- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΑΜ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΑΜ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 21 Ιουλίου 2018
Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018
19/7 /1944: Η Μάχη «στου Μανούσου το Γεφύρι» μεταξύ Χώρας – Αγορέλιτσας, Τριφυλίας
Η μάχη αυτή, δόθηκε στίς 19 Ιουλίου του 1944 μεταξύ Ελλήνων αντιστασιακών και Γερμανών κατακτητών.
Στην τοποθεσία "κορδέλες" του ποταμού Σέλα, μεταξύ Αμπελοφύτου (Αγορέλιτσα) και Χώρας, αντάρτες του ΕΛΑΣ έστησαν ενέδρα σε γερμανικό στρατιωτικό κομβόι, όπου και νίκησαν κατά κράτος.
Η ιστορική αυτή μάχη δόθηκε από το 1ο τάγμα του 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Στρατιωτικός Διοικητής ήταν ο μόνιμος ταγματάρχης Ηλίας Σφακιανάκης, άλλως «Μπαρμπαλιάς», ενώ Καπετάνιος του Τάγματος ο Δημ. Καλδής.
Ακολουθεί απόσπασμα από το ιστορικό της μάχης, που γράφτηκε από τον Νίκο Μέλιο*, μόνιμο αξιωματικό (υπίλαρχο), Διοικητή του 2ου Λόχου του 19ου τάγματος του ΕΛΑΣ.
«17 Ιούλη 1944, η πολιτική οργάνωση της περιοχής δίνει την πληροφορία ότι η γερμανική φάλαγγα αυτοκινήτων θ’ αποχωρήσει τις προσεχείς μέρες από την Πύλο, με κατεύθυνση Γαργαλιάνους – Κυπαρισσία.
18 Ιούλη 1944 και πριν καλά καλά ξημερώσει, τα τμήματα του τάγματος προωθούνται και καταλαμβάνουν τις θέσεις που προκαθορίστηκαν κατά την αναγνώριση. Έτσι, ο 1ος και 2ος λόχος έλαβαν θέσεις μάχης μέσα στο χώρο της ενέδρας και τα πολυβόλα τοποθετήθηκαν σε θέσεις κατάλληλες για να εκτελέσουν αξονικά πυρά στο δημόσιο δρόμο, και αν χρειαστεί, να υποστηρίξουν τα τμήματά μας της ενέδρας. Η όλη διάταξη καλύφθηκε από την κατεύθυνση της Κυπαρισσίας από μια Διμοιρία του 2ου Λόχου, από την κατεύθυνση της Πύλου από μια ομάδα του 1ου Λόχου.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη σοβαρή βοήθεια που έδωσε στη διεξαγωγή της επιχείρησης ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της περιοχής, που έσπευσε από την πρώτη στιγμή να ταχθεί υπό τις διαταγές του τάγματος.
Στις θέσεις αυτές τις ενέδρας, που ήταν πολύ κοντά στο δρόμο, το τάγμα παρέμεινε όλη την ημέρα, με αξιοθαύμαστη πειθαρχεία, θάρρος και καρτερικότητα, αλλά ο εχθρός δεν φάνηκε.
Η μέρα της μάχης, η 19η Ιούλη, ξημερώνει.
Δευτέρα 2 Απριλίου 2018
Δημήτρης Μπάτσης: Τον εκτέλεσαν γιατί πρόδωσε την τάξη του
«[…] Κατά τις 8 το πρωί της Κυριακής 30 του Μάρτη χτύπησε το τηλέφωνο και με ξύπνησε. Ήταν μες στην κάμαρά μου. Το σήκωσα. Ήταν η κυρία Νάζου, – γιαγιά ενός παιδικού μου φίλου.– Τους σκότωσαν, τους σκότωσαν, μου λέει.– Ποιους;– Το Δημητράκη και τους άλλους, τους σκότωσαν, σκότωσαν και το Μπελογιάννη κι άλλους δυο ακόμα.»
Στις 30 Μαρτίου του 1952, η Ελλάδα ξύπνησε με την είδηση ότι τα χαράματα, πριν ακόμη φέξει, εκτελέστηκαν «δια τουφεκισμού» ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Ηλίας Αργυριάδης και ο Δημήτρης Μπάτσης, καταδικασθέντες σε θάνατο από το τακτικό στρατοδικείο Αθηνών επί κατασκοπεία.
Μετά την εκτέλεση τα πτώματα μένουν φρουρούμενα στον τόπο της εκτέλεσης μέχρι τις 6.45, την ώρα εκείνη τα παραλαβαίνει αυτοκίνητο του Δήμου και τα θάβουν στο Γ Νεκροταφείο χωρίς να επιτρέψουν στους δικούς τους τον «τελευταίο ασπασμό».
Ποιος ήταν ο Δημήτρης Μπάτσης
Ο Δ. Μπάτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916. Ήταν γιός του βασιλόφρονος ναυάρχου Α. Μπάτση που καταγόταν από τα Ψαρά και της Αν. Πρίντεζη, από τη Σύρο. Κατά τα αναμενόμενα, φοίτησε σε καλά σχολεία, έμαθε τις ξένες γλώσσες του, σπούδασε νομικά και άνοιξε το δικηγορικό γραφείο του. Ήταν, δηλαδή, ένας εκλεκτός γόνος της άρχουσας τάξης.
