6 Αυγούστου: γιορτή της Μεταμόρφωσης

6 Αυγούστου: γιορτή της Μεταμόρφωσης,

ξεμπρόστιασμα δύο εξίσου ζοφερών πειρασμών των πιστών:   

1) του πειρασμού να αποσυρθούν από τη λάσπη της ιστορίας, να δραπετεύσουν από τα ζόρικα της κοινωνίας, και να «αναπαυτούν» σε κάποια υπέροχη θεοτική εμπειρία, σαν μια πνευματική ελίτ.                                                                                            2) του πειρασμού, οι πιστοί να εισέλθουν στην ιστορία και στον δημόσιο βίο ως κατακτητές που θα καθυποτάξουν τον κόσμο. 

Στο περιστατικό της Μεταμόρφωσης, o Χριστός απάντησε στους πειρασμούς αυτούς με τη   σ ι ω π ή   και με τη   π ρ ά ξ η : Προσπέρασε το αίτημα του Πέτρου για εγκατάστασή τους στη θεοτική εμπειρία του βουνού, και κατέβηκε από το βουνό της θεοτικής εμπειρίας για να συνεχίσει την πορεία του με τους ταλαίπωρους της ιστορίας. Αμέσως μετά την κατάβασή του Χριστού από το βουνό, το ευαγγέλιο αφηγείται τη συνάντησή του με δυστυχισμένους που ζητούσαν θεραπεία. Η πορεία του Χριστού δεν είναι η περαντζάδα ενός celebrity.  

† 16 Ιουλίου 2001 κοιμήθηκε π. Δημήτριος Χολέβας ή ο Παπαφλέσσας της Εθνικής Αντίστασης

† 16 Ιουλίου 2001 κοιμήθηκε π. Δημήτριος Χολέβας ή ο Παπαφλέσσας της Εθνικής Αντίστασης, ο οποίος τιμήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία με τον Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου Παύλου ✟ για τον αγώνα του στην Πατρίδα. » 

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ...: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ο παπα-Χολέβας » 

Αδικία, μα τον Θεό και τον Αλλάχ

Όταν η ανάγκη για ΑΓΑΠΗ, η πατρική έγνοια ενός ιερέα, η διαμαρτυρία ενός γνωστού πανεπιστημιακού, δεν μπορούν να νικήσουν τη σκατοψυχιά των Άιχμαν και τη γραφειοκρατία του κράτους ΧΑΘΗΚΕ κάθε ΕΛΠΙΔΑ για ΑΝΘΡΩΠΙΑ...

Arshad Muhamad | O π. Εμμανουήλ Καροφυλλάκης

Μάριος Διονέλλης

Η οδύσσεια του Αρσάντ και ο αγώνας του ιερέα Μανώλη Καροφυλλάκη να τον δικαιώσει ⫸ Ενας χριστιανός ιερωμένος από την Κρήτη, που υπηρετεί στο Κερατσίνι, υπερασπίζεται έναν μουσουλμάνο μετανάστη που κρατείται άδικα στην Αμυγδαλέζα

 ● Μεγάλη κινητοποίηση για την απελευθέρωσή του καθώς αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Ζητείται παρέμβαση του υπουργού Νότη Μηταράκη

Aκόμα ένα θύμα της αυθαιρεσίας και της κρατικής καταστολής εναντίον των μεταναστών αποκαλύπτεται από την ιστορία του Αρσαντ αλλά και του ιερέα Μανώλη Καροφυλλάκη από τον Αγιο Νικόλαο Λασιθίου, που επί σχεδόν 50 χρόνια υπηρετεί στο Κερατσίνι.

Εκεί, στο Κερατσίνι, εκτυλίσσεται η ιστορία των δύο ανθρώπων, ο ένας μουσουλμάνος πένης και ο άλλος χριστιανός ιερωμένος, που συναντήθηκαν πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Αρσαντ βρέθηκε δίπλα του, ζητώντας βοήθεια από τις δομές που έχει οργανώσει ο παπα-Μανώλης για να στηρίζει όποιον έχει ανάγκη. Και εκείνος όμως πρόσφερε εθελοντικά τη δική του εργασία σε οποιαδήποτε ανάγκη είχε η εκκλησία, ενώ έγινε κομμάτι της ενορίας, η οποία, παρότι ήταν ξένος και αλλόθρησκος, εντούτοις τον συμπεριέλαβε στους κόλπους της.

Ο Αρσαντ (Arshad Muhamad, 43 ετών) είναι ένας από τους εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Εκεί πρωτοβρήκε δουλειά όταν ήρθε στην Ελλάδα. Το 2014 ένας από τους κτηματίες τού υποσχέθηκε μισθό 5.000 ευρώ τον χρόνο για δουλειά κάθε μέρα χωρίς αργίες και Σαββατοκύριακα. Και όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής αρνήθηκε να τον πληρώσει. Ο Αρσαντ έβαλε δικηγόρο για να διεκδικήσει τα λεφτά του, όμως βρέθηκε κατηγορούμενος ψευδώς από τον εργοδότη του ότι έβαλε φωτιά στο κτήμα. Η δίκη του ήταν μια παρωδία, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, ενώ οι κατηγορίες στοιχειοθετήθηκαν μόνο από τις «εκτιμήσεις» και τις «υποψίες» του πρώην εργοδότη του. Τελικά καταδικάστηκε κατά πλειοψηφία και έμεινε ενάμιση χρόνο στη φυλακή, απ’ όπου βγήκε το 2017.

Εκοιμήθη ο Νιγηρίας Αλέξανδρος † 30.6.2023

Ημέρα των Αποστόλων, εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος, μετά από δύσκολη μάχη κατά του καρκίνου.

 Να πάρει η ευχή, φεύγεις όμως μια μέρα αποστολική, όπως σου πρέπει.

 Την ευχή σου να έχουμε και μεις και πιο πολύ ο αφρικανικός λαός σου, αφού Αφρικανός επέλεξες να γίνεις και συ. Κι

"Είμαι βέβαιος ότι τελικά ανήκω σε μια άλλη Εκκλησία, όχι αυτή που φαίνεται, αλλά σε μια άλλη Εκκλησία υπόγεια, underground. Στην εκκλησία αυτή, που είναι θαμμένη κάτω από την υπάρχουσα , βλέπω με χαρά και ανακούφιση ότι δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί, κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, που όχι μόνο επιδιώκουμε να γίνουμε ενήλικες, αλλά και που απαιτούμε να αντιμετωπιστούμε από τη θεσμική Εκκλησία ως ενήλικες και όχι πλέον ως παιδιά!

