Η απάνθρωπη ελευθερία του δυτικού ανθρώπου - Του Στέλιου Ελληνιάδη

Η

μουν και παραμένω εναντίον της ελευθερίας όπως την αντιλαμβάνονται και την εργαλειοποιούν οι επικυρίαρχοι, οι αποικιοκράτες, οι δουλέμποροι, οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου, οι άρπαγες του πλούτου των λαών.

Είμαι και παραμένω συνήγορος και υπερασπιστής μόνο της ελευθερίας που δεν συνυπάρχει με ούτε προϋποθέτει τη σκλαβιά ή τη λεηλασία των άλλων. Και πιστεύω ότι κάθε καλών προθέσεων άνθρωπος θα πρέπει να είναι ειλικρινής και να ελέγχει υπέρ ποίας ελευθερίας είναι. Γιατί, αν είναι υπέρ της δικής του ελευθερίας  ανεξάρτητα από το αν αυτή αντλεί τους πόρους για την ύπαρξή της από την καταπάτηση της ελευθερίας των άλλων, ακόμα κι αν η ελευθερία του είναι παράγωγο της ανελευθερίας και της δυστυχίας του ανθρώπινου είδους, υπάρχει πρόβλημα.

Ελεύθερος μπορεί να αισθάνεται κανείς ακόμα και μέσα στη φυλακή, πνευματικά. Ή να αισθάνεται ελεύθερος αδιαφορώντας ή απορρίπτοντας ό,τι συμβαίνει γύρω του. Κι αυτή μπορεί να είναι μια φιλοσοφική στάση ζωής που υιοθετούν και καλλιεργούν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να δραπετεύσουν νοητικά από τις καταπιεστικές κοινωνίες αφού νιώθουν ότι δεν μπορούν πρακτικά να τις αλλάξουν. Και επιλέγουν το στοχασμό και την αποχή από τα κοινά. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και δεν έχουν σχέση με τους μισάνθρωπους και συμφεροντολόγους, που νοιάζονται μόνο για τη δική τους ελευθερία ακόμα κι αν αυτή πληρώνεται πολύ ακριβά από τους άλλους.

Οι βαθιά φιλοσοφημένοι και πολιτικοποιημένοι πολίτες δεν έχουν ψευδαισθήσεις. Ξέρουν πολύ καλά ότι η ελευθερία, η πραγματική, για όλους, είναι πολύ μακρινός στόχος. Κι ότι η ελευθερία την οποία εμπορεύεται και παρέχει το σύστημα είναι fake. Πρώτα-πρώτα, βασίζεται στη θέληση των ισχυρών που τη δίνουν σε όποια δόση επιθυμούν και την παίρνουν πίσω ανάλογα με τι τους συμφέρει. Είναι βάρβαρη «ελευθερία», γιατί ο κάθε χρήστης, ο κάθε «ελεύθερος», την εξαργυρώνει με την ανελευθερία και τον πόνο των άλλων που είναι αδύναμοι, αιχμάλωτοι, εξαρτημένοι και υποτελείς των επικυρίαρχων κτητόρων και διανομέων της «ελευθερίας».

Ιδού ο πραγματικός ιμπεριαλισμός! Ιδού η επέκταση ΝΑΤΟ τα τελευταία χρόνια

Η υπερεπέκταση του ΝΑΤΟ από το 1998 έως σήμερα, όπως αποτυπώνεται στους χάρτες που μας έστειλε ο Νίκος Γεωργακάκης, αποβλέπει στο να αποκόψει και να απομονώσει την Μόσχα από την Ευρώπη, με στόχο την κατάλληλη στιγμή να αποδυναμώσει τη Ρωσία  εσωτερικά και τελικά, αν η Δύση μπορέσει, να την οδηγήσει σε αποσύνθεση.

Αυτά τα κοσμοκρατορικά σχέδια των ΗΠΑ αποτελούν ένα κακόγουστο όνειρο θερινής νυκτός. Η Ουκρανία θα γίνει ο “τάφος” αυτών των σχεδιασμών για ένα νέο “σιδηρούν παραπέτασμα”.

Η Ευρώπη χρειάζεται έναν άλλον προσανατολισμό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) απέτυχε και δεν πρόκειται να επιβιώσει, πολύ περισσότερο κάτω από μια νέα αμερικανική “κατοχή”.

Το μέλλον ανήκει σε μια νέα Ευρώπη των ανεξάρτητων και ελεύθερων δημοκρατικών χωρών, που θα συνεργάζονται ισότιμα, χωρίς ηγεμόνες και επικυρίαρχους, στη βάση της συνανάπτυξης και σε ένα πλαίσιο ειρήνης, φιλίας και κατοχυρωμένης αμοιβαίας ασφάλειας.

Ν.Ζ

The Svalbard project

Angela Tavianatou

Ποδαρικό με μια ιστορία που όσοι δεν την ξέρουν, καλό θα είναι να την μάθουν, καθώς κάπου άκουσα ότι αρπάχτηκαν (ή χάθηκαν ) σπόροι και στην Συρία.

Να σας υπενθυμίσω, ότι Συρία -Ιράκ - Ιράν ανήκουν στην λεγόμενη εύφορο ημισέληνο, εκεί που ξεκίνησε να καλλιεργείται η γη, πριν 10.000 χρόνια.

"Κατέχουμε το 50% του πλούτου αυτού του κόσμου, παρότι είμαστε μόνο το 6,3% του πληθυσμού του. Αυτή η διαφορά είναι ιδιαίτερα μεγάλη μεταξύ ημών και των λαών της Ασίας. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν μπορούμε παρά να προκαλέσουμε τη ζήλεια και δυσαρέσκεια όλων των άλλων λαών εναντίον μας. Η αποστολή μας για τα επόμενα χρόνια είναι να ανακαλύψουμε τη μορφή αυτών των σχέσεων, που θα μας επιτρέψει να διατηρήσουμε αυτή την ανισότητα ευημερίας, χωρίς να μειώσουμε σοβαρά την εθνική μας ασφάλεια. Για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, πρέπει να παραιτηθούμε από κάθε είδους συναισθηματισμών και ονειροφαντασίωσεων και να επικεντρώσουμε τη προσοχή μας σε κάθε προσωπική και εθνική περιουσία.

Δεν θα επιτρέψουμε να παρασυρθούμε από την πολυτέλεια του αλτρουϊσμού και της πλανητικής ευτυχίας."(1)

Αυτά τα κυνικά δήλωνε ο George Kennan 75 χρόνια πριν!

Και όπως δείχνουν τα πράγματα οι πολιτικοί και οι στρατηγοί αυτής της πλούσιας χώρας έμειναν πιστοί στο δόγμα Κένναν!

