Αντιεθνικισμός και αυτοκρατορίες, μέρος Β΄

Του Σπύρου Κουτρούλη από τη Ρήξη φ. 121

Ένας άλλος στοχαστής, στο έργο του οποίου γίνεται συχνά αναφορά, είναι ο καθηγητής του LSE Άντονυ Σμιθ. Στην χώρα μας μεταφράστηκε η μελέτη του «Εθνική Ταυτότητα», η οποία όμως υπήρξε θύμα μιας επιλεκτικής ανάγνωσής του, που παραλείπει να αναφερθεί στο γεγονός ότι ο Α. Σμιθ εντόπισε πολλά θετικά στοιχεία στα έθνη, ενώ επιπλέον διαπίστωσε σε αυτά έναν τεράστιο ιστορικό δυναμισμό. Το κυριότερο μειονέκτημα που έχει ο ορισμός του, που αποδίδει στο έθνος ως «έναν κατονομασμένο ανθρώπινο πληθυσμό, που μοιράζεται μια ιστορική εδαφική επικράτεια, κοινούς μύθους και ιστορικές μνήμες, μια μαζική δημόσια κουλτούρα, κοινή οικονομία και κοινά σε όλα τα μέλη νομικά δικαιώματα και υποχρεώσεις»1, είναι πως ταυτίζει την ύπαρξη του έθνους με τη δημιουργία κράτους.

Τα Αλάτσατα και οι φόβοι της Τουρκίας

Του Γιάννη Σιδεράτου* από τη Ρήξη φ. 121

Θα περίμενε ποτέ κάποιος, επισκεπτόμενος τη «Μύκονο της Τουρκίας» να ακούσει μουσικούς ήχους όπως τη «Φραγκοσυριανή», προερχόμενους από εγκαίνια εστιατορίου και μάλιστα ονόματι «Κρητικός»; Πώς όμως έγινε ένα χωριό, το οποίο έναν σχεδόν αιώνα πριν είχε αμιγώς Ελληνικό Ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό, να γίνει σήμερα το κέντρο του θερινού λαϊφστάιλ όλης της Τουρκίας;
Το χωριό των Αλατσάτων ιδρύθηκε από Έλληνες μετανάστες στα μέσα του 17ου αιώνα, κατά τα μέσα του 18ου αιώνα γνώρισε ιδιαίτερη οικονομική, πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο σημαντικά αγροτικά κέντρα των μικρασιατικών παραλίων. Τον Σεπτέμβριο του 1922 οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν από τον τουρκικό στρατό. Αρκετοί από αυτούς έμειναν στον προσφυγικό συνοικισμό του Βαρβασίου, της πόλης της Χίου, όπου υπάρχει και οδός, με την ονομασία οδός Αλατσάτων.

Για το ζήτημα της Ροτόντας

«Θα ζητήσω να σκεπαστούν η τράπεζα και ο σταυρός, έτσι ώστε να μην ενοχλούνται οι τουρίστες», φέρεται να είπε ο Γιάννης Μπουτάρης. Εύλογο το ερώτημα που προκύπτει: Ποιοί ‘τουρίστες’ θα ενοχλούνταν από την τοποθέτηση ενός σταυρού σ’ ένα παλαιοχριστιανικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO; Θα αναλάβουμε να το απαντήσουμε εμείς, διότι δεν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: Αν υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα ενοχλούνταν, προφανώς, είναι εκείνοι που έρχονται να το επισκεφτούν ως Οθωμανικό Μνημείο.

Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η εκστρατεία που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες στ’ όνομα –υποτίθεται– του ‘πολυπολιτισμού’ δεν είναι παρά μια εκστρατεία εναντίον της πολιτιστικής ταυτότητας της πλειοψηφίας της πόλης.

Δεν εξηγείται διαφορετικά: Το μνημείο μιλάει από μόνο του. Χτίσθηκε επί των ρωμαϊκών χρόνων, το 311 μ.Χ επί Γαλερίου και στη συνέχεια από τα τέλη του 4ου μ.Χ, επί Θεοδοσίου, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό (των Ασωμάτων ή των Αρχαγγέλων).Τότε κατασκευάστηκαν τα ψηφιδωτά που κοσμούν το μνημείο ενώ η αγιογράφησή του έγινε στις αρχές του 5ου αιώνα, με τους εικονιζόμενους μάρτυρες να έχουν μαρτύρησει όλοι μέχρι της εποχής του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Το 1590 μετατράπηκε από τους κατακτητές σε μωαμεθανικό τέμενος οπότε προστέθηκε και ο μιναρές.

Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος;

[…] Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος;
Και ποια η απόσταση απ’την βαρβαρότητα των τζιχαντιστών ισλαμοφασιστών στην άλλη άκρη της Γης; Φαίνεται δυστυχώς πως παγκοσμίως επαναμεσαιωνικοποιούμαστε (αν φυσικά κάποτε είχαμε κατά τι εκπολιτιστεί…) […] Πάσχουμε από γενικευμένη, καθολική πολιτισμική κρίση με πλήθος συμπτωμάτων: πολλαπλή και πολυεπίπεδη διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας, σύγχυση ρόλων ή πλήρης απόσυρση, πάσης φύσεως εθισμοί, κοινωνική νεοπορνεία ή ατομική αποχή, κοινωνική και προσωπική περικοπή δικαιωμάτων στη ζωή, στην εργασία, στην χαρά και στη δημιουργική αυτοεκτίμηση. […]
Άρθρο/ομιλία του Άλκη Τερτσέτη,Ψυχοθεραπευτή – Αντιπροέδρου Εθνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδας, στο πλαίσιο του 20ου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας, στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα «ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΦΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ».

Καμία Κρίση στην Ιστορία δεν ήταν ποτέ μόνο οικονομική, ούτε η παρούσα. Πάντα είναι κρίση συνολικού μοντέλου ζωής, με αξιακό κώδικα, θρησκευτικό υπόβραθρο και προσανατολισμό, νομικό καθεστώς, ιδιοκτησιακό, συγκεκριμένη σχέση με τη φύση και το περιβάλλον, εκπαίδευση και εντέλει οικονομικό στόχο. Είναι κρίση Πολιτισμού.

«Μπουταρισμός», η πιο εκλεπτυσμένη πολιτική της «Αποικίας Χρέους»

Άρθρο του Γιώργου Ρακκά, δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης με τον συνδυασμό «Μένουμε Θεσσαλονίκη: ούτε φυγή, ούτε υποταγή».

Ο «Μπουταρισμός» αποτελεί ένα νέο στυλ δημοτικής διακυβέρνησης που ξεπηδάει μέσα από τις ειδικές συνθήκες μεταβολής της χώρας σε «αποικία χρέους» που ισχύουν την τελευταία πενταετία. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του είναι τα εξής:

Πετυχημένος επιχειρηματίας, και παράγοντας της περίφημης «Κοινωνικής Οικονομίας» (ΜΚΟ) ο ίδιος, ηγείται μιας παράταξης επιχειρηματιών, τεχνοκρατών, διανοουμένων. Συγκολλητική τους ουσία ένας ακραίος κοσμοπολίτικος φιλελευθερισμός του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου που μιλάει τη γλώσσα των «μπίζνες». Το αποτέλεσμα; Διαμορφώνεται ένα μοντέλο «Δήμου-Επιχειρηματία» που εκχωρεί τα πάντα σε εργολαβίες, που εμπορευματοποιεί κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου, που συναινεί στο ακραίο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ.

Με κορωνίδα τον «κοσμπολιτισμό» και την «διεθνοποίηση» της Θεσσαλονίκης την μεταβάλει σε παράρτημα των μεγάλων γεωπολιτικών αξόνων που αξιώνουν τον έλεγχο της Βαλκανικής. Εξ ου και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που παίζει στον «διοικητικό ιμπεριαλισμό» της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή στην ελληνογερμανική συνέλευση συνεργασίας που αφορά στην ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση. Και γι’ αυτό η σπουδή του να μεταβάλει την Θεσσαλονίκη σε τουριστικό, οικονομικό και πολιτιστικό παράρτημα της Κωνσταντινούπολης, από κοινού με το τουρκικό κράτος και την νέα επιχειρηματική ελίτ του Ερντογάν, οι οποίοι αξιώνουν την εγκαθίδρυση μιας τουρκικής σφαίρας επιρροής στα εδάφη της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αντίθετα, υποβαθμίζει πλήρως τις (ιστορικές) σχέσεις της πόλης με τους Βαλκανικούς λαούς, και την Ανατολική Ευρώπη –ένα πεδίο το οποίο εξασφαλίζει σαφέστατα πιο ισότιμες σχέσεις και δημιουργεί αντισυσπειρώσεις στην κοινή προσπάθεια του Ευρωατλαντισμού με την Τουρκία να μεταβάλουν τα Βαλκάνια σε συγκυριαρχούμενο χώρο.