«Δεν υπάρχει κόμμα που να μη μαίνεται κατά της πατρίδας» - Κώστας Μελάς

 

Αν κλείσουμε τα αυτιά μας στις συνεχείς φωνασκίες που καλύπτουν όλο και περισσότερο τον χώρο της ύπαρξής μας και επιχειρήσουμε να στοχαστούμε για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ίσως να αντιληφθούμε την κατάσταση του πολιτικού συστήματος και τις εγγενείς αδυναμίες του να αντιμετωπίσει τα πολύπλευρα και πολυεπίπεδα προβλήματα της χώρας.

Πολλοί είχαν ελπίσει ότι η βαθιά πολύπλευρη κρίση που διέρχεται η Ελλάδα θα οδηγούσε σε στοιχειώδη ποιοτική αλλαγή της συμπεριφοράς των πολιτικών κομμάτων. Η αδήριτη πραγματικότητα, όμως, δικαιώνει όσους είχαν τολμήσει να υποστηρίξουν ότι αντιθέτως αυτή όχι μόνο θα παραμείνει η ίδια, αλλά και θα κατρακυλήσει σε χειρότερα επίπεδα. Μάλιστα η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων οδηγεί σε οδυνηρές σκέψεις, δικαιώνοντας τον Paul Valery ότι τελικά «δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα που να μη μαίνεται κατά της πατρίδας».

Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι οι πολιτικές ηγεσίες δεν δίνουν καμία εξήγηση. Κάθε κόμμα έχει τα δικά του σκοτεινά σημεία, τις κρυφές του εκατόμβες και τα ανομολόγητα όνειρά του. Τους θησαυρούς του από απερίσκεπτα πράγματα και από προπέτειες. Όσα λησμόνησε στα σχέδιά του και όσα θέλει να κάνει να ξεχάσουν οι άλλοι. Αποσύρουν, προκειμένου να επιβιώσουν, όλα εκείνα τα οποία υπόσχονται, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ύπαρξή τους. Συμπεριφέρονται κατά τρόπο δημαγωγικό-λαϊκιστικό, όσο βρίσκονται εκτός εξουσίας, και άλλο τόσο και περισσότερο όταν βρίσκονται στην εξουσία.

Η μόνη σταθερά είναι η προσπάθεια κάθε κόμματος να επιβάλλει τη βούλησή του στον εγχώριο αντίπαλο. Πολλές φορές επιτυγχάνει το ένα κόμμα να επιβάλει τη βούλησή του επί των αντιπάλων του, αλλά άλλες τόσες φορές αυτή η προσπάθεια έχει αποδειχθεί μοιραία. Τα συμφέροντα της χώρας δεν πρέπει να συγχέονται με τις προσδοκίες κάθε πολιτικού κόμματος. Η εκπλήρωση των επιθυμιών τους δεν μας απομακρύνει από τη δυστυχία ή και τον χαμό της χώρας. Εν τω μεταξύ, για να θυμηθούμε τον Σεφέρη «η Ελλάδα ταξιδεύει».

Ο εγκλωβισμός της "σιωπηλής πλειοψηφίας"

Εμπαιγμός και κοροϊδία της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων για την «ψήφο των ομογενών»

Επιστολική ψήφος η λύση για όλους.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης από το Αντίβαρο

Διάβασα τις προτάσεις των κομμάτων και του υπουργού κ. Θεοδωρικάκου στα κόμματα με τα 4 σημεία και εξεπλάγην από την προχειρότητα και την ολοφάνερη μικροπολιτική σκοπιμότητα.

Ο διαχωρισμός μεταξύ Ελλήνων «του εξωτερικού και του εσωτερικού» όχι μόνο δεν λύνει το ζήτημα, αλλά δυσχεραίνει την κατανόησή του. Η ωφέλιμη διάκριση είναι μεταξύ όσων είναι Έλληνες υπήκοοι και όσων δεν είναι. Το να ομαδοποιεί κανείς τους Έλληνες υπηκόους που διαβιούν στο εξωτερικό με τους Έλληνες που δεν είναι Έλληνες υπήκοοι, αποτελεί την αρχή παρερμηνειών και δυσκολιών επίλυσης.

Οι Έλληνες υπήκοοι δεν ζητούν δικαίωμα ψήφου! Ζητούν διευκόλυνση συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία. Αυτό το αίτημα διευκόλυνσης είναι ανεξάρτητο από το που διαβιούν. Άλλος στην Βουλγαρία, δύο ώρες δρόμο από το εκλογικό του τμήμα, άλλος στο Λονδίνο, τρεις ώρες με το αεροπλάνο, άλλος στις ΗΠΑ.

Το αίτημα διευκόλυνσης αυτών των ανθρώπων είναι ταυτόσημο με το αίτημα ετεροδημοτών του νομού Αχαΐας, Ιωαννίνων ή Έβρου που ζουν στην Αθήνα, ταυτόσημο και με το αίτημα ασθενών, γηραιών, όσων ταξιδεύουν λόγω εργασίας, οικογενειακών υποχρεώσεων ή αναψυχής.

Το αίτημα αυτό λύνεται απλούστατα με την θέσπιση της επιστολικής ψήφο. Πιθανώς, δεν είναι καν ανάγκη α συμπεριληφθεί σε «νόμο για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού», άρα ίσως απλή πλειοψηφία αρκεί.

Το 60% συμμετοχής στις εκλογές θα γίνει αμέσως 80% με «ένα άρθρο και έναν νόμο» περί επιστολικής ψήφου. Γιατί διστάζουν; Πλειάδα χωρών έχει θεσπίσει επιστολική ψήφο. Ας παραδειγματιστούν. Ως και το Κοσσυφοπέδιο.

Το 2ο σημείο συνδέει το δικαίωμα ψήφου Ελλήνων υπηκόων με την χρονική περίοδο 30 ετών που απουσιάζουν και (δηλαδή: επιπρόσθετα!) να διαθέτουν ελληνικό ΑΦΜ ή συγγενική σχέση πρώτου βαθμού με Έλληνα φορολογούμενο. Πρώτος βαθμός, δηλαδή γονείς ή παιδιά. Εφόσον τα παιδιά αποκλείεται, άρα πρέπει και να βρίσκεσαι στο εξωτερικό για λιγότερο από 30 χρόνια και να έχεις γονείς στην Ελλάδα, ώστε να διευκολυνθείς να ψηφίσεις!

Η διευκόλυνση θα είναι να πας στο προξενείο της χώρας που βρίσκεσαι. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές υπήρξη δυνατότητα αυτή στο Λονδίνο εκ μέρους του ΗΒ. Το Εδιμβούργο απέχει 650 χιλιόμετρα, όσα η Καβάλα από την Αθήνα. Βέβαια, αν πληρώσεις αεροπορικό εισιτήριο, μπορείς να ψηφίσεις κανονικότατα! Πόσο παράλογο;

Γιώργος Κοντογιώργης, «Δεν φταίει η Siemens και η Novartis, οι Έλληνες είναι διεφθαρμένος λαός»

Γιώργος Κοντογιώργης

Πριν χρόνια ο Θόδωρος Πάγκαλος είχε δηλώσει στον Σκάι: «Δεν φταίει η Siemens και η Novartis, οι Έλληνες είναι διεφθαρμένος λαός». Εάν εξαναγκάσει κάποιος μια γυναίκα να είναι σε πορνείο και ας υποθέσουμε ότι εκτός από τον χρόνο που είναι εξαναγκασμένη να είναι εκεί, αρχίσει και της αρέσει, ποιος φταίει; Αυτή η δυστυχής που την εξανάγκασε κάποιος ασκώντας βία επάνω της;

Διότι αν όσοι ισχυρίζονται αυτά είχαν διαβάσει έστω και λίγο, όχι τους ολιγογράμματους που δεν αποκρύπτουν της απέχθειά τους προς την κοινωνία, αλλά έστω τους ολιγαρχικούς της αρχαιότητας, τον Πλάτωνα, ή ακόμη τον δημοκρατικό Αριστοτέλη, θα γνώριζαν ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που δημιουργεί το ήθος και το έθος της κοινωνίας.