Eπενέβησαν σε κάθε γωνιά του πλανήτη με κάθε μέσο διπλωματικό ή στρατιωτικό, όπου θεώρησαν ότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ (διάβαζε ορθότερα μια μικρής ελίτ) υπηρετούνται καλλίτερα.

Δείτε τι δήλωνε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Georg Bush:

«Είμαστε εδώ στο Ιράκ, για να τρυγήσουμε τους σπόρους της δημοκρατίας που σπείραμε, ώστε να ανθίσουν σε όλα τα αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής». (2)

Όποιος δεν το πιστεύει αυτό, θα έκανε μεγάλο λάθος, καθώς όντως KAI για σπόρους κατέφθασαν στο Ιράκ και όχι για να το απελευθερώσουν από τον δικτάτορα και πρώην κολλητό τους Σαντάμ Χουσέϊν.

Οι Αμερικανοί, αφού βομβάρδισαν το Ιράκ, μια χώρα με πάμφτωχο πληθυσμό, που λιμοκτονούσε εδώ και 10 χρόνια απο το ανήθικο εμπάργκο των πολιτισμένων χωρών, αφού κατέστρεψαν ένα από τα αρχαιότερα μουσεία της ανθρωπότητας, κατέστρεψαν και την τράπεζα σπόρων του Ιράκ, ηλικίας 10.000 χρόνων. Το ίδιο έπραξαν και στο Αφγανιστάν.

Ο MANDELA, ΤΟ ΔΝΥ ΚΑΙ Η Ν. ΑΦΡΙΚΗ

ΚΛΙΚ για να διαβάστε...

Η ιστορία διδάσκει. ( ; )

Από Γεράσιμος Σκλαβούνος

Ασφαλώς και η ιστορία διδάσκει, αρκεί να την μελετήσει κανείς σε βάθος, με κριτική σκέψη και απαλλαγμένος από τα στερεότυπα.

Δεν πρόκειται προφανώς γιά την ατομική “γνώση γιά την γνώση”, αλλά γιά άντληση συλλογικά διδαγμάτων γιά το δραματικό παρόν και το επίφοβο μέλλον.

1. Τ ο υ π α ρ ξ ι α κ ό  ε ρ ώ τ η μ α.

Το υπαρξιακό ερώτημα που τίθεται επιτακτικά αυτή την στιγμή είναι το εξής : Ο εκ της Ευρώπης εκπορευόμενος άνθρωπος και μαζί μ’αυτόν ο Ευρωγέννητος κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και διανομής που έχει επικρατήσει ή εξαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος
της υφηλίου ,με τις τεράστιες παραγωγικές και καταστρεπτικές δυνάμεις που αναπτύσσει, θα οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή και την καταστροφή όλου του πλανήτη, ε ί τ ε αυτό γίνει με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, ε ί τ ε με έναν πιό αργόσυρτο αλλά στο τέλος της ημέρας σίγουρο οικολογικό όλεθρο;

Γιά το πρώτο μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κοινή λογική και το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλου του ανθρώπινου γένους τελικά θα το αποτρέψει,(ξεπερνώντας το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ενός πολέμου από ατύχημα, καθώς και τον πειρασμό ενός “περιορισμένου πυρηνικού πολέμου” που θα φτάσει μέχρι το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”). 

Γιά το δεύτερο,η κοινή λογική πάλι λέει ότι οι ελίτ θα σκεφτούν και θα εφαρμόσουν σχέδια γιά την αποτροπή του ολέθρου ο οποίος στοιχειώνει και τα δικά τους όνειρα.

Και δεν αναφέρομαι στις υποκριτικές, ατελέσφορες και εν πάση περιπτώσει μακρόσυρτες συμφωνίες τύπου Παρισιού, ή τα σχέδια ενός “πράσινου καπιταλισμού” , ή τα διάφορα τεχνολογικά μέσα που έχουν προταθεί γιά την αποτροπή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά σε κάτι πιό άμεσο και αποτελεσματικό.Τον “α π ο π λ η θ υ σ μ ό” της γης, σε ποικίλη κλίμακα ανάλογα με τα εξεταζόμενα σενάρια, ώστε να μειωθεί το “οικολογικό αποτύπωμα” της ανθρώπινης παρουσίας και δραστηριότητας, αυτό το “άχθος αρούρης” που έλεγαν οι αρχαίοι, το βάρος των ανθρώπων πάνω στη γη, χωρίς να αλλάξει βέβαια, και ακριβώς γιά να μην αλλάξει, το κεφαλαιοκρατικό παραγωγικό πρότυπο(1). Μόνον να μεταλλαχθεί ενδυναμωνόμενο με την λεγόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση και
την Τεχνητή Νοημοσύνη.

Γιατί η Βρετανία έδινε πάντα σημασία στην Τουρκία

Σταθακόπουλος Δημήτρης

Με αφορμή τη συμφωνία Βρετανίας-Τουρκίας η αρμόδια υπουργός Λιζ Τρας δήλωσε: «Η συμφωνία που αναμένουμε ότι θα υπογράψουμε αυτήν την εβδομάδα κλειδώνει τις ρυθμίσεις συναλλαγών χωρίς δασμούς και θα βοηθήσει την εμπορική μας σχέση. Θα παράσχει βεβαιότητα για χιλιάδες θέσεις εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη μεταποιητική βιομηχανία, την αυτοκινητοβιομηχανία και τη χαλυβουργία... Ανυπομονούμε να συνεργαστούμε με την Τουρκία για μια φιλόδοξη, εξατομικευμένη συμφωνία στο μέλλον».

Με αφορμή αυτή τη δήλωση ας θυμηθούμε την πολιτική της Βρετανίας στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, μιας και μπαίνουμε στο επετειακό έτος 2021. Ήταν, λοιπόν, Δεκέμβριος του 1820, πριν ακριβώς 200 χρόνια. Η Φιλική Eταιρεία από το 1814, είχε προετοιμάσει το έδαφος για Επανάσταση την άνοιξη του 1821. Η επιβεβαίωση για την έναρξη θα γινόταν λίγες μέρες μετά, στη Βοστίτσα (Αίγιο, Ιανουάριος 1821) όπου οι κεφαλές του Μοριά μετά από επιφυλάξεις και λεκτικές συγκρούσεις μεταξύ τους, αποφάσισαν να μην υπαναχωρήσουν από το τόλμημα, κάτι για το οποίο ήταν γενικώς σύμφωνη η Κλεφτουριά και ο λαός.

