M. Heidegger: προς δημιουργικό διάλογο με τον μαρξισμό

Martin Heidegger

1889-1976

Τι είναι κομμουνισμός;

§1

  Θα συζητήσουμε για τον κομμουνισμό. Ο κομμουνισμός και γενικότερα ο μαρξισμός έχουν μιλήσει, ανάμεσα στα άλλα, για την ανεστιότητα υπό τη μορφή της αποξένωσης του ανθρώπου. Η μαρξική έννοια της αποξένωσης, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ανέστιος, δεν έχει πατρίδα (Heidegger, GA 9, σ. 339). Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αυτός της πλανητικής εποχής, της εποχής δηλαδή που έχει διαμελίσει το Είναι του ανθρώπου και η οποία επιχειρεί να συγκολλήσει εκάστοτε τα κομμάτια αυτού του ανθρώπινου θρυμματισμού σε ένα τεχνικό-ζωικό όλο, με την τεχνικο-επιστημονική του περικύκλωση, επενδυμένη με ουκ ολίγη ηθικιστική-ανθρωπιστική συναισθηματοποίηση: ο άνθρωπος τελεί σε πλαισιοθέτηση (Gestell). Ο Χάιντεγκερ ορισμένως προσεγγίζει όλη τη μαρξιστική πραγματικότητα μέσα από την οπτική της ιστορίας του Είναι, αναγνωρίζοντας πως η αντίληψη του Μαρξ για την ιστορία είναι ανώτερη από κάθε άλλη ιστοριογραφική πρόσληψη της ιστορίας (ό.π., σ. 340). Γι' αυτό θεωρεί πως ένας διάλογος, δημιουργικός και παραγωγικός πάντοτε, είναι αναγκαίος όσο και εφικτός: 

«ούτε η Φαινομενολογία ούτε ο Υπαρξισμός φτάνουν σε εκείνη τη διάσταση, που καθιστά πρωτίστως δυνατό έναν δημιουργικό διάλογο με τον μαρξισμό» (ό.π., σ. 340).


Μένουμε λοιπόν στην αναγκαιότητα του διαλόγου, με δεδομένο και το γεγονός ότι η ιστορική πράξη του κομμουνισμού επιδείνωσε την ως άνω αποξένωση-ανεστιότητα, την οποία ο θεωρητικός λόγος του Μαρξ καταπολέμησε. Οι σκέψεις, που θα εκτεθούν στη συνέχεια, αποτελούν προδημοσιεύματα μιας φιλοσοφικής πραγμάτευσης του ζητήματος του κομμουνισμού σε ένα νέο βιβλίο μου με τίτλο: Martin Heidegger, Ανεστιότητα και κομμουνισμός.  Πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ρώμη, το αργότερο ως τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Ο Καρλ Μαρξ, η παγκοσμιοποίηση και ο εφεδρικός στρατός του κεφαλαίου

 Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Σκίτσο του Αλτάν (altan

Ο Μαρξ, στο θρυλικό του Κεφάλαιο, παραθέτει τα λόγια του βουλευτή Στάμπλτον στους εκλογείς του όπως δημοσιεύτηκαν στους «Times» στις 3 Σεπτεμβρίου του 1873: «Αν η Κίνα γίνει μεγάλη βιομηχανική χώρα, δεν βλέπω πως ο εργατικός πληθυσμός της Ευρώπης θα αντέξει στον αγώνα, χωρίς να κατέβει ίσαμε το επίπεδο των ανταγωνιστών του». Η δήλωση αυτή έγινε μέσα στο γενικότερο κλίμα της εποχής που οι Άγγλοι κεφαλαιοκράτες βλέποντας τα φθηνότερα μεροκάματα της ηπειρωτικής Ευρώπης ονειρευότανε τον τρόπο που θα κατάφερναν και οι ίδιοι να ρίξουν τα δικά τους εργατικά μεροκάματα στα ίδια επίπεδα. Συγγραφέας του 1770, που έγραψε το βιβλίο «Essay on Trade and Commerce», ανακηρύσσει ως «ζωτικό καθήκον της Αγγλίας να κατεβάσει τον αγγλικό μισθό εργασίας στο γαλλικό και ολλανδικό επίπεδο». Ο ίδιος συγγραφέας κατηγορώντας το αγγλικό προλεταριάτο δήλωσε: «Αν οι φτωχοί μας θέλουν να ζουν στην πολυτέλεια…..πρέπει φυσικά η εργασία τους να είναι ακριβή….Φτάνει μόνο να ρίξουμε μια ματιά στον τρομακτικό σωρό των περιττών πραγμάτων που καταναλώνουν οι εργάτες μας, όπως λχ. το ρακί, το τζιν, το τσάι, τη ζάχαρη, τα φρούτα που έρχονται από το εξωτερικό, τη δυνατή μπίρα, τον ταμπάκο, τον καπνό κλπ». Με δυο λόγια βρισκόμαστε μπροστά στις σπατάλες του προλεταριάτου που δεν γνωρίζει τίποτε από την εγκράτεια, η οποία όμως, είναι τόσο απαραίτητη στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή. Οι βλέψεις του κεφαλαίου να μειώσουν στον έσχατο βαθμό το μισθό των εργαζομένων αποσκοπώντας στην ισοπέδωση του μεροκάματου με βάση ημερομίσθια άλλων χωρών, με δυο λόγια το δόγμα της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι, όπως φαίνεται, καθόλου σημερινή υπόθεση, αλλά κεφαλαιοκρατικό όραμα αιώνων.

ΘΕΟΤΟΚΑΣ ΚΑΙ «ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»

του Βασίλη Ξυδιά

Τον Δεκέμβριο του 1962, ο Γιώργος Θεοτοκάς ταξίδεψε στη σοβιετική Ρωσία (Μόσχα-Λένινγκραντ-Οδησσό) παρέα με τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Οδυσσέα Ελύτη και τον γιατρό Σ. Σπηλιόπουλο. Το ταξίδι έγινε μετά από πρόσκληση του Σοβιετικού Οίκου Φιλίας.

Λίγους μήνες μετά, τον Μάιο του 1963, το περιοδικό ΕΠΟΧΕΣ φιλοξένησε στο πρώτο του τεύχος ένα δοκίμιο του Γιώργου Θεοτοκά με τίτλο «Σοβιετικός Πατριωτισμός».

