Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον Κεμαλισμό

Αξελός Λουκάς

16/01/2023

Views: 1.734

Η κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα –μαζί με την σταθεροποίηση ή και επέκταση της παρουσίας των υπαρχόντων κρατών και την δημιουργία νέων κρατών ή κρατικών μορφωμάτων– την ανάδυση της Νέας Τουρκίας, η οποία σε κάθε περίπτωση αποτέλεσε στην πρώτη της φάση το κίνημα (Νεότουρκοι και Κεμαλισμός) και στην δεύτερη φάση τον κρατικό σχηματισμό που ήταν ο σημαντικότερος κληρονόμος της.

Στην νέα κατάσταση, που οι ρίζες της ξεκινούν από τους Νεότουρκους για να καταλήξουν στον Κεμάλ, υποστηρικτής και αρωγός στάθηκαν Ευρωπαίοι που θεωρούσαν –στα πλαίσια της αναγκαστικής ανάδυσης των εθνικών κινημάτων– την ύπαρξη του αντίστοιχου τουρκικού (νεοτουρκικού και κεμαλικού) ως τον κατάλληλο φορέα για την πραγμάτωση του εθνικού και αστικού εκσυγχρονισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Προφανώς η επιλογή δεν ήταν τυχαία, ούτε τυχαίο ήταν το γεγονός ότι οι πλείστοι των υποστηρικτών της  εν λόγω άποψης κατ’ ουσίαν ετάσσοντο υπέρ της διατήρησης εν ζωή του “Μεγάλου Ασθενούς”, ακόμα και υπό την νέα τουρκική ηγεσία, που ορθά διέβλεπαν ότι θα αποτελούσε συνέχεια της οθωμανικής. Την αλήθεια της διαπίστωσης μαρτυρεί η δράση και η στάση Ιταλίας και Γαλλίας, αλλά ιδιαιτέρως  την επιβεβαιώνει η στάση της νεαρής τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Πράγματι, η για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικό περιεχόμενο, επίθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στους μπολσεβίκους, αλλά ως ένα βαθμό επιλεκτικά και στους κεμαλικούς, (η Ελλάδα ήταν και στα δύο μέτωπα παρούσα) διαμόρφωσε μια κοινή βάση ανάμεσα σε μπολσεβίκους και κεμαλικούς, με συγκολλητικά στοιχεία τον φόβο και την καχυποψία απέναντι στην Δύση.

Η Συνθήκη του 1921 ΕΣΣΔ-Τουρκίας

Ασφαλώς η ελληνική περίπτωση αποτελούσε παράμετρο της όλης συγκλίσεως, το βάθος της οποίας κατ’ αρχήν αποτυπώθηκε στο Α’ Συνέδριο των Λαών της Ανατολής στο Μπακού που οργάνωσε τον Σεπτέμβριο 1920 η Τρίτη Διεθνής. Η οριστική όμως αποτύπωση της στρατηγικής αυτής σύγκλισης αποτυπώθηκε οριστικά τον Μάρτιο 1921 στην ιστορική Συνθήκη Ειρήνης και Αδελφοσύνης ανάμεσα σε Σοβιετική Ένωση και Τουρκία. Συνθήκη για την οποία ουσιαστικά είχαν εργαστεί και συνεισφέρει τα δίδυμα Ράντεκ-Ενβέρ Πασά και Λένιν-Κεμάλ.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Μακεδονικό

Αξελός Λουκάς

17/01/2023

Views: 733

Η Μικρασιατική Καταστροφή και η αποτύπωση των συνεπειών της στην Συνθήκη της Λωζάννης και την Ελληνοτουρκική Σύμβαση για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησαν, διαμόρφωσε μια νέα διαφορετική πραγματικότητα όσον αφορά  τον χώρο της υπό ελληνική, πλέον, διοίκηση Μακεδονίας και Θράκης. Ας δούμε μέσα από ένα κείμενο εποχής που δημοσίευσε ο Α. Α. Πάλλης πώς αποτυπώνεται η πραγματικότητα αυτή.

«Ύστερα ήλθε η Ελληνο-Τουρκική Σύμβαση για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών που κλείνει τη σειρά των μεγάλων ομαδικών μεταναστεύσεων της εποχής 1912-1924. Η Σύμβαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα ν’ αλλάξει πέρα πέρα την εθνολογική σύνθεση όλων των χωρών που βρίσκονται τριγύρω από το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα. Η Μακεδονία άδειασε πια οριστικά από Τούρκους και στη θέση τους μπήκε διπλάσιος αριθμός από Έλληνες της Θράκης και της Μικράς Ασίας. Οι Τούρκοι πήγαν και εγκατεστάθηκαν στην Ιωνία, στον Πόντο, στα περίχωρα της Πόλης και σ’ άλλα μέρη άλλοτε Ελληνικά.

»Η περίοδος αυτή είναι απ’ εκείνες που σημειώνουν το τέλος μιας πράξης στην ιστορία. Έπειτα απ’ αυτήν, η σκηνή παρουσιάζεται εντελώς διαφορετική. Τελειώνει ένας κύκλος στην ιστορία των τριών αυτών λαών, του Ελληνικού, του Τουρκικού και του Βουλγαρικού. Για μας τους Έλληνας, ο κύκλος αυτός αρχίζει στο δέκατο αιώνα π.Χ., όταν οι πρώτοι Ίωνες άποικοι, ακολουθώντας τον Άνδροκλο τον Κοδρίδη, βγήκαν στη Μικρά Ασία, και τελειώνει, ύστερα από τριάντα αιώνες, την ημέρα (17 Δεκεμβρίου 1924) που έφυγε η τελευταία καραβιά ανταλλάξιμους, με το ατμόπλοιο “Αμπάζια”, απ’ τη Μερσίνα.

»Για τους Τούρκους ο κύκλος είναι συντομότερος. Αρχίζει στο 1371, οπότε οι πρώτοι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία, μετά την νίκη του Σουλτάν Μουράτ του Α΄ στο Κερμένι της Θράκης, και τελειώνει την 26 Δεκεμβρίου 1924 (ύστερα από 553 χρόνια) την ημέρα που ανεχώρησαν από τη Θεσσαλονίκη, με το ατμόπλοιο “Τσαρ Φερδινάντ”, οι τελευταίοι
ανταλλάξιμοι Μουσουλμάνοι της Μακεδονίας. Επίσης, η ιστορική πάλη μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων για τη Μακεδονία που άρχισε στους Βυζαντινούς χρόνους, πλησιάζει προς το τέλος, χάρι στην ανταλλαγή των πληθυσμών.

