Ο "κακός μας ο Καιρός" (Συνεχής διαχείριση Πανικού...)

Του Θανάση Κ. 

 

Ζούμε ένα αληθινό καύσωνα! Με υψηλές θερμοκρασίες και με διάρκεια...

Αλλά ζούμε, πράγματι, τις "υψηλότερες θερμοκρασίες που έχουν καταγραφεί ποτέ στη γη" (έστω τους τελευταίες αιώνες), όπως μας "βομβαρδίζουν" συστηματικά κάποια Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης (κι όχι μόνο ελληνικά);

Κι αν όχι, τι εξυπηρετεί αυτή η συστηματική καλλιέργεια μαζικού πανικού;

* Πρώτη παρατήρηση: Όσοι από μας είμαστε λίγο "παλαιότεροι" θυμόμαστε ότι στις δεκαετίες του '70 και του '80, κάθε χρόνο σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στη Λάρισα, έκανε "40άρια". Κάθε χρόνο, επί δεκαετίες...

Υπάρχουν και εφημερίδες από τη δεκαετία του... '30, που εμφάνιζαν τίτλους, "Φλέγεται η Λάρισα με 45 βαθμούς Κελσίου". 

Μόνο που τα προηγούμενα χρόνια αυτό εμφανιζόταν ως τοπικό εποχικό φαινόμενο. Δεν παρουσίαζαν πως όλη η Ελλάδα φλέγεται με 45άρια...

Ούτε πως "όπου να 'ναι επέρχεται η συντέλεια του Κόσμου"!

 

* Δεύτερη παρατήρηση: αυτό που ζούμε σήμερα (και την επόμενη βδομάδα) είναι ασφαλώς "ανυπόφορο", αλλά σίγουρα ΔΕΝ είναι "ο χειρότερος καύσωνας που έχουμε ζήσει ποτέ στην Ελλάδα". Ούτε κατά προσέγγιση...

Όπως δείχνουν τα στοιχεία της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (και δεν υπάρχουν άλλα πιο έγκυρα), ο χειρότερος καύσωνας που έχει υπάρξει στη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια (από το 1980) ήταν το καλοκαίρι του '87. Όταν επί επτά συνεχόμενες μέρες η θερμοκρασία στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας ξεπέρασε τους 40 βαθμούς!

Αντίθετα, ο μικρότερος "καύσωνας" της τελευταίας 50ετιας ήταν το καλοκαίρι του 2018, κράτησε μόλις τρείς μέρες (με σχετικά ήπιες θερμοκρασίες), αλλά τότε κάηκε το Μάτι! 

Win-win ή... "φιάσκο";

Του Θανάση Κ. 

 

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζών Κέννεντυ είπε κάποτε:

"Δεν μπορείς να διαπραγματεύεσαι με κάποιον που λέει:

Ό,τι είναι δικό μου είναι δικό μου, 

κι ό,τι είναι δικό σου είναι... διαπραγματεύσιμο".

Αυτά έλεγε ο Κέννεντυ. Αλλά, θα μου πείτε, τι ήξερε ο Κέννεντυ από... "πολύτροπη" εξωτερική Πολιτική;

H συνέντευξη Κυριάκου Μητσοτάκη στο SKAI ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση για το πώς μπορούν να «λυθούν» τα ελληνοτουρκικά.

Με βάση την κριτική που έγινε και τις απαντήσεις που δόθηκαν και τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ (για το τι πραγματικά έχει στο μυαλό του ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση), μπορούμε να κάνουμε σήμερα τις εξής παρατηρήσεις. 

Με την επιφύλαξη πάντως, πώς όσα γράφτηκαν στο Τύπο ΔΕΝ είναι απαραίτητο να απηχούν τις πραγματικές προθέσεις και τη λογική του Πρωθυπουργού:

* Πρώτον διατυπώνεται στην ουσία ο ισχυρισμός ότι, με τη διατύπωση «πάμε να κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις από αφετηριακές θέσεις», εμείς παραιτούμαστε από την «πλήρη επήρεια των νησιών» (αποδεχόμενοι τη «μερική επήρεια» που δεν διευκρινίζεται πόση είναι) και η Τουρκία υποχωρεί κι εκείνη από τις δικές της αφετηριακές θέσεις, που είναι όλη η στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας», δηλαδή το… Τουρκολυβικό μνημόνιο κλπ. 

Κατά τον ισχυρισμό αυτό, εμείς θα παραιτηθούμε από «μαξιμαλιστικές» δικές μας επιδιώξεις (την «πλήρη επήρεια των νησιών») και η Τουρκία θα παραιτηθεί «από… όλες τις παράνομες αξιώσεις και αποφάσεις της»!

 

-- Πρώτη ένσταση: η Τουρκία ΔΕΝ πρόκειται να παραιτηθεί ούτε από το casus belli στο Αιγαίο, ούτε από τη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας» (την οποία την έχει ενστερνιστεί πλέον και το σύνολο σχεδόν της τουρκικής αντιπολίτευσης). Ο ίδιος ο Ερντογάν φροντίζει να μας το υπενθυμίζει αυτό κάθε μέρα…

-- Δεύτερη ένσταση: ουσιαστικά μας λένε ότι η Τουρκία θα παραιτηθεί, ας πούμε από το Τουρκολυβικό μνημόνιο, το οποίο ΔΕΝ έχει γίνει αποδεκτό από κανένα, ούτε καν από το Λυβικό Κοινοβούλιο. Όλοι το θεωρούν παράνομο…

Και εις "αντάλλαγμα", εμείς θα παραιτηθούμε από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου υπέρ μας! 

Δηλαδή η Τουρκία θα παραιτηθεί από κάτι που, έτσι κι αλλιώς είναι - και όλοι το θεωρούν - απολύτως ΠΑΡΑΝΟΜΟ κι εμείς θα παραιτηθούμε από τα νομίμως προβλεπόμενα κυριαρχικά μας δικαιώματα. 

Αυτό στη Θεωρία Διαπραγματεύσεων λέγεται "εύσχημη παράδοση"!

Σίγουρα ΔΕΝ λέγεται... win-win

-- Τρίτη ένσταση: «πλήρης επήρεια» των νησιών ΔΕΝ είναι «μαξιμαλιστική» θέση της Ελλάδας. Είναι αυτό ακριβώς που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (Montego Bay, UNCLOS, United Nations Conference for the Law of the Sea).

Στο άρθρο 121 του UNCLOS 1982 αναφέρεται ρητά:

Με... "ευχές" δεν βάφονται αυγά!

Του Θανάση Κ. 

 

Μετά τη συνέντευξη Μητσοτάκη για τα ελληνοτουρκικά μερικές παρατηρήσεις!

* Το πρόβλημα της Ελλάδας ΔΕΝ είναι να "θυσιάσουμε ένα μέρος της κυριαρχίας μας ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων" μας για να επιτύχουμε "επίλυση" των ελληνοτουρκικών!

Όποιος τα λέει αυτά, άθελά του ενθαρρύνει τον Ερντογάν:

-- Πρώτον, να ζητάει τα πάντα! Γιατί όσα περισσότερα ζητάει τόσα περισσότερα πιστεύει ότι θα του δώσουμε, για να διασώσουμε τα υπόλοιπα!

-- Δεύτερον, γιατί όσα κι αν "διασώσουμε" σε πρώτη φάση, αμέσως μετά θα συνεχίσει να ζητάει - κι άλλα ! Αφού ήδη θα του έχουμε δώσει κάποια, μόνο με την απειλή πολέμου, αν συνεχίσει το ίδιο, επίσης με απειλή πολέμου, θα πιστεύει βασίμως ότι θα υποχωρήσουμε ξανά!

Τον επεκτατιστή ΔΕΝ τον σταματάς με το να τον ταΐζεις "ολίγα" κάθε φορά. 

Απλώς του ανοίγεις την όρεξη να απαιτήσει λίγο αργότερα πολύ περισσότερα...

Αυτό βέβαια, δεν θα ίσχυε αν η Τουρκία παραιτούνταν οριστικά από τη στρατηγική της "Γαλάζιας Πατρίδας". Αλλά η Τουρκία του Ερντογάν - ο οποίος μόλις επανεξελέγη (καθώς και μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσής του) - επιμένει στη στρατηγική της "Γαλάζιας Πατρίδας"

Επομένως όταν αποδέχεσαι κάποιες από τις επεκτατικές αξιώσεις του, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει και θα επανέλθει ζητώντας κι άλλα...

 

* Τις διεθνείς σχέσεις τις καθορίζουν μακροχρόνια δύο αρχές: Ο νόμος του ισχυροτέρου και το Διεθνές Δίκαιο. 

Τα ισχυρά κράτη προσπαθούν πρωτίστως να δημιουργήσουν Ισχύ και να "προβάλλουν" την Ισχύ τους. 

Τα λιγότερο ισχυρά κράτη παράλληλα με τη διατήρηση κάποιου επιπέδου αποτρεπτικής Ισχύος επικαλούνται και το Διεθνές Δίκαιο. 

Η Τουρκία κάνει κυρίως το πρώτο. Προσπαθεί να δημιουργήσει παντού "τετελεσμένα" χρησιμοποιώντας την ισχύ της, τουλάχιστον όπου αυτή εκδηλώνεται χωρίς αντίσταση από την άλλη πλευρά (unopposed). 

Κι ύστερα προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της, επιβάλλοντας διαπραγματεύσεις ή Συμφωνίες, όπου παίρνει μέρος όσων έχει ήδη επιβάλλει ως "τετελεσμένα". Αν το καταφέρει, επικαλείται κι αυτή το Διεθνές Δίκαιο...

