Jacques Le Goff: «Η Ευρώπη δεν είναι γηραιά, είναι αρχαία»

Μία συνέντευξη του Γάλλου Μεσαιωνολόγου στην Libération.*

Libération: Μπορούμε να μιλάμε για μία «επανένωση» της Ευρώπης εξαιτίας της διευρύνσεως της Ένωσης;

Jacques Le Goff: Η Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ ενωμένη. Η μεσαιωνική χριστιανοσύνη, η οποία μπορούμε να θεωρήσουμε, πως ήταν ένα πρόπλασμα της Ευρώπης, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Από την άλλη πλευρά, τα κράτη που εισέρχονται στην Ένωση είναι ευρωπαϊκά ήδη εδώ και καιρό, το λιγότερο από την εποχή του Μεσαίωνα. Η ένταξή τους στην Ένωση αποτελεί την απλή αναγνώριση των ευρωπαϊκών τους αξιών. 

Libé: Ποια εποχή γεννήθηκε η Ευρώπη;

Le Goff: Πρόκειται περί ενός γεωγραφικού όρου, που εισήχθη στην Αρχαιότητα από τους Έλληνες. Όπως συχνά συμβαίνει στην ελληνική σκέψη, ο όρος και αυτό που περιγράφει προέκυψαν χάρη στην πρόσληψη ενός μύθου ως μέσον. Το όνομα της «Ευρώπης» δόθηκε σε μία νύμφη που έκλεψε ο Δίας, κάνοντάς τη σύντροφό του. Η Ευρώπη, πριν να υπάρξει ως ήπειρος, ήταν πρωτίστως μία γυναίκα. Αυτή η νύμφη, σύμφωνα με τους Έλληνες, είναι ασιατικής καταγωγής και ειδικότερα από την Φοινίκη, κάτι που δείχνει τα σημεία τα οποία ενώνουν, ήδη από τις καταβολές, την Ευρώπη με την Ασία. Η Ευρώπη είναι η ακρότητα της ευρασιατικής ηπείρου.  

Libé: Πότε η Ευρώπη γίνεται κάτι παραπάνω από ένας γεωγραφικός όρος;

Le Goff: Θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της Ευρώπης και των Ευρωπαίων. Το πιο σημαντικό, υπό την προοπτική της κοινοτικής συγκροτήσεως, είναι η ανάδυση και η χρήση του όρου «Ευρωπαίος», όρος προσδιοριστικός της ταυτότητας μίας ομάδας γυναικών και ανδρών, και όχι απλά ενός χώρου. Ο όρος εμφανίστηκε σε ένα χριστιανικό δυτικό χρονικό, εξαιτίας των συγκρούσεων, που έλαβαν χώρα, κοντά στο Poitiers, τον 8^ο αιώνα, ανάμεσα στον ηγέτη των Φράγκων, Κάρολο Μαρτέλο και τους μουσουλμάνους. Αφορμή υπήρξε μία μουσουλμανική επιδρομή, προερχόμενη από την Ισπανία, που είχε μόλις κατακτηθεί. Ο όρος λοιπόν χρησιμοποιήθηκε στα πλαίσια της αντιπαράθεσης με τους μουσουλμάνους, κάτι που δεν ήταν και η πιο βαθιά πραγματικότητα της μεσαιωνικής Ευρώπης. Η λέξη «Ευρωπαίος», αν και δεν το παραδεχόμαστε, ήταν εν χρήσει στον Μεσαίωνα, ειδικά κατά την καρολίγεια εποχή, συχνότερα από ότι τον 19^ο και τον 20^ο  αιώνα. Ωστόσο, δεν διατυπώθηκε ξεκάθαρα παρά τον 15^ο αιώνα, οπότε και χρησιμοποιήθηκε με εντυπωσιακό τρόπο από τον πάπα Πίο Β’, ένα Σιεννέζο, που το όνομά του (εννοεί το κοσμικό) είναι Enea Silvio Piccolomini, ο οποίος και αφιέρωσε μία σύντομη πραγματεία στην Ευρώπη. Εμψυχώθηκε από μία νέα πνευματική διάθεση, καθώς διακρίνει μία Ευρώπη απέναντι στους Τούρκους, μιας και η Κωνσταντινούπολη είχε ήδη κατακτηθεί στα 1453.

Των Ελλήνων οι ταυτότητες

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η ​​εθνική ταυτότητα, μέχρι πρότινος, δεν συμμετείχε στην ευρωπαϊκή πολιτική. Η επίκληση της οποιασδήποτε ταυτότητας, εθνικής, πολιτισμικής, φυλετικής ή ακόμη και γλωσσικής, χείμαζε στο υποσυνείδητο μιας Ευρώπης που είχε ανακηρύξει την «ετερότητα», τη λατρεία του διαφορετικού σε θρησκεία. Ηταν δύσκολο να μιλήσεις ακόμη και για «ευρωπαϊκή» ταυτότητα. Αμέσως σε τοποθετούσαν στον χορό των συντηρητικών που οι εμμονές τους δεν τους αφήνουν να αντιληφθούν το «καινούργιο» που έρχεται. Ποιο ήταν αυτό; Ηταν η συγκρότηση μιας κοινωνίας που δέχεται τους πάντες και τα πάντα, εκεί όπου όλοι έχουν δικαίωμα να παίξουν.

Ενα δημοκρατικό οξύμωρο. Και μάλλον ανιστόρητο. Το δημοκρατικό καθεστώς, για να συγκροτηθεί, απαιτούσε τον αυστηρό ορισμό της έννοιας του πολίτη. Ο Περικλής, διευρύνοντας ακόμη περισσότερο τις εξουσίες του δήμου, συνεχίζοντας τις μεταρρυθμίσεις του Εφιάλτη, έθεσε ακόμη αυστηρότερους όρους για την κατάκτηση του δικαιώματος του πολίτη. Ορισε πως Αθηναίος πολίτης είναι μόνον όποιος έχει και τους δύο γονείς Αθηναίους. Ας θυμηθούμε ότι στο σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος το 2005 κόπηκαν και ο Θουκυδίδης και ο χριστιανισμός. Η Ευρώπη αρνήθηκε τις ελληνορωμαϊκές και χριστιανικές της καταβολές για χάρη της καλπάζουσας πολυπολιτισμικότητας. Οπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η απώθηση, ακόμη και με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου, εμπόδισε την πολιτική ενοποίησή της, τη μετάφραση δηλαδή σε πολιτική του κοινού πολιτισμού. Εμειναν η γραφειοκρατία και το νόμισμα.

Το 2017 οι εθνικές ταυτότητες των ευρωπαϊκών χωρών έχουν επιστρέψει στο κέντρο της πολιτικής. Ακόμη και ο Μακρόν, ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της φιλελεύθερης προοδευτικής Γαλλίας, αυτός που τις προάλλες δήλωσε στο Αλγέρι ότι η αποικιοκρατία οδήγησε σε «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», αναγκάστηκε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη να περάσει εξετάσεις γαλλικής ταυτότητας. Μίλησε για τη Γαλλία που ξεκινάει από τον Κλοβίς, περνάει από την Ιωάννα της Λωρραίνης, τον Ερρίκο Δ΄, τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, τον Ναπολέοντα και φτάνει ώς τον Ντε Γκωλ. Τι πολιτική σχέση έχει ο Μακρόν με τον Ντε Γκωλ; Μα είναι και οι δύο Γάλλοι. Βέβαια μετά τα μάζεψε κάπως, εξηγώντας ότι δεν μιλάει για ταυτότητα αλλά για «εθνική ένταξη», είναι όμως προφανές ότι αναγκάστηκε να παρέμβει σε μια συζήτηση που δεν αφορά πλέον μόνον τους εθνικιστές του Εθνικού Μετώπου ή την παραδοσιακή Δεξιά. Και δεν περιορίζεται στον φόβο του «Πολωνού υδραυλικού» που θα ρίξει τα μεροκάματα. Αφορά και τον πρώην βιομηχανικό εργάτη του Βορρά που ψήφιζε Κ.Κ. και τώρα ψηφίζει Λεπέν, όπως και τον αγρότη ή το στέλεχος της μικρομεσαίας επιχείρησης που προσπαθεί να επιβιώσει στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης. Ο Μακρόν έφτασε να υπερασπιστεί τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών στη μέση εκπαίδευση. Τις προάλλες η «Μοντ» είχε αφιερώσει μια ολόκληρη σελίδα σε ένα καινούργιο κοινωνικό φαινόμενο: νέοι Γάλλοι μεταναστεύουν από την πατρίδα τους στην Πολωνία διότι δεν αντέχουν την πολυπολιτισμικότητα.

Από το πορνό στους αποκεφαλισμούς

Οι τελευταίες εξελίξεις της «τέχνης», στην πατρίδα του Γιαν Φαμπρ. 

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 131 που είχε αφιέρωμα η τέχνη την εποχή της παρακμής 

Οι Βρυξέλλες βρίσκονται σε αναταραχή. Για αρκετές εβδομάδες, οι κάτοικοι της βελγικής πρωτεύουσας ανακαλύπτουν, μόλις ξυπνούν, από τη νύχτα της 19 – 20 Σεπτεμβρίου 2016, μεγάλες τοιχογραφίες, ζωγραφισμένες στους τοίχους της πόλης, ενός ιδιαίτερου είδους.

Όλα ξεκίνησαν με έναν υπερμεγέθη φαλλό στον τοίχο του κολεγίου του Saint-Gilles, σε μια πολυσύχναστη περιοχή των Βρυξελλών, ενώ λίγες ημέρες μετά θα εμφανιστεί ένα υπερμέγεθες γυναικείο όργανο, καθώς και μια πράξη της διείσδυσης, που πιθανότατα προέρχονται από το ίδιο άτομο. Τέλος, το Σάββατο 1 Οκτωβρίου θα ακολουθήσει ένας τεράστιος πρωκτός, και πάλι στη συνοικία του Saint-Gilles και άλλες ανάλογες παραστάσεις στη συνέχεια.

Ο πρωκτός, περισσότερο ίσως από τις πρώτες παραστάσεις, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις μεταξύ των Βέλγων, εκείνων –των περισσότερων– που θεωρούν ότι πρόκειται για κάτι «αηδιαστικό» και «κατάπτυστο» και άλλων, που δηλώνουν εκστασιασμένοι από την «τόλμη» και την «προβοκάτσια». Όσο για τον δήμο, αρνείται να καλύψει αυτές τις τοιχογραφίες, αφήνοντας την επιλογή στους ιδιοκτήτες των τοίχων να τις κρατήσουν ή όχι.

Όμως, τρεις μήνες μετά, ένα νέο «βήμα». Στην οδό Brigittines κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Gare du Midi, αυτή τη φορά το σώμα ενός ανθρώπου χωρίς πρόσωπο, κρεμασμένου ανάποδα, και χωρίς εντόσθια, αιμορραγεί, σε ύψος δέκα ορόφων, πάνω στον λευκό τοίχο μιας εργατικής πολυκατοικίας.

Ενώπιον της απανθρωπίας

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος

Γνωρίζουμε πως οι αποδεκτές πνευματικές βάσεις της Ευρώπης είναι τρεις: ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός, το ρωμαϊκό Δίκαιο και ο Χριστιανισμός. Και το μεν ρωμαϊκό Δίκαιο εξελίχθηκε και απομένει ως σημείο αναφοράς για την νομική σκέψη, ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός – αποσυσχετισμένος, δυστυχώς, αρκετά από τη γλώσσα – απομένει μια ολιγοσύχναστη περιοχή μελέτης και σοφίας ως όργανο φωτισμού του ανθρώπου. Και ο χριστιανισμός λειτούργησε, ιδίως από την εποχή του Καρλομάγνου και μετά, όχι μόνο ως όργανο φωτισμού και αληθείας της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και ως θεμέλιο δόμησης και λειτουργίας των ευρωπαϊκών κρατών, διότι αυτός ουσιαστικά εγέννησε, εγαλούχησε και άνδρωσε τον Ανθρωπισμό – που υπήρξε η μεγάλη, ανεπανάληπτη πρόταση της Ευρώπης προς την Ανθρωπότητα, όχι μόνο ως τρόπος διαλογισμού αλλά ζωής. Η πρόταση αυτή κατέληγε πάντα σε μια συγκλονιστική κατάφαση, την κατάφαση του θανάτου, δηλαδή της εξόδου μας από τον κόσμο αυτό. Για τούτο και ο αυθεντικός ανθρωπισμός υπολόγισε πάντα στον θεμελιακό ορισμό του Πλάτωνος πως η φιλοσοφία – η αυθεντική – είναι σπουδή θανάτου.

 

Εκεί φρονώ πως βρίσκεται το ευγενέστερο μυστήριο του ανθρωπισμού: στη βεβαιότητα πως, όπως εισήλθες, έτσι, έχεις καθήκον να εξέλθεις από τον κόσμο αυτό. Όλα στη ζωή σου είναι ενδεχόμενα, η έξοδός σου από τον κόσμο αυτό αναπότρεπτη. Και όποιος δεν λησμονεί ποτέ την συγκλονιστική, τραγική ετούτη αλήθεια, πλάθει τον εαυτό του και τον βίο του ολόκληρο ως άνθρωπος αληθινός. Ως πλάσμα που εκ γενετής περικλείει το μυστήριο του ιερού.

 

Αλλά η Ιστορία δεν λειτουργεί εξελικτικά. Λειτουργεί δυναμικά: με εκρήξεις, με άλματα, με ανατινάξεις, με δομήσεις και κατεδαφίσεις. Ετούτο τον συγκλονιστικό δυναμισμό της Ιστορίας έζησε η Ευρώπη από τα τέλη του 18ου αιώνα – εννοώ την Γαλλική Επανάσταση – και εξακολουθεί να βιώνει ως σήμερα.

Η αποικιοκρατία και «η μάχη για την Αφρική»

Ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο της Αφρικής γέννησε μια ληστρική αποικιοκρατία από ορυχεία, φυτείες και πολυβόλα όπλα και έσπρωξε την ανθρωπότητα προς ένα βιομηχανοποιημένο παγκόσμιο πόλεμο. Του ιστορικού Neil Faulkner.

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1898, ο βρετανικός στρατός με 25000 στρατιώτες, αντιμετώπισε τον διπλάσιο σουδανικό στρατό στο Ομντουρμάν, δίπλα στο Χαρτούμ, στη καρδιά μιας από τις λίγες εναπομείνασες ανεξάρτητες χώρες στην Αφρική.

Το Σουδάν ήταν μια χώρα «καταραμένη». Τα εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια του εναλλάσσονταν από την καυτή έρημο στο τροπικό δάσος, που μαστιζόταν από αρρώστιες. Αυτή ήταν και η εικόνα των ίδιων των Σουδανέζων: «Όταν ο Αλλάχ δημιούργησε το Σουδάν», έλεγαν, «γέλασε». Η ζωή ήταν δύσκολη σε μια τέτοια χώρα. Παρόλα αυτά, οι Άγγλοι είχαν έρθει για να την πάρουν από τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί.

Εκτεινόμενο σε χιλιάδες μίλια της Αφρικής, αποτελούμενο από περίπου 600 φυλές, που μιλούσαν εκατό γλώσσες και ίσως μια ντουζίνα διαφορετικών τρόπων ζωής, το Σουδάν είχε προσφάτως συμπτυχθεί σε μία ενιαία πολιτεία. Αυτό που, στα τέλη του 19ου αιώνα, είχε προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη –και με εξαιρετικά βίαιο τρόπο- ήταν ο αντίκτυπος του ιμπεριαλισμού.

Eυρωσκεπτικισμός: η αυτοκριτική εγρήγορση

Christos Yiannaras 

Αποψη, και κατατίθεται για να κριθεί. H χώρα μας επιτροπεύεται ταπεινωτικά (αλλά δικαιολογημένα), μπορούμε ωστόσο να εκφραζόμαστε, ακόμα, χωρίς λογοκρισία.

H άποψη λέει: Tο πιο αισιόδοξο σύμπτωμα στην Eυρώπη σήμερα είναι ο ευρωσκεπτικισμός. Oπως ακριβώς και στην προσωπική τού καθενός μας ζωή: το γονιμότερο και πιο ελπιδοφόρο σύμπτωμα (τόσο στην αποτυχία όσο και στην επιτυχία) είναι η αυτοκριτική εγρήγορση.

Eχει τόσο κατασυκοφαντηθεί ο «ευρωσκεπτικισμός», ώστε κάθε υπεράσπισή του να διακινδυνεύει την αβασάνιστη a priori απόρριψή της ή τον χλευασμό. Mας έχουν μεθοδικά βομβαρδίσει με τη μικρονοϊκή ρετσινιά ότι ευρωσκεπτικισμός σημαίνει εθνικιστικός επαρχιωτισμός, ακροδεξιά ξενοφοβία, φασιστοειδής πατριδοκαπηλία. H ευτέλεια των κακόβουλων χαρακτηρισμών φανερώνει πόσο επικίνδυνος είναι ο ευρωσκεπτικισμός για κάποιους πανίσχυρους συνασπισμούς συμφερόντων.

O συνεπέστερος και διαυγέστερος ορισμός του «ευρωσκεπτικισμού» συνοψίστηκε, από τη δεκαετία κιόλας του ’70, στον τίτλο κύριου άρθρου της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde»: «Nαι στην ενωμένη Eυρώπη, όχι στην ευρωμαρμελάδα». Που σημαίνει: Θέλουμε τη συνεργασία και σύμπραξη των ευρωπαϊκών κοινωνιών και κρατών, θέλουμε τη θεσμική κατασφάλιση ειρηνικής συνύπαρξης, σχεδιασμένο συντονισμό παραγωγής και διακίνησης αγαθών, θέλουμε κοινά ερευνητικά και επιχειρησιακά προγράμματα για την ισορροπημένη (συγκλίνουσα) ανάπτυξη και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Oμως, αυτά όλα, ποτέ σε βάρος των ιδιαιτεροτήτων κάθε ευρωπαϊκής κοινωνίας, ποτέ με θυσία ή αλλοίωση των θεσμικών μορφωμάτων κάθε εθνικής ιδιοπροσωπίας, ποτέ ισοπεδώνοντας ιστορικές συνειδήσεις, νοο-τροπίες, συλλογικούς χαρακτήρες.

Ευρωπαϊκή παράδοση και «εξευρωπαϊσμός» της ελληνικής κοινωνίας

 

Το παρακάτω κείμενο συνιστά μέρος ευρύτερου κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χριστιανική» της 06/10/2016. Θεωρώ ότι εισκομίζει ένα ενδιαφέροντα προβληματισμό γύρω από την διάσταση της ευρωπαϊκής παράδοσης και του έκπαλαι περιλάλητου «εξευρωπαϊσμού της ελληνικής κοινωνίας»

Ευρωπαϊκή παράδοση και εξευρωπαϊσμός

Τα προτάγματα του εξευρωπαϊσμού ή εκσυγχρονισμού της κοινωνίας διαπερνούν όλο το πολιτικό φάσμα, και πολύ συχνά είναι απροσδιόριστα και συνθηματολογικά, τουλάχιστον τόσο όσο και αυτά τα πιο πεπαλαιωμένα και παρωχημένα, παλιοκαιρισμένα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», όπως είχε επισημάνει ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης και γενάρχης της γενιάς του ’30 Γιώργος Θεοτοκάς. Η ευρωπαϊκή παράδοση είναι πολυσύνθετη, έχει πολλά 

υφάδια που την αποτελούν, άλλα χονδρότερα και άλλα ψιλότερα.

Ο Οδυσσέας Ελύτης περί Ευρώπης

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

«Προδίδει η Ευρώπη τις άξιες της»;

Ο ευρωπαϊκός Τύπος για το ευρωτουρκικό ντηλ στο προσφυγικό

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Όπως ήταν φυσικό η «ευρωπαϊκή λύση» για το προσφυγικό, που συμφωνήθηκε με την Τουρκία στις 18 Μαρτίου, μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις για τις παγίδες, τις παραλείψεις, τις προκλήσεις και τις πολλές τεχνικές δυσκολίες εφαρμογής της συμφωνίας, που προβλέπει την ανταλλαγή προσφύγων/μεταναστών μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και ΕΕ, αυτό που προσπάθησαν κατ’ αρχάς τα γερμανικά ΜΜΕ ήταν να αναγάγουν το ευρωτουρκικό ντηλ made in Germany, σε θρίαμβο της Μέρκελ, χωρίς την οποία αυτός ο «γεωπολιτικός ηράκλειος άθλος θα ήταν ακατόρθωτος» (FAZ). Κι αυτό, παρότι η συμφωνία σηματοδοτεί πρακτικά μια ξεκάθαρη αξιακή, γεωπολιτική και θεσμική υποχώρηση της Ε.Ε. που ουδεμία σχέση έχει με την μέχρι πρότινος μερκελική πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και της «κουλτούρας του καλωσορίσματος» (Willkommenskultur) και που εν τέλει θέτει μια ολόκληρη ήπειρο σε «στενή εξάρτηση» από τον Ερντογάν (ΝΖΖ). Μια πολιτική, που με αυταρέσκεια και έπαρση περί «ηθικού πλεονεκτήματος», επέβαλε για αρκετούς μήνες ως μοναδική διάσταση του προσφυγικού ζητήματος την αδιαμφισβήτητη ανθρωπιστική του πτυχή, ενώ παράλληλα δεν δίσταζε να καλωσορίσει στην Ευρώπη και να αναγάγει σε «σίγουρη χώρα» ακόμη και την αυταρχική Τουρκία.

Κι όμως, η λογική αρχίζει με τον έρωτα

Μα ποια είναι πλέον αυτή η Ευρώπη της Λογικής που αρκετοί επικαλούνται; Ποια είναι αυτή η Ευρώπη του Ορθού Λόγου, που τόσο πολύ όλοι αγαπήσαμε και εμπιστευτήκαμε. Ούτε η χλωρίνη klinex τέτοια καθαρτήρια δύναμη «πχια»! Η χλωρίνη, που όλοι ξέρουμε και όλοι εμπιστευόμαστε

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ή μήπως είναι πιο εύστοχο να τολμήσουμε να ρωτήσουμε, επιτέλους, τι είναι Λογικό σ’ αυτήν την Ευρώπη του παραλογισμού; Και να αραδιάσουμε ταυτόχρονα, δίπλα στη ρητορική μας ερώτηση, τις εκατόμβες των θυμάτων της αράγιστης Λογικής των λογής-λογής ολοκληρωτισμών. Να συνταιριάξουμε ακόμη δίπλα, το άφθονο αίμα ή τις θάλασσες του ανθρώπινου πόνου, για να αφήσω στην άκρη τα «επιστημονικά» βασανιστήρια των ζώων ή τη λεηλασία της φύσης. Στ’ αλήθεια, πόσο Λογικά είναι όλα αυτά ή μήπως αρκεί η επίκληση της Λογικής που τα απενοχοποιεί και τα αθωώνει; Και να φτάσουμε, τέλος, ίσαμε τις μέρες μας: να δούμε αν είναι Λογική, όλη ετούτη η μνημονιακή γαλέρα στην οποία ναυτολογηθήκαμε όλοι με το στανιό. 

Ε λοιπόν, θέλω πολύ να ταρακουνήσω όλους όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ακράδαντα σε μια γραμμική και απαρέγκλιτη πορεία της Ιστορίας που κατευθύνεται με ταχύτητα προς ό,τι φαντασιώνονται ότι συνιστά Πρόοδο ή τελική λύση, να σκουντήξω με μια γερή αγκωνιά όσους αυταπατώνται για την επικυριαρχία του Ορθολογικού επί των σκοτεινών δυνάμεων.  Ξέρεις φίλε, το Ανορθολογικό είναι, όχι μόνο προ των πυλών, μα τις έχει ήδη διαβεί με όλη την ορμή και το ποδοβολητό μιας Μεσαιωνικής λεγεώνας, έστω κι αν είναι περιτυλιγμένο σε συσκευασία υψηλής ευκρίνειας, έστω κι αν οι λεγεωνάριοι κρατούν στα χέρια τους πανάκριβα smartphones. 

Ο Οδυσσέας Ελύτης περί Ευρώπης

Ταπεινά, ας τον ακούσουμε!!!

Ελληνοτουρκική συνδιαχείριση του Aιγαίου με "αφεντικό" την Frontex

Της Κύρας Αδάμ

Με μία εξαιρετικά ασυνήθιστη, για τα διμερή και διεθνή δεδομένα, κίνηση, η Ελλάδα και η Τουρκία με τρόπο ξαφνικό, ταυτόχρονο και απολύτως συντονισμένο, απέσυραν στα μουλωχτά προχθές από τη διεθνή κυκλοφορία τις πλήρως αντιτιθέμενες διεθνείς αγγελίες τους (ΝΟΤΑΜ) που είχαν εκδώσει στις 3 Δεκεμβρίου για την τουρκική θαλάσσια Έρευνα και Διάσωση στο Αιγαίο, χωρίς να εκδώσουν νέες ΝΟΤΑΜ, ακυρωτικές των προηγουμένων, και χωρίς να εξηγήσουν δημοσίως την αναγκαιότητα αυτών των κινήσεων.

Οι σιωπηλές αποσύρσεις της ελληνικής και τουρκικής ΝΟΤΑΜ για το επίμαχο θέμα της θαλάσσιας έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο,(SAR), καθώς οι προσφυγικές ροές από την Τουρκία στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου συνεχίζονται, συμπίπτουν χρονικώς με τη δημοσίευση της κοινής γαλλογερμανικής επιστολής προς τον αρμόδιο Επίτροπο Δ. Αβραμόπουλο και δι’ αυτού στον πρόεδρο της Κομισιόν, κ Γιούνκερ, με την οποία ζητούν να διευρυνθούν οι αρμοδιότητες της FRONTEX ώστε αυτή να αναλαμβάνει αυτοβούλως πρωτοβουλίες για τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, χωρίς προηγούμενο αίτημα κράτους μέλους.

Είναι προφανές ότι το θέμα αφορά σχεδόν αποκλειστικώς στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ στα ελληνικά νησιά του Αν. Αιγαίου,  που αποτελούν και την πύλη εισόδου των προσφύγων από την Τουρκία, η οποία μόλις πριν από 10 ημέρες ήρθε σε Συμφωνία Κορυφής με την ΕΕ για το προσφυγικό.

Eυρωπαϊσμός, η ανίατη αρρώστια των παρασιτικών μεσοστρωμάτων. Του Φώτη Τερζάκη

Έβλεπα πάλι τις προάλλες τον ίδιο εφιάλτη: απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος, ένα πλήθος συνωστισμένων με Lacoste και με iPod και με τα μεγάλου κυβισμού τζιπ αραγμένα στους παραδρόμους, αφρίζοντας έξαλλο με κονκάρδες και πλακάτ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, να θερίζεται από οπλοπολυβόλα στηριγμένα στα μπαλκόνια του «Μεγάλη Βρετάνια», όπως εκείνες τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του 1944 ένα άλλο, ρακένδυτο πλήθος σωριαζόταν από τις ριπές των Εγγλέζων τού Σκόμπι… Εκείνο που πιο πολύ με τρόμαξε, ήτανε η άγρια χαρά που ένιωσα στην εικόνα τόσου αίματος, λες κι ένα αρχαϊκό, βαθιά καταχωνιασμένο ένστικτο εκδίκησης ήρθε στην επιφάνεια και βρήκε για πρώτη φορά ικανοποίηση.