Ήταν κοσμικός με ευρύτατες κοινωνικές σχέσεις, είχε παντρευτεί την κόρη του υπουργού του Λαϊκού κόμματος (βασιλικό κόμμα) με την οποία είχε χωρίσει και μετά παντρεύτηκε την κόρη βιομηχάνου την Λίλιαν.
Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018
ΤΟ ΕΑΜ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΕΥΡΩΠΗ
Ντοκουμέντα από την αιματηρή διαδήλωση του ΄43 για τη Μακεδονία. Οι Γερμανοί άνοιξαν πυρ κατά 400 χιλιάδων διαδηλωτών που φώναζαν να μην παραχωρηθούν η Μακεδονία και η Θράκη στη Βουλγαρία.
«Έξι ώρες οι Γερμανοί ούρλιαζαν από λύσσα, γιατί δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι ήταν δυνατόν να κινηθεί ένας τεράστιος όγκος 400 χιλιάδων ανθρώπων με τέτοιο συντονισμό και ακρίβεια. Έξι ώρες, μάτωναν οι δρόμοι της Αθήνας, από το αίμα των καλύτερων παιδιών της», αφηγείται ο Μίνως Σταυρίδης, αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της διαδήλωσης, στις 22 Ιουλίου 1943, στο ντοκιμαντέρ του Αντώνη Βογιάζου «Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης», το 1985
Εκείνη την ημέρα κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας η μαζικότερη διαδήλωση της κατοχής. Προετοιμάστηκε από το ΕΑΜ και πήραν μέρος πατριώτες και μέλη όλων των αντιστασιακών οργανώσεων. Χιλιάδες πολίτες αψήφησαν τον φόβο και διαδήλωσαν για να μην παραχωρηθεί η Μακεδονία και η Θράκη στους Βούλγαρους.
Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετικά τεταμένη. Οι Γερμανοί ήταν εκνευρισμένοι. Θεωρούσαν τη στάση των Ιταλών πολύ χαλαρή.
Φυσικά, οι Αθηναίοι φοβούνταν ότι θα χυθεί αίμα αλλά κατέβηκαν στους δρόμους. Άοπλοι. Σύντομα βρέθηκαν απέναντι στα τανκς και τους αδίστακτους Γερμανούς.
«Για μια στιγμή, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, μέλος της ΕΠΟΝ, όρμηξε σε ένα τανκ στην προσπάθεια της να το σταματήσει», αφηγείται ο αντιστασιακός Γιώργος Σταματόπουλος «Η δικιά μας η ομάδα, σαν φτάσαμε εκεί, κοντά στην Ακαδημία, στο Οφθαλμιατρείο, βλέπω ξαφνικά να ξεμπουκάρουν νομίζω από την Ομήρου γερμανικά τανκς τα οποία άρχισαν να χτυπάνε στο ψαχνό. Ήταν εκείνη η στιγμή ακριβώς που έπεσε η Επονίτισα, η Σταθοπούλου. Τη σκηνή δεν την είδα, είδα όμως μια άλλη σκηνή. Είδα μια κοπέλα να σκαρφαλώνει στο τανκ. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή, την είδα να βουτάει ένα ξύλο, ένα παπούτσι -δεν ξέρω κι εγώ τι ήταν- και να χτυπάει τον Γερμανό πολυβολητή και να πέφτει μετά κάτω νεκρή. Ήταν η 19χρονη Επονίτισα Κούλα Λίλη, φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας».
Σύμφωνα με τα αντιστασιακά έντυπα, στη διαδήλωση της 22ας Ιουλίου υπήρξαν περίπου 30 νεκροί, 200 τραυματίες και 500 συλληφθέντες.
Ύστερα από όλες αυτές τις λαϊκές κινητοποιήσεις, η χιτλερική ηγεσία αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχέδιο της για παράδοση όλης της Μακεδονίας στις βουλγαρικές δυνάμεις. Ωστόσο, το κίνημα των μεγάλων διαδηλώσεων του λαού της Αθήνας σε απώλειες, γινόταν όλο και μεγαλύτερο.
Στη φωτογραφία ντοκουμέντο διακρίνονται οι πρώτοι νεκροί πάνω στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου.
Ήταν μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και ήδη η διαδήλωση μετρούσε τα πρώτα της θύματα. Όπως εξομολογήθηκε η Μαρία Καρρά, στέλεχος της μαθητικής ΕΠΟΝ και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της 22ας Ιουλίου ’43: “Εκείνο που ήταν πολύ χαρακτηριστικό, ήταν ότι ήμασταν όλοι άοπλοι. Πηγαίναμε να πολεμήσουμε και να διεκδικήσουμε από έναν κατακτητή σιδερόφραχτο, καλοντυμένο, καλοταϊσμένο και φανατικό. Εμείς πηγαίναμε άοπλοι, κουρελιασμένοι, ξεπαπούτσωτοι πολλές φορές, αλλά…πηγαίναμε!
…κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ’ ανάψει.
Ο Ηλίας Βενέζης, στο διήγημά του 22 Ιουλίου 1943, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τη διαδήλωση, τη γερμανική βία και τη θυσία των νέων που στάθηκαν απέναντι από το άρμα μάχης με μόνο όπλο το θάρρος τους:
«…Μες στην Αθήνα στους μεγάλους δρόμους της, το πλήθος περπατά σιωπηλό και σκυφτό σα να σεργιανά στον ήλιο και στα αγάλματα. Τίποτα δεν προδίνει πως κάτι ετοιμάζεται, πως κάτι θα γίνει. Ωστόσο, η στυφή σιωπή είναι τόση μες στη χαρά του ήλιου που λάμπει, που το μαντεύεις: κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ’ ανάψει. Κι η σπίθα ανάβει…να κορίτσι, κρατώντας ένα στεφάνι από δάφνη, σκαλώνει στο άγαλμα του Φεραίου και το στεφανώνει. Ο λαός γονατίζει. Και όλα τα πικραμένα στόματα ψέλνουν τον Υμνο στην Ελευθερία. {…} ενώ γύρω του λυσσασμένα άρχισαν να χύνουν μολύβι και αίμα τα άρματα πάνου σε ανθρώπους άοπλους και ανυπεράσπιστους, σε γυναίκες και παιδιά. «Όχι πια άλλο! Όχι άλλο! Κάτω οι τύραννοι!» Αφρισμένο τώρα κατέβαινε την πλατιά λεωφόρο το κύμα και βογκούσε.
Την ίδια στιγμή ακούγονται απ’ την άκρη του δρόμου οι αλυσίδες του γερμανικού τανκ, που κίτρινο σαν το θάνατο, τρέχει προς το μέρος που άναψε η σπίθα. Πριν προφτάξει να ρίξει τη φωτιά του, η διαδήλωση πυκνή τώρα, ολοένα πιο πυκνή, ξεχύνεται σε άλλο δρόμο, στρίβει, ελίσσεται σαν ζωντανό πλάσμα που αμύνεται και παλεύει με σιγουριά και με πίστη.
Όλα τα στόματα τώρα φωνάζουν, όλα τα στόματα ουρλιάζουν. «Οχι πια άλλο! Θέλουμε τη λευτεριά μας! Θέλουμε τη λευτεριά!».
«Την ίδια στιγμή ακούγονται απ’ την άκρη του δρόμου οι αλυσίδες του γερμανικού τανκ, που κίτρινο σαν το θάνατο, τρέχει προς το μέρος που άναψε η σπίθα. Όλα τα στόματα τώρα φωνάζουν, όλα τα στόματα ουρλιάζουν. Οχι πια άλλο! Θέλουμε τη λευτεριά μας! Θέλουμε τη λευτεριά!». …
Στην κορυφή του κύματος μια ασπρογάλανη σημαία ξεδιπλώθηκε τότε. Κυμάτισε στο λίγο αγέρα, κυμάτισαν και τα μαλλιά του κοριτσιού που τη σήκωνε στα χέρια του. Προχωρούσε με σταθερό βήμα, ξαναμμένη και περήφανη, και πλάι της βάδιζε ο φίλος της.
Τραγουδούσαν τον Ύμνο στην Ελευθερία και βάδιζαν.
Τα περιστατικά ήρθαν έπειτα γρήγορα σαν αστραπή. Το γερμανικό άρμα φάνηκε στην άκρη του δρόμου απ’ την αντίθετη μεριά που κατέβαινε η διαδήλωση και χύθηκε πάνου στο πλήθος. Το πολυβόλο άρχισε να κροτά. Αλλά το κύμα που κατέβαινε με ορμή δεν ήταν μπορετό να σταματηθεί. Συνέχισε την πορεία. Το πολυβόλο έριχνε τώρα πάνου στα κορμιά. Βρήκε πρώτα κατάστηθα το νεανικό σώμα που είχε ανεμισμένα μαλλιά στο κεφάλι και που κρατούσε στα χέρια του την ανεμισμένη σημαία.
Την ίδια στιγμή το τανκ που έτρεχε με δαιμονισμένο θόρυβο και είχε φτάσει, έπεσε πάνου στο λαβωμένο σώμα που σπάραζε, πέρασε από πάνω του τις βαριές αλυσίδες του, μπήκε μέσ’ στο πλήθος, το σκόρπισε για μια στιγμή και τράβηξε πέρα. Ολα έγιναν σαν αστραπή. Το αλαλιασμένο πλήθος μόλις πέρασε ο μηχανοκίνητος θάνατος ξεχύθηκε πάλι απ’ τις παρόδους όπου είχε καταφύγει, κι έτρεξε βογκώντας προς το σώμα του κοριτσιού, που έχοντας αγκαλιασμένη τη σημαία την έβρεχε με το αίμα που έτρεχε απ’ τις σπαραγμένες σάρκες του…»
Παρακολουθήστε το συγκλονιστικό απόσπασμα του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ – «ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», από το 1985, με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά την διαδήλωση στις 22 Ιουλίου 1943 και έγιναν κομμάτι της ιστορίας….
Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018
Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017
Στα 97 του έφυγε ο "Αστραπόγιαννος"
Στα 97 του έφυγε και ο μπάρμπα Μήτσος, ο "Αστραπόγιαννος" της εθνικής αντίστασης, ο "Αριστογείτων" της αντίστασης στη χούντα, ένας άνθρωπος που αγωνιζόταν και αγωνιούσε για το μέλλον του τόπου και των ανθρώπων. Εγραφε ακατάπαυστα μέχρι τα τελευταία του χρόνια, χρησιμοποιώντας ακόμη την αγαπημένη του γραφομηχανή, διορθώνοντας με μπλάνκο και μολύβι τα χειρόγραφα. Και ήθελε από το Στάθη πάντα ένα αντίγραφο της εφημερίδας όταν δημοσιευόταν ένα κείμενό του.
Καλό ταξίδι μπάρμπα Μήτσο...
Σάββατο 17 Ιουνίου 2017
Άρης Βελουχιώτης: 15 Ιουνίου 1945 «Έζησα 42 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα, γεια σας» Η θυσία ενός επαναστάτη.
πηγή κειμένου : daphnechronopoulou.blogspot.gr
Σαν σήμερα 15 Ιουνίου 1945 στην Άρτα αυτοκτόνησε ο Άρης Βελουχιώτης - Θανάσης Κλάρας και τον ακολούθησε στο θάνατο ο πιστός του σύντροφος Γιάννης Τζαβέλλας.
"...Όσοι πιστοί προσέλθετε.."
...είναι τα λόγια του Άρη, όπως τα καταγράφει στη μαρτυρία του ο συναγωνιστής του Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) μετά τη Βάρκιζα:
«Άκου, Περικλή, η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, η ηγεσία του Κινήματος δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία. Εγώ δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω, όπως με θέλουν, πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών για να πρωτοκολλάω τις σφαγές και τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών. Θ’ ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ’ την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε».
Την περίοδο πριν από την αυτοκτονία, ο Βελουχιώτης ήταν σε ρήξη με το ΚΚΕ. Είχε διαφωνήσει με τη συμφωνία της Βάρκιζας, αν και την υπέγραψε, όπου οι κομμουνιστές παρέδωσαν τον οπλισμό τους και αποστρατεύτηκαν. Ίδρυσε το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ) και τον νέο ΕΛΑΣ με στόχο τον αγώνα εναντίον των Άγγλων. Η δράση του ήταν ενάντια στην απόφαση του κόμματος το οποίο κατηγορούσε ότι «πρόδωσε τον απλό αντάρτη». Ανέβηκε στα ορεινά της κεντρικής Ελλάδας, ενώ ο Ζαχαριάδης τον χαρακτήρισε «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο» βγάζοντας απόφαση με σύνθημα «ούτε φαϊ, ούτε νερό στον Άρη». Το σίγουρο είναι ότι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του ήταν κυνηγημένος από πολυάριθμο στρατό και ένιωθε προδομένος από τους συντρόφους του, αν και ο ίδιος δεν ακολούθησε την κομματική γραμμή, την οποία θεωρούσε λανθασμένη.
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017
ΕΛΑΣ: Χάρτης με την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα
ΕΛΑΣ: Χάρτης με την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα
Από το βιβλίο του Σαράφη για τον ΕΛΑΣ
|
Ο επίσημος “Ορκος του Ελασίτη”, όπως καθιερώθηκε με απόφαση της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) – “Κυβέρνησης του Βουνού”, το 1944 είναι ο εξής:
Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.
Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού.
«Από την ταινία το κόκκινο τρένο»
Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ... Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ
Προσθήκη λεζάντας |
Στις 16 Φλεβάρη του 1942, κυκλοφόρησε σε όλη την Ελλάδα η ιδρυτική προκήρυξη του ΕΛΑΣ, στην οποία διατυπώνονταν με σαφήνεια οι σκοποί του:
1. Ενοπλος αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας από το ζυγό της τριπλής κατοχής (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική).
2. Περιφρούρηση των καταχτήσεων και των ελευθεριών του λαού από κάθε επιβουλή.
3. Εξασφάλιση της τάξης ως τη διεξαγωγή των εκλογών, ώστε να μπορεί ο λαός να εκφράσει πραγματικά ελεύθερα τη θέλησή του.
Ο ΕΛΑΣ, το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ έγραψε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού στον αγώνα κατά της τριπλής φασιστικής κατοχή της χώρας μας. Τα παλικάρια και οι κοπελιές του ΕΛΑΣ, αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Η ίδρυση του ΕΛ.Α.Σ ήταν υλοποίηση απόφασης της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, που έγινε τον Γενάρη του '42 και ανάμεσα στα άλλα σημείωνε :
«Ο εθνικοαπελευθερωτικός μας ανταρτοπόλεμος έχει πρωτεύουσα σημασία για την απελευθέρωση της χώρας από τον ξενικό ζυγό. Οι κομμουνιστές πρέπει να οργανώσουν, να μαζικοποιήσουν και να επεκτείνουν το ανταρτικό κίνημα στην ύπαιθρο, να περιφρουρήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό του χαρακτήρα και να καταπολεμήσουν αποφασιστικά κάθε τάση που θα οδηγούσε σε αντιλαϊκούς σκοπούς, σε ληστείες και πλιατσικολογήματα».