Αν δεν το καταφέρει - κι όπου το Διεθνές Δίκαιο και οι Διεθνείς συμβάσεις δεν την συμφέρουν - τότε αρνείται να δεχθεί τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου (όπως κάνει με το Δίκαιο της Θάλασσας) ή ζητάει να αλλάξουν οι Διεθνείς Συμβάσεις (όπως κάνει με τη Συνθήκη της Λωζάνης παγίως, και με τη Συνθήκη του Μοντρέ πολύ τελευταία).

Η Ελλάδα οφείλει να ακυρώνει τέτοιες τουρκικές μεθοδεύσεις, όχι να τις... "διευκολύνει"! Γιατί στρέφονται κυρίως εναντίον της Ελλάδας. Όλη η στρατηγική της "Γαλάζιας Πατρίδας", στρέφεται εναντίον της Ελλάδας...

Η Ελλάδα οφείλει να εξηγήσει στους συμμάχους και τους εταίρους της, ότι σε τέτοιες μεθοδεύσεις ΔΕΝ θα είναι accommodative...

Δεν μπορεί η Ελλάδα να αποδέχεται πλήρως το Διεθνές Δίκαιο μόνον όταν είναι εναντίον της, αλλά όταν είναι υπέρ της να το... διαπραγματεύεται με όσους την απειλούν!

Οι "Παπαγάλοι" κρώζουν και πάλι...

Του Θανάση Κ. 

Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα εδώ και καιρό είναι αυτό ακριβώς που ΔΕΝ συζητήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία: Η προοπτική «συμβιβασμού» με την Τουρκία για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. 

Οι λεγόμενες «Πρέσπες του Αιγαίου». (Που αφορούν, ωστόσο και κυριαρχικά δικαιώματα πολύ πέραν του Αιγαίου, στην Ανατολική Μεσόγειο…)

Αυτή είναι η μεγαλύτερη εκκρεμότητα της «εθνικής μας ατζέντας» ήδη από το καλοκαίρι του 2020! 

ΔΕΝ συζητήθηκε καθόλου προεκλογικά, αλλά ήλθε στην επιφάνεια ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ τις εκλογές…

Κι εμφανίζονται διάφορες «διακομματικές προσωπικότητες», εδώ στην Ελλάδα, να μας «ετοιμάζουν» να δεχθούμε τη «μεγάλη αναδίπλωση», το «μεγάλο συμβιβασμό»…

Μας λένε ότι «το Αιγαίο ΔΕΝ είναι Ελληνική λίμνη»!

Ότι «έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο». 

Ότι «έχει τεράστια ακτογραμμή στο Αιγαίο».

Άρα κάτι πρέπει να πάρει κι αυτή…

Τα λένε σαν να προσπαθούν να «νουθετήσουν» κάποιους «κακούς», κάποιους… «ακραίους εθνικιστές», που μπορούν να καταλάβουν τα «προφανή» και τα «αυτονόητα»…

Κι έτσι υπηρετούν πλήρως την Τουρκική προπαγάνδα…

* Πρώτα-πρώτα, κανείς δεν λέει ότι η Τουρκία «δεν δικαιούται τίποτα» – στο Αιγαίο ή στις άλλες θαλάσσιες περιοχές όπου έχει ακτογραμμή. 

Λέμε ακριβώς το αντίθετο: Πώς όσα «δικαιούται» η Τουρκία τα προβλέπει σαφώς και επακριβώς το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο όμως:

-- Πρώτον, η Τουρκία αρνείται να προσυπογράψει (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις υπόλοιπες χώρες που βρέχονται από θάλασσα). 

-- Και δεύτερον, η Τουρκία

 διεκδικεί πολλά ΠΑΡΑΠΑΝΩ απ’ όσα η ίδια δικαιούται, βάσει του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS, 1983)…

Και σχεδόν αποκλειστικά τα διεκδικεί σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου…

Αυτό είναι το πρόβλημα: Ότι η Τουρκία διεκδικεί εκβιαστικά πολύ περισσότερα απ' όσα δικαιούται!

Το "ατύχημα" που δεν έπρεπε να συμβεί...

Του Θανάση Κ. 

Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε, αυτή τη φορά, το σωστό!

Παραιτήθηκε από την ηγεσία του Κόμματός του, όχι προσχηματικά, όχι ως «τέχνασμα» για να ξαναβγεί. Παραιτήθηκε ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού. 

Πιο ξεκάθαρα δεν γινόταν…

Βέβαια έσπευσε να διακηρύξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει «νέο ιστορικό κύκλο», ότι έχει εμπιστοσύνη στο «ανθρώπινο δυναμικό του κόμματος» και στις «αστείρευτες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας». 

Όλα αυτά είναι «λόγια παρηγοριάς». 

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κλινικά νεκρός» πλέον. 

Θα ήταν, ακόμα κι αν παρέμενε ο Τσίπρας. 

Με την επίσημη αποχώρησή του ωστόσο, υπέγραψε και τη «ληξιαρχική πράξη»... 

Ο Τσίπρας δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ που εκτοξεύθηκε από το 4% το 2009 στο 27% το 2012, στο 36% το 2015, ύστερα κράτησε το 31,5% το 2019, όταν βρέθηκε ξανά στην «αξιωματική Αντιπολίτευση» και τελικά συρρικνώθηκε στο 18% τώρα…

Το εκλογικό σώμα αφού αποδοκίμασε την πενταετή διακυβέρνησή του (2015-19), του έδωσε το 2019 μιαν ακόμα ευκαιρία να παραμείνει «κόμμα εξουσίας», δεν τα κατάφερε, κι ύστερα τον συνέτριψε (αλύπητα!) σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, φέτος τον Μάϊο και τον Ιούνιο…

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας! 

Μας τέλειωσε ο Τσίπρας γιατί αντιλήφθηκε ότι τέλειωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ! Οριστικά πια…

Όπως ακριβώς στην Ισπανία τέλειωσε ο Ιγγλέσιας, ο αρχηγός των Podemos (αυτός μέσα σε ορυμαγδό σκανδάλων!) και μαζί τελείωσαν και οι Podemos…

Βίοι παράλληλοι…

Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη… «νεκρολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ΔΕΝ υπήρξε απλώς μια «ιστορική φάση» της σύγχρονης Ελλάδας. 

Υπήρξε μια (σοβαρή) «ασθένεια»!

Για την οποία όμως, η Ελληνική κοινωνία ανέπτυξε «αντισώματα» και την κατανίκησε! 

Για την ακρίβεια δεν υπήρξε απλώς μια «ασθένεια». 

Υπήρξε η έξαρση μιας αρρώστιας που προϋπήρχε, αλλά εκδηλωνόταν ως τότε με «ηπιότερα συμπτώματα»: 

Ο διάχυτος κρατισμός, η υποταγή της κοινωνίας στην δημοσιοϋπαλληλία και στις συντεχνίες της, η φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, η διάχυση αριστερών (και αριστερίστικων) ιδεολογικών εμμονών παντού, η υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας και – κυρίως – η μισαλλοδοξία κατά των πολιτικών αντιπάλων, ο καταγγελτικός λόγος, ο δημόσιος στιγματισμός και οι δικαστικές διώξεις ως "εργαλείο" για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων, όλα αυτά τα νοσηρά συμπτώματα συμπυκνώθηκαν στο πολιτικό αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιθανές "εκπλήξεις" την Κυριακή το βράδυ...

Του Θανάση Κ. 

Οι κάλπες της ερχόμενης Κυριακής είναι μια πολύ "περίεργη" εκλογική μάχη.

Σύμφωνα με όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις, ο νικητής είναι γνωστός και αδιαμφισβήτητος από πριν: η ΝΔ! 

Το εύρος διαφοράς της από το δεύτερο κόμμα θα είναι επίσης μεγάλο, και πρωτοφανές: 20 ποσοστιαίες μονάδες και πάνω…

Ανάμεσα στους δύο επόμενους, η σειρά είναι επίσης σχεδόν βέβαιη: όπως λένε οι μετρήσεις: δεύτερος θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και με διαφορά ανάμεσά τους μικρότερη από τις 8,5 ποσοστιαίες μονάδες των πρόσφατων εκλογών. 

Να σημειωθεί ότι οι μετρήσεις πριν τις εκλογές της 21η Μαΐου υποτίμησαν όλες το αποτέλεσμα του ΠΑΣΟΚ. Είναι πιθανό να το υποτιμούν και τώρα. Αλλά η σειρά τους δύσκολα θα αλλάξει…

Το μόνο άγνωστο είναι το πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή από τα «πολύ μικρά». Την περασμένη φορά μπήκε ένα μόνο: η "Ελληνική Λύση". Κι άλλα δύο δεν μπήκαν οριακά: Η "Νίκη" και η "Πλεύση Ελευθερίας". 

Από το πρώτο έλλειψαν λιγότερο από πέντε χιλιάδες ψήφοι και από το δεύτερο γύρω στις 6,5 χιλιάδες. Και μόνο από τη μείωση της συμμετοχής, τα Κομματίδια αυτά μπαίνουν (αν πάρουν τις ίδιες ψήφους). 

Για σκεφτείτε: με απλή αναλογική μπήκε ένα μόνο μικρό κόμμα! 

Τώρα με "ενισχυμένη" και "μπόνους" κοντεύουν να μπουν τρία ή τέσσερα ακόμα...

Και απ' αυτή την άποψη, η απλή αναλογική απέτυχε πανηγυρικά!

Το μόνο ανοικτό ζήτημα, είναι το όριο αυτοδυναμίας της ΝΔ.

Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις η αυτοδυναμία είναι «περίπου βέβαιη». 

