι διάβασαν στη ζωή τους τρία, άντε τέσσερα κείμενα και νομίζουν ότι όχι μόνο έμαθαν την αλήθεια, αλλά μπορούν να την εκφράσουν επειδή στο λύκειο ήσαν καλοί στην Έκθεση Ιδεών.

Τέλος, να μην ξεχάσω (,,,) τις «τάξεις των πονηρών ή μάλλον των πονηρούτσικων, συμπεριλαμβάνουν τους “αντικειμενικούς” παντός καιρού".

• Θεωρείς ότι το ευρώ έχει δομικά προβλήματα που οδηγούν στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων: «Αντιευρωπαϊστής». 

• Απαιτείς περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη ή ταυτίζεις τον νεοφιλελευθερισμό με τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης: «Λαϊκιστής».

• Επιθυμείς να διατηρήσεις αλώβητη την εθνική σου ταυτότητα και διακριτή την πολιτισμική σου ιδιοπροσωπία: «Ξενόφοβος». 

• Ανησυχείς για το ενδεχόμενο τουρκοποίησης όλης της Κύπρου ή καυτηριάζεις τον τουρκικό νεοοθωμανισμό και επεκτατισμό: «Εθνικιστής».

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ως ιδεολογικό όπλο

του Κώστα Μελά -

 Είναι απολύτως παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν το μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρανομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης. Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων …

Κώστας Μελάς
Διαβάστε περισσότερα...

Η Δύση είναι τελειωμένη – αλλά γιατί;

Του Andre Vltchek.

Παρά κάποιες οικονομικές και κοινωνικές καθυστερήσεις και προβλήματα, η δυτική αυτοκρατορία τα πάει αρκετά καλά, αν μετρήσουμε, δηλαδή, την επιτυχία με την ικανότητα ελέγχου του κόσμου, επηρεασμού της σκέψης των ανθρώπων σε όλες τις ηπείρους και συντριβής σχεδόν όλων των ουσιωδών διαφωνιών, εντός και εκτός των χωρών της.

Αυτό που έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τη ζωή σε μέρη όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή το Παρίσι είναι η απλή ανθρώπινη χαρά, που είναι τόσο οφθαλμοφανής όταν υπάρχει. Παραδόξως, στα ίδια τα κέντρα εξουσίας, οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν αγωνιώδη, άδεια σχεδόν τρομακτική ζωή.

Όλο αυτό κάπως δεν ταιριάζει. Δεν θα έπρεπε οι πολίτες των κατακτητικών χωρών του κόσμου, του νικηφόρου καθεστώτος, να είναι τουλάχιστον βέβαιοι για τον εαυτό τους και αισιόδοξοι;

Βεβαίως, υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν είναι και κάποιοι φίλοι μου ήδη έχουν περιγράψει με λεπτομερή και παραστατική γλώσσα τις βασικές, τουλάχιστον, αιτίες για την κατάθλιψη και την έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή που στην κυριολεξία καταβροχθίζουν ζωντανούς εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

Η κατάσταση αναλύεται κυρίως από κοινωνικο-οικονομική σκοπιά. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι πιο σημαντικές αιτίες της παρούσας κατάστασης πραγμάτων είναι πολύ πιο απλές: η Δύση και οι αποικίες της κατέστρεψαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα πιο ουσιαστικά ανθρώπινα ένστικτα: την ικανότητα των ανθρώπων να ονειρεύονται, να είναι παθιασμένοι, να εξεγείρονται και να «ανακατεύονται» - να συμμετέχουν.

Η προσήλωση, η αποφασιστικότητα, η αισιοδοξία, η αθωότητα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Όμως αυτά ακριβώς είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που πάντα κινούσαν προς τα εμπρός τους ανθρώπους.

***

Παρά αυτά που σήμερα πιστεύουν συνήθως στη Δύση, δεν είναι η «γνώση» ούτε απόλυτα η «επιστήμη» που βρίσκονταν πίσω από τα μεγαλύτερα άλματα του ανθρώπινου πολιτισμού.

