H θρησκεία της "Aέναης Aνάπτυξης" και του "Tεχνολογικού Mεσσιανισμού"

Με αφορμή τις δηλώσεις του Stephen Hawking ότι «η πλήρης ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να σημάνει το τέλος του ανθρώπινου είδου Βλέπε και:

http://www.topikopoiisi.com/902rhothetarhoalpha/t-n-e-k

Στη νεωτερική εποχή υποτίθεται ότι οι παλιές θρησκείες και το συνδεόμενο με αυτές θρησκευτικό πνεύμα είχε υποχωρήσει. Αντί αυτών επικράτησε, μάλλον σε παγκόσμιο επίπεδο, μια καινούργια θρησκεία, αυτή της «Συνεχούς Ανάπτυξης» και του «Τεχνολογικού Μεσσιανισμού». Αυτή υποσχόταν και υπόσχεται ακόμη ότι η ανάπτυξη της οικονομίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας θα λύσουν όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και θα φέρουν την ευτυχία του. 

Αρχιερείς αυτής της θρησκείας είναι βασικά οι οικονομολόγοι. Αυτοί υποστηρίζουν ότι το σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα μπορεί να αυξάνεται απεριόριστα και παρουσιάζουν μια καμπύλη της οικονομίας που αυξάνεται εκθετικά προς τα πάνω, προς το άπειρο. Το «ιερατείο» της είναι οι κάθε είδους επιστήμονες, που υποστηρίζουν ότι η επιστήμη θα έχει τις λύσεις σε όλα τα μελλοντικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Στο ιερατείο ανήκουν επίσης και οι κάθε είδους κεφαλαιούχοι-επενδυτές και οι επαγγελματίες πολιτικοί. Απλοί ιερείς είναι οι κάθε είδους τεχνικοί στο πεδίο των καθημερινών εφαρμογών, που υπόσχονται τη λύση κάθε προβλήματος του κοσμάκη. 

Κατηχητές αυτής της θρησκείας είναι το εκπαιδευτικό σύστημα -με επικεφαλής κάποιους καθηγητές, από το πανεπιστήμιο μέχρι τους κατώτερους βαθμούς εκπαίδευσης-και τα Μαζικά Μέσα Επικοινωνίας(ΜΜΕ)-με επικεφαλής τους αργυρώνητους «έγκριτους» δημοσιογράφους. Αυτοί αναλαμβάνουν να εκλαϊκεύουν την έννοια της «ανάπτυξης» με τον μύθο της συνεχούς αυξανόμενης «πίτας»[1] και της παντοδύναμης επιστήμης-τεχνολογίας, που θα κάνουν πραγματικότητα τις «κοινωνίες της αφθονίας» και φυσικά και τον «παράδεισο» επί της γης. Οι «εκλεκτοί» αυτού του παραδείσου δυνητικά είναι όλοι οι άνθρωποι. Στην πράξη όμως είναι αυτοί που είναι σε θέση να πληρώσουν μέσω της αγοράς αυτά τα επιτεύγματα[2], αφού το «ιερατείο» με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που το χρηματοδοτούν, έχουν εξασφαλίσει την ιδιωτικοποίηση των διάφορων ευρεσιτεχνιών και των εφαρμογών τους. 

Οι οθόνες μας αφαιρούν τον λόγο;

σχέδιο του  Steve Cutts

Παγιδευμένοι στα smartphones μας, σε λίγο δεν θα είμαστε σε θέση να διεξάγουμε μια πραγματική συζήτηση, υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές

του Φρεντερίκ Ζουανιώ* από το Άρδην τ. 106

Πρόκειται για καθημερινές και ανησυχητικές σκηνές της ψηφιακής εποχής. Μια οικογένεια, δύο γονείς και δύο έφηβοι, βρίσκονται στο εστιατόριο: κατά τη διάρκεια του γεύματος, πληκτρολογούν τα κινητά τους, συνομιλώντας ελάχιστα. Πέντε συνάδελφοι γευματίζουν μαζί: κάθε δύο λεπτά συμβουλεύονται τις οθόνες τους, στέλνουν μηνύματα, συζητούν αποσπασματικά. Δέχεστε μια πρόσκληση σε δείπνο από δύο γονείς με παιδιά 12, 13 ετών: οι νεαροί παρακολουθούν το φέισμπουκ και απαντούν στο γουατσάπ, χωρίς να συμμετέχουν στη συζήτηση, ενώ ένας από τους ενήλικες, απών κατά το ήμισυ, στέλνει μηνύματα.

Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες ή πρωταγωνιστούμε σε τέτοιες σκηνές, όπου οι ψηφιακές πρακτικές μας ανταγωνίζονται την οικογενειακή μας ζωή και τις φιλικές μας σχέσεις. Ανακαλύπτουμε ότι τις καταπατούν. Τις περικυκλώνουν. Τις κατακερματίζουν.

