Κατεβάστε το ΔΩΡΕΑΝ e-book: Η Εποχή του Μετανθρώπου

από Άρδην - Ρήξη 29 Δεκεμβρίου 2021

Ο άνθρωπος θα μπορέσει άραγε να ελέγξει παρεμβάσεις στο γονιδιακό υλικό που μπορούν να αποβούν καταστροφικές και να οδηγήσουν ακόμα και σε τερατογενέσεις; Ή μήπως τα «βιολογικά ρομπότ» και οι μηχανές της τεχνητής νοημοσύνης, της συνεπαφής (interface) ζωικών ιστών και μηχανών, που ευαγγελίζονται ορισμένοι ρομποτικο-γενετιστές, μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε μια «ανεξέλεγκτη εξέγερση των ρομπότ», τέτοια που έχει ήδη περιγράψει ο Ασίμωφ και οι άλλοι «πατέρες» της επιστημονικής φαντασίας;

Ποιος άραγε θα ελέγχει αυτές τις διαδικασίες; Οι αναπτυγμένες χώρες, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι που θα επιχειρήσουν πιθανόν διάφορες εκδοχές (soft ή hard) γενετικής διαφοροποίησης των ανθρώπων σαν και αυτή που περιέγραφε ήδη ο Χάξλεϋ; Υπάρχει δυνατότητα κοινωνικού ελέγχου αυτών των διαδικασιών; Ποιοι είναι οι ηθικοί φραγμοί και τα όρια που θα πρέπει να θέσουν οι άνθρωποι σε μια τέτοια εξέλιξη; Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, ποια είναι η τύχη των ταυτοτήτων, εθνικών, πολιτισμικών, φυλετικών, απέναντι στην δημιουργία του μετανθρώπου; Η έννοια της ταυτότητας -τουλάχιστον της συλλογικής- θα πάψει πλέον να έχει οποιοδήποτε νόημα και θα επιβιώσει μόνο η ατομική-σειριακή ταυτότητα;

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ι.Α. Τσουκαλά, Όνειρο ή εφιάλτης;
Γ. Σχίζας, Μετά τον άνθρωπο, το χάος
Σπ. Μάνδρος, Ο μύθος του μετανθρώπου
Το Λεξικό του Μετανθρωπισμού
W. Singer, Η εξέλιξη δεν προγραμματίζεται
Neil Gross, INTERNET, ο εγκέφαλος του κόσμου
Kai Wou, Η επιστροφή του Προμηθέα
Θ. Ζιάκας, Μετά το άτομο τι;

Ο εμφυλιοπολεμικός φυλετισμός απειλεί εκ των έσω τη Δύση

Γράφει ο Ματιέ Μποκ-Κοτέ * – SLPRESS

Η εννοιολογική διάλυση του έθνους-κράτους εξασφαλίζει την οριστική μετατροπή των λαών σε ανταλλάξιμους πληθυσμούς. Η αντικατάσταση της έννοιας της παράνομης μετανάστευσης από εκείνη της παράτυπης μετανάστευσης επιδιώκει να μετατρέψει καταχρηστικά το δικαίωμα ασύλου σε ανοικτή μεταναστευτική επιχείρηση. Η νομιμότητα αντιστρέφεται: αυτός που βοηθά στην παραβίαση των συνόρων, ο διακινητής, γίνεται ένας αλληλέγγυος ανθρωπιστής, ένας “καθημερινός ήρωας”.

Η συμφωνία του Μαρακές θεσμοθέτησε, το 2018, σε διεθνή κλίμακα, ένα μεταναστευτικό δίκαιο που σχετικοποιεί την εθνική κυριαρχία… Οι νέοι καιροί αναγγέλλουν μια ανθρωπότητα, όπου ο δεσμός μεταξύ κάθε λαού και της χώρας του αποκόπτεται… Τα δυτικά έθνη απαλλοτριώνονται συμβολικά από τις χώρες-εστίες τους και όταν διαμαρτύρονται γι’ αυτό, επιδιώκοντας να αποκαταστήσουν τους πολιτισμικούς τους κώδικες, και να κάνουν και τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς να τους οικειοποιηθούν, κατηγορούνται ότι πέφτουν στην εθνικ(ιστικ)ή υπεροχή.

To γαλλικό κοσμικό κράτος παρουσιάζεται έτσι ως μια μορφή εσωτερικής νεοαποικιοκρατίας που αποσκοπεί στον στραγγαλισμό των μεταναστευτικών πληθυσμών. Στο παρελθόν, η αποικιοκρατία συνίστατο στην επιβολή του πολιτισμού της στους άλλους, σήμερα συνίσταται στο να επιβάλλει την ίδια της την κουλτούρα στον τόπο της. «Είμαστε όλοι μετανάστες», αυτό είναι το έμβλημα του διαφοροποιητικού καθεστώτος…

Το διαφοροποιητικό καθεστώς είναι επαναστατικό και δεν κρύβει πια την αποστολή του: να αποσπάσει τις δυτικές κοινωνίες από την ιστορία τους, ώστε να τις απαλλάξει από τον κακό λευκό. Ο αποαποικιακός χώρος θεωρεί ότι η αποαποικιοποίηση που ξεκίνησε πριν από αρκετές δεκαετίες δεν θα ολοκληρωθεί πραγματικά παρά μόνο όταν οι δυτικές χώρες αποεθνικοποιηθούν πλήρως και όταν οι διαφορετικοί λαοί, οι οποίοι είναι ιστορικά συνδεδεμένοι με αυτές, θα γίνουν ξένοι στις ίδιες τους τις εστίες και δεν θα θεωρούνται πλέον παρά ένας πληθυσμός ανάμεσα σε άλλους…

Σκοτώνουν τον πολιτισμό

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής: Στο όνομα της «ουδετερότητας» κινδυνεύουν και τα Χριστούγεννα

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Αντιγράφουμε από την kathimerini.gr, στις 1-12-2021:

[«Σε στροφή 180 μοιρών υποχρεώθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ανακάλεσε εσωτερικό έγγραφο με οδηγίες για τη δέουσα εσωτερική επικοινωνία των στελεχών της, καθώς κατηγορήθηκε ότι προσπαθεί να… ακυρώσει τα Χριστούγεννα και ότι εξαπολύει επίθεση κατά της «κοινής λογικής».