Πάντα υπήρχε ένας βαθύς και ενστικτώδης ανθρωπισμός, συνοδευόμενος από πίστη (δεν μιλώ για κάποια θρησκευτική πίστη) και τεράστια αφοσίωση και αφιέρωση στο σκοπό. Χωρίς αθωότητα, χωρίς απλοϊκότητα, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί τίποτε μεγάλο.

Η επιστήμη πάντα υπήρχε και ήταν σημαντική για τη βελτίωση πολλών πρακτικών πλευρών της ανθρώπινης ζωής, αλλά δεν ήταν ποτέ η βασική κινητήρια δύναμη μιας χώρας προς μια δίκαιη, εξισορροπημένη και «αξιοβίωτη» κοινωνία. Όταν χρησιμοποιήθηκε από κάποιο φωτισμένο σύστημα, η επιστήμη έπαιξε σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου, αλλά ποτέ αντίστροφα.

Ανέξοδος αντιρατσισμός σε ξένες πλάτες: Η ιδεολογική τρομοκρατία δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα

Του Σταύρου Λυγερού  

Παρά τις ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές παρενέργειες, το πολιτικό σύστημα, με πρώτη την Αριστερά, συνεχίζει να αντιμετωπίζει την παράνομη μετανάστευση σαν πρόβλημα ρουτίνας. Την προσεγγίζει με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες που στην πράξη τροφοδοτούν τον ρατσισμό. Κάθε διαφωνία χαρακτηρίζεται ακροδεξιά, ξενοφοβική και ρατσιστική.

Η ιδεολογική τρομοκρατία, όμως, δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Ειδικά των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση και στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη “μαύρη” και κακοπληρωμένη εργασία) και σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής. 

Είναι πολιτικά ανήθικο εύποροι αριστερίζοντες και φιλελεύθεροι αστοί, από απόσταση ασφαλείας, να κουνάνε το δάκτυλο και να παραδίδουν αντιρατσιστικά μαθήματα στους κατοίκους του ιστορικού κέντρου και των συνοικιών που βιώνουν ένα πρόβλημα το οποίο τείνει να προσλάβει διαστάσεις εφιάλτη. Είναι ανέξοδο και εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό όταν δεν συγχρωτίζεσαι με παράνομους μετανάστες, όταν δεν κατοικείς στις ίδιες γειτονιές, όταν δεν στέλνεις τα παιδιά σου στα ίδια σχολεία, όταν δεν χρησιμοποιείς καν τα δημόσια νοσοκομεία, και βεβαίως όταν δεν ανταγωνίζεσαι για τις ίδιες θέσεις εργασίας.

Είμαι «ομοφοβικός», «φασίστας» και «χριστιανοταλιμπάν»... (τώρα μπορώ να μιλήσω;)

Νίκος Συρίγος

Newsbomb.gr

Ο δημοσιογράφος Νίκος Συρίγος γράφει για όσα τεκταίνονται στην επικαιρότητα για την αλλαγή φύλου και όχι μόνο... 

Μεγάλη βραδιά η χθεσινή. Σπουδαία. Η Ελλάδα πήγε μπροστά. Πολλά βήματα. Έτη φωτός.

Από το… σύμφωνο συμβίωσης είχαμε να νιώσουμε τέτοια χαρά. Νιώσαμε, ρε παιδί μου, Ευρωπαίοι… Ανοικτοί στις προκλήσεις των καιρών. Ανοικτοί γενικώς.

Καμαρώσαμε την… παλικάρι, με το μούσι της και τη φούστα της, που πανηγύρισε από τα θεωρεία της Βουλής και μας ήρθαν στο μυαλό για μια ακόμη φορά οι στιγμές που ο Κώστας φίλησε στο στόμα τον Μηνά, όταν ο Τσίπρας με τον Καμμένο και τις λοιπές… προοδευτικές δυνάμεις, είχαν αναγνωρίσει το δικαίωμα τους, να ζουν σαν ζευγάρι.

Μεγάλες στιγμές.

Δικαίωση αγώνων ετών και ετών...

