Τα Παιδιά της Οθόνης

Δέκα σημεία για το δυσοίωνο (μεθ)αύριο της εκπαίδευσης

Μπαίνουμε σε άλλη εποχή. Δεν συμφωνήσαμε με τον αρθρογράφο σε πολλά όταν θήτευσε ως Υπ. Παιδείας, αντιθέτως. Όμως αναρτώ το κείμενο για προβληματισμό, θέτει ζητήματα σοβαρά για την ερχόμενη ημέρα της τεχνοκρατίας, της αυτοματοποίησης, της εργασίας από το σπίτι και την "ουδετερότητα" της τεχνολογίας...

Γ.Τ. 

Κώστας Γαβρόγλου

 Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει τη βεβαιότητα ότι το «αύριο» δεν θα μοιάζει καθόλου με το σήμερα. Η βεβαιότητα αυτή προκύπτει από τα δεδομένα τα οποία, όσο περνάει ο χρόνος, αρχίζουν να «διοχετεύονται» από τις εκθέσεις και τα γραφήματα των διεθνών οργανισμών και των «έγκυρων» οίκων αξιολόγησης της οικονομίας και τα οποία, ήδη, μας προετοιμάζουν για τον αρμαγεδώνα που έρχεται σαν κάτι νομοτελειακό. Τα πράγματα «αύριο» θα είναι όντως διαφορετικά, αλλά, όπως και στο παρελθόν, το αύριο δεν θα είναι διαφορετικό για όλους. Και αυτό γιατί οι κυρίαρχες κοινωνικές ομάδες, θα κάνουν το παν ώστε να «αξιοποιήσουν» την επιδημία για την παραπέρα ενίσχυση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Ειδικά για την εκπαίδευση, μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις με άλλοθι την πανδημία θα θελήσουν να προχωρήσουν σε αποφασιστικά βήματα για την υπονόμευση της δημόσιας εκπαίδευσης, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα τους πολίτες ώστε να είναι δεκτικοί στις αλλαγές που σχεδιάζουν.

2. Σε ανάλογες περιόδους, οι κοινωνικές ανακατατάξεις που είχαν ως υπόστρωμα την τεχνολογία δεν έγιναν επειδή στην διάρκεια μιας κρίσης ανακαλύφθηκαν νέοι φυσικοί νόμοι και επινοήθηκαν νέες τεχνολογικές εφαρμογές. Αυτό που έγινε ιστορικά είναι ότι γενικεύτηκε και νομιμοποιήθηκε η χρήση ήδη υπαρχουσών τεχνολογιών, με βελτιώσεις βεβαίως, αλλάζοντας ταυτόχρονα και τον χαρακτήρα τής εργασίας, χωρίς όμως η τελευταία να έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει την κατεύθυνση και το περιεχόμενο αυτών των μεταβολών. Γιατί το εξαιρετικά κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν θα γενικευτεί ή όχι η χρήση κάποιων τεχνολογιών αλλά αν η γενικευμένη χρήση τους θα αλλάξει τα χαρακτηριστικά της εργασίας. Και οι αλλαγές στην εργασία που ευνοούν τις κυρίαρχες δυνάμεις γίνονται ακόμη πιο εύκολες όταν οι οργανωμένες αντιστάσεις γίνονται ολοένα και πιο αδύναμες.

3. Τα στοιχεία που είναι ήδη παρόντα στη σημερινή συγκυρία θα γίνουν καταλύτες για τη γενίκευση των νέων χαρακτηριστικών της καθημερινότητας στην εργασία. Η εργασία από το σπίτι, ενώ δεν είναι (ακόμη) γενικευμένη, είναι παρούσα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στο είδος της εργασίας την οποία εδώ και πολλά χρόνια εκτελούν από το σπίτι, π.χ., εργάτριες των «φασόν». Εννοώ τις πιο εξειδικευμένες εργασίες, αυτές που κατά κύριο λόγο βασίζονται στην ύπαρξη του διαδικτύου και στην εξοικείωση με την χρήση υπολογιστών. Ο αριθμός όσων θα εργάζονται από το σπίτι θα αυξηθεί εκθετικά. Μαζί θα αυξηθούν και οι συμβάσεις μηδενικού χρόνου: συμβάσεις όπου ο εργαζόμενος θα είναι στη «διάθεση» του εργοδότη χωρίς αυτός να του διασφαλίζει ελάχιστο χρόνο εργασίας και άρα, ελάχιστο εισόδημα.

Για να αποκτήσει και ένα ιδεολογικό κάλυμμα η ενίσχυση της εργασίας από το σπίτι και η παραπέρα νομιμοποίηση των συμβάσεων μηδενικού χρόνου, θα συνοδευτεί με επιχειρήματα όπως ότι αυτό το είδος του «μένουμε σπίτι» θα εξοικονομεί χρόνο στους εργαζόμενους από τη μείωση πολύωρων μετακινήσεων, θα συμβάλλει στη μείωση της περιβαλλοντικής ρύπανσης, θα είναι κανείς «αφεντικό του εαυτού του» μιας και θα εργάζεται ό,τι ώρα θέλει αυτός, θα ικανοποιείται η εργαζόμενη μητέρα που αγωνιά και θέλει να βρίσκεται κοντά στα παιδιά της, θα μπορεί να εργάζεται κανείς για πολλούς διαφορετικούς εργοδότες και, άρα, να έχει ένα επιπλέον εισόδημα και άλλα πολλά. Η εργασιακή αυτή κόλαση θα προβληθεί ως το απόσταγμα της «τεχνολογικής προόδου».

Τεχνητή Νοημοσύνη: Η ζωή στο δεύτερο μισό της σκακιέρας

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020 00:00

Έξι βιβλία για την τεχνητή νοημοσύνη των μηχανών και τη συνύπαρξη με τον άνθρωπο στα χρόνια που έρχονται.

Του Άλκη Γούναρη

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο άνθρωπος που εφηύρε το σκάκι είχε μια ακόμα καλύτερη, αλλά μοιραία όπως αποδείχθηκε τελικά, ιδέα. Μια μέρα πήρε τη σκακιέρα, έβαλε τα λεπτοσκαλισμένα πιόνια, ελέφαντες, άλογα, άρματα και στρατιώτες, σε ένα ξύλινο κουτί και πήγε να συναντήσει τον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας, ενθουσιασμένος με το νέο συναρπαστικό πολεμικό παιχνίδι, είπε στον εφευρέτη να ζητήσει ό,τι θέλει για ανταμοιβή και υποσχέθηκε να του το προσφέρει γενναιόδωρα. Ο βραχμάνος Σίσσα –αυτό υποτίθεται ότι ήταν το όνομά του εφευρέτη– σκέφτηκε για μισό λεπτό και στη συνέχεια άδειασε τη σκακιέρα από τα πιόνια ώστε να φαίνονται καθαρά τα 64 χρωματισμένα της τετράγωνα. Τοποθέτησε το δάχτυλό του στο πρώτο τετράγωνο και ζήτησε να βάλουν εκεί έναν κόκκο ρυζιού και μετά, δείχνοντας το επόμενο τετράγωνο, ζήτησε να τοποθετήσουν πάνω του δύο κόκκους. Θέλω σε κάθε τετράγωνο, είπε, να μπαίνουν διπλάσιοι κόκκοι από το προηγούμενο, μέχρι να καλυφθούν όλα τα τετράγωνα της σκακιέρας. Ο αυτοκράτορας γέλασε και διέταξε τη φρουρά του να φέρει μερικά σακιά ρύζι για να ικανοποιήσει το ταπεινό αίτημα του βραχμάνου. Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι όχι μόνο τα σακιά δεν ήταν αρκετά, αλλά το ρύζι ολόκληρης της αυτοκρατορίας και ακόμα περισσότερο δεν θα έφτανε για να γεμίσει τα 64 τετράγωνα της σκακιέρας. Μετά από 64 διπλασιασμούς, 18.446.744.073.709.551.615 κόκκοι ρυζιού, ποσότητα που σύμφωνα με σημερινούς υπολογισμούς ξεπερνάει σε όγκο το όρος Everest, ήταν το αίτημα που είχε υποσχεθεί να ικανοποιήσει ο αυτοκράτορας!

Όμως, καθώς πέρασαν στο δεύτερο μισό της σκακιέρας, τα νούμερα μεγάλωσαν σε τόσο ασύλληπτο βαθμό, ώστε είτε ο αυτοκράτορας θα έπρεπε να αποδειχθεί ασυνεπής στην υπόσχεσή του, είτε ο βραχμάνος θα έπρεπε να χάσει το κεφάλι του. Και πιθανότατα συνέβη το δεύτερο.