Η Εκκλησία αυτή δεν φοβάται να συμπορεύεται με την κοινωνία προς τους Εμμαούς της κάθε ιστορικής στιγμής. Η συμπόρευση αυτή με το Χριστό και τους ανθρώπους, μας μαθαίνει πως ο ξένος γίνεται φίλος, ο καλεσμένος γίνεται οικοδεσπότης, ο ακροατής γίνεται κήρυκας.

Η Εκκλησία αυτή δεν φοβάται να ανοίξει την αγκαλιά της στην πλατιά συνάφεια, στον κόσμο, για να μπορέσει να διακρίνει πως ο Χριστός είναι ήδη παρών και που το Πνεύμα του Θεού εργάζεται. Μπορεί και τολμά να απαντήσει στα ερωτήματα που ο κόσμος σήμερα θέτει, κάποτε δύσκολα ερωτήματα, όπως η ισότητα της γυναίκας, η θέση της στην Εκκλησία, η σεξουαλικότητα και προσανατολισμοί της, ο διάλογος με το περιθώριο, μια και εκεί δεν ευρίσκονται πλέον ανώνυμοι άνθρωποι, αλλά φίλοι, οικείοι, μέντορες, ηγέτες. Αλλά και σε ερωτήματα για την επιστήμη, την οικολογία, τη δικαιοσύνη, την οικονομία, τη νεο-αποικιοκρατία, τον διάλογο και την συνύπαρξη πολιτισμών και θρησκειών και τόσα άλλα". 

( Νιγηρίας Αλέξανδρος † 30.6.2023)

Κωστής Μοσκώφ: Ο παραδομένος λόγος, ο λόγος της Ορθοδοξίας

Στο φύλλο του «Βήματος» που είχε κυκλοφορήσει την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 1983 περιλαμβανόταν ένα δισέλιδο άρθρο που έφερε τον τίτλο «Τα κατά Μοσκώφ και Ζουράρι πάθη». Οι θεσσαλονικείς διανοούμενοι Κωστής Μοσκώφ και Κώστας Ζουράρις, στενοί φίλοι από τα νεανικά τους χρόνια, σχεδόν συνομήλικοι και κατ’ αρχήν ομοϊδεάτες, είχαν παραχωρήσει ξεχωριστές συνεντεύξεις στην επίσης θεσσαλονικιά δημοσιογράφο και συγγραφέα Λένα Δουκίδου (1934-2020).

Αφορμή για το δημοσίευμα αυτό, σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο της εφημερίδας, ήταν το «πείραμα» Μοσκώφ – Ζουράρι για την προσέγγιση ελληνικού κομμουνισμού και ελληνικής ορθοδοξίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Οι δυο τους –συμπλήρωνε «Το Βήμα»–, χωρίς να απαρνούνται ο πρώτος τη μαρξιστική και ο δεύτερος την κομμουνιστική του ταυτότητα, ευαγγελίζονταν, μέσα στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς, το διάλογο και τη σύζευξη με ένα χώρο που κύριο χαρακτηριστικό του κατά τη μεταπολεμική περίοδο ήταν η σφόδρα αντικομμουνιστική και αντιμαρξιστική τάση.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 9.10.1983, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Στις γραμμές που ακολουθούν θα διαβάσετε τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη Δουκίδου ο Κωστής Μοσκώφ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή ακριβώς πριν από 25 χρόνια, στις 27 Ιουνίου 1998, σε ηλικία 59 μόλις ετών:

Είσαι πιστός;

Όχι, δεν είμαι πιστός. Μα το «πιστός ή όχι» είναι ερώτημα Δυτικό. Δηλαδή, η ερώτηση πηγάζει από τον τρόπο που είναι διαρθρωμένη η ιδεολογία στη Δύση, όχι σε μας. Σε μας η Ορθοδοξία δεν είναι σύστημα όπως η Καθολική Εκκλησία. Η Ορθοδοξία είναι βίωμα. Το βίωμα της ζωής.

Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι πιο έντονα για την ιδεολογία της Ορθοδοξίας;

Το 1975. Τότε άρχισα να γράφω και τα «Δοκίμιά» μου πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογία μας.

Είπες ότι δεν είσαι πιστός. Ποια είναι ακριβώς η σχέση σου με το αντικείμενο;

Σχέση ερευνητική. Είναι μια διερεύνηση καθαρά μαρξιστική – λενινιστική. Αν έχει επιβραδυνθεί το προοδευτικό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία 40-50 χρόνια, είναι γιατί δεν υπήρχε γνώση των ιδιομορφιών της ιστορίας μας, μελέτη τού πώς κινείται η ύλη στην Ελλάδα τα τελευταία 2.000-3.000 χρόνια. Υπάρχει γι’ αυτό μια πολύ μεγάλη ιδεολογική αδυναμία. Αυτή είναι λοιπόν η προσπάθειά μου τα τελευταία 8 χρόνια. Η διερεύνηση του παραδομένου λόγου τού πριν σώματός μας.

ΔΥΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙΩΝ ΑΧΥΡΑ, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! ΣΑΝΟ, ΠΟΤέ!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Αναπλ. Καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας

Αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη»

Ετούτες οι εκλογές (του 2023) έχουν σημαδευτεί από την θορυβώδη είσοδο της επίκλησης της χριστιανικής πίστης στο πολιτικό προσκήνιο. Μέσα στην πανευρωπαϊκή και παγκόσμια ενίσχυση φαιών και μαύρων κινημάτων, δεν αποτελεί διόλου έκπληξη το ότι η είσοδος αυτή δεν αφορά παρουσίες Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Αφορά κόμματα διαποτισμένα από θρησκευτικό φονταμενταλισμό, του οποίου βασικά χαρακτηριστικά είναι τα εξής τρία: 1) Επιθετικός σταυροφορικός λόγος που ισχυρίζεται πως είναι μαρτυρία, 2) Δίψα για θεοκρατία, δηλαδή για νομική επιβολή των αξιωμάτων της εκκλησιαστικής κοινότητας εφ’ όλης της κοινωνίας, και 3) Αποθέωση της αυτοχθονίας, δηλαδή ανάδειξη της βιολογικο-εθνικής προέλευσης σε αποφασιστικό κριτήριο προσδιορισμού των ανθρώπων και της στάσης απέναντί τους. Και τα τρία χαρακτηριστικά κρώζουν υπέρ της Ορθοδοξίας, μα αποτελούν ριζικά αντιχριστιανικές πεποιθήσεις.