Σήμερα, το πολιτικό σύστημα λέει εμμέσως στον πολίτη ότι για να φτιάξει ένα σπίτι πρέπει να λαδώσει. Του λέει ότι για να φοροδιαφύγει πρέπει να λαδώσει. Του λέει ότι για να διορίσει το παιδί του πρέπει να ζητήσει από τον πολιτικό ρουσφέτι. Ένας υπουργός δεν τιμωρείται πολιτικά εάν βάζει τη γυναίκα του με ξεχωριστή εταιρεία να κάνει δουλειές με το κράτος, τις επιλογές του οποίου ο ίδιος επηρεάζει άμεσα ή συνήθως εμμέσως. Ούτε εάν κάνει κουμπαριές με μεγαλοεπιχειρηματίες και εξασφαλίζει χρήμα για τις προεκλογικές δαπάνες του κι όχι μόνο.

Το πραγματικό ερώτημα, λοιπόν, είναι τι επιλογές έχει η κοινωνία. Το πολιτικό σύστημα διαφθείρει την κοινωνία, τής καλλιεργεί τη διαπλοκή και μετά την κατηγορεί γι’ αυτό που της έκανε. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στην κρίση οι δανειστές δεν άγγιξαν ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε τη νομοθεσία που αφήνει περιθώρια για διαπλοκή και διαφθορά.

Διεφθαρμένος λαός κατά την κομματοκρατία

Έτσι, οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να εθίζονται στην έννοια της κομματοκρατίας, δηλαδή του ιδιοτελούς συμφέροντος που τους κρατάει στον αφρό. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους, το πως θα αποκτήσουν αξιώματα και βέβαια πώς θα διαχύσουν την ευθύνη, πως θα ενοχοποιήσουν την κοινωνία για να έχουν ελαφρυντικά σε ό,τι διαπράττουν.

ΕΔΗΚοποίηση του ΠΑΣΟΚ; ( ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ, ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ)

Χαραλαμπίδης Μιχάλης-20 Ιανουαρίου 1998 

«Η προπαγανδιζόμενη ανασυγκρότηση το μόνο που προσφέρει είναι η ένταξη σε αλλοτριωμένες δομές και πελατειακούς μηχανισμούς εφήμερης αυτοσυντήρησης γραφειοκρατών υπουργών ή πρωθυπουργών. Δεν αφορά το παρόν, το μέλλον και τις ανάγκες αναγέννησης της δημοκρατικής παράταξης αλλά και της χώρας, που είναι διαφορετικές»

πρώην μέλος του Ε.Γ. και νυν μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ

Είναι γνωστή η ικανότητα των γραφειοκρατών να αλλοιώνουν και να καταστρέφουν τις έννοιες και τις λέξεις. Αυτό το γνωρίζουμε όχι μόνο από τις πολιτικές σπουδές αλλά και από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. 

Οι γραφειοκράτες όταν μια λέξη τούς αμφισβητεί, την αρνούνται, την ποινικοποιούν,
την δαιμονοποιούν. Όταν όμως η επιρροή αυτής της λέξης τους απομονώνει, τότε επιλέγουν την ενσωμάτωσή της. Όχι μόνο την υιοθετούν, αλλά και την εμφανίζουν ως δική τους. Ορισμένες φορές, για να μην εκτίθενται πολύ, εκφράζουν την ίδια έννοια με άλλη λέξη.

ΑΠΟ αυτά τα στάδια πέρασε η σχέση των γραφειοκρατών του ΠΑΣΟΚ με τις λέξεις της ανασυγκρότησης, αναγέννησης, επανίδρυσης κ.λπ. Έτσι, ύστερα από τόσα χρόνια, αυτό που πέτυχαν είναι ότι σήμερα κανείς στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στο λαό, να μην πιστεύει σ' αυτές τις έννοιες, τις λέξεις και αυτό που εκφράζουν. Εκτός των άλλων αυτό συνέβη γιατί η διαχρονική του γραφειοκρατία ποτέ δεν παρουσίασε ένα σοβαρό αλλά και λογικό πολιτικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση ή επανίδρυσή του. Όπως συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία με αυτές τις ομάδες, όταν λένε ανασυγκρότηση, ενότητα, επανίδρυση, εννοούν τη δική τους αυτοσυντήρηση και αυτοδιατήρηση με οποιοδήποτε κόστος. 

Άλλες όμως είναι οι ανάγκες οι δικές τους και άλλες της κοινωνίας και της χώρας. 

Άλλο η αυτοσυντήρηση μιας γραφειοκρατίας και άλλο η ιστορία ενός έθνους. Το κόστος ήταν η αποδιάρθρωση, ο μαρασμός, η διάλυση ενός Κινήματος που προσδοκούσαμε να είναι ιστορικό.

Εδώ και χρόνια μιλούν, «κάνουν την ανασυγκρότηση». Αυτή όμως είναι η εικονική πραγματικότητα, η αληθινή είναι ο μαρασμός, η συρρίκνωσή του, η διάλυσή του. Η πολιτικο-οργανωτική υγεία του ΠΑΣΟΚ χρόνο με το χρόνο χειροτέρευε και χειροτερεύει και μπορούν αυτοί να απαντήσουν αν πρόκειται για κώμα ή θάνατο.

Όχι ένα επιστημονικό, ερευνητικό, αλλά ένα μικρό δημοσιογραφικό ταξίδι στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ μπορεί να δώσει την ακτινογραφία της προχωρημένης

παθολογίας του.

Όπως συνέβαινε εδώ και χρόνια, έτσι και τώρα, κάθε πρώτη του χρόνου και μετά την γέννηση του Κυρίου, οι διοικήσεις του ΠΑΣΟΚ ηχούν τις σάλπιγγες της ανασυγκρότησης ή τα άλλα χίλια ονόματα που αυτή πήρε. Εδώ και χρόνια όμως, και πολύ περισσότερο σήμερα, λιγοστεύουν οι πιστοί που προστρέχουν. Οι λίγοι που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα δεν είναι πλέον οι πιστοί αλλά αυτοί που έλκονται από υλικά κίνητρα, από ανταλλάγματα και διαφόρων τύπου καριέρες. 

