Βούλγαρης, Ρίτσος, Τσαρούχης και Χατζιδάκις ... Τι έβγαζε κάποτε αυτή η χώρα γαμώτο μου ...!

Ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς- δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Το ψυχικό τραύμα συνέβη στον πυρήνα της επίγνωσης του λαού μας. Αυτός ο πυρήνας είναι η βαθιά ουσία της συλλογικής ψυχής, από την οποία αναδύονται η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργικότητα κάθε λαού.  

Ο πυρήνας αυτός του "ποιοι είμαστε" τραυματίστηκε βαρύτατα από την κυρίαρχη αποικιοκρατική αφήγηση, που λεηλάτησε όχι μόνο τους πόρους μας, αλλά και την ίδια την ψυχή μας.  

Η αποικιοκρατία μας έπεισε ότι είμαστε κάτι άλλο απ' αυτό που είμαστε, εμβολιάζοντας μας με μιαν πυρηνική αίσθηση αναξιότητας, ανεπάρκειας και αβοηθησίας.  

Η αίσθηση αυτή εσωτερικεύτηκε ως πεποίθηση και από τις κυρίαρχες ντόπιες μεταπρατικές ελιτ της πολιτικής, της οικονομίας, της διανόησης και του πολιτισμού.

Ως εκ τούτου βέβαια, η αποδοχή της ξένης εξάρτησης προέβαλλε ως η μοναδική λύση επιβίωσης, διαιωνίζοντας το συλλογικό τραύμα.  

Όταν ο ψυχικός πυρήνας τραυματιστεί τότε όλη η μυθολογία, τα όνειρα, ο πολιτισμός και η δημιουργία του λαού αντανακλούν αυτή τη συλλογική πληγή. 

Συνεπώς, ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα σαν νεοελληνικό πολιτισμό -με την έννοια του τρόπου να υπάρχει κανείς-  δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις αντανακλάσεις του συλλογικού μας τραύματος, που προκάλεσε η μακροχρόνια αποικιοκρατία.

Το “Eπιτελικό Κράτος” στην πυρά…

 Γιώργος Παπασίμος

Η Ελλάδα καίγεται από άκρο σε άκρο και ο φυσικός της πλούτος, που θα έπρεπε να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού μετατρέπεται σε σωρούς στάχτης για πολλοστή φορά. Από τη Ρόδο που καίγεται σχεδόν δύο εβδομάδες, την Κέρκυρα, το Λουτράκι, τα Δερβενοχώρια, τη Λαμία, στην Μαγνησία με τις αδιανόητες τεράστιες εκρήξεις πυρομαχικών των F-16 στη Νέα Αγχίαλο. Το “Eπιτελικό Κράτος” στην πυρά…

Χιλιάδες στρέμματα δάσους, αγροτικών εκτάσεων, κατοικιών, αλλά και παράπλευρων ανθρωπίνων απωλειών είναι ο μέχρι τώρα τραγικός απολογισμός και ενώ βρισκόμαστε στην κυριολεξία στο μέσο του εφιαλτικού καλοκαιριού. Ειδικότερα, το λεκανοπέδιο Αττικής οδεύει προς πλήρη οικολογική κατάρρευση, όπως προειδοποίησε φέτος ο κ. Λέκκας, αφού όλα τα περιαστικά δάση του που αποτελούν τους πνεύμονες του τείνουν προς εξαφάνιση έχοντας προηγούμενα υποστεί τον άναρχο, “οικιστικό βιασμό” με την καταπάτηση των πάντων με μεγαλύτερο θύμα το πολύπαθο Πεντελικό όρος.

Πίσω από τις ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης της κυβέρνησης για τον όλεθρο που απλώνεται στη χώρα (όπως παρατεταμένος καύσωνας ως συνέπεια της κλιματικής κρίσης κλπ), η πραγματικότητα είναι οδυνηρή. Συνυπάρχουν και συνεργούν πολλοί αντίρροποι παράγοντες, που δεν μπορούν στοιχειωδώς να αντιμετωπιστούν από ένα ημιδιαλυμένο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος με την επιφανειακή χρυσόσκονη εμφανίζεται ως δήθεν λειτουργικός κάτω από την ετικέτα του επιτελικού κράτους το οποίο κατά κυριολεξία πλέον βρίσκεται στην πυρά.

Βιώνουμε τα επίχειρα της δραματικής μείωσης των κονδυλίων για την συντήρηση των υποδομών, στον βωμό των μνημονιακών δεσμεύσεων της προηγούμενης δεκαετίας και της σκληρής περικοπής των βασικών δημοσίων δαπανών από την ακολουθούμενη ιδιότυπη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική. Και όλα αυτά την ώρα που η κλιματική κρίση έχει αλλάξει πίστα και απαιτούνται νέες σοβαρές πολιτικές και κυρίως νέες ισχυρές υποδομές, την ώρα που δεν συντηρούνται ούτε οι υπάρχουσες.