Το παρόν σημείωμα, ίσα που προκάμω να το γράψω, μέσα σε στιγμές πολύ δύσκολες για μένα. Το γράφω ως προσημείωση αναλυτικότερου κειμένου, που ίσως να καταφέρω να φτιάξω αργότερα. Μου είναι αδύνατο να αναλύσω εδώ αυτά τα τρία χαρακτηριστικά. Έχω γράψει κατ’ επανάληψη εδώ και χρόνια, και (συγχωρέστε με, αλλά) σε τυχόν ενδιαφερόμενους ευχαρίστως να θέσω υπόψη τους δημοσιευμένα κείμενά μου.

Μολονότι λοιπόν είναι επείγουσα και ζωτική ανάγκη η διαύγεια και η ετοιμότητα να μοιράζει κανείς δυο γαϊδουριών άχυρα, δεσπόζει η θολούρα και κάνει περίπατο η φαλκίδευση. Όχι μόνο από σαμάνους του εκκλησιαστικού χώρου, αλλά και από αριστερούς που απλώς ταυτίζουν το θρησκευτικό φαινόμενο με τις φονταμενταλιστικές διαστροφές του. Αμφότεροι βολεύονται προσφέροντας σανό για γίδια: στα πνευματικοπαίδια τους οι πρώτοι, στον αυτιστικό κύκλο τους οι δεύτεροι. Αμφότεροι, ανίκανοι και απρόθυμοι να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.
Κατά τη γνώμη μου το σκηνικό αυτών των εκλογών έχει βαθιές ρίζες, οι οποίες πρέπει να μελετηθούν από κάθε σοβαρό άνθρωπο (είτε πιστό είτε άπιστο είτε αγνωστικιστή). Παραθέτω στη συνέχεια επισημάνσεις που είχα κάνει πριν από 19 χρόνια (κείμενο που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χριστιανική», 19-2-2004, και αναδημοσιεύτηκε επεξεργασμένο στο βιβλίο μου «Η Ρήξη με το Μηδέν. Σφηνάκια Πολιτικής Θεολογίας», εκδ. Αρμός, 2015). Οι επισημάνσεις είχαν αφορμή το πολιτικό κίνημα της «Χριστιανικής Δημοκρατίας», το οποίο είχε ιδρύσει ο μακαρίτης Νίκος Ψαρουδάκης (και ο οποίος είχε γίνει γνωστός για την αντιδικτατορική δράση του). Φρονώ ότι οι επισημάνσεις ισχύουν σήμερα και μάλιστα νιώθω ότι αυτά που προ ετών φαίνονταν σπερματικά, βρίσκονται πλέον σε πλήρη ανάπτυξη (μολονότι ο αναγνώστης θα το καταλάβει, διευκρινίζω εκ των προτέρων ότι την «Χ.Δ.» -και ειδικά την χριστιανοσοσιαλιστική συμβολή της- δεν της συναριθμώ στους «θρησκευόμενους» σχηματισμούς των τρεχουσών εκλογών, αλλά την αντιδιαστέλλω από αυτούς). Ακολουθούν οι εν λόγω επισημάνσεις μου:

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ «ΑΠΟΥΣΙΑ Ή ΠΑΡΟΥΣΙΑ;»,

ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ «ΤΙ ΕΙΔΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ;»

«Μιλώντας κάπως σχηματικά, θεωρώ βασικό να αντιδιαστείλουμε το χριστιανοδημοκρατικό αίτημα από το χριστιανοσοσιαλιστικό. Το χριστιανοδημοκρατικό αίτημα νοιάζεται ιδιαιτέρως για τον θεσμικό εξηθικισμό της κοινωνίας, τον κυριαρχικό ρόλο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας στην κοινωνία, την ταύτιση κοινωνίας και εκκλησιαστικής κοινότητας και την οικοδόμηση του κράτους του Θεού. Το χριστιανοσοσιαλιστικό, αντιθέτως, χαρακτηρίζεται από την αμφισβήτηση του όποιου κατεστημένου (κοινωνικού, πολιτικού ή θρησκευτικού), την αναγνώριση ότι κοινωνία και εκκλησιαστική κοινότητα δεν συμπίπτουν, την ταξική ευαισθησία και τη δυσανεξία προς τα θεοκρατικά οράματα. Στην πορεία της “Χριστιανικής Δημοκρατίας” (όπως και άλλων ρευμάτων) μπορούν να εντοπιστούν αμφότερα τα αιτήματα, με ανάλογες επιδράσεις, κάθε φορά, πάνω στην εκκλησιαστική συνείδηση. Κοντολογίς, το πρώτο αίτημα εκτρέφει περισσότερο την ισχύ, ενώ το δεύτερο την ελευθερία (σημειωτέον ότι στη διαμόρφωση του δευτέρου συνέβαλε ιδιαιτέρως η θεωρητική και πρακτική δουλειά της «Χριστιανοσοσιαλιστικής Σπουδαστικής Κίνησης» και των συνεργαζομένων της στα πανεπιστήμια, και της “Ελληνικής Χριστιανοσοσιαλιστικής Οργάνωσης Νέων”, νεολαίας της Χ.Δ., στον ευρύτερο πολιτικό χώρο, κατά τη δεκαετία του 1980).

Στον εκκλησιαστικό χώρο διείσδυση είχε, με διαφόρους τρόπους και σε διαφόρους βαθμούς, το χριστιανοδημοκρατικό αίτημα. Μετά τον εμφύλιο (1949), η πλειονότητα της εκκλησιαστικής ηγεσίας διαπίστωνε ότι η δεξιά την εκπροσωπούσε επαρκώς, αίσθημα που ενισχύθηκε και μετά την πτώση της χούντας (1974), οπότε η εκκλησιαστική ηγεσία είχε βρεθεί σε αμυντική θέση απέναντι στην αριστερίζουσα περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, επικράτησε η θέση υπέρ της μη συμμετοχής των χριστιανών στις πολιτικοκοινωνικές διεργασίες. Αυτός υπήρξε ένας από τους λόγους για τους οποίους κυριάρχησε σιγά σιγά η εικόνα μιας Εκκλησίας που αυτοπεριορίζεται σε μια “πνευματική” σφαίρα και απουσιάζει από την «κοινωνική». Βέβαια, έμμεσα και άρρητα, συμμετοχή χριστιανών υπήρχε, αλλά με την ένταξή τους σε συντηρητικούς κομματικούς σχηματισμούς. Όχι με την ανάπτυξη διακριτής και κριτικής πολιτικοποιημένης χριστιανικής σκέψης.