Ο Ορκος του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ
Αγωνιστές της Αντίστασης αλλά και άλλοι αναγνώστες ρωτάνε ποιος είναι ο όρκος του ΕΛΑΣ και γιατί σε διάφορα κείμενα είναι διαφορετικά διατυπωμένος. Εύλογη η απορία. Απαντάμε παραθέτοντας τα ίδια τα κείμενα.
Δημοσιεύουμε και τον όρκο του ΔΣΕ.
1.Οεπίσημος "Ορκος του Ελασίτη",καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) - "Κυβέρνησης του Βουνού", το 1944 είναι ο εξής:
"Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου
για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.
Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον
σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου καιθα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή
του ελληνικού λαού".
- (Από τα βιβλία: Σπύρου Κωτσάκη "Εισφορά" σελ. 189, και "Στ' άρματα,
Στ' άρματα" σελ. 157).
2. Ο Ορκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Αρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά είναι:
"Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του".
- (Από το βιβλίο του Γιάννη Μαρρέ).
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016
Ελένη Παπαδάκη: Μια κορυφαία ηθοποιός και το άδικο τέλος της
Της Χριστιάννας Λούπα
«Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
κι όλος ο Θεός της Τραγωδίας εφάνη.
Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που άξαφνα κι οι εννιά αδερφές,
εσκύψαν να της βάλουνε των αιώνων το στεφάνι».
Άγγελος Σικελιανός
Εβδομήντα δύο χρόνια πριν, τον Δεκέμβριο του 1944, η Αθήνα είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο μάχης, όπου αδέρφια σκότωναν αδέρφια, γείτονες κατέδιδαν γείτονες, οδομαχίες ταλαιπωρούσαν τους κατοίκους της πρωτεύουσας και λαϊκά δικαστήρια καταδίκαζαν αθώους ανθρώπους σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες, καταργώντας κάθε νόμο και δικαίωμα. Άστοχες ενέργειες εκατέρωθεν έγιναν αιτία να χυθεί αίμα αθώων, καθώς η Αθήνα ζούσε έναν απίστευτο εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που κράτησε τριάντα τρεις ολόκληρες μέρες.
Αφορμή στάθηκε το αιματηρό συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου στο Σύνταγμα. Την εξουσία έχει πρόσφατα αναλάβει η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου. Η αστυνομία, με εντολή του Άγγελου Έβερτ, πυροβολεί εναντίον άοπλων διαδηλωτών. Υπάρχουν αρκετοί νεκροί - η κάθε πλευρά ισχυρίζεται τον δικό της αριθμό - και τραυματίες. Τα Δεκεμβριανά έχουν μόλις ξεκινήσει.
Το ΚΚΕ, βλέποντας ότι οι ευκαιρίες για κατάκτηση της εξουσίας λιγοστεύουν επικίνδυνα, καταλαμβανόμενο από πανικό, θα γράψει τη μελανότερη ίσως σελίδα της ιστορίας του, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονται από ένα Διευθυντήριο τύπου Ροβεσπιέρου, με αποτέλεσμα, τα ειδεχθή εγκλήματα και η ομηρία πολιτών να βυθίσουν την πρωτεύουσα στον τρόμο και το πένθος. Ένα θύμα των καιρών, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, υπήρξε και η κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου Ελένη Παπαδάκη.
Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016
Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας…(3)
Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας…
του Δημήτρη Δαμασκηνού
Λογοτεχνικό αφιέρωμα
(Μέρος Τρίτο)
4. Αντίσταση με όπλο τη λογοτεχνία
Τα σπίτια σας κι αν κάψανε, κι αν πήραν τα προικιά σας,
η ανταρτοσύνη να ’ναν καλά και πάλι ’ναι δικά σας
(Λαϊκό αντάρτικο τραγούδι της Κατοχής)
Η αντίσταση του λαού άρχισε από την πρώτη μέρα της εισόδου των Γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα και φούντωσε την κρίσιμη διετία 1943-44 παίρνοντας χαρακτήρα παλλαϊκής εξέγερσης. Οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, σχεδόν στο σύνολό τους, κράτησαν εχθρική στάση απέναντι στους καταχτητές και τους συνεργάτες τους και φρόντισαν να στείλουν μηνύματα που εκφράζανε την αντίθεσή τους σε κάθε ιδέα συναλλαγής και συμβιβασμού [1].