Το απόσπασμα της φωτογραφίας είναι η αρχή του μικρού αυτού κειμένου. Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορεί να το βρει κανείς ολόκληρο (σελ. 5-8).

http://www.helioskiosk.gr/resource.ashx?a=d4J7WbjWYqDasU3VqXQgoSvRkXeKAVKC

Τα αναρτώ εδώ σαν μικρή συμβολή στη συζήτηση που βλέπω να διεξάγεται στο fb για τον Γιώργο Θεοτοκά, τις πολιτικές του απόψεις κλπ.

Ο Μαρξ, το κεφάλαιο και οι μηχανές

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Οι Μοντέρνοι Καιροί είναι μια κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν που γυρίστηκε το 1936. Στην ταινία εμφανίζεται ο γνωστός αλητάκος με το χαρακτηριστικό καπέλο και μουστάκι, ο οποίος αγωνίζεται να επιβιώσει στον μοντέρνο, βιομηχανοποιημένο κόσμο. Το φιλμ έχει φόντο το μεγάλο οικονομικό και χρηματηστηριακό κραχ του 1929 και αποτελεί ένα σχόλιο στην απεγνωσμένη εύρεση εργασίας σε μια κοινωνία με τεράστια ανεργία καθώς και στην οικτρή οικονομική κατάσταση των ανθρώπων.

Όταν το 1735 ο Τζον Ουάιατ έφερε στο φως την πρώτη κλωστική μηχανή, δεν εγκαινίασε απλώς αυτό που ονομάζουμε βιομηχανική επανάσταση, αλλά κυριολεκτικά άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας, όχι τόσο με την έκρηξη της παραγωγής, όσο με την ολοκληρωτική προσαρμογή του ανθρώπου στη νέα εποχή της μηχανής. Η μηχανή, ως διαμεσολαβητής της παραγωγής, επέβαλε εργασιακούς όρους σιδερένιας υπακοής, ανατρέποντας συθέμελα όχι μόνο την παγκόσμια οικονομία, αλλά την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Ο βιομηχανικός εργάτης βρέθηκε αντιμέτωπος με πελώρια μηχανήματα, που καθόριζαν όλες του τις κινήσεις. Η συγκεκριμένη λειτουργία της μηχανής, ως αμετάκλητη πραγματικότητα, υποχρέωσε τον εργάτη σε εξίσου μηχανιστικές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις καθιστώντας τον προέκταση της μηχανής, μετατρέποντάς τον δηλαδή σε μηχάνημα. Υπό αυτή την έννοια περισσότερο ο άνθρωπος προσαρμόστηκε στη μηχανή παρά η μηχανή στον άνθρωπο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναπολούμε την εποχή του χαλκού ή τη δουλοκτητική παραγωγή της Αιγύπτου. Η μηχανή σαφέστατα διευκόλυνε όλες τις ανθρώπινες εργασίες, αλλά η προσφορά κάθε αντικειμένου δεν κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμα, αλλά και από την ίδια του τη χρήση.

Η επανάσταση του 1821 μέσα από τα μάτια των Μαρξ-Ένγκελς

 της Βασιλικής Σιούτη

Πώς αντιμετώπιζαν οι Μαρξ και Ένγκελς το Ανατολικό Ζήτημα πριν την ελληνική επανάσταση και ποιος, κατά τους ίδιους, υποκίνησε τους Έλληνες να εξεγερθούν; Μια σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και ένα μέρος από την αλληλογραφία των δύο πολιτικών φιλοσόφων, είναι αρκετά ώστε να προσεγγίσουμε τις θέσεις τους, αλλά και για να αποκαλυφθεί ότι το πιο πάνω ζήτημα βασάνιζε αρκετά τον Μαρξ, ώστε να ζητάει τη βοήθεια του Έγκελς.

«Μέχρι την Ελληνική εξέγερση, η Τουρκία ήταν από όλες τις απόψεις terra incognita και οι συνήθεις ιδέες του κόσμου γι’ αυτή στηρίζονταν περισσότερο στα παραμύθια από τις “Χίλιες και μία νύχτες” παρά στα οποιαδήποτε ιστορικά γεγονότα…» έγραφε τον Απρίλιο του 1853 στη New York Daily Tribune ο Φρίντριχ Έγκελς με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, αναφερόμενος και πάλι στην ελληνική επανάσταση του 1821, στην εφημερίδα The Northern Star, έγραφε για την Ιερή Συμμαχία ότι υποστήριζε «ακόμα και το δικαίωμα του μεγάλου Τούρκου να κρεμάει και να κομματιάζει τους Έλληνες υπηκόους, αλλά η περίπτωση αυτή ήταν πολύ χτυπητή και οι Έλληνες πήραν την άδεια να ξεγλιστρήσουν από τον τουρκικό ζυγό».

40 χρόνια άρθρα για την Ελλάδα

Τα άγνωστα σε πολλούς κείμενα του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, γράφτηκαν σε ένα διάστημα περίπου 40 ετών. Πρόκειται κυρίως για δημοσιογραφικά άρθρα του Μαρξ, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε διάφορες εφημερίδες της Δύσης. Επίσης πρόκειται και για κείμενα αλληλογραφίας με τον Ένγκελς).

Ο Μαρξ δημοσιογραφούσε για βιοποριστικούς λόγους. Η Ελλάδα και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν τον ενδιέφεραν ποτέ ως κεντρικό ζήτημα. Όπως είχε επισημάνει και ο φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, ο οποίος συγκέντρωσε τα κείμενα αυτά πριν πολλά χρόνια, έβλεπε το Ανατολικό Ζήτημα και το συναφές ζήτημα των βαλκανικών εθνοτήτων στο πλαίσιο της κρίσιμης γι’ αυτόν προοπτικής της ευρωπαϊκής επανάστασης.

Πολλές φορές τα κείμενα αυτά, όπως διαπιστώνεται και από τις σημειώσεις του Κονδύλη, που ερεύνησε και μελέτησε τα άρθρα αυτά και την αντίστοιχη αλληλογραφία των δύο ανδρών, δεν γράφονται με δική τους πρωτοβουλία. Είναι παραγγελίες των εκδοτών τους.