Με αυτό το κλασικό παράδειγμα για την απεικόνιση της εκθετικής προόδου οι Brynjolfsson και McAfee επιχειρούν να περιγράψουν τι είναι αυτό που δύναται να συμβεί στον κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας, αν συνεχίσει να επιβεβαιώνεται η περίφημη πρόβλεψη ή αλλιώς ο «νόμος του Moore». Αυτό που υποστήριξε το 1965 ο ιδρυτής της Intel, Gordon Moore, είναι ότι ο αριθμός των τρανζίστορ σε ένα πυκνό ολοκληρωμένο κύκλωμα θα διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια, ή με απλά λόγια «η υπολογιστική ισχύς των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων που μπορούμε να αγοράσουμε με ένα δολάριο θα διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια», πράγμα το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι η υπολογιστική δύναμη και η «νοημοσύνη» των μηχανών κάθε δύο χρόνια θα γίνεται δύο φορές ισχυρότερη.

Σύμφωνα με τον Ray Kurzweil, τρανσουμανιστή συγγραφέα και ερευνητή της Google, που χρησιμοποίησε πρώτος το παράδειγμα με το σκάκι, αν ο βραχμάνος είχε ζητήσει να καλυφθούν με ρύζι τα 32 αντί για τα 64 τετράγωνα, πιθανότατα θα είχε γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος της εποχής του και ο αυτοκράτορας θα είχε αναγκαστεί να τηρήσει την υπόσχεσή του. Όμως, καθώς πέρασαν στο δεύτερο μισό της σκακιέρας, τα νούμερα μεγάλωσαν σε τόσο ασύλληπτο βαθμό, ώστε είτε ο αυτοκράτορας θα έπρεπε να αποδειχθεί ασυνεπής στην υπόσχεσή του είτε ο βραχμάνος θα έπρεπε να χάσει το κεφάλι του. Και πιθανότατα συνέβη το δεύτερο.

Σήμερα, με βάση τους υπολογισμούς των Brynjolfsson και McAfee (βλ. παρακάτω: Η θαυμαστή εποχή της νέας τεχνολογίας), η υπολογιστική ισχύς των μηχανών που διπλασιάζεται ακολουθώντας τον νόμο του Moore έχει ήδη βρεθεί στο κατώφλι του δεύτερου μισού της σκακιέρας. Από εδώ και πέρα, όπως ο αυτοκράτορας ήταν αδύνατον να συλλάβει το μέγεθος, έτσι κι εμείς είναι αδύνατον να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί. Δεν μιλάμε πια μόνο για αύξηση της υπολογιστικής ισχύος και για την ορατή προοπτική κατασκευής πραγματικά ευφυών μηχανών, αλλά κυρίως μιλάμε για μια ραγδαία και ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα. Του τρόπου που επικοινωνούμε, μαθαίνουμε, εργαζόμαστε, μετακινούμαστε, διασκεδάζουμε, δημιουργούμε, σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους και τα άλλα ενδεχομένως τεχνητά νοήμονα (;) όντα.

Η τεχνολογία εξελίσσεται γρηγορότερα από τους θεσμούς και οι άνθρωποι έχουμε την εγγενή τάση πρώτα να πράττουμε και ύστερα να σκεφτόμαστε τις συνέπειες.

Η ζωή στο δεύτερο μισό της σκακιέρας προβλέπεται συναρπαστική και ταυτόχρονα τρομακτική. Οι νέες προκλήσεις και ευκαιρίες θα αναδείξουν σύντομα νέους κυρίαρχους του παιχνιδιού, νέες υπηρεσίες, νέα προϊόντα, νέους τρόπους ζωής και όλοι εμείς θα προσαρμοζόμαστε και θα αφομοιώνουμε τις εξελίξεις, κάνοντάς τες αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας – περίπου όπως κάναμε στο παρελθόν με το αυτοκίνητο, το κινητό τηλέφωνο και το ίντερνετ. Παράλληλα, εξελίξεις που δεν μπορούμε να διανοηθούμε στην τεχνολογική έρευνα, στην πολιτειακή οργάνωση, στην άμυνα και επιτήρηση, θα αλλάξουν ριζικά τις ισορροπίες στον παγκόσμιο χάρτη. Τα καινοφανή ηθικά, νομικά και θεσμικά ζητήματα που θα αναδυθούν είναι πολύ πιθανόν να αναγκαστούμε να τα αντιμετωπίσουμε εκ των υστέρων. Η τεχνολογία εξελίσσεται γρηγορότερα από τους θεσμούς και οι άνθρωποι έχουμε την εγγενή τάση πρώτα να πράττουμε και ύστερα να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. Η πιθανότητα να χάσουμε τον έλεγχο στο δεύτερο μισό της σκακιέρας είναι μεγάλη, αλλά προς το παρόν μαχητή. Το να είμαστε ενημερωμένοι γι’ αυτό που έρχεται, είναι η αρχή.

Με αυτό το σκεπτικό, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε εδώ συνοπτικά έξι βιβλία που εστιάζουν στο εν λόγω ζήτημα και επιχειρούν, το καθένα από τη δική του σκοπιά, τόσο να το περιγράψουν με ακρίβεια, όσο και να υποθέσουν διαθέσιμες λύσεις και περαιτέρω προβληματισμούς για τις εξελίξεις στο άμεσο και απώτερο μέλλον σε θέματα οικονομίας, παιδείας, θεσμών, κατάκτησης του διαστήματος, υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης και ενδεχομένως υπέρβασης της θνητότητας.

---

Βαθμολογία 5/5

Η θαυμαστή εποχή της νέας τεχνολογίας
Εργασία, πρόοδος και ευημερία στα χρόνια των έξυπνων τεχνολογιών
Erik Brynjolfsson & Andrew McAfee
Μτφρ. Γιώργος Ναθαναήλ
Κριτική 2016
Σελ. 432, Τιμή εκδότη €18,00

Μια τεχνητή νοημοσύνη που σώζει ανθρώπινες ζωές στην υπηρεσία των επιστημών υγείας, μια βόλτα με το καμουφλαρισμένο αυτο-οδηγούμενο όχημα της Google στους δρόμους της Καλιφόρνιας, η ηττημένη στο Jeopardy και το Go ανθρώπινη νοημοσύνη είναι μόνο μερικά γεγονότα που ήδη από το 2014 σήμαναν το πέρασμα σε μια νέα εποχή: Στη δεύτερη εποχή των μηχανών. Οι συγγραφείς Brynjolfsson και McAfee, διευθυντής και ερευνητής αντίστοιχα του Κέντρου για το Ψηφιακό Επιχειρείν του MIT, θεωρούν τη δεκαετία που διανύουμε ως ορόσημο για το πέρασμα από τη βιομηχανική εποχή στην εποχή της κυριαρχίας των νοημόνων τεχνολογιών. Στο βιβλίο τους συμπλέκονται αποτελεσματικά οικονομία, φιλοσοφία, πολιτική και σύγχρονη τεχνολογία, δημιουργώντας ένα πολύτιμο εργαλείο, μια διεξοδική έρευνα των επιδράσεων της τεχνητής νοημοσύνης στην ανθρώπινη ευημερία, στην εργασία, στην κοινωνική συνοχή, στη συμβίωση και στη δομή της μελλοντικής κοινωνίας.

Η δεύτερη εποχή των μηχανών (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου) συνιστά μια πραγματεία δομημένη σε τρεις συμπληρωματικές ενότητες. Στην πρώτη, περιγράφονται τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας εποχής, το πού υπερτερεί και πού μειονεκτεί σε σχέση με την ανθρώπινη νοημοσύνη και τις ανθρώπινες δεξιότητες, και τέλος οι εφαρμογές της στον βιομηχανικό τομέα και την οικονομία καθώς και στις καινοτομίες οι οποίες συμβάλλουν στην ανθρώπινη ευδαιμονία. Οι συγγραφείς σημειώνουν, ωστόσο, ότι οι τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφορίας του 21ου αιώνα δεν έχουν βελτιώσει τους γενικούς οικονομικούς δείκτες όπως θα ανέμενε κανείς.