Στα πλαίσια ανευρέσεως στήριξης ή ανοχής των ξένων μεγάλων δυνάμεων, οι επαναστάτες το Δεκέμβριο του 1820, βολιδοσκόπησαν το Βρετανικό Προξενείο της Πάτρας. Όπως επισήμανε ο Bailey (1942 ), η πολιτική της Αγγλίας να διατηρεί «την εδαφική ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» ήταν ο βασικός της πυλώνας, που διαταράχθηκε με την Ελληνική Επανάσταση, αφού της ανέτρεψε τα σχέδια. Γι' αυτό και αμέσως θέλησε να ποδηγετήσει την επανάσταση με τα δάνεια και τους ανθρώπους της.

Έτσι λοιπόν, το Βρετανικό Προξενείο μόλις αντελήφθη τις κινήσεις των επαναστατών, με τη σειρά του ενημέρωσε τον Γιουσούφ Μουχλίς Πασά της Πάτρας ότι επίκειται Στάση (isyani) στην Πελοπόννησο την άνοιξη του 1821, με ανεξέλεγκτες καταστάσεις που ίσως έφταναν σε επανάσταση αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας, όπως και έγινε (βλ. σχετικά: "Απομνημονεύματα Παλαιών Πατρών Γερμανού", σελ. 94, 103,104 και αφήγηση Μοραβή Γιουσούφ Μπέη του Ναυπλιώτη, σελ. 83, υποσημ. 152, Σοφία Λάϊου – Μαρίνος Σαρηγιάννης , "Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών 2019", για τη στάση του πρόξενου Γκρήν και του υποπρόξενου Κατράϊ).

Επίσης, όπως μας πληροφορεί ο στρατιωτικός διοικητής της Πάτρας Γιουσούφ Μουχλίς Πασά (1821-1825 ), οι προμήθειες που ελάμβανε η πολιορκούμενη από τους Έλληνες πόλη, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ήταν με χρήματα και συναλλαγματικές του προς τους Άγγλους, που έφταναν με ναυλωμένα βρετανικής σημαίας πλοία από τη Ζάκυνθο (βλ. σχετικά Ειρήνη Καλογεροπούλου, σελ. 45, "Όψεις της Επανάστασης του ’21", "Πρακτικά συνεδρίου 2015", εκδόσεις Περιοδικό Μνήμων, 2018).

Βρετανικές εξαγωγές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Οι Βρετανοί επιθυμούσαν, υποστήριζαν και εκμεταλλεύονταν την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για δικούς τους εμπορικούς-οικονομικούς σκοπούς καθώς και την σύντομη ασφαλή διέλευση προς την Ινδία, χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνουν το γύρο της Αφρικής. Μετά το 1825, οι βρετανικές εξαγωγές στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Βηρυτό και την Τραπεζούντα, ήταν τόσο προσοδοφόρες, που τους οδήγησαν στην αναγνώριση της σημασίας των Οθωμανών για την οικονομική ευημερία της Αγγλίας (σχετικά Bailey). Γι’ αυτό, μετά το Ναβαρίνο θορυβήθηκαν λόγω της διατάραξης των εμπορικών σχέσεων, τις οποίες άμεσα αποκατέστησαν, ανακαλώντας και τον Κόδριγκτον.

Εις μνημην του Δαμιανού Βασιλειάδη-Η εσωτερίκευση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης

Τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας και οι ενδεδειγμένες λύσεις.

Μια εξομολόγηση εκ βαθέων 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

(Αναδημοσίευση περσινής ανάρτησης από το Γερομοριά)

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

Διονύσιος Σολωμός

Είναι επιτακτική ανάγκη να βρούμε τις αιτίες της πολυποίκιλης  κακοδαιμονίας, για να μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Όσο δεν γνωρίζουμε, αγνοούμε η αποκρύβουμε τις αιτίες, σωτηρία σ’ αυτόν τον τόπο είναι αδιανόητη, γιατί όλα τα μέτρα που παίρνονται εκών άκων οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα. Ο κανόνας είναι απλός. Για να λύσεις οποιοδήποτε πρόβλημα πρέπει να το βάλεις στην σωστή βάση έρευνάς του. Αλλιώς καταλήγεις σε λάθος συμπεράσματα και σε λάθος προτάσεις. Προϋποθέτει ωστόσο ένα βασικό αξίωμα.

Προϋπόθεση για να μπορεί κανείς να ανακαλύψει τις αιτίες και να προτείνει σωτήριες λύσεις είναι αυτό που είπε κάποτε ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ένας από τους πρωτεργάτες του Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού, μαζί με τον Δημήτρη Γληνό και τον Μανώλη Τριανταφυλλίδη: «Για να κρίνεις πρόσωπα και έργα δεν χρειάζεται μονάχα μυαλό παρά και χαρακτήρας». Αυτή η φράση σημαίνει ότι δεν αρκεί μονάχα η γνώση (επιστήμη), που βέβαια είναι προϋπόθεση, αλλά ήθος και ανιδιοτέλεια, οι οποίες εξασφαλίζουν στον μέγιστο βαθμό την ανεξάρτητη κριτική σκέψη. Γιατί χωρίς αυτήν η γνώση είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το καλό, αλλά εξίσου και για το κακό. Ο Ηράκλειτος με το λιτό του λόγο το εκφράζει διαφορετικά, λέγοντας: «Ήθος ανθρώπω δαίμων».[1] Αυτό τονίζει με άλλα λόγια και ο Πλάτωνας, ισχυριζόμενος ότι  «πᾶ­σά τε ἐ­πι­στή­μη χω­ρι­ζο­μέ­νη δι­και­ο­σύ­νης καὶ τῆς ἄλ­λης ἀ­ρε­τῆς πα­νουρ­γί­α, οὐ σο­φί­α φα­ί­νε­ται».[2] Το ζητούμενο συνεπώς είναι ο δίκαιος και ενάρετος άνθρωπος, που βέβαια πρέπει να έχει και ήθος και να τον διακρίνει η ανιδιοτέλεια. Η ιδιοτέλεια είναι ο απόλυτος εχθρός της ανεξάρτητης κριτικής σκέψης.

Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να εκφράσει την αλήθεια, όπως την διατύπωσε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός:  Άμα το έθνος δεν μάθει ότι εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό, τότε δεν μπορεί και να προκόψει. Θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Ένας άνθρωπος που είναι ιδιοτελής ή ακόμη και ένα σύστημα ιδιοτελές, δεν θα πει την αλήθεια, έστω κι αν την  γνωρίζει, κάτι που είναι φυσικά αντικειμενικά ζητούμενο, αλλά θα την αποκρύψει για καθαρά ιδιοτελείς λόγους,  υπηρετώντας προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα ή και τα δυο μαζί.