Ποιος ήταν ο παπά Ανυπόμονος που πέθανε μια μέρα σαν σήμερα- Ο αντάρτης με το ράσο που πολέμησε τους κατακτητές

Το όνομά του ήταν Γερμανός Δημάκης, όμως έμεινε στην Ιστορία ως παπά Ανυπόμονος. Ο παπάς που πολέμησε τους κατακτητές φορώντας το ράσο του, στα χρόνια της Κατοχής, πέθανε μια μέρα σαν σήμερα, 9 Ιουνίου του 2004.

Διαβάζουμε από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων» εκδόσεις Εξάντας:

«Εκείνες τις ημέρες εμφανίζεται στο Γενικό Στρατηγείο και ένας ασυνήθιστος ιερωμένος. Είναι ο αρχιμανδρίτης Γερμανός (κατά κόσμον, Γερμανός Δημάκος), ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος, κοντά στην Υπάτη, και ταυτόχρονα επόπτης της Μονής Δαδίου (Αμφίκλειας) και πρόεδρος της ίδιας Κοινότητας.

»Από την αρχή του ένοπλου αγώνα, η στήριξη που προσφέρει στους αντάρτες της περιοχής του είναι μεγάλη και τελικά δεν περνάει απαρατήρητη από τους κατακτητές. Τον Απρίλιο είναι πια καταζητούμενος και αναγκάζεται να φύγει στο βουνό. Και άλλοι υψηλόβαθμοι του κλήρου προσχώρησαν στην εαμική Αντίσταση με πιο γνωστούς τον μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο. Ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, όμως, προσχώρησε στον μόνιμο ΕΛΑΣ και πιο συγκεκριμένα, κατευθείαν στον Άρη. Είναι το πρόσωπο - το τελευταίο - που έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των στενών συντρόφων του αρχηγού και θα γίνει γνωστός ως «ο παπάς του Άρη».

»Ο αρχηγός ήταν μάλλον διστακτικός με τον αρχιμανδρίτη που θέλει να κρατήσει τουφέκι· του πρότεινε διάφορες θέσεις ανάλογες με το σχήμα του, από που θα συνέχιζε την αντιστασιακή του δραστηριότητα, μα εκείνος ήταν ανένδοτος.
- Θα αντέξεις να μας ακολουθήσεις; τον ρωτάει ο αρχηγός.
- Ε, όσο αντέξω, λέει ο πονηρός ιερωμένος μην του δώσει και την εντύπωση πως θα του γίνει τσιμπούρι.
Αλλά βλέποντας τον αρχηγό να εξαιρεί από την κατάταξη τους άοπλους, φοβάται ότι δεν θα τον κρατήσει· πάει κατευθείαν στη γραμμή, όπου κάποιοι ένοπλοι εφεδρικοί γράφονταν στον μόνιμο ΕΛΑΣ.
«Γράψε και μένα» λέει στο Λευτέρη Χρυσιώτη, που κάνει χρέη στρατολόγου.
«Θα σε γράψω παπούλη».
«Τώρα», επιμένει εκείνος.
«Τι έχεις και βιάζεσαι;».
«Γράψε με που σου λέω!».
«Πολύ ανυπόμονος είσαι» του κάνει ο Λευτέρης.
«Γραψ’ τον: Ανυπόμονο» του λέει ο Άρης που έχει πλησιάσει και παρακολουθεί τη σκηνή. Ήταν η αρχή μιας μεγάλης προσωπικής φιλίας.

π. Τιμόθεος Λαγουδάκης: ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας που το όνομά του χάθηκε στην ομίχλη του χρόνου

Το όνομα του Τιμόθεου Λαγουδάκη, δεν θυμίζει σε πολλούς το παραμικρό. Κι όμως ήταν ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας, που έχασε τη ζωή του σε «περίεργο» τροχαίο και το όνομά του εξαφανίστηκε στην ομίχλη του χρόνου…

Οι πολλοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα θύματα της χούντας των Συνταγματαρχών, ίσως γιατί δεν έτυχαν της δημοσιότητας που θα έπρεπε ίσως πάλι γιατί η θυσία και οι αγώνες τους χάθηκαν στο... πανηγυρικό τοπίο της Μεταπολίτευσης.

Κάποιοι «διασώθηκαν» στη μνήμη, όπως ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλκής, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, η μνήμη του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά ή του βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά. Επίσης κάτι λέει σε κάποιους το όνομα Παναγιώτης Ελής, ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος που δολοφονήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Όμως τα ονόματα των ιερέων Τιμόθεου Λαγουδάκη και Παντελεήμονα Κατσούλη, σίγουρα δεν έχουν να πουν το παραμικρό. Κι όμως ήταν κι αυτοί ήρωες που πρόταξαν τα στήθη τους στη δικτατορία και μάλιστα πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δράση τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν επέζησαν της 7χρονης λαίλαπας, που σάρωσε την Ελλάδα για να εξαργυρώσουν την αντιστασιακή δράση τους, όπως έκαναν άλλοι, που αντιστάθηκαν από τον καναπέ τους...

Ορθόδοξη πρόσληψη της πολιτικής

Μια σύντομη προσέγγιση

από Γιώργος Τασούδης

H διασάλευση που προξένησε στην κτίση η αποσκίρτηση του ανθρώπου από το θείο θέλημα, περιγράφεται με τρόπο γλαφυρό από τον όσιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο (Λόγος ηθικός 1 – 2). Η θεία πρόνοια και ευσπλαχνία, αντι-αντιδρώντας άμεσα, αποσόβησε τα χειρότερα, μέσω των φυσικών νόμων, οι οποίοι μπορεί να απείχαν από την παραδείσια ισορροπία και αρμονία, προστάτευσαν όμως τον κόσμο από την απόλυτη παράδοσή του στο χάος, από την εξάρθρωση και τον κατακερματισμό.

Πέραν των φυσικών νόμων, ένα από τα «προικιά» του Θεού στον μεταπτωτικό άνθρωπο, στο πλαίσιο της συνοχής των κοινωνιών που έμελλε να συσταθούν, δύναται να θεωρηθεί και η πολιτική. Στην Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, γίνεται παραδεκτός ο θεόδοτος χαρακτήρας της εξουσίας, τόσο «ίνα μη ο κόσμος εις ακοσμία εμπέση» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης, PG 78, 657) όσο και σε αναρχία, καθόσον «η αναρχία παντού κακόν και συγχύσεως αίτιον» (Ιωάννης Χρυσόστομος, PG 60, 615).