Η ΝΔ ωστόσο, τονίζει ότι «ΔΕΝ πρέπει να το δέσουμε»! Και πολύ σωστά…

Γιατί η αυτοδυναμία θα εξαρτηθεί τελικά από το πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν (πόσο θα μεγαλώσει η αποχή) και από την προέλευση όσων δεν θα ψηφίσουν. Από το αν δηλαδή επιλέξουν την αποχή προηγούμενοι ψηφοφόροι της ΝΔ (από "εφησυχασμό"), ή του ΣΥΡΙΖΑ (από απελπισία) ή όσων κομμάτων δεν μπήκαν στη Βουλή…

Η αποχή αυξάνει τα ποσοστά όλων! Αλλά τα κόμματα που θα πληγούν περισσότερο τα ίδια από την αποχή, μπορεί να δουν τα ποσοστά τους συνολικά να πέφτουν…

Η αυτοδυναμία της ΝΔ λοιπόν, είναι πολύ πιθανή, αλλά θα εξαρτηθεί, από το πόσοι εξ όσων την ψήφισαν στις 21η Μαΐου τώρα θα κάνουν αποχή και πόσοι ενδεχομένως θα ψηφίσουν άλλο κόμμα (όπως θα δούμε υπάρχουν διαφορετικές μετρήσεις γι' αυτό το τελευταίο). 

Το πόσα κόμματα θα μπουν στη  Βουλή ΔΕΝ επηρεάζει την αυτοδυναμία, αν η ΝΔ πιάσει το 40%! Ό,τι κι αν γίνει με τα «πολύ μικρά», όσα απ’ αυτά κι αν καταφέρουν να πιάσουν το όριο και να μπουν...

Αλλά αν η ΝΔ πέσει κάτω από 40% έστω και λίγο, τότε ο αριθμός των κομμάτων που θα μπουν στη Βουλή επηρεάζει και το όριο της αυτοδυναμίας. 

-- Για παράδειγμα, στην ακραία περίπτωση που μπαίνουν… εννιά κόμματα (τέσσερα παραπάνω από όσα μπήκαν τώρα), η αυτοδυναμία της ΝΔ απαιτεί τουλάχιστον 39,30%.

-- Αν μπουν οκτώ κόμματα, το όριο αυτοδυναμίας της ΝΔ κατεβαίνει στο 38,70%!

-- Αν μπουν επτά κόμματα στη Βουλή, το όριο πέφτει στο 38,20%

-- Με έξη κόμματα, το όριο πέφτει στο 37,70%. 

-- Εκεί παραμένει κι αν μπουν μόνο πέντε κόμματα, όσα και σήμερα...

 

Ωστόσο, παρά τα περίπου «δεδομένα» αποτελέσματα, είναι πιθανό να υπάρξει "έκπληξη" το βράδυ των εκλογών! Και πάλι...

Κύρια πηγή μιας ενδεχόμενης "έκπληξης" είναι το εύρος της αποχής. Που αναμένεται να μεγαλώσει…

Γιατί αναμένεται να μεγαλώσει η αποχή;

Γιατί όταν γίνονται εκλογές "κολλητά" ή σε σύντομο χρονικό διάστημα η αποχή συνήθως μεγαλώνει. Γιατί ακόμα, βοηθά την αποχή και το καλοκαίρι που ξεκίνησε. Και γιατί το αποτέλεσμα είναι για πολλούς "δεδομένο" πια, επομένως υπάρχει αναπόφευκτη "χαλάρωση" στο εκλογικό σώμα. Πολλοί μπορεί να μην πάνε, γιατί δεν έχουν να περιμένουν πολλά ή γιατί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα…

Γιατί «εθνικό πένθος»;

Του Θανάση Κ. 

Το τραγικό #ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, στοίχισε στη ζωή, όπως φαίνεται σε εκατοντάδες ανθρώπους. 

Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές υπάρχουν βεβαιωμένοι 79 νεκροί και… εκατοντάδες «αγνοούμενοι».

Για τους οποίους, όσο περνούν οι ώρες τόσο λιγοστεύουν οι ελπίδες ότι θα βρεθούν ζωντανοί. 

Σε ένα αλιευτικό σαπιοκάραβο τριάντα μέτρων περίπου (που φτιάχτηκε για πλήρωμα 10-15 ατόμων) οι #λαθροδιακινητές είχαν στοιβάξει εκατοντάδες παράνομους «μετανάστες». Και τους μετέφεραν από το Τομπρούκ της Λιβύης σε λιμάνι της Ιταλίας, προσπαθώντας να παρακάμψουν τον «αποκλεισμό» του ιταλικού στόλου και του ιταλικού λιμενικού.

Σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες (που υποστηρίζονται πάντως, από φωτογραφίες που πήρε ελικόπτερο του Ελληνικού Λιμενικού, πριν βυθιστεί το σκάφος), επέβαιναν γύρω στα 750 άτομα …

Μέχρι στιγμής περισυνελέγησαν 104 ζωντανοί και 79 νεκροί, ενώ εκφράζονται βάσιμοι φόβοι, ότι ο συνολικός αριθμός των νεκρών μπορεί να ξεπερνά τους 600!

Αληθινή τραγωδία. 

Κάτι παραπάνω από «τραγωδία»! Πολλαπλό – και ειδεχθές – έγκλημα!

Αλλά το έγκλημα το έκαναν οι λαθροδιακινητές και όσοι τους καλύπτουν. 

Δεν το έκανε το ελληνικό κράτος, που κάποιοι σπεύδουν να κατηγορήσουν σήμερα…

Το μοιραίο ψαροκάϊκο, δεν έφυγε από Ελλάδα. 

Δεν κατευθυνόταν προς ελληνικό λιμάνι 

Και δεν βούλιαξε μέσα σε ελληνικά χωρικά ύδατα.  

Βούλιαξε σε διεθνή ύδατα, 47 μίλια από τις ελληνικές ακτές καθ’ οδόν προς Ιταλία… 

Στο χώρο «επιχειρησιακής ευθύνης» (για έρευνα και διάσωση) της Ελλάδας. Πράγματι...

Αλλά οι Ελληνικές αρχές βρέθηκαν εγκαίρως επί τόπου (όπως και παραπλέοντα εμπορικά πλοία που ειδοποιήθηκαν από τις ελληνικές αρχές να συνδράμουν). 

Πλην, ο κυβερνήτης του δουλεμπορικού αρνήθηκε κάθε βοήθεια!

Κράτος-παρίας ή Κράτος-πρωταγωνιστής; (Ή ο επικίνδυνος "εθισμός" στις... σαχλαμάρες!)

Του Θανάση Κ. 

Υπάρχουν δύο "θεωρίες" στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της Τουρκίας:

-- Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία, η Τουρκία είναι "πολύ δυνατή" για να της πάμε κόντρα. Είναι πολύ πιο "σημαντική" γεωπολιτικά για τη Δύση, είναι πολύ πιο "οικονομικά ισχυρή", είναι πολύ πιο εξοπλισμένη από την Ελλάδα, άρα η μόνη "σωτηρία" για την Ελλάδα είναι να... συνθηκολογήσει με την Τουρκία! 

Ελπίζοντας ότι με την παρέμβαση της Δύσης, ίσως γλιτώσουμε χωρίς να χάσουμε τα πάντα - κι ίσως καταφέρουμε να μην χάσουμε κι άλλα στη συνέχεια. 

Η άποψη αυτή έχει ήδη αποδεχθεί τη "Γαλάζια Πατρίδα" του Ερντογάν, απλώς δεν μας το έχει πει ακόμα...

-- Η άλλη άποψη ξεκινά από την ακριβώς αντίθετη παραδοχή: Ότι δηλαδή, η Τουρκία είναι πολύ "αδύναμη" και πολύ "ετοιμόρροπη". Η λίρα καταρρέει, η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας, βαθιά διχασμένη στο εσωτερικό της και με αβέβαιο μέλλον. Οπότε στην κατάσταση που βρίσκεται δεν έχει περιθώριο να πραγματοποιήσει καμία από τις απειλές της. Για να επιβιώσει χρειάζεται την άμεση στήριξη της Δύσης. 

Αν εμείς παραχωρήσουμε κάποιο μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Τουρκία, θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε και τη στήριξη της Δύσης και τις εγγυήσεις της Δύσης, οπότε θα έχουμε "εξουδετερώσει" την τουρκική απειλή σε βάρος μας. Και θα έχουμε διασφαλίσει τη "δυτική επιρροή" στην Τουρκία. 

Η άποψη αυτή θεωρεί ότι η "Γαλάζια Πατρίδα" (και η ελληνική βοήθεια στην επίτευξή της) είναι απαραίτητη για την "σωτηρία" της Τουρκίας και για τη σταθεροποίηση της περιοχής μας υπό τη "δυτική επιρροή"...

Οι απόψεις αυτές στηρίζονται σε δύο εντελώς διαφορετικές - αντιδιαμετρικές μεταξύ τους - διαπιστώσεις για την Τουρκία:

Η πρώτη, ότι η Τουρκία είναι "πανίσχυρη", η δεύτερη ότι η Τουρκία "όπου να 'ναι καταρρέει"! 

Αλλά οδηγούνται στο ίδιο πολιτικό συμπέρασμα: 

Ότι η Ελλάδα οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να "συνθηκολογήσει" με την Τουρκία και να της παραχωρήσει δικά της κυριαρχικά δικαιώματα! 

Δύο εντελώς διαφορετικές διαπιστώσεις οδηγούν στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα! 

Η αποθέωση του παραλογισμού...

Ή, αν προτιμάτε, η αποθέωση της προπαγανδιστικής χειραγώγησης. 

Προσπαθούν να σύρουν την κοινή γνώμη της Ελλάδας και την πολιτική τάξη της χώρας, στο συμπέρασμα ότι η συνθηκολόγηση με την Τουρκία είναι "αναπόφευκτη"...

Κι ότι θα είναι, λέει, προς το συμφέρον μας ακόμα...!

Ποιά από τις δύο αυτές "θεωρίες" είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα;

Το περίεργο είναι ότι και οι δύο έχουν στοιχεία "ρεαλισμού". 