Σε ορισμένα γράμματα από την αλληλογραφία του με τον Ένγκελς, ο Μαρξ δείχνει περίπου σνομπ με το Ανατολικό Ζήτημα. Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Πρέπει τώρα να γράψω ένα μεγάλο άρθρο υψηλής πολιτικής για το ειδεχθές Ανατολικό Ζήτημα, με το οποίο προσπαθεί να με συναγωνιστεί στην Tribune ένας άθλιος Γιάνκης που μένει εδώ. Όμως αυτό το ζήτημα είναι προπαντός στρατιωτικό και γεωγραφικό, άρα δεν ανήκει στο δικό μου πεδίο. Πρέπει, λοιπόν, να θυσιαστείς εσύ ακόμα μια φορά. Για το τι θα απογίνει η Τουρκική Αυτοκρατορία δεν έχω την παραμικρή ιδέα…».

Επεσήμαινε, όμως, στον Ένγκελς ότι «είναι αναπόδραστη η αποσύνθεση της μουσουλμανικής Αυτοκρατορίας» και ότι «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πέσει στα χέρια του ευρωπαϊκού πολιτισμού» (10/3/1853).

Κάθε φορά που ο Μαρξ απευθυνόταν στον Ένγκελς για βοήθεια, εκείνος του την πρόσφερε. Έτσι και στο «ειδεχθές Ανατολικό Ζήτημα», όποτε του το ζητούσε, έγραφε εκείνος για λογαριασμό του. Άλλωστε, το κατείχε καλύτερα.

Έβλεπαν ρωσικό δάκτυλο

Οι «εισβολές» αλλοδαπών είναι «διαιώνιση της δουλείας»…

Το κείμενο αυτό του Μαρξ ("Μια προειδοποίηση") καλό είναι να το υπενθυμίζουμε συνεχώς, διότι οι σημερινές ποικιλίες της «αριστεράς», χαρακτηρίζουν τέτοιες απόψεις «ρατσιστικές». Φυσικά θα έπρεπε πρώτα, αν είχαν τη στοιχειώδη εντιμότητα να απορρίψουν τις ιδέες του Μαρξ και του Ένγκελς και να χαρακτηρίσουν αυτούς πρώτους «ρατσιστές»… 

Βεβαίως για τους επαγγελματίες «αντιρατσιστές» και τους ενσωματωμένους «αριστερούς», κάθε ταξική ανάλυση είναι «ρατσιστική» και κάθε ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στους σχεδιασμούς του ΥΠΕΡ-ΕΘΝΙΚΟΥ κεφαλαίου (και οι λαθρομεταναστευτικές εισβολές είναι μέσα σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς), αποτελεί (η αντίσταση) «εθνικισμό» και «ρατσισμό»!!! 

Γι αυτό κείμενα σαν και αυτό του Μαρξ πρέπει να επαναλαμβάνονται διαρκώς. 

Θα πρέπει, ωστόσο, να θυμίσουμε ότι το ΡΕΣΑΛΤΟ έχει καταπιαστεί διεξοδικώς με αυτά τα ζητήματα και έχει δημοσιεύει αυτά τα κείμενα των κλασσικών του μαρξισμού πολλές φορές και από το 2007. 

Ενδεικτικά εδώ: 

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1682&highlight=%CA%E1%F1%EB+%CC%E1%F1%EE

και εδώ: 

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3472&highlight=%CA%E1%F1%EB+%CC%E1%F1%EE

Θα αναδημοσιεύσουμε το πλέον πρόσφατο και τον πιο συγκεντρωτικό, το οποίο βρίσκεται εδώ: 

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6679&highlight=%CA%E1%F1%EB+%CC%E1%F1%EE

Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κατά της μετανάστευσης 

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ: 

«Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς» (Μαρξ). 

Ο Μαρξ πέθανε;

05:00 μμ

Υποκειμenikos

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων...» (1).

Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος… τυφλωμένος από την «ιδεοληψία» του μαρξισμού. Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.

Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 7 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Καρλ Μαρξ, στις 14 Μάρτη 1883.

Ο «παλιωμένος» Μαρξ ήταν αυτός που έγραφε:

«...κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (2)

Και πρόσθετε:

«...η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο - πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (3)

Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα- σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo... «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.

Διατυπώθηκε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, το 1867. Στη θέση της τότε «μητρόπολης» του καπιταλισμού, της Αγγλίας, σήμερα είναι τα κέντρα των ιμπεριαλιστών σε Βερολίνο και Νέα Υόρκη, που ακόμα και στους πιο αδυσώπητους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, όπως οι σημερινοί για το ποιος ιμπεριαλιστής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από την κρίση, δεν ξεχνούν το βασικό: Να είναι ενωμένοι, αδυσώπητοι και άτεγκτοι απέναντι στους μισθωτούς σκλάβους.

Το «λίγο - πολύ κοντινό μέλλον» που προέβλεψε ο Μαρξ, η εποχή που οι ευρωπαϊκοί μισθοί (μαζί και του ελληνικού λαού), στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των κεφαλαιοκρατών, θα συμπιέζονταν από τους κεφαλαιοκράτες με βάση τα κινέζικα πρότυπα, έφτασε. Οι αναλύσεις του για τον «εφεδρικό στρατό» εργασίας που κατρακυλά στα Τάρταρα της απόγνωσης και της κατάθλιψης είναι όσο ποτέ επίκαιρες.

Gilles Deleuze/Felix Guattari-Για τον καπιταλισμό και την επιθυμία

«Η σχιζοφρένεια είναι αδιαχώριστη από το καπιταλιστικό σύστημα, γινόμενο αντιληπτό σαν μια πρώτη διαφυγή: μια αποκλειστική ασθένεια. Σε άλλες κοινωνίες, η διαφυγή και η περιθωριακότητα προσλαμβάνουν άλλες μορφές. Το κοινωνικό άτομο των λεγόμενων πρωτόγονων κοινωνιών δεν εγκλείεται κάπου. Η φυλακή και το άσυλο είναι πρόσφατες έννοιες.»