Ερωτήματα για το πώς οι νέες τεχνολογίες και η τεχνητή νοημοσύνη θα επιδράσουν στην απασχόληση, στην αύξηση ή τη μείωση της ανισότητας αλλά και στον μετασχηματισμό της ίδιας της εργασίας και των επαγγελμάτων του μέλλοντος, αποτελούν εδώ το κύριο πεδίο έρευνας των συγγραφέων.

Η δεύτερη ενότητα εστιάζει στις οικονομικές ασυμμετρίες ως αποτέλεσμα της εκρηκτικής τεχνολογικής προόδου. Επισημαίνεται το παράδοξο ότι ενώ το ΑΕΠ είναι υψηλότερο και η καινοτομία ταχύτερη από ποτέ, οι άνθρωποι ανησυχούν και είναι απαισιόδοξοι τόσο για το βιοτικό τους επίπεδο όσο και για το μέλλον των παιδιών τους. Από τη μια πλευρά, στα καλά νέα, η ποσότητα, η ποιότητα και η ποικιλία των αγαθών που μπορεί να αποκτήσει κάποιος με λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι στο παρελθόν –η αφθονία, όπως αποτυπώνεται στους οικονομικούς δείκτες– βελτιώνεται διαρκώς. Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, η ανισότητα μεταξύ του πληθυσμού μεγαλώνει εκθετικά και γίνεται φανερή στην κατανομή του πλούτου, στη συρρίκνωση των εισοδημάτων, στην αύξηση των χρεών και στην ανεργία των νέων. Ερωτήματα για το πώς οι νέες τεχνολογίες και η τεχνητή νοημοσύνη θα επιδράσουν στην απασχόληση, στην αύξηση ή τη μείωση της ανισότητας αλλά και στον μετασχηματισμό της ίδιας της εργασίας και των επαγγελμάτων του μέλλοντος, αποτελούν εδώ το κύριο πεδίο έρευνας των συγγραφέων.

Τέλος, στην τρίτη ενότητα διερευνώνται οι τρόποι μέσω των οποίων στον τεχνολογικό κόσμο του μέλλοντος θα μπορούσε να μεγιστοποιηθεί η αφθονία και παράλληλα να μειωθεί η ανισότητα καθώς και οι αρνητικές για την ανθρωπότητα επιπτώσεις της, τονίζοντας παράλληλα ότι οι επιλογές που θα κάνουμε από σήμερα και στο εξής θα ορίσουν ουσιαστικά την τύχη μας στο μακρινό μέλλον. Η παιδεία για άλλη μια φορά πρόκειται να παίξει σημαντικό ρόλο στη συμβίωσή μας με τις μηχανές. Μια παιδεία που θα στοχεύει όμως στην ανάπτυξη των ανθρώπινων πλεονεκτημάτων, όπως η γέννηση ιδεών και οι ανθρώπινες δεξιότητες.

---

Βαθμολογία 3,5/5

Life 3.0
Τι θα σημαίνει να είσαι άνθρωπος στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης;
Max Tegmark
Μτφρ. Νίκος Αποστολόπουλος
Τραυλός 2018
Σελ. 574, Τιμή εκδότη €24,00

Ο Max Tegmark θεωρείται σήμερα ένας από τους επιδραστικότερους στοχαστές στον τομέα των τεχνολογικών εξελίξεων. Είναι καθηγητής στο MIT και πρόεδρος και ιδρυτής του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Ζωής, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ως στόχο να περιορίσει τους κινδύνους από μια ισχυρή και ανεξέλεγκτη ΤΝ και ταυτόχρονα να συμβάλλει στην ανάπτυξή της προς όφελος της ανθρωπότητας. Το Ινστιτούτο αριθμεί εκατοντάδες επώνυμα μέλη της ακαδημαϊκής και επιχειρηματικής κοινότητας, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβανόταν και ο Stephen Hawking, ενώ βασικός χρηματοδότης και υποστηρικτής της λειτουργίας του είναι ο Elon Musk. Στο Life 3.0, ο Tegmark πραγματοποιεί μεταξύ των άλλων ένα αναλυτικό οδοιπορικό στο πρόσφατο παρελθόν και στο παρόν της διεθνούς σκηνής, και περιγράφει κάτω από ποιες συνθήκες έγινε επιτακτική η ανάγκη για τη δημιουργία και τον παρεμβατικό ρόλο ενός τέτοιου οργανισμού, καταλήγοντας σε εκτενή, σύνθετα, ρεαλιστικά και λιγότερο ρεαλιστικά σενάρια για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο τίτλος Life 3.0 παραπέμπει σύμφωνα με τον συγγραφέα στην προοπτική ενός νέου εξελικτικού σταδίου (του σταδίου 3.0) των νοημόνων όντων.

Στο πρώτο στάδιο (Life 1.0) οι απλούστερες μορφές ζωής έχουν την ικανότητα να εξελίσσονται μόνο βιολογικά. Στο δεύτερο εξελικτικό στάδιο (Life 2.0) στο οποίο ανήκει ο σημερινός άνθρωπος, η ζωή χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να παράγει και να τροποποιεί το «λογισμικό» της, δηλαδή να μαθαίνει από το παρελθόν και να θέτει στόχους για το μέλλον, να δημιουργεί επιστήμες, να ταξιδεύει, να θεραπεύεται, να μαθαίνει γλώσσες, αλλά και να αναπτύσσει σύνθετες «μη φυσικές» σωματικές δεξιότητες, όπως ο σχεδιασμός και ο χειρισμός εργαλείων, μηχανών, μουσικών οργάνων κ.ά. Στο τρίτο εξελικτικό στάδιο (Life 3.0) διαγράφεται η προοπτική της επόμενης μορφής ζωής, όπου τα νοήμονα όντα θα έχουν την ικανότητα να σχεδιάζουν και να παράγουν από μόνα τους όχι απλώς το λογισμικό αλλά και το υλισμικό τους (hardware). Οι νοήμονες μηχανές εν προκειμένω θα έχουν την ικανότητα από μόνες τους να παράγουν νέες νοήμονες μηχανές.

Στα πλεονεκτήματα του βιβλίου, εκτός των άλλων, συγκαταλέγεται η κατατοπιστική χαρτογράφηση του σκηνικού, των προοπτικών και των κινδύνων της παγκόσμιας έρευνας στον συγκεκριμένο τομέα και ειδικότερα στα πεδία της εκπαίδευσης, της άμυνας, της βιομηχανίας, των μεταφορών κ.ά.

Η συμβολή του βιβλίου στην κατανόηση της παρούσας κατάστασης, των κίνδυνων και των προοπτικών που ανοίγονται στο άμεσο μέλλον, είναι εξαιρετικά σημαντική. Περιγράφει με συνοπτικό και εύληπτο τρόπο τη διαφορετική στάση απέναντι στις τεχνολογικές εξελίξεις των πολέμιων της ΤΝ, που προσπαθούν να αποτρέψουν την εξέλιξη της ΤΝ στο στάδιο ζωής 3.0, και των ουτοπιστών από την άλλη, οι οποίοι θεωρούν καθήκον τους να συμβάλλουν προς την επίτευξη μιας ωφέλιμης ΤΝ επιπέδου ζωής 3.0, διότι με αυτόν τον τρόπο η ανθρωπότητα θα απαλλαγεί απ’ όλα τα δεινά και τα προβλήματα που έχει σήμερα και θα βιώνει στο διηνεκές μια κατάσταση αφθονίας, ευημερίας και πληρότητας. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, βρίσκεται το κίνημα της λεγόμενης ωφέλιμης ΤΝ, στο οποίο περιλαμβάνεται και το Ινστιτούτο για το Μέλλον της Ζωής.

Στα πλεονεκτήματα του βιβλίου, εκτός των άλλων, συγκαταλέγεται η κατατοπιστική χαρτογράφηση του σκηνικού, των προοπτικών και των κινδύνων της παγκόσμιας έρευνας στον συγκεκριμένο τομέα και ειδικότερα στα πεδία της εκπαίδευσης, της άμυνας, της βιομηχανίας, των μεταφορών κ.ά. καθώς και μια συγκροτημένη προσπάθεια ορισμού εννοιών όπως: νοημοσύνη, μνήμη, υπολογισμός κλπ., η οποία αναδεικνύει την ανάγκη για ένα επικαιροποιημένο, ξεκάθαρο και φιλοσοφικά ορισμένο τεχνικό λεξιλόγιο. Μεγάλο ενδιαφέρον επίσης έχει ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας προσεγγίζει τις πιθανές ηθικές επιλογές σύγκλισης ανθρώπινης νόησης και ΤΝ. Στις αρνητικές πτυχές του βιβλίου θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει το εξαντλητικά μεγάλο και συχνά κουραστικό μέρος όπου ο συγγραφέας επιχειρεί να προβλέψει διάφορα πιθανά σενάρια εξέλιξης της ανθρωπότητας, αλλά και την προσπάθειά του να κάνει μυθοπλαστικού περιεχομένου παρεκβάσεις με λογοτεχνικό ύφος. Το δεύτερο ίσως γίνεται χειρότερο με τη διεκπεραιωτική, χωρίς προστιθέμενη αξία, απόδοση του βιβλίου στην ελληνική γλώσσα.