Με αποκλειστική βάση αυτά τα κριτήρια θα προσπαθήσω να καταθέσω την θεωρητική και πρακτική εμπειρία μιας ζωής, χωρίς αυτή να αποτελεί πανάκεια. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως.

Είναι μια τιτάνια προσπάθεια σύλληψης της ελληνικής πραγματικότητας και αυτογνωσίας και της εξεύρεσης διεξόδου από τα ποικίλα αδιέξοδα. Τα αποτελέσματα θα τα κρίνει ο αναγνώστης.

Ι. Τα αίτια της κακοδαιμονίας

Απ’ τον Μπρζίνσκυ στον Σάντερς: Μπούστο και θεάματα

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ, κι ενώ η ανθρωπότητα βρισκόταν κλειδαμπαρωμένη στα σπίτια της, κάποιοι έκαναν χοντρές μπίζνες που τους απέφερα πολλά, μα, πάρα πολλά κέρδη…

Πρόσφατα, η Έκθεση της ελβετικής τράπεζας UBS και του κολοσσού ορκωτών λογιστών PwC αποκάλυπτε ότι από τα μέσα της περασμένης άνοιξης (Απρίλιος) έως τα τέλη Ιουλίου οι 2.189 δισεκατομμυριούχοι του κόσμου είδαν τις περιουσίες τους να αυξάνονται κατά 27,5%. Πράγμα που σημαίνει ότι τα θησαυροφυλάκια τους γέμισαν με άλλα 8 τρισ. δολάρια: από 2,2 τρισ. δολάρια, στα 10,2 τρισ. δολάρια που αποτελεί νέο ρεκόρ.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Μπάμπη Μιχάλη στην “Εφ. Συν” “η έκθεση δεν κατατάσσει τις ατομικές περιουσίες των δισεκατομμυριούχων. Είναι γνωστό όμως ότι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου παραμένει ο Τζεφ Μπέζος. Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Amazon αύξησε φέτος το συνολικό του πλούτο κατά 68 δισ. δολάρια, στα 183 δισ. δολάρια. Ο συνιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, ακολουθεί με περιουσία 123 δισ. δολαρίων, ενώ ο διευθύνων σύμβουλος της Τesla, Ελον Μασκ, είναι τρίτος με 103 δισ. δολάρια. Ο τελευταίος αβγάτισε την περιουσία του κατά 76 δισ. δολάρια φέτος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο στον κόσμο” [Εφ. Συν, 8/10/2020, “ Η πανδημία εκτόξευσε τον πλούτο των κροίσων”] .

ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ, πρόκειται για σύμπτωμα.

Σύμπτωμα μιας ασθένειας που χωρίζει τον κόσμο μας σε δύο μέρη. Εκείνον του Σαμ Πολκ, πρ. ειδικού διαπραγματευτή αμοιβαίων κερδοσκοπικών κεφαλαίων που δήλωνε παλιότερα ότι: «Τα τελευταία μου χρόνια στη Wall Street, το μπόνους μου ανήλθε στα 3,6 εκατ. δολ. (…) Ήμουν έξαλλος, γιατί (…) ήθελα περισσότερα. (…) Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ένας αλκοολικός έχει ανάγκη ένα ποτηράκι ακόμη». Κι εκείνον της άνεργης Γαλλίδας, της Ιζαμπέλ Μορέ που δεν είπε “ευχαριστώ” σ’ εκείνους που «τόλμησαν να της δίνουν ψίχουλα για να επιβιώσει» [Ημεροδρόμος, 23/10/2018, Ο κλεμμένος πίνακας μιας επανάστασης].

Ο «καπιταλισμός», γράφει ο οικονομολόγος Τζιάκομο Κόρνεο, «δεν εμφανίζει κανένα τακτικό σύστημα περιορισμού της ανισότητας. Μάλλον την αυξάνει».

Κι όπως αποδεικνύει η Έκθεση της UBS, ακόμη και σε καιρούς πανδημίας…

Παρόλα αυτά, η τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε τόσο λίγα χέρια προβληματίζει ακόμη και τους κύκλους αυτών που επιμελούνται το αβγάτισμα της περιουσίας των πλουσίων.

ΠΩΣ ΘΑ ΒΛΈΠΑΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΊΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΌΠΟ ΤΟΥ ΝΕΧΡΟΥ ΚΑΙ ΌΧΙ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΆΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΈΝΔΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Όπως διαβάζω από το βιβλίο του Δημήτρη Μάρτου "Ιμπεριαλιστικός Πολιτισμός. Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο" εκδ. ΓΌΡΔΙΟΣ, σσ. 68-70

"... Οι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να ελέγξουν τα αντανακλαστικά τις διαδικασίες προσαρμογής στη θέλησή τους. Καταρχήν οργανώνουν την υποταγμένη κοινωνία καθ' ομοίωση των δικών τους κοινωνιών. Και αυτό το ονομάζουν εκσυγχρονισμό (νεωτερικότητα ή μοντερνισμό). Δημιουργούν μία άρχουσα αυλική και υπαλληλική τάξη σε μία γωνιά του αφιλόξενου τόπου, που θεωρούν όμως δικό τους. Δημιουργούν την έδρα της ιμπεριαλιστική τους παρέμβασης από που εκπορεύεται η εξουσία τους και ατενίζουν τη χώρα των γηγενών. Επιδιώκουν την εκμάθηση από τους ιθαγενείς της γλώσσας τους και αν αυτό δεν είναι κατορθωτό, όπως στην περίπτωση της ελληνικής, τότε αρχίζει ένα μακρόχρονο μαγάρισμά τους. Οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι γηγενείς χάνουν το αυθεντικό τους νόημα και μετατρέπονται σε μορφολογικό περίβλημα νοημάτων των αποικιοκρατών, αλλοιώνονται για να αποδώσουν-μεταφράσουν λέξεις των κυρίαρχων.

Όλες οι παραδοσιακές κουλτούρες ταξινομούνται αρχικά στην κλίμακα πρόοδος/ καθυστέρηση και τίθενται σε καθεστώς απόρριψης. Τις ενδιαφέρουσες πτυχές της κουλτούρας ενός υποταγμένου λαού τις αποσπούν από την ενιαία δομή της παράδοσής του και τις προσαρμόζουν ως χρήσιμο υπόστρωμα στην οικοδόμηση της κυριαρχίας τους. Οι λαοί, συνήθως, γνωρίζουν ένα άλλο λαό περισσότερο από αυτές τις αφαιρέσεις και τις προσαρμογές στα αποικιοκρατικά προγράμματα. Σταδιακά, παύουν να ενδιαφέρονται για τη συνολική πολιτισμική παράδοση ενός λαού, τις θυσίες, την αγωνιστικότητα, την πνευματικότητα και τα αυτόχθονα σχέδια του, που πολλές φορές είναι υψηλότερης πολιτιστικής στάθμης από τις αφαιρέσεις και τις επιλεκτικές προσαρμογές της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης..."