»Εάν σήμερα, μετά την καταστροφή του 1922, η Μικρά Ασία και η Ανατολική Θράκη έμειναν έρημες από Ελληνισμό, η μόνη μας παρηγοριά είναι το ότι τουλάχιστο η Μακεδονία έγινε πια καθαρά Ελληνική. Αρκεί να πω –και αυτό θα φανεί από τις στατιστικές που δημοσιεύω παρακάτω– ότι, ενώ, στο 1912, σαν πρωτοπήραμε τη Μακεδονία, η αναλογία μεταξύ Ελλήνων και αλλοφύλων ήτο 43% με 57% (μολονότι και τότε υπερτερούσαμε απέναντι κάθε άλλης εθνικότητας χωριστά), σήμερα έχομε 88% με 12%. Είναι ανάγκη να τονισθεί η ριζική αυτή μεταβολή, ιδίως στο εξωτερικό, όπου πολλοί εξακολουθούν ακόμη να μιλούν για τη Μακεδονία ωσάν να επρόκειτο πάντοτε για την προ του 1912 κατάσταση. Σήμερα καμιά άλλη χώρα δεν μπορεί να διεκδικήσει εθνικά δικαιώματα πάνω στη Μακεδονία βασιζόμενη στον πληθυσμό. Αθήναι, 29 Μαρτίου 1925».

Αυτή η αλήθεια, σκληρή και ανελέητη, τόσο γι’ “αυτούς”, που αναγκαστικά ξεριζώνονταν από τα πατρογονικά τους εδάφη σε Μακεδονία και Θράκη, όσο και για τους “άλλους”, που ξεριζωμένοι από τα δικά τους πατρογονικά εδάφη, σε Ιωνία και Πόντο, οδηγούντο σε αναγκαστική εγκατάσταση στη νέα τους πατρίδα, αποτελεί μια σπαρακτική αλλά απτή πραγματικότητα. Αυτή, λοιπόν, η πραγματικότητα ήταν και το αναγκαστικό πεδίο δράσης της τότε κομμουνιστικής και λοιπής Αριστεράς και πάνω σε αυτούς τους συμπαγείς πλέον ελληνικούς πληθυσμούς στην Μακεδονία και την Θράκη, ήταν υποχρεωμένη να στήσει το δικό της μέτωπο απέναντι στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας.

Η Βουλγαρία και η Τρίτη Διεθνής

Ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συναυλία-αφιέρωμα για τον μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο

Στ. Ξαρχάκος: Το μόνο κόμμα που έχει τα κότσια να κάνει την υπέρβαση είναι το ΚΚΕ (VIDEO)

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Συντρόφισσες και σύντροφοι


Καλώς ήρθατε σε αυτή τη μεγάλη συναυλία. Καλώς ανταμώσαμε απόψε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, για να τιμήσουμε έναν από τους μεγάλους αυτής της χώρας και όχι μόνο.

Θα είναι σε όλους και όλες σας - πιστεύω - γνωστό ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος ανήκει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζηδάκι στους μεγάλους της ελληνικής μουσικής που, ο καθένας μέσα από τον δικό του δρόμο, πραγματοποίησαν το άλμα της στην αποκαλούμενη «έντεχνη λαϊκή μουσική».

Είναι δύσκολο λοιπόν, τα λόγια μας να είναι αντάξια του μεγέθους του ως συνθέτη, αλλά και ως του μεγαλύτερου ενορχηστρωτή αυτής της χώρας.

Το θέμα γίνεται ακόμη πιο σύνθετο, αν πάρουμε υπόψη μας ότι στον Σταύρο Ξαρχάκο δεν αρέσουν τα εγκώμια και οι μεγαλοστομίες. «Δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία», δηλώνει.

Δύσκολο λοιπόν, και το να κρατήσει κανείς μια ισορροπία στους επαίνους, τέτοια που να μη θίγει το αίσθημα του ακριβοδίκαιου, που τόσο έντονα διαπερνά την προσωπικότητά του.

Ελάχιστες φορές και πολύ λακωνικά έχει μιλήσει για τον εαυτό του και τις σκέψεις του. Προτιμά η τέχνη του να μιλήσει γι΄ αυτά.

Έτσι κι εμείς σήμερα θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε γι’ αυτόν, προπαντός μέσα από το έργο του.

Στις σπάνιες αναφορές του σ΄ αυτό ο Ξαρχάκος υποστηρίζει πως δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπηρετεί τον λόγο. Θα συμφωνήσουμε σε ένα βαθμό μαζί του. Πράγματι η δημιουργία του είναι το ίδιο σπουδαία, όσο σπουδαίες είναι και οι ποιητικές, κινηματογραφικές, θεατρικές δημιουργίες, που με το αλάνθαστο αισθητικό του κριτήριο έχει επιλέξει να εκφράσει μουσικά.

Όμως αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Ο Ξαρχάκος δεν υπηρετεί απλά την τέχνη των συνεργατών του. Είναι συνδημιουργός της. Τα εμβληματικά κινηματογραφικά ή θεατρικά έργα που συμμετείχε είναι αδιαχώριστα από τη μουσική του. Τα έργα αυτά δεν θα ήταν ποτέ ίδια χωρίς τη σεμνή υπογραφή του.

Ποιος για παράδειγμα θα μπορούσε να διανοηθεί την ταινία «Ταξίδι» του Ντίνου Δημόπουλου χωρίς τη «Βαρκαρόλα», την πρώτη μουσική δουλειά του Ξαρχάκου σε ηλικία μόλις 23 χρονών; Την ταινία «Λόλα» του ίδιου σκηνοθέτη, χωρίς το «Χάθηκε το φεγγάρι»; Τον «Φθινοπωρινό δρόμο» ή τον καθηλωτικό «Χορό του Σάκαινα»;

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΨΕΜΑΤΑ, ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ

Η δήλωση των 15

Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Πριν σβήσουν τα φώτα», το οποίο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει αυτοβιογραφικό-ιστορικό. Θεωρούμε πως με τα όσα γράφει στην Ενότητα του βιβλίου του με τίτλο «Ήμουν ένας από αυτούς – Αντίσταση – Πολυτεχνείο 1973», έχει παραβεί κάθε μεθοδολογική και δεοντολογική αρχή που πρέπει να διέπει μια προσωπική μαρτυρία. 