«Κατακερματισμένη» ταυτότητα

Ερευνητές των ανθρωπιστικών επιστημών αρχίζουν να προσμετρούν αυτή την επίπτωση. Η ψυχο-κοινωνιολόγος Σέρυ Τερκλ (Sherry Turkle), καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), διεξάγει εδώ και είκοσι χρόνια μια εργασία σχετικά με την επίδραση των τεχνολογιών στις συμπεριφορές.

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη»

Τζωρτζ  Οργουελ

Η παγκόσμια διακυβέρνηση και η παγκόσμια επιτήρηση των πολιτών όλου του πλανήτη αναφέρονται τακτικά στα εναλλακτικά μέσα αλλά αγνοούνται πλήρως από τα συστημικά. Όταν, δε, γίνεται αναφορά από κάποιον σε αυτά, αποκτά την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου και κατ’επέκταση του γραφικού, συμπεριφορά αρκετά ενδεικτική του πνευματικού απομονωτισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Μεγάλο μέρος της ελληνικής διανόησης δεν αναφέρεται σε αυτά είτε από άγνοια είτε από προσήλωση στον οικονομισμό που κυριαρχεί σε όλες τις συζητήσεις είτε από φόβο να μην θεωρηθούν «συνωμοσιολόγοι» - άλλωστε στη χώρα μας η καταστολή της πρωτοτυπίας και της διανοητικής ελευθερίας είναι σύνηθες φαινόμενο. 

Ωστόσο, διεθνείς διανοούμενοι όπως ο οικονομολόγος Νόρμπερτ Χέρινγκ με το βιβλίο του «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» αλλά και ο ομότιμος καθηγητής του ΠανεπιστημίουParis VII- Dennis Diderto και πρ. διευθυντής της ισπανικής έκδοσης της Le Monde diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία της επιτήρησης» Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου αναφέρονται στο θέμα του περιορισμού της ατομικής ελευθερίας μέσω του ηλεκτρονικού χρήματος όπου θα καταγράφονται όλες οι κινήσεις του ατόμου με ψευτοδικαιολογία την πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά στην ουσία για πλήρη επιτήρηση και απομάκρυνση των αντιιφρονούντων με κλείσιμο των τραπεζικών τους λογαριασμών (Χέρινγκ) και με τη γενικότερη ηλεκτρονική παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου (Ραμονέ).

Στο βιβλίο του Ραμονέ θα σταθώ ιδιαίτερα αναφέροντας συγκεκριμένες παραπομπές του που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα.

Στη σελ. 67 αναφέρεται στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν για το μυστικό πρόγραμμα με το όνομα PRISM που αναπτύχθηκε από την NSA(National Security Agency – Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας)  από το 2007 και μετά. «Αυτό συνιστά την πιο κολοσσιαία υπεξαίρεση προσωπικών δεδομένων στην ιστορία, καθώς αφορά δισεκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν καθημερινά, στις πέντε ηπείρους τις υπηρεσίες του Facebook, του Gmail, του Skypeή του Yahoo. Αν, μέσα στα δέκα τελευταία χρόνια, ένα άτομο χρησιμοποίησε μία από αυτές τις εταιρείες, τα δεδομένα του είναι σίγουρο ότι έχουν υποκλαπεί και αποθηκευτεί από την NSAστο πλαίσιο του προγράμματος PRISM». Αντιλαμβανόμαστε στο σημείο αυτό ότι αφενός όλοι έχουμε λίγο έως πολύ χρησιμοποιήσει τις παραπάνω υπηρεσίες αφετέρου έχουμε δώσει προσωπικά μας στοιχεία σε ηλεκτρονική μορφή όχι μόνο σε αυτές αλλά και σε τράπεζες, υπηρεσίες του δημοσίου, σούπερ μάρκετ κτλ. Όλα αυτά συγκεντρώνονται σε μεγάλες βάσεις δεδομένων και ο κάτοχος αυτών έχει πλήρη γνώση όλων των δραστηριοτήτων και των προτιμήσεών μας. Η κατάσταση μοιάζει και προβλέπεται να γίνει ακόμα πιο  εφιαλτική. 

Είναι επίσημο: Google και Facebook λογοκρίνουν ανοιχτά και με την «βούλα» τους χρήστες τους!

Του Βασίλη Μακρίδη

Η λογοκρισία του Google μειώνει την επισκεψιμότητα ιστοσελίδων αριστερής κατεύθυνσης!

Κέντρο λογοκρισίας – το δεύτερο! – στο Essen της Γερμανίας από το Facebook.

Η γνωστή αμερικανική πολυεθνική εταιρεία Google, δημιουργός της εξαιρετικά δημοφιλούς ομώνυμης μηχανής αναζήτησης στο Διαδίκτυο, ασκεί θεωρητικά κρυφή, στην πράξη όμως ανοιχτή λογοκρισία στους χρήστες του Ίντερνετ. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν, μετά από ενδελεχή έρευνα αρκετών μηνών, δύο επιφανείς Αμερικανοί αριστεροί διανοούμενοι, οι Andre Damon, δημοσιογράφος και αρθρογράφος του World Socialist Web Site (wsws.org) και David North, βετεράνος μαρξιστής θεωρητικός (με τροτσκιστική κατεύθυνση) και εθνικός Πρόεδρος του Κόμματος Σοσιαλιστικής Ισότητας των ΗΠΑ (Socialist Equality Party – SEP).