Πρόκειται για έναν οδηγό 30 σελίδων με σκοπό τη χρήση πιο ουδέτερης γλώσσας εντός της Κομισιόν σε ό,τι αφορά το φύλο, η οποία να είναι πιο φιλική στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, και η οποία παρουσιάστηκε από την Επίτροπο για την Ισότητα, Χελένα Ντάλι, στα τέλη Οκτωβρίου. Το εσωτερικό έγγραφο περιήλθε στην κατοχή της ιταλικής ταμπλόιντ “il Giornale”, κάτι που πυροδότησε αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ανώτατο αξιωματούχο του Βατικανού, ακροδεξιούς πολιτικούς και πρώην Επίτροπο της Ε.Ε.. Ως αποτέλεσμα, η κ. Ντάλι αναγκάστηκε να κάνει πίσω, αναφέρει το Politico. «Υπήρξαν ανησυχίες σε ό,τι αφορά ορισμένα παραδείγματα που αναφέρονταν στις κατευθυντήριες γραμμές για την χωρίς αποκλεισμούς επικοινωνία, η οποία όπως συνηθίζεται σε τέτοιες οδηγίες, είναι μια εργασία σε εξέλιξη», ανέφερε στο Twitter η Μαλτέζα Επίτροπος. «Εξετάζουμε αυτές τις ανησυχίες με σκοπό να τις λάβουμε υπόψη μας στην αναθεωρημένη εκδοχή των οδηγιών».

Το επίμαχο έγγραφο

Το «επιστημονικό φαντασιακό» και η μέγγενη των συντεχνιακών αλληλ-εγγυοτήτων

                              

από

 Αντώνης  Σμυρναίος

 -

14 Δεκεμβρίου 2021

«Η πρώτη ιδιότητα του υποκειμένου είναι να αυταπατάται», θα διακηρύξει τολμηρά ο Bataille. Το υποκείμενο στο οποίο αναφερόταν ο Γάλλος συγγραφέας δεν ήταν βεβαίως οι Αβορίγινες, οι Ζουλού ή οι φυλές του Αμαζονίου, αλλά το δυτικό υποκείμενο, το οποίο, συνειδητά ή ασυνείδητα, εκουσίως ή ακουσίως, είμαστε όλοι μας. Είναι αυτό που έχει κατηχηθεί να σκέπτεται και να αποφασίζει μόνο ρασιοναλιστικά για τα δρώμενα στον κόσμο μας, αφού μελετήσει, ταξινομήσει, αναλύσει, συγκρίνει, διασταυρώσει και ανακρίνει προηγουμένως όλα τα δεδομένα που έχει στη διάθεσή του ή αυτά που θα παραγάγει στη συνέχεια.

Αυτό όμως το κυρίαρχο δυτικό υποκείμενο, σε πείσμα σφοδρών ενστάσεων πολλών επιστημών/όνων και κυρίως της ψυχανάλυσης στον 20ό αιώνα, πασχίζει απεγνωσμένα, εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες, να πείσει …ότι δεν έχει ασυνείδητο![1] Δηλαδή ότι δεν άγεται και φέρεται από προσωπικές γνώμες, ενστικτώδεις επιθυμίες και φιλοδοξίες, ευγενείς ή μη, συμφέροντα που τα μεταμφιέζει έντεχνα σε ενδιαφέροντα, συχνά πολύ ταπεινά, καθώς και ποικίλα ψυχολογικά συμπλέγματα. Υπακούει μόνο στα επιστημονικά data και σε έρευνες δημοσιευμένες σε έγκυρα διεθνή περιοδικά. Είναι εξάπαντος σοβαρό, υπεύθυνο, εμβριθές, αξιοπρεπές, συνετό, εχέφρον, μυαλωμένο, εντέλει αθώο και αγνό «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» ανορθολογικού, σέρνοντας έτσι με αμέριμνο ενθουσιασμό όλον αυτόν τον διαβόητο χορό των συνωνύμων της καλβινιστικής αυτοδικαίωσης.

O φεμινισμός στην εποχή του μεταμοντερνισμού

O φεμινισμός στην εποχή του μεταμοντερνισμού

Posted on 25/11/2021 by protagma

*Απόσπασμα από το κείμενο της Έλεν Πλάκροουζ «Γιατί δεν με θεωρώ πια φεμινίστρια», από το 12ο τεύχος του Προτάγματος