Χαρακτηριστικό το αφήγημα του Νεχρού, πρωθυπουργού της Ινδίας το 1948:

"Στην αρχή σκεπτόμασταν με τις κατηγορίες και τα εννοιολογικά πλαίσια που είχαμε μάθει από τους Άγγλους. Δεν μπορούσαμε να δραπετεύσουμε από αυτά και να σκεφτούμε διαφορετικά. Η μόνη παρηγοριά που βρίσκαμε ήταν στη θρησκεία και στη φιλοσοφία, όπου κανένας λαός ποτέ δεν μας έφτασε. Σκεφτόμαστε τον εξωτερικό κόσμο με τον τρόπο των Άγγλων, τον δικό μας εσωτερικό κόσμο με τον τρόπο τον δικό μας τον Ινδικό. Στη συνέχεια οι ιστορικοί ανακάλυψαν ότι είχαμε ένα ένδοξο παρελθόν που οι Άγγλοι το είχαν αποσιωπήσει. Αποκτήσαμε περηφάνια γι' αυτό. Οι Ινδοί δεν υπολείπονται έναντι των άλλων. Γιατί να μην ζητήσουν την ελευθερία τους"

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

«Μα καλά, είστε με τους Αγιατολάδες;»

Του Θέμη Τζήμα

Η απάντηση είναι απλή: ναι, είμαστε με τους “Αγιατολάδες” –δηλαδή με το Ιράν– και υπήρξαμε και με όλους τους υπολοίπους.

Το πρόβλημα δεν είναι με τη δική μας απάντηση, αλλά με την ερώτηση. Η όποια ερώτηση σχετικά με το με ποιον είναι ο καθένας, εκτός ιστορικού πλαισίου είναι αφελής αν δεν είναι δόλια.

Αντιθέτως, κάθε συνειδητός πολίτης και πολιτική δύναμη, που επιδιώκει να αναγιγνώσκει την πραγματικότητα διαυγώς, ιδίως δε κάθε σοσιαλιστής, κομμουνιστής, δημοκράτης και εν τέλει ανθρωπιστής οφείλει να τοποθετείται πάνω στην πρωτεύουσα αντίθεση, χωρίς να παραγνωρίζει και τις δευτερεύουσες βεβαίως.

Με άλλα λόγια είναι άλλη η απάντηση και εν τέλει άλλο το νόημα του ερωτήματος “είστε με τους αγιατολάδες”- εν προκειμένω- αν απέναντί τους βρίσκεται μια σοσιαλιστική ή μια έστω πατριωτική, δημοκρατική αντιπολίτευση και τελείως διαφορετικό, τόσο το ερώτημα, όσο και η απάντηση όταν απέναντί τους βρίσκονται οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, οι τζιχαντιστές ή δυνάμεις που υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας κινούνται υπό την καθοδήγηση των προαναφερθεισών, εξωτερικών δυνάμεων.

Και είναι άλλη η απάντηση διότι όσο και αν ενοχλεί, το ζήτημα του ιμπεριαλισμού παραμένει το κεντρικότερο, το κατεξοχήν ζήτημα των διεθνών σχέσεων αλλά και των εσωτερικών εξελίξεων στην πλειοψηφία των κρατών και των κοινωνιών, επειδή βιώνουν σχέσεις εξάρτησης.

Αυτά τα, αρκετά γνωστά κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν η από- αποικιοποίηση συγκλόνιζε τον κόσμο, φέρνοντας στο προσκήνιο λαούς περιθωριοποιημένους και δίνοντας στον πατριωτισμό το προοδευτικό του πρόσημο, έγινε μεγάλη και εν πολλοίς πετυχημένη προσπάθεια να λησμονηθούν κατά τη σύντομη “pax americana” του ’90.

Το ιμπεριαλιστικό «βάθος» της Τουρκίας

Του Δημήτρη Μάρτου*

«Η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς».

Αχμέτ Νταβούτογλου

Δεν πρόκειται για δόγμα ασφάλειας της Τουρκίας αλλά για απροκάλυπτη διακήρυξη επέκτασης και ιμπεριαλισμού. Ένας λογικός κόσμος θα καθιστούσε τέτοιες απόψεις ανάγνωσμα μόνο για ψυχοπαθείς.

Το θεωρητικό πλαίσιο που συγκροτεί την περιφερειακή και πλανητική στρατηγική της Τουρκίας, τη λεγόμενη και «Υψηλή Στρατηγική» της, είναι το βιβλίο (2001) του Αχμέτ Νταβούτογλου, π. Υπ. Εσωτερικών και πρωθυπουργού της Τουρκίας: «Στρατηγικό βάθος-Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας». Πρόκειται κάτι σαν τη βίβλο του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού, που καλλιεργείται στην κοινωνία, στα πανεπιστήμια, στα πολιτικά σώματα και στους διπλωμάτες. Προκρίνει μια στρατηγική (πολιτισμική, πολιτική, οικονομική) που θα καταστήσουν την Τουρκία ηγεμονική –κυριαρχική όχι μόνον στους κόσμους του Ισλάμ αλλά και σ’ έναν κόσμο ολιγοεθνικό, όπου η ίδια θα αποτελεί μέλος του κλαμπ των ισχυρών εθνών κρατών, που θα απορροφήσουν τα αδύναμα και μικρά έθνη-πολιτισμούς του κόσμου. Συστηματοποιεί το ιμπεριαλιστικό πνεύμα που αποπνέει από το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος της τουρκικής κοινωνίας (οθωμανική αυτοκρατορία και Ισλάμ) και το συναρθρώνει με την εμπειρία του κεμαλικού έθνους-Κράτους, του οποίου η πνευματικότητα εισήχθει από τη Δύση, με τις ιμπεριαλιστικές της επιτηδεύσεις (έλεγχοι-κατακτήσεις-εξοντώσεις). Στα πλαίσια των «στρατηγικών υπολογισμών» μπορεί να ερμηνευτεί και η εξοπλιστική-μιλιταριστική μανία η οποία έχει καταλάβει τα τελευταία χρόνια τις τουρκικές πολιτικοστρατιωτικές ελίτ.