Ξέρετε σε πόσα gay pride συμμετείχαν ο Μηνάς και ο Κώστας για να αναγνωριστεί το δίκαιο του αιτήματος του, να είναι ζευγάρι και να κάνουν οικογένεια;

Αλλά δεν μας/τους έφτανε αυτό.

Θέλανε και ο Μηνάς να μπορεί πριν καλά-καλά καταλάβει ότι υπάρχει, να έχει τη δυνατότητα να γίνει Σούλα… Στα 15 του. Γιατί όχι στα 14 ; Στα 12; Στα 8; Να κάνει η μάνα… Λάθος!

Μην γινόμαστε οπισθοδρομικοί τώρα…

«Να τελειώνουμε με την «αριστερά»»- παρέα με τον Ζαν Μισεά, τον Μαρξ, τον Κορνήλιο, τον Όργουελ και τον Γκύ Ντεμπόρ…!

«Για να τελειώνουμε με την αριστερά»

Μαθαίνοντας από τον Γάλλο Ανθρωπολόγο Μαρσέλ Μως και τον φιλόσοφο Μάρξ, εμπνεόμενος από τον «αναρχικό» Τζώρτζ Όργουλ, συνομιλώντας με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, συνεχίζοντας την κληρονομιά του Γκύ Ντεμπόρ και πάντα σε επαφή με την«καθημερινή ευπρέπεια»(common decency)του λαϊκού  ανθρώπου, ο Ζαν Κλώντ Μισεά, αποτελεί μεστό παράδειγμα διανοούμενου που δεν αφήνεται στον εύκολο ορισμό του «αριστερού’ και του «προοδευτικού», στις μέρες μας.

Διαρρηγνύει τους δεσμούς του με την θεσμική, αλλά και την άκρα «αριστερά», για να επαναπροσδιορίσει το νόημα του «σοσιαλισμού» στις μέρες μας. Μιλά για το τέλος της Αριστεράς, που αποτελεί πια τον «πολιτισμικό φιλελευθερισμό» του … καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού! Για να βρούμε την αντι-παγκοσμιοποιητική και αντι-καπιταλιστική προοπτική, χρειάζεται να τελειώνουμε με την Αριστερά. Ήδη, από το βιβλίο του :«Το αδιέξοδο Άνταμ Σμίθ – Εκλεκτικές συγγένειες φιλελευθερσιμού και αριστεράς«, επεσήμανε την κοινή ιδεολογική ρίζα και συγγένεια της νεοφιλελευθερισμού και της «εκσυγχρονιστικής» αριστεράς, που αναδύεται από το πνεύμα του Διαφωτισμού. Η «κληρονομιά» αυτή εξηγεί και το γιατί η σημερινή μετα-μοντέρνα αριστερά, δεν μπορεί να είναι πια και ουσιαστικά δεν είναι, ενάντια στην κυριαρχία του εμπορεύματος και την ειδωλολατρεία του θεάματος.

Πώς νοείται σήμερα η πολιτική ορθότητα;

                            Κυριάκος Κατσιμάνης

                 Η πολιτική ορθότητα ως απειλή

                    (Αναδημοσίευση από το περιοδικό: Φιλοσοφία και Παιδεία, έτος19⁰ ,

                                    τεύχος 65, Ιούνιος-Δεκέμβριος 2013, σσ. 4-6)

Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει προ πολλού και στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»). Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση. Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε υπέρμετρα και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά σε de facto φίμωση της γλώσσας  με μια σειρά απλές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση.