Au rendez-vous Allemand,
«Ενθύμιον της κατοχής. Αθηναία κυρία μπροστά σε Γερμανό κατακτητή»
Ελαιογραφίες, Ζωγραφική
|
Το σύνθημα για την έναρξη της πνευματικής αντίστασης, έδωσαν δύο ποιητές: Ο Άγγελος Σικελιανός και ο Κώστας Βάρναλης. Στο περιοδικό «Νέα Εστία», το Μάιο του 1941, ο Άγγελος Σικελιανός δημοσίευσε ένα μανιφέστο με τον τίτλο «Το σημερινό Ελληνοκεντρικό Πνευματικό αίτημα», με το οποίο καλούσε τους λογίους να δώσουν ιδιαίτερο βάρος στην παιδεία, στην καλλιέργεια των βαθιά ελληνικών αξιών, που θα προετοιμάσει κάποτε ένα καλύτερο μέλλον. Το κείμενο κατέληγε με την έκκληση: Ας εργαστούμε μέρα νύχτα, κι ο καθένας στον τομέα του κι όσο δύναται ο καθένας και περισσότερο από κείνο που μπορεί, για ν’ αναστήσει και να στήσει ανάμεσά μας και στον κόσμο την υπέρτατη Ελληνική Ιδέα.... Ο Κ. Θ. Δημαράς σε επιφυλλίδα του στην εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα» της 31/5/1941 έγραφε: Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι, ότι δεν ανήκουν στον εαυτό τους, αλλά σε μια ολότητα και ότι από τη χιλιόχρονη ιστορία μας θ’ αντλήσουμε τα διδάγματα που μας χρειάζονται. Η Ιστορία θα μας βοηθήσει να βρούμε τον εαυτό μας, να εκφραστούμε.
Το χειρόγραφο αυτό του Σικελιανού, με τις ευχές του για τον καινούριο χρόνο, απευθυνόμενος στην ελληνική νεολαία, προοριζόταν για τις Αθηναϊκές εφημερίδες. Η Γερμανική λογοκρισία το απέρριψε με το φανερό σημάδι επάνω του: nein. Τελικά δημοσιεύθηκε τον Γενάρη του '45 στο περιοδικό «ΑΕΡΑ» που εκδιδόταν στην Αίγυπτο
|
Ο Κ. Βάρναλης στις 29/4/1941, από την «Πρωΐα», με το χρονογράφημά του «Το αηδόνι» διαλαλεί: «Α, δε θαμπώνει τη λαλιά μου/ θανάτου φοβέρα...». Έπειτα προσδιόριζε το ρεαλιστικό περιεχόμενο της πνευματικής αντίστασης: Να πλησιάσουν οι πνευματικοί άνθρωποι το Λαό, να βάλουν την καρδιά τους πάνω στην καρδιά του Λαού για να χτυπήσει ομόθυμα μ’ εκείνην, να στεριώσουν περισσότερο τις ζωντανές και γόνιμες δυνάμεις του Έθνους και να ξερριζώσουν τις στείρες πλάνες που έχει. Δεν έχουν το δικαίωμα ν’ αρνηθούν αυτό το καθήκον με διάφορες θεωρίες «φυγής προς το Εγώ», που κρύβονται κάτω από αισθητικές φωνασκίες ή θεωρίες «παιδακισμού».
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016
Εαμίτισα 94 χρονών τραγουδά αντάρτικο για την σημαία
Η Γεωργία Κλαμπατσέα αντάρτισσα και μέλος του ΔΣΕ με εξορίες βασανιστήρια και διωγμούς, θυμάται ένα αντάρτικο τραγούδι για την σημαία που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό σήμερα.
Παρά τα 94 χρόνια της μας το τραγουδά για να καταγραφεί στην ιστορική μνήμη του τόπου μας για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που είχαν το θάρρος και δεν χάρισαν την σημαία στους φασίστες και την Γκεστάπο.
Παρά τα 94 χρόνια της μας το τραγουδά για να καταγραφεί στην ιστορική μνήμη του τόπου μας για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που είχαν το θάρρος και δεν χάρισαν την σημαία στους φασίστες και την Γκεστάπο.
Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
«Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει.
Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες.
Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι.
Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016
Απελευθέρωση και περίοδος Λαϊκής Εξουσίας στην Καλαμάτα
Απελευθέρωση και περίοδος Λαϊκής Εξουσίας στην Καλαμάτα, ένα μοναδικής αξίας φωτογραφικό υλικό και εκατοντάδες στιγμιότυπα από την ημέρα που οι Γερμανοί άφησαν τους ταγματασφαλίτες στο πόδι τους (6/9/1944), μέχρι την επάνοδό τους με το στολή των εθνοφυλάκων αυτή τη φορά και τη συνοδεία των Αγγλων (7/3/1945).
Παρέλαση ταγματασφαλιτών, κηδεία ανταρτών, δοξολογία για την απελευθέρωση, λαϊκό δικαστήριο, λιντσάρισμα, μαυροσκούφηδες, γιορτασμός επετείου ίδρυσης ΕΑΜ, δοξολογία για την απελευθέρωση της Αθήνας, εργατικό συλλαλητήριο, εορτασμός του ΟΧΙ, επιμνημόσυνη δέηση για τους πεσόντες ΕΠΟΝίτες, ποδοσφαιρική συνάντηση νέων με Αγγλους, γιορτασμός επετείου ίδρυσης του ΚΚΕ, συλλαλητήριο για τα Δεκεμβριανά, στράτευση για τη μάχη της Αθήνας, συλλαλητήριο κατά της κυβέρνησης Πλαστήρα, μνημόσυνο για τα θύματα του αγώνα, γιορτασμός επετείου ΕΠΟΝ, υποδοχή ελληνικών και αγγλικών πλοίων, άφιξη σώματος Αγγλων στρατιωτών, άφιξη τάγματος Εθνοφυλακής, συνθήματα κατά των Αγγλων για τα Δεκεμβριανά και αχρονολόγητο υλικό μέσα από εκατοντάδες φωτογραφίες από το αρχείο του Χρήστου Αλειφέρη στην ιστοσελίδα των ΓΑΚ Μεσσηνίας...