-- Πράγματι, η Τουρκία πέτυχε πολύ μεγάλη αναβάθμιση της παραγωγικής της βάσης την τελευταία 20ετία. 

Και είναι επίσης αλήθεια, από την άλλη πλευρά, ότι δημοσιονομικά  βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας! 

-- Πράγματι η Τουρκία αναβάθμισε την στρατιωτική της ισχύ και την επιχειρησιακή της ετοιμότητα. 

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, επεκτάθηκε πολύ και άνοιξε πολλά "μέτωπα".

Τι σημαίνει η νίκη του Ερντογάν...

Του Θανάση Κ. 

Εν όψει την εκλογών στην Τουρκία τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης εξέφραζαν την ελπίδα ότι ο Ερντογάν δεν θα επανεκλεγεί. 

Κι ότι ο μεγάλος αντίπαλός του, ο Κιλιντσάρογλου, θα μπορέσει να επαναφέρει την Τουρκία στη "δυτική επιρροή". 

Πριν τον πρώτο γύρο, για πολλές βδομάδες, όλες οι δημοσκοπήσεις έβλεπαν "προβάδισμα Κιλιντσάρογλου".

Και στο μεταξύ "προετοίμαζαν" την ελληνική κοινή γνώμη, ότι μετά τις εκλογές η Ελλάδα θα έπρεπε να διαπραγματευθεί με την Άγκυρα τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ώστε να διευκολύνει την επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με τη Δύση. 

Όλοι προετοιμάζονταν για την "μετά τον Ερντογάν" εποχή. 

Στο μεταξύ ο Ερντογάν επικράτησε στις εκλογές, κόντρα στις ελπίδες και τις προσδοκίες όλων. 

Άπαντες παραδέχονται σήμερα ότι μετά και το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών (όπου επίσης ο συνασπισμός υπό τον Ερντογάν επικράτησε) η χώρα έχει το πιο εθνικιστικό πολιτικό προσωπικό που είχε ποτέ!

Ακόμα και στους κύκλους της αντιπολίτευσης κυριαρχούν πλέον οι εθνικιστές. 

Στον αντίπαλο συνασπισμό, του Κιλιντσάρογλου, κυριαρχεί η κα Ακσενέρ, επικεφαλής του "Καλού Κόμματος", που είναι ακόμα πιο σκληρή στα "εθνικά ζητήματα". 

Κι έχει το προσωνύμιο "Λύκαινα". 

Γιατί προέρχεται από τους Γκρίζους Λύκους...

Ενώ και ο τρίτος προεδρικός υποψήφιος ο Σινάν Ογκάν, επικεφαλής του Κόμματος "Προγονική Συμμαχία", επίσης προέρχεται από τους Γκρίζους Λύκους, και είναι ίσως ο πιο εθνικιστής απ' όλους...

Κι ακόμα περισσότερο: 

Η Τουρκία είναι σήμερα πιο απομακρυσμένη από τη Δύση απ' ό,τι ήταν ποτέ. Ακόμα και ο Κιλιντσάρογλου, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, βεβαίωνε προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι αν εκλεγόταν εκείνος, δεν θα άλλαζε τις στενές σχέσεις συνεργασίας της Τουρκίας με τη Ρωσία. 

Ενώ ο ίδιος ο Ερντογάν χρησιμοποίησε το γεγονός ότι "οι δυτικοί δεν τον θέλουν, κι εύχονται να χάσει" ως επιχείρημα για να συσπειρώσει την υποστήριξη του Τουρκικού λαού (και να ανατρέψει τα "προγνωστικά"...).

Με δύο λόγια, η Τουρκία βγήκε από τις εκλογές πολύ πιο "εθνικιστική" και με πολύ πιο εδραιωμένο τον "Ευρασιατικό" γεωπολιτικό της προσανατολισμό.

Και η Δύση, πώς αντιδρά;

Αμήχανα...

Εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να "προσεγγίσουν" την Τουρκία, έστω και με τον Ερντογάν. 

Εξακολουθούν να "αποκλείουν" το ακριβώς αντίθετο: δηλαδή την περίπτωση ο Ερντογάν να προσεγγίζει ακόμα περισσότερο την Ρωσία!

Κι εξακολουθούν να ελπίζουν ότι, αν μπορέσουν να πείσουν την Ελλάδα να κάνει "λογικές παραχωρήσεις" προς την Τουρκία, ίσως καταφέρουν να επαναφέρουν την Τουρκία σε "δυτική τροχιά"...

Δεν τους βγήκε τίποτα, αλλά επιμένουν στα ίδια...

Κάπως πιο αμήχανα και μουδιασμένα βέβαια...

Αλλά επιμένουν στα ίδια...

Βλέπουν ασφαλώς ότι η Τουρκία δεν εφαρμόζει καμία από τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας. 

Αντίθετα, βοηθά την Ρωσία να παρακάμπτει τις κυρώσεις!

Τώρα που ο Ερντογάν παραμένει, ελπίζουν ότι μόλις αρχίσει να διαπιστώνει ότι η Ρωσία χάνει τον Πόλεμο, θα επιστρέψει μόνος του στο "δυτικό στρατόπεδο". 

Όμως υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα:

Τίποτα ΔΕΝ κρίθηκε ακόμα...

Του Θανάση Κ. 

Είναι πολύ νωρίς για να σχολιάσει κανείς τις δημοσκοπήσεις. Έχουμε μπροστά μας τέσσερις βδομάδες. Όλα μπορούν να συμβούν - κι όλα μπορούν να ανατραπούν.

Ήδη όμως μας λένε πολύ σημαντικά πράγματα. Αν θέλουμε να τα ακούσουμε...

Για να έχουμε μιαν εικόνα πώς διαμορφώνεται το αποτέλεσμα, κάποιες φορές  (ιδιαίτερα όταν υποβόσκει "αντισυστημικό ρεύμα") είναι χρήσιμο να ξεκινάμε από τις μετρήσεις για τα ποσοστά των μικρότερων κομμάτων:

Έχουμε λοιπόν: 

-- Μη εκπροσωπούμενα μικρά κομματίδια (που δεν θα περάσουν το "κατώφλι" του 3%), όλα μαζί, γύρω στο 8% - όσο και την προηγούμενη φορά.

(Αυτή είναι και η συνηθέστερη υπόθεση των δημοσκόπων. Κάποιοι εξετάζουν και σενάρια που ανεβάζουν αυτό το "άθροισμα" στο 10%).

Όταν κυβερνούν οι "ιδεοληπτικοί"...

Του Θανάση Κ. 

Όταν πριν λίγους μήνες εξελέγη (για τρίτη Προεδρική θητεία) ο Αριστερός Λούλα Ντα Σίλβα στη Βραζιλία, η επίσημη Αμερικανική αντίδραση ήταν πολύ θετική. Ο "κακός δεξιός" Μπολσονάρο είχε ηττηθεί (αν και πήρε πολύ υψηλότερα ποσοστά απ' ό,τι περίμεναν όλοι). 

Η κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον "χάρηκε πολύ", για την εκλογή του αριστερού Λούλα!

Στο μεταξύ ο Λούλα είχε κατηγορηθεί για πολλαπλά σκάνδαλα διαφθοράς. Κι είχε καταδικαστεί γι' αυτά. Κι είχε φυλακιστεί για ενάμιση χρόνο περίπου. 

Οι κατηγορίες σε βάρος του και οι καταδίκες του και η φυλάκισή του είχαν επισυμβεί, όχι όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση ο "δεξιός" αντίπαλός του Μπολσονάρο, αλλά όταν κυβερνούσε η συνεργάτης και ομοϊδεάτισσα του Dilma Rousseff (με την ίδιο να βρίσκεται τότε ξανά σε ισχυρή θέση εξουσίας δίπλα της).

Επομένως είχαμε ένα πολιτικό, ιδιαίτερα δημοφιλή στη χώρα του και αναμφίβολα ταλαντούχο, ο οποίος όμως πρώτον είχε καταδικαστεί για πολλαπλές κατηγορίες διαφθοράς, και δεύτερον ήταν από τους πρωτεργάτες του παγκόσμιου κινήματος των ΒRICS.

Τα αρχικά BRICS αναφέρονται στην Βραζιλία (Β), τη Ρωσία (R), την Ινδία (I), την Κίνα (C) και την Νότιο Αφρική (S). 

Οι ΒRICS λοιπόν υπήρξαν εξ αρχής μια παγκόσμια κίνηση συνεργασίας μεταξύ χωρών που προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της Δύσης στην παγκόσμια Οικονομία και ιδιαίτερα των ΗΠΑ στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όμως όταν πρωτο-δημιουργήθηκαν δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα...

Πώς εξουδετερώνεις τους Νεοναζί...

Του Θανάση Κ. 

Πώς αντιμετωπίζει μια δημοκρατική κοινωνία την άνοδο του νεοφασισμού;

Αυτό το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί, από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες συνολικά.

Παντού σχεδόν στην Ευρώπη η Δεξιά ανεβαίνει - και μαζί και η ακροδεξιά!

Αυτά τα δύο ΔΕΝ είναι το ίδιο πράγμα! Όπως η Αριστερά και η ακραία Αριστερά ΔΕΝ είναι το ίδιο...

Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, δεν καταλαβαίνουμε ΤΙΠΟΤΑ!

Πολλές φορές η ακροδεξιά ανεβαίνει εκεί που η "Δεξιά" μοιάζει πολύ αδύναμη και "συμβιβασμένη με το "σύστημα".

Αλλά και οι δύο ανεβαίνουν, επειδή το "σύστημα", ή - σωστότερα - οι συστημικές δυνάμεις της κοινωνίας, δεν καλύπτουν τις ανάγκες ή τις αγωνίες των πολιτών, αφήνοντας μεγάλες "ρωγμές", απ' όπου περνάνε αντί-συστημικά μορφώματα...