Δημοσιεύουμε εδώ μια συνέντευξη των Ντελέζ-Γκουαταρί, από τις πολλές που ακολούθησαν την έκδοση του βιβλίου τους Ο Αντι-Οιδίπους, που βγήκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1972, προκάλεσε μια πολύ έντονη συζήτηση, η οποία επεκτάθηκε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που κυκλοφόρησε αργότερα. Όπως στο βιβλίο τους, έτσι και στην παρούσα συνέντευξη οι συγγραφείς δεν περιορίζονται σε μια κριτική στην ψυχανάλυση, τον φροϋδο-μαρξισμό, τον λακανισμό και κάποιες άλλες τάσεις της αντιψυχιατρικής, αλλά προχωρούν και σε μια άκρως πρωτότυπη ανάλυση και κριτική στον καπιταλισμό, όπως και στους τρόπους εναντίωσης σε αυτόν, με αποτέλεσμα οι σκέψεις τους να ακούγονται άκρως επίκαιρες, ακόμη και τόσα χρόνια μετά. Τη συνέντευξη συνοδεύει και μια κουβέντα των Ντελέζ-Γκουαταρί με τον οξυδερκή γάλλο εθνολόγο Πιερ Κλαστρ, απόσπασμα από μια ευρύτερη συζήτηση με γάλλους διανοουμένους σχετικά με το έργο των δύο φιλοσόφων.

Θα το βρείτε εδώ

Για τον καπιταλισμό και την επιθυμία,εκδόσεις ελευθεριακή κουλτούρα (σελ. 5-25)

[Η συνέντευξη αυτή δόθηκε στο Actuel,μα εκδόθηκε τελικά για πρώτη φορά το 1973 στην συλλογή C’ est Demain la veille υπό την επιμέλεια του Michel-Antoine Burnier. O Pierre Victor στον οποίο αναφέρεται ο Γκουατταρί αποτελεί ψευδώνυμο μαοϊκού ηγέτη της Προλεταριακής Αριστεράς ο οποίος ζούσε τότε στην παρανομία,η συζήτηση με τον Φουκώ έχει δημοσιευτεί από τις εκδόσεις Ερατώ με τίτλο Για την Λαϊκή Δικαιοσύνη και τα Δικαστήριa. Πρωτοδημοσιεύτηκε στα ελληνικά σε μετάφραση από το περιοδικό Flesh Machine στην έκδοση «Deleuze & Guattari: τρεις συνεντεύξεις για τον καπιταλισμό και τις επιθυμητικές μηχανές» με τίτλο «Καπιταλισμός: Ένα Πολύ Ιδιαίτερο Ντελίριο»].

Actuel: Όταν περιγράφετε τον καπιταλισμό λέτε: «Δεν υπάρχει καμία επιχείρηση,κανένας βιομηχανικός ή χρηματιστικός μηχανισμός που να μην αποκαλύπτει την τρέλα της καπιταλιστικής μηχανής και τον παθολογικό χαρακτήρα της ορθολογικότητάς της (δεν πρόκειται για μια λαθεμένη ορθολογικότητα,αλλά για την πραγματική ορθολογικότητα αυτής της παθολογίας,αυτής της τρέλας,αφού η μηχανή λειτουργεί,να είστε σίγουροι για αυτό). Δεν υπάρχει κίνδυνος αυτή η μηχανή να τρελαθεί,είναι τέτοια από την αρχή της και είναι σε αυτήν την τρέλα που βρίσκει την ορθολογικότητά της». Αυτό σημαίνει ότι μετά από αυτή την «ανώμαλη» κοινωνία ή,πέρα από αυτή,μπορεί να υπάρχει μια κοινωνία «φυσιολογική»;

Με τον Μαρξ ή πέρα από τον Μαρξ;

Στην λίμνη Αράλη που συνέβη μιας από τις σημαντικότερες οικολογικές καταστροφές του 20ού αιώνα

Του Χάρη Ναξάκη*

Ο Terry Eagleton, ένας πνευματώδης στοχαστής, μέσω 10 ερωτοαπαντήσεων, που αφορούν τις κριτικές που έχουν διαχρονικά ασκηθεί στην σκέψη του Μαρξ, επιχειρεί να δείξει ότι ο μαρξισμός όχι μόνο δεν είναι νεκρός αλλά συνεχίζει να αποτελεί το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να οραματιστούμε ένα ανθρωπινότερο μέλλον.  Το συμπέρασμα του είναι ότι όλοι που επιδιώκουμε ένα δικαιότερο κόσμο αναπόφευκτα είμαστε μαρξιστές. Για τον Eagleton τα γνωστικά θεμέλια της μαρξιστικής θεωρίας, όχι των επιγόνων της, των μαρξιστών, είναι απολύτως επαρκή και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να επανιδρύσουμε τον μαρξισμό ή να αναζητήσουμε μετα-μαρξιστικές απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα. Πρόκειται για την γνωστή αντίληψη που θεωρεί ότι οι επίγονοι και τα εγχειρήματα εφαρμογής της θεωρίας στην πράξη στρέβλωσαν τη μαρξιστική θεωρία. Ποτέ δεν πίστεψα, ακόμα και στην μαρξιστική μου νεότητα, το δογματικό αυτό επιχείρημα. Ο Μαρξ είναι ένας ριζοσπάστης διανοητής του διαφωτιστικού τόξου, που μας πρόσφερε μια ριζική κοινωνιολογική κριτική της νεωτερικότητας, του βιομηχανικού καπιταλισμού, τα γνωστικά θεμέλια της οποίας δεν επαρκούν για να ερμηνεύσουν τη νέα φάση της νεωτερικότητας. Ο Μαρξ είναι ένας κλασσικός, που η σκέψη του είναι γόνιμη και αναγκαία, αλλά δεν μας είναι περισσότερο ή λιγότερο χρήσιμη απ’ ότι μας είναι η σκέψη του Αριστοτέλη, του Επίκουρου και του Ηράκλειτου, του Σπινόζα, του Χέγκελ, του Ρουσσώ και του Φρόυντ, της Άρεντ, του Καστοριάδη και του Παπαϊωάννου. Ο Μαρξ ως κλασσικός είναι ξεπερασμένος αξεπέραστος.