Όπως μας πληροφορεί σε ρεπορτάζ ειδικού συνεργάτη της η ρωσική αριστερή ιστοσελίδα fondsk.ru, όλα ξεκίνησαν από τις αλλαγές που επέφερε η Google στο σύστημα αναζήτησης, οι οποίες οδήγησαν σε απότομη μείωση της επισκεψιμότητας σελίδων με αριστερή (όλων των αποχρώσεων) και αντιπολεμική κατεύθυνση.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της Google, η οποία εκφράστηκε μέσω ενός εκ των αντιπροέδρων της εταιρείας, του Ben Gomes, οι αλλαγές αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, είχαν ως στόχο την προστασία των χρηστών του Διαδικτύου από προσβλητικό ή μη έγκυρο περιεχόμενο, όπως και από διαφόρων ειδών «θεωρίες συνωμοσίας», οι οποίες ευδοκιμούν και στον κυβερνοχώρο. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα λεγόμενα του Gomes, η Google «τελειοποίησε τις μεθόδους εκτίμησης και ανανέωσε τους αλγορίθμους αναζήτησης για την παροχή όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστης πληροφόρησης».

Τέλειος κήπος

ΠΗΓΗ:
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο εικονικός κόσμος των social media και η μεγάλη παγίδα που κρύβουν

 

Του Στέλιου Καραμανώλη*

«Η διαφορά ανάμεσα σε ένα δίκτυο και μια κοινότητα είναι ότι σε μια κοινότητα ανήκεις ενώ ένα δίκτυο ανήκει σε σένα. Αισθάνεσαι ότι έχεις τον έλεγχο. Μπορείς να προσθέσεις φίλους, αν το θέλεις, μπορείς να τους διαγράψεις. Έχεις τον έλεγχο των σημαντικών ανθρώπων με τους οποίους θα συνδέεσαι.

Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι νιώθουν λίγο καλύτερα, γιατί η μοναξιά, η εγκατάλειψη, είναι ο μεγάλος φόβος της ατομιστικής μας εποχής. Είναι όμως τόσο εύκολο να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις φίλους στο Internet, που οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ τις πραγματικές κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζεσαι όταν βγαίνεις στον δρόμο, όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου, όταν βρίσκεσαι με διάφορους ανθρώπους με τους οποίους θα χρειαστεί να έχεις μια εύλογη αλληλεπίδραση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα για να ενωθούν, να ανοίξουν κι άλλο τους ορίζοντές τους αλλά, αντιθέτως, για να φτιάξουν για τους εαυτούς τους μια ζώνη άνεσης, όπου οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι η ηχώ της φωνής τους και το μόνο που βλέπουν είναι αντανακλάσεις του δικού τους προσώπου. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι πολύ χρήσιμα, παρέχουν ευχαρίστηση, αλλά είναι παγίδα»

-Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Με αυτήν την αναφορά ο Ζίγμουντ Μπάουμαν επικεντρώνει ακριβώς στο πρόβλημα των κοινωνικών δικτύων. Την εικονικότητα – ψευδαίσθηση. Στην ψευδαίσθηση ότι μέσω αυτών πιστεύει ο κάθε χρήστης ασκεί επιρροή στο πολιτικό – κοινωνικό γίγνεσθαι.

Κοινωνία: "Η ανάγκη για υποδούλωση"

Πάει καιρός από τότε που δημοσίευσα για τελευταία φορά στο facebook. Ίσως να φταίνε οι συγκυρίες. Εδώ και καιρό έχει ξεσπάσει ένας επικοινωνιακός πόλεμος των μέσων.

Κι αν τα μέσα φαίνονται ειρηνικά παρατεταγμένα είναι γιατί κανείς δεν θέλησε να παρατηρήσει την αλήθεια πέρα από τις καλοστημένες "αυθόρμητες" φωτογραφίες, τα απλά και δελεαστικά μηνύματα ή τα ασυναγώνιστα γραφικά τους.

Όχι, δεν βομβαρδίζουν με πληροφορίες και διαφημίσεις. Αυτό θα ήταν έγκλημα. Αντίθετα, χρησιμοποιούν την γλώσσα με τον τρόπο που κανείς ρητόρευε στις αρχαίες αγορές στην πιο εξελιγμένη του μορφή, βέβαια, εμφυτεύοντας μας όλα εκείνα που αγνοούμε και εν τέλει δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν. Αυτό είναι ανήθικό. Ποιος όμως υπολογίζει τι είναι ηθικό και τι όχι μέσα στο ασφυκτικό κλίμα που μαίνεται;

Όσα τελικά αγνοούμε μας οδηγούν στην παρακμή, στον άκρατο εκφυλισμό και την ήττα. Γινόμαστε ό,τι φοβόμαστε.