Ιστορικά, αυτό που καθόρισε τον τουρκικό ιμπεριαλισμό ήταν όχι μόνον οι ιστορικές καταβολές και η γεωπολιτική θέση αλλά και η συνάρθρωση του με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο κεμαλικός εκδυτικισμός αντλούσε πάντοτε τις εμπνεύσεις του από το Δίκαιο του Ισχυρότερου και όχι το Διεθνές Δίκαιο: «Η ζωή σημαίνει πόλεμο και σύγκρουση. Η νίκη στη ζωή ταυτίζεται με την απόλυτη επικράτηση στον πόλεμο» έλεγε ο ‘’πατέρας’’ του τουρκικού κράτους (Κεμάλ: Ομιλίες, Νέα Σύνορα, 1995, σ.134). 

Οι ιμπεριαλισμοί, πιστεύουν ότι ο φορέας της Ορθοφροσύνης και του Δικαίου είναι η Ισχύς των Κρατών και όχι το Δίκαιο των Λαών. Ο Κεμάλ είχε σαν πρότυπα τα ισχυρά κράτη της Δύσης, ιδιαίτερα την Ιταλία και την Γερμανία. Θεωρούσε ολοκληρωμένο και σωστό ένα εθνικό κράτος όταν ήταν και ιμπεριαλιστικό. «Η Ιταλία είναι μια σωστή ιμπεριαλιστική χώρα» (Κεμάλ: Ομιλίες, σ. 65) σημείωνε ένας αξιωματούχος του σ’ ένα γράμμα προς τον ίδιο. Ο ιμπεριαλισμός θεωρήθηκε ως η ουσία του εθνικού κράτους και του εκσυγχρονισμού.

Το ερώτημα αν αντιμετωπίζουμε μια νέα αυτόνομη τουρκική στρατηγική ή μια ανακατανομή ρόλων από την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη ΗΠΑ-Δύση, δεν έχει και τόσο σημασία, αφού δεν βρίσκονται σε αντίθεση αλλά σε συνάρθρωση. Γιατί η προώθηση αυτόνομης τουρκικής στρατηγικής είναι όχι μόνον προϊόν της ιστορίας και συνείδηση της κάθε τουρκικής κυβέρνησης, αλλά μπορεί να αναδειχθεί μόνον στα πλαίσια ανακατανομής ρόλων από τη Δύση-ΗΠΑ.

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Μάρτου

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Του Δημήτρη Μάρτου

Με τον τίτλο αυτόν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Γόρδιος (Βιβλιοπωλείο Το Παραγώνι - Κωλέττη 2, Αθήνα, Τηλ.: 2103803334 ), το νέο βιβλίο το Δημήτρη Μάρτου, στο οποίο επιχειρεί να τεκμηριώσει, με ιστορικούς όρους, ότι το Δυτικό ‘’θαύμα’’ είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. 

Ότι την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια μορφή οικονομίας που εγκλώβισε τον κόσμο στην κυριαρχία της.

Οι έννοιες της δυτικής πολιτικής οικονομίας, με τις οποίες συνήθως κατανοούμε την άνοδο της δυτικής Ευρώπης, υποτιμάνε το γεγονός ότι αυτή έχει τις βάσεις της στη ληστεία και τη βία. Ότι ο κόσμος ήταν το θύμα πρωταρχικών κρατών-ληστών, που ονόμασαν μετά τις ληστείες τους «ελεύθερη οικονομία», «εκπολιτισμό», «βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση», κλπ.

Επιπλέον, ότι η πλειονότητα αυτών που ασχολήθηκαν συστηματικά με τον ιμπεριαλισμό περιόρισαν τις οπτικές τους στις αναπαραγωγικές του διαστάσεις και ελάχιστα έως καθόλου στην παραγωγή του, όπως, πχ, συμβαίνει με την επικρατέστερη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, αυτή που πρότεινε ο Λένιν στο σύγγραμμά του «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου αναλύεται ως φαινόμενο του τέλους του 19ου αιώνα, απόρροια της ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Περιοδεύοντας κανείς στις ιστορίες του κόσμου θα διακρίνει ότι οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να κατασκευάζουν, ήδη από το 11ο αιώνα, την ιστορία του κόσμου με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί ότι από αυτούς περνούσανε οι δρόμοι που οδηγούσανε στο Θεό, στη λύτρωση. Οι δρόμοι προς τους «Αγίους Τόπους» και τις «Ινδίες» ήταν οι δρόμοι που οι Χριστιανοί έπρεπε να διανύσουν για να βρεθούν στο «βασίλειο του Ουρανού». Από τότε έβλεπαν τις χώρες των άλλων σαν σκηνικό δράσης των δικών τους ανθρώπων και, σχεδόν παντού, προσπάθησαν να επιβάλλουν μια τάξη στο «χάος» της νέας αποικίας, μέσα από μια «υπαλληλοκρατία», την οποία έφεραν αρχικά από τα μέρη τους, επιβάλλοντας κανόνες, προτεραιότητες, λέσχες και οργανισμούς, στρατιωτικές, διοικητικές και οικιστικές ιεραρχίες και πάνω απ’ όλα αυτά να δηλώνουν τη μητροπολιτική ισχύ.

Θα διακρίνει ακόμη και τους φυσικούς αντιπάλους του ιμπεριαλισμού, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία αν και καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες στους λαούς, δεν οδήγησαν στο ποθητό αποτέλεσμα. Και ότι σε αυτό συνετέλεσε και η αντεπανάσταση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία ήταν αδίστακτη, αιματηρή και βρώμικη. Πάνω σ’ αυτό, εξετάζοντας κανείς τη ρητορική-προπαγάνδα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τις δεκαετίες του 1960 και 1970, θα διαπιστώσει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον κόσμο, από τη νοτιοανατολική Ασία μέχρι τη Νότια Αμερική, που χρηματοδότησαν τα δικτατορικά καθεστώτα, ήταν αυτοί που επαίρονταν για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Και ότι, παρόλα αυτά, πολλά μετεπαναστατικά κράτη θα αποσπαστούν από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, αποδεικνύοντας ότι η ‘’ευημερία’’ τους δεν τον είχε ανάγκη.