Θα καταπιαστώ ακροθιγώς, σ’ αυτή τη σύντομη βιβλιοκριτική, με έναν από τους διαφωτιστικούς μύθους που γοήτευσαν τον Μαρξ και ατυχώς υπερασπίζει ο Eagleton. Ο Μαρξ, σε αντιπαράθεση με τον μονοδιάστατο άνθρωπο του φιλελευθερισμού, τον ορθολογικό ατομιστή, που ασκεί ελεύθερα με ρυθμιστή την αγορά την εγωιστική του φύση, θεμελίωσε επίσης ένα ανθρωπολογικά μονοδιάστατο ον, τον homo faber  (άνθρωπος κατασκευαστής). Πρόκειται για μια μονοφυσιτική αντίληψη για την ανθρώπινη ταυτότητα, στο βαθμό που της αναγνωρίζει ως κύρια την ιδιότητα του κατασκευαστή (παραγωγού) των μέσων της ύπαρξης της. Η ανθρώπινη ουσία ταυτίζεται με την παραγωγική δύναμη του ανθρώπου, με την εργασία και τον αγώνα ενάντια στη φύση, με την οντολογία των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής. Έτσι συγκροτεί, όπως παρατηρεί ο Κ. Παπαϊωάννου, ένα κοινωνιολογικό μονισμό, ο οποίος αναγορεύει τις παραγωγικές δυνάμεις ως δημιουργό της πραγματικότητας, σε αντίθεση με την χεγκελιανή διαλεκτική που θεωρούσε την ιδέα ως δημιουργό της πραγματικότητας. Για τον Μαρξ (βλ. γερμανική ιδεολογία), «αυτό που είναι οι άνθρωποι συμπίπτει με τα προϊόντα που παράγουν και με τον τρόπο που τα παράγουν», γι’ αυτό « η φύση που παράγεται από τη βιομηχανία είναι γνήσια ανθρωπολογική φύση», και «κάθε αυθεντικά ανθρώπινη δραστηριότητα υπήρξε ίσαμε τώρα εργασία, άρα βιομηχανία». Έτσι, «αν η βιομηχανία νοηθεί ως η εξωτερίκευση των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου, μπορούμε να κατανοήσουμε τόσο τη φυσική ουσία του ανθρώπου όσο και την ανθρώπινη ουσία της  φύσης».

Η θρησκεία της ανάπτυξης και της προόδου

Του Χάρη Ναξάκη*

Τα Χριστούγεννα του 1945 και ενώ είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά, 200 περίπου νέοι επιστήμονες και καλλιτέχνες, γόνοι αστικών οικογενειών και γόνοι αριστερών οικογενειών, επιβιβάζονται στο νεοζηλανδέζικο πλοίο «Ματαρόα» ως υπότροφοι του Γαλλικού Ινστιτούτου, με προορισμό τη Γαλλία. Ανάμεσά τους οι: Κ. Καστοριάδης, Λ. Αξελός, Ν. Σβορώνος, Α. Προβελέγγιος, Μ. Μακρής, Ε. Αλεξίου, Ε. Κριαράς, Ι. Ξενάκης, Μ. Κρανάκη, Μ. Ζαχαριάς και ο Κ. Παπαϊωάννου.

Ο Κ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1925 στον Βόλο και από το 1945 έζησε στη Γαλλία όπου και πέθανε. Δίδαξε σε διάφορα γαλλικά πανεπιστήμια και έγραψε πληθώρα έργων στα ελληνικά και στα γαλλικά, φιλοσοφικού, πολιτικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου. Το βιβλίο του «Η αποθέωση της Ιστορίας» (Εναλλακτικές Εκδόσεις) περιέχει πέντε δοκίμια τα οποία σε προγενέστερο χρόνο είχαν δημοσιευτεί σε γαλλικά περιοδικά.

Η αποθέωση της ιστορίας Κώστας Παπαϊωάννου επιμέλεια: Γιώργος Καραμπελιάς μετάφραση: Σπύρος Κακουριώτης Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1992 Σελ. 196 | 

Αυτόν τον σπουδαίο διανοητή αποσιώπησε το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κυρίως αριστερής διανόησης και τολμώ να πω διότι δεν μπορούσε να αναμετρηθεί ούτε με τον φιλοσοφικό ίσκιο του, αλλά και γιατί ο Παπαϊωάννου ήταν ένας κριτικός του μαρξισμού ή κατά άλλους ένας μεταμαρξιστής, δηλαδή ένας «αποστάτης» της ορθοδοξίας.

Ο Παπαϊωάννου άσκησε κριτική στην ίδια τη μαρξιστική θεωρία και όχι απλά στις αστοχίες της εφαρμογής της, μια κριτική στον Μαρξ και όχι μόνο στους επιγόνους του, τους μαρξιστές. Ο Παπαϊωάννου στο σύνολο του έργου του συνομιλεί με τον Χέγκελ και κυρίως με τον Μαρξ, τον οποίο εκτιμά πολύ, αλλά δεν τον θεοποιεί –π.χ. τον θεωρεί μέτριο φιλόσοφο, αλλά κορυφαίο αναλυτή του καπιταλισμού– επισημαίνει τις αστοχίες της μαρξιστικής θεώρησης και ταυτόχρονα ασκεί κριτική στην ανθρωπολογική θεμελίωση της νεωτερικότητας, του αναγεννησιακού και διαφωτιστικού κόσμου.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΓΙΑΝΚΗΔΩΝ, εκδ. 1955

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

Επανερχόμαστε και αναδημοσιεύουμε από το f/b την ανάρτηση με απόσπασμα και σχόλιο του δημοσιογράφου και καλού φίλου Γιώργου Γκόντζου σχετικά με τις προσπάθειες πλαστογράφησησης των σχολικών βιβλίων ιστορίας. 

Του Γιώργου Γκόντζου

ΕΠΙΚΑΙΡΟ (Από μια σπάνια έκδοση-από την βιβλιοθήκη μου του 1955 και του βιβλίου: Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΓΙΑΝΚΗΔΩΝ-Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις.  Τυπώθηκε τον Δεκέμβρη του 1955 σε 3.500 αντίτυπα,τέσσερα αποσπάσματα)

"ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟΝ ΞΗΡΟΝ"!!!

Λογοκλόποι,σύγχρονοι, πλαστογράφοι, αντιγραφείς διαταγμάτων της εθνικοφροσύνης, χρήσιμοι ηλίθιοι και άλλοι, αγωνιστές μεν, απολογητές δε, αυτών.