Πρόκειται για τις νέες σχέσεις πελατείας και πατρωνίας που οικοδομεί ανάμεσα στην κοινωνία, την οικονομία και το κράτος η νέα διοίκηση του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τον «υπαρκτό εκσυγχρονισμό», όπως λέγαμε υπαρκτό σοσιαλισμό. Το «νέο» στο οπλοστάσιο για την ανασυγκρότηση της νέας διοίκησης είναι οι θεματικές οργανώσεις. Έκλεψαν μια ιδέα μου, που οι ρίζες της(1) βρίσκονται στους θεωρητικούς προβληματισμούς, τις αγωνίες μας για το μέλλον του ανθρώπου, στους αγώνες μας όταν ήμασταν περισσότερο νέοι, και την εκφύλισαν. 

Εθνικές εκλογες 2019: Επιστροφή στον δικομματισμό;

Μια ραδιογραφία των Εθνικών Εκλογών 2019*

του Γιάννη Ξένου

Στις εθνικές εκλογές της 7 Ιουλίου αναδείχθηκε για πρώτη φορά αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά από το 2009, ο δικομματισμός ξεπέρασε το 71%, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής έμειναν εκτός Βουλής, άρα μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι επέστρεψε μια κάποια μορφή «κανονικότητας» στο πολιτικό πεδίο, τουλάχιστον όπως νοούνταν μέχρι το 2009. Έχουμε τέτοιες ενδείξεις, αλλά και άλλες αντικρουόμενες, που από τη μια είναι από τα απόνερα της (αντι)μνημονιακής εποχής, αλλά και τα πρώτα δείγματα μιας νέας εποχής.

Αν πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τις εθνικές εκλογές του 2009, τις τελευταίες της προμνημονιακής εποχής, τότε αναδείχθηκε πεντακομματική βουλή, με το έκτο κόμμα τους Οικολόγους Πράσινους, να φτάνουν κοντά στο 3% (2,53%) και να μοιάζουν ιδεολογικά αρκετά με το κόμμα Βαρουφάκη. Μόνο που το 2009 η συμμετοχή είχε ξεπεράσει το 70% και είχαν ψηφίσει πάνω από 7 εκατομμύρια άτομα. Στις εθνικές εκλογές του 2019 η συμμετοχή δεν ξεπέρασε το 58% και ψήφισαν μόλις 5,76 εκατ. ψηφοφόροι. Μέσα σε δέκα χρόνια έχει χαθεί περισσότερο από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι. Στην τρέχουσα δεκαετία η μεγαλύτερη συμμετοχή καταγράφηκε στις πρώτες εθνικές εκλογές του Μαΐου του 2012, όπου ψήφισαν 6,47 εκατ. ή 65,12% των ψηφοφόρων. Έκτοτε, με κάποιες μικρές διορθώσεις, το ποσοστό συμμετοχής πέφτει συνεχώς και πια βρίσκεται στο κάτω από το 60%. Ευθύνεται η αποπολιτικοποίηση, η μείωση του πληθυσμού, αλλά και η μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στο εξωτερικό, αλλά πρέπει, εκεί που είναι δυνατόν, να ληφθούν μέτρα, αλλιώς το φαινόμενο θα λάβει ανησυχητικές διαστάσεις για την ελληνική δημοκρατία.

Η ΝΔ πέτυχε τον στόχο της, έφτασε μια ανάσα από το 40% και κέρδισε την αυτοδυναμία με ένα απόθεμα εφτά βουλευτών πάνω από την οριακή πλειοψηφία. Για πρώτη φορά από το 2009 ξεπέρασε τα 2 εκατ. ψήφους (2,25). Η συσπείρωση σε σχέση με τις ευρωεκλογές ήταν υψηλή (92%) και πήρε ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές από την ΧΑ 10% (όσων την ψήφισαν στις ευρωεκλογές), Ελληνική Λύση 11%, 15% στα άλλα κόμματα που δεν ξεπέρασαν το 3% στις ευρωεκλογές, από την αδιευκρίνιστη ψήφο 29%, ΚΙΝΑΛ 9% και Σύριζα 5%.

Με αφορμή τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, συμπεράσματα και κριτικές επισημάνσεις

Του Θόδωρου Ντρίνια

Το παρόν σημείωμα δεν φιλοδοξεί να εξαντλήσει την ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος της 7ης Ιουλίου. Επιχειρεί να συλλέξει στοιχεία και να εξάγει  συμπεράσματα για τις πρόσφατες εκλογές, στο βαθμό που μπορούν να πυροδοτήσουν μια κριτική συζήτηση γύρω από το παρόν και το μέλλον του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου.

Η ΝΔ κατάφερε κάτι αξιοθαύμαστο, συγκρινόμενο με τη ρευστότητα του πολιτικού συστήματος και την εξάντληση των μεταπολιτευτικών εφεδρειών του από το 2010 και μετά. Κατέκτησε ένα ποσοστό (40%) και έναν αριθμό εδρών (άνετη αυτοδυναμία), τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ονειρευτεί ούτε καν στις εκλογές του Γενάρη του 2015, όταν ο αντιμνημονιακός άνεμος φύσαγε ούριος στα εκλογικά πανιά του. Το +12% της ΝΔ από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 επιτεύχθηκε με αμφίπλευρη διεύρυνση του εκλογικού της ακροατηρίου: 5-6% από το χώρο της πέραν της ΝΔ δεξιάς και ακροδεξιάς, 4-5% από το χώρο της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς και μόλις 2-3% από το κοινό στο οποίο απευθυνόταν και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, η ΝΔ εξέφρασε με συντριπτικό τρόπο την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων και των ιδεολογικών χώρων που στοιχήθηκαν με τους «Μένουμε Ευρώπη» στο απολύτως ατυχές για αυτούς αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015. Με μια από τις γνωστές πανουργίες της Ιστορίας, οι ηττημένοι και χλευασμένοι εκείνου του καλοκαιριού διαμόρφωσαν έναν άτυπο ιδεολογικο-πολιτικό χώρο, στον οποίο στηρίχτηκε η θριαμβευτική επικράτηση της ΝΔ σήμερα. Χρειάστηκε να επισυμβούν, σταδιακά, η εξαπάτηση της μετατροπής του δημοψηφισματικού ΟΧΙ σε ΝΑΙ από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ο έκτοτε ακραίος ενδοτισμός της απέναντι στους δανειστές, σε συνδυασμό με πολιτικές ακραίας φορολογικής αφαίμαξης των επιζησάντων της οικονομικής καταστροφής και να πειστεί, τέλος, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ένα ευμεγέθες τμήμα της λαϊκής αντιμνημονιακής δεξιάς ότι ο ενδοτισμός αυτός δεν θα σταματούσε πουθενά μπροστά στο στόχο διατήρησης της εξουσίας.

Το ''αμαρτωλό'' πολιτικό τρίγωνο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ-ΝΔ

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Η προεκλογική περίοδος εν όψει των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, διεξάγεται σ’ ένα πρωτοφανώς υποτονικό κλίμα, καθώς οι εκλογές έχουν ήδη πραγματοποιηθεί από τις 26 Μαϊου. Ο διεκπεραιωτικός χαρακτήρας παράδοσης-παραλαβής είναι κυρίαρχος. Ένα από τα ζητήματα των εκλογών, που θα απασχολήσει και την επομένη ημέρα είναι η σχέση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, η μεταξύ τους άσκηση ισορροπίας-κυριαρχίας στο χώρο της αντιδεξιάς αντιπολίτευσης, η επικράτηση στον πάλαι ποτέ λεγόμενο δημοκρατικό χώρο.