Αποτυχία του πελατειακού κράτους

Είναι πλέον κοινή συνείδηση ότι μετά τους νεκρούς στο Μάτι, το ολοκαύτωμα της Βαρυπόμπης και της Εύβοιας, την περσινή καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική και το φετινό πύρινο όλεθρο (ενώ είμαστε στο μέσο της καλοκαιρινής περιόδου) ότι έχει απωλεσθεί η δυνατότητα του πελατειακού μεταπολιτευτικού κράτους να διαχειρίζεται, έστω και στοιχειωδώς, τα προβλήματα από τα φυσικά φαινόμενα, όπως οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες.  Η βίαιη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων έχει τραγικές συνέπειες στην αποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους.

Η καταστροφή της Επιδαύρου

Από Απόστολος Διαμαντής

Πότε ένας λαός θα νιώσει ευτυχισμένος και ελεύθερος; Σύμφωνα με τον Νίτσε, όταν «…κατορθώσει να προσκολληθεί αδίστακτα στα διδάγματα ενός λαού για τον οποίο μπορούμε να πούμε πως είναι μεγάλη δόξα και σπάνια διάκριση να είναι κανείς μαθητής του: των Ελλήνων». Ρώτησε όμως ο Νίτσε την Μενδώνη, την Ευαγγελάτου, τον Μόσχο, τον Ρήγο και την Κιτσοπούλου;

Όχι. Αλλά και εάν τους ρωτούσε θα του απαντούσαν πως δεν δέχονται καθόλου διδάγματα από τον Αισχύλο και τους υπόλοιπους του αρχαίου ελληνικού δράματος. Τους θεωρούν πασέ. Και για το λόγο αυτό προτείνουν την διασκευή και την επικαιροποίησή τους.

Η διαδικασία καταστροφής της Επιδαύρου και γενικώς του κλασικού ρεπερτορίου άρχισε εδώ και 30 χρόνια περίπου, ως μεταφορά της σχετικής μόδας εξ΄ Αμερικής, της αποδόμησης συνολικά του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Ο οποίος δεν ταιριάζει καθόλου με την παγκόσμια ιδέα της συμπερίληψης των διαφορετικών φυλών και των διαφορετικών φύλων.

Είναι λευκές η Αθηνά και η Κλεοπάτρα; Είναι. Άρα θα πούμε πως είναι από την Αφρική. Και εν συνεχεία δεν θα ξαναδείξουμε τον Αγαμέμνονα, τον Ιππόλυτο, την Αφροδίτη, τον Άδμητο και τον Ορέστη ως στρέϊτ. Θα τους δείξουμε με queer κουλτούρα. Την Αφροδίτη να βιντεοσκοπεί ντυμένη ως ντιζέζ, όπως έκανε η Κατερίνα Ευαγγελάτου και τον βασιλιά Άδμητο ως Νεφερτίτη, όπως έκανε λίγα χρόνια πριν ο Θωμάς Μοσχόπουλος.

Πως παραδίδεται στις φλόγες μια διεφθαρμένη χώρα

Πως παραδίδεται στις φλόγες μια διεφθαρμένη χώρα

Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες...

«Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.» 

Στρατής Τσίρκας γεννήθηκε σαν σήμερα  (23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

1911

Γεννιέται στο Κάιρο ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας. Συγγραφέας της κοσμοπολίτικης διασποράς, γόνος ελληνικής προσφυγικής οικογένειας, στρατευμένος διανοούμενος ήταν ένας άνθρωπος με πολλαπλές ταυτότητες και πλούσια πολιτισμική εμπειρία, η οποία ενισχύθηκε από τα ταξίδια του στην Ιταλία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Αυστρία, στην Παλαιστίνη, στη Γαλλία, στην Ελβετία και την Ισπανία.

Το 1927 δημοσιεύει στα «Παναιγύπτια» το πρώτο του πεζό με τίτλο «Φεγγάρι». Η πρώτη δημιουργική στιγμή της λογοτεχνικής γραφής συνοδεύεται και με τον αγώνα της βιοπάλης. Τον Ιούλιο του 1937 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου γίνεται το Β` Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό. Ο Τσίρκας γράφει μαζί με τον Λάγκστον Χιούις τον «Όρκο» στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ας προσπεράσουμε για λίγο τα εν Επιδαύρω κατορθώματα, για τα οποία ασφαλώς δεν ευθύνεται η κ. Κιτσοπούλου, της οποίας το καλλιτεχνικό ύφος δεν ήταν άγνωστο ώστε να απαλλάσσεται ευθυνών το Εθνικό Θέατρο και το Φεστιβάλ Αθηνών ή, βεβαίως, η εποπτεύουσα υπουργός, η οποία συνεχίζει απτόητη το έργο της και μετά τον ανασχηματισμό (μόνη αμετακίνητη!), αφού αναγνωρίστηκε ευγνωμόνως η αιδήμων κάλυψη που παρέσχε στο γνωστό ζήτημα της διευθύνσεως του Εθνικού Θεάτρου. 