Περί της λεγομένης «επιστημονικής αθεΐας»

Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας*

Ενα από τα πολλά «φρούτα» που παράγει ο γνωστός από παλιά «αγρός» της αθεΐας είναι και η λεγόμενη «επιστημονική αθεΐα», που αποτελεί «καρπό» μιας καινούργιας «ποικιλίας», η οποία προέρχεται από τη «γενετική μετάλλαξη» της επιστήμης. «Γενετιστές καλλιεργητές» αυτής της «ποικιλίας», αλλά και «έμποροι» των «μεταλλαγμένων φρούτων» της είναι δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο νομπελίστας φυσικός Στίβεν Γουάινμπεργκ και ο επίσης φυσικός Βίκτορ Στέιντζερ, οι οποίοι μέσα από τους κόλπους του κινήματος της «επιστημονικής αθεΐας» που δημιούργησαν προβάλλουν ως «απόστολοι» ή «ευαγγελιστές» αυτής. Η πεμπτουσία της «κηρύγματός» τους συνοψίζεται στη σκέψη ότι, «όπως αποδεικνύεται επιστημονικά (!), ο Θεός είναι ένας μύθος, που τον επινόησαν και τον συντήρησαν κάποιοι επιτήδειοι, για να βαυκαλίζουν τους αγράμματους και να εκμεταλλεύονται τους αφελείς».

Δεν θα μπούμε στη λογική των αριθμών, για να δούμε πόσο αγράμματοι ή αφελείς είναι τα εκατομμύρια λαμπρών επιστημόνων που πιστεύουν στον Θεό σε όλο τον κόσμο και πόσα Νόμπελ πρέπει να βάλει κάποιος από την άλλη μεριά της «ζυγαριάς» για να «αντισταθμίσει» τους Τρεις Ιεράρχες, που είχαν σπουδάσει όλες τις επιστήμες. Είναι, όμως, απαραίτητο να υποβάλουμε σε κριτική βάσανο τον «αποστολικό» λόγο των προαναφερθέντων «ευαγγελιστών», για να γίνει σαφές τι ακριβώς υποστηρίζουν και πόσο πειστικά είναι τα κηρύγματά τους.

Η επιστήμη ως «ψευδομάρτυρας» της αθεΐας

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!

Το 2011, ο Λίνκολν Μπράουν δίδασκε την έκτη τάξη σ’ ένα δημόσιο σχολείο του Σικάγο. Οι περισσότεροι από τους μαθητές του, ηλικίας 11-13 ετών, ήταν Αφροαμερικανοί. Την ώρα του μαθήματος, ο Μπράουν έπιασε ένα ραβασάκι που περνούσαν δυο λευκοί μαθητές χέρι-με-χέρι. Στο ραβασάκι αποδείχθηκε ότι ήταν γραμμένοι οι στίχοι ενός ραπ τραγουδιού που περιείχαν βρισίδια, μεταξύ αυτών και τη λέξη "αράπης" (nigger). 

Ο Μπράουν διάβασε τους στίχους και άνοιξε μια συζήτηση με τους μαθητές του. Τους εξήγησε ότι οι μαύροι μπορούν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο "αράπη" (nigger) και να μην ενοχλούνται, αλλά όταν οι λευκοί (σαν τους μαθητές που αντάλλαξαν το ραβασάκι ή σαν τον ίδιο τον Μπράουν) κάνουν το ίδιο, οι μαύροι προσβάλλονται και πληγώνονται. Τους εξήγησε ότι η λέξη είναι τρομερά προσβλητική λόγω του ιστορικού φορτίου της. Ζήτησε επίσης από τους μαθητές του να σκεφτούν γιατί οι μαύροι σκοτώνονται πρώτοι στις ταινίες, επισημαίνοντας ότι το ρατσιστικό παρελθόν της Αμερικής δεν έχει σβήσει. Κατόπιν η συζήτηση άνοιξε και επεκτάθηκε στα ρατσιστικά και υποτιμητικά σχόλια για τους ισπανόφωνους ή τους Μουσουλμάνους. Τα παιδιά έδειξαν ενδιαφέρον και έκαναν πολλές ερωτήσεις στον δάσκαλό τους, ο οποίος μετά από λίγη ώρα τους ζήτησε να προβληματιστούν πάνω σε όσα συζήτησαν και επέστρεψε στο κυρίως ειπείν μάθημα. 

Ο εφιαλτικός νέος κόσμος…/ του Γιάννη Παπαμιχαήλ

 

Το πιο μύχιο όνειρο του φιλελευθερισμού ήταν πάντα η πολιτικο-πολιτισμική απεξάρτηση του καθαρού καπιταλισμού από τα βάρη της ανθρώπινης ιστορίας και των συλλογικών, πολιτικών παθών.