Από το 1974 και μετά, στη διάρκεια της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, η σχέση των δύο χώρων, που δεν ταυτίζονται πάντα με την οριοθέτηση των κομματικών σχηματισμών-γραφειοκρατιών και με προϊστορία ήδη από τη δεκαετία του 1930, έχει λάβει διάφορες μορφές και κατευθύνσεις: Από το ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις (1977 έως 1985), στην επιχείρηση κάθαρση-βρώμικο ‘89 και από την αδιάκριτη γοητεία του εκσυγχρονισμού στους αριστερούς διανοούμενους 1996-2001 (σύμφωνα με τον εύστοχο τίτλο στο κείμενο του Δημήτρη Μπελαντή στο περιοδικό Θέσεις τχ 59/1997), μέχρι τις κινητοποιήσεις για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος (2006-2007).

Στη μνημονιακή όμως περίοδο από το 2010 και μετά, την τρέχουσα δηλαδή 3η υποπερίοδο της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας, η δυναμική αυτή σχέση εξελίχθηκε διαφορετικά. Αυτή η τελευταία περίοδος είχε ως άμεση προϊστορία τη μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ στο αντίθετό του και τη σταδιακή ριζοσπαστικοποίηση του χώρου της κομμουνιστογενούς αριστεράς που έλαβε την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ, ως αποτέλεσμα της εξέλιξης αμφοτέρων των σχηματισμών κατά τη 2η υποπερίοδο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κρίθηκε στα χρόνια από το 2015 και μετά. Ούτε στα χρόνια πριν το 2010. Η μαζική πλατιά κινητοποίηση της περιόδου 2010-2012 και οι εκλογές του λεγόμενου διπλού εκλογικού σεισμού, ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τότε) σε μείζονα πολιτική δύναμη. Οι ανάγκες της χώρας, η συνάντηση με τους κινητοποιούμενους ανθρώπους, τα πλατιά ακροατήρια, η μαζική πολιτική, απαιτούσαν μεγάλες ιδεολογικο-πολιτικές ανατροπές και μετασχηματισμούς, στις λέξεις, στην οργάνωση, στην ατμόσφαιρα, στη θεωρία και την πράξη. Αυτό δεν έγινε.

Μην σας ενοχλούμε. Θα κάτσουμε και θα σας παρατηρούμε στον ξεπεσμό σας. Εγώ σέβομαι απόλυτα το αποτέλεσμα των επιλογών σας. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή είναι η δημοκρατία.

Του Βαγγέλη Θεοδωρουλάκη 

Άντε να γράψω και κάτι σοβαρό (μπορεί και το τελευταίο), μιας που η κατάσταση απλά δεν αντέχεται.

• 'Όταν ξέρεις ότι οι "Ελληνικές κυβερνήσεις" δεν μπορούν ούτε καν τον ΦΠΑ στην εστίαση ν'αλλάξουν μονομερώς, εξαιτίας της επιτροπείας και της ξενοκρατίας, κι εσύ πας και επιβραβεύεις όλους αυτούς που δεν λένε ούτε λέξη γι'αυτό, δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν νομίζεις ότι μ'ευχές και παρακάλια θα γλυτώσεις από τα τσακάλια, που έλεγε κι ο ποιητής,δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν επιβραβεύεις όλους αυτούς που σαν σύγχρονοι νεκρόφιλοι ασέλγησαν πάνω στο ημιθανές κορμί της δημοκρατίας, πολλάκις και κατ'εξακολούθηση, δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν έχεις 180% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος και 150% επί του ΑΕΠ ιδιωτικό χρέος, και εσύ επιβραβεύεις όλους αυτούς που δεν τολμάνε καν να ψελλίσουν λέξη επ'αυτού, δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν επιβραβεύεις όλους αυτούς που βάζουν την υπογραφή τους σε κείμενα, που δεν θα'πρεπε "ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο", δεν μας φταίει καμία τρόικα..... 
• Όταν απέχεις γιατί "οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα" αλλά δεν σε βλέπω και πουθενά αλλού, ούτε καν σε κουβέντα σε καφενείο, δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν ενημερώνεσαι από το ΣΣΚΑΙ και τις παραφυάδες του, δεν έχεις ανοίξει βιβλίο όοοοολα αυτά τα χρόνια, δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν η χώρα βρίσκεται ολοφάνερα σε καθεστώς κατοχής και χούντας κι εσύ πετάς την μπάλα στην κερκίδα, μαξιμαλίζοντας για σοσιαλισμούς, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να καπηλευτείς ακόμα και το ΕΑΜ και την τότε θεώρηση των σταδίων, ξεπέφτεις σε νεο-τροτσκιστικές θέσεις και γίνεσαι βορά στα σαγόνια των επικυρίαρχων,δεν μας φταίει καμία τρόικα.....
• Όταν πας και στηρίζεις κάποιον/α επειδή είναι κουμπάρος σου, φίλος σου, σ'είχε διορίσει κάποτε κτλ κτλ είσαι συνένοχος στο έγκλημα και δεν δικαιούσαι ούτε δάκρυ, γι'αυτό που θα πάθεις...
• Όταν αποδέχεσαι μοιρολατρικά τον ρόλο της ψωροκώσταινας, που σού'χει δώσει η υπερεθνική ε(α)λίτ δεν σου φταίει καμία τρόικα. Η ιστορία σιχαίνεται τους δειλούς, τους σκυφτούς, τους μεμψίμοιρους, αυτούς που αντί να σφίγγουν το χέρι σε γροθιά, το απλώνουν για ελεημοσύνη, αυτούς που επιθυμούν ησυχία αντί για ελευθερία. Δεν μας αξίζει καν ο αέρας που αναπνέουμε. Και ναι, δεν μας φταίει καμία τρόικα.....

Άνθρωποι σαν και μένα δεν είμαστε πολλοί. Ας το πάρουμε χαμπάρι επιτέλους. Κι ας κάτσουμε στο περιθώριο. Εκεί που ανήκουμε. Εκεί που μας βάλατε οι πολλοί. Οι πολλοί του μέσου όρου. Οι προσκυνημένοι. Μην σας ενοχλούμε. Θα κάτσουμε και θα σας παρατηρούμε στον ξεπεσμό σας. Εγώ σέβομαι απόλυτα το αποτέλεσμα των επιλογών σας. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή είναι η δημοκρατία. Τι όχι? 

Άρης Δημοκίδης: Η Σουηδία δεν παρέχει πολυτέλειες και προνόμια στους πολιτικούς της. Να πώς μπορούμε να τη μιμηθούμε

Η Claudia Wallin είναι δημοσιογράφος από τη Βραζιλία και το παρακάτω κείμενο της δημοσιεύτηκε στο Mail & Guardian. Θα τολμούσαν άραγε οι δικοί μας πολιτικοί να εφαρμόσουν κάτι απ’ αυτά, ή θα τους πληρώνουμε για πάντα υπερβολικά ακριβά ώστε «να μην έχουν λόγους να δωροδοκούνται»;

Τι συμβαίνει στη Σουηδία;

Όσο περίεργο και να ακούγεται στους εκπροσώπων των λαών ανά τον κόσμο, η Σουηδία δεν παρέχει πολυτέλειες ή προνόμια στους πολιτικούς της. Χωρίς κρατικά αυτοκίνητα και οδηγούς, οι Σουηδοί υπουργοί και βουλευτές ταξιδεύουν με λεωφορεία και τρένα γεμάτα κόσμο, όπως ακριβώς οι πολίτες που εκπροσωπούν. Χωρίς το δικαίωμα στη βουλευτική ασυλία, μπορούν να δικαστούν όπως κάθε άλλος πολίτης. Χωρίς προσωπικούς/ές γραμματείς, τα τυπικά κοινοβουλευτικά τους γραφεία δεν ξεπερνούν τα οκτώ τετραγωνικά μέτρα.