Εξού κι ο Ορθόδοξος Χριστιανός προσεύχεται για τους ανθρώπους της εξουσίας (Α΄ Τιμ. 2:1-3, Α΄ Κλημ. 61:1, Πολύκαρπος Σμύρνης Προς Φιλ. 12:3, Ιουστίνου Α΄ Απολογία 17:3), είναι νομιμόφρων σε κάθε Πολιτεία (Ρωμ. 13, 1-7 και Α΄ Πετρ. 2, 11-18), αλλά υπό την αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση ότι «εν αις αν εντολή Θεού μη εμποδίζεται» (Μ. Βασίλειος, PG 31, 860). Διότι η βιβλική και αποστολική παρακαταθήκη προτάσσουν όπως «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού» (Ματθ. 6, 33), «απόδοτε ουν τα καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθ. 22, 21), και «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον η ανθρώποις» (Πράξ. 5, 30).

🛑 Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ ..."Έχουμε σκοτώσει το θεό μέσα μας...

🛑 Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ ..."Έχουμε σκοτώσει το θεό μέσα μας ...Τι σχέση έχει ο κλήρος με τα χρυσαφικά ?  Ο Χριστός κυκλοφορούσε ξυπόλυτος και με έναν χιτώνα»...ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ...

Μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης στο Ραδιόφωνο 24/7:

“Όταν ήμουν 11 χρονών, ο πατέρας μου με πήρε στο μαγαζί (σ.σ. κουρείο στην Τρούμπα), όχι για να βγάλω χρήματα, αλλά για να με φέρει σε επαφή με την πραγματικότητα και νομίζω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι ότι βρίσκομαι διαρκώς σε επαφή με την πραγματικότητα. Μπορεί να το οφείλω στον πατέρα μου αυτό, και στην Τρούμπα”.

“Το να λέμε ότι κάποιος μας συγχωρεί ταυτόχρονα υπαινίσσεται ότι αυτός ο κάποιος είναι μνησίκακος. Ότι κάτι του έχουμε κάνει και μας το κρατάει. Ο Θεός δεν είναι μνησίκακος, μόνο αγαπά. Δεν πολυκαταλαβαίνω λοιπόν την έννοια της συγγνώμης από τον Θεό, αφού μόνο αγαπάει”.

“Από μικρός έλεγα ότι θα γίνω παπάς. Στην εφηβεία σταμάτησα να το λέω και γύρω στα 20, είχα δει ένα θεατρικό με τη Λαμπέτη και τον Μουσούρη, που έπαιζε έναν επίσκοπο. Με συγκίνησε αυτή η παράσταση. Δεν ήταν η παράσταση ο λόγος, αλλά στάθηκε η αφορμή να ξαναγυρίσω στην ιδέα να γίνω κληρικός”.

“Ζούμε σε μια εποχή που εκθειάζει τη νεότητα και πολλοί ηλικιωμένοι προσπαθούν να δίνουν την εντύπωση ότι είναι νέοι. Για μένα, η νεότητά μου ήταν μια θλιβερή περίοδος. Ήμουν ένα ανόητο παιδάκι με πολλές ψευδαισθήσεις. Προφανώς δεν ήταν εξασφαλισμένη η εσωτερική μου αυτοπεποίθηση. Κι όταν κάποιος έχει ανασφάλεια, καταφεύγει σε μεγαλομανία, φαντάζεται πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα”.

Π.Νέλλα :Ο Θάνατος του Θεού και η Ανάσταση του ανθρώπου ( Κείμενα για την Ανάσταση από τον ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ)

Ο Π.Νέλλας υπήρξε ένας σπουδαίος θεολόγος και ιδρυτής του περιοδικού "Σύναξη".Ακριβώς επειδή τα κείμενα του όπως αυτό , που αναπαράγουμε από την ιστοσελίδα "Αντίφωνο", είναι σημαντικά και μαρτυρούν μια σημαντική θεολογική και θύραθεν παιδεία , αφορούν καίρια καθένα που στοχάζεται για την μοίρα του ανθρώπου.

Παναγιώτης Νέλλας

Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἀπό τά κεντρικά θέματα ὄχι μόνο τῆς σύγχρονης δυτικῆς φιλοσοφίας καί λογοτεχνίας, ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς θεολογίας. Τά τελευταῖα χρόνια γράφτηκαν χιλιάδες σελίδες σχετικές μ᾽ αὐτό, ἀνέβηκαν ἔργα στό θέατρο, γυρίσθηκαν ταινίες, τό θέμα ξέφυγε ἀπό τά μελετητήρια τῶν εἰδικῶν καί ἀπασχολεῖ τό εὐρύτερο κοινό. Τό σύντομο αὐτό δοκίμιο ἔχει σκοπό νά δώσει, στήν ἀρχή μιά γενική ἐνημέρωση καί μιά ἑρμηνεία γιά τό φαινόμενο, καί νά προσπαθήσει στή συνέχεια, ἀφοῦ τό τοποθετήσει μέ βάση τά ὀρθόδοξα κριτήρια, νά σκιαγραφήσει τή συμβολή, πού θά μποροῦσε νά προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία συμμετέχοντας στή σχετική συζήτηση.

Στό χῶρο τῆς φιλοσοφίας τό θέμα ἀρχίζει μέ τό Nietzsche, γιά τόν ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται καί ταυτόχρονα εἶναι ταυτόσημος μέ τήν ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀξιῶν, ὁλόκληρης τῆς ὑπεραισθητῆς περιοχῆς σύμπαντος τοῦ κόσμου τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἰδανικῶν. Μοναδική καί ὕψιστη ἀξία μένει γιά τό Nietzsche ὁ ἄνθρωπος, ὁ ″ὑπεράνθρωπος″: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;» Γράφει ἤδη στά 1882. «Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του... ὁ Θεός εἶναι νεκρός... ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα τοῦ Θεοῦ;»

Ὁ Nietzsche στήν ἐποχή του ἀναγκάζεται νά βάλει τά λόγια αὐτά στό στόμα ἑνός τρελοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά ὁ Sartre ἐπαναλαμβάνει μέ πλήρη ἄνεση τό ἴδιο κήρυγμα κατά τήν ἔναρξη τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, μιλώντας σέ μιά δημόσια συγκέντρωση στή Γενεύη: «Κύριοι, ὁ Θεός πέθανε. Σᾶς ἀναγγέλλω, κύριοι, τό θάνατο τοῦ Θεοῦ.»