Εμείς ιστορικοί δεν είμαστε. Βρεθήκαμε όμως για πολλά χρόνια, και κυρίως την εποχή της δικτατορίας, στις τάξεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Ως μάρτυρες των συμβάντων και ως συμμέτοχοι, διαπιστώνουμε πως τα ψέματα, οι ανακρίβειες και οι ηθελημένες ασάφειες που περιέχει είναι πολύ περισσότερα από τις (λίγες) αλήθειες. Όλοι μας γνωρίσαμε τον Μ.Α. μετά τη μεταπολίτευση και άρα όποτε μας τοποθετεί σε συναντήσεις μαζί του είναι ανακριβή.

Ο Μίμης Ανδρουλάκης αναφέρεται σε πολλά και σε πολλούς. Για τα περισσότερα όμως δεν παραθέτει καμία ιστορική πηγή. Κανένα αντικειμενικό στοιχείο που να επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του. Αντί αυτού λειτουργεί ως αδίστακτος κλεπτομνήμων, υφαρπάζοντας αφηγήσεις άλλων που παρουσιάζει δικές του ως προσωπικές μαρτυρίες προκειμένου να δώσει ισχύ στους αναπόδεικτους ισχυρισμούς του. Τσιμπολογάει περιστατικά και φράσεις, τα μεταπλάθει σε διαλόγους, που παραθέτει εντός εισαγωγικών, και τα πλασάρει με τρόπο που να φαίνεται ότι ήταν «αυτόπτης μάρτυς». Και όπου δυσκολεύεται ή δεν έχει υλικό προς απαλλοτρίωση που να τον βολεύει ή θέλει να προσδώσει μεγαλύτερη δραματική ένταση στα λεγόμενά του, καταφεύγει στο ακόμα πιο εξωφρενικό: επικαλείται λόγια που του έχουν δήθεν «εκμυστηρευτεί» ή «εξομολογηθεί» ακριβοί σύντροφοι που από χρόνια δεν βρίσκονται στη ζωή και, φυσικά, δεν μπορούν ούτε να τον διαψεύσουν ούτε να τον επιβεβαιώσουν.

Ο ίδιος υποστηρίζει πως μιλάει για πρώτη φορά ύστερα από 49 χρόνια, προφανώς για να δώσει μια ακόμη δραματική ένταση στη «μαρτυρία» του. Τον διαψεύδει ο εαυτός του. Καθένας που ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στις πολλές προηγούμενες και έντυπες δημόσιες αφηγήσεις του. Σε αυτές, όπως και στην τωρινή, προσθέτει ή αφαιρεί σκηνές από τον αντιδικτατορικό βίο του ανάλογα με τις πολιτικές ή προσωπικές επιδιώξεις του της στιγμής.

Το..."Ηθικό Πλεονέκτημα" και η Δυστοπία της Τοξικής Αριστεράς

Aπο Θανάσης Κ.

Η Αριστερά έχει πρόβλημα. Υπαρξιακό και ταυτοτικό. 

Προσπαθεί να φιμώσει, να τρομοκρατήσει, να επιβάλει την ατζέντα της, τις απόψεις της, ακόμα και την... υποκρισία της στην υπόλοιπη κοινωνία.

Οι υπόλοιποι πολίτες - ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων ή ιδεολογικών καταβολών - θα έπρεπε σε αυτό να αντιδρούν ακαριαία...

Δυστυχώς, δεν το κάνουν...

(Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, βεβαίως...)

* Δύο - άσχετα μεταξύ τους - περιστατικά τις προηγούμενες μέρες. 

Το πρώτο είχε στόχο τον βουλευτή της ΝΔ και υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο.   

Κατά την αγόρευσή του στη Βουλή είπε το... προφανές:

Ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ΔΕΝ έριξε τη χούντα!  

Τη δικτατορία την έριξε το Κυπριακό, οκτώ μήνες αργότερα. 

Είχε απόλυτα δίκιο!

Το αναφέρουν ακόμα και σχολικά βιβλία Ιστορίας.

Είπε ακόμα ότι το Πολυτεχνείο χρησιμοποιήθηκε για να ξεπλύνει τις ενοχές όσων ΔΕΝ έκαναν αντίσταση κατά τη διάρκεια της χούντας.

Για την ακρίβεια το είπε πολύ πιο συγκαλυμμένα. 

Πολλοί αντιστασιακοί εκείνης της εποχής το έχουν πει δημόσια, εδώ και χρόνια - πολύ πιο ωμά...

Ο Συρίγος, δεν έδειξε "ασέβεια" στον ηρωϊκό χαρακτήρα της φοιτητικής εξέγερσης του 1973. Το αντίθετο ακριβώς. 

Και χρειάστηκε να το πει, για να αντικρούσει τα επιχειρήματα της Αριστεράς που, επικαλούμενη το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, θεωρεί ότι το Πανεπιστήμιο οφείλει να βρίσκεται σε "διαρκή εξέγερση". 

Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο Πανεπιστήμιο...

Ε κάποιος, έπρεπε να τους το πει αυτό. Κάποτε...

Κατά τα άλλα, ο Συρίγος δεν όξυνε τα πνεύματα. 

Δεν απάντησε για παράδειγμα στο καταγγελτικό παραλήρημα Παφίλη, του ΚΚΕ..

Η πορεία θανάτου των παιδιών, ένα δραματικό περιστατικό του ελληνικού εμφυλίου.

Η πορεία θανάτου των παιδιών, ένα δραματικό περιστατικό του ελληνικού εμφυλίου.

Ο Πέτρος Ανταίος , αρχηγός της ΕΠΟΝ εξιστορεί ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια του ελληνικού εμφυλίου δείγμα του παραλογισμού που τότε επικράτησε( Σ.Κούλογλου: Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά , Εστία 2006):

 Ο Γούσιας  είχε την φοβερή ιδέα για να εντυπωσιάσει  τον Ζαχαριάδη και να πάρει την θέση του Μάρκου Βαφειάδη να οδηγήσει στον Γράμμο ένα μεγάλο αριθμό παιδιών:

" Ο Γούσιας πήρε μαζί του και  άλλα 400 παιδιά που οι Θεσσαλοί είχαν μαζέψει από χωριά του κάμπου. Συνολικά είχαν μαζευτεί περίπου 1300 παιδιά. Μας συνόδευαν δύο τάγματα πολύ μαχητικά: το τάγμα της Νεολαίας της Ρούμελης και το ιππικό του Μπουκουβάλα. Με τα παιδιά και τη βοήθεια των ταγμάτων, ο Γούσιας σκεφτόταν:

 "Θα τους σαρώσω, θα ανέβω πάνω στον Γράμμο και με αιχμαλώτους". Ήταν η πιο θανατερή πορεία στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Από τα 1300 παιδιά έφτασαν πάνω στο Γράμμο γύρω στα 300. Σακατεύτηκαν δηλαδή 1000 παιδιά, ο ανθός της νεολαίας της Ρούμελης, Παιδιά που φυσικά δεν ήταν ώριμοι αγωνιστές, οι περισσότεροι ήταν επιστρατευμένοι από τον Γούσια στα χωριά όπου έμπαινε και μάζευε κορίτσια και αγόρια. Τα παιδιά είχαν προστασία αλλά ήταν άοπλα.