Από τη δεκαετία του ’80, άρχισε να διαμορφώνεται μια εσωτερική κριτική στον φιλελεύθερο φεμινισμό. Ο τελευταίος κατηγορήθηκε στο σύνολό του ότι δεν αναγνώρισε τα επιπρόσθετα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Μαύρες και ασιατικής καταγωγής γυναίκες ή οι λεσβίες, και ότι είχε επικεντρωθεί κατά κύριο λόγο στα προβλήματα της μεσαίας τάξης. Επρόκειτο για βάσιμες επικρίσεις στις οποίες καλούμασταν ν’ απαντήσουμε ιεραρχώντας εκ νέου τις προτεραιότητές μας. Πολλές φιλελεύθερες φεμινίστριες άρχισαν, έτσι, να στρέφουν την προσοχή τους στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ή να τονίζουν τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που ζουν σε κοινότητες προσκολλημένες σε καταπιεστικές και πατριαρχικές θρησκείες σαν το Ισλάμ, όπως η άσκηση βίας ή ακόμη κι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών τους οργάνων για τη δήθεν προστασία της «τιμής» τους. Όλα αυτά λάμβαναν χώρα στο πλαίσιο ενός οικουμενικού φιλελεύθερου φεμινισμού που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Εκείνη όμως τη δεκαετία αρχίζει εντός των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών μια μετατόπιση προς τον μεταμοντερνισμό, η οποία σταδιακά επηρέασε και τον φεμινισμό. Κάπως έτσι εμφανίζεται λοιπόν η λεγόμενη διαθεματικότητα (intersectionality)[1].

CYBORG:«θα είσαι ένας ανειδίκευτος της καθημερινής ζωής, απλός χειριστής έξυπνων συσκευών, υπάκουος, και θα είσαι ευτυχισμένος»

CYBORG, ΤΕΥΧΟΣ 22, ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2021

Στην 4η βιομηχανική επανάσταση ο ορίζοντας της υπεξαίρεσης / καταστροφής / μηχανοποίησης γνώσεων, είναι τόσο διευρυμένος ώστε να περιλαμβάνει το σύνολο της καθημερινής ζωής.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η καπιταλιστική ανάπτυξη σε κάθε κύμα της παράγει την μαζική άγνοια που χρειάζεται αλλά και την πόλωση ανάμεσα στους κάθε φορά ειδικούς (γνώστες) και στους πολύ περισσότερους "άσχετους". Οι κοινωνικές, εμπειρικές ποιότητες του παλιού κόσμου- στον καινούργιο αλγοριθμικό καπιταλιστικό κόσμο της απόλυτης ακρίβειας -δεν έχουν θέση. Είναι γνώσεις άχρηστες από καπιταλιστική άποψη (με την ευρεία έννοια): θεωρούνται μόνο «σπατάλη χρόνου».

Το “γνωσιακό κεφάλαιο” της 4ης βιομηχανικής επανάστασης οριστικοποιεί την μηχανική απαλλοτρίωση κοινωνικών γνώσεων και εγκαινιάζει μια ακόμα πιο βίαιη καταστροφή γνώσεων και αισθήσεων.

(Το υποκείμενο) δεν έχει πια τίποτα άλλο να κρατηθεί εκτός απ’ την εξουσία των ενσωματωμέντων στο σύστημα "ειδικών".

Συμβαίνει λοιπόν αυτό: ο γνωσιακός καπιταλισμός, ο καπιταλισμός των “έξυπνων μηχανών”, των “έξυπνων αλγόριθμων”, της “τεχνητής νοημοσύνης" διαμορφώνει σαν φανατικούς οπαδούς τους ignorants.

Το engineering of everything, η μηχανική / ψηφιακή μεσολάβηση των πάντων, σημαίνει αφαίρεση ακόμα και των βασικών μη μηχανικών γνώσεων της καθημερινής ζωής απ’ το ανθρώπινο πεδίο. Και την μετατροπή της ζωής σε χειρισμό μηχανών, λογισμικού και αυτοματισμών.

Τα αφεντικά του “great reset” διαφημίζουν ότι “δεν θα έχεις ατομική ιδιοκτησία και θα είσαι ευτυχισμένος” (δεν εννοούν τον κομμουνισμό αλλά πως όλα θα νοικιάζονται από εταιρείες).

Με πιο ψιλά γράμματα το συμβόλαιο του καπιταλιστικού μέλλοντος γράφει : «θα είσαι ένας ανειδίκευτος της καθημερινής ζωής, απλός χειριστής έξυπνων συσκευών, υπάκουος, και θα είσαι ευτυχισμένος» 

ΠΗΓΗ:Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η τελευταία προειδοποίηση του Τζορτζ Όργουελ

Ο συγγραφέας του «1984» σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στο BBC λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Τα λόγια του συγκλονιστικά. Η τελευταία του προειδοποίηση... Προς όλους μας Η μετάφραση έγινε απο το anazitiseis.gr

 ΠΗΓΗ:Αναζητήσεις GR

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ψηφιακός καλπασμός προς έναν πανεποπτικό Λεβιάθαν. Πρώτα τα ζώα μετά οι άνθρωποι

Από

ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Ένα στιγμιότυπο – σημείο των καιρών