Αρκεί να δια-συνδεθούμε για να έχουμε έτοιμη την τροφή στο πιάτο. Και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γιατί ξέρουμε πως όταν πεινάσουμε θα μας χορτάσουν με εγωισμό, όταν διψάσουμε θα μας ποτίσουν με την προσοχή που τόσο πολύ αποζητάμε.

Η σχέση ανθρώπου και μέσου χαρακτηρίζεται από εκτεταμένη τοξικότητα και αυτό γιατί οι κανόνες που θέσπισε η κοινωνία γύρω από την ηλεκτρονική επικοινωνία δεν στοχεύουν στην ποιοτική ανάδραση των συν-διαλεγόμενων αλλά στην άνευ όρων ανεξέλεγκτη αυτοπροβολή και συναισθηματική ποδηγέτηση των εμπλεκόμενων. Αυτός/η που ακολουθεί τα μαζικά πρότυπα εύκολα χάνεται στο μονοπάτι της πληροφοριακής συμφόρησης επιμηκύνοντας το διπολικό χάσμα ανάμεσα στον εαυτό του και τους διαδικτυακούς όρους που θέτει η κοινωνία.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Ο εθισμός στα social media δεν είναι καθόλου τυχαίος

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2009 το Facebook εισήγαγε το πασίγνωστο πλέον κουμπί του Like. Αρχικά το κουμπί ήταν ένα αθώο πραγματάκι, χωρίς να έχει σκοπό να κρατήσει σε ομηρία το μυαλό του χρήστη ως σύστημα προσωπικής διαδικτυακής επιβράβευσης. 

 

"Η βασική μου πρόθεση ήταν να κάνω την θετική ενέργεια το βασικό μονοπάτι", δήλωσε στο αμερικανικό Vice ο Τζάστιν Ρόζεσταϊν, ένας εκ των τεσσάρων σχεδιαστών του κουμπιού. "Νομίζω ότι πέτυχα το σκοπό μου, όμως δημιούργησα και ένα σωρό αθέλητες αρνητικές επιπτώσεις. 

Με δυο λόγια, παρά ήταν επιτυχημένο". Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε στα social media, όπως το Snapchat, το Instagram, το Facebook και το Twitter με ένα και μόνο σκοπό: Σε κάποιον μπορεί να αρέσει αυτό που κάνω. 

Aυτή η διαρκής ανάγκη επιβεβαίωσης, την οποία βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, είναι που μαγνητίζει το κοινό σε αυτές τις πλατφόρμες με τρόπο που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2009. Το ίδιο, όμως, και τα έσοδα των εταιρειών στις οποίες ανήκουν.

Ο όρος "οικονομία της προσοχής" είναι σχετικά καινούριος. Περιγράφει την προσφορά και τη ζήτηση της προσοχής που δέχεται και δίνει κάποιος, αποτελώντας το μοναδικό προϊόν που εμπορεύεται στο internet. Το μοντέλο είναι απλό: Όσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβά μια πλατφόρμα, τόσο πιο αποτελεσματικός γίνεται ο διαφημιστικός της χώρος και συνεπώς χρεώνει περισσότερο. 

 

To πρόβλημα είναι, βέβαια, πως η προσοχή δεν είναι παραδοσιακό προϊόν, σαν το μαλλί ή το λάδι. Η προσοχή είναι μια ανθρώπινη κατάσταση και τα όριά της είναι πεπερασμένα. Επηρεάζεται από τον ύπνο, την εργασία, τα παιδιά, τις σχέσεις με τους φίλους, που το βρίσκουν αγενές να κοιτάμε όλη την ώρα το τηλέφωνό μας. Επομένως θέλουμε να ξοδεύουμε αυτή την περιορισμένη προσοχή που διαθέτουμε σε πράγματα που μας χαροποιούν. Αλλά όπως παρατήρησε το Facebook, ο κοινωνικός αντίκτυπος προσφέρει μια βίαιη και σύντομη δόση χαράς, που είναι εθιστική. Αυτός είναι και ο λόγος που όλη την ώρα επιστρέφουμε και σκρολάρουμε όλο και πιο κάτω.

 

"Το like ήρθε και μπήκε πάνω από το απύθμενο πάθος για κοινωνική αποδοχή. Δεν θεωρώ όμως ότι οι εταιρείες social media προσπαθούν να φτιάξουν εθιστικές πλατφόρμες. Όμως όταν όλες διεκδικούν τον περιορισμένο χρόνο και προσοχή μας, πάντα προσπαθούσαν να γίνουν όσο πιο ελκυστικές γίνεται", δήλωσε στο vice ο Άνταμ Άλτερ, συγγραφέας του βιβλίου "Ακαταμάχητο: Η άνοδος της εθιστικής τεχνολογίας και η Βιομηχανία να μας κρατούν προσηλωμένους".

Αυτός είναι ο κόσμος μας

Ανησυχητικά στοιχεία: Τα παιδιά έως 2 ετών που παίζουν με κινητά και tablet αρχίζουν να μιλάνε με καθυστέρηση!