Τα τελευταία χρόνια, στον χώρο της εκπαίδευσης, σε πολιτιστικά δρώμενα, σε ημερίδες επιστημονικές, σε άρθρα πολιτικών και δημοσιογράφων, σε ιστορικές αναδρομές κ.λ.π. είναι διάχυτη η "άποψη" για την "νέα γραφή" της ιστορίας.  Χωρίς το "εθνόμετρο" που θα έλεγε και η πρώην υφυπουργός Παιδείας, μακριά από κείμενα που "προωθούν το μίσος κατά του άλλου", όπως κίβδηλα δικαιολογούν την ανοχή σε εγκλήματα γενοκτονίας, αντιεθνικιστές δημοσιογράφοι,και ιστορικοί... Μαζί τους και άτομα που συγχέουν έννοιες και καταστάσεις, ανιστόρητα, που νομίζουν πως κάνουν και αντίσταση στο "κατεστημένο", υιοθετώντας ακριβώς τα ιδεολογήματά του.  Και δυστυχώς κοντά σ΄αυτούς και μερικοί, για παράδειγμα, από το χώρο της εκπαίδευσης, που ενώ αντιδρούν στα σχέδια του υπουργείου Παιδείας που αναπαράγουν, όπως ορθά λένε, κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, αδυνατούν να αντιπαρατεθούν με ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, στην άλλη πλευρά του ίδιου κέντρου παραγωγής και προώθησης ιδεών.

Και όλοι αυτοί, ο καθένας με τον τρόπο του, με τις ανάγκες του και τις επιδιώξεις του και με τις ιδεοληψίες του, φαντάζονται πως αυτή η στάση τους "απαντά" στην παλιά και σύγχρονη εθνικοφροσύνη.

Μάταιος κόπος... Τους έχουν προλάβει άλλοι... Δεν είναι νέα ή αφηγήσή τους.  Έρχεται από άλλα χρόνια...

Από το βιβλίο (ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 1955) - Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΓΙΑΝΚΗΔΩΝ-αντιγράφω το ακόλουθο απόσπασμα:

{..}Οι αμερικανόδουλοι μεγαλοϊδεάτες γαι να εξυπηρετήσουν τα αμερικάνικα σχέδια δε δίσταξαν να πλαστογραφήσουν ακόμα και τη λαμπρή ιστορία της ένδοξης πάλης του λαού μας ενάντια στον τουρκικό ζυγό για την κατάκτηση της εθνικής του λευτεριάς.
Ιδιαίτερη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση καταβλήθηκε στα σχολειά , στο στρατό,στις διάφορες νεολαιίστικες οργανώσεις, κλπ.
Το 1952 ο υπουργός Παιδείας Καλλίας δήλωσε ότι "οι διδάσκοντες εις τα σχολεία τα μαθήματα της ιστορίας, της γεωγραφίας και των νεοελληνικών, πρέπει ν΄ αποφεύγουν τους χαρακτηρισμούς που δειγείρουν δυσμενείς διαθέσεις στην ψυχή των μαθητών και εχθρικά συναισθήματα κατά της "συμμάχου" Τουρκίας.  Ανάλογες οδηγίες δόθηκαν και στους συγγραφείς σχολικών βιβλίων.
Το 1952 ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών και του υπουργείου Παιδείας και εκπρόσωποι της τουρκικής πρεσβείας συνεργάστηκαν για να καταρτίσουν σχέδια σύμβασης για τη συγγραφή νέων σχολικών βιβλίων προς χρήσιν των ελληνικών και τούρκικων σχολειών.  Την 1/4/54 μάλιστα δημοσιεύτηκε επίσημη ανακοίνωση ότι θα πάει στην Κωνσταντινούπολη "ειδική επιτροπή η οποία θα συζητήσει με τους εκπροσώπους των αρμοδίων τουρκικών αρχών την σύνταξιν των νέων σχολικών βιβλίων κατά τρόπον που να μην θίγονται οι στενοί δεσμοί φιλίας και συμμαχίας που ενώνουν σήμερον τας δύο χώρας!".  Τα ιστορικά κυρίως γεγονότα έλεγε η ανακοίνωση, "δέον να αναγράφονται κατά τρόπον ξηρόν, δίχως υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς ή σχόλια ή κρίσεις για την μίαν και την άλλη χώραν".  Πρόκειται για ένα κατάπτυστον έγγραφον που επισημοποιεί την πλαστογράφηση και διαστρέβλωση της εθνικής μας ιστορίας.  Οι γραικύλοι της Αθήνας έφθασαν ακόμα ως το αίσχος να διατάξουν να κατεβαστούν από τα σχολειά οι εικόνες των ηρώων του 1821 "για να μη διαταράσσεται η ελληνοτουρκική φιλία" και να στείλουν πεσκέσι στους τούρκους συνεταίρους τους ....τη σημαία της Αγίας Λαύρας..{..]

Υγ: Για να μην λέει ο Λιάκος ,ο Φίλης και οι φίλοι τους, πως από μόνοι τους τα σκέφτηκαν αυτά που μας πλασσάρουν τα τελευταία χρόνια.

Αναδημοσίευσουμε από παλιά μας ανάρτηση εδάφια του βιβλίου:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΓΙΑΝΚΗΔΩΝ, εκδ. 1955

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

Επανερχόμαστε και αναδημοσιεύουμε από το f/b την ανάρτηση με απόσπασμα και σχόλιο του δημοσιογράφου και καλού φίλου Γιώργου Γκόντζου σχετικά με τις προσπάθειες πλαστογράφησησης των σχολικών βιβλίων ιστορίας. 

Του Γιώργου Γκόντζου

ΕΠΙΚΑΙΡΟ (Από μια σπάνια έκδοση-από την βιβλιοθήκη μου του 1955 και του βιβλίου: Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΓΙΑΝΚΗΔΩΝ-Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις.  Τυπώθηκε τον Δεκέμβρη του 1955 σε 3.500 αντίτυπα,τέσσερα αποσπάσματα)

"ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟΝ ΞΗΡΟΝ"!!!

Λογοκλόποι,σύγχρονοι, πλαστογράφοι, αντιγραφείς διαταγμάτων της εθνικοφροσύνης, χρήσιμοι ηλίθιοι και άλλοι, αγωνιστές μεν, απολογητές δε, αυτών.