Στο βήμα της Βουλής ο εκτελών τη βάρδια του υφυπουργεύοντος Ψηφιακής διακυβέρνησης. Ο Θ. Λιβάνιος, το όνομα μικρή σημασία έχει. Η γλώσσα του (τα κλισέ) και η κοψιά του (ο κυνικός τόνος των φτηνών ευφυολογημάτων του μάνατζερ) πολλοστό αντίγραφο του τεχνοκράτη κυβερνητικού παράγοντα που κυριαρχεί απ΄ άκρη σ’ άκρη στο δυτικό (και όχι μόνο) κόσμο. Ξεκινάει λοιπόν λέγοντας «ότι είναι αδιανόητο να έχουν οι κυνηγοί ατσιπάριστο τον σκύλο τους», για να ανακοινώσει στη συνέχεια την ταχεία ανάπτυξη του μητρώου με τα πλήρη ιατρικά-βιομετρικά στοιχεία για τα ζώα συντροφιάς και να καταλήξει: «αυτό θα γίνει πρώτα για τα ζώα συντροφιάς και μετά για τους ανθρώπους»! Η αυθάδεια και ο κυνισμός των τεχνοκρατών «πολιτικών» που έχουν πάρει φόρα και προχωράνε ταχύτατα σχεδιασμούς ακραίου βιοπολιτικού ελέγχου. Με τον αέρα που τους δίνουν οι επιτυχημένες ασκήσεις εθισμού στις οποίες έχουν υποβάλει τις μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες, και το χαμηλό φρόνημα του κόσμου μπροστά στα όσα αδιανόητα επιβάλλουν υπό υγειονομικό και «πράσινο» οικολογικό πρόσχημα. Όπως αναμενόταν αντιπολίτευση μηδέν. Συνένοχη σιγή. Ομερτά. Τόσο από το χώρο των αρειμάνιων «υπέρμαχων των δικαιωμάτων» όσο και από κείνον των αταλάντευτων «αντικαπιταλιστών». Μητρώο: ένας από εκείνους τους «ουδέτερους» όρους που κουβαλούν την αδιαφάνεια της γλώσσας του ιερατείου των «ειδικών». Σε απλά ελληνικά: αυτή την περίοδο στήνεται με εντυπωσιακή ταχύτητα η τεχνική υποδομή που θα διευκολύνει την ενοποιημένη προσπέλαση στα πολυποίκιλα επιμέρους προσωπικά μας στοιχεία που τηρούνται από διάφορες κρατικές υπηρεσίες, από εταιρείες, Τράπεζες και άλλους οργανισμούς (ανάμεσά τους τα ιατρικά και τα οικονομικά μας δεδομένα, και οι μετακινήσεις μας π.χ. η ATHENA CARD του ΟΑΣΑ). Επεξεργασία τους από αλγορίθμους που ενσωματώνουν αδιαφανείς στοχεύσεις/προτεραιότητες (ανθρώπων φυσκά και όχι μηχανών!) και δυνατότητα πρόσβασης σε αυτά εντός κλάσματος του δευτερολέπτου από την κάθε «πόρτα», από τον κάθε μηχανισμό «διοδίων», από τον κάθε υπάλληλο οποιασδήποτε κρατικής ή εταιρικής υπηρεσίας, με τη χρήση ενός ενιαίου μοναδικού για τον καθένα μας ηλεκτρονικού αριθμού ταυτότητας που θα φέρουμε πάντοτε μαζί μας. Το υγειονομικό πάσο δεν είναι παρά μια «γενική» πρόβα των σχετικών διαδικασιών και υποδομών. Τεράστια εξέλιξη που οδηγεί σε ασφυκτικά καθεστώτα πανεποπτικής βιοπολιτικής απολυταρχίας. Αρκεί ένα ελάχιστο δείγμα κάποιων από τις όψεις των εξελίξεων που φέρνει η τρέχουσα φάση του πολυδιαφημισμένου ψηφιακού μετασχηματισμού για να γίνει φανερό το βάθος του ελέγχου επί της ζωής που επιτυγχάνεται.

Ένας διπλός έλεγχος: ο πολίτης πιασμένος στο δόκανο. Ανάμεσα σε «Τράπεζα» και «Εφορία»

Metα με άλφα ελληνικό: Ο καθηγητής Μπαμπινιώτης για τη νέα ονομασία του Facebook

Metα με άλφα ελληνικό: Ο καθηγητής Μπαμπινιώτης για τη νέα ονομασία του Facebook: Αναμενόμενη ίσως θα έπρεπε να θεωρηθεί μια ενδεχόμενη

Utopia

 Πυργίτης

Ωδή στον θαυμαστό «Νέο Κόσμο». Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα δεν είναι τυχαία ούτε συμπτωματική.
Η ταινία μέχρι το τελευταίο λεπτό της αξίζει τη θέαση. Έχει ελληνικούς υπότιτλους. Μας θυμίζει ότι ο φόβος παράγει τη μεγαλύτερη δυστοπία. Αλλά αξίζει να ρισκάρει τελικά κανείς να χάσει όσα φοβάται, καθώς δεν είναι όλα τόσο σκοτεινά όσο φαίνονται και τα όρια μεταξύ φυλακής και ελευθερίας μοιάζουν πολύ ρευστά…

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Zygmunt Bauman, η μεταφορά της Ρευστής Νεωτερικότητας και η σημασία της για τις κοινωνικές – ανθρωπιστικές επιστήμες

Ο Zygmunt Bauman, η μεταφορά της Ρευστής Νεωτερικότητας και η σημασία της για τις κοινωνικές – ανθρωπιστικές επιστήμες

Γράφει η Ελευθερία Σιώη

 Την εποχή που οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες επιχειρούν όλο και περισσότερο να αποδείξουν την επιστημονικότητά τους, η κοινωνιολογία του Bauman παρουσιάζει ωμά τη σύγχρονη πραγματικότητα. Την ώρα που στόχος των κοινωνικών-ανθρωπιστικών επιστημών είναι τόσο η έρευνα όσο και η μάχη με τους αναρίθμητους περιορισμούς της, η αξιοποίηση εργαλείων και μεθόδων, καθώς και οι ερμηνείες αποτελεσμάτων, ο Bauman στοχεύει στην κατανόηση του μοντέρνου, «ρευστού» τρόπου ζωής μας.