Τι δείχνει έρευνα

Όσο περισσότερο χρόνο περνάει ένα παιδί έως δύο ετών μπροστά από μια οθόνη κινητού τηλεφώνου, υπολογιστή-ταμπλέτας ή άλλης φορητής ηλεκτρονικής συσκευής, τόσο πιθανότερο είναι ότι θα αρχίσει να μιλάει με καθυστέρηση, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.

Είναι η πρώτη φορά που μια μελέτη διαπιστώνει κάτι τέτοιο για τις φορητές συσκευές, ενώ προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι η πολλή οθόνη τηλέορασης μπορεί να καθυστερήσει το πότε θα μιλήσει ένα παιδί.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Τζούλια Μα του Πανεπιστημίου του Τορόντο, που έκανε τη σχετική ανακοίνωση στο συνέδριο των Παιδιατρικών Ακαδημαϊκών Εταιρειών στο Σαν Φρανσίσκο, μελέτησαν 1.077 παιδιά ηλικίας έξι μηνών έως δύο ετών.

«Ο θάνατος της ομιλίας»: Ένα υπέροχο ταινιάκι για την επικοινωνία

Καφετέρια

Επικοινωνία είναι η διαδικασία της ανταλλαγής πληροφορίας μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μερών για τα οποία η πληροφορία έχει νόημα, οπότε αποκτά νόημα και η ανταλλαγή της ως πράξη.

Η ανθρώπινη επικοινωνία (σπηλαιογραφίες, γλώσσα) αναπτύχθηκε πριν από εκατομμύρια χρόνια εφόσον οι άνθρωποι ένιωθαν από νωρίς αυτήν την ανάγκη. Σήμερα η επικοινωνία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας αφού ολόκληρη η καθημερινότητά μας εξαρτάται από αυτήν. Η επικοινωνία μεταξύ μας μπορεί να γίνει με νοήματα, με λέξεις και με γράμματα δηλαδή μπορεί να είναι νοηματική, προφορική ή γραπτή αντίστοιχα. Η επικοινωνία όμως μπορεί να είναι και προσχεδιασμένη μέσω διάφορων συσκευών. Η τηλεόραση, το τηλέφωνο και οποιαδήποτε άλλη συσκευή μας βοηθάει να επικοινωνούμε μεταξύ μας ακόμα και σε απόσταση,είναι ένα κομμάτι μιας προσχεδιασμένης επικοινωνίας η οποία γίνεται με τη βοήθεια της τηλεπικοινωνίας.

Με την τεχνολογική ανάπτυξη έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σήμερα επικοινωνούμε. Ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι έχουν ενσωματώσει στον τρόπο επικοινωνίας μέσα και εφαρμογές όπως το facebook messenger, το viber, το whatsapp με τα οποία διέπουν και διαμεσολαβούν τις διαπροσωπικές τους σχέσης σε έντονο βαθμό.

Η εικόνα του νέου ανθρώπου να βρίσκεται κάθεται έξω σε μία καφετερία με εναν φίλο του και οι δύο αντί να έχουν διάδραση μεταξύ τους κάθονται σκυμμένοι πάνω από μια οθόνη κινητού και "τσατάρουν" δεσπόζει στις ημέρες μας.

Δείτε παρακάτω το βίντεο που έχει τίτλο "ο θάνατος της ομιλίας"

Ο εθισμός στα social media δεν είναι καθόλου τυχαίος

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2009 το Facebook εισήγαγε το πασίγνωστο πλέον κουμπί του Like. Αρχικά το κουμπί ήταν ένα αθώο πραγματάκι, χωρίς να έχει σκοπό να κρατήσει σε ομηρία το μυαλό του χρήστη ως σύστημα προσωπικής διαδικτυακής επιβράβευσης. 

 

"Η βασική μου πρόθεση ήταν να κάνω την θετική ενέργεια το βασικό μονοπάτι", δήλωσε στο αμερικανικό Vice ο Τζάστιν Ρόζεσταϊν, ένας εκ των τεσσάρων σχεδιαστών του κουμπιού. "Νομίζω ότι πέτυχα το σκοπό μου, όμως δημιούργησα και ένα σωρό αθέλητες αρνητικές επιπτώσεις. 

Με δυο λόγια, παρά ήταν επιτυχημένο". Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε στα social media, όπως το Snapchat, το Instagram, το Facebook και το Twitter με ένα και μόνο σκοπό: Σε κάποιον μπορεί να αρέσει αυτό που κάνω. 

Aυτή η διαρκής ανάγκη επιβεβαίωσης, την οποία βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, είναι που μαγνητίζει το κοινό σε αυτές τις πλατφόρμες με τρόπο που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2009. Το ίδιο, όμως, και τα έσοδα των εταιρειών στις οποίες ανήκουν.

Ο όρος "οικονομία της προσοχής" είναι σχετικά καινούριος. Περιγράφει την προσφορά και τη ζήτηση της προσοχής που δέχεται και δίνει κάποιος, αποτελώντας το μοναδικό προϊόν που εμπορεύεται στο internet. Το μοντέλο είναι απλό: Όσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβά μια πλατφόρμα, τόσο πιο αποτελεσματικός γίνεται ο διαφημιστικός της χώρος και συνεπώς χρεώνει περισσότερο. 