→ Αναλυτική κριτική για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

---

Βαθμολογία 4/5

Η πληροφορία
Η ιστορία, η θεωρία, ο χείμαρος
James Gleick
Μτφρ. Γιώργος Κυριακόπουλος
Τραυλός 2011
Σελ. 752, Τιμή εκδότη €23,90

Ο James Gleick, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους και βραβευμένους συγγραφείς-ιστορικούς της επιστήμης, έχει χαρακτηριστεί ως ο βιογράφος των ιδεών και έχει εμπνεύσει κινηματογραφικούς ήρωες για τη ευρυμάθεια, το πάθος αλλά και την ικανότητά του να μιλάει για εξαιρετικά πολύπλοκα πράγματα με προσιτό και κατανοητό τρόπο. Η Πληροφορία, το πιο εμπορικό βιβλίο του, αποτελεί την προϊστορία και ιστορία μιας επιστημονικής και τεχνολογικής επανάστασης, που μέσα σε έναν μόλις αιώνα κατάφερε να αλλάξει την επικοινωνία, τη γνώση, την οικονομία, την ισχύ και εντέλει –όσο τίποτε άλλο στο παρελθόν– την ίδια τη ζωή των ανθρώπων.

Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει παράλληλα δύο αφηγηματικά νήματα: Το ένα ξεκινάει από τα ομιλούντα τύμπανα της υποσαχάριας Αφρικής, περνάει στα σήματα μορς και τον τηλέγραφο και καταλήγει στη σύγχρονη τηλεφωνία, και το άλλο εκκινεί από τη συστηματική λεξικογραφία και καταλήγει στη Wikipedia και στις γιγάντιες βάσεις δεδομένων. Μέσω αυτής της αφηγηματικής δομής τα δύο νήματα συγκλίνουν και μπλέκονται και οι αναγνώστες γίνονται θεατές μιας περιπέτειας κατά την οποία η πληροφορία από μια ασαφής έννοια της επικοινωνίας μεταμορφώνεται σε μια μαθηματική θεωρία για τη μέτρηση της αβεβαιότητας. Με τον καθορισμό της, γίνεται αυτομάτως παρούσα παντού: στους φυσικούς νόμους, στη γενετική, στη γλώσσα, στη νοημοσύνη, στους κρυπτογραφικούς κώδικες. Οι αρχαίες ιδέες των ανθρώπων να κατασκευάσουν συστήματα ή τεχνικές που θα διευκολύνουν τους σύνθετους υπολογισμούς, χάρη στη θεωρία της πληροφορίας αποκτούν μια ρεαλιστική προοπτική και αστραπιαία μετουσιώνονται αρχικά σε θεωρητική και στη συνέχεια σε πραγματικές υπολογιστικές μηχανές που μπορούν να επιλύσουν στην πράξη οποιονδήποτε αλγόριθμο.

Δεν πρόκειται απλώς για ένα oldie but goodie αφήγημα της ιστορίας της πληροφορικής, αλλά για ένα βιβλίο αναφοράς, αν θέλει κάποιος να αποκτήσει μια βασική γνώση του πώς διανύσαμε το «πρώτο μισό της σκακιέρας» και φτάσαμε σήμερα να ατενίζουμε το θεαματικό μέλλον.

Στις σελίδες του Gleick παρελαύνει η dream team των πρωτοπόρων Charles Babbage, Claude Shannon, Warren Weaver, Alan Turing, Norbert Wiener, ακολουθούμενη από τους Andrey Kolmogorov, Gregory Chaitin κ.ά., διαγράφοντας μια απρόβλεπτη πορεία, κατά την οποία η λογοτεχνική φαντασία του H.G. Wells για έναν «Παγκόσμιο Εγκέφαλο» πραγματώνεται με την κυριαρχία ενός παγκόσμιου internet. Σε κάθε περίπτωση όμως, τονίζει αισιόδοξα ο συγγραφέας, η πληροφορία, από μόνη της, στερείται νοήματος. Κι αυτό αποτελεί ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα, το οποίο διαφυλάσσει προς το παρόν την υπεροχή της ανθρώπινης νόησης έναντι της μηχανικής νοημοσύνης.

Γραμμένο πριν από μια περίπου δεκαετία, το βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι ήδη παλιό, αν λάβει κανείς υπόψη την ταχύτητα με την οποία εμπλουτίζεται η σχετική βιβλιογραφία. Όμως δεν πρόκειται απλώς για ένα oldie but goodie αφήγημα της ιστορίας της πληροφορικής, αλλά για ένα βιβλίο αναφοράς, αν θέλει κάποιος να αποκτήσει μια βασική γνώση του πώς διανύσαμε το «πρώτο μισό της σκακιέρας» και φτάσαμε σήμερα να ατενίζουμε το θεαματικό μέλλον.

---

Βαθμολογία 3/5

Ψηφιακός ανθρωπισμός
Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη
Θεοφάνης Τάσης
Αρμός 2019
Σελ. 238, Τιμή εκδότη €16,50

Είκοσι κείμενα για την εικονιστική, ψηφιακή πραγματικότητα αλλά και για σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων συνεντεύξεων του συγγραφέα για το συγκεκριμένο θέμα, συνθέτουν το περιεχόμενο του βιβλίου του Θεοφάνη Τάση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Στο πρώτο και εκτενέστερο δοκίμιο, με τίτλο «Ψηφιακός Ανθρωπισμός: Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη», αναδεικνύονται ενδιαφέρουσες πτυχές της σύγχρονης προβληματικής γύρω από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις επιδράσεις τους στην καθημερινότητά μας. Παράλληλα, νέα ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που η τεχνητή νοημοσύνη αναμένεται να επηρεάσει το μέλλον της ανθρωπότητας, ορίζουν το ερευνητικό πλαίσιο εντός του οποίου ένας εποικοδομητικός διάλογος, για τα οφέλη και τους κινδύνους της νέας εποχής των μηχανών, είναι απαραίτητος για τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αυτονομίας.

Το εν λόγω δοκίμιο μπορεί να θεωρηθεί ως μια καλή αφορμή για την ευαισθητοποίηση του αναγνώστη και την ανάπτυξη περαιτέρω σχετικού διαλόγου.

Ο Τάσης εντοπίζει εύστοχα τη συγχώνευση και ενσωμάτωση της ψηφιακής πραγματικότητας στη βιολογική υπόσταση του σύγχρονου υποκειμένου και υπογραμμίζει την εκχώρηση της «ελευθερίας» των επιλογών του, στους πολύπλοκους αλγορίθμους που καθημερινά απαλλάσσουν τον άνθρωπο από πολλές από αυτές. Σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα για το ενδεχόμενο κατασκευής μιας υπερευφυούς μηχανής, την οποία δεν θα μπορεί πλέον να ελέγξει ο άνθρωπος, καθώς και για το ενδεχόμενο η μηχανή αυτή να δρα με ηθικό τρόπο. Το εν λόγω δοκίμιο μπορεί να θεωρηθεί ως μια καλή αφορμή για την ευαισθητοποίηση του αναγνώστη και την ανάπτυξη περαιτέρω σχετικού διαλόγου. Ο ψηφιακός ανθρωπισμός του Τάση δεν είναι τεχνοφοβικός αλλά ούτε συντάσσεται με τον ουτοπικό μεσσιανισμό των «προφητών» της Silicon Valley. Όπως ο ίδιος τονίζει στην κατακλείδα του, δεν αποσκοπεί στο να καταστείλει ή να περιορίσει την τεχνολογική εξέλιξη, αλλά υπερασπίζεται τον πνευματικό πολιτισμό και επιχειρεί να συμβάλει στη διαφύλαξη της νοηματοδότησης του ανθρώπινου βίου.