FRANÇAFRIQUE: Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας προέρχονται από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής: Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Γουινέα, Μαυριτανία, Νιγηρία, Σενεγάλη, Γκάμπια, Τσαντ, Γκαμπόν, Κονγκό, Καμερούν, Τόγκο, Μπουρκίνα Φάσο, Μαδαγασκάρη, Ερυθραία, Μαυρίκιος, Τζιμπουτί, Κομόρες. Κυρίως όμως και λόγω εγγύτητας, οι μουσουλμάνοι Γάλλοι πολίτες προέρχονται από την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Υπό αυτό το πρίσμα, η αποικιοκρατία εισέρχεται στο προσκήνιο αντικαθιστώντας τη θρησκεία. Η γαλλική αποικιοκρατία (όπως και η εν γένει αποικιοκρατία) δεν ήταν πεφωτισμένη. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν είναι καταδυνάστευση, και εκμετάλλευση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η περίπτωση της Αλγερίας, μια χώρα η οποία επαναστάτησε και κέρδισε την ελευθερία της το 1962, μετά από 130 χρόνια κατοχής. Η ήττα της Γαλλίας στον Αλγερινό πόλεμο γέμισε με μίσος τους Γάλλους για την Αλγερία και δημιούργησε τις συνθήκες για τη μετέπειτα γκετοποίηση των Αλγεριανών και Μαροκινών μεταναστών στα προάστια του Παρισιού.Το ίδιο κλίμα καχυποψίας και προκατάληψης επικράτησε εναντίον όλων των μεταναστών της Β. Αφρικής. Αυτή την η αλήθεια η Γαλλία δεν την έχει ακόμα αντιμετωπίσει. Η αποικιοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα είναι κυρίως προϊόν του 19ου αιώνα. Πρόκειται για την τελευταία φάση της ευρωπαϊκής επέκτασης που ξεκίνησε την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων του 15ουκαι 16ου αιώνα και συνέχισε τον 17ο και 18ο αιώνα. Σχεδόν όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη συμμετέχουν σε αυτή τη νέα φάση της αποικιοκρατίας. Η Αγγλία έχει ήδη τη μεγαλύτερη εμπειρία με κτήσεις σε όλο τον κόσμο και θα κρατήσει και τώρα την πρώτη θέση. Η Γαλλία από το 1830 και την κατάκτηση της Αλγερίας χτίζει τη νέα γαλλική αυτοκρατορία. Η Ισπανία και η Πορτογαλία χάνουν τις κτήσεις τους στη Λατινική Αμερική και προσπαθούν να υπερασπιστούν όποια εδάφη μπορούν να ελέγξουν στην Αφρική. Η Ολλανδία κρατάει τις κτήσεις στην Ινδονησία και νέα έθνη-κράτη, όπως το Βέλγιο, η Γερμανία και η Ιταλία συμμετέχουν στην αποικιακή κούρσα. Κατά τη διάρκεια της επέκτασης τα ευρωπαϊκά έθνη θα εξάγουν στις άλλες ηπείρους τους έντονους ανταγωνισμούς τους που θα οδηγήσουν στον πρώτο παγκόσμιο το 1914.​ Ο έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη για την αποικιακή κατάκτηση εδαφών στην Ασία και την Αφρική θα ξεκινήσει γύρω στο 1870 - 1880. Υπάρχουν δύο σημαντικές εκστρατείες στις οποίες πρωταγωνιστεί η Γαλλία : αυτή της Αιγύπτου από το Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1798 και της Αλγερίας το 1830. Το μοίρασμα της Αφρικής και της Ασίας είναι και συνέπεια του ανταγωνισμού μεταξύ ευρωπαϊκών εθνικισμών. Η αποικιακή κατάκτηση παρουσιάζεται από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ ως το μέσο για να προσλάβουν αξία τα ευρωπαϊκά έθνη. Πολύ καθαρό στην περίπτωση της Γαλλίας: Ταπεινωμένη από την ήττα στο γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 αναζητεί την αποικιακή κατάκτηση που θα ξανακάνει το έθνος περήφανο. Οι νίκες στην Αφρική απέναντι στους άοπλους κατοίκους λειτουργούν ως παυσίπονο για τις ήττες του γαλλικού στρατού από την Πρωσία. Η κατάκτηση από ένα ευρωπαϊκό κράτος ανοίγει την όρεξη σε άλλα και κανένα κράτος δεν θέλει να μείνει εκτός μοιρασιάς. Έτσι η δημιουργία μιας αυτοκρατορίας με κτήσεις σε όλο τον κόσμο παρουσιάζεται ως ζωτικής σημασίας. Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν την Αίγυπτο το 1801 μετά την ήττα τους από τη συμμαχία των Άγγλων με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Αφού λοιπόν στράφηκαν προς την Αλγερία επανέρχονται στην Αίγυπτο όπου κατασκευάζουν τη διώρυγα του Σουέζ από το 1850 έως το 1869.  Τότε, όμως, ξανά οι Άγγλοι θα επέμβουν και θα καταφέρουν να ελέγξουν στρατιωτικά τη Διώρυγα και ολόκληρη την Αίγυπτο από το 1882 και έπειτα προκειμένου για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη επικοινωνία με τις βρετανικές κτήσεις στην Ινδία. Η Γαλλία, ταπεινωμένη από αυτή τη νέα ήττα θα αναζητήσει κτήσεις στη Μαδαγασκάρη και στη Δυτική Αφρική, περιοχές με μειωμένο για τους Άγγλους ενδιαφέρον. Οι υπόλοιπες χώρες βλέποντας τις κατακτήσεις της Γαλλίας ακολουθούν και κατακτούν η καθεμία ό,τι μπορεί. Οι Άγγλοι, οι Βέλγοι στο Κογκό, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί.

Για μια νέα αποικιοκρατία. ΤΙΝΑ και ιστορικός αναθεωρητισμός

Κλεονίκη Αλεξοπούλου

Ιανουάριος 27, 2018

Εκτύπωση άρθρου

Το Σεπτέμβριο του 2017 ο Μπρους Γκίλλεϊ (Bruce Gilley), καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ, με διδακτορικό και μεταπτυχιακό στα Πανεπιστήμια του Πρίνστον και της Οξφόρδης αντίστοιχα, δημοσιεύει το άρθρο «Για την υπεράσπιση της αποικιοκρατίας» (Case for colonialism) στο γνωστό επιστημονικό περιοδικό Third World Quarterly.[1] Ερευνητικές ομάδες κοινωνικών επιστημόνων από διάφορα μέρη του κόσμου συλλέγουν υπογραφές και γράφουν κείμενα όπου ζητούν να αποσυρθεί το άρθρο του -ύμνος υπέρ της αποικιοκρατίας. Τελικά παραπάνω απ᾽ τα μισά μέλη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού παραιτούνται, εφόσον αποδεικνύεται ότι το άρθρο είχε εγκριθεί χωρίς να έχει προηγουμένως περάσει από όλα τα προβλεπόμενα στάδια αξιολόγησης. Παρόλ᾽ αυτά εκπρόσωποι του Πανεπιστημίου, στο οποίο εργάζεται, τον υπερασπίζονται στη βάση της ελευθερίας του λόγου που πρέπει να διέπει την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Στο πνεύμα των καιρών

Ο Γκίλλεϊ είναι σίγουρα μια ακραία περίπτωση, όμως δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Λόγω της πρωτοφανούς προκλητικότητας του άρθρου του όχι μόνο ως προς την ουσία των ιστορικών επιχειρημάτων και πολιτικών προτάσεων αλλά και ως προς τις διατυπώσεις που περιέχει, μπορεί να φαίνεται μια εξαίρεση σε μια τυχαία στιγμή. Όμως δεν είναι ούτε εξαίρεση, ούτε τυχαία. Πατάει γερά στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη σκέψη και πρακτική με πρόταγμα το ΤΙΝΑ,[2] για να πει χωρίς περιστροφές και προσχήματα αυτό που οι άλλοι είτε δεν τολμούν είτε θεωρούν περιττό. Γι’ αυτόν και για τους ομοϊδεάτες του, ακαδημαϊκούς και policy makers, είναι η κατάλληλη στιγμή, το ιστορικό momentum για την εκ των υστέρων δικαίωση και ενδεχομένως ακόμα και παλινόρθωση της αποικιοκρατίας.