Ολοκληρη η Ἡμερίδα 24-6-2017 : «Κατάργηση τῶν μετρητῶν – τέλος τῆς ἐλευθερίας...

Ολοκληρη η Ἡμερίδα 24-6-2017 : «Κατάργηση τῶν μετρητῶν – τέλος τῆς ἐλευθερίας...

Πώς το Facebook αλλάζει τη δημοκρατία

Simon Kuper

Πρόσφατα ένας πολιτικός αναλυτής ήρθε στο γραφείο μου, άνοιξε το λάπτοπ του και μου έδειξε πως διαχειρίζεται μια προεκλογική καμπάνια στο Facebook, σε μια χώρα που δεν με αφήνει να ονοματίσω.

Ας πούμε ότι, στις βρετανικές εκλογές, θέλεις να επηρεάσεις γυναίκες άνω των 40 ετών σε μια συγκεκριμένη οδό στην περιοχή του Κένσινγκτον, οι οποίες έχουν κατοικία στο εξωτερικό. Φτιάχνεις ένα βίντεο με την Τερέζα Μέι να λέει «το Brexit σημαίνει Brexit» και πειραματίζεσαι με διάφορες μορφές. Μία θα μπορούσε να είναι σε ερώτηση: «Είναι επικίνδυνο το hard Brexit;» Μια άλλη είναι σε δήλωση: «Hard Brexit: Παρανοϊκό».

Αλλάζεις τα χρώματα. Πληρώνεις το Facebook για να στείλει τα βίντεο και βλέπεις ποιο παίρνει τα περισσότερα κλικ. Τότε στοχοποιείς εκ νέου εκείνους που έκαναν αυτά τα κλικ. Μόνο εκείνοι και οι φίλοι με τους οποίους θα το μοιραστούν, θα δουν τη διαφήμισή σου. Έτσι μπορείς να στείλεις μια εντελώς διαφορετική διαφήμιση, ίσως ακόμη και θετική προς το Brexit, σε άλλους ψηφοφόρους.

Στην ουσία πρόκειται για κρυφή καμπάνια. Και είναι και φθηνή. Ο φίλος μου ξόδεψε περίπου 50.000 δολάρια για να φτάσει σε 4.000.000 ψηφοφόρους. Η αρμόδια αρχή της χώρας του για τις εκλογές πιθανότατα δεν θα τον βρει ποτέ, κυρίως διότι δεν εργάζεται για κάποιο κόμμα.

Ο εθισμός στα social media δεν είναι καθόλου τυχαίος…

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2009 το Facebook εισήγαγε το πασίγνωστο πλέον κουμπί του Like. Αρχικά το κουμπί ήταν ένα αθώο πραγματάκι, χωρίς να έχει σκοπό να κρατήσει σε ομηρία το μυαλό του χρήστη ως σύστημα προσωπικής διαδικτυακής επιβράβευσης.

«Η βασική μου πρόθεση ήταν να κάνω την θετική ενέργεια το βασικό μονοπάτι», δήλωσε στο αμερικανικό Vice ο Τζάστιν Ρόζεσταϊν, ένας εκ των τεσσάρων σχεδιαστών του κουμπιού.

«Νομίζω ότι πέτυχα το σκοπό μου, όμως δημιούργησα και ένα σωρό αθέλητες αρνητικές επιπτώσεις. Με δυο λόγια, παρά ήταν επιτυχημένο…».

Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε στα social media, όπως το Snapchat, το Instagram, το Facebook και το Twitter με ένα και μόνο σκοπό: Σε κάποιον μπορεί να αρέσει αυτό που κάνω. 

Αυτή η διαρκής ανάγκη επιβεβαίωσης, την οποία βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, είναι που μαγνητίζει το κοινό σε αυτές τις πλατφόρμες με τρόπο που κανείς δεν είχε φανταστεί το 2009. Το ίδιο, όμως, και τα έσοδα των εταιρειών στις οποίες ανήκουν.

Ο όρος «οικονομία της προσοχής» είναι σχετικά καινούριος. Περιγράφει την προσφορά και τη ζήτηση της προσοχής που δέχεται και δίνει κάποιος, αποτελώντας το μοναδικό προϊόν που εμπορεύεται στο internet. Το μοντέλο είναι απλό:

Όσο μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβά μια πλατφόρμα, τόσο πιο αποτελεσματικός γίνεται ο διαφημιστικός της χώρος και συνεπώς χρεώνει περισσότερο. 