Σε αυτό το σύνδεσμο http://gak.mes.sch.gr/ArchCol/aliferis/index.html
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016
«Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της…»
Γράμμα του Άρη στα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, το Μάρτη του 1945, για το μέλλον του αγώνα
16 Ιούνη 1945: Σαν σήμερα, πριν από 71 χρόνια, περνά από στόμα σε στόμα σε όλη την Ελλάδα η είδηση: Ο χιλιοτραγουδισμένος πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, είναι νεκρός.
Το προηγούμενο βράδυ, έξω από τη Μεσούντα , κυκλωμένος από τους διώκτες του, ο Άρης θα ανοίξει την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία, θα εγκατασταθεί αμετάκλητα στο θησαυροφυλάκιο της συλλογικής μνήμης και της λαϊκής συνείδησης, δίνοντας ο ίδιος το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.
Η Βάρκιζα και οι διαφωνίες του Άρη
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και τις αντιρρήσεις του Άρη, οι σχέσεις του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ με την ηγεσία του ΚΚΕ διαταράχθηκαν. Βεβαίως, διαφορές και διχογνωμίες υπήρχαν και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, αλλά αυτές εκδηλώνονταν στο πλαίσιο των κομματικών οργάνων και διαδικασιών. Μετά τη Βάρκιζα και την απόφαση του Άρη να μην παραδώσει τα όπλα και να συνεχίσει την ένοπλη δράση στις νέες συνθήκες, οι διαφορές με το Κόμμα πήραν ανοιχτό και δημόσιο χαρακτήρα. Ωστόσο δεν έλειψαν οι προσπάθειες και από τις δύο πλευρές για συνεννόηση. Μια απ΄ αυτές αποτυπώνεται και στο σπαρακτικό γράμμα του Άρη προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που γράφτηκε στις 24 Μαρτίου 1945, «εν πορεία», όπως σημειώνει ο ίδιος. Η πηγή από την οποία δημοσιεύεται η θρυλική αυτή επιστολή είναι το βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου: «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ.400-404.
Η επιστολή
Προς όλα τα μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016
ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»
Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Απόσπασμα από κείμενο (Σεπτέμβρης 1945) του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)
Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.
Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται....
ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**
(**ο τίτλος είναι της iskra)
Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.
Η πολιτική του αστικοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη. Ήταν πολιτική υποδούλωσης, εξάρτησης από ξένο κεφάλαιο και την ξένη πολιτική. Και τ' αποτελέσματα είναι γνωστά: Να ΄ναι η Ελλάδα στα χάλια που βρίσκεται. Για τον αστικοτσιφλικάδικο πολιτικό κόσμο και τις πλουτοκρατικές τάξεις που εκπροσωπεί, η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογική. Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του Λαού και του τόπου. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε έχουμε απ' την πλευρά της αστικής τάξης συνεπές δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους, που περιλαμβάνει και τη δημιουργία πραγματικά γερής, οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητης νεοελληνικής εθνικής πολιτείας.
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015
«ΜΑΚΡΙΑ ΡΟΔΙΖΕΙ Η ΑΝΑΤΟΛΗ». ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ: ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ
Το ξέρατε -μέρα που είναι- ότι τα πιο πρόσφατα δημιουργηθέντα κάλαντα είναι αυτά που σκάρωσε η χορωδία των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ την περίοδο που ακολούθησε τον εμφύλιο πόλεμο;
Πατώντας πάνω στην «πανελλήνια» μελωδική οδό των καλάντων (με ιδιαίτερη όμως κι εκεί υλοποίηση) αλλά έχοντας ξεχωριστούς, πρωτοφανέρωτους στίχους, οι γυναίκες της χορωδίας πανηγυρίζουν συγκινητικά μέσα από τα κάγκελα, «μαζί με τη φύση», το νέο χρόνο που έρχεται και διαδηλώνουν με αξιοπρέπεια και περηφάνια το άσβεστο πάθος τους για λευτεριά και ειρήνη.
Γράφει: Ιάκωβος Μαύρος
Γι αυτό μας φαίνονται μάλλον, πολλές φορές, ως τα πιο ωραία, γραμμένα και τραγουδισμένα κάλαντα μέσα από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ το 1948, από αριστερές, αντάρτισσες, πολιτικές κρατούμενες. Γιατί με αυτή την ελπίδα που πλημμυρίζουν, η οποία συνυπάρχει με την δυσκολία του παρόντος, ταιριάζουν τόσο μα τόσο και με τη δικιά μας εποχή…
Ακούστε τα, δώσε προσοχή στους στίχους τους και διαβάστε την ιστορία τους:
Μακριά ροδίζει η ανατολή
κάθε κλωνί κι ένα πουλί
πανηγυρίζει η φύση
το νιο χρόνο που θα αρχίσει.
