Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/ FosPhotos
Μια ερμηνεία για τα όσα «ακατανόητα» και «ύποπτα» συμβαίνουν στο ΚΚΕ
Η διαπίστωση πως «αν οι εχθροί του ΚΚΕ μπορούσαν να υπαγορεύσουν στην ηγεσία του κάποια πολιτική αυτά θα της έλεγαν να κάνει», περιέχει τον πυρήνα της εκτίμησης για όσα συμβαίνουν στο Κόμμα και είναι μια βάση ερμηνείας των όσων «ακατανόητων» έως και «ύποπτων» συντελούνται σ’ αυτό τα τελευταία χρόνια. Η διαπίστωση αυτή ερμηνεύει, ως ένα βαθμό, τόσο την πολιτική που ακολουθεί η κομματική ηγεσία όσο και την οργανωτική δομή που έχει εγκαταστήσει και τη χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει αυτή την πολιτική.
Αυτό που παρατηρείται εδώ και καιρό είναι η συστηματική εγκατάλειψη του ενός μετά το άλλο των μετώπων, που προνομιακά θα μπορούσε να παίξει ρόλο το ΚΚΕ, οδηγώντας τον κομματικό οργανισμό – οργανώσεις και κάθε μορφής παρέμβαση στην κοινωνία – σε μια απονεύρωση και σε παροπλισμό:
Εγκαταλείφθηκε το μαζικό λαϊκό κίνημα αλλά και το εργατικό κίνημα, παρά τον ρόλο και την παρουσία του ΠΑΜΕ. Αυτό γιατί η παρουσία μιας «πρωτοπορίας» από μόνη της ούτε αποτελεί ούτε δημιουργεί κίνημα, καθώς το ζητούμενο δεν είναι κάποιοι ακτιβισμοί επιλεγμένων στελεχών αλλά η σχέση αλληλοτροφοδότητησης με τις εργατικές και λαϊκές μάζες, πράγμα που το αποτρέπει, αν δεν το απαγορεύει, η αποστειρωμένη παρουσία αυτής της «πρωτοπορίας», που θέτει πάντα σαν προαπαιτούμενο για την όποια συμπόρευση, τη συμφωνία με την «λαϊκή εξουσία» και τη στρατηγική του ΚΚΕ. Τελικά όλα δείχνουν πως κάποιοι δεν θέλουν να εκδηλωθεί η λαϊκή οργή και να γίνει οργανωμένη πάλη και όχι πως δεν είναι οι συνθήκες ώριμες για να γίνει αυτό.
Εγκαταλείφθηκαν έννοιες όπως «πατριωτισμός», «εθνικό», «ανεξαρτησία», «κυριαρχικά δικαιώματα». Επίσης ο όρος «αριστερά» έγινε απαγορευμένος και εγκαταλείφθηκε με ό,τι αυτός σήμαινε στη συλλογική μνήμη του λαού. Ετσι λοιπόν, αντί να δοθεί η μάχη για ν’ αποκτήσουν αυτές οι έννοιες, που είναι ριζωμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο των ριζοσπαστικών στρωμάτων της κοινωνίας, τέτοιο περιεχόμενο που ν’ ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και να υπηρετούν την λαϊκή πάλη, αφέθηκαν – μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης – στην τύχη τους και μαζί τους τμήματα του ελληνικού λαού έγιναν έρμαια κάθε είδους πολιτικών μορφωμάτων ακόμα και φασιστικών. Τελικά το ΚΚΕ, δηλαδή η ηγεσία του, παρέδωσε τα όπλα του στους αντιπάλους του και στους εχθρούς του λαού.
Το ιδεολογικό περιτύλιγμα βρέθηκε στο όνομα της καθαρότητας της γραμμής και από ‘κει και πέρα έγιναν ιδεολογικές κατασκευές για να υπηρετήσουν αυτή τη γραμμή. Πρόκειται για μια ολοκληρωτική αναθεώρηση της ιστορίας του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος που έφθασε μέχρι το σημείο να θεωρείται το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) ως «οπορτουνιστικό», γιατί τάχα δεν έβαλε το ζήτημα της «λαϊκής εξουσίας», απαγορεύοντας μάλιστα στους αγωνιστές αυτού του κινήματος που παραμένουν στους κόλπους του ΚΚΕ, να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις και να καταθέτουν στεφάνια στις επετείους της 28ης Οκτωβρίου 1940 και της 25ης Μαρτίου 1821.
Κατασκευάστηκε το ιδεολόγημα περί συμμετοχής της Ελλάδας στην «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», το οποίο δεν απαντάει σε τίποτα, παρά μόνο εξασφαλίζει τον παροπλισμό και την αποστράτευση του λαϊκού κινήματος τόσο από το αντιμονοπωλιακό, όσο και από το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι απαγορεύτηκε ακόμα και η χρήση σε κείμενα του «Ριζοσπάστη» λέξεων όπως «κατοχή», «εξάρτηση», «υποτέλεια». Μα και επί γερμανικής κατοχής (1941-1944) τμήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης συμμετείχαν και τότε στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, πολύ περισσότερο μάλιστα που και τμήματα του πολιτικού κόσμου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνεργάστηκαν με τους κατακτητές αλλά δεν έπαψε να υπάρχει κατοχή. Και μη σπεύσει κάποιος να πει ότι τώρα βρισκόμαστε στον «ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού που είναι ο ιμπεριαλισμός» γιατί ούτε αυτό είναι κάτι καινούργιο.
Τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Σε μια περίοδο που ο λαός έχει ανάγκη το ΚΚΕ και αν δεν υπήρχε θα το έφτιαχνε, το σημερινό ΚΚΕ, δηλαδή η ηγεσία του – τα στελέχη του αρέσκονται να λένε πως «το Κόμμα είναι η καθοδήγησή του» – κάνει μια συστηματική προσπάθεια να αποστασιοποιείται από τις επείγουσες ανάγκες του λαού παραπέμποντας τα πάντα στη «λαϊκή εξουσία». Δηλαδή αφήνει το λαό ξεκρέμαστο. Στην πραγματικότητα η εργατική τάξη ο ελληνικός λαός παραδόθηκε αμαχητί στα αρπακτικά, ξένα και ντόπια. Αυτοί που ήταν ταγμένοι να τον υπερασπιστούν και να οργανώσουν τον αγώνα του αρκέστηκαν σε κάποιες αποστειρωμένες από το λαό «παρελάσεις» και «περιπάτους» για την τιμή των όπλων.
Μάλιστα, κάποια στιγμή ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία, μέσα στην απελπισία τους, πήραν των ομματιών τους και βγήκαν σαν «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, κουβαλώντας ο καθένας ό,τι είχε πάνω του, προσπαθώντας να συνδέσει τη δική του πολιτική συνείδηση με την ανάγκη «κάτι να γίνει». Δεν βρέθηκαν, όμως, αντιμέτωποι στο Σύνταγμα μόνο με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα της κυβέρνησης αλλά και με την συκοφαντία από την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, πως τάχα το… «αυθόρμητο δεν είναι πολιτικό» πως είναι… «ακροδεξιοί» (ομιλία της Α.Παπαρήγα στη Βουλή) πως η Πλατεία είναι… «χώρος διακίνησης ναρκωτικών» (ρεπορτάζ «Ριζοσπάστη») κλπ.
Μια γενικευμένη επιχείρηση καταστολής του «κινήματος της Πλατείας» αποτέλεσε η προβοκάτσια της 20ης Οκτώβρη 2011, όπου η δήθεν «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ εξελίχθηκε σε περιφρούρηση της Βουλής σε ρόλο ΜΑΤ και τελικά σε ένα «μπάχαλο» που έδιωξε τον κόσμο από την Πλατεία. Είχε προηγηθεί ο Δεκέμβρης του 2008, όπου η κομματική ηγεσία μέσω του «Ριζοσπάστη» προσπάθησε με κάθε τρόπο να συκοφαντήσει τη νεανική οργή.
Για όλα τα παραπάνω έγιναν πολλές και αξιόλογες προσπάθεις, κυρίως στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τόσο για ερμηνεία της πολιτικής που ακολουθεί η ηγεσία του Κόμματος όσο και για την δικαιολόγηση αυτής της πολιτικής. Ωστόσο, αυτό που λείπει είναι μια απάντηση σ’ ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ;» ακολουθείται αυτή η πορεία.
Στην προσπάθεια ν’ απαντηθεί αυτό το «γιατί», δεν μπορεί παρά να αναζητούνται λύσεις του «αινίγματος» του σημερινού ΚΚΕ και στην απάντηση του ερωτήματος «τελικά ποιός ωφελείται;». Σαν μεθοδολογία ερμηνείας πολιτικών φαινομένων και γεγονότων είναι προσφιλής στην ηγεσία του ΚΚΕ. Δηλαδή, εκ του αποτελέσματος να αναζητούνται τα αίτια και αυτοί που το προκάλεσαν και τα τυχόν κίνητρα τους. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι ο παροπλισμός του ΚΚΕ και η εγκατάλειψη του λαού στην τύχη του.
Είναι γεγονός πως καλύτερο δώρο σε όσους επί τόσα χρόνια επιβουλεύονταν το ΚΚΕ και προσπαθούσαν να το βάλουν στο χέρι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Εφθασε στο σημείο το κόμμα που ήταν «καρφί στο μάτι τους» να μην τους ενοχλεί σε τίποτα και ελεύθεροι να εφαρμόζουν τα καταστροφικά για τη χώρα και το λαό σχέδιά τους, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ διατείνεται πως «το θέμα δεν είναι το χρέος», «το θέμα δεν είναι τα μνημόνια», «το θέμα δεν είναι η έξοδος από την ευρωζώνη», «το θέμα δεν είναι η έξοδος από την ΕΕ», «το θέμα δεν είναι η έξοδος από το ΝΑΤΟ», «το θέμα δεν είναι να μη γίνονται απολύσεις», «το θέμα δεν είναι…» αυτό ή το άλλο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός, αυτός φταίει και άρα η λύση είναι η «λαϊκή εξουσία» και ως τότε… τίποτα. Ετσι συντελείται το πρωτοφανές παραίτηση από την πολιτική πάλη, παραίτηση από την ίδια την ταξική πάλη.
Εφθασε στο σημείο το κόμμα, το ΚΚΕ που ήταν καρφί στο μάτι των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και στη γεωστρατηγική τους σκακιέρα ήταν μια εχθρική σταθερά, να παροπλίζεται με το ιδεολόγημα της ελληνικής συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που οδηγεί στο συμπέρασμα πως δεν έχει νόημα το μέτωπο απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αφού η αφού η Ελλάδα δεν είναι μια εξαρτημένη χώρα αλλά είναι μέρος της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και συνεπώς το θέμα είναι ανατροπή του καπιταλισμού.
Καλύτερο δώρο για τις ΗΠΑ και τους άλλους ιμπεριαλιστές δεν θα μπορούσε να υπάρχει.
Ετσι φθάσαμε στο σημείο τα ζητήματα της εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση να τίθενται μόνο με την προϋπόθεση της «λαϊκής εξουσίας», άρα πάλη και συσπειρώσεις – συμμαχίες γύρω από αυτά τα αιτήματα δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο στο πλαίσιο της πάλης για την «λαϊκή εξουσία».