Ας τολμήσουμε να μιλήσουμε για τα ανέγγιχτα ιερά ονόματα της αρχαίας κωμωδίας και τον Αριστοφάνη που η τέχνη και η φιλολογία μας (δεξιά και αριστερή) θαυμάζει, όπως έχει μάθει να θαυμάζει ο νεοέλλην ό,τι αρχαίο κληρονόμησε, ακόμη και όταν η μία κληρονομιά είναι διαλυτική της άλλης. 

Τι κι αν ο Αριστοφάνης υπήρξε το ισχυρότερο εργαλείο μίσους κατά της δημοκρατίας (όπως τον χαρακτήρισε ο μέγας Νίτσε).

 Τι κι αν ήταν ο επιφανέστερος κήρυκας του πασιφιστικού ατομικισμού την εποχή που η Αθήνα δοκιμαζόταν από την σπαρτιατική εισβολή. 

Τι κι αν η αποδόμηση των αρχών της δημοκρατίας μέσω της κριτικής στη δημαγωγία (στον λαϊκισμό θα λέγαμε σήμερα), ήταν σε κοινή γραμμή με τους Λακεδαιμόνιους που δέχονταν να διακόψουν τον πόλεμο αν καταργούσαν οι Αθηναίοι το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Τι κι αν οι επιθέσεις στον Σωκράτη συνετέλεσαν σε μια εικόνα που δεν είναι άσχετη με το κλίμα που οδήγησε αργότερα στην καταδίκη του. 

Τι κι αν οι λοιδορίες για το σύστημα λαϊκής δικαιοσύνης της αθηναϊκής δημοκρατίας (Σφήκες είναι εν προκειμένω οι ηλιαστές, οι δικαστές) υπονόμευσαν την πιο καίρια δημοκρατική δικλείδα ασφαλείας. 

Τι κι αν με τη Λυσιστράτη (ένα χρονικό του ολιγαρχικού πραξικοπήματος του 411 κι όχι απλώς μια φεμινιστική εξέγερση), η πρωταγωνίστρια, με την οποία ταυτίζεται πλήρως ο ποιητής, καταλαμβάνει την Ακρόπολη -παρά τη σθεναρή αντίθεση των ανδρών που προσπαθούν να φυλάξουν τη δημοκρατία-, για να αναγγείλει ένα πολιτικό πρόγραμμα που προβλέπει την εξάρθρωση της αθηναϊκής δημοκρατίας και άμεση ειρήνη, πάση θυσία, με την Σπάρτη (το πρόγραμμα δηλαδή που θα υλοποιηθεί, λίγο μετά, από την ολιγαρχία). 

Τι μ' όλα αυτά; 

Όλα επιτρέπονται στην κωμωδία.

 Να ξεσκάσουμε λίγο βρε αδερφέ. Άλλωστε ο δήμος των Αθηναίων κατ' επανάληψιν τον βράβευσε. Όλα επιτρέπονται, ειδικά όταν γίνονται με ταλέντο. Είναι επίτευγμα η σάτιρα. Όμως ας μη ξεχνάμε πως και όλα θεμελιώνονται πάνω σε ιδέες. Και οι ιδέες, πάντα, προοικονομούν νοοτροπίες, ήθος, αποφάσεις

. Σαν αυτές που κατέλυσαν το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα στην Ιστορία (έτσι δεν λένε;), την αθηναϊκή δημοκρατία.

 Όσο για τη σύγχρονη μεταπολιτευτική δημοκρατία, επειδή προφανώς, δεν μπορεί να γεννήσει έναν Αριστοφάνη (το κοινό ορίζει αισθητικά και την δράση και την αντίδραση), ας αρκεστούμε σε όσα μάλλον της αρμόζουν: στον Χάρρυ Κλυνν, τον Μάρκο Σεφερλή και -γιατί όχι- στην Λένα Κιτσοπούλου. Να γιατί (με την άδειά σας) όλα τούτα για το ζήτημα που ανέκυψε στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι δεν μου φάνηκαν λόγος για οργή αλλά για ένα σαρδόνιο δροσιστικό χαμόγελο.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/100002533714802/posts/pfbid0S3MUQvUcnrpbce1GEFuQcTJymna6vtT9FmMrdojvjVkfPrVRgiwbQKMVCLdEvjy3l/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Θα γίνουμε δουλοπάροικοι, κκ Μητσοτάκη, Τσίπρα κ.λπ.;

του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Ζόφος δυσοίωνος βαρύς καλύπτει την ελληνική πραγματικότητα μετά τις δύο εκλογές και την αυτάρεσκη εθελοτυφλία που τρομάζει και προαναγγέλλει το μέλλον μας: Αν δεν αντισταθούμε μεθαύριο στην Τουρκία, θα καταντήσουμε δουλοπάροικοί της, με την  παθητική στάση, απέναντί της, του πολιτικού κόσμου και την συγκατάθεση του ένοχου λαού, που άλλα άλλοθι δεν δικαιούται.