Τα τελευταία χρόνια, στον χώρο της εκπαίδευσης, σε πολιτιστικά δρώμενα, σε ημερίδες επιστημονικές, σε άρθρα πολιτικών και δημοσιογράφων, σε ιστορικές αναδρομές κ.λ.π. είναι διάχυτη η "άποψη" για την "νέα γραφή" της ιστορίας.  Χωρίς το "εθνόμετρο" που θα έλεγε και η πρώην υφυπουργός Παιδείας, μακριά από κείμενα που "προωθούν το μίσος κατά του άλλου", όπως κίβδηλα δικαιολογούν την ανοχή σε εγκλήματα γενοκτονίας, αντιεθνικιστές δημοσιογράφοι,και ιστορικοί... Μαζί τους και άτομα που συγχέουν έννοιες και καταστάσεις, ανιστόρητα, που νομίζουν πως κάνουν και αντίσταση στο "κατεστημένο", υιοθετώντας ακριβώς τα ιδεολογήματά του.  Και δυστυχώς κοντά σ΄αυτούς και μερικοί, για παράδειγμα, από το χώρο της εκπαίδευσης, που ενώ αντιδρούν στα σχέδια του υπουργείου Παιδείας που αναπαράγουν, όπως ορθά λένε, κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, αδυνατούν να αντιπαρατεθούν με ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, στην άλλη πλευρά του ίδιου κέντρου παραγωγής και προώθησης ιδεών.

Και όλοι αυτοί, ο καθένας με τον τρόπο του, με τις ανάγκες του και τις επιδιώξεις του και με τις ιδεοληψίες του, φαντάζονται πως αυτή η στάση τους "απαντά" στην παλιά και σύγχρονη εθνικοφροσύνη.

Μάταιος κόπος... Τους έχουν προλάβει άλλοι... Δεν είναι νέα ή αφηγήσή τους.  Έρχεται από άλλα χρόνια...

Από το βιβλίο (ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 1955) - Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΓΙΑΝΚΗΔΩΝ-αντιγράφω το ακόλουθο απόσπασμα:

{..}Οι αμερικανόδουλοι μεγαλοϊδεάτες γαι να εξυπηρετήσουν τα αμερικάνικα σχέδια δε δίσταξαν να πλαστογραφήσουν ακόμα και τη λαμπρή ιστορία της ένδοξης πάλης του λαού μας ενάντια στον τουρκικό ζυγό για την κατάκτηση της εθνικής του λευτεριάς.
Ιδιαίτερη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση καταβλήθηκε στα σχολειά , στο στρατό,στις διάφορες νεολαιίστικες οργανώσεις, κλπ.
Το 1952 ο υπουργός Παιδείας Καλλίας δήλωσε ότι "οι διδάσκοντες εις τα σχολεία τα μαθήματα της ιστορίας, της γεωγραφίας και των νεοελληνικών, πρέπει ν΄ αποφεύγουν τους χαρακτηρισμούς που δειγείρουν δυσμενείς διαθέσεις στην ψυχή των μαθητών και εχθρικά συναισθήματα κατά της "συμμάχου" Τουρκίας.  Ανάλογες οδηγίες δόθηκαν και στους συγγραφείς σχολικών βιβλίων.
Το 1952 ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών και του υπουργείου Παιδείας και εκπρόσωποι της τουρκικής πρεσβείας συνεργάστηκαν για να καταρτίσουν σχέδια σύμβασης για τη συγγραφή νέων σχολικών βιβλίων προς χρήσιν των ελληνικών και τούρκικων σχολειών.  Την 1/4/54 μάλιστα δημοσιεύτηκε επίσημη ανακοίνωση ότι θα πάει στην Κωνσταντινούπολη "ειδική επιτροπή η οποία θα συζητήσει με τους εκπροσώπους των αρμοδίων τουρκικών αρχών την σύνταξιν των νέων σχολικών βιβλίων κατά τρόπον που να μην θίγονται οι στενοί δεσμοί φιλίας και συμμαχίας που ενώνουν σήμερον τας δύο χώρας!".  Τα ιστορικά κυρίως γεγονότα έλεγε η ανακοίνωση, "δέον να αναγράφονται κατά τρόπον ξηρόν, δίχως υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς ή σχόλια ή κρίσεις για την μίαν και την άλλη χώραν".  Πρόκειται για ένα κατάπτυστον έγγραφον που επισημοποιεί την πλαστογράφηση και διαστρέβλωση της εθνικής μας ιστορίας.  Οι γραικύλοι της Αθήνας έφθασαν ακόμα ως το αίσχος να διατάξουν να κατεβαστούν από τα σχολειά οι εικόνες των ηρώων του 1821 "για να μη διαταράσσεται η ελληνοτουρκική φιλία" και να στείλουν πεσκέσι στους τούρκους συνεταίρους τους ....τη σημαία της Αγίας Λαύρας..{..]

Υγ: Για να μην λέει ο Λιάκος ,ο Φίλης και οι φίλοι τους, πως από μόνοι τους τα σκέφτηκαν αυτά που μας πλασσάρουν τα τελευταία χρόνια.

Αναδημοσίευσουμε από παλιά μας ανάρτηση εδάφια του βιβλίου:

Α)Από το κεφάλαιο - "Οι αμερικάνοι εμποδίζουν την ίδρυση καινούργιων βιομηχανιών:

{..}Έτσι εμπόδισαν λογουχάρη την εγκατάσταση της γερμανικής υψικαμίνου που δόθηκε στην Ελλάδα με τις πολεμικές γερμανικές επανορθώσεις.Εφαρμόζοντας τη διαταγή της αμερικάνικής κυβέρνησης, η κυβέρνηση της Αθήνας πούλησε για παλιοσίδερα,όσο -όσο, τα εξαρτήματα της υψικαμίνου στους ίδιους τους γερμανούς προκατόχους της.
Αρνήθηκαν κατηγορηματικά να μας εγκρίνουν κάθε προσπάθεια για δημιουργία βαριάς μεταλλουργικής βιομηχανίας ,για να πουλούν οι ίδιοι στη χώρα μας ,σε υπέρογκες τιμές ,τα παράγωγα του μεταλλευτικού πλούτου που μας ληστεύουν.
Απαγόρευσαν επανειλημμένα και κατηγορηματικά την ίδρυση εργοστασίου ζάχαρης, παρά το γεγονός ότι οι κλιματολογικές συνθήκες είναι στην Ελλάδα πολύ ευνοϊκές για να καλλιεργηθέι το ζαχαρότευτλο..{..}

Το προλεταριάτο πρέπει να συνταχθεί σε έθνος Ή η «αριστερή» αλλοίωση του Μαρξισμού

Του Θύμιου Παπανικολάου

Γραμμένο το Μάιο του 2007

Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες και οι αριστερίστικες σέχτες έχουν σήμερα μεταλλαχτεί σε χρήσιμα εργαλεία της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο κόμβος των «αριστερών» και «αριστερίστικων» προκαταλήψεων είναι ο εθνικισμός και ο ρατσισμός. Τις προκαταλήψεις αυτές τις έχει κάνει σημαία ο πολυπολιτισμικός κοσμοπολιτισμός, με σημαιοφόρους τους «εκσυγχρονιστές», τους νεοφιλελεύθερους και τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες.