 Στο έργο του, προκειμένου να επιτευχθεί η παραπάνω κατανόηση, τοποθετεί τα θεμέλια αξιοποιώντας τον τρόπο γραφής του. Σε αντίθεση με έναν ακαδημαϊκό, περιγραφικό, επιστημονικό λόγο, που ως επί των πλείστων ακολουθεί μία γραμμική πορεία και χαρακτηρίζεται από ουδετερότητα και «αντικειμενικότητα», η γραφή του Bauman ακολουθεί μία πορεία κυκλική. Ξεκινώντας κάθε φορά από την παγκοσμιοποίηση, εξετάζει διάφορα θέματα καταλήγοντας πάντα στο κρυμμένο αίτιο πίσω από αυτά, το οποίο είναι ακριβώς οι ίδιες οι συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και η αξιοποίησή τους από τις επιστήμες, τις εκάστοτε πολιτικές και τη λογική της αγοράς. Με άλλα λόγια, σε όλα τα βιβλία του ο Bauman εισέρχεται στο ίδιο δωμάτιο, ανοίγοντας κάθε φορά διαφορετική πόρτα.

Σκίτσο του Μπάουμαν.

 Επιπλέον, ο λόγος του Bauman «παίρνει θέση», και κατ’ επέκταση κάθε άλλο παρά αντικειμενικός είναι. Εισερχόμενος κάθε φορά στο χώρο όπου βρίσκεται η αρνητική παγκοσμιοποίηση, επεξεργάζεται τις ποικίλες επιπτώσεις της όπως είναι ο διαχωρισμός εξουσίας και πολιτικής, η υπονόμευση του κράτους και των κοινοτήτων, η ανάδυση του ατομικισμού, η εξαφάνιση της αλληλεγγύης και η προώθηση της ατομικής ευθύνης. Ενώ, ανοίγοντας κάθε φορά διαφορετική πόρτα προκειμένου να εισέλθει, θίγει θέματα όπως τα μεταναστευτικά κύματα και το ξερίζωμα των ανθρώπων, την εξύμνηση του καταναλωτισμού και τον εκθειασμό της αγοράς, την καλλιέργεια του φόβου από την πολιτική και τη διάχυτη ανασφάλεια που προκύπτει εξαιτίας της προώθησης ενός τέτοιου μοντέλου διαβίωσης.

 Ο τρόπος όμως με τον οποίο ο Bauman παίρνει θέση δε σταματάει εδώ. Στο έργο του, ο λόγος του κυριαρχείται από τη χρήση μεταφορών, γεγονός το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την ολοένα και πιο εντατική χρήση ορολογιών που παρατηρείται στις επιστήμες. Οι μεταφορές του δεν στοχεύουν στην απλή περιγραφή μίας κατάστασης, μίας επίδρασης ή μιας ανακάλυψης. Οι μεταφορές του επιδρούν συναισθηματικά. Ωθούν τους αναγνώστες να συμπεριλάβουν το συναίσθημά τους στη διαδικασία επεξεργασίας των όσων διαβάζουν. Με άλλα λόγια, να μην αρκεστούν σε μία λογική ή ορθολογική επεξεργασία και αξιολόγηση.

Κλάους Σουάμπ: «Μετά τον κορονοϊό, πρέπει να γίνει επανεκκίνηση του πλανήτη μας»…

Ο Κλάους είναι ο γνωστός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φορουμ και έγραψε το βιβλίο του, με τιτλο The Great Reset, την μεγάλη Γέννα της 4η Βιομηχανικής Επανάστασης.

Είναι μια Παγκόσμια ομάδα με πολλούς παίχτες, αν τραυματιστεί ο καλύτερος παίχτης τους, αγοράζουν στην κυριολεξία δεκα άλλους για να αλλάξουν τον έναν...οι ομάδες τους είναι πολλές, όπως και οι παίχτες, διαχρονικοί, με πολύ ταλέντο στο μπλα μπλα και στην απάτη...αλλάζουν ονόματα και φανέλα, κάνουν μεταγραφές και ο τραπεζικός τους λογαριασμός είναι γεμάτος με πολλά μηδενικά.

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ. Ποιοι τη ζητάνε, τι εννοούν;

Κήρυκες εθνοθρησκευτικού μίσους

Το ότι «αντίφα» σημαίνει ‘αντικανονικός φασίστας’ η ελληνική κοινωνία το ξέρει χρόνια τώρα, από τις βεβηλώσεις των προτομών ηρώων, τις αφίσες που υπερασπίζονται την τουρκική επιθετικότητα, και τα «Έλληνες σκάστε!» που γράφουν στους τοίχους.

Τις τελευταίες μέρες, αναγκάστηκε να το ξαναθυμηθεί. Παρακολουθώντας με οργή αλλά και συνάμα λύπη το γνωστό πλέον βίντεο όπου πλήθος μαυροχιτώνων σταματά διερχόμενο με μηχανάκι, του παίρνει την εικόνα της παναγίας που κουβαλούσε μαζί του, την σπάνε, την σκίζουν, την ποδοπατούν, την ξαναπαίρνουν από τα χέρια του όταν πάει να την μαζέψει, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες πράξεις μίσους.  Οι επιθέσεις τους, συνοδεύονται βέβαια από την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση του γνωστού συνθήματος: «στο διάολο η θρησκεία, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς».

Τα όσα διαδραματίζονται στο βίντεο 58 δευτερολέπτων, είναι πραγματικά απερίγραπτα. Κατ’ αρχάς οι μαυροχίτωνες συνηθίζουν τώρα τελευταία να κάνουν ‘μπλόκο’ ελέγχοντας περαστικούς και διερχόμενους για ενδείξεις που μπορούν να μαρτυρήσουν την ιδεολογική τους τοποθέτηση ή το επάγγελμά τους: Ταυτότητες (μήπως βρούν κάποιον αστυνομικό εκτός υπηρεσίας), ρούχα που φέρουν ή παραπέμπουν στο εθνόσημο, σύμβολα, όπως συνέβη με τον αναβάτη της μικρής μοτοσυκλέτας, ο οποίος είχε μια εικόνα της Παναγίας και έναν σταυρό στο καφάσι της μηχανής του.