Στην δουλοπαροικία εντάσσεται φυσικά κι η παράδοση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς απ’ τον κ Τσίπρα, η μείζων πράξη της πολιτικής του διαδρομής που τον κατατάσσει στην χορεία όλων όσοι έβλαψαν, με ενδεχόμενο δόλο ή με δόλο, τον ελληνισμό τον τελευταίο αιώνα: Βασιλοδεξιά το ’22, ΚΚΕ στον εμφύλιο, Καραμανλής-Αβέρωφ στο Κυπριακό, Μητσοτάκης, αποστάτες,  Γλύξμπουργκ  για την χούντα, χούντα για την τελική προδοσία στην Κύπρο. Το αν ο Τσίπρας μειοδότησε λόγω ιδεοληψίας και πίστης στις εντολές της Γ΄ Διεθνούς για την Μακεδονία, δεν ενδιαφέρει. Στις πράξεις δουλοπαροικίας, ας προστεθούν οι δηλώσεις Κοτζιά – Κατρούγκαλου για τα δήθεν όρια της Τουρκίας στην θάλασσα (δεν παραγράφονται βέβαια η ανατροπή του δημοψηφίσματος και όλα τ’ άλλα).

Ο Μητσοτάκης, απ’ την πλευρά του, χάνει, όπως όλα δείχνουν, την ευκαιρία να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη. Συζητάει μεθαύριο με την Τουρκία χωρίς  κι αυτός, όπως όλοι οι προηγούμενοι, να θέσει κανέναν όρο: άρση του κάζους μπέλλι για τα 12 μίλια, αναγνώριση του Διεθνούς δικαίου για την θάλασσα, εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο, αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, διακοπή επιθετικών δηλώσεων. Δεν προβαίνει σε ανακήρυξη των 12 μιλίων, είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει ανακηρύξει παγκοσμίως, δεν ανακηρύσσει όλη μας την ΑΟΖ, δεν οριοθετεί, ούτε πρόκειται, ΑΟΖ με την Κύπρο. Αντίθετα, συμφώνησε ΑΟΖ σε βάρος των δικαιωμάτων μας, με Ιταλία και Αίγυπτο. Αν οριοθετήσουμε συνολικώς την ΑΟΖ, αφοπλίζουμε και την Αλβανία, στην οποία δεν επιβάλλουμε, δυο μήνες τώρα, κανένα αντίμετρο για την παράνομη φυλάκιση του δημάρχου Φρέντυ  Μπελέρη και τις επιθέσεις κατά  της εθνικής μας μειονότητας. Όλος ο πολιτικός κόσμος συμφωνεί  να πάμε με την Τουρκία στην Χάγη, ενώ από το 1982 έχει συσταθεί το ειδικό δικαστήριο θαλάσσης του Αμβούργου. Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Δ.Δ. της θάλασσας και είναι εκτός δικαιοδοσίας του Αμβούργου (αν ισχύει αυτό, όπως διάβασα). Γιατί, λοιπόν, δεν αναβάλλουμε κάθε συζήτηση απαιτώντας και καταγγέλλοντάς την για την άρνηση να δεχτεί το Δ.Δ.Θ; Μεγάλο όπλο, αχρησιμοποίητο. Ενώ  σε κάθε  δήλωσή της για αποστρατικοποίηση των νησιών,  θα πρέπει να αντιτάσσουμε το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ που επιβάλλει το δικαίωμα αυτοάμυνας και υπερισχύει κάθε συνθήκης.