Όταν η ίδια η κοινοβουλευτική Δεξιά πάψει να παριστάνει, ενοχικά, κάτι άλλο από αυτό που οφείλει να είναι, και όπου ανασυγκροτείται για να καλύψει το κενό των υπολοίπων, τότε χώρος για να υπάρξει "άκρα δεξιά" και μάλιστα νεοναζιστικής μορφής, δεν υπάρχει. 

Όπου αντίθετα, η Δεξιά φέρεται ως..."Ποτάμι", δηλαδή ως "γαλάζια εκδοχή" της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς, εκεί αναπτύσσονται ακροδεξιά μορφώματα. Που κάποιες φορές φτάνουν ως το νεοναζισμό. 

-- Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η Δημοκρατία είναι να καταλάβει γιατί ξαφνικά γιγαντώνονται τα ακροδεξιά κόμματα. 

-- Το δεύτερο, είναι να εξουδετερώσει τις πιο ακραίες - και επικίνδυνες - εκδοχές τους. Ιδιαίτερα τους "νεοναζί"...

Μ' άλλα λόγια να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια που δημιουργούν το πρόβλημα ΚΑΙ να αντιμετωπίσει πρακτικά το ίδιο το πρόβλημα που έχει ΗΔΗ δημιουργηθεί. 

Και τα δύο. Μαζί και Ταυτόχρονα!

Στην Ευρώπη ή άνοδος της ακροδεξιάς υποκινείται ή τροφοδοτείται από τρία μεγάλα αίτια:

-- Την γιγάντωση της παράνομης μετανάστευσης. 

-- Την κατάλυση της εσωτερικής ασφάλειας - που άλλοτε συνδέεται κι άλλοτε είναι ασύνδετη με την μαζική εισροή παρανόμων μεταναστών. 

-- Την άνωθεν εκστρατεία για την κατάλυση παραδοσιακών θεσμών ή ταυτοτήτων, 

όπως της εθνικής ταυτότητας (στο όνομα της "παγκοσμιοποίησης"),

της θρησκευτικότητας (στο όνομα του "μοντερνισμού"),

της οικογένειας (στο όνομα του "δικαιωματισμού") 

και των... φύλων που κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν είναι βιολογικά, λέει, αλλά, "ιδεολογικά"! Δεν είναι δύο, αλλά είναι πολλά. Και δεν αντανακλούν βιολογική πραγματικότητα, αλλά απλώς "κοινωνικές αντιλήψεις" - perceptions.  

Πολιτική με "ψυχοφάρμακα" και "μισόλογα"...

Του Θανάση Κ. 

[Η διαζεπάμη, η οποία αρχικά προωθήθηκε στην αγορά με την ονομασία "βάλιουμ", είναι δραστική ουσία που τυπικά παράγει ηρεμιστική δράση. Συνήθως χορηγείται για την αντιμετώπιση καταστάσεων άγχους, συνδρόμων στέρησης, μυϊκών σπασμών, κρίσεων επιληψίας, τρέμουλο ποδιών κλπ. Οι πιο ανεπιθύμητες παρενέργειες περιλαμβάνουν υπνηλία και προβλήματα συντονισμού. Οι πιο σοβαρές και πιο σπάνιες παρενέργειες, περιλαμβάνουν τάσεις αυτοκτονίας...

Κάποιοι δυστυχώς μπερδεύουν την άσκηση Πολιτικής με τη χρήση... ηρεμιστικών ψυχοφαρμάκων. Είτε για να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι τον πανικό τους, είτε για να ηρεμήσουν όσους βρίσκονται απέναντί τους. 

Σε κάθε περίπτωση δεν γλιτώνουν τις παρενέργειες...]

Στις Διεθνείς Σχέσεις υπάρχει η λεγόμενη «ψυχολογική προσέγγιση». Δηλαδή η αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς μιας χώρας με όρους… «ψυχανάλυσης». 

Τι να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε ένα επιθετικό γείτονα ή ένα ιδιαίτερα προκλητικό ηγέτη; 

Να τον πάρουμε με το καλό! Να μην τον "ερεθίζουμε". Να προσπαθούμε να τον κατευνάσουμε: με καλοπιάσματα, με προσχηματικό «διάλογο» (που συχνά δεν έχει αντικείμενο), με συμβολικές κινήσεις κατευνασμού. 

Ο λεγόμενος «Κατευνασμός» - Appeasement (που κατέρρευσε μετά την επαίσχυντη Συμφωνία του Μονάχου του 1938 - όταν προσπάθησαν να "κατευνάσουν" τον... Χίτλερ) είναι η υπέρτατη μορφή αυτής της «ψυχολογικής προσέγγισης». Αλλά δεν είναι η μόνη…

* Η προσέγγιση αυτή είναι θεωρητικά ρηχή: Προσπαθεί να κατανοήσει τη Διεθνή Πολιτική χωρίς τις απαραίτητες έννοιες που την ορίζουν ως γνωστικό αντικείμενο: Χωρίς τα επί μέρους "εθνικά συμφέροντα", χωρίς την "ευθυγράμμιση" εθνικών συμφερόντων, χωρίς τις "διεθνείς ισορροπίες ισχύος", τη σταθερότητα ή την αποδυνάμωσή τους, χωρίς τους  "γεωπολιτικούς σχηματισμούς" που αναδεικνύονται ή αποδυναμώνονται...

Προσπαθεί να αναλύσει την Διεθνή Πολιτική όχι ως "Πολιτική", αλλά ως ..."Συμπεριφορά"! 

Με δύο λόγια προσπαθεί να κατανοήσει την πολυπλοκότητα των Διεθνών Σχέσεων χωρίς καμία από τις έννοιες που την συγκροτούν. 

Σαν να προσπαθείς να ερμηνεύσεις την Αστροφυσική με βάση το… Ζωδιακό Κύκλο. 

Με βάση τη «ψυχολογική προσέγγιση» τα πάντα τα καθορίζουν οι ψυχολογικές ανάγκες των λαών και των ηγετών τους. Με την ουτοπική προσδοκία πως αν τους "καλοπιάσουμε", θα θεμελιώσουμε σχέσεις Ειρήνης και Φιλίας…

Καλά κρασιά…

* Η «ψυχολογική προσέγγιση», πέρα από αναλυτικά ρηχή είναι και πρακτικά αδιέξοδη. Οδήγησε πάντα σε αποτυχίες! Πάντα…

Γιατί όταν ο επιθετικός γείτονας βλέπει να αντιμετωπίζεις την επιθετικότητά του με... «επιθέσεις φιλίας», αυτό δεν τον οδηγεί σε "ηπιότερη συμπεριφορά". Τον ενθαρρύνει να κλιμακώσει τις προκλήσεις. 

Σαν να προσπαθείς να "σβήσεις" μια φωτιά... "φυσώντας" την! 

Δεν "απομακρύνεις" τη φλόγα - φουντώνεις την πυρκαγιά!

Αυτό ΔΕΝ σημαίνει βέβαια, ότι οφείλουμε να απαντάμε στις προκλήσεις με άλλες προκλήσεις. Κάθε άλλο…

Σημαίνει όμως, ότι αν θέλουμε να δώσουμε στον «απέναντί» μας την ευκαιρία να σταματήσει τις προκλήσεις ώστε να αποκλιμακωθεί η μεταξύ μας ένταση, οφείλουμε να θέτουμε όρους. Μεταξύ των οποίων να πάψει να προκαλεί και να παραιτηθεί από τα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει σε βάρος μας. Αν επιμένει στα τετελεσμένα του, τότε ΔΕΝ υπάρχει περιθώριο προσέγγισης μεταξύ μας. 

Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, που έχει κι αυτή σοβαρά προβλήματα με την Τουρκία, της θέτει όρους για να υπάρξει "επαναπροσέγγιση" μεταξύ τους. Και το Ισραήλ το ίδιο. 

Μόνον η Ελλάδα είναι ΠΑΝΤΑ πρόθυμη να ξεκινήσει «νέα φάση προσέγγισης με την Τουρκία», χωρίς να θέτει ως όρο αυτό που είναι σήμερα αυτονόητο: να παραιτηθεί η Τουρκία από το Τουρκολυβικό μνημόνιο (που καίτοι παράνομο αποτελεί γεωπολιτικό τετελεσμένο σε βάρος μας, που ενισχύεται ως περνάει ο καιρός).  

Το να δηλώνουμε "πρόθυμοι για διάλογο" κάθε στιγμή άνευ όρων, ΔΕΝ αυξάνει την αξιοπιστία της Ελλάδας διεθνώς. Πιστοποιεί απλώς την αδυναμία της να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Και μειώνει την αξιοπιστία της στα μάτια των δυνητικών συμμάχων της στην περιοχή. 

Σίγουρα μας βλάπτει μακροχρόνια. Κάποιες φορές βλάπτει και βραχυχρόνια…

Δείχνει πως όταν η Τουρκία μας προκαλεί, εμείς δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Κι όταν η Τουρκία επιλέγει να εγκαταλείψει προσωρινά τις προκλήσεις της, εμείς σπεύδουμε να ανταποκριθούμε ως απελπισμένοι - ξεχνώντας πάραυτα ό,τι έχει δημιουργήσει σε βάρος μας κι ότι εξακολουθεί να διεκδικεί από μας, αν και σε "ηπιότερους" τόνους επί του παρόντος. 

Κι αυτό απλώς δείχνει την απελπισία μας. 

Όχι την καλή μας πρόθεση ή την «πολιτισμένη συμπεριφορά» μας. 

Κανείς δεν λέει να… «κρατάμε μούτρα» στην Τουρκία. 