Βγαλμένο από το τώρα…

Βγαλμένο από το τώρα…

«Τότε θα τους δώσουμε μια ήρεμη, ταπεινή ευτυχία, την ευτυχία των αδύναμων πλασμάτων, όπως και έχουν πλαστεί. Ω, θα τους πείσουμε, τέλος, να μην είναι περήφανοι, διότι εσύ τους ανύψωσες κι έτσι τους έμαθες να περηφανεύονται. Θα τους αποδείξουμε ότι είναι αδύναμοι, ότι είναι μόνο αξιολύπητα παιδιά, μα ότι η παιδική ευτυχία είναι γλυκύτερη από κάθε άλλη. Θα γίνουν άτολμοι και θα μας κοιτάνε και θα σφίγγονται πάνω μας φοβισμένοι, όπως και τα κλωσσοπούλια στην κλώσσα. Θα μας θαυμάζουν και θα σκιάζονται μπροστά μας, και θα είναι περήφανοι που είμαστε τόσο δυνατοί και τόσο έξυπνοι, που μπορέσαμε να υποτάξουμε έναν τόσο ταραγμένο ποίμνιο εκατομμυρίων. Θα τρέμουν ανίσχυροι την οργή μας, το πνεύμα τους θα κιοτέψει, τα μάτια τους θα αποκτήσουν δακρύρροια, όπως των παιδιών και των γυναικών, αλλά θα μεταπηδούν τόσο εύκολα, κατόπιν νεύματος, στην ευθυμία και στο γέλιο, στη λαμπερή χαρά και στο ευτυχισμένο παιδικό τραγουδάκι. Ναι, θα τους βάλουμε να δουλεύουν αλλά τις ελεύθερες από την δουλειά ώρες θα κάνουμε τη ζωή τους παιχνίδι, με παιδικά τραγούδια, χορωδία, με αθώους χορούς. Και δεν θα χουμε κανένα μυστικό απ’ αυτούς. Θα τους επιτρέπουμε ή θα τους απαγορεύουμε να ζούνε με τις γυναίκες τους και τις ερωμένες τους, να έχουν ή να μην έχουν παιδιά- ανάλογα με το πόσο υπάκουοι θα είναι– και θα υποτάσσονται σ’ εμάς με χαρά κι ευθυμία. Τα πιο βασανιστικά μυστικά της συνείδησής τους, όλα, όλα, θα τα φέρουν σ’ εμάς κι εμείς θα τα λύσουμε όλα, και θα πιστέψουν στη λύπη μας με χαρά, διότι αυτό θα τους γλιτώσει από μια μεγάλη σκοτούρα και από τα τρομερά τωρινά βάσανα μιας απόφασης προσωπικής και ελεύθερης. Kαι θα είναι όλοι ευτυχισμένοι, όλα τα εκατομμύρια των πλασμάτων, εκτός από τις εκατό χιλιάδες που θα τους διοικούν«

Αδελφοί Καραμάζοφ, εκδόσεις Ίνδικτος 2011.

“We can’t breathe”, but κι αυτό συνηθίζεται

 

 Παπαμιχαήλ Γιάννης

Η κατάσταση με την αυτοτροφοδοτούμενη επιδημία ιών, μεταλλάξεων της κοινής λογικής και των ανθρωπολογικών δεδομένων, την πολιτική αξιοποίηση της ιατρικής για την βίαιη αλλαγή ηθών, εθίμων, παραδόσεων, τρόπων σκέψης και συμπεριφοράς, την περαιτέρω χαλάρωση των συνεκτικών δεσμών που οργάνωναν τη ζωή των ανθρώπων και των συλλογικών τους υποκειμένων, φαίνεται πλέον πως έχει ξεφύγει από κάθε κοινωνικό έλεγχο.

Υπό το πρόσημο του ορθού λόγου και της διαπιστωτικής επιστήμης, όλα τα αστυνομικά μέτρα που απαιτούνται για τον πειθαναγκασμό και την εξατομίκευση της υγειονομικώς τρομοκρατημένης κοινής ευρωπαϊκής γνώμης, φαίνεται πλέον ότι μπορούν να ληφθούν και να εφαρμοστούν από τα μεταδημοκρατικά, αυταρχικά καθεστώτα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις που θα αποδομούσαν εν τοις πράγμασι τα κάθε λογής καθεστωτικά, υγειονομικά “αφηγήματα”.

Ο συνήθης αντίλογος στα κυβερνητικά μέτρα περιορίζεται σε κάποιες αμφιβολίες για την θνησιμότητα ή την μεταδοτικότητα του ιού σε κάποιες κατηγορίες πληθυσμού ή σε κάποιες γκρίνιες για τις ανεπάρκειες του συστήματος της δημόσιας υγείας. Όσοι από την άλλη επιμένουν να καταγγέλουν την πολιτική αξιοποίηση της πανδημίας για την κυνική επιβολή μιας υγειονομικά συγκαλυμμένης δικτατορίας, στιγματίζονται συλλήβδην από τους εγκάθετους συστημικούς συνομωσιολόγους που δηλώνουν ορθολογιστές και “αντισυνομωσιολόγοι” (δημοσιογράφους, γιατρούς, νομικούς, πολιτικούς κλπ.), όχι μόνο ως “ψεκασμένοι”, αλλά και ως σκοταδιστές, ίσως ακόμα και… ακροδεξιοί!