    Δεν αντιδράσαμε πρόσφατα στην απαίτηση της Τουρκίας να αναφέρεται η Κύπρος στο ΝΑΤΟ με συντεταγμένες, εξευτελιστική ήττα όλης της Δύσης. Δεν ζητάμε η Κύπρος να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ενώ σχετικές συζητήσεις γίνονται από το 1964. Δεν αρνηθήκαμε την μετονομασία των Δαρδανελλίων σε τούρκικα στενά, κατά παράβαση της συνθήκης του Μοντρέ, δεν είπαμε όχι σε διπλή τους ονομασία. Στην Κύπρο ο  Άγγλος πρέσβυς μίλησε στα  κατεχόμενα για νόμιμη (!) τουρκική επέμβαση το 1974 και δεν απαιτήσαμε  να  κηρυχθεί ανεπιθύμητα πρόσωπο και να φύγει, αν και το δικαιούμαστε ως τριτεγγυήτρια δύναμη. Δεν θέτουμε στόχο, με την Κύπρο, να διώξουμε την Βρετανία  από το κυπριακό έδαφος, εκμεταλλευόμενοι την έξοδό της από την ΕΕ, ώστε να την εκβιάσουμε υπέρ των συμφερόντων μας και να την ταπεινώσουμε για  όσα έκανε σε βάρος του ελληνισμού. Με βαρειά καρδιά κάνουμε  καθυστερημένες ενέργειες για την εξόρυξη του φυσικού μας αερίου. Αδρανούμε, δηλ. το παραχωρούμε εμμέσως σε άλλους, δηλ. στην Τουρκία αλλά και την Αίγυπτο και την Λιβύη (που αμφότερες  έχουν κι  ελληνικό όνομα).

Ο ΝΑΤΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΣ, ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...

[Εικόνα μιας χώρας που φαντασιώνεται ότι είναι σύγχρονη]

*πατήστε για πλήρες άνοιγμα του πίνακα στην οθόνη

Σημείωση: η λέξη 'Υπουργοί' σημαίνει 'μέλη της κυβέρνησης'

Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός.

Μανώλης Κοττάκης

"(...) Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός.

Λαός που διαγράφει την ιστορική του ταυτότητα και δεν σαλεύει όταν οι γείτονες βαπτίζουν το Αιγαίο TurkAegean, οι Σκοπιανοί διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στη Μακεδονία μας, 

υπουργοί παραιτούνται από τις γερμανικές αποζημιώσεις, 

υπουργεία λένε ότι είναι προαιρετικός ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών και της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Υπάρχει ένα νέο αίτημα: να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε!

 
Κατασκευάζεται μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα ένας νέος λαός που ενδίδει στην ύλη.
«Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.

Στους Αμπελόκηπους φιγουράρει καιρό τώρα πάνω σε μια πολυκατοικία το σύνθημα «δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα» και δεν το έχει σβήσει κανείς.
Κάθε πρωί παρακολουθούμε στην τηλεόραση επί ημίωρο τα «Νέα του σουλτάνου» για να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι είμαστε επαρχία του.

Σε σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών η καθηγήτρια δίδαξε στα παιδιά την περασμένη εβδομάδα ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτη γιατί μετατρέπει το Αιγαίο σε κλειστή λίμνη. Δίδαξε το τουρκικό επιχείρημα, δηλαδή.
Σε κλειστή σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σε λέσχη των Αθηνών οι διαμορφωτές κοινής γνώμης εξέφρασαν την άποψη ότι θα τα χάσουμε όλα στη Χάγη και ότι πρέπει από τώρα να ετοιμάζουμε τον κατάλογο της ήττας για να προετοιμαστεί ο λαός.
Ημουν αυτήκοος μάρτυς....

Γιατί είναι οδυνηρή η μοίρα της Ελλάδος

Του Παπασίμου Γιώργου

Ενόψει των νέων εκλογών της Κυριακής και με βάση την ποιότητα της μακράς προεκλογικής περιόδου όσο και να προσπαθεί κανείς να είναι αισιόδοξος για την πορεία της χώρας, δεν μπορεί αν θέλει να είναι αντικειμενικός να μην ανασύρει τα ερωτήματα και τις καταγραφές, που περιλαμβάνονται στο δοκίμιο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Κώστα Αξελού με τίτλο “La destin de la Grece” (“Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας”).

Tο σημαντικό αυτό δοκίμιο που αναλύει την ελληνική πραγματικότητα μέσα από τις “δυσπλασίες” της, τις οποίες εντοπίζει στην αδυναμία παραγωγής σκέψης, άρα αυτογνωσίας, και αδυναμία παραγωγής έργου, άρα αδυναμία προσαρμογής στους όρους της νεωτερικότητας, καθώς και στον σπαραγμό της Νεοελληνικής κοινωνίας από εσωτερικούς διχασμούς, στην προσπάθειά της να αναζητήσει ταυτότητα, θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα. Όπως, μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά, η Ελλάδα είναι μια «σχεδόν πραγματικότητα», που προσπαθεί να καλύψει το κενό της σκέψης, δημιουργώντας μύθους.