Σήμερα, το όνειρο αυτό μοιάζει να υλοποιείται λίγο-πολύ παντού παρά τις πολλές κοινωνικές αντιστάσεις, υπό το πρόσημο της (πολιτισμικά) ριζοσπαστικής και (πολιτικά) αντιδραστικής «Αριστεράς»: Αναφέρεται σ’ ένα ανύπαρκτο, απολύτως φανταστικό πολιτικό υποκείμενο.

Πρόκειται για την «ανθρωπότητα», ή πιο κοσμοπολίτικα «πολίτες του κόσμου». Ως άτομα ή «μειονότητες» συναντώνται, υποτίθεται ειρηνικά, στο πλαίσιο μιας «ανοικτής κοινωνίας» της διεθνοποιημένης Αγοράς, της οποίας το ουσιαστικό περιεχόμενο συγκροτείται γύρω από την Οικονομία. Η μορφή της αποδίδεται από μια εξατομικευτική ιδεολογία του Δικαίου, δηλαδή από τα «ατομικά, ανθρώπινα δικαιώματα».

Το ηθικό υπόβαθρο μιας τέτοιας αντισυνεκτικής κοινωνίας συνοψίζεται ως γνωστόν στο αφελές πρόταγμα της «ανεκτικότητας». Ευρύτερα στην αντιρατσιστική -υποτίθεται- άρνηση της απόρριψης του δικαιωματούχου «Άλλου». Δια της «ανεκτικότητας» υποτίθεται ότι ο πολιτικά ορθός Δυτικός Κόσμος φαίνεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα ιστορικά πάθη του παρελθόντος. «Ψύχραιμα» (δηλαδή με την δέουσα «πολιτισμένη νηφαλιότητα») ανακαλύπτει αυτάρεσκα τις καθημερινές καθησυχαστικές ενδείξεις ότι έχει «προοδεύσει» όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ηθικά-πολιτικά.

Όλο αυτό το μεθοδολογικό πακέτο πολιτικής σκέψης έχει ήδη επενδυθεί αξιακά με την μεταφυσική υπόσταση μιας θεολογικού τύπου πεποίθησης του μετανεωτερίζοντος πολιτικού «κοινού νου». Για να κατασιγάσει τα επιβιώματα των συλλογικών ιστορικών παθών, αυτός ο «κοινός νους» στιγματίζει κάθε διαφωνία (ή κάθε «αίρεση») και εκλογικεύει εύκολα τις αναρίθμητες εσωτερικές λογικές αντιφάσεις της.

Νέα στερεότυπα

Η στοιχειώδης εκπαίδευση και η δια βίου επιμόρφωση των ενηλίκων τηλεθεατών έχουν επιφορτιστεί με τον θεσμικό ρόλο που παλαιότερα ανήκε στους ιεραποστόλους «διαφωτιστές». Οι ενήλικοι τηλεθεατές καταναλώνουν «εικόνες του κόσμου» μέσω των εκλαϊκεύσεων των κοινωνικών επιστημών τόσο από τα ΑΕΙ όσο και από τα περισσοτέρα ΜΜΕ. Έτσι εγχαράσσονται τα νέα στερεότυπα πολιτικής σκέψης στον τυπικά εγγράμματο και πληροφορημένο Δυτικό «κοινό νου».

-Ο Διαφωτισμός, το Ισλαμικό Κράτος και κάποιοι βλάκες νεοέλληνες

Το ότι ζούμε σε μια εποχή χάους και ανατροπής των δεδομένων, των αξιών, των ίδιων των όρων είναι γεγονός. Ότι ο ορθός λόγος έχει μάλλον δραπετεύσει από τη πτωχή πατρίδα μας και το ακόμα πτωχότερο ένα τμήμα της αριστεράς και των αυτοαποκαλουμενων αντεξουσιαστών, δεν είναι κάτι καινούργιο για να μας ξαφνιάσει….