«Εγώ πληρώνω τους πολιτικούς και δεν βλέπω το λόγο να τους προσφέρω μια χλιδάτη ζωή», λέει ο Joakim Holm ο οποίος είναι Σουηδός πολίτης.

Οι πολιτικοί που τολμάνε να σπαταλούν δημόσιο χρήμα πληρώνοντας ταξί, αντί να χρησιμοποιούν το τρένο, καταλήγουν στα πρωτοσέλιδα.

Μέχρι και στον πρόεδρο της Βουλής χορηγείται μια κάρτα για να χρησιμοποιεί τις δημόσιες συγκοινωνίες. Μονάχα ο πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ένα αυτοκίνητο σε μόνιμη βάση.

Μέσα σε λιγότερα από 100 χρόνια η ΣουηδίΜέχει μεταμορφωθεί από μί

Μέσα σε λιγότερα από 100 χρόνια η Σουηδία έχει μεταμορφωθεί από μια φτωχή, αγροτική κοινωνία σε μια από τις πλουσιότερες, πιο κοινωνικά δίκαιες και λιγότερο διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο

Τα μέλη του σουηδικού κοινοβουλίου ζουν σε μικρά διαμερίσματα στην πρωτεύουσα, όπου πλένουν και σιδερώνουν τα ρούχα τους σε κοινόχρηστα πλυντήρια. Αυτό μπορεί να φαίνεται φτωχό για τέτοια εξέχοντα άτομα, αλλά είναι καλύτερο από ότι ήταν παλιότερα. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όλα τα μέλη του κοινοβουλίου κοιμούνταν σε καναπέδες στα γραφεία τους.

Το σουηδικό κοινοβούλιο στη Στοκχόλμη

Κανείς που να πληρώνεται με δημόσιο χρήμα δεν εισπράττει τεράστια ποσά

Ο καθαρός μισθός ενός κοινοβουλευτικού είναι περίπου δύο φορές μεγαλύτερος από αυτόν ενός δασκάλου.

Σε δημοτικό επίπεδο, κάθε επιθυμία ενασχόλησης με τα κοινά θα μεταφραζόταν για κάποιον έξω από τη χώρα ως περίπτωση αναζήτησης πνευματικής εργασίας: οι Σουηδοί δημοτικοί σύμβουλοι δεν παίρνουν καν μισθό, ούτε τους παρέχεται γραφείο – δουλεύουν από το σπίτι.

Το παράδειγμα της Σουηδίας υπονομεύει την τρελή ιδέα ότι οι πολιτικοί πρέπει να λαμβάνουν ευλαβή μεταχείριση άξια μιας υψηλότερης κοινωνικής τάξης, που αποτελείται από κυρίες και κύριους που είναι πιο επιφανείς από τον μέσο πολίτη και ως εκ τούτου έχουν το σχεδόν θεϊκό δικαίωμα για οφέλη και προνόμια που αυτοί που μένουν εκτός του πολιτικού «Ολύμπου» δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν.

Οι εκλογές αυτές διαφέρουν

Γράφει ο Βασίλειος Ρήγας

διεθνολόγος

Κάθε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα προϋποθέτει έναν μικρο εμφύλιο. Τα καφενεία, κατάμεστα, η τηλεόραση να παίζει το εκάστοτε φιλικώς διακείμενο προς τον καφενειαρχη δημοσιοκαφρικο ντελίριο, Ύβρεις, Κολλαλειες ειρωνείες και σεξουαλικά υπονοούμενα ιονίζουν την ατμοσφαίρα όλα σχηματισμένα απο κιτρινισμένα μουστάκια χορηγία κάποιας καπνοβιομηχανίας.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Έτσι ζυμώνονται οι ιδεολογίες. Σταθερή παράδοση. Γίνεται να μη σπάσουμε αυγά το Πάσχα;

Όμως σε αυτές τις εκλογές τηρείται σιγή Ιχθύος. Τα τηλεοπτικά πανελς γέμισαν υποψηφίους, ‘’ειδικους’’, δημοσιογράφους, τεχνοκράτες, ανθυποκομμισαριους ‘’του λαού’’ και λοιπά όργανά μιας αόρατης καγκελαρίας που ορίζουν τον δημόσιο διάλογο με όρους μπουρμπουλήθρας. Εκπρόσωποι τύπου καρμπόν καρτούν που μόνο αν χαμηλώσεις την ένταση στο 0 καταλαβαίνεις τι λένε

Η πικρή αλήθεια είναι οτι το εκλογικό σώμα δεν έχει πλέον ούτε το δικαίωμα στην ψευδαίσθηση της επιλογής ανάμεσα σε εσφαλμένα διλήμματα. Οι προτάσεις εξουσίας διαφέρουν στη γραμματοσειρά. Αν εξαιρέσει κάνεις το επικό ξεκατίνιασμα των επί κεφαλής Συριζα/ ΝΔ, δεν υπήρξε σύγκρουση. Αν μπορεί κανείς να θεωρήσει πολιτική σύγκρουση την ανταλλαγή λιβέλων, συκοφαντιών και άκοσμου ξεμπροστιάσματος της πολίτικης σήψης. Ένας αγώνας που νικάει αυτός που θα φτασει στον πατο πρώτος.

Εσύ ποιον θα ψηφίσεις; Τον σκαφατο Τσιπρα η την μεσοτοιχία Μητσοτάκη/ Χριστοφορακου. Ωραιο το κοστούμι σας, γραβάτα να βάλουμε αυτή τη φορά;

Δέκα χρόνια το μυαλό του Ελληνα ισοπεδώθηκε απο την τραπεζορητορεια. Ιδέες αντικαταστάθηκαν απο το PSI τα Spreads τις ρήτρες μηδενικού ελλείμματος τις ευχολογιες για την επομενη αξιολογηση την επομενη δοση και τους τεχνικούς αστερίσκους των μνημονίων. Ο διάβολος δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες αλλά που να δεις το τέρας οταν αρχίζεις να του μοιάζεις; Υπαρχουν αραγε τερατα με αρωματισμενους αυχενες και χαμογελαστο συγκαταβατικο πρωσοπο;

Πως οι «νεο(κωλο)έλληνες» θα ξαναγίνουν Έλληνες

Απαλλαγή
Είσαι Έλληνας
Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά.
Πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών.
Είσαι Έλληνας.
…Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Πρέπει να δεις
πρέπει να γίνεις.
Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά.
(Μίκης Θεοδωράκης, «Είσαι Έλληνας»)

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 θα μείνουν στην ιστορία ως η ιστορική στιγμή κατά την οποία ο νεότερος ελληνισμός θα αφήσει οριστικά πίσω του τη μεταπολίτευση μαζί με την εμφυλιοπολεμική ιδεολογία και τις πολιτικές που την αναπαράγουν. Οι Έλληνες, έχοντας καταβάλει ένα βαρύτατο τίμημα κατά την τελευταία περίοδο, έχοντας απωλέσει κάθε υπόλειμμα οικονομικής ανεξαρτησίας, απειλούμενοι πλέον και στην εδαφική τους υπόσταση και την ίδια την ιστορική τους επιβίωση ως έθνος, είναι υποχρεωμένοι να αρχίσουν μια μακρά πορεία αυτοσυνειδησίας χωρίς προηγούμενο.