 Θυμάμαι την επική πορεία μέσα από τον κάμπο, όπου αντιμετωπίσαμε άοπλοι με πέτρες τα τάνκς στη δημοσιά Λάρισας- Βόλου. Θυμάμαι το απίστευτο δραματικό πέρασμα της λίμνης Κάρλας όπου πάγωσαν τα παιδιά σαν νούφαρα και έμειναν πάνω στη λίμνη. Όταν φτάσαμε στα Πιέρια πια είμαστε ξεθεωμένοι, ήμαστε σαράντα μέρες νηστικοί, είχαμε μαζί μας μόνο λίγα σπυριά καλαμπόκι. Ο Γούσιας μου έδωσε εντολή να σφάξουμε όλα τα ζώα.

Τι απαντά το ΚΚΡΟ στην κριτική του ΚΚΕ για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας διαφωνεί με την εκτίμηση του ΚΚΕ για τον πόλεμο στην Ουκρανία και εξηγεί γιατί

Αναδημοσίευση από το cubaniagriega.blogspot.com

Απάντηση στη στάση της ΚΕ του ΚΚΕ για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας με αφορμή άρθρο του Διεθνούς Τμήματος του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη στις 23/4/22 δίνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ).

Σε άρθρο  του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΡΟ που αναρτήθηκε στο δίκτυο ενημέρωσης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, solidnet, στις 16 Μαΐου 2022 αναφέρεται πως το ΚΚΕ αξιολογεί το ΚΚΡΟ σε σχέση με την «ειδική επιχείρηση» της Ρωσίας στην Ουκρανία υποστηρίζοντας πως υιοθετεί «φιλοκυβερνητική» και «φιλοϊμπεριαλιστική» στάση. Το ΚΚΡΟ στο άρθρο του απορρίπτει αυτή τη θέση χαρακτηρίζοντάς την «ωφεμιλιστική εκτίμηση». Τονίζει πως εκτός από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους υπάρχουν και οι «εθνικοαπελευθερωτικοί και αντιφασιστικοί πόλεμοι», όπως αυτοί που σημειώθηκαν στα μέσα του 20^ου αιώνα όταν ο φασισμός και ο ναζισμός εμφανίστηκαν ως πολιτικά φαινόμενα και οι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι εντάθηκαν υπό την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επισημαίνεται επίσης πως ένας από τους κύριους στόχους της στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η αποναζιστικοποίησή της.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στις 19 Μαΐου 2022 μεταφρασμένο από τον Παπαδομανωλάκη Παναγιώτη στο cubaniagriega.blogspot.com

Σχόλια σχετικά με το άρθρο του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ «Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση του ΚΚΡΟ»

Στις 23 Απριλίου 2022 η εφημερίδα «Ριζοσπάστης», όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, δημοσίευσε άρθρο του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ “Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση του ΚΚΕ”.

Το άρθρο αξιολογεί τη δράση του ΚΚΕ σε σχέση με την ειδική επιχείρηση που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία κατηγορώντας ανοιχτά το κόμμα ότι έχει φιλοκυβερνητική, ήτοι φιλοϊμπεριαλιστική στάση. Διαφωνούμε κατηγορηματικά με αυτή την ωφελιμιστική εκτίμηση.

Η ουσία του άρθρου είναι ότι κατά τη γνώμη των Ελλήνων συντρόφων, αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος προς το συμφέρον της ρωσικής αστικής τάξης, και επομένως, υποστηρίζοντας την ειδική επιχείρηση, το ΚΚΡΟ υποστηρίζει μια πολιτική που είναι «σύμφωνη με το κυβερνών κόμμα “Ενωμένη Ρωσία” και τον πρόεδρο Β. Πούτιν».Επιμένοντας στον «ιμπεριαλιστικό» χαρακτήρα αυτού του πολέμου, οι Έλληνες σύντροφοι εκκινούν από τη γνωστή θέση του Λένιν ότι: «Ένας αγώνας για τις αγορές και για την ελευθερία να λεηλατούνται οι ξένες χώρες, μια προσπάθεια να κατασταλεί το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και η δημοκρατία στις επιμέρους χώρες, μια επιθυμία να εξαπατηθούν, να διασπαστούν και να σφαγιαστούν οι προλετάριοι όλων των χωρών, στρέφοντας τους μισθωτούς σκλάβους του ενός έθνους εναντίον εκείνων του άλλου, ώστε να ωφεληθεί η αστική τάξη, αυτά είναι το μόνο πραγματικό περιεχόμενο και η σημασία του πολέμου». Ωστόσο, οι σύντροφοι δεν ανέφεραν ότι αυτή η δήλωση περιέχεται στο έργο του Λένιν για τον πόλεμο του 1914-1918 . Aναφέρεται συγκεκριμένα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος ήταν πράγματι ένας καθαρά ιμπεριαλιστικός κατακτητικός πόλεμος. Ωστόσο, αφήνοντας στην άκρη τους δογματισμούς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάθε πόλεμος έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

-Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις

Του Βλάση Αγτζίδη

Η διαφορά των προσεγγίσεων και των ερμηνειών για το ιστορικό μεταίχμιο  του 1908-1923 είναι γνωστή, όπως γνωστές είναι και οι σφοδρές συγκρούσεις για την ιστορία.  Με αφορμη τη δημοσίευση ενός κειμένου του Λάμπρου Μπαλτσιώτη με τίτλο   «Ποιον ωφελεί η αναδιάταξη της θέσης των Ποντίων. Γενοκτονία, πολιτική και ιστορία» στο οn-line περιοδικό «Xρόνος», έγραψα ένα συνολικό «κείμενο αντίκρουσης» με τίτλο «Σχόλιο πάνω στο κείμενο του Λ. Μπαλτσιώτη. Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία: η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου«.