Τό τί σημαίνει γιά τήν ἄθεη ὑπαρξιακή φιλοσοφία ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ, μᾶς τό ἀποκαλύπτει μέ ἐνάργεια ἡ ἀντίστοιχη λογοτεχνία. Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ἄρα δέν ὑπάρχει παρά ἡ βιολογική ζωή. Μέ διονυσιακή ἀγαλλίαση ὁ Camus ὑμνεῖ στά πρῶτα του ἔργα τό μεγαλεῖο καί τή χαρά αὐτῆς τῆς ζωῆς.τήν ὁμορφιά πού κλείνει μέσα της μιά ζεστή μέρα στήν ἀκροθαλασσιά, μιά χειμωνιάτικη νύχτα, πού ἡ οἰκογένεια εἶναι μαζεμένη γύρω στή φωτιά. Ἀλλά ἡ βιολογική ζωή εἶναι ἡ ″ἐν φθορᾷ ζωή″ καί ὁ ἴδιος ὁ Camus ὅσο προχωρεῖ, ἀνακαλύπτει μέσα στή ζωή τό σαράκι αὐτό τῆς φθορᾶς, πού κλέβει τή χαρά, πού ἀπομυζᾶ τήν οὐσία καί ἀφήνει ἀνούσια καί ἀνόητη τή ζωή, πού δημιουργεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τοῦ χάους καί τοῦ κενοῦ, πράγμα πού τόσο ἔντονα περιγράφεται στόν «Ξένο», καί πού ὁ Sartre μέ τόση ἐπιτυχία ὀνομάζει στό ὁμόνυμο ἔργο του «Ναυτία».

Ο Χριστός του Κάρλος Φουέντες

«Η εκκλησία είναι άδεια, η λειτουργία έχει τελειώσει. Τα λουλούδια γυαλίζουν λιγότερο από το Ιερό. Σε μια μεριά του κεντρικού κλίτους υψώνεται γεμάτος ρόζους ο σταυρός όπου κρέμεται ο θυσιασμένος Χριστός, ταλαιπωρημένος και μαυρισμένος από τις τόσες λιτανείες.

 Κοντοστέκεται μια στιγμή πριν να εισδύσει σ’ αυτή την κιβωτό, ερμητικά κλειστή στον κόσμο. Απέναντι στη μορφή από γυαλιστερή λάκα δεν τον συγκρατεί ο φόβος μα μία ανεξήγητη αγάπη, η ίδια που τον κάνει να τρέμει στην ανάμνηση του ζωντανού κόσμου το ίδιο εκείνο πρωί ή το σωσμένο κερί του Μ. Σαββάτου. Το βρωμισμένο πρόσωπο του μαυρισμένου Χριστού, ρυτιδωμένο από αιμάτινα ρυάκια, βρίσκεται εκεί. Τα μάτια λάμπουν κάτω από τα φρύδια, σχεδιασμένα στο σχήμα του πόνου. Το άκαμπτο σώμα δεν κινείται, αν και τα μπράτσα είναι πάντα ζωντανά, σμίγοντας το μαρτύριο με την προσδοκία. Το κόκκινο ύφασμα, στολισμένο με πολύτιμους λίθους, πέφτει ίσιο ανάμεσα στην κοιλιά και τις λαγόνες, κι από εκεί κατεβάινουν σαν ποταμοί οι βασανισμένοι μηροί, καταλήγοντας στο μοναδικό καρφί, μπηγμένο στα πόδια. Είναι βέβαιος ότι το σώμα του Σωτήρα δεν θα κινηθεί, δε θα γλιστρήσει απ’ τα χέρια του καθώς τα αντικείμενα του κόσμου. Ο Χάιμε γονατίζει και δεν ξέρει τι να κάμει.

Κρατούμενος ονόματι Ιησούς

Περικλής Κοροβέσης

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Και όλοι οι χριστιανοί του κόσμου θα πάνε σε μια κηδεία που διαφέρει από τις άλλες. Τους ανθρώπους που χάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε. (Ισως καμιά φορά φευγαλέα στα όνειρά μας). Το φέρετρο έχει μέσα ένα σώμα που έχει βάρος.

Λένε κατά τι ελαφρύτερο από το ζωντανό σώμα που περπατούσε. Εικάζεται πως είναι το βάρος της ψυχής που πέταξε. Το αγαπημένο πρόσωπο που μας άφησε δεν έχει καμιά σχέση με το νεκρό του ομοίωμα. Γίνεται ξένο και διαφορετικό, όσο και αν έχει κρατήσει τα ίδια χαρακτηριστικά. Και ζούμε τον πόνο του απόλυτου και οριστικού χωρισμού. Στη σημερινή κηδεία του Χριστού δεν υπάρχει κανένα σώμα.

Περιφέρουμε ένα κενό με κάθε δυνατή μεγαλoπρέπεια και υπέροχες ψαλμωδίες. Κρατάμε και ένα κεράκι. Συνήθως πιάνουμε και ψιλοκουβεντούλα με τον διπλανό μας για τα τρέχοντα προβλήματα που μας απασχολούν. Και κανείς δεν είναι θλιμμένος. Ούτε καν οι παπάδες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Πιο μπροστά και από τους πολιτικούς, που χρησιμοποιούν την επιτάφια τελετή όπως και την Ανάσταση σαν τηλεοπτικό παράθυρο.

Και γιατί να είναι κάποιος θλιμμένος; Όλοι ξέρουν πως την επομένη, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ο Χριστός θα αναστηθεί και θα πάει στους ουρανούς για να μείνει με τον πατέρα του. Θα περιμένουμε μερικούς μήνες μέχρι να ξαναγεννηθεί και, την ίδια εποχή του χρόνου, το σημερινό έργο θα επαναληφθεί.

Επιπλέον έχουμε και μια μπάντα που παίζει πένθιμα εμβατήρια, σαν να είχαμε την κηδεία κάποιου στρατηγού, και την παρουσία κάποιου στρατιωτικού αγήματος με τα όπλα υπό μάλης σε ένδειξη πένθους. Με έναν ελεύθερο συνειρμό, είναι σαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Χριστό, να πήγαιναν στην κηδεία του, με τις λόγχες τους που είχαν τρυπήσει την προηγούμενη μέρα τα πλευρά του.

Και εδώ είναι ακόμα μια θλιβερή συνέπεια της ταύτισης Εκκλησίας-Κράτους. Το κράτος, ως «μαύρη τρύπα» εξουσίας, καταπίνει τα πάντα και τα χρησιμοποιεί για λογαριασμό του. Τα εκκοσμικεύει, αφαιρώντας το μυστήριο και καταργώντας την πίστη. Δηλαδή τα συστατικά στοιχεία της κάθε θρησκείας.