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Γιατί είναι οδυνηρή η μοίρα της Ελλάδος

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Δoλοφονοῦν» τόν Καποδίστρια καί …μετά θάνα

Ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία ἠρνήθη μέσῳ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κέντρου Κινηματογράφου νά χρηματοδοτήσει ταινία τοῦ σκηνοθέτου Γιάννη Σμαραγδῆ – Πολῖτες ζητοῦν νά μάθουν τόν λόγο, καί οἱ ὑπεύθυνοι ἀπαντοῦν ὅτι εἶναι «προσωπικό δεδομένο»! – Ὅλη ἡ ἀλληλογραφία

«ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ εἶναι ἐπικίνδυνο νά εἶσαι πατριώτης» δηλώνει ὁ σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδῆς, ἀπαριθμῶν τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ἀφ’ ὅτου ἀπεφάσισε νά γυρίσει ταινία γιά τόν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννη Καποδίστρια. Κάποιοι κάνουν τά ἀδύνατα δυνατά γιά νά ματαιωθεῖ ἡ ταινία. Ἀπό ἐξαγορές συνεργατῶν τοῦ σκηνοθέτου μέχρι τηλεφωνικές ὑποκλοπές καί μεθόδους τοῦ ὑποκόσμου. Μετά μᾶς κάνει ἐντύπωση πού ὁ χῶρος τῆς «τέχνης» ἔχει καταληφθεῖ ἀπό ἀριστερούς πού προβάλλουν παρακμιακά πρότυπα. Αὐτούς ὅμως χρηματοδοτεῖ ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία. Σκηνοθέτες σάν τόν Σμαραγδῆ βλέπουν τίς αἰτήσεις τους γιά χρηματοδότηση ἀπό τό Ἑλληνικό Κέντρο Κινηματογράφου νά ἀπορρίπτονται.

Ἁπλά, ξερά καί ἀναιτιολόγητα. Ἴσως ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος μάρτυς τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους, νά μήν ἀνταποκρίνεται στά πρότυπα πού θέλουν νά προβάλλουν. Τούς ἐνοχλεῖ ἄραγε τό γεγονός ὅτι εἶναι μία διεθνοῦς κύρους προσωπικότης; Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσσίας, μιᾶς μεγάλης δυνάμεως τῆς ἐποχῆς; Τούς ἐνοχλεῖ ὅτι ἐγκατέλειψε τά ἀξιώματά του καί ἦλθε στήν Ἑλλάδα χωρίς νά καταδεχθεῖ νά μισθοδοτηθεῖ ἀπό ἕνα κράτος σέ χρεωκοπία; Τούς ἐνοχλεῖ τό ὅτι ἔμεινε ὄρθιος στίς ἐπάλξεις ὑπερασπιζόμενος τίς ἀρχές του, μέχρις ὅτου τά βόλια τῶν δολοφόνων τόν ἔπληξαν ἔξω ἀπό τόν ναό ὅπου ἐκκλησιάζετο, ὡς ἁπλός πολίτης, ἀνάμεσα στούς Ἕλληνες;

Ιούνης 2023-Η βαθειά κρίση της ευρωατλαντικής Ελλάδας και οι εκλογικές εκπλήξεις

Από

 Γιάννης Εμμανουηλίδης

 -

13/06/2023

Στις εκλογές στις 21 Μάη 2023 υπήρχαν 2 «εκπλήξεις»:

Η υψηλή απόδοση της ΝΔ στο 41% των ψήφων και η καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο 20%.
Υπολογίσιμα κέρδη είχαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Βελόπουλος, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου έφτασε λίγο κάτω από το 3%.
Στην πραγματικότητα ο Μητσοτάκης νίκησε κυρίως χάρις στην φοβισμένη και ανίκανη αντιπολίτευση και όχι χάρις στα (πολύ χαμηλά) «επιτεύγματα» της 4ετίας 2019-23.
Φυσικά το οικονομικό κατεστημένο της Ελλάδας στήριξε Μητσοτάκη. Το ίδιο και το Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα (Βρυξέλλες – Φρανκφούρτη – Βερολίνο).

Επίσης τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια κατά 80% στήριξαν Ν.Δ.
Ο Τσίπρας είχε κάποια υποστήριξη από τον καγγελάριο Σόλτς και παράγοντες του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, αλλά οι ελίτ της Ε.Ε. δεν τον ήθελαν.

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Τσούνης κράτησε ουδετερότητα (ελπίζοντας σε «Πρέσπες του Αιγαίου»).
Η παλιά στάση του Τσίπρα το 2015, όταν συνθηκολόγησε με την Ε.Ε. και τους ντόπιους καπιταλιστές, τον είχε φέρει σε πλήρη αντίθεση με εκατοντάδες χιλιάδες αριστερούς της Ελλάδας.
Επίσης ο Τσίπρας επέδειξε νατοϊκή αλαζονεία όταν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (2022) προσκάλεσε και επεδείκνυε τον Ζάεφ των Σκοπίων, άνθρωπο του νατοϊκού ιμπεριαλιστικού διεθνισμού.

ΑΠΟΤΥΧΩΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Και όμως ο Μητσοτάκης βασικά απέτυχε στους οικονομικούς στόχους του: Στο διάστημα Ιούλιος 2019 – Μάρτιος 2023 (45 μήνες) το ΑΕΠ της Ελλάδας ανέβηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 1,6% περίπου, ενώ συνολικά η αύξηση του ΑΕΠ στην 4ετία δεν θα ξεπεράσει το 6,5%. Στο ίδιο διάστημα η Λ.Δ. Κίνας αυξάνει 18%-20% το ΑΕΠ της.

Ο αρχικός σχεδιασμός της Ν.Δ. ήταν ετήσια αύξηση ΑΕΠ 3,3%, αυτή όμως έπεσε στο μισό λόγω πανδημίας.
Όμως ο Τσίπρας μόνον μία φορά ξεσκέπασε τον Μητσοτάκη για τα ψέμματά του για «υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης» στην διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Να σημειώσουμε ότι, με βάση τα στοιχεία του α΄ 3μήνου 2023, η βιομηχανική παραγωγή στην Ελλάδα του 2023 είναι … 3% χαμηλότερα από την βιομηχανία του 2000 (Ελλάδα της Δραχμής !).
Αυτό βέβαια δεν το είπε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το ΚΚΕ.
Εξ άλλου στην 4ετία Μητσοτάκη έπεσε η ηλεκτροπαραγωγή στην Ελλάδα. Στο α΄ 4μηνο 2023 η Ελλάδα είχε 13.800 GWh, περίπου όσο κατά το 1999!.
Σε ετήσια βάση εφέτος (α΄ 4μηνο 2023) η ελληνική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας συρρικνώνεται 13%, ενώ η ρωσσική παραμένει στάσιμη και η κινεζική αυξάνεται περίπου 4%.
Δηλαδή ο «στρατάρχης» Μητσοτάκης στον νατοϊκό του πόλεμο εναντίον της Ρωσσίας μας έφερε στην ζημιωμένη πλευρά της Ιστορίας.
Να σημειωθεί ότι το 2000 η Λ.Δ Κίνας είχε «30 Ελλάδες» στην ηλεκτροπαραγωγή και το 2022 η Κίνα έφτασε τις «173 Ελλάδες». Εφέτος επιδεινώθηκε περαιτέρω η κατάσταση για την Ελλάδα:
Το δίμηνο Μάρτης – Απρίλης 2023 η ΛΔ Κίνας παρήξε 1.375.000 GWh ηλεκτρικής ενέργειας, δηλαδή «202 Ελλάδες» (η Ελλάδα παρήξε 6.800 GWh).
Αλλά ο «στρατάρχης» Μητσοτάκης έχει ένα μεγάλο ατού:

Όταν ο λαός καταντά όχλος

~ . ~

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Ο ξεπεσμός του δήμου σε όχλο, ο εκφαυλισμός ενός λαού και η κατάληξή του σε αποφάσεις μακροπρόθεσμα αυτοκαταστροφικές, είναι από τα βασικότερα θέματα της αρχαίας πολιτικής σκέψης. Όχι μόνο στον Αριστοτέλη, αλλά και στον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη, η παθολογία της αγελαίας μάζας έχει κεντρική θέση.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνει κανείς στους Αρχαίους. Στην νεώτερη ελληνική λογοτεχνία, κριτική του όχλου βρίσκει κανείς σε πλείστους όσους ποιητές μας. Στον «Ρωμιό» του Σουρή λ.χ., ποίημα-κοίτασμα εθνικής αυτογνωσίας:

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι επάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
επάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Αλλά και στον Βάρναλη του «Κύρ Μέντιου»:

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Ή στον Γκάτσο της «Ελλαδογραφίας»:

Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Κυρίως όμως στον Κωστή Παλαμά των Σατιρικών γυμνασμάτων. Στο μοναδικό αυτό βιβλίο βρίσκει κανείς μια νηφάλια, κοινωνιολογικής ακριβείας περιγραφή των νοερών άκρων εντός των οποίων κινείται διαχρονικά ο Δήμος, από το μεγαλείο ώς την καταισχύνη:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα

Για τη «σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού» έχουν μιλήσει πολλοί, με καυστικότερο όλων τον Παναγιώτη Κονδύλη το 1992 – η διατύπωση αυτή είναι δική του. Αλλά και έξω θυμάμαι τον μεγάλο , στα μισά της δεκαετίας του 1990, να ξεσπαθώνει από τον ναό του Αγίου Παύλου της Φρανκφούρτης, το λίκνο του σύγχρονου γερμανικού έθνους, κατά της χώρας του. «Ντρέπομαι για την πατρίδα μου», είχε πει, «που ξέπεσε σε έδρα μόνο για μπίζνες και για πάρε δώσε εμπορικά.» Ή τον Γέητς της δεκαετίας του 1910 να μαστιγώνει τους συμπατριώτες του Ιρλανδούς για τη σπέκουλα και τον ιησουιτισμό τους:

ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ: Νεκρή 19χρονη έγκυος ενώ περίμενε το ασθενοφόρο...