Πίσω απ’ τα λεγόμενα του Γκίλλεϊ διαβάζουμε την ανοχή της Αμερικής του Τραμπ απέναντι στην κανονικοποίηση της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Διαβάζουμε τις πρόσφατες αντιφατικές δηλώσεις του Μακρόν ότι «η αποικιοκρατία στην Αλγερία ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» (προεκλογικά) αλλά ταυτόχρονα «η Αφρική έχει πολιτισμικά προβλήματα» (μετεκλογικά), ακολουθώντας τον προκάτοχό του Σαρκοζί, ο οποίος το 2007 είχε δηλώσει ότι «η τραγωδία στην Αφρική είναι ότι δεν έχει ολοκληρωτικά εισαχθεί στην ιστορία», αναφερόμενος στον ελλιπή εκσυγχρονισμό της. Εδώ η ιστορία ταυτίζεται με την πρόοδο από μια αποκλειστικά ευρωκεντρική σκοπιά. Διαβάζουμε ακόμα την ανησυχία των ηγεσιών της Δύσης απέναντι στην όχι πλέον ανερχόμενη αλλά καθιερωμένη δύναμη της Κίνας, που επενδύει εκτεταμένα σε υποδομές και εκμετάλλευση γης στην Αφρική αλλά και στην ίδια την Ευρώπη.

Για τις λέξεις και τα πράγματα

Ανοικτή επιστολή του Γιώργου Γκόντζου, προς την Πια Κλεμπ - Έχετε δίκιο: «Έχει έρθει ο καιρός να στιγματίσουμε τις υποκριτικές βραβεύσεις …»

του Γιώργου Γκόντζου 

δημοσιογράφου στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων

Ανοικτή επιστολή του Γιώργου Γκόντζου, προς την Πια Κλεμπ - Έχετε δίκιο: «Έχει έρθει ο καιρός να στιγματίσουμε τις υποκριτικές βραβεύσεις …»

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την απάντησή σας προς την δήμαρχο του Παρισιού που περιέχει και τους λόγους της άρνησής σας να δεχτείτε το μετάλλιο της Πόλης του Παρισιού για την αλληλέγγυα δράση σας στη Μεσόγειο, «γιατί τα πληρώματά μας εργάζονται καθημερινά για να σώζουν πρόσφυγες μέσα σε αντίξοες συνθήκες», όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε… 

Επειδή θεωρώ πως η συγκεκριμένη άρνηση, αλλά και καίριες επισημάνσεις σας,  αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, πως έχετε το θάρρος να απαντάτε ευθέως σε κάθε εξουσία,, πολιτική, αυτοδιοικητική, οικονομική, κρατική, σας παραθέτω μερικά στοιχεία και μερικές σκέψεις τις οποίες μπορείτε, είτε να επισυνάψετε στην απάντησή σας, επιπλέον, ή να τα χρησιμοποιήσετε σε άλλη, ανάλογη περίπτωση.

Αρχικά, επειδή οι δυστυχισμένες υπάρξεις που διασώζετε, προέρχονται από χώρες, όπως η Λιβύη, σας γνωστοποιώ μια "ζοφερή προφητεία" του Μουαμάρ Καντάφι: 

"Ακούστε τώρα, εσείς, Νατοϊκοί. Βομβαρδίζετε ένα τείχος, το οποίο έφραζε τον δρόμο στην αφρικανική μετανάστευση προς την Ευρώπη, αλλά και τους τρομοκράτες της Αλ -Κάιντα.  Αυτό το τείχος ήταν η Λιβύη.  Τώρα το γκρεμίζετε. Είστε ηλίθιοι, και θα καείτε στην κόλαση των χιλιάδων μεταναστών από την Αφρική" 

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση… Μια και η απάντησή σας απευθύνεται στην Γαλλίδα δήμαρχο, διατυπώνω την εξής «απορία»: Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες, μιλούν Γαλλικά; Πως «έτυχε» και γνωρίζουν αυτή την γλώσσα; Από μια ενδόμυχη τάση "κοσμοπολιτισμού";

Στην χώρα μας, την Ελλάδα, υπάρχει μια λέξη: Αποικιοκρατία. Μια διαχρονική πρακτική κυρίαρχων κρατών, από την Ευρώπη κυρίως, σε βάρος λαών, μεταξύ άλλων και της Αφρικής, από όπου προέρχονται οι δυστυχισμένες υπάρξεις που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, τον τόπο τους… Με στόχους, οικονομικά οφέλη και εξασφάλιση πρώτων υλών, την απόκτηση πλεονεκτικής θέσης σε ένα παγκόσμιο ανταγωνισμό αποικιοκρατών, την κατάληψη εδαφών για εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των αποικιών, και με «εργαλεία» είτε τις δολοφονίες χιλιάδων ιθαγενών, είτε τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, και με άλλες απεχθείς μεθόδους και με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, την οικονομική και πολιτική εξάρτηση της αποικίας και την πληθυσμιακή ανισότητα και αλλοίωσή της.

Επίσης, μια και έχετε Γερμανική καταγωγή, σας γνωστοποιώ μερικές πρώην αποικίες της γενέτειράς σας…. Γερμανική Ανατολική Αφρική, Τανγκανίκα, Ρουάντα-Ουρούντι, Βίτουλαντ, Τρίγωνο Κιόνγκα, Γερμανική Δυτική Αφρική, Καμερούν, Τόγκολαντ κ.ο.κ (Οι περισσότερες έχουν πλέον άλλες ονομασίες, μετά την ανεξαρτησία τους, ενώ «άλλαξαν», μερικές φορές οι αποικιοκράτες «ιδιοκτήτες» τους, αναλόγως των ανταγωνισμών τους).