Γ. Κρανιδιώτης: Ευαγγέλιο και Επανάσταση

Ο Γιώργος Κρανιδιώτης και ο Δημήτρης Αρκάδας συζητούν για τους άξονες μιας ριζοσπαστικής χριστιανικής οπτικής και τους πολιτικούς όρους πραγμάτωσής της, επιχειρώντας να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως: Μπορεί να συνδυαστεί η θεολογία ως ο λόγος του Θεού με την προοπτική μιας βίαιης ανατροπής των δομών ενός κοινωνικού σχηματισμού; 

Είναι δυνατόν μια επανάσταση (ανάμεσά της και η Ελληνική) να εκφράζει δυναμικά το θέλημα του Θεού; Η Εκκλησία δύναται να προσλάβει ακόμα και τον μαρξιστικό αθεϊσμό; Ο χριστιανός οφείλει να παραιτηθεί αξιωματικά από τη χρήση της βίας; Ευχαριστίες στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ραγκαβά για την φιλοξενία

Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν...

Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι. θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν. ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται
καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. (Ἀπὸ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς περασμένης Κυριακῆς, Ματθ. στ’ 14-21)

• Τὸ πιὸ πάνω ἀπόσπασμα συνδέεται μὲ τὴν προτροπὴ γιὰ συγχωρητικότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ἕνα τρόπο ζωῆς ποὺ ἀποτρέπει τὴν μετατροπὴ τῆς κοινωνίας σὲ ζούγκλα καὶ καταστέλλει ἐν τῆ γενέσει τους κλιμακούμενες συγκρούσεις μὲ ὀδυνηρὰ ἀποτελέσματα.

• Παράλληλα, θέτει τὶς προτεραιότητες μιᾶς «πολιτικῆς οἰκονομίας τοῦ Εὐαγγελίου», ποὺ ἔρχονται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὴν κρατοῦσα, ἡ ὁποία τὸν 19ο αἰώνα εἶχε ὀνομαστεῖ ἀπὸ ὁρισμένους ἐπιστήμονες «πλουτολογία».

«Η διαφορά μεταξύ κατάγματος και αυτοάνοσου».

Του Θανάση Ν Παπαθανασίου 

Όταν βρέχει, τη βροχή τη λέμε βροχή. Πολύ σωστά! Κι όταν χιονίζει, το χιόνι το λέμε χιόνι. Πώς αλλιώς; Χρειάζεται να ονοματίζουμε την πραγματικότητα, για να καταπιαστούμε με αυτήν. 

Παρόμοια, όταν ψυχολόγοι, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ μιλάμε για την σημερινή κοινωνική μας πραγματικότητα, ονοματίζουμε τη νεωτερικότητα και τη μετανεωτερικότητα, ονοματίζουμε τον καταναλωτισμό, ονοματίζουμε την εκκοσμίκευση και τη μεταεκκοσμίκευση, ονοματίζουμε το ψηφιακό σύμπαν, μα... για δες! Σπανίως ονοματίζεται (και εξετάζεται) και το οικονομικό σύστημα το οποίο συναπαρτίζει και συνέχει την σημερινή μας πραγματικότητα! Γιατί άραγε ο καπιταλισμός (με οιονδήποτε επιθετικό προσδιορισμό) σπανίως ονοματίζεται;... Πώς γίνεται να θες να μιλήσεις για το σήμερα, αλλά να μην ασχολείσαι με το χιόνι όταν χιονίζει; 

Το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου έκανα μια ομιλία στην οποία έδωσα τον τίτλο «Η διαφορά μεταξύ κατάγματος και αυτοάνοσου». Στο πλαίσιο της συζήτησης για την ενδοοικογενειακή βία, προσπάθησα να ρίξω θεολογική ματιά στην ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ, την ΔΟΜΙΚΗ βία, η οποία θρέφει διάφορες βίες στη συνέχεια. Μελετώντας κοινωνίες που πέρασαν, μιλάμε για (και: κρίνουμε την) φεουδαρχία, μιλάμε για (και: κρίνουμε τη) σοβιετία, κοκ. Όταν ζούμε στον καπιταλισμό, δεν θα μιλήσουμε άραγε για (και: δεν θα κρίνουμε τον) καπιταλισμό; Τι τρέχει;

«Λευκό Ρόδο» σε πείσμα του Χειμώνα! Του Αριστομένη Συγγελάκη

Ανάμεσά τους ο Αλέξανδρος Σμορέλ (Alexander Schmorell, 16 Σεπτεμβρίου 1917-13 Ιουλίου 1943), ήταν ορθόδοξος φοιτητής, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», ο οποίος εκτελέστηκε από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας.

 Ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 2012 για αυτό αποκαλείται και ως Άγιος Αλέξανδρος εν Μονάχω.

Μας υπενθυμίζει μια δημοσίευσή του γραμμένη το 2014 ο  Aristomenis Syngelakis :

«Λευκό Ρόδο» σε πείσμα του Χειμώνα! Του Αριστομένη Συγγελάκη

  80 χρόνια μετά: Από το Λευκό Ρόδο στην ΕΠΟΝ: η νεολαία στην πρώτη γραμμή του αντιναζιστικού αγώνα!

(...)

Στις 22 Φλεβάρη του 1943 δολοφονούνται διά αποκεφαλισμού από το Γ’ Ράιχ, τα αδέλφια Σοφία και Χανς Σολ και ο συναγωνιστής τους Κρίστοφ Προμπστ, μέλη της αντιναζιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο»

 Οι θαρραλέοι νέοι του Λευκού Ρόδου ανέπτυξαν μία αξιοθαύμαστη δράση στο Μόναχο, μέσα στο προπύργιο των ναζί, γράφοντας ιστορία. Από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943 κατόρθωσαν μόνοι τους, χωρίς ευρύτερη υποστήριξη, να συντάξουν, τυπώσουν και διανείμουν έξι προκηρύξεις σε χιλιάδες αντίτυπα, προσπαθώντας να ξεσηκώσουν το γερμανικό λαό κατά του ναζιστικού καθεστώτος:

 «Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;» έγραφαν χαρακτηριστικά στην πρώτη προκήρυξή τους.

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ. Τρεις κουβέντες μου για την ξεχωριστή ημέρα:

Του Θανάση Ν Παπαθανασίου 

Α.

Τι είναι η ανεργία; Κοινωνικό φαινόμενο και κοινωνικό πρόβλημα; Φυσικά!

Αλλά είναι και βαθύτατο πνευματικό (από θεολογικής σκοπιάς) πρόβλημα. Όχι πνευματικό «αντί» για κοινωνικό. Πνευματικό «και» κοινωνικό ταυτόχρονα! Η χριστιανική πίστη ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα του Θεού, σημαίνει (συν τοις άλλοις) ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργικός επειδή το αρχέτυπό του (ο ίδιος ο Θεός) είναι δημιουργός. Το να εργάζεται ο άνθρωπος είναι (οφείλει να είναι) εκδήλωση της δημιουργικότητάς του, πραγμάτωση της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του.