“Ψεκασμένοι” και δίκες των ζώων του Μεσαίωνα

Με την βοήθεια των σύγχρονων ΜΜΕ, τα σημερινά ιερατεία φαίνονται λοιπόν σε θέση να επιβάλλουν την ισχύουσα πολιτική ορθότητα στις νοοτροπίες και στις πεποιθήσεις των υπηκόων με τρόπο πιο αποτελεσματικό από ότι στο μεσαίωνα και μάλιστα, χωρίς να προσφεύγουν σε άμεσους εκφοβισμούς κατά της ζωής των αντιφρονούντων.
Τέτοιοι αντιφρονούντες, αντίπαλοι της εκάστοτε καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας, εμφανίζονται σε κάθε εποχή.

Κύριος και δούλος στον Χέγκελ (του Αλέν Μπαντιού)

Η διαλεκτική κυρίου και δούλου στον Χέγκελ αποτελεί μιαν ενδιαφέρουσα, παθιασμένη μορφή, ακόμα κι απ’ την οπτική της θεωρίας του άλλου και της εισαγωγής της στη φιλοσοφία. Είναι ενδιαφέρουσα στον βαθμό που φέρνει μαζί της τη θεωρία της απόλαυσης και της εργασίας, καθώς επίσης και τη λειτουργία της μετουσίωσης και της κατεσταλμένης επιθυμίας στο ζήτημα αυτό.

Αναδημοσιεύουμε σε μετάφραση του Αντώνη Μπαλασόπουλου το κείμενο του Αλέν Μπαντιού [Alain Badiou] «Κύριος και δούλος στον Χέγκελ» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Crisis and Critique 4.1 (2017)

Σπάνια είναι τα σημαντικά κείμενα που αφορούν τη δουλεία. Αυτό συμβαίνει επειδή εξ αρχής τα πάντα είναι τρόπον τινά διαιρεμένα. Δε βρίσκουμε απλές, ρωμαλέες, αποφασιστικές κρίσεις, πράγμα αναμενόμενο. Αν επιστρέψουμε στις ελληνικές πηγές του ζητήματος, βρίσκουμε σπουδαίες κοινωνίες σύγχρονες της δουλείας, ακόμα και υπεύθυνες για την ανάπτυξή της, κι εδώ μπορούμε να κάνουμε δύο βασικές παρατηρήσεις. Ας αρχίσουμε με τον Αριστοτέλη, που τελικά νομιμοποιεί τη δουλεία. Ο Αριστοτέλης ορίζει τον δούλο ως «έμβιο εργαλείο»: ο δούλος είναι ύλη της οποίας η μορφή είναι μονάχα ο Κύριος· υπάρχει μόνο δυνητικά, καθώς η δράση του έγκειται στον κύριο. Έτσι αναδύεται η θέση σύμφωνα με την οποία ο δούλος είναι μονάχα εικονικά και όχι πραγματικά, αληθινά ανθρώπινος. Αυτή η ιδέα θα αποκτήσει μια μακρά ιστορία με διαφορετικές μορφές. Η περίπτωση του Πλάτωνα είναι πιο σύνθετη, διότι ο Πλάτωνας ορίζει την ανθρωπότητα στη βάση της σκέψης και με κάποιο τρόπο αποδίδει την ανθρώπινη φύση στον δούλο, καθώς δείχνει στη γνωστή σκηνή του Μένονα ότι ο δούλος μπορεί να ξεκινήσει να κατανοεί ένα σύνθετο μαθηματικό πρόβλημα και ότι κατά συνέπεια, η σκέψη του, όπως και αυτή του μεγάλου φιλοσόφου, έγκειται στην ανάμνηση των Ιδεών. Σε αντίθεση με τον Αριστοτέλη, ο Πλάτωνας αναγνωρίζει την πλήρως ανθρώπινη φύση του δούλου. Όπως όμως και ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας δεν αμφισβητεί ποτέ τη δουλεία ως κοινωνικο-οικονομικό σύστημα.

Στον σύγχρονο κόσμο, είναι βέβαιο ότι το πιο διάσημο κείμενο στο οποίο εμφανίζεται η λέξη «δούλος» βρίσκεται στο έργο του Χέγκελ, και συγκεκριμένα στη Φαινομενολογία του Πνεύματος, βιβλίο για το οποίο θα σας θυμίσω ότι είχε τεράστια σημασία για ολόκληρη τη γαλλική φιλοσοφία, κυρίως ανάμεσα στο 1930 και το 1970.  Μπορεί λοιπόν κάποιος να πει ότι έχουμε εδώ, στην ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, ένα θεμελιώδες κείμενο για την αντικειμενική και υποκειμενική μορφή του δούλου.

Το κείμενο για τη δουλεία βρίσκεται σ’ ένα στρατηγικό σημείο του βιβλίου του Χέγκελ. Το πρώτο μισό του βιβλίου αφορά ένα είδος ιστορίας της συνείδησης, την οποία ο Χέγκελ ερμηνεύει, περνώντας μέσα από τις συγκροτητικές μορφές αυτής της ιστορίας, και η οποία οργανώνεται στο βιβλίο γύρω από τρία στάδια: πρώτα της συνείδησης, μετά της αυτοσυνείδησης και τέλος του Λόγου. Γινόμαστε μάρτυρες της ανόδου από τη ζωώδη κατάσταση, δηλαδή από την αδιαμεσολάβητη ύπαρξη, την ύπαρξη στο επίπεδο των αναγκών, την οποία ο Χέγκελ αποκαλεί κόσμο της αισθητηριακής βεβαιότητας, στις κορυφές του Λόγου, δηλαδή, στην πράξη, στην ηθική συνείδηση, τη συνείδηση του νόμου.