Αλλά όχι και να φερόμαστε ως οι "χρήσιμοι ηλίθιοι", που σπεύδουμε να την "καλοπιάσουμε" όταν καλμάρει κι ύστερα "μυξοκλαίμε" όταν αγριεύει πάλι. 

Απλά να εξηγήσουμε στην Τουρκία - και σε όλους τους φίλους μας - πώς οι σχέσεις μας ΔΕΝ πρόκειται να "εξομαλυνθούν" όσο μας προκαλεί. Κι όσο επιμένει στα τετελεσμένα της. 

Μόνο έτσι θα αρχίσει η Τουρκία να μας υπολογίζει – και οι φίλοι μας να μας σέβονται. 

Γιατί αυτή τη στιγμή η Τουρκία ΔΕΝ μας υπολογίζει! 

Και οι φίλοι μας – κακά τα ψέματα – δεν μας σέβονται... 

Και πώς να μας σεβαστούν; Την ώρα που εμείς "πανηγυρίζουμε" που ανταλλάξαμε… φιλοφρονήσεις με τον κ. Τσαβούσογλου και συμφωνήσαμε «μορατόριουμ» μαζί του ως τις εκλογές – ο Αμερικανός Γερουσιαστής Μενέντεζ σε επίσημη ομιλία του στην Ουάσιγκτον διακήρυξε γιατί η Τουρκία δεν πρόκειται να πάρει ούτε την αναβάθμιση των F-16 "γιατί δεν της αξίζει να την πάρει". Γιατί παρενοχλεί Ελλάδα και Κύπρο και γιατί αλληθωρίζει προς τη Ρωσία...

Φανταστείτε: Ο Μενέντεζ μιλάει όπως όφειλε να μιλήσει η Ελλάδα!

Και η Ελλάδα την ίδια στιγμή, σπεύδει να... υποστηρίξει την εκλογή της Τουρκίας στη Γραμματεία του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας (ΙΜΟ)! Ποιά; Την Τουρκία; 

Η οποία ΔΕΝ έχει υπογράψει καν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και διατηρεί εμπάργκο λιμάνια της για τα Κυπριακά πλοία!

Αυτό δεν ξέρω πως λέγεται. Μπορεί να λέγεται "μαζοχισμός" (για όσους αρέσκονται στην «ψυχολογική προσέγγιση»), μπορεί να λέγεται «ραγιαδισμός» ή "Κάψε με «Πασάμ’ ν’ αγιάσω», πάντως Εξωτερική Πολιτική ΔΕΝ λέγεται. 

   

Και δεν εξασφαλίζει καν ένα "ήσυχο δίμηνο", όπως βαυκαλίζονται κάποιοι. 

Αν την Τουρκία δεν την παίρνει, για οποιοδήποτε λόγο, να συνεχίσει να μας προκαλεί τους επόμενους δύο μήνες, δεν θα το κάνει! Ακόμα κι αν εμείς δεν εξευτελιζόμασταν απέναντι της με τέτοιες «γαλιφιές». 

Κι αν πάλι, η Τουρκία αποφασίσει ξαφνικά να κλιμακώσει ξανά απέναντί μας, δεν θα διστάσει - παρά τις δικές μας «γαλιφιές»…

Δεν "αγοράζουμε χρόνο" έτσι. Απλώς χάνουμε κεφάλαιο διεθνούς Αξιοπιστίας. 

Δύο φαντάσματα πλανώνται...

Του Θανάση Κ. 

Ο Κάρολος Μαρξ (μαζί με τον φίλο και στενό συνεργάτη του Φρειδερίκο Ένγκελς ξεκίνησαν το πιο "επιδραστικό" ίσως έργο τους - το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" - με μια φράση που έμεινε εμβληματική:

-- "Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη..."

Σήμερα πάνω από την Ελλάδα, πλανώνται ΔΥΟ φαντάσματα: 

* Της συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές.  

* Και της "ελληνοτουρκικής συμφωνίας" (για από κοινού εκμετάλλευση των φυσικών πόρων στη μεταξύ τους θαλάσσια περιοχή). 

Που θα προχωρήσει, λέει (κατά τις εκτιμήσεις όσων διακινούν αυτό το "σενάριο"), αμέσως μετά.... 

Για τους "αθώους", "τρίτους" παρατηρητές αυτό "καλό" ακούγεται!

Άντε, να πάψουν οι δύο χώρες να τσακώνονται και να "τολμήσουν" κάποιες "αμοιβαίες παραχωρήσεις" μεταξύ τους, ώστε να αξιοποιήσουν τους ενεργειακούς πόρους που υπάρχουν στην περιοχή. 

Έλα όμως που δεν είμαστε και τόσο "αθώοι - η μάλλον αφελείς.. 

Οι Έλληνες γνωρίζουν ότι αυτό που τους ζητάνε να μοιραστούν με την Τουρκία ΔΕΝ είναι κάποια "αμφισβητούμενη περιοχή" ανάμεσά τους. Είναι τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως τα προβλέπει σαφέστατα το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS του 1982) που έγινε "εθιμικό Δίκαιο" μετά το 1985 και σήμερα το έχουν υπογράψει όλα σχεδόν τα παράκτια κράτη του κόσμου πλην τριών - μεταξύ των οποίων και η Τουρκία.  

Οι Έλληνες γνωρίζουν, λοιπόν, πως τους ζητάνε να κάνουν... "αμοιβαίες παραχωρήσεις" δίνοντας περίπου τα μισά από τα δικά τους, ώστε οι Τούρκοι θα πάρουν κάπως λιγότερα απ' όσα ΠΑΡΑΝΟΜΑ διεκδικούν!

Δηλαδή ζητάνε ΜΟΝΟΝ από τους Έλληνες να κάνουν παραχωρήσεις!

Κι επειδή είναι πολύ δύσκολο να πειστούν οι Έλληνες, να παραχωρήσουν στην Τουρκία όσα εκείνη επίμονα και προκλητικά διεκδικεί, χρειάζεται σήμερα μια "συγκυβέρνηση" στην Αθήνα για να υπογράψει τέτοια συμφωνία. 

Αυτό είναι το "σχέδιο". 

Που κινδυνεύει να ρυμουλκήσει και τις πολιτικές εξελίξεις. 

Μας σέρνουν σε "Πρέσπες του Αιγαίου"!

Αλλά όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν, ο Θεός γελάει!

Πράγματι όλα αυτά είναι περισσότερο... ασεβείς πόθοι, παρά ρεαλιστικό σχέδιο:

* Πρώτον, γιατί άραγε μας "πιέζουν" να τα βρούμε με την Τουρκία;

Το γνωστό λόμπι "προετοιμάζεται"...

Του Θανάση Κ. 

Τελικά ο Ερντογάν ΔΕΝ "μαλάκωσε" μετά το σεισμό!

Ούτε καν έναντι της Ουάσιγκτον, απέναντι στην οποία επιμένει να αρνείται την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ...

Στις πυρετώδεις παρασκηνιακές συνομιλίες έχει εμπλακεί το πακέτο για την ανανέωση του τουρκικού στόλου των F-16. 

Όμως η Τουρκία ζητάει πολύ περισσότερα για να πει το "Ναι" στη ένταξη της Σουηδίας. Μεταξύ αυτών ζητά να επανέλθει και στο πρόγραμμα των F-35, επιμένει στην πλήρη "συμμόρφωση" της Σουηδίας (δηλαδή στην έκδοση των Τούρκων αντικαθεστωτικών που έχουν βρει καταφύγιο εκεί - κι όχι μόνο των Κούρδων) και κολοσσιαία οικονομική βοήθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας...

Κι όλα αυτά μόνο για να δεχθεί την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ!

Η Ουάσιγκτον, από την πλευρά της, ζητάει επίσης πολύ περισσότερα για να δώσει τα F-16. Μεταξύ άλλων να αποκοπεί πλήρως η Τουρκία από τη Ρωσία, να παραιτηθεί από την φιλοδοξία της να φέρει το ρωσικό αέριο στην Ευρώπη κλπ.

Έτσι κι αλλιώς η Τουρκία δεν πρόκειται να τα δώσει αυτά. 

Και η Ουάσιγκτον δύσκολο να δεχθεί τίποτα λιγότερο. 

Και οποιαδήποτε προοπτική συμφωνίας πηγαίνει για μετά τις τουρκικές εκλογές, που ήταν προγραμματισμένες για τον Μάϊο (αλλά τώρα είναι πιθανό να αναβληθούν για κάποιους μήνες)...

Συνεπώς, παρά τους σεισμούς και παρά την υπόσχεση γενναιόδωρης οικονομικής βοήθειας από τις ΗΠΑ, η Τουρκία δεν φαίνεται να "μαλακώνει" τη στάση της. Ίσως γιατί αυτά που θα χάσει από εκείνους που θα δυσαρεστήσει στο εξωτερικό, είναι περισσότερα απ' όσα αναμένεται να κερδίσει...

Με τους Ρώσους πάντως, συνεχίζει να συνεργάζεται στενά...

* Ο Ερντογάν δεν "μαλάκωσε" έναντι της Ουάσιγκτον, πράγμα που σημαίνει ότι η "επιρροή" των ΗΠΑ στην Τουρκία δεν φαίνεται να αποκαθίσταται.

Ταυτόχρονα, όμως, η στρατηγική σημασία της Ελλάδας για τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τη Δύση συνολικά ανεβαίνει όσο πιο αναξιόπιστη γίνεται - ή παραμένει - η Άγκυρα για τη Δύση. 

Κι όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνει ΤΙΠΟΤΑ!

"Ευσεβιτο-ποθισμός", λέγεται αυτό...

Του Θανάση Κ. 

Στις 17 Αυγούστου του 1999, έγινε ο μεγάλος σεισμός του Ισμίτ στην Τουρκία. Με 17 χιλιάδες επίσημα καταγεγραμμένους νεκρούς τότε (ανεπισήμως ίσως ο αριθμός να είναι διπλάσιος). 