Η μεγαλύτερη απόδειξη της κατάρρευσης των ανθρωπιστικών αξιών είναι η θέση που αδιαμαρτυρήτως μπορεί να διατυπώσει –χωρίς να φάει μπόλικο ιδεολογικό και πολιτικό ξύλο– ότι η μεσαιωνική βαρβαρότητα του ισλαμοφασισμού είναι νεωτερικότητα και ότι εμείς η «δυτικοί» δεν έχουμε τα φόντα να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε την εμφάνιση «ενός αυθεντικού Διαφωτισμού των Άλλων».

Το διαβάσαμε στο περ. Unfollow πριν από 1.5 χρόνο…  Μας φάνηκε άλλη μια «μαλακία για γέλια», από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν στα  έντυπα και στο διαδίκτυο.  Τώρα όμως που είδαμε ένα από τα πολλά φρικτά βίντεο των ισλαμοφασιστών «διαφωτιστών», είπαμε να το ανακαλέσουμε από τη μνήμη μας.

Aλλά πριν το σχολιάσουμε περισσότερο –μάλλον πριν το παρουσιάσουμε ασχολίαστο μιας και το καλύτερο σχόλιο είναι το ίδιο το βίντεο που θα δείτε– ας φρικιάσουμε με  μια πράξη που το ίδιο του Ισλαμικό Κράτος πρόβαλλε, διατρανώνοντας παντού «το φιλελεύθερο και νεωτερικό του» πνεύμα:

Πατήστε πάνω σ’ αυτή την είκονα, δείτε το βίντεο και τα ξαναλέμε:

Τη μαλακία στο ANfollow την έγραψαν δύο τύποι. Παραθέτουμε το κείμενό τους:

Το Ισλαμικό Κράτος είναι Διαφωτισμός

Αυγουστίνος Ζενάκος & Χρήστος Νάτσης | Τεύχος Δεκεμβρίου 2015

Κάνενας δυτικός «προοδευτισμός» δεν είναι διατεθειμένος να αναγνωρίσει την πολιτική συνθήκη που γεννά το Ισλαμικό Κράτος. Η σύγχρονη μεταδημοκρατία, την ίδια στιγμή που γενεαλογεί τη «Δύση» από τον Διαφωτισμό, τον απωθεί: η απώθηση παίρνει τη διπλή μορφή τόσο της παραχάραξης του ιστορικού ευρωπαϊκού Διαφωτισμού όσο και της άρνησης της δυνατότητας ενός αυθεντικού Διαφωτισμού των Άλλων.

Περί της λεγομένης «επιστημονικής αθεΐας»

Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας*

Ενα από τα πολλά «φρούτα» που παράγει ο γνωστός από παλιά «αγρός» της αθεΐας είναι και η λεγόμενη «επιστημονική αθεΐα», που αποτελεί «καρπό» μιας καινούργιας «ποικιλίας», η οποία προέρχεται από τη «γενετική μετάλλαξη» της επιστήμης. «Γενετιστές καλλιεργητές» αυτής της «ποικιλίας», αλλά και «έμποροι» των «μεταλλαγμένων φρούτων» της είναι δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο νομπελίστας φυσικός Στίβεν Γουάινμπεργκ και ο επίσης φυσικός Βίκτορ Στέιντζερ, οι οποίοι μέσα από τους κόλπους του κινήματος της «επιστημονικής αθεΐας» που δημιούργησαν προβάλλουν ως «απόστολοι» ή «ευαγγελιστές» αυτής. Η πεμπτουσία της «κηρύγματός» τους συνοψίζεται στη σκέψη ότι, «όπως αποδεικνύεται επιστημονικά (!), ο Θεός είναι ένας μύθος, που τον επινόησαν και τον συντήρησαν κάποιοι επιτήδειοι, για να βαυκαλίζουν τους αγράμματους και να εκμεταλλεύονται τους αφελείς».