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ: Νεκρή 19χρονη έγκυος ενώ περίμενε το ασθενοφόρο... η οικογένεια της αναφέρει ότι το ζευγάρι καλούσε από το πρωί στις 08:30 το ΕΚΑΒ για να φτάσει ασθενοφόρο και να την παραλάβει. 

Τελικά, έφτασε στις 13:00 το μεσημέρι και μετέφερε τη έγκυο γυναίκα στο Κέντρο Υγείας όπου διαπιστώθηκε το τραγικό γεγονός, ενώ δεν επιβίωσε ούτε το μωρό της.

Στο νησί του Ιπποκράτη…

Του Νίκου Ντάσιου

Κι όμως, εν έτη 2023, στο νησί του Ιπποκράτη μπορεί να φεύγει μια γυναίκα 63ων χρονών από ανεύρυσμα στην καρότσα ενός αγροτικού, καθ’ οδόν  προς το νοσοκομείο ! 

Στην Κω, στη Λέρο, στη Μύκονο, στη Νάξο, στην Πάρο, στη Σάμο, στη Σύρο, στη Σαντορίνη των εκατομμυρίων τουριστών, των βιλών, των καζίνο, των celebrities, η ανθρώπινη ζωή των κατοίκων αναμετριέται με την τραγική της μοίρα κάθε φορά που αναζητείται ασθενοφόρο. 

Στα νησιά του Αιγαίου μας που διεκδικεί ανοιχτά ο Ερντογάν, οι κάτοικοι εξωθούνται από τις διαχρονικές αβελτηρίες του Αθηναϊκού Κράτους που επιδεινώθηκαν τα χρόνια της οικονομικής κρίσης,  να πηγαίνουν για εξετάσεις στην Τουρκία. 

Το ζήτημα είναι βαθύτατα κοινωνικό και εθνικό και δεν προσφέρετε για κομματική εκμετάλλευση στην οποία επιδίδονται οι συνήθεις «εργαλοειοποιητές» των τραγικών συμβάντων, εξίσου συνυπεύθυνοι. Τα κόμματα κι η αυτοδιοίκηση θα πρέπει να συμφωνήσουν σε προτεραιότητα στην παροχή ισχυρών κινήτρων για την μόνιμη εγκατάσταση και εργασία γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, διασωστών, εκπαιδευτικών με υποδομές για την εργασία και την στέγαση αυτών και των οικογενειών τους, στους ακριτικούς μας τόπους. 

Η άμυνα της χώρας ξεκινάει από την ασφάλεια και το αίσθημα των πολιτών ότι όπου κι αν ζουν στην επικράτεια δεν αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας,   αποπαίδια ενός Κράτους που τους θυμάται μόνο στις εκλογές…..

ΜΕ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΑ κ κουλούρια

Του Νίκου Σταθόπουλου

ΜΕ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΑ και κουλούρια Θεσσαλονίκης, οι αρχές του τόπου υποδέχθηκαν ένα κρουαζιερόπλοιο στη συμπρωτεύουσα!...οι γλειφτες για ένα "γερό φιλοδώρημα", αρνητές ενός ευκλεούς πολιτισμού, χόρευαν σαν σε αρπαχτή σε επαρχιακό σκυλαδικο, μπας κι ανοίξει καμιά σαμπάνια!

............κλασική αποικιοκρατική ευτέλεια με τον κονσερβαρισμένο φολκλορικό ιθαγενισμό να δίνει στην πρώην Ελλάδα το προφίλ ενός "προορισμού" κατάμεστου από λιγούρια και αυτοδιασυρομενες μάζες κόμπλεξ...ολοφάνερη η "λογική ανάπτυξης" που κάνει τον τόπο "ζώνη υπηρετικής τουριστικοτητας", εξηγώντας τώρα τις επιλογές παραγωγικής απορρύθμισης επί δεκαετίες ..σε αντίθεση με τις κομπλεξικες μαλακίες των μαρξιστών, ο καπιταλισμός και σχέδιο έχει και ανάλυση και πρόγραμμα!...

..............λίγες μέρες πριν, ο Σερίφης της Πρεσβείας καθότανε στη Βουλή σαν πιωμένος νταής σε κωλόμπαρο του Τέξας...κάνουμε τους θυμωμένους αλλά κατά βάθος θαυμάζουμε και αντιγράφουμε την "cool ανευλάβεια" του αλαζόνα περιφρονητή....γιατί ξεχάσαμε το Φονιάδες των λαών, καθώς εξοικειωθήκαμε με τη Χυδαιότητα, το Ασήμαντο, τον Θάνατο, την Αδικία...