Η Ελλάδα - και τότε - έσπευσε πρώτη να στείλει βοήθεια, την ΕΜΑΚ. Η Τουρκική κοινή γνώμη αντέδρασε θετικά και με "μεγάλη ευγνωμοσύνη". 

"Ευχαριστούμε γείτονες" έγραφαν μεγάλες επιγραφές στις τουρκικές πόλεις. 

Τρείς βδομάδες αργότερα, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1999, έγινε μεγάλος σεισμός και στην Αθήνα. Ήταν βέβαια, εντελώς άλλης τάξης μεγέθους. Εδώ οι νεκροί έφτασαν τους 143. Ήταν πια η σειρά της Τουρκίας να στείλει κι εκείνη τα δικά της σωστικά συνεργεία στην Αθήνα. 

Ανάμεσα στις δύο χώρες δημιουργήθηκε τότε μια έντονη συναισθηματική σύνδεση. Συμβολικά τουλάχιστον, στις δύσκολες στιγμές σπεύδουμε ο ένας στο πλευρό του άλλου. 

Το κλίμα αυτό προκάλεσε τότε τη «διπλωματία των σεισμών». Μια προσωρινή "τήξη των πάγων" ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκίας.

Πόσο κράτησε αυτό; Όχι πολύ. 

Τι συνέπειες είχε; 

Ουσιαστικά καμία...

* Στην πραγματικότητα ακολούθησε η Συμφωνία του Ελσίνκι, το Δεκέμβριο του 1999. Όπου αποδεσμεύτηκε η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ από τη λύση του Κυπριακού (πράγμα ευνοϊκό για την Ελλάδα), αλλά αποδεσμεύτηκε και η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ από την επίλυση των Ελληνοτουρκικών διαφορών. Δηλαδή η Ελλάδα δεσμεύτηκε να ΜΗΝ υποβάλει βέτο στην ένταξη της Τουρκίας (πράγμα ευνοϊκό για την Τουρκική ένταξη). 

Ταυτόχρονα, Ελλάδα και Τουρκία δεσμεύτηκαν στο Ελσίνκι να λύσουν τις διαφορές τους "ειρηνικά", αλλά, αν δεν τα κατάφερναν να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. 

Αυτή η δέσμευση ΔΕΝ ήταν καθ' οιονδήποτε τρόπο... "δεσμευτική" για τις δύο χώρες, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια!

Το 2004 τα ελληνοτουρκικά δεν είχαν επιλυθεί, οι δύο χώρες δεν είχαν καταφέρει να υπογράψουν συνυποσχετικό για προσφυγή στη Χάγη, αλλά η Τουρκία έγινε τότε και επισήμως υποψήφια χώρα μέλος της ΕΕ, χωρίς καν να έχει αναγνωρίσει την... ύπαρξη της Κυπριακής δημοκρατίας, η οποία στο μεταξύ είχε γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ! 

Το πράγμα είχε λειτουργήσει τελικά υπέρ της Τουρκίας!

* Κι ακόμα χειρότερα! Στη Συμφωνία του Ελσίνκι αναγνωρίζονταν "συνοριακές και άλλες συναφείς" διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο. Πράγμα που εκ των πραγμάτων αποτελούσε "έμμεση αναγνώριση" των γκρίζων ζωνών που είχε επιβάλλει η Τουρκία ήδη μετά την κρίση των Ιμίων (1996) και μετά τη συμφωνία της Μαδρίτης (1997). 

Μέχρι σήμερα η Ελλάδα διακηρύσσει ότι μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι η υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ. Οι "συνοριακές και άλλες συναφείς διαφορές" είναι έννοια σαφώς ευρύτερη και μπορεί να θεωρηθεί ότι περιλαμβάνει γκρίζες ζώνες, αμφισβήτηση κυριαρχίας, αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, δηλαδή όλα τα ζητήματα που η Τουρκία έθεσε ΜΕΤΑ τη Συμφωνία του Ελσίνκι. 

Αυτό που όλοι απεύχονται - κι όμως, το φέρνουν πιο κοντά!

Του Θανάση Κ. 

Τελικά πόσο "πιθανό" είναι να ξεσπάσει σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας τους επόμενους μήνες;

Ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε από το Νταβός πώς κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Αναλυτής του ΕΛΙΑΜΕΠ είπε κάτι παρόμοιο προχθές. 

Άρα...

Τώρα είναι που πρέπει να προσέχουμε περισσότερο!

Όταν οι περισσότεροι πια το πιθανολογούν, 

όλοι (εντός κι εκτός της χώρας) ανησυχούν και κάποιοι αρχίζουν να "καθησυχάζουν" 

- και στο μεταξύ έχουμε πλέον καθημερινές τριβές με την Τουρκία ή απειλές εκ μέρους της - 

τότε ο αληθινός κίνδυνος μεγαλώνει...

 

ΔΕΝ πρόκειται να "στοιχηματίσω" ότι θα γίνει ή ότι δεν θα γίνει σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας. 

Στις γραμμές που ακολουθούν απλώς θα δούμε:

πού ακριβώς οφείλεται η ένταση μεταξύ των δύο χωρών, γιατί κλιμακώνεται συνεχώς και γιατί ΔΕΝ πρόκειται να "εκτονωθεί" ανώδυνα, εύκολα ή γρήγορα...

* Πρώτον, η Τουρκία δεν "παραλογίζεται"! Απλά εφαρμόζει μιαν ΑΛΛΗ Πολιτική, απ' αυτήν που φανταζόμαστε εμείς...

Έχει επιλέξει τον "Ευρασιατισμό", δηλαδή τη στρατηγική της "ευθυγράμμιση" (alignment) με τις μεγάλες δυνάμεις της Ασίας, κυρίως με τη Ρωσία και την Κίνα. 

Έχει ήδη αυτοπροταθεί για συμμετοχή στο "Σύμφωνο της Σαγκάης"! Και της απάντησε η Ρωσία, ότι αυτό για να συμβεί, πρέπει η ίδια να πάψει να είναι μέλος του ΝΑΤΟ...

Το ΝΑΤΟ ΔΕΝ λειτουργεί πλέον ως "χαλινάρι" που συγκρατεί την Τουρκία. Η ίδια παραμένει στο ΝΑΤΟ όσο την ανέχονται (ή δεν μπορούν να τη διώξουν), αλλά έχει ήδη συνδεθεί ενεργειακά και γεωπολιτικά και οικονομικά με τη Ρωσία, συνδέεται όλο και περισσότερο και με την Κίνα, προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική της σφαίρα επιρροής στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, ως προέκταση της Ασιατικής επιρροής προς δυσμάς. 

Δεν λειτουργεί πλέον ως "ισχυρό προπύργιο της Δύσης" στην Ασία...

Δεν έχει ως υπέρτατη φιλοδοξία της να μπει ως ισότιμο μέλος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωσης. Θέλει να γίνει ισότιμος εταίρος της αναγεννημένης Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της παγκόσμιας πλέον Κινεζικής ηγεμονίας (Road and Belt Initiative).

Δηλαδή φαντάζεται τον εαυτό της "ισότιμη με άλλους τρείς παγκόσμιους ηγεμόνες", όχι ισότιμο μέλος μαζί με άλλα 27 κράτη σε μια δημοκρατική ευρωπαϊκή Ένωση...

Κι όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, δεν καταλαβαίνει τίποτα!

Έλεος πια...

Του Θανάση Κ. 

Είναι «λογικό» μια χώρα όπως η Ελλάδα, να «θέλει» να εξοπλιστεί από τις ΗΠΑ η Τουρκία  (που μας απειλεί άμεσα), με "επιχείρημα", ότι έτσι οι ΗΠΑ θα "ελέγχουν" καλύτερα την Άγκυρα; 

Θα έπρεπε να είχαμε "στενοχωρηθεί" όταν οι Αμερικανοί έκοψαν την Τουρκία από το νέο μαχητικό F-35;

Θα έπρεπε να… «παρακαλάμε» σήμερα να αρθεί το εμπάργκο που επιβλήθηκε τότε από τους Αμερικανούς στην Τουρκία;

Και τώρα το θυμηθήκαμε; 

Τρία χρόνια που υπάρχει επισήμως το εμπάργκο των ΗΠΑ σε εξοπλισμούς της Τουρκίας, γιατί δεν είπαμε κουβέντα;

Και γιατί δεν «ειδοποιήσαμε το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ, που μαζί με το Εβραϊκό, αγωνίζονται να ΜΗΝ αρθεί το εμπάργκο στο Κογκρέσο;

Τι να πει κανείς; 

Υπάρχουν όμως και χειρότερα: 

Όπως, ότι αν η Τουρκία δεν πάρει ανταλλακτικά για τα F-16 από τις ΗΠΑ, λέει, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να παραγγείλει ρώσικα η κινέζικα πολεμικά αεροσκάφη! Ενώ όσο παίρνει από τις ΗΠΑ, οι Αμερικανοί μπορούν να ασκούν κάποιον "έλεγχο" στην Τουρκία…

Αυτό ακούγεται «λογικό», αλλά είναι δεν είναι:

* Πρώτον, γιατί εδώ και χρόνια είναι γνωστό, πως η Τουρκία και το Ισραήλ είναι δύο χώρες, που ενώ προμηθεύονται όπλα από την Αμερική, η Ουάσιγκτον έχει πολύ μειωμένο "έλεγχο" πάνω τους. 