ΨΗΦΙΑΚΟΙ ΔΟΥΛΟΙ Ή CYBORGS (του Μιχάλη Σακελλαρίου)

Η επίσκεψη του ανιψιού μου μέσα στο Σαββατοκύριακο με άφησε με πολλούς προβληματισμούς. Σαν technology freak και εγώ, τα συρτάρια μου είναι γεμάτα από παλιούς σκληρούς δίσκους που είτε λόγω βλάβης είτε ξεπερασμένης τεχνολογίας έχουν αποσυρθεί και αποθηκευτεί. Υποσχέθηκα στο παιδί μερικούς από αυτούς και με μεγάλη ανακούφιση που άδειαζα τα συρτάρια μου, του τους παρέδωσα. Ο νεαρός συγγενής μου με μεγάλο ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη επέμενε να μου δείξει μερικά βίντεο από τα παιχνίδια με τα οποία συστηματικά ασχολείται τους τελευταίους μήνες. Το έκανα το χατίρι και στην υπόσχεσή του "θείε θα πάθεις πλάκα με τα γραφικά", απλά χαμογέλασα. Η ευθυμία μου πολύ σύντομα μετατράπηκε σε ανησυχία όταν αντίκρισα το περιβάλλον και το απόκοσμο σκηνικό μέσα στο οποίο τοποθετούνται και βιώνουν οι νεαρές ηλικίες. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός ή ένας συντηρητικός μεσήλιξ, όμως ο αρχικός μου προβληματισμός μετατράπηκε σε πραγματική αγωνία όταν άκουγα τα σχόλια του 23χρονου γύρω από την πιστότητα των προσώπων και των εκφράσεων των εικονικών ηρώων, τις κινήσεις τους, την τόσο αληθοφανή απεικόνιση του περιβάλλοντος και τους φυσικούς ήχους. Να το τυρί στη φάκα. Ένας κόσμος τόσο πειστικός όσο ο πραγματικός στον οποίο μπορούμε ανά πάσα στιγμή να αποδράσουμε και να ζούμε εκεί μέσα τις φαντασιώσεις μας. Ένας κόσμος στον οποίο μπορείς να πάρεις πίσω τη χαμένη σου αυτοαξία και να βρεις έναν ακούραστο συνεργάτη στην εξύφανση του πλέγματος της προσωπικής αυταπάτης. Τα πάντα γίνονται αυτόματα πατώντας μόνο κουμπιά. Τα πάντα γίνονται άμεσα και γρήγορα και μπορείς από απλός παίκτης πολύ γρήγορα να αναδειχθείς σε πολύτιμο αξιωματούχο.

«Stalking»: Μια "αρρώστια" στην εποχή των social media

Σίγουρα όλοι μας έχουμε ακούσει τη λέξη ‘’ stalking ’’. Είτε σε συζητήσεις με παρέες, είτε σε στα social media, το μάτι μας έχει πέσει επάνω σε μια λεζάντα , η οποία εμπεριέχει αυτή τη ‘’βαρύγδουπη’’ λέξη. Στην ανάγνωσή της, κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του ένα ρίγος και η σκέψη μας προσεγγίζει μαυροφορεμένες μορφές και εμμονικές τάσεις γεμίζουν το μυαλό μας.

Ως εν δυνάμει ψυχολόγος, θα επιθυμούσα να αποδώσω μια πιο κοντινή ματιά στο "stalking" και να προσπαθήσω να δημιουργήσω το ψυχολογικό προφίλ του ‘’ stalker ’’. ‘’ Stalkers ’’ χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι με εμμονές, που στοχοποιούν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και το οποίο ‘’προσωποποιούν’’ ως πηγή ενός μεγάλου μέρους των δεινών που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Ενδεικτικά, ως αίτια του φαινομένου, θα αναφέρουμε την ερωτική απογοήτευση, την έλλειψη στόχων, την ανάγκη προσοχής κ.α.

Στην εποχή μας, αυτή των social media, το ‘’stalking’’ έχει πάρει τη μορφή του διαδικτυακού stalking ή διαφορετικά ‘’ online stalking ’’ ή ‘’ cyberstalking ’’. Και όταν μιλάμε για ‘’ online stalking ’’, είναι εμφανές ότι ,αναφερόμαστε στη μεγάλη γκάμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, instagram, snaptchat) και στην παρακολούθηση του προφίλ ενός ατόμου, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρωταγωνιστούν στις ζωές σχεδόν όλων των ανθρώπων και κυρίως των φοιτητών.

 Ένα ακόμα ερώτημα που με απασχολεί, είναι η πληθώρα και η συχνότητα που ο καθένας από εμάς, μπήκε στη διαδικασία, να ‘’παρακολουθήσει’’ το προφίλ ενός προσώπου για το οποίο έχει ερωτικό ενδιαφέρον. Είναι αμέτρητες οι βραδινές ώρες που καθόμασταν άσκοπα ξαπλωμένοι με το κινητό στο χέρι μας και την οθόνη του κινητού αναμμένη και παγωμένη στο προφίλ ενός προσώπου (guilty).