Διότι, πλέον, δεν υπάρχουν ούτε χωράνε ψέματα. Είτε θα σκοτώσουν τον «νεοέλληνα» που έχουν μέσα τους για να γίνουν ξανά αυτό που ήταν κάποτε, Έλληνες, είτε ο νεοέλληνας, ως ο απόλυτος ραγιάς, θα εξοντώσει οριστικά και αμετάκλητα τον Έλληνα που επιβίωνε σε κάποια γωνιά της ύπαρξής μας. Δέκα ολόκληρα χρόνια κράτησε η πορεία στα Τάρταρα. Αρχίζοντας από την άνοιξη του 2009. Και χρειάστηκε μια κυριολεκτική πορεία στην κόλαση, με αναρίθμητα θύματα, για να κλείσει η τελευταία και καταστροφική περίοδος της μεταπολίτευσης και της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι Έλληνες τρεφόντουσαν σχεδόν αποκλειστικά με ψέματα. Εξάλλου, αποκορύφωμα του ψεύδους υπήρξε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψεύδος ως διακυβέρνηση. Ψεύδος ως Αριστερά, ψεύδος ως Έλληνες, άνθρωποι που μισούν το έθνος τους και επιθυμούν την κατεδάφισή του. «Να πεθάνουν οι Έλληνες, να ζήσουμε εμείς», λέει το σύνθημα των παιδιών τους στα Εξάρχεια, και το εννοούν. Και όμως, έπρεπε να φτάσουμε στο τελευταίο σκαλί του ευτελισμού για να αρχίσουμε να τον κατανοούμε ως τέτοιο. «Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος./Πρέπει να δεις/πρέπει να γίνεις./Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά».

Ελευθερία της παρλαπίπας

Περσινό πάντα επίκαιρο!

Christos Yiannaras | 01 Jul 2018

Κ​​​​αθαρή» έξοδος από τα μνημόνια – «θολή» έξοδος από τα μνημόνια – «χωρίς» μνημόνια η χώρα, αλλά «υπό επιτροπείαν» ασφυκτική ώς το 2060!

Παίζουν με τη ζωή μας οι μανιακοί της εξουσίας, ξεσκολισμένοι στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Με την απλή, τη στοιχειώδη λογική, το «βγαίνουμε από τα μνημόνια» θα σήμαινε: Στα οχτώ χρόνια της εξευτελιστικής επιτρόπευσης, κατορθώσαμε μεταρρυθμίσεις θεσμικές, που εγγυώνται την εξυγίανση του δημόσιου βίου, επομένως και της οικονομίας. Τιθασεύσαμε το παμφάγο κομματικό κράτος.

Εγγίζει τα όρια της παραφροσύνης: Πανηγυρίζουν, με τις Τράπεζες κλειστές (capital controls), τη φορολογία σε ύψη που αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο επένδυσης, τους μισθούς και τις συντάξεις, κατά το μέγιστο ποσοστό, σε επίπεδα λιμοκτονίας. Λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, τρένα, υποδομές της κοινωνικής λειτουργίας, διαχείριση και τροφοδοσία των τουριστικών συγκροτημάτων, όλα ξεπουλημένα στην ιδιωτική, διεθνή κερδοσκοπία. Ομως οι εξουσιαστές γιορτάζουν. Βάζουν γραβάτες, βγάζουν γραβάτες οι κάποτε «επαναστάτες με τα αμπέχονα», επιδείχνοντας και σημειολογικά ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα πέρα από τη μέθη της εξουσίας.

Θριαμβολογούν (σε κρεσέντο παραλογισμού) επειδή θα μπορούν και πάλι να δανείζονται! Με λογιστικά τερτίπια και έχοντας υποθηκεύσει τα πάντα, θα μπορούν να επιστρέψουν στους διεθνείς τοκογλύφους. Να μην περιορίζονται στην εξάρτηση από τους «εταίρους». Πανηγυρίζουν που τους παραχωρήθηκε ξανά η πρόσβαση στην «πρέζα» από τα γνωστά τους «βαποράκια».

Και η τάχα αντιπολίτευση τι αντιτάσσει στην «επιτυχία» της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, της αδιάντροπα υποταγμένης στην ασυδοσία και απανθρωπία των «Αγορών»; Της αντιτάσσει ότι το ίδιο κατόρθωμα θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί «ήδη από το 2014» – τη χρεώνει την καθυστέρηση!! Αυτό μόνο, δεν ξέρει τίποτε άλλο να πει η αξιωματική αντιπολίτευση. Επαγγέλλεται ότι την ίδια σημερινή ντροπή θα μπορούσε να την έχει «κατορθώσει» η ίδια ως κυβέρνηση, πριν τέσσερα χρόνια – αν δεν την είχε ανατρέψει η αγανάκτηση και αηδία του λαού. (Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα κόμμα που φιλοδοξεί, εξήντα δύο χρόνια τώρα, να εκφράσει τους Ελληνες με δάνειες γαλλικές επωνυμίες: Parti Radical – EPE, Nou-velle Republique – Νέα Δημοκρατία! Είναι τόσο «υδαρής» η πολιτική ταυτότητα αυτού του κόμματος, ώστε μπορεί να κυβερνάται και από μέλη οικογένειας πολιτικά αντίπαλης, αντιμαχόμενης τον ιδρυτή του.)

Οι πολιτικοί κρατούμενοι του δικομματισμού

Του Ηλία Φιλιππίδη*

Η πρώτη προϋπόθεση εξασφαλίσεως του ελληνικού μέλλοντος είναι η πολιτική ωρίμανση του λαού μας

Το μεταλλαγμένο γονιδίωμα του ελλαδικού δικομματισμού

Ο δικομματισμός καθιερώθηκε στην Ελλάδα μετά την πτώση της Χούντας υποτίθεται ως ένα ανώτερο στάδιο του πολιτικού μας πολιτισμού, ως υπέρβαση της βαθειάς παραδόσεως του Διχασμού και του Εμφυλίου πολέμου και για την πληρέστερη έκφραση της πολιτικής βουλήσεως του λαού μας.

Ο δικομματισμός ήταν η πολιτική πρόταση του Κων/νου Καραμανλή σε συνεργασία με τον Ανδρέα Παπανδρέου και με τους Αμερικανούς σε ένα διπλό ρόλο, τόσο του επόπτου όσο και του αόρατου τρίτου πόλου του νέου πολιτικού συστήματος ανανεώσεως της εξαρτήσεώς μας.

Κατ’ ουσίαν ο δικομματισμός στην Ελλάδα λειτουργεί ως ένας τριαδισμός εξουσίας, ως ένα τρίγωνο, του οποίου η βάση με τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα βρίσκεται μέσα στην χώρα, ενώ η κορυφή του τριγώνου βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, στα γραφεία ελληνικών υποθέσεων του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και της CIA.

Ο δικομματισμός στην Ελλάδα λοιπόν λειτουργεί στην βάση δύο λογικών. Η μία λογική έχει εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα αλλά λειτουργεί προσχηματικά, με την έννοια, ότι επιτρέπει την απρόσκοπτη εναλλαγή των δύο κομμάτων της εξουσίας, ενώ παράλληλα αποκλείει από την εξουσία όλα τα μικρότερα κόμματα. Η άλλη λογική είναι η βαθύτερη και έχει γεωπολιτικό χαρακτήρα. Ο δικομματισμός καθιερώθηκε στην χώρα μας, όχι για να εκφράζει την βούληση του ελληνικού λαού αλλά για να την ελέγχει και να μην της αφήνει διέξοδο να εκδηλωθεί.

Από τον Τσίπρα στον Μητσοτάκη

Μέχρι το 2015, ακόμη και μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος, ο λαός μας, μη έχοντας άλλο κλαδί να πιαστεί στον γκρεμό των Μνημονίων, πίστευε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το κόμμα, που θα ανέτρεπε αυτό το στημένο και σάπιο σύστημα του μεταλλαγμένου δικομματισμού και θα θεμελίωνε, έστω έπειτα από κάποιες αναπόφευκτες αποτυχίες, μία νέα Μεταπολίτευση, την πρώτη πραγματική δημοκρατία μετά τον Πόλεμο.

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ απορροφήθηκε πλήρως από το σύστημα επικυριαρχίας της αυτοκρατορίας του Χρήματος και εντάχθηκε στον μηχανισμό του προσχηματικού ελλαδικού δικομματισμού της υποτέλειας.

Ο ίδιος ο Τσίπρας αντιγράφει πλήρως την υποκριτική (με την ιστορική και την μεταφορική έννοια του όρου) τακτική της πολώσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, μιμούμενος το ύφος του και την φωνή του. Ο δε Κυριάκος, εξ ορισμού υποστηρικτής του μνημονιακού καθεστωτισμού, δεν διαθέτει πολιτικό ένστικτο. Χωρίς την απειρία του και ορισμένα λάθη, που μπορεί να ήταν και εσκεμμένα, η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές θα μπορούσε να ήταν και 13%. 

ΟΠΑΔΟΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ....

"Πολιτική" δεν είναι μόνο η κουβέντα για την ασφαλτόστρωση των δρόμων, για τους διορισμούς, για τους φόρους και τις επιχορηγήσεις ... Πολιτική πρώτα από όλα είναι η συζήτηση για τον ΠΟΙΟΙ και ΠΩΣ παίρνουν κομβικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές όλων μας!

(το meme είναι δανεισμένο από τη φίλη της σελίδας Σ. Ντάνου)

Ο κακέκτυπος νεο-διπολισμός – Από το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ - Λαοκράτης Βάσσης

 

O  «βυθός» της Μεταπολίτευσης και η στρατηγική διάσταση του μεταπολιτευτικού διπολισμού (δικομματισμού) θα έπρεπε να είναι απολύτως φωτισμένος, κυρίως υπό το πρίσμα της χρεοκοπίας. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Πέραν της ανυπαρξίας καθορισμού αιτιώδους σχέσης του διπολισμού με τη χρεοκοπία, υπάρχουν και οι βαρύνουσας πολιτικής σημασίας πρόσφατες μεροληπτικές αναγνώσεις της Μεταπολίτευσης και του ρόλου βασικών πρωταγωνιστών της από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κακέκτυπος νεο-διπολισμός, άλλωστε, οικοδομείται με τη σύμπραξή του.

Υπενθυμίζω το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου με τις επιλεκτικές ‘αγιοποιήσεις’ του, σκόπιμες ή μη, αλλά και αφελείς υπόρρητες αναζητήσεις και καλλιέργεια αντίστοιχων ‘δικαιώσεων’. Θα προσπαθήσω να φωτίσω, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, τη μείζονα παραπλανητική διάσταση τόσο του μεταπολιτευτικού διπολισμού, όσο και του προκύπτοντος εν τοις πράγμασι νέου διπολισμού.

Ο μεταπολιτευτικός διπολισμός εκτυλίχτηκε επί του αρχιτεκτονημένου απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταπολιτευτικού στρατηγικού πλαισίου μιας νέας για τα ελληνικά δεδομένα αστικής νομιμότητας. Επρόκειτο για βαθιά τομή στο πολιτικό μας σύστημα, την οποία η Αριστερά, βραχυκυκλωμένη στην ιστορικότητα της κρίσης της και καθηλωμένη (παρελθοκεντρικά) στον ιδεολογικό της μικρόκοσμο, δεν μπόρεσε να αναγνώσει σωστά. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τον πραγματικό χαρακτήρα της δικομματικής διαχείρισης αυτής της νέας αστικής νομιμότητας, οπότε και τον αντι-δικομματικό, έκτοτε, χαρακτήρα μιας επί της ουσίας αντιδεξιάς (αριστερής) πολιτικής.

Από την πλευρά του, ο Ανδρέας Παπανδρέου, κάνοντας παιχνίδι υψηλής πολιτικής τακτικής, προσχώρησε κατά βάθος στη στρατηγική αυτής της νέας αστικής νομιμότητας, επικαλύπτοντας την επιλογή του με περίσσεια αντιδεξιών ιαχών. Που ήταν και η παραπλανητική χρυσόσκονη για να καθηλώνεται η ευάλωτη και αυτοακυρούμενη (λόγω, κυρίως, του παρωχημένου και μετεμφυλιακής αναφοράς αντι-δεξιϊσμού της) Αριστερά στο περιθώριο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής. Όπερ και εγένετο.

Ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός, που ήταν η εφαρμογή και στην Ελλάδα της δοκιμασμένης στη Δύση διαχειριστικής στρατηγικής του αστισμού, ήταν ένας πλασματικός διπολισμός. Η συχνά οξύτατη αντιδεξιά γλώσσα του Ανδρέα μόνο πλασματικά και παραπλανητικά αντιστοιχούσε στην ουσιαστική αντίθεση ανάμεσα στη Δεξιά και στην αντι-Δεξιά στο μεταπολιτευτικό πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο.

Η ‘πράσινη’ λογική

Να γιατί θέλω να γίνω ευρωβουλευτής – Μισθός και απολαβές - Βαγγέλης Γεωργίου

 

«Θυμάμαι ακόμα τη σοκαριστική πρώτη μου μέρα στις Βρυξέλλες» είχε γράψει το 2016 ο ευρωβουλευτής Daniel Hannan, «Μόλις βρήκα το γραφείο μου, μια ευγενική κυρία μου ζήτησε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να μου επιστραφούν τα χρήματα. Το ποσό που μου μέτρησαν ήταν τόσο μεγάλο που νόμιζα ότι έκαναν λάθος«. «Μα από το Λονδίνο ήρθα» εξήγησα. «Δεν κάναμε λάθος κύριε, αυτή είναι η χιλιομετρική ταρίφα από Λονδίνο». «Μα δεν πληρώνει κανείς τόσα πολλά για την πτήση Χίθροου-Βρυξέλλες», διαμαρτυρήθηκα. «Τόσα καθορίζει το κοστολόγιο» είπε εκείνη.