Δεν θα μπούμε στη λογική των αριθμών, για να δούμε πόσο αγράμματοι ή αφελείς είναι τα εκατομμύρια λαμπρών επιστημόνων που πιστεύουν στον Θεό σε όλο τον κόσμο και πόσα Νόμπελ πρέπει να βάλει κάποιος από την άλλη μεριά της «ζυγαριάς» για να «αντισταθμίσει» τους Τρεις Ιεράρχες, που είχαν σπουδάσει όλες τις επιστήμες. Είναι, όμως, απαραίτητο να υποβάλουμε σε κριτική βάσανο τον «αποστολικό» λόγο των προαναφερθέντων «ευαγγελιστών», για να γίνει σαφές τι ακριβώς υποστηρίζουν και πόσο πειστικά είναι τα κηρύγματά τους.

Η επιστήμη ως «ψευδομάρτυρας» της αθεΐας

H ΕΛΛΗΝΟΦΡΈΝΕΙΑ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Ακούστε την εκπομπή του INFO-WAR για την προηγούμενη επίθεση περί σεξισμού που είχε δεχθεί η Ελληνοφρένεια και ο Πιτσιρίκος

Πρόγραμμα Αναπαραγωγής Ήχου

00:35

46:27

Χρησιμοποιείστε τα πλήκτρα Πάνω/Κάτω βέλος για να αυξήσετε ή να μειώσετε ένταση.

26/06/2017

Αφού έλυσε όλα τα προβλήματα του τόπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε ένα νέο στόχο: Την Ελληνοφρένεια.

Με επιστολή τους στο ΕΣΡ, 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν την (τηλεοπτική) Ελληνοφρένεια για σεξισμό, σημειώνοντας ότι «λειτουργεί, εις βάρος της ίδιας της δημοκρατίας».

Το πρώτο κόμμα στην ελληνική ιστορία, που αμφισβήτησε το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, ασκεί κριτική σε μια χιουμοριστική τηλεοπτική εκπομπή λέγοντας ότι απειλεί τη δημοκρατία. Απόλυτα αναμενόμενο, βέβαια, αφού η Ελληνοφρένεια, στην τηλεοπτική και ραδιοφωνική εκδοχή της, είναι από τις ελάχιστες παρουσίες στα κυρίαρχα ΜΜΕ που αμφισβητούν την ουσία των μνημονίων – και δεν το κάνουν για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας.

Στα πρότυπα των Αμερικανών Δημοκρατικών της Χίλαρι Κλίντον, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους για τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική ταυτότητας (identity politics) για να κρύψουν την κοινωνική γενοκτονία που πραγματοποιούν.

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή:

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, αξιότιμα μέλη του ΕΣΡ,

Με βαθύτατη ανησυχία διαπιστώνουμε ότι το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα κρούσματα εκπομπών με σεξιστικό λόγο καθώς και η αναπαραγωγή σεξιστικών στερεοτύπων στα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας.

Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η τηλεοπτική εκπομπή «Ελληνοφρένεια» στις 30/5/17, στη διάρκεια της οποίας – και «στο όνομα της σάτιρας» – γυναίκα-υπάλληλος της Βουλής βρέθηκε, κατά την άσκηση των καθηκόντων της και χωρίς να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της, στο στόχαστρο ντουμπλαρισμένων κακεντρεχών σχολίων με εμφανές σεξουαλικό περιεχόμενο.

Σχόλια τα οποία – σε καμία περίπτωση – δεν εντάσσονται στη λογική της σάτιρας. (Για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα, στο 12.50’, από το σύνδεσμο της ίδιας της εκπομπής:

Με δεδομένο ότι παρόμοια κρούσματα σεξιστικού λόγου και σεξιστικής εικόνας τείνουν να λάβουν χαρακτήρα χιονοστιβάδας σε πλείστες όσες ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές

Επειδή η ραδιοτηλεόραση δεν είναι μόνον μέσο ψυχαγωγίας και επικοινωνίας αλλά είναι, ταυτοχρόνως, και φορέας ιδεολογίας καθώς αποτυπώνει και, συνεπώς, αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες – στην προκείμενη περίπτωση, έμφυλες διακρίσεις