→ Αναλυτική κριτική για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

---

Βαθμολογία 3/5

Το μέλλον της ανθρωπότητας
Γαιοπλασία του Άρη, διαστρικά ταξίδια, αθανασία και το πεπρωμένο μας πέρα από τη Γη
Michio Kaku
Μτφρ. Βαγγέλης Πρατικάκης
Τραυλός 2019
Σελ. 510, Τιμή εκδότη €24,00

O γύρος του γαλαξία με οτοστόπ, η Οδύσσεια του διαστήματος, ο Superman, ο Πόλεμος των άστρων, το Interstellar, είναι μόνο λίγες από τις αναφορές της pop κουλτούρας που δίνουν ζωντάνια, γλαφυρότητα και ρυθμό σε ένα ουτοπικό –προς το παρόν– σενάριο μελλοντικής μετοίκησης και εξερεύνησης του διαστήματος. Ο Kaku, καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (ΝΥU) και ένας από τους διακεκριμένους εκλαϊκευτές της επιστήμης, επιχειρεί στο νέο του βιβλίο να παρουσιάσει, άλλοτε περιληπτικά και άλλοτε με επαρκή ανάλυση, σύνθετες υποθέσεις και θεωρίες που ενδεχομένως θα καταστήσουν δυνατό ένα ανθρώπινο μέλλον πέρα από τα όρια του πλανήτη, αλλά και πέρα από τα όρια της θνητότητας. Παρότι συχνοί συνομιλητές του συγγραφέα είναι οι H.G. Wells, Isaac Asimov, Arthur Clarke και άλλοι γκουρού της επιστημονικής μυθοπλασίας, ο Kaku εξερευνά εδώ την ιστορία της επιστήμης, τις νέες προκλήσεις και δυνάμει υλοποιήσιμα σενάρια συνέχισης της ανθρώπινης ζωής και νοημοσύνης σε περίπτωση καταστροφής του πλανήτη ή και του ηλιακού μας συστήματος.

Το παιδικό όνειρο επιχειρηματιών όπως οι Richard Branson, Elon Musk, Jeff Bezos κ.ά. έχει ήδη σημάνει την έναρξη ενός αγώνα δρόμου, με τρέχοντα ιδιωτικά ερευνητικά προγράμματα δισεκατομμυρίων δολαρίων, για την κατάκτηση του διαστήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση οι τεχνολογίες που αναδύονται τον 21ο αιώνα, η τεχνητή νοημοσύνη, η νανοτεχνολογία και η βιοτεχνολογία, θα μας οδηγήσουν στην επόμενη τεχνολογική επανάσταση, η οποία θα επιτρέψει, σύμφωνα με τον συγγραφέα, τη μετατροπή του Άρη (και άλλων ενδεχομένως πλανητών ή δορυφόρων) σε εύφορες, καλλιεργήσιμες και φιλόξενες αποικίες.

Ως εναλλακτική της υπέρβασης της βιολογικής θνητότητας, ο συγγραφέας εξετάζει την ψηφιακή αθανασία μέσω της μεταφόρτωσης του νου και της ανθρώπινης συνείδησης σε ένα αενάως ενεργό μηχανικό σύστημα.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Kiku παραθέτει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργατικά ρομπότ θα μεταμορφώσουν τα έρημα εδάφη της Σελήνης και του Άρη σε κατοικήσιμες βάσεις για περαιτέρω αποστολές. Στη συνέχεια υποθέτει ότι ένα «νέο κύμα» επιστημονικών και τεχνολογικών εξελίξεων θα επιτρέψει διαγαλαξιακά ταξίδια, ενώ στο τρίτο μέρος αναλύει τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η ανθρώπινη ζωή θα μπορούσε να παραταθεί για αιώνες, ώστε τέτοια ταξίδια να καταστούν εφικτά. Ως εναλλακτική της υπέρβασης της βιολογικής θνητότητας, ο συγγραφέας εξετάζει την ψηφιακή αθανασία μέσω της μεταφόρτωσης του νου και της ανθρώπινης συνείδησης σε ένα αενάως ενεργό μηχανικό σύστημα. Τέλος, θέτει ερωτήματα σχετικά με τη συνάντησή μας με άλλους πολιτισμούς και ενδεχομένως σχετικά με τη συνέχιση κάποιου είδους ζωής ακόμα και μετά την καταστροφή του «γνωστού» σύμπαντος. Το ερώτημα πάντως που εγείρεται διαβάζοντας το Μέλλον της Ανθρωπότητας είναι αν όντως σε ένα τέτοιο μέλλον η «ανθρωπότητα» παραμένει.

---

Βαθμολογία 3,5/5

Ο άνθρωπος του μέλλοντος
Η προσπάθεια να επιμηκύνουμε τη ζωή μας και να λύσουμε το πρόβλημα του θανάτου
Mark O' Connell
Μτφρ. Γιώργος Στάμου
Κλειδάριθμος 2019
Σελ. 352, Τιμή εκδότη €16,60

Ο Άνθρωπος του Μέλλοντος αποτελεί μια ενδελεχή έρευνα του Ιρλανδού δημοσιογράφου Mark O’ Connell στον κόσμο της τεχνολογίας που στοχεύει στη σύγκλιση της ανθρώπινης νόησης και της τεχνητής νοημοσύνης και στην επίλυση του προβλήματος του θανάτου. Ο συγγραφέας συναντά και καταγράφει με αμεσότητα και χωρίς προκατάληψη τις απόψεις ετερόκλητων συνομιλητών: μηχανικών, βιολόγων, νευροεπιστημόνων, φιλοσόφων, επιχειρηματιών κλπ., ορισμένοι από τους οποίους είναι δημοφιλείς και αποδεκτοί από την κυρίαρχη επαγγελματική κοινότητα, ενώ άλλοι κινούνται στα όρια της underground κουλτούρας ή και της γραφικότητας. Κοινό χαρακτηριστικό των πρωταγωνιστών της έρευνας του O’ Connell είναι ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εντάσσονται στο ασαφές κίνημα του τρανσουμανισμού, δηλαδή εκείνης της αξιολογικής στάσης απέναντι στις τεχνολογικές εξελίξεις που προσδοκά μέσω αυτών τη βελτίωση και ενίσχυση του ανθρώπινου οργανισμού, αυξάνοντας τις σωματικές και πνευματικές επιδόσεις. Ακραίο ιδεώδες αυτού του κινήματος είναι η επίτευξη της ψηφιοποίησης και μεταφόρτωσης του ανθρώπινου νου σε μηχανή, με σκοπό την αιώνια επιβίωσή του.

Συχνά στο έργο του επιχειρεί εύστοχους παραλληλισμούς, μεταξύ των πεποιθήσεων και των αρχών των τρανσουμανιστών και των θρησκευτικών παραδόσεων που εκκινούν από την αρχαία Ανατολή και καταλήγουν στις μέρες μας.

Ο συγγραφέας, άλλοτε με χιούμορ και συμπάθεια άλλοτε με δέος, τις περισσότερες φορές όμως κριτικά, παρουσιάζει αυτή την προσπάθεια υπέρβασης της θνητότητας ως μια ανθρώπινη ανάγκη που είναι τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο άνθρωπος, η οποία μάλιστα συνδέεται άρρηκτα με την ίδια ανάγκη από την οποία πηγάζουν οι διάφορες θρησκείες. Συχνά στο έργο του επιχειρεί εύστοχους παραλληλισμούς, μεταξύ των πεποιθήσεων και των αρχών των τρανσουμανιστών και των θρησκευτικών παραδόσεων που εκκινούν από την αρχαία Ανατολή και καταλήγουν στις μέρες μας. Στο πλαίσιο της έρευνάς του, ο συγγραφέας έχει την ευκαιρία να συναντήσει σημαντικούς ακαδημαϊκούς και επιστήμονες και να καταγράψει μεταξύ άλλων τους επερχόμενους κινδύνους από μια ανεξέλεγκτη ανάπτυξη και χρήση της τεχνητής νοημοσύνης. Παράλληλα εντοπίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός ρυθμιστικού πλαισίου στην έρευνα και ανάπτυξη των καινοτόμων αυτών τεχνολογιών. Κλείνοντας, ο O’ Connell διερωτάται για την ίδια την ανθρώπινη φύση και για την αναπόδραστα συμβιωτική μας σχέση με τις νοήμονες μηχανές – μια σχέση εξάρτησης η οποία ενδεχομένως θα αλλάξει τελικά το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

ΠΗΓΗ:
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ψηφιακή αποβλάκωση: μια μαζική παιδοκτονία

Για το Δίκτυο Psy-Counsellors
Μετάφραση, Προσαρμογή στα Ελληνικά και Επιμέλεια
Γιάννης Παπαμιχαήλ, τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

Η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας που έχουν επιβληθεί λόγω κορωνοϊού γεννά μεταξύ άλλων κάποια ζητήματα διαχείρισης χρόνου των ατόμων μέσα στα σπίτια που βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στα αστικά κέντρα και είναι συχνά διαμερίσματα. Ποια είναι η πιο εύκολη και αποτελεσματική διέξοδος; Βεβαίως, οι οθόνες με όλες τις εκδοχές τους, από την συμβατική τηλεόραση μέχρι το διαδίκτυο. Δεν περίμεναν βέβαια οι άνθρωποι τον κορωνοϊό για να την ανακαλύψουν, τώρα όμως μοιάζει να συνιστά σε μεγάλο βαθμό μονόδρομη διέξοδο των έγκλειστων και απομονωμένων ατόμων, ειδικά μάλιστα όσων έχουν παιδιά και οικογένειες. Αποφασίσαμε λοιπόν να δημοσιεύσουμε μια βιβλιοκριτική από το γαλλικό περιοδικό «Eléments» προσαρμοσμένη και μεταφρασμένη στα ελληνικά για λογαριασμό του Δικτύου Psy-Counsellors, αναφορικά με την εγκατάλειψη των παιδιών μας στις «οθόνες- νταντάδες». Για να μην κερδίσουμε την «μάχη με τον κορωνοϊό» και την χάσουμε, με τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας…

Ο Φίλιππος, χλωμό αγοράκι πέντε ετών, λίγο παχύσαρκο, χωμένο στην πολυθρόνα του ένα ωραίο πρωινό του Οκτώβρη, πληκτρολογεί πυρετωδώς το αγαπημένο του playstation. Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ο νεαρός ήρωας, στη στενή του σχέση με την ψηφιακή του νταντά, δεν ονειρεύεται παρά ένα μόνο πράγμα: να ξεπεράσει το πέμπτο επίπεδο και να γίνει ο πιο μεγάλος «εκπαιδευτής του pokemon» στον κόσμο.

Από την στιγμή που η δασκάλα του Φίλιππου επεσήμανε την ανάγκη να απομακρυνθεί η HD τηλεόραση από το παιδικό δωμάτιο, αφού σύμφωνα με όλους, ειδικούς και μη, ο Φίλιππος παρουσιάζει κάποια συμπτώματα αστάθειας, νύστας κατά το διάστημα της ημέρας και μειωμένες δυνατότητες συγκέντρωσης της προσοχής του, το μόνο που μένει στην καθημερινή διάθεση του Φίλιππου είναι η κονσόλα παιχνιδιού και ο «παιδαγωγός» tablet του Έκτορα, δηλαδή του μεγάλου αδελφού του Φίλιππου. Ένα tablet που βρίσκεται υπό την πολύ υψηλή επιτήρηση των γονέων, από τη στιγμή ιδίως που οι γονείς ανακάλυψαν καταχωνιασμένα στο σκληρό δίσκο δυο πορνογραφικά φιλμ: Trash Holes and African Sodomy, που ο νεαρός Έκτορας παρακολουθούσε ξανά και ξανά μέχρι πέντε φορές την εβδομάδα. Όσον αφορά τα smartphones τα δύο αγόρια δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, μόνο στο messenger kids στο κινητό τους, έτσι ώστε να μπορούν να στείλουν κανένα «like», καμία selfie, ή να κάνουν live twitter.

12.05, ο Φίλιππος, πεινασμένος, έχοντας φτάσει στο 4ο επίπεδο του pokemon gold, εγκαταλείπει τη θέση του και εμφανίζεται στην κουζίνα, όπου η μητέρα του τελειώνει την ανάγνωση ενός βιβλίου που της συνέστησε μία φίλη της και του οποίου ο τίτλος ηχεί, έστω καθυστερημένα, σαν μια προειδοποίηση: «Η κατασκευή του ψηφιακού ηλιθίου», του Michel Desmurget (1).

Μια διαδικασία μαζικής αποβλάκωσης

Σκηνή μιας συνηθισμένης ζωής για ένα συνηθισμένο τρόπο ζωής καθόλου υγιή. Ο Michel Desmurget, μετά το γνωστό του έργο «Λοβοτομή TV» συνεχίζει τον αγώνα του. Διδάκτωρ των νευροεπιστημών και Διευθυντής στο INSERM, βλέπει στην πράξη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τη διαδικασία της μαζικής κρετινοποίησης που εφαρμόζεται πάνω στους εγκεφάλους των νέων ανθρώπων, κατά το διάστημα μάλιστα της ανάπτυξης τους. Αγανακτισμένος, αναλύει μεθοδικά αυτήν την πλανητικού επιπέδου παιδοκτονία, που προσπαθεί να αποκρύψει το όνομά της. Αυτή η διαδικασία ακουμπάει πλέον όλες τις ηπείρους και όλα τα κοινωνικά στρώματα, εξαιρουμένων ίσως των ολίγων εκλεκτών, των happy few: διότι βέβαια οι πιο ενημερωμένοι μεταξύ των γονέων περί των δυνατοτήτων αυτών των μηχανισμών κρετινοποίησης, όπως λόγου χάρη ο ίδιος ο Bill Gates, μεριμνούν ώστε τα παιδιά τους να μην έρχονται καθόλου σε επαφή με αυτούς τους μηχανισμούς τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 14 ετών…

Στο βιβλίο του «Η κατασκευή του ψηφιακού ηλιθίου», ο Michel Desmurget εκθέτει σε όλο το εύρος του το ασυγχώρητο σφυροκόπημα των νέων γενεών: 

«Ήδη από την ηλικία των δύο ετών τα παιδιά των δυτικών κοινωνιών συγκεντρώνουν κατά μέσο όρο καθημερινά σχεδόν τρεις ώρες μπροστά στις οθόνες. Ανάμεσα στα 8 και στα 12 περνούν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις ώρες και 45 λεπτά της ημέρας, ενώ μεταξύ 13 και 18, έξι ώρες και 45 λεπτά. Αν αθροιστούν ετησίως αυτές οι χρήσεις καλύπτουν χίλιες ώρες για έναν μαθητή του νηπιαγωγείου (δηλαδή περισσότερο από τις ώρες που περνάει στο σχολείο κατά το διάστημα του έτους), 1700 ώρες για έναν μαθητή του δημοτικού (δηλαδή το αντίστοιχο δύο σχολικών ετών) και 2400 ώρες για τον μαθητή του λυκείου (το αντίστοιχο δυόμιση ετών). 

Οι γενιές που γεννήθηκαν μετά το 2000, βομβαρδισμένες από το multiscreen (smartphone, tablet, Η/Υ, τηλεόραση), είναι οι πρώτες γενιές των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης (Δ.Ν.) θα είναι μικρότερος από ότι των προηγούμενων γενεών. Με επιπλέον, μια ολόκληρη σειρά από συμπτώματα και προβλήματα που όπως φαίνεται, θα συντηρήσουν κατά τις επόμενες δεκαετίες λεγεώνες ολόκληρες παιδοψυχιάτρων:

Αγαπητοί γονείς, ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση: Η κυβέρνηση χωρίς ίχνος ντροπής μοιράζει «καθρεφτάκια σε ιθαγενείς»

της Γιώτας Ιωαννίδου

Μεγάλος θόρυβος και υπερπροβολή της λεγόμενης «Εξ αποστάσεως εκπαίδευσης» γίνεται από την κυβέρνηση αυτές τις ημέρες. Εν μέσω μιας ιδιαίτερα κρίσιμης κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί από τον κορονοιό που εξαπλώνεται και ένα διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις του, οι υπεύθυνοι του Υπουργείου και της κυβέρνησης φωτογραφίζονται σε πιλοτικές εκπαιδευτικές τηλεδιασκέψεις ευχαριστώντας τις εταιρείες παρόχους. Ο κος Πατούλης και άλλοι ιθύνοντες των Περιφερειών προχωρούν ακόμη παραπέρα και αναθέτουν απευθείας σε εταιρείες την παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών. 

Πανέτοιμο δηλώνει το υπουργείο παιδείας να έρθει σε επαφή και να εκπαιδεύσει εξ αποστάσεως και για όσο χρειαστεί τους μαθητές όλων των σχολείων. Μάλιστα η κ. Κεραμέως δήλωσε προκλητικά ότι το υπουργείο παιδείας ανταποκρίθηκε αστραπιαία στις εκπαιδευτικές ανάγκες και εμφάνισε την αγωνία των εκπαιδευτικών για τη δημόσια εκπαίδευση και τους μαθητές τους, αυτές τις κρίσιμες ώρες, ως αγκάλιασμα της κυβερνητικής πρωτοβουλίας. Την ίδια στιγμή η υπουργός δηλώνει μη ενημερωμένη για την τύχη των γευμάτων που μοιράζονταν στους μαθητές μέσω των σχολικών μονάδων, όταν οι οικογένειες όπως και τα παιδιά που δυσπραγούν αναμένεται να αυξηθούν εξαιτίας των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας. Η λογική «αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι» αναπτύσσεται ξανά σε όλο της το μεγαλείο.  

Όπως και στη δημόσια υγεία, έτσι και στη δημόσια εκπαίδευση, αφού πέρασαν από πάνω της τον οδοστρωτήρα της λιτότητας, της αδιοριστίας και της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης προς όφελος του κέρδους και της αγοράς, αφού και την ύστατη στιγμή της αναγκαίας γενναίας κρατικής χρηματοδότησης και στήριξης περί άλλων τυρβάζουν, τώρα «μοιράζουν και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς» made by εταιρεία… Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ιδωθεί όλη αυτή η ιστορία, την κρίσιμη περίοδο που περνάμε! Οι μαθητές μας και οι οικογένειές τους, όπως και όλοι μας, περνούν και θα περάσουν ακόμη πιο έντονα μια πολυδιάστατη δοκιμασία με ευρύτερες συνέπειες –υγείας, οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές- και με απροσδιόριστη έκβαση.

Όλη η μαχόμενη εκπαίδευση, δάσκαλοι και καθηγητές, και τώρα όπως και πάντα, εφευρίσκουν τρόπους να στέκονται δίπλα στους μαθητές τους, να στηρίζουν τους πιο ευάλωτους, να εκφράζουν την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή τους σε όλα τα επίπεδα. Ήδη από τις πρώτες μέρες κλεισίματος των σχολείων, αρκετοί εκπαιδευτικοί απέδειξαν τη διάθεσή τους, μέσα στις κρίσιμες στιγμές που ζούμε να είναι σε επικοινωνία και να προσφέρουν κάθε  δυνατή στήριξη στους μαθητές τους αξιοποιώντας και τις όποιες δυνατότητες τούς  παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.

ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ...

π.Βασίλειος Θερμός*

Ένα παιδί που σε ολόκληρη την ανάπτυξή του εθίζεται με εικόνες κυρίως να λαμβάνει τα μηνύματα,η εικόνα γίνεται μέρος του είναι του.

Και επομένως το παιδί διαμορφώνει σιγά σιγά μια προσωπικότητα που το κάνει να ενεργεί παρορμητικά.  Δηλαδή,πάρτε ενα μικρό παιδάκι του δημοτικού,ακόμη και του νηπιαγωγείου πιά.  Έχει στα χέρια του ένα τηλεχειριστήριο.  Υπάρχουν 15 κανάλια π.χ.  Έχει τη δυνατότητα,με μια πολύ απλή κίνηση,να αλλάζει συνεχώς κανάλι μέχρι να βρει μια εικόνα που το ικανοποιεί.

Αυτό δημιουργεί με τα χρόνια, όταν επαναλαμβάνεται, μια δομική αλλοίωση στην ψυχή του παιδιού.  Δηλαδή τι;  Κάνει αυτό το παιδί να μην μπορεί να συγκεντρωθεί για πολλή ώρα σε κάτι. Έχουμε πρόβλημα απ' τη συγκέντρωση της προσοχής των παιδιών και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές το έχουν παρατηρήσει,γιατί κυριαρχεί η εικόνα τόσο πολύ.  Γι' αυτό και πάρα πολλά παιδιά δυσκολεύονται να διαβάσουν στο σπίτι και κάνουν άπειρες διακοπές και υφίστανται και οι γονείς όλη την ταλαιπωρία μαζί τους.

Ή, επίσης μια άλλη δομική αλλοίωση πέρα απ' τη διάσπαση της προσοχής,είναι η παρορμητικότητα.Δηλαδή κάνουμε ανθρώπους-δηλαδή,κάνουν τα μέσα ενημέρωσης σήμερα-παρορμητικούς, να ενεργούν χωρίς να σκεφτούν. Διότι η σκέψη είναι κόπος. Η επεξεργασία του ερεθίσματος είναι κόπος.

Αφήστε τις διαφημίσεις, ακόμη και τα δελτία ειδήσεων καθώς περνάνε από ενα πάρα πολύ σημαντικό θέμα,το οποίο θέλει σκέψη και ανάλυση, αμέσως μετά σε ένα κοσμικό γεγονός και εναλλάσουν το ένα με το άλλο,δεν αφήνουν χρόνο για σκέψη και επομένως ουσιαστικά έμμεσα δίνουν το μήνυμα, <<μη στεναχωριέσαι για πολύ, αν αυτό που σου είπα σε στεναχώρησε, υπάρχει το επόμενο με το οποίο θα αλλάξεις διάθεση>>.

Άρα,πως αλλάζω όταν είμαι στεναχωρημένος;  Αλλάζοντας ερεθίσματα,όχι σκεπτόμενος, επεξεργαζόμενος αυτό το οποίο μου συνέβη.  Δηλαδή ουσιαστικά δημιουργούν έναν άνθρωπο που υστερεί στη σκέψη,του λείπει η σκέψη,η οποία είναι πολύτιμη λειτουργία του ανθρώπου.  Μια απ' τις λειτουργίες του βέβαια.

Και κυριαρχούν οι αισθήσεις και η απόλαυση.  Αυτό μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει νέο τύπο ανθρώπου ο οποίος θα λειτουργεί σαν αυτόματο, χωρίς σκέψη, παρορμητικά, με το θυμικό, με τις αισθήσεις και δικαιούται να έχει κάτι και να το έχει αμέσως.

Ένα ψηφιακό μέλλον γεμάτο υποσχέσεις...

Του Κώστα Κάππα

Δεν θυμόταν από πότε είχε να βγει από το σπίτι. Ο χειμώνας ήταν δύσκολος από ότι τον πληροφορούσε το Weather Forecasting, αλλά αυτός είχε κεντρική θέρμανση. Όσο για φαγητό και σπιτικές προμήθειες, το “Consumer Home” τον προμήθευε με τα πάντα, ακόμη και φαγητά μαγειρεμένα, με απλή εντολή στην ιστοσελίδα της φίρμας και παράδοση στο σπίτι του. Ολημερίς φορούσε αθλητική φόρμα, αλλά όταν είχε μάθημα με τους φοιτητές αναγκαζόταν από πάνω να βάζει μια μπλούζα. Για τα προσχήματα. Καθηγητής ήταν.

Τα τελευταία χρόνια, η Σχολή όπου δίδασκε, είχε εγκαταστήσει πρωτοπόρες μεθόδους διδασκαλίας, αξιοποιώντας πλήρως την τεχνολογία. Teleconferences, Distant Learning, Open Electronic Platforms, όλα εκ του μακρόθεν, όλα ψηφιακά, δεν χρειαζόταν να πηγαίνει ούτε αυτός, ούτε οι φοιτητές του στα αμφιθέατρα. Μία οθόνη υπολογιστή, μία κάμερα και τα απαραίτητα καλώδια δίπλα στην πολυθρόνα του, ήταν αρκετά. Ακόμη και με τους συναδέλφους του επικοινωνούσε ψηφιακά. Κόπηκαν οι επισκέψεις στο Ηράκλειο, στην Αλεξανδρούπολη, στην Πάτρα για συμμετοχή σε εκλεκτορικά σώματα ή σε επιστημονικά σεμινάρια. Οι διαλέξεις του είχαν ως μοναδικό άμεσο ακροατήριο, τον φακό της κάμερας. Μαζί με τα ταξίδια κόπηκαν αναγκαστικά και οι βραδινές έξοδοι στα φαγάδικα της οικοδέσποινας πόλης. Αλλά δεν πειράζει. Κερδήθηκε πολύτιμος χρόνος, να δουλέψει κι’ άλλο.

Η τεχνολογία τον βοήθησε επίσης να καλύψει πλήρως τις πολιτιστικές και τουριστικές του ανάγκες. Αγόρασε τα ειδικά 3D γυαλιά (“Virtual Reality Headsets - VRH”) και το συνοδευτικό λογισμικό. Όποτε έκλεβε λίγο χρόνο, έμπαινε σε ψηφιακά Μουσεία, αρχαία χαλάσματα αλλά και σε ονειρεμένα νησιά. Ανυπομονούσε να αγοράσει την ανανεωμένη έκδοση τoυ “VRH–Tourism and Culture” το οποίο ήταν εφοδιασμένο με μυρωδιές! Ναι με μυρωδιές. Δύο ηλεκτρόδια σε επαφή με τον εγκέφαλο και νόμιζες ότι μύριζες θάλασσα, ιώδιο, πεύκο μέχρι και κρασί.

Το VRH του έλυσε και ένα άλλο πιεστικό θέμα. Ένα ξεχωριστό λογισμικό τον απάλλαξε και από την επί δεκαετίες σύντροφό του. Η συγκεκριμένη, όχι μόνο γκρίνιαζε όλο και πιο πολύ (τον αποκαλούσε ‘Βούδα’, και ‘μονόχνωτο’), αλλά λόγω ηλικίας δεν του ήταν καθόλου ελκυστική για σεξ. Η sex version του προγράμματος VRH με τα κατάλληλα ηλεκτρόδια (με λεπτομερείς οδηγίες για την τοποθέτησή τους πάνω στο σώμα του), την υψηλή διακριτική ικανότητα των φακών και τις άπειρες δυνατότητες επιλογής εικονικών σεξουαλικών συντρόφων και σεναρίων, του υποσχόταν νύχτες μαγικές, ονειρεμένες…

….τον βρήκαν πεσμένο πάνω στην οθόνη του tablet με την γλώσσα έξω, σαν να προσπαθούσε απελπισμένα να ρουφήξει λίγο αέρα.

Πως η Google μετατρέπεται σε Μεγάλο Αδελφό

Λυγερού Νεφέλη

Οι κολοσσοί της τεχνολογίας, όπως το Facebook και η Google, έχουν γίνει τόσο μεγάλοι, ισχυροί και κυρίαρχοι στον χώρο, με αποτέλεσμα να αποτελούν πλέον κίνδυνο. Αν και δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε περί παραβίασης προσωπικών δεδομένων, δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε πως αυτό επηρεάζει την καθημερινότητα μας. Έχοντας κάποιος στα χέρια του ένα "έξυπνο κινητό", δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι προσφέρει κυριολεκτικά στο πιάτο όλες τις προσωπικές πληροφορίες του. Ακόμα πιο δύσκολα μπορεί να κατανοήσει, πόσο πολύ αυτές αξίζουν.

Ενεργοποιώντας την εύρεση κινητού ή την παρακολούθηση της γεωγραφικής θέσης του (tracking) για να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη, βρίσκοντας ένα κοντινό μαγαζί ή επιλέγοντας την πλοήγηση, ώστε να φτάσει στον προορισμό του, ουσιαστικά βρίσκεται απόλυτα εκτεθειμένος. Αυτό τουλάχιστον καταγγέλλουν εφτά ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, οργανώσεις καταναλωτών της Ολλανδίας, της Σουηδίας, της Τσεχίας, της Πολωνίας, της Νορβηγίας, της Σλοβενίας και της Ελλάδας στοχοποιούν τη Google, κατηγορώντας την ότι «χρησιμοποιεί αυτά τα δεδομένα για μια ευρεία γκάμα σκοπών, μεταξύ άλλων για στοχευμένη διαφήμιση, χωρίς όμως να ενημερώνει τους χρήστες με σαφήνεια τί σημαίνει αυτό όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα τους».

Η καθημερινή διαδρομή που πραγματοποιεί κάποιος, τα μέρη όπου επισκέπτεται, τα μαγαζιά που επιλέγει, τα προϊόντα που αγοράζει, το αν έχει μικρά παιδιά ή όχι, το αν έχει ανάγκη συνεχούς ιατρικής περίθαλψης αποκαλύπτουν πολλά για τις ανάγκες του και δη τις αγοραστικές. Μία μαμά που πάει το παιδί της στον παιδικό σταθμό κάθε μέρα και η διαδρομή αυτή καταγράφεται από την Google, μέσω της παρακολούθησης της γεωγραφικής της θέσης και της καθημερινής στάσης που κάνει στο σχολείο του παιδιού της, την καθιστά ευάλωτη σε στοχευμένη διαφήμιση.

Εταιρείες που εμπορεύονται παιδικά παιχνίδια, πάνες, παιδικά ρούχα και πολλά ακόμη την βομβαρδίζουν, καθώς αποτελεί μέρος του τάργκετ γκρουπ τους. Πώς το γνωρίζουν; Σύμφωνα με καταγγελίες, η Google παραβιάζει το νέο Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Παρακολουθεί μέσω των κινητών τηλεφώνων και άλλων συσκευών τις κινήσεις αυτής της γυναίκας και πολλών ακόμα εκατομμυρίων χρηστών, γνωρίζοντας κάθε στιγμή που βρίσκεται. Στη συνέχεια χρησιμοποιεί τις πληροφορίες που έχει συγκεντρώσει για στοχευμένη διαφήμιση.

Τεχνητή νοημοσύνη και παγκόσμια ισχύς - Το πλεονέκτημα της Κίνας

Καλλιντέρης Νικόδημος

Τα τελευταία χρόνια η τεχνητή νοημοσύνη ως η τεχνολογία που ενσωματώνει στις μηχανές την ανθρώπινη νόηση για την λήψη αυτόνομων αποφάσεων είθισται να αναλύεται από την σκοπιά των Επιστημών της Φιλοσοφίας, της Πληροφορικής, της Νομικής και της Κοινωνιολογίας. Λιγότερο, ίσως, συζητείται υπό το κάτοπτρο των Διεθνών Σχέσεων. Θα προσπαθήσουμε ακροθιγώς να αναδείξουμε την συγκεκριμένη προβληματική καθότι διαφαίνεται ότι η ψηφιακή επανάσταση πρόκειται να φέρει τη μεγαλύτερη γεωπολιτική ανατροπή στην ανθρώπινη ιστορία.

Η πρώτη, δεύτερη και τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση άλλαξαν τον κόσμο και το μόνο που κατόρθωσαν εν τέλει ήταν να αντικαταστήσουν τους ανθρώπινους μύες. Μήπως η ψηφιακή εποχή που έπεται θα αντικαταστήσει τον ίδιο τον άνθρωπο, διαρρηγνύοντας το μονοπώλιο της απόφασης που διέθετε έως τώρα; Ήδη από την στιγμή που διήλθαμε το κατώφλι της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή της πλήρους ψηφιοποίησης του κοινωνικού, του πολιτικού και του οικονομικού πεδίου, τα κράτη αντιλήφθηκαν ότι η ανάπτυξη των σύγχρονων ψηφιακών τεχνολογιών αποτελεί sine qua non στη χάραξη των πολιτικών τους, προκειμένου να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την ισχύ τους στο διεθνές στερέωμα.

Πιο συγκεκριμένα, η τεχνητή νοημοσύνη, λόγω των διευρυμένων δυνατοτήτων χρήσης της από τον χώρο της οικονομίας, της υγείας και της εκπαίδευσης έως και τα πεδία της δημοσίας τάξης, της εθνικής άμυνας και της εθνικής ασφάλειας, αποτελεί πλέον πεδίον δόξης λαμπρόν στην άοκνη προσπάθεια των υπερδυνάμεων να αυξήσουν την διεθνή τους επιρροή. Διαβάζοντας κανείς μελέτες στις οποίες με διαφορετικά κριτήρια κατατάσσονται τα κράτη ως προς την εξέλιξή της έρευνας στην τεχνητή νοημοσύνη διαπιστώνει ότι είναι αρκετά νεφελώδες το ποιος εν τοις πράγμασι προηγείται κι άρα πληροί τις προϋποθέσεις να καταστεί πλανητική δύναμη στον 21ο αιώνα.

Με βάση τον αριθμό των δημοσιευμένων επιστημονικών κειμένων των προηγούμενων ετών το προβάδισμα το διατηρεί η Κίνα και ακολουθούν οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Από την άλλη, όμως, με κριτήριο το πόσες αναφορές έχουν οι συγκεκριμένες επιστημονικές δημοσιεύσεις άρα και πόσο ειδικό βάρος διαθέτουν στον κόσμο της έρευνας, η Κίνα κατατάσσεται 34η ενώ την πρωτιά καταλαμβάνει η Ελβετία!