Ο ευρωβουλευτής Daniel Hannan περιέγραφε την έκπληξή του από τις εξωπραγματικές παροχές που απολαμβάνουν οι ευρωβουλευτές μόλις περάσουν το κατώφλι του γραφείου τους στο Στρασβούργο. Ο Daniel Hannan, ως υπέρμαχος του Brexit, ίσως να έχει κάθε λόγο να υπερβάλει στην κριτική του, ωστόσο τα νούμερα είναι αποκαλυπτικά.

Πέρασαν τρία χρόνια από τις περιγραφές του Βρετανού brexiteer και έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν… οι ευρωβουλευτές παίρνουν περισσότερα! Λίγες ώρες λοιπόν πριν τα αποτελέσματα στις ευρωεκλογές, ας δούμε τι απολαβές θα έχουν οι 21 Έλληνες –και όχι μόνο– ευρωβουλευτές που θα επιδιώξουν να φέρουν τη φωνή των Ελλήνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

8.757.70 ευρώ προ φόρων και ασφαλιστικών εισφορών είναι ο σημερινός μηνιαίος μισθός ενός ευρωβουλευτή. Τα καθαρά χρήματα που βάζει στην τσέπη του ο αιρετός Ευρωπαίος είναι 6.824.85 ευρώ. Σημειωτέον ότι πρόκειται για αυξημένο μισθό συγκριτικά με το 2016 όταν το ποσό προ φόρων και εισφορών ήταν 8.484 ευρώ. Έτσι μέχρι πριν τρία χρόνια ένας ευρωβουλευτής εισέπραττε 101,808 ευρώ τον χρόνο και σήμερα πάνω από 105.000, δηλαδή 525.420 ευρώ την 5ετία. Στο τέλος της 5ετούς θητείας τους, φεύγοντας από το ευροβουλευτιλίκι, θα πάρουν μεταβατική αποζημίωση (transitional allowance) (σαν εφάπαξ) πάνω από 210.000 ευρώ! Τουτέστιν, συνολικά οι 21 συμπατριώτες μας ευρωβουλευτές θα εισπράξουν 15.653.820 ευρώ περίπου στα πέντε ευρωχρόνια.

Οι ετήσιες αποδοχές ενός Ευρωβουλευτή (πηγή:euronews)

Κοινοβουλευτική κομματοκρατία

του Γ. Παπαδόπουλου – Τετράδη

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι το κομματικό σύστημα δεν έχει πάρει κανένα μάθημα από το παρελθόν και εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει υπέρ του λαού, αλλά σαν ο λαός να υπάρχει για να εξυπηρετεί το σύστημα. Η αναθεώρηση του Συντάγματος έδειξε όχι μια Βουλή, αλλά μια παιδική χαρά. Μισθοδοτούμενη από τους πολίτες.

Και για να μην πολυλογούμε:

Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας δεν γίνεται για να εξυπηρετούνται τα κόμματα, αλλά ο λαός. Οι πολίτες. Για να υπάρχει μια εξουσία, ανεξάρτητη από την κυβέρνηση, που να εξασφαλίζει ότι το Σύνταγμα τηρείται και δεν παραβιάζεται. Αυτός είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα.

Επομένως, δουλειά των κομμάτων είναι να κόψουν το λαιμό τους να εκλέγουν πρόεδρο από τη Βουλή, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Και δεν είναι καθόλου δουλειά τους να αλληλοϋποβλέπονται, να αλληλοϋπονομεύονται, να δρουν με γνώμονα αν τα συμφέρει ή όχι να εκλέξουν πρόεδρο και με πόσες ψήφους, αν η εκλογή σημαίνει νίκη ή ήττα του τάδε ή του δείνα κόμματος και αν θα εκμεταλλευτούν την εκλογή για να στριμώξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή να ρίχνουν κυβερνήσεις.

Όλα τα αυτά είναι αρρώστιες, δυσλειτουργίες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και απαξίωσή της στα μάτια των πολιτών. Πράγματα εξαιρετικά επικίνδυνα. Η εκλογή προέδρου είναι επιβεβαίωση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και η μη εκλογή του είναι ήττα της και ήττα των πολιτικών μηχανισμών της, που είναι τα κόμματα. Όλα τα άλλα είναι κουβέντα να γίνεται

Η θρησκεία και οι εκκλησίες υπάρχουν, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και υπάρχουν πιστοί, είτε το θέλουμε είτε όχι. Επομένως, μέχρι οι θρησκείες να εξαφανιστούν -αν εξαφανιστούν- και μέχρι οι πιστοί να πάψουν να υπάρχουν, δουλειά των κομμάτων είναι να φροντίζουν για την αρμονική λειτουργία τους με το κράτος. Έτσι ώστε και οι θρησκείες να υπηρετούν τους πιστούς και τους άπιστους και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, αλλά και το κράτος να υπηρετεί τους πολίτες, ασχέτως θρησκεύματος, σεβόμενο την ανάγκη του καθενός να πιστεύει ότι υπάρχει σωτηρία της ψυχής εν ζωή και μετά θάνατον.

Η παντοδυναμία του «συστήματος» - Analyst Team

Οι ελίτ ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.

.

«Η δύναμη των κομμάτων έχει άμεση σχέση με τη χρηματοδότηση τους – αφού διαφορετικά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα έξοδα τους, τις διαφημίσεις τους, τα δικά τους ΜΜΕ, τα γραφεία που νοικιάζουν ανά τη χώρα κοκ. Ως εκ τούτου είναι εξαρτημένα από τις ελίτ – οι οποίες τότε καθορίζουν τις «δημοκρατικές επιλογές» των μαζών, στηρίζοντας συνήθως κόμματα που δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, όσον αφορά τα συμφέροντα τους (των ελίτ).

Οι ελίτ λοιπόν ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.

Δυστυχώς δεν κατανοούν ότι, οι «πράξεις» των κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες οφείλει να τα κρίνει κανείς και όχι από τα λόγια τους, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι δύο μεγάλες παρατάξεις υποστηρίζουν μανιωδώς τα μνημόνια, αφού από αυτά αντλούν τη χρηματοδότηση τους. Διαφωνούν δε μόνο ως προς τις λεπτομέρειες της εφαρμογής τους, ως προς το «μείγμα πολιτικής» – με κριτήριο φυσικά την κομματική τους πελατεία.

Με δεδομένο τώρα το ότι, τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα σήμερα εφαρμόζουν αποδεδειγμένα καλύτερα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αφού δεν επιτρέπουν άλλες πιο ριζοσπαστικές επιλογές στις μάζες, προτιμούνται καλύτερα από τις ελίτ – έως ότου βρεθεί κάτι που θα τις συμφέρει περισσότερο.

Περαιτέρω, όλες αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν συναισθήματα αδυναμίας στους λαούς – οι οποίοι κατανοούν πως με τις εκλογές δεν επηρεάζουν καθόλου την πολιτική της χώρας τους. Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο στην Ελλάδα, όπου οι Πολίτες επέλεξαν ένα κόμμα που έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τους υποσχέθηκε – χωρίς να διστάσει να τους προδώσει, μαζί με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αντιστρέφοντας το δημοψήφισμα.