Σαράντος Καργάκος: Ἕνας μελλοντικός «προοδευτικός» ἀντιπροσφυγισμός

Του Σαράντου Καργάκου

Μελλοντικὰ οἱ σοβαρώτεροι πολέμιοι τοῦ Ἰσλαμισμοῦ θὰ εἶναι οἱ ποικίλοι ἐκπρόσωποι τοῦ πολιτικὰ ὀρθοῦ ποὺ, ἄν κάποιος μελετήσει τὶς πολύβουες  θεωρητικὲς τους ἀπόψεις, ἀσφαλῶς θὰ κινδυνεύσει νὰ πάθει κατατονικὴ ἐμβροντησία. Διότι τὸ Ἰσλάμ δὲν ἔρχεται (μὲ ὅποιον τρόπο κι ἄν ἔρχεται) στὸν εὐρωπαϊκό χῶρο ἤ στὸ χῶρο τῶν ΗΠΑ, τοῦ Καναδᾶ καὶ τῆς Αὐστραλίας μόνο μὲ τοὺς πιστοὺς καὶ τὰ πετρελαιοδολλάριά του, εἰσέρχεται καὶ μὲ τὴν κουλτούρα του, ποὺ εἶναι ἄντικρυς ἀντίθετη πρὸς τὰ ὅσα πρεσβεύουν οἱ ποικιλώνυμοι ἐκπρόσωποι τοῦ πολιτικοῦ ὀρθοῦ. Ἤ, γιὰ ν’ ἀκριβολογοῦμε, τοῦ «μπατεσκυλοαλετισμοῦ». Νέες φρενοβλαβεῖς θεωρίες εἰσβάλλουν ἀπὸ παντοῦ καὶ καὶ δὲν μένουν στὸ ἐπίπεδο τῶν συζητήσεων ἀλλὰ θεσμοθετοῦνται καὶ μεθοδικὰ εἰσάγονται ὑπό μορφὴ συστηματικῆς διδασκαλίας –ἐπιχορηγούμενης ἀπὸ τὰ περιβόητα ΕΣΠΑ– στὰ σχολεῖα μας. Ἔτσι σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα –πιθανῶς καὶ προτοῦ δημοσιευθεῖ τὸ κείμενο αὐτὸ– τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μας θὰ διδάσκονται τοὺς «ἔμφυλους ρόλους», ἐνῶ ἡ δύστυχη «Ἀντιγόνη» θὰ ἀντιμετωπίζει νέον ἐνταφιασμὸ ἀπὂ τοῦ Κρέοντος τῆς Νέας Ἐποχῆς, μιᾶς ἀναπαραγωγῆς δηλαδὴ τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων.

Ισλαμική τρομοκρατία και πολιτική ορθότητα

 Σταύρος ΛυγερόΣ

---

Κάθε επίθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη επαναφέρει στο τραπέζι το ερώτημα εάν το Ισλάμ είναι συμβατό με τον δυτικό τρόπο ζωής και ως εκ τούτου εάν είναι δυνατή η μαζική ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στις δυτικές κοινωνίες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την αιματηρή βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ.

Η αριστερή και φιλελεύθερη προσέγγιση αποδίδει τη στράτευση νεαρών μουσουλμάνων που έχουν μεγαλώσει στη Δύση στον κοινωνικό αποκλεισμό που συνήθως υφίστανται. Αναμφίβολα, αυτός ο παράγοντας παίζει ρόλο στην ανάπτυξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ο οποίος είναι η ακραία εκδοχή του σουνιτικού Ισλάμ και λειτουργεί σαν δεξαμενή στρατολόγησης για την ισλαμική τρομοκρατία. Όποιος, όμως, θεωρεί ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ο αποκλειστικός λόγος που ωθεί μουσουλμάνους στην ισλαμική τρομοκρατία βλέπει μόνο την όψη που ταιριάζει στο ιδεολόγημά του.

Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στο ευρωπαϊκό φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα είναι η δημόσια ερμηνεία του Γιούνκερ μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Πρώτα εξέφρασε την απορία του για το γεγονός ότι οι δράστες ήταν μουσουλμάνοι που γεννήθηκαν στην Ευρώπη, φοίτησαν σε ευρωπαϊκά σχολεία και συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή.