«Παπα-Ανυπόμονος» – Ο αντάρτης καλόγερος στο πλευρό του Άρη

Ο π. Γερμανός Δημάκος (1912 – 9 Ιούνη 2004), ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος, που βρίσκεται κοντά στην Υπάτη (ν. Φθιώτιδας) υπήρξε ένας από τους ιερείς που πήραν ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ζώστηκε τ’ άρματα και πολέμησε κατά των ναζί καταχτητών από τις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη, με το ψευδώνυμο «παπα-Ανυπόμονος».

Ο Γερμανός Δημάκος γεννήθηκε στο Αγριδάκι Γορτυνίας το 1912.  Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος και όταν χειροτονήθηκε έλαβε το Γερμανός. Το 1940 ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι Δαδιού – Αμφίκλειας Φθιώτιδας. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ στο Δαδί και διορίστηκε πρόεδρος της κοινότητας, με έγκριση της οργάνωσης του ΕΑΜ.

Ο παπα-Ανυπόμονος μπροστά στο φακό του Σπύρου Μελετζή

Με τον Άρη συναντήθηκαν στο χωριό Κουκουβίστα της Γκιώνας, στις 14 του Μάη 1943. Ο αντάρτης καλόγερος εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ, παίρνοντας το ψευδώνυμο «παπα-Ανυπόμονος» από τον ίδιο τον πρωτοκαπετάνιο. Από τότε, στάθηκε πάντα στο πλευρό του Άρη, ακολουθώντας τον στην Ήπειρο, στη Ρούμελη, στη Θεσσαλία και στην Πελοπόννησο.

Ο Άρης Βελουχιώτης, ο Καπετάν Ανυπόμονος κι ο Καπετάν Βαργιάνης. ΕΡΤ 1997.

Ο παπάς του χωριού: Σχόλιο πάνω σε μία συζήτηση με αφορμή το αίτημα διορισμού ιερέων

Ας μη γινόμαστε εμείς οι ευφυείς και ορθολογικοί, τόσο κυνικοί και αδιάφοροι για τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.

• Δρ. Τάσος ΧατζηαναστασίουΔρ Ιστορίας των Βαλκανίων

J. L. HAMAR VIA GETTY IMAGES

Κέρκυρα - φωτογραφία αρχείου

Την Κυριακή του Αγίου Σπυρίδωνα βρέθηκα στην εκκλησία του Αγίου στην Πελλήνη, ενός μικρού σταφιδοπαραγωγού χωριού χτισμένου κοντά στα ερείπια της αρχαίας Πελλήνης της ορεινής Κορινθίας. Οι τριάντα – σαράντα, στην πλειοψηφία τους, ηλικιωμένοι, κάτοικοι του χωριού δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να εκκλησιαστούν. Ο παπάς που κάλυπτε για χρόνια τρία γειτονικά χωριά, συγχωρέθηκε και τώρα έρχεται κάποιος από πιο μακριά για να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν τα γεροντάκια κι οι ελάχιστοι νέοι των ορεινών χωριών, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα μας.

Μπορεί εμείς οι έξυπνοι, μορφωμένοι και ορθολογιστές κάτοικοι των αστικών κέντρων να μην αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό είναι για τα χωριά αυτά να έχουν τον παπά τους, αφού έχει πολλές δεκαετίες που μόνο η καμπάνα χτυπά, κι αυτή σπάνια, γιατί το κουδούνι του σχολείου, συνήθως ενός υπέροχου πέτρινου κτιρίου των αρχών του 20ου αιώνα ή του Μεσοπολέμου, έχει σιγήσει οριστικά.

Όμως, αυτοί οι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη τον παπά, να λειτουργούνται, να μεταλαμβάνουν, να εξομολογούνται, να λένε τα προβλήματά τους, να ακούν έναν λόγο παρηγοριάς. Δε συνηθίζουν να καταφεύγουν στον επαγγελματία επιστήμονα ψυχολόγο όταν πιέζονται ψυχικά· εξάλλου, δεν αντιμετωπίζουν συνήθως τις νευρώσεις και ψυχώσεις των κατοίκων των πόλεων. Θέλουν να εκκλησιάζονται γιατί πιστεύουν, γιατί έτσι τους αρέσει, γιατί έτσι έχουν μάθει, γιατί ο κύκλος της ζωής τους κινείται γύρω από τα θρησκευτικά γεγονότα, τις γιορτές, τις κηδείες, τους γάμους και τις βαφτίσεις των παιδιών και των εγγονών, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, της Παναγίας, του Άι Δημήτρη και του Άι Γιώργη που σηματοδοτούν τις αλλαγές των εποχών.