Έτσι η νέα πλανητική αποικιοκρατία με λάβαρο τον αντιεθνικισμό και τον αντιρατσισμό παγιδεύει και ενσωματώνει στην πολιτική της μεγάλες μερίδες αριστερών αγωνιστών. 

Φυσικά εδώ ξεχνάμε ή θέλουμε να αγνοούμε ότι τόσο οι εθνικιστικές ιδεολογίες, όσο και οι αντιεθνικιστικές ήταν και είναι πάντα ιδεολογίες των κυρίαρχων αστικών τάξεων και μεταβάλλονται, όπως έχει δείξει η ιστορία, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. 

Στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες του εθνικισμού γιατί αυτό ανταποκρινόταν στη φύση και τα συμφέροντα των εθνικών ιμπεριαλισμών. 

Σήμερα στη φύση και τα συμφέροντα του πλανητικού ιμπεριαλισμού ανταποκρίνεται η ιδεολογία του αντιεθνικισμού. 

Η παραδοσιακή αριστερά δέσμια των δογμάτων του παρελθόντος και της θλιβερής πολιτικής και πολιτισμικής της ανεπάρκειας πέφτει στο λάκκο του κοσμοπολιτισμού… 

Ο Β. Λένιν γράφει για τον Καρλ Μαρξ

---

Στις 5 Μάη 1818 γεννιέται στην πόλη Τριρ της Πρωσίας ο Καρλ Μαρξ.

Ακολουθεί το κείμενο του Β. Λένιν που δημοσιεύτηκε το 1915 στον 28 τόμο του Λεξικού «Γκρανάτ», για το Μάρξ και το έργο του:

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 του Μάη 1818, με το νέο ημερολόγιο, στην πόλη Τριρ (παραρήνια Πρωσία). Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, εβραίος· το 1824 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, καλλιεργημένη, όχι όμως επαναστατική. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο του Τριρ ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόνη και έπειτα στο Βερολίνο, και σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη Φιλοσοφία του Επίκουρου. Όσο για τις αντιλήψεις του, ο Μαρξ εκείνη την εποχή ήταν ακόμη χεγκελιανός-ιδεαλιστής. Στο Βερολίνο ανήκε στον κύκλο των αριστερών-χεγκελιανών (Μπρούνο Μπάουερ κ.ά.), που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη Φιλοσοφία του Χέγκελ αθεϊστικά και επαναστατικά συμπεράσματα.

Όταν τέλειωσε το Πανεπιστήμιο, ο Μαρξ εγκαταστάθηκε στη Βόνη, με σκοπό να γίνει καθηγητής του Πανεπιστημίου. Η αντιδραστική όμως πολιτική της κυβέρνησης, που το 1832 αφαίρεσε την έδρα από τον Λουδοβίκο Φόιερμπαχ και το 1836 αρνήθηκε να τον επαναφέρει στο Πανεπιστήμιο ενώ το 1841 απαγόρευσε στο νεαρό καθηγητή Μπρούνο Μπάουερ να διδάσκει στη Βόνη, ανάγκασε τον Μαρξ να εγκαταλείψει τη σταδιοδρομία του καθηγητή. Η εξέλιξη των ιδεών του αριστερού χεγκελιανισμού έκανε εκείνο τον καιρό πολύ γρήγορα βήματα στη Γερμανία. Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ άρχισε, ιδιαίτερα από το 1836, να επικρίνει τη θεολογία και να στρέφεται προς τον υλισμό, στον όποιο προσχωρεί οριστικά το 1841 (Η Ουσία του Χριστιανισμού)· το 1843 βγήκε το βιβλίο του Οι Βασικές Θέσεις της Φιλοσοφίας του Μέλλοντος.

Φορολογικοί παράδεισοι, of shore της πολιτικής ελίτ και η σχετική «έκπληξη»

του Λευτέρη Ριζά

Μεγάλη έκπληξη έχουν προκαλέσεις οι αποκαλύψεις των panama papersκαι φαίνεται πώς έρχονται «κουτί» στην κυβέρνηση των νέο-προσήλυτων στον φιλελευθερισμό, στη «νέα δεξιά» που κυβερνάει την χώρα, παριστάνοντας την αριστερο-πατριωτική, αντι-μνημονιακή και πολέμια της διαφθοράς και διαπλοκής. 

Όλοι μαζί – σαν τα παιδάκια που μένουν με ανοιχτό το στόμα κοιτάζοντας τραινάκια που τρέχουν στη βιτρίνα καταστημάτων παιχνιδιών ή τους ακροβάτες σε ένα τσίρκο – ανακαλύπτουν ή προσποιούνται ότι τώρα ανακαλύπτουν, με αγανάκτηση μάλιστα, τον καπιταλισμό. Προς Θεού, εμείς δεν ξέραμε τίποτα. Γίνονται τέτοια αίσχη!! Υπάρχει τέτοιος αδήλωτος και φοροδιαφεύγον πλούτος;; κλπ. Υπάρχει τέτοια διαπλοκή μεταξύ εξουσίας – η τέλος πάντων με ένα μέρος της, διεφθαρμένο – και μεγάλων εταιρειών, τραπεζών κλπ!! Απίστευτο!!! Πρέπει να «χτυπήσουμε» την διαπλοκή και την διαφθορά. Προσοχή: την διαπλοκή και την διαφθορά, όχι το «σύστημα», όχι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής. Όχι. Απλά πρέπει να κάνουμε το «σύστημα» να «δουλεύει» με κανόνες διαφάνειας, σεβασμό στον πολίτη κλπ κλπ. «Διαφάνεια στην Ευρώπη, τώρα!», όπως απαιτεί και ο Γιάννης[1]Βαρουφάκης * (Εφ Συν, 23/3/16).