Όταν, συνεπώς, ο άνθρωπος δεν εργάζεται, όταν δεν δύναται να εργαστεί, καθώς και όταν δουλεύει (το ρήμα «δουλεύω» σημαίνει πρωτογενώς «είμαι δούλος») στην απασχόλησή του, τότε δεν πρόκειται απλώς για μια δυσκολία. Είναι βαρύ ανθρωπολογικό πλήγμα. Πλήγμα στην ίδια την ανθρωποσύνη του ανθρώπου. Πλήγμα στο «κατ’ εικόνα». 

Β.

22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1848: Ημέρα έναρξης, στη Γαλλία, της επανάστασης η οποία καθιέρωσε το «δικαίωμα στην εργασία». Ναι, το δικαίωμα το οποίο σήμερα απαξάπαντες το λιβανίζουν ως αυτονόητο. Απαξάπαντες: ήτοι και αυτοί που το 1848 θα ήμασταν κατά των εξεγερμένων. Αυτό κάπως θυμίζει το πώς ο Χριστός είχε ελεεινολογήσει τους υποκριτές, οι οποίοι έστηναν μνημεία προς τιμή των προφητών και των δικαίων τους οποίους παλιότερα είχαν σκοτώσει οι πρόγονοί τους. Κι επειδή κάτι τέτοια ο Ιησούς δεν τα έχαφτε, κατέληξε: «Ολοκληρώστε λοιπόν τώρα εσείς ό,τι άρχισαν οι πατέρες σας. Φίδια, γεννήματα οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την τελική κρίση και την κόλαση;» (Ματθ. 23:32-33). 

Γ.

Ο ἀντικοινωνικὸς χαρακτήρας τῆς ἰδιοκτησίας

 

Γιῶργος Σικελιώτης - Οἰκογενειακὸ

Ξενομερίτες εἴμαστε καὶ περαστικοὶ ἀπὸ τὴ γῆ. Ὅσο δὲ γιὰ τὸ «δικό μου» καὶ τὸ «δικό σου» εἶναι μόνο ψιλὰ λόγια, ποὺ δὲν ἰσχύουν στὴν πραγματικότητα. Κι ἂν ίσχυρίζεσαι ὅτι ἡ οἰκία σου εἶναι δική σου, εἶναι λόγος ἄνευ περιεχομένου. Διότι καὶ ὁ ἀέρας καὶ ἡ γῆ καὶ ἡ ὕλη εἶναι τοῦ Δημιουργοῦ, ἀκόμα κι ἐσὺ ποὺ κατασκεύασες ὅλα αὐτὰ καὶ τὰ πάντα. Κι ἂν ἡ χρήση εἶναι δική σου, ἀλλὰ κι αὐτὴ εἶναι ἀβέβαιη, ὄχι μόνο λόγῳ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ λόγω τῶν εὐμετάβλητων συνθηκῶν τῆς ζωῆς. Αὐτὰ λοιπόν, ἀφοῦ τὰ συνειδητοποιήσουμε καλά, ἂς φιλοσοφήσουμε καὶ θὰ εἴμαστε διπλὰ κερδισμένοι. […]

Κοινὰ εἶναι (τὰ ἀγαθὰ) τὰ δικά σου καὶ τοῦ συνανθρώπου σου, ὅπως κοινὸς εἶναι ὁ ἥλιος, καὶ ὁ ἀέρας καὶ ἡ γῆ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὸ σῶμα μας, στὸ ὁποῖο τὰ πάντα εἶναι τοῦ σώματος ὁλόκληρου ἀλλὰ καὶ κάθε μέλους χωριστά, τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ χρήση τῶν χρημάτων: δηλαδὴ ἡ ἰδιοποίηση ἀπὸ ἕνα μέλος καταστρέφει τὴ ζωή.

Καὶ γιὰ νὰ γίνω σαφέστερος· […] ὅπως εἶναι κακὸ ἡ κοιλία νὰ κατέχει ἀποκλειστικὰ τὶς τροφὲς καὶ νὰ μὴ τὶς διανέμει στὰ ὑπόλοιπα μέλη, βλάπτοντας ὁλόκληρο τὸ σῶμα, ἴδια εἶναι καὶ ἡ κακία τῶν πλεονεκτῶν: νὰ κατακρατοῦν δηλαδὴ ὅ,τι διαθέτουν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Αὐτὸ καταστρέφει καὶ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τοὺς ἄλλους.

 

ἅγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Ι´ εἰς τὴν Α´ πρὸς Κορινθίους

Στέλιος Κούκος: Γέροντας Εφραίμ, Έφτιαξε Ορθόδοξες βάσεις, νησίδες ελληνικής γλώσσας και βυζαντινής μουσικής στην καρδιά της Υπερδύναμης!

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης (1928-2019).

Μνήμη Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτη και Αριζονίτη

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η περίπτωση του Γέροντα Εφραίμ Φιλοθεϊτή και Αριζονίτη (1928-2019) μας θυμίζει, κάπως, τους μεγάλους αγίους ασκητές που δημιουργούσαν μοναστήρια γι’ αυτούς που τους πλησίαζαν και ήθελαν να ασκηθούν μαζί τους στους τόπους που ασκήτευαν αυτοί. Στη συνέχεια, όμως, οι μεγάλοι ασκητές άλλαζαν τόπο ασκήσεως χάριν ησυχίας, αλλά και πάλιν δημιουργούσαν ένα νέο μοναστήρι γι’ αυτούς που τους ανακάλυπταν και ήθελαν να ζήσουν κάτω από τις πνευματικές τους οδηγίες.

Βεβαίως, η περίπτωση του Αγιορείτη Γέροντα δεν είναι έτσι ακριβώς και ίσως να μην υπάρχει και άλλος Γέροντας ή Άγιος ο οποίος να ίδρυσε τόσα πολλά Μοναστήρια – 19 τον αριθμό!

Ο… βαθμός δυσκολίας, μάλιστα, αυξάνει όσον αφορά τον Γέροντα Εφραίμ, αφού οι άνθρωποι οι οποίοι τον ακολούθησαν στα εν Αμερική και Καναδά Μοναστήρια του, δεν μιλούσαν οι περισσότεροι την ίδια γλώσσα με αυτόν. Κάποιοι ούτε και μεταξύ τους. Αλλά, ούτε και ο ίδιος ο Γέροντας γνώριζε κάποια άλλη γλώσσα πέραν από την ελληνική, δηλαδή τη μητρική του.

Πάντως, ένας ισπανόφωνος, μοναχός πλέον, λέει πως ο ίδιος εξομολογήθηκε στον π. Εφραίμ στα ισπανικά και ο Γέροντας του μιλούσε στα ισπανικά!