Οι οθόνες μας αφαιρούν τον λόγο;

σχέδιο του  Steve Cutts

Παγιδευμένοι στα smartphones μας, σε λίγο δεν θα είμαστε σε θέση να διεξάγουμε μια πραγματική συζήτηση, υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές

του Φρεντερίκ Ζουανιώ* από το Άρδην τ. 106

Πρόκειται για καθημερινές και ανησυχητικές σκηνές της ψηφιακής εποχής. Μια οικογένεια, δύο γονείς και δύο έφηβοι, βρίσκονται στο εστιατόριο: κατά τη διάρκεια του γεύματος, πληκτρολογούν τα κινητά τους, συνομιλώντας ελάχιστα. Πέντε συνάδελφοι γευματίζουν μαζί: κάθε δύο λεπτά συμβουλεύονται τις οθόνες τους, στέλνουν μηνύματα, συζητούν αποσπασματικά. Δέχεστε μια πρόσκληση σε δείπνο από δύο γονείς με παιδιά 12, 13 ετών: οι νεαροί παρακολουθούν το φέισμπουκ και απαντούν στο γουατσάπ, χωρίς να συμμετέχουν στη συζήτηση, ενώ ένας από τους ενήλικες, απών κατά το ήμισυ, στέλνει μηνύματα.

Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες ή πρωταγωνιστούμε σε τέτοιες σκηνές, όπου οι ψηφιακές πρακτικές μας ανταγωνίζονται την οικογενειακή μας ζωή και τις φιλικές μας σχέσεις. Ανακαλύπτουμε ότι τις καταπατούν. Τις περικυκλώνουν. Τις κατακερματίζουν.

«Κατακερματισμένη» ταυτότητα

Ερευνητές των ανθρωπιστικών επιστημών αρχίζουν να προσμετρούν αυτή την επίπτωση. Η ψυχο-κοινωνιολόγος Σέρυ Τερκλ (Sherry Turkle), καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), διεξάγει εδώ και είκοσι χρόνια μια εργασία σχετικά με την επίδραση των τεχνολογιών στις συμπεριφορές.

Ήδη από το 1995, στο βιβλίο Life on the Screen (H ζωή στην οθόνη, εκδ. Simon & Schuster), μελετούσε την «ταυτότητα στην εποχή του Διαδικτύου». Έδειχνε πώς οι φορητοί υπολογιστές, οι κονσόλες παιχνιδιών, όλα αυτά τα «αντικείμενα μέσω των οποίων σκεπτόμαστε» έχουν γίνει «καθημερινοί σύντροφοι», προικισμένοι με μια μορφή «ψυχολογίας»: μεταφέροντάς μας στον κυβερνοχώρο, έχουν τροποποιήσει την ταυτότητά μας. Την «πολλαπλασίασαν», μετατρέποντάς μας σε συνδεδεμένους παίκτες, σε αντίγραφα, αλλά και την «κατακερμάτισαν», μονοπωλώντας την προσοχή μας ανά πάσα στιγμή.

Δεν είναι πάντα εύκολο να συμβιβαστεί το ψηφιακό εγώ, αιχμαλωτισμένο από το διαδίκτυο, με το κοινωνικό εγώ. «Η ζωή στην οθόνη μεταβάλλεται σε καθημερινή φιλοσοφία», διαβεβαιώνει η Σέρυ Τερκλ.

Γιατί η «συνταγή» της μάθησης είναι στο μολύβι και όχι στο πληκτρολόγιο

---

Oι μαθητές και οι φοιτητές που χρησιμοποιούν μολύβι και χαρτί είναι αποδοτικότεροι στο να μαθαίνουν καινούργια πράγματα σε σύγκριση με όσους χρησιμοποιούν υπολογιστή και πληκτρολόγιο, σύμφωνα με νέα μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου Σταβάνγκερ στη Νορβηγία και του Πανεπιστημίου της Μασσαλίας στη Γαλλία.

Αυτό, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, συμβαίνει επειδή όταν γράφουμε με το χέρι οι κινήσεις που κάνουμε αποτυπώνουν καλύτερα τα όσα καλούμαστε να μάθουμε σε μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται περιοχή του Μπροκά (πρόκειται για μια περιοχή στην κάτω μετωπιαία έλικα του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου που μελετήθηκε ενδελεχώς από τον γάλλο γιατρό Πολ Μπροκά, ο οποίος αποκάλυψε ότι αποτελεί το «κινητικό κέντρο του λόγου»).

Το να αγγίζουμε απλώς το πληκτρολόγιο προκειμένου να γράψουμε ενεργοποιεί ελάχιστα αυτή την περιοχή του εγκεφάλου, κάτι που, ως φαίνεται, δεν ενισχύει εξίσου τη διαδικασία της μάθησης.
Παράλληλα απαιτείται μεγαλύτερη νοητική προσπάθεια και περισσότερος χρόνος προκειμένου να γράψουμε στο χαρτί, γεγονός που βοηθά στην αποτύπωση των αναμνήσεων.

Οι ερευνητές κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα που δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «Αdvances in Ηaptics» έπειτα από παρακολούθηση εθελοντών, σε ορισμένους εκ των οποίων ζητήθηκε να γράψουν με μολύβι και χαρτί ενώ στους υπολοίπους σε υπολογιστή. Και οι δύο ομάδες εθελοντών κλήθηκαν να μάθουν μια άγνωστη αλφάβητο.