 Επί πλέον -έχοντας μια γενική αντίληψη ότι μόνο η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διατύπωση της γνώμης μαζί με τη συνάντηση των διαφορετικών προσεγγίσεων γύρω από ένα τραπέζι, μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα συνεννόησης και, γιατί όχι, αναζήτησης των κοινών τόπων- επικοινώνησα με τον Λ. Μπαλτσιώτη και καταλήξαμε σε μια θετική συμφωνία: να διοργανωθεί στις 21 Φεβρουαρίου 2014 ένα Στρογγυλό Τραπέζι στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας της Κηφισιάς με τη συμμετοχή των Βασίλη Μεϊχανετσίδη, Λάμπρου Μπαλτσιώτη, Δημήτρη Χριστόπουλου, Χριστίνας Κουλούρη και εμού, που θα συζητήσει τα «επίμαχα» ζητήματα….

  Το «κείμενο αντίκρουσης» που έγραψα είναι το εξής: 

Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία:
η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου
.

«Οι πόντιοι άρχισαν να καταφθάνουν μετά τους βαλκανικούς πολέμους
 και, κυρίως, μετά την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή.
Οι τελευταίοι μας ήρθανε από την Σοβιετική Ένωση το 1940,
 σαν ένα πεσκέσι του Στάλιν.
Δηλαδή, οι πόντιοι είναι επήλυδες, είναι ξενόφερτοι, είναι πρόσφυγες.
Οι ελλαδικοί νεοέλληνες δεν συμπαθούν τους πρόσφυγες….
 Οι πόντιοι κατέληξαν να είναι ο ύστατος στόχος
των ελλαδικών ρωμιών.»

(Ηλίας Πετρόπουλος, «Οι Πόντιοι», περ. Σχολιαστής, 1987)

Το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Λάμπρου Μπαλτσιώτη[1], δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω σε κρίσιμα και αδιερεύνητα ζητήματα της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας και κοινωνίας. Ζητήματα που είτε ανήκουν στο χώρο της κοινωνίας (νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση) είτε στο χώρο της ιστορίας, σχετιζόμενα με το μεγάλο γεωπολιτικό και κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό που συνέβη στην Εγγύς Ανατολή την περίοδο 1908 (κίνημα Νεότουρκων) έως 1923 (Συνθήκη Λωζάννης), αλλά και με το σοβιετικό πείραμα και ειδικότερα τη σταλινική του περίοδο.  

 Δίνει επίσης την ευκαιρία να εξεταστούν οι εικόνες που διαμορφώθηκαν στον ελλαδικό χώρο για τα θέματα αυτά, ο τρόπος πρόσληψης των γεγονότων εκείνων τόσο από την κυρίαρχη εξουσία (στη μοναρχική, στη δικτατορική και στη δημοκρατική της εκδοχή) όσο και από τη διανόηση (καθεστωτική και μη), τους ιστορικούς κ.λπ. Όπως επίσης να τεθεί υπό το φως της κριτικής η «οριενταλιστική» ματιά για τα θέματα αυτά, που κυριαρχεί σε ένα σημαντικό τμήμα Νεοελλήνων ιστορικών.

Το «κενό»

 Η έλλειψη κοινά συμφωνημένου αφηγήματος για τα συγκεκριμένα  ιστορικά και κοινωνικά θέματα δημιούργησε ένα ερμηνευτικό «κενό», που το αντιλαμβάνονται άμεσα όλοι όσοι ασχολούνται μ’ αυτά, είτε ως ερευνητές είτε ως φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης προς πάσχοντες πληθυσμούς (νέο-πρόσφυγες από την τ. ΕΣΣΔ). Απόρροια αυτού του «κενού» υπήρξε και ο εξαιρετικά ενδιαφέρον τρόπος που οι κυρίαρχες πολιτικές αλλά και ιδεολογικές δυνάμεις, δεξιά κι αριστερά, αντιμετώπισαν τα νέα αιτήματα και ζητήματα του προσφυγικού χώρου, και ειδικότερα:

-τη δημόσια κατάθεση της ιστορικής τους άποψης ότι υπήρξαν θύματα οργανωμένης Γενοκτονίας (1914-1923) από τον τουρκικό εθνικισμό,

-την αναφορά στις διώξεις που υπέστη στην ΕΣΣΔ από το σταλινισμό η ελληνική μειονότητα μετά το 1937-38.

Πώς το καθεστώς Χότζα εξόντωσε τον ανθό των Βορειοηπειρωτών

 

Τον Δεκέμβριο 1945, ένα χρόνο αφού είχε καταλάβει μέσω αμφισβητούμενης διαδικασίας την διακυβέρνηση της Αλβανίας ο Ενβέρ Χότζα και το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιδιώκοντας την αναγνώριση του κράτους με βάση τις απαιτήσεις Άγγλων και Αμερικάνων, προχώρησε στη διενέργεια “εκλογών”. Προφανώς άλλες εκλογές εννοούσαν οι Βρετανοί, που είχαν πλουσιοπάροχα υποστηρίξει το κίνημά του και τις ένοπλες δυνάμεις του στο πλαίσιο του αντι-ναζιστικού αγώνα και άλλες οι εκλογές που διεξήγαγε το καθεστώς Χότζα.

Εκείνος ακολούθησε ένα πιο βολικό πρότυπο δεδομένου ότι είχε ήδη βρει λιμάνι να αράξει: τη Σοβιετική Ένωση και ειδικότερα το Γιουγκοσλαβικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπό τον Γιοσίπ Μπροζ Τίτο. Η “Βουλή” που προέκυψε συγκλήθηκε τέτοιες μέρες, 11 Γενάρη 1946. Ανακήρυξε την Αλβανία Λαϊκή Δημοκρατία και “εξουσιοδότησε” τις ειδικές δυνάμεις της “δικτατορίας του προλεταριάτου” να ασχοληθούν με όσους είχαν ρίξει τις μπίλιες στο μαύρο κουτί. Η παγίωση του κομμουνιστικού καθεστώτος προϋπέθετε την πειθάρχηση των “αντικομμουνιστικών μειονοτήτων” που σε μεγάλο βαθμό αποτελούνταν από μέλη των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων.Πώς το καθεστώς Χότζα εξόντωσε τον ανθό των Βορειοηπειρωτών

Πώς το καθεστώς Χότζα εξόντωσε τον ανθό των Βορειοηπειρωτών: 

ΒΙΝΤΕΟ – Ο Σαράντος Καργάκος για την φρίκη του Εμφυλίου

“Ήμουν παιδάκι, έμενα στη Λένορμαν 16. Και πήγαινα με τα πόδια, επειδή με στένευε η περιοχή, και φτάνω κάπου προς το Περιστέρι. Περνάει ένα φορτηγό αυτοκίνητο και πετάει κουφάρια, πτώματα. Αποκεφαλισμένοι άνθρωποι. Τους πετάει έτσι, όπως πετάμε τα απορρίματα. Μετά από λίγο βλέπω να έρχονται οι γυναίκες και να προσπαθούν να ενώσουν το σώμα με το κεφάλι, για να μπορέσουν να δουν ποιος είναι ο δικός τους άνθρωπος.