Και πάντως η Αμερική παρ' ό,τι εξόπλιζε την Τουρκία, ΔΕΝ μπόρεσε να αποτρέψει την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (το 1974),

ούτε μπόρεσε να διασφαλίσει τη διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφος της, κατά τον δεύτερο Πόλεμο στο Ιράκ (2003), 

ούτε να αποτρέψει την ανοιχτή συνεργασία της Άγκυρας με το ΙΣΙΣ (Ισλαμιστικό Χαλιφάτο) μετά το 2012, 

ούτε να διασφαλίσει τη θέση των Κούρδων της Συρίας (τους οποίους υποστήριζε η Ουάσιγκτον και το Παρίσι) μετά το 2014. 

 

* Ακόμα υπάρχει και το παράδοξο: Όταν οι ΗΠΑ εξοπλίζουν την Τουρκία διαμαρτυρόμαστε γιατί την εξοπλίζουν (εναντίον μας) κι όταν οι ΗΠΑ δεν εξοπλίζουν την Τουρκία, εμείς τι κάνουμε; 

Ζητάμε να την... εξοπλίσουν ξανά, μπας και την ελέγξουν (απέναντι μας)!

Αυτά είναι "λογική προτεκτοράτου". 

Δεν αναζητούμε συμμαχίες προ κοινού εχθρού! Ψάχνουμε κάποιον να μας σώσει, κι ύστερα διαμαρτυρόμαστε που δεν μας σώζει…

* Το πιο παιδαριώδες βέβαια, είναι πως, αν δεν πάρει αεροσκάφη από την Αμερική, η Τουρκία θα τα πάρει από τη... Ρωσία ή την Κίνα. 

Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Τουρκία φεύγει από το ΝΑΤΟ! 

Τότε και μόνον τότε θα μπορούσε να πάρει τέτοια οπλικά συστήματα η Άγκυρα από χώρα «αντίπαλο» της Αμερικής. Εδώ της έκαναν εμπάργκο εξοπλισμών γιατί πήρε μια συστοιχία πυραύλων S-400 από τη Ρωσία. Φανταστείτε να έπαιρνε και υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη…

Και οι γυναίκες γεγόνασι άνδρες!

Του Θανάση Κ. 

Νέα ανοησία βρήκαμε να συζητάμε στην Ελλάδα, όταν γύρω μας πυκνώνουν οι κίνδυνοι και οι απειλές. 

Αν είναι σωστό, λέει, να διαβάζουν χριστουγεννιάτικα παραμύθια στα μικρά παιδιά οι λεγόμενες drag-queens!

Κι αν η υπόλοιπη κοινωνία είναι "υποχρεωμένη" να το δέχεται αδιαμαρτύρητα ή ακόμα και να νοιώθει... "υπερήφανη" γι' αυτό! 

Κι αν κάθε αντίρρηση προς την "παιδαγωγική αυτενέργεια" των drag-queens είναι... "παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων"!

Τέτοια ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ να συζητάμε δημόσια σε τέτοιες δύσκολες εποχές. 

  

* Πρώτον, κανείς δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει στο ανυποψίαστο κοινό, τι ακριβώς είναι αυτές οι drag-queens. 

Κατά μια "λόγια" εκδοχή, ο όρος βγαίνει από το βρετανικά αρχικά DRAG που σημαίνει DRessed As a Girl δηλαδή: άνδρας ντυμένος σαν γυναίκα. 

Για την ακρίβεια, αποδίδεται σε όρο που υπήρχε στην θεατρική διδασκαλία του Σαιξπηρικού έργου Dressed Resembling A Girl, αν και οι περισσότεροι αμφισβητούν ότι ο ίδιος ο Σαίξπηρ χρησιμοποίησε ποτέ τον όρο αυτό. 

Σύμφωνα με αυτή την άποψη, λοιπόν, πρόκειται για σχετικά "αθώο" θεατρικό όρο που υποδηλώνει την ανάγκη να υπηρετηθεί μια παράσταση από ηθοποιούς διαφορετικού φύλου. Ειδικά σε εποχές όπως ο 16ος αιώνας στην Βρετανία όπου συνήθως όλοι οι ηθοποιοί ήταν άνδρες και υποχρεωτικά κάλυπταν και τους γυναικείους ρόλους, ντυμένοι με τρόπο που τόνιζε τη "θηλυκότητά" τους. 

Εντελώς ανέτοιμοι -μπροστά σε μοναδική ιστορική ευκαιρία!

 

Του Θανάση Κ. 

 

Υπάρχουν δύο χώρες στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης, των οποίων ο γεωπολιτικός προσανατολισμός ήταν πάντα στραμμένος ΚΑΙ προς την Ασία!

Η Γερμανία και η Τουρκία!

Και οι δύο υπήρξαν μεγάλες χώρες με στρατηγικό βάθος, αλλά χωρίς αξιόλογη θαλάσσια δύναμη. 

Και οι δύο είχαν ιστορικά αντιφατικές σχέσεις με τη Ρωσία. Από την μία είχαν έντονους ανταγωνισμούς μαζί της – και συχνά πολέμησαν εναντίον της - από την άλλη είχαν ανάγκη να συνεργάζονται με τη Ρωσία. 

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι δύο βρέθηκαν κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ!

Αλλά και η μία και η άλλη άρχισαν να κοιτάνε προς την Ασία.

Κυρίως προς το φθηνό ρωσικό αέριο η Γερμανία. Και προς τους "τουρκόφωνους" λαούς της Κεντρικής Ασίας η Τουρκία.  

-- Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, η Γερμανία επιτάχυνε τη δημιουργία «ζωτικού χώρου» στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που μπήκαν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Αλλά συνέχισε και επέκτεινε την συνεργασία της με τη Ρωσία. 

-- Ενώ η Τουρκία, κυρίως επί Ερντογάν (μετά το 2004), με όπλο το Ισλάμ προσπάθησε να επεκτείνει την επιρροή της στον μουσουλμανικό κόσμο, στην Μέση Ανατολή κυρίως – αλλά και στην Κεντρική Ασία. 

Ο Ευρασιανισμός – αναπτύχθηκε τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως από αυτές τις δύο χώρες: Τη Γερμανία και την Τουρκία!

 

* Οι Αμερικανοί δεν πήραν χαμπάρι τίποτα απ’ όλα αυτά!

Αφενός στήριξαν την «Αραβική Άνοιξη», βοηθώντας έτσι την Τουρκία να γίνει ο "ηγέτης" του (σουνιτικού) μουσουλμανικού κόσμου. Νόμιζαν ότι η Τουρκία θα έφερνε στην δυτική επιρροή το σουνιτικό Ισλάμ! Ενώ η Τουρκία δούλευε για λογαριασμό της, σε όλο και πιο "αντιδυτικές" κατευθύνσεις (ΙSΙS κλπ)

Οι Αμερικανοί άργησαν πολύ να καταλάβουν, ότι η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» δεν ήταν "ξέσπασμα δημοκρατίας" στις αραβικές κοινωνίες, αλλά κύμα ισλαμικού φονταμενταλισμού! Καθόλου, μα καθόλου, "δημοκρατικό"...

Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί διαφωνούσαν με την πολιτική της Γερμανίας να εξασφαλίζει φτηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Δεν καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν βασική προϋπόθεση για να διατηρήσει η Ευρώπη γενικά – και η Γερμανία πιο συγκεκριμένα – την ανταγωνιστικότητά της και την ευημερία της και να αποφύγει την αποβιομηχάνισή της!

Έτσι οι Αμερικανοί ευνοούσαν τον «ευρασιατισμό» της Τουρκίας, όπου αυτό την έφερνε σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία (γιατί υποτίθεται ότι "εξυπηρετούσε" τα συμφέροντα της Δύσης συνολικά). 

Από την άλλη, δεν ευνοούσαν τον «ευρασιατισμό» της Γερμανίας, όπου αυτό εξαρτούσε την ίδια την Γερμανία – και την Ευρώπη – από το Ρωσικό αέριο. 

* Αλλά στο φυσικό αέριο Γερμανία και Τουρκία ήταν μαζί: εξυπηρετούσαν από κοινού τα συμφέροντα της Ρωσίας. Για δεκαετίες…

Η Γερμανία ήταν "παντρεμένη" με το ρωσικό φυσικό αέριο! 

Η ίδια η Ρωσία ήθελε να διατηρήσει την ολιγοπωλιακή της ισχύ ως βασικός προμηθευτής αερίου στην Ευρώπη. 

Και η Τουρκία έκανε ό,τι μπορούσε για να μη δημιουργηθεί εναλλακτική λύση προμήθειας φυσικού αερίου για την Ευρώπη από την Ανατολική Μεσόγειο. 

Κι έτσι η Τουρκία ήλθε διαδοχικά σε προστριβές και με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο και με την Κύπρο, αλλά κυρίως με την Ελλάδα, στη δικαιοδοσία της οποίας ανήκε η ΑΟΖ όπου υπήρχαν μεγάλα δυνητικά κοιτάσματα φυσικού αερίου. Τα οποία, αν έρχονταν στην επιφάνεια, θα μπορούσαν να αποτελέσουν εναλλακτική πηγή τροφοδοσίας της Ευρώπης συνολικά. 

Η Κύπρος, το Ισραήλ και τελικά η Αίγυπτος προχώρησαν σε έρευνες και βρήκαν πολύ σημαντικά κοιτάσματα. Αλλά η Ελλάδα που είναι ο «κρίκος» ανάμεσά τους και στην Ευρώπη, εμποδίστηκε από τις ενστάσεις, τις «παρενοχλήσεις», τις απειλές και τα "τετελεσμένα" που συνεχώς προκαλούσε η Τουρκία. 

Γερμανία και Τουρκία έπαιζαν το παιγνίδι της Ρωσίας. 

Και η Γερμανία κάλυπτε συνεχώς τις «παρασπονδίες» της Τουρκίας. 

Η τριγωνική σχέση Γερμανίας-Ρωσίας-Τουρκίας, λειτουργούσε πλήρως, κάτω από τη μύτη των Αμερικανών και με την ανοχή των (υπολοίπων) Ευρωπαίων...