Στην αρχή, ο Χέγκελ μας λέει ότι η «συνείδηση είναι το ‘Εγώ’», τίποτε παραπάνω, ένα καθαρό «Αυτό.» Ξεκινούμε λοιπόν από ένα απολύτως στοιχειώδες δεδομένο. Ένα «Εγώ» που επίσης γνωρίζει ένα «Αυτό.»  Ένα «Εγώ» που το «Αυτό» το γνωρίζει αδιαμεσολάβητα, μέσα από τα αισθητήριά του όργανα ως αδιαφοροποίητο πράγμα εντός του κόσμου. Κι έπειτα, ξεκινώντας από αυτή την απόλυτα θεμελιώδη σχέση, ο Χέγκελ οικοδομεί μια γενική εικόνα όλου του πολιτισμού. Και στο τέλος, μετά από τετρακόσιες σελίδες τεράστιας δυσκολίας, βρίσκουμε αυτού του είδους την τυπική πρόταση: «H ηθική ουσία έχει αναπτυχθεί … σε πραγματική αυτοσυνείδηση.»

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κεφάλαιο «Ὁ ἔλεγχος τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς» τοῦ βιβλίου Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ τοῦ Θεόδωρου Καζύνσκι (γραμμένο τὸ 1995), ποὺ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις ΕΞΟΔΟΣ.

«Ἀπὸ τὴν ἀπαρχὴ τοῦ πολιτισμοῦ οἱ ὀργανωμένες κοινωνίες ἔπρεπε νὰ ἀσκοῦν πιέσεις στοὺς ἀνθρώπους χάριν τῆς λειτουργίας τοῦ κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ. Τὰ εἴδη τῆς πίεσης ποικίλουν σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ κοινωνία σὲ κοινωνία. Μερικὲς ἀπὸ τὶς πιέσεις εἶναι σωματικὲς ἐνῶ μερικὲς εἶναι ψυχολογικές.

[…] Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη φύση στὸ παρελθὸν ἔθεσε κάποια ὅρια στὴν ἀνάπτυξη τῶν κοινωνιῶν. Οἱ ἄνθρωποι μποροῦσαν νὰ πιεστοῦν μονάχα μέχρις ἑνὸς σημείου καὶ ὄχι παραπάνω. Σήμερα ὅμως αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, ἐπειδὴ ἡ σύγχρονη τεχνολογία ἀναπτύσσει μεθόδους γιὰ νὰ τροποποιεῖ τὰ ἀνθρώπινα ὄντα.

[…] Τὰ φάρμακα ποὺ ἐπηρεάζουν τὸν νοῦ εἶναι μονάχα ἕνα παράδειγμα τῶν μεθόδων ἐλέγχου τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς ποὺ ἀναπτύσσει ἡ σύγχρονη κοινωνία. Ἄς ἐξετάσουμε μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς μεθόδους.

Κατ’ ἀρχάς, ὑπάρχουν οἱ τεχνικὲς παρακολούθησης. Τώρα στὰ περισσότερα καταστήματα καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη χρησιμοποιοῦνται κρυμμένες βιντεοκάμερες, καθὼς καὶ ὑπολογιστὲς γιὰ τὴν συλλογὴ καὶ τὴν ἐπεξεργασία τεραστίων ποσοτήτων πληροφοριῶν ποὺ ἀφοροῦν ἄτομα… Ἐπίσης, ὑπάρχουν οἱ μέθοδοι τῆς προπαγάνδας, γιὰ τὶς ὁποῖες τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι τὰ πιὸ ἀποτελεσματικὰ μέσα. Ἔχουν ἐπινοηθεῖ ἀποτελεσματικὲς τεχνικὲς γιὰ τὴν νίκη στὶς ἐκλογές, γιὰ τὴν πώληση προϊόντων, γιὰ τὸν ἐπηρεασμὸ τῆς κοινῆς γνώμης. Ἡ βιομηχανία τῆς ψυχαγωγίας εἶναι ἕνα σημαντικὸ ψυχολογικὸ ἐργαλεῖο τοῦ συστήματος, πιθανῶς ἀκόμη καὶ ὅταν σερβίρεται πολὺ σὲξ καὶ βία… Ἄλλες τεχνικὲς προχωροῦν ἀκόμη βαθύτερα ἀπὸ ὅ,τι οἱ παραπάνω.

Προφανῶς, ἡ ἔρευνα θὰ συνεχίσει νὰ αὐξάνει τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν ψυχολογικῶν τεχνικῶν γιὰ τὸν ἔλεγχο τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι εἶναι ἀπίθανο νὰ ἐπαρκέσουν μόνο οἱ ψυχολογικὲς τεχνικὲς γιὰ νὰ προσαρμοσθοῦν οἱ ἄνθρωποι στὸ εἶδος τῆς κοινωνίας ποὺ δημιουργεῖ ἡ τεχνολογία. Πιθανῶς θὰ πρέπει νὰ χρησιμοποιηθοῦν βιολογικὲς μέθοδοι. Ἤδη ἔχουμε ἀναφέρει τὴν χρήση φαρμάκων σὲ αὐτὸν τὸν τομέα. Ἡ νευρολογία μπορεῖ νὰ παράσχει ἄλλες ὁδοὺς τροποποίησης τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ. Ἡ γενετικὴ μηχανικὴ τῶν ἀνθρωπίνων ὄντων ἤδη ὑπάρχει μὲ τὴν μορφὴ τῆς «γονιδιακῆς θεραπείας» καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τέτοιες μέθοδοι τελικὰ δὲν θὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ νὰ τροποποιήσουν αὐτὲς τὶς πτυχὲς τοῦ ὀργανισμοῦ ποὺ ἐπηρεάζουν τὴν διανοητικὴ λειτουργία.