Τότε άρχισα, παρότι ήμουν παιδί, να προβληματίζομαι: ποιο κεφάλι είναι δεξιό και ποιο αριστερό;

Και αυτό με έβαλε σε τόσο μεγάλες σκέψεις ώστε άρχισα πλέον να ασχολούμαι με την μελέτη του πολέμου, όχι για να τον εξωραΐσω, αλλά για να καταδείξω ότι ναι μεν μπορεί να είναι αναγκαίος κάτω από κάποιες συνθήκες, αλλά όταν μπορούμε να τον αποφύγουμε χωρίς να ταπεινωθούμε, είναι καλύτερα.

Και επειδή φοβάμαι πάντοτε τον εμφύλιο, συνηθίζω να έω την φράση του Μακρυγιάννη: Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ”

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ... Συμφωνία Πρεσπών: Οταν οι πραγματικοί στόχοι και σχεδιασμοί της αποκαλύπτονται

 

Από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 16.11.2021

 

(Κι εγώ που πίστευα πως η συμφωνία εξυπηρετούσε την Ειρήνη στα Βαλκάνια και ήταν απόρροια του διεθνιστικού καθήκοντος των ειρηνόφιλων, σοσιαλιστών ηγετών των δύο χωρών!

Γερομοριάς)

 

 

"...Τόσο η κυβέρνηση Ζάεφ όσο και η αντιπολίτευση του VMRO αξιοποίησαν μέχρι σήμερα αλυτρωτικές θέσεις που υποτίθεται θα έλυνε η Συμφωνία.

Μπορεί να δημαγωγούν μεταξύ τους, με αφορμή την υπογραφή της, αλλά ούτε οι μεν ούτε οι δε αμφισβητούν την ουσία της, την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, την εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Ανάλογη εξαπάτηση επιχειρείται και στη χώρα μας, τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, που την υπέγραψε, όσο και τη ΝΔ, που την υλοποιεί, προπαγανδίζοντας σε όλους τους τόνους την υλοποίηση των όρων της..."  

Μάλιστα!!!

 

_____****_____

 

 

Η δημοσίευση του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ:

 

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...

 

Συμφωνία Πρεσπών: Οταν οι πραγματικοί στόχοι και σχεδιασμοί της αποκαλύπτονται

Η τρέχουσα κυβερνητική κρίση στη Β. Μακεδονία είναι μέρος των ευρύτερων ανταγωνισμών στην περιοχή, οι οποίοι διαψεύδουν τους ισχυρισμούς της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της σημερινής της ΝΔ, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών (μαζί με την ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια που τη συνόδευε) θα διασφάλιζε δήθεν τη σταθερότητα και την ειρήνη.

Τα Βαλκάνια αντιθέτως βράζουν. Αυτό δείχνουν οι εξελίξεις στη Βόρεια Μακεδονία, οι σχέσεις Σερβίας - Αλβανίας - Κοσόβου, οι κινήσεις που αφορούν την απόσχιση των Σερβοβόσνιων στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Για άλλη μια φορά εκδηλώνεται το πρόβλημα της αλλαγής των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή, με μια σειρά από χώρες να έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς διεκδίκησης εδαφών, αλυτρωτισμών κι εθνικισμών που υποδαυλίζουν η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό τους με Κίνα και Ρωσία. Η διαβεβαίωση του απεσταλμένου των ΗΠΑ στο Σαράγεβο ότι ...«δεν θα γίνει πόλεμος!» περισσότερο προκαλεί ανησυχία παρά καθησυχάζει...

Οι αντιστασιακές οργανώσεις της Κατοχής και η ανέφικτη Λαϊκή Επανάσταση

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Το “Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ” ορίζει τον χαρακτήρα του αγώνα ως αυστηρά εθνικοαπελευθερωτικό, με συμμετοχή ανεξαιρέτως όλων των κοινωνικών τάξεων, καλεί δε σε συστράτευση στο ΕΑΜ όλα τα αντιφασιστικά πολιτικά κόμματα. Άλλωστε, τα οργανωτικά του πρότυπα είναι η Φιλική Εταιρεία και ο Ρήγας Βελεστινλής και κεντρικό σύνθημά του το «καλυτέρα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» του Θούριου.

Υπολογίζεται ότι, όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Ελλάδα, οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Κατοχή συμπεριλάμβαναν πάνω από 2.000.000 άτομα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ανήκε στο ΕΑΜ, ενώ οι ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις έφθαναν τους 90.000 μαχητές εκ των οποίων οι 70.000 ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ. Ο Δημήτρης Γληνός, που είχε προσχωρήσει στο ΚΚΕ μετά την αλλαγή της θέσης του στο Μακεδονικό, το 1936, θα αναλάβει να συντάξει το μανιφέστο του ΕΑΜ.

Παραπέμπει δε άμεσα στην ελληνική διαχρονία ως αποφασιστικό θεμέλιο αυτής της εθνικής αγωνιστικής ενότητας: “Οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουνε για τη λευτεριά, που δεν τους την εχάρισε κανένας ποτέ, παρά πάντα, από τον καιρό του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας ως το ’21 και ως σήμερα, την καταχτήσανε με το αίμα τους και με τον ηρωισμό τους”. Άλλωστε, άμεσες ήταν οι αναφορές στην επαναστατική παράδοση του ’21, με την τοπική αυτοδιοίκηση στην ύπαιθρο, τα επαναστατικά τραγούδια που έφερναν και πάλι στο προσκήνιο τα κλέφτικα τραγούδια κ.ο.κ.

Βέβαια, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο, το ΕΑΜ συνυπήρχε με δεκάδες άλλες οργανώσεις που θα αρχίσουν να δημιουργούνται αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή και οι οποίες συγκροτήθηκαν κατ’ εξοχήν από παλαιούς βενιζελικούς αξιωματικούς και πολιτικούς, κάποιοι από τους οποίους προσχώρησαν στη συνέχεια στο ΕΑΜ. Έτσι, στην ηγεσία του ΕΑΜ συμμετείχαν πολλοί βενιζελικής προέλευσης σοσιαλιστές, ανάμεσά τους οι Αλέξανδρος Σβώλος και Ηλίας Τσιριμώκος.

ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ

Αλλά και σε όλες σχεδόν τις αντιστασιακές οργανώσεις ηγούνταν παλιοί βενιζελικοί αξιωματικοί: στην ΕΚΚΑ ο Δημήτρης Ψαρρός που θα εξοντωθεί από τον ΕΛΑΣ και ο “κόκκινος συνταγματάρχης”, Ευριπίδης Μπακιρτζής, που αντίθετα θα προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, ο Κομνηνός Πυρομάγλου και ο Ναπολέων Ζέρβας στον ΕΔΕΣ και αναρίθμητοι άλλοι. Αντίθετα, οι Επίστρατοι του Μεταξά στην καλύτερη περίπτωση θα στελεχώσουν τον στρατό του Καΐρου και πολύ συχνά τα Τάγματα Ασφαλείας.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Στάλιν & η Ελλάδα (Α΄ μέρος)

Άγγελος ή διάβολος;

«Δεν το αρνούμαι πως όταν θέλω γίνομαι άγγελος
και όταν θέλω διάβολος»
Γεώργιος Καραϊσκάκης

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 109

Παρότι, ως προς την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σταλινισμού στην Ελλάδα, οι αρνητικές συνέπειες είναι πάρα πολλές, θα αρχίσουμε παραθέτοντας τις θετικές όψεις.

Αναμφίβολα, το κομμουνιστικό κίνημα, με όλες τις στρεβλώσεις του, ταυτίστηκε ή εξέφρασε προνομιακά τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση και την ανισότητα^[1], η δε Σοβιετική Ένωση αποτελούσε το παράδειγμα και το υπόδειγμα της δυνατότητας των απλών και φτωχών ανθρώπων να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Επί πλέον, η «κομμουνιστική απειλή» είχε μια ουσιώδη επίδραση στην προώθηση του κοινωνικού κράτους, από την πλευρά των κυβερνήσεων, ώστε να αντιμετωπιστεί η πρόκληση του κομουνιστικού κινήματος. Ακόμα και η εργατική νομοθεσία της κυβέρνησης Μεταξά οφείλει πάρα πολλά στην αποτροπή του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Ιδιαίτερης σημασίας υπήρξε η αναβάθμιση της αυτοπεποίθησης και της υπερηφάνειας των λαϊκών τάξεων, η υποχώρηση της μοιρολατρίας και η αυτοσυνείδησή τους ως των αυθεντικών φορέων του μέλλοντος. Υπερηφάνεια που λειτουργούσε ως ένας μηχανισμός κοινωνικής αναβάθμισης των λαϊκών τάξεων και ενίσχυε τον εγγραμματισμό και τη συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα ανθρώπων αποκλεισμένων από την πολιτική και κοινωνική ζωή.

Το γεγονός ότι λαϊκοί άνθρωποι και προλετάριοι μπορούσαν να φθάσουν ακόμα και στην ηγεσία των χωρών τους (ο Τίτο ξεκίνησε ως εργάτης χαλυβουργίας) αποτελούσε ένα ισχυρότατο κίνητρο κοινωνικής επιβεβαίωσης. Ιδιαίτερο ρόλο δε διαδραμάτισε στην αναβάθμιση του ρόλου των γυναικών και της νεολαίας. Η επονίτισσα που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις της Αθήνας, και η αντάρτισσα του Ε.Λ.Α.Σ., αποτέλεσαν ένα πανίσχυρο σύμβολο, ανοίγοντας ουσιαστικά ένα νέο δρόμο για τις Ελληνίδες γυναίκες.^[2] Όσο για τον ρόλο της νεολαίας, και εδώ η συμβολή του υπήρξε καθοριστική, η ΕΠΟΝ έφτασε τα 600.000 μέλη, η δε συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών της Αντίστασης αποτελούνταν από νέους κάτω των είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνων^[3].

Αποφασιστική ήταν η συμβολή του για την εμψύχωση του ελληνικού λαού ενάντια στους ξένους κατακτητές και την ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση. Οι τεράστιες θυσίες, το αγωνιστικό φρόνημα και η άφοβη αντιμετώπιση των κατακτητών έτειναν να διαμορφώσουν ένα νέο πρότυπο αγωνιστικότητας^[4].

ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ - ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ

  Μίκης Θεοδωράκης / Πέμπτη 02 Μαΐου 2013

Το προοδευτικό μαζικό μας Κίνημα ελέγχεται ιδεολογικά και πολιτικά από τα δύο κόμματα της ιστορικής Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Που το καθένα για δικούς του λόγους, επειδή έχουν παραιτηθεί από την προοπτική της ριζοσπαστικής-επαναστατικής αλλαγής με στόχο την Παλλαϊκή Εξουσία στα πλαίσια της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας, χτυπούν μετωπικά (όπως έγινε με την Σπίθα) κάθε ιδέα-κίνηση-οργάνωση που θα προσπαθήσει με τα συνθήματα αυτά να δημιουργήσει ένα Μέτωπο Παλλαϊκής Εξουσίας συμπαρασύροντας τις απονευρωμένες μάζες τόσο στους χώρους που ελέγχουν όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο που εξ ίσου πλήττονται από τους ίδιους εχθρούς, είναι θύματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής και έξω από μερικές διαφορές αποβλέπουν σε κοινές λύσεις τόσο κοινωνικές όσο και εθνικές.

Στο σημείο της πάλης για το Έθνος υπάρχει μια άτυπη σύμπλευση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κόμματα με την εκδήλωση ενός καθαρού εθνομηδενισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την υποταγή του εθνικού στο ταξικό, που είναι εξ άλλου το κύριο και μοναδικό ιδεολογικό εύρημα των ηγετών του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια.

Έτσι σε σχέση με τον στόχο «Παλλαϊκό Πανεθνικό Μέτωπο», Κινήματα όπως το ΚΑΠ έχουν να συναντήσουν την ίδια αντίδραση απ’ τα δύο κόμματα ως προς το σκέλος του Εθνικού.

Από τα δύο κόμματα ξεχωρίζει η πολιτική του ΚΚΕ που δεν διαφωνεί απλώς με τη δημιουργία ενός ενιαίου Μετώπου αλλά συνειδητά προσπαθεί με όλα τα μέσα να το διασπά συστηματικά, γεγονός που μας αναγκάζει να δηλώσουμε (έχοντας και τη συσσωρευμένη πείρα των πρόσφατων αγώνων) ότι κάτω από τις συνθήκες αυτές ο εργαζόμενος λαός δεν έχει καμμιά απολύτως ευκαιρία να αναμετρηθεί με το υπάρχον σύστημα εξουσίας, να συγκρουστεί και να νικήσει.