Χριστούγεννα στον Αη Στράτη
Φωτογραφία: Χριστούγεννα του 1935* στον Αη Στρατη. Εξόριστοι. Στη πρώτη σειρά οι Κώστας Βάρναλης, Δημήτρης Γληνός, Χρήστος Κανάκης (πηγή: @pankar29)
Τόπος εξορίας για χιλιάδες κομμουνιστές στα χρόνια του Βενιζέλου, του Μεταξά, της ναζιστικής κατοχής αλλά και του εμφυλίου ο Αη Στράτης πέρασε και πολλές γιορτές Χριστουγέννων.
Δημοσιεύουμε σήμερα απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Μπόση:
«ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ, Η μάχη της πείνας των πολιτικών εξόριστων στα 1941»
Περνούμε τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων. Ζώα, πατάτες, σχέδια, ελπίδες, όλα κουρνιαχτός και στάχτη. Εκατόν τριάντα άνθρωποι στα χέρια δύο εγκληματιών, του καλόγηρου και του αστυνόμου. Δυο οκάδες κριθαρίσιο αλεύρι φτιάξαμε κουρκούτι τη μέρα πού γεννήθηκε η αγάπη για τους χριστιανούς και φάγαμε τόσοι άνθρωποι. Μια γραμμή από σκελετούς βαδίζουμε, άλλοι μπροστά κι άλλοι πίσω για το θάνατο. Κυλούσαμε μέσα σε μια κόλαση κι απ’ τον ένα κύκλο τον άσχημο περνούσαμε στον άλλο. Το χειρότερο! Έξω διαβολόκαιρος. Κρύο φαρμάκι. Οι αγέρηδες δυνατοί και τσουχτεροί πέφτανε με δύναμη πάνω στον ξερόβραχο σαν να ‘θελαν να τον ξεθεμελιώσουν.
Η θάλασσα ασπρογάλαζη, φοβερή μούγκριζε, έτρεχε σαν δαιμονισμένη απ’ τη Λήμνο προς τα ξερονήσια και τη Σκύρα. Χτυπούσε με λύσσα σ’ ένα κάβο, απέναντι απ’ το χωριό, στη γωνιά του Λένιν (έτσι βγάλανε τον κάβο οι εξόριστοι), το νερό σηκωνότανε οργιές στον αέρα. Γινότανε αχνός, έκρυβε τη γη. Νόμιζες πως το υγρό στοιχείο βάλθηκε να τον ξεριζώσει. Να σαρώσει εκείνο το εμπόδιο και ύστερα λεύτερο να παίξει, να τρέξει προς το νοτιά. Λεπτούτσικα, μολυβένια σύννεφα τρέχανε στον απέραντο ουρανό, λες και παίζανε κυνηγητό με τα κύματα. Κουβαράκια-κουβαράκια μαζεμένοι κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Η σκέψη ξεπερνούσε την πείνα. Τρυπάνι μυτερό πού έφερνε πόνο, απογοήτευση. Έτρεχε, γύριζε, έκλωθε στο ίδιο πρόβλημα. «Τι θα γίνουμε; Θα πεθάνουμε, αλλά πότε και με τι μαρτύρια;»
Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015
Ο Δημ. Ψαθάς, τα Δεκεμβριανά και το Ταράτσεν πάρτι
Ιανουαρίου 5, 2015 από seisaxthiablog
Ο Δημήτρης Ψαθάς έζησε από πρώτο χέρι τη Δεκεμβριανή σύγκρουση. Σαν σήμερα, πριν 70 χρόνια έπεφταν οι τελευταίες τουφεκιές καθώς ο ΕΛΑΣ αποσυρόταν λαβωμένος από την Αθήνα. Η εμπειρία του Ψαθά αναφέρεται στην 4η Δεκεμβρίου 1944, ο τόπος είναι η Αθήνα και κατά πάσα πιθανότητα το Παγκράτι.
Ο Ψαθάς ήταν ΕΑΜικός1 δημοσιογράφος (πράγμα που είναι ελάχιστα γνωστό) και έγραψε το εκπληκτικό αυτό χρονογράφημα, σε μεταγενέστερο χρόνο. Αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο στις 15 Δεκεμβρίου 2014 (mao.gr, paskelarcomei.blogspot.co, greki-gr.blogspot.com απ΄ όπου το αντιγράφω) με την εσφαλμένη παραδοχή πως γράφτηκε στις 4 Δεκεμβρίου επειδή κάπου λέει «η πραγματικότητα σήμερα, 4 Δεκεμβρίου του έτους 1944, τρέχει πολύ γρηγορότερα».
Ο Ψαθάς επέλεξε τον ιστορικό ενεστώτα για να προσδώσει στο κείμενο του ζωντάνια και δράση. Όμως είναι σαφές πως το έγραψε αργότερα, αφού στην κατακλείδα σημειώνει: «Πολλές φορές έκατσα και σκέφτηκα επάνω στον Δεκέμβρη αν ήταν ένα σφάλμα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα να καταλήξω».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)