Κι αυτό γιατί κάθε προσπάθεια, απ’ όπου ξεκίνησε -όπως η δική μας- είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων να ακυρωθεί λόγω της διασπαστικής τακτικής του ΚΚΕ και της τακτικής ενός ακραίου βολονταρισμού, που το οδηγεί να βρίσκεται αγωνιστικά μπροστά (χάρη στο ΠΑΜΕ) σε επί μέρους θέματα Πρώτον αποφεύγοντας να τα τοποθετήσει σε ενιαία κοίτη και Δεύτερον αρνούμενο κάθε συνεργασία με οποιαδήποτε δύναμη βρίσκεται έξω από τη δική του επιρροή και έλεγχο.

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ-02.05.2013

Μίκης Θεοδωράκης / Αθήνα, 27.4.2013

Την επανάσταση δεν την διαπραγματεύεσαι. Την κάνεις! Το ίδιο και την Αντίσταση. Από τη στιγμή που η Αντίσταση κατά του Μνημονίου έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης, δεν είναι πια Αντίσταση αλλά παγίδευση στην λογική του Μνημονίου συμπαρασύροντας και εκμηδενίζοντας το Μέτωπο των χθεσινών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Έτσι οι δυνάμεις αυτές από μοχλός πίεσης μετατρέπονται σε ποσοστό εκλογικής επιρροής των παρατάξεων που στηρίχθηκαν στην αντιμνημονιακή φόρτιση ορισμένων τμημάτων του λαού (ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες), για να τα εκφυλίσουν σε εκλογικούς οπαδούς-υποστηρικτές βουλευτικών εδρών παγιδευμένων στο υπάρχον Σύστημα Εξουσίας που τις χρησιμοποιεί σαν βιτρίνα δημοκρατίας και άλλοθι στην αδιατάρακτη κατά τα άλλα και συνεχώς αυξανόμενη καταστρεπτική της πολιτική.

Πράγματι περιμένουμε να ακούσουμε σε ποια περίπτωση τα δύο «αντιμνημονιακά» κόμματα εμπόδισαν την τρικομματική κυβέρνηση-εντολοδόχο της Τρόικα να αλλοιώσει την πολιτική της και σε ποια περίπτωση κατάφεραν να αντιστρέψουν το κλίμα έστω και για ένα φιλολαϊκό μέτρο, ακόμα και το πιο ανώδυνο. Αλλά και στην περίπτωση που αποφασίσουν να υψώσουν τον τόνο μέσα στη Βουλή στοχεύοντας σε λύσεις φιλολαϊκές, με ποιο τρόπο θα τις επιβάλουν, εφ’ όσον μέσα στη Βουλή τα κουκιά είναι μετρημένα, ενώ απ’ έξω από τη Βουλή καταφέρανε το αλλοτινό ζωντανό μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης να το μεταβάλουν σε έρημο τοπίο…

Δεν κατάλαβαν ακόμα οι ηγέτες της Αριστεράς ότι χωρίς την στήριξή τους πάνω σε ένα ζωντανό μαχητικό λαϊκό κίνημα καταλήγουν να γίνουν άλλοθι δημοκρατικότητας, ιδιαίτερα στη σημερινή Βουλή, που βαρύνεται με σωρεία αντισυνταγματικών πράξεων και που ο μοναδικός της ρόλος είναι να κάνει Νόμους τις εντολές της Τρόικα και να τις ψηφίζει;

Τώρα ορισμένοι άρχισαν να συνέρχονται από τη μέθη της βουλευτικής εξουσίας και να διαπιστώνουν τη γύμνια τους μετά από την καταδίκη σε θάνατο του μαζικού αντιστασιακού κινήματος, δηλαδή του μοναδικού όπλου-στηρίγματος απέναντι στο φρούριο της συστημικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ και η επανάσταση του 1821

Του Δημήτρη Μπελαντή* Η Διακήρυξη που δημοσίευσε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 αποτελεί ένα πολιτικά και ιδεολογικά ενδιαφέρον κείμενο .Τόσο για αυτά που λέει (ορισμένα από τα οποία είναι ιστορικώς αληθή και βάσιμα) όσο και για αυτά που υποβαθμίζει ή παρασιωπά.

Του Δημήτρη Μπελαντή*

 Η Διακήρυξη που δημοσίευσε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 αποτελεί ένα πολιτικά και ιδεολογικά ενδιαφέρον κείμενο. Τόσο για αυτά που λέει (ορισμένα από τα οποία είναι ιστορικώς αληθή και βάσιμα)  όσο και για αυτά που υποβαθμίζει ή παρασιωπά.   

Κατά τον χρόνο της δημοσίευσής της Διακήρυξης , προσπαθήσαμε να ασκήσουμε κριτική σε ορισμένες πολιτικές και ιδεολογικές όψεις της και διαστάσεις της.  H βασική θέση  αυτής της παρέμβασής μας ήταν η επισήμανση ότι η Διακήρυξη α) υποβάθμιζε τον ρόλο των λαϊκών τάξεων  κατά την Επανάσταση του 1821 και τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που ακολούθησε και β) έδινε μια πολύ στατική και μηχανιστική διάσταση στον υπαρκτό και έως ένα βαθμό και κυρίαρχο ρόλο της αστικής τάξης  στην επαναστατική διαδικασία. 

 Ένα από τα επόμενα επεισόδια της συζήτησης αυτής υπήρξε η κριτική στην Διακήρυξη  εκ μέρους της δημοσιογράφου Λαμπρινής Θωμά στο  The Pressproject, που δημοσιεύθηκε στις  3 Απριλίου 2021. 

  Στο κείμενο της Λαμπρινής Θωμά, απάντησε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ , ασκώντας οξεία κριτική, η οποία δημοσιεύθηκε στις 7 Απριλίου 2021.

Σχετικά  με αυτήν την παράθεση και αντιπαράθεση απόψεων, θα θέλαμε κατ’ αρχάς να επισημάνουμε ότι πέρα από χαρακτηρισμούς  ή οξείες φράσεις (πχ η κριτική του Τμήματος Ιστορίας στην Λαμπρινή Θωμά ότι παραποιεί τις σύγχρονες θέσεις του ΚΚΕ για το ζήτημα) η αντιπαράθεση θίγει ορισμένα πολύ σοβαρά ιστορικά ζητήματα,  τα οποία δεν έχουν μόνο ακαδημαϊκό χαρακτήρα συγγραφής της Ιστορίας του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού αλλά άμεσες  και επίκαιρες πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον  (πράγμα που, κατά την γνώμη μας, πολύ ορθά παρατηρούν και η Λαμπρινή Θωμά από την πλευρά της αλλά και το Τμήμα Ιστορίας του ΚΚΕ από την δική του).